A r A r. r = , 2. + r r + r sr. Interferencja. Dwa źródła punktowe: Dla : Dla dużych 1,r2. błąd: 3D. W wyniku interferencji:

Podobne dokumenty
G:\AA_Wyklad 2000\FIN\DOC\FRAUN1.doc. "Drgania i fale" ii rok FizykaBC. Dyfrakcja: Skalarna teoria dyfrakcji: ia λ

Zjawisko interferencji fal

ZADANIE 111 DOŚWIADCZENIE YOUNGA Z UŻYCIEM MIKROFAL

Zjawisko interferencji fal

Wykład 17: Optyka falowa cz.1.

Dyfrakcja. Dyfrakcja to uginanie światła (albo innych fal) przez drobne obiekty (rozmiar porównywalny z długością fali) do obszaru cienia

Wykład XIV. wiatła. Younga. Younga. Doświadczenie. Younga

WSTĘP DO OPTYKI FOURIEROWSKIEJ

falowego widoczne w zmianach amplitudy i natęŝenia fal) w którym zachodzi

przenikalność atmosfery ziemskiej typ promieniowania długość fali [m] ciało o skali zbliżonej do długości fal częstotliwość [Hz]

WŁASNOŚCI FAL (c.d.)

Metody Optyczne w Technice. Wykład 5 Interferometria laserowa

3. Materiały do manipulacji wiązkami świetlnymi

Interferencja. Dyfrakcja.

Prawa optyki geometrycznej

Zjawisko interferencji fal

OPTYKA FALOWA I (FTP2009L) Ćwiczenie 2. Dyfrakcja światła na szczelinach.

Wykład 16: Optyka falowa

Fizyka elektryczność i magnetyzm

Wyznaczanie promienia krzywizny soczewki płasko-wypukłej metodą pierścieni Newtona

Światło jako fala Fala elektromagnetyczna widmo promieniowania Czułość oka ludzkiego w zakresie widzialnym

Wykład 16: Optyka falowa

9. Optyka Interferencja w cienkich warstwach. λ λ

WŁASNOŚCI FAL ELEKTROMAGNETYCZNYCH: INTERFERENCJA, DYFRAKCJA, POLARYZACJA

FIZYKA 2. Janusz Andrzejewski

Fizyka 11. Janusz Andrzejewski

LASERY I ICH ZASTOSOWANIE

LASERY I ICH ZASTOSOWANIE

Wykład FIZYKA II. 8. Optyka falowa

Falowa natura światła

L(x, 0, y, 0) = x 2 + y 2 (3)

podsumowanie (E) E l Eds 0 V jds


Podstawy Fizyki IV Optyka z elementami fizyki współczesnej. wykład 13, Radosław Chrapkiewicz, Filip Ozimek

Rodzaje fal. 1. Fale mechaniczne. 2. Fale elektromagnetyczne. 3. Fale materii. dyfrakcja elektronów

Wykład 22. Interferencja światła.

Podstawy Fizyki IV Optyka z elementami fizyki współczesnej. wykład 11, Radosław Chrapkiewicz, Filip Ozimek

Wykład III. Interferencja fal świetlnych i zasada Huygensa-Fresnela

18 K A T E D R A F I ZYKI STOSOWAN E J

Podstawy Fizyki III Optyka z elementami fizyki współczesnej. wykład 13, Mateusz Winkowski, Łukasz Zinkiewicz

GEOMETRIA PŁASZCZYZNY

Ćwiczenie 12 (44) Wyznaczanie długości fali świetlnej przy pomocy siatki dyfrakcyjnej

= sin. = 2Rsin. R = E m. = sin

Wykład 17: Optyka falowa cz.2.

BADANIE I ACHROMATYZACJA PRĄŻKÓW INTERFERENCYJNYCH TWORZONYCH ZA POMOCĄ ZWIERCIADŁA LLOYDA

Podstawy Fizyki III Optyka z elementami fizyki współczesnej. wykład 11, Mateusz Winkowski, Łukasz Zinkiewicz

Fala jest zaburzeniem, rozchodzącym się w ośrodku, przy czym żadna część ośrodka nie wykonuje zbyt dużego ruchu

Drgania i fale II rok Fizyk BC

DYFRAKCJA NA POJEDYNCZEJ I PODWÓJNEJ SZCZELINIE

LASERY I ICH ZASTOSOWANIE W MEDYCYNIE

OPTYKA GEOMETRYCZNA I INSTRUMENTALNA

Optyka. Wykład V Krzysztof Golec-Biernat. Fale elektromagnetyczne. Uniwersytet Rzeszowski, 8 listopada 2017

Elektrodynamika Część 8 Fale elektromagnetyczne Ryszard Tanaś Zakład Optyki Nieliniowej, UAM

OPTYKA FALOWA. W zjawiskach takich jak interferencja, dyfrakcja i polaryzacja światło wykazuje naturę

Oscylator wprowadza lokalne odkształcenie s ośrodka propagujące się zgodnie z równaniem. S 0 amplituda odkształcenia. f [Hz] - częstotliwość.

Wykład 22. WERSJA ROBOCZA Interferencja światła.

Oscylator wprowadza lokalne odkształcenie s ośrodka propagujące się zgodnie z równaniem. S 0 amplituda odkształcenia. f [Hz] -częstotliwość.

Optyka falowa. dr inż. Ireneusz Owczarek CMF PŁ 2012/13

28 Optyka geometryczna i falowa

Wykład XI. Optyka geometryczna

Podstawy Fizyki IV Optyka z elementami fizyki współczesnej. wykład 12, Radosław Chrapkiewicz, Filip Ozimek

Wykład 27 Dyfrakcja Fresnela i Fraunhofera

Fizyka 1 Wróbel Wojciech. w poprzednim odcinku

Optyka. Wykład XI Krzysztof Golec-Biernat. Równania zwierciadeł i soczewek. Uniwersytet Rzeszowski, 3 stycznia 2018

11. DYNAMIKA RUCHU DRGAJĄCEGO

Elektrodynamika. Część 8. Fale elektromagnetyczne. Ryszard Tanaś. Zakład Optyki Nieliniowej, UAM

Ψ(x, t) punkt zamocowania liny zmienna t, rozkład zaburzeń w czasie. x (lub t)

Fizyka 1 Wróbel Wojciech. w poprzednim odcinku

Podstawy Fizyki III Optyka z elementami fizyki współczesnej. wykład 12, Mateusz Winkowski, Łukasz Zinkiewicz

2.6.3 Interferencja fal.

Modelowanie przepływu cieczy przez ośrodki porowate Wykład III

Problemy optyki falowej. Teoretyczne podstawy zjawisk dyfrakcji, interferencji i polaryzacji światła.

Dr Piotr Sitarek. Instytut Fizyki, Politechnika Wrocławska

XXXI. FALE ELEKTROMAGNETYCZNE

Ramowy plan wykładu studia dzienne

Podstawy fizyki wykład 8

Rys. 1 Interferencja dwóch fal sferycznych w punkcie P.

Fizyka Laserów wykład 5. Czesław Radzewicz

WYZNACZANIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ

DYFRAKCJA ŚWIATŁA NA POJEDYNCZEJ I PODWÓJNEJ SZCZELINIE

(4) (b) m. (c) (d) sin α cos α = sin 2 k = sin k sin k. cos 2 m = cos m cos m. (g) (e)(f) sin 2 x + cos 2 x = 1. (h) (f) (i)

BADANIE INTERFERENCJI MIKROFAL PRZY UŻYCIU INTERFEROMETRU MICHELSONA

Optyka geometryczna MICHAŁ MARZANTOWICZ

rozwarcia 2α porusza sie wzd luż swojej osi (w strone

Interferometr Macha-Zehndera. Zapis sinusoidalnej siatki dyfrakcyjnej i pomiar jej okresu przestrzennego.

29 Rozpraszanie na potencjale sferycznie symetrycznym - fale kuliste

Przedmiot: Fizyka. Światło jako fala. 2016/17, sem. letni 1

34 OPTYKA GEOMETRYCZNA. CZĘŚĆ 1

LABORATORIUM OPTYKI GEOMETRYCZNEJ

Interferencja promieniowania

I.4 Promieniowanie rentgenowskie. Efekt Comptona. Otrzymywanie promieniowania X Pochłanianie X przez materię Efekt Comptona

Laboratorium techniki laserowej. Ćwiczenie 5. Modulator PLZT

Podstawy Fizyki IV Optyka z elementami fizyki współczesnej. wykład 2, Radosław Chrapkiewicz, Filip Ozimek

Ruch obrotowy. Wykład 6. Wrocław University of Technology

KOOF Szczecin: Komitet Główny Olimpiady Fizycznej. Andrzej Wysmołek Komitet Główny Olimpiady Fizycznej, IFD UW.

DRGANIA SWOBODNE UKŁADU O DWÓCH STOPNIACH SWOBODY. Rys Model układu

PRÓBNY EGZAMIN MATURALNY Z MATEMATYKI

Wykład 9: Fale cz. 1. dr inż. Zbigniew Szklarski

Wykład I Krzysztof Golec-Biernat Optyka 1 / 16

m q κ (11.1) q ω (11.2) ω =,

Transkrypt:

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc Intefeencja. Dwa źódła punktowe: (, t) A( ) ( k ω t) U cos (, t) A( ) ( k ω t) U cos Dla : 3D ( ) Dla : A D ( ) A Dla dużych, d, A A : A ( ) A( ) A A( ) błąd: 3D % ~ U ~ U ( ) ( ) i( k t ), t A s e ω ( ) A( ) i( k t ) ω, t s e W wyniku intefeencji: ~ ~ U, ( t) U (, t) U ( t), + D 5% iω t ik ik (, t) A( ) e ( e e ) U + + + s s + + s.

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc U + s i (, t) A( ) e ( k t ) s ω A s e ik i ( ) ( k ) s ω t s e cosk + e ik U (, t) A( ) cos( k ω t) cosk s s Fala kulista (kołowa) wybiegająca ze śodka między źódłami Pzestzenna modulacja Maksima dla: cosk ± k nπ λ π π nλ. n Wygaszanie dla: n + cosk k π n + λ.

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc Dla, dużych: d + sinα d sinα d sinα Maksima: Minima: d sinα nλ d sinα n + λ Dla α,, -zeowe maksimum Piewsze minimum: dla λ < sinα λ d sinα λ d d - nie ma minimum, nie ma intefeencji 3

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc A A A A δ k sin k sin ( ω t k ) ( ω t k ) π λ ( ) A A + A A A sin t ( ) ω +α A A A + A + A cosδ A + A A A A δ δ nπ ( n + ) π - konstuktywna - destuktywna π λ π λ ( ) nπ ( ) ( n + ) π nλ ; ( n + )λ 4

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc Dla D : hipebole ± λ, ± λ... Linie stzałek Dla 3D hipeboloidy Natężenie: A A + A + A A cos δ I I + I + II cos δ I A Þ dla cos δ Þ I I + I Gdy δ stała w czasie Þ fale spójne Þ intefeencja. 5

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc A A Niech [ + k( )] I I cos δ k( ); I 4I cos δ cos cos + α α Dwa źódła enegia I π A π A π ( + cosδ ) A, tu oscyluje między i π [ δ + sinδ ] A edystybucja enegii A π π 4A. Niech dλ ( kd), źódła w fazie. I δ kd sinα 4I cos 4I cos 4I 6

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc - dwa źódła można zastąpić jednym o amplitudzie A. Nie ma edystybucji, jest wzost mocy pomieniowanej efekt zmiany impedancji. Intefeencja światła: Waunki obsewacji: światło choćby częściowo spójne, poównywalne amplitudy. Podział fontu fali Podział amplitudy Podwójna szczelina Younga Intefeomet Michelsona Bipyzmat Fesnela Zwieciadła Fesnela Zwieciadło Lloyda Soczewka Billeta Intefeomet Jamina Intefeomet Faby-Peot Intefeomet Macha- Zehndea Zasada Huygensa-Fesnela: 7

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc Doświadczenie Younga (a>>λ, a<<d): Dla małych θ asinθ sinθ θ tgθ a x D π λ δ ( ) I x D π λ πa sinθ πax I cos I cos ; I I θ λ Dλ Maksima: a x D ( ) πa sinθ λ nπ asinθ πax Dλ nπ x nλ ( nd a)λ 8

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc Odległość maksimów: æ Dö x ç λ Þ pomia λ èaø Bipyzmat Fesnela: λ x d B+C x odległość między pążkami Zwieciadła Fesnela: 9

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc Zwieciadło Lloyda: (a) Światło widzialne (435.8 nm) (b) Pomieniowanie entgenowskie (.833 nm) Na ekanie M N w punkcie widać czany pążek tzn. między pomieniem padającym i odbitym od ośodka optycznie gęstszego występuje óżnica faz π.

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc W intefeencji o położeniu pążków decyduje: δ k ( ) ( ) π λ bo była póżnia c Jeśli ośodek, w któym pędkość fazowa fali jest υ, to chaakteyzujemy go współczynnikiem załamania Dla fali o częstości ν : n c υ c λ c ν ; λ υ ν λ λ υ λ λ n Jeśli fale biegną pzez dwa ośodki, o współczynnikach załamania n i n : π δ λ ( n n ) Doga optyczna: n Taką dogę pzebiega fala w póżni, w czasie, w któym fala w ośodku pzebiega dogę. Intefeomet Michelsona:

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc M, M - zwieciadła G - płytka półpzepuszczalna G - płytka kompensująca OBRAZ POZORNY ZWIERCIADŁA ŻRÓDŁO d cosθ mλ maksima dla θ d mλ Pomiay: szeokości i stuktuy subtelnej linii widmowych długości lub pzemieszczenia miezonego w długościach fali współczynnika załamania Pomia długości:

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc d d mλ m λ λ 7 d d ( m m ) ± 5 cm λ 65.78 nm (pomaańczowa linia kyptonu) m65763.73 λ Pomia współczynnika załamania: Doświadczenie Pohla: 3

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc Uwaga: Rozciągłe źódło światła. δ y sin ε waunek intefeencji: y sin ε << λ ε sin ε d sin α A ( Intefeencja światła w wastwach: 6 źódło ~cm) 4

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc Światło pzechodzące: δ ( AC + CB) n EB CB CH AC + CB AC + CH AH nak EB - ówne dogi optyczne (pzebyte w tym samym czasie) δ nah nak nhk nhk nd cos β δ nd cos β sinα nsin β δ d n sin n Pzy odbiciu od ganicy szkło-powietze bez zmiany fazy. Maksima: Minima: Światło odbite: nd cos β mλ m,... β nd cos m + λ m,... ( AC + CB) n EB nd cos β Pzy odbiciu od ganicy powietze/szkło - zmiana fazy o λ - intefeencja konstuktywna na destuktywną. Maksima: nd cos β λ mλ 5

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc β nd cos m + λ Minima: nd cos β mλ Obaz intefeencyjny zależy od: a) kąta padania α, b) gubości wastwy d, c) długości fali λ zmienne α - pążki jednakowego nachylenia, zmienne d - pążki jednakowej gubości, zmienne λ - pążki jednakowej bawy. Pążki jednakowego nachylenia: 6

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc - lokalizowane w nieskończoności; obsewacja za pomocą soczewki- dla soczewki o osi optycznej postopadłej do wastwy okęgi koncentyczne ze śodkiem w ognisku soczewki. Pążki jednakowej gubości: Punkt A obaz punktu pzecięcia B ( d ) Punkt A obaz punktu pzecięcia B ( d ) Powstają pążki odpowiadające jednakowym gubościom klina, lokalizowane w pobliżu jego powiezchni. Pieścienie Newtona: 7

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc ( R d ) + R Rd ( d << Rd ) R + d R Skok fazy o π : Dla m λ m ( ) λ R λ + - maksima ( + ) λ ( m + )( ) m - minima λ mλ m pazyste maksima, niepazyste minima. ( ) Rλ m Dla m, - minimum, bo skok fazy o π. Intefeomet Faby-Peot Intefeencja światła pzechodzącego pzez wastwę powietza znajdującą się między dwiema posebzonymi płytkami szklanymi, 8

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc Waunek na maksimum: d cosα mλ Wąskie pążki duża ozdzielczość. Intefeomet Faby-Peot jako ezonato: Ogólnie: obsza oganiczony dwiema płaszczyznami o wysokim, óżnym od % współczynniku odbicia. 9

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc Dla d cos α mλ - fala stojąca (dla fal ozchodzących się wzdłuż osi) pawdziwe tylko jeżeli ozmiay zwieciadeł duże w poównaniu z ich odległością. W paktyce:- efekty dyfakcyjne na zwieciadłach, staty enegii w wyniku ozpaszania na niejednoodnościach ośodka, niedoskonałość zwieciadeł Dostaje się ozwiązania dla modów własnych symetia kątowa, m Tn, m ( n - - symetia adialna). W zwykłym intefeometze F P zlewają się. Intefeencja wielowiązkowa: badzo gęste mody

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc E a e iω t ( ω t+δ ) i E a e δ kasinθ... E... E m N a e i a e [ ω t + ( m ) δ ] i [ ω t + ( N ) δ ] Wypadkowa: E N E m m E a e E a e iω t iω t N m e i e e ( m ) inδ iδ δ Ã e iω t inδ iδ Amplituda zespolona: Ã a( e ) ( e ) Niech: iα Ã Ae - A - amplituda

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc α - faza początkowa Amplituda dgań wypadkowych w kwadacie: ÃÃ A a Ae ÃÃ e e iα inδ iδ Ae a e e iα A inδ inδ ( e )( e ) iδ iδ ( e )( e ) inδ iδ a cos Nδ a cosδ ( N δ ) ( ) sin sin sin I ( δ ) I (*) sin δ I - natężenie pojedynczego pomienia Dla δ π m (, ±,...) ( Nδ ) ( δ ) m (*) jest nieokeślone. Z eguły de l Hospitala: lim δ π m sin sin ( Nδ ) ( δ ) lim δ π m lim δ π m sin sin sin Nδ N sinδ ( Nδ ) cos( Nδ ) ( δ ) cos( δ ) N lim sin ( Nδ ) ( δ ) lim sin Nδ N lim δ π m sin δ π m sinδ δ π m cosδ Dla δ π m ( mλ ) : N N cos Nδ N I I N maksima główne zędu m.

-- G:\AA_Wyklad \FIN\DOC\Inte.doc Między maksimum zeowym ( m ) i piewszym ( m ) δ zmienia się od do π ; δ π. sin δ poza końcami odcinka (, π ) sin N δ dla π, π,...,( )π N między minimami ( N ) maksimów wtónych o znacznie mniejszym natężeniu. N jednakowych, zsynchonizowanych źódeł odległych o a jedno od dugiego. Dla dużych N - silna kieunkowość adio, adioteleskopy. 3