Algebraiczna geometria rzutowa
|
|
- Stanisław Głowacki
- 5 lat temu
- Przeglądów:
Transkrypt
1 Algebraiczna geometria rzutowa Andrzej Nowicki Uniwersytet Mikołaja Kopernika, Wydział Matematyki i Informatyki, ul. Chopina 12 18, Toruń, ( anow@mat.uni.torun.pl) Czerwiec 2003 Spis treści 1 Domknięte zbiory rzutowe Przestrzeń rzutowa Ideały jednorodne Zbiory domknięte w przestrzeni rzutowej Ideały jednorodne postaci I p (X) Operacje podnoszenia i opuszczania Stożek Rzutowe twierdzenie Hilberta o zerach Topologia podzbioru przestrzeni rzutowej Nieprzywiedlne zbiory rzutowe Romaitości quasi-rzutowe Płaszczyzna afiniczna i płaszczyzna rzutowa Płaszczyzna afiniczna Płaszczyzna afiniczna k Skończone płaszczyzny afiniczne Płaszczyzna rzutowa Płaszczyzna rzutowa powstała z płaszczyzny afinicznej Płaszczyzna afiniczna powstała z płaszczyzny rzutowej Płaszczyzna rzutowa P 2 (k) Płaszczyzna rzutowa i dualność Aksjomat Desarques a Aksjomat Pappa Skończone płaszczyzny rzutowe Trójwymiarowa przestrzeń rzutowa Odwzorowania regularne podzbiorów rzutowych Jednorodne funkcje wymierne Funkcje regularne Definicje odwzorowania regularnego Początkowe przykłady odwzorowań regularnych Afiniczne odwzorowania regularne Izomorfizm rozmaitości quasi-rzutowych i
2 ii Andrzej Nowicki, Czerwiec 2003 Algebraiczna geometria rzutowa 3.7 Otoczenia afiniczne Własności lokalne Dalsze własności odwzorowań regularnych Odwzorowania wymierne Funkcje wymierne rozmaitości quasi-rzutowej Odwzorowania wymierne z X do P m Odwzorowania wymierne jako funkcje częściowe Związek z odwzorowaniami regularnymi Odwzorowania wymierne z X do Y Odwzorowanie Veronese Produkty rozmaitości Produkt podrozmaitości przestrzeni afinicznych Zanurzenie Segrego Produkt rozmaitości quasi-rzutowych Wielomiany jednorodne względem podzbioru zbioru zmiennych Zbiory domknięte w P n P m i P n A m Wykres odwzorowania regularnego Rzutowania Zastosowanie produktów Odwzorowania skończone Odwzorowania skończone rozmaitości afinicznych Pierścień niezmienników skończonej grupy automorfizmów Ilorazowa rozmaitość afiniczna Odwzorowania skończone rozmaitości quasi-rzutowych Pewna ogólna własność odwzorowań regularnych Rzutowania o danym środku Wymiar Przykłady Wymiar przekroju z hiperpowierzchnią Twierdzenia o wymiarze włókien Twierdzenie Tsena Krzywe algebraiczne Lokalny pierścień punktu Pierścień kiełków Lokalny pierścień punktu rozmaitości afinicznej Skończona generowalność i noetherowskość Lokalny pierścień punktu rozmaitości nieprzywiedlnej Przestrzenie liniowe postaci M s /M s Przestrzeń styczna Prosta styczna Przestrzeń styczna jako zbiór prostych stycznych Różniczka funkcji regularnej Przestrzeń styczna i lokalne derywacje
3 Andrzej Nowicki, Czerwiec 2003 Algebraiczna geometria rzutowa iii 9.5 Derywacje lokalne pierścienia wielomianów Morfizmy przestrzeni stycznych Przestrzeń styczna dla rozmaitości quasi-rzutowej Wymiar przestrzeni stycznej i punkty proste Lokalny pierścień punktu prostego Wiązka styczna Rodziny wektorowe i przekroje Definicja wiązki stycznej Derywacje pierścienia funkcji regularnych Pola wektorowe i derywacje Nawias Liego pól wektorowych Rozmaitości normalne Normalność Normalizacja Dywizory Podrozmaitości kowymiaru Grupa dywizorów Dywizory główne Przestrzeń liniowa stowarzyszona z dywizorem Spis cytowanej literatury 105
4 iv Andrzej Nowicki, Czerwiec 2003 Algebraiczna geometria rzutowa
5 1 Domknięte zbiory rzutowe 1.1 Przestrzeń rzutowa Niech k będzie ciałem i n liczbą naturalną. W zbiorze k n+1 {0} definiujemy następującą relację typu równoważności (x 0,..., x n ) (y 0,..., y n ) 0 a k i {0,...,n} y i = ax i. Klasę abstrakcji każdego elementu (x 0,..., x n ) k n+1 {0} (względem tej relacji) oznaczamy przez (x 0 : : x n ). Zbiór wszystkich klas abstrakcji oznaczamy przez P n (k) i nazywamy n- wymiarową przestrzenią rzutową nad ciałem k. Jeżeli x P n (k), to każdy ciąg (x 0,..., x n ) k n+1 {0} taki, że x = (x 0 : : x n ) nazywamy ciągiem współrzędnych jednorodnych punktu x. Niech i {0,..., n}. Jeśli punkt x P n (k) posiada ciąg jednorodnych współrzędnych z niezerowym elementem na i-tym miejscu, to każdy ciąg jednorodnych współrzędnych punktu x ma niezerowe i-te miejsce. Zbiór wszystkich punktów x P n (k) z niezerowym i-tym miejscem oznaczać będziemy przez A n i lub A n i (k). Jest oczywiste, że Pn (k) = A n 0 An n. Niech µ i : A n i k n, ν i : k n A n i będą funkcjami zdefiniowanymi następująco: (x 0 : : x i : : x n ) (x 0,..., x i 1, x i+1,..., x n ) µ i ( x 0 x i,..., x i x i,..., xn x i ), ν i (x0 : : x i 1 : 1 : x i+1 : : x n ). Zwróćmy uwagę, że µ i jest dobrze określone. Funkcje te są wzajemnie odwrotne. Każde więc A n i możemy interpretować jako afiniczną przestrzeń k n. Niech H i = {(x 0 : : x n ) P n (k); x i = 0}. Zbiór H i nazywamy hiperpłaszczyzną w nieskończoności. Bijekcja (x 0 : : x i 1 : 0 : x i+1 : : x n ) (x 0 : : x i 1 : x i+1 : : x n ) pozwala interpretować H i jako przestrzeń rzutową P n 1 (k), którą w tym przypadku będziemy oznaczać przez P n 1 i. Zauważmy, że P n (k) = A n i P n 1 i. Przestrzeń P n (k) możemy interpretować jako zbiór wszystkich prostych w k n+1 przechodzących przez punkt (0,..., 0) lub równoważnie jako zbiór wszystkich jednowymiarowych podprzestrzeni przestrzeni liniowej k n+1. Z równości P n (k) = A n i P n 1 i wynika, że n-wymiarowa przestrzeń rzutowa P n (k) jest sumą n-wymiarowej przestrzeni afinicznej k n i zbioru wszystkich kierunków w k n. Mamy np. P 2 (k) = A 2 0 P1 0. Przestrzń P2 (k) jest zbiorem wszystkich prostych w k 3 przechodzących przez 0. Te wszystkie proste, które leżą na płaszczyźnie 0XY tworzą jednowymiarową przestrzeń rzutową. Pozostałe proste przecinają ustaloną płaszczyznę (np. Z = 1), równoległą do płaszczyzny 0XY. Każdy punkt tej równoległej płaszczyzny wyznacza dokładnie jedną prostą w k 3 1
6 2 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe przechodzącą przez 0. Zatem P 2 (k), to P 1 (k) plus płaszczyzna afiniczna. W podobny sposób widzimy, że P 1 (k), to punkt (czyli P 0 (k)) plus prosta afiniczna. 1.2 Ideały jednorodne Niech k[s] = k[s 0,..., S n ] będzie pierścieniem wielomianów nad ciałem k. Mówimy że wielomian f k[s] jest jednorodny stopnia m (lub, że jest formą stopnia m), jeśli f jest sumą jednomianów stopnia m. Zanotujmy dobrze znane fakty (patrz np. [Now94a] 19). Stwierdzenie Niech f k[s]. Jeżeli ciało k jest nieskończone, to następujące warunki są równoważne. (1) f jest wielomianem jednorodnym stopnia m. (2) f(au 0,..., au n ) = a m f(u 0,..., u n ), dla wszystkich u 0,..., u n k oraz a k {0}. (3) W pierścieniu wielomianów k[t][s 0,..., S n ] zachodzi równość f(ts 0,..., ts n ) = t m f(s 0,..., S n ). Stwierdzenie Niech f k[s]. Jeżeli k jest ciałem charakterystki zero, to następujące warunki są równoważne. (1) f jest wielomianem jednorodnym stopnia m. f f (4) (Tożsamość Eulera) S 0 S S n S n = mf. Stwierdzenie Jeśli iloczyn niezerowych wielomianów f, g k[s] jest wielomianem jednorodnym, to wielomiany f, g są jednorodne. Każdy wielomian f k[s] ma dokładnie jedno przedstawienie w postaci i f i, gdzie każde f i jest wielomianem jednorodnym stopnia i. W tym przypadku wielomiany f i nazywamy składowymi jednorodnymi wielomianu f. Mówimy, że ideał A k[s] jest jednorodny, jeśli z tego, że f A wynika, że każda składowa jednorodna wielomianu f należy do A. Ideały 0 i k[s] są oczywiście jednorodne. Łatwo wykazać następujące stwierdzenie. Stwierdzenie Niech A k[s] będzie ideałem w k[s]. Wtedy A jest ideałem jednorodnym ideał A jest generowany przez zbiór wielomianów jednorodnych. Dowód następnego stwierdzenia można znaleźć np. w [ZarSam] t2 str Stwierdzenie (1) Sumy, przekroje i iloczyny ideałów jednorodnych są ideałami jednorodnymi. (2) Jeżeli A, B są ideałami jednorodnymi, to ideał A : B też jest jednorodny. (3) Jeżeli A jest ideałem jednorodnym, to radykał A jest też ideałem jednorodnym. (4) Każdy jednorodny ideał A posiada nieskracalny rozkład prymarny A = Q 1 Q r, w którym ideały prymarne Q 1,..., Q r są jednorodne. (5) Ideały pierwsze, stowarzyszone z ideałem jednorodnym, są ideałami jednorodnymi.
7 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe 3 Stwierdzenie Niech A będzie jednorodnym ideałem w k[s] różnym od k[s]. Następujące warunki są równoważne. (1) A jest ideałem pierwszym. (2) Jeśli f, g k[s] są jednorodnymi wielomianami takimi, że fg A, to f A lub g A. Dowód. Implikacja (1) (2) jest oczywista. Dla dowodu implikacji (2) (1) załóżmy, że f, g są dowolnymi wielomianami z k[s] takimi, że fg A. Niech f = f r + + f 0, g = g s + + g 0 będą rozkładami na składowe jednorodne. Przypuśćmy, że f A oraz g A. Istnieją wtedy liczby p i q takie, że f p A, g q A. Załóżmy, że liczby p, q są największe z możliwych. Oznaczmy: F = f p + + f 0, G = g q + + g 0, a = f r + + f p+1, b = g s + + g q+1. Wtedy f = a + F, g = b + G oraz a, b A. Z tego, że fg A wynika, że F G A. Ponieważ ideał A jest jednorodny, więc każda składowa jednorodna wielomianu F G należy do A. W szczególności do tego ideału należy wielomian f p g q (gdyż jest to składowa jednorodna wielomianu F G najwyższego stopnia). Teraz z (2) wynika, że f p A lub g q A, ale to jest sprzecznością. 1.3 Zbiory domknięte w przestrzeni rzutowej Niech k[s] = k[s 0,..., S n ] będzie pierścieniem wielomianów nad nieskończonym ciałem k. Definicja Mówimy, że punkt x P n (k) jest zerem wielomianu f k[s], jeśli f(x 0,..., x n ) = 0, dla każdego ciągu (x 0,..., x n ) jednorodnych współrzędnych punktu x. Przykład Niech n = 2, k[s] = k[s 0, S 1, S 2 ]. Punkt (1 : 0 : 0) P 2 (k) jest zerem wielomianu f = 2S 1 3S 2 k[s]. Punkt (0 : 3 : 2) P 2 (k) jest zerem wielomianu g = S S 1 3S 2 k[s]. Natomiast punkt (0 : 3 : 6) P 2 (k) nie jest zerem wielomianu h = S S2 1 3S 2 k[s]. Mamy tu h(0, 3, 6) = 0 jednakże (0 : 3 : 6) = (0 : 1 : 2) i h(0, 1, 2) = 4 0 (przy założeniu, że char(k) 2). Lemat Punkt x P n (k) jest zerem wielomianu f k[s] wtedy i tylko wtedy, gdy x jest zerem każdej składowej jednorodnej wielomianu f. Dowód. Niech x = (x 0 : : x n ) i niech f = f m + + f r będzie rozkładem wielomianu f na jednorodne składowe. Wtedy 0 = f(ax 0,..., ax n ) = a m f m (x 0,..., x n ) + + a r f r (x 0,..., x n ), dla każdego a k {0}. Stąd wynika, że f i (x 0,..., x n ) = 0, dla wszystkich i = m,..., r (gdyż ciało k jest nieskończone), a zatem x jest zerem każdej formy f m,..., f r. Definicja Jeżeli F k[s] jest podzbiorem, to oznaczmy: V p (F ) = {x P n (k); x jest zerem każdego wielomianu f F }. Każdy podzbiór w P n (k) postaci V p (F ) nazywamy rzutowym zbiorem algebraicznym lub rzutowym zbiorem domkniętym.
8 4 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe Stwierdzenie Jeśli F k[s] jest podzbiorem, to V p (F ) = V p ((F )) = V p (A) = V p ( A), gdzie A jest najmniejszym ideałem jednorodnym w k[s] zawierającym zbiór F. Jest oczywiste, że dla każdego zbioru F k[s] istnieje najmniejszy ideał jednorodny zawierający F. Zbiór jednorodnych ideałów zawierających F jest bowiem niepusty (cały pierścień k[s] jest takim ideałem jednorodnym). Przekrój ideałów jednorodnych jest ideałem jednorodnym. Zatem przekrój wszystkich jednorodnych ideałów zawierających F jest najmniejszym ideałem jednorodnym zawierającym F. Najmniejszy ideał jednorodny zawierający zbiór F jest zwykłym ideałem generowanym przez wszystkie składowe jednorodne wszystkich wielomianów ze zbioru F. Z twierdzenia Hilberta o bazie wynika: Stwierdzenie Każdy rzutowy zbiór algebraiczny w P n (k) jest postaci V p (F ), gdzie F jest skończonym zbiorem jednorodnych wielomianów w k[s]. Operacja V p ma podobne własności co operacja V w sytuacji afinicznej. Stwierdzenie (1) = V p ({1}) = V p (k[s]), P n (k) = V p (0), (2) α V p(f α ) = V p ( α F α) = V p ( α (F α)), (3) Jeśli A i B są jednorodnymi ideałami w k[s], to V p (A) V p (B) = V p (A B) = V p (AB). Zbiory postaci V p (F ) zadają więc na przestrzeni rzutowej P n (k) pewną topologię. Nazywamy ją topologią Zariskiego na P n (k). Stwierdzenie Każdy zbiór jednoelementowy {x} P n (k) jest rzutowym zbiorem algebraicznym. Dowód. Niech (x 0,..., x n ) k n+1 {0} będzie ciągiem jednorodnych współrzędnych punktu x. Istnieje wtedy i {0,..., n} takie, że x i 0. Załóżmy, że x 0 0 i rozpatrzmy jednorodny ideał A w k[s] generowany przez wszystkie wielomiany postaci x i S 0 x 0 S i, dla i = 0,..., n. Jest oczywiste, że {x} = V p (A). Oznacza to, że topologia Zariskiego na P n (k) jest T 1 -topologią. Stwierdzenie Każdy domknięty zbiór rzutowy w P 1 (k) jest albo całą przestrzenią P 1 (k) albo zbiorem skończonym. Dowód. Niech X P 1 (k) będzie domkniętym zbiorem rzutowym różnym od P 1 (k). Wtedy X = V p (f 1,..., f r ), gdzie f 1,..., f r są pewnymi niezerowymi wielomianami jednorodnymi należącymi do k[s] = k[s 0, S 1 ]. Oczywiście X V p (f 1 ). Wystarczy zatem pokazać, że V p (f 1 ) jest zbiorem skończonym. Ponieważ f 1 jest niezerowym wielomianem jednorodnym, więc f 1 = a 0 S m 0 + a 1 S m 1 0 S a m 1 S 1 0S m a m S m 1, gdzie a 0,..., a m są elementami ciała k, z których co najmniej jeden jest niezerowy.
9 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe 5 Niech x = (x 0 : x 1 ) będzie zerem wielomianu f 1. Jeśli x 0 = 0, to x 1 0 i wtedy x = (0 : x 1 ) = (0 : 1). Wielomian f 1 zeruje się więc w conajwyżej jednym takim punkcie z x 0 = 0. Dalej załóżmy, że x 0 0. Wtedy x = (x 0 : x 1 ) = (1 : x1 x 0 ). Z tego, że f 1 (x 0, x 1 ) = 0 wynika, że ( ) 1 ( ) 2 ( ) m x1 x1 x1 0 = a 0 + a 1 + a a m, x 0 x 0 x 0 to znaczy, że x1 x 0 jest pierwiastkiem niezerowego wielomianu a 0 + a 1 t + + a m t m k[t]. Pierwiastków takich jest oczywiście co najwyżej m, a więc skończenie wiele. 1.4 Ideały jednorodne postaci I p (X) Wszystkie fakty podane w tym podrozdziale są podobne do odpowiednich faktów z geometrii afinicznej. Zakładamy, tak jak poprzednio, że k jest ciałem nieskończonym. Definicja Jeżeli X P n (k) jest podzbiorem, to oznaczmy: I p (X) = {f k[s]; każdy punkt x X jest zerem wielomianu f}. W szczególności I p ( ) = k[s]. Stwierdzenie (1) I p (X) jest radykalnym ideałem jednorodnym w k[s]. (2) Jeżeli X Y, to I p (Y ) I p (X). (3) Jeżeli X P n (k), to X V p I p (X). (4) Jeżeli F k[s], to F I p V p (F ). (5) V p I p V p = V p. (6) I p V p I p = I p. Jeżeli X P n (k) jest podzbiorem, to przez X oznaczamy domknięcie zbioru X w topologii Zariskiego na P n (k). Stwierdzenie X = V p I p (X). Dowód. Z 1.4.2(3) widzimy, że V p I p (X) jest zbiorem domkniętym zawierającym X. Niech W = V p (F ), gdzie F k[s], będzie dowolnym zbiorem domkniętym zawierającym X. Wtedy X W więc I p (W ) I p (X), więc X V p I p (X) V p I p (W ) = V p I p V p (F ) = V p (F ) = W. Zatem każdy zbiór domknięty zawierający X zawiera zbiór V p I p (X). Stwierdzenie Jeżeli X P n (k) jest podzbiorem, to I p (X) = I p (X). Dowód. Wiemy, że X = V p I p (X). Zatem I p (X) = I p V p I p (X) = I p (X). Stwierdzenie Niech X P n (k) będzie podzbiorem. Wtedy I p (X) = 0 X = P n (k).
10 6 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe Dowód. Jeśli I p (X) = 0, to z mamy: P n (k) = V p (0) = V p I p (X) = X. Niech P n (k) = X. Wtedy (na mocy Stwierdzenia oraz założenia o nieskończoności ciała k) I p (X) = I p (X) = I p (P n (k)) = Operacje podnoszenia i opuszczania Wprowadziliśmy (dla każdego i {0,..., n}) dwa, wzajemnie odwrotne, odwzorowania µ i : A n i k n, ν i : k n A n i, (x 0 : : x i : : x n ) (x 0,..., x i 1, x i+1,..., x n ) µ i ( x 0 x i,..., x i x i,..., xn x i ), ν i (x0 : : x i 1 : 1 : x i+1 : : x n ). Jeśli i = 0, to odwzorowania te będziemy oznaczać przy pomocy symbolu, pisanego odpowiednio u dołu i u góry. Jeśli x = (x 0 : : x n ) P n (k) jest punktem należącym do A n 0, to x jest punktem afinicznej przestrzeni k n równym punktowi ( x 1 x 0,..., xn x 0 ). Jeśli natomiast y = (y 1,..., y n ) k n, to y = (1 : y 1 : : y n ) A n 0. Zachodzą następujące równości: (x ) = x, dla x A n 0 oraz (y ) = y, dla y k n. Podobne oznaczenia stosować będziemy dla podzbiorów. X = {x ; x X}, gdy X A n 0 oraz Y = {y ; y Y }, gdy Y k n. Wtedy (X ) = X i (Y ) = Y. W szczególności (A n 0 ) = k n oraz (k n ) = A n 0. Wprowadzimy teraz podobne oznaczenia dla wielomianów. Niech k[t ] = k[t 1,..., T n ], k[s] = k[s 0,..., S n ] będą pierścieniami wielomianów. Przez Form k [S] = Form k [S 0,..., S n ] oznaczmy zbiór wszystkich jednorodnych wielomianów należących do k[s]. Definicja Jeżeli F Form k [S] i G k[t ], to przez F i G oznaczmy wielomiany, należące odpowiednio do k[t ] i Form k [S], określone następująco: i G = 0 dla G = 0. Przykład F (T 1,..., T n ) = F (1, T 1,..., T n ), G (S 0,..., S n ) = S deg G 0 G( S 1 S 0,..., Sn S 0 ), gdy G 0 (1) Dla F (S 0, S 1, S 2 ) = S 2 1 S 2 + S 2 0 S 1 + S 0 S 1 S 2 + S 3 0 k[s 0, S 1, S 2 ], mamy: F (T 1, T 2 ) = T 2 1 T 2 + T 1 T 2 + T (2) Jeśli G = 2T 1 T 2 + T k[t 1, T 2 ], to G (S 0, S 1, S 2 ) = 2S 1 S 2 + S 0 S 2 + 3S 2 0. Podamy teraz podstawowe własności wielomianów postaci F i G. Stwierdzenie Niech F Form k [S]. Wtedy: (1) deg F deg F ; (2) jeśli S 0 F, to deg F = deg F ; (3) jeśli S 0 F, to (F ) = F.
11 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe 7 Stwierdzenie Niech G k[t ]. Wtedy: (1) deg G = deg G; (2) (G ) = G; (3) jeśli G 0, to S 0 G. Stwierdzenie Jeśli F 1, F 2 Form k [S], to F 1 F 2 Form k [S] i (F 1 F 2 ) = F 1 F 2. Jeśli G 1, G 2 k[t ], to (G 1 G 2 ) = G 1 G 2. Stwierdzenie Niech F 1, F 2 Form k [S] oraz G 1, G 2 k[t ]. Jeśli formy F 1 i F 2 są tego samego stopnia, to F 1 + F 2 Form k [S] i (F 1 + F 2 ) = F 1 + F 2. Jeśli wielomiany G 1, G 2 oraz G 1 + G 2 są tego samego stopnia, to (G 1 + G 2 ) = G 1 + G 2. Stwierdzenie Niech F Form k [S], G k[t ], F k, G k oraz S 0 F. (1) F jest formą nierozkładalną F jest wielomianem nierozkładalnym. (2) G jest wielomianem nierozkładalnym G jest formą nierozkładalną. Dowód. Załóżmy, że G jest wielomianem nierozkładalnym i przypuśćmy, że G = F 1 F 2, gdzie F 1, F 2 k[s] k. Wtedy F 1, F 2 Form k [S]. Ponieważ S 0 G (Stwierdzenie 1.5.4), formy F 1 i F 2 nie są podzielne przez S 0. Zatem G = (G ) = (F 1 F 2 ) = (F 1 ) (F 2 ) oraz (F 1 ) k i (F 2 ) k. Otrzymaliśmy sprzeczność z nierozkładalnością wielomianu G. Podobnie wykazujemy pozostałe części tego stwierdzenia. Z powyższych stwierdzeń wynika: Stwierdzenie Niech F Form k [S], F k, S 0 F, G k[t ], G k. (1) Jeśli F = F 1 F r jest rozkładem formy F na czynniki nierozkładalne, to F = F 1 F r jest rozkładem wielomianu F na czynniki nierozkładalne. (2) Jeśli G = G 1 G r jest rozkładem wielomianu G na czynniki nierozkładalne, to G = G 1 G r jest rozkładem formy G na czynniki nierozkładalne. Jeśli A k[t ] jest podzbiorem, to afiniczny zbiór domknięty V(A) będziemy teraz oznaczać przez V a (A). Ideały pierścienia k[t ] postaci I(X) oznaczać będziemy przez I a (X). Stwierdzenie (1) Jeśli F 1,..., F r Form k [S], to V p (F 1,..., F r ) A n 0 = V a(f 1,..., F r ). (2) Jeśli G 1,..., G r k[t ], to V a (G 1,..., G r ) = V p (G 1,..., G r ) A n 0. Stwierdzenie Niech X A n 0, F Form k[s] oraz G k[t ]. Wtedy: (1) F I a (X ) F I p (X); (2) G I a (X ) G I p (X). Dowód. Dla wielomianów zerowych jest to oczywiste. Załóżmy, że F 0 i G 0. Niech x = (x 0 : : x n ) X. Wtedy x 0 0 oraz F (x) = F (x 0,..., x n ) = x deg F 0 F (1, x1 x 0,..., xn x 0 ) = x deg F 0 F ( x1 x 0,..., xn x 0 ) = x deg F 0 F (x ). Stąd wynika, że F (x) = 0 F (x ) = 0. Mamy więc własność (1). Własność (2) wynika z równości G (x) = G (x 0,..., x n ) = x deg G 0 G( x1 x 0,..., xn x 0 ) = x deg G 0 G(x ).
