VIII. RÓŻNICZKOWANIE NUMERYCZNE

Podobne dokumenty
Metody obliczeniowe - Budownictwo semestr 2 - wykład nr 4. Nr: 1. Metody obliczeniowe. wykład nr 4. różniczkowanie przybliżone całkowanie numeryczne

Metody numeryczne. Wykład nr 7. dr hab. Piotr Fronczak

Automatyka i Robotyka Analiza Wykład 27 dr Adam Ćmiel

Metody numeryczne procedury

Całkowanie numeryczne Zadanie: obliczyć przybliżenie całki (1) używając wartości funkcji f(x) w punktach równoodległych. Przyjmujemy (2) (3) (4) x n

Analiza numeryczna. Stanisław Lewanowicz. Całkowanie numeryczne. Definicje, twierdzenia, algorytmy

Całka oznaczona. długość k-tego odcinka podziału P. średnica podziału P. punkt pośredni k-tego odcinka podziału P

Aproksymacja funkcji

Całka oznaczona. długość k-tego odcinka podziału P. punkt pośredni k-tego odcinka podziału P. Niech funkcja f będzie ograniczona na przedziale

Całka oznaczona. długość k-tego odcinka podziału P. punkt pośredni k-tego odcinka podziału P. Niech funkcja f będzie ograniczona na przedziale

Algebra macierzowa i inne takie (krótka i prowizoryczna powtórka

Wykład 6 Całka oznaczona: obliczanie pól obszarów płaskich. Całki niewłaściwe.

4. Rekurencja. Zależności rekurencyjne, algorytmy rekurencyjne, szczególne funkcje tworzące.

Spójne przestrzenie metryczne

Metody numeryczne w przykładach

i = 0, 1, 2 i = 0, 1 33,115 1,698 0,087 0,005!0,002 34,813 1,785 0,092 0,003 36,598 1,877 0,095 38,475 1,972 40,447 i = 0, 1, 2, 3

Rozkłady prawdopodobieństwa 1

Projekt 3 3. APROKSYMACJA FUNKCJI

Algorytmy metod numerycznych. Monika Chruścicka

Spójne przestrzenie metryczne

Matematyka wybrane zagadnienia. Lista nr 4

Nr: 1. Metody obliczeniowe - Budownictwo semestr 2 - wykład nr 1. Metody obliczeniowe

Przypomnijmy tu znany wzór Taylora ze względu na jego wykorzystanie w zagadnieniach interpolacji, róŝniczkowania i całkowania numerycznego.

Wybrane rozkłady prawdopodobieństwa użyteczne w statystyce

Wybrane rozkłady prawdopodobieństwa użyteczne w statystyce

6. *21!" 4 % rezerwy matematycznej. oraz (ii) $ :;!" "+!"!4 oraz "" % & "!4! " )$!"!4 1 1!4 )$$$ " ' ""

WOJSKOWA AKADEMIA TECHNICZNA ĆWICZENIA LABORATORYJNE Z FIZYKI. SPRAWOZDANIE Z PRACY LABORATORYJNEJ nr

Indukcja matematyczna

Matematyka stosowana i metody numeryczne

N ( µ, σ ). Wyznacz estymatory parametrów µ i. Y które są niezależnymi zmiennymi losowymi.

Nr: 1. Metody obliczeniowe - Budownictwo semestr 2 - wykład nr 4. Metody obliczeniowe. wykład nr 4. róŝniczkowanie przybliŝone całkowanie numeryczne

CAŁKOWANIE NUMERYCZNE

Analiza Matematyczna Ćwiczenia. J. de Lucas

Permutacje. } r ( ) ( ) ( ) 1 2 n. f = M. Przybycień Matematyczne Metody Fizyki I Wykład 2-2

JEDNOWYMIAROWA ZMIENNA LOSOWA

Nadokreślony Układ Równań

Obliczenia naukowe Wykład nr 14

Rozwiązanie niektórych zadań treningowych do I kolokwium sem. zimowy, 2018/19

Ocena wpływu niepewności estymacji parametrów modeli czujników pomiarowych na wartości maksymalnych błędów dynamicznych

PERMUTACJE Permutacją zbioru n-elementowego X nazywamy dowolną wzajemnie jednoznaczną funkcję f : X X X

I. CIĄGI I SZEREGI FUNKCYJNE. odwzorowań zbioru X w zbiór R [lub C] nazywamy ciągiem funkcyjnym.

460 Szeregi Fouriera. Definicja. Definicja. Układ trygonometryczny. Definicja Układ ortogonalny funkcji ( ϕ n

METODY NUMERYCZNE. Wykład 5. Całkowanie numeryczne. dr hab. inż. Katarzyna Zakrzewska, prof. AGH. Met.Numer. wykład 5 1

Równania rekurencyjne

I. APROKSYMACJA I INTERPOLACJA FUNKCJI JEDNEJ ZMIENNEJ

WYKŁAD 7. UKŁADY RÓWNAŃ LINIOWYCH Macierzowa Metoda Rozwiązywania Układu Równań Cramera

PROGRAMOWANIE LINIOWE.

Wykłady z Analizy rzeczywistej i zespolonej w Matematyce stosowanej. Literatura. W. Rudin: Podstawy analizy matematycznej, PWN, Warszawa, 1982.

Michał Pazdanowski Instytut Technologii Informacyjnych w Inżynierii Lądowej Wydział Inżynierii Lądowej Politechnika Krakowska.

Metody numeryczne. Całkowanie. Janusz Szwabiński. nm_slides-4.tex Metody numeryczne Janusz Szwabiński 23/10/ :07 p.

METODY NUMERYCZNE. Wykład 4. Całkowanie numeryczne. dr hab. inż. Katarzyna Zakrzewska, prof. AGH

r h SSE EKONOMETRIA - WZORY p pk Opracowała: Joanna Kisielińska 1 Metody doboru zmiennych Metoda Nowaka Metoda Hellwiga Metoda momentów

Regresja liniowa. (metoda najmniejszych kwadratów, metoda wyrównawcza, metoda Gaussa)

1.4. STAN ODKSZTAŁCENIA STRONA GEOMETRYCZNA

LABORATORIUM DYNAMIKI MASZYN

Ad. poszczegolne metody obliczeniowe

Wykład 1 Pojęcie funkcji, nieskończone ciągi liczbowe, dziedzina funkcji, wykres funkcji, funkcje elementarne, funkcje złożone, funkcje odwrotne.

CAŁKOWANIE NUMERYCZNE

Symbol Newtona liczba wyborów zbioru k-elementowego ze zbioru n elementów. Symbol Newtona

5. Maszyna Turinga. q 1 Q. Konfiguracja: (q,α β) q stan αβ niepusta część taśmy wskazanie położenia głowicy

METODY KOMPUTEROWE 11

Rozpraszania twardych kul

Metody obliczeniowe. Semestr II

Rys. 1. Interpolacja funkcji (a) liniowa, (b) kwadratowa, (c) kubiczna.

Całki oznaczone. Funkcja górnej granicy całkowania. Zastosowania całek oznaczonych. Całki niewłaściwe. Małgorzata Wyrwas

Teoria Sygnałów. III rok Informatyki Stosowanej. Wykład 7 [ ] ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) Analiza częstotliwościowa dyskretnych sygnałów cyfrowych

Całkowanie numeryczne funkcji. Kwadratury Gaussa.

Całki oznaczone. Funkcja górnej granicy całkowania. Zastosowania całek oznaczonych. Całki niewłaściwe. Małgorzata Wyrwas

Regresja REGRESJA

( ) Elementy rachunku prawdopodobieństwa. f( x) 1 F (x) f(x) - gęstość rozkładu prawdopodobieństwa X f( x) - dystrybuanta rozkładu.

ZADANIA Z ANALIZY MATEMATYCZNEJ dla I roku kierunku informatyka WSZiB

Michał Pazdanowski Instytut Technologii Informacyjnych w Inżynierii Lądowej Wydział Inżynierii Lądowej Politechnika Krakowska.

Notatki z Analizy Matematycznej 4. Jacek M. Jędrzejewski

Tok sprawdzania nośności ścian obciążonych pionowo wg metody uproszczonej zgodnie z PN-EN

dr Michał Konopczyński Ekonomia matematyczna ćwiczenia

R, R, R n itd. przestrzenie wektorowe, których elementami są wektory określone przez długość, kierunek i zwrot.

X i T (X) = i=1. i + 1, X i+1 i + 1. Cov H0. ( X i. k 31 ) 1 Φ(1, 1818) 0, 12.

2. Ciągi liczbowe. Definicja 2.1 Funkcję a : N R nazywamy ciągiem liczbowym. Wartość funkcji a(n) oznaczamy symbolem a

instrukcja do ćwiczenia 5.1 Badanie wyboczenia pręta ściskanego

( ) ( ) 0. ( x) )... są wielomianami stopnia m = n + r + 1. INTERPOLACJA HERMITE A. Gdzie hkihk

Ekoenergetyka Matematyka 1. Wykład 15. CAŁKI OZNACZONE. Egzaminy I termin poniedziałek :00 Aula B sala 12B Wydział Informatyki

Mh n. 2 ε. h h/ n n. Ekstrapolacja Richardsona (szacowanie błędu) błąd. ekstrapolowana wartość całki I. kwadratury z adaptowanym krokiem

APROKSYMACJA I INTERPOLACJA. funkcja f jest zbyt skomplikowana; użycie f w dalszej analizie problemu jest trudne

1. Relacja preferencji

Równania różniczkowe. y xy (1.1) x y (1.2) z xyz (1.3)

[ ] I UKŁAD RÓWNAŃ Definicja 1 Układ m równań liniowych z n niewiadomymi x 1, x 2,., x n : II ROZW. UKŁADU RÓWNAŃ PRZY POMOCY MACIERZY ODWROTNEJ

δ δ δ 1 ε δ δ δ 1 ε ε δ δ δ ε ε = T T a b c 1 = T = T = T

Kwadratury numeryczne

Metody numeryczne. Wykład nr 5: Aproksymacja i interpolacja. dr Piotr Fronczak

1. Określ monotoniczność podanych funkcji, miejsce zerowe oraz punkt przecięcia się jej wykresu z osią OY

ZMIENNA LOSOWA JEDNOWYMIAROWA POJĘCIE ZMIENNEJ LOSOWEJ

Całkowanie numeryczne przy użyciu kwadratur

Analiza Matematyczna

Technika optymalizacji

Zadania z analizy matematycznej - sem. II Całki oznaczone i zastosowania

Równania liniowe. gdzie. Automatyka i Robotyka Algebra -Wykład 8- dr Adam Ćmiel,

N(0, 1) ) = φ( 0, 3) = 1 φ(0, 3) = 1 0, 6179 = 0, 3821 < t α 1 e t dt α > 0. f g = fg. f = e t f = e t. U nas: g = t α 1 g = (α 1)t α 2

3. F jest lewostronnie ciągła

Metoda szeregów potęgowych dla równań różniczkowych zwyczajnych liniowych. Równanie różniczkowe zwyczajne liniowe drugiego rzędu ma postać

Transkrypt:

VIII. RÓŻICZKOWAIE UMERYCZE Z defcj pocodej wey, że f ( x+ ) f ( x) f ( x) = ( ), >. (8.) Fucję f(x + ) ożey rozwąć przez zstosowe wzoru ylor: + f x f x f x f x + ( + ) = ( ) + ( ) + ( ) + K + f ( x) + f ( + )! ( + )! gdze (x, x + ). Podstwjąc to rozwęce do wzoru (8.) y + ( ) + ( + ) ( ϑ ), ( ) = τ + τ + τ + K + τ + α ( ), (8.) + gdze τ = f ( x), τ = ( + ) f ( x) = ( + )!,,, K,. Podoe, f ( x+ ) f ( x ) f ( x) = ( ) jeśl zstosujey rozwęce ylor do fucj f(x + ) f(x!), to otrzyy + ( ) = τ + τ + K + τ + α ( ), (8.) + gdze τ = f ( x), τ = ( + ) f ( x) = ( + )!,,, K,. Jeśl we wzorc (8.) (8.) zedy resztę, to fucję () ożey trtowć jo welo zeej (we wzorze (8.)) lu zeej (we wzorze (8.)). W ou przypdc y τ = f ( x) w celu wyzcze tej welośc stosuje sę etodę Roerg. ec ozcz pewe dy ro ec =, =, K, =, p p p

VIII. Różczowe uerycze 97 gdze p ( =,,..., ) ozczją róże lczy cłowte tworzące cąg rosący. rtując długośc roów jo węzły terpolcj, wrtośc df = ( ), =,, K,, jo wrtośc w węzłc, ożey zudowć welo terpolcyjy zeej (dl wzoru (8.)) lu zeej (dl wzoru (8.)). W drug przypdu welo postć speł wrue ( )= τ + τ + K + τ df ( ) = ( ), =K,,,. Wrtość ( ) jest dory przylżee pocodej. Może yć o olczo z poocą lgorytu evlle :,, =, +,. (8.4) Zwyle przyjujey = wówczs wzór (8.4) postć = +,,, 4.

IX. CAŁKOWAIE UMERYCZE 9.. Wprowdzee Często olczee cł, czyl wyzczee fucj perwotej, jest etod ltyczy rdzo trude lu eożlwe. Podto, jeśl fucj podcłow jest oreślo z poocą tlcy, to pojęce fucj perwotej trc ses wówczs ożey olczyć jedye przylżoą wrtość cł. Gdy przedzł cłow jest sończoy, to wele sposoów przylżoego olcz cłe poleg ty, że fucję podcłową F(x) zstępujey fucją terpolcyją (x), tórą oż łtwo cłowć. Jeśl, przyłd, (x) ozcz welo terpolcyjy Lgrge dl fucj F(x) z węzł terpolcj x, x,..., x, tz. x xj ϕ( x) = L( x) = F( x), x x = j = j j to ozczjąc Φ ( x)= j = j x x x j x j podstwjąc w ejsce fucj podcłowej F(x) welo (x) otrzyy Jeśl = F( x) dx ϕ( x) dx = A F( x ), gdze A = Φ ( x) dx. F( x) ϕ( x) < ε x [, ], to = F( x) dx A F( x ) = ( F( x) ϕ( x)) dx F( x) ϕ( x) dx ε( ). Zte ożey olczyć cłę z dowolą dołdoścą, jeśl tylo fucję F(x) oż przylżyć weloe z dowolą dołdoścą. Oprócz weloów oż stosowć e fucje terpolcyje, przyłd fucje wyere trygooetrycze. Podoy wzór przylżoego cłow otrzyy, gdy przedzł cłow podzely podprzedzły w żdy podprzedzle zstosujey ww. sposó cłow. Gdy fucj F(x) osolwośc utrudjące dore przylżee ( przyłd, gdy jest eogrczo lu w przedzle cłow e steją jej pocode sego rzędu), to opsy

9.. Ogóly wzór cłow ueryczego 99 sposó cłow oż zodyfowć. W tc przypdc fucję F(x) przedstwy w postc loczyu F(x) = p(x)f(x), gdze f(x) ozcz fucję, tórą oż dorze przylżyć, fucj p(x) wszele osolwośc fucj podcłowej utrudjące to przylżee. Wówczs fucj (x) ozcz welo terpolcyjy dl fucj f(x), tj. = F( x) dx = p( x) f ( x) dx p( x) ϕ( x) dx = A f ( x ), gdze A = p( x) Φ ( x) dx. Sposó te stosuje sę też do olcz cłe o esończoy przedzle cłow. Fucj p(x) oreśl wówczs szyość le fucj F(x), gdy x ±. 9.. Ogóly wzór cłow ueryczego Do przylżoego olcz cłe ędzey stosowć wzory postc I( f ) = p( x) f ( x) dx (9.) S( f ) = A f ( x ), x [, ], = (9.) gdze współczy A e zleżą od fucj f(x). Wzór (9.) zywy wdrturą, puty x węzł wdrtury. Fucję p(x) zywy fucją wgową lu róto wgą. Przy wyprowdzu wzorów postc (9.) fucję wgową ędzey uwżć z ustloą. Błąd wdrtury ozczy przez E(f), tj. E( f ) = I( f ) S( f ). Z ryteru dołdośc wdrtury przyjuje sę zgodość fucj S(W) I(W), gdze W ozcz welo. Defcj 9.. Mówy, że wdrtur (9.) jest rzędu r, gdy: ) I(W) = S(W) dl wszystc weloów W(x) stop ejszego od r, ) steje welo W(x) stop r, że I(W) S(W) (r $). werdzee 9.. Kwdrtur (9.) jest zeż dl żdej fucj f C[, ] wtedy tylo wtedy, gdy ) jest zeż dl żdego welou, tj. E(W) 6, gdy 6 4, ) steje stł M ezleż od, t że A ( ) M; = K,,. = Dowód tego twerdze pojy. #

IX. Cłowe uerycze 9.. Kwdrtury ewto-cotes ec x xj S( f ) = A f ( x), gdze A = p( x) Φ( x) dx Φ ( x) =. x x (9.) = j = j Błąd przylże fucj f(x) weloe terpolcyjy Lgrge L (x) jest postc R ( x) = f ( x) L ( x) = p ( + )! + + gdze > ozcz pewe put pośred przedzłu (, ) orz p+ ( x) = ( x x)( x x) K( x x). ( + ) ( x) f ( ξ), Kwdrtury (9.) z węzł rówoodległy zywy wdrtur ewto-cotes. jwęsze zczee prtycze ją tzw. wzory zęte, w tóryc ońce przedzłu cłow są węzł wg p(x) =. Mją oe postć S( f ) = A f, = gdze (9.4) tt t A = x dx = ( ) ( ) K( ) Φ ( ) dt!( )!, ( t ) przy czy = (!)/ orz f = f( + ). Pożej podjey dwe podstwowe włsośc wdrtur (9.4).. Jeżel lcz jest eprzyst, to wdrtur (9.4) e jest dołd dl wszystc weloów stop + lcz + jest jej rzęde dołdośc. Gdy lcz jest przyst, to wdrtur (9.4) jest dołd dl weloów stop + jej rząd wyos +. Ogóle rząd wdrtury ewto-cotes jest zte dy wzore [/] +, gdze [ ] ozcz część cłowtą.. Jeżel fucj f C r [, ], gdze r = [/]+, to łąd wdrtury oż przedstwć w postc ( r) E( f ) = M f ( ξ), gdze > (, ), współczy M r e zleży od fucj f. Dl = y A = ( t ) dt =, A = tdt =. r j

9.. Kwdrtury ewto-cotes Stąd Jest to wzór trpezów. Stosując twerdzee o wrtośc średej dl cłe ożey wyzczyć jego łąd: przy czy f C [, ], > [, ] =!. Dl = otrzyujey sąd S( f ) = ( f + f). ( ) ( ) ( ) E( f ) = ( x )( x ) f ( ξ) dx = f ( ξ ) ( x )( x ) dx = f ( ξ), 4 A =, A =, A =, S( f ) = ( f + 4 f + f). Jest to wzór prol, zwy też wzore Spso, tórego łąd wyos ( ) E( f ) = 5 4 f ( ξ ), (, ), = ξ. 9 W podoy sposó ożey wyprowdzć oleje wzory ewto-cotes (dl olejyc wrtośc ) oreślć c łędy. Jeśl wdrturę zpszey w postc S( f ) = f, s α = to wrtośc współczyów s orz " ędą te, j w poższej tlcy. " s łąd zw wzoru f () (>)/ wzór trpezów 4 6 5 f (4) (>)/9 wzór Spso 8 5 f (4) (>)/8 wzór trzec ósyc 4 7 7 9 8 7 f (6) (>)/945 wzór Mle 5 9 75 5 5 75 9 88 75 7 f (6) (>)/96 6 4 6 7 7 7 6 4 84 9 9 f (8) (>)/4 wzór Weddle Dl węszyc wrtośc etóre wrtośc " stją sę ujee wzory są uerycze eużytecze (przy olczu su w pody wyżej wzorze występuje reducj cyfr).

IX. Cłowe uerycze 9.4. Kwdrtury złożoe ewto-cotes Defcj 9.. Kwdrturą złożoą zywy wdrturę, tór jest suą wdrtur podprzedzłc. Ay otrzyć wdrturę złożoą leży:! przedzł cłow [, ] podzelć pewą lczę podprzedzłów,! w żdy podprzedzle zstosowć wdrturę sego rzędu wy zsuowć. Podzely przedzł [, ] częśc o długośc = (!)/. Stosując w żdy podprzedzle wzór trpezów y S( f ) = ( f + f+ ) = f + f + K + f + f, = gdze f = f( + ). Jest to tzw. wzór złożoy trpezów. Jeżel f C [, }, to łąd tego wzoru jest rówy ( ) ( ) ( ) E( f ) = f ( ξ ) = f ( ξ ), = gdze > ( +, + ( + )). Poewż śred rytetycz zjduje sę poędzy jejszą jwęszą wrtoścą fucj f () (x) w przedzle [, ] fucj t jest cągł, węc steje put > [, ], t że ( ) ( ) f ξ = f = ( ) ( ξ). Zte E ( f ) ( ) f ( ) = ( ξ). Jeżel przedzł cłow podzely częśc o długośc = (!)/, gdze ozcz lczę przystą w żdy z podprzedzłów [, + ],..., [ + (!), ] o długośc zstosujey wzór prol, po czy wy zsuujey, to otrzyy wzór złożoy prol: / = S( f ) = ( f + 4 f + f) = = [ f + f + ( f + f 4 + K+ f ) + 4( f + f + K+ f )]. Błąd tego wzoru jest rówy E ( f ) ( ) = 4 8 5 f ( 4) ( ξ).

9.5. Metod Roerg 9.5. Metod Roerg J wey, w celu przylżoego olcze cł oż zstosowć wzór złożoy trpezów gdze = (!)/. Przepszy te wzór w postc ( ) = f( ) + f( + ) + + f( ) + f( ). K (9.5) Dl wzoru (9.5) jest prwdzwe poższe twerdzee. werdzee 9.. Jeżel fucj f C + [, ], to wzór (9.5) posd rozwęce gdze f ( x) dx S( f ) = f + f + K + f + f, 4 + ( ) = τ + τ + τ + K + τ + α+ ( ), (9.6) τ = f ( x ) dx, J ozczją stłe ezleże od orz steje stł M >, t że α + ( ) M dl żdego = (!)/. Dowód pojy. # Jeżel we wzorze (9.6) zedy resztę, to fucję () ożey trtowć jo welo zeej, tóry dl = szuą wrtość J. W celu olcze J oż zstosowć etodę Roerg. ec cąg =, =, K, =, p p gdze {p } ozcz rosący cąg lcz turlyc, ędze cąge długośc roów, dl tóryc olczy df = ( ), =,, K,. (9.7) rtując długośc roów jo węzły terpolcj, welośc jo wrtośc w węzłc, ożey zudowć welo terpolcyjy zeej :

4 IX. Cłowe uerycze ( ) = + + K +, df t że ( ) = ( ), =K,,,. Estrpolow wrtość () dorze przylż szuą wrtość cł. Wrtość t oże yć olczo z poocą lgorytu evlle. ec ozcz dl orz ( $ $ $) welo stop zeej ( ), dl tórego ( ) = j, j =, +, K,. Z lgorytu evlle dl estrpolowej wrtośc,, =, + Z poocą tego wzoru ożey utworzyć tlcę postc df = ( ),. otrzyujey wzór (9.8) ( ' ( ' ( ( ' ' 4 ( " ( ' '! þ þ þ w tórej eleet jest szuy przylżee cł. Dl roów o długoścc =! = / eleet przedstw wzór Spso. Z zleżośc (9.7) (9.8) y owe = ( ) = ( ) f + f ( ) ( ), = = + ( ) f + f f ( ) + ( ),

9.6. Kwdrtury Guss 5 = + Jeśl =! = /, to eleet przedstw wzór trzec ósyc. W etodze Roerg wyorzystuje sę zwyle stępujące cąg:! cąg Roerg, w tóry! cąg Bulrsc, w tóry ( ) ( ) 4 = ( ) + = ( ) ( ) 4 + = f f f f f + + + ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) = + f + 4 f + f 6 ( ) ( ). =, =, =, =, K, =, =, =, =, 4 =, 5 =, K. 4 6 8 Ozuje sę, że w przypdu cągu Bulrsc y ejszy łd olczeń dl olcze owej wrtośc ( ). 9.6. Kwdrtury Guss J wdoo (zo. p. 9.), dl wdrtur ewto-cotes postc S( f ) = A f ( x), A = p( x) Φ ( x) dx, = rząd wyos co jej +. Rozptrzy terz przy ustloej wdze p(x) lcze prole wyoru węzłów współczyów t, y rząd wdrtury ył j jwyższy. Kwdrturę tą zywy wdrturą Guss. Poewż y do wyzcze ( + ) stłyc ( + współczyów + węzłów), leży przypuszczć, że oż je dorć t, y wdrtur ył dołd dl weloów stop ejszego ż ( + ). Dl wdrtur ewto-cotes pozlśy, że współczy żdej wdrtury rzędu co jej + są oreśloe wzore A = p ( x ) Φ ( x ) dx. Wystrczy zte odpowedo wyrć węzły x. W ty celu oecz jest zjoość weloów ortogolyc. (9.9)

6 IX. Cłowe uerycze Defcj 9.. Cąg weloów { P ( )} = { P( x), P( x), K, P ( x), K } (9.) zywy cąge weloów ortogolyc w przedzle [, ] z wgą p(x), gdy pxp ( ) ( xp ) ( xdx ) = dl. Dl weloów ortogolyc są prwdzwe poższe twerdze. werdzee 6.. W przedzle (, ) weloy ortogole posdją tylo jedorote perwst rzeczywste. werdzee 6.4. e steje wdrtur (6.9) rzędu wyższego ż ( + ). Kwdrtur t jest rzędu (+) wtedy tylo wtedy, gdy węzły x są perwst welou P + (x) z cągu (6.). werdzee 6.5. Wszyste współczy w wdrturc Guss są dodte. Dowody tyc twerdzeń oż zleźć.. w []. # Kwdrtury Guss zleżą od wg p(x) przedzłu [, ]. Pożej wyeoo róże przypd.! [, ] = [!, ], p(x) = Welo ortogoly (dl podego przedzłu wg) są weloy Legedre oreśloe wzore d P ( x) = ( x ),! dx wdrtury zyw sę w ty przypdu wdrtur Guss-Legedre. Współczy tyc wdrtur łąd de są wzor A + = E f = ( + ) P ( x) P ( x), ( ) [( )!] ( + )[( + )!] + + + 4 f ( + ) ( ξ), gdze x ozczją zer welou P + (x), > (!, ). Gdy przedzł cłow [, ] jest y ż [!, ], to leży zeć zeą cłow stosując podstwee Wówczs + t = + x. f () t dt = f + + x dx = gxdx ( )

9.6. Kwdrtury Guss 7 y gdze f () t dt S( f ) = A f ( t), = t przy czy x ozczją zer welou P + (x), łąd jest dy wzore + = + x, E( f ) = + 4 ( ) [( + )!] ( + )[( + )!] f ( + ) ( ξ), ξ (, ).! [, ] = [!, ], p(x) = (! x) " ( + x) $, ", $ >! Welo ortogoly są w ty przypdu weloy Jcoego oreśloe wzore d J( x, α, β ( ) α β α β ) = ( x) ( + x) [( x) + ( + x) + ],! dx wdrtury zyw sę wdrtur Guss-Jcoego. Ic współczy łąd są de wzor ( + α + β + 4) Γ( + α + ) Γ( + β + ) A = ( + α + β + ) Γ( + α + β + ) J+ ( x,, ) J + ( x,, )( + )!, α β α β + α+ β+ Γ( + α + ) Γ( + β + ) Γ( + α + β + )( + )! ( + ) E( f ) = f ( ξ), ( + α + β + )[ Γ ( + α + β + )] ( + )! gdze x ozczją zer welou J + (x, ", $), > (!, ), ' ozcz fucję g Euler: Γ( x) = t e dt, x>. Wówczs wdrtury zyw sę wdrtur Guss-Czeyszew, welo ortogoly są weloy Czeyszew perwszego rodzju oreśloe wzore W wdrturc Guss-Czeyszew wszyste współczy są rówe: x t W szczególy przypdu, gdy " = $ = otrzyujey wdrtury Guss-Legedre. Iy przypde szczególy jest " = $ =!/, tj. gdy wg d jest wzore px ( ) =. x ( x) = cos( rccos x). A = π +. α+ β

8 IX. Cłowe uerycze Węzły oreśl wzór! [, ) = [, 4), p(x) = e!x Welo ortogoly są weloy Lguerre oreśloe wzore Wg p(x) = e!x zpew zeżość cł x = cos ( + ) π +. L x e d ( ) = ( ) ( xe ). dx x gdze W(x) ozcz dowoly welo. Kwdrtury te zyw sę wdrtur Guss- Lguerre. Ic współczy łąd oreślją stępujące wzory: pxwxdx ( ) ( ), x A = [( + )!] + E f = L ( x ) L ( x ), ( ) [( )!] ( + )! + + f ( + ) ( ξ), gdze x ozczją perwst welou L + (x), > (, 4).! (, ) = (!4, 4), p(x) = exp(!x ) W ty przypdu y wdrtury Guss-Herte z welo ortogoly Herte, tóre są oreśloe wzore d H x e dx e x x ( ) = ( ). Wzory współczy łąd są stępujące: A = + ( + )! π + E f = f + H ( x ) H ( x ), ( ) ( ) π ( + )! + + ( + ) ( ξ), gdze x ozczją perwst welou H + (x), > (!4, 4). W prtyce e stosujey wdrtur Guss wysoego rzędu ogół e olczy żdorzowo węzłów współczyów, lecz posługujey sę odpowed tlc. 9.7. Kwdrtury złożoe Guss Rozptrzy wdrturę Guss-Legedre. Podzely przedzł cłow [, ] rówyc częśc. Stosując do olcze cł wdrturę złożoą ze wzor rzędu + żdy podprzedzle, otrzyy łąd E f ( ) = + 4 [( + )!] ( + )[( + )!] f ( + ) ( ξ), ξ (, ).

9.7. Kwdrtury złożoe Guss 9 Z wzoru tego wy, że zwęszjąc lczę podprzedzłów (tj. wrtość ) ożey dowole zejszyć łąd. Dl = = /, gdze ozcz lczę przystą, y orz (w ty przypdu x =, x =, A = A =) Błąd jest oreśloy wzore + ( j+ ) f ( x) = f ( x) dx j = + j S( f ) = f + + j f j,. j + + + + = = 5 E ( f ) ( ) f ( 4) = ( ξ), ξ (, ). 4 7