Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych

Transkrypt

1 PRACE INSTYTUTU GEODEZJI I KARTOGRAFII Tom XXIV, Zeszyt 2(56), 1977 BOGDAN NEY 528,33 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych SPIS TREŚCI str. 1. W s t ę p Podstaw y teoretyczne i zasady m e t o d y W ielomianowy model wektorowego pola przem ieszczeń poziomej sieci g e o d e z y j n e j Obliczanie składowych deform acji s i e c i Ocena dokładności wyznaczenia składow ych d e f o r m a c j i Zadania i procedura badań m etody na sym ulow anych sieciach testow ych Analiza wyników badań t e s t o w y c h Zagadnienie doboru stopnia wielom ianu aproksym ującego W pływ wielkości, różnic i rozkładu faktycznych przem ieszczeń punktów sieci na dokładność m e t o d y Porów nanie badanej m etody z m etodą transform acji poszukiw aw czej Ocena rzeczywistej dokładności m e t o d y Właściwości metody. W ytyczne i uw agi dotyczące jej praktycznych zastosow ań W nioski i uw agi k o ń c o w e B i b l i o g r a f i a Załącznik: liczbowy przykład zastosow ania metody 3'

2 36 Bogdan Ney 1. Wstęp Badanie zm ian położenia punktów poziomej sieci geodezyjnej jest zagadnieniem kapitalnym. W ystępuje ono zarówno w zadaniu typow o geodezyjnym, jakim jest utrzym anie w aktualności osnów, ja k też w p ro b lem atyce o szerszym zasięgu, interesującej więcej branż zawodowych. W tym drugim przypadku chodzi o badania przemieszczeń i odkształceń terenu i różnych obiektów pod wpływem czynników naturalnych lub technogennych. W obu przypadkach podstawą badań s-ą odpowiednie pom iary sieci geodezyjnej. W yznaczenie deform acji sieci na podstawie wyników pom iarów okresow ych jest istotnym składnikiem procesu badania deform acji tere n u i obiektów; składa się z czynności o charakterze k am eralnym, ciąg tych czynności tworzy technologię. Podstaw ą takiej technologii jest zasada lub zbiór zasad postępow ania. Zbiór takich zasad, wzbogacony o sposób lub sposoby ich stosowania, stanow i metodę. P rzedm iotem niniejszej pracy jest m etoda w yznaczania zm-ian (deform acji) poziomej sieci geodezyjnej. W pracy stosow any jest term in deform acje sieci, rów noznaczny zresztą z term inem odkształcenia sieci, k tóry m oże-budzić pew ne w ątpliw ości n a tu ry pojęciowej i językow ej. Dotychczas bow iem w zagadnieniach tego ty p u operuje się przew ażnie pojęciem przemieszczenia punktów. W arto więc zaznaczyć, że nieidentyczne przem ieszczenia punktów sieci są podstaw ow ym przejaw em jej deform acji i jedną z podstaw do określenia charakterystyki tych deform acji. Również w m etodzie stanow iącej przedm iot niniejszej pracy re z u lta ty n u merycznego opracowania pomiarów okresowych będą wyrażone w postaci przemieszczeń punktów badanej sieci. Składniki tych przemieszczeń są jednakże wywołane różnym i przyczynam i (źródłami). Jak się okaże, poza faktycznym i przem ieszczeniam i (ruchy w łasne punktów), na pozorne przesunięcia składają się rów nież inne przyczyny. T raktując sieć geodezyjną jako konstrukcję szkieletową, związaną w jej punktach z powierzchnią terenu utożsam ianą z powierzchnią ciała stałego o zachow anej ciągłości, można przypisać jej własności ciała stałego i przez analogię przenieść na nią pojęcia i term iny zapożyczone z m e chaniki ciała stałego. W ten sposób składniki ogólnego przemieszczenia poziomego punktu sieci są wiązane z różnym i rodzajam i deform acji tej sieci. Generalnie deform acje dzielą się na jednorodne i niejednorodne. Deform acje jednorodne charakteryzują zmiany całej sieci, traktow anej analogicznie jak ciało stałe, natom iast deform acje niejednorodne to faktyczne ruchy punktów (przemieszczenia własne, lokalne). Drugą, obok wyżej przytoczonej, przesłanką do konsekw entnego potraktow ania poziomej sieci geodezyjnej w kategorii deform acji ciała stałego jest intencja sform ułow ania takiej m etody, która może służyć nie tylko do w yznaczania

3 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 37 przemieszczeń poszczególnych punktów sieci, ale również do badania i syntetycznej charakterystyki sposobu deform owania się powierzchni teren u, na którym położona jest pozioma sieć geodezyjna. Podejm ując badania nad m etodą służącą dwóm w yżej określonym celom, przyjęto założenie, że metoda ta powinna być wolna od założeń w stępnych dotyczących stałości niektórych, określonych punktów sieci. R ezygnacja z tego rodzaju założeń w ejściow ych uw alnia m etodę od sk u t ków ew entualnej błędności tych założeń, dzięki czemu m etoda staje się bardziej ogólna i niezawodna. Jednocześnie jednak stanowa to o trudności postawionego zadania badawczego. W niniejszej pracy w ysunięto hipotezę, że w arunek taki może być spełniony przez m etodę, w której dane em piryczne (wyniki pomiarów), odpowiednio opracowane, stanow ią podstawę do utw orzenia zgeneralizowanego modelu nieznanej rzeczywistości, przy opracow aniu zaś m etody skorzystano z dorobku m echaniki ciała stałego, przenosząc ideę pola w ektorow ego do opisu przem ieszczeń pun k tó w poziomej sieci geodezyjnej. Ciągły m odel pola w ektorow ego, budow any za pomocą funkcji wielomianowych, pozwala na wyznaczanie przemieszczeń dow olnych punktów z obszaru danej sieci w ustalonym układzie w spółrzędnych. Zasadnicza teza pracy polega na wykazaniu, iż m etoda wielomianowej aproksym acji w ektorow ego pola przem ieszczeń spełnia p o stu laty p o staw ione w program ie badań nad tem atem i n adaje się do w yznaczania deform acji poziom ych sieci geodezyjnych oraz pośrednio do badania ch arak terystycznych cech odkształceń powierzchni terenu. Zasady m etody i jej alg o ry tm podane są w drugim rozdziale pracy. Z aw arty tam opis obejm u je również sposoby oceny dokładnościowej wyznaczanych wielkości oraz niezbędne uzasadnienia i kom entarze metodyczne. W arto podkreślić, że spośród znanych dotąd m etod badania deform acji sieci poziom ych, m etoda stanowiąca przedm iot niniejszej pracy najbardziej konsekwentnie, w pełni realizuje ideę w ektorow ego pola przem ieszczeń. Najwięcej miejsca w pracy poświęcono na przedstaw ienie sposobów i wyników testowego badania m etody na podstaw ie sieci i zbiorów danych, sym ulow anych za pomocą kom putera. Te zagadnienia są treścią rozdziałów trzeciego i czwartego. Uzasadnienie słuszności m etody na tej drodze a u to r uw aża za podstaw ow e zadanie badawcze. A rgum enty przem aw iające za w yborem m etody sym ulacyjnej jako najbardziej właściwej drogi testow ania przyjętej hipotezy są przytoczone w rozdziale trzecim. W dw óch o statnich rozdziałach piątym i szóstym podsum ow ano w y niki badań, dokonując c h a ra k te ry sty k i i oceny m etody, głównie w aspekcie jej zastosowań. W załączniku do pracy, um ieszczonym poza jej tekstem, podany jest liczbowy przykład o charakterze metodycznym. W przykładzie tym, ze w zględu na konieczność ograniczenia objętości pracy, po

4 38 Bogdan Ney dano tylko te etapy rozw iązania zadania, k tóre są niezbędne do zilustrowania praktycznej procedury tworzenia modelu, pom ijając czynności (etapy) typowe dla m etody najm niejszych kw adratów w ujęciu macierzowym lub krakowianowym. W zestawieniu bibliografii wykazano tylko te prace, na które są powołania w tekście. Pominięto więc także wiele pozycji z ostatnich lat, należących do literatury przedm iotu (wśród nich referaty zaprezentow ane podczas M iędzynarodow ego Sym pozjum Pom iarów Odkształceń M etodami Geodezyjnymi, Kraków, wrzesień 1975 r.), lecz nie m ających ścisłego związku z zagadnieniam i rozważanym i w niniejszej pracy. Ponieważ praca nie ma charakteru monografii z zakresu m etod w yznaczania poziomych przem ieszczeń i odkształceń, m ożna było zrezygnować z umieszczenia w niej przeglądowej system atyki i porównawczej oceny tych metod. Czytelnikow i zainteresow anem u takim tem atem m ożna polecić opracowanie [18], ujm ujące stan aktualny w roku Od tam tego czasu nastąpił oczywiście dalszy rozwój metod. Można by go prześledzić na podstaw ie pozycji [6], [8], [14], [20] i [21] oraz w spom nianego już zbioru referatów krakow skiego sym pozjum z roku Na zakończenie tego w stępu parę inform acji z historii tem a tu n i niejszej pracy. Badania nad tem atem podjął a u to r we w czesnych latach siedem dziesiątych, prowadząc je w ram ach prac planow ych w Instytucie Geodezji Górniczej i Przem ysłowej Akademii Górniczo-Hutniczej. W 1973 roku idea m etody oraz jej podstaw y i procedura były zaprezentowane przez au to ra n a forum M iędzynarodow ego Sym pozjum M etod Obliczeń w Geodezji G eom etrycznej, odbytego w O xfordzie [15]. T em at spotkał się z zainteresow aniem specjalistów, k tóre znalazło w yraz w publicznych w ypow iedziach dyskusyjnych. Od 1974 roku p race nad tem atem były 'kontynuow ane przez autora w Instytucie Geodezji i Kartografii. R eferat [16], wygłoszony na m iędzynarodowym sym pozjum w Krakowie, zawierał oprócz teorii m etody również pewne w yniki jej badań testowych. Zarys metody, nie zawierający wyników jej testowania, opublikow any był w Zeszytach N aukow ych AGH, seria G eodezja w edycji językow ej a n gielskiej [17]. Niniejsza praca poświęcona jest gruntow nem u przedstaw ieniu m etody i wyników jej badań testowych. 2. Podstaw y teoretyczne i zasady m etody 2.1. W ielom ianowy model wektorowego pola przemieszczeń poziomej sieci geodezyjnej Isto tn y m przejaw em deform acji poziomej sieci geodezyjnej są przem ieszczenia punktów tej sieci. Zbiór dw uw ym iarow ych w ektorów prze

5 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 39 mieszczeń określa wektorow e pole przemieszczeń sieci. W ykorzystanie teorii w ektorow ego pola przem ieszczeń opiera się na założeniu, że p rzemieszczenia punktów sieci Аж i А у mogą być traktow ane jako funkcje ciągłe i różniczkow alne w zględem położenia w o rto k artezjań sk im u k ła dzie w spółrzędnych 0XY. W ogólnej postaci m ożna napisać: Ax = f 1 (х, у); А у = f 2 (х, у). (1) Istn ieje w iele rodzajów funkcji, które m ogłyby być p rzy ję te do re a lizacji ogólnych związków (1). Można nadto przypuszczać, że najw łaściw sze byłyby różne funkcje dla różnych pól przemieszczeń. W niniejszej pracy przyjęto n astępujące k ry te ria doboru rodzaju fu n k cji dla zw iązków (1): m odel m atem atyczny deform acji sieci poziomej pow inien być sw o bodny; m odel ten pow inien być prak ty czn y, czyli, inaczej mówiąc, posługiwanie się funkcjam i fi i f2 powinno być łatw e; model m atem atyczny powinien opisywać rzeczywistość z pewną dokładnością, m ożliw ą do w yznaczenia. Powyższym w arunkom odpowiadają funkcje wielomianowe, których zastosow anie w różnorodnych zagadnieniach geodezyjnych jest pow szechne. F unkcje w ielom ianow e posłużyły do opisu zjaw isk deform acji w m e chanice ciała stałego [5]. W geodezji tego typu funkcje rozpowszechnione są, jak wiadomo, w różnych zagadnieniach aproksym acyjnych. W szczególności znalazły zastosowania w badaniach odkształceń budowli [12], [22], [2], [3], [4]. Jeżeli pozioma sieć geodezyjna zawiera N punktów, to istnieją wielom iany interpolacyjne stopnia q, przy czym q < N, dla których zachodzi: Ажг = fj {xu Уг); Ay; = f2 (X;, yi); (i = 1, 2,..., N); (2) natom iast wszystkie zbiory {Axb x h y,} oraz {Ay;, x h y,} (i = 1,2,, N) dla q = N-l są m iejscam i zerowymi funkcji <I>i = А х- f i (x, y); <I>2 = Ay - f 2(x, y). (3) Dla stopnia w ielom ianu niższego od q dopuszczamy z góry pew ne błędy (niedokładności) v w spełnieniu, dla punktu sieci, w arunku (3), czyli będzie: vf = A.xi f 1 (Xi-уг); vv = Ayż f2 (xb yt); (i = 1, 2,..., N) (4) Dążenie do uproszczenia m odelu w uzasadnionych granicach, polegającego na obniżeniu stopnia w ielom ianu, jest bardzo w ażne z p rak ty c z nego p unktu widzenia i będzie uwzględnione w algorytm ie metody. W ielomianowy model wektorowego pola przem ieszczeń punktów sieci poziom ej, jako rozw inięcie ogólnej zasady (1), zapisujem y następująco:

6 40 Bogdan Ney 4 x = к* + fcf, x + k ^ y + Jc2r0x 2+ к x2y2 + kf,xy+ kxmx3 + fc* у3 + + к^хгу+к^гху2+... АУ = ^ Л+ к19х + кпу + к20хг+ ко2уг+ кпху + ЧчХЗ+ к0зуг + + к^хгу + к ^ х у (5) We wzorach (5), napisanych przykładowo dla wielomianów trzeciego stopnia, przyjęto oznaczenia: Ах, А у składowe wektorów pozornych przemieszczeń punktów sieci, wyznaczane na podstawie pomiarów; kx, kv współczynniki funkcji wielomianowych. Wielkości Ax i А у mogą być wyznaczane na podstawie pomiarów sieci geodezyjnej jednym z dwóch sposobów: w ariant pierw szy bezpośrednio jako różnice współrzędnych (przyrosty) z w yrów nania dwóch okresow ych obserw acji sieci; w ariant drugi pośrednio na podstawie nie w yrównanych różnic elem entów geom etrycznych sieci, pom ierzonych w obydw u porów nyw a nych cyklach obserw acyjnych. W pierwszym przypadku liczba rów nań (5) równa jest podwojonej liczbie punktów sieci. W wariancie drugim liczba równań elem entarnych, biorących udział w tw orzeniu modelu, pokrywa się z liczbą pomierzonych różnic elem entów geom etrycznych sieci. Zw iązek tych rów nań elem en tarnych z rów naniam i typu (5) będzie podany na końcu podrozdziału 2.1. M odel (5) dla konkretnej sieci przy ustalonym układzie w spółrzędnych i znanych wielkościach Ax i Ay jest całkowicie określony po obliczeniu wartości współczynników kx i ky. W praktyce liczba rów nań typu (5) przekracza na ogół liczbę współczynników kx i kv, przeto wyznaczenie wartości tych współczynników odbywa się na drodze wyrównania. W prowadźmy oznaczenia: Ax, Ay jednowierszowe m acierze składowych wektorów przemieszczeń punktów, k x, ky jednowierszowe macierze współczynników funkcji wielom ianowych postaci (5), «m acierz współczynników przy niewiadom ych kx i ky, utw orzona z jednom ianów współrzędnych poszczególnych punktów sieci. Równania (5) zapiszemy teraz w form ie tabelarycznej: Ах = kx «T; Ay = k*' at, (6) przy czym T oznacza transponow anie m acierzy. Z astosujm y dalej następujące oznaczenia:

7 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 41 :i;r, a,; macierze współczynników przy uszeregowanych niewiadomych; 1 m acierz w yrazów wolnych; v macierz popraw ek do pom ierzonych różnic elem entów sieci. Układ rów nań popraw ek zapisujem y następująco: a' [Лх Ду] + 1 = V. (7) Po uw zględnieniu zapisu (6) rów nania popraw ek (7) p rzy jm ą postać: [ kx к у) at.(i + 1 = v. (8) W w yniku rozwiązania rów nań poprawek (8) m etodą najm niejszych kw adratów o trzy m u je się n ajbardziej praw dopodobne w artości w spółczynników kx i kv. W ielkości te opisują konkretnie model deform acji sieci poziomej, w yrażony rów naniam i (5) i (6). Związki łączące składowe pola przemieszczeń pozornych ze zmianami elem entów geom etrycznych, obserw ow anych w sieci, w y rażają się w postaci rów nań popraw ek następująco: BLAxL A LAyL ВрЛхР + ApAyp (BL BP) Ax<~ + + {Al- A p) Аус + Аа. VA1 = В\хк + ААук ВАхр А\ур + AL. W yrażenie (9) dotyczy zm iany k ąta, a w yrażenie (10) zm iany d łu gości. Symbole A i В oznaczają odpowiednie współczynniki kierunkow e (por. np. [7] lub [10]), natom iast w skaźniki L, P i С po praw ej stronie wzoru (9) dotyczą lewego i prawego ram ienia oraz środkowego punktu kąta, a wskaźniki P i К po praw ej stronie wzoru (10) oznaczają punkty początkowy i końcowy danego boku sieci. O) (10) 2.2. Obliczanie składow ych deform acji sieci W ielkości Л х i Ay, otrzym ane na podstawie dwóch okresowych pom iarów sieci, są pozornym i przem ieszczeniam i punktów. Każda z nich składa się z czterech części; składow e te będziem y oznaczać następująco: Ax0, Ду0 przem ieszczenia w ynikające z rówmoległego przesunięcia poziomego punktów sieci w zględem układu odniesienia; Дх? Ayf przemieszczenia spowodowane skręceniem sieci względem układu odniesienia; Axs, Ayz przem ieszczenia spowodowane zmianą skali sieci z tytułu przyjęcia do w yrów nania ustalonej długości jednego z boków tej sieci; Axd, Ayd faktyczne (własne, lokalne) przemieszczenia punktów charakteryzujące rzeczyw istą deform ację sieci.

8 42 Bogdan Ney Zw iązek tych wielkości, zgodnie z zasadą superpozycji, jest n astęp u jący: Ах = Л х0 + Ах^-Ь4хг4-Дхй, А у = Ay0+\y: \-Ay_ + A y d. T rzy pierwsze spośród składników praw ej stro n y rów nań (11) w yznaczamy na podstawie wektorowego pola przemieszczeń, korzystając z jego geom etrycznej in terpretacji. W zory na składow e deform acji, którym i posługujem y się, pochodzą -z m echaniki ciała stałego [5]. Na podstaw ie ogólnych zależności, znajdując odpowiednie pochodne, otrzym uje się p rak ty c z ne form uły, stosowane w algorytm ie metody. Te wzory praktycznie m ają ch a ra k te r przybliżony na skutek uproszczeń dokonanych w toku ich w y prowadzania. Uproszczenia polegają na pominięciu pochodnych rzędu wyższego niż pierwszy i uzasadnione są założeniem, że przemieszczenia punktów sieci są w ielkościam i bardzo m ałym i w porów naniu z w y m iaram i tej sieci. Okolicznością sprzyjającą om awianemu uproszczeniu jest to, że iloczyn pochodnych w ystępujący przy obliczaniu pochodnych m ieszanych do różniczki zupełnej ma wartość o jeden rząd niższą od wartości pojedynczych pochodnych. W ektor translacji całej sieci z tytułu równoległego przemieszczenia dwóch punktów przyjętych za stałe w w yrów naniu sieci ma składowe: Jego długość w yraża się wzorem ix() [A.r. Ay0] jk*0, fc-'0j i Ni-]/ i2; \4 a kierunek o tego wektora można obliczyć ze związku ь-у 00 (U ) (12) (13) /,, X a = arc tg--. (14) 00 K ąt skręcenia sieci jako konstrukcji sztywnej z tytułu wzajemnego (lecz nie równoległego) przem ieszczenia dwóch punktów przyjętych za s ta łe do w yrównania sieci w yraża się wzorem <? Ду(*,у) Эх który prowadzi do praktycznej form uły 1 K ąt ф liczony jest w mierze łukowej. А х(хлу) д у Składowe wektorów przemieszczeń punktów sieci z tytułu skręcenia sieci o kąt cp oblicza się wzorem macierzowym "Axf 0 cp (17} cp 0 [y\ Л- -0 y=0 (15) (16)

9 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 43 Jednorodne odkształcenie liniowe (zmiana skali) sieci z ty tu łu zm iany odległości pomiędzy dwoma punktam i przyjętym i za stałe do w yrów nania sieci określone jest w zorem Ax(x.y) ox z którego otrzym uje się form ułę uproszczoną 2 (k«* K ) Ay(x,y) * У.v = 0 y = 0 Składowe wektorów przem ieszczeń punktów sieci z ty tu łu zm iany skali g oblicza się według wzoru ' Ax s 0 X (20) Аг/е 0 e _y W związku z założeniami przyjętym i w teorii wektorowego pola przemieszczeń i przy w yprow adzeniu powyższych wzorów, należy zwrócić uwagę na zagadnienie doboru układu współrzędnych QXY, w którym dokonuje się badania sieci. Otóż początek tego układu pow inien leżeć w środku ciężkości sieci albo co już jest pewnym odstępstwem od tej reguły w punkcie sieci położonym w pobliżu jej środka ciężkości. Ś rodek ciężkości sieci rozum iany tu jest w sensie geodezyjnym ; jest więc nim punkt m atem atyczny, którego w spółrzędne są średnim i ary tm ety czn y m i odpow iednich w spółrzędnych w szystkich punktów danej sieci. Za p rzestrzeganiem tej zasady, oprócz względów teoretycznych zw iązanych z założeniam i przyjętym i przy przejściu od wzorów ogólnych do praktycznych, przem aw iają rów nież powody n atu ry praktycznej. Chodzi tu głównie o potrzebę m inim alizowania niedokładności w ynikających z nieuniknionego zaokrąglania danych w trakcie num erycznego opracow ania badanej sieci. Dysponując wielkościami Az i Ay, otrzym anym i z dwukrotnego pom iar u sieci, oraz składow ym i deform acji pozornych, w yznaczonym i za pom o cą wzorów (12), (17) i (20), m ożna już obliczyć składow e w ektorów fa k tycznych przem ieszczeń każdego punktu sieci. Na podstaw ie zasady (11), uwzględniając związki (17) i (20) piszemy w form ie m acierzowej wzory na najbardziej praw dopodobne w artości składow ych faktycznych przem ieszczeń: Axd Ayd]-[ Ах Ay Ax0 Ayo -tp [;] 2.3. Ocena dokładności w yznaczenia składow ych deform acji (18) (19) (21) Znajom ość dokładności, z jak ą w yznaczane są w ielkości opisujące model i odkształcenia sieci, jest niezbędna do in te rp re ta c ji ty ch wielkości.

10 44 Bogdan Ney Z praktycznego punktu widzenia najważniejsze są wskaźniki dokładności dopasowania m odelu (aproksym acji), współczynników funkcji w ielom ianowych i składowych wektorów faktycznych ruchów punktów. Poniżej podane są w zory na obliczanie średnich błędów w szystkich wielkości, odgryw ających istotną rolę w procesie w yznaczania deform acji poziomej sieci geodezyjnej m etodą aproksym acji wielom ianow ej. Stopień dopasowania m odelu do zmian elem entów badanej sieci, o trzy m anych w w yniku pomiarów, charakteryzow any jest średnim i błędam i jednostkow ym i: / У pvxvx / V pvyvv, Mx = \ ; Mv = 'I / ; M = i/m * + M *. (22) у n ii \ n u > y We wzorach (22) przyjęto oznaczenia: p wagi wyznaczenia pozornych przesunięć \ x i \y ; v popraw ki obliczone na podstawie rozwiązania układów rów nań typu (8); n liczba elem entów sieci biorących udział w jej badaniu; u liczba współczynników funkcji wielomianowych. Średnie błędy wyznaczenia współczynników к o wskaźnikach i oraz j funkcji wielomianowych w yrażają się wzorami: m l,. = M r Q ;\. ; <. = M / ( Ę, (23) w których Q kу oznacza elem enty m acierzy korelacyjnej, wyznaczanej na podstawie układu równań poprawek (8). Z w zoru (23), uw zględniając form ułę (12), w ynikają związki na obliczenie średnich błędów składow ych w ektora translacji sieci: тд*0 = Mx j/ Q/c0'0; тпауо =My j Qk\. (24) Średni błąd wyznaczenia kąta skręcenia cp, uwzględniając związek (16), wyraża się wzorem w którym m, = M j/ T Q F, (25) f , Ol. (26) i 2 I Średnie błędy w yznaczenia składow ych przem ieszczeń punktów z ty tułu skręcenia sieci o kąt ę będą (por. wzór (17)): 0 тп, r X (27) m. АУf m 0 У Średni błąd wyznaczenia zmiany skali sieci (por. wzór (19)) w yraża się zależnością wr której т г = М l/f.q fj, (28)

11 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 45 f = I O) o o o... o Ś rednie błędy w yznaczenia składow ych przem ieszczeń punktów z ty tu łu zmiany skali będą (por. wzór (18)): " m&x. ' m. 0 X 1 (30) mbyz 0 m o y I Pozostają jeszcze do w yznaczenia średnie błędy składow ych fak ty cznych ruchów punktów sieci. W tym celu trzeba najpierw dokonać pewnej przeróbki wzorów (21). Polega ona na podstaw ieniu tam odpowiednich w yrażeń operujących w spółczynnikam i fu n k cji w ielom ianow ych i zapisaniu tych wzorów w postaci zredukow anej: 1 Axa = 2 fchix + Y k^y+k'^xy + '^>Щх)'(уУ+ y fcioу - 2 IJ * (31) АУа = у Кгх ~ Z, i,j=2 Stosując do w yrażeń (31) praw o narastania błędów, otrzym uje się wzory: w których f, f* = = Mx / f vqf[ ; rn*yd = My I f Qfw, 0 \ x Y y xy 1 x o y x ~\y 0 0 Y x \ y xy (у^ i 3. Zadania i procedura badań metody na symulowanych sieciach testowych Teza, że m etoda aproksym acji w ielom ianow ej w ektorow ego pola przem ieszczeń sieci poziomej może być z pożytkiem stosow ana do badania deform acji sieci, w ym aga em pirycznej w eryfikacji. Z asady m etody i w zory o charakterze przybliżonym, zestawione w rozdziale drugim, pochodzą ja k już zaznaczono z m echaniki ciała stałego i słuszność ich została potw ierdzona, również praktycznie, dla założeń i w arunków właściwych obiektom objętym zainteresow aniem m echaniki teoretycznej. W niniejszej p racy p rzyjęto założenie, że właściw ości ciała stałego odkształcalnego mogą być rozciągnięte (przeniesione) na geodezyjną sieć płaską (poziomą), którą z punktu widzenia m echaniki trzeba uważać za obiekt abstrakcyjny. Chcąc nadać bardziej realny sens rozum owaniu, można jednak potrakto (29) (32) (33)

12 46 Bogdan Ney wać geodezyjną sdeć poziomą jako zbiór punktów na pow ierzchni ciała s ta łego rozpatryw anego w yłącznie w jego płaskim przekroju. Potrzeba dokon an ia badań em pirycznych proponow anej m etody w ynikała z pew nej odmienności sieci geodezyjnej od obiektów rozpatryw anych w mechanice. W szczególności chodziło o zbadanie możliwości efektywnego modelowania pola przem ieszczeń sieci. Ponadto badania takie podyktow ane zostały chęcią em pirycznego porów nania prezentow anej m etody z inną, obecnie n a j bardziej rozpowszechnioną m etodą identyfikacji stałych punktów sieci, to jest z metodą transform acji poszukiwawczych, a także chęcią dokonania oceny rzeczywistych możliwości m etody aproksym acyjnej pod względem dokładności. Z założenia w yniki badań empirycznych o tak określonym celu m iały być podstawą do dokonania wszechstronnej charakterystyki i oceny m etody aproksym acyjnej oraz do sform ułow ania wniosków i zaleceń n atu ry metodycznej, niezbędnych do nadania tej metodzie walorów użyteczności praktycznej. W yniki badań em pirycznych w raz z ich in te r p reta cją i szczegółowymi w nioskam i będą przedstaw ione w czw artym rozdziale pracy. W badaniach em pirycznych m etody posłużono się sieciami testowym i, zm odelow anym i na drodze sym ulacji kom puterow ej. Ściślej biorąc, budowa samych sieci testowych nie wym agała sym ulacji, natom iast na drodze tej zostały wyznaczone pozorne deform acje sieci, im itu jące w yniki okresowych pomiarów. Metodę sym ulacji kom puterowej zastosowano z dwóch następujących powodów: 1) sym ulacja kom puterow a pozwala na uzyskanie obszernego i różnorodnego, dostosowanego łatw o do celów badania, m ateriału empirycznego stosunkow o m ałym nakładem pracy i kosztów; 2) m ateriał em piryczny, utw orzony na drodze sym ulacji kom puterowej, nie jest obciążony wpływam i pochodzącymi :z takich źródeł, które nie są uwzględniane z założenia w danym badaniu; w szczególności w naszym p rzypadku chodzi o błędy pom iarowe. Spotyka się niekiedy zastrzeżenia, że opieranie badań na zbiorach lub sieciach tw orzonych (modelowanych) sztucznie nie jest właściwe, że nie daje podstaw do w yciągania w niosków dotyczących w szystkich cech b a danej m etody, interesujących z punktu widzenia praktyki. W arto w związku z przytoczonym poglądem podkreślić, że m etoda będąca przedm iotem niniejszej pracy dotyczy wyznaczania ruchów punktów sieci, natom iast nie obejm uje zagadnień obserw acyjnych (pomiarowych). Z tego względu pom inięcie w jej testow aniu błędów pom iarow ych i ogólniej biorąc, sposobów pozyskiwania m ateriału obserwacyjnego poddawanego obróbce, jest w pełni uzasadnione; co więcej daje możliwość uniknięcia takich źródeł zakłóceń, które nie są istotne z punktu widzenia program u i celu badań.

13 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 47 2 Rys. 1. Sieć testow a N=61 Główne b adania dokonane zostały n a sieci testow ej, reg u la rn e j, zbudowanej z trójkątów równobocznych o długości boku 0,5 km, zawierającej 61 punktów, tw orzącej układ cen traln y. Sieć ta pokazana je st n a ry su n ku 1. Opuszczenie w tej sieci odpow iednich punktów dało dw a dalsze w a rian ty testowe, pokazane :na rysunkach 2 i 3. Liczby punktów tych modeli wynoszą odpowiednio 19 i 7, a długości boków 1 km i 2 km. Powyższe trzy w arianty sieci testow ej zachowują identyczny w zasadzie kształt, n a leżą do tego samego rodzaju (sieć centralna), natom iast różnią się, ogólnie biorąc, skalą, co można w yrazić różną długością boków, różną liczbą punktów lub różną ich gęstością. T ak utw orzone trz y sieci testow e dały m ożliwość operow ania w badaniach porównawczych m ateriałem reprezentatyw nym z p u n k tu w idzenia cech, opisujących zróżnicow ane p a ra m etry w y m iarow e sieci poziomej przy zachow aniu tych sam ych p a ra m etró w geom etrycznych. U kłady sym ulow ane pozornych przem ieszczeń punktów sieci tw orzono

14 48 Bogdan Ney na podstaw ie różnych kom binacji następujących elem entów: m atem atycznego m odelu rozkładu, przeciętnych wartości zadanych przemieszczeń i А у punktów sieci oraz stopnia losowego zaburzenia rozkładu tych przem ieszczeń, w yrażonego średnim odchyleniem standardow ym. Dla sieci testowych N = 61, N = 19 i N 7 uwzględniono w zakresie modeli rozkładu przemieszczeń rozkłady wielomianowe z przeciętnym i wartościam i przemieszczeń od 0,07 m do 0,20 m oraz rozkład norm alny, natom iast w zakresie losowego zaburzenia rozkładów średnie odchylenia standardow e od 0,01 m do 0,05 m. Ogółem utworzono sześć zbiorów (modeli) badaw czych. Ich zestaw ienie zaw iera tabela 1. Modele 5 i 6, aczkolw iek m ają ten sam typ rozkładu i identyczne odchylenie standardow e zaburzające rozkład, są różne, ponieważ przemieszczenia Ах i А у zostały zgenerow ane niezależnie przy dw ukrotnym użyciu generatora liczb losowych. 2

15 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 2 Rys. 3. Sieć testow a N = 7 T abela 1 Zestaw ienie zbiorów (modeli) badawczych utw orzonych na podstaw ie sieci testow ych pokazanych na rysunku 1, 2 i 3 Nr modelu Rozkład przem ieszczeń W artości przeciętne (w m etrach) Ax Ay Odchylenie standardow e (w m etrach) 1 w ielom ian 1 stopnia 0.2/0 0,16 0,02 2 w ielom ian 2 stopnia 0,20 0,15 0,0(2 3 w ielom ian 1 stopnia 0,0 0,07 0,01 4 w ielom ian 2 stopnia 0,08 0,07 0,01 5 norm alny 0,05 6 norm alny 0,05 4 P r a c e I n s ty tu tu T o m X X IV

16 50 Bogdan Ney Dla m odelu 5 utworzono jeszcze dodatkowy w ariant o tych sam ych cechach (param etrach), obejm ujący wyłącznie sieć testową N = 19 (rys. 2). Powyższe modele (tab. 1) posłużyły głównie do badań nad kryteriam i i praktyczną procedurą dobierania stopnia wielom ianu aproksym ująeego w najlepszy sposób wektorowe pole przemieszczeń oraz do empirycznego porów nania proponow anej m etody z m etodą transform acji poszukiw aw czych. Drugim źródłem zbiorów empirycznych poddanych badaniom w ram ach niniejszej pracy była sieć pokazana na rysunku 4. Jest to konstrukcja nieregularna, zbudowana z trójkątów, zaw ierająca 15 punktów, zbliżona swoim kształtem i w ielkością do sieci ty p u pow ierzchniowego, stosowanych w geodezyjnych pom iarach przemieszczeń terenu i obiektów. Tej sieci użyto głównie do badania rzeczywistej dokładności proponow anej m etody. Było to możliwe dzięki takiem u m odelow aniu zbio-

17 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 51 ru, w którym znane param etry w yw ołujące pozorne przemieszczenia punktów sieci (translacja, obrót, zm iana skali) przy zadanych całkow itych przesunięciach Ax i А у pozwoliły na dysponowanie praw dziw ym i w artościam i faktycznych przesunięć punktów Axd i Ay d. W badaniach proponow anej m etody posłużono się rów nież siecią kontrolną istniejącą w rejonie jednej z polskich zapór wodnych i w ykorzystyw aną od daw na do okresow ych badań stabilności tej budow li. Sieć ta po- Rys. 5. Sieć k o n tro lna zapory wodnej 5*

18 52 Bogdan Ney siada na niektórych punktach podwójne znaki (stanowiska instrum entu), co pozw ala operow ać w eksperym entach rzeczyw istym i przem ieszczeniami punktów. Omawiana sieć pokazana jest na rysunku 5. Do badań, dokonanych w związku z niniejszą pracą, użyto danych obserw acyjnych z tej sieci, pochodzących z kolejnych obserw acji okresowych, w ykonanych w latach 1956 i 1958 przez K. Tarnowskiego, ówczesnego pracow nika IGiK (por. [13]). Sym ulacje kom puterowe i inne obliczenia w ym agające użycia elektronicznej m aszyny cyfrowej, niezbędne do utw orzenia i obróbki zbiorów testowych, zostały wykonane na zlecenie Instytutu Geodezji Górniczej i Przem ysłow ej AGH przez O środek Obliczeniowy P olitechniki Rzeszowskiej, zgodnie z założeniam i i w ytycznym i podanym i przez au to ra n in ie j szej pracy. Użyto m aszyny Odra 1204 i języka ALGOL. 4. Analiza wyników badań te s to w y c h 4.1. Zagadnienie doboru stopnia w ielom ianu aproksym ującego W opisie analitycznym zjawisk o charakterze niedeterm inistycznym za pomocą wielomianów algebraicznych istotną sprawą jest dobór stopnia w ielom ianu aproksym ującego. Zagadnienie to jest szczegółowo rozpracow ane dla zadań interpolacyjnych; stosuje się w nich testy kontrolne, pozw alające w prosty i szybki sposób dokonywać w yboru właściwego stopnia wielomianu. Testy te oparte są na właściwości zbieżności interpolacji; poczynając od pewnego stopnia wielom ianu interpolacyjnego ew entualne dalsze podnoszenie rangi wielom ianu jest niecelowe, różnice w artości w y- interpolow anych są teoretycznie zerowe, a praktycznie mieszczą się w g ra nicach niedokładności obliczeń. Przedziały te są bardzo łatw o wyznaczane i stosowane w praktyce. Testy, o których mowa, są rozpowszechnione w literaturze fachowej; nowsze pozycje tej literatu ry podają te testy w form ie dostosowanej do nowoczesnych środków przetw arzania danych (kom putery). L ite ra tu ra geodezyjna zaw iera też liczne przy k ład y zastosow ań m etod interpolacyjnych do różnych zagadnień badaw czych i tech nicznych [1], [7], [9], [10], [11]. Bardziej złożone są zagadnienia związane z aproksym ow aniem w ielom ianam i algebraicznym i zjaw isk o charakterze losowym, chociaż odznaczających się pew ną regularnością w sensie statystycznym. Losowość, o której mowa, powodowana jest przypadkow ym i zakłóceniami procesu, z zasady swej zdeterm inowanego. L iteratura fachowa zawiera wiele przykładów7 zastosowania wielomianów algebraicznych do przybliżonego opisu pew nych zagadnień, rów nież z dziedziny geodezji inżynieryjnej ([12], [22]

19 Metoda wyznaczania, deformacji poziomych sieci geodezyjnych 53 i inne), W aproksym acji dla om aw ianych celów stosuje się z reguły m etodę najm niejszych kwadratów. Stopień wielom ianu dobierany jest w tych przypadkach sposobam i już nie ta k prostym i, ja k w zagadnieniach in te r polacyjnych. Postępowanie zresztą oparte jest i tu na zasadzie zbieżności aproksym acji w m iarę wzrostu stopnia wielom ianu, natom iast praktyczne testow anie popraw ności w yniku polega na ocenie średniego b łęd u a p ro ksym acji. Zejście w artości tego b łęd u poniżej przyjętej granicy, w y n ik a jącej z dokładności pozyskania danych em pirycznych, oznacza w y starczające dopasowanie m odelu (wielomianu) i zarazem oznacza zakończenie aproksym acji. Z zasady zbieżności aproksym acji w ynika, że podnoszenie stopnia w ielom ianu aproksym ującego, okupione zresztą dodatkow ym n a kładem obliczeń, pow inno prow adzić do obniżania w artości średniego b łę du aproksym acji (dostosowania). Teoretycznie biorąc, można dojść w ten sposób do zerowej wartości tego błędu, która oznacza idealne dopasowanie m odelu do aproksym ow anego zbioru em pirycznego. Zachodzi pytanie, czy w zagadnieniu będącym przedm iotem niniejszej pracy, funkcjonuje właściwość zbieżności aproksym acji. P ozytyw na odpowiedź na to pytanie byłaby bardzo pomyślna, oznaczałaby bowiem możliwość aproksym ow ania pola przem ieszczeń punktów poziom ej sieci geodezyjnej w zasadzie z dowolnie w ysoką dokładnością, dodatkow o pod w a runkiem, o którym była mowa wyżej. Popatrzm y na to zagadnienie najpierw form alnie, biorąc pod uwagę w zory (22), określające sposób liczenia średnich błędów aproksym acji. W i dać z nich, że w m iarę w zrostu stopnia wielom ianu aproksym ującego, kiedy wzrasta liczba wyznaczanych współczynników w tym wielomianie, m ianownik m aleje. Co do licznika, sytuacja nie jest tak jednoznaczna. Na ogół przy wzroście stopnia wielom ianu licznik również m aleje, bowiem popraw ia się dopasowanie m odelu do rzeczywistości i m aleją popraw ki aproksym acyjne. W zależności od tego, czy szybciej m aleje licznik, czy też m ianow nik pod pierw iastkam i w yrażeń ((22) średni błąd aproksym acji zmniejsza się lub utrzym uje się na pew nym poziomie, w przybliżeniu sta łym. Tempo zm ian wartości licznika i m ianownika może być ponadto różne w różnych przedziałach w artości ty ch w yrażeń, lub ogólniej biorąc dla różnych zakresów stopnia wielom ianu aproksym uj ącego. Analiza form alna prowadzi więc do wniosku, że aproksym acja wektorowego pola przem ieszczeń może być zbieżna w pew nych przedziałach, co objaw ia się m alejącą w artością średniego błędu dopasowania. Właściwość ta może jed n a k nie w ystąpić w pew nym przedziale, w tedy średni b łąd dopasow a nia nie m aleje. Rozważmy teraz w yniki badań testow ych na ten tem at. Odpowiedni m ateriał badaw czy został zgenerowany na sieci testowej pokazanej na rysunku 1 (por. też tab. 1). W w ariantach 1, 2, 3 i 4 model

20 54 Bogdan Ney Tabela 2 Zestawienie średnich błędów aproksym acji i ich różnic dla sieci testow ej pokazanej na rysunku 1 N r modelu Mx My stop. wiel. przyrost stop. wiel. 1 2 w % 1 2 przyrost w % ) , Tabela 3 Zestawienie średnich błędów aproksym acji i ich różnic dla w ariantów 5 i 6 sieci testow ej N 61 (rys. 1) Nr modelu Stopień w ielom ianu Mx w mm Przyrost w % My w mm Przyrost w % ^ e

21 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 55 rozkładu wielkości Aa: i А у jest znany, założony z góry i zrealizowany przez sym ulację kom puterow ą. Przyjęto tu niskie stopnie wielom ianu pierwszy lub drugi co daje sytuację bliską powszechnem u w geodezji zagadnieniu transform acji afinicznej. W w ariantach 5 i 6 rozkład wielkości Ax i А у jest przypadkow y, generow any p rzy użyciu rozkładu n o rm aln e go. Biorąc pod uw agę tę odm ienność, dla w arian tó w 5 i 6 w ykonano obliczenia z uw zględnieniem stopni w ielom ianów od pierw szego do ósmego. W tabeli 2 zestaw ione są średnie błędy aproksym acji oraz różnice pom iędzy tym i błędam i dla w szystkich sześciu w ariantów testow ych, n a to m iast tabela 3 zawiera takie zestawienie dla w ariantów 5 i 6, uw zględniających osiem stopni w ielom ianu. Analizując tabelę 2 łatw o zauważamy, że istotne zm iany w artości średnich błędów dostosow ania w ystępują tylko w dwóch przypadkach: w modelu 2 i 4 przy przejściu od pierwszego do drugiego stopnia wielom ianu. W pozostałych przypadkach podw yższenie stopnia w ielom ianu nie pow o duje obniżenia w artości średnich błędów aproksym acji. Dane zaw arte w tabeli 3 potw ierdzają zauważoną właściwość, chociaż pochodzą one tym razem nie ze zbioru o ustalonym rozkładzie wielom ianowym, lecz zostały zgenerowane przy założeniu przypadkowości (rozkład norm alny). W obu przypadkach, zilustrow anych w tabeli 3 oraz na rysunku 6, w ystarczającym do aproksym acji w ektorow ego pola przem ieszczeń okazał się w ielomian stopnia pierwszego. Potw ierdza to pogląd o uniwersalności tran sfo r m acji afinicznej w zagadnieniach badania ruchów poziom ych sieci geodezyjnych, pod w arunkiem przypadkowości rozkładu przem ieszczeń (ich zgodności z rozkładem norm alnym ). Jeżeli podkreśloną powyżej okoliczność m ożem y uznać za optym istyczną i bardzo praktyczną, to z drugiej strony analiza wyników ukazanych w tabeli 3 i na rysunku 6 rzuca pew ne pesym istyczne światło na ideę aproksym acji wielomianowej wektorowego pola przemieszczeń poziomej sieci geodezyjnej. Z tabeli 3 w idać, że średnie błędy aproksym acji sta b ilizują się w rozpatrzonych przykładach n a p ew nym poziom ie i dalsze zabiegi aproksym acyjne są nieskuteczne; po osiągnięciu pewnej granicy średni błąd dopasow ania m odelu do rzeczyw istości (przynajm niej pozornej) nie m aleje w istotny sposób. Oznacza to istnienie pewnej bariery dokładnościowej. Ustabilizowana w artość błędu dopasowania w ykazuje przy dalszym prow adzeniu aproksym acji już tylko w ahania (fluktuacje) wokół osiągniętego poziomu (granicy). Przedział tych fluktuacji, jak w ynika z doświadczeń, osiąga szerokość od k ilk u do k ilk u n a stu pro cen t (Ustabilizowan ej w artości granicznej średniego błędu dopasow ania m odelu. Z praktycznego punktu widzenia w zagadnieniach aproksym acji w ektorowego pola przemieszczeń sieci poziomej w ystępują dwa charakterystyczne przypadki aproksym acji: aproksym acja zbieżna oraz aproksym acja nie-

22 56 Bogdan Ney [m m ] Rys. 6. Wykres średnich błędów aproksymacji dla danych z tabeli 3

23 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 57 zbieżna, przy czym oba te stany uzupełniają się wzajem nie w ty m sam ym zadaniu. Do czasu znalezienia dla danego zbioru wielkości Ax i А у wielom ianu najlepiej rela ty w n ie dopasowanego, aproksym acja jest zbieżna, natom iast poczynając od tego miejsca podnoszenie stopnia wielom ianu nie prow adzi do zbieżności i staje się w zw iązku z tym zbędne. E m piryczne wyznaczenie właściwego stopnia w ielom ianu aproksym ującego, dokonyw ane odrębnie dla każdej z dw u składowych Аж i Ay, wym aga w ypróbowania (a więc i obliczenia) wielom ianu o jeden stopień wyższego od stopnia tego wielom ianu, który okazuje się w ystarczającym dla danego przypadku. Jest to procedura bardziej kłopotliwa od tej, którą stosuje się w zagadnieniach interpolacyjnych (por. poprzednie uwagi w niniejszym rozdziale). T rzy okoliczności łagodzą w p raktyce tę niedogodność. Oto one: 1) posługiwanie się kom puteram i; ten w arunek zresztą w ogóle czyni zastosowanie proponow anej m etody realnym ; 2) w ystarczalność na ogół wielom ianu niskiego stopnia, najczęściej pierwszego; 3) możliwość posługiw ania się dla danej sieci w jej kolejnych okresow ych badaniach w ielom ianam i tego sam ego stopnia, k tó ry b ył w yznaczany na początku badań (po pierw szych kolejnych okresowych badaniach). U podstaw tej tezy leży założenie, że kolejne zm iany elem entów geom e trycznych tej samej sieci, różne co do wartości, nie w ykazują istotnych różnic jakościow ych im plikujących zm ianę ich m odelu (rozkładu) W pływ wielkości, różnic i rozkładu faktycznych przemieszczeń punktów sieci na dokładność m etody Badaniom w pływ u wym ienionych czynników na proponow aną metodę, w szczególności na jej niezawodność (skuteczność) i dokładność, posłużyły sieci testow e, przedstaw ione w rozdziale 3. Trzy w arianty sieci (rys. 1, 2 i 3), stopniowo rozrzedzanej, dały podstawę do porównawczej analizy m etody w w arunkach różnej gęstości lub inaczej mówiąc, różnych elem entarnych w ym iarów sieci, przy zachow a nym jej kształcie i typie. U kłady wielkości sym ulow anych przemieszczeń, podane w tabeli 1, zastosowane do trzech modeli sieci dały w sumie obfity m ateriał statystyczny. W tabeli 4 zestawione są dla czterech pierwszych modeli (por. tab. 1) sieci centralnej w artości faktycznych przem ieszczeń (składowych) obliczonych w każdym przypadku trzykrotnie, raz na podstaw ie sieci N = 7, drugi raz z sieci N = 19 i trzeci raz z sieci N 61. Ja k wiadomo, wszystkie trzy sieci m ają wspólnych siedem pierwszych punktów (por. rys. 1, 2 i 3). W tabeli 5 podano najw ażniejsze param etry w ektorow ych pól przem ieszczeń, trz y k ro tn ie aproksym ow anych na podstaw ie ty ch s a m ych danych w yjściow ych, dla każdej sieci niezależnie.

24 58 Bogdan Ney Przem ieszczenia punktów w spólnych trzech sieci, zestaw ione w tabeli 4, nie w ykazują jakiejś system atycznej zmiany pomiędzy trzem a różnym i m odelam i, tym sam ym nie dają żadnych podstaw do dopatryw ania się zależności dokładności w yników od określonego zagęszczenia, czyli w ym iarów sieci geodezyjnej. F lu k tu acje w zajem ne w yznaczonych ruchów w łasnych, widoczne w cytowanej tabeli, m ają charakter przypadkowy, o czym św iadczy układ zarów no znaków, jak i bezw zględnych w artości składowych Axd i Ayd. A nalizując tabelę 4 w arto przypom nieć, że układ siedm iu punktów pochodzi z sieci regularnej co do kształtu, co może mieć wpływ na wnioski oparte na tej tabeli. Rozpiętość m aksym alna wszystkich trzech sieci (N = 7, 19, 61) jest identyczna; wynosi ona 4 kilom etry wzdłuż osi X i blisko 3,5 km wzdłuż osi Y. Odległości w szystkich sześciu punktów obwodowych od centralnego punktu sieci wynoszą po 2 km. M aksymalne przem ieszczenia pozorne punktów sieci wzdłuż osi w spółrzędnych w yniosły, w zależności od różnych w ariantów (por. tab. 1), od około 110 mm (w ariant 3) do około 540 m m (w ariant 2 w Лх) i około 500 mm (w ariant 4 w Ay). W zględne ruchy (składowe) m aksym alne liczone względem środka sieci wyniosły więc od do 2,5 10~4, przy przeciętnych zadanych przesunięciach składowych rzędu od 3,5 W "5 do 1 10~4. Z tabeli 4 widać, że m aksym alne rozbieżności pomiędzy faktycznym i rucham i punktów, w y liczonymi z aproksym acji dla różnych trzech modeli sieci, wynoszą około 30 mm, co względem odległości punktów od centrum sieci jest wielkością rzędu 1, Jednocześnie te m aksym alne rozbieżności stanow ią mniej niż 10% m aksym alnych przesunięć faktycznych (por. tab. 4), co może być traktow ane jako pew na m iara dokładności m etody w om aw ianym przykładzie. A naliza tabeli 4 nasuw a spostrzeżenie, że najw iększą w ew nętrzną dokładność m etody uzyskano w wariancie trzecim, a następnie pierwszym. Oznacza to, że najw yższy stopień zgodności rezultatów w ykazał ta k i w a ria n t, w którym przem ieszczenia są rozłożone w ielom ianow o w edług n a j niższego (pierwszego) stopnia w ielom ianu, a przeciętna w artość ty ch p rze mieszczeń i ich rozrzut są najm niejsze. Największy w ew nętrzny rozrzut w ystąpił w takim w ariancie, w którym przem ieszczenia o w iększych w a r tościach przeciętnych i większym rozproszeniu statystycznym rozłożone są w edług wyższego (drugiego) stopnia w ielom ianu. Spostrzeżenie to n a daje się do pewnego uogólnienia, ponieważ znajduje również logiczne um otywowanie. Najniższy stopień wielom ianu daje bowiem najm niejszą elastyczność rezultatów, czyli ich relatyw nie najlepszą zgodność; podobnie m niejsze w artości różnic przyrostów w spółrzędnych punktów sieci, rozłożone bardziej reg u larn ie (m niejsze zaburzenia rozkładu), sprzy jają w ystąpieniu m niejszych rozbieżności, przynajm niej w liczbach bezw zględnych.

25 o XI Л H < а со 05 t- 05 СО СО СО t i (О Н 1Л 1 Ю 1 1 Т СО [ Ю О П (О 1 ГГ CD г-t ю i т + т о ^ м И t- со ю 1Л t«n Ч1 О 1 I 1 н 1 X i 1 й, СО гн Zestawienie wartości składowych własnych ruchów punktów- dla wspólnych punktów czterech wariantów sieci testowej centralnej (w m ilim etrach) со (М - W arian t sieci <3 с ч а Н < п Р> < й Н < < тз а Н < а Ź о 'С сб 3 т со 05 t- СО 05 о 5 05 t> 3 05 гн г- СО 05 D- СО 05 L- со 05 t> I О <и ф О И 05 (О М О П Н Ó СО М 1> ^ н + 7 -г + ] + t- н t- н Щ СО О) _j_ О СО СО СО ГР *-4 О Ю О СО 05 ю t- О) СО N Ю И in <м in о со 1 м ч> н ^ со а 1 1 i М И Ч1 [ > СО "З4 1 гг (О 6 J ' l l 1 -!- -i- + ^ N h О СО со «* r-t со csi Н И со п N Q «1 ^ Ч1 Н rf н м + 1 : 7 О СЧ У- i ю о N ю Ч* Ю Н Ч1 г< м Г 1 и н и t* и i ^ in *-4 со о со со о сч со о со Н С5 ч' 1 СО 00 1 N «rt i' М «Г 1 1 II СО СО Ю О- СО СО 4 н ч< о) м i t- о 1 И N И Г Ol rf T i l l II О 1П т-4 ТГ г-4 г}4 СО СО Н n Н 05 N <М СО Н I N Ч< I l l ' l l о со ч' о г- со im С-1 1 Ч1 М со и Ч1 - ' - Г- V 7 гг С- С-J ^ М ^ ГО V 1 1Л г' «х т 1 1 о О СО Ч* Ч Oj СЧ ю го in I г OJ СО h 1 1 м N t- Ю н g со И О со N М О) Ч СО 1П о 1П СО со in о 05 м «М М О [- О LOш ГО Ю г-4 О 05 С-J {О со СО 1 7 : +? 7 1 и О 05 СО О) ч СО i" fc- СО ^ СО СО»-4 + 1, гн, -н со ' + ^ 1 1 Н 05 Ч Ч СО I* СО i СО t 1П С СО г-ч 1 4- н 1 и (О 1Т + Ч- 1 1 СО О СО СО СО О с- i Ь- t- in t~ со»н I 4. r-t 1 н СО 1 ^ ю со in со 05 Сч] СО 05, со СЧ - W arian t sieci ) со 05 fc СО 05 t- СО 05 СО 05 ь-!1 У ф О 05 7 н Ol СО ** Л О 1* 1 of»н 1 1 в о ę t - H H i n w ^ w м i 1 CS r-t IM CS сч 7 7 CS 4- in co -j' T T Г( Я 2 h 7 7 ю w «3 CO T 1 T T ю M и ^ ^ 4< co co co T co r-t 0 <^> CO 0 H TH ^ CO + 1 T 1 T , , «-i u?! 1 0 in»-4 O 0 CO Oj CO Tfi + + CO in' O) H rf* co ^ 0 O T* fó iń + + co' in СО и о О ч 1 O h w н и co 4 4< oj _i_ * Ю r-t 7 7 h m 2 2 ^ ^ СО Й X 1 tó H in CO O O 0 СЧ N H H (O <f ń в + 1 in Ч Э> н a 9- «< < P u n k t И м П ч1 Ю О N M aksym alna rozbieżność

26 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 59 W arto dodać, że porów nanie składow ych przem ieszczeń w łasnych, obliczonych z dwóch modeli sieci centralnej JV=19iN = 61 dla pozostałych wspólnych punktów obu tych modeli, to znaczy dla punktów od n r 8 do n r 19, nie narusza spostrzeżeń i wniosków opartych na analizie tabeli 4. Rozbieżności w yników dla tych punktów we wszystkich rozpatrzonych w ariantach są m niejsze od rozbieżności zanotow anych na p u n k tach obwodowych sieci (to znaczy na punktach 2 7). Również i to spostrzeżenie znajduje logiczne um otyw ow anie. D ane zestaw ione w tabeli 5, dotyczące tych sam ych w arunków (przypadków), k tó re uw zględniane są w tabeli 4, pozw alają na spostrzeżenia 0 charakterze bardziej generalnym i uzupełniającym albo p o tw ierdzającym niektóre wnioski sform ułow ane powyżej..między innym i widać, że stosunkowo najlepsza zgodność rezultatów w w ariancie 3 (por. tab. 4) znajduje odbicie w dwóch pierwszych wierszach tabeli 5; średnie błędy aproksym acji wektorowego pola przemieszczeń są najm niejsze w tym właśnie wariancie. Podobnie układają się stosunki w zakresie param etrów odkształceń jednorodnych sieci, to znaczy jej skręcenia, zm iany skali 1 translacji. Analiza w artości średnich błędów aproksym acji, zestawionych v tabeli 5, nie prowadzi do sform ułow ania jakiegoś spostrzeżenia o ich skorelowaniu z liczbą punktów sieci. Dla kolejnych modeli sieci o N = 7, N=19 i N=61 przeciętne w artości średnich błędów dopasowania są następujące: dla składowej X 20; 12 i 14; dla składowej У 9; 13 i 15. Można by wprawadzie, pom ijając w yraźnie najw yższą pierw szą w artość (Mx = 20 dla N = 7), zauważyć, że średnie błędy aproksym acji rosną w m iarę w zrostu liczby punktów sieci, jednakże ro zp a try w a n y zbiór b a dawczy jest za mały, aby dać podstaw ę do takiego wniosku, znajdującego zresztą logiczną m otyw ację. Z auw ażm y tu jeszcze, że te n nieco odskakują c y pierw szy w ynik ukształtow any jest pod w yłącznym w pływ em w y raźnie odskakującej w górę w artości Mx = 49 dla N 7 w w ariancie 2 (por. tab. 5). G dyby ten składnik pominąć, om aw iany układ, jako średnia z trzech wielkości, w yniósłby l i i w tedy rzeczywiście oba om aw iane ciągi Mx i My byłyby rosnące. A nalizując dalej tabelę 5 zauw ażam y, że spośród dwóch porów nyw a nych wielkości: kąta sk rętu sieci i zm iany jej skali, większą zmienność w ew nętrzną w ykazuje ta d ru g a wielkość. M aksym alna rozbieżność e w y nosi w badanym zbiorze 0,4 10~5 (w arianty 1 i 2), a w zakresie kąta Ф rozbieżność taka osiąga 0,1 10~5 (w ariant 1; w pozostałych w ariantach w yniki są identyczne w żakresie piątego m iejsca po przecinku). N ajw iększa rozbieżność w ew nętrzna w zakresie składow ych translacji sieci w ystęp u je, zgodnie z oczekiw aniem, w w ariancie 2, gdzie w ynosi 20 mm, n a j lepsza zgodność w w ariancie 3, potw ierdzając uprzednio poczynione

27 60 Bogdan Ney spostrzeżenia odnośnie do relatyw nej dokładności w ew nętrznej rozw ażanych w ariantów przem ieszczeń. W ram ach badania w pływ u ty p u i k ształtu sieci oraz wielkości i ro z k ład u przem ieszczeń faktycznych na skuteczność i dokładność p rez e n to w anej m etody, podjęto próbę aproksym acji wektorow ego pola przem ieszczeń na podstaw ie danych z sieci kontrolnej zapory, pokazanej na ry s u n ku 5. W sieci tej, złożonej z 11 punktów, na pięciu punktach dysponowano rzeczyw istym i przesunięciam i, uzyskanym i dzięki założeniu i zaobserw o w aniu podwójnych stanow isk teodolitu. Przesunięcia rzeczywiste wynosiły od 20,5 mm do 28,0 mm. Zgodnie z przew idyw aniem om aw iana próba nie zakończyła się p o m yślnie. Nieistotność wyliczonych w spółczynników w ystąpiła przy zm iennych drugiego stopnia, przy czym już niektóre w yrazy pierwszego rzędu były obarczone dużymi błędam i średnimi, świadczącymi o słabości w yznaczenia tych wyrazów. Oznacza to, że układ punktów omawianej sieci oraz rozkład założonych eksperym entalnych przemieszczeń faktycznych nie mogą służyć do skutecznego opisu ruchów terenu za pomocą m etody aproksym acyjnej. Metoda ta, oparta na m inim alizacji odstępstw istniejących przemieszczeń punktów od ich modelu wyidealizowanego za pomocą fu n k cji wielomianowej, wolna od inform acji i założeń wejściowych na tem at obiektyw nej istniejącej praw dy, nie może przynajm niej generalnie biorąc przynosić wyników trafnie opisujących rzeczywistość w takich przypadkach, w których zbiór danych jest zbyt ubogi dla dokonania tą drogą opisu sy tu acji faktycznej Porów nanie badanej m etody z m etodą transform acji poszukiwawczej D okonane w ram ach niniejszej pracy porów nanie proponow anej m etody z m etodą transform acji poszukiw aw czej w jej najbardziej pow szechnym w ariancie ([13], [14]) ma dw ojaki charakter. Po pierwsze jest ono oparte na zbiorze em pirycznym uzyskanym z sieci testow ej, której model w różnych sześciu w ariantach przedstaw iony jest na rysunku 1 i w tabeli 1; po drugie ma charakter ogólny, opisowy; prezentow ane tu spostrzeżenia i opinie oparte są na własnościach m etody transform acyjnej d na doświadczeniach z jej stosowaniem w praktyce geodezyjnych pomiarów odkształceń. Sześć w ariantów sieci (tab. 1) opracow ano m etodą tran sfo rm acji poszukiw aw czej, przyjm ując dla każdego z nich cztery różne k ry te ria s ta łości punktów, a mianowicie: 5 mm, 10 mm, 20 mm i 30 mm. Otrzym ano w ten sposób 24 zbiory testowe, złożone z poziomych przemieszczeń punktów. Porów nanie wyników uzyskanych dla tego samego w ariantu sieci, lecz dla różnych k ry terió w stałości, daje możliwość oceny w ew nętrznej

28 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 61 dokładności m etody transform acji. W yniki te z założenia pow inny być identyczne, ich rozrzut zatem może być m iarą pozornej (wewnętrznej) dokładności m etody. W tabeli 6 zestaw ione są inform acje niep aram etry czne, dotyczące wyników opracowania om aw ianych sieci testow ych m etodą transform acji. Dane te pozw alają na ocenę in teresu jący ch nas cech m etody na podstaw ie dokonanego eksperym entu. I ta k widać, zgodnie z przew idyw aniem, że złagodzenie k ry te riu m stałości punktów na ogół prow a dzi do większej liczby punktów sieci, kwalifikowanych jako punkty stałe. Własność ta potwierdzona jest bardzo dobitnie przez w arianty 1, 3 i 4, natom iast w w ariantach 6, 2 i 5 jest ona wyraźnie zaburzona. Niezależnie od liczby punktów zaliczonych do stałych, tabela 6 pokazuje, jak w ygląda jednoznaczność badanej metody. Ocenie tej cechy służy zestawienie num erów punktów, k tóre w poszczególnych przypadkach zostały zakw ali- T abela 6 Zestaw ienie punktów dostosowania (punktów stałych) wyznaczonych m etodą transform acji poszukiw aw czej dla różnych w ariantów sieci testow ej iv = 61 Wariant sieci il. P. nty Kryterium stałości w milimetrach il. P- nry il. P- nry il. P- nry 1 4 1, 7, 27, ,2;, 14, ,2,13, 14,15, 18, 23, 20, 41, 45, 47, 40, 56, 58,59, ,2,13,14,15, 18, 21, 23, 20, 39,40, 41, 42, 45, 46, , 53, 56, 56, 59, 60, ,14, ,5,24, 48, , 2,20, 21, 30,46. 47, , 2, 14, ,2,13, 14, 24, 27, ,2,13, 14,22, 23, 24, 26, 27, 31, 39, 40,41, ,47, ,2, 5,8, 9, 11,13, 14, 18, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, , 31, 32, 39, 40, 41, 42, 43, 45, 46, 47, 49,, ,3,40 5 1,2, 15, 16, , 2, 15,16, 20, 39, 43, 44, 46, 47, 54, ,2, 15, 16,19,20, 21, 39,41, 43, 44, 46, 47, 51, 52, 54, 55, 56, , 39,45 4 1,3, 13, ,2 14, ,2,8,13, 14,28, ,16, , 8, , 2,22 3 1, 2,22

29 62 Bogdan Ney

30 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 63 fikowane jako punkty dostosowania (punkty stałe). Z założenia powinno obserw ow ać się takie zjaw isko, że zbiór punktów stałych, w ro zp a try w a nym wariancie, wyznaczony przy łagodniejszym kryterium stałości i w związku z tym liczniejszy od zbioru wyznaczonego dla kryterium ostrzejszego, powinien :zawierać, oprócz nowych, dodatkow ych punktów, wszystkie punkty sieci zakwalifikowane poprzednio do punktów stałych. O dpow iednie kolum ny tabeli 6 świadczą, że ta praw idłow ość nie jest zachowana w pełni. Porów nania prowadzą do wniosku, że w rozpatryw anym przykładzie om aw iana własność m etody jest w dość dużym sto p n iu zaburzona. Zachodzi to n aw et w w ariancie 6, gdzie liczby punktów dostosow a nia są identyczne, lecz p u n k ty stałe zgodne są w zupełności w yłącznie pomiędzy ostatnim i dwoma poziomami kryterium stałości. W tabeli 7 zestawione są w artości rozstępów pom iędzy wartościam i składowych Ax i А у przemieszczeń punktów figury testow ej, pokazanej na rysunku 7, utw orzonej z sieci testowej N = 61 przez w ybór z niej 10 punktów. Figura jest reprezentatyw na i stanow i jeden z segm entów sieci. Tabela zaw iera rozstępy, czyli m aksym alne różnice pom iędzy czterem a wartościam i tej samej wielkości (składowej przemieszczenia poziomego), w yznaczonej m etodą tran sfo rm acji przy różnych czterech k ry te ria c h s ta łości punktów, oraz rozstępy pomiędzy dwoma w artościam i składowej' przesunięcia, wyliczonymi m etodą aproksym acyjną, wielomianową. O tym, że w odniesieniu do m etody tran sfo rm acji rozstępy pochodzą -ze zbiorów

31 64 Bogdan Ney czteroelementowych, w przypadku zaś drugiej m etody są różnicam i tylko dw óch wielkości, w arto pam iętać przy porów naniach czynionych na podstaw ie danych z tabeli 7, bowiem różna liczebność serii nie pozwala na równorzędne traktow anie om awianych wartości rozstępów, należących do statystycznych m iar ro zrzu tu wyników. P rzy założeniu jednakow ej dokładności dwóch porów nyw anych m etod (chodzi tu o dwie dow olne porów nyw ane m etody, nie zaś konkretnie o dwie m etody obecnie ro z p a try wane) z góry należy liczyć się z tym, że - średnio biorąc większe rozstępy wystąpią w tej metodzie, dla której operuje się dłuższą, liczniejszą serią danych. W naszym przykładzie jest to m etoda transform acji. W m e todzie aproksym acyjnej operujem y tu dwoma wartościam i składow ych faktycznych przemieszczeń punktów, obliczonymi przypom nijm y z dwóch m odeli wektorow ego pola przem ieszczeń, opartych na w ielom ianach o różnych stopniach pierwszym i drugim. Pomimo podkreślonej niepełnej porównywalności danych z tabeli 7, stanowią one interesujący m ateriał em piryczny, um ożliw iający przybliżoną ocenę porów naw czą w y ników uzyskanych dwom a odm iennym i drogam i. Do ogólnej oceny rozpatryw anego zagadnienia najbardziej przydatne są w artości przeciętne m a ksym alnych rozstępów, figurujące w ostatnim w ierszu tabeli. W idać z n ie go, że z w yjątkiem składowej \y w wariancie 4 m aksym alne rozstępy w metodzie transform acji są wyraźnie, a w większości przypadków naw et w ielokrotnie większe od różnic z m etody aproksym acyjnej. Tabela 7 umożliwia ponadto empiryczne śledzenie związku pomiędzy pozycją geom etryczną p u n k tu w sieci a dokładnością (pozorną) w yznaczenia jego ruchów poziomych. W rozpatrzonej figurze testowej (rys. 7) punktam i najbardziej odległymi od centrum sieci są punkty 3, 4 i 5. Istotnie, rozstępy ich dotyczące, w m etodzie transform acji są najw iększe w rozpatry w an y m zbiorze. Spośród ogółem 12 podzbiorów, aż w ośmiu przy p ad kach najw iększa w artość rozstępu dotyczy p u n k tu 5, z pozostałych czterech przypadków trzy dotyczą punktu 3 i jeden punktu 4. Trudno byłoby form ułow ać na podstaw ie powyższej staty sty k i jakąś ogólną praw idłowość, niem niej zauważony układ wielkości nasuw a powyżej zaakcentow ane spostrzeżenie. Można przy tym zauważyć, że rozkład różnic w zakresie m etody aproksym acyjnej w tej samej figurze testowej nie nasuwa analogi cznego skojarzenia. Z atrzym ajm y się teraz krótko na ogólnej, opisowej ocenie porów naw czej obu m etod m etody transform acji poszukiw aw czych i przedstaw ionej w niniejszej pracy m etody aproksym acyjnej, wielomianowej. W obu m etodach wychodzi się z pozornych przem ieszczeń punktów sieci poziom ej, uzyskanych z w yrównania pom iaru pierwotnego i aktualnego na bazie dwóch punktów przyjętych za stałe O ile przyjęcie takie nie jest trafne, pow stają w rezultacie opracow ania sieci pozorne zm iany układu

32 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 65 w spółrzędnych (translacja i skręcenie) oraz zm iana skali sieci. Dwie o sta tn ie spośród w ym ienionych wielkości w yw ołują z kolei pozorne przem ieszczenia punktów sieci, zależne nie tylko od syntetycznych wskaźników deform acji sieci, ale również od pozycji poszczególnych punktów w danej sieci. Pozorne zm iany układu współrzędnych i skali sieci wyznacza się w każdej z porów nyw anych m etod w in n y sposób. W m etodzie tra n sfo r m acji wyznaczenie to polega na wielokrotnym, dla każdej pary punktów przyjm ow anych za stałe, spraw dzaniu, czy założenie stałości jest zgodne z rzeczyw istością. W m etodzie aproksym acyjnej nie w ym aga się sp ra w dzenia tego po stu latu (założenia); w yszukanie punktów stały ch n ie stanowi tu odrębnego etapu postępowania, w arunkującego realizację dalszych procesów wchodzących w skład m etody. F aktyczne przem ieszczenia ( ru chy własne) punktów badanej sieci otrzym uje się w w yniku jednolitego procesu num erycznego, niezależnie od tego, czy w badanej sieci istnieją, czy też nie istnieją punkty o zachowanej stałości położenia. Na tle m etody transform acji m etoda aproksym acyjna odznacza się, pod względem form alnym, zwartością i ciągłością. Jest to zaleta, zwłaszcza z p u n k tu w idzenia kom puteryzacji procesu obliczeniowego. Ujem nym i cecham i m etody transform acji poszukiwawczej są następujące jej właściwości: - niejednoznaczność w yników, przejaw iająca saę w niezgodności w y boru punktów stałych (punktów dostosowania) na podstaw ie tego samego zbioru danych; możliwość w ykrycia już w pierw szej operacji (etapie) g rupy p u n k tów w zajem nie nie przem ieszczonych i p o traktow ania w szystkich pozostałych punktów sieci jako ruchom ych, podczas gdy w rzeczywistości wśród ty ch o statnich mogą być, naw et w większej liczbie, zbiory punktów w zajem nie nie przesuniętych; nie określona ściśle ilość operacji poszukiwawczych, zależna od zbiegu okoliczności. Prawdopodobieństwo obioru pary punktów stałych już w pierwszej operacji poszukiwawczej w yraża się stosunkiem liczby kom binacji par punktów stałych do liczby kom binacji par z wszystkich punktów badanej sieci. Na przykład dla sieci złożonej z 50 punktów i zaw ierającej 5 punktów faktycznie stałych to prawdopodobieństwo wynosi około 8, W odróżnieniu od m etody aproksym acyjnej (por, zakończenie rozdz. 4.2), m etoda tran sfo rm acji poszukiw aw czych, jest z założenia m etodą jed noznaczną. W przypadkach, w których ta właściwość znajduje sprzyjające w aru n k i do potw ierdzenia się, m etoda tran sfo rm acji prow adzi skutecznie 1 Jest tu mowa o jednym z dwóch w ariantów, ze względu n a rodzaj danych wyjściow ych, metody aproksym acyjnej. 5 Prace Instytutu Tom XXIV

33 66 Bogdan Ney i szybko do osiągnięcia celu, to znaczy do identyfikacji punktów w zajem nie stałych i do wyznaczenia przemieszczeń pozostałych punktów sieci. Typem sieci korzystnym z punktu widzenia m etody transform acji jest sieć nieduża, w której pewna liczba punktów zachowuje stałość położenia, n atom iast pozostałe p u n k ty ulegają zdecydow anym przesunięciom. W ysokie prawdopodobieństwo a priori stałości położenia określonych punktów sieci sprzyja efektyw nem u i szybkiem u w ykonaniu b adania danej sieci. O wyższości m etody aproksym acyjnej nad m etodą tran sfo rm acji m ożna twierdzić w przypadku badania sieci o charakterze powierzchniowym, złożonej ze znacznej liczby punktów, z których każdy ma jednakow e praw dopodobieństw o przem ieszczenia, czyli, inaczej mówiąc, nie m a podstaw do przyjęcia określonych w arunków początkowych. K om entarza może wymagać term in znaczna liczba punktów ( w sieci). Trzeba przyznać, że nie jest to określenie precyzyjne, jednoznaczne. Trudność polega na tym, że skuteczność i dokładność aproksym acji w ielomianowej wektorowego pola przemieszczeń zależy nie tylko od liczby punktów biorących udział w budow ie m odelu, ale rów nież od układu rz e czyw istych przem ieszczeń punktów (ich wielkości, w zajem nych stosunków, kierunków) oraz od w arunków geom etrycznych badanej sieci (por. rozdz. 4.2). P rzy dość reg u larn y m kształcie sieci i przem ieszczeniach tw o rzących układ korzystny, bez elementów osobliwych (odskakujących w sensie statystycznym ), już sieć nieduża, zawierająca m niej niż 10 punktów, daje możliwość utw orzenia m odelu skutecznego z punktu widzenia praktyki, tzn. pozwalającego na wyznaczenie własnych ruchów punktów z dokładnością odpow iadającą typow ym potrzebom. Uogólniając k ry te rium, z pewną dozą asekuracji można stwierdzić, że praktycznie przez kom entowane określenie rozum iem y sieć złożoną co najm niej z kilkunastu punktów Ocena rzeczyw istej dokładności metody Ja k już wspom niano w rozdziale 3, badania nad zagadnieniem rzeczyw istej dokładności m etody aproksym acyjnej w ykonane zostały w sieci testow ej, pokazanej na ry su n k u 4. J e st to sieć ty p u pow ierzchniow ego, zaw ierająca 15 punktów. P rzeciętne różnice w spółrzędnych w zdłuż osi u k ładu pom iędzy sąsiednim i p unktam i wynoszą około 400 m. Pozorne przem ieszczenia punktów sieci zgenerow ano na podstaw ie założonych fak ty cznych przesunięć oraz param etrów deform acji sieci (transform acji afinicznej). P rzyjęto następujące w artości param etrów deform acji sieci: Ax0 = + 40 mm, Ay mm, <p = cc, e = Punktom sieci nadano przem ieszczenia w łasne o składow ych od zera do 20 m m (wzdłuż osi X ) i od zera do 15 mm (wzdłuż osi Y). Wielkości te zestawione są w pierwszej

34 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 67 części tabeli 8. W drugiej części tej tabeli zestawiono w artości pozornych przem ieszczeń punktów sieci testow ej, będące sumami przem ieszczeń w łasnych (faktycznych) oraz przemieszczeń spowodowanych afinicznym przekształceniem sieci przy param etrach o wyżej podanych wartościach. Jak widać z tabeli, m aksym alne przem ieszczenia pozorne punktów badanej sieci wynoszą około 85 mm wzdłuż osi X i około 82 m m wzdłuż osi Y. W ektorowe pole przemieszczeń, określone składow ym i podanym i w dwóch ostatnich kolum nach tabeli 8, poddano aproksym acji wielom ianowej w celu utw orzenia m odelu tego pola. E ksperym ent obliczeniowy (por. rozdz. 4.1) wykazał, że najlepszym m odelem jest w om aw ianym przykładzie w ielom ian stopnia pierwszego. Pom im o tego w ykonano rów nież aproksym a cję w ielom ianam i stopnia drugiego i trzeciego w celu w zbogacenia m a te ria łu testow ego do analizy porów naw czej. Tabela 8 Założone przemieszczenia własne i przemieszczenia pozorne punktów sieci testowej N = 15 (w mm) P unkt A x d Ay<i Ax Ay ,9-26, ,4-5, ,9 +51, , Я ,7 +43, ,4 +3, ,3-8, ,0 + 11, , ,5 +58, ,6 +53, ,4 15 o , W tabeli 9 zestawiono w yniki aproksym acji. Podano jej średnie błędy, p a ra m e try jednorodnej deform acji sieci, w yznaczone n a podstaw ie pozornych przem ieszczeń punktów sieci (por. tab. 8), oraz składow e faktycznych ruchów punktów. Porów nanie odpowiednich w yników z tabeli 9 z danym i zestaw ionym i w drugiej i trzeciej kolum nie tabeli 8 prow adzi do p ra w dziwych błędów wyznaczenia w łasnych ruchów punktów sieci testow ej m etodą aproksym acji wielomianowej.

35 68 Bogdan Ney Wyniki aproksymacji dla sieci testowej N = 15 (w mm) T abela 9 Stopień w ielom ianu Wielkość а: У X У X У Ś rednie błędy M xjm y 7,4 7,5 8,3 8,3 9,2 8,3 m u oo ',90 10~3 1, , * 4,60 10-з 5,12 Ю -з 4, rciiao 4,62 Ю-о ,24 М -ч 5, ,13 Ю-s 1,91 10' «3,71 10-о 4Д ,, , ,48 I d - 5 P aram etry Л х odkształć. ЛУо jednorod. Ф ,10 ю Е 6,50 ю-«6,70 ю -«1, Przemdeszcz Э w łasne punktów B łędy praw dziw e zestaw ione są w tabeli 10. U kład błędów praw dziw ych potw ierdza, zgodnie z przew idyw aniem, że najw łaściw szym m odelem wektorowego pola przemieszczeń badanej sieci testowej jest model opisany wielom ianem stopnia pierwszego. Przeciętne wartości błędów praw dziw ych wynoszą dla tego m odelu po 2,5 mm. M aksym alna w artość błędu prawdziwego składowej faktycznego ruchu punktu wynosi 6 mm w m odelu najlepiej dopasow anym (pierw szy stopień wielom ianu). P rz e ciętna w artość prawdziwego błędu wyznaczenia liniowego przesunięcia p unktu sieci testowej za pomocą najlepszego m odelu wyniosła 3,5 mm. W artość m aksym alna tego błędu osiągnęła w badanym przypadku 7 mm (dla punktu 2).

36 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 69 Om awiany eksperym ent testow y posłużył do zbadania następującej interesującej kwestii: przemieszczenia pozorne punktów sieci składają się, ja k wiadom o, z dw óch części, a to z przem ieszczeń faktycznych (indyw i- Tabela 10 Błędy prawdziwe wyznaczenia własnych przemieszczeń punktów sieci testowej N = 15 (w mm) Stopień w ielom ianu Składow a X Y X Y X Y P unkt Э U P rzeciętna bezwzgl ,5 3,3 3,0 5,7 7,3 dualnych, lokalnych) oraz z przem ieszczeń w yw ołanych deform acją je d norodną całej sieci tran slacją, obrotem i zm ianą skali. Zachodzi p y ta nie, czy w procesie aproksym acji, ściślej w jej stadium końcowym następuje praw idłowe uwzględnienie obu głównych źródeł przem ieszczeń punktów? Potw ierdzeniem pozytyw nej odpowiedzi na powyższe pytanie byłoby uzyskanie pełnej zgodności założonych przem ieszczeń w łasnych z przem ieszczeniam i w yznaczonym i z aproksym acji. Zajm ijm y się bliżej w yjaśnieniem tej okoliczności. Spraw dzim y w tym celu, czy założone w zadaniu faktyczne przemieszczenia punktów m ają w pływ na w artość p aram etró w jednorodnych deform acji sieci. Założone fak ty czn e przem ieszczenia punktów sieci testow ej (por. tab. 8) poddano aproksym acji w ielom ianem stopnia pierw szego. W yniki obliczeń zestaw iono w tabeli 11. O kazało się, że z układu zadanych przem ieszczeń w łasnych m ożna wydzielić jeszcze część m ającą charakter odkształceń jednorodnych lub, inaczej m ó wiąc, że założone składow e ruchów lokalnych zaw ierają w sobie czynnik

37 70 Bogdan Ney system atyczny. W ielkości zestaw ione w drugiej i trzeciej kolum nie tab eli 11 m ają więc c h a ra k te r popraw ek do założonych ruchów lokalnych; dodane do wielkości zestawionych w drugiej i trzeciej kolum nie tabeli 8 u w aln iają je od w pływ u czynnika system atycznego (odkształcenia jedno- Poprawki, skorygowane składowe przemieszczeń własnych punktów i skorygowane błędy prawdziwe dla sieci testow ej N = 15 (w mm) Tabela 11 Składowa Popraw ki Skorygow ane składow e Skorygowane błędy p raw dziwe P unkt X Y Ax kor. Aykor. A xd ЛУс ,6 + 2,2-0,6-5, ,2 2 +5,6 0,7 + 0,4-9, ,7 3 +0,3-2,0-0,3 +2,0-0, ,3-2,3-6,7 +4,3-2,3-0,3 5-1, ,0-12,0-1, ,5 +1,1 + 6,5 + 5,9 +1,5 + 0,1 7 +2, ,6-1,2 +2, , ,0 4,2 + 1,0 + 0,2 9 +6,1 +4, ,0 +2, ,9 +1,6-0,9 + 13,4-0,1-0.4 U +2,5 + 0,5-2,5-0,5-0,5-0, ,5-0, , ,4 + 0,7-9, , ,4 + 1,9 7,4 + 1,1 -;-0, ,4 + 2, ,6 + 1,4 +0,6 Przeciętne: 1,1 0,3 rodne). Tak skorygowane wejściowe w artości przemieszczeń zestawiono w kolum nie czw artej i piątej tabeli 11. W celu oceny dokładności badanej m etody należy porów nać składow e wyznaczone przez aproksym ację i zestaw ione w tabeli 9 ze skorygow anym i w wyżej opisany sposób w yjściowym i, założonymi składowym i przemieszczeń faktycznych, podanym i w tabeli 8. O trzym ujem y stąd błędy prawdziwe, zestawione dla wielom ianu stopnia pierwszego w ostatnich dwóch kolum nach tabeli 11, bardziej m iarodajne od podobnych wartości, podanych uprzednio w tabeli 10 (kolum na druga i trzecia). Błędy prawdziwe uwolnione od czynnika system atycznego przyjęły wartości w yraźnie m niejsze od tych, które zestawione były w tabeli 10. Błędy składowe Axd nie przekraczają 2,6 mm, tylko d la trzech spośród 15 punktów w ynoszą ponad 2,0 m m, a ich w artość

38 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 71 przeciętna (bezwzględna) wynosi 1,1 mm, to jest ponad dw ukrotnie mniej od takiej wielkości nie skorygow anej. Jeszcze w yraźniej zm alały na sk u tek om aw ianej redukcji błędy praw dziw e składowej Ayd. Żaden z nich nie przekracza 1,0 mm, m aksym alny osiąga 0,7 mm, a w artość przeciętna w y nosi 0,3 mm, to je st ponad siedm iokrotnie m niej niż przed redukcją. P rz e ciętn a w artość praw dziw ego błędu przem ieszczenia liniowego p u n k tu w y nosi 1,2 mm, a w artość m aksym alna takiego błędu 2,6 m m (punkt 7). Na podstaw ie w yników opisanego eksperym entu m ożna udzielić pozytyw nej odpowiedzi n a p y tan ie sform ułow ane uprzednio. W toku w ielomianowej aproksym acji wektorowego pola przemieszczeń, zakończonej wyliczeniem składow ych faktycznych ruchów punktów (tab. 9), nastąpiło w ydzielenie składników deform acji, pochodzących z dwóch różnych źródeł. Dokładność wyznaczenia składowych w łasnych ruchów punktów sieci testow ej, określoną układem błędów praw dziw ych skorygow anych o w pływ czynnika system atycznego (tab. 1,1), można ocenić jako wysoką. Upow ażnia do takiej oceny to, że b łęd y praw dziw e w yznaczenia fak ty cznych przemieszczeń punktów zmieściły się w granicach od zera do 3 mm. Przypom nijm y tu, że w ym iary sieci testowej wynoszą 1,7 km wzdłuż osi X oraz 1,34 km wz,dłuż osi Y, przy średnim przyroście w spółrzędnych punktów sąsiednich 400 m. Oczywiście nie można zapominać o tym, że przytoczone dokładności uzyskane zostały w jednej, konkretnej sieci testow ej, odpow iadającej w dużym stopniu w ym aganiom z p u n k tu w idzenia rozpatryw anej m etody oraz, że dokładności te charakteryzują wyłącznie proces w yznaczania przem ieszczeń, p o jęty jako czynność kam eralna, obliczeniowa i nie uw zględniający niedokładności sam ych pom iarów w sieci. Z atrzym ajm y się jeszcze pokrótce przy zagadnieniu identyfikacji punktów stałych w rozpatrzonym przykładzie. J a k to już podkreślono w rozdziale 4.3, w m etodzie aproksym acji wielom ianowej w yszukanie punktów stałych jest integralnym składnikiem procesu obliczeniowego. P u n k ty sta łe badanej sieci określa się na podstaw ie w yników obliczenia faktycznych przem ieszczeń. Z erow e w artości przesunięć faktycznych św iadczą o s ta łości punktu. Ze zrozum iałych powodów także w artości przesunięć bliskie zera kw alifik u ją p u n k t do kategorii punktów stałych. S praw a granic ta kiej bliskości z e ra jest zagadnieniem isto tn y m i w spólnym we w szystkich m etodach badania stałości punktów. W rozpatrzonym przykładzie dysponujem y błędam i praw dziw ym i, co stanow i zaletę p rzy p ad k u i podnosi jego w artość z punktu widzenia badawczego. P unktam i z założenia stałym i są tu punkty 3, 11 i 15, którym nadano zerowe przem ieszczenia własne. Bliskie zera przem ieszczenia nadano punktom 7 i 8 (por. tab. 8). Tak więc wśród w ym ienionych pięciu punktów sieci testow ej należało upatryw ać tych punktów, które w procesie obróbki prezentow aną m etodą będą zidentyfikow ane jako p u n k ty stałe. Ze w zględu n a zjaw isko pew nej

39 72 Bogdan Ney generalizacji (dosadniej można by je określić jako rozm azyw anie ), w y stępujące w procesie aproksym acyjnym, nie spodziewano się otrzym ania zerow ych składow ych ruchów faktycznych w tych w szystkich p rzy p a d kach, w których takie zerowe wielkości założono. D odatkow ą okolicznością, k tórą trzeba wziąć pod uwagę, było omówione już szczegółowo zagadnienie iskorygowania założonych danych wejściowych ze względu na Wpływ czynnika system atycznego (odkształcenia jednorodne sieci). Istotnie, uw zględniając tę spraw ę stw ierdzam y, że żaden z punktów sieci (por. tab. 11) nie wchodził do procesu aproksym acji z zerowym przemieszczeniem faktycznym, zredukow anym o wpływ stały. Jak widać z tabeli 11, skorygowane składow e zadanych przem ieszczeń faktycznych punktów stały ch 3, 11 i 15 mieszczą się w granicach od 0,3 m m do 4,4 mm. W tych g ran i cach mieszczą się także składowe dla punktu 7, natom iast punkt 8 odskakuje już wyraźniej poza te granice. Biorąc pod uwagę rzeczywistą dokładność osiągniętą w rozpatrzonym przykładzie i scharakteryzow aną błędam i prawdziwymi, możemy przyjąć tu kryterium, że do kategorii punktów stałych w badanej sieci kw alifikują się te punkty, których składowe przemieszczeń faktycznych (por. tab. 9), wyznaczone z aproksym acji wektorowego pola przemieszczeń pozornych, nie przekraczają 3 mm. W edług tego k ry te riu m do zbioru punktów s ta łych kw alifikujem y p u n k ty: 3, 7, 11 i 15. Ja k widać, zbiór punktów s ta łych, w yznaczonych za pom ocą m etody aproksym acyjnej, jest wzbogacon y o jeden p u n k t (p. 7) w porów naniu z danym i założonymi {(wejściowymi). Na taką kw alifikację p u n k tu 7 złożyły się dwa czynniki: m ałe założone przemieszczenie faktyczne punktu, mieszczące się swobodnie poniżej granicy czułości m etody oraz widoczna z wyników obliczeń podatność tego punktu do takiej jego kwalifikacji. Można ocenić, że w om aw ianym przykładzie osiągnięto za pomocą m etody aproksym acyjnej zadow alający w y nik identyfikacji punktów stałych. 5. Właściwości metody. W ytyczne i uwagi dotyczące jej praktycznych zastosowań Spośród znanych m etod badania deform acji poziom ych sieci geodezyjnych m etoda aproksym acji w ielom ianow ej, przedstaw iona i zbadana testowo w ram ach niniejszej pracy, odznacza się naj większą ogólnością. Ogólność ta w ynika z rezygnacji z założeń w stępnych dotyczących stałości niek tórych punktów sieci ora;z z jednolitości procedury num erycznej. Obecnie w rachunku wyrównawczym dążenie do uwolnienia m etod num erycznych oid w stępnych w arunków ograniczających swobodę opracow ania danych jest na ogół silnie akcentowane. Tłum aczy się go troską o unikanie deform ow ania w yników pomiarów, i obliczeń n a sk u te k nieuzasadnionego

40 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 73 Łch w tłaczania w pewne ram y wcześniej ukształtow ane. K lasycznym już niem al przykładem tej tendencji jest rezygnacja z kategorycznego ustalenia punktów nawiązania przy w yrów naniu sieci geodezyjnych. W geodezyjnych badaniach przem ieszczeń punktów sieci i obiektów inżynierskich om awiana tendencja przejaw ia się podobnie w rezygnow aniu z apriorycznego trak to w an ia n iek tó ry ch punktów i ich zespołów jako s ta łych, nie podlegających ruchom. Aby rozwiać ew entualne wątpliwości, trzeba zaznaczyć, że dysponowanie punktam i lub zespołami punktów stałych w geodezyjnych badaniach przem ieszczeń i odkształceń je s t w a ru n kiem sensow nego rozw iązania zadań badaw czych. E ksponow ana tu te n dencja nie dotyczy przeto tej sprawy, lecz tylko sposobu dochodzenia do inform acji o stałości określonych punktów i ich zespołów. Uzasadniona, budząca zaufanie inform acja o stałości określonych punktów badanej sieci jest w artościow ą pom ocą w rozw iązaniu zadania. N atom iast założenie s ta łości niektórych punktów sieci, przyjęte na podstaw ie niew ystarczających przesłanek, bez zachow ania należytej ostrożności, może u tru d n ić uzyskanie tra fn y ch w yników. W prezentow anej m etodzie nie w prow adza się założeń stałości określonych punktów ; natom iast, jak już podkreślono w ro z dziale 4.3, identyfikacja punktów stałych następuje w w yniku jednolitego procesu num erycznego opracow ania badanej sieci. Zatrzym ajm y się teraz krótko nad praktyczną, proceduralną stroną tej operacji. W szczególnym przypadku rozpatrzonym w rozdziale 4.4 istn ia ła możliwość posłużenia się praw dziw ym i błędam i w yznaczenia faktycznych (lokalnych) przesunięć punktów sieci testow ej. W praktyce takiej możliwości rzecz jasna nie ma. Do oceny stałości punktu wprow adzam y, n a ogólnie stosow anej zasadzie, dwie kategorie wielkości: składow e fa k tycznego przemieszczenia punktu oraz średnie błędy tych składowych. Przyjm ując regułę dwukrotnego błędu średniego, k ryterium stałości współrzędnych punktu będzie następujące: Axd < 2 m\xd ; Ayd < 2 m \Vd, (34) przy czym w yrażenia na гп\х(1 i m \ Vd podane były w rozdziale 2.3 w postaci wzorów (32). T raktując łącznie obydwie składowe, co jest podejściem praktycznym ze względu na potrzebę jednoznacznej kw alifikacji punktu, kryterium sta łości będzie nierów ność (35) Powyższe kryteria m ają, w sensie pojęciowym, charakter praktyczny oraz są dość liberalne. Term in punkt stały oznacza tu niekoniecznie taki punkt, który faktycznie nie zmienił swego położenia względem układu odniesienia, lecz raczej znam ionuje taki pun k t, być może n aw et trochę

41 74 Bogdan Ney przesunięty, którego zm iany położenia nie można efektyw nie wyznaczyć, ze w zględu n a m ieszczenie się jej w przedziale niepew ności. W zagadnieniach o charakterze badaw czym może być uzasadnione zaostrzenie k ry te rium stałości punktu, podanego wzorami (34) i (35). Szersze naśw ietlenie idei takiego postępowania zaw arte jest w publikacji [19]. Zwróćm y jeszcze uwagę na to, że do zastosowania omówionego kryterium niezbędna jest m acierz korelacyjna, wyznaczona na podstawie układu rów nań popraw ek (8) (por. rozdz. 2). Aczkolwiek w arunek ten nie jest specjalnie uciążliwy wobec kom puteryzacji obliczeń oraz dodatkowo, wobec m ożliwości w ielokrotnego posługiw ania się w niektórych przypadkach ra z w yliczoną m a cierzą korelacji, można liczyć się z tendencją do upraszczania sposobu w y znaczenia średnich błędów ruchów własnych, figurujących po praw ej stronie nierówności (34) i (35). Jednym ze sposobów takiego uproszczenia jest posługiwanie się w kryterium stałości wyłącznie średnim i błędam i dopasowania modelu, obliczanymi, jak wiadomo, na podstawie popraw ek aproksym acyjnych. W tekście niniejszej pracy parokrotnie podkreślana była rezygnacja w proponow anej m etodzie z dnformacj-i o stałości lub w ysokim p raw d o podobieństwie stałości określonych punktów sieci poziomej. Właściwość ta została zdecydowanie zaliczona do zalet metody. Może jednakże powstać wątpliwość co do adekwatności m etody w takich przypadkach, w których rzeczyw iście dysponujem y w iarygodnym i danym i (przesłankam i) o s ta łości niektórych punktów. W ątpliw ość taka byłaby nieuzasadniona, ponieważ istnieje w metodzie aproksym acyjnej pełna możliwość uwzględnienia tego rodzaju w arunku. W łaściwe, zróżnicowane wagowanie odpowiednich rów nań aproksym acyjnych, wchodzących do układu będącego podstaw ą utw orzenia m odelu w ektorow ego pola przem ieszczeń, jest w ted y skuteczn ym sposobem racjonalnego spożytkow ania inform acji w stępnych o s ta łości określonych punktów sieci. Do pozytyw nych właściwości m etody aproksym acyjnej należy popraw ny i przejrzysty algorytm wyznaczania charakterystyk dokładności wszystkich wielkości obliczanych w w yniku aproksym acji. Odpowiednie wzory, o stopniu ścisłości identycznym jak w metodzie najm niejszych kw adratów, były zestawione i objaśnione w rozdziale 2.3. W praktyce n a j częściej używanym i charakterystykam i dokładnościowymi będą średnie błędy dopasowania m odelu (wzory (22)), średnie błędy współczynników funkcji wielomianowych (wzory (23)) oraz średnie błędy faktycznych (własnych) przemieszczeń punktów sieci (wzory (32)). Zasady zastosowania pierwszych spośród wym ienionych błędów średnich zostały przedstaw ione w rozdziale 4.1. B łędy średnie w spółczynników w ielom ianu aproksym a cyjnego, w yliczane i w ypisyw ane w tabulogram ie w ynikow ym bezpośrednio po w artościach odnośnych w spółczynników, pozw alają na bardzo

42 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 75 szybką ocenę istotności tych w spółczynników. W iadomo, że jest to operacja bardzo ważna i podkreślona wyżej jej sukcesy wność jest korzystna. Bezpośrednie porównanie współczynnika z jego błędem średnim daje szybko odpowiedź na pytanie, czy dany współczynnik ma jeszcze sens praktyczny, czy też zaw iera się już w przedziale niepew ności. J a k w iadomo, przy rozkładzie przem ieszczeń poddającym się aproksym acji w ielom ianem niskiego stopnia, dość szybko następuje zjawisko niew yznaczalnośei współczynników przy zm iennych o wyższych, rosnących potęgach. Przew ażnie już porów nanie rzędów w ielkości w spółczynnika i jego śre d niego błędu daje w ystarczającą podstawę do szybkiej oceny istotności; przy wielkościach tego sam ego rzęd u (wyrażonego w ykładnikiem potęgowym) trzeba jeszcze porównać pierwsze znaczące cyfry obu wielkości, co w ykonuje się rów nież bardzo szybko. Średnie błędy wyznaczenia param etrów jednorodnego odkształcenia badanej sieci poziomej (w zory (24) (30)) m ają najw iększe znaczenie p ra k tyczne dla procesu interpretacji rezultatów badania. Trzeba tu wyraźnie podkreślić, że przedstaw iona m etoda, ze względu na jej właściwości, może mieć bardzo duże znaczenie i zastosow anie jako narzędzie w y k ry w an ia i opisu ch arak tery sty czn y ch sposobów deform ow ania się pow ierzchni te renu, na k tó ry m ro zp o starta jest badana sieć geodezyjna. T akie zastosow anie m etody jest uzasadnione c h arak terem odkształceń pow ierzchni te renu, w yw oływ anych n a przykład przez podziem ną lub odkryw kow ą eksploatację górniczą. Przem ieszczenia powierzchni, a więc i punktów sieci rozm ieszczonych n a tej pow ierzchni cechują się wówczas pew nym i p ra widłowościam i, k tó ry ch ilościow y i jakościow y opis, zwłaszcza w pow iązaniu z czasem, m oże być dokonany na podstaw ie okresow ych obserw acji i analiz sieci kontro ln y ch (badaw czych). M etoda aproksym acji w ielom ianowej wektorowego pola przem ieszczeń może oddać cenne usługi w tego rodzaju badaniach, tym bardziej, że są podstaw y do realnego przypuszczenia, że w określonym zadaniu g en eraln y m odel w ielom ianow y, zbudow a n y n a podstaw ie dwóch lub trzech pierw szych cykli badaw czych (okresowych) będzie niezm ienny. W ówczas podstaw ą do w nioskow ania o zachodzących zm ianach będą różnice w artości ty ch sam ych p a ra m etró w odkształceń jednorodnych oraz konkretnie wyznaczone faktyczne (lokalne) ru c h y punktów sieci. Może się nadto okazać uzasadnione i celow e tw orzenie oddzielnych, różnych m odeli dla różnych partii badanego terenu, w y odrębnionych ze w zględu n a odm ienność sposobów i g en eralnych k ie ru n ków deform ow ania się powierzchni. Na rysunku 8 pokazany jest schem at obliczeń w ykonyw anych na kom p u terze w celu aproksym acji w ektorow ego pola przem ieszczeń i w yznaczenia składow ych deform acji badanej sieci poziomej. O becnie opatrzym y

43 76 Bogdan Ney Schemat blokowy o b liczań w metodzie aproksymacji wielomianowej wektorowego pola przemieszczeń,/dla pierwazego wariantu danych wejściowych i oznaczeń Jak w rozdz. 2 /.Rys. 8.

44 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 77 ten schem at pewnym i kom entarzam i o znaczeniu praktycznym i in terp retacyjnym. Ja k już wcześniej podkreślono, danym i w ejściow ym i, obok w spółrzędnych punktów sieci, są składowe pozornych przem ieszczeń punktów tej sieci lub przyrosty (różnice) bezpośrednio m ierzonych elem entów sieci. Te dwa w a ria n ty mogą w yw ołać dyskusję, zm ierzającą do ustalen ia opinii 0 wyższości jednego z nich. G runtow na dyskusja nad tą kw estią nie należy do program u niniejszej pracy. N adto m ożna mieć w ątpliw ość, czy rozsądzenie tej kw estii jest w ogóle możliwe. P oprzestańm y przeto n a p rzy pom nieniu, że każdy z om aw ianych w ariantów m a sw oich zw olenników 1 przeciw ników. D yskusje na ten tem at są dość pow szechne, jako że zagadnienie to w ystępuje w ogóle w problem atyce num erycznego opracowania pom iarów okresowych w geodezyjnych sieciach kontrolnych. W krytyce w ariantu pierwszego (por. [8]) w yrażany jest zarzut, iż pozorne przemieszczenia Ax i Ay, otrzym ane z w yrów nania dwóch cykli obserw acyjnych sieci, obciążone są, w łaśnie w procesie tego w yrów nania, zniekształceniam i wprow adzonym i sztucznie, nie w yrażającym i faktycznych zmian w usytuow aniu punktów sieci. Zniekształcenia te przenoszą się w procesie aproksym acji wielom ianowej wektorowego pola przemieszczeń na w yniki tej aproksym acji i obciążają w jakim ś stopniu w yznaczane p a ram etry deform acji sieci. Rzecznicy omawianego w ariantu przytaczają w jego obronie argum ent, że praw idłow e w yrów nanie sieci z racjonalnym doborem wag, ułatw ione obecnie dzięki w ykonyw aniu operacji num erycznych na kom puterach, elim inuje niebezpieczeństw o przytoczonych obciążeń. Dodajm y jeszcze, jako argum ent nieprzychylny w ariantow i pierw szemu, że wielkości Ax i Ay, wzięte z w yrów nania dwóch okresow ych obserw acji sieci i z tego pow odu jed n ak w pew nym stopniu w zajem nie uzależnione (skorelowane), ulegają niejako w tórnem u skorelow aniu w procesie aproksym acyjnym, co w konsekw encji obniża zaufanie do param etrów charakteryzujących dokładność w yników aproksym acji. Jeżeli naw et faktyczny skutek tego skorelow ania może być, z praktycznego p u n k tu w idzenia pom ijalny, to trzeba przyznać, że ze w zględów fo rm aln y ch przytoczona okoliczność deprecjonuje w artość pierwszego w ariantu danych wejściowych. W ariant drugi, w którym operuje się jako danym i wejściowym i do budowy m odelu, różnicami pom ierzonym i elem entów sieci (kątów, długości), nie jest obarczony zarzutam i w ysuniętym i powyżej wobec w ariantu pierwszego. Z tego względu można uznać go za rozw iązanie właściwsze, chociaż w zapisie i w realizacji w a ria n t ten jest w porów naniu z w arian te m pierw szym m niej zwięzły. T a m niejsza zwięzłość, będąca pod w zględem form alnym ujem ną cechą omawianego w ariantu, w ydaje się być

45 78 Bogdan Ney w istocie jego zaletą. Można bowiem sądzić, że drugi w ariant danych wejściowych jest bardziej elastyczny, pozwala na swobodniejsze niż w ariant pierwszy modelowanie wektorowego pola przemieszczeń. R ekapitulując powyższe kom entarze stw ierdzam y, że operow anie różnicam i elem entów sieci pom ierzonych jako danym i w ejściow ym i do b u dowy m odelu wielomianowego jest bardziej godne polecenia niż w ariant pierw szy, aczkolwiek popraw ne zastosow anie każdego z obu porów nyw a nych sposobów prow adzi w konkretnych zadaniach do w yników zadow a lająco zgodnych z punktu widzenia praktyki. W przykładzie m etodycznym, dołączonym do niniejszej pracy,.zilustrow ane jest postępow anie z zastosow aniem drugiego w arian tu danych w e j ściowych. Skoro zatrzym aliśm y się nieco dłużej przy początkow ym etapie procesu aproksym acyjnego, przypom nijm y jeszcze zalecenie, aby obliczenia w y konywać w lokalnym układzie współrzędnych, którego początek powinien leżeć w środku ciężkości badanej sieci. W ytyczna ta w ynika z n a tu ry sto sowanych wzorów i ma znaczenie dla dokładności obliczeń. Jednorazowe przeliczenie w spółrzędnych sieci do takiego układu nie jest uciążliwe. Dane liczbowe wprowadzane do obliczeń według przedstawionego algorytm u m etody aproksym acyjnej mogą wym agać w niektórych przypadkach norm alizacji. W układzie rów nań aproksym acyjnych, służących do utw orzenia m odelu w ektorow ego pola przem ieszczeń badanej sieci, w y stępują we wzajem nych stosunkach liczby duże i małe. Odpowiednia n o r m alizacja danych w ejściow ych elim inuje lub łagodzi dysproporcje pom iędzy liczbami poddawanym i dalszej obróbce num erycznej i dzięki tem u spełnia dwa cele: uw alnia w yniki od ew entualnego w pływ u błędów obliczeniowych z tytułu zaokrągleń oraz ułatw ia pod względem technicznym wykonanie rachunków. W brew pozorom ten drugi czynnik ma znaczenie naw et w w arunkach kom puteryzacji obliczeń, zwłaszcza wtedy, kiedy ma się do czynienia z wielom ianam i wyższych stopni i kom puteram i średniej klasy. Zagadnienia norm alizacyjne są dość powszechne w obliczeniach, nie należą do specyfiki m etody aproksym acyjnej i poświęcenie im większej uwagi w niniejszej pracy nie byłoby celowe. Z atrzym ajm y się jeszcze pokrótce na kom entarzu uzupełniającym zagadnienie aplikacji przedstaw ionej m etody. W dotychczasow ej treści p r a cy wyeksponowane było zastosowanie m etody aproksym acyjnej w celach typow ych dla geodezyjnych badań przem ieszczeń i odkształceń р э w ierzchni terenu. Drugą dziedziną zastosowania zaprezentowanej m etody są zadania typow o geodezyjne, dotyczące zagadnień takich, ja k okresow e b a dania kontrolne płaskich osnów geodezyjnych, nawiązanie nowych sieci do sieci istniejącej, uzupełnianie i powiększanie istniejących osnów. W każdym z w ym ienionych zagadnień w ystępuje jako zadanie cząstkow e

46 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 79 (etap) spraw dzenie stałości całej sieci istniejącej lub jej odpow iedniej części. W przypadku stw ierdzenia, że sieć lub jej badana część zmieniła swój p ierw otny kształt w zw iązku z rucham i punktów sieci, zachodzi konieczność efektyw nego w yznaczenia zmian. Podczas gdy w zagadnieniach zaliczonych tu do pierwszej dziedziny zastosowań om aw ianej m etody, to jest do badań ruchów terenu, isto tn ą sp raw ą jest w yznaczenie składow ych deform acji, w ym ienionych w yczerpująco w rozdziale 2.2, w drugiej dziedzinie w badaniu osnów poziom ych z reg u ły zachodzi potrzeba w y znaczenia dodatkowo aktualnych wartości różnych elem entów sieci. W szczególności chodzi o kąty, azym uty i odległości pomiędzy punktam i, przy czym nie wszystkie spośród interesujących nas elem entów podlegają pomiarom, w rezultacie których można by bezpośrednio uzyskać aktualne wielkości. Znajomość składow ych A,xd i Ay d faktycznych przemieszczeń punktów sieci, wyznaczonych om awianą metodą, pozwala na wyliczenie popraw ek do pierw otnych wartości i tym samym uzyskanie aktualnych wartości dowolnych elem entów w sieci. Obliczenia te można wykonać znanym i wzorami, opisującym i zmianę kąta, azym utu d długości boku sieci w zależności od drobnych zm ian w spółrzędnych punktów, o k tó re w ym ienione elem enty sieci są oparte (por. np. [7], a także wzory (9) i (10)). Ta dziedzina m ożliw ych zastosow ań przedstaw ionej m etody obejm uje lokalne i regionalne poziome osnowy geodezyjne, a także, i to w jeszcze większym stopniu, osnowy szczegółowe o specjalnym przeznaczeniu. Do ostatniego ro d zaju należą m iędzy innym i osnow y realizacyjne, zakładane n a obszarach podlegającym ruchom, n a przykład pod w pływ em eksploatacji g ó r niczej. W osnowach realizacyjnych dość często zachodzi potrzeba operow ania ak tu aln ą w artością elem entu geom etrycznego, określanego w sposób pośredni, na podstaw ie współrzędnych odpowiednich punktów sieci (por. [23]). W szczególności elem enty takie służą do dokonania analizy dokładnościow ej tyczenia p ro je k tu w oparciu o daną osnowę. W tych zadaniach om awiana m etoda może oddać cenną przysługę. 6. Wnioski i uwagi końcowe 1. Badania i analizy dokonane i przedstaw ione w ram ach niniejszej pracy pozytyw nie zw eryfikow ały postaw ioną przez autora tezę, że m etoda aproksym acji wielomianowej wektorowego pola przemieszczeń punktów sieci jest efektyw na i może być stosow ana w celu wyznaczenia deform acji poziomych sieci geodezyjnych na podstaw ie okresow ych obserwacji tych sieci. 2. B adania w ykonane na zbiorach danych dośw iadczalnych, uzyskan y ch m etodą sy m ulacji kom puterow ej sieci testow ych, potw ierdziły tezę,

47 80 Bogdan Ney że do wyznaczania składowych deform acji poziomych sieci geodezyjnych mogą być z zadowalającym skutkiem stosowane wzory, przedstaw ione w rozdziale 2.2 pracy, zaczerpnięte z m echaniki ciała stałego. 3. W praktycznych zastosow aniach przedstaw ionej m etody należy posługiw ać się algorytm em, którego istotne elem enty zostały podane w niniejszej pracy, w szczególności w rozdziałach 2 i 5, i który zilustrow any został w niezbędnym zakresie na przykładzie num erycznym, um ieszczonym w załączniku poza tekstem pracy. 4. Przestrzeganie w ytycznych i uwag o charakterze metodycznym, podanych w rozdziale 5 niniejszej pracy, ma istotne znaczenie dla korzystnego pod w zględem technologicznym stosow ania m etody. 5. M etoda aproksym acji wielom ianow ej wektorow ego pola przem ieszczeń punktów sieci stanowi pożyteczny, istotny krok naprzód w rozw oju środków do badania stałości i w yznaczania ruchów poziom ych sieci geodezyjnych. Spełnia ona p o stulat współczesnej teorii i prak ty k i, aby m e tody badaw cze były ogólne, w m iarę możliwości wolne od czynników su biektyw nych. 6. Istotną, charakterystyczną zaletą przedstaw ionej m etody je st r e zygnacja z niepew nych z n a tu ry inform acji w stępnych o stałości określonych punktów lub elem entów geometrycznych badanej sieci i z założeń opartych na takich inform acjach. Istnieje jed n ak również, przez zastosowanie odpowiedniego wagowania rów nań aproksym acyjnych, możliwość uw zględnienia w om aw ianej m etodzie ew entualnych w stępnych in fo rm a cji o stałości niektórych punktów sieci. Z tych względów prezentow aną m etodę m ożna uważać za ogólniejszą od innych m etod, rozpow szechnionych dotychczas w geodezyjnych pom iarach odkształceń. 7. M etoda aproksym acji w ielom ianow ej wektorow ego pola przem ieszczeń może być stosow ana z powodzeniem do identyfikacji punktów s ta łych w sieciach, w których daje się utworzyć model ich deform acji (por. rozdziały 4.2 i 4.4). Zastosow anie m etody w tym celu jest uzasadnione i godne zalecenia szczególnie w takich przypadkach, w których nie dyspon u je się inform acją a prio ri o stałości albo o znacznym praw dopodobieństw ie stałości określonych punktów sieci. W ykrycie punktów stałych jest w omawianej metodzie integralnym składnikiem procesu wyznaczenia przem ieszczeń. 8. Przedstawiona m etoda może służyć do okresowych, kontrolnych badań geodezyjnych osnów poziomych oraz może być w ykorzystyw ana przy naw iązyw aniu, uzupełnianiu i pow iększaniu sieci, a także do analiz o chara k te rz e specjalnym, dokonyw anych na geodezyjnych osnowach realizacyjnych. 9. Ze w zględu na właściwości przedstaw ionej m etody jest ona godna szczególnego zalecenia do stosow ania w sieciach o charakterze pow ierz-

48 Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych 81 chndowym, w celu badania ruchów pow ierzchni teren u o charakterze ciągłym, cechujących się pewnym i charakterystycznym i objawami. Chodzi głównie o ruchy o charakterze technogennym, na przykład w yw oływ ane działalnością górniczą. Param etry wektorowego pola przemieszczeń mogą służyć w tych zagadnieniach rów nież do pozageodezyjnej, fizycznej in te r p reta cji w yników badań geodezyjnych. BIBLIOGRAFIA [1] Arnold J.: On estim ation of the degree of best fitting polynom ials. M ateriały XVI Zgrom adzenia Ogólnego M iędzynarodowej A socjacji Geodezji. Grenoble, [2] Czaja J.: Badanie zm ian położenia i kszta łtu budow li na podstauńe bezw zględnych przem ieszczeń p unktów w yznaczonych m etodam i geodezyjnym i. G eodezja i K artografia, z. 2, [3] Czaja J.: A proksym acja w ektorow ego pola przem ieszczeń oraz jego interpolacja geom etryczna i fizyczna. Geodezja i K artografia, z. 4, [4] Czaja J.: M etody w yznaczania przem ieszczeń i deform acji obiektów za pomocą okresow ych bezw zględnych i w zględnych pomiarów geodezyjnych. Prace K om isji Górniczo-Geodezyjnej Oddziału PAN w K rakow ie. Geodezja 14, [5] Fung Y. C.: Podstaw y m echaniki ciała stałego. PWN. W arszawa, 1969 (tłum. z ang.). [6] Gaździe к i J., Janusz W.: Próby w ykorzystania elektronow ej m aszyny cyfrow ej UMC-1 do rachunkowego opracowania w yników pom iaru odkształceń budow li hydrotechnicznych. P race In sty tu tu G ospodarki W odnej, z. 3, [7] Hausbrandt S.: R achunek w yrów naw czy i obliczenia geodezyjne. PPW K. W arszawa, t. I, 1970; t. II, [8] Hermanów sk i A.: W yznaczanie przem ieszczeń poziom ych p unktów pow ierzchniow ych sieci poziom ych, na podstaw ie okresow ych pom iarów geodezyjnych. P race IGiK, rz. 2(51), [9] Janusz W.: W yznaczenie stałych dalm ierza nitkow ego dla pom iarów odległości o podw yższonej dokładności. P race IGiK, z. 2(22), [10] Kochmański Т.: M etody obliczeń geodezyjnych. PWN. K raków, [11] Косу an I.: P rzedstaw ienie przy pomocy parabol w yn ikó w uzyskanych na drodze eksperym entalnej. Prace K om isji Górniczo-Geodezyjnej O ddziału PAN w K rakow ie. G eodezja 12, [12] Koronowski R.: M etoda określenia najpraw dopodobniejszej krzyw ej aproksym u ją cej w y n ik i szeregu obserwacji. G eodezja i K artografia, z. 4, [13] Lazzarini Т.: G eodezyjne pom iary odkształceń i ich zastosowanie w budow nictw ie. PPW K. W arszawa, [14] Lazzarini Т.: O dszukiw anie p unktów stałych i korygow anie zdeform ow a nych w ielkości przem ieszczeń poziom ych punktów sieci trygonom etrycznych pełnych na podstaw ie zgodności pozornych ruchów p unktów stałych. Przegląd Geodezyjny, n r 8, [15] N e y B.: Som e calculus problem s connected w ith investigations of geodetic 6 P r a c e I n s ty tu tu T o m X X IV

49 82 Bogdan Ney netw orks. M ateriały M iędzynarodowego Sym pozjum Metod Obliczeń w G eodezji G eom etrycznej. Oxford, [16] N e y B.: D eterm ination of the com ponents of horizontal netw ork deform ation by the m ethod of polynom ial approxim ation. M ateriały M iędzynarodowego S y m pozjum n a tem at Pom iarów D eform acji M etodam i Geodezyjnym i. K raków, [17] N e y B.: A n application of polynomial approxim ation m ethod for com putation of horizontal geodetic netw ork deformations. Zeszyty Naukowe AGH, Geodezja, z. 45, [18] N e y B.: K lasyfikacja i przegląd m etod oceny stałości punktów przy o kresow ym trygonom etrycznym w yznaczaniu przem ieszczeń poziom ych. P rzegląd G eodezyjny, n r 4, [19] N e y В.: O interpretacji w yników pomiarów. Prace Kom isji Górniczo^Geodezyjnej Oddziału PAN w K rakow ie. G eodezja 11, [20] Pelzer H.: Zur A nalyse geoddtischer D eformationsm essungen. Deutsche G eodatische Kommission, M unchen, [21] Polak М.: W yznaczanie aktualnych współrzędnych i bezwzględnych przem ieszczeń poziom ych punktów w sieciach geodezyjnych zakładanych na obszarach górniczych. Politechnika W arszawska, rozpraw a doktorska, [22] Rogowski J.: Uogólniona m etoda aproksym acji w ielom ianow ej szeregów obserw acyjnych w zastosowaniu do w yznaczania przem ieszczeń budowli i k o n stru kcji i do określania ich kształtu. Zeszyty N aukow e SGGW, z. 4, [23] W ytyczne wykonania geodezyjnych pom iarów zakładów przem ysłow ych. P raca zbiorow a W ema, W arszaw a, Recenzow ał doc. dr hab. inż. W ojciech Janusz R ękopis złożono w Redakcji w kw ietn iu 1977 r.

50 БОГДАН НЕЙ МЕТОД ОПРЕДЕЛЕНИЯ ДЕФОРМАЦИИ ГОРИЗОНТАЛЬНЫ Х ГЕОДЕЗИЧЕСКИХ СЕТЕЙ Резюме Горизонтальная геодезическая сеть рассматривается в представляемом методе как скелетная конструкция, которая связана с поверхностью местности. П оверхность эта имеет свойства твёрдого сплошного тела. Исходя из такой предпосылки автор поставил тезис, что деформацию горизонтальной сети можно определить с помощью формул заимствованных из механики твёрдого тела с применением полиномной аппроксимации векторного поля смещения. Основой операции я в л я ются результаты периодических измерений исследуемой сети. Р езультаты изм е рений могут быть взяты для вычислений в одном из двух вариантов: как мнимое смещение пунктов сети Дх и А у, определённое из уравнивания двух периодических измерений, или к ак не уравненные разницы соответствующих углов (Да) и сторон (AL). Полиномная модель векторного поля смещений пунктов сети с координатами х и у вы раж ается формулами (5), в которых к х и ку обозначают коэф ф ициенты полиномной функции. Наиболее правдоподобные величины этих коэффициентов вы ходят при реш ении методом наименьш их квадратов системы уравнений поправок (8). Зн ая модель векторного поля можно вычислить параметры деф орм а ции сети и составные смещений пунктов вы званны х разными причинами. Служ ат этому формулы: (12), (16), (17), (19), (20) и (21). В этих ф орм улах отдельные символы обозначают: Дх0 и Ду составные трансляции сети, (р оборот сети, Дх^ и Дy f перемещения вызванны е оборотом сети, е изменение масштаба сети, Дх, и ДуЕ смещения, вы званны е изменением масш таба сети, Axd и Ay,i составные ф актических (собственных, местных) смещений пунктов. Точность определения вы ш еуказанны х величин может быть оценена с помощью средних к в а дратических ошибок. Соответствующие ф ормулы даны в разделе 2.3. Б ольш ая часть работы посвящ ена эмпирической вериф икации тезиса пригодности предлагаемого метода. Применено для этой цели тестовые множества, генерированные ЭВМ. Главные исследования проводились на симулированных тестовых сетях, которые показано на рисунках 1, 2. 3 и 4. Исследовано таким способом следующие проблемы, как: подбор степени аппроксимирующ его полинома (раздел 4.1); влияние величин, разниц и распределения ф акти чески х смещений пунктов сети на точность результатов (раздел 4.2); свойства предлагаемого метода по сравнению со свойствами метода поисковой трансформации (раздел 4.3); р еальная точность метода в определённых условиях (раздел 4.4). При последнем случае применено при исследованиях метод настоящ их ош и бок (сеть на рис. 4). Результаты исследований и сформулированные на их основе указан и я по практическому применению метода подробно рассмотрены в разделе 5. Р аздел 6 содерж ит сж атое подведение итогов работы. Исследования подтвердили тезис, что метод полиномной аппроксимации век торного поля смещений пригоден для определения деформаций горизонтальной геодезической сети. Достоинством метода является освобождение от необходимости принятия предварительны х положений относительно постоянства определённых точек исследуемой сети. И дентиф икация опорных пунктов производится в результате однородного цифрового процесса обработки периодических измерений сети. О казы

51 вается, что поле смещений сети поверхностного типа с случайным распределением деформаций может быть моделировано с помощью полиномов низких степеней, второй и первой. П ризнаком относительно хорошего подбора степени полинома является стабилизирование средней квадратической ош ибки аппроксимации на некотором уровне, несмотря на дальнейш ее повышение степени. Метод, изложенный в работе, особенно пригоден для исследования движений поверхности постоянного характера, отличающейся некоторыми характерны м и признаками. При установленной для данной местности генеральной модели поля смещений, изменчивость величин её отдельных параметров даёт возможность производить синтетическую интерпретацию хода исследуемого явления. Дригой областью применения этого метода могут быть периодические, кон трольные исследования горизонтальных геодезических основ и работы, связанны е с увязкой, дополнением и увеличением сети. В приложении к работе дан цифровой пример применения изложенного метода. Пример этот иллюстрирует способ создания модели векторного поля смещений горизонтальной геодезической сети на основе измеренных изменений углов и длин (второй вариант исходных данных). BOGDAN N EY METHOD OF DETERMINATION OF HORIZONTAL GEODETIC NETW ORK DEFORMATIONS Summary H orizontal netw ork is discussed at presented m ethod as a fram ew ork construction connected w ith the surface of terrain. This surface has the properties of the constant, solid body. Assuming these properties, author subm itted the proposition, th at the horizontal netw ork deform ations can be determ ined by m eans of form ulas draw n from solid body m echanics, using polynomial approxim ation of the vector field of dislocation. The results of periodic survey are the base of this operation. They can be introduced to the com putations alternatively: as the apparent dislocations of the netw ork points Аж and Ay determ ined from the adjustm ent of two periodic surveys, or as unadjusted differences of appropriate angles (A«) and sides (AL). Polynom ial model of the vector field of dislocation of netw ork points w ith x and у coordinates is expressed by form ulas (5), w here k x and ку denote coefficients of polynom ial functions. The most probable values of these coefficients are obtained solving the system of correction equations (8) by th e m ethod of th e least squares. Having model of dislocation field, one can calculate the param eters of netw ork deform ations and the com ponents of point dislocations caused by various reasons. Form ulas (12), (16), (17), (19), (20) and (21) are used for these calculations. There are the following designations in these form ulas: Ax0 and Ay com ponents of th e n e t w ork translation, cp netw ork rotation, Ax^ and A dislocations caused by the netw ork rotation, e scale change of the network, A x s and Ay. dislocations caused by the change of scale of the netw ork, Axd and Aya com ponents of real

52 (own, local) point dislocations. The accuracy of determination of these values can be estimated by means of mean square errors. The proper formulas are given in chaptre 2.3. The majority of work is given to empirical verification of the thesis, on usefulness of proposed method. Test sets, generated by means of computer, were used for this purpose. The main studies were carried out on simulated test network, shown in figures 1, 2, 3, 4. The following problems were studied: choice of the degree of approximating polynomial (chapter 4.1), influence of values, differences and real point dislocation on accuracy of the results (chapter 4.2), properties of proposed method as compared with properties of the method of preliminary transformation (chapter 4.3), real accuracy of the method in defined conditions (chapter 4.4). The method of true errors was used for studies in the last instance. The results of studies and derived instructions to practical application of method were described in details in chapter 5. Chapter 6 contains the concise recapitulation of this work. Studies confirmed the thesis, that method of polynomial approximation of the vector field of dislocation is suitable for determination of horizontal network deformations. The advantage of this method relies on releasing from necessity of preliminary assumptions, that specified points of examined network are constant. Identification of stability points is done as a result of uniform process of numerical elaboration of periodic survey. It appears, that dislocation field for networks of surface type with random dislocation pattern can be modelled by means of polynomials of low degrees (first and second degree). Stabilization of mean error of approximation at a certain level, although the degree of polynomial is increased, indicates, that relatively good choice of polynomial degree was done. The method presented in this work is particularly useful for examination of permanent movements of terrain surface, characterized by certain, specific symptoms. Having for a certain area the established, general model of dislocation field, variability of values of its parameters gives us the possibility of synthetic interpretation of examined process. This method can be also used for periodic checking of horizontal networks and for the works related to connecting, complementing and extending of networks. The numerical example of application of presented method is shown in enclosure to this work. The example particularly shows the way of building model of the vector field of dislocation of horizontal network on the base of measured changes of angles and lengths (second variant of input data).

53 SPIS TREŚCI A N D R Z E J U H R Y N O W S K I str. Badanie zmian wiekowych magnetycznego pola Ziemi na terenie Polski 3 B O G D A N N E Y Metoda wyznaczania deformacji poziomych sieci geodezyjnych СОДЕРЖАНИЕ АНДЖЕЙ УХРЫНОВСКИ Исследованиявековых изменениймагнитногополя Земли на территориипольши... 3 БОГДАН НЕЙ Методопределениядеформациигоризонтальныхгеодезическихсетей 35 CONTENTS A N D R Z E J U H R Y N O W S K I Investigations of the secular variations of the Earth magnetic field on Polish territory... 3 B O G D A N N E Y Method of determination of horizontal geodetic network deformations 35

54 Szkic sieci

55 Tabela I Tabela II WYMOŚCI ZMIAN ELEMENTÓW POMIERZONYCH /o z n a c z e n ia w ie lk o ś c i - ja k na s z k ic u sieci/ WSPOŁRZEDNE PUNKTÓW SIECI O znaczenie k ąta W artość zmiany k ąta Д ot" O znaczenie d łu g o ś c i W artość zmiany d łu g o ś c i Д 1 mm , , ,8 26-0,1 3-15, ,0 4-20, ,6 5-8,6 29-1, , , , , , , ,0 40 CM 10-3, , , , , , ,3 37-1, , n , , , , , , , ,4 22' + 2 3, , ,1 Nr W spółrzędne P r z y r o sty W spółrzędne zredukow. pun w u k łcd zie pierwotnyir D łu gości na środek ciężk o ści ktu L s i e c i Y A A y Л х [m] и [m] [m] x i x śr 4 -?ŚT [hm , , , , , , ,> , , , , , , , ,892 34,029 20,026 9, , ,376 0, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,826 95, ,88е» 71, , , , ,355 90, , ,002 xśr=113,4m - 1, , , , , , , , ,0 8 3 y śr =109,4m - 0, , , , , , , , , , , ,365 8 j -7 8, , ,619

56 Г З Р бзю Ш К Ш Ш Я К тг& Г АШ ШШ7ТЛП(Ш ТаЪ»1а IV Я* хч5*- к& - ы1а *%> т 2 10 у *01 V* * 11 «а >1... _. *0* k«fo Ł >? ;. 1 s 1 *iti к 20 *0Т S -2* , , , * , , , <М ,55* ,9 2 +1, ,9S5 6С0 +1, , ,916 SC3 0 +0,'* , , ] -1, , , , МО -1, , , , , , , , , $ , ,165 4СЗ -1, ,S 5 1 8С1 0-0, , , , , , , , , , , , , , , ,Й , , , , , ,421 S8S 0-0, , , fl , , *1,699 4 СО -1, , , , , , , , , , , , , / / , , , , , , ,3 9 е -1* ,2 1 4 "SO -1, , , С +0, , , , , ,5 10-0, S0 + 0, , * , ,9 4 8 СЗО -0, , , , , , , , , , , , , , , , *2, , , , , , , , , , , ,947 ISO +0, , , , , , , , С, , , , , , , , , , , , , ,819 НО -1, , , , , , , , , , *819 ПО +1, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,026 ело +0, , , , , , , , , ,7 20 е -1, , , , ' -0, , , , , , , , , , , , , , O j , , , , ,652 2S0-0, , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,2 24 с +1, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , н-12, , , , , , Р , , , , ,8 29 о *0, , , , , , , , , , , , >0, , , , , , , , , , ,3Q , , , , , , , , , ,3 Л2 0-0*555 9*0 +1, , , , , , , , , , *ут33б ГО +oso55 esc -0, , , , , , , , ,1 54» 0-0,93'" , , , , , , , , , , ,698 «20 +1,793 7бО +0, , , , , , , , , «0,911 ЦО +0,553 еоо +0, , , * 1, НО, , ,?9ć , ,036 $$0 +0, , , , ,059 ПО -0, , , , , , , ,69? 193-0, , , , , , , ,4 а +0,0 5 6 ало +2, , , , , , * , , , ,» , , , , , , , , , ,6 1

57 Tabela V ZESTAWIENIE NAJBARDZIEJ PRAWDOPODOBNYCH WARTOŚCI WSPÓŁCZYNNIKÓW WIELOMIANÓW STANOWIĄCYCH MODEL WEKTOROWEGO POLA PRZH-IIESZCZEK SIECI W spółczynnik o o k10 к oh kl l * k02 X 0,0-3, , , , , Składowa У 0,0 ' - 2, , , , , Tabela VI ZESTAWIENIE SKŁADOWYCH PRZEMIESZCZEŃ PDNKTbW SIECI /w mm/ Nr punktu Д х A y? < Дх^» А у ip Д у е A x d <а P aram.jednor. doform ,38 + 4,72 + 3,48-0,29 + 5,80 + 0,4 8-22,66 + 4, ,95 + 5,96 + 3,48 + 2,61 + 5,80-4,35-28,23 + 7,7 0 Д у0 = 0; Д у ,64-7,07-0, ,97-1,35-4,95-2,4 8-5,09 f = - 3,07? 4? ,37-1 1, ,33 + 2,43-5,55-4,04-6,49 9, ,18-0,5 4-3,53 + 0,17-5,88-0,2 8-12,77-0,4 3 С» - 5,117 65?5 6-21,75 + 8,67-2,52-2,31-4,20 + 3,05-15,03 + 7,13 7-6,71 + 5,07 + 0,31-2,75 + 0,51 + 4,'58-7, , ,13 + 3,23 + 2,67-3,08 + 4,44 + 5,1 3-18,24 + 1, ,48-0,29 + 0,26 + 0,25 + 0,42-0,41-0,2 0-0,1 3