Materiały pomocnicze do programu MS Excel 2000

niekompletne Materiały pomocnicze do programu MS Excel 2000 Na prawach rękopisu Warszawa 2002 Opracowanie: Janusz S. Wierzbicki Marta Wnukowicz

Spis treści 1. Wstęp...3 2. Budowa okna programu...3 3. Arkusze i zeszyty...7 4. Informacje podstawowe...8 5. Wprowadzanie danych do tabeli, formatowanie tabeli oraz serie danych...9 6. Formuły - zasady wprowadzania...14 6.1. Proste funkcje - suma...14 6.2. Proste funkcje średnia...17 Iloczyn...20 7. Formaty liczbowe, czyli sposoby wyświetlania i drukowania wartości liczbowych...20 8. Adresowanie komórek...20 8.1. adresowanie względne...20 8.2. adresowanie bezwzględne...20 8.3. adresowanie mieszane...20 9. Drukowanie arkusza...20 10. Wykres...20 10.1. Formatowanie wykresu...20 11. Spis ilustracji...21 CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 2

1. Wstęp EXCEL to jeden z programów komputerowych pomagających tworzyć i analizować tabelaryczne zestawienia danych i wyników obliczeń, przedstawiać je w postaci graficznej. Takie programy nazywamy arkuszami kalkulacyjnymi. EXCEL jest bogatym środowiskiem, umożliwiającym realizację bardzo różnorodnych i złożonych zadań, posiadającym różne środki do ich realizacji. Jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych, biurowych programów, z uwagi na to, iż wchodzi w skład pakietu MsOffice. Po uruchomieniu aplikacji, otwiera się okno programu. 2. Budowa okna programu 1. 2. 3. 4. 5 6 7 12. Kolumna o nazwie J 13. Wiersz numer 20 11. Pionowy pasek przewijania 11. Poziomy pasek przewijania 10. 8. 9. Arkusz Rysunek 1. Budowa okna programu. CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 3

Standardowo na pasku tytułu patrz Rysunek 1 (1 1 ) - znajduje się nazwa programu z ikoną oraz nazwa zeszytu (jeśli nie nadamy konkretnej nazwy, program domyślnie nazywa nasz plik zeszytem i numeruje). Każdy zeszyt składa się z kartek tu zwanych arkuszami (8 i 9). Chmurka (8) wskazuje na aktywny arkusz, czyli taki, w którym aktualnie pracujemy. Natomiast chmurka (9) wskazuje na pozostałe arkusze w zeszycie, które aktualnie są zakryte, czyli nieaktywne. Możemy przemieszczać się między arkuszami klikając na ich nazwę. Można również pracować w kilku arkuszach równocześnie. Wtedy tabliczki z nazwami aktywnych arkuszy będą koloru białego (takiego jak w przypadku pojedynczego, aktywnego arkusza). Aby pracować w kilku arkuszach, należy klikać na tabliczki z nazwą wybranego arkusza i równocześnie trzymać wciśnięty klawisz Ctrl. Przełączanie się między arkuszami polega na klikaniu na tabliczkę z nazwą arkusza. Sami możemy ustalać ilość potrzebnych nam arkuszy w zeszycie. Wystarczy ustalić to w opcjach programu, w następujący sposób: 1. Wybieramy ilość arkuszy w zeszycie (skoroszycie). Rysunek 2. Ustalanie ilości arkuszy w zeszycie (skoroszycie). Z menu Narzędzia/Opcje wybieramy zakładkę o nazwie Ogólne i na niej ustalamy liczbę arkuszy w nowym skoroszycie (dawniej zeszyt zwano skoroszytem i ta nazwa została zachowana w opcjach). Ilość ustalonych przez nasz arkuszy w zeszycie zostanie zatwierdzona przy otworzeniu nowego zeszytu. Można również dodać arkusze w otwartym zeszycie. W tym celu należy stojąc kursorem na karteczce z nazwą arkusza, wcisnąć prawy klawisz myszy z otwartego menu podręcznego wybieramy polecenie Wstaw... W podobny sposób usuwamy niepotrzebny arkusz wybieramy polecenie Usuń. Jeżeli w zeszycie mamy wiele arkuszy to przesuwamy je za pomocą przycisków przewijania patrz Rysunek 1 (10). Paski przewijania patrz Rysunek 1 (11) służą do przewijania zawartości aktywnego arkusza (bądź aktywnych arkuszy). Możemy nadać nazwę nie tylko zeszytowi, ale również arkuszom. W podobny sposób jak przy wstawianiu i usuwaniu arkuszy otwieramy podręczne menu i wybieramy stamtąd polecenie Zmień nazwę. 1 Numer w nawiasie oznacza numer chmurki wskazującej, gdzie daną czynność możemy wykonać patrz Rysunek 1 CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 4

Podobnie jak w innych programach pakietu MsOffice, wyróżniamy okno aplikacji i okno zeszytu. Pod paskiem tytułu standardowo znajduje się pasek menu tekstowego patrz Rysunek 1 (2) oraz inne paski narzędzi, tu standardowy i formatowania (3) Charakterystycznym dla programu Excel jest następny pasek, zwany paskiem formuł (4) dokładniej objaśnione - patrz Rysunek 3. Wzdłuż lewej i górnej krawędzi arkusza znajdują się nagłówki wierszy patrz Rysunek 1 (6) i kolumn (5). 1. Pole nazwy 2. Linia edycji wprowadzanych danych do komórki 3. Znak formuły wyświetlający paletę formuł Rysunek 3. Pasek formuły. Objaśnienia patrz Rysunek 3! chmurka 1 - pole na lewym końcu paska formuł określa zaznaczoną komórkę, zakres komórek, element wykresu lub obiekt rysunkowy.! chmurka 2 - w tym miejscu pojawia się zawartość wskazanej komórki (widoczny wpis bądź formuła)! chmurka 3 - wyświetla paletę formuł do pomocy w tworzeniu formuły z wykorzystaniem funkcji arkusza roboczego. Paleta formuły wyświetla nazwę zaznaczonej funkcji i wszystkich jej argumentów, opisuje funkcję i każdy argument, oraz podaje aktualny wynik zarówno funkcji jak i całej formuły. Możesz edytować funkcje w formule klikając nazwę funkcji a następnie zmieniając argumenty w polach edycji. CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 5

Po wybraniu znaku formuły na pasku formuł patrz Rysunek 3 (3 2 ) - w polu nazwy (1) pojawi się możliwość wyboru formuł z listy rozwijalnej (3). 3. Nazwa formuły lista rozwijalna 1. Anuluj formułę 1 4. Wpis zatwierdzenie formuły; równoznaczne z wciśnięciem klawisza ENTER. 2. Wprowadź formułę 5. Na pasku formuły pojawia się budowa liczonej funkcji. 6. pole kreatora funkcji, które otwiera się po wybraniu przycisku 2.. Rysunek 4. Przyciski paska formuły - kreator funkcji 7. Komórka w której zostanie wprowadzona funkcja. Objaśnienia patrz Rysunek 4:! chmurka 1 - Anuluje formułę, zamyka Paletę formuł i powoduje powrót do aktywnej komórki;! chmurka 2 - Wprowadza formułę wyświetlaną na pasku formuły do aktywnej komórki w arkuszu roboczym. Odwołania do komórek, wartości i oczekiwany wynik wprowadzonej formuły są wyświetlane na Palecie formuł;! chmurka 3 pole wyświetlające ostatnio używaną funkcję arkusza roboczego. Kliknij strzałkę po prawej stronie pola funkcji (czyli rozwiń listę), aby obejrzeć inne dostępne funkcje arkusza roboczego. Jeśli potrzebna funkcja nie jest wyświetlana, kliknij przycisk Więcej funkcji w dolnej części listy, aby wyświetlić okno dialogowe Wklej funkcję, zawierające wszystkie dostępne funkcje arkusza roboczego. 2 Numer w nawiasie oznacza numer chmurki wskazującej, gdzie daną czynność możemy wykonać patrz Rysunek 3 CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 6

3. Arkusze i zeszyty W programie Microsoft Excel zeszyt (zwany też skoroszytem) jest plikiem, w którym pracujesz i przechowujesz dane. Każdy zeszyt może zwierać wiele arkuszy patrz Rysunek 1 (9). Arkusz jest podstawowym dokumentem używanym w programie Microsoft Excel do przechowywania danych i do pracy z danymi. Składa się on z komórek zorganizowanych w kolumny (nazwane A, B, C,... J, itd.) i wiersze (nazwane 1, 2, 3,... 20, itd.); arkusz jest zawsze częścią zeszytu. Nazwy arkuszy ukazują się na kartach arkuszy znajdujących się w dolnej części okna skoroszytu. Jeżeli chcemy przejść z arkusza do arkusza, to klikamy kartę arkusza. Natomiast, aby nadać nazwę arkuszowi, należy na zakładce kliknąć prawym klawiszem myszy, wybrać Zmień nazwę i wpisać żądaną nazwę. Ćwiczenie 1 3! Kliknij prawym klawiszem myszy na nazwę pierwszego arkusza, wybierz opcję Zmień nazwę i wpisz w jej miejsce nazwę Mój arkusz.! Zapisz zeszyt pod nazwą Pierwszy. Zwróć uwagę na rozszerzenie nazwy charakterystyczne dla programu Excel. Plik będzie miał teraz nazwę Pierwszy.xls (.xls będzie widoczne w zależności od ustawień systemu) 3 niektóre ćwiczenia opracowano na podstawie skryptu do programu MS Excel przygotowanego przez Ośrodek Edukacji Informatycznej i Zastosowań Komputerów w Warszawie CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 7

4. Informacje podstawowe zaznaczanie komórek czynność poprzedzająca każdą operacje (np. edycji, formatowana): 1. za pomocą myszy:! po ustawieniu wskaźnika myszy na pierwszej komórce i uchwyceniu momentu, gdy kursor myszy ma kształt białego grubego krzyżyka, należy wcisnąć lewy klawisz myszy i trzymając go, przeciągnąć mysz zaciemniając żądany blok komórek;! z przytrzymanym klawiszem SHIFT możliwość korekty zaznaczenia;! z przytrzymanym klawiszem CTRL możliwość zaznaczenia bloków rozłącznych;! odznaczenie bloku komórek nastąpi po wskazaniu dowolnej komórki arkusza myszką lub przesunięciu klawiszami!, ", #, $ (klawisze sterowania kursorem)! cały wiersz lub kolumnę można zaznaczyć za pomocą myszy, gdy wskazany jest ich nagłówek (kursor myszy powinien mieć kształt białego, grubego krzyżyka);! sąsiednie wiersze lub kolumny można zaznaczyć ciągnąc mysz z wciśniętym lewym klawiszem, gdy wskazane są żądane nagłówki (kursor myszy powinien mieć kształt białego, grubego krzyżyka);! cały arkusz można zaznaczyć przez kliknięcie myszą, gdy wskazany jest lewy, górny róg arkusza; 2. za pomocą klawiatury:! zaznaczyć pierwszą komórkę, a następnie przytrzymując klawisz SHIFT i korzystając z klawiszy sterowania kursorem zaznaczyć żądany blok komórek. CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 8

5. Wprowadzanie danych do tabeli, formatowanie tabeli oraz serie danych Dane wprowadzamy do aktywnej komórki patrz Rysunek 1 (7) po prostu pisząc. Tekst będzie się pojawiał w tej komórce oraz równocześnie w linii edycji wprowadzanych danych na pasku formuły - patrz Rysunek 5. Rysunek 5. Wprowadzanie danych. Wprowadzony tekst można formatować podobnie jak w edytorze tekstu. Można go zmieniać zarówno w komórce jak i w linii edycji. Najwygodniej dokonywać wszelkich poprawek w linii edycji. Zawartość komórki usuwamy stojąc w niej lub będąc w linii edycji zaznaczając jej zawartość i wybierając klawisz Delete. Dostajemy się do zawartości wybranej komórki po prostu klikając w nią myszką. Możemy również nadać komórce obramowanie, gdyż to, które ma, jest widoczne tylko na ekranie monitora (nie będzie na wydruku) i ma za zadanie ułatwiać pracę. (siatkę tę możemy zdjąć wybierając odpowiednie opcje programu). Jeżeli chcemy, aby po wydruku nasza komórka miała kolorową ramkę, musimy ją sformatować nadając obramowanie. Jeżeli dane umieszczamy w tabeli to postępujemy tak samo nadajemy obramowanie tabeli, (jeśli jest taka potrzeba). Żeby otworzyły się okienka, służące do formatowania zawartości komórki, bądź bloku komórek tabeli z danymi, należy z menu tekstowego wybrać Format, a następnie Komórki... - patrz Rysunek 6. Rysunek 6. Formatowanie komórek. CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 9

Ćwiczenie 1 1. Znajdź komórkę o nazwie B4 i wpisz do niej swoje imię i nazwisko. Zmień kolor czcionki na czerwony, pogrub i podkreśl, zmień rozmiar czcionki na 20pt i zobacz, że automatycznie zmieni się szerokość wiersza. Zauważ, że formatowaniu ulega tylko zawartość komórki a nie tekst w linii edycji na pasku formuły. 2. nadaj komórce obramowanie krawędź górna czerwona, dolna zielona a boczne niebieskie - patrz Rysunek 7. Wybierz też wypełnienie kolorem komórki deseń kolor szary, deseń w drobną kratkę - patrz Rysunek 8. 1. Zakładka Obramowanie- tu wybieramy krawędzie, które będą wyróżnione stylem i kolorem. Rysunek 7. Formatowanie komórek - obramowanie. 1. Zakładka Desenie-tu wybieramy kolor wypełnienia komórki bądź bloku komórek. Rysunek 8. Formatowanie komórek - deseń. CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 10

ćwiczenie 2 Wykonaj ćwiczenia wypełniania bloków danymi polecenia są napisane na Rysunku A; Rysunek A Ćwiczenie 3 Polecenia są napisane na Rysunku B. Rysunek B CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 11

W Excelu można tworzyć również tekstowe serie danych, np. lista dni tygodnia czy miesięcy. Wystarczy wpisać w jednej komórce nazwę, np. dnia tygodnia, chwycić za uchwyt wypełnienia i przeciągnąć. Ćwiczenie 4 1. Wpisz w komórkę nazwę dnia tygodnia, chwyć za uchwyt wypełnienia i przeciągnij. 2. Wpisz w komórkę nazwę miesiąca, chwyć za uchwyt wypełnienia i przeciągnij. 3. Utwórz własna serie danych, np. listę imion (punkt 1 i 2 - Rysunek C, punkt 3 Rysunek D) Rysunek C Rysunek D (Są jeszcze inne możliwości tworzenia list poprzez nazwanie danego bloku komórek). Również formuły wstawione do komórek można przeciągać. Przykłady są podane w rozdziale dotyczącym Formuł. CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 12

Ćwiczenie 5 podsumowujące dotychczasowe wiadomości Wykonaj ćwiczenie wg załączonego rysunku i podanych poleceń: Formatowanie tabeli: 1. nagłówek! obramowanie tabeli podwójna linia, jasno szary deseń! położenie tekstu w komórce środkowe, opcja zawijaj tekst w komórce! ostatnia kolumna tekst pogrubiony 2. tabela! czcionka Arial 3. dopasuj odpowiednio szerokości kolumn 4. w kolumnie K oblicz średnią ocen ucznia i przeciągnij formułę do pozostałych wierszy w kolumnie 5. kolumnę lp. uzupełnij stosując serie danych 6. w komórkach (E;13), (F;13), (G;13), (H;13), (I;13) oblicz średnią ocen z danego przedmiotu 7. w komórce (J;15) oblicz sumę nieobecności grupy 8. w komórce (K;14) oblicz średnią ocen grupy (UWAGA - wszelkie obliczenia w tej tabeli zostaną dokonane po zapoznaniu się z definicją formuły, czyli punkt 4, 6, 7, 8) CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 13

6. Formuły - zasady wprowadzania Formuła - w arkuszu kalkulacyjnym jest to działanie matematyczne (może to być zarówno proste działanie arytmetyczne, jak i skomplikowana funkcja statystyczna lub księgowa), którego elementem jest zawartość wybranej przez nas komórki. Tworzenie formuł podlega ustalonym regułom. Musimy pamiętać, ze tworząc formułę nie podajemy konkretnych liczb, na których chcemy dokonać działania, lecz jedynie adresy komórek, będących źródłem tych liczb. Inaczej jest to wzór obliczania wartości danej komórki na podstawie wartości innych komórek. Jest to bardzo duże ułatwienie, gdyż zmiana wartości liczbowych w komórkach arkusza powoduje automatyczne przeliczenie wartości każdej formuły zawierającej adresy tych komórek. 1. Bezpośrednie wpisanie do komórki, w której ma znajdować się wynik znaku formuły 2. Wykorzystanie wbudowanych funkcji programu stojąc w komórce, w której ma znajdować się wynik, wybieramy z menu tekstowego opcje Wstaw/ Funkcja... otworzy się kreator funkcji 3. Wybierając znak formuły na pasku formuły, czyli używając kreatora funkcji 6.1. Proste funkcje - suma 1. Autosumowanie. Rysunek 9. Autosuma. Ćwiczenie 1 Wpisujemy dane, które chcemy zsumować w komórkach B2, B3, B4, stajemy w komórce B5, w której ma być wynik i wybieramy ze standardowego paska narzędzi przycisk autosumy patrz Rysunek 9 (1). W wyniku tej czynności zostaną domyślnie zaznaczone komórki z danymi do zsumowania. Sprawdzamy czy zaznaczony blok komórek zawiera właściwe dane i zatwierdzamy wynik przez wciśnięcie ENTERA. Po wybraniu autosumy w komórce B5 pojawi się formuła. Widzimy, ze formuła jest zbudowana w następujący sposób: poprzedza ją zawsze znak równości, potem jest nazwa funkcji w tym wypadku SUMA oraz argumenty funkcji wzięte w nawias tu zakres komórek, których zawartość sumujemy. CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 14

Ćwiczenie 2 Jeżeli komórki, których wartości chcemy zsumować nie leżą obok siebie to obszary do zsumowania zaznaczmy trzymając wciśnięty CTRL. Po wybraniu komórek (obszarów do zsumowania) zatwierdzamy wciskając ENTER - patrz Rysunek 10. W polu formuły możemy zobaczyć faktyczną zawartość komórki B8 jest w niej wstawiona formuła, natomiast w arkuszu, w komórce (i na wydruku) widzimy już wynik funkcji w tym wypadku sumę. Proszę zwrócić uwagę, że adresy komórek, które sumowaliśmy, nie są zapisane jako zakres (po dwukropku), ale wymieniane po średnikach. Rysunek 10. Sumowanie wartości umieszczonych w komórkach nie leżących obok siebie. CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 15

ćwiczenie 3 Możemy zamiast wybierać autosumę, po prostu wpisać w komórce, w której ma być wyświetlona suma znak formuły, czyli =, nazwę funkcji i wskazać kursorem myszy argumenty umieszczone w nawiasie. Tworząc w ten sposób formułę, musimy znać budowę danej funkcji. Dlatego też często wygodniej jest używać kreatorów funkcji. W polu formuły z lewej strony znajduje się znak równości. Klikając w niego myszką otwieramy kreatora, dzięki, któremu możemy wybrać interesującą nas funkcję i wskazać argumenty funkcji. Stojąc kursorem w polu argumentu funkcji wstawiamy go tam klikając myszką w pole konkretnej komórki z arkusza wstawiając w ten sposób adres tej komórki a nie jej wartość. 2. Tu wybieramy rodzaj funkcji. 1. Pola argumentów funkcji.. Rysunek 11. Suma obliczana przy użyciu kreatora funkcji. CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 16

6.2. Proste funkcje średnia Ćwiczenie 1 suma i średnia 1. komórka I5 W ćwiczeniu tym utrwalamy umiejętność obliczania funkcji sumy oraz uczymy się obliczać funkcję średniej. 1. uzupełniamy całą tabelę danymi; 2. sumę obliczmy w kolumnie H oraz w wierszu 9; 3. średnią obliczamy w kolumnie I:! stajemy w komórce I5;! wybieramy funkcję średniej w taki sam sposób, jak funkcję sumy (w ćwiczeniu 3 patrz Rysunek 11) patrz Rysunek 12; Rysunek 12. Wybór funkcji średnia. CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 17

! otworzy się okno kreatora tej funkcji patrz Rysunek 13; 1. Pole pierwszego argumentu funkcji liczba 1 2. Pole, które ukrywa lub rozwija kreatora. Rysunek 13. Kreator funkcji średnia. Kreator domyślnie zaznacza obszar, w którym są wpisane liczby w komórkach obok siebie. Nie znaczy to, że został zaznaczony obszar, z którego wartości chcemy użyć do wykonania działania! Proszę zwrócić uwagę, że kreator zaznaczył również wartość z komórki H5, w której to znajduję się suma uczniów klas pierwszych we wszystkich latach a tej wartości nie wolno wziąć do obliczenia średniej liczby uczniów klas pierwszych w tejże szkole. Dlatego tez należy wykasować zawartość pola (1 4 );! wciskamy pole (2) kreator zwinie się, a my możemy zaznaczyć komórki, w których są właściwe wartości;! wracamy do kreatora wciskając przycisk patrz Rysunek 14 pole 1. W polu pierwszego argumentu zostanie wprowadzony właściwy zakres komórek. 1. Rysunek 14. Zwinięte okno kreatora funkcji. Wartości komórek nie musimy wprowadzać blokiem. Możemy wartości pojedynczych komórek wprowadzać pojedynczo, jako kolejne argumenty funkcji.! po wprowadzeniu wszystkich argumentów funkcji, zatwierdzamy przyciskiem OK, lub wciskamy klawisz ENTER;! w komórce I5 pojawi się wartość funkcji, a na pasku formuły zapis funkcji;! obliczanie średniej dla kolejnych poziomów, to tylko przeciągnięcie, za kwadracik wypełnienia, obliczonej przed chwilą funkcji. 4 Numer w nawiasie oznacza numer chmurki wskazującej, gdzie daną czynność możemy wykonać patrz Rysunek 13. CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 18

CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 19

Iloczyn! zaokrąglij różnica między formatem liczby a funkcją zaokrąglij! Max! Min! Jeżeli! Licz.jeżeli! Suma.jeżeli 7. Formaty liczbowe, czyli sposoby wyświetlania i drukowania wartości liczbowych 8. Adresowanie komórek Położenie komórki w arkuszu jest ściśle określone przez numer wiersza i literę oznaczającą kolumnę (np. A1 To adres pierwszej komórki w górnym lewym rogu arkusza). Informacja o adresie komórki pozwala nam, np. prawidłowo określić, (czyli właściwie adresować ) położenie wartości, umożliwia automatyczne przeliczanie formuł 5. Uwaga Należy zwrócić uwagę, że operacje obliczeniowe dokonywane są na adresach komórek! Jest to bardzo istotna funkcja arkusza. Możemy zmienić wartości w komórkach, a program automatycznie przeliczy funkcję z nowymi wartościami. 8.1. adresowanie względne 8.2. adresowanie bezwzględne 8.3. adresowanie mieszane 9. Drukowanie arkusza 10. Wykres 10.1. Formatowanie wykresu 5 Wytłumaczenie terminu patrz rozdział o formułach CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 20

11. Spis ilustracji Rysunek 1. Budowa okna programu....3 Rysunek 2. Ustalanie ilości arkuszy w zeszycie (skoroszycie)....4 Rysunek 3. Pasek formuły....5 Rysunek 4. Przyciski paska formuły - kreator funkcji...6 Rysunek 5. Wprowadzanie danych....9 Rysunek 6. Formatowanie komórek...9 Rysunek 7. Formatowanie komórek - obramowanie...10 Rysunek 8. Formatowanie komórek - deseń...10 Rysunek 9. Autosuma...14 Rysunek 10. Sumowanie wartości umieszczonych w komórkach nie leżących obok siebie...15 Rysunek 11. Suma obliczana przy użyciu kreatora funkcji...16 Rysunek 12. Wybór funkcji średnia....17 Rysunek 13. Kreator funkcji średnia....18 Rysunek 14. Zwinięte okno kreatora funkcji....18 CET 2001 - Opracowanie materiałów: Marta Wnukowicz, Janusz S. Wierzbicki Strona 21