DYFRAKCJA ŚWIATŁA NA POJEDYNCZEJ I PODWÓJNEJ SZCZELINIE
|
|
- Teodor Madej
- 4 lat temu
- Przeglądów:
Transkrypt
1 DYFRAKCJA ŚWIATŁA NA POJEDYNCZEJ I PODWÓJNEJ SZCZELINIE I. Cel ćwiczenia: zapoznanie ze zjawiskiem dyfrakcji światła na pojedynczej i podwójnej szczelinie. Pomiar długości fali świetlnej, szerokości szczeliny i odległości między środkami szczelin. II. Przyrządy: wersja A ( obserwacja na ekranie ): laser LG 00, zestaw szczelin pojedynczych i podwójnych, ekran wersja B (obserwacja przy pomocy goniometru (spektrometru ): goniometr, lampa rtęciowa, zestaw szczelin pojedynczych i podwójnych, filtr interferencyjny np. zielony (długość fali 546 nm). III. Literatura: F. C. Crawford Fale. D. Resnick, R. Holliday Fizyka, t. II. IV. Obraz dyfrakcyjny pojedynczej szczeliny. Wyznaczymy obraz dyfrakcyjny, jaki powstaje, gdy fala płaska pada na szczelinę. Posługując się konstrukcją Huygensa zastępujemy w myśli padającą falę płaską i materiał ekranu przez płytkę promieniującego materiału - przeszkodę Huygensa. Początkowo załóŝmy, Ŝe mamy N identycznych promieniujących anten (lub N wąskich szczelin) rozmieszczonych na płytce w jednakowych odstępach, zamiast oscylujących ładunków rozmieszczonych na płytce w sposób ciągły. Gdy N dąŝy do nieskończoności, otrzymujemy w granicy ciągły rozkład źródeł promieniowania. Posługując się odrębnymi źródłami zamiast rozkładem ciągłym, otrzymujemy równocześnie rozwiązanie obrazu promieniowania wytworzonego przez N anten lub N wąskich szczelin (dla dowolnego N, od N = do nieskończoności). Rys. duŝa odległość lub soczewka P d X D dsin Dsin I PRACOWNIA FIZYCZNA
2 Niech szerokość pojedynczej szczeliny wynosi D. Wówczas D jest szerokością obszaru, który zawiera nasz liniowy układ anten Huygensa. Odległość miedzy sąsiadującymi antenami wynosi d i wówczas D = (N-)d. ZałóŜmy, Ŝe fala płaska pada z kierunku +z, a N szczelin rozmieszczonych jest wzdłuŝ osi X, jak pokazuje rysunek. W odległym punkcie P kaŝda z anten daje wkład o tej samej amplitudzie A(r) (poniewaŝ punkt P jest tak daleko połoŝony, Ŝe w zaleŝności amplitudy od odległości moŝemy przyjąć odległości P od wszystkich anten jednakowe). Z załoŝenia wszystkie anteny drgają w fazie. NatęŜenie pola elektrycznego E w punkcie P dane jest superpozycją E = A(r) cos(ωt - kr ) +A(r) cos(ωt - kr ) A(r) cos(ωt - kr N ) ( ) MoŜna wyrazić tę superpozycję N wychodzących fal w postaci pojedynczej fali biegnącej, która rozchodzi się z punktu wyobraŝającego średnie połoŝenie anten układu i której amplituda modulowana jest w funkcji kąta emisji. Obliczenia dają (patrz przypis I) następujące wyraŝenie na natęŝenie pola w punkcie P E(r,, t) = A(r) sin N ϕ gdzie ϕ = kd sin = π, λ d sin r - odległość punktu P od środka anten. sin cos(ωt kr) = A(r, )cos(ωt kr) ϕ Przyjmując załoŝenie, Ŝe N otrzymujemy po przekształceniach (przypis I) E(r,, t) = A(r, 0) sin Φ cos(ωt kr) Φ gdzie Φ =. π λ D sin ( 3a ) Z elektrodynamiki wiadomo, Ŝe w przypadku fal płaskich i monochromatycznych natęŝenie strumienia energii jest proporcjonalne do E I E. gdzie nawiasy oznaczają uśrednienie w czasie. Uwzględniając ten fakt i zaleŝność (3) otrzymujemy, Ŝe natęŝenie strumienia energii wykazuje zaleŝność kątową I(r, ) = I max sin Φ Φ WyraŜenie (4) przyjmuje wartość minimalną dla Φ = ±nπ ( ) ( 3 ). ( 4 ) n =,, 3,... Uwzględniając (3a) otrzymujemy warunek na minima dyfrakcyjne D sin = ±nλ n =,, 3,... ( 5 ) Dla małych kątów sin i wówczas połoŝenie pierwszego minimum dyfrakcyjnego określone je- st przez zaleŝność = ± λ D ( 5a ) I PRACOWNIA FIZYCZNA
3 Znajdźmy połoŝenia i natęŝenia dalszych maksimów dyfrakcyjnych. W przybliŝeniu leŝą one w pośrodku między sąsiednimi minimami a więc w punktach dla których tzn. Φ ±(n + )π π λ D sin ±(n + )π D sin (n + )λ Podstawiając (6) do równania (4) otrzymamy w rezultacie I() I max = n+ π ( 6 ) I D = λ I D = 5 λ I D = 0 λ Rys. Względne natęŝenie dyfrakcyjne dla trzech wartości stosunku D λ 3 I PRACOWNIA FIZYCZNA
4 Æwiczenie O - 9 Stąd otrzymujemy, Ŝe dla n =,, 3,... stosunek I()/I max = 0,045, 0,06, 0,0083 itd. A więc natę- Ŝenia maksimów bardo szybko maleją Rysunek pokazuje krzywe I dla róŝnych wielkości stosunku D/λ.Obraz staje się coraz bardziej wąski, gdy D/λ wzrasta ( przy λ = const.) V. Obraz dyfrakcyjny dwu szczelin. KaŜda ze szczelin daje w punkcie wykrywania (obserwacji) natęŝenie pola elektrycznego o pewnej amplitudzie i stałej fazowej. Stała fazowa przyczynku z jednej całej szczeliny jest taka sama, jak stała fazowa nieskończenie małego przyczynku pochodzącego od bardzo wąskiej anteny w środku szczeliny. Wynika to z faktu, Ŝe fala zawiera czynnik cos(ωt - kr), gdzie r jest odległością od środka szczeliny do punktu wykrywania (patrz równania () i (3)). Amplituda fali jest proporcjonalna do sin Φ / Φ, gdzie Φ jest róŝnicą fazy przyczynków z przeciwległych krańców szczeliny. Gdy mamy N takich szczelin w odległości d jedna od drugiej, kaŝda z nich daje przyczynek, który - jeśli chodzi o fazę - jest taki sam, jaki otrzymałoby się z wąskiej szczeliny umieszczonej w środku rzeczywistej szczeliny. Powtarzając rozumowanie i obliczenia, które doprowadziły do zaleŝności () ale przy zastąpieniu stałej amplitudy A(r), którą dawała kaŝda z wąskich szczelin, przez nową amplitudę równą stałej A(r) pomnoŝonej przez sin otrzymamy obraz interferencyjny z N nieskończe- Φ/Φ nie wąskich szczelin ale zmodulowany przez sin czyli Φ/Φ E(r,, t) = A(r) sin Φ sin N ϕ. ( 7 ) Φ sin cos(ωt kr) ϕ PoniewaŜ nas interesuje przypadek N =, to korzystając z toŝsamości trygonometrycznej sin x = sin x cos x dla x = ϕ i N = otrzymujemy natęŝenie pola elektrycznego w punkcie P od dwu szczelin E(r,, t) = [ A(r) sin Φ. ( 8 ) Φ cos ϕ] cos(ωt kr) Jeśli oznaczyć [ A(r) sin Φ, ( 9 ) Φ cos ϕ ] = A(r, ) to E(r,, t) = A(r, 0) cos(ωt kr) ( 0 ) Φ = kd sin = π, ( ) λ D sin ϕ = kd sin = π λ d sin, ( ) gdzie D jest szerokością kaŝdej ze szczelin, d - odległością między środkami szczelin, r - odległością punktu P od punktu połoŝonego w połowie między środkami szczelin. Obraz natęŝenia I() jest proporcjonalny do średniej czasowej kwadratu natęŝenia pola elektrycznego, tzn. zgodnie z równaniami (9) i (0) I() = I(0) sin Φ. ( 3 ) Φ cos ϕ W równaniu (3) zaleŝność od r pominięto. Czynnik cos ϕ zwany czasem interferencyjnym daje szybką zmienność w zaleŝności od kąta, charakterystyczną dla dwu szczelin. Czynnik sin daje modulację związaną z szerokością Φ/Φ szczeliny (tzw. czynnik dyfrakcyjny). 4 I PRACOWNIA FIZYCZNA
5 we wzorze (3) wyno- Maksima interferencyjne wystąpią dla tych kątów, dla których cos ϕ si, czyli ϕ = ±mπ Uwzględniając () otrzymujemy warunek na maksima interferencyjne zwane głównymi d sin = ±mλ m = 0,,,... ( 4 ) Dla zakresu małych kątów sin i połoŝenie maksimów wyznacza zaleŝność = ± m λ ( 4a ) d Minima wystąpią dla tych kątów, dla których Dla sin mamy ϕ = ±(m + )π, czyli d sin = ±(m + )λ, ( 5 ) = ±(m + ) λ ( 5a ) d Ι i n t D = λ 0 Ι i n t D = 5 λ 0 Ι d y f D = 0 λ 0 Rys. 3 5 I PRACOWNIA FIZYCZNA
6 W zakresie małych kątów, odległość kątowa między dwoma pierwszymi minimami dyfrakcyjnymi leŝącymi po prawej i lewej stronie punktu 0 (rys. 3) wynosi zgodnie ze wzorem (5a) = dyf = λ D ( 6 ) Zerowe maksimum dyfrakcyjne jest tym szersze im węŝsza jest szczelina oraz im większa jest długość fali świetlnej. Wykorzystując zaleŝność (5a) otrzymujemy szerokość kątową maksimów głównych (interferencyjnych) : int = m m = λ d ( 7 ) PoniewaŜ int = x /L, to liniowa odległość między sąsiednimi minimami (lub maksimami) wyniesie x = L λ d ( 7a ) (L - odległość ekranu od szczelin). ZałóŜmy, Ŝe maksimum główne m-tego rzędu pokrywa się z pierwszym minimum dyfrakcyjnym tzn., Ŝe mamy dyf m int dyf = m int - połoŝenie kątowe pierwszego minimum dyfrakcyjnego, - połoŝenie kątowe maksimum głównego m - tego rzędu. Dla małych kątów (wzór (5a) i (4a)) otrzymuje się λ m m =. ( 8 ) D = λ d d D Stosunek d/d równy liczbie całkowitej wyznacza rząd maksimum głównego, które nie będzie obserwowane. W takim razie w obrębie między minimami dyfrakcyjnymi rzędu ± otrzymamy k = m - ( 9 ) d maksimów głównych; np., gdy = 4 powinniśmy zaobserwować 7 widocznych maksimów. D Jaki będzie obraz (tj. ile będzie widocznych maksimów), gdy d/d nie jest liczbą całkowitą i stosunek ten wynosi np. 3,4 lub 3,8. VI. Układ pomiarowy. Zestaw do ćwiczenia składa się ze źródła światła spójnego (laser) lub lampy rtęciowej, zestawu szczelin pojedynczych i podwójnych, spektrometru lub ekranu. Jeśli ćwiczenie wykonywane jest przy uŝyciu spektrometru, ekran jest zbędny. Źródłem światła jest wówczas lampa rtęciowa oświetlająca szczelinę kolimatora spektrometru. Przy pomocy filtru zielonego wybieramy jej zieloną linię (λ = 546 nm). Szczeliny wsuwamy w odpowiedni uchwyt na stoliku spektrometru, regulując odpowiednim pokrętłem jego wysokość tak, aby wiązka światła trafiała na szczelinę (szczeliny). Przy uŝyciu lasera obraz obserwuje się na ekranie (rys.4). 6 I PRACOWNIA FIZYCZNA
7 ekran x x m dyf pojemnik na szczeliny laser L Rys. 4. Układ pomiarowy dla wariantu A (laser i obserwacja na ekranie ). VII. Wykonanie ćwiczenia. A) Wariant z laserem.. WłoŜyć płytkę z pojedynczą szczeliną o znanej szerokości D w odpowiedni uchwyt umieszczony na koniku na ławie optycznej. Oświetlić szczelinę światłem lasera, regulując w razie konieczności połoŝenie szczeliny względem wiązki światła laserowego.. Zmierzyć na ekranie odległość x między dwoma minimami po obu stronach maksimum głównego i odległość L ekranu od szczeliny. 3. WłoŜyć zamiast pojedynczej szczeliny szczelinę podwójną. 4. Zmierzyć odległość liniową x m między skrajnymi widocznymi maksimami ± m -tego rzędu (w obrębie dyfrakcyjnego maksimum głównego). Zapisać liczbę k widocznych maksimów, między którymi dokonano pomiarów odległości. 5. Powtórzyć pomiary dla dwóch innych szczelin. B) Wariant z spektrometrem.. WłoŜyć płytkę z pojedynczą szczeliną o znanej szerokości D w odpowiedni uchwyt stolika. Ustawić lampę rtęciową tak, by wiązka równoległa po wyjściu z kolimatora oświetlała szczelinę umieszczoną na stoliku goniometru.. Zmierzyć połoŝenie kątowe dyf dyf dyf minimów leŝących po obu stronach maksimum ( + i ). 3. WłoŜyć zamiast pojedynczej szczeliny szczelinę podwójną. 4. Zmierzyć połoŝenie kątowe m skrajnych widocznych maksimów ±m- tego rzędu. Zapisać liczbę k widocznych maksimów, między którymi dokonywano pomiarów odległości kątowej. 5. Powtórzyć pomiary dla innych szczelin. 7 I PRACOWNIA FIZYCZNA
