4.1. Lecture 4 & 5. Riemann. f(t)dt. a = t 0 <t 1 < <t n 1 <b= t n (4.1) , n [t i 1,t i ] t i t i 1 (i =1,...,n) f(ξ i )(t i t i 1 ) (4.

Wielkość: px
Rozpocząć pokaz od strony:

Download "4.1. Lecture 4 & 5. Riemann. f(t)dt. a = t 0 <t 1 < <t n 1 <b= t n (4.1) , n [t i 1,t i ] t i t i 1 (i =1,...,n) f(ξ i )(t i t i 1 ) (4."

Transkrypt

1 Lecture 4 & Riemnn t f(t) [, b] (Riemnn ) f(t)dt [, b] n 1 t 1,...,t n 1 t 0 <t 1 < <t n 1 <b t n (4.1), n [t i 1,t i ] t i t i 1 (i 1,...,n) δ, [t i 1,t i ] ξ i. n f(ξ i )(t i t i 1 ) (4.2) i1, δ 0 (4.1) Figure 4.1: Riemnn u(t), v(t) t w(t) u(t)+iv(t) w(t) [, b] w(t)dt u(t)dt + i v(t)dt (4.3) 43

2 (4.4): ( Re ( Im ) w(t)dt ) w(t)dt Re(w(t))dt (4.4) Im(w(t))dt (4.5) z 0 w(t)dt z 0 w(t)dt, z 0 (4.6) w(t)dt w(t) dt ( <b) (4.7) ( ) Re w(t)dt u(t)dt Rew(t)dt (4.8) (4.5). (4.6):z 0 x 0 + iy 0 z 0 w(t)dt {(x 0 u(t) y 0 v(t)) + i(x 0 v(t)+y 0 u(t))} dt (x 0 u(t) y 0 v(t))dt + i (x 0 v(t)+y 0 u(t))dt x 0 u(t)dt y 0 y 0 v(t)dt + ix 0 v(t)dt + iy 0 u(t)dt ( ) (x 0 + iy 0 ) u(t)dt + i v(t)dt z 0 w(t)dt (4.9) (4.7) w(t)dt r 0 e iθ 0 w(t)dt r 0 44

3 r 0 e iθ 0 Re w(t)dt e iθ 0 w(t)dt e iθ 0 w(t)dt Re(e iθ 0 w(t))dt e iθ 0 w(t) dt w(t) dt (4.10) ( ) 4.2 x(t), y(t) t( t b) z(t) x(t)+iy(t) ( t b) (rc) : z(t) x(t) +iy(t) ( t b), z(), z(b) z() z(b) z(b) z() z(t) Figure 4.2:, Jordn ( ) ( <t 1 t 2 <b t 1,t 2 z(t 1 ) z(t 2 ) ) z(), z(b),, Jordn ( ) 45

4 () (b) Figure 4.3: ()Jordn (b)jordn : z(t) x(t)+iy(t) ( t b), x(t), y(t) z(t) z (t) x (t)+iy (t) (4.11) t, b x (t), y (t) t b, ( 1 ) 4.1. z 0 z 1 z(t) z 0 (1 t)+z 1 t (0 t 1) (4.12) 4.2. z e iθ (0 θ 2π) (4.13) Jordn ( ) 4.3. z e iθ (0 θ 2π) (4.14), ( ) z z(t)( t b),z (t) 0,, t 0 <t 1 < <t n 1 <t n b, i : z(t) t i t t i+1 46

5 z 1 z 0 () (b) Figure 4.4: () (b) 1 c 2 c 3 Figure 4.5: z(), z(b) : z z(t) t b, z z( t) x( t)+iy( t), b t (4.15) z(b), z() 4.3 : z(t) x(t)+iy(t) ( t b) f(z) f(z)dz f(z(t))z (t)dt (4.16) 0,..., n 1 f(z)dz f(z)dz + + f(z)dz (4.17) 0 n 1 47

6 4.4. z(t) z 0 (1 t)+z 1 t (0 t 1) f(z) 1 1 dz (z 1 z 0 )dt z 1 z z(t) z 0 (1 t)+z 1 t (0 t 1) f(z) z n (n Z, n 1) 1 z n dz (z(t)) n z (t)dt d n +1dt z(t)n+1 dt zn+1 n +1 1 z0 n z e iθ (0 θ 2π) f(z) z n (n Z) 2π { 0 (n 1) z n dz ie i(n+1)θ dθ 2πi (n 1) 0 (4.18), L x (t) 2 + y (t) 2 dt z (t) dt dz (4.19) dz : z (t) dt (4.20) f(z)dz f(z( t))( z ( t))dt b b f(z(τ))( z (τ))( dτ) f(z(τ))z (τ)dτ f(z)dz (4.21) 48

7 f(z)dz dz + f(z)dz (4.22) z 0 f(z) z 0 f(z)dz (4.23) (f(z)+g(z))dz f(z)dz + g(z)dz (4.24) L, f(z) M M f(z)dz f(z) dz ML (4.25) (4.25) f(z)dz b f(z(t))z (t)dt f(z(t))z (t) dt f(z(t)) z (t) dt f(z) dz M dz ML (4.26) : z Re iθ (R>0, π θ π) z 1 exp(( 1)Logz) exp(( 1)Logz)dz (4.27) 4.2. z 1 dz (4.28) z 1 z 1 1 ( ) 49

8 4.4 uchy-gourst f(z) f(z) u(x, y)+iv(x, y). f(z) (4.16) f(z)dz f(z(t))z (t)dt (u + iv)(x + iy )dt (ux vy )dt + i (udx vdy)+i (uy + vx )dt dx x (t)dt, dy y (t)dt (udy + vdx) (4.29) Green xy D D D, D, D D (Fig. 4.6) Figure 4.6: D D 2 1 ϕ 1 (x) <ϕ 2 (x) (α<x<β) R (Fig. 4.7()) R

9 . P (x, y) x 9 ( ) P (x, y)dx P (x, y)dx + 1 β α β 2 (P (x, ϕ 1 (x)) P (x, ϕ 2 (x))) dx α R ϕ2 (x) P dx ϕ 1 (x) y dy P dxdy (4.30) y, 2 1 ψ 1 (y) <ψ 2 (y) (α<y<β) R (Fig. 4.7 (b)) R Q(x, y) y ( Q(x, y)dy β α β α R ) Q(x, y)dy ( Q(ψ 1 (y),y)+q(ψ 2 (y),y)) dy ψ2 (y) Q dy ψ 1 (y) x dx Q dxdy (4.31) x D, P x, D P (x, y) x P (x, y)dx D P dxdy (4.32) y 9 : z(t) x(t)+iy(t) ( t b) x, y P (x, y)dx : Q(x, y)dx : P (x(t),y(t))x (t)dt P (x(t),y(t))y (t)dt 51

10 () (b) Figure 4.7: D Q Q(x, y)dy dxdy (4.33) x D Figure 4.8: Jordn 4.1. (Green ), Jordn, R. R P (x, y), Q(x, y) Pdx+ Qdy R ( Q x P ) dxdy (4.34) y 52

11 Figure 4.9: Jordn R P y, Q x, A 1 ( ydx + xdy) 2 R dxdy (4.35) R zdz (x iy)(dx + idy) xdx + ydy + i( ydx + xdy) (4.36) Green (xdx + ydy) (0 0)dxdy 0 (4.37) R A A 1 2i zdz (4.38) 4.3., b : (x, y) ( cos θ, b sin θ) (0 θ 2π) zdz (4.39) (4.16) z x + yi (4.38) Green Stokes 3, 3 (x, y, z) A(x, y, z) S A A A S A ds ( A) ds (4.40) S 53

12 . Stokes, xy Jordn, S xy ds (dx, dy, 0), ds (0, 0,dxdy) A (P (x, y),q(x, y), 0) (4.40) (4.34) uchy R f(z) u(x, y)+iv(x, y) f(z)dz udx vdy + i vdx + udy (4.41) u, v R, Green f(z)dz udx vdy + i vdx + udy ( v x u y )dxdy + (u x v y )dxdy (4.42) R R uchy-riemnn (uchy ) Jordn f(z), f (z) f(z)dz 0 (4.43) f (z) uchy-gourst (4.43) ( ) Jordn f(z) D 1, D (simply connected) Jordn f(z) D D Jordn f(z)dz 0 (4.44) (uchy ) 54

13 1, 2 D, f(z) D f(z)dz f(z)dz (4.45) 1 2 () (b) Figure 4.10: uchy D, (multiply connected) Jordn Jordn Jordn, f(z) 1, f(z) f(z)dz f(z)dz (4.46) 1 1 n, n +1 Jordn n Jordn j (j 1,,n), R j j R n +1. f(z)dz f(z)dz + + f(z)dz (4.47) 1 n 55

14 Figure 4.11: Figure 4.12: 4.5 D f(z), D F (z) f(z) (4.48), D F (z) D f(z) (primitive function, ntiderivtive) 4.3. f(z) D, F (z) D f(z) D : z z(t) ( t b) f(z) f(z)dz F (z(b)) F (z()) (4.49) 56

15 F (z) U(x, y)+iv (x, y), z(t) x(t)+iy(t) d dt F (z(t)) d dt U(x(t),y(t)) + i d dt V (x(t),y(t)) U x x (t)+u y y (t)+iv x x (t)+iv y y (t) U x x (t) V x y (t)+iv x x (t)+iu x y (t) (U x + iv x )(x (t)+iy (t)) df dz z (t) (4.50) f(z)dz f(z(t))z (t)dt df (z(t)) dt dt F (z(b)) F (z()) (4.51) ( ) f(z) D. z 0 D z D z 0 z D f(z) f(z)dz. z z 0 f(z)dz 4.4. f(z) D, z 0 z D d dz z z 0 f(s)ds f(z) (4.52) f(z) F (z) z z 0 f(z)dz 57

16 F (z) z z 0 f(s)ds z z + z z D F (z + z) F (z) F (z + z) F (z) z z z 0 z+ z f(z) 1 z z z+ z f(s)ds z 0 f(s)ds f(s)ds (4.53) z+ z f(s), ϵ δ s z <δ f(s) f(z) <ϵ z z <δ F (z + z) F (z) f(z) z 1 z F (z) f(z) ( ) z z+ z z (f(s) f(z))ds (4.54) ϵds 1 ϵ z ϵ (4.55) z, 4.5. z z 0 f(z)dz 4.7. f(z) z, F (z) z f(z) Logz, D: z > 0, π <Argz <π 1 z 58

17 4.6 uchy 4.6. Jordn f(z), z 0. (uchy ) f(z 0 ) 1 2πi f(z) z z 0 dz (4.56) z 0, ρ z z 0 ρ dz 2π iρe iθ dθ z z 0 ρe iθ z z 0 ρ 0 2πi f(z) z z 0 ϵ δ z z 0 <δ f(z) f(z 0 ) <ϵ ρ <δ 0 : z z 0 ρ, z z 0 ρ f(z) f(z 0 ) <ϵ Figure 4.13: uchy z 0 f(z) z z 0 f(z) f(z) dz dz z z 0 z z 0 f(z) dz 2πif(z 0 ) z z f(z) f(z 0 ) dz dz z z 0 0 z z 0 0 f(z) f(z 0 ) z z 0 dz (4.57)

18 . ( ) f(z) dz 2πif(z 0 ) z z 0 < 0 0 f(z) z z 0 dz 2πif(z 0 ) f(z) f(z 0 ) z z 0 dz ϵ ρ dz ϵ 2πρ 2πϵ (4.58) ρ 4.9. z 2 dz z 2 +1 dz 1 ( 1 z 2 2i z i 1 ) z + i 1 (2πi 2πi) 0 (4.59) 2i 4.4. z 2 dz z 4 +1 (4.60) 4.7. (Gourst ) Jordn D f(z) D, n f (n) (z)(n 1, 2, ), f (n) (z) D f (n) (z) f (n) (z) n! 2πi f(s) ds (4.61) (s z) n+1 uchy f(z + z) f(z) z f(z) 1 f(s) 2πi s z ds 1 2πi z 1 2πi ( f(s) s z z f(s) ) ds s z f(s) ds (4.62) (s z)(s z z) 60

19 1 f(s) 2πi (s z)(s z z) ds 1 2πi 1 f(s) 2πi (s z) ds 2 f(s) (s z) ds 1 f(s) z 2 2πi (s z z)(s z) ds 2 z d. s z d. z 0 < z <d s z z s z z d z > 0 f(z) M f(s) z (s z z)(s z) ds 2 f(s) z (s z z)(s z) 2 ds M z ML z ds 0( z 0) (d z )d2 (d z )d2 (4.63). f (z) 1 f(s) 2πi (s z) ds 2 Figure 4.14: Gourst n f (n) (z + z) f (n) (z) z n! z2πi ( ) 1 (s z z) 1 f(s)ds n+1 (s z) n+1 61 (4.64)

20 ( ) n! 1 z2πi (s z z) 1 (n +1)! f(s) f(s)ds ds n+1 (s z) n+1 2πi (s z) n+2 ( ) n! (s z) n+2 (s z z) n+1 (s z) z(n +1)(s z z) n+1 f(s)ds z2π (s z z) n+1 (s z) n+2 (4.65) (s z) n+2 (s z z) n+1 (s z) z(n +1)(s z z) n+1 { (s z) n+2 (s z) (s z) n+1 (n +1) z(s z) n (n +1)n } + ( z) 2 (s z) n 1 + { } 2 z(n +1) (s z) n+1 (n +1) z(s z) n + (n +1)(n +2) ( z) 2 (s z) n + (4.66) 2 (4.65) n! (n +1)(n +2) f(s) z 2π 2 (s z z) n+1 (s z) ds + 2 O( z2 ) (n +2)! z ML 4π (d z ) n+2 d + 2 O( z2 ) 0( z 0) (4.67) ( ) uchy (4.56) n z 0 dn (z z 0 ) 1 dz n 0 n! 1 (z z 0 ) n+1 f (n) (z 0 ) n! f(z) dz (4.68) 2πi (z z 0 ) n z 1 e z dz (4.69) zn n 4.8. f(z) u(x, y)+iv(x, y) u(x, y), v(x, y) 62

21 f(z) f (z) f (z), u, v f (z) f (z) u, v 2 ( ) (Morer) f(z) D D Jordn f(z)dz 0 f(z) D D 2 z 1, z 2 z 2 z 1 f(z)dz, f(z) F (z) z z 0 f(s)ds, F (z) f(z) F (z) f(z) ( ) Morer uchy uchy : z z 0 R f(z) f (n) (z 0 ) n! f(z) dz (4.70) 2πi (z z 0 ) n+1 f(z) M R uchy n 1 f (n) (z 0 ) n!m R R n (4.71) f (z 0 ) M R R (4.72) Liouville z f(z) M M uchy f (z 0 ) M R R R f (z 0 )0 z 0 f(z) ( ) n P n (z) z + n z n ( n 0) 63

22 R 0, z >R 0 n 1,..., 0 < n z z n 2n n n z z n 2 n + n n n z z n 2 n 2 P n (z) n 2 z n P n (z), 1/P n (z) z >R 0 1/P n (z) 2 n z < 2 n n R 0 n z R 0 1/P n (z) P n (z) ( ) 4.7 : uchy-groust, 1 f(z) 3 f(z)dz 0 (4.73) ( ) 3 1, 2, 3, 4 4 f(z)dz f(z)dz (4.74) i i1 f(z)dz 4 f(z)dz (4.75) i i f(z)dz 1 i 4 f(z)dz i1 64

23 i (1) (1) f(z)dz 1 4 f(z)dz (2) (1) (2) 3 (1) (2) (k) f(z)dz 1 4 f(z)dz 1 (k) 4 (k 1) k f(z)dz k1 (k) z 0. z z 0 f(z) f(z) f(z 0 )+f (z 0 )(z z 0 )+η(z z 0 )(z z 0 ) η(z z 0 ) 0 (z z 0 ). ϵ δ z z 0 <δ η(z z 0 ) < ϵ K k K (k) U δ (z 0 ) f(z)dz f(z 0 ) dz + f (z 0 ) (z z 0 )dz + η(z z 0 )(z z 0 )dz (k) (k) (k) (k) η(z z 0 )(z z 0 )dz (4.76) (k) L, (k) L k L 2 k f(z)dz 4k f(z)dz (k) 4 k η(z z 0 )(z z 0 )dz 4k η(z z 0 ) z z 0 dz (k) (k) < 4 k ϵl 2 k ϵl 2 (4.77) ϵ f(z)dz 0 () 3 ( ) uchy 65

24 2 f(z) D, D ϵ, δ,, δ D Γ f(z)dz Γ δ f(z)dz <ϵ (4.78) U δ () {z, z w <δ w } w U δ (w) (4.79) 2 : L, δ D 1 2 δ U δ () 10 T, T D f(z) T 11 ϵ z z <δ f(z) f(z ) < ϵ 2L δ 0 <δ < min(δ, δ ) δ,, z k 1 z k <δ n f(z)dz f(z k )(z k z k 1 ) < ϵ 2 k1 z k 1 z k Γ k, ΓΓ 0 + +Γ n T n f(z)dz f(z k )(z k z k 1 ) Γ n (f(z) f(z k ))dz Γ k ϵ 2L L ϵ 2 (4.80) k1 k1 f(z)dz Γ f(z)dz f(z)dz + f(z)dz Γ n f(z k )(z k z k 1 ) n f(z k )(z k z k 1 ) < ϵ 2 + ϵ 2 ϵ(4.81) k1 k1 ( 2 )

v = v i e i v 1 ] T v = = v 1 v n v n [ ] U [x y z] T (X,Y,Z)

v = v i e i v 1 ] T v = = v 1 v n v n [ ] U [x y z] T (X,Y,Z) v U = e i,..., e n ) v = n v i e i i= e i i U = {X i } i=,n v T v = = v v n v n U x y z T X,Y,Z) v v v = 2 T A, ) b = 3 4 T B, ) c = + b b d = b c c d d 2 + 3b e b c = 5 3 T b d = 5 T c c = 34 d = 26 d

Bardziej szczegółowo

R Z N C. p11. a!b! = b (a b)!b! d n dx n [xn sin x] = x n(n k) (sin x) (n) = n(n 1) (n k + 1) sin(x + kπ. n(n 1) (n k + 1) sin(x + lπ 2 )

R Z N C. p11. a!b! = b (a b)!b! d n dx n [xn sin x] = x n(n k) (sin x) (n) = n(n 1) (n k + 1) sin(x + kπ. n(n 1) (n k + 1) sin(x + lπ 2 ) 5 Z N p ) a a + b)! b ) a!b! a a! b a b)!b! p n n k nn k) n ) n k) d n d n [n sin ] n nn k) sin ) n) k n nn ) n k + ) sin + lπ ) k d n d n [n sin ] n k ) n n ) n k) sin ) k) k n k ) n nn ) n k + ) sin

Bardziej szczegółowo

7.1. Lecture 8 & 9. f(x)dx =lim f(x)dx (7.1) I = f(x)dx (7.3) f(z), z (0 argz π), zf(z) 0. f(z)dz = I R := f(z)dz = f(re iθ )ire iθ dθ (7.

7.1. Lecture 8 & 9. f(x)dx =lim f(x)dx (7.1) I = f(x)dx (7.3) f(z), z (0 argz π), zf(z) 0. f(z)dz = I R := f(z)dz = f(re iθ )ire iθ dθ (7. Lecture 8 & 9 7, r f(x) =lim f(x) (7.) r r f(x) =lim f(x) +lim f(x) (7.) r r r 7. f(z) I = f(x) (7.) f(z), z ( argz π), zf(z) [ R, R], : z = R Jordan C f(z). C f(z)dz = R R f(x) + f(z)dz =πi i Res z=zi

Bardziej szczegółowo

v = v i e i v 1 ] T v =

v = v i e i v 1 ] T v = v U = e i,..., e n ) v = n v i e i i= e i i v T v = = v v n v n U v v v +q 3q +q +q b c d XY X +q Y 3q r +q = r 3q = r +q = r +q = r 3q = r +q = E = E +q + E 3q + E +q = k q r+q 3 + k 3q r 3q 3 b V = kq

Bardziej szczegółowo

Matematyczne Metody Fizyki II

Matematyczne Metody Fizyki II Matematyczne Metody Fizyki II Mariusz Przybycień Wydział Fizyki i Informatyki Stosowanej Akademia Górniczo-Hutnicza Wykład 1 M. Przybycień (WFiIS AGH) Matematyczne Metody Fizyki II Wykład 1 1 / 16 Literatura

Bardziej szczegółowo

v = v i e i v 1 ] T v = = v 1 v n v n ] a r +q = a a r 3q =

v = v i e i v 1 ] T v = = v 1 v n v n ] a r +q = a a r 3q = v U = e i,..., e n ) v = n v i e i i= e i i v T v = = v v n v v v v n 3q q q q r q = r 3q = E = E q E 3q E q = k q rq 3 k 3q r 3q 3 r q = k q rq 3 = kq 4 3 ) 4 q d b d c d d X d ± = d r = x y T d ± r ±

Bardziej szczegółowo

Całki krzywoliniowe skierowane

Całki krzywoliniowe skierowane Całki krzywoliniowe skierowane Zamiana całki krzywoliniowej skierowanej na całkę pojedyńcza. Twierdzenie Greena. Zastosowania całki krzywoliniowej skierowanej. Małgorzata Wyrwas Katedra Matematyki Wydział

Bardziej szczegółowo

FUNKCJE ZESPOLONE Lista zadań 2005/2006

FUNKCJE ZESPOLONE Lista zadań 2005/2006 FUNKJE ZESPOLONE Lista zadań 25/26 Opracowanie: dr Jolanta Długosz Liczby zespolone. Obliczyć wartości podanych wyrażeń: (2 + ) ( ) 2 4 i (5 + i); b) (3 i)( 4 + 2i); c) 4 + i ; d) ( + i) 4 ; e) ( 2 + 3i)

Bardziej szczegółowo

22. CAŁKA KRZYWOLINIOWA SKIEROWANA

22. CAŁKA KRZYWOLINIOWA SKIEROWANA CAŁA RZYWOLINIOWA SIEROWANA Niech łuk o równaniach parametrycznych: x x(t), y y(t), a < t < b, będzie łukiem regularnym skierowanym, tzn łukiem w którym przyjęto punkt A(x(a), y(a)) za początek łuku, zaś

Bardziej szczegółowo

dkowanych par liczb rzeczywistych postaci z = (a, b). W zbiorze tym wprowadzamy dzia lania +, w naste dziemy z liczba

dkowanych par liczb rzeczywistych postaci z = (a, b). W zbiorze tym wprowadzamy dzia lania +, w naste dziemy z liczba 1. Liczby zespolone Cia lo liczb rzeczywistych be dziemy oznaczać symbolem R, pierścień liczb ca lkowitych symbolem Z, a zbiór liczb naturalnych symbolem N. Przyjmujemy, że 0 / N. Rozważmy zbiór C = R

Bardziej szczegółowo

opracował Maciej Grzesiak Całki krzywoliniowe

opracował Maciej Grzesiak Całki krzywoliniowe opracował Maciej Grzesiak Całki krzywoliniowe 1. Definicja całki krzywoliniowej nieskierowanej Rozważmy następujący problem. Dany jest przewód elektryczny na którym rozmieszczone są ładunki. Przypuśćmy,

Bardziej szczegółowo

1. Liczby zespolone Stwierdzić kiedy kwadrat liczby zespolonej jest liczbą. (i) rzeczywistą, (ii) ujemną, (iii) tylko urojoną?

1. Liczby zespolone Stwierdzić kiedy kwadrat liczby zespolonej jest liczbą. (i) rzeczywistą, (ii) ujemną, (iii) tylko urojoną? 1. Liczby zespolone 1.1. Stwierdzić kiedy kwadrat liczby zespolonej jest liczbą (i) rzeczywistą, (ii) ujemną, (iii) tylko urojoną? 1.2. Doprowadzić do postaci a + ib liczby zespolone (i) (1 13i)/(1 3i),

Bardziej szczegółowo

1. Liczby zespolone Stwierdzić kiedy kwadrat liczby zespolonej jest liczbą. (i) rzeczywistą, (ii) ujemną, (iii) tylko urojoną?

1. Liczby zespolone Stwierdzić kiedy kwadrat liczby zespolonej jest liczbą. (i) rzeczywistą, (ii) ujemną, (iii) tylko urojoną? 1. Liczby zespolone 1.1. Stwierdzić kiedy kwadrat liczby zespolonej jest liczbą (i) rzeczywistą, (ii) ujemną, (iii) tylko urojoną? 1.2. Doprowadzić do postaci a + ib liczby zespolone (i) (1 13i)/(1 3i),

Bardziej szczegółowo

Funkcje Analityczne, ćwiczenia i prace domowe

Funkcje Analityczne, ćwiczenia i prace domowe Funkcje Analityczne, ćwiczenia i prace domowe P. Wojtaszczyk 29 maja 22 Ten plik będzie progresywnie modyfikowany. Będzie on zawierał. Zadanie omówione na ćwiczeniach 2. Zadania ćwiczebne do samodzielnego

Bardziej szczegółowo

Niektóre zastosowania całki krzywoliniowej niezorientowanej 1.Długość l łuku zwykłego gładkiego Γ

Niektóre zastosowania całki krzywoliniowej niezorientowanej 1.Długość l łuku zwykłego gładkiego Γ Niektóre zastosowania całki krzywoliniowej niezorientowanej 1.ługość l łuku zwykłego gładkiego l = 1dl = b a (x (t)) 2 + (y (t) 2 ) + (z (t)) 2 dt 2.Pole powierzchni walcowej = {(x, y, z) : (x, y), 0 z

Bardziej szczegółowo

Równania różniczkowe zwyczajne

Równania różniczkowe zwyczajne Równania różniczkowe zwyczajne zadań dla sudenów kierunku Auomayka i roboyka WEAIiIB AGH Michał Góra Wydział Maemayki Sosowanej AGH I. Równania o zmiennych rozdzielonych: y = f (y)f () Zadanie. Rozwiąż

Bardziej szczegółowo

1. Liczby zespolone Stwierdzić kiedy kwadrat liczby zespolonej jest liczbą. (i) rzeczywistą, (ii) ujemną, (iii) tylko urojoną?

1. Liczby zespolone Stwierdzić kiedy kwadrat liczby zespolonej jest liczbą. (i) rzeczywistą, (ii) ujemną, (iii) tylko urojoną? 1. Liczby zespolone 1.1. Stwierdzić kiedy kwadrat liczby zespolonej jest liczbą (i) rzeczywistą, (ii) ujemną, (iii) tylko urojoną? 1.2. Doprowadzić do postaci a + ib liczby zespolone (i) (1 13i)/(1 3i),

Bardziej szczegółowo

ELEKTROTECHNIKA Semestr 2 Rok akad / ZADANIA Z MATEMATYKI Zestaw Oblicz pochodne cząstkowe rzędu drugiego funkcji:

ELEKTROTECHNIKA Semestr 2 Rok akad / ZADANIA Z MATEMATYKI Zestaw Oblicz pochodne cząstkowe rzędu drugiego funkcji: ZADANIA Z MATEMATYKI Zestaw. Oblicz pochodne cząstkowe funkcji: a) f(x, y) = x sin y x b) f(x, y) = e y +x 2 c) f(x, y, z) = z cos x+y z 2. Oblicz pochodne cząstkowe rzędu drugiego funkcji: 3. Wyznacz

Bardziej szczegółowo

1. Liczby zespolone Zadanie 1.1. Przedstawić w postaci a + ib, a, b R, następujące liczby zespolone (1) 1 i (2) (5)

1. Liczby zespolone Zadanie 1.1. Przedstawić w postaci a + ib, a, b R, następujące liczby zespolone (1) 1 i (2) (5) . Liczby zespolone Zadanie.. Przedstawić w postaci a + ib, a, b R, następujące liczby zespolone () i +i, () 3i, (3) ( + i 3) 6, (4) (5) ( +i ( i) 5, +i 3 i ) 4. Zadanie.. Znaleźć moduł i argument główny

Bardziej szczegółowo

Całki krzywoliniowe wiadomości wstępne

Całki krzywoliniowe wiadomości wstępne Całki krzywoliniowe wiadomości wstępne Łuk na płaszczyźnie to zbiór punktów (x, y o współrzędnych x = x(t, y = y(t, gdzie (x(t, y(t są funkcjami ciągłymi określonymi na przedziale bez punktów wielokrotnych.

Bardziej szczegółowo

Kinematyka: opis ruchu

Kinematyka: opis ruchu Kinematyka: opis ruchu Fizyka I (B+C) Wykład IV: Ruch jednostajnie przyspieszony Ruch harmoniczny Ruch po okręgu Klasyfikacja ruchów Ze względu na tor wybrane przypadki szczególne prostoliniowy, odbywajacy

Bardziej szczegółowo

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie ZETAW II Całka podwójna.. Obliczyć całki iterowane (a 4 4 2 ( (x + y ( 2 4 ( y x y dy dx y 3 x 2 + y 2 dx dy. 2. Zmienić kolejność całkowania (a (d 2 e ( 2x x

Bardziej szczegółowo

Wykład z analizy. Tydzień 10 i 11. Różniczkowanie funkcji wielu zmiennych

Wykład z analizy. Tydzień 10 i 11. Różniczkowanie funkcji wielu zmiennych Wykład z analizy Tydzień 1 i 11. Różniczkowanie funkcji wielu zmiennych 1.1 Niech f(x, y) będzie funkcją dwóch zmiennych, i niech druga współrzędna będzie ustalona y = y. Rozważana funkcja zależy tylko

Bardziej szczegółowo

ELEKTROTECHNIKA Semestr 2 Rok akad. 2015 / 2016. ZADANIA Z MATEMATYKI Zestaw 1. 2. Oblicz pochodne cząstkowe rzędu drugiego funkcji:

ELEKTROTECHNIKA Semestr 2 Rok akad. 2015 / 2016. ZADANIA Z MATEMATYKI Zestaw 1. 2. Oblicz pochodne cząstkowe rzędu drugiego funkcji: ZADANIA Z MATEMATYKI Zestaw 1 1. Oblicz pochodne cząstkowe funkcji: a) f(x, y) = x sin y x b) f(x, y) = e y 1+x 2 c) f(x, y, z) = z cos x+y z 2. Oblicz pochodne cząstkowe rzędu drugiego funkcji: 3. Wyznacz

Bardziej szczegółowo

J. Szantyr - Wykład 3 Równowaga płynu

J. Szantyr - Wykład 3 Równowaga płynu J. Szantyr - Wykład 3 Równowaga płynu Siły wewnętrzne wzajemne oddziaływania elementów mas wydzielonego obszaru płynu, siły o charakterze powierzchniowym, znoszące się parami. Siły zewnętrzne wynik oddziaływania

Bardziej szczegółowo

Funkcje zespolone. Agata Pilitowska. dkowana (x, y) liczb rzeczywistych x, y R. Definicja 1.1. Liczba zespolona jest to para uporza

Funkcje zespolone. Agata Pilitowska. dkowana (x, y) liczb rzeczywistych x, y R. Definicja 1.1. Liczba zespolona jest to para uporza Funkcje zespolone. Agata Pilitowska 2007 1 Liczby zespolone Definicja 1.1. Liczba zespolona jest to para uporza dkowana (x, y) liczb rzeczywistych x, y R. Dwie liczby zespolone z = (x, y) i w = (u, v)

Bardziej szczegółowo

3. Znaleźć długość krzywej l = {y = x, 0 x 1}. 4. Obliczyć objętość bryły powstałej w wyniku obrotu dookoła osi OX krzywej

3. Znaleźć długość krzywej l = {y = x, 0 x 1}. 4. Obliczyć objętość bryły powstałej w wyniku obrotu dookoła osi OX krzywej eria. Obliczyć całki (A) 2 x 2 dx (z definicji); 2 xe x dx; e 2xe x2 dx. 2. Obliczyć pole obszaru (A) {(x, y) : < x < 3, < y < x 2 +}; {(x, y) : 6x x 2 < y < x 2 6x+}. 3. Znaleźć długość krzywej l = {y

Bardziej szczegółowo

Matematyczne Metody Fizyki II

Matematyczne Metody Fizyki II Matematyczne Metody Fizyki II Mariusz Przybycień Wydział Fizyki i Informatyki Stosowanej Akademia Górniczo-Hutnicza Wykład M. Przybycień (WFiIS AGH) Matematyczne Metody Fizyki II Wykład / 6 Ortonormalne

Bardziej szczegółowo

FUNKCJE ZMIENNEJ ZESPOLONEJ

FUNKCJE ZMIENNEJ ZESPOLONEJ FUNKCJE ZMIENNEJ ZESPOLONEJ MiNI - zbiór zadań (wybór i opracowanie zadań Agnieszka Badeńska) Spis treści I. Liczby zespolone dzia lania i w lasności 3 II. Pochodna funkcji zespolonej, holomorficzność

Bardziej szczegółowo

Funkcje zespolone. 2 Elementarne funkcje zespolone zmiennej zespolonej

Funkcje zespolone. 2 Elementarne funkcje zespolone zmiennej zespolonej Wyiał Matematyki Stosowanej Zestaw adań nr 8 Akademia Górnico-Hutnica w Krakowie WFiIS, informatyka stosowana, II rok Elżbieta Adamus grudnia 206r. Funkcje espolone Ciągi i seregi licb espolonych Zadanie.

Bardziej szczegółowo

y(t) = y 0 + R sin t, t R. z(t) = h 2π t

y(t) = y 0 + R sin t, t R. z(t) = h 2π t SNM - Elementy analizy wektorowej - 1 Całki krzywoliniowe Definicja (funkcja wektorowa jednej zmiennej) Funkcją wektorową jednej zmiennej nazywamy odwzorowanie r : I R 3, gdzie I oznacza przedział na prostej,

Bardziej szczegółowo

Całka Riemanna. Analiza Matematyczna. Alexander Denisjuk

Całka Riemanna. Analiza Matematyczna. Alexander Denisjuk Anliz Mtemtyczn Cłk Riemnn Alexnder Denisjuk denisjuk@pjwstk.edu.pl Polsko-Jpońsk Wyższ Szkoł Technik Komputerowych zmiejscowy ośrodek dydktyczny w Gdńsku ul. Brzegi 55 80-045 Gdńsk Anliz Mtemtyczn p.

Bardziej szczegółowo

Proste równania skalarne

Proste równania skalarne Rozdział 2 Proste równania skalarne Znajdowanie rozwiązań równań różniczkowych w formie jawnych wzorów analitycznych jest sprawą trudną. Nie istnieje uniwersalna procedura znajdowania takich rozwiązań

Bardziej szczegółowo

6. Punkty osobliwe, residua i obliczanie całek

6. Punkty osobliwe, residua i obliczanie całek 6. Punkty osobliwe, residua i obliczanie całek Mówimy, że funkcja holomorficzna f ma w punkcie a zero krotności k, jeśli f(a) = f (a) = = f (k ) (a) = 0, f (k) (a) 0. Rozwijając f w szereg Taylora w otoczeniu

Bardziej szczegółowo

Zestaw zadań z Równań różniczkowych cząstkowych I 18/19

Zestaw zadań z Równań różniczkowych cząstkowych I 18/19 Zestaw zadań z Równań różniczkowych cząstkowych I 18/19 Zad 1. Znaleźć rozwiązania ogólne u = u(x, y) następujących równań u x = 1, u y = 2xy, u yy = 6y, u xy = 1, u x + y = 0, u xxyy = 0. Zad 2. Znaleźć

Bardziej szczegółowo

Sekantooptyki owali i ich własności

Sekantooptyki owali i ich własności Sekantooptyki owali i ich własności Magdalena Skrzypiec Wydział Matematyki, Fizyki i Informatyki Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej 19 października 2009r. Informacje wstępne Definicja Owalem nazywamy

Bardziej szczegółowo

Analiza Matematyczna część 5

Analiza Matematyczna część 5 [wersja z 14 V 6] Analiza Matematyczna część 5 Konspekt wykładu dla studentów fizyki/informatyki Akademia Świętokrzyska 5/6 Wojciech Broniowski 1 Równania różniczkowe Definicje, klasyfikacja Równanie różniczkowe

Bardziej szczegółowo

1 Warunki Cauchy'ego-Riemanna itd. 2 Caªki bez u»ycia residuów

1 Warunki Cauchy'ego-Riemanna itd. 2 Caªki bez u»ycia residuów Analiza zespolona, lista zada«nr Warunki Cauchy'ego-Riemanna itd.. Dla nast puj cych funkcji wypisa ich cz ±ci rzeczywiste i urojone. Sprawdzi, czy nast puj ce funkcje speªniaj w caªej pªaszczy¹nie równania

Bardziej szczegółowo

ZASTOSOWANIA CAŁEK OZNACZONYCH

ZASTOSOWANIA CAŁEK OZNACZONYCH YH JJ, MiF UP 13 D BL PÓL FGUR PYŹ e wszystkich wzorach zakładamy, że funkcje: f (x), g(x), r(ϕ), x(t), y(t) sa cia głe w odpowiednich przedziałach oraz że r(ϕ). D BL PÓL FGUR PYŹ Pole obszaru D = {(x,

Bardziej szczegółowo

IX. MECHANIKA (FIZYKA) KWANTOWA

IX. MECHANIKA (FIZYKA) KWANTOWA IX. MECHANIKA (FIZYKA) KWANTOWA IX.1. OPERACJE OBSERWACJI. a) klasycznie nie ważna kolejność, w jakiej wykonujemy pomiary. AB = BA A pomiar wielkości A B pomiar wielkości B b) kwantowo wartość obserwacji

Bardziej szczegółowo

ZADANIA Z FUNKCJI ANALITYCZNYCH LICZBY ZESPOLONE

ZADANIA Z FUNKCJI ANALITYCZNYCH LICZBY ZESPOLONE . Oblicyć: ZADANIA Z FUNKCJI ANALITYCZNYCH a) ( 7i) ( 9i); b) (5 i)( + i); c) 4+3i ; LICZBY ZESPOLONE d) 3i 3i ; e) pierwiastki kwadratowe 8 + i.. Narysować biór tych licb espolonych, które spełniają warunek:

Bardziej szczegółowo

x y = 2z, + 2y f(x, y) = ln(x3y ) y x

x y = 2z, + 2y f(x, y) = ln(x3y ) y x . Funkcje wielu zmiennych i funkcje uwikłane Zad.. Obliczyć przybliżoną wartość wyrażenia (, 4) (,), Zad.. Obliczyć przybliżoną wartość wyrażenia, 8, 5, Zad. 3. Wykazać, że każda funkcja z(x, y) = x f

Bardziej szczegółowo

Jacek Cichoń Katedra Informatyki Wydział Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej

Jacek Cichoń Katedra Informatyki Wydział Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej Jacek Cichoń Katedra Informatyki Wydział Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej MAP1156: Analiza Matematyczna II Wykład przeznaczony jest dla studentów I roku I stopnia Inżynierii Biomedycznej

Bardziej szczegółowo

Całki krzywoliniowe. SNM - Elementy analizy wektorowej - 1

Całki krzywoliniowe. SNM - Elementy analizy wektorowej - 1 SNM - Elementy analizy wektorowej - 1 Całki krzywoliniowe Definicja (funkcja wektorowa jednej zmiennej) Funkcją wektorową jednej zmiennej nazywamy odwzorowanie r : I R 3, gdzie I oznacza przedział na prostej,

Bardziej szczegółowo

Subdyfuzja w układach membranowych

Subdyfuzja w układach membranowych Subdyfuzja w układach membranowych Tadeusz Kosztołowicz Institute of Physics, Jan Kochanowski University, ul. Świȩtokrzyska 15, 25-406 Kielce, Poland, tadeusz.kosztolowicz@ujk.edu.pl Między teorią a zastosowaniami

Bardziej szczegółowo

IX. Rachunek różniczkowy funkcji wielu zmiennych. 1. Funkcja dwóch i trzech zmiennych - pojęcia podstawowe. - funkcja dwóch zmiennych,

IX. Rachunek różniczkowy funkcji wielu zmiennych. 1. Funkcja dwóch i trzech zmiennych - pojęcia podstawowe. - funkcja dwóch zmiennych, IX. Rachunek różniczkowy funkcji wielu zmiennych. 1. Funkcja dwóch i trzech zmiennych - pojęcia podstawowe. Definicja 1.1. Niech D będzie podzbiorem przestrzeni R n, n 2. Odwzorowanie f : D R nazywamy

Bardziej szczegółowo

Wykład VI. Badanie przebiegu funkcji. 2. A - przedział otwarty, f D 2 (A) 3. Ekstrema lokalne: 4. Punkty przegięcia. Uwaga!

Wykład VI. Badanie przebiegu funkcji. 2. A - przedział otwarty, f D 2 (A) 3. Ekstrema lokalne: 4. Punkty przegięcia. Uwaga! Wykład VI Badanie przebiegu funkcji 1. A - przedział otwarty, f D A x A f x > 0 f na A x A f x < 0 f na A 2. A - przedział otwarty, f D 2 (A) x A f x > 0 fwypukła ku górze na A x A f x < 0 fwypukła ku

Bardziej szczegółowo

Skład komputerowy w systemie L A TEX Laboratorium

Skład komputerowy w systemie L A TEX Laboratorium Skład komputerowy w systemie L A TEX Laboratorium M. Skrzypiec 1 Podział dokumentu Podział dokumentu na akapity w systemie L A TEXwprowadzamy przez wstawienie pustego wiersza. Istnieje też polecenie \newline

Bardziej szczegółowo

Skład tekstu ćwiczenie 3

Skład tekstu ćwiczenie 3 ETEW 00007L Skład tekstu ćwiczenie 3 Tworzenie i edycja dokumentów w LATEX ε Imię i nazwisko studenta semestr zimowy 016/017 Przykład 1 Produkowane są odważniki o danej masie Masy odważników mają rozkład

Bardziej szczegółowo

Analiza matematyczna dla informatyków 4 Zajęcia 5

Analiza matematyczna dla informatyków 4 Zajęcia 5 Aaliza matematycza dla iformatyków Zajęcia 5 Twiereie (auchy ego) Niech Ω bęie otwartym pobiorem oraz f : Ω fukcją holomorficzą Wtedy dla dowolego koturu całkowicie zawartego w Ω zachoi f(z) = 0 Zadaie

Bardziej szczegółowo

Zadania z Analizy Funkcjonalnej I Które z poniższych przestrzeni metrycznych są przestrzeniami unormowanymi?

Zadania z Analizy Funkcjonalnej I Które z poniższych przestrzeni metrycznych są przestrzeniami unormowanymi? Zadania z Analizy Funkcjonalnej I - 1 1. Które z poniższych przestrzeni metrycznych są przestrzeniami unormowanymi?. a) X = R, x = arctg x ; b) X = R n, d(x, y) = x 1 y 1 + x 2 y 2 + max i 3 x i y i ;

Bardziej szczegółowo

Analiza Matematyczna. Całka Riemanna

Analiza Matematyczna. Całka Riemanna Anliz Mtemtyczn. Cłk Riemnn Aleksnder Denisiuk denisiuk@pjwstk.edu.pl Polsko-Jpońsk Wyższ Szkoł Technik Komputerowych Wydził Informtyki w Gdńsku ul. Brzegi 55 8-45 Gdńsk 29 kwietni 217 1 / 2 Cłk Riemnn

Bardziej szczegółowo

Wykłady z Funkcji Analitycznych (Wykład jednosemestralny)

Wykłady z Funkcji Analitycznych (Wykład jednosemestralny) Uniwersytet Jagielloński Wydział Matematyki i Informatyki Instytut Matematyki Wykłady z Funkcji Analitycznych (Wykład jednosemestralny Marek Jarnicki (Wersja z 6 czerwca 2010 Spis treści Rozdział 1.

Bardziej szczegółowo

2 Całkowanie form różniczkowych i cykle termodynamiczne

2 Całkowanie form różniczkowych i cykle termodynamiczne 2 Całkowanie form różniczkowych i cykle termodynamiczne 2.1 Definicja całki z formy różniczkowej ymbol ω oznacza całka z formy ω po obszarze Ω. To jak praktycznie obliczyć Ω taką całkę zależy jakiego stopnia

Bardziej szczegółowo

Liczby zespolone. Zadanie 1. Oblicz: a) ( 3+i)( 1 3i) b) (3+i)2 (4i+1) i

Liczby zespolone. Zadanie 1. Oblicz: a) ( 3+i)( 1 3i) b) (3+i)2 (4i+1) i Zadanie. Oblicz: a) ( 3+i)( 3i) +i b) (3+i)2 (4i+) i (2+i) 3 Liczby zespolone Zadanie 2. Zaznacz na płaszczyźnie Gaussa zbiór: a) {z : z > 3} b) {z : z i } c) {z : 4 z + + i < 9} Zadanie 3. Wykaż, że suma

Bardziej szczegółowo

Równania różniczkowe cząstkowe. Definicja: Równaniem różniczkowym cząstkowym rzędu 2 nazywamy równanie postaci: = 0,

Równania różniczkowe cząstkowe. Definicja: Równaniem różniczkowym cząstkowym rzędu 2 nazywamy równanie postaci: = 0, Równni różniczkowe cząstkowe Definicj: Równniem różniczkowym cząstkowym rzędu 2 nzywmy równnie postci: F x,, x n, t, f x, t, f, f x i t, 2 f, 2 f x i x j t 2, 2 f =, x i t gdzie x = x,, x n D R n, t. Niech:

Bardziej szczegółowo

1 + iϕ n. = cos ϕ + i sin ϕ. e n z n n n. c M n z n, c n z Mn.

1 + iϕ n. = cos ϕ + i sin ϕ. e n z n n n. c M n z n, c n z Mn. WRAiT 2 #1 1. Dla jakich a C ciągi o wyrazach na n, a n 1 + a n, an /n, są zbieżne? 2. Wykaż zbieżność i znajdź granice ciągów n a k, a n 1 + a 2n ( a < 1), a n 1 + a 2n ( a > 1), 1 n 3. Dla danego ϕ R

Bardziej szczegółowo

Całka oznaczona. Matematyka. Aleksander Denisiuk. Elblaska Uczelnia Humanistyczno-Ekonomiczna ul. Lotnicza Elblag.

Całka oznaczona. Matematyka. Aleksander Denisiuk. Elblaska Uczelnia Humanistyczno-Ekonomiczna ul. Lotnicza Elblag. Mtemtyk Cłk oznczon Aleksnder Denisiuk denisjuk@euh-e.edu.pl Elblsk Uczelni Humnistyczno-Ekonomiczn ul. Lotnicz 2 82-3 Elblg Mtemtyk p. 1 Cłk oznczon Njnowsz wersj tego dokumentu dostępn jest pod dresem

Bardziej szczegółowo

Spis treści Funkcje zmiennej zespolonej

Spis treści Funkcje zmiennej zespolonej Spis treści Funkcje zmiennej zespolonej 3. Liczby zespolone............................ 3.2 Algebra liczb zespolonych....................... 5.2. Wzór de Moivre a; liczby zespolone i wzory trygonometryczne.........

Bardziej szczegółowo

Elektrodynamika. Część 8. Fale elektromagnetyczne. Ryszard Tanaś. Zakład Optyki Nieliniowej, UAM

Elektrodynamika. Część 8. Fale elektromagnetyczne. Ryszard Tanaś. Zakład Optyki Nieliniowej, UAM Elektrodynamika Część 8 Fale elektromagnetyczne Ryszard Tanaś Zakład Optyki Nieliniowej, UAM http://zon8.physd.amu.edu.pl/\~tanas Spis treści 9 Fale elektromagnetyczne 3 9.1 Fale w jednym wymiarze.................

Bardziej szczegółowo

Określenie całki oznaczonej na półprostej

Określenie całki oznaczonej na półprostej Określenie całki oznaczonej na półprostej Definicja 1 Niech funkcja f : [a, ) R będzie całkowalna na przedziałach [a, T ] dla każdego T > a. Całkę niewłaściwą funkcji f na półprostej [a, ) określamy wzorem

Bardziej szczegółowo

Całki podwójne. Definicja całki podwójnej. Jacek Kłopotowski. 25 maja Katedra Matematyki i Ekonomii Matematycznej

Całki podwójne. Definicja całki podwójnej. Jacek Kłopotowski. 25 maja Katedra Matematyki i Ekonomii Matematycznej Definicja całki podwójnej Katedra Matematyki i Ekonomii Matematycznej 25 maja 2016 Definicja całki podwójnej Załóżmy, że f : K R, gdzie K = a, b c, d R 2, jest funkcją ograniczoną. Niech x 0, x 1,...,

Bardziej szczegółowo

1. Równanie różniczkowe pierwszego rzędu

1. Równanie różniczkowe pierwszego rzędu 1. Równanie różniczkowe pierwszego rzędu Wiele zagadnień geometrycznych, fizycznych, ekonomicznych i innych prowadzi do zależności, w których pojawiają się pochodne. Przykład. Znaleźć krzywą dla której

Bardziej szczegółowo

Zad Sprawdzić, czy dana funkcja jest funkcją własną danego operatora. Jeśli tak, znaleźć wartość własną funkcji.

Zad Sprawdzić, czy dana funkcja jest funkcją własną danego operatora. Jeśli tak, znaleźć wartość własną funkcji. Zad. 1.1. Sprawdzić, czy dana funkcja jest funkcją własną danego operatora. Jeśli tak, znaleźć wartość własną funkcji. Zad. 1.1.a. Funkcja: ϕ = sin2x Zad. 1.1.b. Funkcja: ϕ = e x 2 2 Operator: f = d2 dx

Bardziej szczegółowo

cos(ωt) ω ( ) 1 cos ω sin(ωt)dt = sin(ωt) ω cos(ωt)dt i 1 = sin ω i ( 1 cos ω ω 1 e iωt dt = e iωt iω II sposób: ˆf(ω) = 1 = e iω 1 = i(e iω 1) i ω

cos(ωt) ω ( ) 1 cos ω sin(ωt)dt = sin(ωt) ω cos(ωt)dt i 1 = sin ω i ( 1 cos ω ω 1 e iωt dt = e iωt iω II sposób: ˆf(ω) = 1 = e iω 1 = i(e iω 1) i ω Rachunk prawdopodobiństwa MAP6 Wydział Elktroniki, rok akad. 8/9, sm. ltni Wykładowca: dr hab. A. Jurlwicz Przykłady do listy : Transformata Fourira Przykłady do zadania. : Korzystając z dfinicji wyznaczyć

Bardziej szczegółowo

Podstawy robotyki. Wykład II. Robert Muszyński Janusz Jakubiak Instytut Informatyki, Automatyki i Robotyki Politechnika Wrocławska

Podstawy robotyki. Wykład II. Robert Muszyński Janusz Jakubiak Instytut Informatyki, Automatyki i Robotyki Politechnika Wrocławska Podstawy robotyki Wykład II Ruch ciała sztywnego w przestrzeni euklidesowej Robert Muszyński Janusz Jakubiak Instytut Informatyki, Automatyki i Robotyki Politechnika Wrocławska Preliminaria matematyczne

Bardziej szczegółowo

(4) (b) m. (c) (d) sin α cos α = sin 2 k = sin k sin k. cos 2 m = cos m cos m. (g) (e)(f) sin 2 x + cos 2 x = 1. (h) (f) (i)

(4) (b) m. (c) (d) sin α cos α = sin 2 k = sin k sin k. cos 2 m = cos m cos m. (g) (e)(f) sin 2 x + cos 2 x = 1. (h) (f) (i) (3) (e) sin( θ) sin θ cos( θ) cos θ sin(θ + π/) cos θ cos(θ + π/) sin θ sin(θ π/) cos θ cos(θ π/) sin θ sin(θ ± π) sin θ cos(θ ± π) cos θ sin(θ ± π) sin θ cos(θ ± π) cos θ (f) cos x cos y (g) sin x sin

Bardziej szczegółowo

Równania różniczkowe

Równania różniczkowe Maciej Grzesiak Instytut Matematyki Politechniki Poznańskiej Równania różniczkowe 11.05.018 1. Równanie różniczkowe pierwszego rzędu Wiele zagadnień geometrycznych, fizycznych, ekonomicznych i innych prowadzi

Bardziej szczegółowo

28 maja, Problem Dirichleta, proces Wienera. Procesy Stochastyczne, wykład 14, T. Byczkowski, Procesy Stochastyczne, PPT, Matematyka MAP1126

28 maja, Problem Dirichleta, proces Wienera. Procesy Stochastyczne, wykład 14, T. Byczkowski, Procesy Stochastyczne, PPT, Matematyka MAP1126 Problem Dirichleta, proces Wienera Procesy Stochastyczne, wykład 14, T. Byczkowski, Procesy Stochastyczne, PPT, Matematyka MAP1126 28 maja, 2012 Funkcje harmoniczne Niech będzie operatorem Laplace a w

Bardziej szczegółowo

Analiza Matematyczna 3 Całki wielowymiarowe

Analiza Matematyczna 3 Całki wielowymiarowe [wersja z X 008] Analiza Matematyczna 3 Całki wielowymiarowe Konspekt wykładu dla studentów II r. fizyki Uniwersytet Jana Kochanowskiego 008/009 Wojciech Broniowski Powierzchnie kawałkami gładkie RYS Sfera

Bardziej szczegółowo

1 Równania różniczkowe drugiego rzędu

1 Równania różniczkowe drugiego rzędu Równania różniczkowe drugiego rzędu Najpierw zajmiemy się równaniami różniczkowymi rzędu drugiego, w których y nie występuje w sposób jawny, tzn. F (x, y, y ) = 0 (.) Równanie takie rozwiązujemy poprzez

Bardziej szczegółowo

5. Równania różniczkowe zwyczajne pierwszego rzędu

5. Równania różniczkowe zwyczajne pierwszego rzędu 5. Równania różniczkowe zwyczajne pierwszego rzędu 5.1. Wstęp. Definicja 5.1. Niech V R 3 będzie obszarem oraz F : V R. Równaniem różniczkowym zwyczajnym rzędu pierwszego nazywamy równanie postaci Równanie

Bardziej szczegółowo

Rachunek całkowy funkcji wielu zmiennych

Rachunek całkowy funkcji wielu zmiennych Rachunek całkowy funkcji wielu zmiennych Całki potrójne wykład z MATEMATYKI Budownictwo studia niestacjonarne sem. II, rok ak. 2008/2009 Katedra Matematyki Wydział Informatyki olitechnika Białostocka 1

Bardziej szczegółowo

Ważną rolę odgrywają tzw. funkcje harmoniczne. Przyjmujemy następującą definicję. u = 0, (6.1) jest operatorem Laplace a. (x,y)

Ważną rolę odgrywają tzw. funkcje harmoniczne. Przyjmujemy następującą definicję. u = 0, (6.1) jest operatorem Laplace a. (x,y) Wykład 6 Funkcje harmoniczne Ważną rolę odgrywają tzw. funkcje harmoniczne. Przyjmujemy następującą definicję. e f i n i c j a Funkcję u (x 1, x 2,..., x n ) nazywamy harmoniczną w obszarze R n wtedy i

Bardziej szczegółowo

Wykład 10: Całka nieoznaczona

Wykład 10: Całka nieoznaczona Wykład 10: Całka nieoznaczona dr Mariusz Grzadziel Katedra Matematyki, Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu semestr zimowy, rok akademicki 2016/2017 Motywacja Problem 1 Kropla wody o średnicy 0,07 mm

Bardziej szczegółowo

Zagadnienia brzegowe dla równań eliptycznych

Zagadnienia brzegowe dla równań eliptycznych Temat 7 Zagadnienia brzegowe dla równań eliptycznych Rozważmy płaski obszar R 2 ograniczony krzywą. la równania Laplace a (Poissona) stawia się trzy podstawowe zagadnienia brzegowe. Zagadnienie irichleta

Bardziej szczegółowo

Wyk lady z funkcji zespolonych

Wyk lady z funkcji zespolonych Wyk lady z funkcji zespolonych III semestr 2009/0 oprac. Janina Kotus Spis treści. Poj ecia podstawowe str. 5. Rzut stereograficzny str. 5.2 Metryki w C i C str. 6 2. Funkcje zespolone str. 8 2. Granica

Bardziej szczegółowo

Zadania do wykładu Jakościowa Teoria Równań Różniczkowych Zwyczajnych

Zadania do wykładu Jakościowa Teoria Równań Różniczkowych Zwyczajnych Zadania do wykładu Jakościowa Teoria Równań Różniczkowych Zwyczajnych [ ] e Zadanie 1 Pokazać, że X(t) = 2t cos t sin t e 2t jest specjalną macierzą fundamentalną w sin t cos t [ 2 cos chwili τ = 0 układu

Bardziej szczegółowo

Elektrodynamika Część 8 Fale elektromagnetyczne Ryszard Tanaś Zakład Optyki Nieliniowej, UAM

Elektrodynamika Część 8 Fale elektromagnetyczne Ryszard Tanaś Zakład Optyki Nieliniowej, UAM Elektrodynamika Część 8 Fale elektromagnetyczne Ryszard Tanaś Zakład Optyki Nieliniowej, UAM http://zon8.physd.amu.edu.pl/~tanas Spis treści 9 Fale elektromagnetyczne 3 9.1 Fale w jednym wymiarze.................

Bardziej szczegółowo

f (x) dx = f(b) f(a), z którego wynika bezpośrednio wzór na całkowanie przez części fg = f(b)g(b) f(a)g(a).

f (x) dx = f(b) f(a), z którego wynika bezpośrednio wzór na całkowanie przez części fg = f(b)g(b) f(a)g(a). 1. Całkowanie przez części. Teoria 1.1. Podstawowe wzory. W przypadku jednowymiarowym podstawowy wzór to b a f (x) dx = f(b) f(a), z którego wynika bezpośrednio wzór na całkowanie przez części b a f g

Bardziej szczegółowo

Zadania z funkcji zespolonych. III semestr

Zadania z funkcji zespolonych. III semestr Zadania z funkcji zespolonych III semestr 1 Spis treści 1. Liczby zespolone - dzia lania i w lasności Zad. 1 1. Pochodna funkcji zmiennej zespolonej, holomorficzność Zad. 11-19 3. Funkcje elementarne Zad.

Bardziej szczegółowo

Funkcje Analityczne Grupa 3, jesień 2008

Funkcje Analityczne Grupa 3, jesień 2008 Funkcje Analityczne Grupa 3, jesień 2008 Czternasta porcja zadań. Uwaga: i) W każdym zadaniu można korzystać z poprzednich jego części i innych zadań, nawet, jeśli się ich nie rozwiązało. ii) Wcześniejsze

Bardziej szczegółowo

RÓWNANIA RÓŻNICZKOWE ZWYCZAJNE. Przykłady i zadania. Andrzej Palczewski

RÓWNANIA RÓŻNICZKOWE ZWYCZAJNE. Przykłady i zadania. Andrzej Palczewski RÓWNANIA RÓŻNICZKOWE ZWYCZAJNE Przykłady i zadania Andrzej Palczewski Spis treści Przedmowa 5 1 Podstawowe pojęcia 7 2 Równania skalarne 13 2.1 Równania o zmiennych rozdzielonych................... 13

Bardziej szczegółowo

Elektrostatyka Potencjały I linie sił pola. Symetria cylindryczna Odwzorowania konforemne

Elektrostatyka Potencjały I linie sił pola. Symetria cylindryczna Odwzorowania konforemne Elektrostatyka Potencjały I linie sił pola Symetria cylindryczna Odwzorowania konforemne Metoda rozdzielania zmiennych Dwa wymiary Laplasjan. Symetria cylindryczna. 1 r r V (r r )+ 1 V r ϕ = 0; V = R(

Bardziej szczegółowo

2 Równania różniczkowe zwyczajne o rozdzielonych zmiennych

2 Równania różniczkowe zwyczajne o rozdzielonych zmiennych 2. Równania o rozdzielonych zmiennych 2 1 2 Równania różniczkowe zwyczajne o rozdzielonych zmiennych Równaniem różniczkowym zwyczajnym pierwszego rzędu o rozdzielonych zmiennych nazywamy równanie różniczkowe

Bardziej szczegółowo

x y = 2z. + 2y f(x, y) = ln(x3y ) y x

x y = 2z. + 2y f(x, y) = ln(x3y ) y x . Funkcje wielu zmiennych i funkcje uwikłane Zad.. Obliczyć przybliżoną wartość wyrażenia (, 4) (,). Zad.. Wykazać, że każda funkcja z(x, y) = x f ( ) y x, gdzie f jest funkcją różniczkowalną jednej zmiennej,

Bardziej szczegółowo

Analiza Matematyczna II dla Inżynierii Biomedycznej Lista zadań

Analiza Matematyczna II dla Inżynierii Biomedycznej Lista zadań Analiza Matematyczna II dla Inżynierii Biomedycznej Lista zadań Jacek Cichoń, WPPT PWr, 05/6 Pochodne i całki funkcji jednej zmiennej Zadanie Oblicz pierwszą i drugą pochodną następujących funkcji. f(x)

Bardziej szczegółowo

Elektrodynamika Część 4 Magnetostatyka Ryszard Tanaś Zakład Optyki Nieliniowej, UAM

Elektrodynamika Część 4 Magnetostatyka Ryszard Tanaś Zakład Optyki Nieliniowej, UAM Elektrodynamika Część 4 Magnetostatyka Ryszard Tanaś Zakład Optyki Nieliniowej, UAM http://zon8.physd.amu.edu.pl/\~tanas Spis treści 5 Magnetostatyka 3 5.1 Siła Lorentza........................ 3 5.2 Prawo

Bardziej szczegółowo

Całka podwójna po prostokącie

Całka podwójna po prostokącie Całka podwójna po prostokącie Rozważmy prostokąt = {(x, y) R : a x b, c y d}, gdzie a, b, c, d R, oraz funkcję dwóch zmiennych f : R ograniczoną w tym prostokącie. rostokąt dzielimy na n prostokątów i

Bardziej szczegółowo

Funkcje dwóch i trzech zmiennych

Funkcje dwóch i trzech zmiennych Funkcje dwóch i trzech zmiennych Niech R 2 = {(x, y) : x, y R} oznacza płaszczyznę, R 3 = {(x, y, z) : x, y, z R} przestrzeń. Odległość punktów będziemy określali następująco: P 1 P 0 = P 1 P 0 = (x 1

Bardziej szczegółowo

Operatory samosprzężone

Operatory samosprzężone Operatory samosprzężone grudzień 2013 Operatory samosprzężone Operatory hermitowskie (3.29) (g, Lf) = (Lg, f) albo (3.30) g (x){l(x)f(x)}w(x)dx = {L(x)g(x)} f(x)w(x)dx. (Użyliśmy nawiasu klamrowego jako

Bardziej szczegółowo

= f. = df(d1 t, d 2 t,..., d n t) D γ(0) = df γ. x i. Biorąc funkcję f postaci f(q) + x i g i stwierdzamy, że f (q) = g

= f. = df(d1 t, d 2 t,..., d n t) D γ(0) = df γ. x i. Biorąc funkcję f postaci f(q) + x i g i stwierdzamy, że f (q) = g Skoro funkcja f jest gładka, to funkcje g i także są gładkie (twierdzenia o całkach z parametrem na odcinku zwartym) Wracamy teraz do dyskusji różniczkowań algebry C (M) względem ewaluacji w punkcie q

Bardziej szczegółowo

g(x,y) + D, gdzie C, D są stałymi dowolnymi. Oczywiście jedną z nich można pominąć, czyli rozwiązania są postaci y(x) = x3

g(x,y) + D, gdzie C, D są stałymi dowolnymi. Oczywiście jedną z nich można pominąć, czyli rozwiązania są postaci y(x) = x3 1. Zagadnienia ogólne 1.1. Równanie rodziny krzywych. Ogólnym równaniem rodziny krzywych na płaszczyźnie jest (1) f(x, y, c) = 0, przy czym krzywymi są zbiory K c = (x, y) : f(x, y, c) = 0}. Jeśli c można

Bardziej szczegółowo

1. Funkcje zespolone zmiennej rzeczywistej. 2. Funkcje zespolone zmiennej zespolonej

1. Funkcje zespolone zmiennej rzeczywistej. 2. Funkcje zespolone zmiennej zespolonej . Funkcje zepolone zmiennej rzeczywitej Jeżeli każdej liczbie rzeczywitej t, t α, β] przyporządkujemy liczbę zepoloną z = z(t) = x(t) + iy(t) to otrzymujemy funkcję zepoloną zmiennej rzeczywitej. Ciągłość

Bardziej szczegółowo

Wykład 5. Zagadnienia omawiane na wykładzie w dniu r

Wykład 5. Zagadnienia omawiane na wykładzie w dniu r Wykład 5. Zagadnienia omawiane na wykładzie w dniu 14.11.2018r Definicja (iloraz różnicowy) Niech x 0 R oraz niech funkcja f będzie określona przynajmnniej na otoczeniu O(x 0 ). Ilorazem różnicowym funkcji

Bardziej szczegółowo

1.1 Przegląd wybranych równań i modeli fizycznych. , u x1 x 2

1.1 Przegląd wybranych równań i modeli fizycznych. , u x1 x 2 Temat 1 Pojęcia podstawowe 1.1 Przegląd wybranych równań i modeli fizycznych Równaniem różniczkowym cząstkowym rzędu drugiego o n zmiennych niezależnych nazywamy równanie postaci gdzie u = u (x 1, x,...,

Bardziej szczegółowo

WYBUCHY ROZWIA ZAŃ NIELINIOWYCH RÓWNAŃ PARABOLICZNYCH: nieliniowe równanie ciep la, model Keller Segela chemotaksji

WYBUCHY ROZWIA ZAŃ NIELINIOWYCH RÓWNAŃ PARABOLICZNYCH: nieliniowe równanie ciep la, model Keller Segela chemotaksji WYBUCHY ROZWIA ZAŃ NIELINIOWYCH RÓWNAŃ PARABOLICZNYCH: nieliniowe równanie ciep la, model Keller Segela chemotaksji Piotr BILER Instytut Matematyczny, Uniwersytet Wroc lawski, pl. Grunwaldzki 2/4, 50 384

Bardziej szczegółowo

Równania różniczkowe cząstkowe drugiego rzędu

Równania różniczkowe cząstkowe drugiego rzędu Równania różniczkowe cząstkowe drugiego rzędu Marcin Orchel Spis treści 1 Wstęp 1 1.1 Metoda faktoryzacji (rozdzielania zmiennych)................ 5 1.2 Metoda funkcji Greena.............................

Bardziej szczegółowo

4. Elementy liniowej Teorii Sprężystości

4. Elementy liniowej Teorii Sprężystości 4. lementy liniowej Teorii Sprężystości 4.1. Podstawowe założenia i hipotezy liniowej TS. 4.2. Stan naprężenia w punkcie 4.3. Równania równowagi stanu naprężenia 4.4. Stan odkształcenia w punkcie 4.5.

Bardziej szczegółowo

Światło widzialne a widmo elektromagnetyczne

Światło widzialne a widmo elektromagnetyczne Światło widzialne a widmo elektromagnetyczne 10 3 λ [nm] λ 10 6 10 12 fale radiowe 1 mm 10 9 10 12 10 9 10 6 mikrofale 100 µm 10 µm 10 15 10 18 10 21 10 3 1 10 3 widmo optyczne prom. X promienie gamma

Bardziej szczegółowo