(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego:

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy 2008/19 EP B1 (13) T3 (51) Int. Cl. D06N7/00 A41D27/06 D06M17/04 C08L23/06 ( ) ( ) ( ) ( ) (54) Tytuł wynalazku: Włókiennicze wytwory płaskie z rastrokształtną powłoką, ich wytwarzanie i zastosowanie (30) Pierwszeństwo: DE (43) Zgłoszenie ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy 2005/37 (45) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono: Wiadomości Urzędu Patentowego 10/2008 (73) Uprawniony z patentu: Carl Freudenberg KG, Weinheim, DE (72) Twórca (y) wynalazku: PL/EP T3 Kalbe Michael, Sant Cugat, ES Grynaeus Peter, Birkenau, DE Schmitt Martin, Gorxheimertal, DE Staudenmayer Oliver, Weinheim, DE (74) Pełnomocnik: Polservice Kancelaria Rzeczników Patentowych Sp. z o.o. rzecz. pat. Buczyński Edward Warszawa skr. poczt. 335 Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

2 OK II-12/P22827PL00 EP B1 Włókiennicze wytwory płaskie z rastrokształtną powłoką, ich wytwarzanie i zastosowanie Niniejszy wynalazek dotyczy włókienniczych wytworów płaskich, które się zwłaszcza nadają jako materiały na wkłady lub podszewki, i wyróżniają się ulepszonymi właściwościami technicznymi z punktu widzenia zastosowań oraz lepszą podatnością na obróbkę, oraz ich wytwarzania i zastosowania jako wkładów do tekstyliów. Wiadomo, że najróżniejsze termoplasty mogą być stosowane do wkładów lub podszewek jako ośrodki adhezyjne dla sklejania na gorąco. W typowym przypadku stosuje się tu kopoliamidy, kopoliestry i poliolefiny. W stanie techniki znanych jest szereg podejść do poprawy właściwości odnośnie obróbki i stosowania materiałów wkładów. Tak więc US-A-3,893,883 opisuje włókiennicze wytwory płaskie powlekane klejem topliwym, w których jako klej topliwy stosuje się mieszaninę wybranego polietylenu i żywicy terpenowej. W EP-A-110,454 opisano materiały wkładów o ulepszonej przyczepności i odporności na metody czyszczenia chemicznego, cechujące się użyciem wybranego polietylenu o bardzo wąskim rozkładzie masy cząsteczkowej, wysokiej gęstości i wybranym MFI. EP-A-97,496 opisuje materiał wierzchni, który jest wzmocniony wielowarstwową siatką polimerową. Strona siatki polimeru zwrócona do powierzchni materiału wierzchniego jest tu stopiona i łączy leżący nad tym wzmacniający i nie stopiony polimer z materiałem wierzchnim. W celu poprawy zmiany wartości dotyku i przyczepności w obrębie szerokiego zakresu obróbki i aby dostarczyć jednolite warunki utrwalania w przypadku dużej

3 - 2 - liczby materiałów wierzchnich opracowano już włókiennicze wytwory płaskie z rastrokształtnymi powłokami z co najmniej dwóch leżących na sobie rastrokształtnych warstw klejów termozgrzewalnych o różnych właściwościach kleju. Tego rodzaju wytwory płaskie opisano w DE-A i DE-A W znanych przedtem płaskich wytworach stosowano już kleje przylepcowe z różnych polimerów. Ten znany sposób - metoda podwójnego punktu od lat sprawdził się w praktyce fabrycznej przy wytwarzaniu i obróbce wkładów i podszewek. Wskutek uwarunkowań wynikających z odmiennej struktury cząsteczkowej polimerów, różnią się one swoimi właściwościami fizycznymi i chemicznymi, takimi jak np. temperatura mięknienia, lepkość i trwałość względem rozpuszczalników, takich jak kąpiele piorące i środki do czyszczenia chemicznego. Wielkości te odgrywają decydującą rolę przy wyborze polimeru dla zakresu stosowania wkładów. Tak więc przykładowo dla zakresu stosowania jako wkładów do koszul, które muszą wytrzymywać warunki prania do 95 C, stosuje się w typowym przypadku jako masę przylepcową polietylen o wysokiej gęstości (dalej określany jako HDPE ). Polimer ten ma wysoki zakres mięknienia np. 130 C oraz niską wartość MFI (wskaźnik płynięcia lub melt-flow-index) g/10 minut (190 C/ obciążenie 2,16 kg). Wadą tu jest, że wskutek wysokiego zakresu mięknienia oraz dużej lepkości (odpowiadającej niskiej watości MFI) polimeru wymagane są temperatury utrwalające wyższe niż 140 C. Ponadto, dla osiągnięcia wystarczającej przyczepności niezbędne są bardzo duże ilości HDPE. Gdy idzie o materiały wierzchnie, które wskutek ich wrażliwości na temperaturę, wymagają ustalonych temperatur niższych niż 135 C, należy zatem sięgnąć do grupy kopoliamidów (np. takich o temperaturach mięknienia w zakresie C i wartościach MFI 30 g/10 minut (140 C i 2,16 kg)) i/lub do grupy kopoliestrów. Polimery te w temperaturach ustalonych poniżej 135 C nie

4 - 3 - wykazują już jednak żadnej odporności na pranie w 95 C. Gdy jednak odporność na pranie nie jest wymagana, użytą ilość masy przylepcowej względem HDPE można wyraźnie obniżyć i można wytworzyć bardziej miękki chwyt. Dalszą korzyścią z kopoliamidów i kopoliestrów jest to, że można je mocować względem wyraźnie szerszej palety różnych materiałów wierzchnich i prowadzą one do dobrych wyników przyczepności. W przypadku stosowania kopoliamidów pojawiają się natomiast problemy związane z odzieżą, którą poddaje się obróbce w tzw. metodzie "Post Processing". Tak więc przykładowo, w przypadku metody tzw. garment dyeing" laminat po laminowaniu materiału wierzchniego wkładem poddaje sie procesowi barwienia, który odbywa się w temperaturach do 95 C. Kopoliamidy wykazują tu jako wady to, że z jednej strony przeważnie nie są odporne na warunki metody w 95 C, a z drugiej strony - co jest uwarunkowane przez ich charakter chemiczny - wchłaniają więcej barwnika niż materiał wierzchni (color pick up), co prowadzi do niepożądanych zmian zabarwienia. Przez zastosowanie niżej mięknących rodzajów polietylenu (polietylen o niższej gęstości: LDPE) o wyższych wartościach MFI (o odpowiednio niższych lepkościach) tych wad nie da skompensować, ponieważ typy LD- PE - co jest uwarunkowane przez ich niską lepkość (=niższy ciężar cząsteczkowy) i niższa temperaturę mięknienia - nie wykazują żadnej odporności na pranie do 95 C. Wychodząc z tego stanu techniki zadaniem niniejszego wynalazku jest dostarczenie, wyposażonych w kleje przylepcowe włókienniczych wytworów płaskich, które w temperaturach poniżej lub do 135 C bezproblemowo można poddawać obróbce i które wykazują odporność na pranie do 95 C. Dalsze zadanie niniejszego wynalazku polega na dostarczeniu wyposażonych w kleje przylepcowe włókienniczych wytworów płaskich, które przy obróbce w warunkach

5 - 4 - "post processing" nie wykazują już znanych wad stanu techniki, zatem istnieją warunki dla różnych etapów "post processing" i przy tym nie wykazują już znanych wad, takich jak color pick up i utrata przyczepności. Dalsze zadanie niniejszego wynalazku polega na dostarczeniu wyposażonych w kleje przylepcowe włókienniczych wytworów płaskich, które są utrwalane przy użyciu możliwie małej stosowanej ilości klejów przylepcowych na szerokiej palecie materiałów wierzchnich z dobrymi przyczepnościami. Niniejszy wynalazek dotyczy włókienniczego wytworu płaskiego o rastrokształtnej powłoce z dwóch leżących na sobie rastrokształtnych warstw z klejów termozgrzewalnych o różnych właściwościach kleju i jest znamienny tym, że obydwie warstwy z termozgrzewalnych klejów zawierają poliolefiny, pierwsza warstwa kleju termozgrzewalnego naniesiona bezpośrednio na włókienniczy wytwór płaski ma wartość MFI mniejszą równą 10 g/10 minut (190 C /2,16 kg), a naniesiona na pierwszej warstwie kleju termozgrzewalnego druga warstwa kleju termozgrzewalnego ma wartość MFI g/10 minut (190 C /2,16 kg). Użyty do utworzenia pierwszej warstwy, termozgrzewalny klej oparty na poliolefinie korzystnie ma wartość MFI 5-10, w szczególności 6-9 g/10 minut (190 C /2,16 kg). Użyty do utworzenia drugiej warstwy, termozgrzewalny klej oparty na poliolefinie korzystnie ma wartość MFI g/10 minut, w szczególności g/10 minut (190 C /2,16 kg). Jako kleje termozgrzewalne stosuje się kleje oparte na poliolefinach. Charakter stosowanych tu poliolefin zasadniczo można swobodnie wybierać, o ile są zachowane wyżej określone wartości MFI. W korzystnym wykonaniu do pierwszej warstwy stosuje się klej termozgrzewalny, który zawiera co najmniej jeden polietylen wysokiej gęstości ( HDPE"), a do drugiej warstwy stosuje się klej termozgrzewalny, który

