Składowe przedmiotu MECHANIKA I MECHATRONIKA. mechanika techniczna podstawy konstrukcji maszyn mechatronika

Podobne dokumenty
MECHANIKA OGÓLNA (II)

11. DYNAMIKA RUCHU DRGAJĄCEGO

Grzegorz Kornaś. Powtórka z fizyki

Oddziaływania fundamentalne

Wykład: praca siły, pojęcie energii potencjalnej. Zasada zachowania energii.

00502 Podstawy kinematyki D Część 2 Iloczyn wektorowy i skalarny. Wektorowy opis ruchu. Względność ruchu. Prędkość w ruchu prostoliniowym.

Ruch obrotowy. Wykład 6. Wrocław University of Technology

II.6. Wahadło proste.

WPROWADZENIE. Czym jest fizyka?

Zasady dynamiki ruchu obrotowego

BRYŁA SZTYWNA. Umowy. Aby uprościć rozważania w tym dziale będziemy przyjmować następujące umowy:

IV.2. Efekt Coriolisa.

1. Ciało sztywne, na które nie działa moment siły pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem obrotowym jednostajnym.

Mechanika ruchu obrotowego

Pęd, d zasada zac zasad a zac owan owan a p a p du Zgod Zg n od ie n ie z d r d u r g u im g pr p a r wem e N ew e tona ton :

3. KINEMATYKA Kinematyka jest częścią mechaniki, która zajmuje się opisem ruchu ciał bez wnikania w jego przyczyny. Oznacza to, że nie interesuje nas

Podstawy Procesów i Konstrukcji Inżynierskich. Ruch obrotowy INZYNIERIAMATERIALOWAPL. Kierunek Wyróżniony przez PKA

Siła tarcia. Tarcie jest zawsze przeciwnie skierowane do kierunku ruchu (do prędkości). R. D. Knight, Physics for scientists and engineers

Fizyka. Wykład 2. Mateusz Suchanek

XXXVII OLIMPIADA FIZYCZNA ETAP III Zadanie doświadczalne

m q κ (11.1) q ω (11.2) ω =,

Kinematyka: opis ruchu

SKRYPT DO ZAJĘĆ WYRÓWNAWCZYCH Z FIZYKI DLA STUDENTÓW I ROKU AKADEMII MORSKIEJ W SZCZECINIE

8. PŁASKIE ZAGADNIENIA TEORII SPRĘŻYSTOŚCI

dr inż. Zbigniew Szklarski

Fizyka 1 Wróbel Wojciech. w poprzednim odcinku

Pole grawitacyjne. Definicje. Rodzaje pól. Rodzaje pól... Notatki. Notatki. Notatki. Notatki. dr inż. Ireneusz Owczarek.

Wykład 10. Reinhard Kulessa 1

Fizyka 1 Wróbel Wojciech. w poprzednim odcinku

Równa Równ n a i n e i ru r ch u u ch u po tor t ze (równanie drogi) Prędkoś ędkoś w ru r ch u u ch pros pr t os ol t i ol n i io i wym

Fizyka 1 Wróbel Wojciech. w poprzednim odcinku

Lista zadań nr 1 - Wektory

Siły oporu prędkość graniczna w spadku swobodnym

Moment pędu w geometrii Schwarzshilda

MECHANIKA 2 RUCH POSTĘPOWY I OBROTOWY CIAŁA SZTYWNEGO. Wykład Nr 2. Prowadzący: dr Krzysztof Polko

Mechanika ogólna. Kinematyka. Równania ruchu punktu materialnego. Podstawowe pojęcia. Równanie ruchu po torze (równanie drogi)

KINEMATYCZNE WŁASNOW PRZEKŁADNI

Fizyka 10. Janusz Andrzejewski

Energia kinetyczna i praca. Energia potencjalna

Ruch jednostajny po okręgu

WYZNACZANIE MOMENTU BEZWŁADNOSCI KRĄŻKA

Prędkość i przyspieszenie punktu bryły w ruchu kulistym

Fizyka 11. Janusz Andrzejewski

dr inż. Zbigniew Szklarski

POLE MAGNETYCZNE W PRÓŻNI. W roku 1820 Oersted zaobserwował oddziaływanie przewodnika, w którym płynął

Wykład 5: Dynamika. dr inż. Zbigniew Szklarski

SK-7 Wprowadzenie do metody wektorów przestrzennych SK-8 Wektorowy model silnika indukcyjnego, klatkowego

Fizyka dla Informatyki Stosowanej

MECHANIKA 2. Prowadzący: dr Krzysztof Polko

Siła. Zasady dynamiki

θ = s r, gdzie s oznacza długość łuku okręgu o promieniu r odpowiadającą kątowi 2. Rys Obrót ciała wokół osi z

Fizyka. Wyższa SzkołaTurystykiiEkologii i Wydział Informatyki, rok I. Wykład pierwszy.

LITERATURA Resnick R., Holliday O., Acosta V., Cowan C. L., Graham B. J., Wróblewski A. K., Zakrzewski J. A., Kleszczewski Z., Zastawny A.

Energia kinetyczna i praca. Energia potencjalna

Plan wykładu. Rodzaje pól

MECHANIKA OGÓLNA (II)

Mechanika ogólna. Łuki, sklepienia. Zalety łuków (2) Zalety łuków (1) Geometria łuku (1) Geometria łuku (2) Kształt osi łuku (2) Kształt osi łuku (1)

Zjawisko indukcji. Magnetyzm materii.

R o z d z i a ł 2 KINEMATYKA PUNKTU MATERIALNEGO

PRĄD ELEKTRYCZNY I SIŁA MAGNETYCZNA

Podstawy fizyki sezon 1 V. Ruch obrotowy 1 (!)

Wykład Półprzewodniki

ZASADY DYNAMIKI. Przedmiotem dynamiki jest badanie przyczyn i sposobów zmiany ruchu ciał.

Zastosowanie zasad dynamiki Newtona.

GRAWITACJA. przyciągają się wzajemnie siłą proporcjonalną do iloczynu ich mas i odwrotnie proporcjonalną do kwadratu ich odległości r.

FIZYKA 2. Janusz Andrzejewski

Fizyka 1 Wróbel Wojciech. w poprzednim odcinku

Próba określenia miary jakości informacji na gruncie teorii grafów dla potrzeb dydaktyki

Wykład FIZYKA I. 8. Grawitacja. Dr hab. inż. Władysław Artur Woźniak

PRACA MOC ENERGIA. Z uwagi na to, że praca jest iloczynem skalarnym jej wartość zależy również od kąta pomiędzy siłą F a przemieszczeniem r

MECHANIKA 2. Wykład Nr 3 KINEMATYKA. Temat RUCH PŁASKI BRYŁY MATERIALNEJ. Prowadzący: dr Krzysztof Polko

Modelowanie przepływu cieczy przez ośrodki porowate Wykład III

Na skutek takiego przemieszcznia ładunku, energia potencjalna układu pole-ładunek zmienia się o:

CHARAKTERYSTYKI GEOMETRYCZNE FIGUR PŁASKICH

MECHANIKA II. Dynamika ruchu obrotowego bryły sztywnej

Kinematyka: opis ruchu

GEOMETRIA PŁASZCZYZNY

L(x, 0, y, 0) = x 2 + y 2 (3)

Metody optymalizacji. dr inż. Paweł Zalewski Akademia Morska w Szczecinie

KINEMATYKA I DYNAMIKA CIAŁA STAŁEGO. dr inż. Janusz Zachwieja wykład opracowany na podstawie literatury

Ruch kulisty bryły. Kinematyka

Zasady dynamiki Isaak Newton (1686 r.)

Fizyka 1- Mechanika. Wykład 5 2.XI Zygmunt Szefliński Środowiskowe Laboratorium Ciężkich Jonów

Podstawy fizyki sezon 1 VII. Ruch drgający

podsumowanie (E) E l Eds 0 V jds

Magnetyzm. A. Sieradzki IF PWr. Pole magnetyczne ŁADUNEK ELEKTRYCZNY ŁADUNEK MAGNETYCZNY POLE ELEKTRYCZNE POLE MAGNETYCZNE

Mechanika ogólna. Łuki, sklepienia. Zalety łuków (1) Zalety łuków (2) Geometria łuku (2) Geometria łuku (1) Kształt osi łuku (1) Kształt osi łuku (2)

WYKŁAD 11 OPTYMALIZACJA WIELOKRYTERIALNA

BRYŁA SZTYWNA. Zestaw foliogramów. Opracowała Lucja Duda II Liceum Ogólnokształcące w Pabianicach

20 ELEKTROSTATYKA. PRAWO COULOMBA.

dr inż. Zbigniew Szklarski

Szczególna i ogólna teoria względności (wybrane zagadnienia)

Energia w geometrii Schwarzshilda

Ruch punktu materialnego

Atom (cząsteczka niepolarna) w polu elektrycznym

10. Ruch płaski ciała sztywnego

Modele odpowiedzi do arkusza Próbnej Matury z OPERONEM. Matematyka Poziom rozszerzony

MiBM sem. III Zakres materiału wykładu z fizyki

Wyznaczanie współczynnika sztywności drutu metodą dynamiczną.

Transkrypt:

Składowe pzedmiotu MECHANIKA I MECHATRONIKA mechanika techniczna podstawy konstukcji maszyn mechatonika

mechanika techniczna mechanika ogólna (teoetyczna): kinematyka (badanie uchu bez wnikania w jego pzyczyny, bez uwzględniania działających sił) dynamika (badanie działających sił): statyka (badanie ównowagi sił) kinetyka (badanie uchu ciał oaz sił wywołujących ten uch) wytzymałość mateiałów

Kinematyka Kinematyka - badanie uchu bez wnikania w jego pzyczyny, bez uwzględniania działających sił.

Jak to się wszystko zaczęł ęło... Heaklit z Efezu (około 540-480 oku p.n.e)- panta ei (wszystko płynie). Istotną tudność spawiało antycznym myślicielom powiązanie pojęcia położenia z pojęciem uchu. Zenon z Elei (około 490-430 oku p.n.e) - cztey paadoksy, czyli pozone spzeczności w opisie uchu. Paadoks żółwia i Achillesa. Achilles, nigdy nie dogoni żółwia, jeśli żółw nieco wcześniej ozpocznie wyścig. Gdy Achilles dobiegnie do miejsca, z któego wystatował żółw, żółwia już tam nie będzie, bo pzesunął się w tym czasie w inne miejsce. Achilles musi znów dobiec w miejsce, gdzie żółw był pzed chwilą, ale ten pzesunął się już do pzodu. Taka sytuacja będzie się ciągle powtazać. Goniącego i uciekającego zawsze będzie dzielić jakaś odległość. Najszybszy biegacz nigdy nie dogoni najwolniejszego.

Aystoteles ze Stagiy (384-322 ok p.n.e) podzielił uchy na natualne i wymuszone. Natualne - uch ciał niebieskich oaz uchy, dzięki któym ciała uzyskiwały swoje natualne położenie. Dla ciał ciężkich natualnym położeniem jest ziemia, więc spadają na nią, ciała lekkie takie jak dym z ogniska czy paa wodna, unoszą się w góę, bo tam jest ich natualne miejsce. Poglądy te uważano za słuszne pzez pawie 2 tysiące lat, aż do XVII wieku, do czasów Galileusza, któy wykazał, jak Aystoteles się mylił. Galileusz (1564-1642) - sfomułował zasady względności uchu, popawny opis swobodnego spadania ciał, udowodnił, że toem uchu pocisku jest paabola.

Wykozystanie zasad kinematyki Odległość w km

Pojęcia podstawowe Obiekty mateialne: wyidealizowane schematy ciał zeczywistych. Wyóżnia się: punkt mateialny, układ punktów mateialnych, ciało sztywne. Ruch - zjawisko zmiany położenia ciała względem innego ciała uznanego umownie za nieuchome. Nieuchome ciało nazywa się ciałem odniesienia. Wniosek: uch jest względny tzn. zależy od wybou ciała odniesienia.

Czas -pojęcie piewotne i absolutne w mechanice klasycznej (Newtona). Czas nie zależy od wybou układu odniesienia i jest taki sam w każdym punkcie pzestzeni. Pzyjmuje się, że czas jest stale nieujemny t 0 i występuje tylko wtedy gdy występuje uch. Układ odniesienia -układ współzędnych sztywno związany z ciałem ozpatywanym, któy służy do opisu uchu obiektu (- ów).

UKŁAD ODNIESIENIA z ciało odniesienia (nieuchome) V Obiekt uchomy względem Oxyz O y x Oxyz układ odniesienia, postokątny pawoskętny układ współzędnych

Kinematyka punktu w układzie Oxyz Kinematyka - dział mechaniki, w któym bada się uch obiektów bez wnikania w pzyczyny wywołujące ten uch. Można ją nazwać geometią uchu, bowiem do opisu tego uchu stosujemy pojęcia pzestzeni i czasu.

Wielkości fizyczne w kinematyce 1. Doga, pzesunięcie, pzemieszczenie - [tanslacja - m, obót - ad ]. 2. Pędkość - [m/s, ad/s]. 3. Pzyspieszenie - [m/s 2, ad/s 2 ]. 4. To uchu punktu - ównanie kzywej, po któej następuje uch tego punktu, np.: y y(x) y 3x 2 6x + 5

Pzegląd podstawowych ozmiaów Odległość Ziemia-Słońce: 150 000 000 000m Odległość Ziemia-Księżyc: 380 000 000m Długość muu chińskiego: 2 400 000m Wysokość Mt. Eveestu: 8 848m Wzost człowieka: ~1.8m Gubość włosa ludzkiego: 0.00008m Rozmia cząsteczki H 2 O : 0.000000001m Rozmia atomu: 0.000000000 3m

Pzegląd podstawowych ozmiaów Obita Nasza Układ Akceleato nasza LEP Jezioo Księżyca Doga Doga Galaktyka z Ziemi obłokiem Słoneczny CERN Magellana 9325 Galaktyka w Ziemi 4 Galaktyk dniach w 6 10 1 10 3 02 45 Genewskie Metów Metów tygodniach 10 10 6 1000 13 Metów Metów 11 78 912 10 23 1000 000 Metów Metów Mete Metów Metów 2014 21 1000 000 000 000 000 000 Metów 000 10 26 100 000 000 000 000 000 000 22 000 Metów Metów 000 000 000 000 000 000 Metów Metów

Pzegląd podstawowych ozmiaów 10-15 10-14 0.000-10 10-2 -8 0.000-1 0.01 0-3 -7-5 10 1-4 0.1 0.001 0.000-6 Met 000 0.000 Meta 000 000 Meta 01 1 000 01 001 Meta 000 1 Meta 1 001 Meta 01 Meta Molekuła Jądo Oko Atom Facetten Włosek Muchy Atomowe Węgla DNS Poton z Kwakami

Opis uchu punktu Matematycznie uch punktu opisujemy w postaci wektoowej lub skalanej. Opisy te są ównoważne. Równanie wektoowe uchu: (t ) Równania skalane w układzie Oxyz: xx(t), yy(t), zz(t)

Pędkość śednia Rozważmy osobę obsewującą lot ptaka i znajdująca się w początku pewnego układu współzędnych. Δ W czasie Δt t f t i ptak pzemieścił się o Δ f i. i, t i f, t f Śednią pędkością nazywamy wekto zdefiniowany następująco: Kieunek tej pędkości jest zgodny z kieunkiem wektoa Δ. v ś Δ Δt

Rozważmy ównież jaka będzie pędkość pływaka w basenie, któy płynie tam i z powotem. t i i t f f Śednia pędkość dla pływaka jest ówna zeo, wynika to z wektoowego chaakteu pędkości śedniej. W takich pzypadkach podaje się jako pędkość śednią watość skalaną. v ś odległość czas

Pędkość punktu w Oxyz z A(t) Δ Δ s A(t+Δt) v lim Δ t 0 Δ Δt d dt & x 0 (t+δt) to y A(t) v(t) v τ τ A(t+ Δ t) to τ - styczna do tou w punkcie A(t)

Moduł wektoa pędkości jest watością pędkości. NIE MYLIĆ pojęć wektoa pędkości i jej watości! Wekto pędkości: v [ v x, v y, v z ] pzy czym v x x&, v y&, v y z z& Watość pędkości (długość wektoa): v v v + v + 2 x 2 y v 2 z

Elementana doga po toze: ds v 2 x + v 2 y + v 2 z dt Jeśli znamy ss(t) to pędkość możemy obliczyć z zależności: v ds d t s&

Pzyspieszenie punktu w Oxyz a 2 dv d ; lub dt 2 dt a & v &

Moduł pzyspieszenia (długość wektoa pzyspieszenia): Wekto pzyspieszenia i jego współzędne: ; ; ; z v a y v a x v a z z y y x x && & && & && & ) ( d d v v v t a z y x + + 2 2 2 z y x a a a a a + +

z A v τ x 0 (t) a v y τ () a τ! Uwaga: wekto pzyspieszenia ma na ogół inny kieunek niż wekto pędkości.

Kinematyka punktu w układzie natualnym Założenia: Ruch punktu jest dany w postaci: (s); gdzie s s(t) Początek układu współzędnych jest związany z uchomym punktem A na toze. Układ taki nazywamy natualnym lub tójścianem Feneta.

W ozpatywanym pzypadku kinematyki punktu, jego to był kzywą płaską (a więc leżał w jednej płaszczyźnie). Jego natualnymi kieunkami są styczna i nomalna. Układ natualny jest układem uchomym, pzemieszczającym się waz z ozpatywanym punktem wzdłuż kzywej, będącej toem tego punktu.

W pzypadku kzywej pzestzennej kieunkami natualnymi są kawędzie tójścianu Feneta. Tójścian Féneta, pojęcie z zakesu geometii óżniczkowej - dla danej kzywej okeślonej ównaniem (t), tójścian Féneta w punkcie p wyznaczają tzy wektoy: s '(t) (wekto stycznej), n ''(t) (wekto nomalnej głównej), b s'n (wekto binomalnej).

(b) Tójścian Feneta (τ) z τ A (s) b n π A τ n b układ natualny τ, n, b zależą od czasu. x O to y (n) Wektoy τ in wyznaczają płaszczyznę ściśle styczną do tou π

Pędkość punktu w układzie natualnym (b) (τ) v d ( s) dt d ds ds dt v d ds v τ v A (n) π v ds dt d ; τ ; v τ ds

pzyspieszenie nomalne; pzyspieszenie styczne; d d d d d d d d ) ( d d d d 2 n v a t v a t s s v t v v t t v a n ρ τ τ τ + τ τ Pzyspieszenie punktu w układzie natualnym ρ - pomień kzywizny tou w punkcie A

Ruch postoliniowy Jeżeli to uchu ciała jest linią postą, to zawsze możemy tak dobać układ współzędnych, aby jedna z jego osi pokywała się z toem. Zwykle wybiea się oś x. x ( t) x( t)

Pędkość ciała i jego pzyśpieszenie wynoszą odpowiednio: v( t) a( t) dx dt 2 d x 2 dt dv dt Jeśli wektoy pzyśpieszenia i pędkości mają zwoty zgodne, mówimy o uchu pzyśpieszonym, a jeśli pzeciwny mówimy o uchu opóźnionym. Skalana watość pędkości (szybkość) jest ówna dx v dx dt v dt

Ruch jednostajny Ruch jednostajny, jest to taki uch, w któym: pzyspieszenie a 0; pędkość v const. s x 0 xx 0 + v(t-t 0 ) t 0 t położenie pędkość pzyspieszenie

położenie czas

Ruch jednostajnie zmienny Ruch jednostajnie zmienny jest to uch ze stałym pzyśpieszeniem a const. Gdy a > 0 uch nazywamy pzyśpieszonym. położenie pędkość pzyspieszenie

Gdy a < 0 uch nazywamy opóźnionym. położenie pędkość pzyspieszenie

Ruch po okęgu Ruch po okęgu jest szczególnym pzypadkiem płaskiego uchu kzywoliniowego. Początek układu współzędnych wybieamy w śodku koła, po któym odbywa się uch. Położenie punktu na na kole możemy podać jednoznacznie pzez podanie kąta biegunowego ϕ. y ϕ s x Ruch ciała okeślony jest pzez funkcję ϕ ϕ(t), definiująca tzw. dogę kątową. Jeśli pzez s oznaczymy dogę, któą ciało pzebyło po okęgu w czasie gdy pzebyło ono dogę kątową ϕ, to s ϕ

Różniczkując to ównanie obustonnie, otzymujemy: s ϕ ds dt dϕ dt v ω v oznacza pędkość liniową(tanswesalną), a ω pędkość kątową. Jednostką pędkości kątowej jest s -1. Jeżeli pędkość kątowa ωconst uch po okęgu nazywamy jednostajnym.

Pędkość kątową możemy taktować jako wekto ω skieowany postopadle do płaszczyzny zataczanego okęgu. Zwot tego wektoa jest dany pzez egułę śuby pawej tak, że zachodzi związek: z v ω x ω v y Pochodną po czasie pędkości kątowej jest pzyśpieszeniem kątowym α. ε dω dt

Zdefiniujmy sobie jeszcze uch jednostajny po okęgu. Dla takiego uchu: ω const, ε 0 Podczas uchu zmienia się kieunek pędkości, ale watość pędkości pozostaje stała. Okesem uchu po okęgu w uchu jednostajnym nazywamy czas potzebny na pzebycie dogi ϕ 2π. ω 2π T Odwotność okesu nazywamy częstością: ν 1 ω 2πν T

Ruch hamoniczny Ruch hamoniczny jest szczególnym pzykładem uchów peiodycznych. Są nimi pzykładowo: pzypływy i odpływy, cykliczne powtazanie się nocy i dnia. Rozważmy animację pzedstawiającą uch punktu po okęgu i zut tego uchu na jedną z osi. ϕ : pzemieszczenie kątowe ω : pędkość kątowa t : czas ϕ ωt : pomień koła, amplituda y(t) sin(α) sin(ωt)

W podobny sposób można ozważać zut punktu pouszającego się po okęgu na oś x. Można ównież powiedzieć, że uch po okęgu jest złożeniem dwóch postoliniowych uchów w kieunku osi x i osi y. y x y cosϕ sinϕ ϕ x Wiemy, że ω ϕ/t, czyli ϕ ωt. x cosω t y sinω t Widać więc, że: 2 2 x + y 2

Każdy z tych dwóch uchów, czyli w kieunku x i w kieunku y nazywamy dganiem hamonicznym. W piewszym pzybliżeniu można powiedzieć, że uchy następujących ciał są ównież uchami hamonicznymi.

Amplituda Amplituda

Wóćmy do opisu matematycznego uchu hamonicznego. Równanie uchu hamonicznego wygląda w następujący sposób: x ( 0 t) Acos( ω t +ϕ ) Pędkość wynosi: dx ( t). Aω sin( ω t + ϕ 0 ) dt Pzyśpieszenie wynosi: d 2 0 2 x( t) 2 dt 2 Aω cos( ω t + ϕ ) ω x.

Rezonans mechaniczny Czasami wato unikać ezonansu fakty 1. Most w pobliżu Manchesteu w Anglii załamał się pod ytmicznymi kokami zaledwie 60 ludzi 2. Batalion piechoty fancuskiej, pzechodzący ównym kokiem pzez most w Anges. Most unął gzebiąc pod sobą 280 żołniezy.

Każdy układ dgający ma okeśloną częstość dgań własnych. Zjawisko pobudzania do dgań za pomocą impulsów o częstotliwości ównej z częstotliwością dgań własnych pobudzanego układu nazywamy ezonansem mechanicznym. Ωω 0 częstość dgań wymuszonych częstości dgań własnych

Most w TACOMA 1940 1950 Tacoma Naows Otwacie nastąpiło w maju 1940. 7 listopada tego samego oku most zawalił się. Był to most wiszący w stylu At Deco ze stali i betonu. Główne pzęsło pzy długości 840 m miało zaledwie 12 m szeokości. Podczas mocniejszych podmuchów wiatu cały most tańczył pzy akompaniamencie pzeaźliwego dźwięku tących o siebie elementów metalowych. Rankiem 7 listopada 1940. wiat wiejący z pędkością dochodzącą do 67 km/h wpawił konstukcję w jej ostatni taniec. Ta katastofa dała wiele do myślenia achitektom. Od tamtej poy pomosty usztywnia się katownicami i nie pojektuje się tak wąskich konstukcji.

Ruch ciała a swobodnego Ciało sztywne zbió punktów, między któymi wzajemne odległości są stałe. Ruch ciała sztywnego w pzestzeni E 3 jest jednoznacznie opisany za pomocą tzech punktów sztywno związanych z tym ciałem i nie leżących na jednej postej.

z O A A B C B C y x Dla tzech punktów: A(x A, y A, z A ), B(x B, y B, z B ), C(x C, y C, z C ) mamy ównania wektoowe uchu: A, A () t, ( t) ( t) B B C C

Zauważmy, że dla ciała sztywnego odległości między punktami A, B, C są stałe:..,., const AC l const BC l const AB l AC BC AB Stąd mamy tzy ównania więzów : ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) + + + + + + 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 2 BC C B C B C B AC C A C A C A AB B A B A B A l z z y y x x l z z y y x x l z z y y x x Liczba stopni swobody ciała sztywnego

Liczba stopni swobody ciała sztywnego -jest to liczba niezależnych współzędnych okeślających położenie tego ciała. W pzestzeni E 3 ciało sztywne w uchu dowolnym posiada: k 9 3 6 stopni swobody. Po nałożeniu na ciało sztywne pewnych oganiczeń uchu (więzów) zmniejszamy liczbę stopni swobody; np. w uchu obotowym wokół stałej osi ciało sztywne ma 1 stopień swobody (kąt obotu wokół tej osi).

Klasyfikacja uchów w ciała a sztywnego Ogólnym pzypadkiem uchu ciała sztywnego jest uch dowolny (swobodny) względem nieuchomego układu Oxyz. 1. Ruch dowolny ciała sztywnego; k6 2. Ruch postępowy ciała sztywnego; k3 3. Ruch obotowy ciała sztywnego wokół stałej osi; k1 4. Ruch płaski ciała sztywnego; k3 5. Ruch kulisty ciała sztywnego; k3

1. Ruch dowolny ciała a sztywnego; k6 2. Ruch postępowy ciała sztywnego; k3 3. Ruch obotowy ciała sztywnego wokół stałej osi; k1 4. Ruch płaski ciała sztywnego; k3 5. Ruch kulisty ciała sztywnego; k3

Ruch dowolny ciała a sztywnego Do opisu tego uchu wpowadzimy dwa układy odniesienia: Oxyz układ stały (nieuchomy), O 1 x 1 y 1 z 1 układ uchomy względem Oxyz. Z układem O 1 x 1 y 1 z 1 jest związane pewne ciało sztywne C 1. Intepetacja geometyczna uchu dowolnego: Ruch punktu A C 1 uch bieguna 0 1 +uch wokół bieguna 0 1

z A C 1 z 1 ρ O 1 y 1 o +ρ x 0 0 X 1 y (t) - wekto wodzący punktu A w układzie Oxyz. ρ ρ (t) - wekto wodzący punktu A w układzie O 1 z 1 y 1 z 1 (t) o o - wekto wodzący bieguna O1 w układzie Oxyz.

Chwilowy uch obotowy ciała C 1 (uch wokół bieguna 0 1 ) Δϕ z 1 ω Δϕ l y1 0 1 x1 l l Δ ϕ - wekto małego obotu [ad] względem chwilowej osi obotu l.

1. Ruch dowolny ciała sztywnego; k6 2. Ruch postępowy powy ciała a sztywnego; k3 3. Ruch obotowy ciała sztywnego wokół stałej osi; k1 4. Ruch płaski ciała sztywnego; k3 5. Ruch kulisty ciała sztywnego; k3

Ruch postępowy powy ciała a sztywnego Ruch postępowy ciała sztywnego - występuje wtedy, kiedy posta łącząca dwa dowolne punkty tego ciała pzemieszcza się ównolegle względem swego (t położenia 1 ) początkowego w czasie uchu. B 1 z (t) A 1 ρ B A ρ O A y x

W uchu postępowym wszystkie punkty ciała sztywnego mają takie same wektoy pędkości i pzyspieszenia i pouszają się po toach pzystających. Wnioski: Ruch postępowy ciała sztywnego jest okeślony jeżeli znamy uch dowolnego punktu tego ciała. Równania uchu dowolnego punktu A ciała: x A x A (t), y A y A (t), z A z A (t) Ciało sztywne w uchu postępowym ma 3 stopnie swobody.

1. Ruch dowolny ciała sztywnego; k6 2. Ruch postępowy ciała sztywnego; k3 3. Ruch obotowy ciała a sztywnego wokół stałej osi; k1 4. Ruch płaski ciała sztywnego; k3 5. Ruch kulisty ciała sztywnego; k3

Ruch obotowy ciała a sztywnego względem stałej osi Ruch obotowy ciała sztywnego występuje wtedy kiedy jedna posta związana z tym ciałem jest nieuchoma. z v B v C 0 B C ϕ A Każdy punkt ciała sztywnego w uchu obotowym pousza się po okęgu, któego płaszczyzna jest postopadła do osi obotu x O l y ϕ l, liczba stopni swobody: k3-21

1. Ruch dowolny ciała sztywnego; k6 2. Ruch postępowy ciała sztywnego; k3 3. Ruch obotowy ciała sztywnego wokół stałej osi; k1 4. Ruch płaski p aski ciała a sztywnego; k3 5. Ruch kulisty ciała sztywnego; k3

Ruch płaski p aski ciała a sztywnego Ruch płaski ciała sztywnego jest to uch, w któym wszystkie punkty tego ciała pouszają się w nieuchomych płaszczyznach ównoległych do pewnej płaszczyzny π o zwanej płaszczyzną kieującą.

z l F 0 B y π π o A π x l π o F π π o A i B F F figua płaska będąca pzekojem ciała sztywnego płaszczyzną π

Zauważmy, że w uchu płaskim wszystkie punkty ciała sztywnego leżące na postej l mają jednakowe pędkości i pzyspieszenia oaz pouszają się po identycznych toach. Wniosek: Ruch płaski ciała sztywnego można zastąpić uchem figuy płaskiej F, pozostającej w czasie uchu na płaszczyźnie π.