Pęd układu materialnego i bryły

Podobne dokumenty
Energia kinetyczna układu punktów materialnych

, gdzie b 4c 0 oraz n, m ( 2). 2 2 b b b b b c b x bx c x x c x x

Badanie stabilności układu sterowania statkiem z nieliniowym autopilotem

Wytrzymałość śruby wysokość nakrętki

Przedmiot dynamiki

Modelowanie i obliczenia techniczne. Równania różniczkowe Numeryczne rozwiązywanie równań różniczkowych zwyczajnych

DYNAMIKA. Dynamika jest działem mechaniki zajmującym się badaniem ruchu ciał z uwzględnieniem sił działających na ciało i wywołujących ten ruch.

V OGÓLNOPOLSKI KONKURS Z FIZYKI Fizyka się liczy I Etap ZADANIA 27 lutego 2013r.

Funkcja generująca rozkład (p-two)

Jarosław Wróblewski Analiza Matematyczna 1, zima 2016/ n 333))

Wyznaczyć prędkości punktów A i B

Jarosław Wróblewski Analiza Matematyczna 1, zima 2016/17

Projekt ze statystyki

( ) O k k k. A k. P k. r k. M O r 1. -P n W. P 1 P k. Rys Redukcja dowolnego przestrzennego układu sił

Zasada zachowania pędu i krętu 5

VII MIĘDZYNARODOWA OLIMPIADA FIZYCZNA (1974). Zad. teoretyczne T3.

21. CAŁKA KRZYWOLINIOWA NIESKIEROWANA. x = x(t), y = y(t), a < t < b,

Dwumian Newtona. Agnieszka Dąbrowska i Maciej Nieszporski 8 stycznia 2011

Szeregi Fouriera (6 rozwiązanych zadań +dodatek)

Równania dynamiki maszyn prądu stałego w jednostkach względnych Jako podstawę analizy przyjmijmy równania obwodu twornika:

i j k Oprac. W. Salejda, L. Bujkiewicz, G.Harań, K. Kluczyk, M. Mulak, J. Szatkowski. Wrocław, 1 października 2015

Ćwiczenie nr 5 BADANIE SOCZEWKI

8.Dynamika ruchu drgającego i fale w ośrodkach sprężystych.

Wykład 6. Przestrzenie metryczne ośrodkowe i zupełne. ρ, gdzie r

Twierdzenia o funkcjach ciągłych

MATURA 2014 z WSiP. Zasady oceniania zadań

cx siła z jaką element tłumiący działa na to ciało.

Modele zmienności aktywów ryzykownych. Model multiplikatywny Rozkład logarytmiczno-normalny Parametry siatki dwumianowej

Szereg geometryczny. 5. b) b n = 4n 2 (b 1 = 2, r = 4) lub b n = 10 (b 1 = 10, r = 0). 2. jest równa 1 x dla x = 1+ Zad. 3:

R n. i stopa procentowa okresu bazowego, P wartość początkowa renty, F wartość końcowa renty. R(1 )

Wykład 7. Przestrzenie metryczne zwarte. x jest ciągiem Cauchy ego i posiada podciąg zbieżny. Na mocy

Fizyka 1- Mechanika. Wykład 6 9.XI Zygmunt Szefliński Środowiskowe Laboratorium Ciężkich Jonów

Znajdowanie pozostałych pierwiastków liczby zespolonej, gdy znany jest jeden pierwiastek

D:\materialy\Matematyka na GISIP I rok DOC\07 Pochodne\8A.DOC 2004-wrz-15, 17: Obliczanie granic funkcji w punkcie przy pomocy wzoru Taylora.

TRANZYSTORY POLOWE JFET I MOSFET

Jarosław Wróblewski Analiza Matematyczna 2, lato 2018/19

Przykładowy arkusz z rozwiązaniami. Arkusz II poziom rozszerzony

WYKŁAD nr 2. to przekształcenie (1.4) zwane jest przekształceniem całkowym Laplace a

EKONOMETRIA. Liniowy model ekonometryczny (regresji) z jedną zmienną objaśniającą

Klucz odpowiedzi do zadań zamkniętych oraz schematy oceniania zadań otwartych. Matematyka. Poziom podstawowy

Fizyka 1- Mechanika. Wykład 6 10.XI Zygmunt Szefliński Środowiskowe Laboratorium Ciężkich Jonów

Jarosław Wróblewski Analiza Matematyczna 2B, lato 2015/16

Teoria Sygnałów. III rok Informatyki Stosowanej. Wykład 7 [ ] ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) ( ) Analiza częstotliwościowa dyskretnych sygnałów cyfrowych

C d u. Po podstawieniu prądu z pierwszego równania do równania drugiego i uporządkowaniu składników lewej strony uzyskuje się:

Schrödingera. Dr inż. Zbigniew Szklarski. Katedra Elektroniki, paw. C-1, pok

ZAAWANSOWANE TECHNIKI PRZETWARZANIA SYGNAŁÓW W TELEKOMUNIKACJI LABORATORIUM

Twierdzenie 15.3 (o postaci elementów rozszerzenia ciała o zbiór). Niech F będzie ciałem oraz A F pewnym zbiorem. Niech L<F.

Pierwiastki z liczby zespolonej. Autorzy: Agnieszka Kowalik

CHARAKTERYSTYKI CZĘSTOTLIWOŚCIOWE PODSTAWOWYCH CZŁONÓW LINIOWYCH UKŁADÓW AUTOMATYKI

tek zauważmy, że podobnie jak w dziedzinie rzeczywistej wprowadzamy dla funkcji zespolonych zmiennej rzeczywistej pochodne wyższych rze

FIZYKA R.Resnick & D. Halliday

Analiza I.1, zima globalna lista zadań

Opis ruchu we współrzędnych prostokątnych (kartezjańskich)

i = 0, 1, 2 i = 0, 1 33,115 1,698 0,087 0,005!0,002 34,813 1,785 0,092 0,003 36,598 1,877 0,095 38,475 1,972 40,447 i = 0, 1, 2, 3

POLITECHNIKA OPOLSKA

= 10 m/s i zatrzymał się o l = 20 m od miejsca uderzenia. Współczynnik tarcia krążka o lód wynosi a. 0,25 b. 0,3 c. 0,35 d. 0,4

Klucz odpowiedzi do zadań zamkniętych oraz schematy oceniania zadań otwartych. Matematyka. Poziom podstawowy

3. Regresja liniowa Założenia dotyczące modelu regresji liniowej

Jarosław Wróblewski Analiza Matematyczna 1 LUX, zima 2016/17

1. Podstawowe własności fizyczne płynów.

Wykład FIZYKA I. 2. Kinematyka punktu materialnego. Dr hab. inż. Władysław Artur Woźniak

INSTRUMENTY DŁUŻNE. Rodzaje ryzyka inwestowania w obligacje Duracja i wypukłość obligacji Wrażliwość wyceny obligacji

LUBELSKA PRÓBA PRZED MATURĄ 2015 poziom podstawowy. Liczba punktów Wyznaczenie pierwszej współrzędnej wierzchołka paraboli: x.

I. Podzielność liczb całkowitych

sin sin ε δ Pryzmat Pryzmat Pryzmat Pryzmat Powierzchnia sferyczna Elementy optyczne II sin sin,

Jarosław Wróblewski Analiza Matematyczna 1A, zima 2014/15. n = Rozwiązanie: Stosując wzór na wartość współczynnika dwumianowego otrzymujemy

INSTRUMENTY DŁUŻNE. Duracja jako funkcja stopy procentowej Duracja skończonego ciągu płatności Immunizacja portfela aktywów

Krystyna Gronostaj Maria Nowotny-Różańska Katedra Chemii i Fizyki, FIZYKA Uniwersytet Rolniczy do użytku wewnętrznego ĆWICZENIE 4

Zadania II etapu Konkursu Chemicznego Trzech Wydziałów PŁ teoria III Edycja Rok szkolny 2016/17 Nr startowy zawodnika A A. Zadanie 1. Nawozy (..