6 - 5 - zawiera co najmniej jeden homo- lub kopolimer pochodzący z jednej lub więcej alfa-olefin i co najmniej jeden z klejów termozgrzewalnych, korzystnie obydwa kleje termozgrzewalne, zawierają dodatkowo co najmniej jeden kopolimer, który pochodzi z co najmniej jednej alfaolefiny, i co najmniej jednego etylenowo nienasyconego kwasu i/lub jego bezwodnika i/lub etylenowo nienasyconego związku epoksydowego. Nieoczekiwanie stwierdzono, że przez zastosowanie klejów przylepcowych o wybranych lepkościach w stanie stopionym i w połączeniu ze znaną per se metodą podwójnego punktu do nanoszenia masy przylepcowej, można otrzymać wkład z masą przylepcową opierającą się na poliolefinach, który w temperaturach poniżej 135 C jest utrwalany na szerokiej palecie materiałów wierzchnich, i który potem wytrzymuje etapy "post processing" i/lub traktowania w praniu do 95 C, oraz przy "garment dyeing" nie wykazuje żadnego "color pick up". Ponadto stwierdzono, że przez dodatek poliolefin modyfikowanych wybranymi polarnymi monomerami, przykładowo kwasem maleinowym lub metakrylanem glicydylu i ewentualnie poliolefin modyfikowanych estrami kwasów akrylowych, można zestawić kleje przylepcowe, które wykazują szczególnie dobre wyniki. Ponadto nieoczekiwanie stwierdzono, że dla osiągnięcia bardzo dobrych wyników przyczepności potrzebne jest jedynie mniejsze użycie masy przylepcowej w porównaniu do zazwyczaj wymaganych ilości poliolefin. Zgodnie z wynalazkiem modyfikowane klejami przylepcowymi włókiennicze wytwory płaskie można wytwarzać według wszystkich technik tworzenia powierzchni. Przykładami na to są: tkanie, układanie, dzianie, dzianie lub mokry lub suchy sposób wytwarzania włókniny. Pod terminem "włókienniczy wytwór płaski" należy w ramach niniejszego opisu rozumieć tkaninę, dzianiny, dzianiny, ułożenie lub w szczególności włókniny.

7 - 6 - W typowym przypadku zgodne z wynalazkiem włókiennicze wytwory płaskie, w szczególności włókniny, mają ciężary powierzchniowe 0, g/m 2 Szczególnie wchodzą w rachubę włókiennicze wytwory płaskie o małych ciężarach powierzchniowych g/m 2. Zgodne z wynalazkiem włókiennicze wytwory płaskie mogą być w znany sposób umacniane, przykładowo przez igłowanie mechaniczne lub hydrodynamiczne, przez stapianie włókien wiążących znajdujących się we włókienniczym wytworze płaskim, przez umacnianie cieplnomechaniczne lub przez aplikację środków wiążących. Po wytworzeniu włókienniczego wytworu płaskiego jest on w znany sposób według metody podwójnego punktu zaopatrywany w dwie warstwy różnych klejów termozgrzewalnych. Jako kleje termozgrzewalne stosuje się kleje oparte na poliolefinach z wyżej określonymi zakresami wskaźnika płynięcia (wartości MFI). Przez wskaźnik płynięcia w ramach niniejszego opisu należy rozumieć wartość MFI, wyznaczoną według DIN 53735: lub ISO Termin poliolefina obejmuje obok alfa-olefiny, korzystnie propylen lub w szczególności etylen, pochodne homopolimery także kopolimery, które obok jednostek strukturalnych pochodzących z jednej alfa-olefiny zawierają także jednostki strukturalne pochodzące z innych etylenowo nienasyconych weglowodorów, przykładowo dalszych alfa-olefin i/lub związków winyloaromatycznych, takich jak styren. Przykładami alfa-olefin są etylen, prop-1-en, but- 1-en, pent-1-en, heks-1-en, okt-1-en lub dec-1-en. Można stosować wszystkie znane per se typy poliolefin. Przykładami są poliolefiny, które wytworzono metodą Ziegler-Natta lub przy użyciu katalizatorów metallocen. Przykładami korzystnie użytych poliolefin są polietylen, polipropylen lub kopolimery pochodzące z etylenu i propylenu. Dalsze przykłady to kopolimery pocho-