8 VIII. Opracowanie wyników.. Obliczyć korzystając ze wzoru (6) długość fali światła uŝytego w doświadczeniu, znajdując odległość kątową między dwoma minimami dyfrakcyjnymi ±rzędu, tzn. dyf. W przypadku wariantu z laserem dyf = x. L. Obliczyć odległość kątową int między sąsiednimi maksimami głównymi. Wyznaczamy ją z zaleŝności: int = m. k m - odległość kątowa między skrajnymi widocznymi maksimami ±m-tego rzędu, k - liczba zanotowanych widocznych maksimów. W przypadku wariantu z laserem m = x m. L 3. Znając λ, int obliczyć d. 4. Uwzględniając, Ŝe między minimami dyfrakcyjnymi ± rzędu wystąpi k = m - maksimów (patrz wzór (9) ) znaleźć D ( wzór (8) ). 5. Oszacować błąd wyznaczenia długości fali λ, odległości między środkami szczelin d, szerokości kaŝdej ze szczelin D. UWAGA! Laser włączać tylko na czas przeprowadzania pomiarów. Nie oświetlać oczu światłem laserowym. 8 I PRACOWNIA FIZYCZNA
9 Przypis I. NatęŜenie pola E stanowi część rzeczywistą zespolonej wielkości E c. Zespolona wielkość E c dana jest zaleŝnością: E c = A(r)e iωt (e ikr + e ikr e ikr N ) ( I. ) Zgodnie z rysunkiem r = r + dsin, r 3 = r +dsin, ( I. ) r N = r + (N - )dsin. Równanie (I.) przejdzie w E c = A(r)e iωt e ikr ( + e ik(r r ) + e ik(r 3 r ) +...) = A(r)e iωt e ikr S gdzie S = + e ik(r r ) + e ik(r 3 r ) +... = + a + a a N przy czym a = e ik(r r ) = e ikd sin = e i ϕ gdzie ϕ = kd sin = π λ d sin. Suma szeregu geometrycznego (I.4) wynosi gdzie q N S = a q = an a = e in ϕ = e i N ϕ [e i N ϕ e i N ϕ ] e i ϕ = e i (N ) ϕ e i N ϕ e i N ϕ e i N ϕ e i N ϕ i e i ϕ e i ϕ i e i ϕ e i ϕ = sin N ϕ = sin ϕ Równanie (I.3) przechodzi teraz w e i ϕ [e i ϕ e i ϕ ] = e sin i (N ) ϕ N ϕ sin ϕ E c = A(r)e iωt e ik[r + (N ) ϕ] sin N ϕ = A(r)eiωt e sin ϕ sin ikr N ϕ sin ϕ = ( I.3 ) ( I.4 ) ( I.5 ) ( I.6 ) ( I.7 ) gdzie r = r + (N ) d sin = r ( I.8 ) + (N ) ϕ We wzorze (I.8) r jest odległością punktu P od środka anten. Biorąc część rzeczywistą z zaleŝności (I.8) otrzymujemy natęŝenie pola w punkcie P E(r,, t) = A(r) sin N ϕ sin ϕ cos(ωt kr) = A(r, )cos(ωt kr) ( I.9 ) Przyjmujemy teraz, Ŝe N, D pozostaje stałe a wówczas d maleje do 0. Względne przesunięcie ϕ między falami wychodzącymi z sąsiednich anten dąŝy do zera. Całkowite przesunięcie fazy Φ między przyczynkami z pierwszej i ostatniej anteny w punkcie P wynosi 9 I PRACOWNIA FIZYCZNA
10 Φ = (N ) ϕ = kd sin Φ N ϕ dla N>>. Tak więc modulowana amplituda w zaleŝności (I.9) wynosi A(r, ) = A(r) sin N ϕ sin ϕ PoniewaŜ sin ( N>>), N N Φ Φ sin A(r) Φ sin Φ N. ( I.0 ) to A(r, ) = NA(r) sin Φ. ( I. ) Φ Gdy N dąŝy do nieskończoności, musimy przyjąć, Ŝe A(r) dąŝy do 0 w taki sposób, Ŝe NA(r) pozostaje stałe, poniewaŝ chcemy mieć taki sam przyczynek z danego nieskończenie małego elementu dx ciągłego układu anten, bez względu na ilość anten jaką ten układ zawiera. W równaniu (I.) moŝemy uniknąć jawnego wprowadzenia N i A(r), gdyŝ Φ dąŝy do 0, gdy 0 a wówczas Zgodnie z równaniem (I.) Otrzymujemy w końcu sin Φ = dla Φ (sin x A(r, 0) = NA(r). x = x 0 ) E(r,, t) = A(r, 0) sin Φ cos(ωt kr), ( I. ) Φ gdzie Φ = π. ( I.3 ) λ D sin 0 I PRACOWNIA FIZYCZNA
DYFRAKCJA NA POJEDYNCZEJ I PODWÓJNEJ SZCZELINIE
Ćwiczenie O-9 YFRAKCJA NA POJEYNCZEJ POWÓJNEJ SZCZELNE. Cel ćwiczenia: zapoznanie ze zjawiskiem dyfrakcji światła na pojedynczej i podwójnej szczelinie. Pomiar długości fali światła laserowego i szerokości
Bardziej szczegółowoPomiar długości fali świetlnej i stałej siatki dyfrakcyjnej.
POLITECHNIKA ŚLĄSKA WYDZIAŁ CHEMICZNY KATEDRA FIZYKOCHEMII I TECHNOLOGII POLIMERÓW LABORATORIUM Z FIZYKI Pomiar długości fali świetlnej i stałej siatki dyfrakcyjnej. Wprowadzenie Przy opisie zjawisk takich
Bardziej szczegółowoZADANIE 111 DOŚWIADCZENIE YOUNGA Z UŻYCIEM MIKROFAL
ZADANIE 111 DOŚWIADCZENIE YOUNGA Z UŻYCIEM MIKROFAL X L Rys. 1 Schemat układu doświadczalnego. Fala elektromagnetyczna (światło, mikrofale) po przejściu przez dwie blisko położone (odległe o d) szczeliny
Bardziej szczegółowoLABORATORIUM FIZYKI PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ W NYSIE
LABORATORIUM FIZYKI PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ W NYSIE Ćwiczenie nr 6 Temat: Wyznaczenie stałej siatki dyfrakcyjnej i dyfrakcja światła na otworach kwadratowych i okrągłych. 1. Wprowadzenie Fale
Bardziej szczegółowoPOMIAR DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ I SPEKTROMETRU
Politechnika Warszawska Wydział Fizyki Laboratorium Fizyki I P Irma Śledzińska 4 POMIAR DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ I SPEKTROMETRU 1. Podstawy fizyczne Fala elektromagnetyczna
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 12 (44) Wyznaczanie długości fali świetlnej przy pomocy siatki dyfrakcyjnej
Ćwiczenie 12 (44) Wyznaczanie długości fali świetlnej przy pomocy siatki dyfrakcyjnej Wprowadzenie Światło widzialne jest to promieniowanie elektromagnetyczne (zaburzenie poła elektromagnetycznego rozchodzące
Bardziej szczegółowoFizyka elektryczność i magnetyzm
Fizyka elektryczność i magnetyzm W5 5. Wybrane zagadnienia z optyki 5.1. Światło jako część widma fal elektromagnetycznych. Fale elektromagnetyczne, które współczesny człowiek potrafi wytwarzać, i wykorzystywać
Bardziej szczegółowoĆwiczenie nr 71: Dyfrakcja światła na szczelinie pojedynczej i podwójnej
Wydział Imię i nazwisko 1. 2. Rok Grupa Zespół PRACOWNIA Temat: Nr ćwiczenia FIZYCZNA WFiIS AGH Data wykonania Data oddania Zwrot do popr. Data oddania Data zaliczenia OCENA Ćwiczenie nr 71: Dyfrakcja
Bardziej szczegółowoWykład 17: Optyka falowa cz.1.