I kolokwium z Analizy Matematycznej

Zadania z algebry liniowej - sem. I Liczby zespolone

Kolorowanie Dywanu Sierpińskiego. Andrzej Szablewski, Radosław Peszkowski

Metody badania zbieżności/rozbieżności ciągów liczbowych

Projekt Inżynier mechanik zawód z przyszłością współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

- obliczyć względne procentowe odchylenie otrzymanej wartości od wartości tablicowej:

Analiza I.1, zima wzorcowe rozwiązania

ĆWICZENIE 4. WYZNACZANIE GĘSTOŚCI CIAŁ STAŁYCH I CIECZY PRZY POMOCY PIKNOMETRU Kraków, 2016

Internetowe Kółko Matematyczne 2004/2005

zadań z pierwszej klasówki, 10 listopada 2016 r. zestaw A 2a n 9 = 3(a n 2) 2a n 9 = 3 (a n ) jest i ograniczony. Jest wiec a n 12 2a n 9 = g 12

Charakterystyki czasowe i częstotliwościowe układów automatyki. Podczas ćwiczenia poruszane będą następujące zagadnienia:

Schrödingera. Dr inż. Zbigniew Szklarski. Katedra Elektroniki, paw. C-1, pok

Wyznaczanie czasu retencji gazu gaśniczego

O liczbach naturalnych, których suma równa się iloczynowi

W wielu przypadkach zadanie teorii sprężystości daje się zredukować do dwóch

Wyznaczenie gęstości cieczy za pomocą wagi hydrostatycznej. Spis przyrządów: waga techniczna (szalkowa), komplet odważników, obciążnik, ławeczka.

ĆWICZENIE 7 WYZNACZANIE LOGARYTMICZNEGO DEKREMENTU TŁUMIENIA ORAZ WSPÓŁCZYNNIKA OPORU OŚRODKA. Wprowadzenie

Przemieszczeniem ciała nazywamy zmianę jego położenia

Wykład 13: Zbieżność według rozkładu. Centralne twierdzenie graniczne.

Analiza matematyczna i algebra liniowa

Przykład Obliczenie wskaźnika plastyczności przy skręcaniu

STATYKA. Cel statyki. Prof. Edmund Wittbrodt

Informatyka Stosowana-egzamin z Analizy Matematycznej Każde zadanie należy rozwiązać na oddzielnej, podpisanej kartce!

Zasada pędu i popędu, krętu i pokrętu, energii i pracy oraz d Alemberta bryły w ruchu postępowym, obrotowym i płaskim

f '. Funkcja h jest ciągła. Załóżmy, że ciąg (z n ) n 0, z n+1 = h(z n ) jest dobrze określony, tzn. n 0 f ' ( z n

I. KINEMATYKA I DYNAMIKA

Matematyka ubezpieczeń majątkowych r. Zadanie 1. Rozważamy proces nadwyżki ubezpieczyciela z czasem dyskretnym postaci: n

Ruch płaski. Bryła w ruchu płaskim. (płaszczyzna kierująca) Punkty bryły o jednakowych prędkościach i przyspieszeniach. Prof.

CIĄGI LICZBOWE. Poziom podstawowy

Transkrypt:

7... Pę ułau aerialego i bryły Pęe puu aerialego o asie i pręości v azyway iloczy asy puu i jego pręości: p v. (7.4) z v v Z powyższej efiicji wyia, że pę jes weore o ieruu pręości, a więc jes weore syczy o oru puu aerialego. Dla ułau puów aerialych o asach i pręości v (rys. 7.) pę bęzie rówy suie pęów poszczególych puów aerialych: r v r v r v O y x Rys. 7.. Wyzaczeie pęu ułau aerialego p v. (7.4) Wzór (7.4) oża przesawić w posaci: p r. (a) Wiziy, że wysępująca po zaie pochoej sua, zgoie ze wzore (4.8), jes oee sayczy S rozparywaego ułau aerialego wzglęe począu ieruchoego ułau współrzęych x, y, z : S r r. (b) Po posawieiu wzoru (b) o wzoru (a) i wyoaiu różiczowaia wzór (7.4) ożey zapisać w posaci: S p v v, (7.4) gzie jes asą całowią ułau aerialego. Z orzyaego wzoru wyia, że pę ułau aerialego jes rówy iloczyowi asy całowiej ułau aerialego i pręości v śroa asy. Poao wzór (7.4) pozwala a ie zefiiowaie pęu.

