(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego:

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy 2007/17 EP B1 (13) T3 (51) Int. Cl. C07D487/04 A61K31/5025 A61P37/02 A61P25/16 ( ) ( ) ( ) ( ) (54) Tytuł wynalazku: Azabicykliczne heterocykle jako modulatory receptora kanabinoidowego (30) Pierwszeństwo: US P US (43) Zgłoszenie ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy 2006/36 (45) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono: Wiadomości Urzędu Patentowego 09/2007 (73) Uprawniony z patentu: Bristol-Myers Squibb Company, Princeton, US (72) Twórca (y) wynalazku: PL/EP T3 GU Guixue, Princeton Junction, US EWING William R., Yardley, US MIKKILINENI Amarendra B., Easton, US PENDRI Annapurna, Glastonbury, US ELLSWORTH Bruce A., Princeton, US SHER Philip M., Plainsboro, US GERRITZ Samuel, Guilford, US SUN Chongqing, East Windsor, US MURUGESAN Natesan, Princeton Junction, US WU Ximao, Princeton Junction, US (74) Pełnomocnik: Kulikowska & Kulikowski rzecz. pat. Chlebicka Lidia Warszawa 12 skr. pocz. 130 Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

2 17122/PE/07 EP Opis Zgłoszenie pokrewne Niniejsze zgłoszenie zastrzega pierwszeństwo na mocy Tytułu (e) z amerykańskiego zgłoszenia tymczasowego o nr 60/531,451, złożonego w dniu 19 grudnia Stan techniki Delta-9-tetrahydrokanabinol lub delta-9 THC, główny składnik aktywny konopi indyjskich (łac. Cannabis sativa) (marihuany) jest członkiem dużej grupy związków lipofilowych (tj. kanabinoidów), które pośredniczą w zjawiskach psychologicznych i psychotropowych, obejmujących regulację apetytu, immunosupresję, znieczulenie, zapalenie, wymioty, antynocycepcję, uspokojenie i ciśnienie wewnątrzgałkowe. Innymi członkami rodziny kanabinoidów są endogenne ligandy (pochodne kwasu arachidonowego), anandamid, 2-arachidonylglicerol i 2-arachidonyl-glicerol-eter. Kanabinoidy działają poprzez selektywne wiązanie do i aktywację receptorów kanabinoidowych sprzężonych z białkiem G. Sklonowano dwa typy receptorów kanabinoidowych, CB1 (L.A. Matsuda i in., Nature, 346, (1990)) i CB2 (S. Munro i in., Nature, 365, (1993)). Receptor CB1 jest silnie wyrażony w centralnym i obwodowym układzie nerwowym (M. Glass i in., Neuroscience, 77, (1997)), podczas gdy receptor CB2 jest silnie wyrażony w immunizowanych tkankach, zwłaszcza w śledzionie i migdałkach. Receptor CB2 jest również wyrażony w innych komórkach układu immunologicznego, takich jak komórkach limfoidalnych (S. Galiegue i in., Eur J Biochem, 232, (1995)). Aktywacja agonisty receptorów kanabinoidowych

3 2 wywołuje hamowanie akumulacji camp, stymulację aktywności kinazy MAP i zamknięcie kanałów wapniowych. Istnieje poważny dowód, że kanabinoidy regulują zachowania związane z łaknieniem. Stymulacja aktywności CB-1 poprzez anandamid lub Delta-9 THC powoduje zwiększenie spożycia pokarmu i przyrost wagi w przypadku wielu gatunków, w tym ludzi (Williams i Kirkham, Psychopharm., 143, (1999)). Genetyczne wybicie CB-1 powoduje u myszy hipofagię i szczupłość względem osobników z miotu typu dzikiego (DiMarzo i in., Nature, 410, (2001)). Opublikowane badania obejmujące antagonistów CB-1 małej cząsteczki wykazały zmniejszone spożycie pokarmu i ciężar ciała u szczurów (Trillou i in., Am. J. Physiol. Regul. Integr. Comp. Physiol., R345-R353, (2003)). Chroniczne podawanie antagonisty CB-1 AM-251 przez dwa tygodnie spowodowało zasadnicze obniżenie wagi ciała i zmniejszenie masy tkanki tłuszczowej (Hildebrandt i in., Eur. J. Pharm, 462, (2003)). Istnieje wiele badań, w których oszacowano efekt anorektyczny antagonisty CB-1 Sanofi, SR (Rowland i in., Pyschopharm., , (2001); Colombo i in., Life Sci., 63, (1998)). W badaniach klinicznych dotyczących regulowania apetytu istnieje co najmniej dwóch antagonistów CB-1, SR Sanofiego i SLV-319 Solvaya. Opublikowane dane z Fazy IIb wykazały, że SR zależny od dawki obniżył wagę ciała u osobników ludzkich podczas 16- sto-tygodniowego okresu badania. Wykazano również, że antagoniści CB-1 sprzyjają zaprzestaniu palenia. Dane kliniczne Fazy II dotyczące zaprzestania palenia przedstawiono we wrześniu 2002 roku na spotkaniu informacyjnym Sanofi-Synthelabo. Dane te wykazały, że 30,2%

4 3 pacjentów traktowanych najwyższą dawką SR zachowało abstynencję od dymu papierosowego w porównaniu do 14,8% grupy placebo. Szczegółowy opis wynalazku W obecnym wynalazku opisano związki o wzorze I, kompozycje farmaceutyczne zawierające co najmniej jeden związek o wzorze I i opcjonalnie jeden lub więcej dodatkowy środek terapeutyczny oraz zastosowania do wytwarzania leków z zastosowaniem związków o wzorze I zarówno samodzielnie, jak i w połączeniu z jednym lub więcej dodatkowym środkiem terapeutycznym. Związki mają wzór ogólny I łącznie ze wszystkimi farmaceutycznie dopuszczalnymi solami i stereoizomerami, R 1, R 2, R 3, R 4, R 5, m i n mają następujące znaczenia: Definicje Następujące definicje dotyczą terminów stosowanych w niniejszym opisie, chyba że zostały one ograniczone w szczególnych przypadkach. Stosowany tu termin "alkil" oznacza rozgałęzione lub nierozgałęzione łańcuchy węglowodorowe zawierające 1 do 20 atomów węgla, korzystnie 1 do 12 atomów węgla, a zwłaszcza 1 do 8 atomów węgla w łańcuchu normalnym, takim jak metyl, etyl, propyl, izopropyl, butyl, sec-butyl, izo-butyl, tert-

5 4 butyl, pentyl, heksyl, izoheksyl, heptyl, 4,4-dimetylopentyl, oktyl, 2,2,4-trimetylopentyl i podobne. Kolejno, grupy alkilowe jak tu zdefiniowano, mogą być opcjonalnie podstawione na dowolnym dostępnym atomie węgla jedną lub więcej grupami funkcyjnymi powszechnie przyłączanymi do takich łańcuchów, nie stanowiącymi tu ograniczenia, takimi jak: hydroksyl, fluorowiec, fluorowcoalkil, merkapto lub tio, cyjano, alkilotio, cykloalkil, heterocyklil, aryl, heteroaryl, karboksyl, karbalkoil, karboksyamido, karbonyl, alkenyl, alkinyl, nitro, amino, alkoksy, aryloksy, aryloalkiloksy, heteroaryloksy, amido, -OC(O)NR 8 R 9,-OC(O)R 8, -OPO 3 H, -OSO 3 H i podobne, do utworzenia grup alkilowych takich jak trifluorometyl, 3-hydroksyheksyl, 2- karboksypropyl, 2-fluoroetyl, karboksymetyl, cyjanobutyl i podobne. Chyba że zaznaczono inaczej, stosowany tu termin "alkenyl" samodzielnie lub stanowiący część innej grupy dotyczy prostych lub rozgałęzionych łańcuchów składających się z 2 do 20 atomów węgla, korzystnie 2 do 12 atomów węgla, a zwłaszcza 2 do 8 atomów węgla z jednym lub dwoma wiązaniami podwójnymi w normalnym łańcuchu, takich jak winyl, 2- propenyl, 3-butenyl, 2-butenyl, 4-pentenyl, 3-pentenyl, 2- heksenyl, 3-heksenyl, 2-heptenyl, 3-heptenyl, 4-heptenyl, 3- oktenyl, 3-nonenyl, 4-decenyl, 3-undecenyl, 4-dodecenyl, 4,8,12-tetradekatrienyl i podobne. Ponadto, grupy alkenylowe, jak tu zdefiniowano, mogą być opcjonalnie podstawione na dowolnym dostępnym atomie węgla jedną lub więcej grupami funkcyjnymi powszechnie przyłączanymi do takich łańcuchów, jednakże nie stanowiącymi ograniczenia, takimi jak fluorowiec, fluorowcoalkil, alkil, alkoksy, alkinyl, aryl,

6 5 aryloalkil, cykloalkil, amino, hydroksyl, heteroaryl, cykloheteroalkil, alkanoiloamino, alkiloamido, arylokarbonyloamino, nitro, cyjano, tiol, alkilotio i/lub wymienionym tu dowolnym z podstawników alkilu. Chyba że zaznaczono inaczej, stosowany tu termin "alkinyl" samodzielnie lub jako część innej grupy dotyczy prostych lub rozgałęzionych łańcuchów zawierających 2 do 20 atomów węgla, korzystnie 2 do 12 atomów węgla, a zwłaszcza 2 do 8 atomów węgla z jednym lub więcej wiązaniami potrójnymi w łańcuchu normalnym, takich jak 2-propynyl, 3-butynyl, 2- butynyl, 4-pentynyl, 3-pentynyl, 2-heksynyl, 3-heksynyl, 2- heptynyl, 3-heptynyl, 4-heptynyl, 3-oktynyl, 3-nonynyl, 4- decynyl,3-undecynyl, 4-dodecynyl i podobne. Ponadto, grupy alkinylowe, jak tu zdefiniowano, mogą być opcjonalnie podstawione na dowolnym dostępnym atomie węgla jedną lub więcej grupami funkcyjnymi powszechnie przyłączanymi do takich łańcuchów, nie stanowiącymi tu ograniczenia, takimi jak fluorowiec, fluorowcoalkil, alkil, alkoksy, alkenyl, aryl, aryloalkil, cykloalkil, amino, hydroksyl, heteroaryl, cykloheteroalkil, alkanoiloamino, alkiloamido, arylokarbonyloamino, nitro, cyjano, tiol, alkilotio i/lub wymienionym tu dowolnym z podstawników alkilu. Chyba że zaznaczono inaczej, stosowany tu termin "cykloalkil" samodzielnie lub jako część innej grupy obejmuje nasycone lub częściowo nienasycone (zawierające jedno lub więcej wiązań podwójnych) cykliczne grupy węglowodorowe zawierające 1 do 3 pierścieni, przyłączonych lub skondensowanych, obejmując monocykliczny alkil, bicykliczny alkil i tricykliczny alkil, zawierający całkowitą ilość 3 do 20 atomów węgla tworzących pierścienie, korzystnie 3 do 10

7 6 atomów węgla tworzących pierścień i który może być skondensowany do 1 lub 2 pierścieni aromatycznych jak to przedstawiono dla arylu, co obejmuje cyklopropyl, cyklobutyl, cyklopentyl, cykloheksyl, cykloheptyl, cyklooktyl, cyklodecyl i cyklododecyl, cykloheksenyl, Ponadto, dowolny cykloalkil może być opcjonalnie podstawiony poprzez dowolny z dostępnych atomów węgli jedną lub więcej z grup wybranych z grupy obejmującej atom wodoru, fluorowiec, fluorowcoalkil, alkil, alkoksy, fluorowcoalkiloksy, hydroksyl, alkenyl, alkinyl, aryl, aryloksy, heteroaryl, heteroaryloksy, aryloalkil, heteroaryloalkil, alkiloamido, alkanoiloamino, okso, acyl, arylokarbonyloamino, amino, nitro, cyjano, tiol i/lub alkilotio i/lub dowolny z podstawników alkilu. Stosowany tu termin "cykloalkiloalkil" samodzielnie lub jako część innej grupy oznacza grupy alkilowe jak przedstawiono powyżej posiadające podstawnik cykloalkilowy, przy czym wymienione grupy "cykloalkilowe" i/lub "alkilowe" mogą być opcjonalnie podstawione jak przedstawiono powyżej. Chyba że zaznaczono inaczej, stosowany tu termin "aryl" samodzielnie lub jako część innej grupy dotyczy monocyklicznych i bicyklicznych grup aromatycznych zawierających 6 do 10 atomów węgla w części pierścienia (takie jak fenyl lub naftyl obejmujące 1-naftyl i 2-naftyl) i może opcjonalnie obejmować jeden do trzech dodatkowych pierścieni skondensowanych do pierścienia karbocyklicznego lub pierścienia heterocyklicznego, przykładowo

8 7 Ponadto "aryl", jak tu zdefiniowano, może być opcjonalnie podstawiony jedną lub więcej grupami funkcyjnymi, takimi jak fluorowiec, alkil, fluorowcoalkil, alkoksy, fluorowcoalkoksy, alkenyl, alkinyl, cykloalkil, cykloalkiloalkil, heterocyklil, heterocykloalkil, aryl, heteroaryl, aryloalkil, aryloksy, aryloksyalkil, aryloalkoksy, alkoksykarbonyl, arylokarbonyl, aryloalkenyl, aminokarbonyloaryl, arylotio, arylosulfinyl, aryloazo, heteroaryloalkil, heteroaryloalkenyl, heteroaryloheteroaryl, heteroaryloksy, hydroksyl, nitro, cyjano, amino, podstawiony amino w którym amino obejmuje 1 lub 2 podstawniki (którymi są alkil, aryl lub dowolny z innych związków arylowych wymienionych w podanych definicjach), tiol, alkilotio, arylotio, heteroarylotio, arylotioalkil, alkoksyarylotio, alkilokarbonyl, arylokarbonyl, alkiloaminokarbonyl, aryloaminokarbonyl, alkoksykarbonyl, aminokarbonyl, alkilokarbonyloksy, arylokarbonyloksy, alkilokarbonyloamino, arylokarbonyloamino, arylosulfinyl, arylosulfinyloalkil, arylosulfonyloamino lub arylosulfonaminokarbonyl i/lub

9 8 dowolny z przedstawionych tu podstawników alkilu. Chyba że zaznaczono inaczej, stosowany tu termin "heteroaryl" samodzielnie lub jako część innej grupy dotyczy 5-lub 6-członowego pierścienia aromatycznego, który zawiera 1, 2, 3 lub 4 heteroatomy, takie jak azot, tlen lub siarkę. Takie pierścienie mogą być skondensowane do arylu, cykloalkilu, heteroarylu lub heterocyklilu i obejmują możliwe N-tlenki, jak to przedstawiono w Katritzky, A. R. i Rees, C. W., red. Comprehensive Heterocyclic Chemistry: The Structure, Reactions, Synthesis and Uses of Heterocyclic Compounds 1984, Pergamon Press, New York, NY; i Katritzky, A. R., Rees, C. W., Scriven, E. F., red. Comprehensive Heterocyclic Chemistry II: A Review of the Literature , Elsevier Science, Inc., Tarrytown, NY; i cytowane tam odnośniki. Ponadto, "heteroaryl", jak tu zdefiniowano, może być opcjonalnie podstawiony jednym lub więcej podstawnikami, takimi jak podstawniki zawarte powyżej w definicji "podstawiony alkil" i "podstawiony aryl". Przykłady grup heteroarylowych obejmują następujące:

10 9 i podobne. Stosowany tu termin "heteroaryloalkil" samodzielnie lub jako część innej grupy dotyczy grup alkilowych jak zdefiniowano powyżej posiadających podstawnik heteroarylowy, w którym wymieniony heteroaryl i/lub grupy alkilowe mogą być opcjonalnie podstawione jak przedstawiono powyżej. Stosowany tu termin "heterocyklo", "heterocykl", "heterocyklil" lub "pierścień heterocykliczny" oznacza niepodstawiony lub podstawiony, trwały, 4 do 7-członowy monocykliczny układ pierścieniowy, który może być nasycony lub nienasycony i który składa się z atomów węgla, z jednym do czterech heteroatomów wybranych z grupy obejmującej azot, tlen lub siarkę i w którym heteroatomy azot i siarka mogą być opcjonalnie utlenione, zaś heteroatom azotu może być opcjonalnie czwartorzędowy. Pierścień heterocykliczny może być przyłączony poprzez dowolny heteroatom lub atom węgla, jeśli w wyniku tego powstaje trwała struktura. Przykładami takich grup heterocyklicznych są, nie stanowiąc ograniczenia, piperydynyl, piperazynyl, oksopiperazynyl, oksopiperydynyl,

11 10 oksopirolidynyl, oksoazepinyl, azepinyl, piryl, pirolidynyl, furanyl, tienyl, pirazolil, pirazolidynyl, imidazolil, imidazolinyl, imidazolidynyl, pirydyl, pirazynyl, pirymidynyl, pirydazynyl, oksazolil, oksazolidynyl, izooksazolil, izoksazolidynyl, morfolinyl, tiazolil, tiazolidyl, izotiazolil, tiodiazolil, tetrahydropiranyl, tiomorfolinyl, sulfotlenek tiomorfolinylu, sulfon tiomorfolinylu, oksadiazolil i inne heterocykle przedstawione w Katritzky, A. R. i Rees, C. W., red. Comprehensive Heterocyclic Chemistry: The Structure, Reactions, Synthesis and Uses of Heterocyclic Compounds 1984, Pergamon Press, New York, NY; i Katritzky, A. R., Rees, C. W., Scriven, E. F., red. Comprehensive HeterocyclicChemistry II: A Review of the Literature , Elsevier Science, Inc., Tarrytown, NY; i cytowane tam odnośniki. Stosowany tu termin "heterocykloalkil" samodzielnie lub jako część innej grupy dotyczy grup alkilowych jak zdefiniowano powyżej posiadających podstawnik heterocyklilowy, w którym wymienione heterocyklil i/lub grupy alkilowe mogą być opcjonalnie podstawione jak przedstawiono powyżej. Stosowany tu termin "aryloalkil", "aryloalkenyl" i "aryloalkinyl" samodzielnie lub jako część innej grupy dotyczy grup alkilowej, alkenylowej i alkinylowej jak to przedstawiono powyżej posiadających podstawnik arylowy. Reprezentatywnymi przykładami aryloalkilu są, lecz nie stanowią ograniczenia, benzyl, 2-fenyloetyl, 3-fenylopropyl, fenetyl, benzhydryl i naftylometyl i podobne. Stosowany tu termin "alkoksy", "aryloksy", "heteroaryloksy" "aryloalkiloksy" lub "heteroaryloalkiloksy"

12 11 samodzielnie lub jako część innej grupy obejmuje grupę alkilową lub arylową jak zdefiniowano powyżej przyłączoną poprzez atom tlenu. Stosowany tu termin "fluorowiec" lub "fluorowco" samodzielnie lub jako część innej grupy dotyczy chloru, bromu, fluoru i jodu, przy czym korzystne są brom, chlor lub fluor. Stosowany tu termin "cyjano" dotyczy grupy -CN. Stosowany tu termin "metylen" dotyczy grupy -CH 2 -. Stosowany tu termin "nitro" dotyczy grupy -NO 2. Związki o wzorze I mogą być obecne jako sole, które również mieszczą się w zakresie obecnego wynalazku. Korzystne są farmaceutycznie dopuszczalne sole (tj. nietoksyczne, fizjologicznie dopuszczalne). Jeśli związki o wzorze I posiadają przykładowo co najmniej jedno centrum zasadowe, mogą one tworzyć kwasowe sole addycyjne. Tworzone są one przykładowo z silnymi kwasami nieorganicznymi, takimi jak kwasami mineralnymi, przykładowo kwasem siarkowym, kwasem fosforowym lub kwasem fluorowcowodorowym, z organicznymi kwasami karboksylowymi, takimi jak kwasami alkanokarboksylowymi zawierającymi 1 do 4 atomów węgla, przykładowo kwasem octowym, niepodstawionymi lub podstawionymi, przykładowo przez fluorowiec, tak jak kwas chlorooctowy, takimi jak nasyconymi lub nienasyconymi kwasami dikarboksylowymi, przykładowo kwasem szczawiowym, malonowym, bursztynowym, maleinowym, fumarowym, ftalowym lub tereftalowym, takimi jak kwasami hydroksykarboksylowymi, przykładowo kwasem askorbinowym, glikolowym, mlekowym, jabłkowym, winowym lub cytrynowym, takimi jak aminokwasami, (przykładowo kwasem asparaginowym lub glutaminowym lub lizyną

13 12 lub argininą), lub kwasem benzoesowym, lub z organicznymi kwasami sulfonowymi, takimi jak kwasami (C 1 -C 4 ) alkilo lub arylosulfonowymi, które są niepodstawione lub podstawione, przykładowo fluorowcem, przykładowo kwas metylo- lub p- tolueno-sulfonowy. Można również utworzyć odpowiednie kwasowe sole addycyjne posiadające, jeśli jest to pożądane, dodatkowo obecne centrum zasadowe. Związki o wzorze I posiadające co najmniej jedną grupę kwasową (przykładowo COOH) mogą również tworzyć sole z zasadami. Odpowiednimi solami z zasadami są przykładowo sole metali, takie jak sole litowców lub metali ziem alkalicznych, przykładowo sole sodu, potasu lub magnezu, lub sole z amoniakiem lub aminą organiczną, takimi jak morfoliną, tiomorfoliną, piperydyną, pirolidyną, mono, di lub tri-niższą alkiloaminą, przykładowo etylo, tert-butylo, dietylo, diizopropylo, trietylo, tributylo lub dimetylopropyloaminą, lub mono, di lub trihydroksy niższą alkiloaminą, przykładowo mono, di lub trietanoloaminą. Co więcej, można utworzyć odpowiednie sole wewnętrzne. Włączone są również sole, które nie są odpowiednie do zastosowań farmaceutycznych, lecz można je zastosować przykładowo do izolacji lub oczyszczania wolnych związków o wzorze I lub ich farmaceutycznie dopuszczalnych soli. Korzystne sole związków o wzorze I, które zawierają grupę zasadową obejmują monochlorowodorek, wodorosiarczan, metanosulfonian, fosforan, azotan lub octan. Korzystne sole związków o wzorze I, które zawierają grupę kwasową obejmują sole sodu, potasu i magnezu oraz farmaceutycznie dopuszczalne aminy organiczne. Stosowany tu termin "modulator" dotyczy związku chemicznego o zdolności zarówno do wzmagania (np. aktywność

14 13 "agonistyczna") lub częściowego wzmagania (np. aktywność "częściowo agonistyczna") lub hamowania (np. aktywność "antagonistyczna" lub aktywność "agonistyczna odwrotna") właściwości funkcyjnej aktywności biologicznej lub procesu (np. aktywności enzymatycznej lub wiązania receptorowego). Wymienione wzmaganie lub hamowanie może mieć przypadkowy wpływ na występowanie właściwego zdarzenia, takiego jak aktywacja ścieżki transdukcji sygnału i/lub może przejawiać się jedynie w poszczególnych typach komórek. Stosowany tu termin "bioaktywny metabolit" dotyczy dowolnej grupy funkcyjnej zawartej w związku o wzorze I o walencyjności otwartej na dalsze podstawienia, w którym takie podstawienie może na skutek biotransformacji wytworzyć związek o wzorze I. Przykładami takich grup funkcyjnych bioaktywnych metabolitów są niestanowiące ograniczenia -OH, -NH lub grupy funkcyjne, w których atom wodoru może być zastąpiony grupą funkcyjną taką jak przykładowo -PO 3 H 2, która na skutek biotransformacji tworzy grupę funkcyjną -OH lub -NH związku o wzorze I. Stosowany tu termin "estry proleku" obejmuje estry i węglany tworzone w reakcji jednej lub więcej grup wodorotlenowych związków o wzorze I ze środkami acylującymi podstawionymi alkilem, alkoksylem lub arylem, z zastosowaniem procedur znanych w znawcom dziedziny, prowadzących do wytworzenia octanów, piwalanów, metylowęglanów, benzoesanów i podobnych. Estry proleku mogą również obejmować grupy, nie stanowiące ograniczenia, takie jak estry fosforanowe, estry fosfonianowe, estry fosfonoamidanianowe, estry siarczanowe, estry sulfonianowe i estry sulfonamidanianowe, w których ester może być kolejno podstawiony grupami, które nadają

15 14 korzystne właściwości farmaceutyczne, takie jak, jednakże nie stanowiące ograniczenia, korzystną rozpuszczalność w wodzie lub wystawienie in vivo do bioaktywnego związku o wzorze I. Stosowany tu termin "prolek" obejmuje nadanie funkcyjności związkom o wzorze I zawierającym bioaktywną aminę lub hydroksyl w celu tworzenia pochodnych podstawionych alkilem, acylem, sulfonylem, fosforylem lub węglowodanem. Takie pochodne tworzy się w reakcji związków o wzorze I z odczynnikami alkilującymi, acylującymi, sulfonylującymi lub fosforylującymi z zastosowaniem procedur znanych znawcom dziedziny. W wyniku alkilowania amin o wzorze I można otrzymać, lecz nie stanowi to ograniczenia, pochodne zawierające jednostki dystansujące do innych części proleku, takich jak podstawionych grup alkyoksymetylowych, acyloksymetylowych, fosforyloksymetylowych lub sulfonyloksymetylowych. Alkilowanie amin o wzorze I może doprowadzić do wytworzenia soli amin czwartorzędowych, które działają in vivo z wytworzeniem bioaktywnego środka (tj. związku o wzorze I). Stosowany tu termin "prolek" obejmuje prekursor związku o wzorze I, który na skutek bioaktywacji może tworzyć bioaktywny metabolit o wzorze 1. Przykłady takich proleków można znaleźć w Design of Prodrugs, pod redakcją H. Bundgaard, (Elsevier, 1985) Rozdział 1 "Design of Prodrugs: Bioreversible derivatives for various functional groups and chemical entities" str w tym podsekcja 6 "Ring-Opened derivatives as prodrugs for cyclic drugs" str Korzystne proleki składają się ze związku o wzorze I, w którym poboczny hydroksyl jest fosforylowany z wytworzeniem pochodnej fosforanowej. Taki prolek może również obejmować

16 15 grupę dystansującą pomiędzy związkiem o wzorze I i grupą fosforanową, taką jak grupę metylenoksylową. Sposoby wytwarzania takich postaci proleku ze związku o wzorze I znane są znawcom dziedziny, jak również wymienione są w poniżej cytowanych odnośnikach. Korzystne proleki również składają się ze związku o wzorze I, w którym poboczna amina, taka jak grupa pirydynowa, jest alkilowana grupą, taką jak metyl lub acyloksymetylen, do wytworzenia czwartorzędowej soli jonu amoniowego. Sposoby wytwarzania takich postaci proleku ze związku o wzorze I znane są znawcom dziedziny jak również wymienione są w poniżej cytowanych odnośnikach. Każdy dowolny związek, który można przekształcić in vivo z wytworzeniem bioaktywnego środka (tj. związku o wzorze I) jest prolekiem. Różnorodne postacie proleków są dobrze znane w dziedzinie techniki. Obszerny opis proleków i pochodnych proleków przedstawiono w: The Practice of Medicinal Chemistry, Camille G. Wermuth i in., Rozdz. 31, (Academic Press, 1996); Design of Prodrugs, pod redakcją H. Bundgaard, (Elsevier, 1985); A Textbook of Drug Design and Development, P. Krogsgaard-Larson i H. Bundgaard, red. Rozdz. 5, str (Harwood Academic Publishers, 1991). Hydrolysis in Drug and Prodrug Metabolism, B. Testa i J. M. Mayer, (Verlag Helvetica Chimica Acta AG, Zurich, Szwajcaria; Wiley-VCH, Weinheim, Federalna Republika Niemiec, 2003) Ettmayer, P.; Amidon, G. L.; Clement, B.; Testa, B.

17 16 "Lessons Learned from Marketed and Investigational Prodrugs" J. Med. Chem. 2004, 47 (10), Davidsen, S. K. i in. "N-(Acyloxyalkyl)pyridinium Salts as Soluble Prodrugs of a Potent Platelet Activating Factor Antagonist" J. Med. Chem. 1994, 37 (26), Podawanie środka terapeutycznego według wynalazku obejmuje podawanie terapeutycznie skutecznej ilości środka według wynalazku. Stosowany tu termin "terapeutycznie skuteczna ilość" dotyczy ilości środka terapeutycznego potrzebnej do leczenia lub zapobiegania stanu wyleczalnego przez zastosowanie kompozycji według wynalazku. Ilość, dotyczy ilości skutecznej do wykazania wykrywalnego efektu terapeutycznego lub zapobiegawczego lub też polepszającego. Efekt ten może obejmować przykładowo leczenie lub zapobieganie stanom tu wymienionym. Dokładna skuteczna ilość dla osobnika zależna będzie od wielkości osobnika i jego zdrowia, natury i rozległości leczonego stanu, zaleceń lekarza prowadzącego i środka leczniczego lub połączenia środków leczniczych wybranych do podawania. Rozważane są wszystkie stereoizomery związków według obecnego wynalazku, zarówno w mieszaninie lub w postaci czystej lub też zasadniczo czystej. Związki według obecnego wynalazku mogą mieć centra asymetrii na dowolnym z atomów węgla, w tym na dowolnym z podstawników R. Wskutek tego, związki o wzorze I mogą występować w postaciach enancjomerycznej lub diastereomerowej lub w ich mieszaninach. W sposobach wytwarzania można stosować racematy, enancjomery lub diastereomery jako materiały wyjściowe. W przypadku wytwarzania produktów diastereomerycznych lub enancjomerycznych, mogą być one rozdzielane metodami

18 17 konwencjonalnymi, takimi jak przykładowo z zastosowaniem technik chromatograficznych, chiralnej HPLC lub krystalografii frakcyjnej. Związki o wzorze I według wynalazku można wytwarzać w sposób jak to pokazano na następujących schematach reakcji i ich opisach, jak również z zastosowaniem procedur przedstawionych w pokrewnych publikacjach, które mogą być stosowane przez znawcę dziedziny. Przykładowe odczynniki i procedury stosowane w wymienionych reakcjach przedstawiono poniżej i w następujących przykładach. Skróty Następujące skróty stosowane są w schematach, przykładach i niniejszym opisie: Ac = acetyl AcOH = kwas octowy Boc = tert-butoksykarbonyl DCM = dichlorometan DIPEA = N,N-diizopropyloetyloamina DMF = N,N-dimetyloformamid EtOAc = octan etylu Et 3 N = trietyloamina Et 2 O = eter dietylowy HOBt = wodzian 1-hydroksybenzotriazolu HPLC = wysokosprawna chromatografia cieczowa LAH = deuterek glinu litu LC/MS = wysokosprawna chromatografia cieczowa i spektrometria masowa MeOH = metanol MS lub Mass Spec = spektrometria masowa NMR = spektrometria jądrowego rezonansu magnetycznego

19 18 PG = grupa zabezpieczająca RT = temperatura pokojowa TFA = kwas trifluorooctowy THF = tetrahydrofuran min = minuta(y) h = godzina(y) l = litr ml = mililitr µl = mikrolitr g = gram(y) mg = miligram(y) mol = mol mmol = milimol(e) nm = nanomolowy Związki według obecnego wynalazku można wytworzyć na podstawie procedur przedstawionych na następujących schematach. Sposoby wytwarzania Związki według obecnego wynalazku można wytworzyć z zastosowaniem metod takich jak te, przedstawione na następujących schematach i przykładach, jak również na podstawie relewantnych publikacji znanych znawcom w dziedzinie. Rozpuszczalniki, temperatury, ciśnienia i inne warunki reakcji z łatwością może dobrać znawca w dziedzinie. Materiały wyjściowe są dostępne w sprzedaży komercyjnej lub można je w łatwy sposób wytworzyć przez znawcę dziedziny z zastosowaniem znanych metod. Przykładowe odczynniki i procedury dla takich reakcji przedstawiono w dalszej części opisu oraz w przykładach. Zabezpieczanie i odbezpieczanie w poniższych procesach można przeprowadzić z zastosowaniem

20 19 ogólnie znanych procedur w dziedzinie (patrz przykładowo T.W. Greene & P.G.M. Wuts, "Protecting Groups in Organic Synthesis", trzecia edycja, Wiley, 1999). Ogólne metody syntezy organicznej i transformacje grup funkcyjnych można znaleźć w: Trost, B.M. i Fleming, I., red. Comprehensive Organic Synthesis: Selectivity, Strategy & Efficiency in Modern Organic Chemistry. 1991, Pergamon Press, NewYork, NY.; March, J., Advanced Organic Chemistry: Reactions, Mechanisms, and Structure. czwarta ed. 1992, New York, NY: John Wiley & Sons; Katritzhy, A.R., Meth-Cohn, O. i Rees, C.W., red. Comprehensive Organic Functional Group Transformations. pierwsza ed. 1995, Elsevier Science Inc., Tarrytown, NY.; Larock, R. C., Comprehensive Organic Transformations. 1989, New York, NY: VCH Publishers, Inc. i następujące referencje. Związki o wzorze I-XVII można przetworzyć w inne związki o wzorze 1-XVII przez znawców dziedziny lub jak to przedstawiono w odnośnikach i przykładach. Dla wszystkich schematów i związków przedstawionych poniżej, R 1, R 2, R 3, R 4, R 6, R 7, R 8, R 9 mają znaczenia jak to przedstawiono dla związku o wzorze I.

21 20 Schemat I Związki o wzorze I według obecnego wynalazku można syntezować ze związków o wzorze II lub III, w którym L oznacza atom wodoru, halogenek lub metaloid taki jak cyna, bor i podobne, w reakcji ze związkiem metaloidu, takim jak n- butylolitem, chlorkiem izopropylomagnezu, naftalidem litu, LiTMP i podobnymi, jak to przedstawiono przykładowo w Mongin, F. i Queguiner, G. Tetrahedron, 2001, 57(19), ; Turck, A. i in. Tetrahedron, 2001, 57(21), , do otrzymania związku o wzorze II, w którym L oznacza metaloid taki jak lit lub magnez i podobne, lub taki metal można wymienić na inny metal, taki jak cynk, cyna, pallad i podobne. Reakcja z inną grupą L, R 1 -L lub R 2 -L daje związki o wzorze II, które można kolejno poddać reakcji w podobnych warunkach do otrzymania związków o wzorze I.

22 Schemat II 21 Związki o wzorze I według wynalazku, w których R 5 oznacza -OR 6, NR 8 R 9 lub NR 8 S(O) p R 9 można otrzymać jak przedstawiono na schemacie II poprzez sprzężenie związków o wzorze IV, w którym L oznacza grupę opuszczającą, taką jak chlor, fluor, trifluorosulfonyloksy i podobne, z R 5 -M lub odpowiednim prekursorem R 5 -M znanym znawcom w dziedzinie, w którym M oznacza atom wodoru lub metaloid, taki jak bor, cyna, cynk, miedź, potas, sód i podobne. Wymienione sprzęganie można opcjonalnie ułatwić poprzez zastosowanie katalizatorów, takich jak Pd(0), Cu(I) i podobnych. Przykłady takich przekształceń można znaleźć w niniejszym opisie oraz w: Wagaw, S. i Buchwald, S.L., J. Org. Chem., 1996, 61(21), ; Konno, S. i in., Chem. Pharm. Bull., 1982, 30(1), ; Abdel-Rahman, R.M. i Ghareib, M., Indian J. Chem., 1987, 26B, ; Saad, H.A. i in., Indian J. Chem., 1998, 37B, ; Wolfe, J.P. i in., Acc. Chem. Res., 1998, 31(12), ; Wolfe, J.P. i in., J. Org. Chem., 2000, 65(4), ; Hartwig, J.F., Acc. Chem. Res., 1998, 31(12), ; Alonso, D.A. i in., J. Org. Chem., 2002, 67(46), ; Miyaura, N. i Suzuki, A., Chem. Rev., 1995, 95(7), ; Littke, A.F. i in., J. Am. Chem. Soc., 2000, 122(17), ; Nishimura, M. i in., Tetrahedron, 2002, 58, ; Miller, J.A. i Farrell,

23 22 R.P., Tetrahedron Lett., 1998, 39(40), ; Mitchell, T.N., Synthesis, 1992(9), ; Sato, N. i Narita, N., Synthesis, 2001(10), ; Nannini, G. i in., Eur. J. Med. Chem.-Chimica Therapeutica, 1979, 14(1), 53-60; Matsuda, T. i in., Bioorg. Med. Chem. Lett., 2001(11), ; Konno, S. i in., Chem. Pharm. Bull., 1982, 30(1), ; Sato, N. i Narita, N., Synthesis, 2001(10), ; i cytowanych odnośnikach. Alternatywnie, związki o wzorze IV, w którym L oznacza tlen lub azot, można alkilować, sulfonylować lub acylować z zastosowaniem przykładowo zasady, takiej jak K 2 CO 3 i środka alkilującego, takiego jak jodek metylu lub aldehydu i środka redukującego, takiego jak acetaldehyd i cyjanoborowodorek sodu i podobnych, jak to przedstawiono przykładowo w Abdel- Magid, A. F. i in. J. Org. Chem. 1996, 61 (11), Lub też związki o wzorze IV, w którym L oznacza tlen lub azot można poddać reakcji ze środkiem sulfonylującym, takim jak fenylsulfonylochlorek, Cl-S(O)pR 9 i podobnymi, lub ze środkiem acylującym, takim jak chlorek acetylu, metylochloromrówczan i podobne, do wytworzenia związków o wzorze I, w którym n oznacza wiązanie podwójne i m oznacza wiązanie pojedyncze. Schemat III Związki o wzorze V, w którym L oznacza grupę

24 23 opuszczającą taką jak chlor, fluor, trifluorosulfonyloksy i podobne, można poddać reakcji z nukleofilem tlenowym, takim jak sól potasowa trimetylosilanolu lub wodorotlenek sodu i podobne, do utworzenia związków o wzorze I, w którym R 5 oznacza O i R 4 oznacza H, lub też w warunkach zasadowych w obecności środka alkilującego, takie związki pośrednie można kolejno poddać przekształceniu do związków o wzorze I, w którym R 5 oznacza O i R 4 zdefiniowano w zastrz. 1. Przykłady takich przekształceń można znaleźć w niniejszym opisie i w: Nannini, G. i in. Eur. J. Med. Chem.-Chim. Ther. 1979,14 (1), 53-60; Yu i in. J. Med. Chem. 2003, 46 (4), i cytowanych tam odnośnikach. Schemat IV Związki o wzorze VI można poddać alkilowaniu z elektrofilem, takim jak podstawionym halogenkiem benzylu, halogenkiem alkilu, halogenkiem arylu, halogenkiem heteroarylu i podobnymi, w obecności zasady takiej jak K 2 CO 3 i rozpuszczalników, takich jak DMF, THF i podobnych, opcjonalnie w reakcji katalizowanej palladem, miedzią i podobnymi, do otrzymania związków o wzorze I. Przykłady takich przekształceń można znaleźć w niniejszym opisie i w, Edmondson, S. D., Mastracchio, A., Parmee, E. R. Org. Lett. 2000, 2 (8), i cytowanych tam odnośnikach.

25 24 Schemat V Związki o wzorze VIII, w którym L oznacza grupę opuszczającą taką jak chlor, fluor, trifluorometylosulfonian, i podobne, można poddać reakcji z hydrazyną w rozpuszczalniku takim jak DMF, pirydyna, THF i podobne, do otrzymania związków o wzorze VII jak przedstawiono w niniejszym opisie i w Nannini, G. i in. Eur. J. Med. Chem.-Chim. Ther. 1979, 14 (1), i cytowanych tam odnośnikach. Związki o wzorze VII można poddać reakcji z bis-aktywnym karbonylem takim jak karbonylo-1,1-diimidazol, fosgen i podobne, do otrzymania związków o wzorze VI. Schemat VI Przedstawia się związki o wzorze X, w którym P zdefiniowany jest jako grupa zabezpieczająca znana znawcom w dziedzinie. Wiele przykładów P można znaleźć w: T.W. Greene & P.G.M. Wuts, "Protecting Groups in Organic Synthesis", trzecia edycja, Wiley, Sposoby instalowania oraz usuwania takich grup zabezpieczających znajdują się we wskazanym odnośniku, jak również w cytowanej tam literaturze. W przypadku gdy P znajduje się na tlenie, to k oznacza

26 25 wiązanie pojedyncze i 1 oznacza wiązanie podwójne. Alternatywnie, w przypadku gdy P znajduje się na azocie, to k oznacza wiązanie podwójne i I oznacza wiązanie pojedyncze. Grupę zabezpieczającą P, w związkach o wzorze X można usunąć do otrzymania związków o wzorze IX, które następnie przekształca się do związków o wzorze VIII, w którym L oznacza grupę opuszczającą, taką jak fluor, chlor, trifluorometylosulfonian i podobne. Przykładowo, przekształcanie związku o wzorze X, w którym P oznacza opcjonalnie podstawioną grupę benzylową następuje z AlCl 3 w toluenie, do wytworzenia związku o wzorze IX. Podczas przebiegu takich przekształceń R 4, R 5, n i m można poddać konwersji do innych grup wybranych spośród definicji dla R 4, R 5, n i m. Przykłady podobnych metod można znaleźć w niniejszym opisie, jak i w Nannini, G. i in. Eur. J. Med. Chem.-Chim. Ther. 1979,14 (1), i cytowanych tam odnośnikach. Związki o wzorze IX można poddać reakcji z POCl 3 do otrzymania związków o wzorze VIII, w którym L oznacza chlor. Przykłady podobnych przekształceń można znaleźć w niniejszym opisie oraz w: Yu i in. J. Med. Chem. 2003, 46 (4), i cytowanych tam odnośnikach.

27 26 Schemat VII Związki o wzorze XII, w którym L oznacza grupę opuszczającą taką jak chlor, brom i podobne, zaś P zdefiniowano w opisie schematu VI, można przekształcić do związków o wzorze XI w reakcji R 1 -M lub R 2 -M opcjonalnie katalizowanej przez metal przejściowy taki jak pallad, miedź i podobne. M zdefiniowany jest jako metaloid taki jak cyna, bor, sód, lit i podobne, lub też M może oznaczać aktywny atom wodoru, który jest tracony na skutek sprzęgania do związków o wzorze XII lub XI. Związki o wzorze XI można poddać reakcji z R 1 -M lub R 2 -M opcjonalnie katalizowanej przez metal przejściowy taki jak pallad, miedź i podobne do otrzymania związków o wzorze X. Przykłady takich przekształceń można znaleźć w niniejszym opisie oraz w: Matyus, P. i in. Synlett 2004, (7), ; Miyaura, N., Suzuki, A. Chem. Rev. 1995, 95, ; Karmas, G. i Spoerri, P.E., J. Am. Chem. Soc., 1956, 78(10), ; Matsuda, T. i in. Bioorg. Med. Chem. Lett., 2001 (11), ; Konno, S. i in., Chem. Pharm. Bull., 1982, 30(1), ; Akita, Y., Shimazaki, M. i Ohta, A., Synthesis, 1981 (12), ; i cytowanych tam

28 27 odnośnikach. Schemat VIII Związki o wzorze XVI, w którym L oznacza grupę aktywną taką jak chlor, brom i podobne i Z oznacza O lub N są dostępne w sprzedaży komercyjnej, lub mogą być zsyntezowane przez znawców w dziedzinie. W reakcji związków o wzorze XVI ze związkiem o wzorze XV, przykładowo hydrazyną (w którym R 4 oznacza atom wodoru), w rozpuszczalniku takim jak DMF, woda lub THF, lub pod nieobecność współrozpuszczalnika otrzymuje się związek o wzorze XIV. Przykłady takich przekształceń można znaleźć w niniejszym opisie i w: Chambers, R. D.; Musgrave, W. K. R.; Sargent, C. R. J. Chem. Soc. Perkin I, 1981, Związek o wzorze XIV, w którym R 4 oznacza atom wodoru można przekształcić w związek o wzorze XIII z zasadą, taką jak K 2 CO 3 w rozpuszczalnikach takich jak DMF, THF i podobne. Związek o wzorze XIII można kolejno przekształcać z zasadą, taką jak K 2 CO 3 w rozpuszczalnikach takich jak DMF, THF i podobne do otrzymania związków o wzorze XII, w którym P zdefiniowano w opisie schematu VI. Schemat IX prolek Związki o wzorze I zawierające bioaktywny metabolit, jak

29 28 zdefiniowano powyżej, można przekształcić w prolek o wzorze XVII metodami znanymi znawcom w dziedzinie, w tym metodami opisanymi lub podanymi jako odnośnik w powyżej cytowanej literaturze. Przykłady takich przekształceń obejmują, lecz nie są ograniczone do: przekształceń grupy -OH do fosforanu metodami znanymi znawcom w dziedzinie i opisanymi w Haftendorn, R., Ulbrich-Hoffmann, R. Tetrahedron 1995, 51 (4), , Design of Prodrugs, pod redakcją H. Bundgaard, (Elsevier, 1985) i cytowanych tam odnośnikach. Związki o wzorze I zawierające grupę -NH można poddać siarczanowaniu, jak to ujawniono w Tschamber, T., Streith, J. Heterocycles 1990, 30 (1), Związki o wzorze I zawierające azot można poddać reakcji ze środkiem alkilującym, takim jak chlorometylooctan i podobne, do otrzymania proleku, który na skutek biotransformacji, może wyzwolić związki o wzorze I. Standardowe grupy zabezpieczające można stosować na każdym etapie syntezy, przykładowo podczas manipulacji grupy funkcyjnej w celu przekształcenia jednego związku o wzorze I w inny związek o wzorze I. Podczas wytwarzania związków można stosować syntezę równoległą, przykładowo w przypadku gdy produkty pośrednie posiadają aktywne centrum reakcyjne: takie jak, jednakże nie ograniczone do następujących, azot triazolonu, azot pirydazynonu, reaktywny chlorek heteroarylu w reakcji sprzęgania Suzuki lub kwas karboksylowy w reakcji sprzęgania amidu. Przykłady Następujące przykłady mają na celu lepsze przedstawienie, jednakże nie stanowiąc ograniczenia,

30 29 niektórych korzystnych wykonań wynalazku. Metody analityczne HPLC zastosowane w opisie przykładów Analityczną HPLC/MS przeprowadzono na chromatografach cieczowych Shimadzu LC10AS i spektrometrach masowych Waters ZMD z zastosowaniem następujących metod: Chyba że zaznaczono inaczej, Metodę A stosowano w charakteryzowaniu produktów pośrednich lub związków końcowych z przykładów wymienionych w doświadczeniach lub w tabelach. Metoda A. Gradient liniowy 0 do 100% rozpuszczalnik B przez 4 min, z 1 min zatrzymaniem przy 100% B; wizualizacja UV przy 220 nm Kolumna: Phenomenex Luna C18 4,6 x 50 mm Szybkość przepływu: 4 ml/min Rozpuszczalnik A: 0,2% kwas fosforowy, 90% wody, 10% metanolu Rozpuszczalnik B: 0,2% kwas fosforowy, 90% metanolu, 10% wody Przykład 1 Otrzymywanie [1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyno-3,6(2H,5H)-dionu Przykład 1A Otrzymywanie 7,8-bis(4-chlorofenylo)-2-metylo- 4,5-dichloro-1,2-dihydropirydazyno-3,6- dionu

31 30 Otrzymywanie Do kolby kulistej dodano wodę (170 ml) i sól dichlorowodorkową hydrazyny (41,9 gm, 398,8 mmol). Roztwór ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną i porcjami dodano bezwodnik dichloromigdałowy (66,6 gm, 398,9 mmol). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze orosienia przez 30 min. Po tym czasie roztwór schłodzono do temperatury pokojowej i zebrano ciało stałe poprzez filtrację do otrzymania tytułowego związku, 4,5-dichloro-1,2-dihydropirydazyno-3,6- dionu (65 gm, 90% wydajność) w postaci białego ciała stałego. MS (M+1)=181,0 Przykład 1B 2-benzylo-6-(benzyloksy)-4,5- dichloropirydazyn-3(2h)-onu Do kolby kulistej dodano 4,5-dichloro-1,2- dihydropirydazyno-3,6-dion (20 gm, 73,8 mmol), DMF( 200 ml), węglan potasu (20,36 gm, 147,6 mmol) i bromek benzylu (15,14 gm, 88,56 mmol). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 50 C przez 6 godz. i następnie mieszano w temperaturze pokojowej przez noc. Po tym czasie, mieszaninę reakcyjną wlano do mieszaniny 1:1 woda:heksan (2000 ml). Powstałą mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godz. Wytrącono stały osad i osad zebrano przez filtrację do

32 Otrzymywanie 31 otrzymania tytułowego związku, 2-benzylo-6-(benzyloksy)-4,5- dichloropirydazyn-3(2h)-onu (23,9 gm, 90% wydajność) w postaci jasno żółtego ciała stałego. 1 H(DMSO-D6) 7,45(m, 2H), 7,35(m, 4H), 7,30(m, 4H), 5,26(s, 2H), 5,17(s, 2H) Przykład 1C 2-benzylo-6-(benzyloksy)-4,5-bis(4- chlorofenylo)pirydazyn-3(2h)-onu Do kolby kulistej dodano 2-benzylo-6-(benzyloksy)-4,5- dichloropirydazyn-3(2h)-on (20 gm, 55,4 mmol), kwas 4- chlorofenyloborny (19,07 gm, 121,88 mmol), 2N węglan sodu (124,7 ml, 249,3 mmol), toluen (200 ml) i Pd(PPh 3 ) 4 (3,2 gm, 2,77 mmol). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 100 C przez 36 godzin. Po tym czasie roztwór schłodzono do temperatury pokojowej i oddzielono warstwę organiczną. Warstwę organiczną przemyto wodą (100 ml), nasyconym wodnym NaCl (100 ml). Warstwę organiczną wysuszono (MgSO 4 ), przefiltrowano i zatężono. Surowy materiał poddano rekrystalizacji z metanolu (150 ml) w temperaturze -25 C. Zebrano ciało stałe poprzez filtrację do otrzymania tytułowego związku, 2-benzylo-6-(benzyloksy)-4,5-bis(4- chlorofenylo)pirydazyn-3(2h)-onu, (19,5 gm, 70% wydajność) w postaci jasno żółtego ciała stałego. MS (M+H) = 513,1. Przykład 1D Otrzymywanie 4,5-bis(4-chlorofenylo)-1,2-dihydro-

33 32 pirydazyno-3,6-dionu Do kolby kulistej dodano 2-benzylo-6-(benzyloksy)-4,5- bis(4-chlorofenylo)pirydazyn-3(2h)-on (15,5 gm, 30,21 mmol), toluen (70 ml) i chlorek glinowy (10,08 gm, 75,54 mmol). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 90 C przez 2 godz. Po tym czasie, mieszaninę reakcyjną schłodzono do temperatury 0 C i powoli dodano do niej wodę (200 ml). Roztwór ekstrahowano octanem etylu (3 l). Fazę organiczną przemyto wodą (200 ml) i nasyconym wodnym NaCl (200 ml). Fazę organiczną wysuszono (MgSO 4 ), przefiltrowano i zatężono. Tytułowy związek, 4,5-bis(4-chlorofenylo)-1,2- dihydropirydazyno-3,6-dion, otrzymano w postaci stałej i stosowano bez dalszego oczyszczania. MS(M+H) =330,9,333,0 Przykład 1D Otrzymywanie pirydazyny. Do 3,6-dichloro-4,5-bis(4-chlorofenylo)- 4,5-bis(4-chlorofenylo)-1,2-dihydropirydazyno-3,6- dionu dodano kroplami POCl 3 (50 ml). Powstałą mieszaninę reakcyjną ogrzewano pod chłodnicą zwrotną przez 2 godz. Mieszanina reakcyjna zmieniła kolor na czarny. Po tym czasie, POCl 3 usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Do pozostałości powoli dodano lód (250 gm) i następnie powoli dodano wodę

34 Otrzymywanie 33 (250 ml). Wytrącił się stały osad, który następnie zebrano przez filtrację do otrzymania produktu w postaci ciemnego ciała stałego. Surowy produkt rozpuszczono w CH 2 Cl 2 (250 ml) i roztwór przefiltrowano przez Celit (30 ml). Zebrano filtrat i koncentrat otrzymując brązowe ciało stałe. Surowe ciało stałe poddano rekrystalizacji z CH 2 Cl 2 (30 ml) i heksanów (500 ml) do otrzymania tytułowego związku, 3,5-dichloro-4,5-bis(4- chlorofenylo)pirydazyny w postaci beżowego ciała stałego (5,0 gm, 45% dla 2 etapów). MS; (M+H) = 368,5, 370,5 Przykład 1E 1-(6-chloro-4,5-bis(4-chlorofenylo)- pirydazyn-3-ylo)hydrazyny związku, ylo)hydrazyny (3,7gm, 83% wydajność) w postaci stałej. MS (M+H)=364,9 Przykład 1F Otrzymywanie Do kolby kulistej dodano 3,5-dichloro-4,5-bis(4- chlorofenylo)pirydazynę (4,5 gm, 12,2 mmol), pirydynę (20 ml) i monohydrat hydrazyny (1,494 gm, 30,49 mmol). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 120 C przez 1 godz. Po tym czasie, mieszaninę reakcyjną schłodzono do temperatury pokojowej, następnie dodano wodę (400 ml) i wytrącono ciało stałe. Roztwór przefiltrowano, zebrano ciało stałe i wysuszono w powietrzu przez noc do otrzymania tytułowego 1-(6-chloro-4,5-bis(4-chlorofenylo)pirydazyn-3-6-chloro-7,8-bis(4-chlorofenylo)- [1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyn-3(2H)-onu

35 34 Do kolby kulistej dodano THF (50 ml) i karbonylodiimidazol (CDI) (8,11 gm, 50 mmol). Po całkowitym rozpuszczeniu CDI, dodano 1-(6-chloro-4,5-bis(4- chlorofenylo)pirydazyn-3-ylo)hydrazynę (3,65 gm, 10 mmol) w 4 porcjach w ciągu 10 min. Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godz. Po tym czasie, mieszaninę reakcyjną wlano do wody (300 ml). Roztwór przefiltrowano otrzymując produkt 6-chloro-7,8-bis(4- chlorofenylo)-[1,2,4]triozolo[4,3-b]pirydazyn-3(2h)-on do otrzymania tytułowego związku chloro-7,8-bis(4-chlorofenylo)- [1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyn-3(2H)-onu (3,6 gm, 92% wydajność) w postaci ciała stałego. MS (M+H) = 390,9, 392,9; 1 HNMR (DMSO-D6) 7,39-7,44(m, 4H), 7,28(m, 4H). Przykład 1G Otrzymywanie 6-chloro-7,8-bis(4-chlorofenylo)-2-metylo- [1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyn-3(2H)-onu Do kolby kulistej dodano 6-chloro-7,8-bis(4- chlorofenylo)-2-metylo-[1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyn-3(2h)- on (1200 mg, 3,077 mmol), DMF (10 ml), węglan potasu (0,64 gm, 4,62 mmol) i jodometan (0,89 gm, 6,15 mmol). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 4 godz. Po tym czasie, do reakcji dodano wodę (200 ml) i wytrącono ciało

36 Otrzymywanie 35 stałe. Zebrano ciało stałe poprzez filtrację do otrzymania tytułowego związku, 6-chloro-7,8-bis(4-chlorofenylo)-2- metylo-[1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyn-3(2h)-onu (1,1 gm, 89% wydajność). MS (M+H)=404,9, 406,9; 1 HNMR(DMSO-D6) 7,42 (m, 4H), 7,28(m, 4H), 3,56(s, 3H). 13 CNMR (DMSO-D6) 147,95, 147,08, 136,18, 135,51, 133,95, 133,37, 131,85, 131,65, 131,20, 128,86, 128,09, 128,01, 32,95. Przykład 1H 7,8-bis(4-chlorofenylo)-2-metylo- [1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyno-3,6(2H,5H)-dionu Do kolby kulistej dodano 7,8-bis(4-chlorofenylo)-2- metylo-[1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyno-3,6(2h,5h)-dion (1,2 gm, 3,29 mmol), THF (15 ml) i trimetylosilanolan potasu (1,7 gm, 13,2 mmol). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano pod chłodnicą zwrotną przez 2 godz. Mieszaninę reakcyjną następnie schłodzono do temperatury pokojowej i roztwór zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość traktowano wodą (20 ml) i ph dostosowano do 5 przy użyciu 1N HCl. Do powstałego roztworu dodano octan etylu (15 ml) i heksany (15 ml) i roztwór mieszano przez 5 min. Wytrącony osad zebrano przez filtrację do otrzymania tytułowego związku, 7,8-bis(4- chlorofenylo)-2-metylo-[1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyno- 3,6(2H,5H)-dionu (1,2 gm, 95% wydajność) w postaci żółtego ciała stałego. MS (M+H)=386,9 1 HNMR (DMSO-D6) 12,60(s, 1H), 7,34(d, 2H), 7,29(d, 2H), 7,23(d, 2H), 7,15(d, 2H), 3,46(s, 3H).

37 36 Przykład 2 Otrzymywanie 7,8-bis(4-chlorofenylo)-[1,2,4]triazolo- [4,3-b]pirydazyno-3,6(2H,5H)-dionu Otrzymywanie Do kolby kulistej dodano 6-chloro-7,8-bis(4- chlorofenylo)-[1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyn-3(2h)-on (100 mg, 0,256 mmol), otrzymany jak to przedstawiono w przykładzie 1F, THF (5 ml) i trimetylosilanolan potasu (132 mg, 1,026 mmol). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 85 C przez 1,5 godz. Po tym czasie, roztwór schłodzono do temperatury pokojowej i mieszaninę reakcyjną rozcieńczono wodą (25 ml). ph roztworu dostosowano do 4 przy użyciu 1N HCl. Powstały roztwór ekstrahowano EtOAc (3 x 20 ml). Połączone warstwy organiczne przemyto wodą (20 ml), nasyconym NaCl (20 ml). Warstwy organiczne wysuszono (MgSO 4 ), przefiltrowano i zatężono do otrzymania tytułowego związku, 7,8-bis(4-chlorofenylo)-[1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyno- 3,6(2H,5H)-dionu (90 mg, 95% wydajność) w postaci żółtego ciała stałego. MS (M+H)=372,9 Przykład 3 2-(4-(trifluorometylo)benzylo)-6-chloro- 7,8-bis(4-chlorofenylo)-[1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyn- 3(2H)-onu

38 37 Do roztworu 6-chloro-7,8-bis(4-chlorofenylo)- [1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyn-3(2H)-onu, (750 mg, 1,92 mmol), otrzymanego jak to przedstawiono w przykładzie 1F, w DMF (10 ml) dodano K 2 CO 3 (270 mg, 1,95 mmol) i bromek 4- (trifluorometylo)benzylu (460 mg, 1,92 mmol). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 75 C przez 1 godz w atmosferze argonu. Schłodzono ją do temperatury pokojowej rozcieńczono wodą (50 ml) i zebrano ciało stałe poprzez filtrację. Ciało stałe przemyto wodą (25 ml x 2) i wysuszono próżniowo w temperaturze 50 C przez noc do otrzymania tytułowego związku, 2-(4-(trifluorometylo)benzylo)-6-chloro- 7,8-bis(4-chlorofenylo)-[1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyn- 3(2H)-onu, (990 mg, 94%) w postaci żółtego proszku. HPLC : 4,23 min; MS: M+H = 549. Przykład 4 Otrzymywanie 2-(4-(trifluorometylo)benzylo)-7,8-bis(4- chlorofenylo)-6-(metyloamino)-[1,2,4]triazolo[4,3- b]pirydazyn-3(2h)-onu Mieszaninę 2-(4-(trifluorometylo)benzylo)-6-chloro-7,8- bis(4-chlorofenylo)-[1,2,4]triazolo[4,3-b]pirydazyn-3(2h)-onu (50 mg, 0,091 mmol), otrzymanego jak to przedstawiono w przykładzie 3, i 2,0 M metylo aminy w THF (0,4 ml) mieszano w temperaturze orosienia przez 12 godz. Po tym czasie, mieszaninę reakcyjną schłodzono do temperatury pokojowej i rozcieńczono wodą (5 ml). Powstały roztwór ekstrahowano EtOAc

39 38 (5 ml x 3). Połączone warstwy organiczne przemyto wodą (5 ml x 2) i następnie nasyconym wodnym NaCl (5 ml x 2). Warstwę organiczną wysuszono nad MgSO 4, przefiltrowano i zatężono do otrzymania surowego produktu. Surowy produkt oczyszczono z zastosowaniem preparatywnej HPLC w układzie faz odwróconych do otrzymania tytułowego związku, 2-(4-(trifluorometylo)- benzylo-7,8-bis(4-chlorofenylo)-6-(metyloamino)-[1,2,4]- triazolo[4,3-b]pirydazyn-3(2h)-onu (31,5 mg, 64%) w postaci blado żółtego ciała stałego. HPLC : 4,17 min; MS: M+H = 544; 1 H NMR (CDCl 3 ), ppm: 7,55 (2H, d, J=10,0 Hz), 7,47 (2H, d, J=10,0 Hz), 7,34 (2H, d, J=10,0 Hz), 7,21 (2H, d, J=10,0 Hz), 7,09 (2H, d, J=10,0 Hz), 7,05 (2H, d, J=10,0 Hz), 5,18 (2H, s), 4, (1H, br), 2,95 (3H, d, J=5,0 Hz). Przykład 5 Otrzymywanie 7,8-bis(4-chlorofenylo)-2-metylo-5-((5- (trifluorometylo)pirydyn-2-ylo)metylo)-[1,2,4]triazolo- [4,3-b]pirydazyno-3,6(2H,5H)-dionu Przykład 5A Otrzymywanie 2-(chlorometylo)-5-(trifluorometylo)- pirydyny Mieszaninę soli HCl (5-(trifluorometylo)pirydyn-2- ylo)metanolu (293 mg, 1,4 mmol) i SOCl 2 (1,5 ml) mieszano