WYKŁAD 3 OGÓLNE UJĘCIE ZASAD ZACHOWANIA W MECHANICE PŁYNÓW. ZASADA ZACHOWANIA MASY. 1/15

Podobne dokumenty
WYKŁAD 4 ZASADA ZMIENNOŚCI PĘDU I OGÓLNE RÓWNANIA ZNACZENIE ZASADY ZMIENNOŚCI KRĘTU. RUCHU PŁYNU. 1/11

WYKŁAD 12 ENTROPIA I NIERÓWNOŚĆ THERMODYNAMICZNA 1/10

WYKŁAD 5 RÓWNANIE EULERA I JEGO CAŁKI PIERWSZE 1/14

1. BILANSOWANIE WIELKOŚCI FIZYCZNYCH

Analiza wektorowa. Teoria pola.

WYKŁAD 6 KINEMATYKA PRZEPŁYWÓW CZĘŚĆ 2 1/11

WYKŁAD 8 RÓWNANIE NAVIERA-STOKESA 1/17

WYKŁAD 2 KINEMATYKA PŁYNÓW CZĘŚĆ 1 1/14

MECHANIKA II. Praca i energia punktu materialnego

- prędkość masy wynikająca z innych procesów, np. adwekcji, naprężeń itd.

Rozdział 5. Twierdzenia całkowe. 5.1 Twierdzenie o potencjale. Będziemy rozpatrywać całki krzywoliniowe liczone wzdłuż krzywej C w przestrzeni

Równania dla potencjałów zależnych od czasu

MECHANIKA 2. Zasady pracy i energii. Wykład Nr 12. Prowadzący: dr Krzysztof Polko

MECHANIKA 2. Zasady pracy i energii. Wykład Nr 12. Prowadzący: dr Krzysztof Polko

Kinematyka płynów - zadania

Pole magnetyczne magnesu w kształcie kuli

Wykład FIZYKA I. 5. Energia, praca, moc. Dr hab. inż. Władysław Artur Woźniak

METODY MATEMATYCZNE I STATYSTYCZNE W INŻYNIERII CHEMICZNEJ

Prędkość fazowa i grupowa fali elektromagnetycznej w falowodzie

Wyprowadzenie prawa Gaussa z prawa Coulomba

Ładunek elektryczny. Zastosowanie równania Laplace a w elektro- i magnetostatyce. Joanna Wojtal. Wprowadzenie. Podstawowe cechy pól siłowych

J. Szantyr Wykład 2 - Podstawy teorii wirnikowych maszyn przepływowych

Mechanika ogólna. Kinematyka. Równania ruchu punktu materialnego. Podstawowe pojęcia. Równanie ruchu po torze (równanie drogi)

Fale elektromagnetyczne

Elektrostatyka, cz. 1

Wykład 1 i 2. Termodynamika klasyczna, gaz doskonały

Zasady zachowania, równanie Naviera-Stokesa. Mariusz Adamski

KINEMATYKA I DYNAMIKA CIAŁA STAŁEGO. dr inż. Janusz Zachwieja wykład opracowany na podstawie literatury

Księgarnia PWN: David J. Griffiths - Podstawy elektrodynamiki

Podstawy elektromagnetyzmu. Wykład 1. Rachunek wektorowy

Różniczkowe prawo Gaussa i co z niego wynika...

J. Szantyr -Wykład 2 Poważne wprowadzenie do Mechaniki Płynów

Zasada działania maszyny przepływowej.

Termodynamika. Część 12. Procesy transportu. Janusz Brzychczyk, Instytut Fizyki UJ

Definicje i przykłady

RÓWNANIA MAXWELLA. Czy pole magnetyczne może stać się źródłem pola elektrycznego? Czy pole elektryczne może stać się źródłem pola magnetycznego?

W naukach technicznych większość rozpatrywanych wielkości możemy zapisać w jednej z trzech postaci: skalara, wektora oraz tensora.

Aerodynamika I Efekty lepkie w przepływach ściśliwych.

