Wykład nr 1
Komunikowanie jest procesem porozumiewania się jednostek, grup lub instytucji. Jego celem jest wymiana myśli, dzielenie się wiedzą, informacjami i ideami. Proces ten odbywa się na różnych poziomach, przy użyciu zróżnicowanych środków i wywołuje określone skutki.
1. Kontekst to warunki, w jakich odbywa się proces komunikowania. Można mówić o kilku aspektach kontekstu komunikowania: a)aspekt fizyczny wyznaczany jest przez otoczenie (np. temperaturę, światło, miejsce); b) aspekt psychologiczny odnosi się do sposobu, w jaki uczestnicy procesu postrzegają siebie nawzajem (np. formalnośćbezpośredniość); c)aspekt kulturowy jest systemem wiedzy, która jest udziałem relatywnie szerokiej grupy ludzi, łączy w sobie wierzenia, symbole i zachowania uznawane przez zbiorowość.
2. Uczestnicy, którzy w procesie komunikowania odrywają role nadawców i odbiorców. W procesach sformalizowanych role te z reguły są jednoznacznie określone i niewymienialne, w przypadku zaś nieformalnego komunikowania jednoczesne i wymienne. Z racji tego, że każda jednostka jest produktem swojego indywidualnego doświadczenia, uczuć, idei, nastrojów, wykonywanego zawodu, religii, komunikat wysyłany i odebrany nie musi mieć takiego samego znaczenia.
3. Komunikat kompleksowa struktura, na którą składają się: a) znaczenia czyste idee i uczucia znajdujące się w ludzkich umysłach są przekładane na znaczenia, które muszą być dzielone z innymi uczestnikami procesu komunikacji; b) symbole słowa, dźwięki, działania, dzięki którym znaczenie jest oznajmiane innym; c)kodowanie proces transformowania idei i uczuć w symbole i ich organizacja; d) dekodowanie proces odwrotny do kodowania; e) forma i organizacja nadanie znaczeniom odpowiedniej postaci.
4. Kanał droga przekazu i środki transportu, za pomocą których przekaz pokonuje drogę od nadawcy do odbiorcy. W komunikowaniu bezpośrednim możliwe jest wykorzystanie wszystkich pięciu kanałów sensorycznych (słuch, wzrok, dotyk, zapach i smak). W komunikowaniu pośrednim kanały te są zredukowane do wzroku i słuchu.
5. Szumy to źródła zakłóceń komunikacji. Mogą one mieć charakter: a) zewnętrzny wiążą się z otoczeniem zewnętrznym procesu komunikowania (np. hałas, temperatura); b) wewnętrzny uczucia i predyspozycje psychiczne uczestników procesu komunikowania (np. ból głowy, zmęczenie, ale też uczucie złości, stereotypy, uprzedzenia); c) semantyczny konsekwencja zamierzonego lub niezamierzonego złego użycia przez nadawcę znaczenia, które blokuje jego precyzyjne odkodowanie przez odbiorcę.
6. Sprzężenie zwrotne reakcja odbiorcy na komunikat po jego odkodowaniu. Mówi ono nam, czy przekaz został usłyszany, zobaczony i zrozumiany.
1. Komunikowanie intrapersonalne leży ono u podstaw komunikowania społecznego, dotyczy odbierani i reakcji centralnego ośrodka nerwowego na bodźce płynące z organizmu każdego człowieka, jak głód, ból. Jest to proces psychiczny i biologiczny.
2. Komunikowanie interpersonalne najniższy poziom komunikowania społecznego, zachodzi już pomiędzy dwojgiem ludzi. 3. Komunikowanie grupowe komunikowanie obecne w grupach (np. rodzina, grupa rówieśnicza, zespół pracowniczy). Na tym poziomie zaczęły wykształcać się formy i wzory ludzkich interakcji, pojawił się problem powiązań, kontroli i hierarchii, zaczęły obowiązywać normy, zarysowane zostały granice, pojawiły się sposoby dyfuzji przekazów.
4. Komunikowanie międzygrupowe procesy porozumiewania się odnoszą się w tym przypadku do dużych liczebnie grup, w których nie wszyscy członkowie mają osobiste, bezpośrednie styczności (np. stowarzyszenia, związki polityczne, wyznaniowe).
ERROR: undefined OFFENDING COMMAND: do STACK: