ĆWICZENIE 5. Wyznaczanie przyśpieszenia ziemskiego przy pomocy wahadła matematycznego i fizycznego. Kraków,
|
|
- Urszula Laskowska
- 8 lat temu
- Przeglądów:
Transkrypt
1 Maria Nowotny-Różańska Zakład Fizyki, Uniwersytet Rolniczy do użytku wewnętrznego ĆWICZENIE 5 Wyznaczanie przyśpieszenia ziemskiego przy pomocy wahadła matematycznego i fizycznego Kraków, Spis treści: I. CZĘŚĆ TEORETYCZNA 1.PRĘDKOŚĆ I PRZYŚPIESZENIE W RUCHU POSTĘPOWYM..ZASADY DYNAMIKI DLA RUCHU POSTĘPOWEGO... 3.RUCH OBROTOWY... 4.PRĘDKOŚĆ I PRZYŚPIESZENIE W RUCHU OBROTOWYM ZASADY DYNAMIKI DLA RUCHU OBROTOWEGO PRAWO GRAWITACJI PRZYŚPIESZENIE ZIEMSKIE RUCH HARMONICZNY WAHADŁO MATEMATYCZNE WAHADŁO FIZYCZNE Wahadło fizyczne - obręcz Wahadło fizyczne - pręt Zasada pomiaru 11 II. CEL ĆWICZENIA... 1 III. WYKONANIE ĆWICZENIA... 1 A. POMIAR PRZYŚPIESZENIA ZIEMSKIEGO PRZY POMOCY WAHADŁA MATEMATYCZNEGO B. POMIAR PRZYŚPIESZENIA ZIEMSKIEGO PRZY POMOCY WAHADŁA FIZYCZNEGO - OBRĘCZY C. POMIAR PRZYŚPIESZENIA ZIEMSKIEGO PRZY POMOCY WAHADŁA FIZYCZNEGO - PRĘTA IV. OPRACOWANIE WYNIKÓW LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA ZAKRES WYMAGANYCH WIADOMOŚCI: Zasady dynamiki dla ruchu postępowego i obrotowego (pojęcie siły, masy, momentu siły, momentu bezwładności). Prawo grawitacji, przyspieszenie ziemskie. Wahadło matematyczne i fizyczne. Ruch harmoniczny. Okres drgań wahadła matematycznego i fizycznego.
2 I. CZĘŚĆ TEORETYCZNA 1. Prędkość i przyśpieszenie w ruchu postępowym Prędkość v jest to miara szybkości zmian położenia ciała. Jest to wielkość wektorowa, (tzn. posiada wartość, kierunek, zwrot). Podstawową jednostką prędkości w układzie SI jest m/s. Wyróżnia się prędkość średnią oraz prędkość chwilową. Prędkość średnia odpowiada dowolnemu, skończonemu przedziałowi czasu t i wyraża się wzorem: S v sr (1) t gdzie S jest przemieszczeniem ciała w czasie Δt. Prędkość chwilowa jest to granica (lim) prędkości średniej przy t dążącym do zera: S ds vchwillim t0 t dt Prędkość chwilowa jest zatem pochodną drogi po czasie. Przyśpieszenie a jest miarą szybkości zmian prędkości ciała zachodzących w czasie. Przyśpieszenie jest również wielkością wektorową, a jego jednostką jest m/s. Podobnie jak w przypadku prędkości, rozróżniamy przyśpieszenie średnie oraz chwilowe. Przyśpieszenie średnie oblicza się dla dowolnego, skończonego przedziału czasu t: v a sr (3) t gdzie v jest to przyrost prędkości ciała, który dokonał się w czasie Δt. Przyśpieszenie chwilowe jest to granica (lim) przyśpieszenia średniego, gdy t dąży do zera. Jest zatem pochodną prędkości po czasie: a chwil v lim t t0 chwil dv dt Korzystając z definicji prędkości chwilowej, możemy przyśpieszenie zapisać jako drugą pochodną drogi po czasie: d S achwil (5) dt. Zasady dynamiki Newtona dla ruchu postępowego. Wg I zasady dynamiki Newtona, jeżeli na ciało nie działa żadna siła lub działające siły się równoważą to ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem prostoliniowym jednostajnym. Zgodnie z II-gą zasadą dynamiki Newtona jeżeli siły działające na ciało nie równoważą się, to ciało porusza się ruchem zmiennym, z przyśpieszeniem wprost proporcjonalnym do wypadkowej siły i odwrotnie proporcjonalnym do masy ciała: F a (6) m Bryła sztywna porusza się ruchem postępowym, gdy wszystkie punkty tej bryły zakreślają identyczne tory. 3. Ruch obrotowy Bryła sztywna porusza się ruchem obrotowym wokół pewnej osi, jeśli wszystkie punkty tego ciała poruszają się po współosiowych okręgach leżących w płaszczyznach prostopadłych do osi obrotu. Każda zmiana w ruchu obrotowym spowodowana jest (4)
3 3 przyłożeniem do bryły sztywnej siły F, dającej niezerowy moment M siły w kierunku osi obrotu. Momentem siły M, nazywamy iloczyn wektorowy ramienia siły r oraz siły F : M r F (7) gdzie M jest wektorem leżącym na osi obrotu. (Rys.1). Rys.1. Bryła sztywna z zaznaczoną przyłożoną siłą, ramieniem siły i wektorem momentu siły. 4. Prędkość i przyśpieszenie w ruchu obrotowym. Podobnie jak dla prędkości w ruchu postępowym, rozróżnia się prędkość kątową średnią oraz prędkość kątową chwilową. Prędkość kątowa średnia definiowana jest dla skończonego przedziału czasu Δt: sr t (8) gdzie Δα jest kątem który zakreśla promień wodzący dowolnego punktu bryły sztywnej w czasieδt. (Promień wodzący jest wektorem prostopadłym do osi obrotu o początku leżącym na osi obrotu i końcu leżącym w danym punkcie ciała.) Prędkość kątowa chwilowa jest to granica (lim) prędkości średniej gdy Δt dąży do zera: d chwil lim (9) t0 t dt a więc jest pochodną kąta po czasie. Wzory (8) i (9) przedstawiają wartości prędkości kątowej średniej i chwilowej. Prędkość kątowa natomiast jest wektorem leżącym na osi obrotu.