Pęe azyway pochoą wzglęe czasu oeu sayczego ułau aerialego wzglęe ieruchoego puu: S p. (7.43) Poieważ oe sayczy wzglęe śroa asy jes rówy zeru (parz p. 4.4), zae pę ułau aerialego wzglęe śroa asy jes aże rówy zeru. Pę bryły szywej ożey obliczyć, zieląc ją a eleey o asach i raując ją jao uła puów aerialych. Przybliżoą warość pęu orzyay po zsuowaiu pęów ych eleeów, raowaych jao puy aeriale. Z olei warość ołaą pęu orzyay po wyzaczeiu graicy suy, gy liczba eleeów ąży o iesończoości r p li v v r. ała wysępująca w y wzorze po zaie pochoej jes oee sayczy bryły wzglęe począu ułau współrzęych: r r. Z uwzglęieie powyższej zależości orzyujey wzór a pę bryły: r p ( r ) v. (7.44) Wiziy zae, że pę bryły, poobie ja pę ułau aerialego, jes rówy iloczyowi jej asy i pręości śroa asy.

7... Zasaa pęu i popęu. Zasaa zachowaia pęu Rozparzyy obecie uła słaający się z puów aerialych o asach i pręości v. Na poszczególe puy rozparywaego ułau aerialego ziałają siły zewęrze i z wewęrze. Na rysuu 7.3 v zazaczoo siły ziałające a wa v P c F puy o asach i l. Siły l Pl zewęrze ziałające a e r F l puy zasąpioo siłai r wypaowyi P i P l, siły l r l wzajeego oziaływaia v ięzy yi puai ozaczoo O przez F l i F l. y Wypaowa sił wewęrzych ziałających a pu o asie x P F, (7.45) w l l l a wypaowa wszysich sił ziałających a e pu Rys. 7.3. Siły zewęrze i wewęrze ziałające a puy ułau aerialego F P + P w. (7.46) Zae zgoie z rugi prawe Newoa ożey la owolego puu rozważaego ułau aerialego apisać yaicze rówaie ruchu w posaci: r P + Pw (,,..., ). (7.47) Po założeiu, że asa jes wielością sałą, lewą sroę ego rówaia ożey przesawić w posaci pochoej wzglęe czasu pęu v puu: r ( v ) v. Rówaie (7.47) oża obecie zapisać asępująco: ( v ) P + Pw Jeżeli oay sroai powyższych rówań, o orzyay: (,,..., ). (c)

( v ) P + P w, a jeżeli zasąpiy suę pochoych pęów pochoą ich suy, o v P + Pz. () Lewa sroa rówaia () jes pochoą wzglęe czasu pęu ułau aerialego: v p. Pierwsza sua po prawej sroie rówaia () jes weore główy sił zewęrzych: P W, a ruga suą wszysich sił wewęrzych ziałających w cały ułazie aerialy i zgoie ze wzore (3.3) jes rówa zeru: P w F l l l. Osaeczie rówaie () oża zapisać w posaci: p W. (7.48) Rówaie o przesawia zasaę pęu ułau puów aerialych, órą oża wypowiezieć asępująco: Pochoa wzglęe czasu pęu ułau puów aerialych jes rówa weorowi główeu sił zewęrzych ziałających a e uła. W celu wyzaczeia ziay pęu ułau puów aerialych w sończoy przeziale czasu, p. o o, wywołaej przez siły zewęrze ziałające a e uła, scałujy rówaie (7.48) w y przeziale czasu. Orzyay wey: () p( ) p W. (7.49)

Rówaie o azyway zasaą pęu i popęu lub prawe zieości pęu. Przyros pęu ułau aerialego w sończoy przeziale czasu jes rówy popęowi weora główego sił zewęrzych ziałających a e uła. ałę z prawej sroy rówaia (7.49) azyway popęe weora główego lub ipulse weora główego. Ta ruga azwa a swoje uzasaieie zwłaszcza w przypau sił róorwałych, p. sił zerzeiowych. Ławo zauważyć, że gy weor główy ułau sił zewęrzych jes rówy zeru: W, popę ego weora jes rówież rówy zeru, a z zasay pęu i popęu wyia, iż pę ońcowy jes rówy począoweu: czyli pę ułau aerialego jes sały: Jes o zasaa zachowaia pęu: ( ) p( ) p, p cos. (7.5) Jeżeli weor główy ułau sił zewęrzych ziałających a uła aerialy jes rówy zeru, o pę ego ułau aerialego jes sały. Gy pę ułau aerialego przesawiy w posaci iloczyu asy i pręości v śroa asy, o z zasay zachowaia pęu: v cos wyia, że śroe asy porusza się ruche jeosajy prosoliiowy. Przyła 7.7. Kloce o asie 4 g porusza się po rówi pochyłej o ącie achyleia α3 o po ziałaie siły bęącej fucją czasu P P() (rys. 7.4a). Miara ej siły zieia się w czasie o o P 5 N zgoie z wyrese poay a rys. 7.4b. Współczyi arcia ięzy locie i rówią., Obliczyć pręość v, jaą osiągie ciało w chwili 3 s, jeżeli w chwili pręość począowa v / s.

a) N b) P() x P P T α G Rys. 7.4. Wyzaczeie pręości loca Rozwiązaie. Do rozwiązaia zaaia zasosujey zasaę pęu i popęu (7.49). W yśl ej zasay przyros pęu loca w czasie o o bęzie rówy popęowi weora główego sił zewęrzych ziałających a iego: ( ) p( ) p W. Weory z ego rówaia zrzuujey a oś x rówoległą o rówi. Po uwzglęieiu zależości (7.44) ay: v v Wx. (a) Zgoie z rysuie sua rzuów wszysich sił ziałających a loce a oś x W x P() gsiα T P() gsiα µgcosα, (b) gzie T µn µgcosα. Po posawieiu (b) o rówaia (a) ay: v v P() g P() g ( siα + µcosα). ( siα + µcosα) (c) ała wysępująca w powyższy wzorze jes rówa polu wyresu przesawioego a rys. 7.4b, czyli P() P. Po posawieiu ej rówości o (c) orzyujey wzór a pręość v :

v P ( siα + µcosα). v + g Po posawieiu aych liczbowych orzyujey: o o ( +,cos3 ) 3, s 5 3 v + 9,8 si3 /. 4

7..3. Twierzeie o ruchu śroa asy Pę p w wyprowazoy w poprzei pucie rówaiu (7.48), wyrażający zasaę pęu, ożey przesawić za poocą iloczyu całowiej asy ułau aerialego i pręości v śroa jego asy. Orzyay wówczas: p ( v ) v W. (e) Wysępująca w y rówaiu pochoa pręości śroa asy wzglęe czasu jes przyśpieszeie śroa asy. May więc: a W. (7.5) Po zapisaiu weorów a i W w ułazie współrzęych x, y, z: a a W W x x i+ a y i+ W y j+ a z j+ W y, (f) weorowe rówaie (7.5) ożey przesawić w posaci rzech rówań salarych: a W,a W,a W. (7.5) x x y Weorowe rówaia (7.5) i rówoważe u rzy rówaia salare (7.5) są yaiczyi rówaiai ruchu śroa asy. Pozwalają oe a wyzaczeie ruchu śroa asy po wpływe zaych sił zewęrzych. Orzyae rówaia (7.5) lub (7.5) pozwalają a sforułowaie wierzeia, zaego po azwą wierzeia o ruchu śroa asy. Śroe asy ułau aerialego porusza się a ja pu aerialy o asie rówej całowiej asie ułau, a óry ziała siła rówa weorowi główeu sił zewęrzych ziałających a e uła. Twierzeie o ruchu śroa asy wyia rówież z pierwszej całi zasay pęu, czyli z zasay pęu i popęu przesawioej w posaci: () v ( ) y z v W. (7.53) Twierzeie o jes waży arzęzie baaia ruchu śroa asy, ale ie pozwala a wyciągięcie żaych wiosów co o ruchu puów ależących o ułau wzglęe śroa asy. z

Z wierzeia o ruchu śroa asy wyia, że siły wewęrze ie ogą zieić ruchu śroa asy ai jego położeia. Twierzeie o oosi się ie ylo o ułau puów aerialych, ale rówież o ciała szywego i bryły. Nałożywszy bowie a uła puów aerialych warue, aby oległość owolych puów ułau była ieziea, orzyujey oel ciała szywego.

7..4. Ruch ułau o zieej asie Do ej pory w rozważaiach oyczących pęu ułau aerialego załaaliśy, że całowia asa ułau ie ulega ziaie w czasie ruchu. Obecie zajiey się ruche ułau aerialego, órego asa bęzie się zieiać z upływe czasu poprzez ołączaie lub ołączaie eleeów asy. Taa ziaa asy ułau bęzie iała wpływ a jego ruch. Typowy przyłae ruchu ułau o zieej asie są raiey, z órych w czasie pracy silia asępuje wypływ gazów spaliowych, a y say ziejsza się asa raiey. Iy przyłae ogą być urzązeia o rasporu ciągłego ze zieiającą się w czasie ilością przeoszoego aeriału. W alszych rozważaiach ze zrozuiałych wzglęów ograiczyy się jeyie o wyprowazeia rówaia ruchu ciała o zieej asie. Do ułożeia rówaia ruchu wyorzysay zasaę pęu (7.48) zapisaą w posaci: ( v ) W. Przyjijy, ze śroe ułau aerialego o asie porusza się wzglęe ułau oiesieia z pręością v i w pewej chwili asa ułau zaczya się zieiać w sposób ciągły. Załaając, że w czasie o ułau orywa się (lub przyłącza o iego) asa eleeara z pręością bezwzglęą v b, oreśliy eleearą ziaę pęu. W chwili począowej pę ułau wyosi v, a w chwili + v v + v. ( )( ) b Eleearą ziaę pęu orzyay przez ojęcie zależości (i) o (h). ( v ) v [( )( v v) + v ] v v v + v+ v ( v v ) v. b v v Po poiięciu iloczyu różicze v jao ałej warości rugiego rzęu eleeara ziaa pęu ( v ) v v w, b b (g) (h) (i) (j)

gzie v w v b v i jes pręością asy wzglęe asy, czyli pręością wzglęą. Po uwzglęieiu wyrażeia (h) w rówaiu (e) orzyay rówaie ruchu ułau o zieej asie azywae rówaie Mieszczersiego: lub w posaci v R+ W, v v w + W (7.54) gzie R v w (7.55) i jes reacją cząsi eleearej. Jeżeli wysępująca we wzorze (7.55) pochoa / >, czyli asa ułau wzrasa z upływe czasu, o weor R a zwro pręości wzglęej vw i jes siłą haującą. Gy asa ułau aerialego bęzie aleć z upływe czasu, czyli / <, o weor R bęzie iał zwro przeciwy o pręości wzglęej v w, a więc bęzie siłą apęową. Jeżeli rówaie (7.54) zasosujey o baaia ruchu raiey i założyy, że weor pręości wzglęej v w wypływających z raiey gazów jes syczy o rajeorii lou, o weor R bęzie siłą ciągu raiey (rys. 7.5). R v w v W Rys. 7.5. Ruch ułau o zieej asie Przyła 7.8. Raiea o asie począowej porusza się w przesrzei ięzyplaearej z pręością począową v. Po włączeiu silia pręość wzglęa v w wypływających z raiey prouów spalaia paliwa jes sała, a jej weor jes syczy o rajeorii lou. Wyzaczyć pręość raiey po ziejszeiu się jej asy o oraz rówaie jej ruchu s s().

Rozwiązaie. Poieważ raiea porusza się w przesrzei ięzyplaearej, siły zewęrze a ią ziałające oża poiąć, zae W, a yaicze rówaie ruchu raiey a posawie (7.54) po uwzglęieiu (7.55) oża zapisać w posaci: v v v w lub, lub v v w. (a) v w Po scałowaiu ego rówaia w graicach wyzaczoych przez warui począowe, czyli la v () v i (), orzyujey: a po obliczeiu całe v v + v w l. v v v w, vco o (b) Poieważ weory pręości v i v w ziałają wzłuż jeej prosej i ają zwroy przeciwe (rys. 7.3), weorowy wzór (b) oża zapisać jey wzore salary: v v vwl. Powyższy wzór zosał po raz pierwszy wyprowazoy przez rosyjsiego uczoego polsiego pochozeia K. iołowsiego. Weorowy wzór (b) lub rówoważy u (c) przesawia prawo ziay pręości raiey. Ze wzorów ych wyia, że pręość raiey zależy o sosuu asy ońcowej raiey o jej asy począowej. Teraz wyzaczyy rówaie rogi raiey w fucji czasu. Posawiwszy o wzoru (c) s v, orzyujey rówaie różiczowe o posaci: s v v wl. Po scałowaiu ego rówaia w graicach o s o s i o o orzyujey rówaie ruchu raiey: (c)

s s + v v w l. () Aby obliczyć wysępującą w y rówaiu całę, ależy zać fucję ziay asy w czasie. Załóży, że w czasie pracy silia raiey jej asa aleje wyłaiczo weług wzoru: α e, gzie jes sały współczyiie. W y przypau l α le α Po posawieiu orzyaego wyiu o wzoru () orzyujey rówaie ruchu raiey w fucji czasu: s s + v + v wα. (e).