(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego:

RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP 161612 Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: 22.07.2004 0474312.8 (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: 11.04.2012 Europejski Biuletyn Patentowy 2012/1 EP 161612 B1 (13) (1) T3 (skorygowane po B9) Int.Cl. C07D 231/38 (2006.01) C07D 231/42 (2006.01) C07D 403/12 (2006.01) C07D 401/12 (2006.01) C07D 40/12 (2006.01) C07D 409/12 (2006.01) C07D 413/12 (2006.01) C07D 401/14 (2006.01) A61K 31/41 (2006.01) A61P 3/00 (2006.01) A61P 31/ (2006.01) A61P 31/12 (2006.01) A61P 37/00 (200 (4) Tytuł wynalazku: ZWIĄZKI 3,4-POCHODNE 1H-PIRAZOLU I ICH ZASTOSOWANIE JAKO KINAZY ZALEŻNE OD CYKLIN (CDK) I MODULATORY KINAZY SYNTAZY GLIKOGENU-3 (GSK-3) (30) Pierwszeństwo: 22.07.2003 GB 0317127 22.07.2003 US 489046 P.0.2004 US 69763 P (43) Zgłoszenie ogłoszono: 03.0.2006 w Europejskim Biuletynie Patentowym nr 2006/18 (4) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono: 28.09.2012 Wiadomości Urzędu Patentowego 2012/09 (73) Uprawniony z patentu: Astex Therapeutics Limited, Cambridge, GB (72) Twórca(y) wynalazku: PL/EP 161612 T3 VALERIO BERDINI, Cambridge, GB MICHAEL ALISTAIR O'BRIEN, Cambridge, GB MARIA GRAZIA CARR, Cambridge, GB THERESA RACHEL EARLY, Cambridge, GB ADRIAN.L. GILL, Cambridge, GB GARY TREWARTHA, Cambridge, GB ALISON JO-ANNE WOOLFORD, Cambridge, GB ANDREW JAMES WOO (74) Pełnomocnik: rzecz. pat. Alicja Rumpel RUMPEL SPÓŁKA KOMANDYTOWA Al. Śmigłego-Rydza 29/11 93-281 Łódź Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

1 ZWIĄZKI 3,4-POCHODNE 1H-PIRAZOLU I ICH ZASTOSOWANIE JAKO KINAZY ZALEŻNE OD CYKLIN (CDK) I MODULATORY KINAZY SYNTAZY GLIKOGENU-3 (GSK-3) Opis [1] Wynalazek ten dotyczy związków pirazoli, które hamują lub modulują aktywność kinaz zależnych od cykliny (CDK) i kinazy syntazy glikogenu 3 (GSK-3), zastosowania tych związków w leczeniu lub profilaktyce chorób, stanów lub schorzeń odpowiadających na działanie kinaz zależnych od cyklin [2] i kinazy syntazy glikogenu 3 i nowych związków o własnościach hamujących lub modulujących aktywność kinaz zależnych od cyklin i kinazy syntezy glikenu 3. Podane są również składy farmaceutyczne zawierające te związki oraz nowe półprodukty chemiczne. Opis wynalazku 1 20 [3] Kinazy białkowe stanowią dużą rodzinę strukturalnie spokrewnionych enzymów, które są odpowiedzialne za kontrolę różnych procesów transdukcji sygnału w komórce (Hardie, G. i Hanks, S. (199) The Protein Kinase Facts Book [Fakty kinazy białkowej]. I i II, Academic Press, San Diego, CA). Kinazy można podzielić na rodziny w oparciu o substraty, które fosforylują (np. białko-tyrozyna, białko-seryna/treonina, tłuszcze itp.). Stwierdzono, że motywy sekwencyjne na ogół odpowiadają każdej z tych rodzin kinaz (np. Hanks, SK, Hunter, T., FASEB J., 9:76-96 (199); Knighton i inni, Science,

2 1 20 23:407-414 (1991); Hil es i wsp., Cell, 70:419-429 (1992); Kunz i inni, Cell, 73:8-96 (1993); Garcia-Bustos i inni, EMBO J., 13:232-2361 (1994)). [4] Kinazy białkowe można scharakteryzować przez ich mechanizmy regulacyjne. Mechanizmy te obejmują, na przykład, autofosforylację, [] transfosforylację przez inne kinazy, interakcje białko-białko, interakcje białko-lipid oraz interakcje białko-polinukleotyd. Indywidualna kinaza białkowa może być regulowana przez więcej niż jeden mechanizm. [6] Kinazy regulują różne procesy komórkowe, między innymi proliferację, różnicowanie, apoteozę, ruchliwość, transkrypcję, translację i inne procesy sygnalizacji, poprzez dodawanie grup fosforanowych do białek docelowych. Tego rodzaju przypadki fosforylacji działają jako molekularny włącznik/wyłącznik, który może modulować lub regulować funkcję biologiczną białka docelowego. Fosforylacja białek docelowych występuje w odpowiedzi na różne zewnątrzkomórkowe sygnały (hormony, neuroprzekaźniki, czynniki wzrostu i różnicowania itp.), cykl komórkowy, stresy środowiskowe lub odżywcze, itp. Odpowiednie funkcje kinazy białkowej w ścieżkach sygnałowych w celu aktywacji lub dezaktywacji (bezpośrednio lub pośrednio), na przykład enzymu metabolicznego, białka regulacyjnego, receptora, białka cytoszkieletu, kanału jonowego lub pompy, lub czynnika transkrypcyjnego. Niekontrolowana sygnalizacja, z powodu wadliwej kontroli fosforylacji białka, odgrywa rolę w szeregu chorób, włączając na przykład, zapalenia, raki, alergie/astmę, choroby i schorzenia układu odpornościowego, choroby i schorzenia ośrodkowego układu nerwowego i angiogenezę. [7] Proces podziału komórek eukariotycznych można podzielić na szereg

3 1 20 2 kolejnych faz określanych jako G1, S, G2 oraz M. Wykazano, że właściwa progresja poprzez różne fazy cyklu komórkowego jest bezwzględnie zależna od przestrzennej i czasowej regulacji rodziny białek zwanych kinazami zależnymi od cykliny (CDK) i zróżnicowanego zestawu pokrewnych im [8] białek znanych jako cykliny. CDK to cdc2 (również znane jako CDK1) homologiczne seryny-treoniny białka kinazy, które są w stanie wykorzystać ATP jako substrat w fosforylacji różnych polipeptydów w sekwencji zależnej od środowiska. Cykliny stanowią rodzinę białek scharakteryzowanych przez region homologii, zawierający około 0 aminokwasów, zwany "polem cykliny", który jest stosowany w wiązaniu oraz określeniu selektywności dla konkretnych białek pokrewnych CDK. [9] Modulacja poziomów ekspresji, szybkość rozkładu oraz poziomy aktywizacji różnych CDK i cyklin w całym cyklu komórkowym prowadzi do cyklicznego powstawania serii kompleksów cykliny-cdk, w których CDK są enzymatycznie aktywne. Tworzenie tych kompleksów kontroluje przejście przez dyskretne punkty kontrolne cyklu komórkowego i w ten sposób umożliwia kontynuację procesu podziału komórek. Niespełnienie wstępnego biochemicznego kryterium na danym punkcie kontrolnym cyklu komórkowego, np. nieutworzenie wymaganego kompleksu cykliny-cdk może doprowadzić do zatrzymania cyklu komórkowego lub apoteozy komórek. Anormalna proliferacja komórek, przejawiająca się w raku, często może być wynikiem utraty prawidłowej regulacji cyklu komórkowego. Hamowanie enzymatycznej aktywności CDK jest stanowi więc środki, dzięki którym nieprawidłowo dzielące się komórki mogą mieć ich podział zahamowany i/lub zatrzymany. Różnorodność CDK i kompleksów CDK oraz

4 1 20 2 ich krytyczne role w mediacji cyklu komórkowego, zapewnia szerokie spektrum potencjalnych celów terapeutycznych wybranych na podstawie określonego racjonalnego uzasadnienia biochemicznego. [] Progresja z fazy G1 do fazy S cyklu komórkowego jest przede [11] wszystkim regulowana przez CDK2, CDK3, CDK4 i CDK6 poprzez stowarzyszenie z członkami cyklin typu D i E. Cykliny typu D są niezbędne przy umożliwianiu przejścia przez punkt ograniczenia G1, gdzie kompleks cykliny E/CDK2 jest podstawowym uwarunkowaniem przejścia z fazy G1 do fazy S. Uważa się, że dalsza progresja przez fazę S oraz wejście w fazę G2 wymaga kompleksu cykliny A/CDK2. Zarówno mitoza jak i przejście z fazy G2 do fazy M, które ją wywołają, są regulowane przez kompleksy CDK1 oraz cykliny typu A i B. [12] Podczas fazy G 1 białko glejaka siatkówki (Rb), i związane z nim białka kieszeniowe takie jak P130, są substratami dla kompleksów cykliny/cdk (2, 4 i 6). Progresja poprzez G1 jest po części ułatwiona przez hiperfosforylację, a tym samym inaktywację RB i P130 przez zespoły cykliny D/CDK (4 i 6). Hiperfosforylacja Rb i P130 wywołuje uwalnianie czynników transkrypcyjnych, takich jak E2F, a tym samym ekspresję genów niezbędnych do progresji poprzez G1 i do wejścia w fazę S, np. genu cykliny E. Ekspresja cykliny E ułatwia powstawanie kompleksu cykliny E/CDK2, który wzmacnia lub utrzymuje poziomy E2F poprzez dalszą fosforylację Rb. Kompleks cykliny E/CDK2 fosforyluje również inne białka niezbędne do replikacji DNA, takie jak NPAT, włączone w biosyntezie histonów. Progresja G1 i przejście z fazy G1 do fazy S regulowane są także przez mitogen stymulowany ścieżką Myc, który wpływa na ścieżkę cykliny E/CDK2. CDK2

1 20 2 jest również połączona z p3 za pośrednictwem ścieżki reakcji uszkodzonego DNA poprzez regulację p3 poziomów p21. P21 jest inhibitorem białka cykliny E/CDK2 i tym samym jest w stanie blokować lub opóźniać przejście z fazy G1 do fazy S. Kompleks cykliny E/CDK2 może zatem stanowić punkt, w [13] którym biochemiczne bodźce ze ścieżek Rb, Myc i p3 są w pewnym stopniu zintegrowane. Zatem CDK2 i/lub kompleks cykliny E/CDK2 stanowią dobre cele dla terapii mających na celu zahamowanie lub odzyskanie kontroli nad cyklem komórkowym w anormalnie dzielących się komórkach. [14] Dokładna rola CDK3 w cyklu komórkowym nie jest znana. Jak dotąd nie zidentyfikowano spokrewnionego partnera cykliny, ale negatywny wpływ CDK3 na opóźnienie progresji komórek w fazie G1 sugeruje, że CDK3 odgrywa rolę w regulacji przejścia z fazy G1 do fazy S. [1] Chociaż większość CDK wpływa na regulację cyklu komórkowego istnieją dowody, że niektóre spośród CDK biorą udział w innych procesach biochemicznych. Przykładem tego jest CDK, która jest niezbędna do prawidłowego rozwoju neuronów i która bierze również udział w fosforylacji kilku białek neuronowych, takich jak Tau, AKT-1, synapsyna 1, DARPP32 i kompleks A Munc18/Syntaksyny1A. Neuronowa CDK zazwyczaj aktywowana jest poprzez wiązanie się z białkami p3/p39. Jednakże aktywność CDK może być poddana deregulacji przez wiązanie p2, które jest skróconą wersją p3. Konwersja p3 do p2, a następnie deregulacja aktywności CDK, mogą być wywołane przez niedokrwienie, ekscytotoksyczność i peptyd amyloidu ß. W związku z tym p2 odgrywa rolę w patogenezie chorób neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Alzheimera, stąd też budzi zainteresowanie jako cel dla terapii skupionych na

6 1 20 2 przeciwdziałaniu występowania tych chorób. [16] CDK7 jest białkiem jądrowym, które ma aktywność CAK cdc2 i wiąże się z cykliną H. CDK7 zostało zidentyfikowane jako składnik kompleksu transkrypcyjnego TFIIH, który posiada aktywność domeny CTD polimerazy [17] RNA II. Powiązano to z regulacją transkrypcji HIV-1 poprzez ścieżkę biochemiczną za pośrednictwem Tat. CDK8 wiąże cyklinę C i odgrywa rolę w fosforylacji CTD polimerazy RNA II. Podobnie kompleks cykliny-t1/cdk9 (kompleks P-TEFb) odgrywa rolę w kontroli wydłużenia polimerazy RNA II. PTEF-b jest również wymagane do aktywacji transkrypcji genomu HIV-1 przez wirusowego transaktywatora Tat poprzez jego interakcję z cykliną T1. Kompleksy CDK7, CDK8, CDK9 i P-TEFb są zatem potencjalnymi celami dla terapii antywirusowych. [18] Na molekularnym poziomie mediacji aktywności kompleksu cykliny/cdk wymagana jest cała seria zdarzeń stymulujących i hamujących fosforylację lub defosforylację. Fosforylacja CDK jest wynikiem działania grupy kinaz aktywujących CDK (CAKs) i/lub kinaz, takich jak weel, Myt1 i Mik1. Defosforylacja jest wynikiem fosfataz, takich jak cdc2 (a i c), pp2a lub KAP. [19] Aktywność kompleksu cykliny/cdk może być dodatkowo regulowana przez dwie rodziny endogennych komórkowych inhibitorów białkowych: rodzinę Kip/Cip lub rodzinę INK. Białka INK wiążą się konkretnie z CDK4 i CDK6. p 16 ink4 (znane są również jako MTS 1) jest genem zmutowanym lub usuniętym, a więc potencjalnie eliminującym guzy w wielu pierwotnych nowotworach. Rodzina Kip/Cip zawiera białka, takie jak p21 CiP1. Waf1, p27 Kip1 i p7 Kip2. Jak wspomniano wcześniej p21 jest indukowane przez p3 i jest w

7 1 20 2 stanie unieczynnić kompleksy cykliny (E/A)/CDK2 oraz cykliny (D1/D2/D3)/CDK4. Zaobserwowano nietypowo niskie poziomy ekspresji p27 w nowotworach piersi, okrężnicy i prostaty. Natomiast podwyższona ekspresja cykliny E w guzach litych wykazywała korelację ze złym [20] rokowaniem dla pacjentów. Podwyższona ekspresja cykliny D1 została powiązana z rakiem przełyku, piersi, płaskonabłonkowym i niedrobnokomórkowym rakiem płuc. [21] Powyżej zostały opisane najważniejsze role CDK, i związanych z nimi białek, w koordynacji i prowadzeniu cyklu komórkowego w komórkach proliferujących. Opisane zostały również niektóre ze ścieżek biochemicznych, w których CDK odgrywają kluczową rolę. Rozwój monoterapii w leczeniu zaburzeń proliferacyjnych, np. nowotworów, za pomocą terapii ukierunkowanych ogólnie na CDK, lub na określone CDK, jest więc potencjalnie wysoce pożądany. Inhibitory CDK mogłyby również być stosowane w leczeniu innych schorzeń, takich jak infekcje wirusowe, choroby autoimmunologiczne i neurodegeneracyjne, i inne. Terapia ukierunkowana na CDK może również zapewnić korzyści kliniczne w leczeniu wcześniej opisanych chorób, gdy stosowana będzie w leczeniu skojarzonym z zarówno istniejącymi, jak i nowymi środkami leczniczymi. Przeciwnowotworowe terapie ukierunkowane na CDK mogłyby mieć potencjalnie przewagę nad wieloma aktualnymi środkami przeciwnowotworymi, ponieważ nie oddziaływałyby bezpośrednio na DNA i w ten sposób powinny zmniejszyć ryzyko wtórnego rozwoju nowotworu. [22] Kinaza syntazy glikogenu-3 (GSK3) jest kinazą seryny-treoniny, który występuje w dwóch wszechobecnie wyrażonych izoformach u ludzi (GSK3α i

8 1 20 2 beta GSK3β). GSK3 odgrywa rolę w rozwoju embrionalnym, syntezie białka, proliferacji komórek, różnicowaniu komórek, dynamice mikrotubuli, ruchliwości komórek i apoptozie komórkowej. W związku z tym GSK3 odgrywa również rolę w rozwoju stanów chorobowych, takich jak cukrzyca, [23] nowotwory, choroba Alzheimera, udar mózgu, padaczka, choroba neuronu ruchowego i/lub uraz głowy. Filogenetyczna GSK3 jest najbardziej związana z kinazami zależnymi od cyklin (CDK). [24] Zgodna sekwencja substratu peptyd rozpoznawana przez GSK3 to (Ser/Treo)-XXX-(pSer/pTreo), gdzie X oznacza dowolny aminokwas (w pozycjach (n+1), (n+2), (n+3)) a pser i ptreo to odpowiednio fosfo-seryna i fosfo-treonina (n+4). GSK3 ulega fosforylacji przy pierwszej serynie lub treoninie, w pozycji (n). Fosfo-seryna lub fosfo-treonina w pozycji (n +4) przygotowują GSK3 na maksymalnie najwyższą wymianę substratów. Fosforylacja GSK3 na Ser21 lub GSK3ß na Ser9 prowadzi do zahamowania GSK3. Mutageneza i badania dotyczące rywalizacji peptydu pozwoliły opracować model, w którym N-końcowy GSK3 ulegający fosforylacji jest w stanie rywalizować z substratem fosfo-peptydowym (S/TXXXpS/pT) poprzez mechanizm autoinhibitacyjny. Istnieją również dane sugerujące, że GSK3 i GSK3ß mogą być wywoływane przez fosforylację tyrozyn 279 i 216 odpowiednio. Mutacje tych osadów w Phe spowodowały zmniejszenie aktywności kinazy in vivo. Struktura krystalografii rentgenowskiej GSK3ß pomogła wyjaśnić wiele kwestii związanych z aktywacją i regulacją GSK3. [2] [0017] GSK3 tworzy część ścieżki reakcji na insulinę ssaków i jest w stanie fosforylować, a tym samym dezaktywować syntazę glikogenu. Nadregulacja aktywności syntazy glikogenu, a tym samym syntezy glikogenu,

9 1 20 2 poprzez hamowanie GSK3, została zatem uznana za potencjalny środek zwalczania cukrzycy typu II, lub cukrzycy insulinoniezależnej (NIDDM): schorzenia, w którym tkanki ciała stają się oporne na stymulację insuliny. Odpowiedź komórkowa na insulinę w wątrobie, tkanki tłuszczowe lub [26] mięśniowe, jest wyzwalana przez wiązania insuliny do pozakomórkowego receptora insuliny. Powoduje to, że fosforylacja oraz późniejszą rekrutację białek substratu receptora insuliny (IRS) do błony komórkowej. Dalsza fosforylacja białek IRS rozpoczyna rekrutację kinazy fosfoinozytydu-3 ( PI3K) do błony komórkowej, gdzie jest w stanie wyzwolić drugą matrycę 3,4,-trójfosforanu fosfatydyloinozytolu (PIP3). Ułatwia to współlokalizację 3-fosfatydyloinozytydozależnej kinazy białkowej 1 (PDK1) i kinazy białkowej typu B (PKB lub AKT) do błony, gdzie PDK1 aktywuje PKB. PKB jest w stanie fosforylować, a tym samym hamować, GSK3 i/lub GSKß odpowiednio poprzez fosforylację Ser9 lub ser21. Hamowanie GSK3 w następnej kolejności wywołuje nadregulację aktywności syntazy glikogenu. Środki lecznicze hamujące GSK3 mogą zatem wywołać reakcje komórkowe, zbliżone do obserwowanych przy stymulacji insuliny. Dodatkowym substratem in vivo GSK3 jest eukariotyczny czynnik inicjujący syntezę białek 2B (elf2b). elf2b jest inaktywowany przez fosforylację i tym samym jest w stanie zatrzymać biosyntezę białek. Hamowanie GSK3, np. przez inaktywację "selektywnego inhibitora kinazy ssaków (mtor), może więc nadregulować biosyntezę białek. Wreszcie istnieją dowody na regulację aktywności GSK3 przez ścieżkę kinazy białkowej aktywowanej mitogenem (MAPK) poprzez fosforylację GSK3 przez kinazy, takie jak kinazy białkowe aktywowane mitogenem 1 (MAPKAP-K1 lub RSK). Dane te sugerują, że aktywność GSK3

1 20 2 może być modulowana przez mitogenne, insulinowe i/lub aminokwasowe bodźce. [27] [0018] Wykazano również, że GSK3ß jest kluczowym elementem ścieżki sygnałowej Wnt kręgowców. Ta biochemiczna ścieżka okazała się [28] krytyczna dla prawidłowego rozwoju embrionalnego i reguluje proliferację komórek w zdrowych tkankach. GSK3 jest zatrzymywane w odpowiedzi na bodźce Wnt. Może to prowadzić do defosforylacji substratów GSK3, takich jak Axin, produkt genu APC (z ang. adenomatous polyposis coli) i ß-katenina. Nieprawidłowa regulacja ścieżki Wnt powiązana jest z wieloma nowotworami. Mutacje w APC, i/lub ß-kateninie są powszechne w raku jelita grubego i innych nowotworach/guzach; wykazano również, że ß- katenina ma znaczenie w przyczepności komórek. Tak więc GSK3 może również do pewnego stopnia modulować procesy przyczepności komórek. Oprócz opisanych już ścieżek biochemicznych istnieją również dane włączające GSK3 w regulację podziałów komórkowych za pośrednictwem fosforylacji cykliny-d1, w fosforylacji czynników transkrypcyjnych, takich jak c-jun, białko wiążące α się z sekwencją CCAAT (C / EBPα), c-myc i/lub inne substraty, takie jak czynnik jądrowy aktywowanych limfocytów T (NFATc), czynnik szoku cieplnego-1 (HSF-1) i białko wiążące się z elementem odpowiedzi na c-amp (CREB). GSK3 wydaje się również mieć wpływ, aczkolwiek w regulowaniu komórkowej apoptozy w konkretnych tkankach. Rola GSK3 w modulowaniu komórkowej apoptozy, poprzez mechanizm proapoptotyczny, może mieć szczególne znaczenie przy schorzeniach, w których może wystąpić apoptoza neuronów. Przykładem tego są urazy głowy, udar mózgu, padaczka, choroba Alzheimera i choroby

11 nerwów ruchowych, postępujące porażenie nadjądrowe i zwyrodnienie korowo-podstawne, oraz choroby Picka. Badania In vitro wykazały, że GSK3 może hiperfosforylować powiązane z mikrotubulami białka Tau. Hiperfosforylacja Tau zaburza jego normalne wiązanie do mikrotubuli i może [29] również prowadzić do powstawania wewnątrzkomórkowych włókien Tau. Uważa się, że postępująca akumulacja tych włókien prowadzi do ostatecznego zaburzenia i degeneracji neuronów. Zahamowanie fosforylacji Tau, poprzez zahamowanie GSK3, może w związku z tym być sposobem na ograniczanie i/lub zapobieganie efektom chorób neurodegeneracyjnych. Opublikowane artykuły [30] WO 02/34721 z Du Pont ujawnia klasę indeno[1,2-c]pirazolo-4-jedne 1 20 jako inhibitorów kinaz zależnych od cykliny. [31] WO 01/81348 z Bristol Myers Squibb opisuje użycie -tio-, sulfinylo- i sulfonylopirazolo[3,4]-pirydyn jako inhibitorów kinaz zależnych od cykliny. [32] WO00/62778 również z Bristol Myers Squibb ujawnia klasę inhibitorów kinazy białkowej tyrozyny. [33] WO 01/7274A1 z Cyclacel opisuje 2-podstawione 4-heteroarylopirymidyny i ich przygotowanie, skład farmaceutyczny zawierający je oraz ich zastosowanie jako inhibitorów kinaz zależnych od cykliny (CDK), a tym samym ich zastosowanie w leczeniu chorób proliferacyjnych, takich jak rak, białaczka, łuszczyca i tym podobne. [34] WO 99/2184 z Agouron opisuje pochodne 4-aminotiazolu hamujące kinazy zależne od cyklin (CDK), takie, jak CDK1, CDK2, CDK4, oraz CDK6. Wynalazek przeznaczony jest również do użytku terapeutycznego lub

12 1 20 profilaktycznego składu farmaceutycznego zawierającego te związki oraz w metodach leczenia nowotworów złośliwych i innych zaburzeń przez podawanie skutecznej ilości takich związków. [3] WO 01/3274 z Agouron ujawnia jako inhibitory kinazy CDK klasę [36] związków, które mogą zawierać amid-podstawiony pierścień benzenowy połączony z grupą heterocykliczną zawierającą N. [37] WO 01/98290 (Pharmacia & Upjohn) ujawnia klasę pochodnych 3- aminokarbonylo-2-karboksyamido tiofenu jako inhibitorów kinaz białkowych. [38] WO 01/3268 i WO 01/02369 z Agouron ujawniają związki, które pośredniczą w lub hamują proliferację komórek poprzez hamowanie kinaz białkowych, takich jak kinazy zależne od cykliny lub kinazy tyrozynowe. Związki Agouron zawierają arylowy lub heteroarylowy pierścień przyłączony bezpośrednio lub przez grupę CH=CH lub CH= N do pozycji 3 pierścienia indazolu. [39] WO 00/398 i WO 02/0061 (z Du Pont Pharmaceuticals) opisują związki heterocykliczne, które są inhibitorami trypsynopodobnych enzymów proteazy seryny, zwłaszcza czynnik Xa i trombinę. Związki te uważane są za użyteczne jako leki przeciwzakrzepowe lub do zapobiegania zaburzeń zakrzepowo-zatorowych. [40] US 2002/0091116 (Zhu i in.), WO 01/19798 i WO 01/64642 ujawniają różne grupy związków heterocyklicznych jako inhibitorów czynnika Xa. Ujawniono i zilustrowano niektóre 1-podstawione karboksamidy pirazolu. [41] US 6.127.382, WO 01/70668, WO 00/68191, WO 97/48672, WO 97/1902 i WO 97/19062 (wszystkie należące do Allergan) każdy opisuje związek mający aktywność podobną do retinoidu do zastosowania w leczeniu

13 różnych chorób hiperproliferacyjnych, w tym nowotworów. [42] WO 02/070 (Bayer) opisuje klasę związków kwasów aminodikarboksylowych stosowanych w leczeniu chorób układu krążenia. Chociaż pirazole wymienione są ogólnie, nie istnieją żadne szczególne przykłady

14 [43] pirazoli w tym dokumencie. 1 20 2 [44] WO 97/03071 (Knoll AG) ujawnia klasę pochodnych heterocyklilokarboksamidu stosowanych w leczeniu ośrodkowego układu nerwowego. Pirazole wymienione są ogólnie jako przykłady grup heterocyklicznych, ale żadne konkretne związki pirazolowe nie zostały ujawnione lub zilustrowane. [4] WO 97/40417 (Novo Nordisk) opisuje związki, które są modulatorami białkowych fosfataz tyrozynowych. [46] WO 03/020217 (Univ. Connecticut) ujawnia klasę 3-karboksyamidó pirazolu jako modulatorów receptora kannabinoidów w leczeniu schorzeń neurologicznych. Stwierdza się (strona 1), że związki mogą być stosowane w chemioterapii przeciwnowotworowej, ale nie jest jasne czy związki są aktywne jako środki przeciwnowotworowe lub czy są podawane do innych celów. [47] WO 01/8869 (Bristol Myers Squibb) ujawnia kannabinoidowe modulatory receptorów, które można wykorzystać między innymi w leczeniu innych chorób. Oczekuje się, że głównie stosowane będą w leczeniu chorób układu oddechowego, chociaż są odniesienia do leczenia raka. [48] WO 01/0238 (Aventis Crop Science) ujawnia pochodne 1-(chinolino- 4-ilo)-1H-pirazolu jako fungicydów. 1 Niepodstawione pirazole ujawniane są jako syntetyczne produkty pośrednie. [49] WO 2004/03979 (Fujisawa) ujawnia amidy zawierające grupę pojedynczo podstawionych pirazoli jako inhibitory wydzielania apoliproteiny B. Związki uważane są za przydatne w leczeniu schorzeń takich jak hiperlipidemia. [0] WO 2004/000318 (komórkowe Genomics) ujawnia różne amino-

1 podstawione monocykle jako modulatory kinazy. Żaden z podanych przykładów związków nie jest pirazolem. Streszczenie wynalazku [1] Wynalazek przedstawia związki, które wykazują aktywność hamującą lub modulującą kinazę zależną od cykliny, i których przydatność oczekuje się w zapobieganiu lub leczeniu stanów chorobowych lub schorzeń wywołanych przez kinazy. [2] I tak na przykład przewiduje się, że związki tego wynalazku będą przydatne w łagodzeniu lub zmniejszeniu występowania raka. [3] Zatem w pierwszym aspekcie wynalazek przedstawia związek o wzorze (II): 1 20 lub jego sole czy tautomery, albo N-tlenki czy solwaty; gdzie Y jest wiązaniem lub łańcuchem alkilenowym zawierającym 1, 2 lub 3 atomy węgla;

16 R 1 to grupa karbocykliczna lub heterocykliczna złożona z 3 do 12 członowych pierścieni, przy czym karbocykliczna lub heterocykliczna grupa jest niepodstawiona lub podstawiona przez jedną lub więcej grup podstawników R ; lub C 1-8 węglowodorową grupę ewentualnie podstawioną przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród fluoru, hydroksy, C, 0,4 hydroksy karboksy, amino, mono-lub di-c 1-4 hydrocarbylamino i karbocyklicznych lub heterocyklicznych grup złożonych z 3 do 12 członowych pierścieni, przy czym karbocykliczna lub heterocykliczna grupa jest niepodstawiona lub podstawiona przez jedną lub więcej grup podstawników R, przy czym 1 lub 2 atomy węgla w węglowodorowych grupach mogą być ewentualnie zastąpione przez atom lub grupę wybraną spośród 0, S, NH, SO, SO 2 ; R 2 to wodór lub metyl; 1 R 3 wybierana jest spośród niearomatycznych grup karbocyklicznych i heterocyklicznych złożonych z 3 do 12 członowych pierścieni, przy czym karbocykliczna lub heterocykliczna grupa jest niepodstawiona lub podstawiona przez jedną lub więcej grup podstawników R ; i R jest wybierana spośród grup halogenu, hydroksylu, trójfluorometylu, grupy cyjanowej, nitro, karboksy, amino, mono- lub di-c 1-4 hydrokarbylaminowych, karbocyklicznych, oraz heterocyklicznych złożonych z 3 do 12 członowych pierścieni; grupa R a -R b, gdzie R a to wiązanie O, CO, X 1 C(X 2 ), C(X 2 )X 1, X 1 C(X 2 )X 1, S, SO, SO 2, NR C, SO 2 NR c lub NR c SO 2 ; i R b jest wybierane spośród wodoru, karbocyklicznych i heterocyklicznych grup złożonych z 3 do

17 12 członowych pierścieni, a C 1-8 grupy węglowodorowe ewentualnie podstawione przez jeden lub więcej podstawników wybranych z grupy hydroksy, okso, halogenowej, cyjanowej, nitrowej, karboksylowej, aminowej, mono- lub di-c 1-4 hydrokarbylaminowej, karbocyklicznej i heterocyklicznej złożonej z 3 do 12 członowych pierścieni, przy czym 1 lub 2 atomy węgla w grupie C 1-8 węglowodorowej mogą być ewentualnie zastąpione przez O, S, SO, SO 2, NR C, X 1 C(X 2 ), C(X 2 )X 1 lub X 1 C(X 2 )X 1 ; R c jest wybierana spośród wodoru i C 1-4 węglowodoru; oraz 1 X 1 to 0, S lub NR C i X 2 jest =0, =S lub =NR C ; i pod warunkiem, że grupa podstawnika R składa się z lub zawiera grupę karbocykliczną lub heterocykliczną, wspomniane grupy karbocykliczna i heterokliczna mogą być niepodstawione lub mogą też same w sobie zostać podstawione przez jedną lub więcej grup podstawników R, przy czym (a) tego rodzaju dodatkowe grupy podstawników R włączają grupy karbocykliczne lub heterocykliczne, które nie mogą już być podstawione; lub (b) wspomniane dalsze podstawniki nie zawierają grup karbocyklicznych lub heterocyklicznych a są raczej wybrane spośród grup wspomnianych powyżej w definicji R. [0041] Jedna lub więcej spośród dodatkowych klauzul, w dowolnej kombinacji, może dotyczyć związków o wzorze (II) i ich podgrup: 20 (a-i) R 1 jest inna niż grupa funkcyjna zawierająca nukleozyd purynowy. (a-ii) Kiedy Y-R 3 jest cykloalkilem, wówczas R 1 jest inna niż podstawione lub

18 niepodstawione grupy tetrahydronaftalenowe, tetrahydrochinolinylowe lub tetrahydrochromanylowe. (a-iii) R 3 jest inna niż reszta grup zawierających grupę 1,2,8,8a-tetrahydro-7- metylo-cyklopropa[c]pirolo[3,2,e]indolo-4-(h)-jedno. (a-iv) R 1 (CO) NH jest inna niż grupa 4-(tert-butyloksykarbonylaminowo)-3- metylimidazolo-2-ilokarbonylaminowa. (b-i) R 3 jest inna niż mostkowa grupa azabicyklowa. (b-ii) Gdy R 1 lub R 3 zawierają grupę funkcyjną, w której pierścień heterocykliczny mający s (=0) 2 członowy pierścień jest skondensowany z pierścieniem karbocyklicznym, wspomniany karbocykliczny pierścień jest inny niż podstawiony lub niepodstawiony pierścień benzenowy. 1 20 [42] Odniesienie w warunku (a-i) do grupy nukleozydów purynowych oznacza podstawione i niepodstawione grupy puryn po podłączeniu do nich grupy monosacharydu (np. pentozy lub heksozy) lub pochodnej grupy monosacharydu, na przykład grupy deoksy monosacharydu lub podstawionej grupy monosacharydu. [43] Odniesienie w warunku (b-i) do mostkowej grupy azabicyklowej dotyczy bicykloalkanowego mostkowego układu pierścieniowego, w którym jeden z atomów węgla w bicykloalkanie został podstawiony przez atom azotu. W mostkowych układach pierścieniowych dwa pierścienie dzielą więcej niż dwa atomy, patrz na przykład Advanced Organic Chemistry, autorstwa Jerry March, 4 wydanie, Wiley Interscience, strony 131-133, 1992.

19 [44] Wynalazek także umożliwia użycie związku wyrażonego wzorem (II), zgodnie z podaną tu definicją, do wytwarzania leku do profilaktyki lub leczenia stanu chorobowego lub schorzenia wywołanego kinazą zależną od cyklin. [4] Zastrzeżenia (a-i) do (a-iv) i (b-i) do (b-ii) we wzorze (II) powyżej odnoszą się do ujawnień w następujących dokumentach technicznych. (a-i) WO 03/014137 (a-ii) WO 97/48672, WO 97/1902 (a-iv) US,02,068 (b-i) WO 03/040147 (b-ii) WO 00/9902 [46] Jedna lub więcej z powyższych klauzul, (a-i) do (a-iv) i (b-1) do (b-ii), w dowolnej kombinacji, może mieć zastosowanie do związków o wzorach (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i ich podgrup, jak określono w niniejszym dokumencie. [47] Wynalazek przedstawia również: Użycie związku o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb), i 1 20 jego podgrup zgodnie z podaną tu definicją, w profilaktyce lub leczeniu stanu chorobowego lub schorzenia wywołanego kinazą zależną od cykliny. Związek o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i jego podgrupy zgodnie z podaną tu definicją, do wykorzystania w profilaktyce lub leczeniu stanu chorobowego wywołanego chorobą

20 proliferacyjną, a chorobą poliferacyjną jest w tym przypadku nowotwór. [48] Wynalazek dotyczy także związków ujętych w wynalazku do stosowania w: Sposobie łagodzeniu lub zmniejszeniu występowania choroby lub stanu 1 20 obejmującego lub wynikającego z nieprawidłowego wzrostu komórek u ssaków, który to sposób obejmuje podawanie ssakowi związku o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va ), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i jego podgrup zgodnie z podaną tu definicją, w ilości skutecznej w hamowaniu nieprawidłowego wzrostu komórek. Sposobie łagodzenia lub zmniejszenia zapadalności na chorobę lub schorzenie wywołane kinazą zależną od cykliny lub kinazą syntazy glikogenu-3, obejmujący podawanie osobnikowi potrzebującemu tego związku o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i jego podgrup, zgodnie z podaną tu definicją. sposobie profilaktyki lub leczenia stanu chorobowego lub schorzenia wywołanego przez kinazę zależną od cykliny, obejmujący podawanie osobnikowi potrzebującemu tego związku o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i jego podgrup, zgodnie z podaną tu definicją. Sposobie leczenia choroby lub schorzenia obejmującego lub wynikającego z nieprawidłowego wzrostu komórek u ssaka, obejmujący podawanie ssakowi związku o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i jego podgrup, zgodnie z podaną tu definicją, w ilości skutecznej w hamowaniu nieprawidłowego wzrostu komórek.

21 Sposobie leczenia choroby lub schorzenia obejmującego lub 1 20 2 wynikającego z nieprawidłowego wzrostu komórek u ssaka, obejmujący podawanie ssakowi związku o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VIb) i jego podgrup, zgodnie z podaną tu definicją w ilości skutecznej do hamowania kinazy zależnej od cykliny (np. CDK2). Sposobie hamowania kinazy zależnej od cykliny, obejmujący kontaktowanie kinazy ze związkiem hamującym o wzorze (II), (IV), ( IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb), i jego podgrup, zgodnie z podaną tu definicją. Sposobie modulacji procesu komórkowego (na przykład podziału komórek) poprzez hamowanie aktywności kinazy zależnej od cykliny za pomocą związku o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i jego podgrup, zgodnie z podaną tu definicją. Sposobie leczenia lub profilaktyki dowolnego omówionego tutaj stanu chorobowego, obejmujący podawanie pacjentowi (na przykład potrzebującemu pacjentowi) związku (np. terapeutycznie skutecznej ilości) o worze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i jego podgrup, zgodnie z podaną tu definicją. Sposobie łagodzenia lub zmniejszenia występowania stanu chorobowego lub schorzenia tutaj opisanego, obejmujący podawanie pacjentowi (np. pacjentowi w potrzebie) związku (np. w terapeutycznie skutecznej ilości) o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VLB) i jego podgrup, zgodnie z podaną tu definicją. Sposobie diagnozowania i leczenia stanu chorobowego wywołanego kinazą zależną od cykliny, obejmujący (II) przesiew pacjenta w celu

22 ustalenia czy choroba lub schorzenie pacjenta jest podatne na leczenie związkiem przeciwdziałającym aktywności kinaz zależnych od cykliny; oraz (ii), w przypadku pacjentów, których stan chorobowy wskazuje, że winni być podatni na działanie tego związku, podanie związku o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VLB) i jego podgrup, zgodnie z podaną tu definicją. [49] Związki omówione w niniejszym wynalazku uważane są również za inhibitory kinazy syntazy glikogenu-3 (GSK3) i, w związku z tym, wynalazek [0] przedstawia również sposoby i zastosowanie inhibitorów kinazy lub modulatory o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i ich podgrupy, zgodnie z podaną tu definicją, przy czym kinaza jest kinazą syntazy glikogenu-3. [1] W kolejnych aspektach wynalazek przedstawia: Skład farmaceutyczny zawierający związek o wzorze (II), (IV), (IVa), 1 20 (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i jego podgrupy, zgodnie z podaną tu definicją oraz farmaceutycznie dopuszczalny nośnik. Związki o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (Vla) lub Vlb) i ich podgrupy tu zdefiniowane do stosowania w medycynie. Zastosowanie związku o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (Vla) lub (Vlb) i jego podgrup tu zdefiniowanych, do wytwarzania leku dla profilaktyki lub leczenia jednego ze stanów chorobowych lub ujawnionych schorzeń. Zastosowanie związku o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (Vla) lub (Vlb) i jego podgrup tu zdefiniowanych do wytwarzania leku do

23 leczenia lub zapobiegania stanu chorobowego lub schorzenia u pacjenta, który został poddany kontroli i został uznany, że cierpi na lub zagraża mu choroba czy schorzenie, które byłoby podatne na leczenie ze związkiem o aktywności przeciw kinazie zależnej od cykliny. [1] W każdym z powyższych zastosowań, sposobów i innych aspektów wynalazku, jak również w przypadku wszelkich aspektów i postaci wynalazku, jak określono poniżej, odniesienia do związków o wzorach (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (Vla) lub (Vlb) i ich podgrup, jak określono w niniejszym dokumencie, zawierają w swoim składzie sole lub solwaty, tautomery lub N-tlenki związków. Preferencje ogólne i definicje [2] Następujące ogólne preferencje i definicje stosuje się do każdej z cząsteczek Y, R 1 do R 3 i każdej jej pod-definicji, podgrupy i postaci, chyba że z kontekstu wynika co innego. 1 [3] W niniejszym opisie odniesienia do formuły (II) włączają wzory (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) oraz podgrupy, przykłady lub postacie wzorów (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb), chyba że z kontekstu wynika co innego. [4] Tak więc na przykład, odniesienia między innymi do zastosowań terapeutycznych, preparatów farmaceutycznych i procesów tworzenia związków, w których odnoszą się one do formuły (II) należy również

24 rozumieć jako odniesienia do wzorów (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i podgrup, przykładów lub postaci wzorów (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb). 1 20 [] Podobnie, jeżeli preferencje, postacie i przykłady są podane dla związków o wzorze (II), mają one również zastosowanie do wzorów (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb) i podgrup, przykładów lub postaci wzorów (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (Vlb), chyba że z kontekstu wynika co innego. [6] Odniesienia do grup "karbocyklicznych" i "heterocyklicznych" tutaj stosowane obejmują zarówno aromatyczne jak i niearomatyczne układy pierścieniowe, chyba że z kontekstu wynika co innego. I tak na przykład, termin "grupy karbocykliczne i heterocykliczne" obejmuje aromatyczne, niearomatyczne, nienasycone, częściowo nasycone i w pełni nasycone karbocykliczne i heterocykliczne systemy pierścieniowe. Na ogół takie grupy mogą być monocykliczne lub bicykliczne i mogą składać się z, na przykład, od 3 do 12 członów pierścieniowych, ale zazwyczaj składają się z do członów pierścieniowych. Przykładami grup monocyklicznych są grupy składające się z 3, 4,, 6, 7, oraz 8 członów pierścieniowych, zazwyczaj od 3 do 7, i najlepiej jest, gdy składają się one z lub 6 członów pierścieniowych. Przykłady grup bicyklicznych to grupy składające się z 8,9,,11 i 12 członów pierścieniowych, a najczęściej z 9 do członów pierścieniowych. [7] Karbocyklicznymi lub heterocyklicznymi grupami mogą być grupy arylowe lub heteroarylowe składające się z do 12 członów pierścieniowych,

2 a najczęściej z do członów pierścieniowych. Określenie "aryl" stosowane w niniejszym opisie odnosi się do karbocyklicznej grupy o aromatycznym charakterze i termin "heteroaryl" jest tu używany na określenie grupy heterocyklicznej mającej charakter aromatyczny. Terminy "aryl" i "heteroaryl" włączają wielocykliczne (np. bicykliczne) układy pierścieniowe, w których jeden lub więcej pierścieni nie są pierścieniami aromatycznymi, pod warunkiem że co najmniej jeden pierścień jest aromatyczny. W takich systemach wielopierścieniowych, grupa może być połączona za pomocą pierścienia aromatycznego, lub pierścienia niearomatycznego. Grupy arylowa i heteroarylowa mogą być grupami monocyklicznymi lub bicyklicznymi i mogą być niepodstawione lub podstawione przez jeden lub więcej podstawników, na przykład przez jedną lub więcej grup R określonych w niniejszym dokumencie. 1 20 [8] Określenie "grupa niearomatyczna" obejmuje nienasycone układy pierścieniowe bez aromatycznego charakteru, częściowo lub całkowicie nasycone karbocykliczne i heterocykliczne układy pierścieniowe. Terminy "nienasycony" i "częściowo nasycony" odnoszą się do pierścieni, których struktura pierścieniowa składa się z atomów dzielących więcej niż jedno wiązanie walencyjne, np. pierścień składa się z co najmniej jednego wiązania wielokrotnego np. z wiązania C=C, C C lub N=C. Określenie "w pełni nasycony" odnosi się do pierścieni, w których wiązania pomiędzy atomami w pierścieniu są wielokrotne. Nasycone grupy karbocykliczne zawierają grupy cykloalkilowe określone poniżej. Częściowo nasycone karbocykliczne grupy obejmują grupy cykloalkenylowe, zgodnie z definicją podaną poniżej, na

26 przykład cyklopentenyl, cykloheptenyl, oraz cyklooctentyl. Dodatkowym przykładem grupy cykloalkenylowej jest cyklohexenyl. [9] Przykłady grup heteroarylowych włączają monocykliczne i bicykliczne grupy składające się z pięciu do dwunastu członów pierścieniowych, a najczęściej z pięciu do dziesięciu członów pierścieniowych. [9] Grupa heteroarylowa grupa może być, na przykład, pięcio- lub sześcioczłonowym pierścieniem monocyklicznym lub bicykliczną strukturą zbudowaną z połączonych ze sobą pięciu i sześciu członów pierścieniowych 1 20 lub dwóch połączonych ze sobą sześcio-członowych pierścieni lub, w kolejnym przykładzie, dwóch połączonych pięcio-członowych pierścieni. Każdy pierścień może zawierać do około czterech heteroatomów wybranych spośród azotu, siarki i tlenu. Zazwyczaj pierścień heteroarylowy będzie zawierać do 4 heteroatomów, zazwyczaj do 3 heteroatomów, a jeszcze częściej do 2, na przykład pojedynczy heteroatom. W jednej z postaci, pierścień heteroarylowy zawiera jeden pierścień z atomem azotu. Atomy azotu w pierścieniach heteroarylowych mogą być podstawowe, jak w przypadku imidazolu lub pirydyny lub zasadniczo ponadpodstawowe, jak w przypadku indolu lub azotu pirolowego. Ogólna liczba podstawowych atomów azotu obecnych w grupie heteroarylowej, łącznie z grupami podstawników aminokwasów w pierścieniu jest mniejsza niż pięć. [60] Przykłady pięciu członowych grup heteroarylowych obejmują, między innymi, grupy pirolu, furanu, tiofenu, imidazolu, furazanu, oksazolu, oksadiazolu, oxatriazolu, izoksazolu, tiazolu, isothiazolu, pirazolu, triazolu i

27 tetrazolu. [61] Przykłady sześcioczłonowych grup heteroarylowych obejmują, między innymi, pirazynę, pyridazinę, pirymidynę i triazynę. [62] Bicykliczny grupą heteroarylową może być na przykład: a) pierścień benzenowy połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1, 2, lub 3 pierścieniowe heteroatomy; b) pierścień pirydyny połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1, 2, 3 pierścieniowe heteroatomy; c) pierścień pirydyny połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1 lub 2 pierścieniowe heteroatomy; d) pierścień pirolu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1, 2, 3 pierścieniowe heteroatomy; e) pierścień pirazolu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1 lub 2 pierścieniowe heteroatomy; 1 f) pierścień imidazolu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1 lub 2 pierścieniowe heteroatomy; g) pierścień oksazolu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1 lub 2 pierścieniowe heteroatomy;

28 h) pierścień izoksazolu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1 lub 2 pierścieniowe heteroatomy; i) pierścień tiazolu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1 lub 2 pierścieniowe heteroatomy; j) pierścień izotiazolu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1 lub 2 pierścieniowe heteroatomy; k) pierścień tiofenu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1, 2, 3 pierścieniowe heteroatomy; l) pierścień furanu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1, 2, 3 pierścieniowe heteroatomy; m) pierścień oksazolu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1 lub 2 pierścieniowe heteroatomy; n) pierścień izoksazolu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1 lub 2 pierścieniowe heteroatomy; o) pierścień cykloheksylu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1, 2, 3 pierścieniowe heteroatomy; oraz p) pierścień cyklopentylu połączony z lub 6 członowym pierścieniem zawierającym 1, 2, 3 pierścieniowe heteroatomy [63] Konkretne przykłady bicyklicznych grup heteroarylowych

29 zawierających pięcioczłonowy pierścień połączony z innym pięcioczłonowym pierścieniem obejmują, między innymi, imidazothiazol (np. imidazo [2,1-b] tiazol) i imidazoimidazol (np. imidazo [1,2-a] imidazol). [64] Konkretne przykłady bicyklicznych grup heteroarylowych zawierających sześcioczłonowy pierścień połączony z innym pięcioczłonowym pierścieniem obejmują, między innymi, grupy benzfuranu, benztiofenu, benzimidazolu, benzoksazolu, izobenzoksazolu, benzisoksazolu, benztiazolu, benzisotiazolu, izobenzofuranu, indolu, izoindolu, indolizinu, indolinu, izoindolinu, puryny (np. adenina, guanina), indazolu, pyrazolopirymidyny (np. pirazolo[1,-a]pirymidyny), triazolopyrimidynu (np. [1,2,4] triazolo [1,-a]pirymidyny), benzodioksolu i pyrazolopyridiny (np. pirazolo[1,-a]pirydyny). [6] Konkretne przykłady bicyklicznych grup heteroarylowych zawierających dwa połączone ze sobą pierścienie sześcioczłonowe obejmuje, między innymi, grupy chinoliny, izochinoliny, chromanu, tiochromanu, chromenu, izochromenu, chromanu, izochromanu, benzodioksanu, chinolizyny, benzoksazyny, benzodiazyny, pirydopirydyny, chinoksaliny, cynoliny, ftalazyny, naftyydyny i pterydyny. [66] Jedna podgrupa grup heteroarylowych zawiera pirydyl, pirrolil, furanyl, tienyl, imidazolil, oksazolil, oksadiazolil, oksatriazolil, izoksazolil, tiazolil, izotiazolil, pirazolil, pirazynyl, pirydazynyl, pirymidynyl, triazynyl, triazolil, tetrazolil, chinolinyl, izochinolinyl, benzfuranyl, benztienyl, chromanyl, tiochromanyl, benzimidazolil, benzoksazolil, benzizoksazol, benztiazoli,

30 benzizotiazol, izobenzofuranyl, indolil, izoindolil, indolizinyl, indolinyl, izoindolinyl, puryny (np. adenina, guanina), indazolil, benzodioksolil, chromenyl, izochromenyl, izochromanyl, benzodioksanyl, chinolizynyl, benzoksazynyl, benzodiazynyl, pirydopirydynyl, chinoksalinyl, chinazolinyl, cynolinyl, ftalazinyl, naftyrydynyl i pterydyny. [67] Przykłady policyklicznych grup arylowych i heteroarylowych zawierających aromatyczny i niearomatyczny pierścień obejmują grupy zawierające tetrahydronaftalen, tetrahydroizochinolinę, tetrahydrochinolinę, dihydrobenzotien, dihydrobenzofuran, 2,3-dihydro-benzo [1,4] dioksynę, benzo [1,3] dioksole, 4,,6,7-tetrahydrobenzofuran, indolinę i indan. [68] Przykłady karbocyklicznych grup arylowych obejmują grupy zawierające fenyl, naftyl, indenyl i tetrahydronafty. 1 [69] Przykłady niearomatycznych grup heterocyklicznych obejmują niepodstawione lub podstawione (przez jedną lub więcej grup R ) grupy heterocykliczne składające się z 3 do 12 pierścieni członowych, zwykle od 4 do 12 pierścieni członowych, a najczęściej od do pierścieni członowych. Takie grupy mogą być na przykład monocykliczne lub bicykliczne, i zazwyczaj mają od 1 do heteroatomów w pierścieniu (zazwyczaj 1,2,3 lub 4 heteroatomy w pierścieniu), z reguły wybierane spośród azotu, tlenu i siarki. [70] Gdy siarka jest obecna, może ona, w przypadku gdy charakter sąsiednich atomów i grup na to zezwala, zaistnieć jako-s-,-s (O)-lub-S (0)2 -.

31 [71] Do grup heterocyklicznych należą na przykład cykliczne ugrupowania eterowe (takie jak tetrahydrofuran i dioksan), cykliczne ugrupowania tioeterowe (takie jak tetrahydrotiofen i ditian), cykliczne ugrupowania aminowe (takie jak pirolidyna), cykliczne ugrupowania amidowe (takie jak pirolidon), cykliczne tioamidy, tioestery, cykliczne ugrupowania estrowe(takie jak butyrolakton), cykliczne sulfony (takie jak sulfolan i solfolen), cykliczne sulfoksydy, cykliczne sulfonamidy i ich kombinacje (takie jak morfolina i tiomorfolina i jej S tlenek i S, S-dwutlenek). Dalsze przykłady włączają grupy heterocyklicznych, które zawierają cykliczne ugrupowanie mocznikowe (takie jak imidazolidyn-2-on). 1 [72] W jednym podzbiorze grup heterocyklicznych, grupy heterocykliczne zawierają cykliczne ugrupowania eterowe (np. jak w tetrahydrofuranie i dioksanie) i cykliczne ugrupowania tioeterowe (takie jak tetrahydrotiofen i ditian), cykliczne ugrupowania aminowe (np. pirolidyna), cykliczne sulfony (takie jak sulfolan i sulfolen), cykliczne sulfoksydy, cykliczne sulfonamidy i ich kombinacje (np. tiomorfolina). [73] Przykłady monocyklicznych niearomatycznych grup heterocyklicznych obejmują -, 6-i 7-członowe monocykliczne grupy heterocykliczne. Konkretne przykłady obejmują morfolinę, piperydynę (np. 1-piperydynyl, 2- piperydynyl, 3-piperydynyl i 4 - piperydynyl), pirolidynę (np 1-pirolidynyl, 2- pirolidynyl i 3-pirolidynyl), pirolidon, piran (2H-piran lub 4H-piran), dihydrotiofen, dihydropiran, dihydrofuran, dihydrotiazol, tetrahydrofuran, tetrahydrotiofen, dioksan, tetrahydropiran(np. 4-tetrahydro piranyl),

32 imidazolinę, imidazolidynon, oksazolinę, tiazolinę, 2-pirazolinę, pirazolidynę, piperazynę, N-alkilopiperazyny, takie jak N-metylopiperazyna. Dalsze przykłady obejmują tiomorfolinę i jej S-tlenek i S, S-dwutlenek (szczególnie tiomorfolinę). Jeszcze inne przykłady obejmują azetydynę, piperydon, piperazon i N-alkilopiperydyny, takie jak N-metylopiperydyna. [74] Jeden preferowany podzbiór niearomatycznych grup heterocyklicznych składa się z nasyconych grup, takich jak azetydyna, pirolidyna, piperydyna, morfolina, tiomorfolina, tiomorfolina S, S-dwutlenek, piperazyna, N- alkilopiperazyny i N-alkil, piperydyny. [7] Kolejny podzbiór niearomatycznych grup heterocyklicznych składa się z pirolidyny, piperydyny, morfoliny, tiomorfoliny, S, S ditlenku tiomorfoliny, piperazyny i N-alkilopiperazyn, takich jak N-metylopiperazyna. [76] Jeden konkretny podzbiór grup heterocyklicznych składa się z pirolidyny, piperydyny, morfoliny i N-alkilopiperazyn (np. N- metylopiperazyny) i ewentualnie tiomorfoliny. 1 [77] Przykłady niearomatycznych grup karbocyklicznych obejmują grupy cykloalkanowe, takie jak cykloheksyl i cyklopentyl, grupy cykloalkenylowe, takie jak cyklopentenyl, cykloheksenyl, cykloheptenyl i cyklooktenyl, jak również cykloheksadienyl, cyklooktatetraen, tetrahydronaftenyl i dekalinyl. [78] Preferowane niearomatyczne grupy karbocykliczne są

33 monocyklicznymi pierścieniami i najbardziej preferowanymi nasyconymi monocyklicznymi pierścieniami [79] Typowymi przykładami są trój-, cztero-, pięcio- i sześcio-członowe nasycone pierścienie karbocykliczne, np. opcjonalnie podstawione pierścienie cyklopentylu i cykloheksylu. [80] Jeden podzbiór niearomatycznych grup karbocyklicznych obejmuje niepodstawione lub podstawione (przez jedną lub więcej grup R ) 1 20 monocykliczne grupy, a szczególnie monocykliczne grupy nasycone, np. grupy cykloalkilowe. Przykłady takich grup cykloalkilowych obejmują cyklopropyl, cyklobutyl, cyklopentyl, cykloheksyl i cykloheptyl; bardziej typowo cyklopropyl, cyklobutyl, cyklopentyl i cykloheksyl, szczególnie cykloheksyl. [81] Dalsze przykłady niearomatycznych grup cyklicznych obejmują mostkowane układy pierścieniowe, takie jak bicykloalkany i azabicykloalkany, chociaż takie mostkowane układy pierścieniowe są na ogół mniej korzystne. Przez "mostkowy system pierścieniowy rozumie się systemy, w których dwa pierścienie dzielą więcej niż dwa atomy, patrz na przykład Advanced Organic Chemistry autorstwa Jerry March, wydanie 4, Wiley Interscience, strony 131-133, 1992. Przykłady mostkowych układów pierścieniowych obejmują bicyklo[2.2.1] heptan, aza-bicyklo [2.2.1] heptan, bicyklo [2.2.2] oktan, azabicyklo [2.2.2] oktan, bicyklo [3.2.1] oktan i azabicyklo [3.2.1] oktan. Szczególny przykład z mostkowym układem pierścieniowym to grupy 1-azabicyklo [2.2.2] oktan-3-ilowe.

34 [82] W przypadku odsyłaczy do grup karbocyklicznej i heterocyklicznej, pierścień karbocykliczny lub heterocykliczny może, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, być niepodstawiony lub podstawiony przez jeden lub więcej podstawników z grupy R wybranych spośród grupy halogenowej, hydroksylowej, trójfluorometylowej, grupy cyjanowej, nitro, karboksy, amino, mono- lub di-c 1_4 hydrokarbylaminoych, karbocyklicznych, oraz heterocyklicznych złożonych z 3 do 12 członowych pierścieni; groupa R a -R b 1 w którym R a oznacza wiązanie, O, CO, X 1 C (X 2 ), C (X 2 ) X 1, X 1 C (X 2 ) X 1, S, SO, SO 2, NR C, SO 2 NR c lub NR C SO 2 ; i Rb jest wybrany spośród wodoru, karbocykliczne i heterocykliczne grup mających od 3 do 12 pierścieni członków, a grupy węglowodorowe C 1-8 ewentualnie podstawione przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grup hydroksy, okso, halogeno, cyjanowo, nitrowo, karboksylowo, aminowo, mono- lub di - C 1-4 hydrokarbylaminoi karbocyklicznych i heterocyklicznych złożonych z od 3 do 12 członowych pierścieni, gdzie jeden lub więcej atomów węgla w grupie węglowodorowej C 1-8 może ewentualnie być zastąpionych przez O, S, SO, SO 2, NR C, X 1 C (X 2 ), C (X 2 ) X 1 orx 1 C (X 2 ) X 1 ; R c jest wybrana spośród wodoru i grupy węglowodorowej C 1-4, a X 1 oznacza O, S lub NR C i X 2 oznacza = O, = S lub = NR C. [83] W przypadku, gdy podstawnik z grupy R zawiera grupę karbocykliczną lub heterocykliczną, wspomniana grupa karbocykliczna lub heterocykliczna może być niepodstawiona lub może być podstawiona przez jeden lub więcej kolejnych grup podstawników R. W jednej podgrupie związków o wzorze (II), tego rodzaju kolejne grupy podstawnikowe R mogą

3 zawierać grupę karbocykliczną lub heterocykliczne, które nie są zazwyczaj już podstawiane. W innej podgrupie związków o wzorze (II), wspomniane dodatkowe podstawniki nie obejmują grupy karbocyklicznej lub grupy heterocyklicznej, bowiem są one wybierane z grup wymienionych w definicji R podanej powyżej. [84] Podstawniki R mogą być dobrane tak, aby nie zawierały więcej niż 20 atomów wodoru, na przykład, nie więcej niż 1 atomów niezawierających wodoru, np. nie więcej niż 12 lub 11 lub, lub 9 lub 8 lub 7, lub 6 lub atomów niezawierających wodoru. 1 20 [8] W przypadku, gdy grupy karbocykliczna lub heterocykliczna mają parę podstawników atomach sąsiadujących pierścieni, dwa podstawniki mogą być połączone tak, aby tworzyły grupę cykliczną. Tak więc, dwa sąsiadujące ze sobą grupy R, razem z atomami węgla lub heteroatomami, do których są przyłączone, mogą tworzyć -członowy pierścień heteroarylowy lub - lub 6- członowy niearomatyczny karbocykliczny lub heterocykliczny pierścień, w którym wspomniane grupy heteroarylowa i heterocyklicznna zawierają do 3 heteroatomowych pierścieni członowych wybranych spośród N, 0 i S. Na przykład, sąsiadujące ze sobą podstawniki znajdujące się na sąsiednich atomach węgla pierścienia mogą być połączone za pośrednictwem jednego lub więcej heteroatomów i ewentualnie podstawione przez grupy alkilenowe tworząc skondensowaną grupę oksa-, dioksa-, aza-, diaza lub oksa-azacykloalkilową. [86] Przykłady tego rodzaju połączonych grup podstawników włączają:

36 [87] Przykłady podstawników halogenowych włączają fluor, chlor, brom i jod. Fluor i chlor są szczególnie korzystne. [88] W definicji związków o wzorze (II) powyżej, i w użyciu w dalszej części dokumentu, termin "hydrokarbyl" to ogólny termin obejmujący alifatyczne, alicykliczne i aromatyczne grupy, których budowa oparta jest na węglu, składające się z węgla i atomy wodoru, chyba że podano inaczej. [89] W niektórych przypadkach, zgodnie z definicją niniejszego dokumentu, jeden lub więcej atomów węgla tworzących trzon może zostać podstawiony przez inny określony atom lub grupę atomów. 1 [90] Przykłady grup węglowodorowych obejmują alkil, cykloalkil, cykloalkenyl, aryl karbocykliczny, alkenyl, alkinyl, cykloalkilakil, karbocykliczny aryloalkil, aralkenyl i grupy aralkynylowe. Takie grupy mogą być podstawione lub, jeśli zostanie to w ten sposób określone, podstawione przez jeden lub więcej podstawników, jak określono w niniejszym dokumencie. Przykłady i preferencje podane poniżej stosuje się do każdej z grup podstawników węglowodorowych, lub węglowodór zawierający grupy podstawników wymienione w różnych definicjach podstawników dla związków o wzorze (II) jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej. [91] Preferowane niearomatyczne grupy węglowodorowe to grupy nasycone, takie jak grupy alkilowe i cykloalkil.

37 [92] Generalnie, przykładowe grupy węglowodorowe mogą mieć do ośmiu atomów węgla, chyba że kontekst wymaga czegoś innego. W ramach podzbioru grup węglowodorowych zawierających od, szczególnym przykładem są grupy węglowodorowe C 1-6, takie jak grupy węglowodorowe C 1-4 (np. grupy węglowodorowe C 1-3 lub grupy węglowodorowe grupyc 1-2 ), konkretne przykłady uzależnione są od indywidualnych wartości lub kombinacji wartości wybranych spośród grup węglowodorowych C 1, C 2, C 3, C 4, C, C 6, C 7, oraz C 8. [93] Określenie "alkil" obejmuje grupy składające się z prostego łańcucha, jak również grupy z rozgałęzionym łańcuchem alkilowym. Przykłady grup alkilowych obejmują grupy z metylem, etylem, propylem, izopropylem, n- butylem, izobutylem, tertobutylem, n-pentylem, 2-pentylem, 3-pentylem, 2- metylo butylem, 3-metylo butylem i n-heksylem i jego izomerami. W ramach podzbioru grup alkilowych mających od 1 do 8 atomów węgla, konkretne przykłady stanowią grupy alkilowe C 1-6, takie jak grupy alkilowe C 1-4 (np. grupy alkilowe C 1-3 lub grupy alkilowe C 1-2 ). [94] Przykłady grup cykloalkilowych włączają grupy pochodzące z cyklopropanu, cyklobutanu, cyklopentanu, cykloheksanu i cyclofetanu. W podzbiorze grup cykloalkilowych, grupa cykloalkilowa składała się będzie z 1 3 do 8 atomów węgla, a konkretny przykład stanowią grupy cykloalkilowe C 3-6. [9] Przykłady grup alkenylowych obejmują, między innymi, etenyl (vinyl), 1-propenyl, 2-propenyl (allyl), izopropenyl, butenyl, buta-1,4-dienyl, pentenyl

38 i heksenyl. W podzbiorze grup alkenylowych, grupa alkenylowa składała się będzie z 2 do 8 atomów węgla, a konkretny przykład stanowią grupy alkenylowe C 2-6, takie jak grupy alkenylowe C 2-4. [96] Przykłady grup cykloalkenylowych obejmują, między innymi, cyclopropenyl, cyklobutenyl, cyklopentenyl, cyklopentadienyl i cykloheksenyl. W podzbiorze grup cykloalkenylowych, grupa cykloalkenylowa składała się będzie z od 3 do 8 atomów węgla, a konkretny przykład stanowią grupy cykloalkenylowe C 3-6. [97] Przykłady grup alkinylowych obejmują, między innymi, grupy etynylowe i 2-propynylowe (propargil). W podzbiorze grup alkinylowych zawierających od 2 do 8 atomów węgla, konkretny przykład stanowią grupy alkinylowe C 2-6, takie jak grupy alkilynowe C 2-4. 1 [98] Przykłady karbocyklicznych grup arylowych obejmują podstawione i niepodstawione grupy fenylowe. [99] Przykłady grup cykloalkilowych, cykloalkenylowych, karbocyklicznych arakilowych, aralkenylowych i aralkynylowych zawierają grupy fenetylo, benzylo, styrylo, fenyloetynylo, cykloheksylometylo, cyklopentylometylo, cyclobutylmetylo, cyklopropylometylo i cyclopentenylometylowe. [0] Przy obecności grupy wodorowej, i kiedy zostało to w ten sposób określone, może być ona podstawiona przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grup hydroksy, okso, alkoksy, karboksy, halogeno,

39 cyjanowo, nitrowo, aminowo, mono-lub di-c 1-4 hydrokarbylamino i karbocyklicznych monocyklicznych lub bicyklicznych heterocyklicznych składających się z 3 do 12 (zwykle od 3 do i najczęściej od do ) pierścieni członowych. Preferowane podstawniki obejmują halogen, taki jak fluor. Tak więc, na przykład, podstawiona grupa węglowodorowa może być częściowo fluorowana lub perfluorowana, jak na przykład difluorometyl lub trifluorometyl. W jednej postaci korzystne podstawniki obejmują grupy monocykliczne karbocykliczne składające się z 3-7 pierścieni członowych, najczęściej z 3, 4, lub 6 pierścieni członowych. 1 20 [1] Jeśli zostało to w ten sposób określone, jeden lub więcej atomów węgla z grupy węglowodorowej może być ewentualnie podstawiony przez O, S, SO, SO 2, NR C, X 1 C (X 2 ), C (X 2 ) X 1 lub X 1 C (X 2 ) X 1 (lub ich podgrupy), gdzie X 1 i X 2 zostały uprzednio zidentyfikowane w niniejszym dokumencie, pod warunkiem że z grupy węglowodorowej pozostanie co najmniej jeden atom węgla. Na przykład, 1,2,3 lub 4 atomy węgla z grupy węglowodorowej mogą zostać podstawione przez jeden z wymienionych atomów lub grup, a podstawione atomy lub grupy mogą być takie same lub różne. Ogólnie rzecz biorąc, liczba liniowych lub podstawowych podstawionych atomów węgla musi odpowiadać liczbie liniowych lub podstawowych atomów w grupie, która została podstawiona. Przykłady grup, w których jeden lub więcej atomów węgla w grupie hydrokarbylowej został zastąpiony przez atom lub grupę zastępczą podaną powyżej, obejmują etery i tioetery (C podstawione przez O lub S), amidy, estry, thioamidy andtioestery (C-C podstawione przez X 1 C (X 2 ) lub C(X 2 )X 1 ), sulfony i sulfoksydy (C podstawione przez SO lub

40 SO 2 ), aminy (C zastąpione przez NR C ). Dodatkowe przykłady obejmują moczniki, węglany i karbaminiany (C-C-C podstawione przez X 1 C (X 2 ) X 1 ). [2] W przypadku, gdy grupa aminowa ma dwa podstawniki węglowodorowe, mogą one, razem z atomem azotu do którego są przyłączone, oraz ewentualnie z innym heteroatomem takim jak azot, siarka, tlen, połączyć się i stworzyć strukturę pierścieniową składającą się z 4 do 7 pierścieni członowych, zazwyczaj jednak z do 6 pierścieni członowych. 1 20 [3] Termin "aza-cykloalkil" stosowany w niniejszym opisie odnosi się do grupy cykloalkilowej, w której jeden z członów pierścienia węglowego został podstawiony przez atom azotu. Tak więc przykłady grup aza-cykloalkilowych obejmują tetrahydrofuran i tetrahydropiran. W analogiczny sposób, terminy "diaza-cykloalkil", "dioksa-cykloalkil" i "aza-oksa-cykloalkil" odnoszą się odpowiednio do grup cykloalkilowych, w których dwa człony pierścienia węglowego zostały podstawione przez dwa atomy azotu lub dwa atomy tlenu, lub jeden atom azotu i jeden atom tlenu. [4] Definicja "R a -R b " stosowana w niniejszym dokumencie, zarówno w odniesieniu do podstawników obecnych na ugrupowaniach karbocyklicznych lub heterocyklicznych, lub w odniesieniu do innych podstawników obecnych w innych miejscach na związkach o wzorze (II), dotyczy między innymi związków, w których R a jest wybrany z wiązania O, CO, OC(O), SC(O), NR c C(O), OC(S), SC(S), NR C C(S), OC(NR C ), SC(NR C ), NR C C(NR C ), C(O)O, C(O)S, C(O)NRC, C(S)O, C(S)S, C(S)NR C, C(NR C )O, C(NR C )S, C(NR C )NR C, OC(O)O, SC(O)O, NR c C(O)O, OC(S)O, SC(S)O, NR c C(S)O,

41 1 OC(NR C )O, SC(NR C )O, NR c C(NR C )O, OC(O)S, SC(O)S, NR c C(O)S, OC(S)S, SC(S)S, NR C C(S)S, OC(NR C )S, SC(NR C )S, NR C C(NR C )S, OC(O)NR C, SC(O)NR C, NR c C(O)NR C, OC(S)NR C, SC(S)NR C, NR C C(S)NR C, OC(NR C )NR C, SC(NR C )NR C, NR C C(NR C NR C, S, SO, SO 2, NR C, SO 2 NR c i NR c SO 2, przy czym R c zdefiniowano powyżej. [] Ugrupowanie R b może być wodorem lub może to być grupa wybrana z spośród grup karbocyklicznych lub heterocyklicznych składających się z 3 do 12 pierścieni członowych (zazwyczaj 3 do, a najczęściej z do ) i grupy węglowodorowej C 1-8 ewentualnie podstawionej zgodnie z definicją podaną powyżej. Przykłady grup hydrokarbylowych, karbocyklicznych i heterocyklicznych podano powyżej. [6] W przypadku gdy R a to O i R b to grupa węglowodorowa C 1-8, R a i R b tworzą razem grupę węglowodorową. Korzystne grupy węglowodorowe zawierają nasycone węglowodory takie jak alkoksy (np. alkoksy C 1-6, zazwyczaj alkoksy C 1-4, takie jak etoksy i metoksy, a szczególnie metoksy), cykloalkoksyl (np. cykloalkoksyl C 3-6 jak cyclopropyloxyl, cyclobutyloxyl, cyklopentyloksyl i cykloheksyloksyl) i cycloalkyalkoxyl (np. aloksyl C 3-6 cytoaloksyl C 1-2, jak cykloprofylmetyloksyl). 20 [7] Grupy węglowodorowe mogą być podstawione przez różne podstawniki zgodnie z definicją podaną w niniejszym dokumencie. Na przykład, grupy alkoksylowe mogą być podstawione przez halogen (np. jak w difluorometoksy i trifluorometoks), hydroksy (np. hydroksyetoksy), C 1-2 alkoksy (np. jak w metoksyetoksy), hydroksy-c 1-2 alkil (jak w hydroxyethoxyethoxy) lub

42 cykliczną grupę (np. cykloalkilową lub nie-aromatyczną grupę heterocykliczną, zgodnie z definicją podaną w niniejszym dokumencie). Przykłady grup alkoksylowych posiadających niearomatyczną grupę heterocykliczną jako podstawnik są te, w których grupą heterocykliczną jest nasycona cyklicznie amina, takie jak linia morfo, piperydyna, pirolidyna, piperazyny, alkilo-piperazyny C 1-4, cykloalkil-piperazyny C 3-7, tetrahydropiran, tetrahydrofuran i grupa alkoksylowa to grupa alkoksylowa C 1-4, z reguły grupa alkoksylowa C 1-3, np. metoksy, etoksy lub n-propoksylowa. 1 20 [8] Grupy alkoksylowe podstawione przez grupy monocykliczne takie jak pirolidyna, piperydyna, morfolina i piperazyna i jej N-podstawione pochodne takie jak N-benzyl, acyl N-C 1-4 i alkoksykarbonyl N-C 1-4. Konkretne przykłady obejmują grupy pyrrolidinoetoksydowe, piperidinoetoksydowe i piperazinoetoksydowe. [9] Kiedy R a jest wiązaniem i R b to grupa węglowodorowa C 1-8, przykłady grup węglowodorowych R a -R b zostały zdefiniowane w niniejszym dokumencie powyżej. Grupy węglowodorowe mogą być grupami nasyconymi takimi jak cykloalkil i alkil i konkretne przykłady takich grup obejmują grupy metylową, etylową i cyklopropylową. Grupy węglowodorowe (np. alkil) mogą być podstawione przez różne grupy i atomy zgodnie z definicją podaną w niniejszym dokumencie powyżej. Przykłady podstawionych grup alkilowych obejmują grupy alkilowe podstawione przez jeden lub więcej atomów halogenu, takich jak fluor i chlor (konkretne przykłady obejmują bromoetyl, chloroetyl i trifluor-ometyl) lub grupy hydroksy (np. hydroksymetylo i

43 hydroksyetylo), aklyloksy C 1-8 (np. acetoksymetylo i benzyloksymetylo), amino, mono-i dialkiloamino (np. aminoetylo, methylaminoetyl, dimetyloaminometylo, dimetyloaminoetyl i tert-butylaminomethyl) alkoksylową (alkoksy C 1-2 np. takie jak metoksy-jak w metoksyetylo), a grupy cykliczne, takie jak cykloalkyl, grupy arylowe, grupy heteroarylowe i niearomatyczne grupy heterocykliczne, zgodnie z definicją podaną w niniejszym dokumencie). 1 [1] Konkretne przykłady grup alkilowych podstawionych przez grupę cykliczną obejmują te, w których grupa cykliczna jest nasyconą cyklicznie aminą, takie jak morfolina, piperydyna, pirolidyna, piperazyny, alkilopiperazyny C 1-4, cykloalkilo-piperazyny C 3-7 i tetrahydropiran ortetrahydrofuran i alkil ma grupę C 1-8 alkilową, bardziej typowo C 1-3 alkil taki jak metyl, etyl lub n-propylu. Konkretne przykłady grup alkilowych podstawionych przez grupę cykliczną obejmują pyrrolidinometyl, pyrrolidinopropyl, morpholinometyl, morfolinoetyl, morfolinopropyl, piperidinylmetyl, piperazinometyl i jego N-podstawione formy zgodnie z definicją zawartą w niniejszym dokumencie. [111] Konkretne przykłady grup alkilowych podstawionych przez grupy arylowe i heteroarylowe obejmują benzyl i grupy piridylmetylowe. 20 [112] Kiedy R a to SO 2 NR c, R b może być, na przykład wodorem lub ewentualnie podstawioną grupą węglowodorowąc 1-8 lub grupą karbocykliczną lub heterocykliczną. Przykłady R a -R b, gdzie R a to SO 2 NR c włączają aminosulfonyl, grupy alkylaminosulfonylowe C 1-4 i alkylaminosulfonylowe

44 di-c 1-4, oraz sulfonamidy powstałe z cyklicznej grupy aminowej, jak piperydyna, morfolina, pirolidyna, lub ewentualnie N-podstawionej piperazyna, jak N-metylo piperazyna. [113] Przykłady grup R a -R b, gdzie R a to SO 2 włączają grupy alkilosulfonylową, heteroarylsulfonylową i arylosulfonylową, zwłaszcza monocykliczne grupy arylowe i sulfonylowe grupy heteroarylowe. Konkretne przykłady obejmują metylosulfonyl, fenylosulfonyl i toluenesulfonyl. 1 [114] W przypadku gdy R a to NR C, R b może być, na przykład, grupą wodorową lub ewentualnie podstawioną grupą węglowodorową C 1-8 lub grupą karbocykliczną lub heterocykliczną. Przykłady R a -R b, gdzie R a to NR C obejmują grupę aminową, alkylaminową C 1-4 (np. metyloamino, etyloamino, propyloamino, isopropylamino, tert-butyloamino), alkiloaminową di-c 1-4 (np. dimetyloamino i dietyloamino) i cycloalkylaminową (np. cyclopropylamino, cyclopentylamino i cycloheksylamino). Specyficzne rozwiązania i preferencje dla Y, R 1 do R 3 oraz R R 2 [11] R 2 oznacza wodór lub metyl, a najkorzystniej wodór. R 1 20 [116] R 1 jest grupą karbocykliczną lub heterocykliczną składającą się z 3 do 12 członowych pierścieni, przy czym grupa karbocykliczna lub

4 heterocykliczna jest niepodstawiona lub podstawiona przez jeden lub więcej podstawników z grupy R, lub grupy węglowodorowej C 1-8 ewentualnie podstawionej przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród halogenu (np. fluor), grup hydroksylowej, węglowodorowej C 1-4, aminowej, węglowodorowoaminowej C 1-4, oraz karbocyklicznej lub heterocyklicznej składającej się z 3 do 12 członowych pierścieni, przy czym grupa karbocykliczna lub heterocykliczna jest niepodstawiona lub podstawiona przez jeden lub więcej podstawników z grupy R, przy czym 1 lub 2 atomy węgla w grupie węglowodorowej mogą być ewentualnie podstawione przez atom lub grupę wybraną spośród O, S, NH, SO, SO 2. Przykłady grup karbocyklicznych lub heterocyklicznych oraz grup węglowodorowych i ogólne preferencje dla takich grup podano powyżej w części Preferencje ogólne i definicje, oraz poniżej. [117] W jednym wykonaniu, R 1 jest aryl lub heteroaryl grupy. 1 20 [118] Gdy R 1 jest grupą heteroarylową, szczególne grupy heteroarylowe obejmują monocykliczne grupy heteroarylowe zawierające do trzech heteroatomowych pierścieni członowych wybranych spośród O, S i N oraz bicyklicznych grup heteroarylowych składających się z 2 do heteroarylowych pierścieni członowych wybranych spośród O, S i N, w których obydwa pierścienie są aromatyczne. [119] Przykłady takich grup obejmują furanyl (np. 2-furanyl lub 3-furanyl), indolil (np. 3-indolilo, 6-indolilo), 2,3 - dihydro-benzo [1,4] dioxinyl (np. 2,3- dihydro-benzo [1,4] dioksyn--ilo), pirazolil (np. pirazolo--ilo) pirazolo [1,-

46 ajpyrid-inyl (np. pirazolo [1,-a] pirydyny-3-ilo), oksazolil (np.), izoksazolil (np. izoksazol-4-ilo), pirydyl (np. 2-pirydyl, 3-pirydyl, 4 - pirydylo), quinolinyl (np. 2-quinolinyl), pirolil (np. 3-pirolil), imidazolil i tienyl (np. 2- tienyl, 3-tienylo). [0120] Jedna z podgrup grup heteroarylowych R 1 składa się z furanylu (np. 2-furanylu lub 3-furanylu), indolilolu, oksazolilu, isoksazolylu, pirydylu, quinolinylu, pirolilu, imidazolilu i tienylu. [121] Korzystny podzbiór grup heteroarylowych R 1 obejmuje 2-furanyl, 3- furanyl, pirolil, imidazolil i tienyl. 1 [122] Preferowane grupy arylowe R 1 to grupy fenylowe. [123] Grupa R 1 może być niepodstawioną lub podstawioną grupą karbocykliczną lub heterocykliczną, w której jeden lub więcej podstawników może być wybrany z grupy R, zgodnie z definicją podaną w niniejszym dokumencie. W jednym rozwiązaniu, podstawniki R 1 mogą być wybrane z grupy R a składającej się z grupy halogenowej, hydroksylowej, trójfluorometylowej, cyjanowej, nitro, karboksylowej, grupy R a -R b, w której R a oznacza wiązanie O, CO, X 3 C(X 4 ), C(X 4 )X 3, X 3 C(X 4 )X 3, S, SO lub SO 2 i R b wybiera się spośród wodoru, grupy węglowodorowej C 1-8 ewentualnie podstawionej przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grup hydroksy, okso, halogeno, cyjano, nitro, karboksy, monocyklicznych niearomatycznych karbocyklicznych lub heterocyklicznych składających się z 3 do 6 członowych pierścieni; przy czym jeden lub więcej atomów węgla

47 grupy węglowodorowej C 1-8 mogą ewentualnie być podstawione przez O, S, SO, SO 2, X 3 C(X 4 ), C(X 4 )X 3 lub X 3 C(X 4 )X 3, X 3 oznacza O lub S; i X 4 oznacza = 0 lub = S. [124] W przypadku gdy grupy karbocykliczne i heterocykliczne posiadają parę podstawników na atomach znajdujących się obok siebie pierścieni, dwa 1 20 podstawniki mogą być połączone tak, aby tworzyły grupę cykliczną. Tak więc, dwie znajdujące się obok siebie grupy R, razem z atomami węgla lub heteroatomami do których są przyłączone, mogą tworzyć -członowy pierścień heteroarylowy lub - lub 6-członowy niearomatyczny karbocykliczny lub heterocykliczny pierścień, w którym wspomniany heteroaryl i grupy heterocykliczne zawierać będą do 3 heteroatomowych pierścieni członowych wybranych spośród N, O i S. W szczególności dwie znajdujące się obok siebie grupy R, razem z atomami węgla lub heteroatomami do których są przyłączone, mogą tworzyć 6-członowy niearomatyczną pierścień heterocykliczny, zawierający do 3, a częściej 2 heteroatomowe pierścienie członowe wybrane spośród N, 0 i S. Dokładniej dwie sąsiednie grupy R mogą utworzyć 6-członowy niearomatyczną pierścień heterocykliczny zawierający 2 heteroatomowe pierścienie członowe wybrane spośród N lub O, jak dioksan [1,4 dioksan]. W jednej z postaci R 1 jest grupą karbocykliczną, fenylową z parą podstawników na atomach znajdujących się w pobliżu pierścieni połączonych tak, aby tworzyły grupy cykliczne, np. 2,3-dihydro-benzo [1,4] dioksyny. [12] Bardziej szczegółowo, podstawniki R 1 mogą zostać wybrane spośród

48 grupy halogenowej, hydroksylowej, trójfluorometylowej, grupy R a -R b, w której Ra oznacza wiązanie lub O, a R b jest wybrana spośród heterocyklicznych grup wodorowych i grupy węglowodorowej C 1-4 ewentualnie podstawionej przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grup hydroksylu, halogenu (najlepiej fluoru) oraz spośród i 6 członowych nienasyconych grup karbocyklicznych i heterocyklicznych (na przykład grup zawierających do dwóch heteroatomów wybranych spośród O, S i N, jak niepodstawiona piperydyna, pyrrolidyna, morfolina, piperazyna i N -metylo piperazyna). 1 [126] Grupa R 1 może być podstawiona przez jeden lub więcej podstawników. W związku z tym możemy mieć 1, 2, 3 lub 4 podstawniki. W jednym rozwiązaniu, w którym R 1 oznacza sześcioczłonowy pierścień (np. pierścień karbocykliczny taki jak pierścień fenylowy), jeden, dwa lub trzy podstawniki mogą znajdować się w 2 -, 3 -, 4 - lub 6 - pozycjach wokół pierścienia. Jako przykład, fenyl R 1 może być 2-monopodstawiony, 3-monopodstawiony, 2,6- dwupodstawiony, 2,3-dwupodstawiony, 2,4-dwupodstawiony 2,- dwupodstawiony, 2,3,6 - trójpodstawiony lub 2,4,6-trójpostawiony. W szczególności grupa R 1 fenylu może być monopodstawiona w pozycji 2 lub dipodstawiona w pozycjach 2 - i 6 - z podstawnikami wybranymi spośród fluoru, chloru i grupy R a -R b, gdzie R a to O i R b to alkil C 1-4 (np. metylowy lub etylowy). W jednym rozwiązaniu, fluor jest preferowanym podstawnikiem. W jeszcze innym, korzystne podstawniki są wybierane spośród fluoru, chloru i metoksylu.

49 [127] Konkretne przykłady niearomatycznych grup R 1 obejmują grupy niepodstawione lub podstawione (przez jedną lub więcej grup R ) monocykliczne grupy cykloalkilowe. Przykładami takich grup cykloalkilowych są cyklopropyl, cyklobutyl, cyklopentyl, cykloheksyl i cykloheptyl; bardziej typowo cyklopropyl, cyklobutyl, cyklopentyl i cykloheksyl, a szczególnie cykloheksyl. [128] Dalsze przykłady niearomatycznych grup R 1 grupy obejmują niepodstawione lub podstawione (przez jedną lub więcej grupę R ) grupy heterocykliczne zawierające od 3 do 12 członków pierścienia, zwykle 4 do 12 członowych pierścieni, a najczęściej od do członowych pierścieni. Takie grupy mogą być, na przykład, monocykliczne lub bicykliczne i zazwyczaj mają od 1 do heteroatomowych członowych pierścieni (zazwyczaj 1,2,3 lub 4 członowe heteroatomowe pierścienie) z reguły wybierane spośród azotu, tlenu i siarki. [129] W przypadku obecności siarki, przy odpowiednim zachowaniu sąsiednich grup i atomów, istnieje jako -S-,-S(O)- lub -S(O)2-. 1 [130] Grupy heterocykliczne mogą na przykład zawierać cykliczne ugrupowania eterowe (np. jak w tetrahydrofuranie i dioksanie), cykliczne ugrupowania tioeteru (np. jak w tetrahydrotiofenie i dithianie), cykliczne ugrupowania aminowe (np. jak w pirolidynie), cykliczne amidy (np. jak w pirolidonie ), cykliczne estery (np. jak w butyrolaktonie), cykliczne tioamidy, tioestery i sulfony (np. jak w sulfolanie i sulpholeniee), cykliczne sulfoksydy,

0 cykliczne sulfonamidy i ich związki (np. morfolina i tiomorfolina i jej S- tlenek i S,S-dwutlenek). [131] W jednym podzbiorze grup heterocyklicznych R1, grupy heterocykliczne zawierają cykliczne ugrupowania eterowe (np. jak w tetrahydrofuranie i dioksanie) i cykliczne ugrupowania tioeterowe (np. jak w 1 tetrahydrotiofenie i ditianie) i cykliczne ugrupowania aminowe (np. jak w pirolidynie), cykliczne sulfony (np. zawarte w sulfolanie i sulfolenie), cykliczne sulfoksydy, cykliczne sulfonamidy i ich związki (np. tiomorfolina). [132] Przykładami monocyklicznych niearomatycznych grup heterocyklicznych R 1 obejmują -, 6-i 7-członowegrupy monocykliczne i heterocykliczne takie jak morfoliny, piperydyny (np. 1-piperydynylowe, 2- piperydynylowe 3-piperydynylowe i 4-piperydynylowe), pirolidynę (np. 1- pirolidynylwe, 2-pirolidynylwe i 3-pirolidynylowe), pirolidon, piran (2H-piran lub 4H-piran), dihydrotiofen, dihydrofran, dihydrofuran, dihydrotiazol, tetrahydrofuran, tetrahydrotiofen, dioksan, tetrahydropiran (np. 4 - pyranylotetrahydrolowe), imidazoliny, imidazolidinon, oksazolin, thiazolin, 2-pyrazolin, pyrazolidin, piperazyny, N-alkilo-piperazyny, takie jak N-metylo piperazyny. Dalsze przykłady obejmują tiomorfolinę i jej S-tlenek i S,Sdwutlenek (szczególnie tiomorfolinę). Jeszcze inne przykłady obejmują N- alkilopiperydyny, takie jak N-metylopiperydyny. [133] Jedna podgrupa niearomatycznych grup heterocyklicznych R 1 obejmuje niepodstawiony lub podstawiony (przez jedną lub więcej grup R ) -, 6-i 7- członowy grupy monocykliczne heterocykliczne, takie jak morfoliny,

1 piperydyny (np. 1-piperydynylo, 2-piperydynylo 3 -piperydynylo i 4- piperydynylol), pirolidyna (np. 1-pirolidynyl, 2-pirolidynyl i 3-pirolidynylol), pirolidon, piperazyny, N-alkilo-piperazyny, takie jak N-metylo piperazyny, przy czym szczególny podzbiór składa się z pirolidyny, piperydyny, piperazyny, morfoliny, tiomorfoliny, oraz N-metylo piperazyny. [134] Ogólnie, preferowane niearomatyczne grupy heterocykliczne zawierają pirolidynę, piperydynę, morfolinę, tiomorfolinę, S-S dwutlenek morfoliny, piperazynę, piperazyny N-alkilowe, oraz piperydyny N-alkilowe. 1 [13] Inny szczególny podzbiór grup heterocyklicznych składa się z pirolidyny, piperydyny, morfoliny i N-alkilo piperazyny, oraz ewentualnie N- metylo piperazyny i tiomorfoliny. [136] Gdy R 1 to grupa węglowodorowa C 1-8 podstawiona przez grupę karbocykliczną lub heterocykliczną, przy czym grupy karbocykliczne i heterocykliczne mogą być aromatyczne lub niearomatyczne i mogą być wybierane spośród przykładów takich grup podanych powyżej. Podstawioną grupą węglowodorową jest zazwyczaj nasycona grupa węglowodorowa C 1-4, taka jak grupa alkilowa, a korzystniej grupa CH 2 lub CH 2 CH 2. W przypadku gdy podstawioną grupą wodorową jest grupa węglowodorowa C 2-4, jeden z atomów węgla i związane z nim atomy wodoru mogą być, na przykład, podstawione przez grupę sulfonylową, jak w ugrupowaniu cząsteczkowym SO 2 CH 2. [137] W przypadku gdy grupy karbocykliczna i heterocykliczna przyłączona do grupy węglowodorowej C 1-8 jest aromatyczna, przykłady takich grup

2 obejmują monocykliczne grupy arylowe i monocykliczne grupy heteroarylowe składające się z jednego do czterech heteroatomów pierścieni członowych wybranych spośród O, S i N oraz bicyklicznych grup heteroarylowych zawierających do 2 heteroatomów członków pierścieniowych wybranych spośród O, S i N, przy czym oba pierścienie są aromatyczne. [138] Przykłady tego rodzaju grup podane zostały w części Preferencje ogólne i definicja powyżej. 1 [139] Konkretne przykłady takich grup obejmują furanyl (np. 2-furanyl lub 3- furanyl), indolil, oksazolil, izoksazolil, pirydyl, quinolinyl, pirolil, imidazolil i tienyl. Konkretne przykłady podstawników arylowych i heteroarylowych dla grupy węglowodorowej C 1-8 obejmują fenyl, imidazolil, tetrazolyl i triazolil, indolil, 2-furanyl, 3-furanyl, pirolil i tienyl. Takie grupy mogą być podstawione przez jeden lub więcej podstawników R lub R a, których znaczenie zostało zdefiniowane w niniejszym dokumencie. [140] W przypadku gdy R 1 to grupa węglowodorowa C 1-8 podstawiona przez niearomatyczną grupę karbocykliczną lub heterocykliczną, grupa niearomatyczna lub heterocykliczna może zostać podstawiona przez grupę wybraną z listy takich grup podanej powyżej. Na przykład, niearomatyczną grupą może być grupa monocykliczna składająca się z 4 do 7 członowych pierścieni, np. do 7 członowych, zazwyczaj zawierające od 0 do 3, jeszcze częściej 0, 1 lub 2 heteroatomy członów pierścienia wybrane spośród O, S i N. W przypadku gdy grupa cykliczna jest grupą karbocykliczną, może on zostać

3 dodatkowo wybrany z grup monocyklicznych składających się z 3 członowych pierścieni. Konkretne przykłady obejmują monocykliczne grupy cykloalkilowe, takie jak cyklopropyl, cyklobutyl, cyklopentyl, cykloheksyl, cykloheptyl, oraz -, 6-i 7-członowe grupy monocykliczne heterocykliczne, takie jak morfoliny, piperydyny (np. 1-piperydynylo, 2-piperydynyl, 3- piperydynylo i 4-piperydynylol), pirolidyny (np. 1-pirolidynyl, 2-pirolidynyl i 3-pirolidynylo), pirolidon, piperazyny, N-alkilo-piperazyny, takie jak N- metylo piperazyny. Ogólnie preferowane niearomatyczne grupy heterocykliczne zawierają pirolidynę, piperydynę, morfolinę, tiomorfolinę i N- metylo-piperazynę. [141] W przypadku gdy R 1 jest ewentualnie podstawioną grupą wodorową C 1-8, grupa węglowodorowa może być zdefiniowana jak powyżej i składa się z jednego do czterech atomów węgla, często składa się też z 3 atomów węgla lub nawet jednego lub dwóch atomów węgla. 1 20 [142] W jednej z postaci grupa węglowodorowa jest grupą nasyconą i może być acykliczna lub cykliczna, na przykład acykliczna. Acykliczna nasycona grupa węglowodorowa (np. grupa alkilowa) może być grupą alkilową z prostym lub rozszerzonym łańcuchem. [143] Przykłady grup alkilowych R 1 z prostym łańcuchem obejmują metyl, etyl, propyl i butyl. [144] Przykłady grup alkilowych R 1 z rozszerzonym łańcuchem obejmują izopropyl, izobutyl, tert-butyl i 2,2-dimetylopropyl.