4 4 Przyśpieszenie kątowe jest miarą szybkości zmian prędkości kątowej ciała zachodzących w czasie. Jest to wektor leżący na osi obrotu. Rozróżniamy przyśpieszenie kątowe średnie oraz przyśpieszenie kątowe chwilowe. Przyśpieszenie kątowe średnie jest to zmiana prędkości kątowej w dowolnym, w skończonym przedziale czasu Δt: sr. (10) t Przyśpieszenie kątowe chwilowe jest granicą przyśpieszenia kątowego średniego, gdy t dąży do zera a więc pochodną prędkości kątowej po czasie: chwil lim t0 t d dt. (11) 5. Zasady dynamiki Newtona dla ruchu obrotowego. Zgodnie z I-szą zasadą dynamiki Newtona dla ruchu obrotowego jeśli momenty wszystkich sił działających na ciało (bryłę sztywną) równoważą się wzajemnie, to ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem obrotowym jednostajnym (tzn. ze stałą prędkością kątową ). Natomiast wg II-giej zasady dynamiki Newtona jeśli na ciało działa niezrównoważony moment siły, to ciało porusza się ruchem obrotowym zmiennym z przyśpieszeniem kątowym które jest wprost proporcjonalne momentu siły, a odwrotnie proporcjonalne do momentu bezwładności I: M I Aby obliczyć moment bezwładności I należy podzielić bryłę sztywną na bardzo wiele (N) elementów o masach m i (Rys.). Każdy z nich jest odległy od osi obrotu bryły o r i. Moment bezwładności wyrazi się wtedy wzorem: I m r m r m r 1 1 N N (1)... (13) Rys.. Bryła sztywna z zaznaczoną osią obrotu, elementami masy m i oraz ich odległościami r i od osi obrotu. Wprowadzając znak powyższą sumę możemy zapisać następująco: I N m i r i i1 Moment bezwładności ciała zależy zarówno od kształtu bryły sztywnej jak i od położenia osi obrotu. Jeśli znamy moment bezwładności bryły I S względem osi przechodzącej przez środek ciężkości bryły, to możemy, korzystając z twierdzenia Steinera, znaleźć moment bezwładności I względem dowolnej osi równoległej do poprzedniej. Jest on równy: I = I S + md (15) (14)
5 5 gdzie d oznacza odległość pomiędzy osią przechodzącą przez środek ciężkości S oraz nową osią (Rys.3). Rys.3. Ilustracja twierdzenia Steinera 6. Prawo grawitacji Każde dwa ciała przyciągają się z siłą grawitacji F, której wartość jest wprost proporcjonalna do iloczynu mas tych ciał m 1 i m, a odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości r pomiędzy nimi: m1 m F G (16) r gdzie G = Nm /kg jest współczynnikiem proporcjonalności zwanym stałą grawitacji. Kierunek siły F pokrywa się z linią łączącą środki mas m 1 i m. Jeśli rozpatrzymy układ obejmujący Ziemię (M) oraz badane ciało (m) znajdujące się na powierzchni Ziemi, to siłę grawitacji możemy zapisać wzorem: M m F G (17) R gdzie R jest promieniem Ziemi. 7. Przyśpieszenie ziemskie Na każde ciało znajdujące się w polu ciężkości Ziemi działa siła ciężkości Q (inaczej zwana ciężarem ciała), która nadaje ciału przyśpieszenie g z zwane przyśpieszeniem ziemskim: g Q m Z (18) Przyśpieszenie ziemskie jest to zatem takie przyśpieszenie, z którym poruszają się wszystkie ciała swobodnie spadające na powierzchnię Ziemi i którego wartość nie zależy od masy spadającego ciała. Siła ciężkości (ciężar ciała) Q jest wypadkową kilku sił, wśród których dominuje siła grawitacji (wzór 17). Niewielki udział mają również inne siły np. siła odśrodkowa, siła grawitacji Słońca i siła grawitacji Księżyca. Siła grawitacji Ziemi działająca na ciała znajdujące się na jej powierzchni zależy od szerokości geograficznej. Ziemia jest geoidą, tzn. jest spłaszczona przy biegunach. Promień biegunowy jest o 0km mniejszy od promienia równikowego. Zatem siła grawitacji jest najmniejsza na równiku i rośnie w miarę przesuwania się w stronę biegunów, gdzie przyjmuje wartość największą. Siła odśrodkowa działająca na ciała znajdujące się na powierzchni Ziemi, jest skutkiem ruchu obrotowego Ziemi wokół własnej osi. Wartość siły odśrodkowej
6 6 działającej na ciało o masie m zależy od prędkości kątowej (która jest stała we wszystkich punktach Ziemi) oraz odległości r danego ciała od osi obrotu Ziemi. Kierunek siły odśrodkowej jest zawsze prostopadły do osi obrotu Ziemi, zwrot skierowany w przeciwną stronę niż oś obrotu, a jej wartość rośnie w miarę przesuwania się od bieguna, gdzie wynosi zero, do równika, gdzie przyjmuje wartość maksymalną. Powoduje ona zmniejszenie ciężaru ciała. Siła odśrodkowa jest mała w porównaniu z siłą grawitacji Ziemi. Nawet na równiku stosunek tych dwóch sił wynosi zaledwie 1:88. Zatem ciężar ciała będący wypadkową głównie siły grawitacji Ziemi i siły odśrodkowej jest największy na biegunach, a najmniejszy na równiku. Przyśpieszenie ziemskie - co wynika ze wzoru (18) - wykazuje podobną zależność. Przyśpieszenie ziemskie na biegunach wynosi 9.83 m/s, na równiku m/s, a dla Krakowa wynosi 9.81 m/s. Wartość siły ciężkości związana jest również z budową wewnętrzną Ziemi, a w szczególności z budową skorupy ziemskiej. Nauka, która bada związek siły ciężkości (i przyśpieszenia ziemskiego) z figurą i budową wewnętrzną Ziemi nazywa się grawimetrią. Precyzyjny pomiar siły ciężkości w różnych punktach Ziemi dostarcza informacji o rozkładzie gęstości ośrodka w rejonie obserwacji, umożliwiając badania struktur geologicznych i poszukiwanie złóż kopalin. Podstawową wielkością mierzoną w grawimetrii jest przyśpieszenie ziemskie. Jego wartość można zmierzyć m.in. przy pomocy wahadła matematycznego, fizycznego czy bardziej skomplikowanych przyrządów zwanych grawimetrami. 8. Ruch harmoniczny Ruch harmoniczny jest ruchem drgającym, odbywającym się pod wpływem siły F, która w każdej chwili jest wprost proporcjonalną do wychylenia x ciała z położenia równowagi: F k x (19)
7 7 gdzie k jest współczynnikiem proporcjonalności. Poprzez wychylenie rozumiemy odległość drgającego ciała od położenia równowagi. Znak minus oznacza, że zwrot siły jest przeciwny do wychylenia. Przykładem ciała poruszającego się ruchem harmonicznym może być ciężarek drgający na sprężynie (Rys.4). Jego drgania odbywają się pod wpływem siły sprężystości sprężyny. Siła ta zgodnie z prawem Hooke a jest wprost proporcjonalna do wydłużenia sprężyny. Rys.4. Ciężarek zawieszony na sprężynie w różnych fazach drgań Korzystając z II - giej zasady dynamiki Newtona dla ruchu postępowego F=ma (6) i różniczkowej definicji przyśpieszenia (5),w której przemieszczenie S zastępuje się wychyleniem x z położenia równowagi, równanie ruchu harmonicznego (19) można przedstawić następująco: k x m d x dt (0) Rozwiązaniem powyższego równania różniczkowego jest funkcja okresowa w postaci: x A sin t 0 (1) gdzie A i o to stałe całkowania. A jest amplitudą, tzn. maksymalnym wychyleniem z położenia równowagi, zaś fazą początkową. Wyrażenie (t+jest fazą drgania harmonicznego. Wielkość nazywana jest częstością drgania harmonicznego i związana jest z okresem drgań T następująco: T () Okres drgań T jest to czas jednego pełnego drgnienia. Częstotliwość ruchu harmonicznego f jest to liczba drgań zachodzących w jednostce czasu. f 1 T Korzystając ze wzorów (), (5) i (1) i pamiętając, że przemieszczenie S zastąpione zostało przez x, można wyliczyć prędkość i przyśpieszenie w ruchu harmonicznym: dx d v A sint 0 A cost 0 (4) dt dt Gdy cos(t+ o )=1, prędkość przyjmuje wartość maksymalną v max : vmax A Zatem ciało posiada prędkość maksymalną gdy sint+, tzn, gdy przechodzi przez położenie równowagi. (3)
