Adresowanie komórek w arkuszu kalkulacyjnym

Lekcja 3. Strona 1 z 14 Adresowanie komórek w arkuszu kalkulacyjnym Każda komórka arkusza kalkulacyjnego ma swój adres podający numer kolumny i wiersza, w której komórka ta się znajduje Adres ten służy do odwoływania się do poszczególnych komórek celem przeprowadzenia różnorodnych obliczeń. Odwołanie do komórek może odbywać się na kilka sposobów: Odwołania względne. Odwołanie względne do komórki na przykład w formule polega na podaniu wiersza oraz kolumny, w której interesująca nas komórka się znajduje, na przykład podając A1, co oznacza komórkę w kolumnie A oraz wierszu pierwszym. Odwołanie to nazywa się odwołaniem względnym, ponieważ gdy zmienia się pozycja komórki zawierającej formułę odwołującą się do takiej komórki, to automatycznie zmienia się również adres w odwołaniu. Oznacza to, że jeśli formuła jest kopiowana w wierszach lub kolumnach, odwołanie automatycznie zostaje dopasowane. Domyślnie nowe formuły używają odwołań względnych. Na przykład odwołanie względne powodujące, że w komórce B1 znajdzie się wynik obliczeń wykorzystujących zawartość komórki A1, po skopiowaniu do komórki B3 automatycznie zmieni się w taki sposób, że w komórce B3 umieszczony zostanie wynik obliczeń wykorzystujących zawartość komórki A3 (rysunek 1). a) b) Rysunek 1. Przykład zastosowania odwołania względnego w formule. a) Sytuacja wyjściowa. W komórce B1 Wpisana została formułą PIERWIASTEK(A1) powodująca obliczenie pierwiastka kwadratowego z zawartości komórki A1. b) Formuła z komórki B1 została przekopiowania do komórki B3. Parametr funkcji PIERWIASTEK został automatycznie zmieniony z A1 na A3. Odwołania bezwzględne. Chcąc wprowadzić odwołanie bezwzględne zapisując adres komórki użyć należy przed oznaczeniem zarówno kolumny jak też wiersza symbolu $. Odwołanie

Lekcja 3. Strona 2 z 14 bezwzględne w formule, takie jak na przykład $A$1, zawsze odwołuje się do komórki o określonej lokalizacji. Gdy zmienia się pozycja komórki zawierającej formułę z odwołaniem bezwzględnym, na przykład kopiując ją w inne miejsce, to wpisane w formule odwołanie bezwzględne pozostaje niezmienione. Na przykład po skopiowaniu zawartości komórki B1, w której oblicza się pierwiastek kwadratowy z zawartości komórki A1 podanej jako odwołanie bezwzględne, czyli jako $A$1 do komórki B3 skopiowana formuła do obliczań wykorzysta ponownie zawartość komórki A1 (rysunek 2). a) b) Rysunek 2. Przykład zastosowania odwołania bezwzględnego w formule. a) Sytuacja wyjściowa. W komórce B1 Wpisana została formułą PIERWIASTEK($A$1) powodująca obliczenie pierwiastka kwadratowego z zawartości komórki A1 podanej w postaci adresu bezwzględnego $A$1. b) Formuła z komórki B1 została przekopiowania do komórki B3. Parametr funkcji PIERWIASTEK nie został automatycznie zmieniony z $A$1 na $A$3, ale pozostał nie zmieniony. Odwołania mieszane. Odwołanie mieszane ma albo bezwzględne odwołanie do kolumny i względne do wiersza, albo bezwzględne do wiersza natomiast względne do kolumny. Bezwzględne odwołanie do kolumny przybiera postać $A1, $B1 i tym podobnie, natomiast bezwzględne odwołanie do wiersza przybiera postać A$1, B$1 i tak dalej. Odwołania tego rodzaju stosujemy wtedy, gdy chcemy, aby automatycznie zmieniał się numer wiersza przy ustalonej pozycji kolumny, w pierwszym przypadku, lub też zmieniał się numer kolumny przy ustalonym numerze wiersza w przypadku drugim. Innymi słowy pierwsze odwołanie powoduje poruszanie się wzdłuż danej kolumny, drugie natomiast wzdłuż wiersza. Oznacza to, że gdy zmieni się pozycja komórki zawierającej formułę z takim odwołaniem, to zmieni się odwołanie względne, natomiast odwołanie bezwzględne nie zmieni się. Gdy formuła zostanie skopiowana w wierszach lub w kolumnach, odwołanie względne zostanie automatycznie dopasowane, zaś odwołanie bezwzględne nie zostanie dopasowane.

Lekcja 3. Strona 3 z 14 Formuły Formułami nazywamy każde wyrażenie zapisywane w komórce arkusza i służące do przeprowadzenia dowolnych działań. Wynik tych działań zapisany zostanie w komórce, w której formułą została umieszczona. Formuła zaczyna się znakiem równości i zapisujemy ją w polu formuły (rysunek 1 i 2). Składnia formuły Struktura lub porządek elementów w formule określają końcowy wynik obliczeń. Formuły w programie Microsoft Excel są podporządkowane określonej składni lub porządkowi polegającemu na użyciu znaku równości (=) na początku formuły. Po tym znaku następują elementy, które mają być obliczane (argumenty) i które są od siebie oddzielone operatorami. Każdy argument może być wartością niezmienną (wartością stałą), odwołaniem do komórki, odwołaniem do zakresu komórek, etykietą, nazwą lub funkcją arkusza roboczego. Program MS Excel wykonuje operacje od lewej do prawej zgodnie z porządkiem pojawiania się operatorów oraz zgodnie z ogólnie przyjętymi w matematyce regułami dotyczącymi kolejności wykonywania działań, poczynając od znaku równości (=). Porządek obliczeń można zmienić, używając nawiasów tak, aby grupować działania, które powinny być wykonane w pierwszej kolejności. Na przykład następująca formuła =5+2*3 generuje wynik 11, ponieważ program Excel wykonuje operacje mnożenia przed dodawaniem. Oznacza to, że kolejno obliczany jest wynik mnożenia liczb 2 i 3 a następnie dodaje do tego wyniku liczbę 5. Jeśli natomiast zostanie użyty nawias w celu zmiany kolejności działań, program Excel wykona dodawanie liczb 5 i 2, a następnie pomnoży wynik przez 3, co da wynik 21. =(5+2)*3 Operatory obliczeniowe w formułach O typie argumentów, jakie wykorzystuje operator oraz o typie wyniku jego działania decyduje rodzaj użytego operatora. Program MS Excel ma wbudowane cztery różne typy operatorów. Są to operatory: obliczeniowe: arytmetyczne, porównania, tekstowe i odwołania. Jak już wspomniano każdy z tych typów wymaga użycia różnego typu argumentów.

Lekcja 3. Strona 4 z 14 Operatory arytmetyczne służą do wykonywania podstawowych działań matematycznych takich, jak dodawanie, odejmowanie mnożenie lub dzielenie. Argumenty tych operatorów muszą mieć typ liczbowy. Zestawienie operatorów arytmetycznych podano w tabeli 1. Tabela 1. Dostępne w MS Excel operatory arytmetyczne. Operator arytmetyczny Znaczenie Przykład + (znak plus) Dodawanie 3+3 - (znak minus) Odejmowanie Negacja 3-1 -1 * (gwiazdka) Mnożenie 3*3 / (kreska ukośna w prawo) Dzielenie 3/3 % (znak procent) Procent 20% ^ (daszek) Potęgowanie 3^2 (to samo, co 3*3) Operatory dodawania, odejmowania, mnożenia, dzielenia oraz potęgowania są operatorami dwuargumentowymi. Operator negacji oraz procentu są operatorami jednoargumentowymi. Sposób zastosowania tych operatorów podaje kolumna z przykładami w tabeli 1. Operatory porównania inaczej zwane operatorami logicznymi. Są to operatory dwuargumentowe i pozwalają na porównanie dwóch wartości. Gdy dwie wartości są porównywane za pomocą tych operatorów, to wynik jest wartością logiczną określoną jako PRAWDA lub FAŁSZ. Argumenty tych operatorów muszą być parami tego samego, ale dowolnego typu. Operatory porównania zebrano w tabeli 2. Tabela 2. Operatory porównania dostępne w arkuszu kalkulacyjnym MS Excel. Operator porównania Znaczenie Przykład = (znak równości) Równy A1=B1 > (znak większy niż) Większy niż A1>B1 < (znak mniejszy niż) Mniejszy niż A1<B1 >= (znak większy niż lub równy) Większy niż lub równy A1>=B1 <= (znak mniejszy niż lub równy) Mniejszy niż lub równy A1<=B1 <> (znak nie równy) Nie równy A1<>B1

Lekcja 3. Strona 5 z 14 Operator złączenia tekstu (operator konkatenacji) Operatora (& - ampersand) należy używać do łączenia lub składania jednego lub kilku ciągów tekstowych w celu utworzenia pojedynczego fragmentu tekstu. Jest to operator dwuargumentowy, którego argumenty muszą być typu tekstowego. Wynik użycia tego operatora też jest typu tekstowego. Tabela 3. Operator tekstowy. Operator tekstowy Znaczenie Przykład & (handlowe i) Łączy lub wiąże dwie wartości w celu utworzenia jednej ciągłej wartości tekstowej "North" & "wind" daje w wyniku "Northwind" Operatory odwołania. Służą one do składania zakresów komórek wykorzystywanych do obliczeń. Stosowane operatory odwołania podano w tabeli 4. Tabela 4. Stosowane w MS Excel operatory odwołania. Operator odwołania Znaczenie Przykład : (dwukropek), (przecinek) Operator zakresu, tworzący jedno odwołanie do wszystkich komórek między dwoma odwołaniami włącznie Operator połączenia łączący wiele odwołań w jedno B5:B15 Ten zapis oznacza, że użyte będą wszystkie zawarte w kolumnie B począwszy od wiersza 5 a skończywszy na wierszu 15. SUMA(B5:B15,D5:D15) Ten zapis oznacza, że funkcja SUMA wykorzysta jako argument komórki B5, B6 aż do B15 oraz komórki D5, D6 aż do D15. Kolejność, w jakiej program Microsoft Excel wykonuje operacje w formułach Jeśli w jednej formule zostanie umieszczonych wiele operatorów, program MS Excel wykonuje te operacje w kolejności przedstawionej w tabeli 5. Jeśli formuła zawiera operatory o takim samym pierwszeństwie, na przykład, jeśli formuła zawiera operator mnożenia i dzielenia, to program MS Excel oblicza operatory od lewej strony do prawej. Aby zmienić kolejność obliczania, część formuły, która ma być obliczona w pierwszej kolejności należy zamknąć w nawiasie

Lekcja 3. Strona 6 z 14 Tabela 5. Kolejność realizowania przez MS Excel operatorów działań. Najbardziej uprzywilejowane operatory znajdują się na szczycie tabeli. Jako ostatnie wykonywane będą operatory z ostatniego wiersza Operator : (dwukropek) (pojedyncza spacja), (przecinek) Opis Operatory odwołań - Negacja (tak, jak w -1) % Procent ^ Potęgowanie * oraz / Mnożenie i dzielenie + oraz - Dodawanie i odejmowanie & Łączy dwa ciągi tekstu (łączenie) = < > <= >= <> Porównanie Edycja formuły. Celem przeprowadzenia edycji istniejącej już formuły postępować należy w następujący sposób: 1. Kliknij komórkę zawierającą formułę, którą chcesz edytować. Jeśli komórka zawiera hiperłącze, kliknij komórkę położoną obok komórki, którą chcesz edytować, a następnie użyj klawisza strzałki do zaznaczenia komórki zawierającej formułę, którą chcesz edytować. W pasku formuły ukaże się treść edytowanej komórki. 2. Na pasku formuły wprowadź zmiany do formuły. Chcąc edytować funkcję w formule, poddaj edycji parametry funkcji. 3. Naciśnij klawisz ENTER. Jeśli formuła jest formułą tablicową, naciśnij klawisze CTRL+SHIFT+ENTER. UWAGA. Domyślnie nowe formuły używają odwołań względnych. Jeśli konieczne jest użycie odwołania bezwzględnego musi je zmieniać użytkownik. Zmian tych dokonać można na dwa sposoby: W zależności czy odwołanie ma być bezwzględne czy mieszane wpisuje się znak $ (w pasku formuły przy odpowiednim odwołaniu) albo przy oznaczeniu zarówno wiersza jak i kolumny albo tylko jednego z nich. Poprzez wciśnięcia klawisza F4 przy zaznaczonym odpowiednim odwołaniu.

Lekcja 3. Strona 7 z 14 Style odwołania. Aby zamiast do jednej komórki odwołać się do określonego zakresu nie potrzeba wpisywać każdej komórki osobno. Poniżej przedstawiono listę odwołań i sposób ich przedstawienia w programie. Aby odwołać się do Użyj Komórki w kolumnie A i w wierszu 10 A10 Zakresu komórek w kolumnie A i w wierszach od 10 do 20 A10:A20 Zakresu komórek w wierszu 15 i w kolumnach od B do E B15:E15 Wszystkich komórek w wierszu 5 5:5 Wszystkich komórek w wierszach od 5 do 10 5:10 Wszystkich komórek w kolumnie H H:H Wszystkich komórek w kolumnach od H do J H:J Zakresu komórek w kolumnach od A do E i w wierszach od 10 do 20 A10:E20 Funkcje MS Excel ma wbudowane różnego rodzaju funkcje, które użytkownik może wykorzystać do przetwarzania zapisanych w arkuszu kalkulacyjnym danych. Funkcje wprowadzić można z menu wybierając Wstaw Funkcja... lub używając odpowiedniego przycisku z paska narzędziowego. W każdym przypadku otwarte zostanie okno dialogowe z wyszczególnionymi funkcjami podzielonymi na 11 grup: Finansowe, Daty i czasu, Matematyczne, Statystyczne, Wyszukiwania i adresu, Bazy danych, Tekstowe, Logiczne, Informacyjne, Użytkownika, Inżynierskie. Chcąc wybrać określoną funkcję najpierw wskazać należy odpowiednią kategorię, a następnie wybrać nazwę potrzebnej funkcji. Rysunek 3. Okno dialogowe z menu Wklej funkcję.

Lekcja 3. Strona 8 z 14 Każda funkcja składa się z dwóch części, pierwsza z nich to Nazwa funkcji, druga to Lista parametrów. Ilość parametrów zależy od rodzaju funkcji. W przypadku funkcji bezargumentowych po nazwie funkcji umieszcza się puste nawiasy. Po wyborze funkcji w oknie Wklej funkcję pojawia się kreator funkcji, w którym należy uzupełnić poszczególne pola tekstowe parametrów funkcji poprzez ręczne wpisanie odpowiednich wartości lub poprzez odniesienie do poszczególnych komórek lub obszarów arkusza. Na rysunku 4 pokazano przykładowe okno funkcji SUMA. Rysunek 4. Wpisywanie argumentów funkcji SUMA. Innym, bardziej zaawansowanym sposobem jest wstawienia funkcji poprzez jej wpisanie w Pole formuły rozpoczynając znakiem =. Kolejne argumenty funkcji rozdziela się znakiem ;. Opis ważniejszych funkcji Poniżej opisanych zostanie kilka wybranych funkcji. Pełny spis funkcji dostępny jest w menu Pomoc programu MS Excel. Funkcje Matematyczne SUMA(liczba1;liczba2...) oblicza sumę podanych parametrów. Liczba1,liczba2,... to od 1 do 30 parametrów, które chce się zsumować. Obliczane są liczby, wartości logiczne, reprezentacje tekstowe, które zostaną wpisane bezpośrednio do listy argumentów.

Lekcja 3. Strona 9 z 14 Jeśli argument jest tablicą lub adresem, to sumy obliczane są tylko w tej tablicy lub adresie. Pominięte zostaną puste komórki, wartości logiczne, tekst lub wartości błędów w tablicy lub adresie. Ilustruje to trzeci z poniższych przykładów. Argumenty, które są wartościami błędów lub tekstem, których nie można przekształcić, powodują występowanie błędów. Przykłady SUMA(3; 2) jest równe 5 SUMA("3"; 2; PRAWDA ) jest równe 6, ponieważ wartości tekstowe przekształcane są w liczby, a wartość logiczna PRAWDA w liczbę 1. PIERWIASTEK(liczba) oblicza pierwiastek kwadratowy podanej jako parametr liczby. Liczba to liczba, dla której obliczany będzie pierwiastek. Jeśli argument jest wartością ujemną, funkcja PIERWIASTEK podaje w wyniku wartość błędu #LICZBA!. Przykłady PIERWIASTEK(16) jest równe 4 PIERWIASTEK(-16) jest równe #LICZBA! EXP(liczba) wynikiem jest liczba będąca potęgą liczby naturalnej e. Liczba jest wykładnikiem potęgi o podstawie e. Uwagi W celu obliczenia potęg przy innych podstawach należy użyć operatora potęgowego (^). EXP jest funkcją odwrotną do LN, logarytmu naturalnego liczby. Przykłady EXP(1) jest równe 2,718282 (przybliżona wartość e) EXP(2) jest równe e^2 lub 7,389056 Funkcje Statystyczne ŚREDNIA(liczba1;liczba2;...) oblicza średnią arytmetyczną z podanych argumentów. Liczba1 ; liczba2 ;... to od 1 do 30 argumentów liczbowych, dla których należy wyznaczyć średnią. Uwagi Argumenty powinny stanowić liczby, nazwy, tablice lub adresy komórek zawierających liczby.

Lekcja 3. Strona 10 z 14 Jeśli argument w postaci tablicy lub adresu zawiera tekst, wartości logiczne lub puste komórki, wartości te są zignorowane, jednakże komórki z wartością zerową są uwzględniane. Wskazówka Przy obliczaniu średniej z komórek, należy pamiętać o różnicy pomiędzy pustymi komórkami a zawierającymi wartości zerowe, szczególnie, jeśli nie zostało zaznaczone pole Wartości zerowe na karcie Widok (menu Narzędzia polecenie Opcje). Nie uwzględnia się w obliczeniach pustych komórek, natomiast uwzględnia się te z wartościami zerowymi. Przykłady Jeśli zakres A1:A5 nazwano Wyniki i zawiera liczby 10, 7, 9, 27 i 2, to: ŚREDNIA(A1:A5) jest równe 11 ŚREDNIA(Wyniki) jest równe 11 ŚREDNIA(A1:A5;5) jest równe 10 ODCH.STANDARDOWE(liczba1;liczba2;...) Liczba1;liczba2;... to od 1 do 30 wartości odpowiadających próbce populacji. Można stosować pojedynczą tablicę lub adres tablicy zamiast argumentów rozdzielonych średnikami. Wartości logiczne jak PRAWDA i FAŁSZ oraz tekst są ignorowane. Jeśli wartości logiczne mają nie być ignorowane należy użyć funkcji arkusza ODCH.STANDARDOWE.A. Uwagi Funkcja ODCH.STANDARDOWE zakłada, że jej argumenty są próbą populacji. Jeżeli dane reprezentują całą populację, należy obliczyć standardowe odchylenie za pomocą funkcji ODCH.STANDARD.POPUL.A. Odchylenie standardowe oblicza się stosując metodę "nieobciążoną" lub metodę "n-1". Przykład Załóżmy, że mamy 10 narzędzi wykonanych na tej samej maszynie w jednym cyklu produkcji, wziętych jako przypadkowa próbka. Dla narzędzi tych zmierzono wytrzymałość na pękanie. Wartości próbki (1345; 1301; 1368; 1322; 1310; 1370; 1318; 1350; 1303; 1299) są zapisane

Lekcja 3. Strona 11 z 14 odpowiednio w komórkach A2:E3. Funkcja ODCH.STANDARDOWE ocenia standardowe odchylenie wytrzymałości wszystkich tych narzędzi na pękanie. ODCH.STANDARDOWE(A2:E3) jest równe 27,46 WARIANCJA(liczba1;liczba2;...) Liczba1;liczba2;... to od 1 do 30 argumentów liczbowych odpowiadających próbce z populacji. Uwagi Funkcja WARIANCJA przyjmuje, że jej argumenty są próbką z populacji. Jeżeli nasze dane reprezentują całą populację, należy obliczyć wariancję stosując funkcję WARIANCJA.POPUL. Wartości logiczne, takie jak PRAWDA i FAŁSZ oraz tekst są ignorowane. Jeśli wartości logiczne i tekst nie mają być ignorowane, użyj funkcji arkusza WARIANCJA.A. Funkcja WARIANCJA używa następującego wzoru: Przykład Przyjmijmy, że 10 narzędzi wykonanych na tej samej maszynie w jednym cyklu produkcji zostało zebranych jako przypadkowa próbka, na której przeprowadzono pomiar wytrzymałości na złamanie. Wartości tej próbki (1345; 1301; 1368; 1322; 1310; 1370; 1318; 1350; 1303; 1299) są zapisane odpowiednio w A2:E3. Funkcja WARIANCJA ocenia wariancję wytrzymałości tych narzędzi na złamanie. WARIANCJA(A2:E3) jest równe 754,3 MAX(liczba1;liczba2;...) Liczba1; liczba2;... to liczby od 1 do 30, dla których wyszukiwana jest wartość maksymalna. Możliwe jest określenie argumentów będących liczbami, pustymi komórkami, wartościami logicznymi lub tekstową reprezentacją liczb. Argumenty będące wartościami błędów lub wartościami tekstowymi, które nie mogą zostać przekształcone na liczby, są przyczyną błędów.

Lekcja 3. Strona 12 z 14 Jeśli argument jest tablicą lub adresem, wykorzystywane są tylko liczby z tej tablicy lub adresu. Puste komórki, wartości logiczne, tekst lub wartości błędów w tabeli lub adresie są pomijane. Jeśli argumenty nie zawierają liczb, funkcja MAX wyświetla wartość 0. Przykłady Jeśli zakres A1:A5 zawiera liczby 10, 7, 9, 27 i 2, to: MAX(A1:A5) jest równe 27 MAX(A1:A5;30) jest równe 30 MIN(liczba1;liczba2;...) Liczba1; liczba2;... to od 1 do 30 liczb, dla których należy znaleźć wartość minimalną. Argumentami mogą być liczby, puste komórki, wartości logiczne lub tekstowe reprezentacje liczb. Argumenty będące wartościami błędów lub teksty, które nie mogą zostać zamienione na liczby powodują błędy. Jeśli argument jest tablicą lub adresem, brane są pod uwagę jedynie liczby w nim zawarte. Puste komórki, wartości logiczne, tekst lub wartości błędów zawarte w tablicy lub adresie zostaną pominięte. Jeśli wartości logiczne i tekst nie powinny być ignorowane użyj funkcji MIN.A. Jeśli argumenty nie zawierają liczb, MIN podaje wartość 0. Przykłady Jeśli A1:A5 zawiera następujące liczby 10, 7, 9, 27, i 2, to: MIN(A1:A5) jest równe 2 MIN(A1:A5; 0) jest równe 0 Funkcja MIN jest podobna do funkcji MAX Porównaj także przykłady funkcji MAX Funkcje Tekstowe

Lekcja 3. Strona 13 z 14 Z.WIELKIEJ.LITERY(tekst) Pierwszą literę w każdym tekście zmienia na wielką. LITERY.WIELKIE(tekst) zamienia tekst na składający się z dużych liter. LITERY.MAŁE(tekst) zamienia tekst na składający się z małych liter. PRAWY(tekst;liczba_znaków) Zwraca ostatnie litery w podanych tekście. Liczba znaków uzależniona jest od drugiego argumentu. LEWY(tekst;liczba_znaków) Zwraca pierwsze litery w podanych tekście. Liczba liter uzależniona jest od drugiego argumentu. ZŁĄCZ.TEKSTY(tekst1;tekst2;...) Łączy teksty dwóch komórek. Taki sam efekt uzyskuje się, jeśli pomiędzy odnośnikami poszczególnych komórek tekstowych wstawi się znak &. Funkcje logiczne Funkcje logiczne na ogół nie mają samodzielnego zastosowania. Najczęściej zagnieżdża siew nich inne funkcje, tzn., że argumentem funkcji logicznej jest inna funkcja Maksymalna ilość zagnieżdżeń funkcji w arkuszy kalkulacyjnym Excela może wynosi 8. =LICZ.JEŻELI(zakres,kryteria) Funkcja LICZ.JEŻELI używa dwóch argumentów: zakres jaki należy sprawdzić i wartość umieszczoną w tym zakresie, której obecność należy sprawdzić (kryterium). Funkcja arkusza SUMA.JEŻELI sprawdza obecność wartości w zakresie i następnie podsumowuje wszystkie odpowiadające jej wartości umieszczone w innym zakresie. Funkcja SUMA.JEŻELI używa trzech argumentów: zakres, który należy sprawdzić; wartość, której obecność należy sprawdzić w tym zakresie (kryterium) i zakres zawierający wartości, które należy podsumować. =SUMA.JEŻELI(zakres,kryteria,suma_zakres) Funkcja arkusza JEŻELI sprawdza warunek, który może być prawdą lub fałszem. Jeśli jest to prawda, funkcja zwraca jedną wartość; jeśli jest to fałsz, funkcja zwraca drugą wartość. Funkcja używa trzech argumentów: warunku, który należy sprawdzić; wartości, którą należy zwrócić, jeśli warunek jest prawdą; oraz wartości, którą należy zwrócić, jeśli warunek jest fałszem. =JEŻELI(test_logiczny,wartość_jeżeli_prawda,wartość_jeżeli_fałsz)

Lekcja 3. Strona 14 z 14 LUB(logiczna1;logiczna2;...) Przykład funkcji występującej jedynie z innymi funkcjami. Sprawdza czy którykolwiek z argumentów ma wartość PRAWDA i zwraca wartość PRAWDA. Funkcja zwraca wartość FAŁSZ, gdy wszystkie argumenty mają wartość FAŁSZ. ORAZ(logiczna1;logiczna2;...) Sprawdza czy wszystkie argumentu mają wartość PRAWDA i zwraca wartość PRAWDA, jeśli wszystkie argumenty mają wartość PRAWDA. ĆWICZENIA 1. Wykonać w Excelu działanie: 39 24 e 53 3 3 1 5 ( 5 + 45 432) + 100 = Formułę wpisać w jednym ciągu. 2. W pliku suszenie wykonać następujące czynności: a. podać czas w sekundach, b. obliczyć ilość wody w danej chwili (W=waga cegły waga suchej cegły i stojaka), c. wyznaczyć wilgotność właściwą (X=ilość wody w danej chwile/masa suchej cegły), d. wyznaczyć masową prędkość suszenia ( W/ t=zmiana ilości wody/przez zmianę czasu), e. wykonać wykres zależności ilości wody od czasu, prędkości suszenia od czasu, f. odpowiednio opisać i sformatować powyższe wykresy.