Wykład 17: Optyka falowa cz.1. Dr inż. Zbigniew Szklarski Katedra Elektroniki, paw. C-1, pok.31 szkla@agh.edu.pl http://layer.uci.agh.edu.pl/z.szklarski/ 1 Zasada Huyghensa Christian Huygens 1678 r. pierwsza
Bardziej szczegółowo= sin. = 2Rsin. R = E m. = sin
Natężenie światła w obrazie dyfrakcyjnym Autorzy: Zbigniew Kąkol, Piotr Morawski Chcemy teraz znaleźć wyrażenie na rozkład natężenia w całym ekranie w funkcji kąta θ. Szczelinę dzielimy na N odcinków i
Bardziej szczegółowofalowego widoczne w zmianach amplitudy i natęŝenia fal) w którym zachodzi
Zjawisko interferencji fal Interferencja to efekt nakładania się fal (wzmacnianie i osłabianie się ruchu falowego widoczne w zmianach amplitudy i natęŝenia fal) w którym zachodzi stabilne w czasie ich
Bardziej szczegółowoOPTYKA FALOWA I (FTP2009L) Ćwiczenie 2. Dyfrakcja światła na szczelinach.
OPTYKA FALOWA I (FTP2009L) Ćwiczenie 2. Dyfrakcja światła na szczelinach. Zagadnienia, które należy znać przed wykonaniem ćwiczenia: Dyfrakcja światła to zjawisko fizyczne zmiany kierunku rozchodzenia
Bardziej szczegółowoInterferencja. Dyfrakcja.
Interferencja. Dyfrakcja. Wykład 8 Wrocław University of Technology 05-05-0 Światło jako fala Zasada Huygensa: Wszystkie punkty czoła fali zachowują się jak punktowe źródła elementarnych kulistych fal
Bardziej szczegółowoBADANIE I ACHROMATYZACJA PRĄŻKÓW INTERFERENCYJNYCH TWORZONYCH ZA POMOCĄ ZWIERCIADŁA LLOYDA
BADANIE I ACHROMATYZACJA PRĄŻKÓW INTERFERENCYJNYCH TWORZONYCH ZA POMOCĄ ZWIERCIADŁA LLOYDA Celem ćwiczenia jest: 1. demonstracja dużej liczby prążków w interferometrze Lloyda z oświetleniem monochromatycznym,
Bardziej szczegółowo18 K A T E D R A F I ZYKI STOSOWAN E J
18 K A T E D R A F I ZYKI STOSOWAN E J P R A C O W N I A F I Z Y K I Ćw. 18. Wyznaczanie długości fal świetlnych diody laserowej przy pomocy siatki dyfrakcyjnej Wprowadzenie Światło jest promieniowaniem
Bardziej szczegółowoRys. 1 Interferencja dwóch fal sferycznych w punkcie P.
Ćwiczenie 4 Doświadczenie interferencyjne Younga Wprowadzenie teoretyczne Charakterystyczną cechą fal jest ich zdolność do interferencji. Światło jako fala elektromagnetyczna również może interferować.
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 4. Doświadczenie interferencyjne Younga. Rys. 1
Ćwiczenie 4 Doświadczenie interferencyjne Younga Wprowadzenie teoretyczne Charakterystyczną cechą fal jest ich zdolność do interferencji. Światło jako fala elektromagnetyczna również może interferować.
Bardziej szczegółowoBADANIE INTERFERENCJI MIKROFAL PRZY UŻYCIU INTERFEROMETRU MICHELSONA
ZDNIE 11 BDNIE INTERFERENCJI MIKROFL PRZY UŻYCIU INTERFEROMETRU MICHELSON 1. UKŁD DOŚWIDCZLNY nadajnik mikrofal odbiornik mikrofal 2 reflektory płytka półprzepuszczalna prowadnice do ustawienia reflektorów
Bardziej szczegółowoWYZNACZANIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ
ĆWICZEIE 8 WYZACZAIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJEJ Opis teoretyczny do ćwiczenia zamieszczony jest na stronie www.wtc.wat.edu.pl w dziale DYDAKTYKA FIZYKA ĆWICZEIA LABORATORYJE. Opis
Bardziej szczegółowoZjawisko interferencji fal
Zjawisko interferencji fal Interferencja to efekt nakładania się fal (wzmacnianie i osłabianie się ruchu falowego widoczne w zmianach amplitudy i natęŝenia fal) w którym zachodzi stabilne w czasie ich
Bardziej szczegółowoWyznaczanie rozmiarów szczelin i przeszkód za pomocą światła laserowego
Ćwiczenie O5 Wyznaczanie rozmiarów szczelin i przeszkód za pomocą światła laserowego O5.1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest wykorzystanie zjawiska dyfrakcji i interferencji światła do wyznaczenia rozmiarów
Bardziej szczegółowoWYZNACZANIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ
ĆWICZENIE 84 WYZNACZANIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ Cel ćwiczenia: Wyznaczenie długości fali emisji lasera lub innego źródła światła monochromatycznego, wyznaczenie stałej siatki
Bardziej szczegółowoBADANIE INTERFEROMETRU YOUNGA
Celem ćwiczenia jest: BADANIE INTERFEROMETRU YOUNGA 1. poznanie podstawowych właściwości interferometru z podziałem czoła fali w oświetleniu monochromatycznym i świetle białym, 2. demonstracja możliwości
Bardziej szczegółowoINTERFERENCJA WIELOPROMIENIOWA
INTERFERENCJA WIELOPROMIENIOWA prof. dr hab. inż. Krzysztof Patorski W tej części wykładu rozważymy przypadek koherentnej superpozycji większej liczby wiązek niż dwie. Najważniejszym interferometrem wielowiązkowym
Bardziej szczegółowoInterferometr Macha-Zehndera. Zapis sinusoidalnej siatki dyfrakcyjnej i pomiar jej okresu przestrzennego.
Ćwiczenie 6 Interferometr Macha-Zehndera. Zapis sinusoidalnej siatki dyfrakcyjnej i pomiar jej okresu przestrzennego. Interferometr Macha-Zehndera Interferometr Macha-Zehndera jest często wykorzystywany
Bardziej szczegółowoWYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA ZAŁAMANIA SZKŁA ZA POMOCĄ SPEKTROMETRU CZĘŚĆ (A-zestaw 1) Instrukcja wykonawcza
ĆWICZENIE 76A WYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA ZAŁAMANIA SZKŁA ZA POMOCĄ SPEKTROMETRU CZĘŚĆ (A-zestaw ) Instrukcja wykonawcza. Wykaz przyrządów Spektrometr (goniometr) Lampy spektralne Pryzmaty. Cel ćwiczenia
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 42 WYZNACZANIE OGNISKOWEJ SOCZEWKI CIENKIEJ. Wprowadzenie teoretyczne.
Ćwiczenie 4 WYZNACZANIE OGNISKOWEJ SOCZEWKI CIENKIEJ Wprowadzenie teoretyczne. Soczewka jest obiektem izycznym wykonanym z materiału przezroczystego o zadanym kształcie i symetrii obrotowej. Interesować
Bardziej szczegółowoWYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA ZAŁAMANIA SZKŁA ZA POMOCĄ SPEKTROMETRU.