8 8 Przyśpieszenie w ruchu harmonicznym wyraża się wzorem: d x d a A sint A t x 0 sin 0 (5) dt dt Ciało posiada maksymalne przyśpieszenie, gdy sin(t+ o )=1, tzn., gdy ciało znajduje się w odległości A od położenia równowagi. Korzystając z równania ruchu harmonicznego (19), oraz ze wzoru na przyśpieszenie (5), można znaleźć związek pomiędzy współczynnikiem k i częstością ruchu harmonicznego. k m (6) 9. Wahadło matematyczne Wahadłem matematycznym nazywamy wyidealizowany twór, utworzony z punktu materialnego zawieszonego na nieważkiej i nierozciągliwej nici. Gdy punkt materialny wychylimy z położenia równowagi będzie on wykonywał wahania wokół położenia równowagi O. (Rys.5). Rys. 5. Wahadło matematyczne. Na punkt materialny działa siła ciężkości skierowana pionowo w dół. Gdy punkt wychylimy z położenia równowagi, siłę Q mg możemy rozłożyć na składową N, która wywołuje naprężenie nici, oraz na składową F S styczną do toru, która powoduje ruch wahadła. Z rys. 5 widać, że: FS mg sin (7) Dla małych kątów możemy w przybliżeniu zapisać: sin (8) x Wyrażając kąt w mierze łukowej, (gdzie x jest równe długości łuku OA (rys.5), l wartość siły F S możemy zapisać: F mg x S l Widać, że dla małych kątów siła ta jest wprost proporcjonalna do wychylenia x z położenia równowagi, a więc jest siłą harmoniczną. Ruch punktu materialnego wokół położenia równowagi jest więc ruchem harmonicznym. Możemy zatem zapisać:
9 9 mg x k x (30) l Korzystając ze wzorów (), (6) oraz (30) dostajemy: g 4 (31) l T Po przekształceniu otrzymujemy wzór na okres drgań wahadła matematycznego: l T (3) g Okres drgań wahadła matematycznego nie zależy od masy ciała oraz dla małych katów wychylenia nie zależy od amplitudy drgań. 10. Wahadło fizyczne Wahadło fizyczne jest to bryła sztywna zawieszona na poziomej osi O umieszczonej powyżej środka ciężkości bryły S (Rys.6). Rys. 6. Bryła sztywna z zaznaczoną osią obrotu O i środkiem ciężkości S. Przy wychyleniu wahadła z położenia równowagi o mały kąt, działa na niego moment siły ciężkości względem osi obrotu O: M d Q d mg sin (33) gdzie d oznacza ramię siły ciężkości. Podobnie jak dla wahadła matematycznego, zakłada się, że dla małych kątów : sin x (34) d gdzie x jest to wychylenie środka ciężkości S z położenia równowagi. Zatem wartość momentu siły ciężkości wyraża się wzorem: M mgx (35) Ponieważ moment siły jest proporcjonalny do wychylenia x, środek ciężkości S porusza się dla małych katów α ruchem harmonicznym (analogicznie jak wahadło matematyczne), więc w dalszych rozważaniach można skorzystać ze wzoru (5). Korzystając również ze a a wzorów (1) i (35) oraz z zależności (a w przypadku wahadła fizycznego ) r d można zapisać: M I I a I I 4 x x (36) d d d T
10 10 Porównując wartości bezwzględne wzorów (35) i (36) można otrzymać: 4 Ix mgx d T Ostatecznie wzór na okres drgań wahadła fizycznego dla małych kątów α przyjmuje postać: I T (37) mgd 9.1. Wahadło fizyczne - obręcz Dla obręczy moment bezwładności względem osi obrotu przechodzącej przez środek ciężkości S i prostopadłej do płaszczyzny obręczy (Rys.7) wynosi: I S mr (38) gdzie r jest to promień obręczy, a m jej masa. Rys.7. Wahadło fizyczne - obręcz. O - punkt, przez który przechodzi oś obrotu. Korzystając z twierdzenia Steinera (10) można obliczyć moment bezwładności względem osi przechodzącej przez punkt O: I 0 I S md (39) W przypadku obręczy d = r, więc: I0 mr mr mr (40) Po podstawieniu I O do wzoru (3) : r T (41) g 9.. Wahadło fizyczne - pręt Pręt zawieszamy na niewielkim pryzmacie (którego masę zaniedbujemy w obliczeniach), umieszczonym w odległości d od środka ciężkości pręta (Rys.8).
11 11. Rys.8. Wahadło fizyczne - pręt Moment bezwładności pręta względem osi prostopadłej do niego i przechodzącej przez środek ciężkości S wyraża się wzorem: ml I S (4) 1 gdzie m jest to masa pręta, a l jego długość. W oparciu o twierdzenie Steinera (10) można znaleźć moment bezwładności pręta względem osi przechodzącej przez punkt O, a następnie korzystając ze wzoru (3), okres drgań: I S md T (43) mgd 11. Zasada pomiaru Wyznaczanie przyśpieszenie ziemskie za pomocą wahadła matematycznego. W tym celu należy zmierzyć długość wahadła l oraz okres drgań T i podstawić do przekształconego wzoru (7), z którego wyliczono g: l g 4 T 11.. Wyznaczanie przyspieszenia ziemskiego za pomocą obręczy. Przekształcając wzór (36) można wyliczyć przyśpieszenie ziemskie: 8 r g (45) T Wystarczy więc zmierzyć okres drgań obręczy i jej promień oraz podstawić do wzoru () Wyznaczanie przyśpieszenia ziemskiego za pomocą pręta. Aby uzyskać wartość przyspieszenia ziemskiego należy dokonać pomiarów pręta i wyznaczyć wielkości l i d (patrz rys.8) oraz zmierzyć okres drgań pręta T. Uzyskane wartości trzeba podstawić do przekształconego wzoru (38) z którego wyliczono g: l 1d g (46) 3T d (44)
12 1 II. CEL ĆWICZENIA Celem ćwiczenia jest wyznaczenie przyśpieszenia ziemskiego przy pomocy wahadła matematycznego i fizycznego. III. WYKONANIE ĆWICZENIA A. Pomiar przyśpieszenia ziemskiego przy pomocy wahadła matematycznego. 1. Przy pomocy suwmiarki zmierzyć średnicę d kulki.. Zmierzyć linijką zamontowaną na ścianie długość nici wahadła i zapisać jako L. 3. Wychylić kulkę z położenia równowagi o niewielki kąt i delikatnie puścić. Jeżeli drgania kulki zachodzą w płaszczyźnie, a nić nie uderza o ograniczniki, zmierzyć stoperem czas trwania 100 okresów i zapisać jako t. 4. Pomiary opisane w punktach 1-3 powtórzyć jeszcze dla dwóch różnych długości nici. B. Pomiar przyśpieszenia ziemskiego przy pomocy wahadła fizycznego - obręczy. 1. Zdjąć obręcz ze statywu. Zmierzyć przymiarem metrowym 5 razy średnicę zewnętrzną obręczy w różnych miejscach. Następnie zmierzyć 5 razy średnicę wewnętrzną. Ze wszystkich 10-ciu pomiarów obliczyć średnią arytmetyczną i otrzymaną liczbę podzielić przez dwa. Uzyskany wynik jest średnim promieniem r, równym odległości od środka ciężkości do osi obrotu.. Wychylić obręcz z położenia równowagi o niewielki kąt i zmierzyć stoperem czas trwania 100 okresów i zapisać jako t. C. Pomiar przyśpieszenia ziemskiego przy pomocy wahadła fizycznego - pręta 1. Zdjąć pręt ze statywu i zmierzyć jego długość l. (Patrz rys. 8). Zmierzyć odległość od osi obrotu O (ostrza pryzmatu) do końca pręta K i obliczyć odległość od osi obrotu do środka ciężkości i zapisać jako d. (Ponieważ nie uwzględnia się masy pryzmatu, przyjmuje się, że środek ciężkości pręta S leży dokładnie w połowie jego całkowitej długości l.) l d OK (47) 3. Zmierzyć stoperem czas trwania 50 okresów i zapisać jako t. IV. OPRACOWANIE WYNIKÓW A. 1. Obliczyć długość wahadła matematycznego: d l L (48). Znaleźć okres T jako czas pomiaru stu okresów podzielony przez 100: t T (49) Obliczyć przyśpieszenie ziemskie g ze wzoru (44). 4. Obliczyć w ten sam sposób przyśpieszenie ziemskie dla pozostałych długości wahadła. Jako błąd okresu T przyjąć ΔT=0.01s, ponieważ: t 1s T 0. 01s (50)
13 13 ANALIZA NIEPEWNOŚCI POMIAROWEJ (Tylko dla jednej, wybranej długości wahadła.) 1.Ponieważ niepewność maksymalna pomiaru średnicy kulki (Δ d d=0.01mm) jest dużo mniejsza niż niepewność maksymalna pomiaru długości nici wahadła (Δ d L=1mm), przyjąć, że niepewność standardowa pomiaru l wynosi: (wzór 4 we Wprowadzeniu do metod opracowania wyników pomiarowych ) dl 0.001m u( l) m (51) 3 3.Przy określeniu niepewności pomiarowej czasu t, pominąć niepewność wzorcowania, a uwzględnić jedynie niepewność eksperymentatora, wynikającą z ograniczonego refleksu osoby dokonującej pomiaru. Niepewność maksymalna eksperymentatora wynosi Δ e t=0.5s. Zatem niepewność standardowa pomiaru t wynosi: (wzór 5 we Wprowadzeniu do ) et u( t) 0.9s (51) 3 3.Niepewność standardową pomiaru pośredniego T=t/100 obliczyć ze wzoru (1) we Wprowadzeniu do u( t) u( t) 0.9s u( T) T s (53) t Złożoną niepewność standardową pomiaru pośredniego g obliczyć ze wzoru (1) we Wprowadzeniu do Wskazówka: Najpierw przedstawić przyśpieszenie ziemskie g (wzór 44 powyżej) w postaci iloczynu potęg (wzór (10) we "Wprowadzeniu do..."). 5.Zaokrąglić uzyskaną wartość u(g) oraz wynik g wg zasad przedstawionych we "Wprowadzeniu do...". 6.Obliczyć niepewność rozszerzoną: U(g)=k u(g), gdzie k=. 7.Zapisać wynik g wraz z niepewnością rozszerzoną: g±u(g). 8.Uzyskaną wartość g porównać z wartością tablicową: 9.81m/s. 1. Obliczyć przyśpieszenie ziemskie g ze wzoru (45) podstawiając do niego obliczoną wartość r i T (patrz wzór 49). C. 1. Obliczyć okres T: t T (54) 50. Obliczyć przyśpieszenie ziemskie g ze wzoru (46) podstawiając wartości d, l i T. ANALIZA NIEPEWNOŚCI POMIAROWEJ 1. Korzystając z niepewności maksymalnych pomiarów l i d, które wynoszą: dl d d m, można obliczyć niepewności standardowe: dl d d u( l) m oraz u( d) m (14). Analogicznie jak w części A, przyjąć, że:
14 et u( t) 0.9s (55) 3 oraz obliczyć niepewność standardową pomiaru pośredniego T=t/50: u( t) u( t) 0.9s u( T) T s (56) t Obliczyć złożoną niepewność standardową pomiaru g, korzystając ze wzoru (9) we "Wprowadzeniu do..." g g g u( g) u ( l) u ( d) u ( T) (57) l d T 4.Zaokrąglić uzyskaną wartość u(g) oraz wynik g wg zasad przedstawionych we "Wprowadzeniu do...". 5.Obliczyć niepewność rozszerzoną: U(g)=k u(g), gdzie k=. 6.Zapisać wynik g wraz z niepewnością rozszerzoną: g±u(g). 7.Uzyskaną wartość g porównać z wartością tablicową: 9.81m/s. 14 LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA 1. Dryński Tadeusz., Ćwiczenia laboratoryjne z fizyki, PWN, Warszawa Encyklopedia Fizyki., PWN, Warszawa Halliday D., Resnick R., Fizyka Tom 1, PWN, Warszawa Szczeniowski S., Fizyka Doświadczalna, Tom III, PWN, Warszawa 1980
Ćwiczenie M-2 Pomiar przyśpieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego Cel ćwiczenia: II. Przyrządy: III. Literatura: IV. Wstęp. l Rys.
Ćwiczenie M- Pomiar przyśpieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego. Cel ćwiczenia: pomiar przyśpieszenia ziemskiego przy pomocy wahadła fizycznego.. Przyrządy: wahadło rewersyjne, elektroniczny
Nazwisko i imię: Zespół: Data: Ćwiczenie nr 1: Wahadło fizyczne. opis ruchu drgającego a w szczególności drgań wahadła fizycznego
Nazwisko i imię: Zespół: Data: Cel ćwiczenia: Ćwiczenie nr 1: Wahadło fizyczne opis ruchu drgającego a w szczególności drgań wahadła fizycznego wyznaczenie momentów bezwładności brył sztywnych Literatura
PF11- Dynamika bryły sztywnej.
Instytut Fizyki im. Mariana Smoluchowskiego Wydział Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej Uniwersytetu Jagiellońskiego Zajęcia laboratoryjne w I Pracowni Fizycznej dla uczniów szkół ponadgimnazjalych
Materiały pomocnicze 5 do zajęć wyrównawczych z Fizyki dla Inżynierii i Gospodarki Wodnej
Materiały pomocnicze 5 do zajęć wyrównawczych z Fizyki dla Inżynierii i Gospodarki Wodnej 1. Wielkości dynamiczne w ruchu postępowym. a. Masa ciała jest: - wielkością skalarną, której wielkość jest niezmienna
WYZNACZANIE MOMENTU BEZWŁADNOŚCI CIAŁ METODĄ WAHADŁA FIZYCZNEGO GRAWITACYJNEGO I SPRAWDZANIE TWIERDZENIA STEINERA ĆWICZENIE
ĆWICZENIE 1 WYZNACZANIE MOMENTU BEZWŁADNOŚCI CIAŁ METODĄ WAHADŁA FIZYCZNEGO GRAWITACYJNEGO I SPRAWDZANIE TWIERDZENIA STEINERA Cel ćwiczenia: Doświadczalne potwierdzenie twierdzenia Steinera, wyznaczenie
Wyznaczenie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego
Wyznaczenie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego Obowiązkowa znajomość zagadnień Charakterystyka drgań gasnących i niegasnących, ruch harmoniczny. Wahadło fizyczne, długość zredukowana
Fizyka 11. Janusz Andrzejewski
Fizyka 11 Ruch okresowy Każdy ruch powtarzający się w regularnych odstępach czasu nazywa się ruchem okresowym lub drganiami. Drgania tłumione ruch stopniowo zanika, a na skutek tarcia energia mechaniczna
Podstawy fizyki wykład 4
Podstawy fizyki wykład 4 Dr Piotr Sitarek Katedra Fizyki Doświadczalnej, W11, PWr Dynamika Obroty wielkości liniowe a kątowe energia kinetyczna w ruchu obrotowym moment bezwładności moment siły II zasada
Ć W I C Z E N I E N R M-2
INSYU FIZYKI WYDZIAŁ INŻYNIERII PRODUKCJI I ECHNOLOGII MAERIAŁÓW POLIECHNIKA CZĘSOCHOWSKA PRACOWNIA MECHANIKI Ć W I C Z E N I E N R M- ZALEŻNOŚĆ OKRESU DRGAŃ WAHADŁA OD AMPLIUDY Ćwiczenie M-: Zależność
DRGANIA SWOBODNE UKŁADU O DWÓCH STOPNIACH SWOBODY. Rys Model układu
Ćwiczenie 7 DRGANIA SWOBODNE UKŁADU O DWÓCH STOPNIACH SWOBODY. Cel ćwiczenia Doświadczalne wyznaczenie częstości drgań własnych układu o dwóch stopniach swobody, pokazanie postaci drgań odpowiadających
Podstawy fizyki wykład 4
Podstawy fizyki wykład 4 Dr Piotr Sitarek Instytut Fizyki, Politechnika Wrocławska Dynamika Obroty wielkości liniowe a kątowe energia kinetyczna w ruchu obrotowym moment bezwładności moment siły II zasada
Wyznaczanie współczynnika sprężystości sprężyn i ich układów
Ćwiczenie 63 Wyznaczanie współczynnika sprężystości sprężyn i ich układów 63.1. Zasada ćwiczenia W ćwiczeniu określa się współczynnik sprężystości pojedynczych sprężyn i ich układów, mierząc wydłużenie
Wyznaczanie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego (Katera)
Politechnika Łódzka FTMS Kierunek: nformatyka rok akademicki: 2008/2009 sem. 2. Termin: 6 V 2009 Nr. ćwiczenia: 112 Temat ćwiczenia: Wyznaczanie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego
Opis ćwiczenia. Cel ćwiczenia Poznanie budowy i zrozumienie istoty pomiaru przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego Henry ego Katera.
ĆWICZENIE WYZNACZANIE PRZYSPIESZENIA ZIEMSKIEGO ZA POMOCĄ WAHADŁA REWERSYJNEGO Opis ćwiczenia Cel ćwiczenia Poznanie budowy i zrozumienie istoty pomiaru przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego
O 2 O 1. Temat: Wyznaczenie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego
msg M 7-1 - Temat: Wyznaczenie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego Zagadnienia: prawa dynamiki Newtona, moment sił, moment bezwładności, dynamiczne równania ruchu wahadła fizycznego,
M2. WYZNACZANIE MOMENTU BEZWŁADNOŚCI WAHADŁA OBERBECKA
M WYZNACZANE MOMENTU BEZWŁADNOŚC WAHADŁA OBERBECKA opracowała Bożena Janowska-Dmoch Do opisu ruchu obrotowego ciał stosujemy prawa dynamiki ruchu obrotowego, w których występują wielkości takie jak: prędkość
Równa Równ n a i n e i ru r ch u u ch u po tor t ze (równanie drogi) Prędkoś ędkoś w ru r ch u u ch pros pr t os ol t i ol n i io i wym
Mechanika ogólna Wykład nr 14 Elementy kinematyki i dynamiki 1 Kinematyka Dział mechaniki zajmujący się matematycznym opisem układów mechanicznych oraz badaniem geometrycznych właściwości ich ruchu, bez
Bryła sztywna. Fizyka I (B+C) Wykład XXIII: Przypomnienie: statyka
Bryła sztywna Fizyka I (B+C) Wykład XXIII: Przypomnienie: statyka Moment bezwładności Prawa ruchu Energia ruchu obrotowego Porównanie ruchu obrotowego z ruchem postępowym Przypomnienie Równowaga bryły
Ćw. nr 31. Wahadło fizyczne o regulowanej płaszczyźnie drgań - w.2
1 z 6 Zespół Dydaktyki Fizyki ITiE Politechniki Koszalińskiej Ćw. nr 3 Wahadło fizyczne o regulowanej płaszczyźnie drgań - w.2 Cel ćwiczenia Pomiar okresu wahań wahadła z wykorzystaniem bramki optycznej
WYZNACZANIE MODUŁU SZTYWNOŚCI METODĄ DYNAMICZNĄ
ĆWICZENIE 12 WYZNACZANIE MODUŁU SZTYWNOŚCI METODĄ DYNAMICZNĄ Cel ćwiczenia: Wyznaczanie modułu sztywności drutu metodą sprężystych drgań obrotowych. Zagadnienia: sprężystość, naprężenie ścinające, prawo
Opis ruchu obrotowego
Opis ruchu obrotowego Oprócz ruchu translacyjnego ciała obserwujemy w przyrodzie inną jego odmianę: ruch obrotowy Ruch obrotowy jest zawsze względem osi obrotu W ruchu obrotowym wszystkie punkty zakreślają
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Kaliszu
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Kaliszu Ć wiczenia laboratoryjne z fizyki Ćwiczenie Wyznaczanie parametrów ruchu obrotowego bryły sztywnej Kalisz, luty 005 r. Opracował: Ryszard Maciejewski Natura jest
Podstawy fizyki sezon 1 V. Ruch obrotowy 1 (!)
Podstawy fizyki sezon 1 V. Ruch obrotowy 1 (!) Agnieszka Obłąkowska-Mucha WFIiS, Katedra Oddziaływań i Detekcji Cząstek, D11, pok. 111 amucha@agh.edu.pl http://home.agh.edu.pl/~amucha Kinematyka ruchu
Bryła sztywna. Fizyka I (B+C) Wykład XXI: Statyka Prawa ruchu Moment bezwładności Energia ruchu obrotowego
Bryła sztywna Fizyka I (B+C) Wykład XXI: Statyka Prawa ruchu Moment bezwładności Energia ruchu obrotowego Typ równowagi zależy od zmiany położenia środka masy ( Równowaga Statyka Bryły sztywnej umieszczonej
Mechanika ogólna. Kinematyka. Równania ruchu punktu materialnego. Podstawowe pojęcia. Równanie ruchu po torze (równanie drogi)
Kinematyka Mechanika ogólna Wykład nr 7 Elementy kinematyki Dział mechaniki zajmujący się matematycznym opisem układów mechanicznych oraz badaniem geometrycznych właściwości ich ruchu, bez wnikania w związek
Podstawowy problem mechaniki klasycznej punktu materialnego można sformułować w sposób następujący:
Dynamika Podstawowy problem mechaniki klasycznej punktu materialnego można sformułować w sposób następujący: mamy ciało (zachowujące się jak punkt materialny) o znanych właściwościach (masa, ładunek itd.),
Podstawy Procesów i Konstrukcji Inżynierskich. Dynamika
Podstawy Procesów i Konstrukcji Inżynierskich Dynamika Prowadzący: Kierunek Wyróżniony przez PKA Mechanika klasyczna Mechanika klasyczna to dział mechaniki w fizyce opisujący : - ruch ciał - kinematyka,
Bryła sztywna. Wstęp do Fizyki I (B+C) Wykład XIX: Prawa ruchu Moment bezwładności Energia ruchu obrotowego
Bryła sztywna Wstęp do Fizyki I (B+C) Wykład XIX: Prawa ruchu Moment bezwładności Energia ruchu obrotowego Obrót wokół ustalonej osi Prawa ruchu Dla bryły sztywnej obracajacej się wokół ostalonej osi mement
12 RUCH OBROTOWY BRYŁY SZTYWNEJ I. a=εr. 2 t. Włodzimierz Wolczyński. Przyspieszenie kątowe. ε przyspieszenie kątowe [ ω prędkość kątowa
Włodzimierz Wolczyński Przyspieszenie kątowe 1 RUCH OROTOWY RYŁY SZTYWNEJ I = = ε przyspieszenie kątowe [ ] ω prędkość kątowa = = T okres, = - częstotliwość s=αr v=ωr a=εr droga = kąt x promień prędkość
Fizyka 1 Wróbel Wojciech. w poprzednim odcinku
w poprzednim odcinku 1 Wzorce sekunda Aktualnie niepewność pomiaru czasu to 1s na 70mln lat!!! 2 Modele w fizyce Uproszczenie problemów Tworzenie prostych modeli, pojęć i operowanie nimi 3 Opis ruchu Opis
Zasady dynamiki Newtona. Pęd i popęd. Siły bezwładności
Zasady dynamiki Newtona Pęd i popęd Siły bezwładności Copyright by pleciuga@o2.pl Inercjalne układy odniesienia Układy inercjalne to takie układy odniesienia, względem których wszystkie ciała nie oddziałujące
Wyznaczanie momentów bezwładności brył sztywnych metodą zawieszenia trójnitkowego
POLTECHNKA ŚLĄSKA WYDZAŁ CHEMCZNY KATEDRA FZYKOCHEM TECHNOLOG POLMERÓW LABORATORUM Z FZYK Wyznaczanie momentów bezwładności brył sztywnych metodą zawieszenia trójnitkowego WYZNACZANE MOMENTÓW BEZWŁADNOŚC
Człowiek najlepsza inwestycja FENIKS
Człowiek najlepsza inwestycja FENIKS - długofalowy program odbudowy, popularyzacji i wspomagania fizyki w szkołach w celu rozwijania podstawowych kompetencji naukowo-technicznych, matematycznych i informatycznych
Doświadczalne wyznaczanie współczynnika sztywności (sprężystości) sprężyn i współczynnika sztywności zastępczej
Doświadczalne wyznaczanie (sprężystości) sprężyn i zastępczej Statyczna metoda wyznaczania. Wprowadzenie Wartość użytej można wyznaczyć z dużą dokładnością metodą statyczną. W tym celu należy zawiesić
3. KINEMATYKA Kinematyka jest częścią mechaniki, która zajmuje się opisem ruchu ciał bez wnikania w jego przyczyny. Oznacza to, że nie interesuje nas
3. KINEMATYKA Kinematyka jest częścią mechaniki, która zajmuje się opisem ruchu ciał bez wnikania w jego przyczyny. Oznacza to, że nie interesuje nas oddziaływanie między ciałami, ani też rola, jaką to
MECHANIKA 2. Prowadzący: dr Krzysztof Polko
MECHANIKA 2 Prowadzący: dr Krzysztof Polko PLAN WYKŁADÓW 1. Podstawy kinematyki 2. Ruch postępowy i obrotowy bryły 3. Ruch płaski bryły 4. Ruch złożony i ruch względny 5. Ruch kulisty i ruch ogólny bryły
Wyznaczanie prędkości lotu pocisku na podstawie badania ruchu wahadła balistycznego
Ćwiczenie nr Wyznaczanie prędkości lotu pocisku na podstawie badania ruchu wahadła balistycznego. Wymagania do ćwiczenia 1. ynamika ruchu obrotowego.. rgania harmoniczne Literatura:. Halliday, R. Resnick,
Tutaj powinny znaleźć się wyniki pomiarów (tabelki) potwierdzone przez prowadzacego zajęcia laboratoryjne i podpis dyżurujacego pracownika obsługi
Tutaj powinny znaleźć się wyniki pomiarów (tabelki) potwierdzone przez prowadzacego zajęcia laboratoryjne i podpis dyżurujacego pracownika obsługi technicznej. 1. Wstęp Celem ćwiczenia jest wyznaczenie
1. Wahadło fizyczne o regulowanej płaszczyźnie. drgań. kilkukrotnie sprawdzając z jaką niepewnością statystyczną możemy mieć do czynienia. pomiarze.
. Wahadło fizyczne o regulowanej płaszczyźnie drgań.. Cel ćwiczenia Cel ćwiczenia: Analiza drgań harmonicznych na przykładzie wahadła fizycznego. Sprawdzenie relacji między okresem drgań obliczonym a okresem
Wyznaczanie modułu sprężystości za pomocą wahadła torsyjnego
Wyznaczanie modułu sprężystości za pomocą wahadła torsyjnego Obowiązkowa znajomość zagadnień Charakterystyka odkształceń sprężystych, pojęcie naprężenia. Prawo Hooke a, moduł Kirchhoffa i jego wpływ na
Wyniki pomiarów okresu drgań dla wahadła o długości l = 1,215 m i l = 0,5 cm.
2 Wyniki pomiarów okresu drgań dla wahadła o długości l = 1,215 m i l = 0,5 cm. Nr pomiaru T[s] 1 2,21 2 2,23 3 2,19 4 2,22 5 2,25 6 2,19 7 2,23 8 2,24 9 2,18 10 2,16 Wyniki pomiarów okresu drgań dla wahadła
Ruch obrotowy bryły sztywnej. Bryła sztywna - ciało, w którym odległości między poszczególnymi punktami ciała są stałe
Ruch obrotowy bryły sztywnej Bryła sztywna - ciało, w którym odległości między poszczególnymi punktami ciała są stałe Ruch obrotowy ruch po okręgu P, t 1 P 1, t 1 θ 1 θ Ruch obrotowy ruch po okręgu P,
Bąk wirujący wokół pionowej osi jest w równowadze. Momenty działających sił są równe zero (zarówno względem środka masy S jak i punktu podparcia O).
Bryła sztywna (2) Bąk Równowaga Rozważmy bąk podparty wirujący do okoła pionowej osi. Z zasady zachowania mementu pędu wynika, że jeśli zapewnimy znikanie momentów sił to kierunek momentu pędu pozostanie
Ć W I C Z E N I E N R E-15
NSTYTUT FZYK WYDZAŁ NŻYNER PRODUKCJ TECNOLOG MATERAŁÓW POLTECNKA CZĘSTOCOWSKA PRACOWNA ELEKTRYCZNOŚC MAGNETYZMU Ć W C Z E N E N R E-15 WYZNACZANE SKŁADOWEJ POZOMEJ NATĘŻENA POLA MAGNETYCZNEGO ZEM METODĄ
BADANIE DRGAŃ TŁUMIONYCH WAHADŁA FIZYCZNEGO
ĆWICZENIE 36 BADANIE DRGAŃ TŁUMIONYCH WAHADŁA FIZYCZNEGO Cel ćwiczenia: Wyznaczenie podstawowych parametrów drgań tłumionych: okresu (T), częstotliwości (f), częstotliwości kołowej (ω), współczynnika tłumienia
Dynamika Newtonowska trzy zasady dynamiki
Dynamika Newtonowska trzy zasady dynamiki I. Zasada bezwładności Gdy działające siły równoważą się ciało fizyczne pozostaje w spoczynku lubporusza się ruchem prostoliniowym ze stałą prędkością. II. Zasada
autor: Włodzimierz Wolczyński rozwiązywał (a)... ARKUSIK 13 RUCH OBROTOWY BRYŁY SZTYWNEJ. CZĘŚĆ 3
autor: Włodzimierz Wolczyński rozwiązywał (a)... ARKUSIK 13 RUCH OBROTOWY BRYŁY SZTYWNEJ. CZĘŚĆ 3 Rozwiązanie zadań należy zapisać w wyznaczonych miejscach pod treścią zadania PYTANIA ZAMKNIĘTE Zadanie
WYZNACZANIE MODUŁU YOUNGA METODĄ STRZAŁKI UGIĘCIA
Ćwiczenie 58 WYZNACZANIE MODUŁU YOUNGA METODĄ STRZAŁKI UGIĘCIA 58.1. Wiadomości ogólne Pod działaniem sił zewnętrznych ciała stałe ulegają odkształceniom, czyli zmieniają kształt. Zmianę odległości między
Krystyna Gronostaj, Magdalena Bacior Zakład Fizyki, Uniwersytet Rolniczy ĆWICZENIE 1 WYZNACZANIE GĘSTOŚCI CIAŁ STAŁYCH. Kraków, luty, 2016
Do użytku wewnętrznego Krystyna Gronostaj, Magdalena Bacior Zakład Fizyki, Uniwersytet Rolniczy ĆWICZENIE 1 WYZNACZANIE GĘSTOŚCI CIAŁ STAŁYCH Kraków, luty, 016 SPIS TREŚCI I. CZĘŚĆ TEORETYCZNA... 1. ZASADY
R o z d z i a ł 4 MECHANIKA CIAŁA SZTYWNEGO
R o z d z i a ł 4 MECHANIKA CIAŁA SZTYWNEGO 4.1. Bryła sztywna W dotychczasowych rozważaniach traktowaliśmy wszystkie otaczające nas ciała jako punkty materialne lub zbiory punktów materialnych. Jest to
Wykład 10. Ruch w układach nieinercjalnych
Wykład 10 Ruch w układach nieinercjalnych Prawa Newtona są słuszne jedynie w układach inercjalnych. Ściśle mówiąc układami inercjalnymi nazywamy takie układy odniesienia, które albo spoczywają, albo poruszają
Mechanika ogólna / Tadeusz Niezgodziński. - Wyd. 1, dodr. 5. Warszawa, Spis treści
Mechanika ogólna / Tadeusz Niezgodziński. - Wyd. 1, dodr. 5. Warszawa, 2010 Spis treści Część I. STATYKA 1. Prawa Newtona. Zasady statyki i reakcje więzów 11 1.1. Prawa Newtona 11 1.2. Jednostki masy i
Prawa ruchu: dynamika
Prawa ruchu: dynamika Fizyka I (B+C) Wykład X: Dynamika ruchu po okręgu siła dośrodkowa Prawa ruchu w układzie nieinercjalnym siły bezwładności Prawa ruchu w układzie obracajacym się siła odśrodkowa siła
Rys. 1Stanowisko pomiarowe
ĆWICZENIE WYZNACZANIE MOMENTU BEZWŁADNOŚCI CIAŁ METODĄ WAHADŁA FIZYCZNEGO GRAWITACYJNEGO I SPRAWDZANIE TWIERDZENIA STEINERA Wykaz przyrządów: Stojak z metalową pryzmą do zawieszania badanych ciał Tarcza
Fizyka 1 Wróbel Wojciech. w poprzednim odcinku
w poprzednim odcinku 1 Opis ruchu Opis ruchu Tor, równanie toru Zależność od czasu wielkości wektorowych: położenie przemieszczenie prędkość przyśpieszenie UWAGA! Ważne żeby zaznaczać w jakim układzie
10 K A T E D R A FIZYKI STOSOWANEJ
10 K A T E D R A FIZYKI STOSOWANEJ P R A C O W N I A F I Z Y K I Ćw. 10. Wyznaczanie momentu bezwładności brył nieregularnych Wprowadzenie Obserwowane w przyrodzie ruchy ciał można opisać * stosując podział
Dynamika ruchu postępowego, ruchu punktu materialnego po okręgu i ruchu obrotowego bryły sztywnej
Dynamika ruchu postępowego, ruchu punktu materialnego po okręgu i ruchu obrotowego bryły sztywnej Dynamika ruchu postępowego 1. Balon opada ze stałą prędkością. Jaką masę balastu należy wyrzucić, aby balon
Doświadczalne sprawdzenie drugiej zasady dynamiki ruchu obrotowego za pomocą wahadła OBERBECKA.
Dowiadczalne sprawdzenie drugiej zasady dynamiki ruchu obrotowego za pomocą wahadła OBERBECKA. Wprowadzenie Wahadło Oberbecka jest bryłą sztywną utworzoną przez tuleję (1) i cztery identyczne wkręcone
Doświadczalne wyznaczanie współczynnika sztywności (sprężystości) sprężyny
Doświadczalne wyznaczanie współczynnika sztywności (sprężystości) Wprowadzenie Wartość współczynnika sztywności użytej można wyznaczyć z dużą dokładnością metodą statyczną. W tym celu należy zawiesić pionowo
MECHANIKA 2. Drgania punktu materialnego. Wykład Nr 8. Prowadzący: dr Krzysztof Polko
MECHANIKA 2 Wykład Nr 8 Drgania punktu materialnego Prowadzący: dr Krzysztof Polko Wstęp Drgania Okresowe i nieokresowe Swobodne i wymuszone Tłumione i nietłumione Wstęp Drgania okresowe ruch powtarzający
T =2 I Mgd, Md 2, I = I o
Kazimierz Pater, Nr indeksu: 999999 Wydział: Podstawowych Problemów Fizyki Kierunek: Fizyka Data: 99.99.9999 Temat: Wyznaczanie momentu bezwładności bryły sztywnej i sprawdzenie tw. Steinera Nr kat. ćwicz:
LABORATORIUM Z FIZYKI
Projekt Plan rozwoju Politechniki Częstochowskiej współfinansowany ze środków UNII EUROPEJSKIEJ w ramach EUROPEJSKIEGO FUNDUSZU SPOŁECZNEGO Numer Projektu: POKL.4.1.1--59/8 INSTYTUT FIZYKI WYDZIAŁINśYNIERII
Wyznaczanie modułu Younga metodą strzałki ugięcia
Ćwiczenie M12 Wyznaczanie modułu Younga metodą strzałki ugięcia M12.1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest wyznaczenie wartości modułu Younga różnych materiałów poprzez badanie strzałki ugięcia wykonanych
Zasady dynamiki Isaak Newton (1686 r.)
Zasady dynamiki Isaak Newton (1686 r.) I (zasada bezwładności) Istnieje taki układ odniesienia, w którym ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym, jeśli nie działają
Pierwsze dwa podpunkty tego zadania dotyczyły równowagi sił, dla naszych rozważań na temat dynamiki ruchu obrotowego interesujące będzie zadanie 3.3.
Dynamika ruchu obrotowego Zauważyłem, że zadania dotyczące ruchu obrotowego bardzo często sprawiają maturzystom wiele kłopotów. A przecież wystarczy zrozumieć i stosować zasady dynamiki Newtona. Przeanalizujmy
Sprawdzian Na rysunku przedstawiono siłę, którą kula o masie m przyciąga kulę o masie 2m.
Imię i nazwisko Data Klasa Wersja A Sprawdzian 1. 1. Orbita każdej planety jest elipsą, a Słońce znajduje się w jednym z jej ognisk. Treść tego prawa podał a) Kopernik. b) Newton. c) Galileusz. d) Kepler..
WYDZIAŁ LABORATORIUM FIZYCZNE
1 W S E i Z W WARSZAWE WYDZAŁ LABORAORUM FZYCZNE Ćwiczenie Nr 1 emat: WYZNACZNE PRZYSPESZENA ZEMSKEGO ZA POMOCĄ WAHADŁA REWERSYJNEGO Warszawa 9 WYZNACZANE PRZYSPESZENA ZEMSKEGO ZA POMOCĄ WAHADŁA REWERSYJNEGO
LABORATORIUM ELEKTROAKUSTYKI. ĆWICZENIE NR 1 Drgania układów mechanicznych
LABORATORIUM ELEKTROAKUSTYKI ĆWICZENIE NR Drgania układów mechanicznych Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z właściwościami układów drgających oraz metodami pomiaru i analizy drgań. W ramach
Drgania - zadanka. (b) wyznacz maksymalne położenie, prędkość i przyspieszenie ciała,
Zadania do przeliczenia na lekcji. Drgania - zadanka 1. Ciało o masie m = 0.5kg zawieszono na nieważkiej nitce o długości l = 1m a następne wychylono o 2cm z położenia równowagi (g = 10 m s 2), (a) oblicz
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Kaliszu
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Kaliszu Ć wiczenia laboratoryjne z fizyki Ćwiczenie 5 Wyznaczanie przyspieszenia grawitacyjnego g za pomocą wahadła balistycznego Kalisz, luty 2005 r. Opracował: Ryszard
Badanie ciał na równi pochyłej wyznaczanie współczynnika tarcia statycznego
Ćwiczenie M8 Badanie ciał na równi pochyłej wyznaczanie współczynnika tarcia statycznego M8.1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest analiza sił działających na ciało spoczywające na równi pochyłej i badanie
Miarą oddziaływania jest siła. (tzn. że siła informuje nas, czy oddziaływanie jest duże czy małe i w którą stronę się odbywa).
Lekcja 4 Temat: Pomiar wartości siły ciężkości. 1) Dynamika dział fizyki zajmujący się opisem ruchu ciał z uwzględnieniem przyczyny tego ruchu. Przyczyną ruchu jest siła. dynamikos (gr.) = potężny, mający
Wstęp. Ruch po okręgu w kartezjańskim układzie współrzędnych
Wstęp Ruch po okręgu jest najprostszym przypadkiem płaskich ruchów krzywoliniowych. W ogólnym przypadku ruch po okręgu opisujemy równaniami: gdzie: dowolna funkcja czasu. Ruch odbywa się po okręgu o środku
2. OPIS ZAGADNIENIA Na podstawie literatury podręczniki akademickie, poz. [2] zapoznać się z zagadnieniem i wyprowadzeniami wzorów.
Zad. M 04 Temat: PRACOWA FZYCZA nstytut Fizyki US Wyznaczanie momentu bezwładności brył metodą wahadła fizycznego. Doświadczalne potwierdzenie twierdzenia Steinera. Cel: zapoznanie się z ruchem drgającym
Rozwiązania zadań egzaminacyjnych (egzamin poprawkowy) z Mechaniki i Szczególnej Teorii Względności
Rozwiązania zadań egzaminacyjnych (egzamin poprawkowy) z Mechaniki i Szczególnej Teorii Względności Zadanie 1 (7 pkt) Cząstka o masie m i prędkości v skierowanej horyzontalnie wpada przez bocznąściankę
Oddziaływania. Wszystkie oddziaływania są wzajemne jeżeli jedno ciało działa na drugie, to drugie ciało oddziałuje na pierwsze.
Siły w przyrodzie Oddziaływania Wszystkie oddziaływania są wzajemne jeżeli jedno ciało działa na drugie, to drugie ciało oddziałuje na pierwsze. Występujące w przyrodzie rodzaje oddziaływań dzielimy na:
Podstawy opracowania wyników pomiarów z elementami analizy niepewności pomiarowych
Podstawy opracowania wyników pomiarów z elementami analizy niepewności pomiarowych dla studentów Chemii (2018) Autor prezentacji :dr hab. Paweł Korecki dr Szymon Godlewski e-mail: szymon.godlewski@uj.edu.pl
Ćwiczenie: "Dynamika"
Ćwiczenie: "Dynamika" Opracowane w ramach projektu: "Wirtualne Laboratoria Fizyczne nowoczesną metodą nauczania realizowanego przez Warszawską Wyższą Szkołę Informatyki. Zakres ćwiczenia: 1. Układy nieinercjalne
MECHANIKA 2. Wykład Nr 3 KINEMATYKA. Temat RUCH PŁASKI BRYŁY MATERIALNEJ. Prowadzący: dr Krzysztof Polko
MECHANIKA 2 Wykład Nr 3 KINEMATYKA Temat RUCH PŁASKI BRYŁY MATERIALNEJ Prowadzący: dr Krzysztof Polko Pojęcie Ruchu Płaskiego Rys.1 Ruchem płaskim ciała sztywnego nazywamy taki ruch, w którym wszystkie
1. Kinematyka 8 godzin
Plan wynikowy (propozycja) część 1 1. Kinematyka 8 godzin Wymagania Treści nauczania (tematy lekcji) Cele operacyjne podstawowe ponadpodstawowe Uczeń: konieczne podstawowe rozszerzające dopełniające Jak
Bryła sztywna. Fizyka I (B+C) Wykład XXII: Porównanie ruchu obrotowego z ruchem postępowym. Bak Precesja Żyroskop
Bryła sztywna Wykład XXII: Fizyka I (B+C) Porównanie ruchu obrotowego z ruchem postępowym Bak Precesja Żyroskop Ogólne wyrażenie na moment pędu Tensor momentu bezwładności Osie główne Porównanie Punkt
Wyznaczanie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła prostego
Ćwiczenie M6 Wyznaczanie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła prostego M6.1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest wyznaczenie przyspieszenia ziemskiego poprzez analizę ruchu wahadła prostego. M6..
WYZNACZANIE MOMENTU BEZWŁADNOŚCI BRYŁY METODĄ DRGAŃ SKRĘTNYCH
WYZNACZANIE MOMENTU BEZWŁADNOŚCI BRYŁY METODĄ DRGAŃ SKRĘTNYCH I. Cel ćwiczenia: wyznaczenie momentu bezwładności bryły przez pomiar okresu drgań skrętnych, zastosowanie twierdzenia Steinera. II. Przyrządy:
KINEMATYKA I DYNAMIKA CIAŁA STAŁEGO. dr inż. Janusz Zachwieja wykład opracowany na podstawie literatury
KINEMATYKA I DYNAMIKA CIAŁA STAŁEGO dr inż. Janusz Zachwieja wykład opracowany na podstawie literatury Funkcje wektorowe Jeśli wektor a jest określony dla parametru t (t należy do przedziału t (, t k )
Fizyka 1- Mechanika. Wykład 4 26.X Zygmunt Szefliński Środowiskowe Laboratorium Ciężkich Jonów
Fizyka 1- Mechanika Wykład 4 6.X.017 Zygmunt Szefliński Środowiskowe Laboratorium Ciężkich Jonów szef@fuw.edu.pl http://www.fuw.edu.pl/~szef/ III zasada dynamiki Zasada akcji i reakcji Każdemu działaniu
ZASADY DYNAMIKI NEWTONA
ZASADY DYNAMIKI NEWTONA I. Jeżeli na ciało nie działa żadna siła lub działające siły się równoważą to ciało pozostaje w spoczynku lub porusza sie ruchem jednostajnym po linii prostej. Ta zasada często
RUCH HARMONICZNY. sin. (r.j.o) sin
RUCH DRGAJĄCY Ruch harmoniczny Rodzaje drgań Oscylator harmoniczny Energia oscylatora harmonicznego Wahadło matematyczne i fizyczne Drgania tłumione Drgania wymuszone i zjawisko rezonansu Politechnika
Wektory, układ współrzędnych
Wektory, układ współrzędnych Wielkości występujące w przyrodzie możemy podzielić na: Skalarne, to jest takie wielkości, które potrafimy opisać przy pomocy jednej liczby (skalara), np. masa, czy temperatura.
będzie momentem Twierdzenie Steinera
Wykład z fizyki, Piotr Posmykiewicz. Niech 90 oznacza moment bezwładności względem osi przechodzącej przez środek masy ciała o masie i niech będzie momentem bezwładności tego ciała względem osi równoległej
Elementy dynamiki klasycznej - wprowadzenie. dr inż. Romuald Kędzierski
Elementy dynamiki klasycznej - wprowadzenie dr inż. Romuald Kędzierski Po czym można rozpoznać, że na ciało działają siły? Możliwe skutki działania sił: Po skutkach działania sił. - zmiana kierunku ruchu
Wyznaczanie modułu sztywności metodą Gaussa
Ćwiczenie M13 Wyznaczanie modułu sztywności metodą Gaussa M13.1. Cel ćwiczenia Celem ćwiczenia jest wyznaczenie wartości modułu sztywności stali metodą dynamiczną Gaussa. M13.2. Zagadnienia związane z
MECHANIKA II. Dynamika ruchu obrotowego bryły sztywnej
MECHANIKA II. Dynamika ruchu obrotowego bryły sztywnej Daniel Lewandowski Politechnika Wrocławska, Wydział Mechaniczny, Katedra Mechaniki i Inżynierii Materiałowej http://kmim.wm.pwr.edu.pl/lewandowski/
Ruch jednowymiarowy. Autorzy: Zbigniew Kąkol Kamil Kutorasiński
Ruch jednowymiarowy Autorzy: Zbigniew Kąkol Kamil Kutorasiński 017 Ruch jednowymiarowy Autorzy: Zbigniew Kąkol, Kamil Kutorasiński Dział Fizyki zajmujący się opisem ruchu ciał nazywamy kinematyką. Definicja
POLITECHNIKA ŚWIĘTOKRZYSKA w Kielcach WYDZIAŁ MECHATRONIKI I BUDOWY MASZYN KATEDRA URZĄDZEŃ MECHATRONICZNYCH LABORATORIUM FIZYKI INSTRUKCJA
POLITECHNIKA ŚWIĘTOKRZYSKA w Kielcach WYDZIAŁ MECHATRONIKI I BUDOWY MASZYN KATEDRA URZĄDZEŃ MECHATRONICZNYCH LABORATORIUM FIZYKI INSTRUKCJA ĆWICZENIE LABORATORYJNE NR 1 Temat: Wyznaczanie współczynnika
FIZYKA klasa 1 Liceum Ogólnokształcącego (4 letniego)
2019-09-01 FIZYKA klasa 1 Liceum Ogólnokształcącego (4 letniego) Treści z podstawy programowej przedmiotu POZIOM ROZSZERZONY (PR) SZKOŁY BENEDYKTA Podstawa programowa FIZYKA KLASA 1 LO (4-letnie po szkole
v 6 i 7 j. Wyznacz wektora momentu pędu czaski względem początku układu współrzędnych.
Dynamika bryły sztywnej.. Moment siły. Moment pędu. Moment bezwładności. 171. Na cząstkę o masie kg znajdującą się w punkcie określonym wektorem r 5i 7j działa siła F 3i 4j. Wyznacz wektora momentu tej
Wykład FIZYKA I. 5. Energia, praca, moc. http://www.if.pwr.wroc.pl/~wozniak/fizyka1.html. Dr hab. inż. Władysław Artur Woźniak
Wykład FIZYKA I 5. Energia, praca, moc Dr hab. inż. Władysław Artur Woźniak Instytut Fizyki Politechniki Wrocławskiej http://www.if.pwr.wroc.pl/~wozniak/fizyka1.html ENERGIA, PRACA, MOC Siła to wielkość
Ruch drgający i falowy
Ruch drgający i falowy 1. Ruch harmoniczny 1.1. Pojęcie ruchu harmonicznego Jednym z najbardziej rozpowszechnionych ruchów w mechanice jest ruch ciała drgającego. Przykładem takiego ruchu może być ruch