MECHANIKA 2. Praca, moc, energia. Wykład Nr 11. Prowadzący: dr Krzysztof Polko

Q t lub precyzyjniej w postaci różniczkowej. dq dt Jednostką natężenia prądu jest amper oznaczany przez A.

Fale elektromagnetyczne. Gradient pola. Gradient pola... Gradient pola... Notatki. Notatki. Notatki. Notatki. dr inż. Ireneusz Owczarek 2013/14

Podstawy elektromagnetyzmu. Wykład 2. Równania Maxwella

Mechanika. Wykład 2. Paweł Staszel

WYKŁAD 7 SIŁY WEWNĘTRZNE W PŁYNIE. ZWIĄZKI KONSTYTUTYWNE. PŁYN NEWTONOWSKI.

Elektrostatyka. Prawo Coulomba Natężenie pola elektrycznego Energia potencjalna pola elektrycznego

Podstawy elektrodynamiki / David J. Griffiths. - wyd. 2, dodr. 3. Warszawa, 2011 Spis treści. Przedmowa 11

Rozważmy nieustalony, adiabatyczny, jednowymiarowy ruch gazu nielepkiego i nieprzewodzącego ciepła. Mamy następujące równania rządzące tym ruchem:

Elektrodynamika Część 1 Elektrostatyka Ryszard Tanaś Zakład Optyki Nieliniowej, UAM

1. Podstawy matematyki

TERMODYNAMIKA PROCESOWA

Wykład Temperatura termodynamiczna 6.4 Nierówno

Elektrodynamika Część 1 Elektrostatyka Ryszard Tanaś Zakład Optyki Nieliniowej, UAM

Laboratorium komputerowe z wybranych zagadnień mechaniki płynów

Rozdział 6. Równania Maxwella. 6.1 Pierwsza para

Równa Równ n a i n e i ru r ch u u ch u po tor t ze (równanie drogi) Prędkoś ędkoś w ru r ch u u ch pros pr t os ol t i ol n i io i wym

MECHANIKA PŁYNÓW Płyn

Fizyka 1 (mechanika) AF14. Wykład 9

Podstawy fizyki sezon 1 III. Praca i energia

Teoria pola elektromagnetycznego

Z52: Algebra liniowa Zagadnienie: Zastosowania algebry liniowej Zadanie: Operatory różniczkowania, zagadnienie brzegowe.

Efekt naskórkowy (skin effect)

Zasady dynamiki Newtona. Ilość ruchu, stan ruchu danego ciała opisuje pęd

Promieniowanie dipolowe

PODSTAWY RACHUNKU WEKTOROWEGO

1 Formy różniczkowe w R 3

Wykład 9. Matematyka 3, semestr zimowy 2011/ listopada 2011

Podstawy Elektrotechniki i Elektroniki. Opracował: Mgr inż. Marek Staude

Wykład 3 Zjawiska transportu Dyfuzja w gazie, przewodnictwo cieplne, lepkość gazu, przewodnictwo elektryczne

Zwój nad przewodzącą płytą METODA ROZDZIELENIA ZMIENNYCH

Potencjał pola elektrycznego

Nieskończona jednowymiarowa studnia potencjału

18. Siły bezwładności Siła bezwładności w ruchu postępowych Siła odśrodkowa bezwładności Siła Coriolisa

3. Równania konstytutywne

Wykład 3. Entropia i potencjały termodynamiczne

Wymiana ciepła. Ładunek jest skwantowany. q=n. e gdzie n = ±1, ±2, ±3 [1C = 6, e] e=1, C

ANALIZA MATEMATYCZNA Z ELEMENTAMI STATYSTYKI MATEMATYCZNEJ

J. Szantyr - Wykład 3 Równowaga płynu

IX. MECHANIKA (FIZYKA) KWANTOWA

przepływ Hagena-Poseuille a 22 października 2013 Hydrodynamika równanie Naviera-Stokesa przepły

Wykład Matematyka A, I rok, egzamin ustny w sem. letnim r. ak. 2002/2003. Każdy zdający losuje jedno pytanie teoretyczne i jedno praktyczne.

Laboratorium komputerowe z wybranych zagadnień mechaniki płynów

Tadeusz Lesiak. Dynamika punktu materialnego: Praca i energia; zasada zachowania energii

Moment pędu fali elektromagnetycznej

Fizyka współczesna. Zmienne pole magnetyczne a prąd. Zjawisko indukcji elektromagnetycznej Powstawanie prądu w wyniku zmian pola magnetycznego

Elektrostatyka. Potencjał pola elektrycznego Prawo Gaussa

Pojęcie ładunku elektrycznego

z pokryciem (O i ) i I rozkładu jedności (α i ) i I. Zauważmy najpierw, że ( i I α i )ω dω = d(1 ω) = d d(α i ω). Z drugiej jednak strony

Rozszerzony konspekt preskryptu do przedmiotu Podstawy Robotyki

VII.1 Pojęcia podstawowe.

AERODYNAMIKA I WYKŁAD 4 ELEMENTY TEORII WARSTWY PRZYŚCIENNEJ CZĘŚĆ 1

Aerodynamika I Podstawy nielepkich przepływów ściśliwych

Linie sił pola elektrycznego

Przykład Łuk ze ściągiem, obciążenie styczne. D A

Podstawy Procesów i Konstrukcji Inżynierskich. Dynamika

[ ] ρ m. Wykłady z Hydrauliki - dr inż. Paweł Zawadzki, KIWIS WYKŁAD WPROWADZENIE 1.1. Definicje wstępne

Matematyka stosowana i metody numeryczne

Siły zachowawcze i energia potencjalna. Katarzyna Sznajd-Weron Mechanika i termodynamika dla matematyki stosowanej 2017/18

Pole elektromagnetyczne. Równania Maxwella

przy warunkach początkowych: 0 = 0, 0 = 0

Całka podwójna po prostokącie

Transkrypt:

WYKŁAD 3 OGÓLNE UJĘCIE ZASAD ZACHOWANIA W MECHANICE PŁYNÓW. ZASADA ZACHOWANIA MASY. 1/15

Fundamentalne Zasady Zachowania/Zmienności w Mechanice mówią nam co dzieję się z: masą pędem krętem (momentem pędu) energią ośrodka ciągłego podczas jego ruchu. Wszystkie równia rządzące ruchem płynu wynikają (są wyprowadzane) z tych zasad. Dodatkowo, odwołanie do 2-giej Zasady Termodynamiki może być konieczne w celu rozpoznania fizycznie dopuszczalnych rozwiązań równań opisujących zjawiska termo-mechaniczne w płynie. 2/15

PRAWA ZACHOWANIA PODEJŚCIE OGÓLNE Rozważmy fizyczną wielkość ekstensywną H charakteryzującą stan termodynamiczny i/lub ruch płynu. Założymy, że rozkład przestrzenny tej wielkości w obszarze zajętym przez płyn może być opisany przez pole gęstości wielkości H, oznaczane dalej literą h. Oznacza to, że jednostką fizyczną gęstości h (czyli [h]) jest [ h] [ H]/ kg. Całkowita ilość wielkości fizycznej H w wybranym obszarze (wszystko jednio czy płynnym, czy nie) Ω zadana jest całką objętościową H hd, - gęstość płynu Na tym etapie nie ma znaczenia czy wielkość H jest skalarna, wektorowa czy tensorowa. Załóżmy teraz, że obszar Ω jest w wybranym układzie odniesienia nieruchomy i niezmienny w czasie. Taki obszar nazywamy obszarem kontrolnym, w odróżnieniu od obszaru poruszającego się z płynem, zwanym obszarem płynnym lub materialnym. Kluczowe pytanie: od czego zależy tempo zmian wielkości H w obszarze kontrolnym? 3/15

Tempo zmian wielkości H w obszarze kontrolnym jest sumą dwóch składników: tempa zmian wywołanych produkcją/destrukcją wielkości H w obszarze, tempa zmian wywołanych strumieniem wielkości H przez brzeg obszaru związanym z przepływem przez ten brzeg. W zapisie matematycznym: dh d dh dh hdv dt dt dt dt produkcja strumien przez Zauważmy, że drugi ze składników może być zapisany jako następująca całka powierzchniowa (vide obrazek) dh dt strumien przez h ds gdzie n υn składową prędkości płynu normalną do brzegu. Znak minus w formule pojawia się w związku z zewnętrzną orientacją brzegu (wersor n skierowany jest na zewnątrz, zatem n< 0 gdy wpływa, n>0 gdy wypływa). n 4/15

Ogólna forma zasady zachowania (czy raczej zmienności) wielkości H może być zapisana w sposób następujący dh dt produkcja źródla gdzie symbolem źródla oznaczyliśmy tzw. człon źródłowy, czyli wyrażenie opisujące fizyczne przyczyny produkcji/destrukcji wielkości H w obszarze. Szczegółowy charakter członu źródłowego zależy od konkretnej wielkości dla której sformułowana jest zasada mechaniki: 1. Masa płynu (skalar) Wówczas h 1 i H M () t dv W tym przypadku źródla 0 jako, że w masa nie może być produkowana! 5/15

2. Pęd płynu (wektor) Teraz h υ i H P() t υ dv W tym przypadku źródłem zmienności pędu płynu w obszarze są siły zewnętrzne (powierzchniowa i objętościowa) działające na płyn źródla F F σds f S powierzchniowa V objętosciowa ds gdzie symbolem σ oznaczyliśmy wektor naprężeń (jednostkowej siły powierzchniowej) na powierzchni brzegowej. 6/15

3. Kręt (moment pędu) Teraz h xυ i K() t xυ dv Człon źródłowy zawiera całkowity moment sił zewnętrznych działających na płyn w obszarze źródla M M xσ ds x f S powierzchniowy V objętosciowy dv 7/15

4. Energia Zasadę zachowania w ośrodku ciągłym należy napisać dla sumy wszystkich form energii, tj. energii wewnętrznej i energii kinetycznej. Mamy zatem i 2 h e u υυ u 1 1 2 2 2 H E( t) ( u 1 2 ) dv gdzie symbol u oznacza energię wewnętrzną właściwą (tj. odniesioną do jednostkowej masy płynu), natomiast to wartość (długość) wektora prędkości płynu. W porównaniu z poprzednimi zasadami, człon źródłowy jest bardziej złożony i obejmuje: pracę wykonywaną w jednostkowym czasie (czyli moc) przez siły zewnętrzne (powierzchniowe i objętościowe) strumień ciepła przepływający przez brzeg w wyniku niezerowego gradientu temperatury na tym brzegu (przewodnictwo) produkcję ciepła przez wewnętrzne źródła ciepła i/lub objętościową absorbcję promieniowania. 8/15

Możemy zapisać formułę źródla () t P PV Q Q S moc sil zewnętrznych gdzie składniki mechaniczne mają postać moc strumienia ciepla przez brzeg moc wewnętrznych źródel ciepla a składniki cieplne to Q PS συ ds, PV ds Q f υ dv q n h, h dv Powyżej, q h oznacza wektor strumienia ciepła związany z przewodnictwem ciepła przez brzeg obszaru (pokażemy później, że jest on ściśle związany z gradientem temperatury) a symbol h oznacza gęstość właściwą (odniesioną do jednostki masy) wewnętrznych źródeł ciepła. 9/15

ZASADA ZACHOWANIA MASY W FORMIE RÓŻNICZKOWEJ Wiemy już, że w równaniu wyrażającym zasadę zachowania masy człon źródłowy nie występuje. Mamy W zapisie całkowym dm dm dm 0 dt dt dt produkcja strumien na d dt dv ( ds) 0 υn Ponieważ obszar jest niezmienny w czasie, możemy wejść z różniczkowaniem pod całkę objętościową. Ponadto, możemy zastosować twierdzenie GGO po to, aby zamienić całkę powierzchniową w równoważną całkę objętościową. W wyniku tych manipulacji otrzymujemy [ t ( υ )] dv 0 10/15

Ponieważ obszar został wybrany dowolnie, to przy założeniu ciągłości całkowanego wyrażenia powyższa równość implikuje, że wyrażenie to jest równe zeru w każdym punkcie obszaru zajętego przez płyn. Otrzymujemy w ten sposób różniczkowe równanie zachowania masy ( υ ) 0 t Postać otrzymanego równania nazywamy postacią zachowawczą. Rozwijając składnik zawierający operator dywergencji zastosowany do iloczynu gęstości i prędkości możemy otrzymać inne równoważne formy tego równania, a mianowicie 0 t ( ) D υ t υ υ Dt υ W notacji indeksowej D Dt 0 t x ( ) j j t D j x j x j j x j j Dt D Dt 11/15

Zauważmy, że: 1. Jeżeli przepływ jest ustalony, tj. żadne z pól fizycznych nie zależy jawnie od czasu, to równanie zachowania masy upraszcza się do formy ( υ) υ υ 0 2. Jeżeli const to równanie zachowania masy redukuje się do szczególnie prostej formy υ 0 Równanie to nazywane bywa równaniem ciągłości. Jest to de facto warunek zachowania objętości sformułowany dla płynu nieściśliwego. Mówi on, że tylko pola prędkości o zerowej dywergencji mogą opisywać ruch takiego płynu. Warto zauważyć, że równanie ciągłości nie jest równaniem dynamicznym lecz wyraża więz geometryczny nałożony na klasę dopuszczalnych pól prędkości. 12/15

DWUWYMIAROWY PRZEPŁYW NIEŚCIŚLIWY. FUNKCJA PRĄDU. Funkcja prądu jest wygodnym narzędziem opisu dwuwymiarowego ruchu płynu nieściśliwego. Płyn nieściśliwy to płyn który podczas ruchu ściśle zachowuje swoja objętość (a zatem jego gęstość jest stała). Pokażemy dalej, że kinematycznym warunkiem nieściśliwości płynu jest znikanie dywergencji pola prędkości w każdym punkcie obszaru przepływu. W przypadku 2D warunek ten można łatwo spełnić postulując istnienie funkcji prądu ( t, x, x ) takiej, że 1 2, 1 x 2 2 x 1 Łatwo pokazać, że warunek nieściśliwości x x 0 1 2 1 2 Jest automatycznie spełniony. Istotnie, mamy x 1 x 2 x, x x, x 0 1 2 1 2 2 1 Funkcja prądu ma ważną własność: jest stała wzdłuż każdej linii prądu. 13/15

Aby się o tym przekonać wystarczy pokazać, że gradient funkcji prądu jest w każdym punkcie przepływu prostopadły do lokalnego wektora prędkości. Mamy zatem υ x x 0 1 2 1 2 2 1 1 2 Rozważmy teraz dwie linie prądu i dowolna linię łączącą dwa punkty położone na tych liniach (obrazek). Obliczmy strumień objętości płynu (zwany ogólnie - wydatkiem 2 objętościowym, chociaż w 2D mierzonym de facto w m s) przez linię AB. streamlines B A Q AB B A n v Obliczamy B B Q υn ds ( n n ) ds AB 1 1 2 2 A A B B ( ) ds ( ) ds A B A 1 2 2 1 1 x 2 A ds B A x 1 2 Strumień objętości (w 2D) płynący pomiędzy dwiema liniami prądu jest równy różnicy wartości funkcji prądu na tych liniach. 14/15

UWAGA: Skalarna funkcja prądu może być również zdefiniowana dla przepływu nieściśliwego, którego pole prędkości jest osiowo symetryczne. W takim polu istnieją jedynie dwie niezerowe składowe wektora prędkości: osiowa i radialna (promieniowa), natomiast składowa obwodowa (azymutalna) znika tożsamościowo. W ogólnym przypadku 3D skalarna funkcja prądu musi być zastąpiona przez wektorową funkcję prądu Ψ związaną z polem prędkości wzorem υ Ψ. Relacja ta implikuje automatycznie, że υ 0, tj. warunek nieściśliwości jest spełniony automatycznie. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 15/15