4 [14] W jednej z postaci, grupa węglowodorowa jest liniową grupą nasyconą zawierającą od 1-6 atomów węgla, częściej 1-4 atomy węgla, na przykład 1-3 atomów węgla, np. 1, 2 lub 3 atomy węgla. W przypadku gdy grupa węglowodorowa jest podstawiona, poszczególne przypadki takich grup są podstawione (np. przez grupy karbocykliczne lub grupy heterocykliczne) grupy metylowe i etylowe. [146] Węglowodorowa grupa R 1 C 1-8 może być ewentualnie podstawiona przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród halogenu (np. fluoru), hydroksylu, węglowodoru C 1-4, karbocyklicznych lub heterocyklicznych grup aminowych wodoru mono lub di-c 1-4 aminowęglowodoru składające się z 3 do 12 członowych pierścieni, przy czym 1 lub 2 atomy węgla w grupie węglowodorowej mogą ewentualnie zostać zastąpione przez atom lub grupę wybraną spośród O, S, NH, SO, SO 2. Poszczególne podstawniki grupy węglowodorowej zawierają hydroksyl, chlor, fluor (np. jako intrifluorometyl), metoksy, etoksy, grupę aminową, metyloamino i dimetyloamino, korzystne podstawniki to hydroksy i fluor. [147] Poszczególne grupy R 1 -CO to grupy wymienione w tabeli 1 poniżej. 1 [148] W tabeli 1 poniżej, punkt przyłączenia grupy do atomu azotu grupy 4- amino-pirazolu został pokazany za pomocą końcowego pojedynczego wiązania rozciągającego się od grupy karbonylowej. Tak więc, tytułem przykładu, grupa B w tabeli to grupa trójfluoroacetylowa, grupa D w tabeli to grupa fenyloacetylowa i grupa I w tabeli to grupa 3-(4-chlorofenylo) propionylowa.

Tabela 1 Przykłady grup R 1 -CO

6 (kontynuacja) Tabela 1 Przykłady grup R 1 -CO

7 (kontynuacja) Tabela 1 Przykłady grup R 1 -CO

8 (kontynuacja) Tabela 1 Przykłady grup R 1 -CO

9 (kontynuacja) Tabela 1 Przykłady grup R 1 -CO

60 (kontynuacja) Tabela 1 Przykłady grup R 1 -CO

61 (kontynuacja) Tabela 1 Przykłady grup R 1 -CO

62 (kontynuacja) Tabela 1 Przykłady grup R 1 -CO

63 [149] Jedna z podgrup grupy R 1 -CO składa się z grup A do BF w tabeli 1 powyżej. [] Kolejną podgrupa grupy R 1 -CO składa się z grup A do BS w tabeli 1 powyżej. [11] Jeden zestaw preferowanych grup R 1 -CO składa się z grup J, AB, AH, AJ, AL, AS, AX, AY, AZ, BA, BB, BD, BH, BL, BQ, BS i BAI [12] Kolejny zestaw preferowanych grup R 1 -CO składa się z grup J, AB, AH, AJ, AL, AS, AX, AY, AZ, BA, BB, BD, BH, BL, BQ i BS. [13] Korzystniejsze grupy R -CO to AJ, AX, BQ, BS i BAI. [14] Szczególnie preferowany podzbiór grupy R 1 -CO składa się z AJ, BQ i BS. [1] Inny szczególnie preferowany podzbiór grupy R 1 -CO składa się z AJ i BQ. [16] W przypadku, gdy R 1 jest pierścieniem fenylowym z podstawnikiem w pozycji 4, podstawnik w pozycji 4 powinien być inny, niż grupa fenylowa zawierająca grupę SO 2 NH 2 lub SO 2 Me na pozycji ortho. 1 [17] W jednej z postaci ogólnych, grupa R 1 może być inna niż podstawiona lub niepodstawiona grupa tetrahydroquinolinowa, chromanowa, chromenowa, tiochromanowa, tiochromenowa, dihydronaftalenowa lub ortetrahydronaftalenowa. W szczególności R 1 może być grupą inną niż

64 podstawiona lub niepodstawiona grupa tetrahydroquinolinowa, chromanowa, chromenowa, tiochromanowa, tiochromenowa, di-hydro-naftalenowa lub tetrahydronaftalenowa związana pierścieniem aromatycznym z ugrupowaniem cząsteczkowym A-NR 4 -. [18] w innej postaci ogólnej, w przypadku, gdy R 1 jest podstawioną lub niepodstawioną grupą fenylową, ugrupowanie cząsteczkowe Y-R 3 może być inne niż niepodstawiony cyloalkil C -. [19] W przypadku gdy R 1 jest ewentualnie podstawioną grupą węglowodorową i grupa węglowodorowa składa się z lub zawiera podstawioną lub niepodstawioną grupę alkenu korzystne jest, żeby podwójne wiązanie grupy alkenowej węgiel-węgiel nie był bezpośrednio związany z grupą A. [160] W przypadku gdy R 1 jest ewentualnie podstawioną grupą węglowodorową, grupa węglowodorowa może być inna niż grupa alkenowa. 1 Y [161] W związkach o wzorze (II), Y oznacza wiązanie lub łańcuch alkilenowy składający się z 1, 2 lub 3 atomów węgla. 20 [162] Termin alkilen ma swoje zwykłe znaczenie i odnosi się do dwuwartościowego nasyconego acyklicznego łańcucha węglowodorowego. Łańcuch węglowodorowy może być rozgałęziony lub nierozgałęziony. W przypadku, gdy łańcuch alkilenowy jest rozgałęziony, może on mieć jedną lub

6 więcej łańcuch bocznych grup metylowych. Przykłady grup alkilenowych obejmują -CH 2 -,-CH 2 -CH 2 -,-CH 2 -CH 2 -CH 2 -, CH(CH 3 )-, -C(CH 3 ) 2 -, -CH 2 - CH(CH 3 )-, -CH 2 -C(CH 3 ) 2 -, oraz -CH(CH 3 )-CH(CH 3 )-. [163] W jednej z postaci, Y jest wiązaniem. [164] W innym wariancie, Y jest łańcuchem grupy alkilenowej. 1 [16] W przypadku, gdy Y jest łańcuchem alkilenowym, preferowany jest łańcuch nierozgałęziony, a szczególnie zawierający 1 lub 2 atomy węgla, a jeszcze korzystniej jest, gdy zawiera 1 atom węgla. W związku z tym preferowane grupy Y to -CH 2 -, -CH 2 -CH 2 -, a najbardziej preferowana grupa to (CH 2 )-. [166] W przypadku, gdy Y jest rozgałęzionym łańcuchem, korzystniej jest gdy składa się on z nie więcej niż dwóch metylowych łańcuchów bocznych. Na przykład, może mieć pojedynczy boczny łańcuch metylowy. W jednej z postaci, Y oznacza grupę -CH(Me)-. [167] W jednej podgrupie związków, Y oznacza wiązanie CH 2, CH 2 CH 2 lub CH 2 CH(CH 3 ). R 3 [168] Grupa R3 jest wybierana spośród karbocyklicznych i heterocyklicznych grup niearomatycznych składających się z 3 do 12 członowych pierścieni. [169] W innej podgrupie związków, Y oznacza wiązanie lub łańcuch

66 alkilenowy (np. grupę -(CH 2 )-) i R 3 jest karbocykliczną lub heterocykliczną grupą niearomatyczną. [170] W kolejnej podgrupie związków, Y oznacza wiązanie i R 3 jest karbocykliczną lub heterocykliczną grupą niearomatyczną. 1 20 [171] W jeszcze bardziej preferowanej podgrupie związków, Y oznacza łańcuch alkilenowy (np. grupę -(CH 2 )-) i R 3 jest karbocykliczną lub heterocykliczną grupą niearomatyczną. [172] Karbocykliczne i heterocykliczne grupy R 3 mogą być karbocyklicznymi lub heterocyklicznymi grupami niearomatycznymi i szczegółowe opisy tego rodzaju grup podano powyżej w części Preferencje ogólne i definicje, jak również poniżej. [173] Przykłady niearomatycznych grup R 3 obejmują ewentualnie podstawiony (przez R lub R a ) grupy cykloalkilowe, oksa-cykloalkilowe, aza-cykloalkilowe, diaza-cykloalkilowe, dioksa-cykloalkilowe i aza-oksacykloalkilowe. Dalsze przykłady obejmują grupy aza-bicykloalkilowe C 7-, takie jak 1-azabicyklo [2.2.2] oktan-3-yl. [174] Konkretne przykłady takich grup obejmują niepodstawione lub podstawione grupy cyklopropylowe, cyklobutylowe, cyklopentylowe, cykloheksylowe, tetrahydropiranowe, morfolinowe, tetrahydrofuranowe, piperydynowe i pirolidynowe. [17] Jedna z podgrup niearomatycznych grup R 3 grup składa się z grup

67 cyklopropylu, cyklobutylu, cyklopentylu, cykloheksylu, tetrahydrofyranu, tetrahydrofuranu, piperydyny i pirolidyny. [176] Preferowane niearomatyczne grupy R 3 obejmują niepodstawione lub podstawione grupy cyklopentylu, cykloheksylu, tetrahydropiranu, tetrahydrofuranu, piperydyny i pirolidyny. 1 20 [177] Niearomatyczne grupy mogą być niepodstawione lub podstawione przez jedną lub więcej grup R lub R a, zgodnie z definicją zawartą w niniejszym dokumencie. [178] Poszczególne podstawniki dla R 3 są wybierane z grupy R a składającej się z grup halogenowej, hydroksy; grup monocyklicznych, karbocyklicznych i heterocyklicznych składających się z 3 do 6 członów pierścieniowych i posiadających do 2 heteroatomowych członów pierścieniowych wybranych spośród O, N i S; grupa R a -R b, gdzie R a oznacza wiązanie O, CO, CO 2, SO 2, NH, SO 2 NH; lub NHSO 2 ; Rb jest wybierana spośród atomu wodoru, grupy karbocyklicznej lub heterocyklicznej składającej się z 3-6 członów pierścieniowych zawierających do 2 heteroatomowych członów pierścieniowych wybranych spośród O, N i S; przy czym grupa węglowodorowa C 1-6 ewentualnie podstawiona przez jeden lub więcej podstawników wybranych z hydroksy, okso, halogeno, karboksy, amino, węglowodoru mono-lub di-c 1-4 hydrocarbylamino, grupy karbocyklicznej lub heterocyklicznej składającej się z 3-6 członów pierścieniowych zawierających do 2 heteroatomowych członów pierścieniowych wybranych spośród O, N i S, przy czym jeden lub dwa atomy węgla grupy

68 węglowodorowej mogą być ewentualnie podstawione przez O, S, SO, SO 2 lub NH. [179] W jednej z postaci, preferowane grupy podstawników R a na R 3 to halogen, grupa R a -R b w którym Ra oznacza wiązanie, O, CO, C(X 2 )X 1, i Rb jest wybrana spośród wodoru, grup heterocyklicznych składających się z 3-7 członowych pierścieni i grupa węglowodorowa C 1-4 jest ewentualnie podstawiona przez jeden lub więcej podstawnikami wybranych spośród grup hydroksy, karboksy, amino, mono-lub di-c 1-4 węglowodorowoanminowych i heterocyklicznych składających się z członów pierścieniowych. [180] Szczególnie preferowane grupy podstawników R a na R 3 to halogen, zwłaszcza fluoru, alkoksyl C 1-3, taki jak metoksyl i węglowodór C 1-3 ewentualnie podstawiony przez fluor, hydroksy (np. hydroksymetyl), alkoksyl C 1-2 lub - lub 6 - członowy nasycony pierścień heterocykliczny jak piperydyna, morfolina, piperazyna i N-metylpiperazina. 1 [181] W innej postaci, podstawniki dla R 3 są wybrane spośród: halogenu (np. fluor i chlor) alkoksylu C 1-4 (np. metoksy i etoksy) ewentualnie podstawionego przez 20 jeden lub więcej podstawników wybranych spośród halogenu, hydroksylu, alkoksylu C 1-2 oraz pięcio i sześcio członowych nasyconych pierścieni heterocyklicznych zawierających 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród 0, N i S, i pierścienie heterocykliczne są ewentualnie dalej podstawione przez jedną lub więcej grup C 1-4 (np.

69 metylu) i gdzie S, jeżeli występuje, może istnieć jako S, SO lub SO 2 ; alkil C 1-4 ewentualnie podstawiony przez jeden lub więcej 1 20 podstawników wybranych spośród halogenu, hydroksylu, alkoksylu C 1-4, alkylsulfonylaminolu C 1-4, 3 do 6 członowych grup cykloalkilowych (np. cyklopropyl) i fenylu (opcjonalnie podstawionego przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród halogenu, metylu, metoksy i amino), i pięcio i sześcio członowych nasyconych pierścieni heterocyklicznych zawierających 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród O, N i S; pierścienie heterocykliczne są ewentualnie dalej podstawione przez jedną lub więcej grup C 1-4 (np. metyl) i gdzie S, jeżeli występuje, może istnieć jako S, SO lub SO 2 ; hydroksy; amino, mono-c 1-4 alkyloamino, di-c 1-4 alkyloamino, benzyloksycarbonylamino i alkoksykarbonylamino C 1-4 ; karboksy i alkoksykarbonyl C 1-4 ; alkylaminosulfonyl C 1-4, alkylsulfonyloamino C 1-4 ; alkilosulfonyl C 1-4 ; grupa O-Het s lub NH-Het s gdzie Het s to pięcio lub sześcio członowy nasycony pierścień heterocykliczny zawierający 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród 0, N i S; pierścienie heterocykliczne są ewentualnie dalej podstawione przez jedną lub więcej grupę C 1-4 (np. metylu) i gdzie S, jeżeli występuje, istnieć jako S, SO lub SO 2 ; pięcio i sześcio członowych nasyconych pierścieni heterocyklicznych zawierających 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród O, N i S; pierścienie heterocykliczne są ewentualnie dalej podstawione przez

70 jedną lub więcej grupę C 1-4 (np. metylu) i gdzie S, jeżeli występuje, może istnieć jako S, SO lub SO 2 ; okso; i sześcio członowych arylowych i heteroarylowych pierścień zawierający do dwóch członów pierścieni azotu, które są ewentualnie podstawione przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród halogenu, metylu i metoksowe. [182] W innej postaci, R3 jest wybierana spośród: grup cykloalkilowych C 33-C 7 podstawniki 1-4 (na przykład 1-2, np. 1) R lub Ra; ewentualnie podstawionych przez nasyconych pięcioczłonowych pierścieni heterocyklicznych zawierających 1Heteroatom pierścieniowy wybrany spośród 0, N i S, które są ewentualnie podstawione przez grupę okso i/lub podstawniki 1-4 (na przykład 1-2, np. 1) R lub Ra; 1 20 nasyconych pięcioczłonowych pierścieni heterocyklicznych zawierających 1 lub 2 pierścieniowe heteroatomy wybrane spośród O, N i S, które są ewentualnie podstawione przez grupę okso i/lub podstawniki 1-4 (na przykład 1-2, np. 1) R lub Ra; nasyconych sześcioczłonowych pierścieni heterocyklicznych zawierających 1 lub 2 pierścieniowe heteroatomy wybrane spośród O, N i S, które są ewentualnie podstawione przez grupę okso i/lub podstawniki 1-4 (na przykład 1-2, np. 1) R lub Ra

71 grupy mono-azabicykloalkylowe i diazabicycloalkylowe, z których każda ma od 7 do 9 członów pierścieniowych, które są ewentualnie podstawione przez podstawniki 1-4 (na przykład 1-2, np. 1) R lub Ra. [183] Konkretne przykłady z grupy Y-R 3 podane zostały w tabeli 2. W tabeli 2, punkt przyłączenia grupy do atomu azotu grupy pirazolo-3- karboksyamidowej przedstawione jest przez zakończenie pojedynczego wiązania rozciągającego się od grupy.

72 Tabela 2 -Przykłady grupy Y-R 3

73

74 (kontynuacja) (kontynuacja) Tabela 2 -Przykłady grupy Y-R 3

7 (kontynuacja) Tabela 2 Przykłady grupy Y-R3 (kontynuacja) Tabela 2 -Przykłady grupy Y-R 3

76 [184] Jeden podzbiór grup wybranych z tabeli 2 składa się z grup CA do UE. [18] Kolejny podzbiór z grup wybranych z tabeli 2 składa się z grup CA do CV. [186] Preferowane grupy wybrane z tabeli 2 obejmują grupy CL, CM, ES, ET i FC. [187] Szczególnie preferowane grupy wybrane z tabeli 2 zawierają grupy CL, CM i ES, a najbardziej preferowane CL i CM. 1 20 [188] Gdy R3 oznacza grupę aza-cykloalkilową, atom azotu z grupy azacykloalkilowej jest najlepiej niepodstawionym łańcuchem alkilenowym połączonym z 2,3-dihydro-benzo[1,4]dioksyną lub grupą czterowodoronaftalenową. [189] W innej ogólnej postaci R3 jest inna niż część zawierająca pięcioczłonowy pierścień heteroarylowy połączony bezpośrednio jednym wiązaniem do monocyklicznej lub bicyklicznej grupy arylowej lub R3 jest inna niż część zawierająca grupę bis-heteroarylową zawierającą dwa pięcio-członowe pierścienie heteroarylowe połączone pojedynczym wiązaniem do monocyklicznej lub bicyklicznej grupy arylowej lub R3 jest inna niż układ cząsteczkowy zawierający grupę bis heteroarylową składającą się z dwóch pięcioczłonowych pierścieni heteroarylowych połączonych ze sobą pojedynczym wiązaniem. [190] W innej ogólnej postaci R1 jest inna niż układ cząsteczkowy

77 zawierający pięcioczłonowy pierścień arylowy połączony pojedynczym wiązaniem z monocykliczną lub bicykliczną grupą arylową lub R1 jest inna niż układ cząsteczkowy zawierający grupę bis-heteroarylową składającą się z dwóch pięcioczłonowych pierścieni arylowych połączonych ze sobą pojedynczym wiązaniem. [191] W innej postaci ogólnej R1-(CO)-NH jest inna niż opcjonalnie podstawiona grupa nikotynoilo-aminowa lub benzoilo-aminowa, gdy Y-R3 oznacza grupę alkilową, cykloalkilową, opcjonalnie podstawioną grupę fenylową lub opcjonalnie podstawioną grupę fenyloalkilową. [192] W jednej postaci Y-R3 może być inna niż cykloalkilowa grupa podstawiona w pozycji 1 z łańcuchem węglowodorowym jednocześnie posiadająca podstawnik okso, taki jak hydroksyl, podstawnik arylowy i podstawnik diazolowy lub triazolowy. [193] Najlepiej, gdy R1 lub R3 są inne niż część zawierająca podstawioną grupę fenylową posiadającą podstawniki tio i/lub okso, takie jak hydroksyl, alkoksyl i alkilotio zarówno na 3 - i 4-pozycji pierścienia fenylowego. [194] Najlepiej, gdy grupa Y-R3 nie zawiera grupy benzo-skondensowanego laktamu z dołączoną niepodstawioną lub podstawioną grupą imidazolową. 1 [19] Najlepiej, gdy grupa Y-R3 nie zawiera części -CH = C (CO 2 R q )-S-gdzie R q oznacza atom wodoru lub alkil. [196] W innej ogólnej postaci, ani R1 ani R3 nie zawierają części, w której

78 grupa heteroarylowa zawierająca pięcio-członowy azot jest bezpośrednio połączona lub połączona przez grupę alkilenową, okso-alkilenową, tiaalkilenową lub aza-alkilenową do niepodstawionej grupy pirydylowej lub podstawionego pierścienia arylowego, heteroarylowego lub piperydynowego, gdzie każdy z wymienionych pierścieni miałby dołączony podstawnik wybrany z grupy cyjanowej oraz podstawioną lub niepodstawioną grupę aminową, aminoalkilową, amidynową, guanidynową i karbamoilową. [197] W kolejnej ogólnej postaci, R1 i R3 są inne niż nienasycona grupa heterocykliczna zawierająca azot lub grupa benzfuranu lub benztiofanu, przy czym wspomniana grupa heterocykliczna zawierająca azot, grupa heteroarylowa zawierająca azot, grupa bicykliczna benzfuranu lub benztiofanu są bezpośrednio połączone pojedynczym wiązaniem z podstawioną grupą pirydylu lub fenylu. [198] W innej ogólnej postaci, ani R1 ani R3 nie zawierają części, w której grupa heteroarylowa zawierająca pięcio-członowy azot jest bezpośrednio połączona lub przez grupę alkilenową, okso-alkilenową, tia-alkilenową lub aza-alkilenową do podstawionej grupy arylowej, heteroarylowej lub piperydynowej czy też do niepodstawionej grupy pirydylowej. [199] Na ogół najlepiej, gdy związki tego wynalazku zawierające grupę kwasu karboksylowego, nie zawierają więcej niż jednej takiej grupy. Konkretne i preferowane podgrupy o wzorze (II) 1 [200] Związki wynalazku są przedstawione wzorem (II):

79 lub ich sole czy tautomery lub N-tlenki czy solwaty; gdzie R1, R2, R3 i Y są niezależnie wybrane z R1, R2, R3 i Y jak określono w niniejszym dokumencie. [201] We wzorze (II), najlepiej, gdy R2 jest wodorem lub C 1-4 alkilem (np. C1-3 alkil), a najlepiej gdy R2 jest wodorem.

80 [202] W jednej podgrupie związków o wzorze (II), R1 oznacza: (i) fenyl opcjonalnie podstawiony przez jeden lub więcej podstawników (np. 1, 2 lub 3) wybranych z grup fluorowca; chlorowca; hydroksylowej; - i 6- członowych nasyconych grup heterocyklicznych zawierających 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród O, N i S, grup heterocyklicznych opcjonalnie podstawionych przez jedną lub więcej grup C 1-4 alkilowych; C 1-4 1 20 hydrokarbyloksylowych; i C 1-4 hydrokarbolowych; przy czym grupy C 1-4 hydrokarbolowe i C 1-4 hydrokarbyloksylowe są opcjonalnie podstawione przez jeden lub więcej podstawników wybranych z grupy hydroksylowe, fluorowca, C 1-2 alkoksylowej, aminowej, mono- i di-c 1-4 alkiloaminowej, fenylowej, halofenylowej, nasyconych grup karbocyklicznych mających od 3 do 7 członowych pierścieni (najlepiej 4, lub 6 członowy pierścień, np. lub 6 członowy pierścień) lub nasyconych grup heterocyklicznych o lub 6 członowych pierścieniach, zawierających do 2 heteroatomów wybranych spośród O, S i N; lub 2, 3-dihydro-benzo[1,4] dioksyny; lub (ii) monocykliczna grupa heteroarylowa zawierająca jeden lub dwa heteroatomy wybrane spośród O, S i N, lub bicykliczna grupa heteroarylowa zawierająca jeden heteroatom wybrany spośród O, S i N; monocykliczne i bicykliczne grupy heteroarylowe, gdzie każda jest opcjonalnie podstawiona przez jeden lub więcej podstawników wybranych z grupy fluorowca, chlorowca, C1-3 hydrokarboksylowej; i C1-3 hydrokarbylowej opcjonalnie podstawionej przez grupę hydroksylową, halogenu, metoksylową lub pięciolub sześcio-członową nasyconą karbocykliczną lub heterocykliczną grupę zawierającą do dwóch heteroatomów wybranych spośród O, S i N; lub

81 1 20 (iii) podstawiona lub niepodstawiona grupa cykloalkilowa zawierająca od 3 do 6 członowych pierścieni; lub (iv) grupa hydrokarbylowa C 1-4 opcjonalnie podstawiona przez jeden lub więcej podstawników wybranych z grupy fluorowca; hydroksylowej, C 1-4 hydrokarboksylowej, aminowej, mono- lub di- C 1-4 hydrokarbylaminowej; i karbocyklicznych lub heterocyklicznych grup posiadających od 3 do 12 członowych pierścieni, przy czym jeden z atomów węgla w hydrokarbylowej grupie może być opcjonalnie zastąpiony przez atom lub grupę wybraną spośród O, NH, SO i SO 2. [203] W grupie (i), podgrupa grup R1 składa się z fenylu opcjonalnie podstawionego przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grupy fluorowca; chlorowca; hydroksylowej; C1-3 hydrokarboksylowej; i C1-3 hydrokarbylowej, przy czym grupa C1-3 hydrokarbylowa jest opcjonalnie podstawiona przez jeden lub więcej podstawników wybranych z grupy hydroksylowej, fluorowca, C 1-2 alkoksylowej, aminowej, mono- i di-c 1-4 alkiloaminowej, nasyconych grup karbocyklicznych mających 3 do 7- członowy pierścień (najlepiej 4, lub 6-członowy pierścień, np. lub 6- członowy pierścień) lub nasyconych grup heterocyklicznych mających lub 6-członowy pierścień i zawierających do 2 heteroatomów wybranych spośród O, S i N. [204] W innej podgrupie związków o wzorze (II), R1 jest wybrana spośród (i) i (iii) powyżej, i dodatkowo z podzbioru (aii), gdzie podzbiór (aii) składa się z grupy 2-furanylowej, 3-furanylowej, imidazolilowej, 2-pirydylowej, indolilowej, 2-tienylowej i 3-tienylowej, każda opcjonalnie podstawiona przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród fluoru, chloru, C1-3

82 hydrocarbyloxy i C1-3 hydrokarbylu opcjonalnie podstawione przez hydroksyl, fluor lub metoksy. 1 20 [20] W grupie związków określonych wzorem (II), gdzie R1 to (i) opcjonalnie podstawiona grupa fenylowa, może to być na przykład niepodstawiona grupa fenylowa lub 2-monopodstawiona, 3- monopodstawiona, 2,3 dipodstawiona, 2, dipodstawiona lub 2,6 dipodstawiona grupa fenylowa lub 2, 3-dihydro-benzo[1,4]dioksyna, gdzie podstawniki są wybrane spośród grup halogenu; grupy hydroksylowej, C1-3 alkoksylowej; i C1-3 grupy alkilowej, przy czym grupa C1-3 alkilowa opcjonalnie podstawiona jest przez grupę hydroksylową, fluorowca, C 1-2 alkoksylową, aminową, mono i di-c 1-4 alkiloaminową lub nasycone grupy karbocykliczne mające 3 do 6 członowy pierścień i/lub nasycone grupy heterocykliczne mające lub 6 członowy pierścień i zawierające 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród N i O. [206] W jednej postaci R1 jest wybrana spośród niepodstawionego fenylu, 2- fluorofenylu, 2-hydroksyfenylu, 2-metoksy-fenylu, 2-metylofenylu, 2 -(2 - (pirolidyno-1-ilo) etoksy)-fenylu, 3-fluorofenylu, 3-metoksyfenylu, 2,6- difluorofenylu, 2 - fluoro-6-hydroksyfenylu, 2-fluoro-3-metoksyfenylu, 2- fluoro--metoksyfenylu, 2-chloro-6-metoksyfenylu, 2-fluoro-6- metoksyfenylu, 2,6-dichlorofenylu i 2-chloro-6-fluorofenylu, i dodatkowo wybrana z -fluoro-2-metoksyfenylu. [207] W innej postaci, R1 jest wybrana z fenylu, 2-fluorofenylu, 2- hydroksyfenylu, 2-metoksyfenylu, 2-metylofenylu, 2 - (2 - (pirolidyno-1-ilo)

83 etoksy)-fenylu, 3-fluorofenylu, 3-metoksyfenylu, 2,6-difluorofenylu, 2-fluoro- 6-hydroksyfenylu, 2-fluoro-3-metoksyfenylu i 2-fluoro--metoksyfenylu. [208] Poszczególne grupy R1 to 2,6-difluorofenyl, 2-fluoro-6-metoksyfenyl i 2,6-dichlorofenyl. [209] Szczególnie preferowaną grupą R1 jest 2,6-difluorofenyl. [2] Inną szczególnie preferowaną grupą R1 jest 2,6-dichlorofenyl. 1 20 [211] Gdy R1 (ii) to monocykliczna grupa heteroarylowa zawierająca jeden lub dwa heteroatomy wybrane spośród O, S i N lub bicykliczna grupa heteroarylowa zawierająca jeden heteroatom, przykładami monocyklicznych i bicyklicznych grup heteroarylowych są: grupy furanylu (np. 2-furanyl i 3- furanyl), imidazolilu, pirydylu (np. 2-pirydyl), indolilu, tienylu (np. 2-tienyl oraz 3-tienyl). Opcjonalne podstawniki dla takich grup mogą obejmować grupę chlorowca, fluorowca, grupę metylową, metoksylową, hydroksylowometylową, metoksymetylową, morfolinometylową, piperazinometylową, N- metylopiperazinowometylowa i piperydynometylową. Konkretne przykłady grup (ii) obejmują niepodstawioną grupę 2-furanylową, 3-metylo-2- furanylową, niepodstawioną 4-(1H)-imidazolilową, niepodstawioną -(1H)- imidazolilową, niepodstawioną 3-furanylową, niepodstawioną 3-tienylową, 2- metylo-3-tienylową i niepodstawioną 3-pirolilową, a dalsze przykłady obejmują grupę 4-metoksy-3-tienylową, -(1-pirolidynylo)metylo-2-furylową i -(4-morfolino)metylo-2-furylową. [212] Gdy R1 (iii) oznacza opcjonalnie podstawioną grupę cykloalkilową,

84 1 20 może to być na przykład podstawiona lub niepodstawiona grupa cyklopropylowa, cyklobutylowa, cyklopentylowa lub cykloheksylowa. Gdy cykloalkilowa grupa jest podstawiona, preferowane podstawniki obejmują metyl, fluor i hydroksyl. Konkretne przykłady grup cykloalkilowych obejmują grupę 1-metylocyklopropylową, 1-hydroksylopropylową, oraz niepodstawioną grupę cyckloheksylową, cyklopentylową i cyklobutylową. [213] W kontekście o wzorze (II) i grupie R1, przykłady opcjonalnie podstawionych grup hydrokarbylowych to opcjonalnie podstawione grupy metylowe, etylowe i propylowe, gdzie jeden z atomów węgla w grupie hydrokarbylowej jest opcjonalnie zastąpiony przez 0, NH, SO lub SO 2. Konkretne przykłady takich grup obejmują grupę metylową, trójfluorometylową, metylową i etylową grupę podstawioną przez karbocykliczną lub heterocykliczną grupę mającą od 3 do 12 członowych pierścieni, sulfonyl metylu podstawiony przez karbocykliczną lub heterocykliczną grupę mającą od 3 do 12 członowych pierścieni, hydroksymetylową, hydroksyetylową i 3-hydroksy-2-propylową, propylową, butylową i tert-butylową. Przykłady grup hydrokarbylowych oraz karbocyklicznych i heterocyklicznych są określone powyżej w ogólnych definicjach takich grup. Konkretne grupy karbocykliczne i heterocykliczne zawierają niepodstawione lub podstawione grupy fenylowe, indolilo, tetrazolyl, triazolil, piperydynyl, morfolinyl, piperazynyl, N- methylpiperazinyl, imidazolil przy czym ewentualne podstawniki mogą być wybrane z grupy R i podgrup tego, jak tu zdefiniowano. [214] W innej podgrupie związków o wzorze (II), R1 oznacza grupą

8 hydrokarbylową opcjonalnie podstawioną przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grup fluorowca, hydroksylowej, C 1-4 hydrokarbyloksowej, aminowej, mono- lub di-c 1-4 hydrokarbyloaminowej, oraz karbocyklicznej lub heterocyklicznej posiadającej od 3 do 12 członowych pierścieni, przy czym jeden z atomów węgla w hydrokarbylowej grupie może być opcjonalnie zastąpiony przez atom lub grupę wybraną spośród 0, NH SO i SO 2. [21] W jednej postaci R 1 jest grupą R 1a- (V) n - gdzie: n wynosi 0 lub 1; V jest wybierane spośród CH 2, CH 2 CH 2 i SO 2 CH 2 oraz R1a jest karbocykliczną lub heterocykliczną grupą wybraną spośród fenylu; 1 pięcio-członowe heteroarylowe pierścienie mają do 4 heteroatomów w pierścieniu wybrane spośród N, O i S; sześcio-członowe heteroarylowe pierścienie zawiera jeden lub dwa azoty w pierścieniu; pięcio- lub sześcio-członowe nasycone niearomatyczne pierścienie heterocykliczne zawierające jeden lub dwa heteroatomy w pierścieniu wybrane spośród N, O, S i SO 2 ; C3-6 grupy cykloalkilowe; indolowe, oraz chinoliny; 20 przy czym każda z karbocyklicznych i heterocyklicznych grup R 1a

86 może być opcjonalnie podstawiona przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród pięcio- lub sześcio-członowych nasyconych niearomatycznych grup karbocyklicznych i heterocyklicznych zawierających do dwóch heteroatomów w pierścieniu wybranych spośród N, O, S i SO 2 ; grupy hydroksylowej; aminowej; okso; mono-c 1-4 alkiloaminowej, di-c 1-4 alkiloaminowej, fluorowca, chlorowca, grupy nitrowej, alkilo-(o)q-gdzie q oznacza 0 lub 1 i C 1-4 alkilowa część jest opcjonalnie podstawiona przez fluor, hydroksyl, C 1-2 alkoksyl lub pięcio- lub sześcio-członową nasyconą niearomatyczną grupę karbocykliczną lub heterocykliczną zawierającą do dwóch heteroatomów w pierścieniu wybranych spośród N, O, S i SO 2 ; fenyl i C 1-2 -alkilenową dioksynę. [216] Konkretne przykłady grup R 1 -CO-we wzorze (II) są określone w tabeli 1 powyżej. 1 [217] Jedna podgrupa preferowanych grup R 1 -CO składa się z grup J, AB AH, AJ, AL, AS, AX, AY, AZ, BA, BB, BD, BH, BL, BQ i BS. [218] Kolejna podgrupa grup R 1 -CO składa się z grup A do BF. [219] Dalsza podgrupa grup R 1 -CO składa się z grup A do BS. 20 [220] Szczególnie preferowanymi grupami są grupy AJ, BQ i BS w tabeli 1, np. podzbiór składający się z AJ i BQ. [221] Kolejna podgrupa związków o wzorze (II) może być przedstawiona za

87 pomocą wzoru (IV): lub jej sole czy tautomery, lub N-tlenki czy solwaty; przy czym R1 i R2 są takie jak określono w niniejszym dokumencie; 1 opcjonalne drugie wiązanie może występować między atomami węgla o numerach 1 i 2; jeden z U i T jest wybrany z CH 2, CHR 13 i CR 11 R 13 i NR 14, N (0) R 1, O i S (O) t ; a inny U i T jest wybrany z NR14, O, CH 2, CHR 11, C (R 11 ) 2, gdzie C = O; r oznacza 0, 1, 2, 3 lub 4, t oznacza 0, 1 lub 2; R11 jest wybrana spośród wodoru, halogenu (szczególnie fluor), C1-3 alkilu (np. metyl) i C1-3 alkoksylu (np. metoksyl); R13 jest wybrana spośród wodoru, NHR 14 i NOH, NOR 14 i R a -R b ; R14 jest wybrana spośród wodoru i Rd-Rb; Rd jest wybrana z wiązania, CO, C (X 2 ) X 1, SO 2 i SO 2 NR c ; Ra, Rb i Rc są tu określone; a R1 jest wybrana spośród C 1-4 nasyconej hydrokarbylowej grupy opcjonalnie podstawionej przez grupę hydroksylową, C 1-2 alkoksylową, halogenową lub monocykliczną - lub 6-członową grupę karbocykliczną lub heterocykliczną, pod warunkiem, że U i T nie może być jednocześnie O.

88 [222] Przykłady i preferencje dla grup R1 i R2 są określone powyżej dla związków o wzorze (II), jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej. [223] We wzorze (IV), r może być 0, 1, 2, 3 lub 4. W jednej postaci r oznacza 0. W innej postaci, r oznacza 2, a w innej postaci r oznacza 4. [224] We wzorze (IV), jeden podzbiór preferowanych związków oznacza zestaw związków, gdzie istnieje tylko jedno wiązanie między atomami węgla o numerach 1 i 2. [22] Jednakże, w innym podzbiorze związków, nie ma podwójnego wiązania między atomami węgla o numerach 1 i 2. 1 [226] Kolejna podgrupa związków charakteryzuje się gem-disubstytucją na 2- węglu (gdy istnieje jedno wiązanie pomiędzy atomami węgla o numerach 1 i 2) i/lub 6-węglu. Preferowane gem disubstytucje obejmują difluoro i dimetyl. [227] Następny podzbiór związków charakteryzuje się obecnością grupy alkoksylowej, np. metoksylowa grupa na atomie węgla o numerze 3, tj. w pozycji a w odniesieniu do grupy T. [228] We wzorze (IV) są związki, w których, na przykład, R3 jest wybrana spośród następujących układów pierścieniowych:

89 [229] Preferowane układy pierścieniowe obejmują G1 i G3. [230] Preferowaną podgrupę związków we wzorze (IV) można przedstawić za pomocą wzoru (IVa):

90 lub ich sole czy tautomery, lub N-tlenki czy solwaty; przy czym R1 i R2 są jak określono w niniejszym dokumencie; jeden z U i T jest wybrany z CH 2, CHR 13 i CR 11 R 13, NR 14, N (O) R 1, 0 i S(O) t ; i inny U i T jest wybrany z CH 2, CH 11, C (R 11 ) 2, C = O; r wynosi 0, 1 lub 2; t wynosi 0, 1 lub 2; R11 jest wybrana spośród wodoru i C1-3 alkili; R13 jest wybrana spośród wodoru i R a -R b ; R14 jest wybrana spośród wodoru i R d -R b ; Rd jest wybrana z wiązania, CO, C (X 2 ) X 1, SO 2 i SO 2 NR c ; Ra, Rb i Rc są jak określono w niniejszym dokumencie; a R1 jest wybrana spośród C 1-4 nasyconej grupy hydrokarbylowej opcjonalnie podstawionej przez grupę hydroksylową, C 1-2 alkoksylową, halogenową lub monocykliczną - lub 6-członową grupę karbocykliczną lub heterocykliczną. 1 [231] Przykłady i preferencje dla grup R1 i R2 są określone powyżej dla związków o wzorze (II), chyba że kontekst wskazuje inaczej. [232] We wzorze (IVa), najlepiej jak T jest wybrane spośród CH 2, CHR 13 i CR 11 R 13 i NR 14, N (O) R 1, O i S (O) t ; a U jest wybrane spośród CH 2, CHR 11, C (R 11 ) 2, C = O. 20 [233] W definicjach dla podstawników najlepiej jak R11 i R14, Rb są wybrane spośród atomu wodoru; monocyklicznych grup karbocyklicznych i heterocyklicznych zawierających od 3 do 7 członowych pierścieni; C 1-4 hydrokarbylowej (najlepiej acykliczne nasycone grupy C 1-4 ) opcjonalnie podstawionej przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grupy

91 hydroksylowej, okso, halogenu, aminowej, mono- lub di- C 1-4 hydrokarbylaminowej, oraz monocyklicznych karbocyklicznych i heterocyklicznych grup mających od 3 do 7 członowych pierścieni (najlepiej 3 do 6 członowych pierścieni), przy czym jeden lub więcej atomów węgla z C 1-4 hydrokarbylowej grupy można opcjonalnie zastąpić O, S, SO, SO 2, NR C, X 1 C (X 2 ), C (X 2 ) X 1 ; R c jest wybrana spośród wodoru i grupy C 1-4 hydrokarbylowej; a X 1 oznacza O, S lub NR C i X 2 = O, = S lub = NR C. [234] R11 jest najlepiej wybrana spośród wodoru i metylu, a najlepiej jak jest wodorem. 1 20 [23] R13 jest najlepiej wybrana spośród grupy wodoru; hydroksylowej; halogeny; cyjanowej; aminowej, mono- C 1-4 nasyconej hydrokarbyloaminowej; di-c 1-4 nasyconej hydrokarbyloaminowej; monocyklicznej - lub 6-członowej grupy karbocyklicznej lub heterocyklicznej; C 1-4 nasyconej hydrokarbylowej opcjonalnie podstawionej przez grupę hydroksylową, C 1-2 alkoksylową, halogenową lub monocykliczną - lub 6-członową grupę karbocykliczną lub heterocykliczną. [236] Konkretne przykłady R13 oznaczają atom wodoru, hydroksyl, amino, C 1-2 alkiloaminowa (np. metyloamino), alkil (np. metyl, etyl, propyl i butyl), C 1-2 alkoksy (np. metoksy), C 1-2 aslkilosulfonamid (np. metanosulfonamid), hydroksyl, C 1-2 alkil (np. hydroksymetyl), C 1-2 -alkoksy-c 1-2 alkil (np. metoksymetyl i metoksyetyl), karboksyl, C 1-4 alkoksykarbonyl (etoksykarbonyl) i amino-c 1-2 -alkil (np. aminometyl). [237] Konkretne przykłady R14 oznaczają atom wodoru, C 1-4 alkilową grupę

92 opcjonalnie podstawioną przez grupę fluorowca albo pięcio- lub sześcioczłonową nasyconą grupę heterocykliczną (np. grupa wybrana spośród grupy (i) metylowej, etylowej, n-propylowej, i-propylowej, butylowej, 2, 2,2- trifluoroetylowej i tetrahydrofuranylmethyl i/lub (ii) 2-fluoroetylowej i 2,2- difluoroetylowej); grupę cyklopropylometylową; podstawioną lub niepodstawioną pirydylo-c 1-2 alkilową (np. 2-pirydylometylowa); podstawioną lub niepodstawioną fenylo-c 1-2 alkilową (np. benzylowa); C 1-4 alkoksykarbonylową (etoksykarbonylowa i t-butyloksykarbonylowa); fenylo- C 1-2 alkoksykarbonylową (np. benzyloksykarbonylowa); - i 6-członowe grupy heteroarylowe, takie jak pirydylowa (np. 2-pirydylowa i 6-chloro-2- pirydylowa) i pirymidynylowa (np. 2-pirymidynylowa); C 1-2 -alkoksy-c 1-2 alkilowa (np. metoksymetylowa i metoksyetylowa); C 1-4 alkilosulfonylowa (np. metanosulfonylowa). 1 [238] Preferowane związki obejmują te, w których (i) U to CHR 13 (najlepiej CH 2 ) i T to NR 14, oraz (ii) T to CHR 13 (najlepiej CH 2 ), a U to NR 14. [239] Jeden szczególnie preferowana podgrupa związków o wzorze (IV) może być przedstawiona za pomocą wzoru (Va): 20

93 lub jej sole czy tautomery, lub N-tlenki czy solwaty; przy czym R14a jest wybrana spośród grupy wodoru, C 1-4 alkilowej opcjonalnie podstawionej przez grupę fluorowca (np. metylowa, etylowa, n-propylowa, i-propylowa, 1 butylowa i 2,2,2-trifluoroetylowa), cyklopropylometylowej, fenylo-c 1-2 alkilowej (np. benzylowa), C 1-4 alkoksykarbonylowej (np. etoksykarbonylowa i t-butyloksykarbonylowa), fenylo-c 1-2 alkoksykarbonylowej (np. benzyloksykarbonylowa), C 1-2 -alkoksy-c 1-2 alkilowej (np. metoksymetylowa i metoksyetylowa), oraz C 1-4 alkilosulfonylowej (np. metanosulfonylowa), przy czym, gdy są obecne części fenylowe opcjonalnie podstawione przez jeden lub trzy podstawniki wybrane z grupy fluorowca, chlorowca, C 1-4 alkoksowej opcjonalnie podstawionej przez grupę fluorowca lub C 1-2 -alkoksową, oraz C 1-4 alkilowej opcjonalnie podstawionej przez grupę fluorowca lub C 1-2 - alkoksową; w oznacza 0, 1, 2 lub 3; R2 oznacza wodór lub metyl, a najlepiej wodór; R11 i r oznaczają jak określono w niniejszym dokumencie; zaś R19 jest wybrana z grupy fluorowca, chlorowca, C 1-4 alkoksylowej opcjonalnie podstawionej przez grupę fluorowca lub C 1-2 -alkoksylową; oraz z grupy C 1-4 alkilowej opcjonalnie podstawionej przez grupę fluorowca lub C 1-2 - alkoksylową. 20 [0240] Inna szczególnie preferowana podgrupa związków o wzorze (IV) może być przedstawiona za pomocą wzoru (Vb):

94 1 lub jej sole czy tautomery, lub N-tlenki czy solwaty; przy czym R14a jest wybrana spośród wodoru, grupy C 1-4 alkilowej opcjonalnie podstawionej przez grupę fluorowca (np. metylowa, etylowa, n-propylowa, i-propylowa, butylowa i 2,2,2-trifluoroetylowa), cyklopropylometylowej, fenylo-c 1-2 alkilowej (np. benzylowa), alkoksykarbonylowej (np. etoksykarbonylowa i t- butyloksykarbonylowa), fenylo-c 1-2 alkoksykarbonylowej (np. benzyloksykarbonylowa), C 1-2 -alkoksy-c 1-2 alkilowej (np. metoksymetylowa i metoksyetylowa) i C 1-4 alkilosulfonylowej (np. metanosulfonylowej), przy czym, gdy są obecne części fenylowe są opcjonalnie podstawione przez jeden do trzech podstawników wybranych spośród grupy fluorowca, chlorowca, alkoksylowej opcjonalnie podstawionej przez grupę fluorowca lub C 1-2 - alkoksylową, oraz z grupy C 1-4 alkilowej opcjonalnie podstawionej przez grupę fluorowca lub C 1-2 -alkoksylową; w oznacza 0, 1, 2 lub 3; R2 oznacza wodór lub metyl, a najlepiej wodór; R11 i r oznaczają jak określono w niniejszym dokumencie; zaś R19 jest wybrana z grupy fluorowca, chlorowca, C 1-4 alkoksylowej opcjonalnie podstawionej przez grupę fluorowca lub C 1-2 - alkoksylową; oraz z grupy C 1-4 alkilowej opcjonalnie podstawionej przez

9 grupę fluorowca lub grupę C 1-2 -alkoksylową. [241] We wzorach (Va) i (Vb), gdy w oznacza 1, 2 lub 3, najlepiej jak pierścień fenylowy jest 2-monopodstawiony, 3 - monopodstawiony, 2,6- dwupodstawiony, 2,3-dwupodstawiony, 2,4 -dwupodstawiony 2,- dwupodstawiony, 2,3,6-tripodstawiony lub 2,4,6-tripodstawiony. Najlepiej jak pierścień fenylowy jest dwupodstawiony w pozycjach 2- i 6- podstawnikami wybranymi spośród grupy fluorowca, chlorowca i metoksylowej. [242] R11 najlepiej jak jest wodorem (lub r wynosi 0). [243] R14a najlepiej jak jest wodorem lub metylem. [244] Jedna preferowana podgrupa związków o wzorze (Va) może być przedstawiona za pomocą wzoru (VIa): 1

96 lub jej sole czy tautomery, lub N-tlenki czy solwaty; przy czym R20 jest wybrana z grupy wodoru i metylu; R21 jest wybrana z grupy fluorowca i chlorowca, a R22 jest wybrana z grupy fluorowca, chlorowca i metoksylowej; lub jeden z R21 i R22 jest wodorem, a drugi jest wybrany spośród chloru, metoksylu, etoksylu, difluorometoksylu, trifluorometoksylu i benzyloksylu. [024] Kolejną preferowaną podgrupą związków o wzorze (Va) może być przedstawiona za pomocą wzoru (Vlb): 1 lub jej sole lub tautomery lub N-tlenki lub solwaty, w którym R20 jest wybrany spośród wodoru i metyl; R21a jest wybrany z fluorem i chlorem, a R22a jest wybrany z fluoru, chloru i metoksy. [246] Konkretne związki we wzorze (VIb) obejmują:

97 1 20 piperydyno-4-ilamid kwasu 4-(2,6-difluoro-benzoiloamino)-1H-pirazolo-3- karboksylowego; (1-metylo-piperydyno-4-ilo)-amid kwasu 4-(2,6-difluorobenzoiloamino)-1H-pirazolo-3-karboksylowego; piperydyno-4-ilamidk wasu 4-(2,6-dichloro-benzoiloamino)-1H-pirazolo-3-karboksylowego, oraz piperydyno-4-ilamid kwasu 4-(2-fluoro-6-metoksy-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego lub ich sole czy tautomery, lub N-tlenki czy solwaty. (II) Dla uniknięcia wątpliwości, należy rozumieć, że każda ogólna i konkretna preferencja, postać i przykład grup R1 mogą być łączone z każdą ogólną i konkretną preferencją, postacią oraz przykładem grup R2 i/lub R3 i/lub R4 i/lub R i/lub Y i/lub R9 i/lub ich podgrupami jak określono w niniejszym dokumencie oraz, że wszystkie takie kombinacje są objęte tą aplikacją. [247] Poszczególne grupy funkcyjne i podstawniki tworzące związki o wzorze (II) są zwykle wybierane tak, że masa cząsteczkowa związku o wzorze (II) nie przekracza 00. Zazwyczaj masa cząsteczkowa związku będzie mniejsza niż 70, na przykład mniejsza niż 700, lub mniejsza niż 60, czyli mniejsza niż 600 i mniejsza niż 0. Najlepiej, gdy masa cząsteczkowa jest mniejsza niż 2, więc na przykład wynosi 00 lub mniej. [248] Poszczególne związki tego wynalazku są pokazane w poniższych przykładach. Sole, solwaty, tautomery, izomery, N-tlenki, estry, proleki i izotopy [249] Jeżeli nie ustalono inaczej, odniesienie do konkretnego związku obejmuje również związek jonowy, sól, solwat i chronione ich formy, na

98 przykład jak to omówiono poniżej. [20] Wiele związków o wzorze (II) może występować w postaci soli, na przykład kwaśnych soli addycyjnych lub w niektórych przypadkach soli organicznych i nieorganicznych, takich jak karboksylan, sulfonian oraz soli fosforowych. Wszystkie te sole są objęte zakresem niniejszego wynalazku, a odniesienia do związków o wzorze (II) obejmują postacie soli związków. Podobnie jak w poprzednich częściach tej aplikacji, wszystkie odniesienia do wzoru (II) należy również odnosić do wzorów (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VIb) i ich podgrup, chyba że kontekst wskazuje inaczej. [21] Postaci soli mogą być wybrane i przygotowane zgodnie ze sposobami opisanymi w Solach Farmaceutycznych: Właściwości, wybór i zastosowanie, P. Heinrich Stahl (Editor), Camille G. Wermuty (redaktor), ISBN: 3-90639- 026-8, Hardcover, 388 stron, sierpień 2002. 1 20 [22] Kwaśne sole addycyjne mogą być tworzone z szerokiej gamy kwasów, zarówno nieorganicznych jak i organicznych. Do przykładów kwaśnych soli addycyjnych należą sole utworzone z kwasem wybranym z grupy obejmującej kwas octowy, 2,2-dichlorooctowy, adypinowy, alginowy, askorbinowy (np. L- askorbinowy), L-asparaginowy, benzenosulfonowy, benzoesowy, 4- acetamidobenzoesowy, butanowy, (+) kamforowy, kamforo-sulfonowy, (+) - (1S)-kamforo--sulfonowy, kaprynowy, kapronowy, kaprylowy, cynamonowy, cytrynowy, cyklamowy, dodecylosiarkowy, etano-1,2- disulfonowy, etanosulfonowy, 2-hydroksyetanosulfonowy, mrówkowy,

99 1 20 fumarowy, galactaric, gentyzynowy, glucoheptonic, D-glukonowy, glukuronowy (np. D-glukuronowy), glutaminowy (np. L-glutaminow), α- oxoglutaric, glikolowy, hipurowy, bromowodorowy, solny, jodowodorowy, izetionowy, (+)-L-mlekowy, (±)-DL-mlekowy, laktobionowy, maleinowy, kwas jabłkowy, (-)-L-jabłkowy, malonowy, (±)-DL-migdałowy, metanosulfonowy, naftaleno-2-sulfonowy, naftaleno-1,-disulfonowy, 1- hydroksy-2-naftoesowy, nikotynowy, azotowy, kwas oleinowy, orotowy, szczawiowy, kwas palmitynowy, embonowy, fosforowy, propionowy, L- piroglutaminowy, salicylowy, 4-amino-salicylowy, sebacynowy, stearynowy, kwas bursztynowy, siarkowy, garbnikowy, (+)-L-winowy, tiocyjanowy, p- toluenosulfonowy, kwasy undecylenowe i walerianowe, a także acylowane aminokwasy i żywice kationowymienne. [23] Jedna konkretna grupa soli składa się z soli utworzonych z kwasu solnego, wodorjonowego, fosforowego, azotowego, siarkowego, cytrynowego, mlekowego, bursztynowego, maleinowego, jabłkowego, izetionowego, fumarowego, benzenosulfonowegp, toluenosulfonowego, metanosulfonowegp, etanosulfonowego, naftalenosulfonowego, walerianowego, octowego, propanowego, butanowego, malonowego, glukuronowego i laktobionowego. [24] Jedna preferowana grupa soli składa się z soli utworzonych z kwasów: solnego, octowego, adypinowego, L-asparaginowego i DL-mlekowego. [2] Szczególnie preferowane są sole kwasu chlorowodorowego. [26] Na przykład, jeśli związek jest anionowy, albo ma grupę funkcyjną,

0 1 20 która może być anionowa (np.-cooh może być COO-), wtedy sól może być utworzona za pomocą odpowiedniego kationu. Przykładami odpowiednich nieorganicznych kationów są między innymi jony metali alkalicznych, takie jak Na + i K +, kationy ziem alkalicznych, takie jak Ca 2+ i Mg 2+, i inne kationy, takie jak Al 3 +. Przykładami odpowiednich kationów organicznych są między innymi jony amonowe (tj. NH 4 +) i jony amonowe podstawione (np. NH 3 R +, NH 2 R 2 +, NHR 3 + NR 4 +). Przykładami odpowiednich jonów amonowych podstawionych są te pochodzące z: etyloaminy, dietyloaminy, dicykloheksyloaminy, trietyloaminy, butyloaminy, etylenodiaminy, etanoloaminy, dietanoloaminy, piperazyny, benzyloaminy, fenylobenzylaminy, choliny, megluminy, oraz trometaminy, jak również aminokwasów, takich jak lizyna i arginina. Przykładem wspólnego jonu amoniowego czwartorzędowego jest N(CH 3 ) 4 +. [27] Związki o wzorze (II), które zawierają funkcję aminy, mogą stanowić czwartorzędowe sole amoniowe, na przykład w reakcji z czynnikiem alkilującym zgodnie z metodami dobrze znanymi fachowcom. Takie czwartorzędowe związki amoniowe są w zakresie wzoru (II). [28] Postaci soli związków według wynalazku są typowymi farmaceutycznie dopuszczalnymi solami, a przykłady farmaceutycznie dopuszczalnych soli są omawiane w Berge et al., 1977, "Pharmaceutical Acceptable Salts", J. Pharm. Sci., tom 66, strony 1-19. Jednakże sole, które nie są farmaceutycznie dopuszczalne mogą być również przygotowane jako pośrednie postacie, które mogą być następnie zamienione na farmaceutycznie dopuszczalne sole. Takie postacie nie-farmaceutycznie dopuszczalnych sole, które mogą być przydatne

1 na przykład w oczyszczaniu lub separacji związków według wynalazku, również stanowią część wynalazku. [29] Związki o wzorze (II) zawierające funkcję aminy mogą również tworzyć N-tlenki. Tu odniesienia do związku o wzorze (II), który zawiera funkcję aminy obejmuje także N-tlenek. [260] Jeżeli związek zawiera kilka funkcji aminowych, jeden lub więcej niż jeden atom azotu może być utleniony w celu utworzenia N-tlenku. Konkretne przykłady N-tlenków to N-tlenki trzeciorzędowej aminy lub atom azotu heterocyklu zawierającego azot. 1 20 [261] N-tlenki mogą być tworzone przez traktowanie odpowiednią aminą ze środkiem utleniającym, takim jak nadtlenek wodoru lub nadtlenowy (np. kwas peroksykarboksylowy), patrz na przykład Advanced Organi Chemistry (Zaawansowana chemia organiczna), Jerry March, wydanie 4, Wiley Interscience, strony. Bardziej szczegółowo, N-tlenki mogą być tworzone w procedurze L.W. Deady ego (Syn. Comm. 1977, 7, 09-14), gdzie związek aminy poddaje się reakcji z kwasem m-chloronadbenzoesowym (MCPBA), na przykład w obojętnym rozpuszczalniku takim jak dichlorometan. [262] Związki o wzorze (II) mogą występować w wielu różnych geometrycznych izomerach, oraz postaciach tautomerycznych, a odniesienia do związków o wzorze (II) obejmują wszystkie te postacie. Dla uniknięcia wątpliwości, jeżeli związek może istnieć w jednym z kilku geometrycznych izomerów lub postaci tautomerycznych i tylko jeden jest wyraźnie opisany lub pokazany, wszystkie inne są jednak objęte wzorze (II).

2 [263] Na przykład w związkach o wzorze (II) grupa pirazolowa może przybrać jedną z dwóch postaci tautomerycznych A i B (przy czym X oznacza R1 (CO) NH). Dla uproszczenia, wzór ogólny (II) ilustruje postać A, ale wzór ma być traktowany jako obejmujący obie postacie tautomeryczne. [0264] Inne przykłady form tautomerycznych obejmują, na przykład, formy keto-, enolo-i enolate jak, na przykład, następujące pary tautomeryczne: keto/enolowa (przedstawiona poniżej), iminy/enaminy, amido/imino alkohol, amidyna/amidyna, Ni-troso/oksym, thioketone/enethiol i nitro/aci-nitro. 1

3 1 20 Związki o wzorze (II), które zawierają jedno lub więcej centrów chiralnych i mogą istnieć w postaci dwóch lub więcej izomerów optycznych, odniesienia do związków o wzorze (II) obejmują wszystkie postacie ich izomerów optycznych (np. enancjomery, epimery i diastereoizomery), albo jako pojedyncze izomery optyczne lub mieszaniny (np. mieszaniny racemiczne), albo dwa lub więcej izomerów optycznych, chyba że kontekst wymaga inaczej. [26] Izomery optyczne mogą być charakteryzowane i identyfikowane przez ich aktywność optycznej (tj. jako + i - izomery, lub d i / izomery) lub mogą być charakteryzowane pod względem względnej stereochemii używając nomenklatury "Rand S" opracowanej przez Cahn, Ingold i Prelog, patrz Advanced Organic Chemistry Jerry March, wydanie 4, John Wiley & Sons, Nowy Jork, 1992, strony 9-114, patrz również Cahn, Ingold i Prelog, Angew. Chem. Wydanie międzynarodowe Engl., 1966,, 38-41. [266] Izomery optyczne mogą być oddzielone przez kilka technik, w tym przez chiralną chromatografię (chromatografia z chiralnym wsparciem), a takie techniki są dobrze znane fachowcom w tej dziedzinie. [267] Gdy związki o wzorze (II) występują w postaci dwóch lub więcej postaci izomerów optycznych, jeden enancjomer w parze 20 enancjomerów może wykazywać przewagę nad drugim enancjomerem, na przykład pod względem aktywności biologicznej. Tak więc, w pewnych okolicznościach może być pożądane zastosowanie jako środka terapeutycznego tylko jednego z pary enancjomerów, czy tylko jednego z wielu diastereoizomerów. Zatem

4 1 20 wynalazek dostarcza kompozycje zawierające związek o wzorze (II), mający jedno lub więcej centrów chiralnych, w którym co najmniej % (np. co najmniej 60%, 6%, 70%, 7%, 80%, 8%, 90 % lub 9%) związku o wzorze (II) jest obecny jako pojedynczy izomer optyczny (np. enancjomer lub diastereoizomer). W jednej ogólnej postaci, 99% lub więcej (np. zasadniczo wszystkie) całkowitej ilości związku o wzorze (II) może być obecne jako pojedynczy izomer optyczny (np. enancjomer lub diastereoizomer). [268] Związki wynalazku obejmują związki z jednym lub więcej zastępstw izotopów, a odniesienia do konkretnego elementu obejmuje swym zakresem wszystkie izotopy pierwiastka. Na przykład odniesienie do wodoru obejmuje swym zakresem 1H, 2H (D) oraz 3H (T). Podobnie, odniesienia do węgla i tlenu zawierają się odpowiednio w zakresie 12C, 13C i 14C, oraz 600 i 180. [269] Izotopy mogą być radioaktywne lub nie-radioaktywne. W jednej postaci wynalazku, związki nie zawierają izotopów promieniotwórczych. Takie związki są preferowane do stosowania terapeutycznego. Jednakże w innej postaci związek może zawierać jeden lub więcej izotopów promieniotwórczych. Związki zawierające takie radioizotopy mogą być przydatne w kontekście diagnostyki. [0270] Estry, takie jak estry kwasu karboksylowego i estry acyloksyzwiązków o wzorze (II) zawierającym grupę kwasu karboksylowego lub grupę hydroksylową są również objęte wzorem (II). Przykładami estrów są związki zawierające grupę -C(=0)0R, gdzie R oznacza podstawnik estra, na przykład grupa C1-7 alkilowa, grupa C3-20 heterocyklilowa lub grupa C-20

1 20 arylow, najlepiej C1-7 alkilowa. Konkretnymi przykładami grup estrowych są między innymi -C(=O)OCH3, -C(=O)OCH2CH3, -C(=O)OC(CH 3 ) 3 oraz - C(=O)OPh. Przykładami grup acyloksy- (odwrotnie ester) są -C(=0)0R, gdzie R oznacza podstawnik estra, na przykład grupa C1-7 alkilowa, grupa C3-20 heterocyklilowa lub C-20 arylowa, najlepiej C1-7 alkilowa. Konkretnymi przykładami grup estrowych są między innymi -C(=O)OCH3, - C(=O)OCH 2 CH 3, -C(=O)OC(CH 3 ) 3 oraz -C(=O)OCH 2 Ph. [0271] Również objęte wzorem (II) są wszelkie postacie polimorficzne związków, solwaty (np. hydraty) i kompleksy związków (np. kompleksy włączenia lub klatraty ze związkami, takie jak cyklodekstryny lub kompleksy z metalami). Na przykład niektóre proleki są estrami czynnego związku (np. fizjologicznie dopuszczalny metabolicznie nietrwały ester). Podczas przemiany materii, grupa estrowa (-C(= O)OR) rozszczepia się, uzyskując aktywny lek. Takie estry mogą być utworzone na przykład przez estryfikację, z jakiejkolwiek grupy kwasów karboksylowych (-C(= O)OH) w związku macierzystym, z, w odpowiednich przypadkach, przed zabezpieczeniem wszelkich innych grup reaktywnych występujących w związku macierzystym, następnie odbezpieczeniem w razie potrzeby. [0272] Przykłady takich metabolicznie nietrwałych estrów obejmują te o wzorze - C(=0)0R, w którym R oznacza: C1-7alkil (np.-me, -Et, -npr, -ipr, -nbu, -sbu, -ibu, -tbu); C1-7aminoalkil (np. aminoetyl; 2-(N, N-dietyloamino)etyl, 2-(4-morfolino)etyl) oraz

6 1 20 acyloksy-c1-7alkil (np. acyloksymetyl; acyloksyetyl; pivaloyloksymetyl; acetoksymetyl; 1-acetoksyetyl; 1-(1-metoksy-1-metylo)etylo-carbonxyloxyethyl; 1-(benzoiloksy)etyl; izopropoksyl-karbonyloksymetyl; 1-izo-karbonyloksyetyl; cykloheksylo-karbonyloksymetyl; 1-cykloheksylo-karbonyloksyetyl; cykloheksyloksy-karbonyloksymetyl; 1-cyklo-karbonyloksyetyl; (4-tetrahydropiranyloksy) karbonyloksymetyl; 1-(4-tetrahydropiranyloksy)karbonyloksyetyl; (4-tetrahydropiranyl) karbonyloksymetyl; i 1-(4-tetrahydropiranyl) karbonyloksyetyl). [273] Zarazem niektóre proleki są aktywne enzymatycznie w celu uzyskania substancji czynnej, lub związku, który po dalszej reakcji chemicznej, wytwarza substancję czynną (np. tak jak w ADEPT, GDEPT i LIDEPT itp.). Na przykład prolek może być pochodną cukru lub innego koniugatu glikozydu, albo może być estrem pochodnym kwasu aminowego. Aktywność biologiczna

7 [274] Związki o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VIb) i ich podgrupy są inhibitorami kinaz zależnych od cykliny, w szczególności kinaz zależnych od cykliny wybranych z CDK1 i CDK2 i CDK3 i cdk4 i CDK i CDK6. [27] Preferowanymi związkami są związki hamujące jeden lub więcej kinaz CDK wybranych z CDK1 i CDK2 i CDK4 i CDK, na przykład CDK1 i/lub CDK2. [276] Związki wynalazku są również uważane za inhibitory kinazy syntazy glikogenu-3 (GSK3). 1 20 [277] W wyniku ich działalności w modulowaniu lub hamowania kinaz CDK i kinazy syntazy glikogenu, mają one być pomocne w zapewnieniu środków umożliwiających zatrzymanie lub odzyskanie kontroli nad cyklem komórkowym w nieprawidłowo dzielących się komórkach. Dlatego też przewiduje się, że związki okażą się przydatne w leczeniu lub zapobieganiu zaburzeń proliferacyjnych, takich jak nowotwory. Przewiduje się również, że związki wynalazku będą przydatne w leczeniu chorób, takich jak infekcje wirusowe, cukrzyca typu II lub cukrzyca niezależna od insuliny, choroby autoimmunologiczne, uraz głowy, udar mózgu, padaczka, choroby neurodegeneracyjne takie jak choroba Alzheimera, choroby neuronu ruchowego, postępujące porażenie nadjądrowe, zwyrodnienie korowopodstawne i na przykład choroba Picka. I tak na przykład przewiduje się, że związki wynalazku będą przydatne w łagodzeniu lub zmniejszeniu występowania raka.

8 1 20 [278] CDK odgrywają rolę w regulacji cyklu komórkowego, apoptozy, transkrypcji, różnicowania i funkcji ośrodkowego układu nerwowego. Dlatego inhibitory CDK mogą być użyteczne w leczeniu chorób, w których występuje zaburzenie proliferacji, apoptozy lub różnicowania, takich jak rak. W szczególności guzy RB+ve mogą być szczególnie wrażliwe na inhibitory CDK. Guzy RB-ve mogą też być wrażliwe na inhibitory CDK. [279] Przykłady nowotworów, które mogą zostać zahamowane to między innymi rak np. pęcherza moczowego, piersi, jelita grubego (np. rak jelita grubego, taki jak gruczolakorak jelita grubego i gruczolak jelita grubego), nerek, naskórka, wątroby, płuca, na przykład gruczolakorak, rak płuca i niedrobnokomórkowy rak płuca, przełyku, pęcherzyka żółciowego, jajników, trzustki, np. zewnątrzwydzielniczy rak trzustki, żołądka, szyjki macicy, tarczycy, prostaty, czy skóry, na przykład rak kolczystokomórkowy skóry; krwiotwórczy rak z linii komórek limfoidalnych, na przykład białaczka, ostra białaczka limfatyczna, chłoniak z limfocytów B, chłoniak T-komórkowy, chłoniak Hodgkina, nieziarniczy chłoniak złośliwy (non-hodgkin s lymphoma), chłoniak włochatokomórkowy, lub chłoniak Burkett a; krwiotwórczy rak z linii komórek szpikowych, np. ostre i przewlekłe białaczki szpikowe, zespół mielodysplastyczny, lub białaczka promielocytowa; rak pęcherzykowy tarczycy, guz pochodzenia mezenchymalnego, na przykład włókniakomięsak lub mięsak prążkowanokomórkowy, nowotwór ośrodkowego lub obwodowego układu nerwowego, na przykład gwiaździak, nerwiak niedojrzały, glejak lub nerwiak osłonkowy (osłoniak); czerniak; nasieniak; potworniakorak; kostniakomięsak; skóra pergaminowa; rogowiak

9 kolczystokomórkowy; rak pęcherzykowy tarczycy lub mięsak Kaposiego. 1 20 [280] Nowotwory mogą być nowotworami, które są wrażliwe na hamowanie jednej lub więcej kinaz zależnych od cykliny wybranych spośród CDK1 i CDK2, CDK3, CDK4, CDK i CDK6, na przykład, jedna lub więcej kinaz CDK wybranych spośród CDK1 i CDK2 i CDK4 i CDK i np. CDK1 i/lub CDK2. [281] Można określić czy dany nowotwór jest wrażliwy na hamowanie przez kinazę zależną od cykliny w drodze oznaczenia wzrostu komórek, jak określono w przykładzie 20 poniżej lub metodą określoną w sekcji zatytułowanej "Metody diagnostyki ". [282] CDK znane są również z tego, ze odgrywają rolę w apoptozie, proliferacji, różnicowaniu i transkrypcji, a więc inhibitory CDK mogą być również przydatne w leczeniu nie tylko raka, ale takich chorób jak: infekcje wirusowe, np. wirus opryszczki, wirus ospy, wirus Epsteina-Barr, wirus Sindbis, adenowirus, HIV, HPV, HCV i HCMV; w zapobieganiu rozwojowi AIDS u osób zakażonych HIV; przewlekłym chorobom, takim jak np. toczeń rumieniowaty układowy, autoimmunologiczne pośrednie kłębuszkowe zapalenie nerek, reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczyca, choroby zapalne jelit i autoimmunologiczna cukrzyca; chorobom układu krążenia, takim jak np. przerost serca, restenoza, miażdżyca, schorzenia neurodegeneracyjne, na przykład choroba Alzheimera, demencja związana z AIDS, choroba Parkinsona, stwardnienie zanikowe boczne, barwnikowe zwyrodnienie siatkówki, rdzeniowy zanik mięśni i zwyrodnienie móżdżku; kłębuszkowe

1 1 20 zapalenie nerek; zespoły mielodysplastyczne, niedokrwienne uszkodzenie związane z zawałem serca, udar mózgu i uszkodzenie reperfuzyjne, zaburzenia rytmu serca, miażdżyca, choroby wątroby wywołane toksynami lub alkoholem, choroby hematologiczne, np. przewlekła niedokrwistość i niedokrwistość aplastyczna, choroby zwyrodnieniowe narządu ruchu, na przykład, osteoporoza i artretyzm, zapalenie zatok obocznych nosa wrażliwe na aspirynę, mukowiscydoza, stwardnienie rozsiane, choroby nerek i ból nowotworowy. [283] Odkryto również, że niektóre kinazy zależne od cykliny mogą być używane w połączeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi. Na przykład inhibitor flavopiridol kinazy zależnej od cykliny został wykorzystany w przypadku innych środków przeciwnowotworowych w terapii skojarzonej. [284] Tak więc, skład farmaceutyczny, zastosowanie i sposoby tego wynalazku do leczenia choroby lub schorzenia obejmującego nieprawidłowy wzrost komórek, chorobą lub schorzeniem obejmującym nieprawidłowy wzrost komórek w jednym z wariantów jest nowotwór. [28] Jedna grupa nowotworów obejmuje nowotwory piersi (np. pierwotne guzy piersi, negatywny na przerzuty do węzłów chłonnych rak piersi, inwazyjny przewodowy gruczolakoraa piersi, niedrobnokomórkowy rak piersi) oraz chłoniaki z komórek płaszcza. Ponadto innymi nowotworami są nowotwory jelita grubego i trzonu macicy. [286] Kolejna podgrupa nowotworów obejmują raka piersi, raka jajnika, raka okrężnicy, rak prostaty, raka przełyku, raka płaskonabłonkowego i

111 niedrobnokomórkowego rak płuca. [287] Aktywność związków wynalazku jako inhibitorów kinaz zależnych od cykliny i kinazy syntazy glikogenu 3 mogą być mierzone za pomocą testów określonych w poniższych przykładach i poziom aktywności pokazany przez dany związek może być określony w kategoriach wartości IC0. Preferowanymi związkami wynalazku są związki o wartości IC0 mniejszej niż 1 mikromol, najlepiej mniej niż 0,1 mikromol. Metody wytwarzania związków wynalazku [288] Związki o wzorze (II) oraz różne ich podgrupy mogą być przygotowane zgodnie z syntetycznymi metodami dobrze znanymi fachowcom. Jeśli nie zaznaczono inaczej, R1, R2, R3 i Y są jak zdefiniowano. [289] W tej sekcji, jak we wszystkich innych sekcjach tej aplikacji, odniesienia do wzoru (II) należy odnieść się również do wzorów IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VIb) ich podgrup o ile z kontekstu nie wynika inaczej. 1 [290] Związki o wzorze (II) można wytworzyć przez reakcję kwasu karboksylowego o wzorze R1-CO 2 H lub aktywowanej pochodnej z odpowiednio podstawionym 4-amino-pirazolem, jak pokazano na schemacie 1. 20

112 Schemat 1 [0291] Materiałem wyjściowym dla ścieżki syntetycznej pokazanej na schemacie 1 jest kwas 4-nitro-pirazolo-3-karboksylowy (X), który może być dostępny w handlu lub może być utworzony przez nitrowanie odpowiedniego 4-niepodstawionego związku pirazolo-karboksylowego.

113 1 20 [292] Kwas 4 -nitro-pirazolo-karboksylowy (X), lub jego reaktywna pochodna, poddaje się reakcji z aminą H 2 N-Y-R 3, aby utworzyć 4-nitro-amid (XI). Reakcja sprzęgania między kwasem karboksylowym (X) a aminą najlepiej odbywa się w obecności odczynnika typu powszechnie stosowanego w tworzeniu wiązań peptydowych. Przykłady takich odczynników obejmują 1,3-dicykloheksylokarbodiimid (DCC) (Sheehan i wsp., J. Amer Chem Soc 19, 77, 67), 1-etylo-3-(3'-dimetyloamino)-karbodiimid (zwany dalej jako EDC lub EDAC, ale również znany jako EDCI i WSCDI) (Sheehan i wsp., J. Org Chem, 1961, 26, 22), czynniki sprzęgające oparte na uranie, takie jak O-(7-azabenzo-triazol-1-il)-N, N, N, N -tetrametylouroniowy heksafluorofosforan (HATU) i czynniki sprzęgające oparte na fosfonium, takie jak 1-benzo-triazolyloxytris-(pyrrolidino) heksafluorofosforan fosfoniowej (PyBOP) (Castro i wsp., Tetrahedron Letters, 1990, 31, 20). Karbodiimid oparte na czynniki sprzęgające korzystnie stosuje się w połączeniu z 1-hydroksy-7-aza-benzotriazol (HOAt) ust LA Carpino, J. Amer. Chem. Soc., 1993, 11, 4397) lub 1-hydroksybenzotriazolu (HOBT) (Konig i wsp., Chem. Ber., 3, 708, 2024-2034). Preferowane odczynniki sprzęgające obejmują EDC (EDAC) i DCC w połączeniu z HOAt lub HOBt. [293] Reakcja sprzęgania zazwyczaj przeprowadzana jest w niewodnym, nieprotonowym rozpuszczalniku, takim jak acetonitryl, dioksan, dimetylosulfotlenek, dichlorometan, dimetyloformamid lub N- metylopirolidon, lub w rozpuszczalniku wodnym, ewentualnie razem z jednym lub kilkoma mieszalnymi współrozpuszczalnikami. Reakcja może być przeprowadzona w temperaturze pokojowej lub, jeśli odczynniki są mniej

114 1 20 reaktywne (np. w przypadku elektron-biednych anilin noszących elektronowych wycofując grup, takich jak sulfonamidy grupach) w temperaturze odpowiednio podwyższone. Reakcja może być przeprowadzona w obecności nie kolidującej zasady, na przykład trzeciorzędowej aminy, takiej jak trietyloamina lub N,N-diizopropyloetyloamina. [294] Jako alternatywy można użyć reaktywną pochodną kwasu karboksylowego, np. bezwodnik lub chlorek kwasu. Reakcja z reaktywną pochodną, taką jak bezwodnik, dokonuje się zwykle przez mieszanie aminy i bezwodnika w temperaturze pokojowej w obecności zasady, takiej jak pirydyna. [29] Aminy o wzorze H2N-Y-R3 można uzyskać ze źródeł komercyjnych lub mogą być przygotowane przez jedną z wielu standardowych metod syntetycznych znanych fachowcom w tej dziedzinie, patrz na przykład Zaawansowana Chemia Organiczna (Advanced Organic Chemistry) Jerry March, wydanie 4, John Wiley & Sons, 1992, oraz Syntezy organiczne (Organic Syntheses), Tomy 1-8, John Wiley, edytowane przez Jeremiah P. Freeman (ISBN: 0-471 -31192-8), 199, patrz również metody opisane w części doświadczalnej poniżej. [296] Nitropirazol amid (XI) zmniejsza się, aby otrzymać odpowiedni 4- aminowy-związek o wzorze (XII). Redukcja może być przeprowadzona za pomocą standardowych metod, takich jak katalityczne uwodornienie, na przykład w obecności palladu na węglu w rozpuszczalniku polarnym, takim jak etanol lub dimetyloformamid w temperaturze pokojowej. Jako

11 alternatywa, redukcja może być dokonana za pomocą środka redukującego takiego jak chlorek cyny (II) w etanolu, zazwyczaj z ogrzewaniem, na przykład do temperatury wrzenia rozpuszczalnika. 1 [297] Związek 4-amino-pirazolowy (XII) poddaje się reakcji z kwasem karboksylowym o wzorze R1-CO 2 H lub jego reaktywną pochodną, stosując metody i warunki opisane powyżej w odniesieniu do formowania się amid (XI), aby otrzymać związek o wzorze (II). [298] Kwasy karboksylowe o wzorze R1-CO 2 H można uzyskać komercyjnie lub mogą być syntetyzowane zgodnie z metodami dobrze znanymi fachowcom, patrz na przykład Advanced Organic Chemistry i Organic Syntheses, po szczegóły, które podano powyżej. [299] W alternatywnej ścieżce syntetycznej, związki o wzorze (II) można wytworzyć w reakcji związku o wzorze (XIII) (gdzie X oznacza R1 (CO) NH) ze związkiem o wzorze R 3 -Y-NH 2. Reakcja może być przeprowadzona przy użyciu opisanych powyżej warunków sprzęgających amidy.

116 1 20 [300] Po uformowaniu jeden związek o wzorze (II) może być przekształcony w inny związek o wzorze (II) przy użyciu standardowych procedur chemicznych dobrze znanych w tej dziedzinie nauki. Przykłady funkcjonalnych grup przemiany wzajemnej, patrz na przykład, Odczynniki Fiesers a do Syntezy Organicznej (Fiesers Reagents for Organic Synthesis), tomy 1-17, John Wiley, pod redakcją Marii Fieser (ISBN: 0-471-8283-2), oraz Organiczne Syntezy (Organic Syntheses), tomy 1-8, John Wiley, edytowane przez Jeremiah P. Freeman (ISBN: 0-471-31192-8), 199. [301] Materiały wyjściowe dla syntetycznych ścieżek podanych w wyżej opisanym Schemacie, np. we pirazolu o wzorze (X), mogą być albo dostępne komercyjnie, albo można je wytworzyć metodami znanymi specjalistom w tej dziedzinie. Można je uzyskać za pomocą znanych metod np. z ketonów, tak jak w procesie opisanym w EP308020 (Merck), lub za pomocą metod opisanych przez Schmidta w Helv. Chim. Acta., 196, 39, 986-991 i Helv. Chim. Acta., 198, 41, 306-309. Ewentualnie mogą być uzyskane przez przekształcenie pirazolu dostępnego komercyjnie, na przykład te, które zawierają funkcjonalności halogenu, nitro, estra czy amidu, w pirazole zawierające pożądaną funkcjonalność, za pomocą standardowych metod znanych specjalistom w dziedzinie. Na przykład w 3-karboksy-4- nitropyrazolu, grupę nitrową można zredukować do aminy przez standardowych metod. Kwas 4-nitro-pirazolo-3-karboksylowy (XII) może być dostępny komercyjnie lub może być wytworzony przez nitrowanie odpowiedniego 4-niepodstawionego związku pirazolo-karboksylowego, a pirazole zawierające halogen mogą być wykorzystywane w reakcji sprzęgania

117 z cyną lub w chemii palladowej. Grupy zabezpieczające [302] W wielu reakcjach opisanych powyżej, może być konieczne zabezpieczenie jednej lub więcej grup, aby zapobiec reakcji w niepożądanym miejscu na cząsteczce. Przykłady grup zabezpieczających oraz metody zabezpieczenia i odbezpieczania grup funkcyjnych, można znaleźć w Protective Groups in Organic Synthesis (T. Green i P. Wuts, 3rd Edition, John Wiley and Sons, 1999). [303] Grupa hydroksylowa może być zabezpieczona na przykład jako eter (- OR) lub ester (-OC (= O) R), na przykład jako: eter t-butylowy; eter tetrahydropiranylowy (THP); benzyl, benzhydryl (difenylometyl), eter ortritylowy (trifenylometyl); eter trimetylosililo ort-butylodimetylosilil lub ester acetylowy (-OC(=O)CH3,-OAc).

118 1 20 [304] Grupa aldehydowa lub ketonowa może być zabezpieczona na przykład jako acetal (R-CH (OR) 2) lub ketal (R2C (OR) 2), odpowiednio, w których grupa karbonylowa (> C = 0) jest konwertowana na dieter (> C (OR) 2), w reakcji z, na przykład, alkoholem pierwszorzędowym. Grupa aldehydowa lub ketonowa jest łatwo regenerowana przez hydrolizę przy użyciu dużego nadmiaru wody w obecności kwasu. [30] Grupa aminowa może być zabezpieczona, na przykład, jako amid (- NRCO-R) lub uretan (-NRCO-OR), na przykład jako: amid metylu (-NHCO- CH3); amid benzyloksowy (-NHCO-OCH2C6H,-NH-Cbz lub NH-Z); jako amid t-butoksylowy (-NHCO-OC (CH3) 3,-NH-Boc); amid 2-bifenylo-2- propoksylowy (-NHCO-OC (CH3) 2C6H4C6H,-NH-Bpoc), jako amid 9 - fluorenylmetoksylowy (-NH-Fmoc), jako amid 6-nitroveratryloksy (-NH- Nvoc), jako amid 2-trimethylsilylethyloksxy (- NH-TeOc), jako amid 2,2,2- trichloroetyloksylowy (-NH-Troć), jako amid alliloksylowy (-NH-Alloc), lub jako 2 (-phenylsulphonyl) amid etyloksylowy (-NH-KPWiG). [306] Na przykład w schemacie 1 powyżej, gdy część R3 w aminie H2N-Y- R3 zawiera drugą grupę aminową, np. cykliczną grupą aminową (np. grupa piperydynowa lub pirolidynowa), drugą grupę aminową można zabezpieczyć za pomocą grupy zabezpieczającej jak określono w niniejszym dokumencie, jedna preferowana grupa to grupa fert-butyloksykarbonylowa (Boc). Jeżeli nie wymagana jest późniejsza modyfikacja drugiej grupy, grupę zabezpieczającą można wykonać za pomocą sekwencji reakcji, aby otrzymać N-zabezpieczoną postać związku o wzorze (II), który następnie może być odbezpieczony za pomocą standardowych metod (np. obróbka kwasem w przypadku grupy

119 BOC) otrzymując związek o wzorze (II). [307] Inne grupy zabezpieczające dla amin, takie jak cykliczne aminy oraz heterocykliczne grupy N-H, obejmują grupy toluenosulfonylowe (tosyl) i metanosulfonylowe (mesyl), grupy benzylowe, takie jak grupy parametoksybenzylowa (PMB) i tetrahydropiranylowa (THP). [308] Grupa kwasu karboksylowego może być zabezpieczona jako ester, na przykład jako: ester alkilowy C 1-7 (np. ester metylowy, t-butylowy); ester haloalkilowy C 1-7 (np. ester trihaloalkilowy C 1-7 ); ester tric 1-7 alkilosililowo- C 1-7 alkilowy; lub ester C -20 arylo-c 1-7 alkilowy (np. ester benzylowy; ester nitrobenzylowy); czy też jako amid, na przykład jako amid metylu. Grupa tiolowa może być zabezpieczona na przykład jako tioeter (-SR), na przykład jako: tioeter benzylowy; eter acetamidometylowy (- S-CH 2 NHC (= O) CH 3 ).

120 Izolacja i oczyszczanie związków wynalazku 1 20 [309] Związki wynalazku można izolować i oczyścić zgodnie ze standardowymi technikami znanymi fachowcom w tej dziedzinie. Jedną z technik o szczególnej przydatności w oczyszczaniu związków jest preparatywna chromatografia cieczowa za pomocą używająca masowej spektrometrii jako środka wykrywania oczyszczonych związków pojawiających się w kolumnie chromatografii. [3] Preparatywna LC-MS jest standardową i skuteczną metodą używaną do oczyszczania drobnych cząsteczek organicznych, tak jak związki opisane w niniejszym dokumencie. Metody dla chromatografii cieczowej (LC) oraz spektrometrii masowej (MS) mogą być zmieniane w celu zapewnienia lepszej separacji surowych materiałów i skuteczniejszego wykrywania próbek przez MS. Optymalizacja metody preparatywnego gradientu LC będzie obejmować różne kolumny, olejki eluentów oraz modyfikatory i gradienty. Metody są dobrze znane w dziedzinie optymalizacji preparatywnych LC-MS metod i następnie wykorzystywanie ich do oczyszczania związków. Takie metody są opisane w Rosentreter U, Huber U.; Optymalne zbieranie frakcji w preparatywnej LC/MS; J Comb Chem;. 2004; 6 (2), 19-64 i Leister W, Strauss K, Wisnoski D, Zhao Z, Lindsley C., Rozwój niestandardowych wysokiej przepustowości chromatografii cieczowej / masa preparatywnej spektrometru platformy dla mniej preparatywnej oczyszczenia i analitycznej analizy bibliotek związków; J Comb Chem;. 2003; (3), 322-9. [311 ] Przykład takiego systemu do oczyszczania związków za pomocą

121 preparatywnej LC-MS jest opisany poniżej w sekcji Przykłady w tym zastosowaniu (pod pozycją "System Oczyszczania LC-MS"). Jednak należy zdać sobie sprawę, że alternatywne systemy i metody opisane mogą być wykorzystane. W szczególności, metody oparte na normalnym etapie preparatywnej LC mogą być stosowane w miejsce metod odwrotnych faz opisanych tutaj. Większość systemów preparatywnych LC-MS wykorzystuje odwróconą fazą LC i lotne kwaśne modyfikatory, gdyż podejście jest bardzo skuteczne do oczyszczania małych cząsteczek i ponieważ eluenty są zgodne z pozytywnym elektrorozpylaniem jonowym masowej spektrometrii. Stosując inne chromatograficzne rozwiązania np. normalny etap LC, alternatywnie buforowane faza ruchoma, podstawowe modyfikatory itp. jak opisano w metodach analitycznych poniżej, mogą być również używane do oczyszczania związków.

122 Preparaty farmaceutyczne 1 20 [312] Choć możliwym jest, że aktywny związek podawany będzie samodzielnie, najlepiej przedstawić go jako skład farmaceutyczny (np. preparat), obejmujący co najmniej jeden aktywny związek wynalazku wraz z jednym lub kilkoma farmaceutycznie dopuszczalnymi nośnikami, uzupełniaczami, substancjami pomocniczymi, rozcieńczalnikami, wypełniaczami, buforami, stabilizatorami, konserwantami, środkami smarnymi, lub innymi materiałami dobrze znanymi specjalistom w tej dziedzinie, oraz ewentualnie innymi środkami leczniczymi lub profilaktycznymi. [313] Zatem, niniejszy wynalazek przedstawia składy farmaceutyczne, jak określono powyżej i sposoby ich tworzenia, zawierające co najmniej jeden aktywny związek, jak określono powyżej, wraz z jednym lub kilkoma farmaceutycznie dopuszczalnymi nośnikami, substancjami pomocniczymi, buforami, uzupełniaczami, stabilizatorami, lub innymi materiałami, jak opisano w niniejszym dokumencie. [314] Użyte tu określenie "farmaceutycznie dopuszczalny" dotyczy związków, materiałów, składów i/lub form dawkowania, które są, w zakresie rzetelnej wiedzy medycznej, odpowiednie do stosowania w kontakcie z tkankami przedmiotu (np. człowieka), bez nadmiernej toksyczności, podrażnienia, odpowiedzi alergicznej lub innego problemu czy powikłania, współmierne z rozsądnymi korzyściami/ stosunkiem ryzyka. Każdy nośnik, substancja pomocnicza itp. muszą być "dopuszczalne" w sensie zgodności z

123 innymi składnikami preparatu. 1 [31] Zatem, w dalszym aspekcie, wynalazek przedstawia związki o wzorze (II) i ich podgrupy o wzorach (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VIb), oraz ich podgrupy określone w niniejszym dokumencie w postaci składów farmaceutycznych. [316] Składy farmaceutyczne mogą być w dowolnej postaci odpowiednie do podawania doustnego, pozajelitowego, miejscowego, do nosa, okulistycznego, usznego, doodbytniczego, dopochwowego lub przezskórnego. Składy, które przeznaczone są do podawania pozajelitowego, mogą być formułowane do podawania dożylnego, domięśniowego, dootrzewnowego, podskórnego lub do bezpośredniego dostarczenia do organu docelowego lub tkanki poprzez wstrzyknięcie, wlew lub inne środki nośnicze. [317] W jednej preferowanej postaci wynalazku, skład farmaceutyczny ma postać odpowiednią do podawania dożylnego, na przykład przez zastrzyk lub wlew. [318] W innej preferowanej postaci, skład farmaceutyczny ma postać odpowiednią do podawania podskórnego (s.c.). 20 [319] Farmaceutyczne postacie dawki odpowiednie do podawania doustnego obejmują tabletki, kapsułki, kapletki, pigułki, pastylki, syropy, roztwory, proszki, granulki, eliksiry i zawiesiny, tabletki podjęzykowe, płytki lub plastry i podpoliczkowe plastry.

124 [320] Składy farmaceutyczne zawierające związki o wzorze (II) można wytwarzać zgodnie ze znanymi technikami, patrz na przykład Remington s Pharmaceutical Sciences, Mack Publishing Company, Easton, PA, USA. 1 20 [321] Tak więc, skład tabletki może zawierać dawkę jednostkową substancji czynnej wraz z obojętnym rozcieńczalnikiem lub nośnikiem np. cukru lub alkoholu cukrowego, np.: laktoza, sacharoza, sorbitol lub mannitol i/lub rozcieńczalnik pochodzący od nie-cukru, taki jak węglan sodu, fosforan wapnia, węglan wapnia, celuloza lub ich pochodne, takie jak metyloceluloza, etyloceluloza, hydroksypropylometyloceluloza, oraz skrobie, takie jak skrobia kukurydziana. Tabletki mogą również zawierać takie standardowe składniki jak wiążące i rozdrabniające środki, takie jak poliwinylopirolidon, środki ułatwiające/przyspieszające rozpad (np. pęczniejące usieciowane polimery, takie jak karboksymetyloceluloza usieciowana), środki smarowe (np. stearyniany), konserwanty (np. parabeny), przeciwutleniacze (np. BHT), środki buforowania (np. fosforan lub bufory cytrynianu) i środki musujące, takie jak mieszaniny cytrynianu/wodorowęglanu. Takie substancje pomocnicze są dobrze znane i nie muszą być tu szczegółowo omawiane. [322] Preparaty w kapsułkach mogą mieć twardą lub miękką odmianę żelatyny i mogą zawierać składnik aktywny w postaci stałej, półstałej lub płynnej. Kapsułki żelatynowe mogą być tworzone ze zwierzęcej lub syntetycznej żelatyny, lub roślin pochodzących od ich odpowiedników. [323] Stałe postacie dawkowania (np. tabletki, kapsułki itp.) mogą być powlekane lub niepowlekane, ale zazwyczaj posiadają powłokę, na przykład

12 1 20 ochronną powłokę (np. wosk lub lakier) lub kontrolująca powłoka uwalniająca. Powłoka (np. typ polimeru Eudragit ) może być przeznaczona do uwolnienia składnika aktywnego w odpowiednim miejscu w przewodzie pokarmowym. Tak więc, powłoka może być wybrana tak, aby rozpadła się w określonych warunkach ph w przewodzie pokarmowym, przez co związek uwolni się w żołądku lub w jelicie krętym czy dwunastnicy. [324] Zamiast lub oprócz powłoki, lek może być przedstawiony w stałej matrycy zawierającej kontrolny środek uwalniający, na przykład środek opóźniający uwolnienie, który może być dostosowany do selektywnego uwolnienia związku w różnych warunkach kwasowości i zasadowości przewodu pokarmowego. Alternatywnie, materiał matrycy lub powłoka hamująca uwalnianie może przybrać formę erodującego polimeru (np. polimer bezwodnika maleinowego), który znacznie eroduje w miarę, gdy postać dawki przemieszcza się w przewodzie pokarmowym. W dalszej kolejności, aktywny związek może być sformułowany w systemie dostarczania zapewniającym osmotyczną kontrolę uwalniania związku. Osmotyczne uwalnianie i inne opóźnione uwalnianie lub przedłużone uwalnianie mogą być przygotowane zgodnie z metodami dobrze znanymi specjalistom tej dziedziny. [32] Składy do stosowania miejscowego obejmują maści, kremy, aerozole, plastry, żele, kropelki i wkładki (na przykład wkładki wewnątrzgałkowe). Takie składy mogą być formułowane zgodnie ze znanymi sposobami. [326] Składy do podawania pozajelitowego są zwykle przedstawiane jako sterylne wodne lub olejne roztwory czy drobne zawiesiny, albo mogą być

126 dostarczane w sterylnej bardzo rozdrobnionej postaci proszku do sporządzania doraźnie z wodą w zastrzykach. 1 20 [327] Przykłady preparatów do podawania doodbytniczego lub dopochwowego to globulki i czopki, które mogą być, na przykład, utworzone z ukształtowanego formowanego lub woskowego materiału zawierającego substancję czynną. [328] Składy do podawania poprzez inhalację mogą mieć postać preparatu proszkowego do inhalacji lub płynnego czy sproszkowanego sprayu i mogą być podawane w standardowej postaci za pomocą inhalatorów proszkowych lub aerozolowych urządzeń dozujących. Właśnie takie urządzenia są dobrze znane. Do podawania przez inhalację, sproszkowane preparaty zwykle zawierają substancję czynną wraz z obojętnym stałym rozcieńczalnikiem w proszku, takim jak laktoza. [329] Związki wynalazków będą ogólnie przedstawione w postaci dawki jednostkowej i jako takie będą zwykle zawierać wystarczającą ilość związku do zapewnienia pożądanego poziomu aktywności biologicznej. Na przykład preparat przeznaczony do podawania doustnego może zawierać od 0,1 mg do 2 g substancji czynnej, zazwyczaj od miligramów do 1 grama, na przykład 0 miligramów do 00 miligramów. [330] Substancja czynna będzie podawana pacjentowi w potrzebie (na przykład człowiekowi lub zwierzęciu) w ilości wystarczającej do osiągnięcia pożądanego efektu terapeutycznego.

127 Sposoby leczenia [331] Przewiduje się, że związki o wzorze (II) i ich podgrupy, takie jak te o wzorach IV), (IVa), (Va) lub (VIb) i ich określone tu podgrupy będą przydatne w profilaktyce lub leczeniu wielu stanów chorobowych lub schorzeń za pośrednictwem kinaz zależnych od cykliny. Przykłady takich stanów chorobowych i schorzeń zostały określone powyżej. [332] Związki są zwykle podawane pacjentowi potrzebującemu takiego podania, na przykład ludziom lub zwierzętom, a najlepiej człowiekowi. 1 [333] Związki będą zazwyczaj podawane w ilościach terapeutycznie lub profilaktycznie przydatnych, oraz te, które generalnie są nietoksyczne. Jednak w niektórych sytuacjach (np. w przypadku choroby zagrażającej życiu), korzyści z podawania związku o wzorze (II) mogą przeważyć nad wadami wszelkich działań toksycznych lub działań niepożądanych, w takim przypadku można uznać za pożądane podawanie związków w ilościach, które są związane ze stopniem toksyczności. [334] Związki mogą być podawane przez dłuższy okres, aby utrzymać korzystne efekty terapeutyczne lub mogą być podawane przez krótki okres. Ewentualnie mogą być podawane w sposób pulsacyjny lub ciągły. 20 [33] Typowa dzienna dawka związku może być w zakresie od 0 pikogramów do 0 miligramów na kilogram masy ciała, bardziej typowo nanogramów do 2 miligramów na kilogram masy ciała, a częściej nanogramów do 1 miligramów na kilogram (np. nanogramów do mg)

128 masy ciała, choć wyższe lub niższe dawki mogą być podawane w stosownych przypadkach. Ostatecznie, ilość podawanego związku i rodzaj składu będą współmierne do charakteru choroby lub stanu fizjologicznego leczonego i będą w gestii lekarza. 1 20 [336] Związki o wzorze (II) mogą być podawane jako jedyny środek leczniczy lub mogą być podawane w leczeniu skojarzonym z jednym lub kilkoma innymi związkami w leczeniu danego stanu chorobowego, na przykład choroby neoplastycznej, takiej jak określony tu nowotwór. Przykłady innych środków leczniczych, które mogą być podawane razem (czy jednocześnie lub w różnych odstępach czasu) ze związkami o wzorze (II) obejmują między innymi inhibitory topoizomerazy, środki alkilujące, antymetabolity, substancje wiążące DNA i inhibitory mikrotubul (środki skierowane na tubuliny), takie jak cisplatyna, cyklofosfamid, doksorubicyna, irynotekan, fludarabina, FU, taksany, mitomycyna C, lub radioterapia. Alternatywnie, związki o wzorze (II) można podawać w terapii skojarzonej z przeciwciałami monoklonalnymi lub inhibitorami transdukcji sygnału. W przypadku inhibitorów CDK w połączeniu z innymi lekami, mogą być wykonane dwa lub więcej zabiegów w indywidualnie różnych schematach dawkowania i za pośrednictwem różnych dróg podawania. [337] Gdy podawany jest związek o wzorze (II) w leczeniu skojarzonym z jednym, dwoma, trzema, czterema lub większą ilością środków leczniczych (lepiej jeden lub dwa, a najlepiej jeden), związki można podawać jednocześnie lub sekwencyjnie. Kiedy podawane są sekwencyjnie, można je podawać w krótszych odstępach czasu (np. przez okres - minut) lub w dłuższych

129 odstępach czasu (np. 1, 2, 3, 4-godzinnych lub dłuższych odstępach, albo w razie potrzeby w jeszcze dłuższych odstępach czasu), precyzyjne dawkowanie jest współmierne z właściwościami środka/ów leczniczego/ych. 1 [338] Związki wynalazku można także podawać w połączeniu z niechemioterapeutycznym leczeniem, takim jak radioterapia, terapia fotodynamiczna, terapia genowa, chirurgia i diety kontrolowane. [339] Do stosowania w terapii skojarzonej z innym środkiem chemioterapeutycznym, związek o wzorze (II) i jeden, dwa, trzy, cztery lub więcej innych środków terapeutycznych może być, na przykład, przygotowane w postaci dawki zawierającej dwa, trzy, cztery lub więcej środków leczniczych. Alternatywnie, poszczególne środki lecznicze mogą być wytwarzane oddzielnie i przedstawione razem w formie zestawu, ewentualnie z instrukcją ich stosowania. [340] Fachowiec w tej dziedzinie będzie znał ogólny schemat dawkowania i terapie skojarzone do zastosowania. Metody diagnozowania 20 [341] Przed podaniem związku o wzorze (II), pacjent może być monitorowany w celu ustalenia czy choroba lub schorzenie, na które pacjent cierpi lub może cierpieć jest tym, które byłoby podatne na leczenie związkiem o aktywności przeciw kinazom zależnym od cykliny. [342] Na przykład biologiczna próbka pobrana od pacjenta może być

130 1 20 analizowana w celu określenia, czy schorzenie lub choroba, taka jak nowotwór, na które pacjent cierpi lub może cierpieć to takie, które jest charakteryzowane przez nieprawidłowość genetyczną lub nieprawidłową ekspresję białka, co prowadzi do zbyt wysokiej aktywacji CDK lub uczulenia drogą do normalnej aktywności CDK. Przykłady takich nieprawidłowości, które powodują aktywację lub uczulenie sygnału CDK2 obejmują zwiększoną regulację cykliny E, (RM Harwell, Mull BB, Porter DC, Keyomarsi K.; J Biol Chem. 2004 26 marca, 279 (13) :1269-70) lub utratę p21 lub p27, albo obecność wariantów CDC4 (Rajagopalan H, Jallepalli PV, Rago C, VE Velculescu, Kinzler KW, Vogelstein B, Lengauer C; przyrody. 2004 Mar 4;428(6978):77-81). Określenie zwiększona regulacja (z ang. up-regulacja) obejmuje podwyższoną ekspresję lub nadmierną ekspresję, w tym amplifikację genu (czyli wiele kopii genów) i zwiększoną ekspresję przez efekt transkrypcyjny, oraz nadpobudliwość i aktywację, w tym aktywację przez mutacje. Tak więc pacjent może być poddany diagnostycznemu testu w celu wykrycia charakterystycznego znacznika zwiększonej regulacji cykliny E lub utraty p21 lub p27, lub obecności wariantów CDC4. Określenie diagnoza obejmuje badania przesiewowe. Przez znacznik rozumiemy znaczniki genetyczne, w tym na przykład do pomiaru składu DNA do identyfikacji mutacji CDC4. Określenie znacznik obejmuje również znaczniki, które są charakterystyczne dla zwiększonej regulacji cykliny E, w tym aktywności enzymu, poziomu enzymów, stanu enzymu (np. poddane lub nie poddane fosforylacji) i poziomu mrna wspomnianych białek. [343] Guzy o zwiększonej regulacji cykliny E, lub o utracie p21 lub p27,

131 mogą być szczególnie wrażliwe na inhibitory CDK. 1 20 [343] Przed leczeniem guzy mogą być preferencyjnie monitorowane na obecność zwiększonej regulacji cykliny E, lub utratę p21 lub p27. Tak więc pacjent może być poddany testowi diagnostycznemu w celu wykrycia znacznika charakterystycznego dla zwiększonej regulacji cykliny E albo utraty p21 lub p27. Testy diagnostyczne są zwykle prowadzone na próbce biologicznej pobranej z biopsji guza, próbek krwi (izolacja i wzbogacanie utraconych komórek nowotworowych) biopsji kału, plwociny, analizy chromosomów, płynu opłucnowego, płynu otrzewnowego lub moczu. [344] Stwierdzono, Rajagopalan i wsp. (Nature. 2004 04 marca, 428 (6978) :77-81), że w CD4 (znany również jako Fbw7 lub archipelag) były obecne mutacje w ludzkim nowotworze jelita grubego i endometrium (Spruck i wsp., Cancer Res. 2002 1 sierpnia, 62 (16) :43-9). Identyfikacja osoby dokonującej mutację w CDC4 może oznaczać, że pacjent będzie szczególnie odpowiedni do leczenia inhibitorem CDK. Przed rozpoczęciem leczenia guzy mogą być preferencyjnie monitorowane na obecność wariantu CDC4. Proces badania przesiewowego na ogół obejmuje bezpośrednie sekwencjonowanie, analizę matrycy oligonukleotydu lub zmutowanego konkretnego przeciwciała. [34] Metody identyfikacji i analiza mutacji, oraz zwiększona regulacja białek są znane fachowcom w tej dziedzinie. Metody przesiewowe mogą obejmować między innymi standardowe metody, takie jak odwrotna transkryptaza reakcji łańcuchowej polimerazy (RT-PCR) lub hybrydyzacja in situ. [346] W badaniach przesiewowych metodą RT-PCR, poziom mrna w guzie

132 1 20 jest oceniany poprzez stworzenie cdna kopii mrna poprzedzone amplifikacją cdna metodą PCR. Metody amplifikacji PCR, wybór starterów oraz warunki amplifikacji, są znane fachowcom w tej dziedzinie. Manipulacje i PCR kwasu nukleinowego są realizowane za pomocą standardowych metod, jak opisano na przykład w Ausubel, FM et al., ed. Current Protocols in Molecular Biology, 2004, John Wiley & Sons Inc lub Innis, MA et-al., Ed. Protokoły PCR: Przewodnik do metod i aplikacji, 1990, Prasa akademicka, San Diego. Reakcje i manipulacje z udziałem technik kwasu nukleinowego są także opisane w Sambrook i wsp., 2001, 3rd ed, Klonowanie molekularne: A Laboratory Manual, Cold Spring Harbor Laboratory Press. Alternatywnie można wykorzystać dostępny komercyjnie zestaw do RT-PCR (np. Biochemikalia Roche Molecular) lub metodologię określoną w amerykańskich patentach 4,666,828; 4,683,202; 4,801,31;,192,69;,272,07;,882,864 i 6,218,29. [347] Przykładem techniki hybrydyzacji in situ do oceny ekspresji mrna byłaby fluorescencyjna hybrydyzacja in-situ (FISH) (patrz Angerer, w 1987 Meth. Enzymol., 12: 649). [348] Generalnie, hybrydyzacja in situ obejmuje następujące główne etapy: (1) utrwalenie tkanki do analizy, (2) leczenie wstępnohybryzacyjne próbki do zwiększenia dostępności docelowego kwasu nukleinowego, a także zredukować niespecyficzne wiązanie, (3) hybrydyzacja mieszaniny kwasów nukleinowych do kwasu nukleinowego w biologicznej strukturze komórki, (4) post-hybrydyzacja myje usunąć fragmenty kwasu nukleinowego nie związane w hybrydyzacji i () detekcja krzyżowanych fragmentów kwasów

133 1 20 nukleinowych. Sondy stosowane w takich zastosowaniach są zazwyczaj oznakowane, na przykład z radioizotopami lub reporterami fluorescencyjnymi. Preferowane sondy są wystarczająco długie, na przykład, od około 0, 0 lub 200 nukleotydów do około 00 lub więcej nukleotydów, aby umożliwić specyficzną hybrydyzację z docelowego kwasu nukleinowego w ostrych warunkach. Standardowe metody przeprowadzania FISH są opisane w Ausubel, FM et al., ed. Current Protocols in Molecular Biology, 2004, John Wiley & Sons Inc i fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ ceny: Przegląd techniczny John MS Bartlett w Molekularnej rozpoznanie nowotworu, metod i protokołów, 2nd ed; ISBN.: 1-929-760-2; marca 2004, pps. 077-088 Seria: Metody w medycynie molekularnej. [349] Alternatywnie, produkty białkowe wyrażone z mrna mogą być analizowane przez immunohistochemiczne próbki guzów/nowotworów, immunologiczne stałe fazy z płytek mikrotitracyjnych, Western Blot, 2- wymiarową SDS-poliakrylamidową elektroforezę żelową, ELISA, cytometrię przepływową i inne metody znane w dziedzinie wykrywania specyficznych białek. Metody wykrywania będą obejmować wykorzystanie witryn specyficznych przeciwciał. Fachowiec rozpozna, że wszystkie te dobrze znane techniki wykrywania zwiększonej regulacji cykliny E czy też utraty p21 lub p27, lub wykrycia wariantów CDC4 może mieć zastosowanie w niniejszej sprawie. [30] Dlatego wszystkie te techniki mogą być również używane do identyfikacji guzów szczególnie odpowiednie do leczenia inhibitorami CDK. Pacjenci z chłoniakiem z komórek płaszcza (MCL) mogą być wybrani do

134 1 20 leczenia inhibitorem CDK przy użyciu testów diagnostycznych opisanych w niniejszym dokumencie. MCL jest odrębnym kliniczno-patologicznym podmiotem chłoniaka nieziarniczego, charakteryzującym się proliferacją małych i średnich limfocytów koekspresji CD i CD20, agresywnym i nieuleczalnym przebiegiem klinicznym, a także częstą translokacją (11; 14) (q13; q32). Nadekspresja cykliny D1 mrna, wykryta w chłoniaku z komórek płaszcza (MCL), jest krytycznym znacznikiem diagnostycznym. Yatabe i wsp. (Blood. 2000 1 kwietnia; 9 (7):223-61) zaproponował, że pozytywność cykliny D1 powinna być zawarta w jednym ze standardowych kryteriów MCL i że innowacyjne terapie dla tej nieuleczalnej choroby powinny być badane na podstawie nowych kryteriów. Jones i wsp. (J Mol Diagn. 2004 Maj; 6 (2):84-9) opracował w czasie rzeczywistym, ilościowe, badanie odwrotnej transkrypcji PCR dla ekspresji cykliny D1 (CCND1) do pomocy w diagnostyce chłoniaka z komórek płaszcza (MCL). Howe i wsp. (Clin Chem. 2004 Jan; 0 (1):80-7) użył w czasie rzeczywistym ilościowe RT-PCR do oceny ekspresji cykliny D1 mrna i stwierdził, że ilościowe RT-PCR dla cykliny D1 mrna znormalizowało się do CD19 mrna i może być stosowane w diagnostyce MCL we krwi, szpiku kostnym i tkance. Alternatywnie, pacjentki z rakiem piersi mogą być wybrane do leczenia inhibitorem CDK przy użyciu testów diagnostycznych streszczonych powyżej. Komórki nowotworowe często wykazują nadekspresję cykliny E i wykazano, że w raku piersi cyklina E wykazuje zwiększoną ekspresję (Harwell i wsp., Cancer Res, 2000, 60, 481-489). Dlatego też rak piersi może być w szczególności leczony inhibitorem CDK.

13 Zastosowanie przeciwgrzybicze [31] W dalszym aspekcie, wynalazek dostarcza zastosowanie związków o wzorze (II), (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VIB) i jego podgrupy tu określone jako leki przeciwgrzybicze. 1 20 [32] Związki mogą być wykorzystywane w medycynie zwierząt (na przykład w leczeniu ssaków, takich jak ludzi), lub w leczeniu roślin (np. w rolnictwie i ogrodnictwie), albo jako ogólne leki przeciwgrzybicze, np. jako środki konserwujące i odkażające. [33] W jednej postaci wynalazek przedstawia związek o wzorze (II) i jego podgrupy o wzorach (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VIB), oraz ich podgrupy tu określone, do zastosowania w profilaktyce lub leczeniu zakażenia grzybiczego u ssaka, takiego jak człowiek. [34] Przedstawiono również zastosowanie związku o wzorze (II) i jego podgrup o wzorach (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VIB), oraz ich podgrup tu określonych, do wyprodukowania lekarstwa do zastosowania w profilaktyce lub leczeniu zakażenia grzybiczego u ssaka, takiego jak człowiek. [3] Na przykład związki wynalazku mogą być podawane ludzkim pacjentom cierpiącym, lub narażonym na ryzyko zakażenia przez miejscowe zakażenia grzybicze wywołane wśród innych organizmów, gatunki Candida, Trichophyton, Microsporum i Epidermophyton lub infekcje w błonach śluzowych spowodowane przez Candida albicans (np. grzybica i kandydoza pochwy). Związki wynalazku można także podawać w leczeniu lub

136 profilaktyce ogólnoustrojowych zakażeń grzybiczych wywołanych przez, na przykład Candida albicans, Cryptococcus neoformans, Aspergillus flavus, Aspergillus fumigatus, COC-cidiodies, Paracoccidioides, Histoplasma lub Blastomyces. 1 20 [36] W innej postaci wynalazek przedstawia kompozycję przeciwgrzybiczą do zastosowania w rolnictwie (w tym ogrodnictwo), zawierającą związek o wzorze (II) i jego podgrupy o wzorach (IV), (V) i (VI), tu określone, razem z rolniczo dopuszczalnym rozcieńczalnikiem lub nośnikiem. [37] Wynalazek przedstawia sposób leczenia zwierzęcia (w tym ssaków takich jak człowiek), roślin lub nasion o zakażeniu grzybiczym, który polega na leczeniu wspomnianych zwierząt, roślin lub nasion, lub locus wspomnianej rośliny lub nasiona, skuteczną ilością związku o wzorze (II) i jego podgrupami o określonych tu wzorach (IV), (V) i (VI). [38] Wynalazek przedstawia również sposób leczenia zakażenia grzybiczego roślin lub nasion, który obejmuje leczenie rośliny lub nasienia skuteczną przeciwgrzybiczą ilością kompozycji grzybobójczej jak tu określono. [39] Różnicowe testy przesiewowe mogą być wykorzystane, aby wybrać te związki niniejszego wynalazku z specyficzności wobec nie-ludzkich enzymów CDK. Związki, które specyficznie reagują na enzymy CDK eukariotycznych patogenów mogą być stosowane jako środki przeciwgrzybicze lub przeciwpasożytnicze. Inhibitory kinazy CDK Candida, CKSI, mogą być stosowane w leczeniu kandydozy. Środki przeciwgrzybicze mogą być wykorzystane przeciw określonych tu infekcji lub

137 1 20 oportunistycznych zakażeń, które powszechnie występują u osłabionych i immunosupresyjnych pacjentów, takich jak pacjenci z białaczką i chłoniakiem, u chorych poddanych leczeniu immunosupresyjnemu, oraz u pacjentów ze schorzeniami predysponującymi, takimi jak cukrzyca lub AIDS, jak również u pacjentów bez immunosupresji. [360] Testy opisane w tej dziedzinie mogą być wykorzystane do badania przesiewowego dla środków, które mogą być przydatne w hamowaniu co najmniej jednego grzyba, zamieszanego w grzybicy takiej jak kandydoza, aspergiloza, mucormycosis, drożdżyca, geotrichosis, cryptococcosis, chromoblastomikoza, coccidiodomycosis, conidiosporosis, histoplazmoza, maduromycosis, rhinosporidosis, bez caidiosis, para-promienica, penicilliosis, monoliasis lub sporotrichosis. Różnicowe testy przesiewowe mogą być używane do identyfikacji czynników przeciwgrzybiczych, które mogą mieć wartość terapeutyczną w leczeniu aspergilozy poprzez wykorzystanie genów CDK sklonowanych z drożdży, takich jak Aspergillus fumigatus, Aspergillus flavus, Aspergillus niger, Aspergillus nidulans lub Aspergillus terreus, lub gdy zakażenie grzybicze jest mucon-nycosis, test CDK można uzyskać z drożdży, takie jak Rhizopus arrhizus i Rhizopus oryzae, Absidia corymbifera i Absidia ramosa lub Mucorpusillus. Źródła innych enzymów CDK obejmują patogen Pneumocystis carinii. [361] Przykładowo, ocena in vitro aktywności przeciwgrzybiczej związków może być wykonana przez określenie minimalnego stężenia hamującego (MIC), które jest stężeniem badanych związków, w odpowiednim nośniku, w którym możliwy rozwój danego drobnoustroju nie występuje. W praktyce

138 1 20 serie płytek agarowych, z których każdy badany związek włączony w określonym stężeniu zaszczepia się w standardową kulturę, na przykład Candida albicans, a każda płyta jest następnie inkubowana przez odpowiedni okres w temperaturze 37 C. Płytki są następnie badane na obecność lub brak wzrostu grzyba i odnotowana jest odpowiednia wartość MIC. [362] Ocena in vivo związków może być przeprowadzana w kilku dawkach wstrzykniętych dootrzewnowo lub dożylnie, lub podanych doustnie myszom, które zaszczepiono grzybem, np. szczepem Candida albicans i Aspergillus flavus. Aktywność związków można ocenić na podstawie przetrwania grupy leczonych myszy po śmierci grupy nieleczonych myszy. Aktywność może być mierzona w kategoriach wielkości dawki, przy której związek zapewnia 0% ochronę przed śmiertelnym skutkiem zakażenia (PD 0 ). [363] Dla ludzkiego zastosowania przeciwgrzybiczego, związki można podawać samodzielnie lub w mieszaninie z nośnikiem farmaceutycznym wybranym zgodnie z zamierzoną drogą podawania i standardową praktyką farmaceutyczną. Tak więc, na przykład, można je podawać doustnie, pozajelitowo, dożylnie, domięśniowo lub podskórnie za pomocą preparatów opisanych powyżej w sekcji zatytułowanej "Preparaty farmaceutyczne". [364] Do podawania doustnego i pozajelitowego pacjentom, dzienny poziom dawkowania przeciwgrzybiczych związków wynalazku może wynosić od 0,01 do mg/kg (w podzielonych dawkach), w zależności między innymi od natężenia związków przy podawaniu albo drogą doustną, albo pozajelitową. Tabletki lub kapsułki związków mogą zawierać, na przykład, od mg do 0, g

139 substancji czynnej do podawania pojedynczo czy też dwie lub więcej na raz, co właściwe. Lekarz w każdym przypadku ustali rzeczywistą dawkę (ilość skuteczna), która będzie najbardziej odpowiednia dla danego pacjenta i będzie się różnić w zależności od wieku, wagi i reakcji danego pacjenta. 1 20 [36] Alternatywnie, przeciwgrzybicze związki można podawać w postaci czopka lub krążka dopochwowego, lub mogą one być stosowane miejscowo w formie płynu, roztworu, kremu, maści lub zasypki. Na przykład mogą być włączone do kremu składającego się z emulsji wodnej glikoli polietylenowych lub parafiny ciekłej, lub mogą one zostać włączone w stężeniu od 1 do %, w postaci maści, składającej się z białego wosku lub białej miękkiej bazy parafinowej wraz z takimi stabilizatorami i konserwantami, które mogą być wymagane. [366] Oprócz powyżej opisanego zastosowania terapeutycznego, środki przeciwgrzybicze opracowane z tak zróżnicowanymi badaniami przesiewowymi mogą być wykorzystane na przykład jako środki konserwujące w pokarmach, dodatek wzrostu wagi dla bydła, lub w preparatach dezynfekujących do leczenia martwej materii, np. do odkażania sprzętu i sal szpitalnych. W podobny sposób, równoczesne porównanie hamowania CDK u ssaków oraz CDK u owadów, np. genu CDK Drosophilia (Hellmich et al. (1994) FEBS Lett. 36:317-21), pozwoli na wybór wśród zawartych tu związków inhibitorów, które dyskryminują enzymy ludzkie/ssaków i owadów. W związku z powyższym, niniejszy wynalazek wyraźnie rozważa wykorzystanie i preparaty związków wynalazku w insektycydach, np. do wykorzystania w zarządzaniu owadami, takimi jak

140 muszki owocowe. 1 20 [367] W jeszcze innej postaci, niektóre z przedmiotowych inhibitorów CDK mogą być wybierane na podstawie hamującej specyfiki roślinnej CDK względnej do enzymu ssaków. Na przykład CDK rośliny może zawierać jeden lub kilka ludzkich enzymów, aby wybrać związki o największej selektywności do hamowania enzymu roślinnego. Tak więc, wynalazek specjalnie rozważa preparaty inhibitorów CDK dla rolnictwa, np. w formie defoliantu lub tym podobnych. Dla celów rolniczych i ogrodniczych związki wynalazku mogą być stosowane w postaci kompozycji sformułowanej odpowiednio dla danego zastosowania i przeznaczenia. Tak więc związki mogą być stosowane w postaci zasypek lub granulek, zapraw nasiennych, wodnych roztworów, dyspersji lub emulsji, kąpieli, sprayów, aerozoli lub wędzarni. Kompozycje mogą być dostarczane w postaci rozpuszczalnych proszków, granulek lub ziarna, lub koncentratów do rozcieńczania przed użyciem. Takie kompozycje mogą zawierać konwencjonalne nośniki, rozcieńczalniki i środki pomocnicze, które są znane i akceptowane w rolnictwie i ogrodnictwie, i są produkowane zgodnie z tradycyjnymi procedurami. Kompozycje mogą również zawierać inne składniki aktywne, na przykład związki o chwastobójczym lub owadobójczym działaniu lub dalej fungicyd. Związki i kompozycje mogą być stosowane w różny sposób, na przykład mogą być zastosowane bezpośrednio do liści roślin, łodyg, gałęzi, nasion lub korzeni, lub do gleby czy innego podłoża i mogą być wykorzystywane nie tylko w celu wyeliminowania choroby, ale także profilaktycznie w celu ochrony roślin lub nasion przed atakiem. Przykładowo, kompozycje mogą zawierać od 0,01 do 1% wagi

141 aktywnego składnika. Do użytku w terenie, prawdopodobnie dawki nanoszenia substancji czynnej mogą wynosić od 0 do 000 g/ha. [369] Wynalazek bierze też pod uwagę zastosowanie związków o wzorze (II) i ich podgrup o wzorach (IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VIb) i ich podgrup tu określonych, w kontroli rozkładających się grzybów w drewnie oraz w leczeniu gleby, gdzie rośliny rosną, pola ryżowe do posiewu lub wody do perfuzji. Wynalazek bierze również pod uwagę zastosowanie związków o wzorze (II) i ich podgrup o wzorach IV), (IVa), (Va), (Vb), (VIa) lub (VIB) i ich podgrup tu określonych, do ochrony przechowywanego ziarna i innych non-loci roślin zarażonych grzybami. PRZYKŁADY [370] Wynalazek zostanie zilustrowany, między innymi poprzez odniesienia do konkretnych postaci opisanych w poniższych przykładach. 1 20 [371] W przykładach związki przygotowane scharakteryzowano metodą chromatografii cieczowej i spektroskopii masowej (LC-MS) wykorzystując system i warunki pracy przedstawione poniżej. Gdzie chlor jest obecny i podana jest jedna masa, masa podana dla związku jest dla 3CI. Oba systemy zostały wyposażone w identyczne kolumny chromatograficzne i były uruchamiane w tych samych warunkach operacyjnych. Zastosowane warunki operacyjne są także opisane poniżej. W przykładach czasy retencji są podane w ciągu kilku minut. System platformy

142 [372] System: Waters 2790/ Platforma LC Detektor spektroskopii masowej: Micromass Platforma LC PDA Detektor: Waters 996 PDA Warunki analityczne: [373] Eluent A: mrówkowy) Eluent B: Gradient: przepływ: kolumna: (Phenomenex) % CH 3 CN w 9 proc H 2 0 (0,1% kwas CH 3 CN (0,1% kwas mrówkowy) -9% eluent B 1.2ml/min Synergi 4jj, m Max-RP C 12, 80A, 0 x4.6 mm 1 Warunki MS: [374] Napięcie Kapilara: 3, kv Napięcie stożkowe: 30 V Temperatura źródłowa: 120 C 20 System FractionLynx

143 [37] System: Waters FractionLynx (podwójny analityczno/przyg.) Detektor spektroskopii masowej: Waters-Micromass ZQ PDA Detektor: Waters 2996 PDA Warunki analityczne: [376] Eluent A: H20 (kwas mrówkowy 0,1%) Eluent B: CH3CN (kwas mrówkowy 0,1%) Nachylenie: -9% eluent B Przepływ: 1, ml/min Kolumna: Synergi 4µm Max-RPC 12, 80A, 0 x4,6 mm (Phenomenex) 1 Warunki MS: [377] 20 Napięcie Kapilara: 3, kv Napięcie stożkowe: 30 V Temperatura źródłowa: 120 C Temperatura rozpuszczania: 300 C

144 Analityczny system LC-MS [378] Kilka systemów zostało wykorzystanych, jak opisano poniżej, a te wyposażone były i uruchamiane w ściśle podobnych warunkach pracy. Stosowane warunki operacyjne są także opisane poniżej. System HPLC: Waters 279 Detektor spektroskopii masowej: Platforma LC Micromass Detektor PDA: Waters 2996 PDA Kwaśne warunki analityczne: [379] 1 20 Eluent A: H20 (kwas mrówkowy 0,1%) Eluent B: CH3CN (kwas mrówkowy 0,1%) Gradient: -9% eluent B w ciągu 3, minuty Przepływ: 0,8 ml/min Kolumna: Phenomenex Synergi4µMAX-RP 80A, 2,0x0 mm Podstawowe warunki analityczne: [380] 2

14 Eluent A: H20 (mm NH 4 HCO 3 bufor dostosowany do ph = 9, z NH 4 OH) Eluent B: CH3CN Gradient: 0-9% eluent B w ciągu 3, minuty Przepływ: 0,8 ml/min Kolumna: Thermo Hypersil-Keystone BetaBasic-18 µm 2,1 x 0 mm, lub Kolumna: Phenomex Luna C18(2) µm 2,0 x 0 mm Polarne warunki analityczne: [381] 1 20 Eluent A: H20 (kwas mrówkowy 0,1%) Eluent B: CH3CN (kwas mrówkowy 0,1%) Gradient: 00-0% eluent B w ciągu 3 minut Przepływ: 0,8 ml/min Kolumna: Thermo Hypersil-Keystone Hy Purity Aquastar, µ, 2,1 x 0 mm Kolumna: Phenomenex Synergi4µMAX-RP 80A, 2,0x0 mm Dłuższe warunki analityczne: 2

[382] 146 Eluent A: H2O (kwas mrówkowy 0,1%) Eluent B: CH3CN (kwas mrówkowy 0,1%) Gradient: 0-9% eluent B w ciągu 1 minut Przepływ: 0,4 ml/min Kolumna: Phenomenex Synergi4µMAX-RP 80A, 2,0x0 mm Warunki MS: [383] 1 Napięcie kapilara: 3,6 kv Napięcie stożka: 30 V Temperatura źródłowa: 120 o C Zakres skanowania: 16-700 amu Tryb jonizacji: Elektrorozpylanie dodatnie Elektrorozpylanie ujemne Elektrorozpylanie dodatnie i ujemne 20 System oczyszczania sterowanego masowo LC-MS 2 [384] Poniższe preparatywne systemy chromatografii można stosować do oczyszczania związków wynalazku.

147 * Sprzęt: [38] System Wody Fractionlynx: 2767 Podwójny Autosampler / kolektor frakcji 22 pompa preparatywna CFO (kolumna organizacji płynów) do wyboru kolumny RMA (menadżer oidczynników Waters) jako pompa uzupełniająca Spektrometr masowy Waters ZQ Waters 2996 detektor fotodiody * Oprogramowanie: [386] Masslynx 4.0 1 * Kolumny: [387] 20 1. Chromatografia o niskim ph: Phenomenex Synergy MAX-RP, µl, x 1mm (alternatywnie stosować ten sam typ kolumny o wymiarach 0 x 21.2mm). 2 2. Chromatografia o wysokim ph: Phenomenex Luna C18 (2), µ, 0 x 21,2 mm (alternatywnie stosować Thermo Hypersil Keystone BetaBasic C 18, µl, 0 x 21,2 mm)

148 * Eluenty: [388] 1. Chromatografia o niskim ph: Rozpuszczalnik A: H2O + kwas mrówkowy 0,1%, ph 1, Rozpuszczalnik B: CH3CN + kwas mrówkowy 0,1% 2. Chromatografia o wysokim ph: Rozpuszczalnik A: H2O + mm NH 4 HCO 3 + NH 4 OH, ph 9, Rozpuszczalnik B: CH3CN 1 3. Skład rozpuszczalnika: MeOH + kwas mrówkowy 0,1% (dla obu typów chromatografii) * Metody: 20 [389] 2 Przed użyciem chromatografii preparatywnej do izolacji i oczyszczania związków produktów, analityczne LC-MS (patrz wyżej) może najpierw być wykorzystane do określenia najbardziej odpowiednich warunków do

149 chromatografii preparatywnej. Typowym sposobem jest uruchomienie analityczne LC-MS za pomocą chromatografii (niskie lub wysokie ph) najlepiej nadającej się do struktury związku. Kiedy analityczny ślad wykazuje dobrą chromatografię, może być wybrana odpowiednia metoda preparatywna tego samego typu. Typowy stan pracy dla metod chromatografii zarówno o niskim jak i wysokim ph to: Przepływ: 24 m/min 1 [390] Gradient: Generalnie wszystkie gradienty mają wstępny krok 0,4 min z 9% + % B. Następnie zgodnie z analitycznym śladem 3,6 min wybierany jest gradient w celu osiągnięcia dobrej separacji (np. od % do 0% B dla wczesnych związków oporowych; od 3% do 80% B dla średnich związków oporowych i tak dalej). [391] Mycie: 1-minutowy krok mycia odbywa się pod koniec gradientu Rerównoważącego: 2,1 minuty ponowne równoważenie krokiem jest przeprowadzone w celu przygotowania systemu do następnego przebiegu. 20 [392] Wyrównanie przepływu: 1 ml/min *Rozpuszczalnik: 2 [393] Wszystkie związki zwykle rozpuszczają się w 0% MeOH lub 0% DMSO

*Bieżące warunki MS: [394] Napięcie kapilara: 3,2 kv Napięcie stożka: 2 V Temperatura źródłowa: 120 o C Zakres skanowania: 12-800 amu Tryb jonizacji: Elektrorozpylanie dodatnie [039] Materiały wyjściowe dla każdego z przykładów są dostępne na rynku, chyba że zaznaczono inaczej. * = Przykład porównawczy 1 PRZYKŁAD 1* Fenylamid kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3-karboksylowego 20 1A. Fenylamid kwasu 4-nitro-1H-pirazolo-3-karboksylowego [0396] 2

11 [397] Kwas 4-nitropirazolo-3-karboksylowy (2, g; 1,9 mmol) dodano do mieszanego roztworu aniliny (1,6 ml; 17, mmola), EDC (3,7 g, 19,1 mmol), i HOBT (2,6 g; 19,1 mmol) w N, N-dimetyloformamidzie (DMF) (2 ml), następnie mieszano w temperaturze pokojowej przez dobę. Rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość utarto z octanem etylu / nasyconym rotworem NaHCO3. Powstały osad odsączono, przemyto wodą i eterem dietylowym, następnie wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując 2,8 g tytułowego związku (sól sodowa) jako żółto/brązowe ciało stałe. (LC/MS: Rt 2.78, [M+H]+ 232.9). 1B. Fenylamid kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3-karboksylowego 1 [398] 20 2

12 [399] Fenylamid kwasu 4-nitro-1H-pirazolo-3-karboksylowego (0 mg; 0,43 mmol) rozpuszczono w etanolu ( ml), uzdatniono chlorkiem cyny (II) dwuwodnym (00 mg; 2,1 mmol) po czym ogrzewano w temperaturze wrzenia przez dobę. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono i odparowano. Pozostałość rozdzielono na octan etylu i solankę oraz warstwę octanu etylu oddzielono, osuszono (MgSO 4 ), odsączono i odparowano. Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej eluowane z 1:1 octanem etylu/eterem ropy naftowej następnie % metanolem/dichlorometanem. Odparowanie produktu zawierającego frakcje nastąpiło metodą preparatywnej LC/MS co dało 1 mg produktu jako białawą substancję stałą. (LC / MS: Rt 1.40, [M+H]+ 202.9). 1 Przykład 2* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-acetyloamino-1H-pirazolo-3-karboksylowego 2A. (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-nitro-1H-pirazolo-3-karboksylowego 20 [400] 2

13 [401] Kwas 4-nitropirazolo-3-karboksylowy ( g; 63,66 mmol) dodano do mieszanego roztworu 4-fluoroaniliny (6,7 ml; 70 mmol), EDC (14,6 g; 76,4 mmol), i HOBt (,3 g; 76,4 mmol ) w DMF (2 ml), następnie mieszano w temperaturze pokojowej przez dobę. Rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość roztarto z mieszaniną octanu etylu nasyconego roztworem solanki. Otrzymany żółty osad zebrano przez odsączenie, przemyto 2M kwasu solnego, po czym wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując 1, g tytułowego związku. (LC/MS: Rt 2.92 [M+H]+ 20.89). 1 2B. (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3-karboksylowego [404] 20 2

14 [40] (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-nitro-1H-pirazolo-3-karboksylowego (00 mg; 0,43 mmol) rozpuszczono w etanolu ( ml), uzdatniono bezwodnikiem octowym (240 ml; 2, mmol), następnie mieszano w temperaturze pokojowej przez dobę. Rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie, następnie dodano dichlorometan (20 ml) i 2M kwasu solnego (20 ml). Nierozpuszczone ciało stałe zebrano przez odsączenie, przemyto większą ilością dichlorometanu i wody, a następnie suszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Produkt wydzielono jako białawą substancję stałą (27 mg). (LC/MS: Rt2.96, [M+H]+ 262.91). PRZYKŁAD 3* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-(2.2.2-trójfluoro-acetyloamino)-1H-pirazolo- 3-karboksylowgo 1 [406] 20 2 [407] Fenylamid kwasu 4-nitro-1H-pirazolo-3-karboksylowego (Przykład

1 2B) (00 mg; 2,27 mmol) rozpuszczono w ml pirydyny, uzdatniono bezwodnikiem trójfluorooctowym (320 μl, 2, mmol), a następnie mieszano w temperaturze pokojowej przez dobę. Rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie, a pozostałość rozdzielono między octanem etylu (0 ml) i 2 M kwasem solnym (0 ml), gdzie warstwę octanu etylu oddzielono, przemyto solanką (0 ml), wysuszono (MgSO 4 ), przesączono i odparowano, otrzymując 60 mg produktu w postaci brązowej substancji stałej. (LC/MS: [M+H]+ 317). PRZYKŁAD 4* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-[(-okso-pirolidyno-2-karbonylo)-amino1-1Hpirazolo-3-karboksylowego [0408] 1 20 2 [409] Do wymieszanego roztworu (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-amino- 1H-pirazolo-3-karboksylowego (Przykład 2b) (0 mg; 0,23 mmol), ED AC (2 mg; 0.2 7 mmol) i HOBt (37 mg; 0,27 mmola) w ml DMF dodano 2- oxoproline (33 mg; 0,2 mmol) i mieszaninę pozostawiono w temperaturze

16 pokojowej przez dobę. Mieszaninę reakcyjną odparowano, a pozostałość oczyszczono metodą preparatywnej LC / MS, aby dać 24 mg produktu w postaci białego osadu. (LC/MS: Rt 2.27 [M+H]+ 332). PRZYKŁAD * (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-fenylacetylamino-1H-pirazolo-3- karboksylowego [04] [4] 1 20 [411] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale przy użyciu kwasu fenylooctowego (34mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Produkt wydzielono jako białawą substancję stałą (27 mg). (LC/MS: R t 3.24 [M+H]+ 339). 2 PRZYKŁAD 6* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-(2-1H-indol-3-ilo-acetyloamino)-1H-pirazolo-

17 3-karboksylowego [412] [413] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale przy użyciu kwasu indolo-3-octowego (44 mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Tytułowy produkt (14 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LC/MS: R t 3.0 [M+H] + 378). Przykład 7* amid kwasu 4-(2-benzenosulfonylo-acetylaminolo-1H-pirazolo-3- karboksylowego 4-fluorofenylo) 1 [414]

18 [41] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale stosując kwas 2-(fenylosulfonylo) octowy (0 mg; 0,23 mmol) jako materiał wyjściowy. Tytułowy związek (29 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LC/MS: R t 3.00 [M+H]+ 403). PRZYKŁAD 8* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-[2 - (-amino-tetrazol-1-ilo)-acetyloamino]- 1H-pirazolo-3-karboksylowego [416] 1 [417] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny jak w przykładzie 4, ale - aminotetrazolo-1-octowy kwasu (36 mg; 0,23 mmol) użyto jako materiału

19 wyjściowego. Tytułowy związek (23 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LCMS: R t 2.37 [M+H]+ 346). PRZYKŁAD 9* N-[3-(4-Fluoro-phenylcarbamoyl)-1H-pyrazol-4-yl]-6-hydroxy-nicotinamide [418] 1 [419] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale za pomocą 6-hydroksynikotynowego kwasu (38 mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Tytułowy związek (17 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LC/MS: R t 2.32 [M+H]+ 342). PRZYKŁAD * (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-[3-(4-chloro-fenylo)-progionylamino]-1Hpirazolo-3-karboksylowego [0420]

160 [421] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale za pomocą kwasu 3-(4-chlorofenylo)propionowego (46 mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Tytułowy związek (40 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LC/MS: R t 3.60 [M+H]+ 388). PRZYKŁAD 11 * (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-(3-4H-[1,2,4 ltriazol-3-ilo-propionylaminolo- 1H-pirazolo-3-karboksylowego [422] [423] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale za pomocą 3-triazol-3-ilo kwasu propionowego (36 mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Tytułowy związek (18 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LC/MS: R t 2.39 [M+H] + 344).

161 PRZYKŁAD 12* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-[2-(1-metylo-1H-indol-3-ilo)-acetylamino]- 1H-pirazolo-3-karboksylowego

162 [424] [42] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale za pomocą kwasu N-metylo-indolo-3-octowego (48 mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Tytułowy związek (20 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LC/MS: Rt 3.34 [M+H]+ 392). 1 PRZYKŁAD 13* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-[(1-hydroksy-cyklopropanokarbonylo)- amino]-1h-pirazolo-3-karboksylowego [0426] 20 2

163 [0427] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale przy użyciu kwasu 1-hydroksycyklopropano-karboksylowego (26 mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Tytułowy związek (24 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LC/MS: Rt 2. [M+H]+ 30). PRZYKŁAD 14* [3 - (4-fluoro-fenylokarbamoilo)-1H-pirazol-4-ilo]-amid kwasu 1-acetylopiperydyno-4-karboksylowego

164 [0428] [0429] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale za pomocą kwasu N-acetylopiperydyno-octowego (43 mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Tytułowy związek (19 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LC/MS: Rt 2.49 [M+H]+ 374). 1 PRZYKŁAD 1* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-[3-(4-metylo-piperazyno-1-ilo)- propionyloamino] -1H-pirazolo-3-karboksylowego [0430] 20 2

16 [431] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale przy użyciu kwasu 4-N-metylopiperyzano-1-N-propionowego (31 mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Tytułowy związek (19 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LC/MS: Rt 1.77 [M+H]+ 37). PRZYKŁAD 16* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-(2-1H-imidazol-4-ilo-acetyloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego

166 [432] 1 [433] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale przy użyciu kwasu imidazolo-4-octowego (32 mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Tytułowy związek (3 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LC/MS: Rt 1,82 [M + H] + 329). PRZYKŁAD 17* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-(3-morfolin-4-ilo-propionyloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego [434] 20 2

167 [43] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale za pomocą kwasu 3-morfolin-4-ilo-propionowego (40 mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Tytułowy związek (1 mg) został wyizolowany w postaci białego osadu. (LC/MS: Rt 1.84 [M+H] + 362). PRZYKŁAD 18* 4-(3-piperydyn-1-ilo-propionyloamino) -1H-pirazolo-3-karboksylowy 4- fluorofenylo)-amid [436] 1 20 [437] Reakcję prowadzono w sposób analogiczny do przykładu 4, ale za pomocą kwasu 3-piperydyno-4-ilo-propionowego (39 mg; 0,23 mmol) jako materiału wyjściowego. Tytułowy związek (19 mg) został wyizolowany w

168 postaci białego osadu. (LC/MS: Rt 1.92 [M+H]+ 360). PRZYKŁAD 19* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-cykloheksylamino-1H-pirazolo-3- karboksylowego [438] 1 20 [439] Do roztworu (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3- karboksylowego (200 mg; 1 mmol) i cykloheksanonu (7 mg; 1,1 mmol), w dichlorometanie ( ml) dodano 3Å molekularne przesiewy (1g) oraz sodium triacetohyborohydride (31 mg; 1, mmol), a następnie mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez weekend. Mieszaninę reakcyjną przesączono przez Celite, rozcieńczono octanem etylu, przemyto solanką, wysuszono (MgSO 4 ) i odparowano, otrzymując 48 mg produktu w postaci szarej gumy. (LC/MS: Rt 2.9, [M+H]+28). 2 PRZYKŁAD 20*

169 (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-isopropylamino-1H-pirazolo-3- karboksylowego [440] [441] Związek tytułowy wytworzono w sposób analogiczny do przykładu 19, ale przy użyciu acetonu zamiast cykloheksonu. (LC/MS: Rt2.08, [M+H]+ 24). PRZYKŁAD 21* 4 - (2-Hydroxy1-metylo-etyloamino) -1H-pirazolo-3-karboksylowy 4- fluorofenylo)-amid [442] 1

170 PRZYKŁAD 22* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4 - karboksylowego [443] Związek wytworzono w sposób analogiczny do przykładu 19, ale przy użyciu hydroksyacetonu zamiast cykloheksanonu. 1 HNMR (400MHz, D6- DMSO): 9.9 (1H, brs), 7.8 (2H, dd), 7.3 (1H, s), 7.1 (2H, t),.1 (1H, d), 4.7 (1H, br s), 3.4 (2H, m), 3.2 (1H, m), 1.1 (3H, d). (1-etylo-propyloamino)-1H-pirazolo-3-

171 [444] 1 [44] Związek wytworzono w sposób analogiczny do przykładu 19, ale przy użyciu 3-pentanonu zamiast cykloheksanonu. 1 HNMR (400MHz, D6-DMSO): 1HNMR (400 MHz, D6-DMSO): 12,8 (1H, BRS), 9,9 (1H, BRS), 7,8 (2H, brt), 7,3 (1H, s), 7,1 (2H, t),,0 (1H, d), 2,9 (1H, br m), 1, (4H, m), 3,2 (1H, m), 0,9 (6H, t). PRZYKŁAD 23* 4 - (3-chloro-pyrazin-2-iloamino) -1H-pirazolo-3-karboksylowy 4- fluorofenylo)-amid 20 [0446] 2

172 [447] Mieszaninę (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3- karboksylowego (0 mg; 0,23 mmol) i 2,3-dichlo-ropiryzany (140 mg; 0,92 mmol) ogrzewano w C (0W) przez 20 minut w ACEM, syntezatorze mikrofalowym Discover. Surową mieszaninę reakcyjną oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej eluując octan etylu / heksan (1:3 potem 1:2). Frakcje zawierające produkt połączono i odparowano, otrzymując 1 mg tytułowego związku w postaci białego osadu. (LC/MS: R t 4.06 M+H]+ 332).

173 PRZYKŁAD 24* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-(pirazyno-2-ilo-amino)-1H-pirazolo-3- karboksylowego [448] 1 [449] Związek wytworzono w sposób analogiczny do przykładu 23, ale przy użyciu 2-chloropirazyny zamiast 2,3-dichloropirazyny. (LC/MS: Rt 3.28 [M+H]+ 299). PRZYKŁAD 2* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-(2-etylo-propyloamino)-1H-pirazolo-3- karboksylowego 20 [40] 2

174 [041 ] Kwas 2-metoksy-benzoesowy (38 mg, 0,2 mmol) dodano do roztworu (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3- karboksylowego (0 mg, 0,23 mmol), EDC (3 mg, 0,27 mmol) i HOBt (37 mg, 0,27 mmol) w DMF ( ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 24 godzin. Rozpuszczalnik usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość oczyszczono metodą preparatywnej LC / MS, a po odparowaniu frakcji zawierających produkt, uzyskano produkt w postaci różowawej stałej (12 mg, 1%). (LC/MS: Rt 4.00, [M+H]+ 34.67). PRZYKŁAD 26* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-benzoiloamino-1H-pirazolo-3- karboksylowego [042] 1 [42] 20 [43] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 2, stosując kwas benzoesowy (31 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy

17 kwas. Produkt wydzielono jako różowe ciało stałe (26 mg, 3%). (LCMS: Rt 3.96, [M+H]+ 324.6). PRZYKŁAD 27* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-(cyklohekasnokarbonylo-amino-1Hpirazolo-3-karboksylowego [44] 1 20 [4] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 2, stosując kwas cykloheksanokarboksylowy (32 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako różowe ciało stałe (28 mg, 37%). (LC/MS: Rt 4.16, [M+H]+ 330.70). PRZYKŁAD 28* Synteza (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-[(1-metylo-cyklopropanokarbonylo)- amino] -1H-pirazolo-3-karboksylowego 2

176 [46] [47] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 2, stosując kwas 1-metylo-cyklopropano-karboksylowy (2 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako różowe ciało stałe (24 mg, 3%). (LC/MS: R t 3,72, [M+H]+ 302,68) 1 PRZYKŁAD 29 Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-(2-hydroksy-acetyloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego. [48] 20 2 [49] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 2, stosując kwas cykloheksanokarboksylowy (19 mg, 0,02 mmol)

177 jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako różowe ciało stałe (26 mg, 41%). (LC/MS: R t 4.16, [M+H]+ 278.61). PRZYKŁAD 30* Synteza (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-(2,2-dimetylo-propionyloamino)-1H- pirazolo-3-karboksylowego

178 [460] [461] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 2, stosując kwas 2,2-dimetylo-propionowy (26 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako różowe ciało stałe (21 mg, 30%). (LC/MS: Rt 3.83, [M+H]+ 304.68). 1 PRZYKŁAD 31 * Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-(3-hydroksy-propionyloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego [462] 20 2 [0463] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 2 stosując 3-hydroksy-propionowy (7,1 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako beżowe ciało stałe ( mg, 8%). (LC/MS: Rt 2.8, [M+H]+ 292.6).

179 PRZYKŁAD 32* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-(2-fluoro-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego [464] 1 20 [46] Kwas 2-fluoro-benzoesowy (36 mg, 0,2 mmol) dodano do roztworu (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3-karboksylowego (0 mg, 0,23 mmol), EDC (3 mg, 0,27 mmol) i HOBt (37 mg, 0,27 mmola) w DMSO (1 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 24 godzin i oczyszczono metodą preparatywnej LC / MS. Po odparowaniu frakcji zawierających produkt otrzymano produkt w postaci białego ciała stałego (1 mg, 19%). (LC/MS: Rt 3.91, (M+H]+.342.66). PRZYKŁAD 33. * Synteza 4 - (3-fluoro-benzoytamino) -1H-pirazolo-3-karboksylowy 4- fluorofenylo-amidy 2 [466]

180 [0467] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 3-fluorobenzoesowy (36 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako białe ciało stałe (19 mg, 24%). (LC/MS: Rt 4.03, [M+H]+ 342.67). 1 PRZYKŁAD 34* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4 - (3-metoksy-benzoiloamino)-1H- pirazolo-3-karboksylowego [468] 20 2 [469] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 3-metoksybenzoesowy (39 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako białe ciało stałe (20 mg, 2%).

181 (LC/MS: Rt 3,97 [M+H]+ 34.68). PRZYKŁAD 3: Synteza 4 - (2-nitro-benzoiloamino) -1H-pirazolo-3-carboxlic kwasu 4- fluorofenylo)-amidu [470] 1 [471] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 2-nitrobenzoesowy (43 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono w postaci białej substancji stałej 17 mg, 20%). (LC/MS: Rt 3,67, [M+H]+ 369,66). PRZYKŁAD 36* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4 - (4-nitro-benzoiloamino) -1Hpirazolo-3-karboksylowego 20 [472] 2

182 [473] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 4-nitrobenzoesowy (43 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako białe ciało stałe (1 mg, 18%). (LC/MS: Rt3.98, [M+H]+ 369.63). PRZYKŁAD 37* Synteza (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-[(3-metylo-furano-2-karbonylo)- amino] -1H-pirazolo-3-karboksylowego

183 [474] [47] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 3-metylo-2-pirośluzowy (32 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako białe ciało stałe (1 mg, 20%). (LC/MS: Rt3.86, [M+H]+ 328.68). 1 PRZYKŁAD 38* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-[(furano-2-karbonylo)-aminolo-1Hpirazolo-3-karboksylowego [476] 20 2

184 [477] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 2-pirośluzowy (29 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako białe ciało stałe (18 mg, 2%). (LC/MS: Rt 3.6, [M+H]+ 314.64). PRZYKŁAD 39* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-[(3H-imidazolo-4-karbonylo)- amino]-1h-pirazolo-3-karboksylowego

18 [478] 1 [479] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 1H-imidazolo-4-karboksylowy (29 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako białe ciało stałe (16 mg, 22%). (LC/MS: Rt 2.9, [M+H]+314.6). PRZYKŁAD 40* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-(4-fluoro-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego [480] 20 2 [481] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 4-fluorobenzoesowy (36 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako ciało stałe o kremowym kolorze (23 mg, 29%). (LC/MS: Rt 4.00, [M+H]+ 342.67).

186 PRZYKŁAD 41 * Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-(2,6-metoksy-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego [482]

187 [483] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 2,6-difluorobenzoesowy (40 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako ciało stałe o kremowym kolorze (2 mg, 30%). (LC/MS: Rt 3.76, [M+H]+ 360.66). PRZYKŁAD 42* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-(3-nitro-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego [484] 1 20 [48] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 3-nitrobenzoesowy (43 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako ciało stałe o kremowym kolorze (1 mg, 18%). (LC/MS: Rt 3.94, [M+H]+ 369.6). PRZYKŁAD 43* Synteza [3-(4-fluoro-fenylokarbamylo)-1H-pirazolo-4-ilo]-amidu kwasu 1Hindolo-3-karboksylowego 2

188 [486] 1 [487] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas indolo-3-karboksylowy (41 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako ciało stałe o rdzawym kolorze (14 mg, 17%). (LC/MS: Rt 3.60, [M+H] + 363.66). PRZYKŁAD 44* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-(4-hydroksymetylo-benzoiloamino)- 1H-pyyrazole-3-karboksylowego [488] 20

189 [489] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 4-(hydroksymetylo)benzoesowy (39 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako białą substancję stałą (19 mg, 23%). (LC/MS: R t 3.12, [M+H] + 34.68). PRZYKŁAD 4 * Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-(3-metylo-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego [490] 1 [491] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32 stosując kwas 3-metylobenzoesowy (3 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako białą substancję stałą (21 mg,

190 27%). (LC/MS: R t 4.13, [M+H] + 338.71). PRZYKŁAD 46* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-(2-metylo-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego [492] 1 [493] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32, stosując kwas 2-metylobenzoesowy (3 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako białą substancję stałą (20 mg, 26%). (LC/MS: R t 4.0, [M+H] + 338.69). PRZYKŁAD 47* Synteza 4 - (4-metylo-benzoiloamino) -1H-pirazolo-3-karboksylowy 4- fluorofenylo)-amid [494]

191

192 [49] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 32 stosując kwas 4-metylobenzoesowy (3 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako białą substancję stałą (19 mg, 24%). (LC/MS: R t 4.16, [M+H] + 338.70). PRZYKŁAD 48* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-[(2-metylo-tiofeno-3-karbonylo)- amino] -1H-pirazolo-3-karboksylowego [0496] 1 20 [497] Kwas 2-metylo-3-tiofenokarboksylowy (36 mg, 0,2 mmol) dodano do roztworu (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3- karboksylowego (Przykład 2b) (0 mg, 0,23 mmol), EDC (3 mg, 0,27 mmol) i HOBt (37 mg, 0,27 mmola) w DMSO (1 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 24 godzin. Mieszaninę reakcyjną dodano kroplami do wody (30 ml) i uzyskany osad odsączono, przemyto wodą i wysuszono do sucha. Tytułowy związek otrzymano jako beżową substancję stałą (1 mg, 19%). (LC/MS: R t 4.08, [M+H]+ 344.67).

193 PRZYKŁAD 49* Synteza [3 - (4-fluoro-fenylokarbamoilo)-1H-pirazolo-4-ilo]-amidu kwasu chinolinowo-2-karboksylowego

194 [498] [499] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 48 stosując quinaldic kwasu (44 mg, 0,2 mmol) jako wyjściowy kwas. Produkt wydzielono w postaci brązowej substancji stałej (16 mg, 19%). (LC/MS: R t 4.29, [M+H] + 37.66). PRZYKŁAD 0 1 Synteza 4-[(tiofeno-3-karbonylo)-amino]-1H-pirazolo-3-karboksylowego (4- fluorofenylo)-amid [00] 20 2 [01] Doświadczenie przeprowadzono w sposób analogiczny do tego z przykładu 48 stosując kwas tiofeno-3-karboksylowy (33 mg, 0,2 mmol) jako

19 wyjściowy kwas. Produkt wydzielono jako beżową substancję stałą (1 mg, 20%). (LC/MS: R t 3.77, [M+H]+ 330.61). PRZYKŁAD 1* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-(2-fluoro-3-metoksy-benzoiloamino) -1H- pirazolo-3-karboksylowego

196 [002] 1 [03] Kwas 2-fluoro-3-metoksybenzoesowy (0,047 g, 0,28 mmol), (4- fluorofenylo)-amid kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3-karboksylowego (Przykład 2b) (0,0 g, 0,2 mmol), EDC (0,8 g, 0,30 mmol) i HOBt (0,041 g, 0,30 mmol) mieszano w temperaturze pokojowej w DMSO (1,2 ml) przez godzin. Mieszaninę reakcyjną wylano do wody (30 ml) i otrzymaną substancję stałą zebrano przez filtrację oraz wysuszono w suszarce próżniowej, otrzymując związek tytułowy w postaci szarej substancji stałej (0,08 g, 63%). (LC/MS: R t 3.99, [MH]+ 372.98). 20 PRZYKŁAD 2* Synteza 4-fluorofenylamidu kwasu 4-[2-(2-pirolidyno-1-ilo-etoksy)- benzoiloamino]-1h-pirazolo-3-karboksylowego 2A ester metylowy kwasu 2-(2-pirolidyno-1-ilo-etoksy)-benzoesowego [004] 2

197 1 [0] Diisopropylazodikarboksylat (0,404 g, 2 mmol) dodano kroplami do roztworu trifenylofosfiny (0,24 g, 2 mmol) w THF ( ml). Salicylan metylu (0,304 g, 2 mmol) dodano kroplami i otrzymaną mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę. Pirolidyna 1,2-hydroksyetylu (0,230 g, 2 mmol) dodano kroplami i mieszaninę reakcyjną pozostawiono mieszając w temperaturze pokojowej przez dalsze 1, godziny. Otrzymany roztwór zmniejszono w próżni i poddano szybkiej chromatografii kolumnowej, eluując heksanem: octan etylu (:1, 1:1) następnie octan etylu: metanol (4:1) otrzymując produkt w postaci klarownego oleju żółtego (0,4 g, 21%). (LC/MS: R t 0.69, 1.62, [MH]+ 20.02). 2B 4- fluorofenylamid kwasu 4-[2 - (2-pirolidyno-1-ilo-etoksylobenzoiloamino]-1H-pirazolo-3-karboksylowego 20 [006]

198 1 [07] Ester metylowy kwasu 2-(2-pirolidyno-1-ilo-etoksy)-benzoesowy (0,4 g, 0,42 mmola) uzdatniono 2 M NaOH wodnym (20 ml) i wodą (20 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 20 godzin, a następnie zmniejszono w próżni i azeotropowano toluenem (3x ml). Dodano wodę (0 ml) i mieszaninę ph, używając 1M wodnego HCl. Otrzymaną mieszaninę zmniejszono w próżni i azeotropowano toluenem (3xml) otrzymując biłą substancję stałą, którą połączono z (4-fluorofenylo)- amidem kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3-karboksylowego (Przykład 2B) (0,0 g, 0,2 mmol ), EDC (008 g, 0,3 mmol) i HOBt (0,041 g, 0,3 mmol) mieszano w temperaturze pokojowej w DMSO (3 ml) przez 20 godzin. Mieszaninę reakcyjną wylano do wody (30 ml) i otrzymaną substancję stałą zebrano przez filtrację i wysuszono w suszarce próżniowej, otrzymując związek tytułowy w postaci szarego ciała stałego (0,08 g, 14%). (LC/MS: R t 2.18, [MH] + 438.06). PRZYKŁAD 3 Synteza (1-fluoro-fenylo)-amid kwasu 4-(2,6-metoksy-benzoiloamino)-1H-

199 pirazolo-3-karboksylowego [008] 1 20 [09] Mieszaninę kwasu 4-(2,6-difluoro-benzoiloamino) -1/-/-pirazolo-3- karboksylowego (134 mg, 0,0 mmol), 4-amino-/ V-metylopiperydyny (0,0 JJU, 0,4 mmol), ED AC (4 mg, 0,4 mmol) i HOBt (73,0 mg, 0,4 mmol) w DMF (3 ml) mieszano w temperaturze otoczenia przez 16 godzin. Mieszanina została zredukowana w próżni, pozostałość rozpuszczono w EtOAc i przemyto kolejno nasyconym wodnym wodorowęglanem sodu, wodą i solanką. Organiczna część osuszono (MgSO 4 ) i zmniejsza się w próżni, otrzymując (1-metylo-piperydyn-4-ilo)-amid kwasu 4-(2,6-difluorobenzoiloamino) -1H-pirazolo-3-karboksylowego jako biała substancja stała (113 mg, 69%). (LC/MS: R t 2.2, [M+H] + 364.19). PRZYKŁAD 4* Synteza (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4 - (cykloheksylo-metylo-amino) -1Hpirazolo-3-karboksylowego 2

200 [] [11] This compound was prepared in a manner analogous to the coumpand of Example 19 by successive reductive alkilacje wykorzystujące najpierw cykloheksanon i formaldehyd. (LC/MS: R t 2,77, [MH]+ 316,71). 1 PRZYKŁAD * (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-(pirydyno-2-iloamino)-1H-pirazolo-3- karboksylowego [12]

201 [13] Związek tytułowy wytworzono w sposób analogiczny do związku z przykładu 23. (LC / MS: R t 2.07 [MHJ+298.03). PRZYKŁADY 6-81 [14] Postępując zgodnie z procedurami opisanymi w powyższych przykładach lub metodach analogicznych, albo poprzez przeprowadzenie przemian chemicznych za pomocą związków opisanych w powyższych przykładach i metodach syntetycznych dobrze znanych fachowcom, zostały przygotowane związki zawarte w tabeli 3.

202 Tabela 3 Przykład Struktura Przygotowa Różnice w LCMS nr ne przy użyciu metody analogiczne j do przykładu nr przykładzie? 6*_ 4 R t 3.20 min [M+H]+ 406.07 7*_ 4 Następnie usuwanie groupy ochronnej t- Boc withtfaas jak opisano w przykładzie 82 R t 2.3 min m/z 343.72

203 8*_ 4 Używany DMSO zamiast DM Fas rozpuszczal nik R t 3,1 min m/z 314,62 9*_ 4 Używany R t 3.79 min m/z rozpuszczal 363.67 nik DMSO zamiast DM Fas 60*_ 48 Oczyszczon R t 3.68 min m/z o metodą 384.69 chromatogra fii kolumnowej przy użyciu EtOAc: Eluent eteru naftowego

1*_ 204 48 Oczyszczon R t 3.61 min m/z o metodą 326. chromatogra fii kolumnowej przy użyciu EtOAc: Eluent eteru naftowy 2*_ 48 Oczyszczon R 3.1 min m/z o metodą 387.11 chromatogra fii kolumnowej przy użyciu EtOAc: Eluent eter naftowy 63*_ 48 R t 3.11 min m/z 313.6

20 64*_ 48 Oczyszczon R t 2.20 min m/z o metodą 4.19 chromatogra fii kolumnowej przy użyciu EtOAc: Eluent eter naftowy - 6 3 R t 3.9 min m/z 349.09 66 48 Oczyszczon R t 2.39 min m/z o metodą 31.07 chromatogra fii

206 kolumnowej przy użyciu EtOAc: Eluent eter naftowy 67 48 Oczyszczon R t 2,83 min m/z o metodą 36,13 chromatogra fii kolumnowej przy użyciu EtOAc: Eluent eter naftowy 68*_ Usunięcie PMB grupy z związku z przykładu 62 stosując TFAanizolu R t 2. min m/z 266.97

207 69 48 Używany DMF R t 3.22 min m/z 363. zamiast DMSO jako rozpuszczal nika 70*_ 48 R t 4.48 min m/z 38.96 71*_ 48 R t 3.93 min m/z 340.96 72*_ 48 R 4,11 min m/z 373.01 73*_ 48 Używany DMF zamiast DMSO jako rozpuszczal nika Rt 2.6 min m/z 373.0

208 74*_ Otrzymany przez Rt 1,99 min m/z 442.09 utlenianie i następnie redukcyjne aminowanie z przykładu 73. 7 3 Oczyszczon Rt 3.6 min m/z y metodą 33,03 chromatogra fii kolumnowej a pomocą DCM: Ber., 1, 0, 19-2034). 1) eluent 76 2 Oczyszczon Rt 1.7 min m/z o metodą 30. chromatogra fii kolumnowej

209. Następnie usuwanie t- Boc grupa z nasyconym octanem etylu / HCl 77 3 Rt,0 min m/z 40,14 78*_ 3 Rt 2,87 min m/z 416,07 79 3 Oczyszczon R t 3.41 min m/z o metodą 321.03 chromatogra fii kolumnowej przy użyciu EtOAc: Eluent eter

2 naftowy (1:1) 80*_ 2A, 2B & 3 Dostępny w R t 3.42 min m/z handlu kwas 37.0 -metylo- pirazolo- 1H-3- karboksylo wy Kwas stosowany jako materiał wyjściowy. Purified by column chromatogra phy using EtOAc: Hexane eluent (1: 3 to 1:1)

211 81*_ 2C Purified by R t 2.37 min m/z column 277.04 chromatogra phy using EtOAC: Hexane eluent (1: 1 to 1:0) PRZYKŁAD 82* 4-[(4-amino-1-metylo-1H-imidazol-2-karbonylo)-aminolo-1Hpirazolo-3-karboksylowego (4-fluorofenylo)-amid kasu [01] 1 [16] Kwas trójfluorooctowy (200 μl) dodano do mieszanej zawiesiny estra tert-butylowego kwasu {2 - [3 - (4-fluoro- fenylokarbamolo) -1H-pirazolo-4-ylcarbamoyl] -1-metylo-1H-

212 imidazol-4-ilo}-karbaminowego (30 mg) w dichlorometanie ( ml), a następnie mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny. Rozpuszczalnik odparowano i ponownie odparowano toluenem (2x ml). Pozostałość roztarto z eterem dietylowym i otrzymaną substancję stałą zebrano przez odsączenie. Osad przemyto eterem dietylowymnastępnie osuszono w próżni otrzymując 1 mg (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-[(4-amino-1- metylo-1h-imidazolo-2-karbonylo)-amino]-1h-pirazolo-3- karboksylowego jako białawej substancji stałej. (LC/MS: [M+H] + 343.72). PRZYKŁAD 83 Synteza kwasu 4 - {[4 - (2,6-difluoro-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3-karbonylo]-amino}-cykloheksanokarboksylowego 1 83A. Ester etylowy kwasu 4-{[4 - (2,6-difluoro-benzoiloamino) - 1H-pirazolo-3-karbonylo] amino}-cykloheksanokarboksylowego [017] 20 [17]

213 1 [18] Chlorek tionylu (0,32 ml, 4,40 mmol) dodano powoli do mieszaniny kwasu 4-aminocyckloheksanokarboksylowego (72 mg, 4,00 mmola) w EtOH ( ml) i mieszano w temperaturze otoczenia przez 16 godzin. Mieszanina została zredukowana w próżni, azeotropując toluenem, aby dać odpowiedni ester etylowy (60 mg) w postaci jasnego osadu. Mieszaninę estru etylowego (3 mg, 0,60 mmol), kwasu 4-(2,6- difluoro-benzoiloamino)-1h pirazolo-3-karboksylowego (134 mg, 0,0 mmol), EDC (11 mg, 0,60 mmol) i HOBt (81 mg, 0,60 mmol) w DMF ( ml) mieszano w temperaturze otoczenia przez 16 godzin. Mieszanina została zredukowana w próżni, pozostałość rozpuszczono w EtOAc i przemyto kolejno nasyconym wodnym wodorowęglanem sodu, wodą i solanką. Organiczną część osuszono (MgSO 4 ) i zmniejszono w próżni otrzymując ester etylowy kwasu 4-{[4 - (2,6-difluoro- benzoiloamino)-1h-pirazolo-3-karbonylo]-amino}- cykloheksanokarboksylowy (112 mg). 20

214 83B. Kwas 4- {[4 - (2,6-difluoro-benzoiloamino-1H-pirazolo-3- karbonylo] amino}-cykloheksanokarboksylowy [20] 1 [21] Mieszaninę estru (4 mg) (od 83a) w MeOH (2, ml) i 2M wodnym NaOH (2, ml) mieszano w temperaturze otoczenia przez 16 godzin. Substancje lotne usunięto w próżni, dodano wody ( ml) i mieszaninę podniesiono do ph, używając 1M wodnego HCl. Utworzony osad odsączono i oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej przy użyciu EtOAc / MeOH (1:0-9:1), otrzymując kwas 4-{[4-(2,6-difluoro-benzoiloamino)-1Hpyrazolo-3-karbonylo]-amino}-cykloheksanokarboksylowy (11 mg) w postaci białej substancji stałej i mieszaniny cis- /transizomerów. (LC/MS: R t 2.78 and 2.96, [M+H] + 393.09).

21 PRZYKŁADY 84-12 Ogólna procedura Przygotowanie amidu z pirazolowego kwasu karboksylowego [22] A m i 1 20 [23] Mieszanina odpowiedniego kwasu benzoilamino-1hpirazolo-3-karboksylowego (0,0 mmol), w EDAC (4 mg, 0,4 mmol), HOBt (73,0 mg, 0,4 mmol) i odpowiadającej aminy (0,4 mmol) w DMF (3 ml) mieszano w temperaturze otoczenia przez 16 godzin. Mieszanina została zredukowana w próżni, pozostałość rozpuszczono w EtOAc i przemyto kolejno nasyconym wodnym wodorowęglanem sodu, wodą i solanką. Organiczną część osuszono (MgSO 4 ) i zmniejszono w próżni otrzymując żądany produkt. 2 Ogólna procedura B

216 Przygotowanie amidu z amino-pirazolu [024] KWAS KARBOKSYLOWY 1 [2] Do roztworu odpowiedniego amidu kwasu 4-amino-1Hpirazolo-3-karboksylowego (0,23 mmol), EDAC (2 mg; 0,27 mmol) i 37 mg; 0,27 mmola) HOBt w ml N, N- dimetyloformamid został dodany odpowiedni kwas karboksylowy (0,2 mmol) i mieszaninę pozostawiono w temperaturze pokojowej przez dobę. Mieszaninę reakcyjną odparowano, a pozostałość oczyszczono metodą preparatywnej LC / MS, otrzymując produkt. Ogólna procedura C 20 Odbezpieczenie piperydyny pierścienia azotu przez usunięcie tert-butoksykarbonylowej grupy 2 [26] Produkt z Procedury A lub Procedury B zawierający grupę piperydyny noszącą N-tert-butoksykarbonylo (t-boc)

217 zabezpieczoną grupę (40 mg) potraktowano nasyconym octanem etylu / HCl i mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę. Osad z mieszaniny reakcyjnej, który odsączono, przemyto eterem, a następnie wysuszono, otrzymując 2 mg produktu (LC / MS: [M+H]+364). Procedura L Przygotowanie materiałów wyjściowych amin [27] Poniższa metoda została wykorzystana do przygotowania następujących amin: 1 20 2 4-tiomorfolino-4-ilo-cykloheksyloamina; 4-tiomorfolino-4-ilo-cykloheksyloamina; N-(tetrahydro-pirano-4-ilo)-cykloheksano-1,4-diamina; 4 - (4-metylo-piperazyno-1-ilo)-cykloheksyloamina; 1 '-metylo-[1,4'] bipiperidinylo-4-iloamina, oraz 4-morfolino-4-ilo-cykloheksyloamina. [28] Roztwór N-4-Boc-aminocyclohexanone (0, g, 2,3 mmol) w THF ( ml) uzdatniono odpowiednią aminą, np. tiomorfoliną (0,236 g, 2,3 mmol) i triacetoksyborowodorkiem sodu (0,71 g, 2,76 mmol) i kwasem octowym (0,182 ml). Reakcyjną mieszaninę mieszano przez dobę w temperaturze pokojowej,

218 następnie rozcieńczono CH2OI2 i przemyto nasyconym węglanem sodu. Warstwę organiczną wysuszono nad MgSO 4 i odparowujano, otrzymując białą substancję stałą, której użyto bez dalszego oczyszczania w następnym kroku. Biała substancja stała została uzdatniona nasyconym HCI / EtOAc, mieszana w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę, odparowana do sucha i ponownie odparowana toluenem. Otrzymane aminy wydzielono w postaci chlorowodorku. (LC/MS: R t 1.7, [M+HJ+201). [29] Postępując zgodnie z Ogólnymi procedurami A, B, C i L, zmodyfikowanego gdzie stwierdzono, przygotowano związki zawarte w tabeli 4. Przykład nr Tabela 4 Sposób przygotowa nia LCMS 84 Procedura A 8 Procedura A

219 86 Procedura A ` 87 Procedura A 88 Procedura A 89* Procedura A DMSO zamiast DMF 90* Procedura A DMSO zamiast DMF 91* Procedura A DMSO zamiast DMF

220 92* Procedura A DMSO zamiast DMF 93* Procedura A DMSO zamiast DMF 94* Procedura A DMSO zamiast DMF 9* Procedura A DMSO zamiast DMF 96* Procedura A DMSO zamiast DMF

221 97* Procedura A DMSO zamiast DMF 98* Procedura C używa produktu z przykładu 97 jako materiału wyjścioweg o. 99* Procedura A DMSO zamiast DMF 0* Procedura A DMSO zamiast DMF

222 1* Procedura A DMSO zamiast DMF. 2* Procedura A DMSO zamiast DMF. Wjściowa grupa aminowa przygotowa na według procedury L 3* Procedura A DMSO zamiast DMF. 4* Procedura A DMSO zamiast DMF.

223 * Procedura A DMSO zamiast DMF. 6 Procedura A DMSO zamiast DMF. 7* Procedura A DMSO zamiast DMF. 8* Procedura A DMSO zamiast DMF. 9 Procedura A Et3N 1 równe DMSO zamiast DMF

224 1* Procedura A Et3N 2 równa HOAt zamiast HOBt, DMSO zamiast DMF 111 Procedura C Et3N 2 przeprowad zona po procedurze A równa HOAt zamiast HOBt, DMSO zamiast DMF

22 112 Procedura A Et3N 2 równa HOAt zamiast HOBt, DMSO zamiast DMF 113 Procedura A HOAt zamiast HOBt, DMSO zamiast DMF 114 Procedura A Et3N 2 równa HOAt zamiast HOBt, DMSO zamiast

226 DMF 11 Procedura A 116 Procedura A DMSO zamiast DMF, Et3N 2 równa wyjściowej grupie aminowej przygotowa nej wedlug procedury L

227 117 Procedura A DMSO zamiast DMF, Et3N 2 równa wyjściowej grupie aminowej przygotowa nej wedlug procedury L 118 Procedura A DMSO zamiast DMF, Et3N 2 równa wyjściowej grupie aminowej przygotowa nej wedlug procedury L

228 119 Procedura B 120 Procedura A N etylomorfol ina (NEM) 2 równ. 121 Procedura A HOAt zamiast HOBt, Et3N 2 równa równa wyjściowej grupie aminowej przygotowa nej wedlug procedury

229 122 Procedura B 123 Procedura B 124 Procedura A HOAt zamiast HOBt Et3N 2 równ. 12 Procedura A HOAt zamiast HOBt Et3N 2 równ. 126 Procedura B

230 127 Procedura B 128 Procedura B 129 Procedura B 130 Procedura A HOAt zamiast HOBt

231 131 132 Procedura A HOAt zamiast HOBt i Et3N 2 równoważ. Cis i transizomery rozdzielone po sprzęganiu amidu Początkową aminę przygotowa no zgodnie z Procedurą L

232 133 Procedura A HOAt zamiast HOBt, DMSO zamiast DMF 134 Procedura B 13 Procedura B 136 ProceduraB HOAt zamiast HOBt 137 Procedura A Et3N 2 równoaż., HOAt zamiast

233 HOBt 138 Procedura B 139 Procedura A Et3N 2 równowż.,h OAt, DMSO zamiast DMF 140 Procedura B zastosowan a po procedurze C 141 Procedura B zastosowan a po procedurze C

234 142 Procedura B zastosowan a po procedurze C 143 Procedura B zastosowan a po procedurze C 144 Procedura B zastosowan a po procedurze C 14 Procedura B zastosowan a po procedurze C

23 146 Procedura B zastosowan a po procedurze C 147 Procedura C wykonana po procedurze B 148 [M+H]+ 368 Procedura Rt1.76 B po Procedura C HOAt zamiast HOBt 149 Procedura B zastosowan a po procedurze +H]+ 366 [MR t 1.78

236 C Procedura B zastosowan a po procedurze C [M+H]+ 383 R t 1.87 11 B procedura [M+H]+ 433 zastosowan R t 1.89 a przez procedury C 12 Procedura A, a następnie Procedura C HOAt zamiast HOBt [M+H]+ 30 R t 1.76 Przykłady 13-16 Ogólna procedura D

237 Przygotowanie zabezpieczonego 4-hydroksy-cykloheksylamidu kwasu 4- amino-pirazolo-3-ilo karboksylowego [30] 1 pg = grupa zabezpieczająca krok D (i) krok D (iii) 20 2 Etap D (i): [31] Mieszanina kwasu 4-nitro-3-pirazolokarboksylowego (4,98 g, 31,7 mmol), trans 4-aminocykloheksanolu (3,6 g, 31,7 mmol)), ED AC (6,68 g, 34,8 mmol)) i HOBt (4,7 g, 34,8 mmol ) w DMF (120 ml) mieszano w temperaturze otoczenia przez 16 godzin. Mieszanina została zredukowana w próżni, pozostałość rozpuszczono w CH 2 CI 2 i przemyto kolejno % kwasem cytrynowym, nasycono wodnym roztworem wodorowęglanu sodu, wodą i solanką. Produkt okazał się przede wszystkim w wymyciu kwasu

238 cytrynowego, który alkalizuje się i ekstrahuje się EtOAc. Warstwę organiczną wysuszono nad MgSO 4, odsączono i odparowano, otrzymując białą substancję stałą, którą rozciera się z CHCI3 dając 1,9 g 4-hydroksy-cykloheksylamidu kwasu 4-nitro-1H-pirazolo-3-karboksylowego. (LC / MS: Rt 1,62, [M + H] + 2). Krok D (II): Wprowadzenie tetrahydro-pirano-2-ilowej grupy zabezpieczającej 1 20 [32] Roztwór 4-hydroksy-cykloheksylamidu kwasu 4-nitro-1H-pirazolo-3- karboksylowego (1,9 g, 7,67 mmol) w mieszaninie THF (0 ml) i chloroformie (0 ml), poddano działaniu 3,4 -dihydro-2h-piranu (1,4 ml, 1,34 mmola) i monohydratu kwasu p-toluenosulfonicznego (0 mg). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez dobę, a następnie nadmiar piranu (0,9 ml) dodano w sumie aby doprowadzić reakcję do końca. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono CH2Cl2 i przemyto kolejno nasyconym wodnym roztworem wodorowęglanu sodu, wodą i solanką. Otrzymany roztwór zmniejszono w próżni i poddano chromatografii kolumnowej Biotage, eluując heksanem (2 kolumny długości), a następnie 30% octanem etylu: heksanem ( kolumn długości), 70% octanem etylu: heksanem ( kolumn długości), uzyskując 1,2 g [4-(tetrahydro-pirano-2- iloksy)-cykloheksylo]-amid kwasu 4-nitro-1 - (tetrahydro-pirano-2-ilo)-1hpirazolo-3-karboksylowego (LC / MS. : Rt 2,97, [M + H+423). 2 Krok D (III):

239 [33] Roztwór [4-(tetrahydro-pirano-2-iloksy)-cykloheksylo]-amid kwasu 4- nitro-1 - (tetrahydro-pirano-2-ilo)-1h-pirazolo-3-karboksylowego (0,3 g ; 0,71 mmol) w metanolu (2 ml), poddano działaniu % palladu na węglu (30 mg), a następnie uwodorniono w temperaturze i ciśnieniu pokojowym przez dobę. Katalizator usunięto przez filtrację i przemyto trzy razy metanolem. Przesącz odparowano, otrzymując 0,264 g żądanego produktu. (LC / MS: Rt 2,39, [M + H] + 393). Ogólna Procedura E Procedura usunięcia tetrahydropirano-2-ilowej grupy zabezpieczającej 1 20 [34] Do zawiesiny [4-(tetrahydro-pirano-2-iloksy)-cykloheksylo]-amidu kwasu 4-(2-metoksy-benzoiloamino)-1-(tetrahydro-pirano-2-ilo-1H-pirazolo- 3-karboksylowego (0,12 g, 0,23 mmola) w EtOH ( ml) dodano hydrat p- toluen kwasu sulfonowego (90 mg, 0,46 mmol). mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 70 C przez 30 minut. Reakcję rozcieńczono EtOAc, przemyto kolejno nasyconym wodnym roztworem wodorowęglanu sodu, wodą i solanką. Roztwór zmniejszono w próżni, otrzymując białą substancję stałą, zawierającą ślady hydratu P-toluen kwasu sulfonowego. Osad następnie rozpuszczono w EtOAc i przemyto 1M NaOH i następnie solanką. Otrzymany roztwór zmniejszono w próżni, a następnie roztarto eterem / heksanem dając mg wymaganego produktu (LC / MS: Rt 2,29, [M + H] +39). 2 Ogólna procedura F

240 Przygotowanie mocznika z kwasu 4-amino-pirazolo-3-karboksylowego [3] Do roztworu (tetrahydro-pirano-2-iloksy)-cykloheksylo] amidu kwasu 4-amino-1-(tetrahydro-pirano-2-ilo-1H-pirazolo-3-karboksylowego [4 - (80 mg, 0,2 mmol ) w toluenie (2 ml) dodano izocyjanian fenylu (929 mg, 0,24 mmol). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 70 C przez 1 godzinę. Reakcję rozcieńczono EtOAc i przemyto kolejno wodą i solanką. Otrzymany roztwór zmniejszono w próżni otrzymując żółty olej, który został użyty bez dalszego oczyszczania (LC / MS: Rt 2,28, [M + H] + 344). Ogólna procedura G Konwersja 4-amino-pirazolowej grupy w 4-(morfolino-4-karbonylamino)- pirazolową grupę 1 20 2 [36] Do roztworu [4 - (tetrahydro-pirano-2-iloksy)-cykloheksylo] amidu kwasu 4-amino-1-(tetrahydro-pirano-2-ilo-1H-pirazolo-3-karboksylowego (0,1 g, 0,2 mmol) w CH2Cl2 ( ml) w temperaturze - C dodano kroplami 20% roztworu fosgenu w toluenie. Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze - C przez 1 minut, a następnie dodano morfolinę (0,76 mmol). Mieszaninę reakcyjną pozostawiono do ogrzania do temperatury pokojowej przez 1 godzinę, a następnie mieszano w temperaturze pokojowej przez dobę. Reakcję rozcieńczono CH2OI2 i przemyto kolejno nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu i solanką. Roztwór zmniejszono w próżni otrzymując żółty olej, który użyto bez dalszego oczyszczania (LC / MS: Rt 1,68, [M + H] +338).

241 Ogólna procedura H Przygotowanie n-tlenków [37] Do zawiesiny związku z przykładu 3 (7,7 mg, 0,02 mmol) w CH2Cl2 (0, ml) został dodany kwas meta-chloronadbenzoesowy (MCPBA) (3,6 mg, 0,02 mmol). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej, a następnie odparowano. Pozostałość oczyszczono metodą preparatywnej LC / MS, aby otrzymać 3 mg żądanego produktu. (LC / MS: Rt 1,83, [M + H] + 380) Ogólna procedura I Usunięcie benzyloksykarbonylowej grupy zabezpieczającej 1 20 [38] Roztwór związku z przykładu 130 (0,2 g; 0,39 mmola) w EtOAc (40 ml) uzdatniono % palladem na węglu (20 mg), a następnie uwodorniano w temperaturze pokojowej i ciśnieniu do 3 godzin. Katalizator usunięto przez filtrację i przemyto trzy razy EtOAc. Przesącz odparowano, a pozostałość poddano chromatografii z użyciem % MeOH-CH2Cl2, następnie 20% MeOH-CH2Cl2 dając 80 mg żądanego produktu. (LC / MS: Rt 1,88, [M + HJ +378). Ogólna procedura J Mesylation z aminą 2

242 [39] Do roztworu związku z przykładu 163 (20 mg, 0,0 mmol) w CH3CN (3 ml) dodano chlorek metanu sulfonylowego (0,004 ml, 0,08 mmol), a następnie zasady Hunig a (0,018 ml, 0,1 mmol). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny i odparowano. Pozostałość oczyszczono metodą preparatywnej LC / MS dając 8mg wymaganego produktu. (LC / MS: Rt2.4, [M + H] + 46). [40] Przez następujące procedury od A do L, przygotowano związki zawarte w tabeli. Tabela Przykład nr Budowa Sposób LCMS przygotowa nia 13 Procedura D, następnie B i E HOAt zamiast HOBt i CH2Cl2 zamiast DMF [M+H] + 39 R t 2.29

243 14 Procedura D, [M+H] + 377 R t 2.22 następnie B i E HOAt zamiast HOBt i CH2Cl2 zamiast DMF 1 Procedura D, [M+H] + 381 R t 2.34 następnie B i E HOAt zamiast HOBt i CH2Cl2 zamiast DMF 16 Procedura [M+HJ+344 D potem F, R t 2.28 następnie E

244 17 Procedura [M+H] + 38 D potem F, R t 2.22 a następnie E 18 Procedura D po B następnie HOAT E zamiast HOBt i CH2Cl2 zamiast DMF 19 Procedura D po B następnie HOAT E zamiast HOBt i CH2Cl2 zamiast DMF [M+H]+36 R t 2.21

24 160 Procedura D potem F, a następnie E 161 Procedura D potem G, a następnie E 162 Procedura H 163 Procedura A (HOAt zamiast HOBt) aby wytworzyć związek z przykladu 130 a

246 następnie I I porcedura 164 Procedury (HOAt zamiast HOBt) i otrzymano związek z przykładu 163, a następnie J postępowan ia [M+HJ+46 R t 2.4 Ogólna procedura M Formacja pirazolowej 4-grupy amidowej [41] [42] Kwas 4-nitropirazolo-3-karboksylowy (7,3 g, 1,9 mmol) dodano do mieszanego roztworu 4-amino-1-BOC-piperydyny (,2 mg; 1 mmol), EDC

247 (,7 g;,8 mmol) i HOAt (,8 g; 19,1 mmol) w DMF (0 ml), a następnie mieszano w temperaturze pokojowej przez dobę. Rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość roztarto z wodą (20ml). Powstałą kremową substancję stałą odsączono, przemyto wodą, a następnie wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując 13.0 g tert-butylowego estru kwasu 4-[(4-nitro-1H-pirazolo-3- karbonylo)-amino]-piperydyno-1-karboksylowego (LC / MS: Rt 2,0, [M + H] + 340). 1 20 [43] Tert-butylowy ester kwasu 4-[(4-nitro-1H-pirazolo-3-karbonylo)- amino]-piperydyno-1-karboksylowego (13,0 g) rozpuszczono w etanolu/ DMF (300 ml/7 ml), uzdatniono % palladem na węglu (00 mg), a następnie uwodorniano w temperaturze pokojowej i ciśnieniu przez dobę. Katalizator usunięto przez filtrację przez Celite i przesącz odparowano i ponownie odparowano toluenem. Surowy materiał oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej z elucją EtOAc, następnie 2% MeOH / EtOAc, następnie % MeOH / EtOAc. Frakcje zawierające produkt połączono i odparowano, otrzymując 8,78 g tert-butylowego estra kwasu 4-[(4-amino-1Hpirazolo-3-karbonylo)-amino]-piperydyno-1-karboksylowego w postaci brązowej pianki. (LC / MS: Rt 1,91, [M + H] + 3). 2 [44] Ester tert-butylowy kwasu 4-[(4-nitro-1H-pirazolo-3-karbonylo)- amino]-piperydyno-1-karboksylowego (13,0 g) rozpuszczono w etanolu/ DMF (300 ml/7 ml), uzdatniono % palladem na węglu (00 mg), a następnie uwodorniano w temperaturze pokojowej i ciśnieniu przez dobę.

248 Katalizator usunięto przez filtrację przez Celite i przesącz odparowano i ponownie odparowano toluenem. Surowy materiał oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej z elucją EtOActhen2% MeOH / EtOAc następnie % MeOH / EtOAc. Frakcje zawierające produkt połączono i odparowano, otrzymując 8,78 g estra tert-butylowego kwasu 4 - [(4 - amino-1h-pirazolo-3- karbonylo)-amino]-piperydyno-1-karboksylowego w postaci brązowej pianki. (LC / MS: Rt 1,91, [M + H] + 3). Ogólna procedura N Przygotowanie 1-tert-butylo-piperydyno-4-iloaminy [4] 1 Krok N (i) [46] Do roztworu 1-etylo-4-oksopiperydyny (2 g, 0,197 mola) w acetonie (20 ml) w temperaturze pokojowej w kąpieli wodnej dodano jodek metylu (1, ml, 0,2 mola) w takim tempie, aby utrzymać temperaturę poniżej 30 C. Mieszaninę odsączono i osad przemyto acetonem i wysuszono, otrzymując jodek 1-etylo-1-metylo-4-oxopiperidinium (4 g) (LC / MS: Rt 0,38, [M + H] + 143).

249 Krok N (ii) [47] Do roztworu t-butyloaminy (78,2 ml, 0,74 mola) w toluenie (400 ml) dodano roztwór jodek 1-etylo-1-metylo-4-oxopiperidinium (40g, 0,148 mola) i wodorowęglan sodu (1.24 g, 0,014 mola) w wodzie (60 ml). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 78 C przez 6 godzin, a następnie pozostawiono do ochłodzenia do temperatury otoczenia. Warstwy rozdzielono i warstwę wodną przemyto EtOAc. Substancje organiczne połączono i przemyto solanką, wysuszono (MgSO 4 ), przesączono i zmniejszono w próżni i otrzymano 1-tert-butylo-4-oksopiperydynę (14g) (LC / MS: Rt 0,39, [M + H] + 16). 1 20 Krok N (iii) [48] Roztwór 1-tert-butylo-4-oksopiperydyny (3,6 g, 23,1), benzyloamina (,1 ml, 46,8 mmola), kwas octowy (1, ml) i triacetoksyborowodorek sodu (7,38 g, 34,8 mmol) mieszano w temperaturze otoczenia przez 2 dni. Mieszaninę reakcyjną zmniejszono w próżni, pozostałość rozdzielono między wodnym K2C03 i EtOAc. Organiczną część osuszono (Na 2 SO 4 ), odsączono i zmniejszono w próżni. Pozostałość poddano chromatografii stosując CH2CI2/MeOH/NH4OH (87/12/1) jako eluent uzyskując N-benzylo-1-tertbutylopiperydyno-4-aminę (1, g) (LC / MS: Rt 0,4 [M + H] +247). 2 Krok N (iv) [49] Roztwór N-benzylo-1-tert-butylopiperydyno-4-aminy (1,6 g) i % palladu na węglu (2 g) w MeOH (20 ml) uwodorniono w wytrząsarce Parra

20 pod ciśnieniem 0 psi przez 16 godzin. Roztwór odsączono i mieszaninę reakcyjną zmniejszono w próżni, otrzymując 1-tert-butylopiperydyno-4-aminę (0,64 g) (LC / MS: Rt 02,31, nie [M + H] +). PRZYKŁAD 16* Synteza [-fluoro-2-(1-metylo-piperydyn-4-iloksy)-fenylo]-amidu kwasu 4- (2,6-difluoro-benzoiloamino)-1H-pirazolo-3-karboksylowego 16A. Synteza estru metylowego kwasu 4-nitro-1H-pirazolo-3- karboksylowego [0] 1 [01] Chlorek tionylu (2,90 ml, 39,8 mmol) dodano powoli do mieszaniny 4- nitro-3-pirazolokarboksylowego kwasu,68 g, 36,2 mmola) w EtOH (0 ml) w temperaturze otoczenia i mieszaninę mieszano przez 48 godzin. Mieszanina została zredukowana w próżni i wysuszono przez azeotrop z toluenem, otrzymując ester etylowy kwasu 4-nitro-1H-pirazolo-3-karboksylowego w

21 postaci białej substancji stałej (6,42 g, 96%). ( 1 H NMR (400 MHz, DMSO-d6) δ 14,4 (s, 1H), 9,0 (s, 1H), 4,4 (q, 2H), 1,3 (t, 3H)). 16B. Synteza estra etylowgo kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3-karboksylowego [02] 1 [03] Mieszaninę estra etylowego kwasu 4-nitro-1H-pirazolo-3- karboksylowego (6,40 g, 34,6 mmol) i % Pd/C (60 mg) w EtOH ( ml) mieszano w atmosferze wodoru przez 20 godzin. Mieszaninę przesączono przez wkładkę Celite, zmniejszono w próżni i wysuszono przez azeotrop z toluenem, otrzymując ester etylowy kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3- karboksylowego jako różową substancję stałą (,28 g, 98%). (1H NMR (400 MHz, DMSO-d6) δ12,7 (s, 1H), 7,1 (s, 1H), 4,8 (s, 2H), 4,3 (q, 2H), 1,3 (t, 3H)). 20 16C. Synteza estra etylowego kwasu 4 (2,6-difluoro-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego

22

23 [04] 1 [0] Mieszaninę 2,6-difluorobenzoesowego kwasu 6,32 g, 40,0 mmol), estra etylowego kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3-karboksylowego (,96 g, 38,4 mmol), EDC (8,83 g, 46,1 mmol ) i HOBt (6,23 g, 46,1 mmol) w DMF (0 ml) mieszano w temperaturze otoczenia przez 6 godzin. Mieszanina została zredukowana w próżni, dodano wodę i substancja stała powstała po odsączeniu, wysuszona na powietrzu, otrzymując ester etylowy kwasu 4-(2,6- difluoro-benzoiloamino)-1h-pirazolo-3-karboksylowego jako główny składnik mieszaniny (1,3 g). (LC / MS: Rt 3,11, [M + H] + 29,99). 16D. Synteza kwasu 4-2,6-difluoro-benzoiloamino)-1H-pirazolo-3- karboksylowego [06]

24 [07] Mieszaninę estra etylowego kwasu 4-(2,6-difluoro-benzoiloamino)- 1H-pirazolo-3-karboksylowego (,2 g) w 2 M wodnego NaOH / MeOH (1:1, 20 ml) mieszano w temperaturze otoczenia przez 14 godzin. Lotne materiały usunięto w próżni, dodano wodę (300 ml) i mieszaninę podniesiono do ph, używając 1M wodnego HCl. Powstały osad zebrano przez filtrację i wysuszono przez azeotrop z toluenem, otrzymując 4 - (2,6-difluorobenzoiloamino) -1H-pirazolo-3-karboksylowego w postaci różowej substancji stałej (,70 g). (LC / MS: Rt 2,33, [M + H] + 267,96). [8]

2 [9] 3,4-Dinitrofluorobenzen (1,86 g, mmol) i 4-hydroksy-1- metylopiperydynę (1,38 g, 12 mmol) rozpuszczono w THF (20 ml) i mieszano w temperaturze otoczenia, podczas gdy wodorek sodu (60% dyspersja w oleju mineralnym, 0,40 g, mmol) dodano w kilku małych porcjach. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez jedną godzinę, a następnie zmniejszono w próżni, rozdzielono między octanem etylu i wodą, a fazę organiczną przemyto solanką, wysuszono (MgSO 4 ) i zmniejszono w próżni. Otrzymaną pozostałość poddano chromatografii kolumnowej, eluując % MeOH / DCM otrzymując żółtą substancję stałą (1,76 g, stosunek 2:1, 4 - (3,4-dinitro-fenoksy)-1- metylo-piperydyny do 4 - (4-fluoro-2-nitro-fenoksy)-1-metylo-piperydyny). 1 [60] Próbkę mieszaniny uzyskanych produktów (0,62 g) rozpuszczono w DMF ( ml) w atmosferze azotu. Pallad na węglu (%, 0,06 g) i mieszaninę reakcyjną wytrząsano w atmosferze wodoru przez 40 godzin. Ciała stałe usunięto przez odsączenie i przesącz zmniejszono w próżni, w octanie etylu, przemyto (nasyconym wodnym roztworem chlorku amonu, następnie nasyconą solanką wodną), wysuszono (MgSO 4 ) i zmniejszono w próżni uzyskując -fluoro-2-(1-metylo-piperydyno-4-iloksy)-fenyloaminę)

26 jako brązowy olej (0,049 g, 7%). ( 1 H NMR (400 MHz, MeOD-d4) δ 6,6 (m, 2H), 6,4 (m, 1H), 4,3 (m, 1H), 2,7 (m, 2H), 2,3 (m, 2H), 1,9 (m, 2H), 1,7 (m, 2H)). 16F. Synteza [-fluoro-2-(1-metylo-piperydyno-4-iloksy)-fenylo]-amidu kwasu 4-(2,6-difluoro-benzoiloamino-1H-pirazolo-3-karboksylowego [61] 1 20 [62] -fluoro-2-(1-metylo-piperidin0-4-iloksy)-fenyloaminę) (0,049 g, 0,22 mmol) połączono z kwasem 4-(2,6-difluoro-benzoiloamino)-1H-pirazolo-3- karboksylowym (0,03 g, 0,20 mmol), EDC (0,048 g, 0,2 mmol), HOBt (0,034 g, 0,2 mmol) i DMF (1 ml), mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze otoczenia przez 18 godzin. Mieszanina reakcyjna została zredukowana w próżni i oczyszczona metodą preparatywnej LC / MS, otrzymując [-fluoro-2-(1-metylo-piperydyno-4-iloksy)-fenylo]-amid kwasu 4-(2,6-difluoro-benzoilamino)-1H-pirazolo-3-karboksylowego jako płowożółtą substancję stałą. (0,01 Og, 11%) (LC / MS: Rt2.19, [M + H] +

27 474,27). PRZYKŁAD 166* 16E. Synteza -fluoro-2-(1-metylo-piperydyno-4-iloksy)-fenyloaminy

28 [63] [64] 3,4-Dinitrofluorobenzen (0,93 g, mmoli) i 1 - (2- hydroksyetylopirolidyna) (0,69 g, 6 mmoli) rozpuszczono w THF ( ml) i mieszano w temperaturze otoczenia, podczas gdy wodorek sodu (60% dyspersja w oleju mineralnym, 0,24 g, 6 mmoli) dodano w kilku małych porcjach. Mieszano przez godzin, rozcieńczono octanem etylu i połączone związki organiczne przemyto wodą i solanką, wysuszono (MgSO 4 ) i zmniejszono w próżni. Otrzymaną pozostałość poddano chromatografii kolumnowej, eluując % MeOH / DCM dając pomarańczowy olej (0,94 g, w stosunku 1:1 z 1-[2-(3,4-dinitro-fenoksy)-etylo]-pirolidyną i 1-[2-(4-fluoro-2- nitro-fenoksy)-etylo]-pirolidyną. 1 20 [6] Próbkę mieszaniny uzyskanych produktów (0,281 g) rozpuszczono w DMF ( ml) w atmosferze azotu. Pallad na węglu (%, 0,028 g) i mieszaninę reakcyjną wytrząsano w atmosferze wodoru przez 20 godzin. Ciało stałe odsączono i przesącz zmniejszono w próżni, a w połączeniu z kwasem 4 - (2,6-difluoro-benzoiloamino)-1H-pirazolo-3-karboksylowym (0,134 g, 0,0 mmola), EDC (0,116 g, 0,60 mmol), HOBt (0,081 g, 0,60 mmol) i DMF (2, ml) i mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze otoczenia przez 18

29 godzin. Mieszanina reakcyjna została zredukowana w próżni, a pozostałość rozdzielono między octan etylu (0 ml) i nasyconym wodnym roztworem wodorowęglanu sodu (0 ml). Warstwę organiczną przemyto solanką, wysuszono (MgSO 4 ) i zmniejszono w próżni uzyskując pośrednie amidy. Kwas octowy ( ml) dodano do surowego amidu i mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 3 godziny, a następnie zmniejszono w próżni. [- fluoro-2 - (2-pirolidyno-1-ilo-etoksy)-fenylo] amid kwasu 4-(2,6-difluorobenzoiloamino) -1H-pirazolo-3-karboksylowego został odizolowany od reszty przez preparatywną LC / MS jako białawą substancję stałą (0,040 g,,6%). (LC / MS: Rt 2,38, [M + H] + 474,33). Przykłady 167-223 [66] Postępując zgodnie z procedurami opisanymi powyżej, przygotowano związki zawarte w tabeli 6. Tabela 6 1 Przykład Budowa Metoda Różnice LCMS nr 167 Amina HOAT [M+H]+ 434 początkowa zamiast R t 1.97 przygotowa HOBt na zgodnie DMSO jako z Procedurą rozpuszczal L nik zamiast DMF Et3N

260 2eq oczyszczon o metodą HPLC cis / trans izomerów rozdzielony ch po przygotowa niu aminy (L) 168 Amina HOAT [M+H] + 434 Począwszy zamiast R t 2.03 przygotowa HOBt ny zgodnie DMSO jako z L rozpuszczal postępowannik zamiast ia DMF Et3N 2 eq Oczyszczon o metodą chromatogr afii % MeOH/CH2

261 CI2 cis / trans izomerów rozdzielony ch poamina przygotowa nie (L) 169 Procedura D po g, a następnie E [M+H]+ 338 R t 2.28 170 Amina DMSOassol [M+H]+ 448 Począwszy vent R t 1.97 przygotowa zamiast ny zgodnie DMF Et3N z L eq postępowanogrzewany ia 80 Cfor4 godzin następnie RT O / N oczyszczon o metodą HPLC

262 izomerów cis / trans rozdzielone po końcowym etapie 171* Procedura D po g, a następnie E [M+H] + 36 R t 0.34 172 B Oczyszczon [M+H]+414. o metodą 13 R t 3.0 chromatogr afii kolumnowej (pet. eter- EtOAc (01:01)) 173 B Oczyszczon [M+H]+432. o metodą 12 R t 3.12 chromatogr afii kolumnowej (pet. eter-

263 EtOAc (01:01)) 174 B Oczyszczon [M+H]+ a przez 448.06 R t chromatogr 3.33 afię kolumnową (pet. eter- EtOAc (1:1)) 17 B Oczyszczon [M+H]+ a przez 40.08 R t chromatogr 3.29 afię kolumnową (pet. eter- EtOAc (1:1)) 176 B Oczyszczon a przez [M+H]+ chromatogr 480.0 R t afię 3.18 kolumnową (pet. eter-

264 EtOAc (1:1)) 177 Amina HOAT [M+H]+ 447 początkowa zamiast R t 2.01 przygotowa HOBt na zgodnie DMSO jako z procedurą rozpuszczal L nik zamiast DMF Et3N 2 równ. oczyszczon o metodą HPLC i tworzenie soli HCI 178 B [M+H]+ 343.0 R t 3.38 (polarna metoda) 179 A Butyl- HOAT [M+H]+ 406 piperidin-4-zamiast R t 1.8 ylamine HOBt prepared by oczyszczon Procedure a przez

26 N ucieranie MeOH 180 B [MH]+371.0 9 Rt 3.27 (metodą polarną) 181 B 182 B 183 B 184* B 3.7 (metodą podstawową) 18 A HOAt zamiast HOBt a następnie odbezpiecze

266 186 A nie EtOAc/HCI 187 A [M+H]+396. 02 R t 1.86 188 A [M+H]+386. Rt 1.88 189 A NH 9 t V [M+Hr 342. Rt 1.9 190 M [M+H]+ = 344 Rt = 1.87

267 191 M [M+H]+ = 330 Rt = 1.80 192 M [M+H]+ = 372 Rt = 1.87 193 M [M+H] + = 34 R t = 1.77 194 M Oczyszczon o metodą [M+H] + = chromatogr 383/38 afii R t =1.72 rzutowej eluując dichloromet anem 120ml), metanol 1, kwas octowy 3ml,

268 woda 2ml (DMAW12 0) 19 M Oczyszczon [M+H]+ = o metodą 393/39 R t = chromatogr 1.86 afii rzutowej eluując DMAW120 196 M [M+H] + = 398 R t = 1.94 197 M [M+H]+ = 330 R t = 1.80 198 M [M+H]+ = 38 R t = 1.89 199 M [M+H]+ = 399 R t =1.88

269 200 M [M+H] + = 420 R t = 2.13 201 M [M+H]+ = 392/394 R t = 1.84 202 B Oczyszczon [M+H]+376. o metodą 14 R t 1.78 chromatogr afii ust CH2Cl2- MeOH- AC0H-H20 (90: 18:3:2)) 203 B Oczyszczon [M+H] + o metodą 400.17 R t chromatogr 2.08 afii ust CH2Cl2- MeOH- AC0H-H20

270 (90: 18:3:2)) 204 B Oczyszczon [M+H]+376. o metodą 1 R t 1.92 chromatogr afii ust CH2Cl2- MeOH- AC0H-H20 (90: 18:3:2)) 20 B Oczyszczon [M+H]+382. o metodą 12 R t 1.77 chromatogr afii kolumnowej (CH 2 CI 2 - MeOH- Ac0H-H 2 0 (90: 18:3:2)) 206 B Oczyszczon [M+H] + o metodą 388.18 R t chromatogr 1.73

271 afii kolumnowej (CH 2 CI 2 - MeOH- Ac0H-H 2 0 (90: 18:3:2)) 207 A Oczyszczon [M+H]+ = o metodą 397/399 R t = chromatogr 1.83 afii rzutowej eluując DMAW120 208 A Sprzęganie [M+H]+ przy użyciu 382.02 R t (S)-3-1.82 amino-1-n- BOCpiperydyny. Odbezpiecz enie według Procedury M.

272 Oczyszczon o metodą chromatogr afii kolumnowej (CH 2 CI 2 - MeOH- Ac0H-H 2 0 (90: 18:3:2)) 209 A [M+H] + 440.22 R t 1.92 2 A [M+Ht 411.20 R t 2.97 211 A Oczyszczon [M+H] + 362. o 11 R t 1.91 preparowan ą LCMS po diagnostyce

273 212 A Oczyszczon [M+H]+396. o 08 R t 2.06 preparowan ą LCMS po diagnostyce 213 A Oczyszczon [M+H]+396. o 06 R t 2.04 preparowan ą LCMS po diagnostyce 214 B Mieszaninę [M+H]+ 48 zmniejszon R t 2.9 o w próżni, pozostałość rozpuszczon o w EtOAc i kolejno przemyto nasyconym wodnym roztworem wodorowęgl anu sodu, wodą i

274 solanką. Organiczną część osuszono (MSO 4 ) i zmniejszon o w próżni, otrzymując pożądany produkt 21 B Mieszaninę [M+H]+ 48 zmniejszon R t 2.9 o w próżni, pozostałość rozpuszczon o w EtOAc i kolejno przemyto nasyconym wodnym roztworem wodorowęgl anu sodu, wodą i

27 solanką. Organiczną część osuszono (MSO 4 ) i zmniejszon o w próżni, otrzymując pożądany produkt 216 A Oczyszczon [M+H]+ = o metodą 376 R t = chromatogr 1.8 afii rzutowej eluując DMAW120 217 A Purified by [M+H]+ = flash 376 R t = chromatogr 1.87 aphy eluting with DMAW120

276 218* A Oczyszczon [M+H]+ = o metodą 376/378 R t = chromatogr 2.23 afii rzutowej eluując % a potem % MeOH/DC M 219 A Oczyszczon [M+H]+ = Początkową o metodą 466/468 R t = aminę chromatogr 1.98 przygotowa afii eluując no zgodnie z DMAW z 90 Procedurą L 220* A Oczyszczon [M+H]+ = o metodą 376/378 R t = chromatogr 2.09 afii rzutowej eluując %

277 a potem % MeOH/DC M 221 A Oczyszczon [M+H] + = Początkową o metodą 434 R t = aminę chromatogr 1.82 przygotowa afii no zgodnie rzutowej z Procedurą eluując L DMAW 90 222* A Oczyszczon [M+H] + = o metodą 36 R t = chromatogr 2.11 afii rzutowej eluując % a potem % MeOH/DC M

278 223* A Oczyszczon [M+H]+ = o metodą 344 R t = chromatogr 2.09S afii rzutowej eluując % a potem % MeOH/DC M PRZYKŁAD 224* (4-fluoro-fenylo)-amid kwasu 4-(4-metylo-piperazyno-1-ilo)-1H-pirazolo-3- karboksylowego [067]

279 [68] Chlorowodorek bis(2-chloroetylo)metylaminy (97mg; 0.mmol) dodano do wymieszanego roztworu (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-amino-1Hpirazolo-3-karboksylowego (0 mg; 0.4mmol), jodku tetrabutyloamoniowego (20mg; 0.04mmol) oraz diizopropyetylaminy (200ul) 1.13mmol) w DMF (ml), a otrzymaną mieszaninę ogrzewano w temp. 200 C (0W) przez 30 minut w syntezatorze mikrofalowym CEM Discover. DMF usunięto w próżni, a następnie oczyszczono metodą chromatografii rzutowo-kolumnowej, eluując dichlorometanem/metanolem/kwasem octowym/wodą (90:18:3:2). Frakcje zawierające produkt połączono i odparowano, uzdatniono HCI w octanie etylu, a potem ponownie odparowano toluenem (2x20ml), uzyskując białą substancję stałą (27mg). (LC/MS: Rt 1.64, [M+H]+ 378). 1 PRZYKŁAD 22* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-morfolino-4-ilo-1H-pirazolo-3- karboksylowego

280 [069] [70] The compound was prepared in a manner analogous to Example 224, ale używając bis(2-chloroetylo)eteru zamiast chlorowodorka bis(2- chloroetylo)metylaminy. (LC/MS: Rt 2.48 [M+H]+ 291). PRZYKŁAD 226* 4-(4-metylopiperazyno-1-ilo)-benzylamid 1H-pirazolo-3-karboksylowego kwasu 4-(2,4-dwuchlorofenylo)- 1 [71]

281 226A. Przygotowanie kwasu 4-(2,4-dwuchlorofenylo)-1H-pirazolo-3- karboksylowego [72] Roztwór estra etylowego kwasu 4-(2,4-dwuchlorofenylo)-1H-pirazolo- 3-karboksylowego (20 mg; 0.72 mmol) oraz monohydratu wodorotlenku litu (12 mg; 2.9 mmol) w stosunku 1:1 THF/woda ( ml) ogrzewano w temp. 60 C przez dobę. THF usunięto przez odparowanie, fazę wodną zakwaszono 1M kwasu solnego, a następnie ekstrahowano octanem etylu (20 ml). Warstwę octanu etylu osuszono (MgSO 4 ), odsączono i odparowano, uzyskując 200 mg kwasu 4-(2,4-dwuchlorofenylo)-1H-pirazolo-3-karboksylowego. (LC/MS: [M+H]+26.8). 226B. Przygotowanie 4-(4-metylopiperazyno-1-ilo)-benzylamidu kwasu 4- (2,4-dwuchlorofenylo)-1H-pirazolo-3-karboksylowego 1 20 [73] Roztwór kwasu 4-(2,4-dwuchlorofenylo)-1H-pirazolo-3- karboksylowego (70 mg; 0.27 mmol), 4-(4-metylopiperazyno-1-ilo)- benzylaminy (62 mg; 0.3 mmol), EDAC (63 mg; 0.33 mmol) oraz HOBt (4 mg; 0.33 mmol) w ml DME wymieszano w temp. pokojowej przez 48 godzin. Reakcję odparowano, a osad podzielono na octan etylu i solankę. Warstwę octanu etylu oddzielono, osuszono (MgSO 4 ), odsączono, odparowano i następnie ponownie osuszono w próżni, uzyskując 34 mg 4-(4- metylopiperazyno-1-ilo)-benzylamidu kwasu 4-(2,4-dwuchlorofenylo)-1Hpirazolo-3-karboksylowego. (LC/MS: Rt 2.42 [M+H]+444). 2

282 PRZYKŁAD 227* 4-metylosulfamoilometylo-benzylamid kwasu 4-(2,4-dwuchlorofenylo)-1Hpirazolo-3-karboksylowego [074] [7] Tytułowy związek przygotowano w sposób analogiczny do tego z Przykładu 226, ale stosując (4-aminometylofenylo)-N-metylometanosulfonamid jako początkowy materiał. 6 mg produktu odizolowano jako białą substancję stałą. (LC/MS: Rt 3.6 [M+H]+440). 1 PRZYKŁAD 228* Amid kwasu 4-fenylo-1H-pirazolo-3-karboksylowego [076]

283 228A. Nitryl 2-benzylideno-but-3-yny [77] Do roztworu benzaldehydu (2 g; 18.9 mmol) i malononitrylu (1.37 g; 20.7 mmol) w etanolu (40 ml) dodano kropli piperydyny oraz mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia przez dobę. Reakcję ochłodzono, odparowano, a następnie oczyszczono metodą chromatografii rzutowokolumnowej eluując 1:9 octanem etylu/heksanem, a frakcje zawierające produkt połączono i odparowano, uzyskując 930 mg nitrylu 2-benzylidenobut-3-yny. 228B. 4-fenylo--trójmetylosilanolo-1H-pirazolo-3-karbonitryl 1 [78] n-butylolit (2.7 M roztworu w heptanie) (3.3 ml, 9 mmol) dodano kroplami do wymieszanego roztworu diazometanu trimetylosililu (2 M roztworu w eterze dietylowym) (4. ml, 9 mmol) w bezwodnym THF ( ml) w temp. -78 C w atmosferze azotu, następnie mieszano przez dalsze 30 minut. Do tego dodano kroplami roztwór nitrylu 2-benzylideno-but-2-yny (920 mg; 6 mmol) w bezwodnym THF ( ml), mieszaninę mieszano przez 30

284 minut w temp. -78 C, a następnie stopniowo ogrzano do temperatury pokojowej przez dobę. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono octanem etylu (30 ml), następnie przemyto nasyconym roztworem chlorku amonu, a potem solanką. Warstwę octanu etylu oddzielono, osuszono (MgSO 4 ), odsączono i odparowano. Surowy produkt oczyszczono metodą rzutowo-kolumnowej chromatografii eluując w stosunku 1:8, a następnie 1:4 octanem etylu/heksanem, a frakcje zawierające produkt połączono i odparowano, uzyskując 1.0g 4-fenylo--trimetylosilanolo-1H-pirazolo-3-karbonitrylu. 228C. Amid kwasu 4-fenylo-1H-pirazolo-3-karboksylowego 1 20 2 [79] 4-fenylo--trimetylosilanylo-1H-pirazolo-3-karbonitryl (00 mg; 2.1 mmol) rozpuszczono w 1 ml etanolu, uzdatniono wodorotlenkiem potasu (600 mg) w wodzie (3 ml), a następnie ogrzano w temperaturze C (0 W) przez 30 minut, potem w temp. 170 C (0 W) przez 20 minut w syntezatorze mikrofalowym CEM Discover. Mieszaninę reakcyjną zakwaszono do ph1 przy użyciu stężonego kwasu chlorowodorowego, rozcieńczono wodą (40 ml), a następnie ekstrahowano octanem etylu (2 x 40 ml). Połączone warstwy octanu etylu zostały oddzielone, osuszone (MgSO 4 ), odsączone i odparowane, uzyskując mieszaninę w stosunku 3:1 kwasu 4- fenylo-1h-pirazolo-3-karboksylowego oraz amid kwasu 4-fenylo-1Hpirazolo-3-karboksylowego. 0 mg surowego materiału oczyszczono metodą rzutowo-kolumnowej chromatografii eluując %-owym metanolem/dichlorometanem, a frakcje zawierające produkt połączono i odparowano, uzyskując 1 mg amidu kwasu 4-fenylo-1H-pirazolo-3-

28 karboksylowego jako białą substancję stałą. (LC/MS: Rt 2.1 [M+H]+188). PRZYKŁAD 229 Fenylomid kwasu 4-fenylo-1H-pirazolo-3-karboksylowego [80] 1 [81] Roztwór kwasu 4-fenylo-1H-pirazolo-3-karboksylowego (7 mg; 0.4 mmol) (przygotowany według przykładu 228C), aniliny (4 μl; 0.48 mmol), EDAC (92 mg; 0.48 mmol) oraz HOBt (6 mg; 0.48 mmol) w ml DMF mieszano w temperaturze pokojowej przez dobę. Reakcję odparowano, a następnie oczyszczono metodą rzutowo-kolumnowej chromatografii eluując 1:3 a potem 1:2 octanem etylu/heksanem. Frakcje zawierające produkt połączono i odparowano, uzyskując 30 mg fenylamidu kwasu 4-fenylo-1Hpirazolo-3-karboksylowego jako białą substancję stałą. (LC/MS: Rt 3.12 [M+H]+264). 20 PRZYKŁAD 230* 4-(4-metylopiperazyno-1-ilo)-benzylamid kwasu 4-fenylo-1H-pirazolo-3-

286 karboksylowego [82] [83] Związek wytworzono w sposób analogiczny jak w przykładzie 229, ale przy użyciu 4-(4-metylopiperazyno-l-ilo)-benzylaminy jako materiału początkowego. 6 mg produktu odizolowano jako białą substancję stałą. (LC/MS: R t 2.0 [M+H] + 376). PRZYKŁAD 231* (6-metoksypirydyno-3-ilo)amid kwasu 4-fenylo-1H-pirazolo-3- karboksylowego [084] 1

287 [8] Związek wytworzono w sposób analogiczny jak w przykładzie 230, ale przy użyciu 3-amino-6-metoksypiperadyny jako fragmentu aminy. 0 mg produktu odizolowano jako blado-brązową substancję stałą. (LC/MS: R t 3.17 [M+H] + 29). PRZYKŁAD 232* 4 - (3 Bengloxy-fenylo) benzyloamid kwasu 1H-pirazolo-3-karboksylowy 4 - (4-metylo-1-ilo-pinerazinowego) [086] 1 [87] Związek wytworzono w sposób analogiczny jak w przykładzie 226. Produkt odizolowano jako białą substancję stałą. (LC/MS: R t 2.6 [M+H]+ 482). 20 PRZYKŁAD 233* 4-(4-metylopiperazyno-1-ilo)-benzylamid kwasu 4-(3-hydroksyfenylo)-1Hpirazolo-3-karboksylowego [088]

288 [89] Mieszaninę 4-(4-metylopiperazyno-1-ilo)-benzylamidu kwasu 4-(3- benzyloksyfenylo)-1h-pirazolo-3-karboksylowego (2 mg; 0.0mmol) w metanolu ( ml), uzdatniono % palladem na węglu ( mg) następnie uwodorniano w temperaturze i przy ciśnieniu pokojowym przez dobę.katalizator usunięto przez filtrację przez Celite i odparowano przesącz. Po oczyszczeniu preparatem LC/MS uzyskano 8 mg żądanego produktu w postaci kremu. (LC/MS: R t 1.67 [M+H] + 392). PRZYKŁAD 234* (4-fluorofenylo)-amid kwasu 4-(-metylo-3H-imidazolo-4-ilo)-1H-pirazolo-3- karboksylowego [090] H 1 [91] Związek wytworzono w sposób analogiczny jak w przykładzie 226, ale przy użyciu 4-metylo--formylimidazolu jako materiału wyjściowego w

289 etapie kondensacji. but using 4-metylo--formylimidazol as the starting material in the condensation step. Produkt (6 mg) odizolowano jako białą substancję stałą. (LC/MS: R t 2.00 [M+H]+ 286) PRZYKŁAD 23* 4 - (2,-dimetylo-1-ilo pyrryol)-1h-pirazolo-3-karboksylowy (4 fluorofenylo)- amid [92] 1 20 2 [93] Mieszaninę (4-fiuorofenylo)-amidu kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3- karboksylowego (0 mg) oraz glinkę (0 mg) Montmorillonite KSF acetyloacetonie (1 ml) ogrzewano w temperaturze 120 C (0 W) przez 1 minut w sentyzatorze mikrofalowym CEM discover. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono % stężeniem metanolu i dichlorometanu, przesączono i odparowano.surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej eluując 1:2 octanu etylu/heksanu, a produkt zawierający frakcje połączono i odparowano, otrzymując 6 mg cząsteczki docelowej jako bladobrązową substancję stałą. (LC/MS: R t 3.7 [M+H]+ 299). PRZYKŁAD 236*

290 Fenylamid kwasu 4-(3-hydroksymetylofenylo)-1H-pirazolo-3- karboksylowego [94] H O 236A. Fenylamid kwasu 4-jodo-1H-pirazolo-3-karboksylowego 1 [9] Wodny roztwór azotanu sodu (760 mg) w 2 ml wody dodano kroplami do wymieszanej zawiesiny fenylamidu kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3- karboksylowego (2 g; mmol) w stężonym kwasie solnym (20 ml) w temp. 0 C, a następnie mieszano w temperaturze 0 C przez następne 60 minut. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono octanem ( ml), potem uzdatniono jodkiem potasu (1.8 g) i jodkiem miedzi (II) (2.1 g) oraz mieszano w temperaturze pokojowej przez 90 minut. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono solanką oraz octanem etylu, następnie przemyto nasyconym roztworem tiosiarczanu sodu. Warstwę octanu etylu oddzielono, osuszono (MgSO 4 ), odsączono oraz odparowano, uzyskując 680 mg fenylamidu kwasu 4-jodo-1Hpirazolo-3-karboksylowego. 20 236B. Fenylamid kwasu 4-jodo-1-(4-metoksybenzylo)-1H-pirazolo-3- karboksylowego

291 [96] Roztwór fenylamidu kwasu 4-jodo-1H-pirazolo-3-karboksylowego (670 mg; 2,14 mmola) w acetonitrylu ( ml) zmieszano z węglanem potasu (360 mg; 2.7mmol)), a następnie chlorkiem 4-metoksybenzylu (320 µl, 2:3 mmol). Mieszaninę przechowywano w temperaturze pokojowej przez jedną dobę, a następnie odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość rozdzielono na octan etylu i solankę; warstwę octanu etylu oddzielono, osuszono (MgSO 4 ), przefiltrowano i odparowano. Surowy materiał oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej eluując 1:3 octanu etylu/heksan i produkct zawierający frakcje połączono i odparowano otrzymując 660 mg fenylamidu kwasu 4-jodo-1-(4-metoksy-benzylo)-1Hpirazolo-3-karboksylowego. 236C. Fenylamid kwasu 4-(3-hydroksymetylo-fenylo)-4-metoksy-benzylo)- 1H-pirazolo-3-karboksylowego 1 20 2 [97] Mieszanka fenylamidu kwasu 4-jodo-1-(4-metoksy-benzylo)-1Hpirazolo-3-karboksylowego (0 mg; 0,11 mmol) bis (tri-tert-butylofosfina) palladu (12 mg), potasu węglan (0 mg; 0,66 mmol) i 3 - (hydroxmethyl) kwasu benzenu boronowego (21 mg; 0.14mmol) w etanolu/toluenie/wodzie (4 ml: 1 ml: 1 ml) ogrzewano w temperaturze 120 C (0 w) przez 1 minut w syntezatorze mikrofalowym CEM Discove. Mieszaninę reakcyjną odparowano i pozostałość rozdzielono pomiędzy octan etylu i solankę. Warstwę octanu etylu oddzielono, osuszono (MgSO 4 ), przesączono i odparowano i surowy materiał oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej z elucją 1:2, a następnie 2:1 octanu etylu/heksanu. Frakcje

292 zawierające produkt połączono i odparowano otrzymując 60 mg fenylamidu kwasu 4-(3-hydroksymetylo-fenylo)-1-(4-metoksy-benzylo)-1H-pirazolo-3- karboksylowego. 236D. Fenylamid kwasu 4-(3-hydroksymetylo-fenylo)-1-(4-metoksy- benzylo)-1h-pirazolo-3-karboksylowego 1 [98] Mieszaninę fenyloamidu kwasu 4-(3-hydroksymetylo-fenylo)-1-(4- metoksy-benzylo)-1h-pirazolo-3-karboksylowego (20 mg) i anizolu (20 µl) w kwasie trójfluorooctowym (1 ml) ogrzewa się w temperaturze 120 C (0 W) przez 1 minut w syntezatorze mikrofalowym CEM Discover. Mieszaninę reakcyjną odparowano, następnie oczyszczono za pomocą chromatografii kolumnowej eluując 2:1 octanu etylu/heksanu. Frakcje zawierające produkt połączono i odparowano otrzymując mg produktu. (LC/MS: Rt 2. [M+H]+ 294).

293 PRZYKŁAD 237 Miszanka chlorowodorku piperydyno-4-ilamiadu kwasu 4-(2,6-dichlorobenzoiloamino) -1H-pirazolo-3-piperidino-4-karboksylowego 237A. kwas 4-(2,6-dichloro-benzoiloamino)-1H-pirazolo-3-karboksylowy 1 20 [99] Chlorek 2,6-dichlorobenzoilu (8,2 g, 39,0 mmol) ostrożnie dodano do roztworu esteru metylowego kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3 karboksylowego (przygotowanego w sposób analogiczny do 16B) ( g, 3, mmol) i trietyloaminy (,9 ml; 42,6 mmol) w dioksanie (0 ml), następnie mieszano w temperaturze pokojowej przez godzin. Mieszaninę reakcyjną przesączono i przesącz zmieszano z metanolem (0 ml) i roztworem wodorotlenku sodu 2M (0 ml), ogrzewano w temperaturze 0 C przez 4 godziny, a następnie odparowano. Do pozostałej części dodano 0 ml, a następnie zakwaszono 0 ml stężonego kwasu solnego. Osad zebrano przez odsączenie, przemyto wodą (0 ml) i osuszono, w wynoku czego otrzymano,0 g kwasu 4-(2,6- dichloro-benzoiloamino)-1h-pirazolo-3-karboksylowego w postaci bladofioletowego ciała stałego. 237B. Ester tert-butylowy kwasu 4-{[4-(2,6-dichloro-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3-carbonyll-amino}-piperydyno-1-karboksylowego 2 [600] Mieszaninę kwasu 4-(2,6-dichloro-benzoiloamino)-1H-pirazolo-3- karboksylowego (6, g, 21,6 mmol), 4-amino-1-BOC-piperydynę (4,76 g,

294 1 23,8 mmol), EDC (,0 g, 2,9 mmol) i HOBt (3, g, 2,9 mmol) w DMF (7 ml) mieszano w temperaturze pokojowej przez 20 godzin. Mieszaninę reakcyjną zredukowano in vacuo, a pozostałość rozdzielono między octan etylu (0 ml) i roztwór nasyconego wodnego wodorowęglanu sodu (0 ml). Warstwę organiczną przemyto solanką, wysuszono (MgSO 4 ) i zredukowano in vacuo. Pozostałość rozpuszczono w % MeOH-DCM (-30 ml). Nierozpuszczalny materiał zebrano przez odsączenie i przemyto DCM, następnie osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując ester tertbutylowy kwasu 4-{[4-(2,6-dichloro-benzoiloamino)-1H-pirazolo-3- karbonylo]-amino}-piperydyno-1-karboksylowego (,38 g) w postaci białego osadu. Przesącz zmniejszono in vacuo, a pozostałość oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej za pomocą elucji gradientowej 01:02 EtOAc/heksan aby otrzymać dodatkowo ester tert-butylowy kwasu 4-{[4-(2,6- dichloro-benzoiloamino)-1h-pirazolo-3-karbonylo]-amino}-piperydyno-3- karboksylowego (2,4 g) w postaci białego osadu. 237C. Piperydyno-4-ilamid kwasu 4-(2,6-dichloro-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3 karboksylowego 20 2 [601] Roztwór tert-butylowego estra kwasu 4-{[4-(2,6-dichlorobenzoiloamino)-1H-pirazolo-3-karbonylo] amino}-piperydyno-1- karboksylowo (7,9 g) w MeOH (0 ml ) i EtOAc (0 ml) zmieszano z nasyconą HCI-EtOAc (40 ml), a następnie mieszano w temperaturze pokojowej przez dobę. Produkt nie uległ krystalizacji ze względu na obecność metanolu i dlatego mieszaninę reakcyjną odparowano, a pozostałość roztarto z

29 EtOAc. Powstały biały osad odsączono, przemyto EtOAc i osuszono aby otrzymać 6,3g piperydyno-4ilamidu kwasu 4-(2,6-dichloro-benzoiloamino)- 1H-pirazolo-3-karboksylowego w postaci chlorowodorku. (LC/MS: Rt.89, [M+H]+ 382 / 384). PRZYKŁAD 238* Amid metanosulfonylamino-1h-4-pirazolo-(4-fluorofenylo)-3-karboksylowy [0602]

296 [603] Roztwór (4-fluorofenylo)-amidu kwasu 4-amino-1H-pirazolo-3- karboksylowego (0 mg) (Przykład 2b) i bezwodnik metanosulfonowy (4mg) w pirydynie (1 ml) mieszano w temperaturze pokojowej przez dobę, następnie odparowano i oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej eluując 2:1 EtOAc/heksan. Odparowanie frakcji zawierających produkt dało 20 mg tytułowego związku. (LC/MS: Rt 2,87; [M + H +] 299). PRZYKŁADY 239 DO 24 [604] Związki z przykładów 239 do 24 zostały przygotowane z wykorzystaniem metod opisanych powyżej lub metod do nich ściśle analogicznych. 1 PRZYKŁAD 239 [1-(2-fluoro-etylo)-piperydyno-4-ilo]-amid kwasu 4-(2,6-difluoro- benzoiloamino) -1H-pirazolo-3-karboksylowego [60] 20 PRZYKŁAD 240*

297 (6-chloro-pirydyno-3-ilo)-amid kwasu 4-(2,6-dichloro-benzoolaminolo-1Hpirazolo-3-karboksylowego

298 [0606] PRZYKŁAD 241* (6-amino-pirydyno-3-ilo)-amid kwasu 4-(2,6-dichloro-benzoiloamino) -1Hpirazolo-3-karboksylowego [0607] PRZYKŁAD 242 * (6-metoksy-pirydyno-3-ilo)-amid kwasu 4 (2,6-dichloro-benzoiloamino) -1H- pirazolo-3-karboksylowego [608]

299

300 PRZYKŁAD 243 Cyckloheksylamid kwasu 4-[3-chloro--(4-metylo-piperazyno-1-ilo)- benzoiloamino] -1H-pirazolo-3-karboksylowego [0609] [609] PRZYKŁAD 244 [1 - (2,2-difluoroetylo)-piperydyno-4-ilo]-amid kwasu 4-(2,6-difluorobenzoiloamino)-1H-pirazolo-3-karboksylowego [6] PRZYKŁAD24 Cykloheksylamid kwasu 4-[3-(4-metylo-piperazyno-1-ilo)-benzoylaminolo-

1H-pirazolo-3-karboksylowego 301

302 [0611] 1 AKTYWNOŚĆ BIOLOGICZNA PRZYKŁAD246 Pomiar aktywności hamującej kinazy CDK2 (IC0) [612] Związki wynalazku badano pod kątem aktywności hamującej kinazy albo przy użyciu następującego protokołu lub protokołu aktywowanej kinazy CDK2/cykliny opisanej w przykładzie 241. 20 2 [613] 1,7 μl aktywnej CDK2/cykliny A (biotechnologia Upstate, U/µI) rozcieńcza się w buforze testowym (20μl X bufor do oznaczeń wytrzymałości (200mm ph MOPS ph 7,2, 20mM ß-glicerofosforan, 0mm EDTA, mm MgCI2), 11,27 μl mm ATP, 2, μl 1M DTT, 2 μl 0mm ortowandat sodu, 708,3 μl H2O), a μl miesza się z μl histonu

303 mieszanki substratu (60 μl histon bydła H1 (Upstate Biotechnologia, mg / ml), 940 μl H2O, 3 μci γ-33p-atp) i dodano do 96 płytek wraz z μl różnych rozcieńczeń badanego związku w DMSO (do 2,%). Reakcję prowadzono przez godzin zanim zatrzymano nadmiarem kwasu ortofosforowego (30 μl na 2%).

304 [614] γ-33p-atp, który pozostaje niewłączony do histonu H1, jest oddzielony od fosforylowanego histonu H1 na płytce filtra MAPH Millipore. Płytki MAPH są zwilżone 0,% kwasem ortofosforowym, a następnie wyniki reakcji są filtrowane z Millipore jednostki filtracji próżniowej studni. Po filtracji, pozostałość przemyto dwukrotnie 200 μl 0,% kwasem ortofosforowym. Po tym jak filtry wyschły, 2 μl dodano Microscint 20 scintillant, a następnie policzyć na Packard TopCount przez 30 sekund. [61] Zahamowanie % aktywności CDK2 jest obliczone i wykreślone w celu określenia stężenia testowanego związku koniecznego do zahamowania 0% aktywności CDK2 (IC 0 ). 1 [616] Za pomocą protokołu określonego powyżej, stwierdzono, że związki z Przykładów 2C do 87, 89-92, 94, 96-1,4-,16,166, 224, 22, 227, 229, 231, 233, 234 i 236 mają wartości IC0 mniej niż 20 μm lub dostarczają co najmniej 0% zahamowania aktywności CDK2 w stężeniu μm. Związki z Przykładów 88, 93, 226, 228, 230 i 23 mają wartości IC0 mniej niż 70 μm 20 PRZYKŁAD 247 Testy selektywności CDK 2 [0617] Związki wynalazku są testowane pod kątem aktywności hamowania kinazy przeciw wielu różnym kinazom używając ogólnego protokołu opisanego w przykładzie 239, lecz zmieniane są w sposób przedstawiony

30 poniżej. [0618] Kinazy rozcieńcza się do -krotnego working stock w 20mM ph MOPS 7.0, 1 mm EDTA, 0,1% γ-mercaptoetanolu, 0,01% Brij-3, glicerol %, 1 mg / ml BSA. Jedna jednostka równa się 1 nmol fosforanu w ciągu minuty do 0,1 mg / ml H1 histonów lub CDK7 substrat peptydowy przy 30 C z końcowego stężenia ATP 0 um.

306 [0619] Substratem dla wszystkich testów CDK (z wyjątkiem CDK7) jest histon H1, rozcieńczony do x working stock w 20 mm MOPS ph 7,4 przed użyciem. Substratem dla CDK7 to specyficzny peptyd otrzymywany z laboratorium Upstate, rozcieńczony do dziesięciokrotnie w wodzie dejonizowanej. Procedura testu dla CDK1/cykliny B i CDK2/cykliny A i CDK2/cykliny E i CDK3/cykliny E i CDK/p3 i CDK6/cykliny D3: 1 [620] W końcowej reakcji objętość 2 μl, enzym (- mu) inkubowany jest z 8 mm MOPS ph 7,0, 0,2 mm EDTA, 0,1 mg / ml histonem H1, mm Mg acetonem i [γ-33p-atp] (szczegółowa aktywność ok. 00 cpm/pmol, stężenie wymagane). Reakcja jest inicjowana poprzez dodanie Mg 2 + [γ-33p-atp]. Po inkubacji przez 40 minut w temperaturze pokojowej reakcja zostaje zatrzymana poprzez dodanie μl 3% roztworu kwasu fosforowego. ml reakcji zauważono w macie filtra P30 i przemyto 3-krotnie przez minut w 7 mm kwasu fosforowego oraz jednokrotnie w metanolu przed osuszeniem i obliczeniem. 20 [621] W teście CDK3/cykliny E związek z przykładu miał IC0 mniej niż 20 μm. [622] W teście CDK/p3 związki z Przykładów 41 i miały IC0 mniej niż 20 μm. 2

307 [623] W teście CDK6/cykliny D3 związek z przykładu miał IC0 mniej niż 20 μm. Procedura testu dla CDK7/cyckliny H/MAT1 [624] W końcowej reakcji objętość 2 μl, enzym (- mu inkubowany jest z 8 mm, ph 7,0, 0,2 MOPS mm EDTA, 00 μm peptyd, mm MgAcetate i [γ-33p-atp] (specyficzny ok. aktywność 00 cpm / pmol, stężenie wymagane). Reakcja jest inicjowana poprzez dodanie Mg 2+ [γ-33p-atp]. Po inkubacji przez 40 minut w temperaturze pokojowej reakcję przerywa się przez dodanie (XL z 3% roztworem kwasu fosforowego. ml reakcji zauważone na P30 filtermat i przemyto 3 razy przez minut w 7 mm kwasu fosforowego i raz w metanolu przed suszeniem i liczenia. 1 PRZYKŁAD248 A. Pomiar aktywowanego CDK2/CyclinA hamujących kinazy w teście aktywności (IC0) 20 [62] Związki z wynalazku badano pod kątem aktywności hamującej kinazy za pomocą następującego protokołu. 2 [626] Aktywowane CDK2/CyclinA (Brown i wsp., Nat. Cell Biol., 1, strony 438-443, 1999; Lowe, E.D. i wspólnicy, Biochemistry, 41, strony 162-1634, 2002) rozcieńcza się do 12 pm w teście wytrzymałości 2.x bufor (0 mm MOPS ph 7,2, 62, Mm β-glicero fosforan, 12, mm EDTA, 37, mm

308 MgCI 2, 112, mm ATP, 2, mm DTI, 2, nm sodu orthovanadate, 0,2 mg/ml albuminy z surowicy bydlęcej), a µl miesza się z µl histonów mieszanki substratu (60 Ill histon bydlęcy H1 (Upstate Biotechnology, mg/ml), 940 µi H2O, 3 µci γ-33 P-ATP) i dodano do 96 plytek wraz z µi różnych rozcieńczeń badanego związku w DMSO (do 2,%).Reakcja powinna trwać od 2 do 4 godzin przed jej wstrzymaniem obecności nadmiaru kwasu ortofosforowego ( µi przy 2%). 1 [627] γ-33p-atp nie wchłonieta do histonu H1 jest oddzielona od histonu fosforylowanego H1 na płytce MAPH filtra Millipore. Płytki MAPH są zwilżone kwasem ortofosforowym 0,%, a następnie wyniki reakcji są filtrowane za pomocą filtra próżniowego Millipore przez studzienki. Po filtracji, pozostałość przemyto dwukrotnie 200 µl kwasu ortofosforowego 0,%. Po wyschnięciu filtrów dodajno się 20 µl Microscint, a następnie podliczono na Packard TopCount przez 30 sekund.

309 [628] % zahamowania aktywności CDK2 jest obliczany i rozrysowywany w celu określenia stężenia testowanego związku niezbędnego do zahamowania 0% aktywności CDK2 (IC0). [629] na podstawie powyższego protokołu, stwierdzono, że związki z przykładów 9, 96, 99-4 i 6-121, 123-12, 130-137, 139, 142-14, 147-, 12-16, 18-160, 162-164, 167-173, 177-179, 181-182, 184-190, 194, 196-204, 208-213 i 21 mają wartości IC0 mniejsze niż 20 µm. Związki z przykładów 122, 126-129, 140, 141, 146, 17 i 161 mają wartości IC0 mniejsze niż 70 µm, a w przypadku większości wartość IC0 jest mniejsza niż 0 µm. B. Test CDK1/Cykliny B. 1 20 [630] Test CDK1/Cykliny B jest identyczny do powyższego testu CDK2/cykliny A, z wyjątkiem tego, że CDK1/CyclinB (Upstate Discovery) jest używany, a enzym rozcieńcza się do 6,2 nm. W przeprowadzonym powyżej teście CDK1 lub za pomocą protokołu określonego w przykładzie 240, związki z przykładów 2C, 41, 48, 3, 64, 6, 66, 73, 76, 77, 91, 9, 2, 6, 117, 123, 12, 133, 137, 142,, 12, 14, 167, 186, 187, 189, 190, 193, 194, 196, 199, 202-204, 207, 208-213, 21 i 218-223 uznano, że mają wartości IC0 mniejsze niż 20 μm i związki z przykładów 188 i 206, uznano, że mają wartości IC0 mniejsze niż 0 μm. 2 PRZYKŁAD249

3 Procedura testu dla CDK4 [631] Testy dla aktywności hamującej cdk4, prowadzone przez Proqinase GmbH, Freiburg, w Niemczech, oparte były na użyciu własnego testu aktywności 33PanQinase. Testy przeprowadzono w 96 FlashPlates (PerkinElmer). W każdym przypadku, koktajl reakcji (ostateczna objętość 0 µi) składa się z; 20 µl buforu (ostateczny skład 60 mm HEPES-NaOH, ph 7,, 3 mm MgCI2, 3 μm Na-orthovanadate, 1,2 mm DTT, 0 μg / ml PEG 2000, μl ATP rozwiązanie (ostateczne stężenie 1 μm [y-33p]-atp (ok. x cpm na studzienkę)), μl badanego związku (w % DMSO), μl substratu/ μl enzymu roztworu (mieszanka). Końcowa ilość enzymu i substratu podano poniżej. 1 Kinaza Kinaza ng/0µl Substrat Substrat ng/0µl CDK4/CycD1 0 Poly (Ala, Glu,Lys,Tyr) 6:2::1 00 20 2 [632] Koktajl reakcyjny inkubowano w 30 C przez 80 minut. Reakcję zatrzymano 0μl 2% H3P04, płytki wolnossące i przemyto dwukrotnie 200 µi NaCl 0,9%. Włączenie 33P została określona za pomocą licznika scyntylacyjnego mikropłytek. Wartości podłoża zostały odjęte od danych przed obliczeniem pozostałych działań dla każdej płytki. IC0s zostały obliczone z wykorzystaniem Prism 3.03. [633] Związek z przykładu ma C0 mniejsze niż µl w tym teście.

311 PRZYKŁAD 20 Aktywność anty-proliferacyjna 1 20 [634] Anty-proliferacyjne działanie związków według wynalazku określa się na podstawie pomiaru zdolności związków do hamowania wzrostu komórek w wielu liniach komórkowych. Zahamowanie wzrostu komórek jest mierzone za pomocą testu Alamar (Nociari, M. M, Shalev, A., Benias, P., Russo, C. Journal of Immunological Methods 1998, 213, 17-167). Metoda ta opiera się na zdolności komórek zdolnych do życia do zmniejszenia resazurinu do jego postaci fluorescencyjnej, czyli resorufinu. Przy każdym teście proliferacji komórki wysiewa się na 96-dołkowych płytkach i pozwala się im na odzyskanie stabilności przez 16 godzin przed dodaniem związków inhibitorów na kolejne 72 godziny. Pod koniec okresu inkubacji dodaje się % (v/v) Alamar Blue i inkubacja trwa kolejnych 6 godzin przed określeniem fluorescencyjnego produktu w 3nM ex / 90nM em. W przypadku testu komórek nieproliferacyjnych, komórki gromadzone są przez 96 godzin przed dodaniem związków inhibitorów na kolejne 72 godziny. Liczba żywych komórek jest określana na podstawie testu Alamar Blue, jak poprzednio. Wszystkie linie komórek uzyskano z ECACC (European Collection of Cell Cultures). 2 [63] W testach na ludzkiego raka okrężnicy linii komórkowej HCT 116 (ECACC Nr 990), związki z przykładów, 2-27, 41,44, 46, 48, 0, 2, 3, 60, 62, 64-67, 69, 73-77, 79, 80, 83A, 86, 90-93, 9-98, 0-4, 6,

312 7, 9-121, 123-12, 131-134, 136-143, 147-1, 18, 19, 162-164, 166, 167, 178, 179, 18-190, 192-20, 207-21 oraz 218-223 mają wartości IC0 mniejsze niż 20 μm, a związki z przykładów 2C, 3, 29, 38, 39, 49, 1, 8, 89, 99, 8, 13, 160, 182, 183, 206 oraz 216 mają wartości IC 0 mniejsze niż 0 μm. PRZYKŁAD 21 Pomiar hamujących aktywności kinazy syntezy glikogenu-3 (GSK-3) [636] Działanie związków wynalazku jako inhibitorów GSK-3 zostało określone przy użyciu protokołu A lub B poniżej. Protokół A 1 20 [637] GSK3β (Upstate Discovery) rozcieńcza sie do 7, nm in 2 mm MOPS, ph 7,00, 2 mg/ml BSA, 0,002% Brij-3 RTM, 1,2% glicerolu, 0, mm EDTA, 2 mm MgCl 2, 0,02% β-mercaptoethanolu, 37, mm ATP oraz µi zmieszanego z µi mieszanki podłoża. Mieszanka podłoża to 12, mm fosfo-syntazy glikogenu peptyd-2 (Upstate Discovery) w 1 ml wody z 3 µci ɣ33p-atp. Enzym i substrat dodaje się do 96-dołkowych płytek razem z µi różnych rozcieńczeń badanego związku w DMSO (do 2,%). Reakcja trwa przez 3 godziny i przerywana jest przy użyciu nadmiaru kwasu ortofosforowego ( µi, 2%). Procedura filtracji jest taka sama jak przy teście aktywacji CDK2/CyclinA opisanym powyżej. 2

313 Protokół B [638] GSK3β (ludzki) rozcieńcza się dziesięciokrotnie w 0 mm Tris ph 7,, 0,1 mm EGTA, 0,1 mm wanadanu sodu, 0,1% p-merkaptoetanolu, 1 mg/ml BSA. Jedna jednostka równa jest włączeniu 1 nmol fosforanu na minutę fosfosyntazy glikogenu peptydu 2 na minutę. 1 20 [639] W końcowej reakcji objętość wynoszącą 2 μl, GSK3β (- mu) inkubowano z 8mm MOPS 7.0, 0.2mm EDTA, 20 μm YRRAAVPPSPSLSRHSSPHQS (p) EDEEE (fosfo GS2 peptyd), mm Mg acetonu i [y-33p-atp] (szczegółowa aktywność ok. 00cpm/pmol, wymagane stężenie). Reakcja jest inicjowana poprzez dodanie Mg2 + [y-33p-atp]. Po inkubacji przez 40 minut w temperaturze pokojowej reakcję przerywa się przez dodanie µl 3% roztworu kwasu fosforowego. µl reakcji jest kierowanych na matę filtracyjną P30 i przemywanych 3 razy przez minut w 0 mm kwasu fosforowego, i raz w metanolu przed suszeniem i liczeniem. Na podstawie wyników testów GSK3-B przeprowadzanych za pomocą jednego z dwóch prokołów określonych powyżej, stwierdzono, że związki z Przykładów 2C, 26, 48, 3, 6, 76, 77, 84, 86, 9, 2, 6, 119, 122, 123, 126, 127, 128, 129, 131, 134, 13, 138, 140, 141, 142, 143, 144, 14, 146, 147, 149, i 11 mają wartości IC 0 mniejsze niż μm. 2 Preparaty farmaceutyczne PRZYKŁAD22 (i) Preparat tabletek

314 [641] Skład tabletki zawierającej związek o wzorze (II) wytwarza się przez zmieszanie 0 mg tego związku z 197mg laktozy (BP) jako rozcieńczalnika i 3 mg stearynianu magnezu jako smaru i kompresując do stworzenia tabletki w znany sposób. 1 (ii) Preparat kapsułek [642] Tworzenie kapsułki jest przygotowane przez zmieszanie 0 mg związku o wzorze (II) z 0 mg laktozy i wypełnienie powstałej mieszaniny do standardowych twardych nieprzezroczystych żelatynowych kapsułek. (iii) Prepart zastrzykowy I [643] Pozajelitowy skład do podawania w zastrzyku można wytworzyć rozpuszczając związek o wzorze (II) (np. w postaci soli) w wodzie zawierającej % glikolu propylenowego, aby otrzymać stężenie substancji czynnej 1,% wagowo. Następnie roztwór sterylizuje się przez filtrację, napełnia się ampułkę i uszczelnia. 20 (iv) Preparat zastrzykowy II [644] Pozajelitowy skład do wstrzykiwań przygotowuje się przez rozpuszczenie w wodzie związku o wzorze (II) (np. w postaci soli) (2 mg / ml) i mannitol (0 mg / ml), sterylne filtrowanie roztworu i wypełnienie szczelnej 1 ml fiolki lub ampułki. 2 (iv) Preparat podskórnego wlewu [64] Skład do podawania podskórnego wytwarza się przez zmieszanie związku o wzorze (II) z farmaceutycznej jakości olejem kukurydzianym do

31 uzyskania stężenia mg / ml. Skład jest wysterylizowany i wypełniony do odpowiedniego pojemnika. PRZYKŁAD 23 Określenie aktywności przeciwgrzybiczej 1 20 2 [646] Aktywność przeciwgrzybicza związków o wzorze (II) jest wyliczana na podstawie następującego protokołu. [647] Związki są testowane na podstawie panelu grzybów w tym Candida parpsilosis, Candida tropicalis, Candida albicans ATCC 36082 i Cryptococcus neoformans. Organizmy testowe są utrzymywane na bazie agaru Sabourauda z glukozą w temperaturze 4 C. Zawieszenia singletowe każdego organizmu są przygotowywane przez rosnące drożdże na noc w 27 C w obracającym się bębnie w bulionie zasady drożdżowo-azotowej (YNB) z aminokwasami (Difco, Detroit, Michigan), ph 7,0 z 0,0 kwasem propoanosulfowym morfoliny (MOPS). Zawiesina następnie jest odwirowana i przemyta dwukrotnie 0,8% NaCl przed zaaplikowaniem energii dźwiękowej do przemytej zawiesiny komórek przez 4 sekundy (Branson Sonifier, model 30, Danbury, CT). Blastospory singletowe liczone są w hemocymometrze i ich pożądaną koncentrację otrzymuje się w 0,8% NaCl. [648] Aktywność badanych związków określa się stosując modyfikację techniki mikro rozcieńczenia pożywki bulionowej. Badane związki są rozcieńczane w DMSO w stosunku 1,0 mg/ml, a następnie rozcieńczane do 64 µg/ml w pożywce bulionowej YNB, ph 7,0 z MOPS (Flukonazol służy jako substancja kontrolna), w celu przygotowania roztworu roboczego każdego

316 1 związku. W płytce 96 dołkowej, dołki 1 i 3 do 12 wypełniane są pożywką bulionową YNB, dziesięciokrotnie rozcieńczony związek znajdują się w dołkach 2 do 11 (zakresy stężeń wynoszą od 64 do 0,12 µg/ml). Dołek 1 służy do kontroli sterylności i puste miejsce do testów spektrofotometrycznych. Dołek 12 służy do kontroli wzrostu. µl płytki mikrotitracyjne zaszczepia się w dołkach od 2 do 11 (ostateczna wielkość zaszczepu wynosi 4 organizmów/ml). Zaszczepione płytki inkubuje się przez 48 godzin w temperaturze 3 C. Wartości MIC określane są spektrofotometrycznie poprzez pomiar absorbancji przy 420 nm (automatyczny czytnik mikropłytek, DuPont Instruments, Wilmington, Delaware) po agitacji płytek przez 2 minuty w mikserze wirówkowym (Vorte- Genie 2 Mixer, Scientific Industries, Inc Bolemia, N.Y.). Punkt końcowy MIC definiowany jest jako najniższe stężenie leku wykazujące około 0% (lub więcej) spadku wzrostu w porównaniu z dołkiem kontrolnym. Na podstawie testu zmętnienia stężenie to zostało zdefiniowane jako najniższe stężenie leku w którym zmętnienie w dołku wynosi <0% substancji kontrolnej. 20 [649] (IC0). Minimalne cytolityczne stężenia (MCK) są określane przez podhodowlę wszystkich dołków z płytki 96-dołkowej na bazie agaru Sabourauda z glukozą (SDA), inkubując przez 1 do 2 dni w temperaturze 3 C, a następnie weryfikację witalności. 2 PRZYKŁAD 24 Protokół w sprawie oceny biologicznej kontroli in vivo roślin z infekcją grzybiczą

317 1 20 [060] Związki o wzorze (II) rozpuszcza się w acetonie, z późn seryjnych rozcieńczeń w acetonie, aby uzyskać szereg pożądanych stężeń. Ostateczne ilości obróbki uzyskuje się przez dodanie 9 tomów 0,0% wodnego Tween-20 lub 0,01% Triton X-0, w zależności od patogenu. [061] Kompozycje są następnie wykorzystywane do testowania aktywności związków wynalazku wobec zarazy pomidora (Phytophthora infestans) za pomocą następującego protokołu. Pomidory (odmiana Rutgers) są uprawiane z nasion w glebie mniej torfowej opartej mieszaniny zalewania aż sadzonki są -20 cm wysokości. Rośliny są następnie rozpylane razem z testowanym związkiem w dawce 0 ppm. Po 24 godzinach rośliny testowe są zaszczepione przez spryskiwanie wodną zawiesiną zarodni z zarazą łodygową (Phytophthora infestans), i przechowywane w komorze rosy przez dobę. Rośliny są następnie przekazywane do 40 szklarni, aż choroba rozwija się na surowych roślinach kontrolnych. [062] Podobne protokoły są również wykorzystywane do testowania aktywności związków według wynalazku w zwalczaniu rdzy brunatnej (Brown Rust) pszenicy (Puccinia), mączniaka prawdziwego pszenicy (Ervsiphe vraminis), pszenica (Monon odmiana), septioriozy paskowanej liści pszenicy (Septoria tritici ), plewy kłosowej pszenicy (Leptosphaeria nodorum).

318 Zastrzeżenia patentowe 1. Związek, który jest związkiem o wzorze (II): lub jego sole lub tautomery, czy N-tlenki lub solwaty; przy czym Y oznacza wiązanie lub łańcuch alkilenowy o długości 1, 2 lub 3 atomów węgla; R1 jest karbocykliczną lub heterocykliczną grupą zawierającą od 3 do 12 członowych pierścieni, przy czym karbocykliczna lub heterocykliczna grupa jest niepodstawiona lub podstawiona przez jeden lub więcej podstawników R ; lub grupy węglowodorowe C 1-8 ewentualnie podstawione przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród fluoru, grupy hydroksylowej, C 1-4 hydrokarbyloksylowej, aminowej, mono- lub di-c 1-4 hydrokarbylaminowej i karbocyklicznych lub heterocyklicznych grup mających od 3 do 12 członowych pierścieni, gdzie karbocykliczna lub heterocykliczna grupa jest niepodstawiona lub podstawiona przez jeden lub więcej podstawników R ; R 2 oznacza wodór lub metyl; R 3 jest wybrany z grup niearomatycznych, karbocyklicznych i

319 heterocyklicznych, mających od 3 do 12 członowych pierścieni, przy czym te karbocykliczne lub heterocykliczne grupy są niepodstawione lub podstawione przez jeden lub więcej podstawników R ; i R jest wybrana spośród fluorowca, grupy hydroksylowej, trófluorometylowej, grupy cyjanowej, nitro, karboksylowej, aminowej, mono- lub di-c 1-4 hydrokarbylaminowej, karbocyklicznej i heterocyklicznej posiadającej od 3 do 12 członowych pierścieni; grupy R a -R b, w której R a oznacza wiązanie, O, CO, X 1 C(X 2 ), C(X 2 )X 1, X 1 C(X 2 )X 1, S, SO, SO 2, NR C, SO 2 NR c lub NR c SO 2 ; i R b jest wybrana spośród wodoru, karbocyklicznej i heterocyklicznej grupy mającej od 3 do 12 członowych pierścieni i grupy węglowodorowej C 1-8, ewentualnie podstawionej przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grup hydroksy, okso, halogenowej, cyjanowej, nitro, karboksylowej, amino, mono-lub di-c 1-4 hydrokarbylaminowej, karbocyklicznych i heterocyklicznych mających od 3 do 12 członowych pierścieni; R c jest wybrana spośród wodoru i grup węglowodorowych C 1-4, a X 1 to O, S lub NR C i X 2 = O, = S lub = NR c ; i pod warunkiem, że podstawnik grupy R składa się lub zawiera karbocykliczną lub heterocykliczną grupę, wspomniana grupa karbocykliczna lub heterocykliczna może być niepodstawiona lub może być sama podstawiona przez jeden lub więcej dalszych podstawników R i gdzie (a) takie kolejne podstawniki R zawierają grupy karbocykliczne lub heterocykliczne, które nie są same dalej podstawione, albo (b) wspomniane dalsze podstawniki nie zawierają

320 grup karbocyklicznych ani heterocyklicznych, ale są w inny sposób wybrane z grup wymienionych powyżej w definicji R. 2. Związek według zastrzeżenia 1, w którym R 2 jest wodorem. 3. Związek według zastrzeżenia 1 lub 2, w którym R 1 jest niepodstawioną lub podstawioną karbocykliczną lub heterocykliczną grupą mającą od 3 do 12 członowych pierścieni. 4. Związek według zastrzeżenia 3, w którym R 1 jest niepodstawioną lub podstawioną monocykliczną grupą karbocykliczną lub heterocykliczną.. Związek według zastrzeżenia 3 albo 4, gdzie karbocykliczne i heterocykliczne grupy są podstawione przez jeden lub więcej podstawników R lub R a, w których R ma znaczenie zdefiniowane w zastrzeżeniu 1, a R a jest wybrana spośród grup fluorowca, hydroksylowej, trójfluorometylowej, cyjanowej, nitro, karboksylowej, grupy R a -R b, w której R a oznacza wiązanie, O, CO, X 3 C(X 4 ), C(X 4 )X 3, X 3 C(X 4 )X 3, S, SO lub SO 2 i R b wybierana jest z wodoru i grupy węglowodorowej C 1-8, ewentualnie podstawionej przez jeden lub więcej podstawników wybranych z grupy hydroksy, okso, halogenu, cyjanowej, nitro, karboksylowej oraz monocyklicznych, niearomatycznych grup karbocyklicznych lub heterocyklicznych mających od 3 do 6 członowych pierścieni. 6. Związek według zastrzeżenia, w którym R a jest wybrana spośród grupy fluorowca, hydroksylowej, trójfluorometylowej, grupy R a -R b, w której R a oznacza wiązanie lub O, a R b wybrana jest z grupy wodorowej, węglowodorowej, ewentualnie podstawionej przez jeden

321 lub więcej podstawników wybranych spośród grupy hydroksylowej, halogenowej oraz i 6 członowych nasyconych grup karbocyklicznych i heterocyklicznych. 7. Związek według zastrzeżenia lub zastrzeżenia 6, w którym R 1 jest pierścieniem fenylowym mającym 1, 2 lub 3 podstawniki znajdujące się na pozycjach 2 -, 3 -, 4 -, - lub 6- wokół pierścienia. 8. Związek według zastrzeżenia 7, w którym grupa fenylowa jest: (i) monopodstawiona w pozycji 2 lub dwupodstawiona w pozycjach 2 -i 3 - lub dwupodstawiona w pozycjach 2 - i 6 - z podstawnikami wybranymi spośród fluoru, chloru i R a -R b, gdzie R a to O, a Rb jest grupą alkilową C 1-4, lub (ii) monopodstawiona w pozycji 2 z podstawnikiem wybranym spośród fluoru, chloruem, C 1-4 alkoksy, ewentualnie podstawionej przez jeden lub więcej atomów fluoru; lub dwupodstawiona na pozycji 2- i - podstawnikami wybranymi spośród fluoru, chloru i grupy metoksy. 9. Związek według zastrzeżenia 1, w którym R 1 oznacza fenyl, ewentualnie podstawiony przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród fluoru; chloru, hydroksy, hydrokarbyloksy C 1-3 ; i grupy węglowodorowej C 1-3, gdzie grupa węglowodorowa C 1-3 jest ewentualnie podstawiona przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grup hydroksy, fluoro, C 1-2 alkoksy, amino, mono i di-c 1-4 alkiloaminowych, nasyconych karbocyklicznych grup posiadających 3 do 7 członów pierścieniowych lub nasyconych grup heterocyklicznych z lub 6 członami pierścieniowymi zawierającymi do 2 heteroatomów wybranych spośród O, S i N.

322. Związek według któregokolwiek z zastrzeżeń 1 do 9, w którym R 3 jest wybrana spośród grup monocyklicznych i heterocyklicznych składających się z 3 do 6 członów pierścieniowych. 11. Związek według zastrzeżenia, w którym R 3 oznacza niearomatyczną grupę wybraną spośród grup cyklopropylu, cyklobutylu, cyklopentylu, cykloheksylu, tetrahydropiranu, tetrahydrofuranu, piperydyny i pirolidyny. 12. Związek według zastrzeżenia lub 11, w którym grupy karbocykliczna i heterocykliczna są podstawione przez 1, 2 lub 3 podstawniki wybrane spośród: halogenu grupy alkoksy C 1-4, ewentualnie podstawionej przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród halogenu, hydroksylu, grupy alkoksylowej C 1-2 i nasyconych heterolitycznych pięcio- i sześcioczłonowych pierścieni zawierających 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród O, N i S, gdzie pierścienie heterocykliczne są ewentualnie dalej podstawione przez jeden lub więcej podstawników z grupy C 1-4 i gdzie S, jeżeli występuje, może istnieć jako S, SO lub SO 2 ; grupy alkilowej C 1-4 ewentualnie podstawionej przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grupy halogenu, hydroksy, alkoksy C 1-4, aminowej, alkilosulfonylaminowej C 1-4, 3 do 6 członowych grup cykloalkilowych, fenylu (ewentualnie

323 podstawionego przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród halogenu, metylu, metoksy i amino), i heterocyklicznych nasyconych pięcio- i sześcioczłonowych pierścieni zawierających 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród O, N i S, które to pierścienie heterocykliczne są ewentualnie dalej podstawione przez jedną lub więcej z grup C 1-4, gdzie S, gdy jest obecne, może istnieć jako S, SO lub SO 2 ; hydroksy; grup amino, mono-c 1-4 alkiloaminowej, di-c 1-4 alkiloaminowej, benzyloksykarbonylaminowej i C 1-4 alkoksykarbonylaminowej; karboksy i C 1-4 alkoksykarbonylowej; C 1-4 alkilaminosulfonylowej i C 1-4 alkilosulfonylaminowej; C 1-4 alkilosulfonylowej; grupy O-Het s lub NH-Het s, gdzie Het s to pięcio- lub sześcioczłonowy nasycony pierścień heterocykliczny zawierający 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród O, N i S, a te pierścienie heterocykliczne są ewentualnie dalej podstawione przez jedną lub więcej grup C 1-4, gdzie S, jeżeli występuje, może istnieć jako S, SO lub SO 2 ; nasyconych heterocyklicznych pięcio- i sześcioczłonowych pierścieni zawierających 1 lub 2 heteroatomy wybrane spośród O, N i S, które to pierścienie heterocykliczne są ewentualnie dalej podstawione przez jedną lub więcej grup C 1-4 i gdzie S, jeżeli występuje, może istnieć jako S, SO lub SO 2 ; okso; i

324 sześcioczłonowych pierścieni arylowych i heteroarylowych zawierających do dwóch azotów w pierścieniu i ewentualnie podstawionych przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grupy halogenowej, metylowej i metoksy. 13. Związek według zastrzeżenia 1 o wzorze (IV): lub jego sole lub tautomery lub N-tlenki lub solwaty; którym R 1 i R 2 są takie, jak zdefiniowano w którymkolwiek z zastrzeżeń poprzednich, w których może występować drugie wiązanie pomiędzy atomami węgla o numerach 1 i 2; jedna z grup U i T wybierana jest spośród CH 2, CR 13, CR 11 R 13, NR 14, N(O)R 1, O i S(O) t ; a druga z grupy U i T wybierana jest spośród NR 14, O, CH 2, CHR 11, C(R 11 ) 2, oraz C=O; r wynosi 0, 1, 2, 3 lub 4; t oznacza 0, 1 lub 2; R 11 jest wybierana spośród wodoru, halogenu, grup alkilowych C1-3 i alkoksylowych C1-3; R13 jest wybierana spośród wodoru, NHR 14, NOH, NOR 14 i R a -R b ; R14 jest wybierana spośród wodoru i R d -R b ;

32 R d jest wybierania spośród wiązania, CO, C(X 2 )X 1, SO 2 i SO 2 NR c ; R a, R b i R c są jak zdefiniowano w którymkolwiek z powyższych zastrzeżeń; a R 1 jest wybierana spośród nasyconych grup węglowodorowych C 1-4, ewentualnie podstawionych przez grupę hydroksylową, alkoksylową C 1-2, halogenową lub monocykliczną pięcio- lub sześcioczłonową grupę karbocykliczną lub heterocykliczną, pod warunkiem, że U i T nie mogą być jednocześnie O. 14. Związek według zastrzeżenia 13 o wzorze (IVa): lub jego sole lub tautomery lub N-tlenki lub solwaty; w którym jedna z grup U i T wybierana jest spośród CH 2, CHR 13 i CR 11 R 13, NR 14, N(O)R 1, O oraz S(O)t; a druga grupa U i T wybierana jest spośród CH 2, CHR 11, C(R 11 ) 2 i C=O; r wynosi 0, 1 lub 2; t wynosi 0, 1 lub 2; R 11 jest wybrana spośród wodoru i grupy alkilowej C 1-3 ; R 13 jest wybrana spośród wodoru i R a -R b ; R 14 jest wybrana spośród wodoru i R d -R b ;

326 R d jest wybrana spośród wiązania, CO, C(X 2 )X 1, SO 2 i SO 2 NR c ; R 1 jest wybierana spośród nasyconej grupy węglowodorowej C 1-4, ewentualnie podstawionej przez grupę hydroksy, alkoksylową C 1-2, halogenową lub monocykliczną pięcio lub sześcioczłonową grupę karbocykliczną lub heterocykliczną; a R 1, R 2, R a, R b i R c są takie, jak zdefiniowano w dowolnym z powyższych zastrzeżeń. 1. Związek według zastrzeżenia 14, gdzie T wybierana jest spośród CH 2, CHR 13, CH 11 R 13, NR 14, N(O)R 1, O, oraz S(O)t, a U wybierana jest spośród CH 2, CHR 11, C(R 11 ) 2 i C=O, a R 11 wybierana jest spośród wodoru i metylu. 16. Związek według zastrzeżenia 14 lub 1, w którym R 14 jest wybierana spośród wodoru i R d -R b gdzie R b wybierana jest spośród wodoru; monocyklicznych karbocyklicznych i heterocyklicznych grup posiadających od 3 do 7 członowych pierścieni; i grupy węglowodorowej C 1-4, ewentualnie podstawionej przez jeden lub więcej podstawników wybranych spośród grupy hydroksylowej, okso, halogenowej, aminowej, mono- lub di-c 1-4 hydrokarbylaminowej i monocyklicznych karbocyklicznych i heterocyklicznych grup posiadających od 3 do 7 członowych pierścieni; R c jest wybrana spośród wodoru i grupy węglowodorowej C 1-4 ; R d jest wybrana spośród wiązania, CO, C(X 2 )X 1, SO 2 i SO 2 NR c, a X 1 oznacza O, S lub NR C i X 2 = O, = S lub = NR C. 17. Związek według dowolnego z zastrzeżeń 14 do 16 o wzorze (Va):

327 lub jego sole lub tautomery lub N-tlenki lub solwaty; w którym R 14a wybierana jest spośród wodoru, alkilu C 1-4, ewentualnie podstawionego przez fluor, cyklopropylometylu, fenylo-c 1-2 alkilu, grupy alkoksykarbonylowej C 1-4, fenylo-c 1-2 -alkoksykarbonylowej, C 1-2-alkoksy-C 1-2 alkilowej, oraz alkilosulfonylowej C 1-4, gdzie ugrupowania fenylowe, jeśli są obecne, są ewentualnie podstawione przez jeden do trzech podstawników wybranych spośród fluoru, chloru, grupy alkoksylowej C 1-4, ewentualnie podstawionej przez grupy fluorowe lub alkoksylowe C 1-2 i grupy alkilowej C 1-4, ewentualnie podstawionej przez grupy fluorowe lub alkoksylowe C 1-2 ; w wynosi 0, 1, 2 lub 3, R 2 oznacza wodór lub metyl; R 11 i r są takie, jak zdefiniowano w dowolnym z zastrzeżeń 17 do 19, a R 19 wybierana jest spośród fluoru, chloru, grupy alkoksylowej C 1-4, ewentualnie podstawionej przez grupę fluorową lub alkoksylową C 1-2 ; i grupy alkilowej C 1-4, ewentualnie podstawionej przez grupę fluorową lub alkoksylową C 1-2.

328 18. Związek według zastrzeżenia 17 w którym R 2 jest wodorem. 19. Związek według zastrzeżenia 17 lub zastrzeżenia 18, w którym w wynosi 0 lub w wynosi 1, 2 lub 3 i pierścień fenylowy jest 2- monopodstawiony, 3-monopodstawiony, 2,6-dwupodstawiony, 2,3- dwupodstawiony, 2,4-dwupodstawiony 2,-dwupodstawiony, 2,3,6- trójpodstawiony lub 2,4,6-trójpodstawiony. 20. Związek według zastrzeżenia 19, w którym pierścień fenylowy jest dwupodstawiony w pozycjach 2- i 6- podstawnikami wybranymi spośród fluoru, chloru i metoksy. 21. Związek według dowolnego z zastrzeżeń 14 do 20, w którym R 11 oznacza wodór. 22. Związek według dowolnego z zastrzeżeń 14 do 21, w którym R 14a oznacza wodór lub metyl. 23. Związek według dowolnego zastrzeżenia 22 o wzorze (VIb): lub jego sole lub tautomery lub N-tlenki lub solwaty; w którym R 20 jest wybierana jest spośród wodoru i metylu;

329 R 21a wybierana jest spośród fluoru i chloru; i R 22a jest wybierana spośród fluoru, chloru i metoksy. 24. Związek z zastrzeżenia 23 wybrany spośród: piperydyno-4-ilamidu kwasu 4-(2,6-difluoro-benzoiloamino)-1Hpirazolo-3-karboksylowego; (1-metylo-piperydyno-4-ilo)-amidu kwasu 4-(2,6-difluorobenzoiloamino)-1H-pirazolo-3-karboksylowego; piperydyno-4-ilamidu kwasu 4-(2,6-dichloro-benzoiloamino) -1Hpirazolo-3-karboksylowego, oraz piperydyno-4-ilamidu kwasu 4-(2-fluoro-6-metoksy -benzoiloamino) - 1H-pirazolo-3-karboksylowego. 2. Związek według zastrzeżenia 24, który jest piperydyno-4-ilamidem kwasu 4-(2,6-dichloro-benzoiloamino)-1H-pirazolo-3-karboksylowego lub jego solą. 26. Związek według dowolnego z zastrzeżeń od 1 do 2, gdzie związek jest w postaci soli. 27. Związek do stosowania w medycynie, znamienny tym, że związek ten został zdefiniowany w dowolnym z zastrzeżeń od 1 do 26. 28. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca związek określony w dowolnym z zastrzeżeń od 1 do 26 i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik. 29. Kompozycja farmaceutyczna według zastrzeżenia 28, w postaci nadającej się po podawania dożylnego. 30. Kompozycja farmaceutyczna według zastrzeżenia 29, która jest odpowiednia do podawania w formie wstrzykiwań lub infuzji.

330 31. Związek określony w dowolnym z zastrzeżeń od 1 do 26, do stosowania w profilaktyce lub leczeniu stanu chorobowego lub schorzenia wywołanego kinazą zależną od cykliny. 32. Zastosowanie związku określonego w dowolnym z zastrzeżeń od 1 do 26 do wytwarzania leku do profilaktyki lub leczenia stanu chorobowego lub schorzenia wywołanego kinazą zależną od cykliny. 33. Związek określony w dowolnym z zastrzeżeń od 1 do 26, do stosowania w profilaktyce lub leczeniu stanu chorobowego lub schorzenia wybranego spośród chorób rozrostowych, infekcji wirusowych, chorób autoimmunologicznych i neurodegeneracyjnych. 34. Związek wykorzystywany zgodnie z zastrzeżeniem 33 gdzie stan chorobowy lub schorzenie uważane są za choroby proliferacyjne. 3. Związek wykorzystywany zgodnie z zastrzeżeniem 34, w którym choroba proliferacyjna to rak. 36. Związek wykorzystywany zgodnie z zastrzeżeniem 3, w którym nowotwór wybierany jest spośród: raka pęcherza moczowego, piersi, jelita grubego, nerki, naskórka, wątroby, płuc, przełyku, pęcherzyka żółciowego, jajników, trzustki, żołądka, szyjki macicy, tarczycy, prostaty, lub skóry; raka układu krwiotwórczego pochodzenia limfoidalnego; krwiotwórczego guza pochodzenia mieloidalnego, raka pęcherzykowego tarczycy; guza pochodzenia mezenchymalnego, nowotworów ośrodkowego lub obwodowego układu nerwowego, czerniaka, nasieniaka; teratocarcinomy; kostniakomięsaka; xerodermy pigmentosum; keratoakantomy; raka pęcherzykowatego

331 tarczycy lub mięsaka Kaposiego. 37. Związek do zastosowania według zastrzeżenia 36, w którym krwiotwórczy guz pochodzenia limfoidalnego to białaczka, ostra białaczka limfocytowa, chłoniak z limfocytów B, chłoniak T- komórkowy, chłoniak Hodgkina, chłoniak nieziarniczy, włochaty chłoniak komórek, lub chłoniak Burkett a. 38. Związek do zastosowania według zastrzeżenia 36, gdzie rak jest nowotworem wybranym spośród raka piersi, raka jajnika, raka jelita grubego, raka prostaty, raka przełyku, raka płaskonabłonkowego i niedrobnokomórkowego raka płuc. 39. Zastosowanie związku określonego w dowolnym z zastrzeżeń od 1 do 26 do wytwarzania leku do wykorzystania zgodnego z opisem zawartym w dowolnym z zastrzeżeń od 33 do 38. 40. Zastosowanie związku określonego w dowolnym z zastrzeżeń od 1 do 26 do wytwarzania leku stosowanego w leczeniu lub profilaktyce stanu chorobowego lub schorzenia u pacjenta, który został poddany badaniu na podstawie którego stwierdzono, że cierpi on na chorobę lub zagrożony jest chorobą lub schorzeniem podatnym na leczenie związkiem przeciwdziałającym kinazie zależnej od cyklin. 41. Proces przygotowywania związku określonego w dowolnym z zastrzeżeń od 1 do 26, obejmujący: (i) reakcje kwasu karboksylowego o wzorze R 1 -CO 2 H lub jego aktywowanej pochodnej z 4-amino-pirazolem o wzorze (XII):

332 w którym Y, R 1, R 2 i R 3 są takie jak zdefiniowano w dowolnym z zastrzeżeń od 1 do 26, lub (ii) reakcja związku o wzorze (XIII): ze związkiem o wzorze R 3 -Y-NH 2, gdzie R 2 i R 3 są takie, jak zdefiniowano w dowolnym z zastrzeżeń od 1 do 26 oraz, w którym X oznacza R 1 -C(O)-NH-.

333 LITERATURA CYTOWANA W OPISIE Poniższa lista odnośników cytowanych przez zgłaszającego jest przeznaczona jedynie dla wygody czytelnika. Nie stanowi ona części europejskiego dokumentu patentowego. Nawet z wielką starannością przy zbieraniu odniesień, błędy lub pominięcia nie mogą być wykluczone i EPO zrzeka się wszelkiej odpowiedzialności w tym zakresie. Dokumenty patentowe cytowane w opisie:

334 Literatura nieopatentowana cytowana w opisie: