KATEDRA SYSTEMÓW ENERGETYCZNYCH i URZĄDZEŃ OCHRONY ŚRODOWISKA. Termodynamika LABORATORIUM PRZEMIANY POWIETRZA WILGOTNEGO

Transkrypt

1 KATEDRA SYSTEMÓW ENERGETYCZNYCH i URZĄDZEŃ OCHRONY ŚRODOWISKA Termodynamika LABORATORIUM PRZEMIANY POWIETRZA WILGOTNEGO Oracował: dr inż. Jerzy Wojciechowski AGH WIMiR KSEIUOŚ KRAKÓW

2 Ćwiczenie Temat: Przemiany owietrza wilotneo Cel ćwiczenia: Celem ćwiczenia jest określenie odstawowych arametrów owietrza wilotneo oraz analiza rocesu izobaryczneo nawilżania. Podstawy teoretyczne Gazem wilotnym nazywamy roztwór azów, w którym jeden ze składników mieszaniny azowej może uleać rzemianom fazowym odczas rocesów termodynamicznych. Gaz wilotny jest to roztwór azu sucheo (nieuleająceo rzemianom fazowym) i ary. Gaz wilotny nienasycony jest roztworem ary rzerzanej i azu sucheo. Gaz wilotny nasycony jest roztworem ary nasyconej suchej i azu sucheo. Gaz wilotny rzesycony to roztwór ary wilotnej, mły ciekłej lub lodowej i azu sucheo. Wilotność azu może być owodowana arą dowolneo czynnika, najczęściej jednak w roztworach wystęuje ara wodna. Jeżeli ciśnienie azu sucheo i ciśnienie cząstkowe ary jest niskie to az wilotny można traktować jak roztwór azów doskonałych. Obowiązuje wówczas dla azu wilotneo rawo Daltona: dzie ciśnienie azu wilotneo, ciśnienie cząstkowe azu sucheo, ciśnienie cząstkowe ary. = + (1) W wilotnym azie ilość zawartej w nim ary jest oraniczona. Jeżeli rzy stałym ciśnieniu azu wilotneo obniżamy jeo temeraturę, to az wilotny nienasycony staje się nasycony o osiąnięciu temeratury rosy T R temeratury nasycenia ary rzy jej ciśnieniu składnikowym. Ciśnienie składnikowe ary jest równe ciśnieniu nasycenia s. Jest to maksymalna wartość ciśnienia cząstkoweo, jakie może osiąnąć ara zawarta w wilotnym azie rzy niezbyt wysokim ciśnieniu azu. max = s ( s ) (2) Ciśnienie nasycenia ary rośnie ze wzrostem temeratury, nie może jednak rzekroczyć sumaryczneo ciśnienia azu wilotneo. Maksymalne ciśnienie składnikowe ary w wilotnym azie wynosi: max = ( s ) (3) Wilotność azu może być oisana rzez; wilotność bezwzlędną, wilotność wzlędną oraz stoień zawilżenia. Wilotnością bezwzlędną (wilocią) ρ nazywamy stosunek masy ary M do objętości V azu wilotneo: M (4) V 2

3 Po zastosowaniu równania Claeyrona dla ary ( V = M R T) w równaniu 4, zależność na wilotność bezwzlędną rzyjmuje ostać: R T (4a) R indywidualna stała azowa dla ary [J/kK], T temeratura azu wilotneo, [K], ciśnienie cząstkowe ary, [Pa]. Wilotność bezwzlędna jest ęstością ary rzy jej ciśnieniu cząstkowym i temeraturze azu wilotneo. Wilotność bezwzlędna jest maksymalna, dy ciśnienie cząstkowe ary osiąa wartość ciśnienia nasycenia = s i równa jest ęstości ary nasyconej: s,, max (5) R T Wilotność wzlędna azu φ jest stosunkiem wilotności bezwzlędnej ρ do maksymalnej wilotności bezwzlędnej rzy tej samej temeraturze. Może być,, również wyrażona jako stosunek odowiednich ciśnień składnikowych i max rzy tej samej temeraturze: (6),, T max T Jeżeli sełnione jest równanie (2) to wilotność wzlędna azu jest określona zależnością: (6a) s T rzyjmującą wartości od zera do jeden. Często jest również wyrażana w rocentach. Stoień zawilżenia azu jest to stosunek ilości wiloci do ilości azu sucheo. Do określenia stonia zawilżenia azu brana jest całkowita ilość wiloci w azie, czyli ilość ary lotnej i skondensowanej (w ostaci mły ciekłej lub lodowej): M [k ary/k azu sucheo] (7) M dzie: M całkowita masa wiloci w azie, M masa azu sucheo. Jeżeli az wilotny nie zawiera mły (az wilotny nienasycony) to stoień zawilżenia można wyznaczyć z nastęujących zależności: - na odstawie ęstości ary i azu sucheo: (8a) - na odstawie równania Claeyrona dla ary R RT i azu sucheo RT : (8b) R 3

