, +, - przestrzeń afiniczna, gdzie w wprowadzono iloczyn

Podobne dokumenty
Elementy geometrii analitycznej w R 3

SIMR 2016/2017, Analiza 2, wykład 1, Przestrzeń wektorowa

Funkcje pola we współrzędnych krzywoliniowych cd.

1. Granica funkcji w punkcie

GEOMETRIA ANALITYCZNA W PRZESTRZENI

PRZESTRZEŃ WEKTOROWA (LINIOWA)

Iloczyn skalarny, wektorowy, mieszany. Ortogonalność wektorów. Metoda ortogonalizacji Grama-Schmidta. Małgorzata Kowaluk semestr X

P π n π. Równanie ogólne płaszczyzny w E 3. Dane: n=[a,b,c] Wówczas: P 0 P=[x-x 0,y-y 0,z-z 0 ] Równanie (1) nazywamy równaniem ogólnym płaszczyzny

Dodawanie i mnożenie liczb zespolonych są działaniami wewnętrznymi tzn., że ich wynikiem jest liczba zespolona.

Arkusz 6. Elementy geometrii analitycznej w przestrzeni

Wykład III. Granice funkcji. f : R A R, A przedział. f określona w x. K M x. lim. lim. Granice niewłaściwe:

Geometria Lista 0 Zadanie 1

x t 1 (x) o 1 : x s 3 (x) Tym samym S(3) = {id 3,o 1,o 2,s 1,s 2,s 3 }. W zbiorze S(n) definiujemy działanie wzorem

Geometria analityczna w przestrzeni. Kierunek. Długość. Zwrot

III. LICZBY ZESPOLONE

Relacje rekurencyjne. będzie następująco zdefiniowanym ciągiem:

Geometria Analityczna w Przestrzeni

Geometria analityczna

Analiza numeryczna. Stanisław Lewanowicz. Aproksymacja funkcji

Rok akademicki 2005/2006

KMO2D. Kolizje między-obiektowe w 2D

Twierdzenie Cayleya-Hamiltona

PODSTAWY RACHUNKU WEKTOROWEGO

201. a 1 a 2 a 3...a n a 2 1 +a 2 2 +a a 2 n n a 4 1 +a 4 2 +a a 4 n n. a1 + a 2 + a a n 204.

A B - zawieranie słabe

A,B M! v V ; A + v = B, (1.3) AB = v. (1.4)

W naukach technicznych większość rozpatrywanych wielkości możemy zapisać w jednej z trzech postaci: skalara, wektora oraz tensora.

Iloczyn wektorowy. Autorzy: Michał Góra

z = x + i y := e i ϕ z. cos ϕ sin ϕ = sin ϕ cos ϕ

Zadanie I. 2. Gdzie w przestrzeni usytuowane są punkty (w której ćwiartce leży dany punkt): F x E' E''

Geometria analityczna

Podstawy elektromagnetyzmu. Wykład 1. Rachunek wektorowy

Operatory zwarte Lemat. Jeśli T jest odwzorowaniem całkowym na przestrzeni Hilberta X = L 2 (Ω) z jądrem k L 2 (M M)

Układy współrzędnych

ZEWNĘTRZNA MODULACJA ŚWIATŁA

Zadania domowe z Analizy Matematycznej III - czȩść 2 (funkcje wielu zmiennych)

ZADANIA ZAMKNIĘTE. Zadanie 1. (1 pkt) Wartość wyrażenia. b dla a 2 3 i b 2 3 jest równa A B. 5 C. 6 D Zadanie 2.

1. ALGEBRA Liczby zespolone

Permutacje. } r ( ) ( ) ( ) 1 2 n. f = M. Przybycień Matematyczne Metody Fizyki I Wykład 2-2

Jarosław Wróblewski Analiza Matematyczna 2B, lato 2015/16

Stwierdzenie 1. Jeżeli ciąg ma granicę, to jest ona określona jednoznacznie (żaden ciąg nie może mieć dwóch różnych granic).

WYBRANE DZIAŁY ANALIZY MATEMATYCZNEJ. Wykład II

ALGEBRA Z GEOMETRIĄ ANALITYCZNĄ

KURS GEOMETRIA ANALITYCZNA

GEOMETRIA ANALITYCZNA W PRZESTRZENI

( ) O k k k. A k. P k. r k. M O r 1. -P n W. P 1 P k. Rys Redukcja dowolnego przestrzennego układu sił

Elementy grafiki komputerowej. Elementy geometrii afinicznej

Mec Me han a ik i a a o gólna Wyp W a yp dko dk w o a w do d w o o w l o ne n g e o g o ukł uk a ł du du sił.

7 Liczby zespolone. 7.1 Działania na liczbach zespolonych. Liczby zespolone to liczby postaci. z = a + bi,

Wykład 16. P 2 (x 2, y 2 ) P 1 (x 1, y 1 ) OX. Odległość tych punktów wyraża się wzorem: P 1 P 2 = (x 1 x 2 ) 2 + (y 1 y 2 ) 2

Czy umiemy mnożyć wektory?

WYK LAD 5: GEOMETRIA ANALITYCZNA W R 3, PROSTA I P LASZCZYZNA W PRZESTRZENI R 3

c 2 + d2 c 2 + d i, 2

Wykład 11. a, b G a b = b a,

Wytrzymałość materiałów

Matematyka z el. statystyki, # 1 /Geodezja i kartografia I/

dz istnieje, e f V obszar jak w definicji całki potrójnej (ograniczony powierzchniami o mierze 0) T prostopadłościan nakrywający V ( V T )

Szeregi liczbowe. Szeregi potęgowe i trygonometryczne.

Projekt Era inżyniera pewna lokata na przyszłość jest współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Elementy rach. macierzowego Materiały pomocnicze do MES Strona 1 z 7. Elementy rachunku macierzowego

Geometria analityczna - przykłady

PRÓBNY EGZAMIN MATURALNY

Przykładowe zadania dla poziomu rozszerzonego

Informatyka Stosowana-egzamin z Analizy Matematycznej Każde zadanie należy rozwiązać na oddzielnej, podpisanej kartce!

Fizyka. dr Bohdan Bieg p. 36A. wykład ćwiczenia laboratoryjne ćwiczenia rachunkowe

RÓWNANIA RÓŻNICZKOWE WYKŁAD 15

MACIERZE I WYZNACZNIKI

dr Mariusz Grządziel 15,29 kwietnia 2014 Przestrzeń R k R k = R R... R k razy Elementy R k wektory;

. : a 1,..., a n F. . a n Wówczas (F n, F, +, ) jest przestrzenią liniową, gdzie + oraz są działaniami zdefiniowanymi wzorami:

Zajęcia nr 1 (1h) Dwumian Newtona. Indukcja. Zajęcia nr 2 i 3 (4h) Trygonometria

KURS MATURA PODSTAWOWA

Kierunek i poziom studiów: Matematyka, studia I stopnia (licencjackie), rok I

O liczbach naturalnych, których suma równa się iloczynowi

Geometria analityczna

Matematyka stosowana i metody numeryczne

Zadania z z matematyki dla studentów gospodarki przestrzennej UŠ. Marek Majewski Aktualizacja: 31 pa¹dziernika 2006

Algebra liniowa z geometria. - zadania Rok akademicki 2010/2011

Płaskie układy obciąŝeń. Opis analityczny wielkości podstawowych. wersory. mechanika techniczna i wytrzymałość materiałów 1 statyka 2

> 1), wi c na mocy kryterium porównawczego szereg sin(n n)

Geometria w R 3. Iloczyn skalarny wektorów

3 1 + i 1 i i 1 2i 2. Wyznaczyć macierze spełniające własność komutacji: [A, X] = B

Rachunek wektorowy - wprowadzenie. dr inż. Romuald Kędzierski

Przekształcenia liniowe

LICZBY ZESPOLONE. j= -1, j = 1. Liczby zespolone będą oznaczane przez podkreślenie symbolu (litery), oznaczającej tę liczbę:

MACIERZE STOCHASTYCZNE

2 n < 2n + 2 n. 2 n = 2. 2 n 2 +3n+2 > 2 0 = 1 = 2. n+2 n 1 n+1 = 2. n+1

1 + iϕ n. = cos ϕ + i sin ϕ. e n z n n n. c M n z n, c n z Mn.

Przestrzeń liniowa R n.

INSTRUKCJA DO ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH Z WYTRZYMAŁOŚCI MATERIAŁÓW

Równania prostych i krzywych; współrzędne punktu

Informatyka Stosowana. a b c d a a b c d b b d a c c c a d b d d c b a

Projekt Era inżyniera pewna lokata na przyszłość jest współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Kierunek i poziom studiów: Matematyka, studia I stopnia (licencjackie), rok I

1. Liczby zespolone. Jacek Jędrzejewski 2011/2012

Podprzestrzenie macierzowe

Wektory Funkcje rzeczywiste wielu. Matematyka Studium doktoranckie KAE SGH Semestr letni 2008/2009 R. Łochowski

GEOMETRIA ANALITYCZNA W PRZESTRZENI

zajęcia 1. Bartosz Górski, Tomasz Kulczyński, Błażej Osiński

Z-TRANSFORMACJA Spis treści

3. Funkcje elementarne

Transkrypt:

EUKLIDESOWA PRZESTRZEŃ AFINICZNA (WEKTOROWA) RZECZYWISTA Deiicja 1,, +, u = ( x x x ) v = ( y y y ),,..., 1 2,,..., 1 2 1 1 2 2 u/ v : = x y + x y +... + xy - aywamy ilocyem skalarym Możemy go rówież oacać w astępujący sposób: ( u v) / : = u v Deiicja 2 (, ) oacamy tę prestreń wektorową ad ciałem ( E ) i aywamy euklidesową. ilocyem skalarym Deiicja 3 (,, +, - prestreń aiica, gdie w wprowadoo ilocy ) skalary Prestreń deiiowaą ilocyem skalarym aywamy prestreią euklidesową i oacamy. Deiicja 4 Jeżeli w prestrei E u x1 x2 x E = (,,..., ) to wiąek: ( u ) u : = / v aywamy ormą WNIOSEK: Deiicja 5 ( E, E,, ) + u x x 2 2 : = 1 + 2 +... + x 2 xy, E to odległością aywamy: d x, y : = xy Wykład dr Magdaley Sękowskiej stroa 1 9 Cęść 15 Euklid. prest. aiica

Deiicja 5 E - prestreń euklidesowa u 0 v 0, E ( u / v ) = 0, Jeżeli to mówimy, że wektory są ortogoale. GEOMETRIA ANALITYCZNA PRZESTRZENI EUKLIDESOWEJ E 3 Oaceie: ( E, E,, ) + ( 0,, 0 i j, k ) - prestreń euklidesowa - układ współrędych prestrei aiicej i: = 1,0,0 j: = 0,1,0 k: = 0,0,1 W prestrei E 3 amiast mówić, że dwa wektory są ortogoale mówimy, że są prostopadłe. Zachodi tam rówież: i = j = k = 1 i i j i k k j UMOWA: W E 3 pryjmujemy tw. ortogoaly układ współrędych. i k j y x Deiicja 1, E Kątem międy wektorami (, ) tworą jeżeli acepimy je w pocątku układu. aywamy miejsy 2 kątów jakie oe Dowodi się, że: = cos,, stąd cos (, ) u v u v u v u v = u v Wykład dr Magdaley Sękowskiej stroa 2 9 Cęść 15 Euklid. prest. aiica

Deiicja 2 u E u Wersorem wektora aywamy wektor, który ma te sam kieruek i wrot ale długość rówą 1. wersu u wersu = 1 WNIOSEK: [,, ] u = x x x u 1 u 0 1 2 3 x y wersu =,, u u u u = ux, uy, u ( ui) ui ux cos, = = u i u ( u j) cos, ( uk) u y u j = = u j u u k u cos, = = u k u Deiicja 3. cos ui, cos u, j cos uk, WNIOSEK: aywamy kosiusami kierukowymi wersu = cos ( u, i),cos ( u, j),cos ( uk, ) Wsystkie powyżse deiicje i wioski dotycą też (odpowiedio) prestrei E 2. Wykład dr Magdaley Sękowskiej stroa 3 9 Cęść 15 Euklid. prest. aiica

ORIENTACJA Orietacja w E 2 ( ab ', ) O ( cd, ) O ( E, 2 E, 2 + ) Dwie pary wektorów liiowo ieależych acepioych w pukcie O, O Te 2 pary wektorów aymamy rówoskrętymi jeżeli popre presuięcie i obrót moża doprowadić do sytuacji, że pukt O pokryje się puktem O, wektory ac, leżą a tej samej prostej i mają te sam wrot a wektory leżą po tej samej stroie tej prostej. cd, b a d c d b a c 2 pary wektorów aymamy ierówoskrętymi jeżeli popre presuięcie i obrót moża doprowadić do sytuacji, że pukt O pokryje się puktem O, wektory ac, leżą a tej samej prostej i mają te sam wrot a wektory leżą po dwóch stroach tej prostej. cd, b d c a d b a c Wykład dr Magdaley Sękowskiej stroa 4 9 Cęść 15 Euklid. prest. aiica

WNIOSEK: Łatwo auważyć, że jeżeli ustalimy parę wektorów to poostałe są do ich albo rówoskręte albo ierówoskręte. Jeżeli ustalimy parę wektorów to mówimy, że adajemy orietację. b wektory ac, są liiowo ieależe O a Orietacja dodatia Mówimy, że orietacja jest dodatia, jeżeli obracając wektor wokół puktu O po ajkrótsej drode tak aby pokrył się prostą awierającą porusamy się iegodie ruchem wskaówek egara. a b b O a Orietacja ujema Mówimy, że orietacja jest ujema, jeżeli obracając wektor a wokół puktu O po ajkrótsej drode tak aby pokrył się prostą awierającą b porusamy się godie ruchem wskaówek egara. a O b II III j i I IV Wykład dr Magdaley Sękowskiej stroa 5 9 Cęść 15 Euklid. prest. aiica

Orietacja w E 2 ( E, 2 E, 2 + ) ( abc ',, ) O ( de,, ) O Dwie trójki wektorów liiowo ieależych. Te dwie trójki wektorów aywami rówoskrętymi jeżeli popre presuięcie i obrót moża doprowadić do sytuacji, że pukt O pokryje się O, pary ab, i de, leżą w jedej płascyźie i są rówoskręte a wektory są po jedej stroie tej płascyy c, c b a d e a c b d e c, Jeżeli powyżsy waruek ie jest spełioy (tj wektory ie leżą w jedej płascyźie) to mówimy, że wektory są ierówoskręte. a a c b b d e a c b d e Wykład dr Magdaley Sękowskiej stroa 6 9 Cęść 15 Euklid. prest. aiica

Jeżeli adamy trójkę to każde poostałe są albo rówoskręte albo ierówoskręte. Dla wybraej trójki orietacja jest dodatia jeżeli możemy astosować do iej regułę śruby prawoskrętej (regułę prawej ręki) (1). c (2) (1) b b a c a Gdy powyżsy waruek ie jest spełioy to występuje orietacja ujema (2). Deiicja 4 ( E, 3 E, 3 + ), E : E3 E3 E3 Ilocyem wektorowym aywamy odworowaie, takie, że: 1. u v: = 0 jeśli u = 0 v= 0 w: = u v u 0 v 0 2. jeśli Własości: a) w u w v b) w : = u v si ( w,, ) ( u, v) c) jest rówoskręte pryjętym układem współrędych 1. u v = ( v u) u 0 v 0 2. λ ( λu) v= u ( λv) = λ( u v) 3. u v+ w = u v+ u w u 0 v 0 u v= 0 <=> u v, 4. mówimy, e są liiowo ależe Wykład dr Magdaley Sękowskiej stroa 7 9 Cęść 15 Euklid. prest. aiica

u 0 v 0 u,v 5. - liiowo ieależe α 1 P = u v P = u 2 6. v i k j u = ux, uy, u = uxi+ uy j + uk v= vx, vy, v = vxi+ vy j + vk, - liiowo ieależe u = ux, uy, u = uxi+ uy j + uk v= vx, vy, v = vxi+ vy j + vk ( x y ) ( x y ) v v= u i+ u j+ u k v i+ v j+ v k = ( x x) ( x y) ( x ) ( y x) ( y y) ( y ) ( k x) k i ( k y) k j ( k ) k k ( x y) k ( x ) j ( y x) k ( y ) i ( k x) j ( k y) i ( y k y) i ( k x y x) j ( x y y x) k = i i+ i j + i k+ j i+ u v j j+ j k + + + + = = + + = = + + = = y k y, k x y x, x y u y v x OBRAZEK : i j k u 11 y u u 12 x u u 13 x u + + + y u v= ux uy u = i( 1) + j( 1) + k( 1) = vy v v v x v x vy v v v x y ( y k y) ( k x y x) ( x y y x) = i+ j+ k= = y k y, k x y x, x y y x Wykład dr Magdaley Sękowskiej stroa 8 9 Cęść 15 Euklid. prest. aiica

Deiicja 7 E3 E3 E3 Ilocy miesay w,, E3 Ilocyem miesaym aywamy: w u v w : = ( ) WŁASNOŚCI: 1. ( u v) w = u ( v w) 2. u 0 v 0 w 0 u v w = <=> u v, w 0, 3. u ( v w) 0 są wektorami liiowo ależymi (leżą w jedej płascyźie) w v u w v u V = u v w V = 1 ( u v) 4. u = ux, uy, u = uxi+ uy j + uk v= vx, vy, v = vxi+ vy j+ vk w= wx, wy, w = wxi+ wy j + wk u u u w = v v v x y x y w w w x y 6 w Wykład dr Magdaley Sękowskiej stroa 9 9 Cęść 15 Euklid. prest. aiica