(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) (13) T3 (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego:

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP (13) T3 (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: (51) Int. Cl. F41A9/53 ( ) (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej Europejski Biuletyn Patentowy 2008/26 EP B1 (54) Tytuł wynalazku: Pistolet ze wskaźnikiem załadowania komory (30) Pierwszeństwo: US (43) Zgłoszenie ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy 2005/42 (45) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono: Wiadomości Urzędu Patentowego 01/2009 (73) Uprawniony z patentu: STURM, RUGER & COMPANY, INC., Southport, US PL/EP T3 (72) Twórca (y) wynalazku: McGarry James, Prescott Valley, US (74) Pełnomocnik: Jan Wierzchoń&Partnerzy Biuro Patentów i Znaków Towarowych Sp.j. rzecz. pat. Twardowska Aleksandra Warszawa skr. poczt. 709 Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

2 9024/08 EP Pistolet ze wskaźnikiem załadowania komory Opis wynalazku PRZEDMIOT WYNALAZKU [0001] Niniejszy wynalazek ogólnie dotyczy broni palnej, a w szczególności urządzenia informującego o obecności naboju w komorze nabojowej pistoletu (czyli o załadowanej komorze ). [0002] Choć stan załadowania komory nabojowej pistoletu zwyczajowo sprawdza się jednoznacznie przez otwarcie mechanizmu i wzrokową kontrolę obecności naboju w komorze, wprowadzano już wcześniej oprzyrządowanie, którego celem było usprawnienie tej procedury dzięki udostępnieniu urządzenia mechanicznego sygnalizującego obecność naboju w komorze, zwłaszcza w przypadku pistoletów wojskowych, gdy otwarcie komory i wzrokowe sprawdzenie stanu załadowania może być niepraktyczne lub niemożliwe z powodu konieczności pozostania niewykrytym lub działania w całkowitej ciemności. W jednym z rodzajów znanego wizualnego wskaźnika stanu naładowania komory dla pistoletów na amunicję centralnego zapłonu, w bocznej lub górnej części lufy lub ścianki komory nabojowej wycina się niewielkie okienko umożliwiające użytkownikowi broni dostrzeżenie łuski naboju w przewodzie lufy. Jednak takie małe wizjery mogą być łatwo blokowane przez brud, niespalone resztki prochu strzelniczego, nawarstwiającą się sadzę i smar, które mogą zasłaniać okienka i powodować, że taki wskaźnik stanie się bezużyteczny. Inną wadą wskaźników typu okienkowego jest to, że ich wskazania nie zawsze są wyczuwalne dla użytkownika, przez co urządzenia takie nie nadają się do użytku nocą lub w innym ciemnym otoczeniu. [0003] W innym znanym wskaźniku stanu załadowania komory, przeznaczonym do pistoletów na amunicję centralnego zapłonu, większy otwór lub okienko wycina się w tylnej bocznej części lufy lub ścianki komory. Otwór ten rozszerza się jak wycinek koła do wnętrza z zewnątrz lufy i sięga przez ściankę boczną i tylną lufy, o którą opiera się

3 2 obrzeże naboju wprowadzonego do przewodu lufy. W broni instaluje się długi, cienki, elastyczny element, przymocowany jednym końcem do prowadnicy lub trzonu zamka. Na drugim końcu element ten zaopatrzony jest w niewielką część wystającą, która przechodzi przez okienko do środka lufy, stykając się z łuską naboju, gdy nabój jest ładowany do lufy. Element ten jednak jest odchylany na zewnątrz przez łuskę naboju tylko w bardzo niewielkim stopniu. Ponadto przy załadowanej komorze element ten bardzo nieznacznie wystaje poza zewnętrzną powierzchnię pistoletu, przez co nie daje łatwo wyczuwalnego wskazania jej stanu. Oba te czynniki powodują, że wizualne rozróżnienie stanu naładowania komory i stanu rozładowania komory przez rozpoznanie zmiany położenia wskaźnika jest dla użytkownika broni trudne. [0004] Inny znany wydłużony wskaźnik przeznaczony do pistoletów na amunicję centralnego zapłonu również wykorzystuje otwór wycięty w ściance komory i niewielką dźwignię przechylną. Dźwignia ta jest stosunkowo krótka i zamontowana na górze pistoletu na poprzecznym sworzniu znajdującym się w przybliżeniu pośrodku dźwigni. Przednia część dźwigni styka się z nabojem wprowadzanym do komory nabojowej, co powoduje uniesienie dźwigni ku górze. Choć wskaźnik wystaje nieco ponad górną powierzchnię pistoletu, gdy styka się z nabojem (czyli przy załadowanej komorze), wielkość przesunięcia jest niewielka z powodu małej długości wskaźnika i centralnego położenia sworznia. W związku z tym wystająca część wskaźnika jest mała i trudno do zauważenia dla użytkownika pistoletu. Odsłonięta powierzchnia wskaźnika jest też zbyt mała, by umieścić na niej pisemne lub graficzne informacje odpowiedniej wielkości, aby były łatwe do odczytania dla użytkownika. Ponadto połączenie sworzniem jest podatne na złamania i zakleszczanie się w wyniku gromadzenia się brudu i resztek sadzy powstających przy oddawaniu strzałów, zwłaszcza z powodu niewielkiej odległości dzielącej sworzeń od obszaru komory. W związku z tym istnieje zapotrzebowanie na wskaźnik załadowania komory, który zapewni lepiej widoczne, łatwiejsze do odczytania i bardziej wiarygodne wskazanie obecności naboju w komorze, niż urządzenia dostępne do tej pory. [0005] Patent nr US 4,726,136 (DORNAUS et al.) przedstawia broń palną wyposażoną w blok iglicy, który odciąga iglicę od kurka niezależnie od mechanizmu uaktywniającego kurek. Wskaźnik załadowania komory obejmuje przechylną dźwignię wskaźnika, odporną na złamanie i zacinanie się.

4 3 PODSUMOWANIE WYNALAZKU [0006] Według niniejszego wynalazku zapewniony jest automatyczny pistolet na amunicję centralnego zapłonu zgodnie z załączonymi zastrzeżeniami od 1 do 20. [0007] Wynalazek stanowi wskaźnik załadowania komory nabojowej do pistoletów na amunicję centralnego zapłonu, dostarczający użytkownikowi pistoletu, w przeciwieństwie do wskaźników znanych dotychczas, informację wizualną i dotykową o obecności naboju w komorze nabojowej. Przy odsuniętej komorze nabojowej wskaźnik załadowania komory zapewnia też dostęp do odsłoniętej powierzchni o wystarczająco dużych rozmiarach, by dało się na niej umieścić pisemne i/lub graficzne informacje komunikujące użytkownikowi pistoletu stan załadowania komory. Ponieważ w przykładzie wykonania wskaźnik może być obrotowo zamocowany na pistolecie bez sworznia, z wykorzystaniem nowatorskiego osadzenia również opisanego w niniejszym dokumencie, mechanizm wskaźnika zwiększa wiarygodność wskazań z uwagi na mechaniczną prostotę swojej konstrukcji. Korzystny przykład wykonania pistoletu na amunicję centralnego zapłonu ze wskaźnikiem załadowania komory obejmuje w zasadzie podstawę, obudowę z powierzchnią zewnętrzną i podparcie wahliwe, wokół którego może się przechylać wskaźnik załadowania komory, komorę wydzieloną w obudowie, do której ma być wprowadzany nabój, lufę oraz element wskazujący. W przykładzie wykonania obudowa może mieć charakter przesuwny i być montowana przesuwnie na podstawie; można ją wtedy zsunąć ruchem posuwisto-zwrotnym w kierunku osiowo-wzdłużnym. [0008] Korzystnie element wskazujący stanowi dźwignia w postaci wydłużonego pręcika, którą można zamontować na górnej powierzchni pistoletu. Zgodnie z przykładem wykonania, element wskazujący można zamocować w obudowie za komorą. Element wskazujący może się poruszać między pozycją komory niezaładowanej a pozycją komory załadowanej. W tym drugim położeniu nabój znajdujący się w komorze pistoletu powinien stykać się i naciskać na przód elementu wskazującego, powodując jego przesunięcie w górę, przez co ten ostatni powinien wystawać na zewnątrz ponad powierzchnię obudowy. Przynajmniej część elementu wskazującego powinna być odsłonięta. W przykładzie wykonania można zamocować tylny koniec elementu wskazującego do obudowy, dzięki czemu element wskazujący może być znacznie dłuższy, a jego wskazanie może być zaznaczone znacznie większym skokiem niż w przypadku innych znanych wskaźników. Równocześnie dzięki temu w położeniu komory załadowanej odsłonięta zostaje większa część powierzchni elementu wskazującego, co zapewnia odpowiednie miejsce na umieszczenie pisemnej i/lub graficznej informacji wskazującej, że

5 4 komora jest załadowana. [0009] Element wskazujący może mieć początek, koniec i środek w równomiernych odstępach. Według jednego wykonania wynalazku początek stanowi przedni koniec, a koniec tylny koniec. Według jednego wykonania wynalazku element wskazujący jest mocowany osiowo na podparciu wahliwym między środkiem a jednym z dwóch końców. Według innego wykonania wynalazku element wskazujący można mocować na podparciu wahliwym przy tylnym końcu elementu wskazującego. Korzystnie element wskazujący może być ustawiony w obudowie w taki sposób, że styka się z nabojem i jest korzystnie przesuwany w taki sposób, by wystawał na zewnątrz ponad powierzchnię obudowy, aby użytkownik pistoletu otrzymywał wizualną i dotykową informację o załadowaniu naboju do komory (tj. pozycji wskazanie załadowania komory ). [0010] Zgodnie z innym aspektem korzystnego wykonania wynalazku element odchylający, taki jak sprężyna, może być połączony z elementem wskazującym stan załadowania komory. Sprężyna może być wsparta na elemencie przesuwnym i oddziaływać na element, aby odchylać go od opisanej wyżej pozycji komory załadowanej. Według jednego Według jednego przykładu wykonania wynalazku element odchylający może stanowić sprężyna śrubowa. [0011] Według jednego przykładu wykonania wynalazku element wskazujący powinien mieć powierzchnię dotykową ustawioną w taki sposób, by wchodziła ona w kontakt z nabojem i wykrywała go, i powierzchnię sygnalizacyjną, informującą o obecności naboju w komorze. Korzystnie, w pozycji komory załadowanej powierzchnia sygnalizacyjna powinna wystawać na zewnątrz, ponad powierzchnię pistoletu. Powierzchnia sygnalizacyjna ma ozdobny kształt i zgodnie z przykładem wykonania może zawierać ozdobne symbole pisemne, graficzne, kolorowe i/lub inne odpowiednie znaki lub ich kombinację na jednej lub więcej części powierzchni dla poinformowania o stanie załadowanej komory. [0012] Zgodnie z wynalazkiem zapewniony jest również sposób informowania o załadowaniu komory nabojowej pistoletu według załączonych zastrzeżeń od 21 do 24 z użyciem pistoletu według załączonych zastrzeżeń od 1 do 20. [0013] Zapewniony jest też sposób informowania o załadowaniu komory nabojowej pistoletu, obejmujący: załadowanie naboju do komory pistoletu wyposażonej w obudowę z powierzchnią zewnętrzną; kontakt jednego końca wydłużonego elementu wskazującego o dwóch końcach z nabojem; wychylenie elementu wskazującego w okolicy przeciwnego końca wskutek kontaktu z nabojem; przesunięcie elementu wskazującego; i

6 5 wystawanie przynajmniej części elementu wskazującego na zewnątrz poza powierzchnię zewnętrzną obudowy, co odpowiada pozycji komory załadowanej i zasygnalizowaniu użytkownikowi pistoletu obecności naboju w komorze. Według jednego przykładu wykonania wynalazku sposób ponadto obejmuje przerwanie kontaktu między nabojem a elementem wskazującym i wycofanie elementu wskazującego do wnętrza obudowy, do pozycji komory rozładowanej. Według innego przykładu wykonania wynalazku sposób obejmuje umieszczenie odpowiednich symboli na tej części elementu wskazującego, która wystaje poza zewnętrzną powierzchnię obudowy w celu poinformowania o załadowaniu komory z wycofaniem elementu wskazującego do wnętrza pistoletu i ustawieniu w pozycji komory rozładowanej, przy braku kontaktu między elementem wskazującym a obrzeżem naboju. [0014] Jeśli chodzi o terminy używane w niniejszym dokumencie, przód pistoletu zdefiniowany jest jako koniec lufy, a tył pistoletu zdefiniowany jest jako koniec rękojeści lub kolby. Lewa strona zdefiniowana jest jako strona widoczna wtedy, gdy lufa jest skierowana w lewo, a prawa strona jest stroną widoczną wtedy, gdy lufa jest skierowana w prawo. Przy ustawieniu pistoletu równolegle do podłoża, góra pistoletu ogólnie oznacza górną część obejmującą celownik. Za dół pistoletu ogólnie uważa się część dolną obejmującą mechanizm spustowy. W niniejszym dokumencie mogą też wystąpić terminy odnoszące się do orientacji z użyciem pistoletu jako układu odniesienia, zatem w przód oznacza kierunek ku końcowi pistoletu zawierającemu wylot lufy (przód lufy), a w tył kierunek ku końcowi pistoletu zawierającemu rękojeść lub kolbę. W dół oznacza kierunek ku dolnej lub spodniej części pistoletu, a w górę kierunek ku górnej części pistoletu, znajdującej się po przeciwnej stronie dolnej lub spodniej części pistoletu. Za oznacza miejsce lub pozycję z tyłu pistoletu. Choć korzystny przykład wykonania elementu wskaźnikowego szczególnie nadaje się do stosowania w przypadku pistoletu na amunicję centralnego zapłonu, korzystne wykonanie wynalazku może być też stosowane z powodzeniem w przypadku innych scalonych nabojów centralnego zapłonu, w przypadku których pożądane jest uzyskanie wskazania o załadowaniu komory pistoletu. Nie uważa się za praktyczne stosowanie opisywanego wskaźnika w przypadku ładowanych automatycznie pistoletów na amunicję bocznego zapłonu, ponieważ stosunkowo cienkie łuski nabojów tego typu mogą ulegać rozerwaniu przy wystrzeliwaniu z komory, której ścianki zostały zmodyfikowane w celu zamontowania opisywanego wskaźnika.

7 6 SKRÓCONY OPIS RYSUNKÓW [0015] Cechy korzystnych przykładów wykonania zostaną opisane w odniesieniu do następujących rysunków, na których analogiczne elementy są oznaczone jednakowo. [0016] Fig. 1 przedstawia widok z tyłu jednego przykładu wykonania broni palnej mającej postać ładowanego automatycznie pistoletu na amunicję centralnego zapłonu ze wskaźnikiem załadowania komory, w którym fragment zewnętrznej części pistoletu został usunięty w celu uwidocznienia komory i naboju załadowanego do komory; [0017] Fig. 2 przedstawia rzut pionowy lewej strony pistoletu z Fig. 1 z wycięciem w celu uwidocznienia elementów wewnętrznych, prezentujący nabój załadowany do komory oraz obudowę i zespół lufy w położeniu całkowicie od przodu; [0018] Fig. 2A przedstawia powiększenie fragmentu Fig. 2, prezentujące wskaźnik załadowania komory w pozycji uaktywnionej; [0019] Fig. 3 przedstawia nabój centralnego zapłonu, który można zastosować do pistoletu z Fig. 1; [0020] Fig. 4 przedstawia rzut pionowy lewej strony obudowy i zespół lufy pistoletu z Fig. 1; [0021] Fig. 4A przedstawia powiększenie fragmentu Fig. 4, prezentujące wskaźnik załadowania komory w pozycji zdezaktywowanej; [0022] Fig. 5A przedstawia widok z góry pistoletu z Fig. 4 z nabojem z Fig. 3 przedstawionym linią przerywaną; [0023] Fig. 5B przedstawia widok z góry pistoletu z Fig. 4 z usuniętym wskaźnikiem załadowania komory i celownikiem; [0024] Fig. 6 przedstawia rzut pionowy lewej strony pistoletu z Fig. 1 z fragmentem odciętym w celu uwidocznienia elementów wewnętrznych, prezentujący nabój załadowany do komory oraz obudowę i zespół lufy w położeniu częściowo od przodu; [0025] Fig. 7 przedstawia widok z góry zespołu lufy pistoletu z Fig. 1; [0026] Fig. 7A przedstawia widok z tyłu zespołu lufy z Fig. 7; [0027] Fig. 8 przedstawia przekrój zespołu lufy z Fig. 7 wzdłuż linii 8-8 na Fig. 7; [0028] Fig. 9 przedstawia widok z góry wskaźnika załadowania komory pistoletu z Fig.1; [0029] Fig. 10 przedstawia widok z boku wskaźnika załadowania komory z Fig. 9; [0030] Fig. 11 przedstawia widok z przodu wskaźnika załadowania komory z Fig. 9; [0031] Fig. 12 przedstawia widok z dołu wskaźnika załadowania komory z Fig. 9; [0032] Fig. 13 przedstawia widok z dołu w rzucie perspektywicznym wskaźnika zała-

8 7 dowania komory z Fig. 9; [0033] Fig. 14 przedstawia rzut pionowy boczny celownika pistoletu z Fig. 1; [0034] Fig. 15 przedstawia widok z góry celownika z Fig. 14. OPIS KORZYSTNYCH PRZYKŁADÓW WYKONANIA [0035] W tym miejscu opisany zostanie korzystny przykład wykonania wskaźnika załadowania komory, dla wygody w odniesieniu do użycia broni palnej na amunicję centralnego zapłonu w postaci ładowanego automatycznie pistoletu na amunicję centralnego zapłonu (tj. mającej zapłonnik zlokalizowany pośrodku podstawy naboju). [0036] Odnosząc się szczególnie do Figur 1-2, można stwierdzić, że pistolet 20 składa się przede wszystkim z obudowy z suwadłem 22, wydłużającego się wzdłużnie zespołu lufy 24, korpusu 26 obejmującego kabłąk spustowy 28, korpusu rękojeści 40 z zamontowaną na nim rękojeścią 30, iglicy 130, spustu 32, kurka 34, muszki 36 i celownika 38. Korpus rękojeści 40 może mieścić wymienny magazynek 156 ze sprężynowym dosyłaczem pocisku, który jest w stanie podtrzymywać i dozować wiele różnych typów nabojów, ładując automatycznie pistolet 20. Element wskazujący 60, który służy jako wskaźnik załadowania komory, w przypadku korzystnego przykładu wykonania może stanowić wydłużoną dźwignię prętową, jak pokazano na rysunku. Poniżej opisane zostaną bardziej szczegółowo poszczególne elementy pistoletu 20. [0037] Jak można dodatkowo zobaczyć na Figurach 7-8, zespół lufy 24 obejmuje lufę 42 z przewodem lufy 44 i blok komory 46 na tylnym końcu zespołu lufy 24. Blok komory 46 może stanowić integralną całość z lufą 42 lub może być oddzielnym elementem połączonym z lufą 42. W przykładzie wykonania zespół lufy 24 powinien być oddzielony przynajmniej częściowo wewnątrz suwadła 22. Należy zauważyć, że blok komory 46 może mieć dowolny stosowny rozmiar i kształt (na przykład prostokątnego lub kwadratowego prostopadłościanu, walca itd.), jeśli tylko pasuje do wnętrza suwadła 22. W korzystnym przykładzie wykonania blok komory 46 ma kształt prostokątnego prostopadłościanu. Blok komory 46 powinien mieć wymiary zewnętrzne w przekroju większe niż lufy 42, jak pokazano na rysunku ale nie jest to konieczne. [0038] Blok komory 46 obejmuje komorę 48, która w korzystnym przykładzie wykonania może być cylindrycznym przewodem usytuowanym koncentrycznie z przewodem lufy 44. Komora 48 ma rozmiar i konfigurację odpowiednią do przyjęcia i pomieszczenia naboju 50, który zgodnie z przykładem wykonania pistoletu 20 może być ładowany do przodu z magazynku 156 w trakcie przygotowania do oddania strzału. Po wystrzele-

9 8 niu pusta łuska naboju jest wyprowadzana do tyłu z komory 48 i wyrzucana z pistoletu 20. [0039] Przewód lufy 44 i komora 48 łącznie określają oś podłużną LA pistoletu 20, przechodzącą w związku z tym wzdłuż osiowej linii środkowej przewodu lufy 44 i komory 48. Używany w niniejszym dokumencie termin podłużny oznacza kierunek równoległy do osi podłużnej LA. Oś poprzeczna TA jest definiowana jako prostopadła do osi podłużnej LA. Używany w niniejszym dokumencie termin poprzeczny oznacza kierunek ku dowolnemu bokowi pistoletu 20, równoległy do osi poprzecznej TA. [0040] W dalszym odniesieniu do Figur 7-8, blok komory 46 może ponadto obejmować ściany boczne 80 po obu stronach komory 48, ścianę górną 82 z powierzchnią górną 84, ścianę dolną 86 ze skierowanym w dół występem krzywki 98 i skierowanym w dół występem pochyłości 88 umożliwiającej ładowanie naboju z magazynku do komory 48, oraz skierowaną w tył powierzchnią zamka 92, otaczającą wlot do komory 96. Tylna powierzchnia zamka 92 może ponadto obejmować górny tylny występ 94 rozciągający się od tego miejsca w tył w kierunku wzdłużnym i zanikający nad wlotem do komory 96. Górny tylny występ 94 służy do zapewnienia prześwitu 160 między tylną powierzchnią zamka 92 a czołową powierzchnią zamka 116 suwadła 22 w celu pomieszczenia obrzeża pierścieniowego 56 i bruzdy wyrzutnika 58 naboju 50 (patrz Fig. 4). [0041] W korzystnym przykładzie wykonania w górnym tylnym występie 94 wykonuje się rowek 90 sięgający w dół i w tył, który ma pomieścić element wskazujący 60. W kierunku w dół rowek 90 powinien ciągnąć się przez cały górny tylny występ 94, aby dosięgnąć tylnej powierzchni zamka 92 przy wlocie 96 do komory 48. W kierunku w tył rowek 90 powinien również ciągnąć się od tylnej powierzchni zamka 92 bloku komory przez cały górny tylny występ 94, w kierunku równoległym do osi podłużnej LA pistoletu 20. W korzystnym przykładzie wykonania rowek 90 przesuwnie prowadzi element wskazujący 60 i umożliwia elementowi wskazującemu 60 kontakt z nabojem 50 w trakcie ładowania i po całkowitym jego umieszczeniu w komorze 48, jako to zostanie opisane poniżej. [0042] Jak najlepiej pokazano na Fig. 3, nabój 50 stosowany w korzystnym przykładzie wykonania może składać się z łuski 52, pocisku 53 umieszczonego w łusce 52, podstawy 54, obrzeża pierścieniowego 56 u podstawy i bruzdy wyrzutnika 58. Powierzchnia wierzchnia 55 na górnej krawędzi łuski 52 ma kształt schodkowy i pasuje do schodkowej krawędzi 41 w komorze 48, którego zadaniem jest utrzymywanie naboju 50 w po-

10 9 zycji całkowicie nieruchomej po załadowaniu do komory 48 (patrz Fig. 2). W przypadku naboju centralnego zapłonu podstawa naboju 54 może zawierać spłonkę 51 umieszczoną pośrodku podstawy 54 i zawierającą materiał inicjujący zapłon. Zależnie od typu stosowanej amunicji, obrzeże 56 może mieć średnicę mniejszą od średnicy łuski 52 (nabój z obrzeżem zredukowanym lub wręgowym), taką samą (nabój bezobrzeżowy) lub większą (nabój obrzeżowy). Należy podkreślić, że przy korzystnym przykładzie wykonania można używać amunicji wielu różnych typów bez ograniczeń, jeśli tylko element wskazujący 60 będzie przesuwany w wyniku kontaktu z nabojem załadowanym do komory 48, co będzie powodować zmianę położenia elementu wskazującego 60, jak to zostanie opisane poniżej. [0043] Dodatkowo, w odniesieniu do Figur 4-6, suwadło 22 ma przedni koniec 117 (lufowy) i tylny koniec 119 (kurkowy). W korzystnym przykładzie wykonania suwadło 22 może być montowane przesuwnie na korpusie 26 za pomocą systemu prowadnic (nie pokazano) i jest przechylone w przód, najlepiej pod działaniem sprężyny powrotnej 158. Suwadło 22 przesuwa się ruchem postępowo-zwrotnym osiowo w przód i w tył, reagując na siły odrzutu powstające w trakcie oddawania strzałów z pistoletu 20 i pod działaniem sprężyny powrotnej. W trakcie ruchu w tył suwadło 22 umożliwia wyrzucenie pustej łuski 52 zużytego naboju (tj. o oddaniu strzału z pistoletu 20) i załadowanie nowego naboju 50 z magazynka. Nowy nabój 50 jest ładowany do komory przez suwadło 22 podczas jego powrotnego ruchu w przód. [0044] Suwadło 22 może być częściowo puste wewnątrz i posiadać liczne powierzchnie zewnętrzne 100 i wewnętrzne 102. W przedniej części suwadła 22 powierzchnie wewnętrzne 102 tworzą otwierającą się w dół przednią wnękę wewnętrzną 104, która mieści przynajmniej część zespołu lufy 24 powiązanego funkcjonalnie z suwadłem 22. Korzystnie zespół lufy 24 powinien być wsuwany do suwadła 22 w taki sposób, by suwadło 22 i zespół lufy 24 mogły poruszać się niezależnie od siebie z powodów, które zostaną wyjaśnione poniżej w związku z działaniem pistoletu 20. Tylna część suwadła 22 obejmuje skierowaną do przodu czołową powierzchnię zamka 116, która przylega do podstawy 54 naboju 50 i wspiera ją, gdy nabój jest załadowany do komory 48. Czołowa powierzchnia zamka 116 może mieć wrąb czołowej powierzchni zamka 118, w który wchodzi górny tylny występ 94 skierowany w tył z bloku komory 46 i nad komorę 48, jak opisano powyżej. Wraz z górnym tylnym występem 94, wrąb części zamkowej 118 służy do zamykania obszary z tyłu komory 48, gdy blok komory 46 znajduje się w szczelinie wyrzutnika 112, na przykład gdy nabój jest całkowicie wprowadzony do ko-

11 10 mory i gotowy do strzału. [0045] Suwadło 22 może dodatkowo posiadać zewnętrzną powierzchnię wierzchnią110, stanowiącą fragment zewnętrznych powierzchni 100 suwadła. Powierzchnia 110 może rozciągać się nawet wzdłuż całej długości suwadła 22. W pobliżu tylnej części powierzchni wierzchniej 110 może znajdować się ogólnie płaska i szeroka pozioma powierzchnia spocznikowa 108, przeznaczona pod montaż celownika 38 na suwadle 22. Ponadto pistolet 20 może mieć szczelinę wyrzutnika 112 ciągnącą się w bok i w dół przez suwadło 22, i otwierającą się do wnęki wewnętrznej 104. Gdy pistolet 20 jest gotowy do strzału z nabojem 50 załadowanym do komory 48 (patrz na przykład Figury 2 i 6), komora 48 jest widoczna przez szczelinę wyrzutnika 112, którą w większości blokuje. Gdy suwadło 22 jest odpychane do tyłu przy oddawaniu strzału z pistoletu 20, szczelina wyrzutnika 112 przemieszcza się poza komorę 48 i otwiera, umożliwiając wyrzucenie łuski zużytego naboju przez szczelinę 112. [0046] Suwadło 22 obejmuje ponadto wnękę iglicy 106, wykonaną w taki sposób, by pomieściła iglicę 130. W przykładzie wykonania wnęka iglicy 106 korzystnie powinna być ustawiona koncentrycznie z linią osiową komory 48 na czołowej powierzchni zamka 116. Ustawia to iglicę 130 w taki sposób, że uderza w środek podstawy naboju 54, gdzie znajduje się spłonka 51, i powoduje oddanie strzału z pistoletu 20. Wnęka iglicy 106 powinna pasować kształtem do iglicy 130 i zgodnie z przykładem wykonania, jak pokazano, może mieć kilka wgłębień o różnych średnicach wewnętrznych, aby pasować do kształtu iglicy 130. [0047] Iglica 130 korzystnie porusza się wzdłużnym ruchem posuwisto-zwrotnym w przód i w tył, i jest aktywowana mechanicznie za pomocą spustu 32. Iglica 130 jest umieszczana we wnęce iglicy 106 i może być odchylana przez sprężynę (nie pokazano) do tyłu, w kierunku przeciwnym do komory 48, jak wspomniano powyżej. Kurek 34 jest mechanicznie połączony ze spustem 32. Naciśnięcie spustu 32 powoduje opadnięcie kurka 34 w przód, z pozycji gotowej do strzału (jak pokazano na Fig. 2) i uderzenie tylnej części iglicy 130. Iglica 130 jest wtedy popychana do przodu w kierunku przeciwnym do oddziaływania sprężyny i uderza spłonkę naboju, aby odpalić ładunek prochowy. [0048] W korzystnym przykładzie wykonania w suwadle 22 można wykonać wydłużony wzdłużnie rowek 114, do którego będzie mógł wsuwać się element wskazujący 60. Korzystnie rowek 114 powinien być podłużny i wykonany w powierzchni wierzchniej 110 suwadła 22. Zgodnie z przykładem wykonania rowek 114 ma ogólnie kształt pro-

12 11 stopadłościenny (najlepiej widoczny na Fig. 5B). Rowek 114 korzystnie jest zorientowany w kierunku równoległym do powierzchni wierzchniej 110. W przykładzie wykonania jak pokazano, rowek 114 rozciąga się w tył od tylnej części szczeliny wyrzutnika 112 do punktu w pobliżu celownika 38, co bardziej szczegółowo wyjaśniono poniżej. Rowek 114 ma głębokość D, jak pokazano na Fig. 4, która może się zmieniać wzdłuż długości rowka 114, aby dopasować się do kształtu elementu wskazującego 60. Tylna część rowka 114 może też mieć spocznik podstawy 111, na którym będzie się opierać podstawa 120 elementu wskazującego 60, i cylindryczne wycięcie 113, które może mieścić element odchylający, na przykład sprężynę śrubową, jak będzie to dokładniej opisane poniżej. [0049] W odniesieniu do Figur 14 i 15 celownik 38 korzystni zamontowany jest na poziomej powierzchni spocznikowej 108 w powierzchni wierzchniej 110 suwadła 22. Celownik 38 ma powierzchnię wierzchnią 142, powierzchnię spodnią 144, tylny koniec 145 i przednią powierzchnię nachyloną 146. Linia przecięcia powierzchni 144 i 146 stanowi krawędź natarcia 148, która w trakcie działania oddziałuje na element wskazujący 60, by uchylnie podnosić element wskazujący 60 ku suwadłu 22, jak to zostanie dokładniej opisane poniżej. Celownik 38 ma ponadto wierzchnią powierzchnię celowania 143, która zgodnie z przykładem wykonania powinna być wpuszczona poniżej rozdzielonych powierzchni szczytowych 147 z tyłu celownika 38. Celownik 38 powinien być montowany na powierzchni spocznikowej 108 suwadła 22 za pomocą pasowanego wtłaczaniem połączenia wczepinowego między suwadłem 22 i celownikiem 38. W otworze łącznika gwintowego 141 w celowniku 38 można umieścić łącznik gwintowy (nie pokazano), opierający się o powierzchnię spocznikową 108 jako dodatkowe zabezpieczenie. [0050] W doniesieniu do Figur 1-6 pistolet 20 jest ponadto wyposażony w ruchomy element wskazujący 60, który wykrywa obecność naboju 50 w komorze 48 (tj. stan załadowania komory) i informuje o niej użytkownika pistoletu. Element wskazujący 60 zapewnia użytkownikowi wizualne i dotykowe wskazanie lub sygnał o załadowanej komorze, jak to dokładniej opisano poniżej. [0051] W korzystnym przykładzie wykonania element wskazujący 60 można zamocować w suwadle 22, a bardziej korzystnie element wskazujący 60 powinien być umieszczony w rowku 114 znajdującym się w powierzchni wierzchniej 110 suwadła 22 (patrz na przykład Fig. 5A). Element wskazujący 60 może być obrotowo zamontowany w suwadle 22 w punkcie obrotu P. Korzystnie element wskazujący 60 usytuowany jest na

13 12 suwadle 22 w taki sposób, by co najmniej część elementu wskazującego 60 mogła zostać wprowadzona w kontakt i operacyjnie sprzężona przez nabój 50 przy ładowaniu i po załadowaniu naboju do komory 48. Zgodnie z przykładem wykonania element wskazujący 60 znajduje się w większości w suwadle 22, gdy nie ma kontaktu z nabojem 50 (tj. w pozycji wskazującej na niezaładowaną komorę). Na tej podstawie można odróżnić to wskazanie od wskazania stanu załadowania komory, w którym przynajmniej część elementu wskazującego 60 korzystnie wystawać na zewnątrz, poza powierzchnie zewnętrzne 100 suwadła 22, aby dostarczyć wyraźnej informacji wzrokowej i dotykowej, że nabój 50 został załadowany do komory 48. [0052] Warto podkreślić, że możliwe są też inne pozycje montażu elementu wskazującego 60 o ile tylko element wskazujący 60 zostanie zamontowany wystarczająco blisko komory 48, by przynajmniej część elementu wskazującego 60 mogła wejść w kontakt i zostać przesunięta przez nabój 50 w momencie ładowania i po załadowaniu naboju do komory 48. [0053] Ze szczególnym odniesieniem do Figur 9-13 korzystny przykład wykonania elementu wskazującego 60 opisany zostanie bardziej szczegółowo. Korzystnie, element wskazujący 60 stanowi wydłużona dźwignia prętowa, jak pokazano na rysunku. Należy jednak zauważyć, że możliwe są też inne odpowiednie przykłady wykonania i konfiguracje elementu wskazującego 60, o ile tylko element ten można ustawić w pozycji wskazującej załadowanie komory, gdy zetknie się z nabojem. Skutkiem tego wynalazek nie jest ograniczony do korzystnego przykładu wykonania elementu wskazującego 60, który zostanie teraz opisany. [0054] Jak pokazano na wspomnianych figurach, element wskazujący 60 obejmuje przedni koniec 61, tylny koniec 62 i część środkową 63, znajdująca się między końcami. Tylny koniec 62 może mieć kształt zaokrąglony, zakrzywiony lub łukowaty, jak pokazano na rysunku. Część środkowa 63 ma powierzchnię spodnią 73, powierzchnię wierzchnią 74 i dwie rozciągające się wzdłużnie i znajdujące się naprzeciwko siebie powierzchnie boczne 65, łączące powierzchnię wierzchnią i spodnią, a przez to określające wysokość H3 (jak pokazano na Fig. 10) części środkowej 63. Część środkowa 63 ma całkowitą szerokość W1 i całkowitą długość L, mierzoną od przedniego końca 61 do tylnego końca 62 i wyznaczającą środek C, znajdujący się w równej odległości od każdego z końców 61, 62. Środek C wyznacza z kolei przednią połowę 131 od środka C do przedniego końca 61 i tylną połowę 132 od środka C do tylnego końca 62. Szerokość W1 może być względnie niezmienna wzdłuż długości L lub może różnić się w jednym

14 13 lub w więcej miejscach, zależnie od konstrukcji wskaźnika. [0055] W przykładzie wykonania szerokość W1 może zwykle wynosić 0,10 cala (0,25 cm), optymalnie co najmniej 0,120 cala (0,30 cm). Długość L może zwykle wynosić 1,0 cala (2,54 cm), optymalnie co najmniej 1,25 cala (3,17 cm). Wysokość H3 może zwykle wynosić 0,090 cala (0,23 cm), optymalnie co najmniej 0,10 cala (0,25 cm). [0056] Element wskazujący 60 obejmuje też część czujnikową 64, która styka się i jest przemieszczana przez nabój 50. Optymalnie część czujnikowa 64 powinna znajdować się na przedzie elementu wskazującego 60; możliwe są też jednak inne lokalizacje na elemencie wskazującym 60, jeśli tylko część czujnikowa 64 może stykać się z nabojem 50. W korzystnym przykładzie wykonania część czujnikowa 64 ma szerokość W2, która może być mniejsza od szerokości W1 części środkowej 63. W przykładzie wykonania szerokość W2 może zwykle wynosić co najmniej 0,04 cala (0,10 cm), korzystnie co najmniej 0,05 cala (0,13 cm). Część czujnikowa 64 przesuwa się przez rowek 90 w górnym tylnym występie 94 bloku komory 46, zatem mniejsza szerokość W2 części czujnikowej 64 służy zachowaniu wytrzymałości konstrukcyjnej górnego tylnego występu 94, minimalizując ilość materiału, jaką trzeba usunąć z górnego tylnego występu 94, by część czujnikowa 64 mogła się w nim pomieścić. Górny tylny występ 94 doznaje dużych obciążeń udarowych, gdy jest uderzany przez suwadło 22 podczas ładowania naboju, a ponadto pomaga utrzymać uszczelnienie tyłu komory 46 przy oddawaniu strzału. Występ 94 pomaga również wspierać łuskę naboju, gdy poddawana jest ona wysokiemu ciśnieniu powstającemu przy spalaniu materiału miotającego. [0057] Część czujnikowa 64 obejmuje ponadto pionowe powierzchnie boczne 67 po obu bokach części czujnikowej 64 i skierowaną ku przodowi powierzchnię czołową 61 znajdującą się między powierzchniami bocznymi 67, która korzystnie jest pionowa i przylega do poziomych nachylonych powierzchni górnej i dolnej 69, 70, znajdujących się odpowiednio ponad i pod powierzchnią czołową 61. Nachylone powierzchnie górna i dolna 69, 70 korzystnie nachylone są od przodu do tyłu w płaszczyźnie poziomej pod kątem odpowiednio A1 i A2, jak pokazano na rysunku. Pionowe skośne powierzchnie boczne 68 są ulokowane w taki sposób, by stykały się z bocznymi krawędziami powierzchni czołowej 61 i korzystnie nachylone są od przodu do tyłu w płaszczyźnie pionowej pod kątem A3 względem siebie, jak pokazano na rysunku. Podczas ruchu suwadła 22 w przód przy ładowaniu naboju 50 do komory 48 część czujnikowa 64 elementu wskazującego 60 wsuwa się w tylną część rowka 90 w tylnym występie 94 bloku komory 46, jak szczegółowo opisano poniżej. Powyższe powierzchnie nachylone 69, 70 i

15 14 powierzchnia skośna 68 zapewniają płynne wsunięcie się części czujnikowej 64 do rowka 90. [0058] Korzystnie nachylone powierzchnie górna i dolna 69, 70 mogą być nachylone pod kątem odpowiednio A1, A2 w przedziale 0-90 stopni względem płaszczyzny poziomej. W korzystnym przykładzie wykonania kąty A1 i A2 wynoszą po 45 stopni. Jak dokładniej wyjaśniono poniżej, głównie dolna powierzchnia nachylona 70 wprowadzana jest w początkowy fizyczny kontakt z nabojem 50 podczas ruchu suwadła 22 w przód przy wprowadzaniu naboju do komory 48, zatem kąt A2 korzystnie wynosi więcej niż 0 stopni i mniej niż 90 stopni, aby powierzchnia nachylona 70 była nieco nachylona od przodu do tyłu, w celu zapewnienia łagodnego kontaktu z podstawą 54 i obrzeżem 56 naboju 50. Jednakże jedna lub obie powierzchnie nachylone 69, 70 mogą mieć kąt A1, A2 równy 0 lub 90 stopni tak, aby były całkowicie równoległe lub prostopadłe do płaszczyzny poziomej bez kąta w tym miejscu. [0059] Korzystnie skośne powierzchnie boczne 68 mogą być nachylone względem siebie pod kątem A3 wynoszącym 0-90 stopni w płaszczyźnie pionowej. W korzystnym przykładzie wykonania skośne powierzchnie 68 są ustawione względem siebie pod kątem A3 równym 45 stopni. Należy jednak pamiętać, że w przykładzie wykonania możliwe jest wyeliminowanie skośnych powierzchni 68, tak by powierzchnia czołowa 61 części czujnikowej 69 zajmowała całą szerokość W2 części czujnikowej 69, której boki byłyby wówczas nachylone pod kątem 90 stopni do powierzchni czołowej 61. [0060] Należy podkreślić, że w przypadku dowolnej wspomnianej wyżej powierzchni nachylonej 69, 70 i powierzchni skośnej 68 można zastosować każdy odpowiedni kąt, zapewniający gładkie wsuwanie się części czujnikowej 64. Ponadto dowolna z powierzchni nachylonych 69, 70 lub powierzchni skośnych 68 może być ustawiona pod kątem innym niż jakakolwiek inna powierzchnia nachylona lub skośna, zależnie od podejścia konstrukcyjnego. [0061] W dalszym odniesieniu do Figur 9-13 część czujnikowa 64 może stanowić strukturę zasadniczo skierowaną w dół, u góry równą z powierzchnią wierzchnią 74 elementu wskazującego 60, ale rozciągającą się w dół poniżej dolnej powierzchni 73 elementu wskazującego 60. Skutkiem tego, w przypadku tego przykładu wykonania część czujnikowa może mieć wysokość H2, która korzystnie jest większa niż wysokość H3 części środkowej 63 elementu wskazującego 60. Skoro tylko część czujnikowa 64 musi mieć wysokość wystarczającą, by stykać się z nabojem 50, część środkowa 63 może być niższa, aby zminimalizować wymaganą głębokość rowka 114 i zagłębienie się w strukturę

16 15 suwadła 22. [0062] Zgodnie z przykładem wykonania przednia część dolnej powierzchni 73 elementu wskazującego 60 może mieć kształt zakrzywiony 72, by zapewnić gładkie przejście od części środkowej 63 do części czujnikowej 64. Jak najlepiej widać na Fig. 13, obok i po obu stronach powierzchni zakrzywionej 72 mogą znajdować się wyżłobienia 71 wykonane w każdej ścianie bocznej 65 elementu wskazującego 60. Wyżłobienia 71 korzystnie ustawione są pod kątem lub nachylone jak pokazano na Fig. 13, aby zapewnić gładki ruch powrotny elementu wskazującego 60 w dół na początek rowka 114 suwadła 22 i rowka 90 w tylnym występie 94 zespołu lufy 24 (patrz Fig. 7). [0063] Jak najlepiej widać na Figurach 10 i 12, element wskazujący 60 może też obejmować wystającą w dół część podporową 75, która ma podstawę 120 i wychodzące z tego miejsca w górę pionowe ściany podstawy 79, które schodzą się z dolną powierzchnią 73 elementu wskazującego 60. Podstawa 120 korzystnie ma płaski spód, który może mieć kształt okrągły lub owalny, jak pokazano na rysunku. Równocześnie ściany podstawy 79 korzystnie są zaokrąglone tak, aby pasowały do promienia podstawy 120. Podstawa 120 korzystnie ma kształt dopasowany do spocznika podstawy 111 znajdującego się w rowku 114 suwadła 22 (patrz Fig. 5B), do którego podstawa 120 jest wprowadzana, gdy element wskazujący 60 spoczywa w rowku 114. Chociaż w korzystnym przykładzie wykonania część podporowa 75 znajduje się w tylnej połowie 132 elementu wskazującego 60 w pobliżu tylnego końca 62 i korzystnie jak najbliżej punktu obrotu P, możliwe są też inne stosowne lokalizacje. Łączna wysokość H1 (jak pokazano na Figurach 10 i 11) elementu wskazującego 60 i pionowych ścian podstawy 79 zgodnie z przykładem wykonania może wynosić co najmniej 0,2 cala (0,51 cm), korzystnie co najmniej 0,22 cala (0,56 cm). [0064] Dalsze odniesienie realizowane jest w stosunku do Figur 9-13, a ponadto do celownika 38 pokazanego na Figurach Element wskazujący 60 dodatkowo obejmuje część montażową 76, która korzystnie pasuje do celownika 38 tak, aby można było zamontować na niej osiowo element wskazujący 60 do suwadła 22. Część montażowa 76 obejmuje w zasadzie powierzchnię górną i dolną, odpowiednio 78, 121 i zasadniczo pionową powierzchnię 77. Korzystnie, górna powierzchnia pozioma 78 i powierzchnia pionowa 77 są zasadniczo płaskie, aby pasowały do zasadniczo nachylonej powierzchni przedniej 146 i powierzchni spodniej 144 celownika 38, z powodów, które staną się oczywiste poniżej. Linia przecięcia powierzchni pionowej 77 i górnej powierzchni poziomej 78 wyznacza punkt obrotu P (patrz Fig. 10), w którym obrotowo mocuje się

17 16 element wskazujący 60. Punkt obrotowy P pasuje do krawędzi natarcia 148 celownika 38, która wyznacza podparcie wahliwe dla elementu wskazującego 60 mocowanego obrotowo do suwadła 22. Powierzchnia pionowa 77 korzystnie nachylona jest pod kątem A4 do płaszczyzny pionowej, którą dobiera się stosownie do kąta A5 celownika 38 tak, aby element wskazujący 60 mógł wychylać się do góry i do tyłu, gdy nabój 50 zetknie się z elementem 60 i przesunie go. Korzystnie kąt A4 jest mniejszy niż kąt A5, aby możliwe było powstanie małej szczeliny G (patrz Fig. 4) między powierzchnią pionową 77 części montażowej elementu wskazującego 76 a nachyloną powierzchnią przednią 146 celownika 38, jak pokazano na rysunku. Szczelina G zapewnia miejsce umożliwiające elementowi wskazującemu 60 wychylanie się do tyłu bez zakleszczania się. Zatem kąt A4 nie powinien być równy kątowi A5 ani większy od niego, ponieważ element wskazujący nie mógłby się w takim przypadku wychylić do w pełni uaktywnionej pozycji wskazującej załadowanie komory, pokazanej na Fig. 2. Korzystnie, bez ograniczeń, kąt A4 może zwykle wynosić około 5-10 stopni mniej niż kąt A5. Na przykład, zgodnie z przykładem wykonania, kąt A4 wynosi około 17 stopni, podczas gdy kąt A5 wynosi 25 stopni. Warto podkreślić, że możliwe są liczne kombinacje wartości kątów A4 i A5, jeśli tylko zapewniają one powstanie wystarczającej szczeliny G, by element wskazujący 60 mógł całkowicie wychylać się do pozycji w pełni uaktywnionej, jak opisano wyżej. [0065] W korzystnym przykładzie wykonania, część montażowa 76 może znajdować się w tylnej połowie 132 elementu wskazującego 60. Bardziej korzystnie część montażowa 76 ulokowana może być w pobliżu tylnego końca 62 elementu wskazującego 60, jak pokazano na rysunku, aby długość ramienia dźwigni była odpowiednia w celu zapewnienia maksymalnego przemieszczenia przedniej połowy 131 elementu wskazującego 60 w pionie i po łuku. [0066] Element wskazujący 60 jest w sposób usuwalny mocowany na suwadle 22 przy celowniku 38 w następujący sposób. Podczas montażu pistoletu 20 najpierw element wskazujący 60 jest umieszczany w rowku 114 suwadła 22, w którym podstawa 120 elementu wskazującego 60 (patrz Figury 11 i 12) zostaje umieszczona na spoczniku podstawy 113 (patrz Fig. 5B). Celownik 38 jest mocowany na poziomej powierzchni spocznikowej 108 na powierzchni wierzchniej 110 suwadła 22. W wyniku tego górna powierzchnia pozioma 78 części montażowej elementu wskazującego 76 zostaje zatrzymana pod powierzchnią spodnią 144 celownika 38. Element wskazujący 60 zostaje w ten sposób ruchomy i obrotowy zamocowany do suwadła 22 i nie może zostać zde-

18 17 montowany z pistoletu 20 bez uprzedniego demontażu celownika 38. Takie pułapkowe połączenie obrotowe jest proste pod względem mechanicznym i niezawodne, eliminuje też potrzebę zastosowania połączenia sworzniowego, które jest podatne na złamania sworznia i może ulec awarii. Ponadto dzięki eliminacji dodatkowych części zmniejsza się koszt produkcji i potrzeby obróbki maszynowej związanej z połączeniem sworzniowym. [0067] Do wychylenia elementu wskazującego 60 do pozycji nieaktywnej, informującej o niezaładowaniu komory pokazanej na Fig. 4A można zastosować element odchylający, taki jak sprężyna śrubowa 150 (patrz np. Figury 2, 4, i 6). Sprężyna 150 działa na tylny koniec 62 elementu wskazującego 60, a bardziej dokładnie na dolną powierzchnię poziomą 121 części montażowej 76. Do dolnej powierzchni poziomej 121 przyłożona zostaje pionowa siła zwrócona w górę, wywierana przez sprężynę 150, która wychyla przedni koniec 61 elementu wskazującego 60 w dół, w kierunku zapewniającym kontakt z nabojem 50, gdy zostanie on wprowadzony do komory 48. Sprężyna 150 jest umieszczona w cylindrycznym wycięciu na sprężynę 113 (patrz Fig. 5B), korzystnie umieszczonym na samym tylnym końcu rowka 114 suwadła 22. Korzystnie, skierowana w górę siła oddziaływania sprężyny 150 na element wskazujący 60 działa na część elementu wskazującego 60 znajdującą się w kierunku tylnym względem punktu obrotowego P, aby zapewnić równocześnie wychylenie w dół przedniego końca 61 elementu wskazującego 60. Choć przedstawiony jest element odchylający mający postać sprężyny 150, należy zauważyć, że można zastosować dowolny odpowiedni typ elementu odchylającego, jeśli tylko zapewni on opisane wyżej wychylenie elementu wskazującego 60. [0068] Element wskazujący 60 ma sztywną budowę. Element wskazujący 60 może być wykonany z dowolnego typu stali; można też jednak wykorzystać dowolne inne sztywne materiały metaliczne (na przykład aluminium, tytan itp.) i niemetaliczne (na przykład tworzywa sztuczne). W korzystnym przykładzie wykonania element wskazujący 60 jest wykonany ze stali nierdzewnej. [0069] Element wskazujący 60 może mieć ozdobne pisemne i/lub graficzne wskaźniki I, które oznaczają obecność naboju 50 w komorze 48 i informują o niej użytkownika pistoletu 20. Wskaźniki I mogą obejmować dowolne stosowne znaki alfanumeryczne, symbole graficzne, kształty, kolory i/lub inne stosowne symbole lub ich kombinacje umieszczane na powierzchni sygnałowej 134 elementu wskazującego 60, których celem będzie przekazanie użytkownikowi wiadomości o stanie komora załadowana. Powierzchnia sygnałowa 134 ma kształt ozdobny i korzystnie obejmuje całą odsłoniętą

19 18 powierzchnię elementu wskazującego 60 widoczną dla użytkownika; a szczególnie te fragmenty powierzchni, które mogą wystawać poza powierzchnie zewnętrzne 100 pistoletu 20, gdy element wskazujący 60 jest przesunięty w całkowicie aktywowaną pozycję wskazującą załadowanie komory, jak opisano w niniejszym tekście. Jako nieograniczający, przykład wykonania przedstawiony na Figurach 9-13 prezentuje symbole I obejmujące słowo załadowana i dwa kształty geometryczne, obejmujące koło i wydłużony trójkąt, umieszczone na powierzchniach bocznych 65 i 67. Słowa Wskazanie załadowania komory mogą być umieszczone, jak pokazano na rysunku, na powierzchni wierzchniej 74 w celu poinformowania użytkownika pistoletu o przeznaczeniu elementu wskazującego 60. Symbole mogą być wygrawerowane lub wytłoczone w elemencie wskazującym 60, wymalowane na jego powierzchni, lub umieszczone tam sposobem stanowiącym kombinację tych metod. Korzystnie symbole I powinny by kolorowe, najlepiej czerwone, aby uwydatnić informację o załadowanej komorze. Zgodnie z korzystnym przykładem wykonania zastosowany jest co najmniej jeden znak alfanumeryczny o wysokości co najmniej 0,080 cala (0,2032 cm). [0070] Teraz opisane zostanie działanie pistoletu 20 i mechanizmu wskaźnika załadowania komory w odniesieniu do korzystnego przykładu wykonania i Figur 2, 4 i 6. Fig. 2 prezentuje pistolet 20 w pozycji gotowej do strzału z zamkniętą częścią zamkową 152, gdy zespół lufy 24 znajduje się prawie równo z powierzchnią wierzchnią 110 suwadła 22. We wstępnej fazie ładowania poprzedzającej osiągnięcie stanu gotowości do strzału, pokazanego na Fig. 2, pistolet 20 pokazany na Fig. 6 przechodzi proces automatycznego ładowania nabojem właśnie otrzymanym z magazynka 156. Zespół lufy 24 widocznie znajduje się poniżej powierzchni wierzchniej 110 suwadła 22 w pozycji skierowanej w dół (porównaj z Fig. 2). Fig. 4 prezentuje pistolet 20 w stanie niezaładowanej komory, w którym zespół lufy 24 znajduje się prawie równo z powierzchnią wierzchnią 110 suwadła 22, podobnie jak na Fig. 2. [0071] Początkowo w odniesieniu do Fig. 4, pistolet 20 ma pustą komorę 48 i element wskazujący 60 znajduje się w położeniu odpowiadającym pierwszej pozycji nieaktywnej wskazującej na niezaładowanie komory. W tej pozycji element wskazujący 60 korzystnie znajduje się przeważnie równo z powierzchnią wierzchnią 110 suwadła 22 lub nieco niżej względem niej, aby element wskazujący 60 nie wystawał mocno poza powierzchnię pistoletu 20. Ta pierwsza pozycja informuje użytkownika pistoletu 20 o niezaładowaniu komory. [0072] Teraz zostanie opisana uaktywniona pozycja elementu wskazującego 60, czyli

20 19 pozycja wskazania komory załadowanej. Należy zauważyć, że suwadło 22 pistoletu 20 może być cofnięte zarówno w trybie ręcznym, jak i automatycznym. W trybie ręcznym użytkownik pistoletu 20 odciąga suwadło 22 do tyłu, by otworzyć część zamkową 152, co umożliwia ręczne załadowanie naboju 50 do komory 48 w razie potrzeby. W trybie automatycznym siły odrzutu wytworzone przez oddanie strzału z pistoletu 20 automatycznie cofają suwadło 22, by otworzyć część zamkową 152 i wyrzucić zużyty nabój 50. W obu tych trybach pistolet działa tak samo, jeśli chodzi o funkcjonowanie elementu wskazującego 60. [0073] Zespół lufy 24 na początku znajduje się w pozycji uniesionej ku górze i wysuniętej do przodu, jak pokazano na Fig. 2 lub 4, gdzie zespół lufy 24 znajduje się prawie równo z powierzchnią wierzchnią 110 suwadła 22. Gdy suwadło 22 jest ręcznie odciągane do tyłu lub odrzucane automatycznie do tyłu w chwili oddawania strzału z pistoletu 20, tak zespół lufy 24, jak i suwadło 22 przemieszczają się równocześnie do tyłu na pewnym dystansie, przynajmniej początkowo. Końcówka wystającego w dół występu krzywki 98 na zespole lufy 24 (patrz Fig. 8) styka się następnie z końcówką skierowanej w górę krzywki występu zespołu 154 (patrz Fig. 2), znajdującej się pod zespołem lufy 24. Zespół lufy 24 obraca się w dół względem suwadła 22, gdy tylko występy 98, 154 stykają się całkowicie w pozycji pokazanej na Fig. 6, jak opisano wyżej. W takiej pozycji skierowanej w dół i do tyłu zespół lufy 24 spoczywa w suwadle 22 zauważalnie niżej niż w pozycji z pustą komorą, pokazanej na Fig. 4 lub w pozycji gotowej do strzału, pokazanej na Fig. 2. Dalej suwadło 22 przesuwa się w tył już samo i szczelina wyrzutnika 112 otwiera się, by albo umożliwić ręczne wprowadzenie nowego naboju 50, jeśli suwadło 22 zostało odciągnięte ręcznie, albo wyrzucić łuskę 52 zużytego naboju, jeśli oddano strzał z pistoletu 20. [0074] Działanie omówionego powyżej mechanizmu krzywkowego zespołu lufy opisują Ruger et al. w patencie United States Patent 5,741,996. [0075] Jeśli suwadło 22 zostało odciągnięte ręcznie, użytkownik pistoletu może następnie załadować nowy nabój 50 do komory 48. Zespół lufy 24 znajduje się wciąż w pozycji skierowanej w dół i do tyłu, jak opisano wyżej i pokazano na Fig. 6, gdy nabój jest ładowany ręcznie. Suwadło 22 zaczyna następnie poruszać się do przodu albo pod działaniem sprężyny powrotnej 158 w trybie automatycznym, albo jeśli suwadło 22 zostanie puszczone ręcznie przez użytkownika pistoletu po ręcznym załadowaniu nowego naboju do komory 48. W trybie automatycznym nowy nabój 50 jest pobierany z magazynka 156 przez przesuwającą się czołową powierzchnię zamka 116 i wprowadzany w kierun-

21 20 ku i do komory 48 przez suwadło 22. Gdy nabój jest ładowany automatycznie, zespół lufy 24 znajduje się nadal w pozycji skierowanej w dół i do tyłu, jak opisano wyżej i pokazano na Fig. 6. [0076] Po całkowitym ręcznym lub automatycznym załadowaniu nowego naboju 50 do komory 48, ruch suwadła 22 do przodu ostatecznie zamyka część zamkową 152 górnym tylnym występem 94 bloku komory 46, który wpasowuje się we wrąb czołowej powierzchni zamka 118 suwadła 22. Równocześnie przedni koniec 61 elementu wskazującego 60 wsuwa się do rowka 90 w tylnym występie 94. Jednak z uwagi na to, że zespół lufy 24 znajduje się w pozycji skierowanej w dół i do tyłu (patrz Fig. 4), element wskazujący 60 może się lekko zetknąć, ale nie zostanie wyraźnie przesunięty w górę ani w pełni uaktywniony przez nabój 50 całkowicie załadowany do komory 48 i umieszczony tuż pod przednim końcem 61. Suwadło 22 i zespół lufy 24 kontynuują razem ruch do przodu ku pozycji gotowości do strzału, pokazanej na Fig. 2, wystający w dół występ krzywki 98 na zespole lufy 24 ostatecznie odłącza się od skierowanej w górę krzywki występu zespołu 154, i zespół lufy 24 jest pchany do tyłu względem suwadła 22 znajdując się prawie równo z powierzchnią wierzchnią 110 suwadła. Równocześnie obrzeże naboju 56 styka się i wypycha przedni koniec 61 elementu wskazującego 60 w górę, aby przesunąć element wskazujący 60 w drugą, w pełni aktywną pozycję informującą o załadowaniu komory, jak pokazano na Fig. 2. Korzystnie w tej drugiej pozycji przynajmniej część elementu wskazującego 60 wystaje na zewnątrz poza suwadło 22, aby zapewnić wyraźne wizualne i dotykowe wskazanie załadowania komory użytkownikowi pistoletu. Skoro w korzystnym przykładzie wykonania punkt obrotowy P może znajdować się w pobliżu i jak najbliżej tylnego końca 62 elementu wskazującego 60, mogą powstać względnie duże powierzchnie odsłonięte, na których można umieścić symbole informujące o załadowaniu komory. [0077] O ile powyższy opis i rysunki przedstawiają korzystne przykłady wykonania prezentowanego wynalazku, należy sobie uzmysłowić, że można do niego wprowadzać różnorodne dodatki, modyfikacje i zmiany bez odchodzenia od przeznaczenia prezentowanego wynalazku określonego w dołączonych zastrzeżeniach. W szczególności specjaliści branży łatwo zauważą, że prezentowany wynalazek może być instalowany w innych określonych postaciach, strukturach, układach, proporcjach i rozmiarach oraz z użyciem innych elementów, surowców i składników bez odchodzenia od zasadniczych cech prezentowanego wynalazku. Specjalista branży doceni fakt, że wynalazek można stosować wraz z wieloma modyfikacjami budowy, układu, proporcji, rozmiarów, mate-