WYKRYWANIE WIRUSÓW GRYPY A I B, PARAGRYPY 1 I 2 I 3, PARAGRYPY 3 I ADENOWIRUSÓW METODĄ IMMUNOFLUORESCENCJI

Transkrypt

1 MONOFLUO TM KIT MONOFLUO TM INFLUENZA 2 X 45 TESTÓW MONOFLUO TM ADENOVIRUS 45 TESTÓW MONOFLUO TM PARA-INFLUENZA TESTÓW MONOFLUO TM PARA-INFLUENZA 3 45 TESTÓW WYKRYWANIE WIRUSÓW GRYPY A I B, PARAGRYPY 1 I 2 I 3, PARAGRYPY 3 I ADENOWIRUSÓW METODĄ IMMUNOFLUORESCENCJI 1

2 SPIS TREŚCI 1 - ZNACZENIE KLINICZNE ZASADA METODY SKŁAD ZESTAWU OSTRZEŻENIA PRÓBKI POBIERANIE PRÓBEK PRZYGOTOWANIE PRÓBEK DO TESTU BEZPOŚREDNIEJIMMUNOFLUORESCENCJI IZOLACJA WIRUSA Z HODOWLI KOMÓRKOWEJ PROCEDURA INNE NIEZBĘDNE MATERIAŁY REKONSTYTUCJA I PRZECHOWYWANIE ODCZYNNIKÓW PROCEDURA INTERPRETACJA WYNIKÓW KONTROLA JAKOŚCI TESTU ODCZYT I INTERPRETACJA OGRANICZENIA TESTU WŁAŚCIWOŚCI TESTU KONTROLA JAKOŚCI PRODUCENTA REFERENCJE...9 2

3 1 - ZNACZENIE KLINICZNE Za wirusowe zapalenie dróg oddechowych u dzieci, osób starszych oraz osłabionych odpowiadają najczęściej wirusy RSV, wirusy grypy A i B, wirusy paragrypy 1, 2 i 3 oraz adenowirusy. Wykrycie wirusowego lub bakteryjnego czynnika etiologicznego zakażenia jest istotne dla włączenia odpowiedniej terapii. Diagnostyka zakażeń wirusowych opiera się na izolacji wirusa. Diagnostyka serologiczna nie zawsze pozwala uzyskać zadowalające wyniki, gdyż poziom przeciwciał znacznie wzrasta dopiero po dniach od wystąpienia objawów klinicznych zakażenia; ponadto nie zawsze można je wykryć u dzieci. Metodą referencyjną wykrywania wirusowego czynnika etiologicznego w materiale pobranym z noso-gardzieli lub w popłuczynach pęcherzykowo-oskrzelowych (BAL) jest hodowla komórkowa (HeLa, KB, Hep2 lub linia fibroblastów pochodzenia embrionalnego) i jego identyfikacja. Materiał należy pobierać w fazie największego wydzielania wirusa, czyli od 1 do 6 dnia choroby. Wykorzystanie swoistych dla szukanego wirusa przeciwciał monoklonalnych oraz metody immunofluorescencji pozwala na szybką diagnostykę wirusowych zakażeń dróg oddechowych. Do badania używane są, zamiast trudnej do utrzymania hodowli komórkowej, materiały bezpośrednio pobrane z dróg oddechowych. Dla każdego z wirusów opracowano i wyselekcjonowano przeciwciała monoklonalne, skierowane przeciwko białkom danego wirusa. Przeciwciała te charakteryzuje swoistość oraz właściwości przydatne do zastosowania w metodzie immunofluorescencji: w cytoplazmie zakażonych komórek o ich obecności świadczą wyraźne fluoryzujące granule lub cząsteczki. Swoiste przeciwciała można także wykorzystać do identyfikacji poszczególnych wirusów po izolacji z hodowli komórkowej. Bio-Rad proponuje testy do szybkiej diagnostyki następujących zakażeń wirusowych: Syncytialny wirus oddechowy (RSV) wywołuje ponad 60% zakażeń dróg oddechowych; do jego wykrywania w materiale klinicznym przeznaczony jest jednostopniowy test immunofluorescencyjny MONOFLUO TM SCREEN R.S.V. Wirusy grypy należące do typów A i B, wirusy paragrypy o serotypach 1, 2 i 3 oraz adenowirusy są odpowiedzialne za około 30% tych zakażeń, występujących z różną częstością w różnych regionach geograficznych i w różnych porach roku. Do potwierdzenia lub wykluczenia zakażenia tymi wirusami służy bezpośredni test immunofluorescencyjny MONOFLUO TM SCREEN INFLUENZA, PARA-INFLUENZA, ADENOVIRUS. Po uzyskaniu wyniku dodatniego, poszczególne wirusy można zidentyfikować za pomocą następujących testów: - MonoFluo TM Kit INFLUENZA (nr kat ) - MonoFluo TM Kit PARA-INFLUENZA (nr kat ) - MonoFluo TM Kit PARA-INFLUENZA 3 (nr kat ) - MonoFluo TM ADENOWIRUS (nr kat ) 2 - ZASADA TESTU Test MONOFLUO TM KIT Influenza jest przeznaczony do wykrywania wirusa grypy, należącego do typów A i B w zakażonych komórkach metodą pośredniej immunofluorescencji przy zastosowaniu przeciwciał monoklonalnych swoistych dla każdego z tych wirusów. Test MONOFLUO TM KIT Adenovirus służy do wykrywania różnych adenowirusów. Test MONOFLUO TM KIT para-influenza 1+2 oraz test MONOFLUO TM KIT para-influenza 3 służą do wykrywania wirusów paragrypy, należących odpowiednio do serotypów 1 i 2 oraz 3. Monoklonalne przeciwciała wiążą się z antygenem wirusowym w cytoplazmie zainfekowanych komórek nabłonkowych, obecnych w wydzielinie z dróg oddechowych, lub z cząsteczkami wirusa wyizolowanymi z hodowli komórkowej. Dodany koniugat przeciwciał anty-igg, znakowanych fluoresceiną, wiąże się z przeciwciałami monoklonalnymi, powodując fluorescencję komórek zarażonych szukanym wirusem. Komórki, które zwiążą przeciwciała monoklonalne, skierowane przeciwko antygenom białkowym wirusa, wykazują fluorescencję, głównie cytoplazmatyczną, w postaci granul lub cząstek widocznych w mikroskopie fluorescencyjnym. 3 - SKŁAD ZESTAWU Warunki przechowywania i datę ważności podano na opakowaniu. Odczynniki przechowywane w temp C, bez zanieczyszczenia mikrobiologicznego, są trwałe zgodnie z data ważności (także po otwarciu). 3

4 MONOFLUO TM KIT INFLUENZA (nr kat ) ETYKIETA ODCZYNNIKI POSTAĆ Przeciwciało R1a monoklonalne anty-influenza A Przeciwciała monoklonalne (mysie) przeciwko wirusowi grypy typu A (klon IA52/2) R1b Przeciwciało monoklonalne anty -Influenza B Przeciwciała monoklonalne (mysie) przeciwko wirusowi grypy typu B (klon IB82/2) R2 Kontrola ujemna Kontrola ujemna (supernatant z hodowli komórkowej) R3 R4 Koniugat skoncentrowany (10x) Podłoże do zatapiania Stężony koniugat (10x): Przeciwciała (baranie) przeciwko mysim IgG znakowane izotiocjanianem fluoresceiny w buforze zawierającym błękit Evansa konserwant: < 0.2% azydek sodu Podłoże do zatapiania preparatu (gotowe do użycia) Zbuforowany glicerol do immunofluorescencji 1 x 1 ml 1 x 3 ml kroplomierzem MONOFLUO TM KIT ADENOVIRUS (nr kat ) ETYKIETA ODCZYNNIKI POSTAĆ Przeciwciało R1 monoklonalne Adenovirus Przeciwciała monoklonalne (mysie) przeciwko adenowirusom (klon H60 i H72) R2 Kontrola ujemna Kontrola ujemna (supernatant z hodowli komórkowej) R3 Koniugat skoncentrowany (10x) R4 Podłoże do zatapiania Stężony koniugat (10x): Przeciwciała (baranie) przeciwko mysim IgG znakowane izotiocjanianem fluoresceiny w buforze zawierającym błękit Evansa konserwant: < 0.2% azydek sodu Podłoże do zatapiania preparatu (gotowe do użycia) Zbuforowany glicerol do immunofluorescencji; 1 x 1 ml 1 x 3 ml kroplomierzem 4

5 MONOFLUO TM KIT PARA-INFLUENZA 1+2 (nr kat ) ETYKIETA ODCZYNNIKI POSTAĆ Przeciwciało R1 monoklonalne parainfluenza 1+2 Przeciwciała monoklonalne (mysie) przeciwko wirusom paragrypy należących do serotypów 1 i 2 (klon P2 128/14) R2 Kontrola ujemna R3 Koniugat skoncentrowany (10x) R4 Podłoże do zatapiania Kontrola ujemna (supernatant z hodowli komórkowej) Stężony koniugat (10x) Baranie przeciwciała przeciwko mysim IgG znakowane izotiocjanianem fluoresceiny w buforze zawierającym błękit Evansa konserwant: < 0.2% azydek sodu Podłoże do zatapiania preparatu (gotowe do użycia): Zbuforowany glicerol do immunofluorescencji; 1 x 1 ml 1 x 3 ml kroplomierzem MONOFLUO TM KIT PARA-INFLUENZA 3 (nr kat ) ETYKIETA ODCZYNNIKI POSTAĆ Przeciwciało R1 monoklonalne parainfluenza 3 Przeciwciała monoklonalne (mysie) przeciwko wirusom paragrypy należących do serotypu 3 (klon Pi3 5/12) R2 Kontrola ujemna R3 Koniugat skoncentrowany (10x) R4 Podłoże do zatapiania Kontrola ujemna (supernatant z hodowli komórkowej) Stężony koniugat (10x) Baranie przeciwciała przeciwko mysim IgG znakowane izotiocjanianem fluoresceiny w buforze zawierającym błękit Evansa konserwant: < 0.2% azydek sodu Podłoże do zatapiania preparatu (gotowe do użycia): Zbuforowany glicerol do immunofluorescencji; 1 x 1 ml 1 x 3 ml kroplomierzem 5

6 4- OSTRZEŻENIA DLA UŻYTKOWNIKA Uzyskanie prawidłowego wyniku zależy od przestrzegania zasad dobrej praktyki laboratoryjnej: Nie używać odczynników po upływie terminu przydatności. Podczas jednego oznaczenia używać wyłącznie odczynników o tym samym numerze serii. Przed użyciem przenieść odczynniki w celu stabilizacji do temp. pokojowej (18-30 C) Używać dobrze umytego i wypłukanego wodą dejonizowaną szkła lub (preferowane) materiałów jednorazowych. Do każdej badanej próbki zmieniać końcówkę pipety automatycznej. Sprawdzać jakość wody dejonizowanej. Jeśli w kontroli ujemnej występują fluoryzujące drobnoustroje, wodę należy wyjałowić przez filtrację. Nie dopuścić do wyschnięcia koniugatu na szkiełku podczas barwienia. HIGIENA I BEZPIECZEŃSTWO PRACY Podczas pracy z odczynnikami i próbkami używać rękawiczek jednorazowych. Nie pipetować ustami. Materiały mające kontakt z próbkami należy traktować jako skażone biologicznie i zakaźne. Unikać rozlania płynów zawierających materiał biologiczny. Podczas pracy z próbkami należy postępować jak z materiałem potencjalnie zakaźnym i eliminować je zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi materiałów biologicznych. UWAGA: Odczynnik R3 (stężony koniugat) zawiera jako konserwant azydek sodu w stężeniu < 0.2%. R22-32: Substancja szkodliwa po połknięciu. W kontakcie z kwasami wytwarza toksyczny gaz. S28-60: W razie kontaktu ze skórą natychmiast przemyć dużą ilością wody. Odczynnik i opakowanie po nim traktować jako odpad niebezpieczny. Xn - szkodliwy Karta charakterystyki substancji jest dostępna na życzenie. 5 - PRÓBKI Wirusy dróg oddechowych występują w wydzielinie z dróg oddechowych i w obecnych w niej komórkach nabłonkowych z górnych dróg oddechowych. W celu bezpośredniej diagnostyki metodą immunofluorescencji należy pobrać złuszczające się komórki nabłonkowe wraz z wydzieliną z nosa lub z wydzieliną tchawiczo-oskrzelową. Oznaczenie należy wykonać szybko po pobraniu materiału. Jeśli wirus jest izolowany z hodowli komórkowej, metodą immunofluorescencyjną należy oznaczyć komórki zakażone wirusem in vitro, tak szybko, jak tylko zacznie być widoczny efekt cytopatyczny METODY POBIERANIA MATERIAŁU Materiał do wykrywania wirusa RSV, zawierający wydzielinę z nosa lub wydzielinę tchawiczooskrzelową, uzyskuje się pobierając wymaz (bawełnianą wymazówką Q-tip ) lub aspirat po płukaniu jamy nosowej buforem PBS. W celu bezpośredniego oznaczenia metodą immunofluorescencji, materiał pobrany z dróg oddechowych należy dostarczyć do laboratorium. W przypadku izolacji wirusa, wydzieliny powinny być pobrane na odpowiednie podłoże transportowe, zapewniające żywotność wirusów. Preferuje się podłoże MEM - roztwór w soli fizjologicznej lub zbuforowane (gdyż niektóre szczepy wirusa RSV szybko tracą właściwości zakaźne w środowisku kwaśnym), wzbogacone związkami ochronnymi w stosunku do wirusów: albuminą bydlęcą, żelatyną, surowicą kurzą, sacharozą i antybiotykami. Przykładowy skład takiego podłoża: MEM, 5 mg/ml albuminy bydlęcej, 4.76 mg/ml HEPES, 0.22 mg/ml dwuwęglanu sodu, 1500 U/ml penicyliny, 1000 µg/ml streptomycyny. Materiał transportowany w celu izolacji wirusa należy zamrozić lub schłodzić. Istotnym elementem procedury jest uzyskanie materiału w wystarczającej ilości. Wydzielinę z dróg oddechowych, która 6

7 często ma śluzowy charakter, można pobrać od dziecka przez aspirację za pomocą rurki wprowadzonej przez nos, połączonej z naczyniem na materiał. System taki dostępny jest na rynku po nazwą pompy do odsysania wydzieliny. Jeśli aspiracji nie wykonuje się przy łóżku dziecka, można zastosować strzykawkę o dużej pojemności (50 ml), ręczną pompę próżniową lub, w miarę możliwości, elektryczny system do aspiracji. W niektórych przypadkach, np. podczas zapalenia oskrzelików, nos dziecka jest suchy i nie można uzyskać wystarczającej do badania ilości wydzieliny. Wówczas można wykonać płukanie nosa; wprowadzić do dziurki nosa kilka mililitrów roztworu, po czym płyn szybko zaaspirować. Przeważnie podczas aspiracji z nosa uzyskuje się co najmniej ml wydzieliny. Materiał należy od razu dostarczyć do laboratorium lub umieścić w odpowiednim podłożu transportowym, przeznaczonym do izolacji wirusów z hodowli komórkowej. Przechowywanie próbki w temp. pokojowej (18-30 C) nie dłużej niż 3 godziny nie wpływa na jakość antygenów wirusowych w badanym materiale. Przed izolacją wirusa zaleca się schłodzenie próbki (+2-8 C). Zaszczepienie hodowli komórkowej należy wykonać jak najszybciej, gdyż nawet podczas zamrożenia próbek w temp. -70 C wirusy tracą właściwości zakaźne. 5.2 PRZYGOTOWANIE PRÓBEK DO OZNACZENIA IMMUNOFLUORESCENCYJNEGO W laboratorium należy wykonać szereg cykli przemywania zaaspirowanego materiału w celu uzyskania zawiesiny komórek pozbawionej śluzu. Przygotować odpowiednią ilość buforu PBS do płukania, rozcieńczając stężony roztwór w jałowej wodzie destylowanej. Do próbki zawierającej około ml wydzieliny dodać 5 ml PBS i delikatnie wytrząsać. Odwirować przez 10 minut przy 500 g, najlepiej w temp C. Zdekantować supernatant. Do osadu dodać 5 ml PBS i odwirować. Powtórzyć procedurę płukania 2 lub 3 razy, aby zupełnie usunąć śluz. Po ostatnim wirowaniu, dodać do osadu 1 ml PBS. Pipetując zhomogenizować zawiesinę komórek. Nanieść komórki na szkiełka. Utrwalić preparat i zabarwić (patrz metoda barwienia) IZOLACJA WIRUSA Z HODOWLI KOMÓRKOWEJ Ponieważ niektóre wirusy dróg oddechowych są termolabilne, nie powinno być długiego odstępu czasu pomiędzy pobraniem materiału a zaszczepieniem hodowli komórkowej. W laboratorium poprzez zamrożenie i rozmrożenie próbek uzyskuje się pękanie komórek i uwalnianie cząstek wirusa. Aspirat należy odwirować przez 10 minut przy 500 g w temp C, aby usunąć zniszczone komórki (2 000 rpm), a następnie supernatantem zaszczepić hodowlę komórkową. Używane hodowle to: Hep 2, HeLa lub KB, a także diploidalna linia komórkowa wywodząca się z ludzkich embrionalnych fibroblastów. Hodowle znajdują się na podłożu MEM, zawierającym 5-8% płodową surowicę cielęcą. W zależności od rodzaju butelki używanej do hodowli, różni się objętość inokulum oraz podłoża: W próbówkach Leightona hodowle zaszczepić za pomocą 0.3 ml materiału. Po czasie kontaktu 2 godziny 30 minut w temp. 37 C należy rozcieńczyć próbkę dodając 1.2 ml podłoża. W butelkach 25 cm 3 hodowle zaszczepić za pomocą 1 ml materiału. Inkubacja komórek w temp. 37 C trwa do wystąpienia efektu cytopatycznego (około 4 do 6 dni). Obserwacja efektu cytopatycznego Komórki zaszczepione materiałem zawierającym wirusy należy oglądać w świetlnym mikroskopie fazowym. Efekt cytopatyczny polega w przypadku wirusów grypy i paragrypy na postępującym oddzielaniu się mniej lub bardziej zaokrąglonych i załamujących światło małych komórek z wtrętami jądrowymi. W hodowli zakażonej adenowirusem oddzielające się okrągłe komórki są duże i tworzą agregaty. Po 6-8 dniach, nawet jeśli nie widać efektu cytopatycznego, należy wykonać preparat. Poziom namnożenia cząstek wirusa powinien być wystarczający, aby były one widoczne po barwieniu immunofluorescencyjnym. Można też wykonać pasaż na nową hodowlę komórkową. 6 - PROCEDURA 6.1. INNE NIEZBĘDNE MATERIAŁY Woda destylowana lub dejonizowana Podchloryn sodu (wybielacz) 7

8 Bibuła Rękawiczki jednorazowe Bufor fosforanowy (PBS ph 7.2 do IF (10x stężony), 50 ml (nr kat ) Aceton Jałowe pipety pasterowskie Pipety automatyczne lub półautomatyczne, o stałej pojemności lub regulowane, do naniesienia µl oraz 1 ml Próbówki miarowe o pojemności 10 lub 25 ml Próbówki jednorazowe Próbówki wirówkowe Szkiełka podstawowe do immunofluorescencji: 2-dołkowe (nr kat ) lub 6-dołkowe (nr kat ) Szkiełka nakrywkowe Mikroskop fluorescencyjny Pojemnik na materiał zakaźny i zanieczyszczone odpady 6.2. REKONSTYTUCJA I PRZECHOWYWANIE ODCZYNNIKÓW R3: Aby otrzymać roztwór roboczy, należy zawartość fiolki rozcieńczyć za pomocą 9 ml buforu fosforanowego. Po rozcieńczeniu koniugat mysich przeciwciał anty-igg należy przechowywać w temp. +2-8ºC; unikając zanieczyszczenia mikrobiologicznego jest on stabilny przez 3 miesiące WYKONANIE TESTU NANIESIENIE I UTRWALENIE KOMÓREK Preparat z materiału klinicznego - Na szkiełko nanieść 20 µl przygotowanego materiału (osad zawierający odwirowane komórki). - Szkiełko wysuszyć na powietrzu suszarką lub pozostawić do wyschnięcia w temp pokojowej (+18-30ºC). - Utrwalić acetonem w temp. -20ºC przez 5 minut. - Pozostawić do wyschnięcia na powietrzu. Preparat z hodowli komórkowej na szkiełku - Szkiełka przemyć 2 x przez 1 minutę w buforze PBS. - Pozostawić do wyschnięcia na powietrzu. - Utrwalić acetonem w temp. -20ºC przez 5 minut. Preparat z hodowli komórkowej w butelce - Usunąć podłoże z butelki. Zebrać komórki, zeskrobując je do 1 ml PBS-u. - Zawiesić komórki w buforze przez kilkakrotną aspirację pipetą o wąskim końcu. - Preparat nanieść i utrwalić podobnie jak w przypadku materiału klinicznego NANIESIENIE PRZECIWCIAŁ 1. Przygotować odpowiednią ilość buforu fosforanowego (PBS), potrzebną do płukania szkiełek, przez rozcieńczenie 10x stężonego koncentratu w jałowej wodzie destylowanej. 2. Przygotować roboczy roztwór koniugatu R3 (patrz p. 6.2). 3. Nanieść i rozprowadzić po całej powierzchni dołka na szkiełku kroplę zawiesiny przeciwciał monoklonalnych R1 (R1a i R1b w przypadku testu dla wirusa grypy A i B): do pierwszego dołka (do pierwszego i drugiego w przypadku testu dla wirusa grypy A i B). 4. Do następnego dołka nanieść kroplę kontroli ujemnej (R2). 5. Szkiełka inkubować w temp. 37ºC w wilgotnej komorze przez 30 minut. 6. Po inkubacji delikatnie przemyć szkiełka roztworem PBS (przy pomocy butelki do płukania). 7. Szkiełka przemyć dwiema porcjami buforu przez 2 do 5 minut, delikatnie wytrząsając. 8. Pozostawić do wyschnięcia na powietrzu. 9. Delikatnie wstrząsnąć rozcieńczony koniugat (R3) i dodać po kropli do każdego dołka. 10. Szkiełka inkubować w temp. 37ºC w wilgotnej komorze przez 30 minut. 11. Po inkubacji delikatnie przemyć szkiełka roztworem PBS (przy pomocy butelki do płukania). 12. Szkiełka przemyć dwiema porcjami buforu przez 2 do 5 minut, delikatnie wytrząsając. 13. Na kilka sekund zanurzyć szkiełka w wodzie destylowanej. 14. Pozostawić do wyschnięcia na powietrzu. 8

9 15. Przykryć preparat szkiełkiem nakrywkowym, mocując je na zbuforowanym glicerolu (R4), tak aby pod szkiełkiem nie powstały pęcherzyki powietrza. Przytwierdzić szkiełko nakrywkowe lakierem. 7 - INTERPRETACJA WYNIKÓW 7.1. KONTROLA JAKOŚCI Równolegle należy zabarwić preparat wzorcowy zawierający komórki zarażone wirusem (kontrola dodatnia) i komórki nie zarażone (kontrola ujemna) ODCZYT I INTERPRETACJA WYNIKÓW Preparaty należy oglądać w mikroskopie fluorescencyjnym pod powiększeniem 100X i 400X. Kontrola ujemna: brak fluorescencji na całej powierzchni dołka. Wynik dodatni: Wewnątrz-cytoplazmatyczna granularna fluorescencja wśród czerwonawych komórek; widać co najmniej jedną charakterystycznie fluoryzującą komórkę. Wynik ujemny: Nie występują komórki fluoryzujące na całej powierzchni dołka. Uwaga: Preparaty należy oglądać szybko po wykonaniu. Mogą być one przechowywane w temp. +2-8ºC przez 24 godziny w ciemności. 8 - OGRANICZENIA TESTU Diagnostyka zakażenia dróg oddechowych powinna opierać się na połączeniu obserwacji klinicznych i danych serologicznych. Wynik pojedynczego testu nie zawsze wystarcza do postawienia diagnozy występującego zakażenia. 9 WŁAŚCIWOŚCI TESTU Do oceny właściwości zestawów MONOFLUO TM stosuje się szkiełka pokryte dodatnią i ujemną kontrolą. Wykonywane są na nich oznaczenia przy pomocy przeciwciał monoklonalnych swoistych dla każdego z wirusów oraz supernatantu z nie zakażonej hodowli komórkowej. Testy te dają następujące wyniki: Dla przeciwciał monoklonalnych: obecność komórek fluoryzujących z intensywnością ++ Dla supernatantu z nie zakażonej hodowli: brak komórek fluoryzujących KONTROLA JAKOŚCI PRODUCENTA Odczynniki zostały przygotowane zgodnie z Systemem Jakości, poczynając od materiałów wyjściowych, aż do ostatecznego produktu komercyjnego. Odczynniki każdej serii podlegają oznaczeniu kontrolnemu i są dopuszczane do użytkowania, jeśli spełniają wymagane kryteria. Bio-Rad posiada protokoły produkcji i kontroli jakości każdej serii REFERENCJE 1. AYMARD M. Les orthomyxoviridés : les virus grippaux. Virologie médicale par J. MAURIN, 1985, (Edit. Flammarion, Médecine - Sciences). 2. BREESE-HALL C., GLIMAN J.M., BREESE B.B., DOUGLAS R.O. Jr. Parainfluenza viral infections in children. Correlation of shedding with clinical manifestation. J. Pediatr. 1977, 91, DENOYEL C.A., REGNIER L., ALOTH B. Anticorps monoclonaux et diagnostic des infections oculaires à Adénovirus. Biologie Prospective - Colloque, 1988, Pont à Mousson, France. 4. FREYMUTH F., QUIBRIAC M., PETITJEAN J., DAON F., BESNARD A., PIERRE C. Mise en évidence des antigènes viraux par immunofluorescence : méthode rapide de détection et d'identification des virus respiratoires. Revue Française des Laboratoires, 1985, 137, GADNER P.S., MC QUILLIN J., MC GUCKIN R., DITCHBURN R.K. Observations on clinical and immunofluorescence diagnosis of parainfluenza virus infections. Br. Med. J., 1971, 2, SINGER M., Développement d'un réactif pour le diagnostic du virus respiratoire syncitial par Immunofluorescence Directe, Mémoire C.N.A.M. en bio-inductrielle et agro-alimentaire,

10 7. LENNETTE E.H, SCHMIDT N.J. Dia gnostic procedures for viral, Rickettsial and Chlamydial infections. Fifth edition "American Public Health Association", LUCAS G., POTHIER P., DELAGNEAU J.F. Diagnostic rapide du Virus Respiratoire Syncytial (VRS) par immunofluorescence indirecte à l'aide d'anticorps monoclonaux. Biologie Prospective - 6ème colloque, 1985, Pont à Mousson, France. 9. MARSTON R.Q., VAUGHAN E.R. Parainfluenza 3 assay and growth in tissue culture Proc. Soc. Exp. Biol. Med., 1960, 104, POTHIER P., DENOYEL G.A., GHIM S., PRUDHOMME DE SAINT MAUR G., FREYMUTH F. Use of Monoclonal Antibodies for rapid detection of Influenza A virus in nasopharyngeal secretions. Eur. J. Clin. Microbiol., 1986, 5 N 3, POTHIER P., DENOYEL G.A., PRUDHOMME DE SAINT MAUR G., DROUET E., FREYMUTH F. Rapid diagnosis of Influenza B virus infections by immunofluorescence with monoclonal antibodies in nasopharyngeal aspirates. Ann. Inst. Pasteur/Virologie, 1986, 137E, WONG D.T., WELLIVER C., RIDDLESBERGER K.R., SUN M.S., OGRA P.L. Rapid diagnosis of Parainfluenza virus infection in children. J. Clin. Microbiol., 1982, 16,

11 112

12 113

13 Bio-Rad 3, boulevard Raymond Poincaré Marnes-la-Coquette France Tel. : +33 (0) /2006 Fax.: +33 (0) code: