Ocena błędów systematycznych związanych ze strukturą CCD danych astrometrycznych prototypu Pi of the Sky

Podobne dokumenty
Analiza danych z nowej aparatury detekcyjnej "Pi of the Sky"

O 2 O 1. Temat: Wyznaczenie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego

Wstęp do teorii niepewności pomiaru. Danuta J. Michczyńska Adam Michczyński

Rozdział 8. Regresja. Definiowanie modelu

WYZNACZANIE PRACY WYJŚCIA ELEKTRONÓW Z LAMPY KATODOWEJ

Sposoby opisu i modelowania zakłóceń kanałowych

Ruch jednostajnie przyspieszony wyznaczenie przyspieszenia

Podstawy opracowania wyników pomiarów z elementami analizy niepewności pomiarowych

( x) Równanie regresji liniowej ma postać. By obliczyć współczynniki a i b należy posłużyć się następującymi wzorami 1 : Gdzie:

PODSTAWY OPRACOWANIA WYNIKÓW POMIARÓW Z ELEMENTAMI ANALIZY NIEPEWNOŚCI POMIAROWYCH

LABORATORIUM PODSTAW TELEKOMUNIKACJI

Ć W I C Z E N I E N R M-2

Wyznaczanie długości fali świetlnej za pomocą spektrometru siatkowego

DIODY PÓŁPRZEWODNIKOWE

KATEDRA MECHANIKI I PODSTAW KONSTRUKCJI MASZYN. Instrukcja do ćwiczeń laboratoryjnych z elementów analizy obrazów


WSKAZÓWKI DO WYKONANIA SPRAWOZDANIA Z WYRÓWNAWCZYCH ZAJĘĆ LABORATORYJNYCH

Wyznaczenie długości fali świetlnej metodą pierścieni Newtona

Ćwiczenie nr 2: ZaleŜność okresu drgań wahadła od amplitudy

Spis treści. Przedmowa... XI. Rozdział 1. Pomiar: jednostki miar Rozdział 2. Pomiar: liczby i obliczenia liczbowe... 16

Rozkład normalny, niepewność standardowa typu A

Bierne układy różniczkujące i całkujące typu RC

CECHOWANIE TERMOELEMENTU Fe-Mo I WYZNACZANIE PUNKTU INWERSJI

Ćw. nr 1. Wyznaczenie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła prostego

LABORATORIUM PROCESÓW STOCHASTYCZNYCH

Ćwiczenie nr 123: Dioda półprzewodnikowa

Wyznaczanie zależności współczynnika załamania światła od długości fali światła

Laboratorium Podstaw Pomiarów

Opis ćwiczenia. Cel ćwiczenia Poznanie budowy i zrozumienie istoty pomiaru przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego Henry ego Katera.

CZUJNIKI I PRZETWORNIKI POJEMNOŚCIOWE

Laboratorum 4 Dioda półprzewodnikowa

Ćw. 2: Analiza błędów i niepewności pomiarowych

LABORATORIUM Z FIZYKI

JAK PROSTO I SKUTECZNIE WYKORZYSTAĆ ARKUSZ KALKULACYJNY DO OBLICZENIA PARAMETRÓW PROSTEJ METODĄ NAJMNIEJSZYCH KWADRATÓW

Badanie widma fali akustycznej

Statystyczne Metody Opracowania Wyników Pomiarów

Niepewność pomiaru. Wynik pomiaru X jest znany z możliwa do określenia niepewnością. jest bledem bezwzględnym pomiaru

BADANIE PROSTEGO ZJAWISKA PIEZOELEKTRYCZNEGO POMIAR NAPRĘŻEŃ

Wyznaczanie momentu magnetycznego obwodu w polu magnetycznym

HISTOGRAM. Dr Adam Michczyński - METODY ANALIZY DANYCH POMIAROWYCH Liczba pomiarów - n. Liczba pomiarów - n k 0.5 N = N =

Ćw. 32. Wyznaczanie stałej sprężystości sprężyny

Uniwersalność wykresu bifurkacyjnego w uogólnionym odwzorowaniu logistycznym

Podstawy opracowania wyników pomiarów z elementami analizy niepewności pomiarowych

Własności dynamiczne przetworników pierwszego rzędu

Wyznaczanie prędkości dźwięku w powietrzu

Uniwersytet Warszawski Wydział Fizyki. Badanie efektu Faraday a w kryształach CdTe i CdMnTe

Wyznaczanie dyspersji optycznej pryzmatu metodą kąta najmniejszego odchylenia.

Jak poprawnie napisać sprawozdanie z ćwiczeń laboratoryjnych z fizyki?

Laboratorium techniki laserowej Ćwiczenie 2. Badanie profilu wiązki laserowej

Katedra Technik Wytwarzania i Automatyzacji STATYSTYCZNA KONTROLA PROCESU

Wyznaczanie składowej poziomej natężenia pola magnetycznego Ziemi za pomocą busoli stycznych

ANALIZA STATYSTYCZNA WYNIKÓW BADAŃ

Ćw. nr 41. Wyznaczanie ogniskowych soczewek za pomocą wzoru soczewkowego

Ćwiczenie: "Pomiary mocy w układach trójfazowych dla różnych charakterów obciążenia"

Instrukcja obsługi programu SWWS autorstwa Michała Krzemińskiego

Sprawdzenie narzędzi pomiarowych i wyznaczenie niepewności rozszerzonej typu A w pomiarach pośrednich

Nazwisko i imię: Zespół: Data: Ćwiczenie nr 11: Moduł Younga

Komputerowa Analiza Danych Doświadczalnych

EFEKT FOTOWOLTAICZNY OGNIWO SŁONECZNE

Opracowanie wyników pomiarowych. Ireneusz Mańkowski

(L, S) I. Zagadnienia. 1. Potencjały czynnościowe komórek serca. 2. Pomiar EKG i jego interpretacja. 3. Fonokardiografia.

Podstawy niepewności pomiarowych Ćwiczenia

Politechnika Warszawska

Wyznaczanie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego (Katera)

POMIARY WIDEO W PROGRAMIE COACH 5

Automatyka i pomiary wielkości fizykochemicznych. Instrukcja do ćwiczenia III. Pomiar natężenia przepływu za pomocą sondy poboru ciśnienia

Analiza korelacyjna i regresyjna

Zagadnienia: równanie soczewki, ogniskowa soczewki, powiększenie, geometryczna konstrukcja obrazu, działanie prostych przyrządów optycznych.

7. Estymacja parametrów w modelu normalnym( ) Pojęcie losowej próby prostej

Ćwiczenie nr 71: Dyfrakcja światła na szczelinie pojedynczej i podwójnej

Ćwiczenie 1 Metody pomiarowe i opracowywanie danych doświadczalnych.

Podstawy opracowania wyników pomiarów z elementami analizy niepewności pomiarowych. Wykład tutora na bazie wykładu prof. Marka Stankiewicza

Wyznaczanie przyspieszenia ziemskiego za pomocą wahadła rewersyjnego (Katera)

Ćwiczenie nr 43: HALOTRON

Rys 1. Układ do wyznaczania charakterystyko kątowej

Graficzne opracowanie wyników pomiarów 1

Podstawy opracowania wyników pomiarów

Wprowadzenie do rachunku niepewności pomiarowej. Jacek Pawlyta

Nazwisko i imię: Zespół: Data: Ćwiczenie nr 51: Współczynnik załamania światła dla ciał stałych

Zachowania odbiorców. Grupa taryfowa G

Ćwiczenie: "Pomiary rezystancji przy prądzie stałym"

JAK UNIKAĆ PODWÓJNEGO LICZENIA SKŁADOWYCH NIEPEWNOŚCI? Robert Gąsior

Projekt π of the Sky. Katarzyna Małek. Centrum Fizyki Teoretycznej PAN

BADANIE SZEREGOWEGO OBWODU REZONANSOWEGO RLC

Ćw. 1: Wprowadzenie do obsługi przyrządów pomiarowych

Podstawy opracowania wyników pomiarów z elementami analizy niepewności statystycznych

Ćw. nr 31. Wahadło fizyczne o regulowanej płaszczyźnie drgań - w.2

ĆWICZENIE 2. BADANIE CHARAKTERYSTYK SOND PROMIENIOWANIA γ

Teoria błędów. Wszystkie wartości wielkości fizycznych obarczone są pewnym błędem.

ĆWICZENIE 3 REZONANS AKUSTYCZNY

Oszacowanie i rozkład t

Wyznaczanie współczynnika załamania światła

LABORATORIUM PROMIENIOWANIE W MEDYCYNIE

PODSTAWY BIOSTATYSTYKI ĆWICZENIA

BŁĘDY W POMIARACH BEZPOŚREDNICH

Grupa: Zespół: wykonał: 1 Mariusz Kozakowski Data: 3/11/ B. Podpis prowadzącego:

Niepewności pomiarów

ĆWICZENIE 41 POMIARY PRZY UŻYCIU GONIOMETRU KOŁOWEGO. Wprowadzenie teoretyczne

Transkrypt:

Ocena błędów systematycznych związanych ze strukturą CCD danych astrometrycznych prototypu Pi of the Sky Maciej Zielenkiewicz 5 marca 2010 1 Wstęp 1.1 Projekt Pi of the Sky Celem projektu jest poszukiwanie krótkotrwałych zjawisk na niebie, takich jak błyski γ, wybuchy nowych czy zmiany jasności gwiazd zmiennych. Niebo jest obserwowane za pomocą komercyjnych obiektywów skupiających światło na sensorach CCD. Na podstawie zebranych obrazów identyfikowane są pozycje i jasności świecących obiektów; na podstawie analizy tych danych znajdowane są interesujące zjawiska. 1.2 Cel ćwiczenia Ćwiczenie miało na celu ocenę błędów systematycznych związanych ze strukturą pikseli na chipie CCD występujących przy pomiarze jasności gwiazd w projekcie Pi of the Sky. Ocena i korekcja tych błędów pozwoli na zmniejszenie niepewności pomiarowych jasności obserwowanych obiektów i lepsze oszacowanie tychże niepewności. 2 Wykorzystane dane Do wykonania ćwiczenia posłużyły dane doświadczalne z lat 2006-2009 dostępne na komputerze heplx61. Z danych wybrano losowo 4000 gwiazd które mają po co najmniej 1000 pomiarów, a spośród nich te pomiary, których pozycje były nie dalej niż 400 pikseli od środka chipa w kierunkach poziomym i pionowym aby deformacje obrazu przy brzegach pola widzenia nie wpływały na wyniki. Tak wybrane dane analizowano w programie ROOT. Badanym parametrem określającym błąd pomiaru była różnica między zmierzonym w danym pomiarze wartością magnitudo a średnią wartością ze wszystkich pomiarów dla danego obiektu. Ze względu na odkryte w czasie ćwiczenia nieprawidłowe dodawanie ułamkowych poprawek do pozycji na osiach x i y dane korygowano zgodnie ze wzorem: ccdx + = ccdx int(ccdx + 0.5) (1) 1

ccdy + = ccdy int(ccdy + 0.5) (2) 2.1 Sposób wyboru danych z bazy W celu ułatwienia ewentualnej powtórnej analizy poniżej zamieszczono widok SQL pozwalający na bezpośrednie pobieranie wybranych i skorygowanych danych z bazy: CREATE TEMP VIEW gwiazdki AS SELECT star, 2*ccdx - trunc(ccdx+0.5) - floor(2*ccdx - trunc(ccdx+0.5)) AS ulamek_ccdx, 2*ccdy - trunc(ccdy+0.5) - floor(2*ccdy - trunc(ccdy+0.5)) AS ulamek_ccdy, ccdx, ccdy, magnitude - (SELECT mag FROM dobresrednie WHERE star = m.star) AS dmag, magnitude FROM MEASUREMENTS m WHERE ccdx > 600 AND ccdx < 1400 AND ccdy > 600 AND ccdy < 1400 Analizowane dane pochodziły z obrazów sumowanych po 20 klatek, co powoduje, iż wyznaczone poprawki będzie można bezpośrednio stosować jedynie do danych obrabianych w podobny sposób. 3 Analiza 3.1 Przegląd danych Przeanalizowano zależność różnicy między średnim magnitudo a magnitudo dla danej wartości ułamkowej pozycji obrazu na chipie CCD. W tym celu stworzona została mapa pokazująca średnią wartość odchylenia magnitudo od średniej w zależności od zhistogramowanych zmiennych uccdx wartości ułamkowej położenia na osi X i uccdy odpowiednio dla osi Y. Uzyskany wyniki przedstawia Rysunek 1. 3.2 Dopasowanie poprawek Rozpoczęto poszukiwanie poprawek od znalezienia ich oddzielnie dla odchylenia w zależności od uccdx i odchylenia w zależności od uccdy. W tym celu przygotowano wykresy z opcją profile odpowiednich odchyleń. Korzystając z sugestii, iż poprawki mogłyby być postaci sum składników typu sin (2πn uccdx) lub cos (2πn uccdx) przetestowano różne wartości n od 1 do 3. Rysunki 2 i 3 ukazują wykresy wraz z dopasowanymi poprawkami optymalnych rzędów (odpowiednio 1 i 3). Podczas dalszej analizy okazało się, iż potrzebne jest dokładniejsze skorygowanie wyników i obliczono poprawki czwartego rzędu. Porównanie poprawek różnych rzędów ukazuje Rysunek 4. 2

Rysunek 1: Zhistogramowana mapa zależności odchylenia magnitudo w zależności od wartości ułamkowych pozycji (skala kolorów mapy w jednostkach magnitudo, pozostałe - w pikselach). Rysunek 2: Poprawki pierwszego rzędu dla odchylenia magnitudo w zależności od uccdx. 3

Rysunek 3: Poprawki trzeciego rzędu dla odchylenia magnitudo w zależności od uccdy. Rysunek 4: Porównanie poprawek rzędów od 2 do 4 dla odchylenia magnitudo w zależności od uccdx. 4

Aby przetestować obliczone poprawki przygotowano wykres, analogiczny do przedstawionego na Rysunku 1 wspomnianego w poprzednim punkcie, ukazujący sumę wcześniej opisanych poprawek (Rysunek 5). Porównanie tych dwóch wykresów ujawnia ich widoczne podobieństwo, co wskazuje na to, iż suma wyznaczonych poprawek stanowi dobrą poprawkę do końcowego zastosowania. Rysunek 5: Mapa sumy wyznaczonych poprawek. 3.3 Sprawdzenie poprawek W celu sprawdzenia jakości opracowanych poprawek narysowano wykres analogiczny do Rysunku 1, jednakże ukazujący różnicę między magnitudo z dodaną poprawką a średnim magnitudo. Uzyskany wynik przedstawia Rysunek 6. Mapa tych poprawek jest praktycznie płaska, co wskazuje na to, iż skutecznie skorygowano błędy skorelowane z wartościami ułamkowymi pozycji. Aby dodatkowo zweryfikować jakość poprawionych danych narysowano histogramy odchyleń wartości magnitudo od średniej (Rysunek 7) i średnich wartości odchyleń magnitudo od średniej (Rysunek 8). Uzyskane wyniki wskazują na to, iż poprawka pozwoliła uzyskać węższy rozkład ochyleń, a zatem bardziej dokładne dane. Jednakże widoczny jest wpływ innych zjawisk na wyniki pomiarów, który nie był analizowany w tym ćwiczeniu. Wartości RMS odczytane z ostatniego ze wzmiankowabych wykresów przed poprawką wynosiło 0,0052, a po poprawce 0,0028. 5

Rysunek 6: Zhistogramowana mapa zależności odchylenia poprawionego magnitudo w zależności od wartości ułamkowych pozycji (skala kolorów mapy w jednostkach magnitudo, pozostałe - w pikselach). Rysunek 7: Histogram odchyleń wartości magnitudo od średniej dla danej gwiazdy. Kolorem czerwonym zaznaczono histogram uzyskany bez stosowania poprawek, a czarnym z ich zastosowaniem. 6

3.4 Inne spostrzeżenia Przygotowano histogramy liczby zarejestrowanych gwiazd w zależności od odpowiednio uccdx i uccdy. Przewidujemy, iż powinny być one płaskie, jednakże uzyskane histogramy pokazane na Rysunkach 9 i 10 wyraźnie odbiegają od takiego kształtu. Korzystając z tych danych można dopasować metodą η-funkcji poprawki do położeń, co zostało jednak pozostawione jako oddzielne ćwiczenie. 4 Wnioski Obliczone poprawki pozwalają na dokładniejsze wyznaczanie jasności rejestrowanych obiektów, gdyż pozwalają zarówno na oszacowanie niepewności zmierzonych danych, jak i jej zmniejszenie. Ma to szczególne znaczenie w przypadku zjawisk krótkotrwałych, dla których nie można wykonać dużej liczby pomiarów, a takich właśnie poszukuje projekt Pi of the Sky. Poprawki będą istotne zarówno przy obserwacjach małych zmian jasności gwiazd zmiennych, jak również obserwacji zjawisk występujących jednokrotnie, takich jak błyski gamma. Jednakże w tym drugim przypadku konieczna będzie dalsza analiza w celu rozszerzenia wyników na odczyty z pojedynczych klatek, a nie tylko z ich sum. Sposób obliczenia poprawek wskazuje na to, iż poprawki dla osi X i Y są w dobrym przybliżeniu niezależne. Weryfikacja wyznaczonych poprawek pokazała (jakościowo), iż zostały one dopasowane poprawnie i skutecznie korygują wpływ pozycji pomiarów na wyniki, chociaż prawdopodobnie występują także zauważalne niepewności spowodowane innymi czynnikami. Porównanie danych doświadczalnych z rzeczywistych obserwacji z danymi uzsy- Rysunek 8: Histogram średniego odchylenia wartości magnitudo od średniej dla danej gwiazdy. Kolorem czerwonym zaznaczono histogram uzyskany bez stosowania poprawek, a czarnym z ich zastosowaniem. 7

Rysunek 9: Histogram liczby zarejestrowanych gwiazd w zależności od uccdx. Rysunek 10: Histogram liczby zarejestrowanych gwiazd w zależności od uccdy. 8

Rysunek 11: Zależność odpowiedzi detektora od położenia wewnątrz piksela dla czerwonej diody LED imitującej gwiazdę. Rysunek 12: Zależność odpowiedzi detektora od położenia wewnątrz piksela dla niebieskiej diody LED imitującej gwiazdę. 9

kanymi poprzez symulację gwiazdy za pomocy diody LED z przesłoną 1 pokazuje, że dioda powoduje jakościowo inną odpowiedź detektora (Rysunki 11 i 12), zatem same badania z wykorzystaniem diody nie pozwalają na poprawne wyznaczenie poprawek. Podczas wykonywania ćwiczenia spostrzeżono także niewłaściwy współczynnik z którym były uwzględniane poprawki do pozycji, jak również odkryto niezaplanowaną możliwość dostępu studentów do jednego z komputerów obsługującego stronę WWW. pdf 1 por. A.F. Żarnecki Pi of the Sky, http://hep.fuw.edu.pl/u/zarnecki/talks/afz_pi2009. 10