12 8 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe Stwierdzenie Jeśli X jest niepustym zbiorem zawartym w A n 0, następujące warunki są równoważne. (1) I a (X ) jest ideałem pierwszym w k[t ]. (2) I p (X) jest ideałem pierwszym w k[s]. Dowód. Ponieważ X, więc I a (X ) k[t ] i I p (X) k[s]. (1) (2). Niech P, Q Form k [S]. Załóżmy, że P Q I p (X). Wtedy (Stwierdzenie ) P Q I a (X ), a zatem P I a (X ) lub Q I a (X ). To implikuje (na mocy Stwierdzenia ), że P I p (X) lub Q I p (X). Ze Stwierdzenia wynika więc, że I p (X) jest ideałem pierwszym. Implikacja (2) (1) jest prostą konsekwencją Stwierdzenia Stwierdzenie Załóżmy, że ciało k jest algebraicznie domknięte. Niech F Form k [S], S 0 F i niech X = V p (F ) A n 0. Jeśli X, to X = V p (F ), gdzie X jest domknięciem zbioru X w P n (k). Dowód. Ponieważ V p (F ) jest zbiorem domkniętym zawierającym X, więc X V p (F ). Udowodnimy inkluzję w przeciwnym kierunku. W tym celu załóżmy, że X = V p (G 1,..., G r ), gdzie G 1,..., G r są pewnymi jednorodnymi wielomianami z k[s] k. Rozpatrzmy wielomian G 1. Ponieważ każdy punkt x X jest zerem wielomianu G 1, więc wielomian ten nie jest postaci as p 0, gdzie a k {0}, p > 0. Załóżmy, że G 1 = S p 0 H, gdzie p 0, H Form k[s], S 0 H, deg H 1. Niech y = (y 1,..., y n ) k n będzie takim punktem, że F (y) = 0. Pokażemy, że H (y) = 0. Zauważmy najpierw, że F (y ) = 0. Istotnie, ponieważ y = (1 : y 1 : : y n ) więc F (1, y 1,..., y n ) = F (y 1,..., y n ) = F (y) = 0. Zatem y X. To implikuje, że G 1 (y ) = 0, czyli H(y ) = 0 (bo G 1 = S p 0 H). Ale H = (H ), więc 0 = (H ) (y ) = 1 deg H H (y) = H (y). Wykazaliśmy zatem, że wielomian H zeruje się we wszystkich takich punktach y k n, w których zeruje się wielomian F. Z afinicznego twierdzenia Hilberta o zerach wynika więc, że wielomian H należy do radykału ideału (F ). Zatem Stąd wynika, że (H ) q = P F, gdzie q > 0, P k[t ]. H q = ((H ) ) q = ((H ) q ) = (P F ) = P (F ) = P F, a zatem H należy do radykału ideału (F ) pierścienia k[s]. Stąd dalej wynika, że G 1 = S p 0 H należy też do tego radykału. W ten sam sposób pokazujemy, że wszystkie wielomiany G 1,..., G r należą do radykału ideału (F ). Mamy więc: (G 1,..., G r ) (F ), a zatem X = V p (G 1,..., G r ) V p (F ). Poniższy przykład pokazuje, że założenie S 0 F, występujące w Stwierdzeniu , jest istotne. Przykład Niech F = S 0 S 1 i niech X = V p (F ) A 1 0. Wtedy V p(f ) = {(1 : 0), (0 : 1)} oraz X = {(1 : 0)}. Zatem X = X V p (F ).
13 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe Stożek Z każdym podzbiorem X P n (k) możemy stowarzyszyć podzbiór cone(x) k n+1, zwany stożkiem nad X, zdefiniowany następująco: cone(x) = {(x 0,..., x n ) k n+1 ; (x 0,..., x n ) = (0,..., 0) lub (x 0 : : x n ) X}. Przykład Niech X = {(2 : 5)} P 1 (k). Wówczas cone(x) = {(0, 0)} {(2r, 5r); 0 r k} = {(2r, 5r); r k}, czyli cone(x) jest zbiorem wszystkich punktów (x, y) k 2 takich, że { x = 2r, y = 5r, gdzie r k. Jest to więc prosta w k 2 przechodząca przez punkty (0, 0) i (2, 5). Przykład Niech X = V p (S1 2 + S2 2 S2 0 ). Wtedy cone(x) jest zbiorem wszystkich punktów w k 3 leżących na prostych postaci l (x,y), gdzie l (x,y) oznacza prostą w k 3 przechodzącą przez punkty (0, 0, 0) i (1, x, y), przy czym x 2 + y 2 = 1. W tym przypadku cone(x) jest więc zwykłym stożkiem w k 3. Stwierdzenie ([Fult78] 90). (1) Jeśli X jest niepustym podzbiorem w P n (k), to I a (cone(x)) = I p (X). (2) Jeśli A jest jednorodnym ideałem w k[s] takim, że V p (A), to cone(v p (A)) = V a (A). Dowód. (1). Niech f I a (cone(x)). Pokażemy, że f I p (X). Niech x będzie dowolnym punktem należącym do X i niech (x 0,..., x n ) będzie dowolnym ciągiem jednorodnych współrzędnych punktu x. Wtedy (x 0,..., x n ) cone(x), a więc f(x 0,..., x n ) = 0. Oznacza to, że punkt x jest zerem wielomianu f. Każdy więc punkt x X jest zerem wielomianu f. Zatem f I p (X). Załóżmy teraz, że f I p (X). Ponieważ X, więc wielomian f nie ma wyrazu stałego. Zatem f((0,..., 0)) = 0. Niech (x 0,..., x n ) będzie punktem w k n+1, różnym od punktu zerowego, takim, że (x 0 : : x n ) X. Wtedy f(x 0,..., x n ) = 0 (bo f I p (X)). Wielomian f zeruje się więc w każdym punkcie (x 0,..., x n ) należącym do cone(x). Zatem f I a (cone(x)). (2). Niech (x 0,..., x n ) k n+1 będzie punktem należącym do V a (A). Jeśli (x 0,..., x n ) = (0,..., 0), to oczywiście (x 0,..., x n ) cone(v p (A)). Niech więc (x 0,..., x n ) (0,..., 0). Pokażemy, że wtedy (x 0 : : x n ) V p (A). W tym celu rozpatrzmy dowolny wielomian f A. Ponieważ (x 0,..., x n ) V a (A), więc f(x 0,..., x n ) = 0. Z jednorodności ideału A wynika zatem, że f(ax 0,..., ax n ) = 0, dla wszystkich a k {0}. To oznacza, że punkt (x 0 : : x n ) jest zerem wielomianu f i tak jest dla każdego f A. Zatem (x 0 : : x n ) V p (A), czyli (x 0,..., x n ) cone(v p (A)). W ten sposób pokazaliśmy, że V a (A) cone(v p (A)). Niech teraz, że (x 0,..., x n ) cone(v p (A)). Z tego, że V p (A) wynika, że A k[s] i stąd wynika, że A (S 0,..., S n ) (bo ideał A jest jednorodny). Zatem (0,..., 0) V a (A). Możemy więc założyć, że (x 0,..., x n ) (0,..., 0). Wtedy (x 0 : : x n ) V p (A), więc (x 0,..., x n ) V a (A).
14 10 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe 1.7 Rzutowe twierdzenie Hilberta o zerach Jeżeli s jest liczbą naturalną, to przez J s oznaczamy ideał w k[s] = k[s 0,..., S n ] generowany przez wszystkie jednomiany w k[s] stopnia s. Ideał ten zawiera w szczególności wszystkie jednomiany S0 s,..., Ss n. Jego radykałem J s jest ideał (S 0,..., S n ). Zauważmy, że J s = (S 0, S 1,..., S n ) s. Jest oczywiste, że V p (J s ) =. Poniższe twierdzenie jest rzutową wersją twierdzenia Hilberta o zerach. Twierdzenie Załóżmy, że ciało k jest algebraicznie domknięte. (1) Jeśli A jest jednorodnym ideałem w k[s], to V p (A) = J s A. s 1 (2) Jeśli A jest jednorodnym ideałem w k[s] takim, że V p (A), to I p V p (A) = A. (3) Operacje V p, I p ustalają wzajemnie jednoznaczną odpowiedniość pomiędzy rzutowymi zbiorami domkniętymi w P n (k), a jednorodnymi ideałami radykalnymi w k[s], różnymi od (S 0,..., S n ). Dowód. (1). Wiemy już, że jeśli J s A, to V p (A) =. Załóżmy teraz, że A jest jednorodnym ideałem w k[s] takim, że V p (A) =. Niech F 1,..., F r Form k [S] będą generatorami ideału A. Rozpatrzmy wielomiany f 1 = F 1,..., f r = F r należące do pierścienia k[t ] = k[t 1,..., T n ]. Zauważmy, że V a (f 1,..., f r ) =. Wynika to ze Stwierdzenia 1.5.9: V a (f 1,..., f r ) = (V p (F 1,..., F r ) A n 0 ) = ( A n 0 ) =. Z afinicznej wersji twierdzenia Hilberta o zerach wynika więc, że 1 (f 1,..., f r ). Istnieją zatem wielomiany g 1,..., g r k[t ] takie, że 1 = g 1 f g r f r. Podstawiając do tej równości T i = S i /S 0, dla i = 1,..., n, oraz mnożąc stronami przez odpowiednią potegę zmiennej S 0 stwierdzamy, że istnieje liczba naturalna p 0 taka, że S p0 0 A. W ten sam sposób dowodzimy, że dla każdego i = 1,..., n istnieje liczba naturalna p i taka, że S pi i A. Stąd łatwo wynika, że J s A, dla s = p p n. (2). Wynika to ze stwierdzenia i afinicznego twierdzenia Hilberta o zerach. Mamy bowiem: I p V p (A) = I a (cone(v p (A))) = I a V a (A) = A. (3). Niech X będzie domkniętym zbiorem rzutowym w P n (k). Wtedy X = V p (A), dla pewnego ideału A k[s] i mamy: V p I p (X) = V p I p V p (A) = V p (A) = X. Niech A będzie radykalnym ideałem jednorodnym w k[s], różnym od (S 0,..., S n ). Jeśli A = k[s], to I p V p (A) = I p V p (k[s]) = I p ( ) = k[s] = A. Załóżmy, że A k[s]. Wtedy nie istnieje żadna liczba naturalna s taka, że J s A, a zatem (na mocy (1)) V p (A) i stąd, korzystając z (2), mamy: I p V p (A) = A = A. Zanotujmy prosty wniosek wynikający z rzutowego Twierdzenia Hilberta o zerach. Stwierdzenie Załóżmy, że ciało k jest algebraicznie domknięte. Jeśli Q k[s] jest jednorodnym wielomianem takim, że V p (Q) =, to Q jest niezerową stałą (należącą do k).
15 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe 11 Dowód. Z rzutowego twierdzenia Hilberta o zerach wynika, że J s (Q), dla pewnego naturalnego s. W szczególności wielomiany S s 0,..., S s n należą do ideału (Q). Musimy pokazać, że (Q) = k[s] = k[s 0,..., S n ]. Przypuśćmy, że tak nie jest. Wtedy deg Q 1 oraz Q S s 0. Z jednoznaczności rozkładu pierścienia k[s] wynika więc, że Q jest potegą wielomianu S 0 (z dokładnością do niezerowej stałej). Ale n 1, więc Q S n 1, czyli Q jest potęgą wielomianu S 1 (też z dokładnością do stałej). Zatem as p 0 = bsq 1, dla pewnych niezerowych a, b k oraz naturalnych p, q. Jest to sprzeczne z jednoznacznością rozkładu w k[s]. 1.8 Topologia podzbioru przestrzeni rzutowej Niech X będzie dowolnym podzbiorem przestrzeni rzutowej P n (k). Wtedy X jest przestrzenią topologiczną z topologią indukowaną przez topologię Zariskiego przestrzeni P n (k). Każdy zbiór domknięty w X jest postaci V X, gdzie V jest zbiorem domkniętym w P n (k). Lemat Jeżeli X P n (k) jest podzbiorem i B jest jednorodnym ideałem w k[s], to V p I p (V p (B) X) X = V p (B) X. Dowód. Niech W = V p (B) X. Mamy wykazać, że V p I p (W ) X = W. Ponieważ W V p I p (W ) oraz W X, więc W V p I p (W ) X. Inkluzję w przeciwną stronę wykazujemy kolejno w następujący sposób: W V p (B), I p (W ) I p V p (B), V p I p (W ) V p I p V p (B) = V p (B), V p I p (W ) X V p (B) X = W. Stwierdzenie Niech X będzie podzbiorem przestrzeni P n (k) i niech W będzie podzbiorem zbioru X. Następujące warunki są równoważne. (1) W jest zbiorem domkniętym w X. (2) Istnieje jednorodny ideał C w k[s] taki, że C I p (X) oraz W = V p (C) X. Dowód. Implikacja (2) (1) jest oczywista. Załóżmy, że W = V p (B) X, gdzie B jest pewnym ideałem jednorodnym w k[s]. Niech C = I p (W ). Wtedy C jest ideałem jednorodnym w k[s] zawierającym ideał I p (X) oraz (na mocy Lematu 1.8.1) V p (C) X = V p I p (V p (B) X) = V p (B) X = W. Każdy domknięty zbiór rzutowy w P n (k) jest podzbiorem zbioru P n (k). Jest więc zatem przestrzenią topologiczną z topologia indukowaną z topologii Zariskiego na P n (k). Poniższe stwierdzenie opisuje wszystkie jej zbiory domknięte. Stwierdzenie Niech X = V p (A) będzie rzutowym zbiorem domkniętym określonym przez jednorodny ideał A k[s]. Niech W X będzie podzbiorem. Następujące warunki są równoważne. (1) W jest zbiorem domkniętym w X. (2) W = V p (B), gdzie B jest jednorodnym ideałem w k[s] zawierającym A. Dowód. (1) (2). Niech W = V p (C) X, gdzie C jest pewnym ideałem jednorodnym w k[s]. Wtedy W = V p (C) V p (A) = V p (A + C). Ideał A + C jest jednorodny i zawiera oczywiście ideał A. (2) (1). W = V p (B) = V p (B + A) = V p (B) V p (A) = V p (B) X. Podzbiorami przestrzeni P n (k) są w szczególności zbiory A n 0,..., An n. Zbiory te, dzięki odwzorowaniom µ i : A n i k n, ν i : k n A n i, mają własną topologię przeniesioną z topologii
16 12 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe Zariskiego afinicznej przestrzeni k n. Każdy zbiór domknięty w A n 0 z taką topologią jest postaci V a (A), gdzie A jest ideałem w pierścieniu k[t ] = k[t 1,..., T n ]. Każdy zbiór postaci A n i ma więc dwie topologie. Poniższe stwierdzenie jest konsekwencją Stwierdzenia Stwierdzenie Topologia indukowana z P n (k) na A n i jest zgodna z topologią przestrzeni A n i jako przestrzeni afinicznej. 1.9 Nieprzywiedlne zbiory rzutowe Przepisując dowód odpowiedniego stwierdzenia geometrii afinicznej otrzymujemy Stwierdzenie Przestrzeń topologiczna P n (k) (z topologią Zariskiego) jest noetherowska. Stąd w szczególności wynika, że każdy zbiór domknięty w P n (k) ma jedyne nieskracalne przedstawienie w postaci skończonej sumy nieprzywiedlnych zbiorów domkniętych w P n (k). Lemat Niech X P n (k) będzie niepustym zbiorem domkniętym. Następujące warunki są równoważne. (1) X jest zbiorem nieprzywiedlnym. (2) I p (X) jest ideałem pierwszym. Dowód. Ponieważ X, więc I p (X) k[s]. (1) (2). Niech f, g będą jednorodnymi wielomianami w k[s] takimi, że fg I p (X). Wtedy X V p (fg) = V p (f) V p (g) i z nieprzywiedlności wynika, że X V p (f) lub X V p (g). To implikuje, że f I p (X) lub g I p (X). Wiemy, że ideał I p (X) jest jednorodny. Zatem, na mocy Stwierdzenia 1.2.6, I p (X) jest ideałem pierwszym. (2) (1). Przypuśćmy, że X = X 1 X 2, X 1 X, X 2 X, gdzie X 1, X 2 są zbiorami domkniętymi w P n (k). Wtedy X 1 X, a zatem I p (X) I p (X 1 ) (gdyby I p (X) = I p (X 1 ), to X = V p I p (X) = V p I p (X 1 ) = X 1 ). Analogicznie I p (X) I p (X 2 ). Istnieją więc jednorodne wielomiany f 1, f 2 k[s] takie, że f 1 I p (X 1 ) I p (X) oraz f 2 I p (X 2 ) I p (X). Wtedy wielomian f 1 f 2 należy do ideału pierwszego I p (X). Zatem f 1 I p (X) lub f 2 I p (X), co jest sprzecznością. W dowodzie implikacji (2) (1) powyższego lematu wykorzystaliśmy założenie o domkniętości zbioru X. To założenie nie jest jednak potrzebne. Mamy bowiem: Stwierdzenie Niech X P n (k) będzie dowolnym niepustym podzbiorem. Następujące warunki są równoważne. (1) X jest zbiorem nieprzywiedlnym. (2) I p (X) jest ideałem pierwszym. Dowód. Jeśli X, to oczywiście X. Wiadomo, że X jest zbiorem nieprzywiedlnym X jest zbiorem nieprzywiedlnym. Ponadto, I p (X) = I p (X) (Stwierdzenie 1.4.4). Teza wynika zatem z Lematu Wniosek Jeżeli k jest ciałem nieskończonym, to przestrzeń P n (k) jest nieprzywiedlna.
17 Andrzej Nowicki, Czerwiec Domknięte zbiory rzutowe 13 Dowód. I p (P n (k)) = 0 (patrz Stwierdzenie 1.4.5) jest ideałem pierwszym w k[s]. Poniższe stwierdzenie jest konsekwencją Stwierdzeń i Stwierdzenie Jeśli X jest niepustym podzbiorem w A n i, to X jest zbiorem nieprzywiedlnym w A n i wtedy i tylko wtedy, gdy zbiór X jest nieprzywiedlny Romaitości quasi-rzutowe Definicja Rozmaitością quasi-rzutową nazywamy każdy podzbiór przestrzeni rzutowej P n (k), który jest postaci Y U, gdzie Y jest zbiorem domkniętym w P n (k), a U jest zbiorem otwartym w P n (k). Z definicji tej wynika, że podzbiór X przestrzeni P n (k) jest rozmaitością quasi-rzutową dokładnie wtedy, gdy X jest podzbiorem otwartym pewnego domkniętego zbioru rzutowego lub równoważnie, gdy X jest podzbiorem domkniętym pewnego otwartego zbioru w P n (k). Stwierdzenie Podzbiór X przestrzeni rzutowej P n (k) jest rozmaitością quasi-rzutową wtedy i tylko wtedy, gdy X jest postaci Y 1 Y 2, gdzie Y 1, Y 2 są zbiorami domkniętymi w P n (k). Dowód. Wynika, to z równości Y 1 Y 2 = Y 1 (P n (k) Y 2 ). Każda rozmaitość quasi-rzutowa jest przestrzenią topologiczną z topologią indukowaną przez topologię Zariskiego na P n (k). Jest to więc w szczególności przestrzeń noetherowska (bo każda podprzestrzeń przestrzeni noetherowskiej jest przestrzenią noetherowską). Zatem każda rozmaitość quasi-rzutowa X ma dokładnie jedno nieskracalne przedstawienie w postaci skończonej sumy nieprzywiedlnych zbiorów domkniętych w X. Podamy teraz przykłady rozmaitości quasi-rzutowych. Stwierdzenie Następujące podzbiory w P n (k) są rozmaitościami quasi-rzutowymi. (1) Rzutowy zbiór domknięty. (2) Otwarty zbiór w P n (k). (3) Afiniczna przestrzeń postaci A n i. (4) Zbiór domknięty w przestrzeni afinicznej A n i. (5) Zbiór otwarty w przestrzeni afinicznej A n i. (6) Zbiór domknięty rozmaitości quasi-rzutowej. (7) Zbiór otwarty rozmaitości quasi-rzutowej. Dowód. (1). X = X P n (k). (2). X = P n (k) X. (3). A n i = Pn (k) H i, gdzie H i = {x P n (k); x i = 0} = V p (S i ). To oznacza, że A n i jest zbiorem otwartym w P n (k), a zatem - na mocy (2) - jest rozmaitością quasi-rzutową. (6), (7). Niech X = Y U, gdzie Y domknięte i U otwarte, będzie rozmaitością quasi rzutową. Jeśli zbiór D X jest zbiorem domkniętym w X, to D = Z X, dla pewnego domkniętego Z P n (k). Wtedy D = Z X = Z (Y U) = (Z Y ) U, więc D jest quasi-rzutowe. Analogicznie, gdy D jest zbiorem otwartym w X. (4), (5). Wynika to z (3) i (6), (7). Przekrój dwóch rozmaitości quasi rzutowych jest oczywiście rozmaitością quasi-rzutową. Czy suma mnogościowa dwóch rozmaitości quasi-rzutowych jest rozmaitością quasi-rzutową?
18 14 Andrzej Nowicki, Domknięte zbiory rzutowe Definicja Jeśli X jest rozmaitością quasi-rzutową, to każdy podzbiór zbioru X, będący rozmaitością quasi-rzutową, nazywamy podrozmaitością quasi-rzutową rozmaitości X.
19 2 Płaszczyzna afiniczna i płaszczyzna rzutowa 2.1 Płaszczyzna afiniczna Definicja A L Płaszczyzną afiniczną nazywamy każdą parę (A, L), w której jest niepustym zbiorem zwanym zbiorem punktów, jest rodziną niepustych podzbiorów zbioru A zwaną rodziną prostych, przy czym spełnione są następujące warunki: (A 1 ) Dla dowolnych dwóch różnych punktów istnieje dokładnie jedna prosta zawierająca te punkty. (A 2 ) Dla każdej prostej l i każdego punktu P istnieje dokładnie jedna prosta l zawierająca punkt P taka, że l = l lub l l =. (A 3 ) Istnieją trzy niewspółliniowe punkty. Definicja Mówimy, że dwie płaszczyzny afiniczne (A, L) i (A, L ) są izomorficzne jeśli istnieje bijekcja σ : A A taka, że σ(l) L. Jeśli dwie proste l i l danej płaszczyzny afinicznej są takie, że l = l lub l l =, to mówimy, że proste te są równoległe. Piszemy wówczas l l. Aksjomat (A 2 ) mówi zatem, że dla każdej prostej l i każdego punktu P istnieje dokładnie jedna prosta przechodząca przez punkt P i równoległa do l. Stwierdzenie Równoległość na płaszczyźnie afinicznej jest relacją typu równoważności. ([Hart67] 11 ros., [Bebe76]). Dowód. Relacja jest oczywiście zwrotna i symetryczna. Niech l, l, l będą prostymi takimi, że l l i l l. Wykażemy, że l l. Jeśli l = l, to nie ma czego dowodzić. Załóżmy więc, że l l i przypuśćmy, że l l. Niech A będzie punktem należącym do l i l. Wówczas l jest prostą równoległą do l i przechodzącą przez A. Podobnie, l jest prostą równoległą do l i przechodzącą przez A. Zatem, na mocy (A 2 ), l = l ; sprzeczność. Z definicji płaszczyzny afinicznej łatwo wynikają następujące stwierdzenia. Stwierdzenie Dwie różne proste płaszczyzny afinicznej albo są równoległe albo przecinają się w dokładnie jednym punkcie. ([Hart67] 11 ros.). Stwierdzenie Na płaszczyźnie afinicznej istnieją trzy różne proste parami przecinające się w trzech różnych punktach. ([Bebe76]). Stwierdzenie Każda prosta płaszczyzny afinicznej posiada co najmniej dwa punkty. ([Bebe76]). Stwierdzenie Każde dwie proste płaszczyzny afinicznej są równoliczne. ([Hart67] 146 ros, [Bebe76]). 15
20 16 Andrzej Nowicki, Czerwiec Płaszczyzna afiniczna i płaszczyzna rzutowa Stwierdzenie Przez każdy punkt płaszczyzny afinicznej przechodzą co najmniej trzy proste. ([Bebe76]). Stwierdzenie Płaszczyzna afiniczna posiada co najmniej cztery punkty. ([Hart67] 11 ros.). Stwierdzenie Płaszczyzna afiniczna posiada co najmniej 6 prostych. Pękiem prostych równoległych płaszczyzny afinicznej nazywamy każdą rodzinę wszystkich prostych równoległych do danej prostej. Pękiem prostych przechodzących przez dany punkt P płaszczyzny afinicznej nazywamy rodzinę wszystkich prostych przechodzących przez P. Stwierdzenie Każde dwa pęki prostych równoległych płaszczyzny afinicznej mają jednakową moc. ([Hart67] 146 ros, [Bebe76]). Stwierdzenie Każde dwa pęki prostych przechodzących przez punkty płaszczyzny afinicznej mają jednakową moc. ([Bebe76]). 2.2 Płaszczyzna afiniczna k 2 Niech k będzie ciałem i niech A = k 2 = {(a, b); a, b k}. Prostą w k 2 nazywamy każdy zbiór postaci {(x, y) k 2 ; Ax + By = C}, gdzie A, B, C k, przy czym A 0 lub B 0. Niech L będzie zbiorem wszystkich zwykłych prostych w k 2. Wówczas para (A, L) jest płaszczyzną afiniczną. Mówić będziemy, że jest to płaszczyzna afiniczna k 2. Każda prosta w k 2 ma przedstawienie parametyczne: (x, y) = (x 0, y 0 ) + (a, b)t, t k, gdzie (x 0, y 0 ) k 2 i (a, b) k 2 {(0, 0)} są ustalonymi elementami. Niech R będzie pierścieniem przemiennym nie będącym ciałem. Rozpatrzmy zbiór R 2 = R R = {(a, b); a, b R} z rodziną wszystkich prostych w powyższym parametrycznym sensie, tzn., t R, (x 0, y 0 ) R 2 oraz (a, b) R 2 {(0, 0)}. Czy R 2 jest płaszczyzną afiniczną? Poniższe fakty wykazują, że tak nie jest. Stwierdzenie Zbiór Z 2 nie jest płaszczyzną afiniczną. Dowód. Proste (x, y) = (1, 1) + (4, 4)t i (x, y) = (1, 1) + (8, 8)t są dwiema różnymi prostymi równoległymi do prostej (x, y) = (0, 0) + (2, 2)t i przechodzącymi przez punkt (1, 1). Aksjomat (A 2 ) więc tutaj nie zachodzi. Stwierdzenie Niech R będzie pierścieniem nie będącym ciałem. Wtedy R 2 nie jest płaszczyzną afiniczną.
21 Andrzej Nowicki, Czerwiec Płaszczyzna afiniczna i płaszczyzna rzutowa 17 Dowód. Niech a R będzie nieodwracalnym elementem różnym od zera. Rozważmy proste (x, y) = (0, 0) + (1, 1)t i (x, y) = (0, 0) + (a, a)t. Punkt (1, 1) leży na pierwszej prostej i nie leży na drugiej (ponieważ element a nie jest odwracalny). Zauważmy, że punkty (0, 0) i (a, a) leżą na tych prostych. Są to więc dwie różne proste przechodzące przez (0, 0) i (a, a). Nie zachodzi zatem aksjomat (A 1 ). 2.3 Skończone płaszczyzny afiniczne Mówimy, że dana płaszczyzna afiniczna ma rząd n jeśli istnieje na niej prosta posiadająca dokładnie n punktów. Stwierdzenie Rząd płaszczyzny afinicznej jest 2. Stwierdzenie Jeśli płaszczyzna afiniczna ma rząd n, to (1) każda prosta tej płaszczyzny ma dokładnie n punktów; (2) płaszczyzna ta ma dokładnie n 2 punktów; (3) płaszczyzna ta ma dokładnie n 2 + n prostych; (4) przez każdy punkt tej płaszczyzny przechodzi dokładnie n + 1 prostych; (5) każdy pęk prostych równoległych ma dokładnie n prostych. ([Hart67] 146 ros, [Bebe76]). Stwierdzenie Jeśli n jest potęgą liczby pierwszej, to istnieje płaszczyzna afiniczna rzędu n. Dowód. Jeśli n jest potęgą liczby pierwszej, to istnieje skończone ciało k mocy n. Wówczas płaszczyzna afiniczna k 2 ma rząd n. Stwierdzenie Jeśli n N jest postaci 4k + 1 lub 4k + 2 i w rozkładzie na czynniki pierwsze liczby n występuje co najmniej jedna liczba pierwsza postaci 4k + 3 w potędze nieparzystej, to nie istnieje płaszczyzna afiniczna rzędu n. ([Bebe76]). Stwierdzenie Istnieje płaszczyzna afiniczna rzędu 2. Ma ona dokładnie 4 punkty i 6 prostych. ([Hart67], [Bebe76]). Stwierdzenie Istnieje płaszczyzna afiniczna rzędu 3. Ma ona dokładnie 9 punktów i 12 prostych. ([Hart67]). Stwierdzenie Każde dwie 9-cio elementowe płaszczyzny afiniczne są izomorficzne. ([Hart67] 147). Stwierdzenie Rząd grupy wszystkich automorfizmów 9-cio punktowej płaszczyzny a- finicznej jest równy 432 = ([Hart67] 33). Stwierdzenie Istnieje płaszczyzna afiniczna rzędu 4. Ma ona dokładnie 16 punktów i 20 prostych. ([Hart67] 147).
22 18 Andrzej Nowicki, Czerwiec Płaszczyzna afiniczna i płaszczyzna rzutowa Stwierdzenie (Euler). Nie istnieje płaszczyzna afiniczna rzędu 6. ([Hart67] 147, [Bebe76], wynika z 2.3.4). Stwierdzenie Jeśli n 100, to nie istnieje płaszczyzna afiniczna rzędu n, gdy ([Bebe76], wynika z 2.3.4). n = 6, 14, 21, 22, 30, 33, 38, 42, 46, 54, 57, 62, 66, 69, 70, 77, 78, 86, 93, 94. Stwierdzenie Nie wiemy czy istnieje płaszczyzna afiniczna rzędu 10. ([Bebe76]). Stwierdzenie Jeśli n 100, to nie wiemy czy istnieje płaszczyzna afiniczna rzędu n, gdy n jest jedną z liczb: ([Bebe76]). 10, 12, 18, 20, 24, 26, 28, 34, 35, 36, 39, 40, 44, 45, 48, 50, 51, 52, 55, 56, 58, 60, 63, 65, 68, 72, 74, 75, 76, 80, 82, 84, 85, 87, 88, 90, 91, 92, 95, 96, 98, 99, Płaszczyzna rzutowa Płaszczyzną rzutową nazywamy każdą parę (P, L), w której P jest niepustym zbiorem zwanym zbiorem punktów oraz L jest rodziną podzbiorów zbioru P zwaną rodziną prostych, przy czym spełnione są następujące warunki: (π 1 ) Dla dowolnych dwóch różnych punktów istnieje dokładnie jedna prosta zawierające te punkty. (π 2 ) Dowolne dwie proste przecinają się w co najmniej jednym punkcie. (π 3 ) Istnieją trzy niewspółliniowe punkty. (π 4 ) Każda prosta ma co najmniej trzy punkty. Mówimy, że dwie płaszczyzny rzutowe (P, L) i (P, L ) są izomorficzne jeśli istnieje bijekcja σ : P P taka, że σ(l) L. Stwierdzenie Niech k będzie ciałem i niech O będzie ustalonym punktem w k 3. Niech P będzie zbiorem wszystkich prostych w k 3 przechodzących przez O. Niech L będzie zbiorem wszystkich płaszczyzn w k 3 przechodzących przez O. Wtedy para (P, L) jest płaszczyzną afiniczną. Stwierdzenie Dwie różne proste płaszczyzny rzutowej przecinają się w dokładnie jednym punkcie. Stwierdzenie Płaszczyzna rzutowa posiada co najmniej siedem punktów. Stwierdzenie Płaszczyzna rzutowa posiada co najmniej 7 prostych.
23 Andrzej Nowicki, Czerwiec Płaszczyzna afiniczna i płaszczyzna rzutowa Płaszczyzna rzutowa powstała z płaszczyzny afinicznej W rozdziale Geometria afiniczna podaliśmy definicję i podstawowe własności płaszczyzny afinicznej. Z każdej płaszczyzny afinicznej można otrzymać płaszczyznę rzutową. Oto konstrukcja: Stwierdzenie Niech (A, L) będzie płaszczyzną afiniczną. Dla każdej prostej l L oznaczmy przez [l] pęk wszystkich prostych równoległych do l; pęk ten nazywa się punktem w nieskończoności prostej l. Niech P := A {[l]; l L}. Prostą w P nazywamy zbiór {[l]; l L} oraz każdą prostą l L wzbogaconą o punkt [l]. Niech L będzie rodziną wszystkich prostych w P. Wtedy para (P, L) jest płaszczyzną rzutową. ([Hart67] 13 (ros)). Przykład Niech A = (A, L) będzie czteroelementową płaszczyzną afiniczną; A = {a, b, c, d}, L = {,,..., }, l 1 = {a, b}, l 2 = {a, c}, l 3 = {a, d}, l 4 = {b, c}, l 5 = {b, d}, l 6 = {c, d}. Mamy tu l 1 l 6, l 2 l 5 oraz l 3 l 4. W terminologii mamy więc trzy punkty w nieskończoności: x = [l 1 ] = [l 6 ], y = [l 2 ] = [l 5 ], z = [l 3 ] = [l 4 ]. Niech (P, L) będzie płaszczyzną rzutową skonstruowaną w Wówczas P = {a, b, c, d, x, y, z} oraz L = {{a, b, x}, {a, c, y}, {a, d, z}, {b, c, z}, {b, d, y}, {c, d, x}, {x, y, z}}. Otrzymaliśmy siedmiopunktową płaszczyznę rzutową. 2.6 Płaszczyzna afiniczna powstała z płaszczyzny rzutowej Stwierdzenie Niech (P, L) będzie płaszczyzną rzutową. Ustalmy jedną prostą l 0 L. Niech A = P l 0, L = {l A; l L}. Wtedy para (A, L) jest płaszczyzną afiniczną. Płaszczyzna rzutowa powstała z tej płaszczyzny afinicznej w sposób pokrywa się z wyjściową płaszczyzną rzutową (P, L). ([Hart67] 146 ros). 2.7 Płaszczyzna rzutowa P 2 (k) Niech k będzie ciałem. Niech będzie relacją zbiorze k 3 {(0, 0, 0)} określoną następująco: (x 0, x 1, x 2 ) (y 0, y 1, y 2 ) jeśli y 0 = rx 0, y 1 = rx 1, y 2 = rx 2. 0 r k
24 20 Andrzej Nowicki, Czerwiec Płaszczyzna afiniczna i płaszczyzna rzutowa Jest to relacja typu równoważności. Klasę abstrakcji punktu (x 0, x 1, x 2 ) względem tej relacji oznaczamy przez (x 0 : x 1 : x 2 ). Zbiór wszystkich klas abstrakcji oznaczamy przez P 2 (k). Prostą w P 2 (k) nazywamy każdy zbiór postaci { } (x 0 : x 1 : x 2 ) P 2 (k); a 0 x 0 + a 1 x 1 + a 2 x 2 = 0, gdzie (a 0, a 1, a 2 ) k 3 {(0, 0, 0)}. Stwierdzenie Jeśli k jest ciałem (niekoniecznie przemiennym) to zbiór P 2 (k) wraz z rodziną prostych w powyższym sensie jest płaszczyzną rzutową. ([Hart67] 84 ros.). W przypadku, gdy k jest ciałem R (liczb rzeczywistych), P 2 (R) nazywamy rzeczywistą płaszczyzną rzutową. Stwierdzenie Startując w od płaszczyzny afinicznej R 2 otrzymujemy rzeczywistą płaszczyznę rzutową P 2 (R). Stwierdzenie P 2 (Z 2 ) jest 7-mio punktową płaszczyzną rzutową z przykładu Płaszczyzna rzutowa i dualność Niech π = (P, L) będzie płaszczyzną rzutową. Pękiem prostych w π nazywamy zbiór wszystkich prostych w π przechodzących przez dany punkt. Jeśli A P, to przez pęk(a) oznaczamy pęk prostych przechodzących przez A. Rozpatrzmy nową parę π = (P, L ), w której P = L, L = {pęk(a); A P}. Stwierdzenie π jest płaszczyzną rzutową. Nazywamy ją płaszczyzną rzutową dualną do płaszczyzny rzutowej π. ([Hart67] 51 ros). Powyższy fakt jest konsekwencją nastąpującego stwierdzenia. Stwierdzenie Płaszczyzna rzutowa (P, L) spełnia następujące cztery warunki. (1) Dla dowolnych dwóch różnych prostych istnieje dokładnie jeden pęk prostych zawierający te proste. (2) Dwa pęki prostych posiadają co najmniej jedną wspólną prostą. (3) Istnieją trzy proste nie należące do wspólnego pęku. (4) Każdy pęk prostych ma co najmniej trzy proste. Przykład Niech π = (P, L) będzie siedmiopunktową płaszczyzną rzutową. Wówczas P = {a, b, c, d, x, y, z}, L = {abx, acy, adz, bcz, bdy, cdx, xyz}, gdzie abx oznacza prostą {a, b, x} itp. Wtedy płaszczyzna dualna π = (P, L ) jest również siedmiopunktowa. Mamy tu: P = L = {abx, acy, adz, bcz, bdy, cdx, xyz}, L = {pęk(a), pęk(b), pęk(c), pęk(d), pęk(x), pęk(y), pęk(z)},
1 Określenie pierścienia
1 Określenie pierścienia Definicja 1. Niech P będzie zbiorem, w którym określone są działania +, (dodawanie i mnożenie). Mówimy, że struktura (P, +, ) jest pierścieniem, jeżeli spełnione są następujące
Bardziej szczegółowo. : a 1,..., a n F. . a n Wówczas (F n, F, +, ) jest przestrzenią liniową, gdzie + oraz są działaniami zdefiniowanymi wzorami:
9 Wykład 9: Przestrzenie liniowe i podprzestrzenie Definicja 9 Niech F będzie ciałem Algebrę (V, F, +, ), gdzie V, + jest działaniem w zbiorze V zwanym dodawaniem wektorów, a jest działaniem zewnętrznym
Bardziej szczegółowoCiała skończone. 1. Ciała: podstawy
Ciała skończone 1. Ciała: podstawy Definicja 1. Każdy zbiór liczb, w którym są wykonalne wszystkie cztery działania z wyjątkiem dzielenia przez 0 i który zawiera więcej niż jedną liczbę, nazywamy ciałem
Bardziej szczegółowoO pewnych związkach teorii modeli z teorią reprezentacji
O pewnych związkach teorii modeli z teorią reprezentacji na podstawie referatu Stanisława Kasjana 5 i 12 grudnia 2000 roku 1. Elementy teorii modeli Będziemy rozważać język L składający się z przeliczalnej
Bardziej szczegółowoO ROZMAITOŚCIACH TORYCZNYCH
O ROZMAITOŚCIACH TORYCZNYCH NA PODSTAWIE REFERATU NGUYEN QUANG LOCA Przez cały referat K oznaczać będzie ustalone ciało algebraicznie domknięte. 1. Przez cały referat N oznaczać będzie ustaloną kratę izomorficzną
Bardziej szczegółowoB jest liniowo niezależny V = lin (B) 1. Układ pusty jest bazą przestrzeni trywialnej {θ}. a i v i = i I. b i v i, (a i b i ) v i = θ.
8 Baza i wymiar Definicja 8.1. Bazą przestrzeni liniowej nazywamy liniowo niezależny układ jej wektorów, który generuję tę przestrzeń. Innymi słowy, układ B = (v i ) i I wektorów z przestrzeni V jest bazą
Bardziej szczegółowo1. Określenie pierścienia
1. Określenie pierścienia Definicja 1. Niech P będzie zbiorem, w którym określone są działania +, (dodawanie i mnożenie). Mówimy, że struktura (P, +, ) jest pierścieniem, jeżeli spełnione są następujące
Bardziej szczegółowoPodstawowe struktury algebraiczne
Maciej Grzesiak Podstawowe struktury algebraiczne 1. Wprowadzenie Przedmiotem algebry było niegdyś przede wszystkim rozwiązywanie równań. Obecnie algebra staje się coraz bardziej nauką o systemach matematycznych.
Bardziej szczegółowoPrzestrzenie liniowe
Rozdział 4 Przestrzenie liniowe 4.1. Działania zewnętrzne Niech X oraz F będą dwoma zbiorami niepustymi. Dowolną funkcję D : F X X nazywamy działaniem zewnętrznym w zbiorze X nad zbiorem F. Przykład 4.1.
Bardziej szczegółowoCiała i wielomiany 1. przez 1, i nazywamy jedynką, zaś element odwrotny do a 0 względem działania oznaczamy przez a 1, i nazywamy odwrotnością a);
Ciała i wielomiany 1 Ciała i wielomiany 1 Definicja ciała Niech F będzie zbiorem, i niech + ( dodawanie ) oraz ( mnożenie ) będą działaniami na zbiorze F. Definicja. Zbiór F wraz z działaniami + i nazywamy
Bardziej szczegółowodomykanie relacji, relacja równoważności, rozkłady zbiorów
1 of 8 2012-03-28 17:45 Logika i teoria mnogości/wykład 5: Para uporządkowana iloczyn kartezjański relacje domykanie relacji relacja równoważności rozkłady zbiorów From Studia Informatyczne < Logika i
Bardziej szczegółowo12. Wykład 12: Algebraiczne domkniecie ciała. Wielokrotne pierwiastki wielomianów. Rózniczkowanie wielomianów. Elementy rozdzielcze.
12. Wykład 12: Algebraiczne domkniecie ciała. Wielokrotne pierwiastki wielomianów. Rózniczkowanie wielomianów. Elementy rozdzielcze. Rozszerzenia rozdzielcze i pojedyncze. Rozszerzenia normalne. 12.1.
Bardziej szczegółowo9 Przekształcenia liniowe
9 Przekształcenia liniowe Definicja 9.1. Niech V oraz W będą przestrzeniami liniowymi nad tym samym ciałem F. Przekształceniem liniowym nazywamy funkcję ϕ : V W spełniającą warunek (LM) v1,v 2 V a1,a 2
Bardziej szczegółowoLX Olimpiada Matematyczna
LX Olimpiada Matematyczna Rozwiązania zadań konkursowych zawodów stopnia drugiego 13 lutego 2009 r. (pierwszy dzień zawodów) Zadanie 1. Liczby rzeczywiste a 1, a 2,..., a n (n 2) spełniają warunek a 1
Bardziej szczegółowoPrzestrzenie wektorowe
Rozdział 4 Przestrzenie wektorowe Rozważania dotyczące przestrzeni wektorowych rozpoczniemy od kilku prostych przykładów. Przykład 4.1. W przestrzeni R 3 = {(x, y, z) : x, y, z R} wprowadzamy dwa działania:
Bardziej szczegółowoRozdział 6. Ciągłość. 6.1 Granica funkcji
Rozdział 6 Ciągłość 6.1 Granica funkcji Podamy najpierw dwie definicje granicy funkcji w punkcie i pokażemy ich równoważność. Definicja Cauchy ego granicy funkcji w punkcie. Niech f : X R, gdzie X R oraz
Bardziej szczegółowoWprowadzenie do struktur o-minimalnych
Wprowadzenie do struktur o-minimalnych Piotr Pokora 22.02.2009 1 Wprowadzenie do struktur o-minimalnych i pojęcia wstępne Na początku lat 80-tych Pillay i Steinhorn wprowadzili pojęcie o-minimalności bazując
Bardziej szczegółowoNierówności symetryczne
Nierówności symetryczne Andrzej Nowicki Uniwersytet Mikołaja Kopernika, Wydział Matematyki i Informatyki, ul Chopina 1 18, 87 100 Toruń (e-mail: anow@matunitorunpl) Sierpień 1995 Wstęp Jeśli x, y, z, t
Bardziej szczegółowoCO TO SĄ BAZY GRÖBNERA?
CO TO SĄ BAZY GRÖBNERA? Wykład habilitacyjny, Toruń UMK, 5 czerwca 1995 roku Andrzej Nowicki W. Gröbner, 1899-1980, Austria. B. Buchberger, Austria. H. Hironaka, Japonia (medal Fieldsa). Bazy, o których
Bardziej szczegółowoi=0 a ib k i, k {0,..., n+m}. Przypuśćmy, że wielomian
9. Wykład 9: Jednoznaczność rozkładu w pierścieniach wielomianów. Kryteria rozkładalności wielomianów. 9.1. Jednoznaczność rozkładu w pierścieniach wielomianów. Uwaga 9.1. Niech (R, +, ) będzie pierścieniem
Bardziej szczegółowoAlgebry skończonego typu i formy kwadratowe
Algebry skończonego typu i formy kwadratowe na podstawie referatu Justyny Kosakowskiej 26 kwietnia oraz 10 i 17 maja 2001 Referat został opracowany w oparciu o prace Klausa Bongartza Criterion for finite
Bardziej szczegółowoGrzegorz Bobiński. Wykład monograficzny Programowanie Liniowe i Całkowitoliczbowe
Grzegorz Bobiński Wykład monograficzny Programowanie Liniowe i Całkowitoliczbowe Wydział Matematyki i Informatyki Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu 2012 Spis treści Notacja 1 1 Podstawowe pojęcia
Bardziej szczegółowoWyk lad 9 Podpierścienie, elementy odwracalne, dzielniki zera
Wyk lad 9 Podpierścienie, elementy odwracalne, dzielniki zera Określenie podpierścienia Definicja 9.. Podpierścieniem pierścienia (P, +,, 0, ) nazywamy taki podzbiór A P, który jest pierścieniem ze wzgledu
Bardziej szczegółowoBaza w jądrze i baza obrazu ( )
Przykład Baza w jądrze i baza obrazu (839) Znajdź bazy jądra i obrazu odwzorowania α : R 4 R 3, gdzie α(x, y, z, t) = (x + 2z + t, 2x + y 3z 5t, x y + z + 4t) () zór ten oznacza, że α jest odwzorowaniem
Bardziej szczegółowoSIMR 2016/2017, Analiza 2, wykład 1, Przestrzeń wektorowa
SIMR 06/07, Analiza, wykład, 07-0- Przestrzeń wektorowa Przestrzeń wektorowa (liniowa) - przestrzeń (zbiór) w której określone są działania (funkcje) dodawania elementów i mnożenia elementów przez liczbę
Bardziej szczegółowoTopologia - Zadanie do opracowania. Wioletta Osuch, Magdalena Żelazna, Piotr Kopyrski
Topologia - Zadanie do opracowania Wioletta Osuch, Magdalena Żelazna, Piotr Kopyrski 5 grudnia 2013 Zadanie 1. (Topologie na płaszczyźnie) Na płaszczyźnie R 2 rozważmy następujące topologie: a) Euklidesową
Bardziej szczegółowo1. R jest grupą abelową względem działania + (tzn. działanie jest łączne, przemienne, istnieje element neutralny oraz element odwrotny)
Rozdział 1 Pierścienie i ideały Definicja 1.1 Pierścieniem nazywamy trójkę (R, +, ), w której R jest zbiorem niepustym, działania + : R R R i : R R R są dwuargumentowe i spełniają następujące warunki dla
Bardziej szczegółowoZadania z Algebry Studia Doktoranckie Instytutu Matematyki Uniwersytetu Śląskiego 1
Zadania z Algebry Studia Doktoranckie Instytutu Matematyki Uniwersytetu Śląskiego 1 1. (a) Udowodnić, że jeśli grupa ilorazowa G/Z(G) jest cykliczna, to grupa G jest abelowa (Z(G) oznacza centrum grupy
Bardziej szczegółowoMatematyka dyskretna
Matematyka dyskretna Wykład 6: Ciała skończone i kongruencje Gniewomir Sarbicki 2 marca 2017 Relacja przystawania Definicja: Mówimy, że liczby a, b Z przystają modulo m (co oznaczamy jako a = b (mod m)),
Bardziej szczegółowoŁatwy dowód poniższej własności pozostawiamy czytelnikowi.
Rozdział 3 Logarytm i potęga 3.1 Potęga o wykładniku naturalnym Definicja potęgi o wykładniku naturalnym. Niech x R oraz n N. Potęgą o podstawie x i wykładniku n nazywamy liczbę x n określoną następująco:
Bardziej szczegółowoALGEBRA Z GEOMETRIĄ LINIOWA NIEZALEŻNOŚĆ, ROZPINANIE I BAZY
ALGEBRA Z GEOMETRIĄ 1/10 LINIOWA NIEZALEŻNOŚĆ, ROZPINANIE I BAZY Piotr M. Hajac Uniwersytet Warszawski Wykład 10, 11.12.2013 Typeset by Jakub Szczepanik. Geometryczne intuicje Dla pierścienia R = R mamy
Bardziej szczegółowo= b i M i [x], gdy charf = p, to a i jest pierwiastkiem wielomianu x n i
15. Wykład 15: Rozszerzenia pierwiastnikowe. Elementy wyrażające się przez pierwiastniki. Rozwiązalność równań przez pierwiastniki. Równania o dowolnych współczynnikach. 15.1. Rozszerzenia pierwiastnikowe.
Bardziej szczegółowoWyk lad 7 Baza i wymiar przestrzeni liniowej
Wyk lad 7 Baza i wymiar przestrzeni liniowej 1 Baza przestrzeni liniowej Niech V bedzie przestrzenia liniowa. Powiemy, że podzbiór X V jest maksymalnym zbiorem liniowo niezależnym, jeśli X jest zbiorem
Bardziej szczegółowo3 Przestrzenie liniowe
MIMUW 3 Przestrzenie liniowe 8 3 Przestrzenie liniowe 31 Przestrzenie liniowe Dla dowolnego ciała K, analogicznie jak to robiliśmy dla R, wprowadza się operację dodawania wektorów kolumn z K n i mnożenia
Bardziej szczegółowoAnaliza funkcjonalna 1.
Analiza funkcjonalna 1. Wioletta Karpińska Semestr letni 2015/2016 0 Bibliografia [1] Banaszczyk W., Analiza matematyczna 3. Wykłady. (http://math.uni.lodz.pl/ wbanasz/am3/) [2] Birkholc A., Analiza matematyczna.
Bardziej szczegółowon=0 Dla zbioru Cantora prawdziwe są wersje lematu 3.6 oraz lematu 3.8 przy założeniu α = :
4. Zbiory borelowskie. Zbiór wszystkich podzbiorów liczb naturalnych będziemy oznaczali przez ω. Najmniejszą topologię na zbiorze ω, w której zbiory {A ω : x A ω \ y}, gdzie x oraz y są zbiorami skończonymi,
Bardziej szczegółowoPodstawowe struktury algebraiczne
Rozdział 1 Podstawowe struktury algebraiczne 1.1. Działania wewnętrzne Niech X będzie zbiorem niepustym. Dowolną funkcję h : X X X nazywamy działaniem wewnętrznym w zbiorze X. Działanie wewnętrzne, jak
Bardziej szczegółowoZadania do Rozdziału X
Zadania do Rozdziału X 1. 2. Znajdź wszystkie σ-ciała podzbiorów X, gdy X = (i) {1, 2}, (ii){1, 2, 3}. (b) Znajdź wszystkie elementy σ-ciała generowanego przez {{1, 2}, {2, 3}} dla X = {1, 2, 3, 4}. Wykaż,
Bardziej szczegółowoMatematyka dyskretna
Matematyka dyskretna Wykład 6: Ciała skończone i kongruencje Gniewomir Sarbicki 24 lutego 2015 Relacja przystawania Definicja: Mówimy, że liczby a, b Z przystają modulo m (co oznaczamy jako a = b (mod
Bardziej szczegółowo0.1 Pierścienie wielomianów
0.1 Pierścienie wielomianów Zadanie 1. Znaleźć w pierścieniu Z 5 [X] drugi wielomian określający tę samą funkcję, co wielomian X 2 X + 1. (Odp. np. X 5 + X 2 2X + 1). Zadanie 2. Znaleźć sumę i iloczyn
Bardziej szczegółowoPokazać, że wyżej zdefiniowana struktura algebraiczna jest przestrzenią wektorową nad ciałem
Zestaw zadań 9: Przestrzenie wektorowe. Podprzestrzenie () Wykazać, że V = C ze zwykłym dodawaniem jako dodawaniem wektorów i operacją mnożenia przez skalar : C C C, (z, v) z v := z v jest przestrzenią
Bardziej szczegółowoSkończone rozszerzenia ciał
Skończone rozszerzenia ciał Notkę tę rozpoczniemy od definicji i prostych własności wielomianu minimalnego, następnie wprowadzimy pojecie rozszerzenia pojedynczego o element algebraiczny, udowodnimy twierdzenie
Bardziej szczegółowoUkłady równań i nierówności liniowych
Układy równań i nierówności liniowych Wiesław Krakowiak 1 grudnia 2010 1 Układy równań liniowych DEFINICJA 11 Układem równań m liniowych o n niewiadomych X 1,, X n, nazywamy układ postaci: a 11 X 1 + +
Bardziej szczegółowoIndukcja. Materiały pomocnicze do wykładu. wykładowca: dr Magdalena Kacprzak
Indukcja Materiały pomocnicze do wykładu wykładowca: dr Magdalena Kacprzak Charakteryzacja zbioru liczb naturalnych Arytmetyka liczb naturalnych Jedną z najważniejszych teorii matematycznych jest arytmetyka
Bardziej szczegółowoTemperatura w atmosferze (czy innym ośrodku) jako funkcja dł. i szer. geogr. oraz wysokości.
Własności Odległości i normy w Będziemy się teraz zajmować funkcjami od zmiennych, tzn. określonymi na (iloczyn kartezja/nski egzemplarzy ). Punkt należący do będziemy oznaczać jako Przykł. Wysokość terenu
Bardziej szczegółowo1. Wykład NWD, NWW i algorytm Euklidesa.
1.1. NWD, NWW i algorytm Euklidesa. 1. Wykład 1 Twierdzenie 1.1 (o dzieleniu z resztą). Niech a, b Z, b 0. Wówczas istnieje dokładnie jedna para liczb całkowitych q, r Z taka, że a = qb + r oraz 0 r< b.
Bardziej szczegółowoKorzystając z własności metryki łatwo wykazać, że dla dowolnych x, y, z X zachodzi
M. Beśka, Wstęp do teorii miary, Dodatek 158 10 Dodatek 10.1 Przestrzenie metryczne Niech X będzie niepustym zbiorem. Funkcję d : X X [0, ) spełniającą dla x, y, z X warunki (i) d(x, y) = 0 x = y, (ii)
Bardziej szczegółowoWykład 4 Udowodnimy teraz, że jeśli U, W są podprzetrzeniami skończenie wymiarowej przestrzeni V to zachodzi wzór: dim(u + W ) = dim U + dim W dim(u
Wykład 4 Udowodnimy teraz, że jeśli U, W są podprzetrzeniami skończenie wymiarowej przestrzeni V to zachodzi wzór: dim(u + W ) = dim U + dim W dim(u W ) Rzeczywiście U W jest podprzetrzenią przestrzeni
Bardziej szczegółowoAlgebra liniowa z geometrią
Algebra liniowa z geometrią Maciej Czarnecki 15 stycznia 2013 Spis treści 1 Geometria płaszczyzny 2 1.1 Wektory i skalary........................... 2 1.2 Macierze, wyznaczniki, układy równań liniowych.........
Bardziej szczegółowoIII. Funkcje rzeczywiste
. Pojęcia podstawowe Załóżmy, że dane są dwa niepuste zbiory X i Y. Definicja. Jeżeli każdemu elementowi x X przyporządkujemy dokładnie jeden element y Y, to mówimy, że na zbiorze X została określona funkcja
Bardziej szczegółowoRelacje. opracował Maciej Grzesiak. 17 października 2011
Relacje opracował Maciej Grzesiak 17 października 2011 1 Podstawowe definicje Niech dany będzie zbiór X. X n oznacza n-tą potęgę kartezjańską zbioru X, tzn zbiór X X X = {(x 1, x 2,..., x n ) : x k X dla
Bardziej szczegółowoInformacja o przestrzeniach Hilberta
Temat 10 Informacja o przestrzeniach Hilberta 10.1 Przestrzenie unitarne, iloczyn skalarny Niech dana będzie przestrzeń liniowa X. Załóżmy, że każdej parze elementów x, y X została przyporządkowana liczba
Bardziej szczegółowoZad.3. Jakub Trojgo i Jakub Wieczorek. 14 grudnia 2013
Zad.3 Jakub Trojgo i Jakub Wieczorek 14 grudnia 2013 W pierwszej części naszej pracy będziemy chcieli zbadać ciągłość funkcji f(x, y) w przypadku gdy płaszczyzna wyposażona jest w jedną z topologii: a)
Bardziej szczegółowo1 Relacje i odwzorowania
Relacje i odwzorowania Relacje Jacek Kłopotowski Zadania z analizy matematycznej I Wykazać, że jeśli relacja ρ X X jest przeciwzwrotna i przechodnia, to jest przeciwsymetryczna Zbadać czy relacja ρ X X
Bardziej szczegółowoDefinicja odwzorowania ciągłego i niektóre przykłady
Odwzorowania Pojęcie odwzorowania pomiędzy dwoma zbiorami było już definiowane, ale dawno, więc nie od rzeczy będzie przypomnieć, że odwzorowaniem nazywamy sposób przyporządkowania (niekoniecznie każdemu)
Bardziej szczegółowoMatematyka dyskretna dla informatyków
Matematyka dyskretna dla informatyków Część I: Elementy kombinatoryki Jerzy Jaworski Zbigniew Palka Jerzy Szymański Uniwersytet im. Adama Mickiewicza Poznań 2007 4 Zależności rekurencyjne Wiele zależności
Bardziej szczegółowoALGEBRA Z GEOMETRIĄ BAZY PRZESTRZENI WEKTOROWYCH
ALGEBRA Z GEOMETRIĄ 1/10 BAZY PRZESTRZENI WEKTOROWYCH Piotr M. Hajac Uniwersytet Warszawski Wykład 11, 18.12.2013 Typeset by Jakub Szczepanik. Istnienie bazy Tak jak wśród wszystkich pierścieni wyróżniamy
Bardziej szczegółowoDwa równania kwadratowe z częścią całkowitą
Dwa równania kwadratowe z częścią całkowitą Andrzej Nowicki Wydział Matematyki i Informatyki Uniwersytet M. Kopernika w Toruniu anow @ mat.uni.torun.pl 4 sierpnia 00 Jeśli r jest liczbą rzeczywistą, to
Bardziej szczegółowoTeoria miary. WPPT/Matematyka, rok II. Wykład 5
Teoria miary WPPT/Matematyka, rok II Wykład 5 Funkcje mierzalne Niech (X, F) będzie przestrzenią mierzalną i niech f : X R. Twierdzenie 1. NWSR 1. {x X : f(x) > a} F dla każdego a R 2. {x X : f(x) a} F
Bardziej szczegółowoSpektrum pierścienia i topologia Zariskiego
Uniwersytet Warmińsko Mazurski w Olsztynie Wydział Matematyki i Informatyki Kierunek: Matematyka Anna Michałek Spektrum pierścienia i topologia Zariskiego Praca magisterska wykonana w zakładzie Algebry
Bardziej szczegółowoTeoria miary i całki
Teoria miary i całki Spis treści 1 Wstęp 3 2 lgebra zbiorów 5 3 Pierścienie, ciała, σ ciała zbiorów. 7 3.1 Definicja pierścienia ciała i σ ciała............... 7 3.2 Pierścień, ciało i σ ciało generowane
Bardziej szczegółowoAlgebra liniowa z geometrią. wykład I
Algebra liniowa z geometrią wykład I 1 Oznaczenia N zbiór liczb naturalnych, tutaj zaczynających się od 1 Z zbiór liczb całkowitych Q zbiór liczb wymiernych R zbiór liczb rzeczywistych C zbiór liczb zespolonych
Bardziej szczegółowo020 Liczby rzeczywiste
020 Liczby rzeczywiste N = {1,2,3,...} Z = { 0,1, 1,2, 2,...} m Q = { : m, n Z, n 0} n Operacje liczbowe Zbiór Dodawanie Odejmowanie Mnożenie Dzielenie N Z Q Pytanie Dlaczego zbiór liczb wymiernych nie
Bardziej szczegółowociałem F i oznaczamy [L : F ].
11. Wykład 11: Baza i stopień rozszerzenia. Elementy algebraiczne i przestępne. Rozszerzenia algebraiczne i skończone. 11.1. Baza i stopień rozszerzenia. Uwaga 11.1. Niech F będzie ciałem, L rozszerzeniem
Bardziej szczegółowo1 Zbiory. 1.1 Kiedy {a} = {b, c}? (tzn. podać warunki na a, b i c) 1.2 Udowodnić, że A {A} A =.
1 Zbiory 1.1 Kiedy {a} = {b, c}? (tzn. podać warunki na a, b i c) 1.2 Udowodnić, że A {A} A =. 1.3 Pokazać, że jeśli A, B oraz (A B) (B A) = C C, to A = B = C. 1.4 Niech {X t } będzie rodziną niepustych
Bardziej szczegółowoZbiory wypukłe i stożki
Katedra Matematyki i Ekonomii Matematycznej 28 kwietnia 2016 Hiperpłaszczyzna i półprzestrzeń Definicja Niech a R n, a 0, b R. Zbiór H(a, b) = {x R n : (a x) = b} nazywamy hiperpłaszczyzną, zbiory {x R
Bardziej szczegółowoWykład 5. Ker(f) = {v V ; f(v) = 0}
Wykład 5 Niech f : V W będzie przekształceniem liniowym przestrzeni wektorowych Wtedy jądrem przekształcenia nazywamy zbiór tych elementów z V, których obrazem jest wektor zerowy w przestrzeni W Jądro
Bardziej szczegółowoBaza i stopień rozszerzenia.
Baza i stopień rozszerzenia. Uwaga Niech F będzie ciałem, L rozszerzeniem ciała F. Wówczas L jest przestrzenią liniową nad ciałem F. Definicja Niech F będzie ciałem, L rozszerzeniem ciała F. 1. Wymiar
Bardziej szczegółowoĆwiczenia 1 - Pojęcie grupy i rzędu elementu
Algebra 1 Ćwiczenia 1 - Pojęcie grupy i rzędu elementu Definicje i podstawowe własności Definicja 1. Niech X będzie niepustym zbiorem. Działaniem w zbiorze X nazywamy dowolne odwzorowanie (funkcję) działające
Bardziej szczegółowo7 Twierdzenie Fubiniego
M. Beśka, Wstęp do teorii miary, wykład 7 19 7 Twierdzenie Fubiniego 7.1 Miary produktowe Niech i będą niepustymi zbiorami. Przez oznaczmy produkt kartezjański i tj. zbiór = { (x, y : x y }. Niech E oraz
Bardziej szczegółowoRozdział 4. Ciągi nieskończone. 4.1 Ciągi nieskończone
Rozdział 4 Ciągi nieskończone W rozdziale tym wprowadzimy pojęcie granicy ciągu. Dalej rozszerzymy to pojęcie na przypadek dowolnych funkcji. Jak zauważyliśmy we wstępie jest to najważniejsze pojęcie analizy
Bardziej szczegółowoA i. i=1. i=1. i=1. i=1. W dalszej części skryptu będziemy mieli najczęściej do czynienia z miarami określonymi na rodzinach, które są σ - algebrami.
M. Beśka, Wstęp do teorii miary, rozdz. 3 25 3 Miara 3.1 Definicja miary i jej podstawowe własności Niech X będzie niepustym zbiorem, a A 2 X niepustą rodziną podzbiorów. Wtedy dowolne odwzorowanie : A
Bardziej szczegółowoMatematyka dyskretna
Matematyka dyskretna Wykład 12: Krzywe eliptyczne Gniewomir Sarbicki Rozważać będziemy przestrzeń K n Definicja: x y λ K x = λy. Relację nazywamy różnieniem się o skalar Przykład: [4, 10, 6, 14] [6, 15,
Bardziej szczegółowo1.1 Definicja. 1.2 Przykład. 1.3 Definicja. Niech G oznacza dowolny, niepusty zbiór.
20. Definicje i przykłady podstawowych struktur algebraicznych (grupy, pierścienie, ciała, przestrzenie liniowe). Pojęcia dotyczące przestrzeni liniowych (liniowa zależność i niezależność układu wektorów,
Bardziej szczegółowoZAGADNIENIA PROGRAMOWE I WYMAGANIA EDUKACYJNE DO TESTU PRZYROSTU KOMPETENCJI Z MATEMATYKI DLA UCZNIA KLASY II
ZAGADNIENIA PROGRAMOWE I WYMAGANIA EDUKACYJNE DO TESTU PRZYROSTU KOMPETENCJI Z MATEMATYKI DLA UCZNIA KLASY II POZIOM ROZSZERZONY Równania i nierówności z wartością bezwzględną. rozwiązuje równania i nierówności
Bardziej szczegółowocx cx 1,cx 2,cx 3,...,cx n. Przykład 4, 5
Matematyka ZLic - 07 Wektory i macierze Wektorem rzeczywistym n-wymiarowym x x 1, x 2,,x n nazwiemy ciąg n liczb rzeczywistych (tzn odwzorowanie 1, 2,,n R) Zbiór wszystkich rzeczywistych n-wymiarowych
Bardziej szczegółowoPierścień wielomianów jednej zmiennej
Rozdział 1 Pierścień wielomianów jednej zmiennej 1.1 Definicja pierścienia wielomianów jednej zmiennej Definicja 1.1 Niech P będzie dowolnym pierścieniem. Ciąg nieskończony (a 0, a 1,..., a n,...) elementów
Bardziej szczegółowo5. Algebra działania, grupy, grupy permutacji, pierścienie, ciała, pierścień wielomianów.
5. Algebra działania, grupy, grupy permutacji, pierścienie, ciała, pierścień wielomianów. Algebra jest jednym z najstarszych działów matematyki dotyczącym początkowo tworzenia metod rozwiązywania równań
Bardziej szczegółowoTreść wykładu. Pierścienie wielomianów. Dzielenie wielomianów i algorytm Euklidesa Pierścienie ilorazowe wielomianów
Treść wykładu Pierścienie wielomianów. Definicja Niech P będzie pierścieniem. Wielomianem jednej zmiennej o współczynnikach z P nazywamy każdy ciąg f = (f 0, f 1, f 2,...), gdzie wyrazy ciągu f są prawie
Bardziej szczegółowoG. Plebanek, MIARA I CAŁKA Zadania do rozdziału 1 28
G. Plebanek, MIARA I CAŁKA Zadania do rozdziału 1 28 1.9 Zadania 1.9.1 Niech R będzie pierścieniem zbiorów. Zauważyć, że jeśli A, B R to A B R i A B R. Sprawdzić, że (R,, ) jest także pierścieniem w sensie
Bardziej szczegółowoZajęcia nr 1 (1h) Dwumian Newtona. Indukcja. Zajęcia nr 2 i 3 (4h) Trygonometria
Technologia Chemiczna 008/09 Zajęcia wyrównawcze. Pokazać, że: ( )( ) n k k l = ( n l )( n l k l Zajęcia nr (h) Dwumian Newtona. Indukcja. ). Rozwiązać ( ) ( równanie: ) n n a) = 0 b) 3 ( ) n 3. Znaleźć
Bardziej szczegółowoZadania z Algebry liniowej 3 semestr zimowy 2008/2009
Zadania z Algebry liniowej 3 semestr zimowy 2008/2009 1. Niech V będzie przestrzenią wektorową nad ciałem K i niech 0 K oraz θ V będą elementem zerowym ciała K i wektorem zerowym przestrzeni V. Posługując
Bardziej szczegółowoZestaw zadań 5: Sumy i sumy proste podprzestrzeni. Baza i wymiar. Rzędy macierzy. Struktura zbioru rozwiązań układu równań.
Zestaw zadań : Sumy i sumy proste podprzestrzeni Baza i wymiar Rzędy macierzy Struktura zbioru rozwiązań układu równań () Pokazać, że jeśli U = lin(α, α,, α k ), U = lin(β, β,, β l ), to U + U = lin(α,
Bardziej szczegółowo1 Działania na zbiorach
M. Beśka, Wstęp do teorii miary, rozdz. 1 1 1 Działania na zbiorach W rozdziale tym przypomnimy podstawowe działania na zbiorach koncentrując się na własnościach tych działań, które będą przydatne w dalszej
Bardziej szczegółowoF t+ := s>t. F s = F t.
M. Beśka, Całka Stochastyczna, wykład 1 1 1 Wiadomości wstępne 1.1 Przestrzeń probabilistyczna z filtracją Niech (Ω, F, P ) będzie ustaloną przestrzenią probabilistyczną i niech F = {F t } t 0 będzie rodziną
Bardziej szczegółowoKryptografia - zastosowanie krzywych eliptycznych
Kryptografia - zastosowanie krzywych eliptycznych 24 marca 2011 Niech F będzie ciałem doskonałym (tzn. każde rozszerzenie algebraiczne ciała F jest rozdzielcze lub równoważnie, monomorfizm Frobeniusa jest
Bardziej szczegółowoMatematyka dyskretna. Andrzej Łachwa, UJ, /10
Matematyka dyskretna Andrzej Łachwa, UJ, 2018 andrzej.lachwa@uj.edu.pl 10/10 Podziały i liczby Stirlinga Liczba Stirlinga dla cykli (często nazywana liczbą Stirlinga pierwszego rodzaju) to liczba permutacji
Bardziej szczegółowo4. Waluacje dyskretne
4. Waluacje dyskretne Kryterium nieosobliwości krzywej afinicznej C K [ X, Y ] Twierdzenie Krzywa zadana równaniem Weierstrassa jest osobliwa tedy i tylko wtedy gdy = 0 Izomorfizm ϕ (dopuszczalna zmiana
Bardziej szczegółowoZbiory, relacje i funkcje
Zbiory, relacje i funkcje Zbiory będziemy zazwyczaj oznaczać dużymi literami A, B, C, X, Y, Z, natomiast elementy zbiorów zazwyczaj małymi. Podstawą zależność między elementem zbioru a zbiorem, czyli relację
Bardziej szczegółowo2 Rodziny zbiorów. 2.1 Algebry i σ - algebry zbiorów. M. Beśka, Wstęp do teorii miary, rozdz. 2 11
M. Beśka, Wstęp do teorii miary, rozdz. 2 11 2 Rodziny zbiorów 2.1 Algebry i σ - algebry zbiorów Niech X będzie niepustym zbiorem. Rodzinę indeksowaną zbiorów {A i } i I 2 X nazywamy rozbiciem zbioru X
Bardziej szczegółowoR n = {(x 1, x 2,..., x n ): x i R, i {1,2,...,n} },
nazywa- Definicja 1. Przestrzenią liniową R n my zbiór wektorów R n = {(x 1, x 2,..., x n ): x i R, i {1,2,...,n} }, z określonymi działaniami dodawania wektorów i mnożenia wektorów przez liczby rzeczywiste.
Bardziej szczegółowoTwierdzenie spektralne
Twierdzenie spektralne Algebrę ograniczonych funkcji borelowskich na K R będziemy oznaczać przez B (K). Spektralnym rozkładem jedności w przestrzeni Hilberta H nazywamy odwzorowanie, które każdemu zbiorowi
Bardziej szczegółowoUwaga 1.2. Niech (G, ) będzie grupą, H 1, H 2 < G. Następujące warunki są równoważne:
1. Wykład 1: Produkty grup. Produkty i koprodukty grup abelowych. Przypomnijmy konstrukcje słabych iloczynów (sum) prostych i iloczynów (sum) prostych grup znane z kursowego wykładu algebry. Ze względu
Bardziej szczegółowoWyk lad 12. (ii) najstarszy wspó lczynnik wielomianu f jest elementem odwracalnym w P. Dowód. Niech st(f) = n i niech a bedzie
1 Dzielenie wielomianów Wyk lad 12 Ważne pierścienie Definicja 12.1. Niech P bedzie pierścieniem, który może nie być dziedzina ca lkowitości. Powiemy, że w pierścieniu P [x] jest wykonalne dzielenie z
Bardziej szczegółowoPodprzestrzenie niezmiennicze nilpotentnych operatorów liniowych
Podprzestrzenie niezmiennicze nilpotentnych operatorów liniowych, Markus Schmidmeier, FAU Maj, 2015 Oznaczenia K ciało algebraicznie domknięte α, β, γ partycje, tzn. nierosnące ciągi liczb naturalnych
Bardziej szczegółowoWykład 16. P 2 (x 2, y 2 ) P 1 (x 1, y 1 ) OX. Odległość tych punktów wyraża się wzorem: P 1 P 2 = (x 1 x 2 ) 2 + (y 1 y 2 ) 2
Wykład 16 Geometria analityczna Przegląd wiadomości z geometrii analitycznej na płaszczyźnie rtokartezjański układ współrzędnych powstaje przez ustalenie punktu początkowego zwanego początkiem układu współrzędnych
Bardziej szczegółowoMetalogika (1) Jerzy Pogonowski. Uniwersytet Opolski. Zakład Logiki Stosowanej UAM
Metalogika (1) Jerzy Pogonowski Zakład Logiki Stosowanej UAM www.logic.amu.edu.pl pogon@amu.edu.pl Uniwersytet Opolski Jerzy Pogonowski (MEG) Metalogika (1) Uniwersytet Opolski 1 / 21 Wstęp Cel: wprowadzenie
Bardziej szczegółowo1 Pierścienie, algebry
Podstawowe Własności Pierścieni Literatura Pomocnicza: 1. S.Balcerzyk,T.Józefiak, Pierścienie przemienne, PWN 2. A.Białynicki-Birula, Algebra, PWN 3. J.Browkin, Teoria ciał, PWN 4. D.Cox, J.Little, D.O
Bardziej szczegółowoFunkcja kwadratowa. f(x) = ax 2 + bx + c,
Funkcja kwadratowa. Funkcją kwadratową nazywamy funkcję f : R R określoną wzorem gdzie a, b, c R, a 0. f(x) = ax 2 + bx + c, Szczególnym przypadkiem funkcji kwadratowej jest funkcja f(x) = ax 2, a R \
Bardziej szczegółowo