8 - 7 - dzące z etylenu lub propylenu z dalszymi alfa-olefinami o większej liczbie atomów węgla, jak but-1-en, pent-1- en. heks-1-en, okt-1-en lub dec-1-en. Jako polietyleny wchodzą w rachubę polietyleny o najróżniejszej gęstości i zakresie mięknienia, o ile zachowuje się wyżej określone zakresy wartości MFI. Przykładami są polietyleny o niskiej gęstości (LD- PE) włączając liniowe polietyleny o niskiej gęstości (LLDPE) i polietyleny o wysokiej gęstości (HDPE). Korzystnie jedna, w szczególności obydwie warstwy, kleju termozgrzewalnego zawiera obok każdorazowej poliolefiny (mieszaniny poliolefin) jeszcze modyfikowaną poliolefinę. Przez to należy rozumieć kopolimer, który pochodzi z co najmniej jednej alfa-olefiny i jednego etylenowo nienasyconego kwasu lub jego bezwodnika lub etylenowo nienasyconego związku epoksydowego lub mieszaniny dwóch lub więcej tych komonomerów. Przy tym modyfikacja może zachodzić w dowolny sposób, przykładowo jako kopolimeryzacja monomeru (monomerów) alfa-olefiny wraz z wybranym komonomerem (komonomerami) i/lub jako szczepienie wybranego polarnego komonomeru (komonomerów) na poliolefinę. Przykłady alfa-olefin lub innych olefinowo nienasyconych węglowodorów, które zastosowano do wytwarzania tej grupy kopolimerów oddzielnie lub w kombinacji z sobą, już wymieniono powyżej przy opisie wytwarzania homo- lub kopolimerów pochodzących z jednej lub więcej alfa-olefin. Korzystnie w grupie modyfikowanych poliolefin stosuje się polipropyleny lub w szczególności polietyleny lub kopolimery pochodzące z etylenu i estrów kwasu akrylowego i/lub kwasu metakrylowego, w szczególności estrów alkilowych. Całkiem szczególnie korzystnie stosuje się do modyfikacji polarnymi grupami polietyleny o niskiej gęstości (LDPE), liniowe polietyleny o niskiej gęstości (LLDPE), kopolimery etylen-ester alkilowy kwasu akrylowego, kopolimery etylen-ester alkilowy kwasu metakrylo-

9 - 8 - wego i w szczególności polietyleny o wysokiej gęstości (HDPE). Jako monomery z polarnymi grupami do modyfikacji poliolefin stosuje się etylenowo nienasycone kwasy, ich bezwodniki i/lub etylenowo nienasycone związki epoksydowe lub kombinacje szeregu tych monomerów. W przypadku etylenowo nienasyconych kwasów może chodzić o dowolne polimeryzowalne z alfa-olefinami etylenowo nienasycone reszty, które mają co najmniej jedną grupę kwasową w cząsteczce. Przykładami są etylenowo nienasycone kwasy sulfonowe, etylenowo nienasycone kwasy fosfonowe lub w szczególności etylenowo nienasycone kwasy karboksylowe. Korzystnie stosuje się etylenowo nienasycone kwasy karboksylowe o jednej lub dwóch grupach karboksylowych. Przykładami korzystnych monomerów tego typu są kwas akrylowy, kwas metakrylowy, kwas maleinowy, kwas fumarowy lub kwas itakonowy. W miejsce lub wraz z wyżej wymienionymi kwasami można także stosować ich bezwodniki. W przypadku etylenowo nienasyconych związków epoksydowych może chodzić o dowolne monomery polimeryzowalne z alfa-olefinami, które obok etylenowo nienasyconej grupy mają co najmniej jedną grupę epoksydową w cząsteczce. Przykładami są estry glicydylowe etylenowo nienasyconych kwasów, w szczególności etylenowo nienasyconych kwasów karboksylowych. Przykładami korzystnych monomerów tego typu są estry glicydylowe kwasu akrylowego, kwasu metakrylowego, kwasu maleinowego, kwasu fumarowego lub kwasu itakonowego. Obok dotychczas opisanych monomerów modyfikowane poliolefiny mogą ewentualnie zawierać dalsze grupy polarne. Korzystnie stosuje się estry etylenowo nienasyconych kwasów karboksylowych. Szczególnie korzystnie stosuje się kopolimery, które pochodzą z co najmniej jednej alfa-olefiny i co najmniej jednego etylenowo nienasyconego kwasu lub jego

10 - 9 - bezwodnika lub etylenowo nienasyconego związku epoksydowego. Ponadto korzystnie stosuje się terpolimery, które pochodzą z a) co najmniej jednej alfa-olefiny, b) z co najmniej jednego estru etylenowo nienasyconego kwasu karboksylowego i c) z co najmniej jednego etylenowo nienasyconego kwasu lub bezwodnika etylenowo nienasyconego kwasu lub etylenowo nienasyconego związku epoksydowego. Korzystnymi estrami etylenowo nienasyconych kwasów karboksylowych są estry alkilowe, korzystnie o grupach alkilowych o jednym do sześciu atomów węgla. Szczególnie korzystnymi przykładami są estry metylowy, etylowy, propylowy, butylowy, pentylowy lub heksylowy kwasu akrylowego, kwasu metakrylowego, kwasu maleinowego, kwasu fumarowego lub kwasu itakonowego. Udział jednostek monomerowych z grupami kwasowymi, bezwodnikowymi i/lub epoksydowymi w modyfikowanych poliolefinach z reguły jest bardzo niski i w typowym przypadku nie przekracza zawartości 10% molowych. W celu wytwarzania poliolefin modyfikowanych polarnymi grupami można również stosować wyżej opisane, znane per se sposoby. Modyfikowane poliolefiny tego typu są znane i dostępne handlowo. Przykładami tych produktów są produkty typu Lotader (Atochem) lub typu Orevac (Atochem). Stosowane zgodnie z wynalazkiem kleje termozgrzewalne mogą obok tego zawierać jeszcze dalsze typowe per se substancje pomocnicze. Dodaje się je w zależności od żądanego profilu właściwości i sposobu wprowadzania i obróbki kleju termozgrzewalnego. Przykładami takich dodatków są emulgatory, zagęszczacze, pigmenty i środki pomocnicze przy przetwarzaniu. Właściwości materiałowe warstwy spodniej leżącej bezpośrednio na powlekanym włókienniczym wytworze płaskim należy celowo tak wybierać, by w warunkach klejenia termozgrzewalnego miały mniejszy przepływ plastyczny niż leżąca na niej warstwa górna. Da się to osiągnąć zgodnie z wynalazkiem przez użycie klejów termozgrze-

11 walnych o podanych zakresach wskaźnika płynięcia odpowiednio do lepkości w stanie stopionym powłoki termozgrzewanej. Kleje termozgrzewalne nanosi się w postaci regularnego lub korzystnie nieregularnego wzorca na powierzchnię włókienniczego wytworu płaskiego. Raster powłoki może być w kształcie linii, sieci lub spirali lub może być wykonany w każdej innej regularnie lub nieregularnie rozmieszczonej formie rastra. Korzystnie kleje termozgrzewalne nanosi się w postaci rastrów punktowych, które korzystnie są nieregularne. W korzystnym wykonaniu warstwa spodnia leżąca bezpośrednio na wytworze płaskim zawiera % wagowych polietylenu o wysokiej gęstości (HDPE) i 0-10% wagowych polietylenu lub kopolimeru polietylen-ester (met)akrylowy, który został zmodyfikowany co najmniej jednym etylenowo nienasyconym kwasem lub jego bezwodnikiem lub co najmniej jednym etylenowo nienasyconym związkiem epoksydowym, a warstwa górna leżąca na warstwie spodniej zawiera polietylen, który ma niżej położony zakres mięknienia niż HDPE warstwy spodniej i ponadto 0,1-10 % wagowych polietylenu lub kopolimeru polietylen-ester (met)akrylowy, który zmodyfikowano co najmniej jednym etylenowo nienasyconym kwasem lub jego bezwodnikiem lub co najmniej jednym etylenowo nienasyconym związkiem epoksydowym. W dalszym korzystnym wykonaniu naniesiona na wytwór płaski warstwa spodnia składa się z pasty, którą naniesiono w postaci nieregularnego rastra punktowego na wytwór płaski, a leżąca na niej warstwa górna składa się z proszku lub mieszaniny proszków, który/którą naniesiono na wytwór płaski. W miejscach, na których znajduje się pasta, proszek (mieszanina proszku) jest utrzymywana, podczas gdy w innych miejscach powierzchni tworu płaskiego daje się łatwo usuwać. Udział poliolefiny modyfikowanej grupami polarnymi w zgodnie z wynalazkiem stosowanych termozgrzewalnych klejach waha się w typowym przypadku poniżej 20% wago-

12 wych, korzystnie w zakresie 0,1-10 % wagowych w odniesieniu do masy kleju termozgrzewalnego. Stosunek mas użytych zgodnie z wynalazkiem pierwszego i drugiego kleju termozgrzewalnego może fluktuować w szerokich zakresach i waha się w typowym przypadku w zakresie 5:1-1:5. korzystnie w zakresie 2:1-1:3. Wynalazek dotyczy także sposobu wytwarzania wyżej opisanego włókienniczego wytworu płaskiego. Sposób obejmuje etapy: a) wytwarzania włókienniczego wytworu płaskiego włókienniczą techniką tworzenia powierzchni w sposób znany per se, b) naniesienia warstwy pierwszego kleju termozgrzewalnego w postaci regularnego lub nieregularnego wzorca na włókienniczy wytwór płaski w sposób znany per se, i c) naniesienia warstwy drugiego kleju termozgrzewalnego na włókienniczy wytwór płaski, tak że się wytwarza warstwa z drugiego kleju termozgrzewalnego nad warstwą pierwszego kleju termozgrzewalnego w sposób znany per se. Pierwszy i drugi klej termozgrzewalny stosuje się tu zgodnie z powyżsymi definicjami. W przypadku sposobu chodzi o modyfikowaną metodę podwójnego punktu, która cechuje się użyciem wybranych klejów termozgrzewalnych. Wytwarzanie zgodnie z wynalazkiem użytych termozgrzewalnych klejów może przy tym następować różnymi sposobami. Przykładami są zmielenie składników z późniejszym mieszaniem proszku, mieszanie składników w postaci granulatu z następującym po tym zmieleniem, oraz mieszanie składników za pomocą wytłaczania, po którym następuje zmielenie. Nanoszenie kleju termozgrzewalnego może również następować według różnych sposobów znanych per se.

13 Tak więc w pierwszym etapie można nanosić pastę pierwszego termozgrzewalnego kleju na włókienniczy wytwór płaski w postaci regularnego lub korzystnie nieregularnego wzoru. Nanoszenie może przy tym następować przez sitodruk lub przez nanoszenie walcem strukturalnym. W drugim etapie można następnie proszek z drugiego kleju termozgrzewalnego posypać na włókienniczy wytwór płaski tak, że na miejscach pierwszego termozgrzewalnego kleju na paście pozostaje klejenie. Z pozostałych powierzchni włókienniczego wytworu płaskiego można proszek usunąć przez odciąganie. W następującej po tym obróbce cieplnej pierwszy i drugi klej termozgrzewalny utrwala się jako leżące na sobie warstwy. Zgodnie z wynalazkiem modyfikowane włókiennicze wytwory płaskie można stosować jako materiały na wkłady lub podszewki. Wynalazek dotyczy także zastosowania do tych celów, w szczególności jako wkładu wzmacniającego i/lub jako podszewki. Zgodnie z wynalazkiem modyfikowane włókiennicze wytwory płaskie można w znany sposób skleić ze wzmacnianym włókienniczym materiałem wierzchnim. Poniższe przykłady objaśniają wynalazek bez jego graniczania. Przykład 1: 100 % poliestrowej ("PES") podstawy włókniny o ciężarze powierzchniowym 25 g/m 2 powleczono metodą podwójnego punktu znaną per se. Przy tym do punktu dolnego użyto pasty, która zawierała typowe substancje pomocnicze, takie jak emulgator, zagęszczacz i środki pomocnicze do prowadzenia procesu. Pasta ta zawierała ponadto jako składniki polimerowe a) HDPE o temperaturze mięknienia 130 C i wartości MFI mniejszej niż 10 (g/10 min) (wyznaczone w 190 przy obciążeniu 2,16 kg) i b) terpolimer pochodzący z etylenu, estrów kwasów acylowych i bezwodnika kwasu maleinowego o temperaturze mięknienia 107 C i wartości MFI 5 (g/10 min) (wyznaczo-

14 ne w 190 przy obciążeniu 2,16 kg), przy czym stosunek mieszania a) do b) wyniósł 95:5. Jako proszek do rozsypania dla punktu górnego naniesiono mieszaninę z a') HDPE o temperaturze mięknienia 125 C i wartości MFI większej niż 20 (g/10 min) (wyznaczone w 190 C przy obciążeniu 2,16 kg) i b') terpolimeru pochodzącego z etylenu, estrów kwasów acylowych i bezwodnika kwasu maleinowego o temperaturze mięknienia 107 C i wartości MFI 5 (g/10 min) (wyznaczone w 190 przy obciążeniu 2,16 kg), przy czym stosunek mieszania a') do b') wyniósł 97:3. W procesie powlekania naniesiono 5 g pasty dla punktu dolnego i pokryto 8g zasypki. Otrzymany wkład tego rodzaju można było w temperaturach poniżej 135 C mocować do różnych materiałów wierzchnich z bardzo dobrą przyczepnością i był on odporny na pranie w 95 C. Stosownie do materiału wierzchniego, było także możliwe mocowanie w 120 C i wykazywało także po etapie post processing "garment dyeing" bardzo dobrą przyczepność i brak "color pick up". Przykład 2: Podstawę włókniny o ciężarze powierzchniowym 25 g/m 2 i mieszane włókno poliamid/poliester 70/30 ("PA/PES") powlekano metodą podwójnego punktu. Dla punktu dolnego zastosowano pastę, do której dodano typowe substancje pomocnicze, takie jak emulgator, zagęszczacz i środki pomocne przy przetwarzaniu. Jako składniki polimerowe pasta zawierała HDPE o temperaturze mięknienia 130 C i wartości MFI mniejszej niż 10 (g/10 min) (zmierzone w 190 C i przy obciążeniu 2,16 kg) oraz szczepiony bezwodnikiem kwasu maleinowego liniowy polietylen o niskiej gęstości ("LLDPE") o temperaturze mięknienia 120 C i wartości MFI 2,5 (g/10 min) (zmierzone w 190 C i przy obciążeniu 2,16 kg) w stosunku mieszania 97 do 3. Jako zasypkę dla punktu górnego użyto mieszaniny HDPE o temperaturze mięknienia 125 C i wartości MFI większej niż 20 (g/10 min) (zmierzone w

15 C i przy obciążeniu 2,16 kg) i terpolimeru pochodzącego z etylenu, estrów kwasów acylowych i bezwodnika kwasu maleinowego o temperaturze mięknienia 107 C i wartości MFI 5 (g/10 min) (zmierzone w 190 C i przy obciążeniu 2,16 kg) w stosunku mieszania 97:3. W procesie powlekania naniesiono 5 g pasty dla punktu dolnego i pokryto 8 g zasypki. Tego rodzaju otrzymany wkład można było w temperaturach poniżej 135 C mocować do różnych materiałów wierzchnich z bardzo dobrą przyczepnością i był on odporny na pranie w 95 C. Carl Freudenberg KG Zastępca:

16 OK II-12/P22827PL00 EP B1 Zastrzeżenia patentowe Włókienniczy wytwór płaski o rastrokształtnej powłoce z dwóch leżących na sobie rastrokształtnych warstw z klejów termozgrzewalnych o różnych właściwościach kleju, znamienny tym, że obydwie warstwy klejów termozgrzewalnych zawierają poliolefiny, pierwsza warstwa kleju termozgrzewalnego naniesiona bezpośrednio na włókienniczym wytworze płaskim ma wartość MFI mniejszą równą 10 g/10 minut (190 C /2,16 kg), a druga warstwa kleju termozgrzewalnego naniesiona na pierwszej warstwie kleju termozgrzewalnego ma wartość MFI g/10 minut (190 C/2,16 kg). 2. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 1, znamienny tym, że użyty do utworzenia pierwszej warstwy klej termozgrzewalny oparty na poliolefinach ma wartość MFI 6-9 g/10 minut (190 C /2,16 kg), a użyty do utworzenia drugiej warstwy klej termozgrzewalny oparty na poliolefinach ma wartość MFI 11-30, w szczególności g/10 minut (190 C /2,16 kg). 3. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się pierwszy klej termozgrzewalny, który zawiera co najmniej jeden polietylen o wysokiej gęstości ("HDPE"), stosuje się drugi klej termozgrzewalny, który zawiera co najmniej jeden homo- lub kopolimer pochodzący z jednej lub więcej alfa-olefin i że co najmniej jeden z klejów termozgrzewalnych dodatkowo zawiera co najmniej jeden kopolimer, który pochodzi z co najmniej jednej alfa-olefiny, i co najmniej jednego etylenowo nienasyconego kwasu i/lub ich bezwodnika i/lub etylenowo nienasyconego związku epoksydowego.

17 Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 3, znamienny tym, że homo- lub kopolimer pochodzący z jednej lub więcej alfa-olefin jest polietylenem. 5. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 3, znamienny tym, że kopolimer, który pochodzi z co najmniej jednej alfa-olefiny, i co najmniej jednego etylenowo nienasyconego kwasu i/lub jego bezwodnika i/lub etylenowo nienasyconego związku epoksydowego, jest polietylenem lub kopolimerem etylen-ester kwasu (met)akrylowego, który skopolimeryzowano z co najmniej jednym etylenowo nienasyconym kwasem i/lub jego bezwodnikiem i/lub z co najmniej jednym etylenowo nienasyconym związkiem epoksydowym lub szczepiono jednym lub więcej z tych monomerów. 6. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 5, znamienny tym, że alfa-olefina jest etylenem, etylenowo nienasyconym kwasem etylenowo nienasyconym kwasem karboksylowym o jednej lub dwóch grupach karboksylowych, a etylenowo nienasycony związek epoksydowy - estrem glicydylowym etylenowo nienasyconego kwasu karboksylowego. 7. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 6, znamienny tym, że etylenowo nienasycony kwas karboksylowy to kwas akrylowy, kwas metakrylowy, kwas maleinowy, kwas fumarowy lub kwas itakonowy, a etylenowo nienasycony związek epoksydowy to ester glicydylowy kwasu akrylowego, kwasu metakrylowego, kwasu maleinowego, kwasu fumarowego lub kwasu itakonowego. 8. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 1, znamienny tym, że A) warstwa spodnia leżąca bezpośrednio na wytworze płaskim zawiera % wagowych polietylenu o wysokiej gęstości (HDPE) i 0-10 % wagowych polietylenu lub kopolimeru etylen-ester alkilowy kwasu (met)akrylowego, który zmodyfikowano co najmniej jednym etylenowo nienasyconym kwasem i/lub jego bezwodnikiem i/lub co najmniej jednym etylenowo nienasyconym związkiem epoksydowym, i że

18 B) warstwa górna leżąca na warstwie spodniej zawiera polietylen, który ma niżej położony zakres mięknienia niż HDPE warstwy spodniej i ponadto zawiera 0,1-10 % wagowych polietylenu lub kopolimeru etylen-ester alkilowy kwasu (met)akrylowego, który zmodyfikowano co najmniej jednym etylenowo nienasyconym kwasem i/lub jego bezwodnikiem i/lub co najmniej jednym etylenowo nienasyconym związkiem epoksydowym. 9. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 1, znamienny tym, że jest wybrany z grupy składającej się z tkaniny, dzianiny, ułożenia, dzianiny lub w szczególności włókniny. 10. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 1, znamienny tym, że pierwszy klej termozgrzewalny naniesiony jako warstwa spodnia na wytworze płaskim składa się z pasty, którą naniesiono na wytwór płaski w postaci nieregularnego rastra punktowego i że leżąca na tym warstwa górna drugiego kleju termozgrzewalnego składa się z proszku lub mieszaniny proszku, który/którą naniesiono na wytwór płaski i na miejscach, na których znajduje się pasta, jest ona przez nią utrzymywana. 11. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 1, znamienny tym, że stosunek mas pierwszego i drugiego kleju termozgrzewalnego wynosi 2:1-1: Sposób wytwarzania włókienniczego wytworu płaskiego według zastrz. 1 obejmujący etapy: a) wytwarzania włókienniczego wytworu płaskiego przez włókienniczą technikę tworzenia powierzchni w sposób znany per se, b) naniesienia warstwy pierwszego kleju termozgrzewalnego w postaci regularnego lub nieregularnego wzorca na włókienniczy wytwór płaski w sposób znany per se, i c) naniesienia warstwy drugiego kleju termozgrzewalnego na włókienniczy wytwór płaski, tak że się wytwarza warstwa z drugiego kleju termozgrzewalnego nad warstwą pierwszego kleju termozgrzewalnego w sposób znany per se, przy czym jako pierwszy i drugi klej termozgrzewal-

19 ny stosuje się preparaty poliolefinowe według zastrz Sposób według zastrz. 12, znamienny tym, że w pierwszym etapie nanosi się pastę pierwszego kleju termozgrzewalnego na włókienniczy wytwór płaski w postaci wzoru regularnego lub korzystnie nieregularnego, w drugim etapie proszek drugiego kleju termozgrzewalnego posypuje się na włókienniczy wytwór płaski, na miejscach pierwszego kleju termozgrzewalnego na paście pozostaje on klejony, a z pozostałych miejsc powierzchni włókienniczego wytworu płaskiego usuwa się go przez odciąganie i że w następczej obróbce cieplnej pierwszy i drugi klej termozgrzewalny utrwala się jako leżące na sobie warstwy. 14. Zastosowanie włókienniczego wytworu płaskiego według zastrz. 1 jako materiału wkładu, w szczególności z wkładu wzmacniającego i/lub jako podszewki. Carl Freudenberg KG 20 Zastępca: