Wykład 6. Obwody magnetyczne i podstawy elektromechaniki

Transkrypt

1 Elektrotechnika elektronika miernictwo Franciszek Gołek Wykład 6. Obwody magnetyczne i podstawy elektromechaniki

2 W wieku 19-tym Oersted pokazał, że prąd elektryczny produkuje efekty magnetyczne a konkretnie pole magnetyczne co doprowadziło do powstania prawa Ampere a. Następnie Faraday pokazał istnienie procesu odwrotnego : zmienne pole magnetyczne produkuje pole elektryczne i daje napięcie elektryczne. Ważnym okazało się, że podobnie jak energia elektryczna tak i magnetyczna może być zamieniana na energię mechaniczną.

3 Przed tym wykładem warto też przypomnieć sobie podstawowe pojęcia magnetostatyki. Pole magnetyczne przejawia się poprzez działanie siłą na poruszające się ładunki elektryczne. Pole to jest charakteryzowane wektorami indukcji magnetycznej B [Wb/m 2 lub Vs/m 2 lub T]. Do charakteryzowania pola magnetycznego stosuje się również pojęcie wektora pola magnetycznego H [A/m]. Pomiędzy natężeniem pola magnetycznego H i indukcją magnetyczną B istnieje związek: B = µh = µ r µ 0 H [Wb/m 2 lub T], gdzie µ o = 4π10-7 [H/m lub Vs/Am] przenikalność próżni, a µ r - przenikalność względna materiału (względem próżni), może być nawet tensorem.

4

5 Obwody magnetyczne stanowią jeden z głównych filarów mechatroniki dziedziny, która podobnie jak elektronika otacza nas coraz ściślej! Mechatronika obejmuje urządzenia od prostych przełączników i przekaźników po wysoce zintegrowane i precyzyjne systemy ruchu. Stanowią również istotne zagadnienie w elektrotechnice.

6 Przetworniki elektromechaniczne spotykamy w wielu dziedzinach techniki (od technik w medycynie do technik związanych z eksploracją kosmosu). Zagadnienie obwodów magnetycznych jest jednym z fundamentalnych w opisie działania i przy projektowaniu przetworników elektromechanicznych. Stałe pola magnetyczne wytwarzane są przez ładunek elektryczny w ruchu stacjonarnym, a ich efekt ujawnia się poprzez siłę jaką wywierają na niemal każdy poruszający się ładunek elektryczny. Zmienne pola magnetyczne, generowane przez niestacjonarny ruch ładunku działają na każdy, również nieruchomy, ładunek elektryczny.

7 W projektowaniu maszyn elektrycznych podstawę stanowią: prawo Faradaya prawo Ampère a i wzór Lorentza Dla obliczenia napięcia indukowanego w uzwojeniach maszyny stosujemy prawo Faradaya. Ma ono zastosowanie również do obliczania strat związanych z prądami wirowymi. Siła elektromotoryczna SEM czyli siła wymuszająca ruch ładunku elektrycznego w uzwojeniu zawierającym N zwoi wynosi: gdzie, Φ strumień magnetyczny, Ψ = NΦ strumień skojarzony (flux linkage), współczynnik k w < 1 uwzględnia fakt nieidealnego przenikania strumienia magnetycznego przez wszystkie zwoje.

8 Wyjaśnienie dlaczego indukcję magnetyczną nazywamy też gęstością strumienia magnetycznego.

9 Przykład 6.1. Zmienne pole magnetyczne o amplitudzie B max = 1 T, częstotliwości 50 Hz przenika 100-zwojowe uzwojenie o powierzchni przekroju S = 0,01 m 2 i współczynniku uzwojenia k w = 0,9. Oblicz wartość siły elektromotorycznej indukowanej w uzwojeniu. Rozw. Z prawa Faradaya w postaci: mamy związek: SEM = -k w N(d/dt)(B max Ssinωt) = -0,9 100(d/dt)(1Vs/m 2 0,01m 2 sin(2π50 rad s -1 t)) = (-90π V)cos(314 rad s -1 t) = -283cos(314rad s -1 t) V. Amplituda indukowanego napięcia wynosi zatem 283 V, a wartość skuteczna 283/2 0,5 V = 200 V.

10 Proste związki między jednostkami Jednostką strumienia magnetycznego jest Weber (1Wb), wyraźmy go przy pomocy innych jednostek: dφ/dt = d(b S)/dt = SEM -> T m 2 /s = V -> T = V s/m 2 Wb = [Φ] = [B] [S] = T m 2 = (V s/m 2 ) m 2 = V s. Widać też, że: T = Wb/m 2 = V s/m 2 ale również 1T mamy ze wzoru Lorentza: F = Qv B -> B = F/Qv > [B] = T = N/(C m/s) = (J/m)/(A m) = (J)/(A m 2 ) = (V A s)/(a m 2 ) = V s/m 2, zgadza się!

11 Analiza obwodów magnetycznych bazuje na założeniu, że stosowane materiały są liniowe i że wektory natężenia pola magnetycznego H oraz wektory indukcji magnetycznej B są współliniowe (mają zgodne kierunki). W praktyce założenia te są w dużym stopniu spełnione (choć nie zawsze). W analizie głównie wykorzystujemy bilans energetyczny oraz relacje między strumieniem magnetycznym a jego gęstością (indukcją magnetyczną). Istotna jest też relacja między natężeniem pola a tzw. siłą magnetomotoryczną.

12 Uogólnione przez Maxwella prawo Ampère a zawiera pochodną czasową ze strumienia indukcji elektrycznej D. Składnik stanowi tzw. prąd przesunięcia Maxwella i często w analizie maszyn elektrycznych pracujących przy niskich częstotliwościach jest pomijany.

13 Przykład 6.2. Oblicz prąd przesunięcia w warstwie izolacyjnej (między uzwojeniem a rdzeniem) o przenikalności ε r = 3, o grubości 0,3 mm i powierzchni 0,01 m 2. Rdzeń jest uziemiony a w uzwojeniu pojawia się potencjału = 400Vsin(2π50/s t). ε o = 8, F/m. Rozwiązanie. Natężenie pola elektrycznego: E max = 400V/0,3 mm = 1333 kv/m, Indukcja elektryczna: D = εe = ε r ε o E, D max = 3 8, As/Vm 1333 kv/m = 3, As/m 2 = 3, C/m 2 Ψ D = S D = 0,01m 2 3, As/m 2 sin(314t) = 3, As sin(314t) dψ D /dt = 314 3, A cos(314t) = Acos(314t) = 111 µacos(314t), Wartość skuteczna prądu przesunięcia przez izolację wynosi: 111µA/2 0,5 = 78,6 µa niewiele (mała pojemność i niska częstotliwość to i małe prądy przeładowywania a przez to też małe prądy przesunięcia!).

14 Przykład 6.3. Obliczmy siłę oddziaływania dwóch prostoliniowych i równoległych przewodów z prądem. Jeżeli w przewodzie o powierzchni przekroju S i długości l gęstość poruszającego się ładunku wynosi ρ, tworząc prąd o natężeniu I to mamy relację że: qv = ρslv = ρsvl = Il Ponieważ linie pola magnetycznego wytwarzanego przez każdy z przewodów z osobna są symetrycznymi kołami możemy łatwo uzyskać z prawa Ampère a równość: 2πrB 12 = µ o I 1 i podobnie 2πrB 21 = µ o I 2. Siła działająca na przewód z prądem I 2 wyniesie F 12 = B 12 I 2 l po podstawieniu µ o = 4π10-7 H/m i wartości B 12 = µ o I 1 /(2πr) otrzymamy: F 12 = 2I 1 I 2 l 10-7 /r N. Identycznie otrzymujemy F 21, jej wartość jest identyczna z F 12 ale zwrot przeciwny (jak akcja i reakcja!).

15 Przykład 6.3. F 12 = 2I 1 I 2 l 10-7 /r N przykład ten wiąże się z historyczną (nie praktyczną) definicją ampera.

16 Obwód Magnetyczny Obwodem magnetycznym nazywa się zamkniętą drogę, po której przebiega strumień magnetyczny, drogą tą zwykle jest materiał o dużej przenikalności magnetycznej przyczyniając się do uzyskania dużej indukcji magnetycznej. Analizując układ w którym prąd przesunięcia dd/dt jest zerowy lub do pominięcia możemy korzystać z prawa Ampère a w postaci bez tego członu: z której wynika, że całka po krzywej zamkniętej z natężenia pola magnetycznego H równa jest sumie (całce z) prądów przenikających powierzchnię rozpiętą na tej krzywej. W przypadku uzwojeń maszyn elektrycznych sumą tą jest tzw. przepływ Θ = NI, nazywany też siłą magnetomotoryczną (SMM = MMF = F m ) i wyrażany w amperach A (czasem w amperozwojach Az) bo N liczba zwoi jest wielkością niemianowaną. Jest to iloczyn natężenia prądu i ilości zwoi z tym prądem otoczonych krzywą całkowania pola H. Stwierdzenie to nazywamy prawem przepływu.

17 Pomiędzy natężeniem pola magnetycznego H i indukcją magnetyczną B istnieje związek: B = µh = µ r µ 0 H [Wb/m 2 lub T] gdzie µ o = 4π10-7 H/m przenikalność próżni, a µ r - przenikalność względna materiału (względem próżni). Olbrzymia wartość µ r materiałów ferromagnetycznych oznacza możliwość uzyskiwania dużych gęstości pól indukcji magnetycznej B przy małym prądzie w strukturach elektromagnetycznych. W konsekwencji wiele elektromechanicznych urządzeń zawiera rdzenie wykonane z takich materiałów celem osiągnięcia odpowiednio dobrych parametrów. Koncentrowanie się silnego pola indukcji B w materiałach o dużej przenikalności jest analogiczne do koncentrowania się natężenia prądu elektrycznego w materiałach (i obwodach) o dużej przewodności.

18 W prawie przepływu całkę z H dl można podzielić na takie odcinki całkowania, że całka zamienia się na sumę iloczynów: Prosty obwód magnetyczny

19 Do uproszczonego prawa przepływu NI = H 1 l 1 + H 2 l (jeszcze nie p. Ohma) wprowadzimy strumień Φ (coś na podobieństwo prądu w obwodach elektrycznych). Ciągłość strumienia Φ (podobnie jak ciągłość prądu) można zapisać: Φ = B 1 S 1 = B 2 S 2 =... = µ 1 H 1 S 1 = µ 2 H 2 S 2 =... Jeżeli dla każdego n H n S n to: Φ = B 1 S 1 = B 2 S 2 =... = µ 1 H 1 S 1 = µ 2 H 2 S 2 =... Otrzymana równość jest już prawem Ohma dla obwodu magnetycznego, w którym R m = NI/Φ nazywamy reluktancją, [R m ] = [NI/Φ] = A/Vs = 1/H G m = Φ/NI nazywamy permeancją, jest to odwrotność reluktancji.

20 Dla średniej linii indukcji magnetycznej (linia przerywana na rysunku) prawo przepływu w postaci: H 1 l 1 + H 2 l H n l n = NI = Θ, przypomina napięciowe prawo Kirchhoffa. Podobieństwo takie upoważnia do tego, że H n l n nazywamy spadkami potencjału (napięcia) magnetycznego, NI (SMM) jest siłą magnetomotoryczną, Podstawiając Φ/(µ n S n ) za H n otrzymaliśmy prawo Ohma dla obwodu magnetycznego. Strumień Φ jest tu odpowiednikiem natężenia prądu. Z prawa Ohma dla obwodu magnetycznego wynika, że dla danego przepływu Θ = NI duży strumień Φ w obwodzie uzyskujemy przy małych wartościach R m. Małe wartości R m wykazują materiały o dużym współczynniku przenikalności magnetycznej µ. Zatem nic dziwnego, że głównym oporem magnetycznym, reluktancją, w obwodach magnetycznych są szczeliny powietrzne. Ponadto R m rośnie z długością l, i maleje z przekrojem S rdzenia.

21 Analogie między obwodami elektrycznymi i magnetycznymi Strumień w reluktancji magazynowanie, prąd w rezystorze tracenie energii <- koniec analogii. W uproszczonej i często stosowanej analizie przyjmowane są następujące założenia: a) Strumień znajduje się całkowicie w rdzeniu i wszystkie zwoje obejmują cały strumień magnetyczny. b) Gęstość strumienia magnetycznego (indukcja magnetyczna) jest stała na poprzecznym przekroju rdzenia. Analogia do powszechnie znanych obwodów elektrycznych ułatwia inżynierię obwodów magnetycznych. 3 proste przykład poniżej:

22 Przykład 6.4. Oblicz strumień Φ, gęstość strumienia B i natężenie pola magnetycznego H w obwodzie magnetycznym pokazanym na rysunku, z rdzeniem o przenikalności µ r = Obliczamy stosując założenia, że pole w rdzeniu jest jednorodne i nie opuszcza rdzenia przenika wszystkie zwoje. Rozwiązanie. Siła magnetomotoryczna F m = Ni = 500 0,1 A = 50 Az (albo 50 A). Średnia droga strumienia magnetycznego l = 4 0,09 m = 0,36 m. Pole przekroju poprzecznego rdzenia A = 0,01 m 0,01 m = 0,0001 m 2 Reluktancja R m = l/(µa) = l/(µ r µ 0 A) = 0,36/(1000 4π ,0001) = 2, Az/Wb. Strumień magnetyczny Φ = F m /R m = (50 Az)/(2, Az/Wb) = 1, Wb. Gęstość strumienia B = Φ/A = (1, Wb)/(0,0001 m 2 ) = 0,175 Wb/m 2 = 0,157 T. Natężenie pola magnetycznego H = B/µ = B/µ r µ 0 = (0,175 Wb/m 2 )/(1000 4π 10-7 H/m) = 139 Az/m. Zastosowane uproszczenia jak widać pozwalają na łatwe wyliczenie przybliżonych wielkości i analizę układu. W projektowaniu wymagana jest jednak większa precyzja i rozwiązywanie równań 3-wymiarowych.

23 Przykład 6.5. Oblicz prąd w uzwojeniu zawierającym 95 zwoi, zapewniający amplitudę indukcji magnetycznej (przebiegu sinusoidalnego) w szczelinie powietrznej B sz = 0,82 T w pewnej maszynie elektrycznej. W obliczeniach założyć, że przenikalność rdzenia magnetycznego jest µ Fe = nieskończona w porównaniu z przenikalnością powietrza µ 0 =4π 10-7 H/m. Szerokość szczeliny wynosi 3,5 mm. Obliczyć reluktancję szczeliny przy a = b = 0,1 m. Rozwiązanie. Przy założeniu µ Fe =, reluktancja rdzenia wynosi zero, podobnie spadki potencjału magnetycznego H n l n w obszarze rdzenia są równe zero. Zatem cała siła magnetomotoryczna NI = Θ odkłada się w szczelinie: Θ = NI = H sz l sz = (B sz /µ sz )l sz (B sz /µ sz )l sz = (0,82/(4π10-7 )) (3, ) A (lub Az) I = Θ/N = (0,82/(4π )) 3,510-3 = 24 A - jest to amplituda natężenia prądu. Aby obliczyć reluktancję szczelin należy oszacować efektywny jej przekrój, w tym celu przyjmuje się, że przekrój szczeliny S sz = (a + l sz ) (b + l sz ) -> R m sz = l sz /(µ 0 S sz ) W praktyce od około 70 do 90% całej siły magnetomotorycznej spada w szczelinie, zatem dla dokładnych obliczeń jednak należy uwzględniać pozostałe 10 do 30% spadku mającego miejsce w rdzeniach maszyn elektrycznych.

24 Przykład 6.6. Mając układ magnetyczny z dwoma szczelinami jak na rysunku, przedstawić układ zastępczy. Rozwiązanie. Przy założeniu µ =>, reluktancja rdzenia jest do zaniedbania wynosi zero. Siła magnetomotoryczna F m = SMM = Ni, Reluktancje wynoszą: R m sz1 = l sz1 /(µ 0 S sz1 ), R m sz2 = l sz2 /(µ 0 S sz2 ), Strumień magnetyczny w szczelinie 1: Φ 1 = Ni/R m sz1 = Niµ 0 S sz1 /l sz1 Φ 2 = Ni/R m sz2 = Niµ 0 S sz2 /l sz2 Całkowity strumień: Φ = Φ 1 + Φ 2

25 Energia w obwodach magnetycznych Jeżeli potrafimy wyznaczyć energię obwodu magnetycznego w funkcji odległości między jego elementami to pochodna energii po odległości między dwoma elementami daje wyrażenie na siłę z jaką się one przyciągają, może to być siła udźwigu elektromagnesu.

26 Przykład 6.7. Posługując się układem na rysunku i prawami Kirchhoffa wyprowadzić wzór na energię gromadzoną w indukcyjności L. Rozwiązanie. Z definicji indukcyjności mamy: U L = L(di/dt). Po włączeniu wyłącznika W, z napięciowego prawa KIrchhoffa mamy: U = Ri + L(di/dt). Mnożąc tę równość stronami przez idt otrzymujemy: Uidt = Ri 2 dt + Lidi. Iloczyn Uidt jest porcją energii traconej przez źródło napięcia U w czasie dt, iloczyn Ri 2 dt jest energią zamienianą na ciepło w rezystorze R w czasie dt, iloczyn Lidi jest energią gromadzoną w indukcyjności L w czasie dt. Całkowitą energię zgromadzoną w polu magnetycznym cewki W L otrzymamy całkując iloczyn Lidi od zerowej wartości prądu do wartości ustalonej I = U/R. Wymiar [W L ] = [L][I 2 ] = 1 (Vs/A) A 2 = 1 VAs = 1 J. Warto przy okazji odnotować, że podobieństwo wzoru na energię W L do wzorów na energię kinetyczną w układach mechanicznych mv 2 /2 lub Jω 2 /2 jest podstawą do modelowania analogowego (symulacji) układów mechanicznych za pomocą układów elektrycznych. Indukcyjność w obwodzie elektrycznym jest elementem wykazującym inercję (bezwładność).

27 Siła przyciągania elektromagnesu W wielu urządzeniach elektromagnesy są stosowane w celu wytworzenia odpowiedniej siły. Spotykamy elektromagnesy w podnośnikach elektromagnetycznych służących do podnoszenia ciężarów czy w stycznikach i przekaźnikach do przesterowania styków. Podczas przemieszczania zwory wykonywana jest praca z użyciem siły F. Praca równa jest zmianie energii pola magnetycznego elektromagnesu. Energia pola magnetycznego wyraża się przez: W m = Li 2 /2. Indukcyjność z definicji występuje w wyrażeniu na indukowaną siłę elektromotoryczną E = -L(di/dt), ale też z prawa Faradaya otrzymujemy E = - N(dΦ/dt), gdzie N jest liczbą zwoi otaczających strumień Φ. Z analizy obwodów magnetycznych pamiętamy, że Φ = Ni/R m = NiµS/l - dla prostego układu bez szczeliny. Zatem możemy zapisać E = -L(di/dt) = - N(dΦ/dt) = -(N 2 µs/l)(di/dt), z czego wynika, że L = N 2 µs/l. Więc energia pola magnetycznego daje się zapisać jako W m = (N 2 µs/l) i 2 /2. Wykorzystajmy jeszcze związek między indukcją magnetyczną B a prądem i : µ H = µ Ni/l; B = µ Ni/l i wstawmy za i wyrażenie i = Bl/(µ N) do wzoru na W m. W m = (N 2 µs/2l) (Bl) 2 /(µ N) 2 = B 2 Sl/(2µ) = B 2 V/(2µ) = HBV/2. Warto odnotować, że energia pola magnetycznego to iloczyn B 2 i objętości przestrzeni, w której rezyduje indukcja B, podzielony przez 2µ.. Aby z tego wyrażenia obliczyć siłę zastosujmy rozumowanie: dw = (dw/dl)dl = Fdl: F = dw m /dl F = (BVdB/dl)/µ + B 2 S/(2µ)

28 Siła przyciągania elektromagnesu gdy szczelina jest wyzerowana

29 Siła przyciągania elektromagnesu gdy szczelina jest mała ale nie zerowa.

30 Indukcja wzajemna określa sprzężenie magnetyczny między uzwojeniami powodowane ich wzajemną bliskością i orientacją. Indukcja wzajemna oznaczana jest symbolem M i zdefiniowana równością: u b = Mdi a /dt Kropki na rysunku (i na schematach) oznaczają końcówki cewek o zgodnej polaryzacji (zgodnej fazie napięć). W cewce, gdy płynie przez nią prąd zmienny, indukowane jest też napięcie za sprawą samoindukcji. u a = L a di a /dt Zatem napięcie wymuszające prąd i a gdy zaciski uzwojenia wtórnego są rozwarte spełnia równość: u a = ir + L a di a /dt. Gdy w uzwojeniu wtórnym popłynie prąd to napięcie wymuszające ma do pokonania jeszcze jedno obciążenie i w zakresie liniowym całego układu mamy u a = ir + L a di a /dt + Mdi b /dt.

31 Czy można analizować układy sprzężone przy pomocy układów zastępczych? Owszem, można to robić stosując tzw. źródła zależne (źródła sterowane): ε 1 = - L 1 di 1 /dt ± Mdi 2 /dt ε 2 = - L 2 di 2 /dt ± Mdi 1 /dt Pierwszy człon po prawej stronie obu równań pochodzi od samoindukcji danej cewki, a drugi od jej indukcyjności wzajemnej z drugą cewką. Znak drugiego członu, zależnie od sposobu w jaki strumień magnetyczny jednej cewki przenika drugą. Oczywiście w obszarze liniowym napięć i prądów analizowanego układu dopisywane równania (np. jak zależy dana siła EM od prądu w innej części układu) są liniowe. Dla przebiegów sinusoidalnych, w zapisie zespolonym mamy: ± MdI 2 /dt = ±jωmi 2 ± MdI 1 /dt =±jωmi 1

32 Na marginesie dodajmy, że oprócz indukcyjności wzajemnej mogą też występować pojemności wzajemne. Taką sytuację można spotkać w wiązkach przewodów elektrycznych czy w lampach elektronowych, gdzie występuje wiele elektrod jedna obok drugiej. Jeżeli na jedną z takich elektrod wprowadzany jest ładunek elektryczny to jego pole wyindukuje pewien rozkład ładunku na pozostałych i będzie wpływać na ich potencjały elektryczne. W układach wysokich częstotliwości takie pojemności mogą stanowić małą impedancję: 1/jωC i znaczną konduktancję: jωc, odpowiedzialną za przenikanie sygnałów pomiędzy obwodami elektrycznymi. Innymi słowy pojemności wzajemne (czasem bardzo niepożądane) mogą sprzęgać ze sobą odizolowane od siebie obwody elektryczne.

33 Liniowy sensor położenia z transformatorem różnicowym. W układzie obok od położenia ruchomego rdzenia zależą wartości indukcji wzajemnych dwóch uzwojeń wtórnych z uzwojeniem pierwotnym - M 1 i M 2. Uzwojenia wtórne 1 i 2 są połączone szeregowo ale w taki sposób, że ich siły elektromotoryczne są w przeciwfazie: u out = (M 1 M 2 )di/dt. Gdy w uzwojeniu pierwotnym mamy wymuszenie sinusoidalne to amplituda sygnału wyjściowego u out będzie zależała od położenia rdzenia. W pozycji zerowej u out będzie równe zeru. Sensory położenia tego typu są projektowane tak aby M 1 M 2 było liniową funkcja przemieszczenia.

34 Reluktancyjny sensor przemieszczenia i prędkości. Bardzo prostym w działaniu jest sensor w postaci magnesu trwałego z nawiniętym na nim uzwojeniem. Kiedy ferromagnetyczne klocki przelatują między biegunami magnesu trwałego zmienia się strumień magnetyczny. Dzieje się tak ponieważ reluktancja obwodu magnetycznego maleje gdy klocek ferromagnytyczny zmniejsza rozmiary szczeliny i rośnie gdy klocek opuszcza bieguny magnesu trwałego. W uzwojeniu pojawia się siła elektromotoryczna zgodnie z prawem Faradaya: e = -dφ/dt.

35 Energia i ko-energia W praktyce często (zwłaszcza w zakresie większych natężeń pola magnetycznego) zależność pomiędzy strumieniem skojarzonym Ψ a natężeniem prądu jest nieliniowe. Wynika to z faktu, że materiały ferromagnetyczne (z których wykonywane są rdzenie magnetyczne) mają w tym względzie nieliniowe charakterystyki. W konsekwencji indukcyjność L, nie może być stała, ale zależy od natężenia pola magnetycznego i proste wyrażenie U = Ldi/dt ze stałym L nie może być stosowane swobodnie. Wówczas dogodniej jest opierać analizę na bilansie energetycznym. Energia magnetyczna W mag możemy wyrazić jako całkę z mocy p = ei gdzie siła elektromotoryczna e = dψ/dt, e = d(k w NΦ)/dt, czyli: W mag = eidt lub: W mag = (dψ/dt)idt = idψ W mag = i Ψ - W mag = Ψdi to dopełnienie do iloczynu i Ψ nazywamy ko-energią (czasem użyteczną).

36 Energia i ko-energia Okazuje się, że energia i ko-energia są sobie równe gdy zależność między Ψ a i (czy między Φ a F m ) może być uznana za liniową (lub liniową w przybliżeniu). Natomiast małe zmiany energii i ko-energii są sobie równe nawet przy nieliniowej zależności strumień skojarzony natężenie prądu.

37 Przykład 6.8. Wyliczyć energię i ko-energię oraz przyrostową liniową indukcyjność L cewki z rdzeniem. Wyliczyć również napięcie na zaciskach cewki mając dane: zależność między prądem a strumieniem skojarzonym Ψ w postaci i = Ψ + 0,5 Ψ 2 ; nominalną wartość Ψ = Ψ o = 0,5 Vs; R = 1 Ω; i(t) = 0, ,01sin(400t). Rozwiązanie. 1) Energia i ko-energia: W mag = idψ = (Ψ + 0,5Ψ 2 )dψ = Ψ 2 /2 + Ψ 3 /6, podstawiając do tego wyrażenia nominalną wartość strumienia skojarzonego Ψ 0 = 0,5 Vs otrzymujemy: W mag (Ψ = Ψ 0 ) = 0,5 2 /2 + 0,5 3 /6 = 0,1458 J. W mag = iψ W mag, i = Ψ 0 + 0,5 Ψ 0 2 = 0,5 + 0,5(0,5) 2 = 0,625 A. Zatem W mag = 0,625(0,5) - 0,1458 = 0,1667 J. 2) Indukcyjność przyrostowa L = dψ/di = 1/(di/dΨ) = 1/[(d/dΨ)(Ψ + 0,5Ψ 2 ) = 1/(1 + Ψ) w otoczeniu Ψ 0 = 0,5 Vs, L = 1/(1 + 0,5) = 0,667 H (w otoczeniu i = 0,625 A). 3) u = ir + L di/dt = [0, ,01sin(400t)] 1 + 0,667 4cos(400t) = 0, ,01sin(400t) + 2,667sin(400t + 90 ) = 0, ,667sin(400t + 89,8 ). Ten przykład ilustruje możliwość linearyzacji równań w zagadnieniach, w których zmiany pewnej wielkości (tu prądu i = 0,01 A) są małe w porównaniu do wartości stałej wokół której te zmiany zachodzą (tu i 0 = 0,625 A).

38 Nomogram do projektowania transformatorów sieciowych

39 Wyrażenie H = B/µ [A/m] sugeruje, że wielkość wektora H jest niezależna od własności magnetycznych środowiska. I formalnie zależy od wygenerowanego natężenia prądu w uzwojeniu i geometrii tego uzwojenia. Jednak gdy ustaloną porcje energii próbujemy zamienić na energię pola magnetycznego to okazuje się, że wygenerowany prąd (dla tej samej porcji energii) zależy od środowiska, a zatem i wielkość wektora H!

40 E-E-M. Lista-06 1) Wychodząc z wyrażeń na napięcie na zaciskach uzwojenia: u = NdΦ/dt i u = Ldi/dt pokazać, że L = N 2 /R m. Gdzie reluktancja R m = Ni/Φ. 2) Mając dane układu magnetycznego pokazanego obok: N = 1000 zwoi, i = 10 A, µ r ->, l sz = 0,01m, S sz = 0,1 m 2. Oblicz strumień magnetyczny i gęstość strumienia w szczelinie. 3) Określić indukcyjność i magazynowaną energię magnetyczną w układzie obok. 4) Zakładając, że w szczelinie układu z zadania 3 występuje indukcja magnetyczna (gęstość strumienia magnetycznego) B(t) = 0,6 sin(314t) Wb/m 2, Oblicz indukowane napięcie na uzwojeniu. 5) Oblicz siłę z jaką układ z zadania 3 stara się zmniejszyć szczelinę.