0.X.00 ĆWICZENIE NR 76 A (zestaw ) WYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA ZAŁAMANIA SZKŁA ZA POMOCĄ SPEKTROMETRU. I. Zestaw przyrządów:. Spektrometr (goniometr), Lampy spektralne 3. Pryzmaty II. Cel ćwiczenia: Zapoznanie
Bardziej szczegółowoLaboratorium TECHNIKI LASEROWEJ. Ćwiczenie 1. Modulator akustooptyczny
Laboratorium TECHNIKI LASEROWEJ Ćwiczenie 1. Modulator akustooptyczny Katedra Metrologii i Optoelektroniki WETI Politechnika Gdańska Gdańsk 2018 1. Wstęp Ogromne zapotrzebowanie na informację oraz dynamiczny
Bardziej szczegółowoWYZNACZANIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ
ĆWICZENIE 8 WYZNACZANIE DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ. Wykaz przyrządów Transmisyjne siatki dyfrakcyjne (S) : typ A -0 linii na milimetr oraz typ B ; Laser lub inne źródło światła
Bardziej szczegółowoFala jest zaburzeniem, rozchodzącym się w ośrodku, przy czym żadna część ośrodka nie wykonuje zbyt dużego ruchu
Ruch falowy Fala jest zaburzeniem, rozchodzącym się w ośrodku, przy czym żadna część ośrodka nie wykonuje zbyt dużego ruchu Fala rozchodzi się w przestrzeni niosąc ze sobą energię, ale niekoniecznie musi
Bardziej szczegółowoBadanie zjawisk optycznych przy użyciu zestawu Laser Kit
LABORATORIUM OPTOELEKTRONIKI Ćwiczenie 5 Badanie zjawisk optycznych przy użyciu zestawu Laser Kit Cel ćwiczenia: Zapoznanie studentów ze zjawiskami optycznymi. Badane elementy: Zestaw ćwiczeniowy Laser
Bardziej szczegółowoDyfrakcja. Dyfrakcja to uginanie światła (albo innych fal) przez drobne obiekty (rozmiar porównywalny z długością fali) do obszaru cienia
Dyfrakcja 1 Dyfrakcja Dyfrakcja to uginanie światła (albo innych fal) przez drobne obiekty (rozmiar porównywalny z długością fali) do obszaru cienia uginanie na szczelinie uginanie na krawędziach przedmiotów
Bardziej szczegółowoLABORATORIUM Z FIZYKI Ć W I C Z E N I E N R 2 ULTRADZWIĘKOWE FALE STOJACE - WYZNACZANIE DŁUGOŚCI FAL
Projekt Plan rozwoju Politechniki Częstochowskiej współfinansowany ze środków UNII EUROPEJSKIEJ w ramach EUROPEJSKIEGO FUNDUSZU SPOŁECZNEGO Numer Projektu: POKL.4.1.1--59/8 INSTYTUT FIZYKI WYDZIAŁ INŻYNIERII
Bardziej szczegółowoOPTYKA FALOWA. W zjawiskach takich jak interferencja, dyfrakcja i polaryzacja światło wykazuje naturę
OPTYKA FALOWA W zjawiskach takich jak interferencja, dyfrakcja i polaryzacja światło wykazuje naturę falową. W roku 8 Thomas Young wykonał doświadczenie, które pozwoliło wyznaczyć długość fali światła.
Bardziej szczegółowoPrawa optyki geometrycznej
Optyka Podstawowe pojęcia Światłem nazywamy fale elektromagnetyczne, o długościach, na które reaguje oko ludzkie, tzn. 380-780 nm. O falowych własnościach światła świadczą takie zjawiska, jak ugięcie (dyfrakcja)
Bardziej szczegółowoWyznaczenie długości fali świetlnej metodą pierścieni Newtona
Politechnika Łódzka FTIMS Kierunek: Informatyka rok akademicki: 2008/2009 sem. 2. Termin: 23 III 2009 Nr. ćwiczenia: 412 Temat ćwiczenia: Wyznaczenie długości fali świetlnej metodą pierścieni Newtona Nr.
Bardziej szczegółowoWykład III. Interferencja fal świetlnych i zasada Huygensa-Fresnela
Wykład III Interferencja fal świetlnych i zasada Huygensa-Fresnela Interferencja fal płaskich Na kliszy fotograficznej, leżącej na płaszczyźnie z=0 rejestrujemy interferencję dwóch fal płaskich, o tej
Bardziej szczegółowoWSTĘP DO OPTYKI FOURIEROWSKIEJ
1100-4BW1, rok akademicki 018/19 WSTĘP DO OPTYKI FOURIEROWSKIEJ dr hab. Rafał Kasztelanic Wykład 4 Przestrzeń swobodna jako filtr częstości przestrzennych Załóżmy, że znamy rozkład pola na fale monochromatyczne
Bardziej szczegółowoZjawisko interferencji fal
Zjawisko interferencji fal Interferencja to efekt nakładania się fal (wzmacnianie i osłabianie się ruchu falowego widoczne w zmianach amplitudy i natężenia fal) w którym zachodzi stabilne w czasie ich
Bardziej szczegółowoZjawisko interferencji fal
Zjawisko interferencji fal Interferencja to efekt nakładania się fal (wzmacnianie i osłabianie się ruchu falowego widoczne w zmianach amplitudy i natężenia fal) w którym zachodzi stabilne w czasie ich
Bardziej szczegółowoĆwiczenie O3-A3 BADANIE DYFRAKCJI NA SZCZELINIE I SIAT- CE DYFRAKCYJNEJ Wstęp teoretyczny
Ćwiczenie O3-A3 BADANIE DYFRAKCJI NA SZCZELINIE I SIAT- CE DYFRAKCYJNEJ Wstęp teoretyczny Rozważania dotyczące natury światła, doprowadziły do odkrycia i opisania wielu zjawisk związanych z jego rozchodzeniem
Bardziej szczegółowoĆwiczenie nr 25: Interferencja fal akustycznych
Wydział PRACOWNIA FIZYCZNA WFiIS AGH Imię i nazwisko 1. 2. Temat: Rok Grupa Zespół Nr ćwiczenia Data wykonania Data oddania Zwrot do popr. Data oddania Data zaliczenia OCENA Ćwiczenie nr 25: Interferencja
Bardziej szczegółowoG:\AA_Wyklad 2000\FIN\DOC\FRAUN1.doc. "Drgania i fale" ii rok FizykaBC. Dyfrakcja: Skalarna teoria dyfrakcji: ia λ
Dyfrakcja: Skalarna teoria dyfrakcji: U iω t [ e ] ( t) Re U ( ) ;. c t U ( ; t) oraz [ + ] U ( ) k. U ia s ( ) A e ik r ( rs + r ) cos( n, ) cos( n, s ) ds s r. Dyfrakcja Fresnela (a) a dyfrakcja Fraunhofera
Bardziej szczegółowo20. Na poniŝszym rysunku zaznaczono bieg promienia świetlnego 1. Podaj konstrukcję wyznaczającą kierunek padania promienia 2 na soczewkę.
Optyka stosowana Załamanie światła. Soczewki 1. Współczynnik załamania światła dla wody wynosi n 1 = 1,33, a dla szkła n 2 = 1,5. Ile wynosi graniczny kąt padania dla promienia świetlnego przechodzącego
Bardziej szczegółowoWyznaczanie długości fali świetlnej za pomocą spektrometru siatkowego
Politechnika Łódzka FTIMS Kierunek: Informatyka rok akademicki: 2008/2009 sem. 2. grupa II Termin: 19 V 2009 Nr. ćwiczenia: 413 Temat ćwiczenia: Wyznaczanie długości fali świetlnej za pomocą spektrometru
Bardziej szczegółowoMetody Optyczne w Technice. Wykład 5 Interferometria laserowa
Metody Optyczne w Technice Wykład 5 nterferometria laserowa Promieniowanie laserowe Wiązka monochromatyczna Duża koherencja przestrzenna i czasowa Niewielka rozbieżność wiązki Duża moc Największa możliwa
Bardziej szczegółowoĆWICZENIE 41 POMIARY PRZY UŻYCIU GONIOMETRU KOŁOWEGO. Wprowadzenie teoretyczne
ĆWICZENIE 4 POMIARY PRZY UŻYCIU GONIOMETRU KOŁOWEGO Wprowadzenie teoretyczne Rys. Promień przechodzący przez pryzmat ulega dwukrotnemu załamaniu na jego powierzchniach bocznych i odchyleniu o kąt δ. Jeżeli
Bardziej szczegółowoRys. 1 Pole dyfrakcyjne obiektu wejściowego. Rys. 2 Obiekt quasi-periodyczny.
Ćwiczenie 7 Samoobrazowanie obiektów periodycznych Wprowadzenie teoretyczne Jeśli płaski obiekt optyczny np. przezrocze z czarno-białym wzorem (dokładniej mówiąc z przeźroczysto-nieprzeźroczystym wzorem)
Bardziej szczegółowoPomiar dyspersji materiałów za pomocą spektrometru
Ćwiczenie nr 9 Pomiar dyspersji materiałów za pomocą spektrometru I. Zestaw przyrządów 1. Spektrometr 2. Lampy spektralne: helowa i rtęciowa 3. Pryzmaty szklane, których własności mierzymy II. Cel ćwiczenia
Bardziej szczegółowoĆwiczenie 363. Polaryzacja światła sprawdzanie prawa Malusa. Początkowa wartość kąta 0..
Nazwisko... Data... Nr na liście... Imię... Wydział... Dzień tyg.... Godzina... Polaryzacja światła sprawdzanie prawa Malusa Początkowa wartość kąta 0.. 1 25 49 2 26 50 3 27 51 4 28 52 5 29 53 6 30 54
Bardziej szczegółowoLABORATORIUM POMIARY W AKUSTYCE. ĆWICZENIE NR 4 Pomiar współczynników pochłaniania i odbicia dźwięku oraz impedancji akustycznej metodą fali stojącej
LABORATORIUM POMIARY W AKUSTYCE ĆWICZENIE NR 4 Pomiar współczynników pochłaniania i odbicia dźwięku oraz impedancji akustycznej metodą fali stojącej 1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest poznanie metody
Bardziej szczegółowoOPTYKA KWANTOWA Wykład dla 5. roku Fizyki
OPTYKA KWANTOWA Wykład dla 5. roku Fizyki c Adam Bechler 006 Instytut Fizyki Uniwersytetu Szczecińskiego Równania (3.7), pomimo swojej prostoty, nie posiadają poza nielicznymi przypadkami ścisłych rozwiązań,
Bardziej szczegółowoPomiar drogi koherencji wybranych źródeł światła
Politechnika Gdańska WYDZIAŁ ELEKTRONIKI TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI Katedra Optoelektroniki i Systemów Elektronicznych Pomiar drogi koherencji wybranych źródeł światła Instrukcja do ćwiczenia laboratoryjnego
Bardziej szczegółowoĆwiczenie: "Zagadnienia optyki"
Ćwiczenie: "Zagadnienia optyki" Opracowane w ramach projektu: "Wirtualne Laboratoria Fizyczne nowoczesną metodą nauczania realizowanego przez Warszawską Wyższą Szkołę Informatyki. Zakres ćwiczenia: 1.
Bardziej szczegółowoOscylator wprowadza lokalne odkształcenie s ośrodka propagujące się zgodnie z równaniem. S 0 amplituda odkształcenia. f [Hz] - częstotliwość.
Akusto-optyka Fala akustyczna jest falą mechaniczną Oscylator wprowadza lokalne odkształcenie s ośrodka propagujące się zgodnie z równaniem ( x, t) S cos( Ωt qx) s Częstotliwość kołowa Ω πf Długość fali
Bardziej szczegółowoLaboratorium optycznego przetwarzania informacji i holografii. Ćwiczenie 6. Badanie właściwości hologramów
Laboratorium optycznego przetwarzania informacji i holografii Ćwiczenie 6. Badanie właściwości hologramów Katedra Optoelektroniki i Systemów Elektronicznych, WETI, Politechnika Gdańska Gdańsk 2006 1. Cel
Bardziej szczegółowoCiało doskonale czarne absorbuje całkowicie padające promieniowanie. Parametry promieniowania ciała doskonale czarnego zależą tylko jego temperatury.
1 Ciało doskonale czarne absorbuje całkowicie padające promieniowanie. Parametry promieniowania ciała doskonale czarnego zależą tylko jego temperatury. natężenie natężenie teoria klasyczna wynik eksperymentu
Bardziej szczegółowoĘŚCIOWO KOHERENTNYM. τ), gdzie Γ(r 1. oznacza centralną częstotliwość promieniowania quasi-monochromatycznego.
OBRAZOWANIE W OŚWIETLENIU CZĘŚ ĘŚCIOWO KOHERENTNYM 1. Propagacja światła a częś ęściowo koherentnego prof. dr hab. inŝ. Krzysztof Patorski Krzysztof PoniŜej zajmiemy się propagacją promieniowania quasi-monochromatycznego,
Bardziej szczegółowoRozkład normalny, niepewność standardowa typu A
Podstawy Metrologii i Technik Eksperymentu Laboratorium Rozkład normalny, niepewność standardowa typu A Instrukcja do ćwiczenia nr 1 Zakład Miernictwa i Ochrony Atmosfery Wrocław, listopad 2010 r. Podstawy
Bardziej szczegółowoWyznaczanie ogniskowej soczewki za pomocą ławy optycznej
POLITECHNIKA ŚLĄSKA WYDZIAŁ CHEMICZNY KATEDRA FIZYKOCHEMII I TECHNOLOGII POLIMERÓW LABORATORIUM Z FIZYKI Wyznaczanie ogniskowej soczewki za pomocą ławy optycznej Wstęp Jednym z najprostszych urządzeń optycznych
Bardziej szczegółowoPOMIAR PRĘDKOŚCI DŹWIĘKU METODĄ REZONANSU I METODĄ SKŁADANIA DRGAŃ WZAJEMNIE PROSTOPADŁYCH
Ćwiczenie 5 POMIR PRĘDKOŚCI DŹWIĘKU METODĄ REZONNSU I METODĄ SKŁDNI DRGŃ WZJEMNIE PROSTOPDŁYCH 5.. Wiadomości ogólne 5... Pomiar prędkości dźwięku metodą rezonansu Wyznaczanie prędkości dźwięku metodą
Bardziej szczegółowoLaboratorium techniki laserowej. Ćwiczenie 1. Modulator akustooptyczny
Laboratorium techniki laserowej Ćwiczenie 1. Modulator akustooptyczny Katedra Optoelektroniki i Systemów Elektronicznych, WETI, Politechnika Gdaoska Gdańsk 2006 1. Wstęp Ogromne zapotrzebowanie na informację
Bardziej szczegółowoWyznaczanie zależności współczynnika załamania światła od długości fali światła
Ćwiczenie O3 Wyznaczanie zależności współczynnika załamania światła od długości fali światła O3.1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest zbadanie zależności współczynnika załamania światła od długości fali
Bardziej szczegółowoKrzysztof Łapsa Wyznaczenie prędkości fal ultradźwiękowych metodami interferencyjnymi
Krzysztof Łapsa Wyznaczenie prędkości fal ultradźwiękowych metodami interferencyjnymi Cele ćwiczenia Praktyczne zapoznanie się ze zjawiskiem interferencji fal akustycznych Wyznaczenie prędkości fal ultradźwiękowych
Bardziej szczegółowoPomiar dyspersji materiałów za pomocą spektrometru
Ćwiczenie nr 9 Pomiar dyspersji materiałów za pomocą spektrometru I. Zestaw przyrządów 1. Spektrometr 2. Lampy spektralne: helowa i rtęciowa 3. Pryzmaty szklane, których własności mierzymy II. Cel ćwiczenia
Bardziej szczegółowoLaboratorium techniki laserowej. Ćwiczenie 5. Modulator PLZT
Laboratorium techniki laserowej Katedra Optoelektroniki i Systemów Elektronicznych, WETI, Politechnika Gdaoska Gdańsk 006 1.Wstęp Rozwój techniki optoelektronicznej spowodował poszukiwania nowych materiałów
Bardziej szczegółowoĆwiczenie M-2 Pomiar przyśpieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego Cel ćwiczenia: II. Przyrządy: III. Literatura: IV. Wstęp. l Rys.
Ćwiczenie M- Pomiar przyśpieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego. Cel ćwiczenia: pomiar przyśpieszenia ziemskiego przy pomocy wahadła fizycznego.. Przyrządy: wahadło rewersyjne, elektroniczny
Bardziej szczegółowo1 Płaska fala elektromagnetyczna
1 Płaska fala elektromagnetyczna 1.1 Fala w wolnej przestrzeni Rozwiązanie równań Maxwella dla zespolonych amplitud pól przemiennych sinusoidalnie, reprezentujące płaską falę elektromagnetyczną w wolnej
Bardziej szczegółowoPaństwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Kaliszu
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Kaliszu Ć wiczenia laboratoryjne z fizyki Ćwiczenie 4 Dyfrakcja na szczelinie przy użyciu lasera relacja Heisenberga Kalisz, luty 2005 r. Opracował: Ryszard Maciejewski
Bardziej szczegółowoLABORATORIUM FIZYKI PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ W NYSIE. Ćwiczenie nr 3 Temat: Wyznaczenie ogniskowej soczewek za pomocą ławy optycznej.
LABORATORIUM FIZYKI PAŃSTWOWEJ WYŻSZEJ SZKOŁY ZAWODOWEJ W NYSIE Ćwiczenie nr 3 Temat: Wyznaczenie ogniskowej soczewek za pomocą ławy optycznej.. Wprowadzenie Soczewką nazywamy ciało przezroczyste ograniczone
Bardziej szczegółowo(1.1) gdzie: - f = f 2 f 1 - bezwzględna szerokość pasma, f śr = (f 2 + f 1 )/2 częstotliwość środkowa.
MODULACJE ANALOGOWE 1. Wstęp Do przesyłania sygnału drogą radiową stosuje się modulację. Modulacja polega na odzwierciedleniu przebiegu sygnału oryginalnego przez zmianę jednego z parametrów fali nośnej.
Bardziej szczegółowoOscylator wprowadza lokalne odkształcenie s ośrodka propagujące się zgodnie z równaniem. S 0 amplituda odkształcenia. f [Hz] -częstotliwość.
Akusto-optyka Fala akustyczna jest falą mechaniczną Oscylator wprowadza lokalne odkształcenie s ośrodka propagujące się zgodnie z równaniem ( x, t) S cos( Ωt qx) s Częstotliwość kołowa Ω πf Długość fali
Bardziej szczegółowoBADANIE PROMIENIOWANIA CIAŁA DOSKONALE CZARNEGO
ZADANIE 9 BADANIE PROMIENIOWANIA CIAŁA DOSKONALE CZARNEGO Wstęp KaŜde ciało o temperaturze wyŝszej niŝ K promieniuje energię w postaci fal elektromagnetycznych. Widmowa zdolność emisyjną ciała o temperaturze
Bardziej szczegółowoProblemy optyki falowej. Teoretyczne podstawy zjawisk dyfrakcji, interferencji i polaryzacji światła.
. Teoretyczne podstawy zjawisk dyfrakcji, interferencji i polaryzacji światła. Rozwiązywanie zadań wykorzystujących poznane prawa I LO im. Stefana Żeromskiego w Lęborku 27 luty 2012 Dyfrakcja światła laserowego
Bardziej szczegółowo40. Międzynarodowa Olimpiada Fizyczna Meksyk, lipca 2009 r. DWÓJŁOMNOŚĆ MIKI
ZADANIE DOŚWIADCZALNE 2 DWÓJŁOMNOŚĆ MIKI W tym doświadczeniu zmierzysz dwójłomność miki (kryształu szeroko używanego w optycznych elementach polaryzujących). WYPOSAŻENIE Oprócz elementów 1), 2) i 3) powinieneś
Bardziej szczegółowoWYDZIAŁ.. LABORATORIUM FIZYCZNE
W S E i Z W WARSZAWIE WYDZIAŁ.. LABORATORIUM FIZYCZNE Ćwiczenie Nr 7 Temat: WYZNACZANIE STA ŁEJ SIATKI DYFRAKCYJNEJ I DŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ Warszawa 9 POMIARDŁUGOŚCI FALI ŚWIETLNEJ ZA POMOCĄ SIATKI DYFRAKCYJNEJ
Bardziej szczegółowoO3. BADANIE WIDM ATOMOWYCH
O3. BADANIE WIDM ATOMOWYCH tekst opracowała: Bożena Janowska-Dmoch Większość źródeł światła emituje promieniowanie elektromagnetyczne złożone z wymieszanych ze sobą fal o wielu częstotliwościach (długościach).
Bardziej szczegółowoLaboratorium optycznego przetwarzania informacji i holografii. Ćwiczenie 2. Dyfrakcja światła w polu bliskim i dalekim
Laboratorium optycznego przetwarzania informacji i holografii Ćwiczenie. Dyfrakcja światła w polu bliskim i dalekim Katedra Optoelektroniki i Systemów Elektronicznych, WETI, Politechnika Gdańska Gdańsk
Bardziej szczegółowoDyfrakcja. interferencja światła. dr inż. Romuald Kędzierski
Dyfrakcja i interferencja światła. dr inż. Romuald Kędzierski Zasada Huygensa - przypomnienie Każdy punkt ośrodka, do którego dotarło czoło fali można uważać za źródło nowej fali kulistej. Fale te zwane
Bardziej szczegółowoANALIZA SPEKTRALNA I POMIARY SPEKTROFOTOMETRYCZNE. Instrukcja wykonawcza
ĆWICZENIE 72A ANALIZA SPEKTRALNA I POMIARY SPEKTROFOTOMETRYCZNE 1. Wykaz przyrządów Spektroskop Lampy spektralne Spektrofotometr SPEKOL Filtry optyczne Suwmiarka Instrukcja wykonawcza 2. Cel ćwiczenia
Bardziej szczegółowoBADANIE PODŁUŻNYCH FAL DŹWIĘKOWYCH W PRĘTACH
Ćwiczenie 4 BADANIE PODŁUŻNYCH FAL DŹWIĘKOWYCH W PRĘTACH 4.1. Wiadomości ogólne 4.1.1. Równanie podłużnej fali dźwiękowej i jej prędkość w prętach Rozważmy pręt o powierzchni A kołowego przekroju poprzecznego.
Bardziej szczegółowoLASERY I ICH ZASTOSOWANIE
LASERY I ICH ZASTOSOWANIE Laboratorium Instrukcja do ćwiczenia nr 5 Temat: Interferometr Michelsona 7.. Cel i zakres ćwiczenia 7 INTERFEROMETR MICHELSONA Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z budową i
Bardziej szczegółowoZagadnienia: równanie soczewki, ogniskowa soczewki, powiększenie, geometryczna konstrukcja obrazu, działanie prostych przyrządów optycznych.
msg O 7 - - Temat: Badanie soczewek, wyznaczanie odległości ogniskowej. Zagadnienia: równanie soczewki, ogniskowa soczewki, powiększenie, geometryczna konstrukcja obrazu, działanie prostych przyrządów
Bardziej szczegółowoWykład XIV. wiatła. Younga. Younga. Doświadczenie. Younga
Wykład XIV Poglądy na naturęświat wiatła Dyfrakcja i interferencja światła rozwój poglądów na naturę światła doświadczenie spójność światła interferencja w cienkich warstwach interferometr Michelsona dyfrakcja
Bardziej szczegółowoLABORATORIUM OPTYKI GEOMETRYCZNEJ
LABORATORIUM OPTYKI GEOMETRYCZNEJ POMIAR KRZYWIZNY SOCZEWEK 1. Cel dwiczenia Zapoznanie z niektórymi metodami badania krzywizny soczewek. 2. Zakres wymaganych zagadnieo: Zjawisko dyfrakcji i interferencji
Bardziej szczegółowoWYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA ZAŁAMANIA ŚWIATŁA METODĄ SZPILEK I ZA POMOCĄ MIKROSKOPU
WYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA ZAŁAMANIA ŚWIATŁA METODĄ SZPILEK I ZA POMOCĄ MIKROSKOPU Cel ćwiczenia: 1. Zapoznanie z budową i zasadą działania mikroskopu optycznego. 2. Wyznaczenie współczynnika załamania
Bardziej szczegółowoWłasności światła laserowego
Własności światła laserowego Cechy światła laserowego: rozbieżność (równoległość) wiązki, pasmo spektralne, gęstość mocy oraz spójność (koherencja). Równoległość wiązki Dyfrakcyjną rozbieżność kątową awkącie
Bardziej szczegółowoI PRACOWNIA FIZYCZNA, UMK TORUŃ
I PRACOWNIA FIZYCZNA, UMK TORUŃ Instrukcja do ćwiczenia nr 59 WYZNACZANIE WSPÓŁCZYNNIKA ZAŁAMANIA ŚWIATŁA W SZKLE METODĄ KĄTA NAJMNIEJSZEGO ODCHYLENIA Instrukcje wykonali: G. Maciejewski, I. Gorczyńska
Bardziej szczegółowoWyznaczanie długości fali świetlnej metodą pierścieni Newtona
Politechnika Łódzka FTIMS Kierunek: Informatyka rok akademicki: 2008/2009 sem. 2. grupa II Termin: 26 V 2009 Nr. ćwiczenia: 412 Temat ćwiczenia: Wyznaczanie długości fali świetlnej metodą pierścieni Newtona
Bardziej szczegółowoBadanie przy użyciu stolika optycznego lub ławy optycznej praw odbicia i załamania światła. Wyznaczanie ogniskowej soczewki metodą Bessela.
Badanie przy użyciu stolika optycznego lub ławy optycznej praw odbicia i załamania światła. Wyznaczanie ogniskowej soczewki metodą Bessela. I LO im. Stefana Żeromskiego w Lęborku 20 luty 2012 Stolik optyczny
Bardziej szczegółowoWŁASNOŚCI FAL ELEKTROMAGNETYCZNYCH: INTERFERENCJA, DYFRAKCJA, POLARYZACJA
WŁASNOŚCI FAL ELEKTROMAGNETYCZNYCH: INTERFERENCJA, DYFRAKCJA, POLARYZACJA 1. Interferencja fal z dwóch źródeł 2. Fale koherentne i niekoherentne 3. Interferencja fal z wielu źródeł 4. Zasada Huygensa 5.
Bardziej szczegółowoWykład 27 Dyfrakcja Fresnela i Fraunhofera
Wykład 7 Dyfrakcja Fresnela i Fraunhofera Zjawisko dyfrakcji (ugięcia) światła odkrył Grimaldi (XVII w). Polega ono na uginaniu się promieni świetlnych przechodzących w pobliżu przeszkody (np. brzeg szczeliny).
Bardziej szczegółowoLASERY I ICH ZASTOSOWANIE
LASERY I ICH ZASTOSOWANIE Laboratorium Instrukcja do ćwiczenia nr 3 Temat: Efekt magnetooptyczny 5.1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z metodą modulowania zmiany polaryzacji światła oraz
Bardziej szczegółowof = 2 śr MODULACJE
5. MODULACJE 5.1. Wstęp Modulacja polega na odzwierciedleniu przebiegu sygnału oryginalnego przez zmianę jednego z parametrów fali nośnej. Przyczyny stosowania modulacji: 1. Umożliwienie wydajnego wypromieniowania
Bardziej szczegółowoPIERWSZA PRACOWNIA FIZYCZNA Ćwiczenie nr 64 BADANIE MIKROFAL opracowanie: Marcin Dębski, I. Gorczyńska
PIERWSZA PRACOWNIA FIZYCZNA Ćwiczenie nr 64 BAANIE MIKROFAL opracowanie: Marcin ębski, I. Gorczyńska 1. Przediot zadania: fale elektroagnetyczne. 2. Cel zadania: badanie praw rządzących propagacją fali
Bardziej szczegółowoLaboratorium techniki laserowej. Ćwiczenie 3. Pomiar drgao przy pomocy interferometru Michelsona
Laboratorium techniki laserowej Ćwiczenie 3. Pomiar drgao przy pomocy interferometru Michelsona Katedra Optoelektroniki i Systemów Elektronicznych, WET, Politechnika Gdaoska Gdańsk 006 1. Wstęp Celem ćwiczenia
Bardziej szczegółowoBadanie widma fali akustycznej
Politechnika Łódzka FTIMS Kierunek: Informatyka rok akademicki: 2008/2009 sem. 2. Termin: 30 III 2009 Nr. ćwiczenia: 122 Temat ćwiczenia: Badanie widma fali akustycznej Nr. studenta:... Nr. albumu: 150875
Bardziej szczegółowo