(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego:

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy 2012/30 EP B1 (13) (51) T3 Int.Cl. D06N 7/00 ( ) D06M 17/04 ( ) A41D 27/02 ( ) (54) Tytuł wynalazku: Włókiennicze wytwory płaskie z ulepszoną powłoką, ich wytwarzanie i zastosowanie (30) Pierwszeństwo: DE (43) Zgłoszenie ogłoszono: w Europejskim Biuletynie Patentowym nr 2007/43 (45) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono: Wiadomości Urzędu Patentowego 2012/12 (73) Uprawniony z patentu: Carl Freudenberg KG, Weinheim, DE (72) Twórca(y) wynalazku: PL/EP T3 PETER GRYNAEUS, Birkenau, DE GERHARD SCHAUT, Hemsbach, DE STEFFEN KREMSER, Heddesheim, DE MICHAEL KALBE, Weinheim, DE OLIVER STAUDENMAYER, WEINHEIM, DE (74) Pełnomocnik: rzecz. pat. Dorota Rzążewska JAN WIERZCHOŃ & PARTNERZY BIURO PATENTÓW I ZNAKÓW TOWAROWYCH SP.J. ul. Żurawia 47/ Warszawa Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

2 14930/12/P-RO/DR/KM EP Włókiennicze wytwory płaskie z ulepszoną powłoką, ich wytwarzanie i zastosowanie Niniejszy wynalazek dotyczy włókienniczych wytworów płaskich, które się zwłaszcza nadają jako materiały na wkłady lub podszewki, i wyróżniają się ulepszonymi właściwościami technicznymi z punktu widzenia zastosowań oraz lepszą podatnością na obróbkę, oraz ich wytwarzania i zastosowania jako wkładów do tekstyliów. GB ujawnia laminaty z warstw poliuretanowych, które zostały naniesione na warstwy włókiennicze. W internecie pod adresem opisano termoplastyczny elastormer poliuretanowy marki PEARLBOND 125/H, który można zastosować do powłok punktowych. Wiadomo, że najróżniejsze termoplasty mogą być stosowane do wkładów lub podszewek jako ośrodki adhezyjne dla sklejania na gorąco. W typowym przypadku stosuje się tu kopoliamidy, kopoliestry i poliolefiny. W stanie techniki znanych jest szereg podejść do poprawy właściwości odnośnie obróbki i stosowania materiałów wkładów. Tak więc US-A-3,893,883 opisuje włókiennicze wytwory płaskie powlekane klejem topliwym, w których jako klej topliwy stosuje się mieszaninę wybranego polietylenu i żywicy terpenowej. W EP-A-110,454 opisano materiały wkładów o ulepszonej przyczepności i odporności na metody czyszczenia chemicznego, cechujące się użyciem wybranego polietylenu o bardzo wąskim rozkładzie masy cząsteczkowej, wysokiej gęstości i wybranym Melt-Flow-Index (MFI). W celu poprawy zmiany wartości dotyku i przyczepności w obrębie szerokiego zakresu obróbki i aby dostarczyć jednolite warunki utrwalania w przypadku dużej liczby materiałów wierzchnich opracowano już włókiennicze wytwory płaskie z rastrokształtnymi powłokami z co najmniej dwóch leżących na sobie rastrokształtnych warstw klejów termozgrzewalnych o różnych właściwościach kleju. Tego rodzaju wytwory płaskie opisano w DE-A i DE-A W znanych przedtem płaskich wytworach stosowano już kleje przylepcowe z różnych polimerów. Ten znany sposób - metoda podwójnego punktu od lat sprawdził się w praktyce fabrycznej przy wytwarzaniu i obróbce wkładów i podszewek. Wskutek uwarunkowań wynikających z odmiennej struktury cząsteczkowej polimerów, różnią się one swoimi właściwościami fizycznymi i chemicznymi, takimi jak np. temperatura mięknienia, lepkość i trwałość względem rozpuszczalników, takich jak kąpiele piorące i środki do czyszczenia chemicznego. Wielkości te odgrywają decydującą rolę przy wyborze polimeru dla zakresu stosowania wkładów. Tak więc przykładowo dla zakresu stosowania jako wkłady do koszul, które muszą wytrzymywać warunki prania do 95 C, stosuje się typowo jako klej termozgrzewalny polietylen wysokiej gęstości (dalej określany jako HDPE ). Polimer ten ma wysoki zakres top-

3 - 2 - nienia np. 130 C oraz niską wartość MFI (wskaźnik płynięcia lub melt-flow-index g/10 minut (190 C/obciążenie 2,16 kg). Wadą tu jest, że wskutek wysokiego zakresu mięknienia oraz dużej lepkości (odpowiadającej niskiej watości MFI) polimeru wymagane są temperatury utrwalające wyższe niż 140 C. Ponadto, dla osiągnięcia wystarczającej przyczepności niezbędne są bardzo duże ilości HDPE. Obecnie dostępne na rynku polimery do klejów mięknących są niewystarczające, zwłaszcza w zastosowaniach, w których liczy się wytrzymałość na wiele prań oraz w wysokich warunkach suszenia. CH-A ujawnia włókienniczy wytwór płaski z warstwą podwójnego punktu z różnych termopolastycznych klejów termozgrzewalnych. Kopoliamid, kopoliester, polietylen o niewielkiej gęstości (LDPE) w zakresie topnienia C o wartości MFI 2 70 g/10 minut (140 C/obciążenie 2,16 kg) nie dają akceptowalnych wartości siły rozdzielającej po wielokrotnej obróbce pielęgnacyjnej. Także HDPE w zakresie topnienia około 130 C i niskiej wartości MFI 2 20 g/10 minut (190 C/obciążenie 2,16 kg) do zastosowania z dużymi nakładanymi ilościami dawał wprawdzie wystarczające dobre wartości siły rozdzielającej, ale w procesach suszenia np. w tunelu wykańczającym pojawia się tworzenie pęcherzyków i delaminacja przyklejonych warstw. Duże mechaniczne naprężenia spowodowane mocnymi ruchami, gorącym powietrze oraz dodatek pary są ekstremalnie wymagające dla nałożonej warstwy kleju mięknącego. Wychodząc ze stanu techniki, zadaniem niniejszego wynalazku jest dostarczenie wyposażonych w kleje przylepcowe włókienniczych wytworów płaskich, które można bezproblemowo przerabiać w typowej prasie mocującej oraz które wykazują bardzo dobrą wytrzymałość na pranie do 95 C oraz które wytrzymują ekstremalne warunki suszenia przy wysokiej liczbie ich cykli. Zadanie niniejszego wynalazku polega na dostarczeniu włókienniczych wytworów płaskich, które przy obrabianiu w warunkach standaryzowanych testów odnośnie wymagań prania z następczymi wysokimi warunkami suszenia nie wykazują już wad ze stanu techniki, wytrzymują przynajmniej 50 cykli czyszczenia, a przy tym nie wykazują wad ze stanu techniki takich, jak color pick up czy utrata przyczepności. Niniejszy wynalazek dotyczy włókienniczego wytworu płaskiego o warstwie z dwóch leżących na sobie warstw z termoplastycznych klejów termozgrzewalnych o różnym składzie, przy czym nałożony na pierwszy klej termozgrzewalny, drugi klej termozgrzewalny wykazuje temperaturę topnienia >145 C oraz wartość Melt-Flow-Index (MFI) 50 do 200 g/10 minut (190 C/2,16 kg) oraz stosunek masy pierwszego i drugiego kleju termozgrzewalnego wynosi 2:1 do 1:3. Szczególnie korzystnie włókienniczy wytwór płaski jest takim, w którym drugi klej termozgrzewalny wykazuje temperaturę topnienia >150 C oraz wartość MFI 50 do 150 g/10 minut (190 C/2,16 kg).

4 - 3 - Dalej korzystny jest włókienniczy wytwór płaski z warstwą kleju termozgrzewalnego, w którym drugi klej termozgrzewalny jest oparty na bazie poliolefiny, poliuretanu, poliestru lub poliamidu. Włókienniczy wytwór płaski jest w korzystnym sposobie takim, w którym drugi klej termozgrzewalny jest oparty na bazie poliuretanu. Korzystnie włókienniczy wytwór płaski jest takim, w którym drugi klej termozgrzewalny jest oparty na bazie polipropylenu, który zawiera kopoliester o temperaturze topnienia >145 C oraz MFI >60 g/10 minut (190 C/2,16 kg) w stosunku 2 98% wag. Szczególnie korzystnie włókienniczy wytwór płaski jest takim, w którym drugi klej termozgrzewalny jest oparty na bazie polipropylenu, który zawiera kopoliester o temperaturze topnienia >160 C oraz MFI > 140 g/10 minut (190 C/2,16 kg) w stosunku 2 98% wag. Włókienniczy wytwór płaski jest korzystnie dalej takim, w którym pierwszy klej termozgrzewalny jest oparty na bazie sieciujących lub termolastycznych polimerów. Szczególnie korzystny jest włókienniczy wytwór płaski, w którym pierwszy klej termozgrzewalny posiada MFI > 10 g/10 minut (190 C/2,16 kg). Dalej korzystny jest włókienniczy wytwór płaski, w którym pierwszy klej termozgrzewalny posiada MFI w przedziale > 20 g/10 minut (190 C/2,16 kg) do 200 g/10 minut (190 C/2,16 kg). W korzystny sposób, włókienniczy wytwór płaski jest takim, w którym pierwszy klej termozgrzewalny jest oparty na bazie poliolefiny, poliamidu i/lub poliestru. Szczególnie korzystny włókienniczy wytwór płaski jest takim, w którym pierwszy klej termozgrzewalny jest oparty na bazie polipropylenu. Włókienniczy wytwór płaski jest takim, w którym stosunek mas pierwszego i drugiego kleju termozgrzewalnego wynosi 2:1 do 1:3. Dla drugiej warstwy można stosować także wysokomięknący kopoliester lub kopoliamid o temperaturze topnienia > 145 C i wartości MFI > 60 g/10 minut (190 C/2,16 kg). W zaskakujący sposób odkryto, że przez zastosowanie kleju przylepcowego o wybranej lepkości topnienia i połączenie ze znanym sposobem podwójnego punktu nakładania kleju termozgrzewalnego można otrzymać wkład z klejem termozgrzewalnym na bazie poliolefin, który można mocować do wierzchniego materiału w temperaturach powyżej 155 C i który po wytrzymuje również przynajmniej 25 po 50 cykli warunków testowych według ISO 15797:2004 Procedury przemysłowego prania i wykończania stosowane do badania odzieży roboczej oraz warunki prania do 95 C, jak również nie wykazuje color pick up. Dalej stwierdzono zaskakująco, że mimo porównywalnych wartości MFI-wartości zastosowanych polimerów, stwierdzono brak przesiąkania kleju termozgrzewalnego przez wierzchni materiał oraz sklejanie wsteczne pomiędzy warstwami. Ponadto odkryto zaskakująco, że powyżej opisane polimery mogą osiągnąć już bardzo dobre wartości testowe i wysoką liczbę cyklów w porównaniu do standardowych polimerów, w jednowarstwowym nałożeniu punktowo z dociśnięciem, pasty w postaci dyspersji

5 - 4 - lub przez nałożenie proszku polimeru za pomocą walca grawerowanego (sposób punktu proszkowego). Zgodnie z wynalazkiem modyfikowane klejami przylepcowymi włókiennicze wytwory płaskie można wytwarzać według wszystkich technik tworzenia powierzchni. Przykładami na to są: tkanie, układanie, dzianie, dzianie lub mokry lub suchy sposób wytwarzania włókniny. Pod terminem "włókienniczy wytwór płaski" należy w ramach niniejszego opisu rozumieć tkaninę, dzianiny, dzianiny, ułożenie lub w szczególności włókniny. W typowym przypadku zgodne z wynalazkiem włókiennicze wytwory płaskie, w szczególności włókniny, mają ciężary powierzchniowe g/m 2 Szczególnie korzystnie stosuje się włókiennicze wytwory płaskie o ciężarze powierzchniowym 30 do 200 g/m 2. Zgodne z wynalazkiem włókiennicze wytwory płaskie mogą być w znany sposób umacniane, przykładowo przez igłowanie mechaniczne lub hydrodynamiczne, przez stapianie włókien wiążących znajdujących się we włókienniczym wytworze płaskim, przez umacnianie cieplno-mechaniczne lub przez aplikację środków wiążących. Po wytworzeniu włókienniczego wytworu płaskiego jest on w znany sposób zaopatrywany w dwie warstwy różnych klejów termozgrzewalnych według metody podwójnego punktu. Jako kleje termozgrzewalne stosuje się korzystnie kleje na bazie poliolefin o określonych powyżej zakresach wskaźnika płynięcia (wartości MFI). Przez wskaźnik płynięcia w ramach niniejszego opisu należy rozumieć wartość MFI, wyznaczoną według DIN 53735: lub ISO Termin poliolefina obejmuje obok alfa-olefiny, korzystnie propylen lub etylen, pochodne homopolimery także kopolimery, które obok jednostek strukturalnych pochodzących z jednej alfa-olefiny zawierają także jednostki strukturalne pochodzące z innych etylenowo nienasyconych weglowodorów, przykładowo dalszych alfa-olefin i/lub związków winyloaromatycznych, takich jak styren. Przykładami alfa-olefin są etylen, prop-1-en, but-1-en, pent-1-en, heks-1-en, okt-1-en lub dec-1-en. Można stosować wszystkie znane per se typy poliolefin. Przykładami są poliolefiny, które wytworzono metodą Ziegler-Natta lub przy użyciu katalizatorów metallocen. Przykładami korzystnie użytych poliolefin są polietylen, polipropylen lub kopolimery pochodzące z etylenu i propylenu. Dalsze przykłady to kopolimery pochodzące z etylenu lub propylenu z dalszymi alfa-olefinami o większej liczbie atomów węgla, jak but-1-en, pent- 1-en. heks-1-en, okt-1-en lub dec-1-en. Jedną lub obie warstwy kleju termozgrzewalnego mogą zawierać obok każdorazowej poliolefiny (mieszaniny) jeszcze jedną modyfikowaną poliolefinę. Przez to należy rozumieć kopolimer, który pochodzi z co najmniej jednej alfa-olefiny i jednego etylenowo nienasyconego kwasu lub jego bezwodnika lub etylenowo nienasyconego związku epoksydowego lub mieszaniny dwóch lub więcej tych komonomerów. Przy tym modyfikacja może zacho-

6 - 5 - dzić w dowolny sposób, przykładowo jako kopolimeryzacja monomeru (monomerów) alfa-olefiny wraz z wybranym komonomerem (komonomerami) i/lub jako szczepienie wybranego polarnego komonomeru (komonomerów) na poliolefinę. Przykłady alfa-olefin lub innych olefinowo nienasyconych węglowodorów, które zastosowano do wytwarzania tej grupy kopolimerów oddzielnie lub w kombinacji z sobą, już wymieniono powyżej przy opisie wytwarzania homo- lub kopolimerów pochodzących z jednej lub więcej alfa-olefin. Korzystnie w grupie modyfikowanych poliolefin stosuje się polipropyleny lub w szczególności polietyleny lub kopolimery pochodzące z etylenu i estrów kwasu akrylowego i/lub kwasu metakrylowego, w szczególności estrów alkilowych. Stosowane zgodnie z wynalazkiem kleje termozgrzewalne mogą obok tego zawierać jeszcze dalsze typowe per se substancje pomocnicze. Dodaje się je w zależności od żądanego profilu właściwości i sposobu wprowadzania i obróbki kleju termozgrzewalnego. Przykładami takich dodatków są emulgatory, zagęszczacze, pigmenty i środki pomocnicze przy przetwarzaniu. Właściwości materiałowe warstwy spodniej leżącej bezpośrednio na powlekanym włókienniczym wytworze płaskim należy celowo tak wybierać, by w warunkach klejenia termozgrzewalnego miały mniejszy przepływ plastyczny niż leżąca na niej warstwa górna. Da się to osiągnąć zgodnie z wynalazkiem przez użycie klejów termozgrzewalnych o podanych zakresach wskaźnika płynięcia odpowiednio do lepkości w stanie stopionym powłoki termozgrzewanej. Kleje termozgrzewalne nanosi się w postaci regularnego lub korzystnie nieregularnego wzorca na powierzchnię włókienniczego wytworu płaskiego. Raster powłoki może być w kształcie linii, sieci lub spirali lub może być wykonany w każdej innej regularnie lub nieregularnie rozmieszczonej formie rastra. Korzystnie kleje termozgrzewalne nanosi się w postaci rastrów punktowych, które korzystnie są nieregularne. W korzystnym wykonaniu, warstwa spodnia leżąca bezpośrednio na wytworze płaskim zawiera 90 do 100% wag. polipropylenu oraz 0 do 10% wag. polietylenu o wysokiej gęstości (HDPE), a warstwa górna leżąca na warstwie spodniej zawiera polipropylen, tej samej lub wyższej szybkości płynięcia niż zastosowany polimer w warstwie spodniej. W dalszym korzystnym wykonaniu naniesiona na wytwór płaski warstwa spodnia składa się z pasty, którą naniesiono w postaci nieregularnego rastra punktowego na wytwór płaski, a leżąca na niej warstwa górna składa się z proszku lub mieszaniny proszków, który/którą naniesiono na wytwór płaski. W miejscach, na których znajduje się pasta, proszek (mieszanina proszku) jest utrzymywana, podczas gdy w innych miejscach powierzchni tworu płaskiego daje się łatwo usuwać. Stosunek mas użytych zgodnie z wynalazkiem pierwszego i drugiego kleju termozgrzewalnego może fluktuować w szerokich zakresach i waha się w zakresie 2:1-1:3. Wynalazek dotyczy także sposobu wytwarzania wyżej opisanego włókienniczego wytworu płaskiego. Sposób obejmuje etapy:

7 - 6 - a) wytwarzania włókienniczego wytworu płaskiego włókienniczą techniką tworzenia powierzchni w sposób znany per se, b) naniesienia warstwy pierwszego kleju termozgrzewalnego w postaci regularnego lub nieregularnego wzorca na włókienniczy wytwór płaski w sposób znany per se, i c) naniesienia warstwy drugiego kleju termozgrzewalnego na włókienniczy wytwór płaski, tak że się wytwarza warstwa z drugiego kleju termozgrzewalnego nad warstwą pierwszego kleju termozgrzewalnego w sposób znany per se. Pierwszy i drugi klej termozgrzewalny stosuje się tu zgodnie z powyżsymi definicjami. W przypadku sposobu chodzi o modyfikowaną metodę podwójnego punktu, która cechuje się użyciem wybranych klejów termozgrzewalnych. Wytwarzanie zgodnie z wynalazkiem użytych termozgrzewalnych klejów może przy tym następować różnymi sposobami. Przykładami są zmielenie składników z późniejszym mieszaniem proszku, mieszanie składników w postaci granulatu z następującym po tym zmieleniem, oraz mieszanie składników za pomocą wytłaczania, po którym następuje zmielenie. Nanoszenie kleju termozgrzewalnego może również następować według różnych sposobów znanych per se. Tak więc w pierwszym etapie można nanosić pastę pierwszego termozgrzewalnego kleju na włókienniczy wytwór płaski w postaci regularnego lub korzystnie nieregularnego wzoru. Nanoszenie może przy tym następować przez sitodruk lub przez nanoszenie walcem strukturalnym. W drugim etapie można następnie proszek z drugiego kleju termozgrzewalnego posypać na włókienniczy wytwór płaski tak, że na miejscach pierwszego termozgrzewalnego kleju na paście pozostaje klejenie. Z pozostałych powierzchni włókienniczego wytworu płaskiego można proszek usunąć przez odciąganie. W następującej po tym obróbce cieplnej pierwszy i drugi klej termozgrzewalny utrwala się jako leżące na sobie warstwy. Zgodnie z wynalazkiem modyfikowane włókiennicze wytwory płaskie można stosować jako materiały na wkłady lub podszewki. Wynalazek dotyczy także zastosowania do tych celów, w szczególności jako wkładu umacniającego i/lub jako podszewki dla większych wymagań w trakcie zabiegów pielęgnacyjnych. W szczególności włókienniczy wytwór płaski według wynalazku nadaje się do zastosowania jako wkład wzmacniający i umacniający dla kołnierza i mankietów odzieży roboczej. Zgodnie z wynalazkiem modyfikowane włókiennicze wytwory płaskie można w znany sposób skleić ze wzmacnianym włókienniczym materiałem wierzchnim. Poniższe przykłady objaśniają wynalazek bez jego graniczania. Przykład 1 (nie według wynalazku): 100 % poliestrowej ("PES") podstawy włókniny o ciężarze powierzchniowym 100 g/m 2 powleczono metodą podwójnego punktu znaną per se. Przy tym do punktu dolnego użyto

8 - 7 - pasty, która zawierała typowe substancje pomocnicze, takie jak emulgator, zagęszczacz i środki pomocnicze do prowadzenia procesu. Pasta zawiera jako składnik polimerowy HD- PE o temperaturze topnienia 130 C i wartości MFI 10 (g/ 10 min w 190 C/obciążenie 2,16 kg) jako proszek do rozsypania dla punktu górnego naniesiono proszek poliuretanowy o zakresie topnienia C i wartości MFI większej niż 200 (g/ 10 min w 190 C/obciążenie 2,16 kg). W procesie powlekania naniesiono 12 g pasty dla punktu dolnego i pokryto 25 g zasypki. Otrzymany wkład tego rodzaju można było w temperaturach 175 C można było mocować do różnych materiałów wierzchnich z bardzo dobrą przyczepnością i był on odporny na pranie w 95 C. Osiągnięte siły oddzielające wyniosły po mocowaniu (175 C/20s/2bar prasa do koszul Gygli) 21,6 N/5cm, po 10x95 C praniach i suszeniu, 17,4N/5cm. Po mocowaniu 30 s czasem mocowania, wyniosły siły oddzielające 30,7 N/5cm po 10x95 C praniach i suszeniu, 17,4N/5cm. Wkładka ta mocowana jak powyżej przez 25 s przy takich samych ustawieniach prasy, przetrwała 28 cykli prania przemysłowego z każdorazowym suszeniem w tunelu wykańczającym bez tworzenia pęcherzyków. Przykład 2: Włókninę z 100% bawełny poddaną wstępnemu traktowaniu i wyposażoną do zastosowania jako wkład do koszuli o ciężarze powierzchniowym 130 g/m 2 powleczono metodą podwójnego punktu. Dla punktu dolnego zastosowano pastę, do której dodano typowe substancje pomocnicze, takie jak emulgator, zagęszczacz i środki pomocne przy przetwarzaniu. Jako składniki polimerowe pasta zawierała polipropylen o temperaturze topnienia 160 C i wartości MFI 50 (g/ 10 min w 190 C/obciążenie 2,16 kg). Jako proszek do rozsypania dla punktu górnego zastosowano polipropylen o temperaturze topnienia 160 C i wartości MFI większej niż 150 (g/ 10 min w 190 C/obciążenie 2,16 kg). W procesie powlekania naniesiono 10 g pasty dla punktu dolnego i pokryto 19 g zasypki. Otrzymany wkład tego rodzaju można było mocować w temperaturach 180 C do różnych materiałów wierzchnich z bardzo dobrą przyczepnością i był on odporny na pranie w 95 C. Osiągnięte siły oddzielające wyniosły po mocowaniu (180 C/20s/2bar prasa do koszul Gygli) 23,5 N/5cm, po 10x95 C praniach i suszeniu, 21,2N/5cm. Po mocowaniu 30 s czasem mocowania, wyniosły siły oddzielające 25,7 N/5cm po 10x95 C praniach i suszeniu, 22,4N/5cm. Wkładka ta mocowana jak powyżej przez 25 s przy takich samych ustawieniach prasy, przetrwała 50 cykli prania przemysłowego z każdorazowym suszeniem w tunelu wykańczającym bez tworzenia pęcherzyków. Sporządziła i zweryfikowała Dorota Rzążewska Rzecznik patentowy

9 - 8 - Zastrzeżenia patentowe 1. Włókienniczy wytwór płaski z powłoką z dwóch leżących na sobie warstw z termoplastycznych klejów termozgrzewalnych o różnym składzie, przy czym nałożony, na pierwszy klej termozgrzewalny, drugi klej termozgrzewalny ma temperaturę topnienia > 145 C i wartość Melt-Flow-Index (MFI) według DIN53735: od 50 do 200 g/10 minut (190 C/2,16 kg), znamienny tym, że stosunek mas pierwszego i drugiego kleju termozgrzewalnego wynosi 2:1-1:3. 2. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 1, znamienny tym, że użyty do wytworzenia drugiej warstwy termozgrzewalny klej ma temperaturę topnienia > 150 C oraz wartość MFI od 50 do 150 g/10 minut (190 C/2,16 kg). 3. Włókienniczy wytwór płaski według jednego z zastrzeżeń 1 do 2, znamienny tym, że drugi klej termozgrzewalny jest oparty na bazie poliolefiny, poliuretanu, poliestru lub poliamidu. 4. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 3, znamienny tym, że drugi klej termozgrzewalny jest oparty na bazie poliuretanu. 5. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 3, znamienny tym, że drugi klej termozgrzewalny jest oparty na bazie polipropylenu, który w mieszaninie zawiera kopoliester o temperaturze topnienia > 145 C i MFI > 60 g/10 minut (190 C/2,16 kg) w mieszaninie w stosunku 2-98% wagowych. 6. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz.5, znamienny tym, że drugi klej termozgrzewalny jest oparty na bazie polipropylenu, który w mieszaninie zawiera kopoliester o temperaturze topnienia >160 C i MFI >140 g/10 minut (190 C/2,16 kg) w mieszaninie w stosunku 2-98% wagowych. 7. Włókienniczy wytwór płaski według jednego z zastrzeżeń 1 do 6, znamienny tym, że pierwszy klej termozgrzewalny jest oparty na bazie polimeru sieciującego lub termolastycznego. 8. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 7, znamienny tym, że pierwszy klej termozgrzewalny ma MFI >10 g/10 minut (190 C /2,16 kg). 9. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 7, znamienny tym, że że pierwszy klej termozgrzewalny ma MFI w przedziale od >20 g/10 minut (190 C/2,16 kg) do 200 g/10 minut (190 C /2,16 kg). 10. Włókienniczy wytwór płaski według dowolnego z zastrzeżeń 7 do 9, znamienny tym, że pierwszy klej termozgrzewalny jest oparty na bazie poliolefiny, poliamidu i/lub poliestru. 11. Włókienniczy wytwór płaski według zastrz. 10, znamienny tym, że pierwszy klej termozgrzewalny jest oparty na bazie polipropylenu.

10 Sposób wytwarzania włókienniczego wytworu płaskiego według zastrz. 1 obejmujący etapy: a. wytwarzania włókienniczego wytworu płaskiego przez włókienniczą technikę tworzenia powierzchni, b. nakładania warstwy pierwszego kleju termozgrzewalnego na włókienniczy wytwór płaski i c. nakładania warstwy drugiego kleju termozgrzewalnego na włókienniczy wytwór płaski w taki sposób, że d. tworzy się warstwa z drugiego kleju termozgrzewalnego nad pierwszym klejem termozgrzewalnym, przy czym jako pierwszy i drugi klej termozgrzewalny stosuje się takie określone zastrzeżeniem Sposób według zastrz. 12, znamienny tym, że w pierwszym etapie nanosi się pastę pierwszego kleju termozgrzewalnego na włókienniczy wytwór płaski w postaci regularnego lub korzystnie nieregularnego wzoru, w drugim etapie proszek drugiego kleju termozgrzewalnego posypuje się na włókienniczy wytwór płaski, który na miejscach pierwszego kleju termozgrzewalnego pozostaje on klejony do pasty a z pozostałych miejsc powierzchni włókienniczego wytworu płaskiego usuwa się go przez odessanie i że w następczej obróbce termicznej pierwszy i drugi klej termozgrzewalny są utrwalane jako leżące na sobie warstwy. 14. Zastosowanie włókienniczego wytworu płaskiego określonego zastrzeżeniem 1 do 11 jako materiału wkładu i/lub jako podszewki dla wysokich wymagań w zabiegach pielęgnacyjnych. 15. Zastosowanie włókienniczego wytworu płaskiego określonego zastrzeżeniem 11 jako wkładu wzmacniającego i umacniającego kołnierze i mankiety odzieży roboczej. Sporządziła i zweryfikowała Dorota Rzążewska Rzecznik patentowy