4 Uwzlędniając w równaniu (8b) rawo Daltona (1) oraz relację na wilotność wzlędną (6a) uzyskujemy zależność: s (8c) ( ) Dla wilotneo azu rzesyconeo, zawilżenie fazą skondensowaną k wyznacza się uwzlędniając zawilżenie dla nasycenia φ = 1: k (9) dzie stoień wiloci azu nasyconeo: s (10) s Molowy stoień zawilżenia z, definiowany jest jako stosunek ilości kmoli wiloci do ilości kmoli azu sucheo: n z [kmol ary/kmol azu sucheo] (11) n Dla moloweo stonia zawilżenia równanie (8c) rzekształca się do ostaci: s z (12) s s Zawartość wiloci w azie odnosi się do jednostki azu sucheo. Jest to doodne, onieważ ilość azu sucheo nie ulea zmianie w rzemianach azu wilotneo. Tworząc wielkości właściwe (i, u,...), azu wilotneo odnosi się je do takiej jeo ilości, która zawiera 1 k lub 1 kmol azu sucheo. Jednostką azu wilotneo jest więc (1 + ) k lub (1+ z ) kmol azu. Równanie Claeyrona dla azu wilotneo możemy zaisać w ostaci: V M ( 1 ) RT (13) W równaniu (13) wystęuje zastęcza stała azowa R azu wilotneo. Wartość jej wyznacza się z zależności: R R R (14) 1 Gęstość azu wilotneo jest równa sumie ęstości azu sucheo i ary rzy ich ciśnieniach cząstkowych: (15) Po zastosowaniu równania Claeyrona dla azu sucheo i ary równanie (15) rzyjmuje ostać: 1 (1 ) (16) R R T RT Gęstość azu wilotneo nienasyconeo, o uwzlędnieniu równania Claeyrona, rawa Daltona i wzoru (6a), określa równanie: 4

5 s (17) RT Masę odniesienia dla wielkości właściwych stanowi (1+) k azu wilotneo. Entalię właściwą (1+) k azu wilotneo wyznacza się z zależności: i1 i i (18) Dla azu wilotneo nienasyconeo i nasyconeo relację (18) można zaisać w ostaci: kj i1 c( T T0 ) [ r0 c( T T0 )] (19) (1 ) k dzie: c, c cieło właściwe rzy stałym ciśnieniu odowiednio dla azu sucheo i ary, [kj/kk] T 0 temeratura odniesienia, [K] r 0 cieło arowania w stanie odniesienia o temeraturze T 0, [kj/k] Entalia (1 + ) k azu wilotneo rzesyconeo z młą ciekłą wyznacza się z relacji: i1 c ( T T0 ) [ r0 c ( T T0 )] ( ) cc ( T T0 ) (20) dzie: c c cieło właściwe mły ciekłej Entalia (1 + ) k azu wilotneo rzesyconeo z młą lodową wyznacza się z relacji: i1 c ( T T0 ) [ r0 c ( T T0 )] ( )[ qt cs( T T0 )] (21) dzie: q t cieło tonienia, c s cieło właściwe fazy stałej. Entalię I azu wilotneo, znając i 1+, można obliczyć ze wzoru: I M i1 [J] (22) Enerię wewnętrzną azu wilotneo obliczamy wykorzystując równanie Gibbsa: u1 i1 v1 (23) Objętość właściwą azu wilotneo v 1+x we wzorze (23) określa relacja: R T v v R R 3 m 1 (1 ) (1 ) k (24) Jeżeli azem wilotnym jest owietrze zawilocone wodą to za stan odniesienia rzyjmuje się unkt otrójny wody T Tr = 273,16 [K]. Przy niewielkich zmianach temeratury, cieła właściwe rzy stałym ciśnieniu można rzyjąć jako stałe: c = 1,005 [kj/k K], c = 1,86 [kj/k K], c c = 4,19 [kj/k K], c s = 2,09 [kj/k K]. Cieło arowania wody r 0 = 2501 [kj/k], oraz cieło tonienia lodu q t = 334,1 [kj/k]. 5

6 Rys. 1. Wykres Molliera dla owietrza wilotneo 6

7 Rys. 1a. Wykres Molliera dla owietrza wilotneo 7

8 Nawilżanie owietrza wilotneo wodą ciekłą i arą wodną. Analizowany jest roces, w którym do strumienia wilotneo owietrza ( M 1, i (1+)1, T 1, 1 ) dorowadzany jest strumień wody ciekłej lub ary wodnej ( M w, i w, T w ). W wyniku zmieszania otrzymujemy jednorodny roztwór ( M m, i (1+)m, T m, m ) (Rys. 2.). W tym rocesie ilość sucheo owietrza nie ulea zmianie ( M M 1 m), zmienia się ilość wiloci. Rys. 2. Proces nawilżania owietrza wodą ciekłą lub arą. Bilans wiloci ma ostać: Bilans enerii: M M 1 1 w M mm M 1 (25) M 1i(1 )1 Mwiw M 1i(1 ) m m (26) Wyznaczając z tych równań stosunek strumienia wody do strumienia azu sucheo otrzymujemy równanie: M i w (1 ) m i(1 ) m 1 1 (27) M i 1 w Zależność (27) można zaisać w ostaci: i(1 ) m i(1 )1 iw (28) m 1 W równaniu (28) licznik lewej strony stanowi zmianę entalii Δi, a mianownik zmianę stonia zawilżenia Δ w rocesie nawilżania. i i w (29) W rocesie nawilżania owietrza wodą ciekłą lub arą wodną unkt charakteryzujący stan owietrza rzesuwa się o linii rostej. Jej kierunek zależy od entalii wody (ary) dodawanej do owietrza (29). Można o ustalić, na wykresie Molliera, łącząc odowiednią kreskę odziałki z bieunem (Rys. 2.). Równolele do teo kierunku rowadzi się rostą rzez unkt określający stan oczątkowy 1. Położenie unktu końcoweo m wynika z różnicy ( m 1 ). 8

9 Suszenie. Suszenie materiałów wystęuje wielu rocesach rzemysłowych. Suszenie odbywa się orzez kontakt materiału, z któreo usuwana jest wiloć, z azem nienasyconym wilocią. Intensywność rocesów suszenia można zwiększyć rzez obniżenie wilotności owietrza susząceo, co realizuje się rzez jeo odrzanie albo też rzez wykralanie ary wodnej z owietrza kontaktująceo się z materiałem suszonym. W rocesie suszenia wyróżnia się trzy fazy. W ierwszej fazie owierzchnia materiału jest nasycona wodą. Ciśnienie ary wodnej rzy owierzchni materiału jest równe ciśnieniu nasycenia. Temeratura owierzchni zbliża się do temeratury termometru mokreo. W druiej fazie rocesu suszenia na owierzchni suszoneo materiału wystęuje tylko wiloć hiroskoijna. Ciśnienie ary rzy owierzchni jest niższe od ciśnienia nasycenia, a temeratura nieco wyższa od temeratury termometru mokreo. Zmniejsza się szybkość rocesu suszenia. Wiloć dyfunduje z wnętrza materiału do jeo owierzchni. W trzeciej fazie owierzchnia arowania rzesuwa się w łąb materiału. Wiloć do owierzchni materiału dyfunduje z wnętrza w ostaci ary. Rośnie temeratura owierzchni materiału. Dalszej analizie zostanie oddana tylko ierwsza faza suszenia. Zakładamy, że temeratura suszoneo materiału jest stała i równa temeraturze termometru mokreo oraz, że nie ma strat cieła do otoczenia. Rys. 3. Proces suszenia w układzie i (1+). W oczątkowym okresie owietrze o arametrach określonych rzez unkt 1 ( M 1, i (1+)1, T 1, φ 1, 1 ) na rys. 3 zostaje odrzane, (co owoduje zmniejszenie wilotności φ, nie zmienia się ilość wiloci ) do osiąnięcia stanu określoneo unktem 2 ( M 1, i (1+)2, T 2, φ 2, 2 = 1 ). Powietrze dorowadzane jest do suszoneo materiału i nastęuje jeo nawilżenie wodą, o stałej temeraturze termometru mokreo, do stanu określoneo rzez unkt 3 ( M 1, i (1+)3, T 3, φ 3, 3 ). Punkt charakteryzujący stan owietrza susząceo rzesuwa się w układzie i (1+) o linii rostej o nachyleniu określonym równaniem: i iw c wt (30) 9

10 Pochylenie tej linii niewiele odbiea od linii stałej entalii i dlateo rzyjmuje się, że rzemiana owietrza w czasie suszenia jest rzemianą izentalową (i 2 = i 3 ). (Jest to ściśle sełnione, dy temeratura suszoneo materiału wynosi 0ºC.) Wilotność wzlędna owietrza ouszczająceo suszarnię jest mniejsza od 1. Ilość cieła dorowadzana do odrzania owietrza wynosi: Q M i i ) M ( i i ) (31) 12 1( (1 )2 (1 )1 1 (1 )3 (1 ) 1 Ilość wiloci odarowanej z suszoneo materiału: M w M ) M ( ) (32) 1( Mając do dysozycji te równania można określić zużycie cieła rzyadające na 1 k odarowanej wiloci: Q i 12 (1 )3 i(1 )1 i1 3 q (33) M w 3 1 Równanie (33) oznacza, że jednostkowe zużycie cieła można wyznaczyć wykorzystując odziałkę kierunkową na wykresie Molliera (Rys.3). W tym celu należy ołączyć unkty 1 i 3 na wykresie, nastęnie równolele do teo odcinka nakreślić romień rzechodzący rzez bieun odziałki kierunkowej i odczytać wartość stosunku Δi/Δ. Rzeczywiste zaotrzebowanie na cieło w rocesie suszenia będzie większe o straty z suszarni do otoczenia. 13 Pomiar arametrów owietrza wilotneo Przyrządy do omiarów wilotności owietrza można odzielić: - hirometry - sychrometry. Hirometry to rzyrządy, które wykorzystuję zależność mierzalnych właściwości materiałów i substancji od wilotności owietrza. Psychrometryczna metoda omiaru wilotności olea na zastosowaniu dwóch identycznych termometrów, z których jeden suchy mierzy temeraturę otoczenia, drui mokry ma bańkę termometru owiniętą tkaniną, która jest nawilżona wodą destylowaną. Hirometr włosowy Hirometr włosowy jest najstarszym rzyrządem do omiaru wilotności wzlędnej owietrza wykorzystującym hiroskoijne własności ciał stałych. Do jeo budowy stosuje się ludzkie lub zwierzęce włosy oraz niektóre włókna syntetyczne, które zmieniają dłuość od wływem zmian wilotności owietrza. Przyrządy te odznaczają się rostą konstrukcji i działania. Dokładność omiaru mieści się w rzedziale od ±3% do ±5% wilotności wzlędnej. Wydłużenie włosa ludzkieo w zakresie od 0% do 100% wilotności wzlędnej wynosi 1,5 2,5% jeo dłuości. Wydłużenie włókien syntetycznych jest 2 4 razy większe w orównaniu z włosami ludzkimi. Zakres racy hirometrów włosowych to wilotność wzlędna 40 90% i temeratura do 50 C (z włóknami syntetycznymi do 120 C). Hirometry włosowe są wykorzystywane w układach sterowania i reulacji oraz do rejestracji zmian wilotności wzlędnej. 10

11 Hirometr unktu rosy (kondensacyjny) Określenie wilotności za omocą hirometru kondensacyjneo jest oarte na omiarze temeratury unktu rosy, czyli oczątku kondensacji ary wodnej z owietrza na ładkiej metalowej lub szklanej owierzchni lustrze. Powierzchnia lustra musi być chłodzona. Hirometry teo tyu są najdokładniejszymi rzyrządami do omiaru wilotności azu. Niedokładność hirometrów kondensacyjnych jest w ranicach 0,15 0,5 C temeratury unktu rosy w zakresie temeratur C. Hirometry elektryczne Hirometry elektryczne wykonuje się jajko rzyrządy rezystancyjne lub ojemnościowe. Czujniki rezystancyjne wykonuje się jako elektrolityczne lub ceramiczne. Zasada działania czujników elektrolitycznych oarta jest na zmianie rzewodności cienkiej warstwy materiału hiroskoijneo na skutek zmiany wilotności. Zakres zmian wilotności wzlędnej 5 95%, temeratura racy: C. Rezystancyjne czujniki ceramiczne są wykonane z warstwy olimeru naniesioneo na ceramiczne odłoże. Rezystancja mierzona między elektrodami omiarowymi zależy w sosób eksonencjalny od zmian wilotności. Rezystancja rośnie ze zmniejszeniem wilotności. Pomiar wilotności w rzedziale 20 90%, temeratura racy 0 90 C. Hirometry ojemnościowe są budowane w ostaci łaskieo kondensatora. Dielektryk kondensatora adsorbuje arę wodną w stoniu zależnym od wilotności otaczająceo owietrza. Zaletą hirometrów ojemnościowych jest ełny zakres mierzonej wilotności wzlędnej, dobra stabilność dłuoterminowa, odorność na zanieczyszczenia i liniowa charakterystyka. Zakres mierzonej wilotności 0 100%, temeratura racy C. Psychrometry Psychrometry nie ozwalają na bezośredni odczyt wilotności wzlędnej owietrza. Zaletami ich jest rosta budowa, łatwość użycia oraz niska cena. Psychrometr składa się z dwóch termometrów: sucheo i mokreo. Naczynie termometru mokreo jest owinięte azą zwilżoną wodą destylowaną. Podstawą omiaru jest założenie, że w warstwie owietrza otaczająceo bezośrednio naczynie termometru mokreo ustala się stan nasycenia owietrza arą wodną. W wyniku arowania wody z azy termometru mokreo nastęuje obniżenie temeratury owietrza około naczynia termometru mokreo. Różnica wskazań termometru sucheo i mokreo jest nazywana różnicą sychrometryczną. Różnica ta jest tym większa, im owietrze jest bardziej suche. Różnica sychrometryczna jest odstawa do wyznaczenia wilotności wzlędnej owietrza. Wilotność wzlędna jest określana na odstawie zależności: sm A( ts tm) 100% (34) ss ss ss ciśnienie nasycenia ary wodnej w temeraturze termometru sucheo t s, sm ciśnienie nasycenia ary wodnej w temeraturze termometru mokreo t m, t s temeratura termometru sucheo, t m temeratura termometru mokreo, A wsółczynnik (stała) sychrometryczny. Wsółczynnik sychrometryczny A zależy od rędkości owietrza oływająceo termometry. W omiarach wilotności wzlędnej owietrza stosowane są dwa tyy sychrometrów: Auusta oraz Assmanna. Psychrometr Auusta ma nieunormowany rzeływ owietrza wokół termometrów. Zakłada się, że rędkość owietrza wokół termometrów wynosi ok. 0,5 m/s, wartość stałej sychrometrycznej A = 80*10-5 K -1. Psychrometr Auusta jest mało dokładny. 11

12 Psychrometr Assmanna osiada wymuszony rzeływ owietrza wokół termometrów. Przeływ jest wymuszony za omocą wentylatora. Prędkość rzeływu wynosi ok. 2,5 m/s, dla której wsółczynnik sychrometryczny ma wartość A = 67,7*10-5 K -1. Wilotność wzlędną wylicza się za omocą wzoru 34, z wykresu i lub wykorzystując secjalnie do teo rzeznaczone tablice. Przebie ćwiczenia W czasie ćwiczenia będzie rzerowadzony omiar wilotności owietrza rzeływająceo omiędzy mokrymi żaluzjami. Do rzestrzeni z żaluzjami doływa owietrze o arametrach otoczenia, jeo rzeływ jest wymuszony za omocą wentylatora. Mierzone są oczątkowe arametry owietrza oraz arametry owietrza za obszarem nawilżania. Mierzone arametry owietrza to: ciśnienie otoczenia o, temeratura oczątkowa t 1 = t o, wilotność wzlędna oczątkowa φ 1 = φ o, temeratura końcowa t 2, wilotność wzlędna końcowa φ 2. Tabela 1. Wielkości mierzone l 1 Ciśnienie Temeratura Wilotność Temeratura Wilotność otoczenia o oczątkowa t 1 = t o wzlędna φ 1 = φ o końcowa t 2 wzlędna φ 2 hpa C % C % Oracowanie wyników Obliczenia należy rzerowadzić dla obu stanów omiarowych! Na odstawie zmierzonych wartości temeratury i wilotności wzlędnej zaznaczamy unkty oczątkowy 1 i końcowy 2 na wykresie Molliera i (1+) dla owietrza wilotneo. Z wykresu dla tych unktów odczytujemy nastęujące wielkości (rysunek): - stoień zawilżenia azu [ H 2 O/k ow. such.]; - ciśnienie cząstkowe ary [kpa]; - ciśnienie nasycenia ary s [kpa]; - temeraturę unktu rosy T R [K]. Wartość ciśnienia nasycenia ary wodnej można dokładniej odczytać z tablic. Tabela 2. Wielkości odczytane z wykresu Molliera i (1+) Punkt oczątkowy 1 Punkt końcowy 2 Temeratura t 1 [ C] Temeratura t 2 [ C] Wilotność wzlędna φ 1 [-] Wilotność wzlędna φ 2 [-] Stoień zawilżenia azu 1 [/k] Stoień zawilżenia azu 2 [/k] Ciśnienie cząstkowe ary 1 [kpa] Ciśnienie cząstkowe ary 2 [kpa] Ciśnienie nasycenia ary s1 [kpa] Ciśnienie nasycenia ary s2 [kpa] Temeratura unktu rosy T R1 [K] Temeratura unktu rosy T R2 [K] 12

13 T R2 T R1 1 2 s1 1 2 s1 1 2 Rys. 4. Odczytanie wybranych arametrów owietrza wilotneo z wykresu Molliera Na odstawie wyników omiarów i wartości odczytanych z wykresu i tablic obliczamy nastęujące wielkości (obliczenia należy rzerowadzić dla obu stanów omiarowych). 1. Wzrost stonia zawilżenia owietrza: Δ = 2 1 [ H 2 O/k ow. Such.] 2. Wilotność bezwzlędna (wiloć) ρ R T (4a) R = 461,9 J/kK indywidualna stała azowa dla ary wodnej, T temeratura azu wilotneo, [K], ciśnienie cząstkowe ary, [Pa]. 3. Masowy stoień zawilżenia R R ( ) s s (8) 4. Molowy stoień zawilżenia z s z (12) s 5. Zastęcza stała azowa R azu wilotneo. R R R 1 R = 287,6 J/kK indywidualna stała azowa dla owietrza sucheo, (14) Uwaa! Stoień zawilżenia musi być odstawiony w [k H 2 O/k ow. such.]. 13

14 6. Gęstość owietrza wilotneo s lub R T,, ęstość nasyconej ary wodnej w temeraturze T (z tablic). ( s) Tn,, n (17) T Tabela 3. Obliczone arametry owietrza wilotneo Punkt oczątkowy 1 Punkt końcowy 2 Wilotność bezwzlędna (wiloć) ρ 1 [k/m 3 ] Wilotność bezwzlędna (wiloć) ρ 2 [k/m 3 ] Molowy stoień zawilżenia z1 Molowy stoień zawilżenia z2 [kmol H 2 O/kmol ow. such.] [kmol H 2 O/kmol ow. such.] Zastęcza stała azowa R 1 [J/kK] Zastęcza stała azowa R 2 [J/kK] Gęstość owietrza wilotneo ρ 1 [k/m 3 ] Gęstość owietrza wilotneo ρ 2 [k/m 3 ] n Wnioski W odsumowaniu należy rzerowadzić analizę otrzymanych wyników i rzedstawić wnioski z wykonaneo ćwiczenia. Literatura: 1. Szewczyk W., Wojciechowski J.: Wykłady z termodynamiki z rzykładami zadań. Uczelniane Wydawnictwo Naukowo Dydaktyczne AGH, Kraków Szarut J.: Termodynamika techniczna. Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, Gliwice Kulesza J.(red):Miernictwo cielne. Część I, WNT Warszawa Zaadnienia 1. Gaz wilotny definicja, rodzaje azu wilotneo. 2. Podstawowe arametry azu wilotneo definicje, zależności. 3. Wykres Molliera budowa, zastosowanie do określenia arametrów owietrza wilotneo. 4. Przyrządy do omiaru wilotności azów. 14