Fizyka układów planetarnych. Ziemia, Księżyc. Wykład 2

Podobne dokumenty
Fizyka układów planetarnych. Merkury. Wykład 5

Fizyka układów planetarnych. Wenus. Wykład 3

Sztuczny satelita Ziemi. Ruch w polu grawitacyjnym

14 POLE GRAWITACYJNE. Włodzimierz Wolczyński. Wzór Newtona. G- stała grawitacji 6, Natężenie pola grawitacyjnego.

Egzamin maturalny z fizyki i astronomii 5 Poziom podstawowy

Rotacja. W układzie związanym z planetą: siła odśrodkowa i siła Coroilisa. Potencjał efektywny w najprostszym przypadku (przybliżenie Roche a):

Fizyka układów planetarnych. Mars. Wykład 4

Fizyka i Chemia Ziemi

Fizyka układów planetarnych II. Uran i Neptun. Wykład 1

Ziemia jako planeta w Układzie Słonecznym

Pola Magnetyczne w Układzie Słonecznym

Astronomia. Znając przyspieszenie grawitacyjne planety (ciała), obliczyć możemy ciężar ciała drugiego.

Fizyka i Chemia Ziemi

14R2 POWTÓRKA FIKCYJNY EGZAMIN MATURALNYZ FIZYKI I ASTRONOMII - II POZIOM ROZSZERZONY

Ruchy planet. Wykład 29 listopada 2005 roku

Grawitacja - powtórka

Obraz Ziemi widzianej z Księżyca

Prawo powszechnego ciążenia, siła grawitacyjna, pole grawitacyjna

Układ Słoneczny Układ Słoneczny

pobrano z serwisu Fizyka Dla Każdego zadania fizyka, wzory fizyka, matura fizyka

Ruch obiegowy Ziemi. Ruch obiegowy Ziemi. Cechy ruchu obiegowego. Cechy ruchu obiegowego

Saturn. Voyager 2, 21 lipiec1981

Satelity Ziemi. Ruch w polu grawitacyjnym. dr inż. Stefan Jankowski

( W.Ogłoza, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, Pracownia Astronomiczna)

14-TYP-2015 POWTÓRKA PRÓBNY EGZAMIN MATURALNY Z FIZYKI I ASTRONOMII ROZSZERZONY

Aktualizacja, maj 2008 rok

Podstawy fizyki subatomowej. 3 kwietnia 2019 r.

Ziemia. jako obiekt fizyczny. Tomasz Sowiński Centrum Fizyki Teoreytcnzej PAN

41R POWTÓRKA FIKCYJNY EGZAMIN MATURALNY Z FIZYKI I ASTRONOMII. POZIOM ROZSZERZONY (od początku do końca)

Teoria ruchu Księżyca

ELEMENTY GEOFIZYKI. Atmosfera W. D. ebski

Ruch obrotowy bryły sztywnej. Bryła sztywna - ciało, w którym odległości między poszczególnymi punktami ciała są stałe

Księżyc to ciało niebieskie pochodzenia naturalnego.

Analiza spektralna widma gwiezdnego

Wstęp do astrofizyki I

ARKUSZ PRÓBNEJ MATURY Z OPERONEM FIZYKA I ASTRONOMIA

Synteza jądrowa (fuzja) FIZYKA 3 MICHAŁ MARZANTOWICZ

Fizyka. Kurs przygotowawczy. na studia inżynierskie. mgr Kamila Haule

GRAWITACJA MODUŁ 6 SCENARIUSZ TEMATYCZNY LEKCJA NR 2 FIZYKA ZAKRES ROZSZERZONY WIRTUALNE LABORATORIA FIZYCZNE NOWOCZESNĄ METODĄ NAUCZANIA.

Fizyka. Kurs przygotowawczy. na studia inżynierskie. mgr Kamila Haule

FIZYKA-egzamin opracowanie pozostałych pytań

Wykład 5 - całki ruchu zagadnienia n ciał i perturbacje ruchu keplerowskiego

Podstawy fizyki sezon 1 VII. Pole grawitacyjne*

Pozorne orbity planet Z notatek prof. Antoniego Opolskiego. Tomasz Mrozek Instytut Astronomiczny UWr Zakład Fizyki Słońca CBK PAN

Sprawdzian Na rysunku przedstawiono siłę, którą kula o masie m przyciąga kulę o masie 2m.

1. Obserwacje nieba 2. Gwiazdozbiór na północnej strefie niebieskiej 3. Gwiazdozbiór na południowej strefie niebieskiej 4. Ruch gwiazd 5.

Wykład 2 - zagadnienie dwóch ciał (od praw Keplera do prawa powszechnego ciążenia i z powrotem..)

Obliczanie pozycji obiektu na podstawie znanych elementów orbity. Rysunek: Elementy orbity: rozmiar wielkiej półosi, mimośród, nachylenie

ENCELADUS KSIĘŻYC SATURNA. Wojciech Wróblewski Źródło: en.wikipedia.org

PROSZĘ UWAŻNIE SŁUCHAĆ NA KOŃCU PREZENTACJI BĘDZIE TEST SPRAWDZAJĄCY

DYNAMIKA dr Mikolaj Szopa

Klimat na planetach. Szkoła Podstawowa Klasy VII-VIII Gimnazjum Klasa III Doświadczenie konkursowe 2

Grawitacja. Wykład 7. Wrocław University of Technology

Tajemnice Srebrnego Globu

Grawitacja + Astronomia

ver grawitacja

Układ słoneczny. Rozpocznij

RUCH ROTACYJNY ZIEMI. Geodezja Satelitarna

25 POWTÓRKA FIKCYJNY EGZAMIN MATURALNY Z FIZYKI I ASTRONOMII POZIOM ROZSZERZONY. (od początku do prądu elektrycznego)

1.6. Ruch po okręgu. ω =

EGZAMIN MATURALNY Z FIZYKI I ASTRONOMII

Aktywność magnetosfery i zaburzenia w wietrze słonecznym.

W poszukiwaniu życia pozaziemskiego

Podstawy fizyki wykład 5

Saturn i jego pierścienie

Ruch pod wpływem sił zachowawczych

4π 2 M = E e sin E G neu = sin z. i cos A i sin z i sin A i cos z i 1

Wstęp do astrofizyki I

b. Ziemia w Układzie Słonecznym sprawdzian wiadomości

Zderzenia. Fizyka I (B+C) Wykład XVI: Układ środka masy Oddziaływanie dwóch ciał Zderzenia Doświadczenie Rutherforda

Teoria Wielkiego Wybuchu FIZYKA 3 MICHAŁ MARZANTOWICZ

Wykład 5 Widmo rotacyjne dwuatomowego rotatora sztywnego

Bryła sztywna. Fizyka I (B+C) Wykład XXIII: Przypomnienie: statyka

Energia wody. Mikołaj Szopa

Odp.: F e /F g = 1 2,

Grawitacja i astronomia, zakres podstawowy test wiedzy i kompetencji ZADANIA ZAMKNIĘTE

EKOLOGIA OGÓLNA WBNZ 884. Wykład 2 Ziemia jako środowisko życia

4. Ruch obrotowy Ziemi

Fizyka Pogody i Klimatu, zima 2017 Dynamika: wykład 1

Układ Słoneczny. Powstanie Układu Słonecznego. Dysk protoplanetarny

GEOGRAFIA FIZYCZNA ŚWIATA. Tomasz Kalicki.

Życie w Układzie Słonecznym I

LVII Olimpiada Astronomiczna 2013/2014 Zadania zawodów III stopnia

Geodezja fizyczna. Potencjał normalny. Potencjał zakłócajacy. Dr inż. Liliana Bujkiewicz. 8 listopada 2018

PARAMETRY I DANE ORBITALNE

Podstawy fizyki sezon 1 VII. Pole grawitacyjne*

Fizyka współczesna Co zazwyczaj obejmuje fizyka współczesna (modern physics)

autor: Włodzimierz Wolczyński rozwiązywał (a)... ARKUSIK 13 RUCH OBROTOWY BRYŁY SZTYWNEJ. CZĘŚĆ 3

Opis ruchu obrotowego

Uogólniony model układu planetarnego

Wstęp do Geofizyki. Hanna Pawłowska Instytut Geofizyki, Wydział Fizyki, Uniwersytet Warszawski

Układ słoneczny, jego planety, księżyce i planetoidy

Aplikacje informatyczne w Astronomii. Internet źródło informacji i planowanie obserwacji astronomicznych

Podstawy Procesów i Konstrukcji Inżynierskich. Dynamika

Kinematyka: opis ruchu

Prawda/Fałsz. Klucz odpowiedzi. Uwaga: Akceptowane są wszystkie odpowiedzi merytorycznie poprawne i spełniające warunki zadania. Zad 1.

Falowanie czyli pionowy ruch cząsteczek wody, wywołany rytmicznymi uderzeniami wiatru o powierzchnię wody. Fale wiatrowe dochodzą średnio do 2-6 m

Bryła sztywna. Fizyka I (B+C) Wykład XXI: Statyka Prawa ruchu Moment bezwładności Energia ruchu obrotowego

Budowa atmosfery ziemskiej. Atmosfera składa się z kilku warstw TROPOSFERA STRATOSFERA MEZOSFERA TERMOSFERA EGZOSFERA

Transkrypt:

Fizyka układów planetarnych Ziemia, Księżyc Wykład 2

Voyager 1, 1990 Źródło: NASA

parametr śr. promień masa śr. gęstość śr. przyspiesz. graw. wartość 6370 km 6 10 24 kg 5,5 g cm - 3 9,8 m s - 2 albedo 0,367 śr. temp. powierzchni 16 C (288 K) Ciśnienie atm. (poziom morza) 1013 hpa Źródło: NASA

parametr wartość styczeń lipiec 147 mln km 152 mln km mimośród (zakres zmian) peryhelium (3 I) aphelium (4 VII) średnia pr. orbit. 0,0167 (0,00 0,07) 147 10 6 km 152 10 6 km 39 km s - 1 32'31" 31'27" Źródło: Internet

doba gwiazdowa (1-2) słoneczna (1-3) prędkość lin. na równiku (Wè E) wartość 23 h 56 m 04 s 24 h 00 m 00 s 1670 km/h Źródło: P.Bond: Exploring the Solar System/Wikipedia

Źródło: gnomonika.pl

Atmosfera grubość ok. 100 km masa ok. 5 10 18 kg (ok. 10-6 masy planety) miejsce skomplikowanych procesów termodynamicznych i dynamiki płynów utrzymywana przez ziemską grawitację Źródło: NASA

Źródło: NASA Atmosfera Aby cząstka gazu mogła opuścić planetę (po orbicie parabolicznej), jej prędkość musi być większa lub równa II prędkości kosmicznej: v v p = 2GM p R p, gdzie G stała grawitacji, M p masa planety, R p jej promień. Cząstki (gazu idealnego) posiadają prędkości opisane prawem Maxwella-Boltzmanna: " d N N = 4v2 π v exp v 2 " % % $ ' 3 $ o # v o & ' dv, # & gdzie dn liczba cząstek o prędkościach z przedziału (v,v + dv), N liczba wszystkich cząstek, v o najbardziej prawdopodobna wartość prędkości zależna od temperatury T i masy cząstek m v o = 2kT m.

Atmosfera Całkując rozkład Maxwella-Boltzmanna od v p do nieskończoności otrzymujemy liczbę cząstek, które są w stanie opuścić atmosferę planety: N p N = 2 # u & % exp( u2) +1 Φ( 2u) (, $ ' gdzie π u 2 = m 2kT v 2 p, Φ(x) = 1 2π Przykładowe wartości N p /N: x " exp 1 % $ # 2 y2 'dy. & Księżyc Ziemia (górna atm.) H 2 0,5 10-5 N 2 10-7 10-73 Źródło: NASA

Skład azot (78%) tlen (21%) argon (0.9%) inne Źródło: Wikipedia

Strefy troposfera (konwekcja, do 8 km na biegunach i 18 km na równiku, 80% masy atmosfery, prawie cała zawartość pary wodnej, zachodzi w niej większość zjawisk pogodowych) stratosfera (do 50 km, podgrzewanie przez UV, warstwa ozonowa) mezosfera (50 85 km, w górnej części gaz zjonizowany przez promieniowanie wysokoenergetyczne głównie ze Słońca) jonosfera (85 2000 km, gaz zjonizowany) o termosfera (85 700 km, zorze) o granica Kármána (100 km) o egzosfera (>700 km, praktycznie próżnia, głownie uciekające H i He, także śladowe ilości O) Źródło: Internet

Źródło: Wikipedia

Geoida powierzchnia ekwipotencjalna pola grawitacyjnego przechodząca przez średni poziom oceanów opisuje rozkład masy w bryle planety. potencjał pola grawitacyjnego: φ = GM r, gdzie M masa będąca źródłem potencjału, r odległość od źródła pola. różni się od elipsoidy obrotowej o ±100 m Źródło: ESA/GOCE

Moment bezwładności Jeżeli masa m jest rozłożona w sposób ciągły w objętości V, to moment bezwładności ciała względem dowolnej osi wynosi: I = r 2 d m = r 2 ρ dv, gdzie r to odległość elementu masy dm o objętości dv od osi obrotu, ρ gęstość. Dla jednorodnej kuli o masie M i promieniu R: I = 2 5 MR2. Zatem parametr I = 0, 4. 2 MR Dla Ziemi pomiary wskazują na wartość tego parametru równą 0,33, co świadczy o niejednorodności i wzroście ρ wraz z głębokością.

Skorupa 5 40 km, 3 2,7 g cm -3 SiO 2 (60%), Al 2 O 3 (16%), CaO 6,4% Płaszcz górny do gł. ok. 400 km, 3,3 g cm -3 SiO 2 (46%), MgO (38%), FeO (7,5%) Płaszcz dolny do gł. ok. 2900 km, 5 6 g cm -3, 50% masy Płynne jądro zewnętrzne ok. 11 g cm -3, Fe, Ni, S, Si, 31% masy grubość ok. 2000 km, wiry konwekcyjne Stałe jądro wewnętrzne ok. 6000 K, do 18 g cm -3, Fe, Ni rotuje szybciej niż reszta planety o 0,3 0,5 /rok promień ok. 1200 km, 1,7% masy Źródło: Wikipedia

Źródło: Nature, 377, 203-209 (1995). Źródło: Wikipedia

Zmienne pole magnetyczne zmiany położenia biegunów krótko czasowe zmiany natężenia: 1 5%, deformacja magnetosfery przez wiatr słoneczny, zmiany w jonosferze np. wskutek pływów długoczasowe zmiany natężenia: związane z przesuwaniem się biegunów magnetycznych w skali geologicznej natężenie cały czas się zmienia (teraz słabnie o ok. 5 10% na stulecie), a co 10 5 10 6 lat dochodzi do przebiegunowania Źródło: Wikipedia

natężenie pola magnetycznego è czas [10 3 lat] Zmienne pole magnetyczne zmiany położenia biegunów krótko czasowe zmiany natężenia: 1 5%, deformacja magnetosfery przez wiatr słoneczny, zmiany w jonosferze np. wskutek pływów długoczasowe zmiany natężenia: związane z przesuwaniem się biegunów magnetycznych w skali geologicznej natężenie cały czas się zmienia (teraz słabnie o ok. 5 10% na stulecie), a co 10 5 10 6 lat dochodzi do przebiegunowania Źródło: NASA

czas [mln lat] Zmienne pole magnetyczne zmiany położenia biegunów krótko czasowe zmiany natężenia: 1 5%, deformacja magnetosfery przez wiatr słoneczny, zmiany w jonosferze np. wskutek pływów długoczasowe zmiany natężenia: związane z przesuwaniem się biegunów magnetycznych w skali geologicznej natężenie cały czas się zmienia (teraz słabnie o ok. 5 10% na stulecie), a co 10 5 10 6 lat dochodzi do przebiegunowania Źródło: Wikipedia

wiatr słoneczny fala uderzeniowa MAGNETOSFERA Źródło: Internet

Rekoneksja linii pola magnetycznego Źródło: ESA/ATG medialab Źródło: NASA

Pasy radiacyjne Van Allena wewnętrzny: 1000 5000 km, głównie elektrony i protony z wiatru słonecznego zewnętrzny: 15 25 tys. km, głównie elektrony trzeci, efemeryczny, pojawia się między dwoma ww. pasami po silnej erupcji słonecznej anomalia południowoatlantycka następstwo asymetrii rozkładu pola magnetycznego Źródło: NASA

Near Earth Asteroid Rendezvous Spacecraft (NEAR), 1998 Źródło: NASA

parametr Księżyc Ziemia śr. promień 1740 km 6370 km masa 0,07 10 24 kg 6 10 24 kg śr. gęstość 3,3 g cm - 3 5,5 g cm - 3 śr. przysp. grawit. 1,6 m s - 2 9,8 m s - 2 albedo 0,12 0,367 temp. powierzchni 40 400 K 185 331 K Ciśnienie atm. (przy powierzchni) 1013 hpa Źródło: NASA

parametr wartość półoś wielka 384 10 3 km okres syderyczny 27,32 d (c 1 è d 1 ) okres synodyczny 29,53 d (c 1 è d 2 ) mimośród 0,0554 perygeum 362 10 3 km apogeum 406 10 3 km barycentrum 4600 km od środka Ziemi Źródło: Internet

33'28" 29'55" 12% mniejsza parametr wartość półoś wielka 384 10 3 km okres syderyczny 27,32 d okres synodyczny 29,53 d mimośród 0,0554 perygeum 362 10 3 km apogeum 406 10 3 km barycentrum 4600 km od środka Ziemi Źródło: Wikipedia

Libracja można zaobserwować 59% powierzchni parametr wartość półoś wielka 384 10 3 km okres syderyczny 27,32 d okres synodyczny 29,53 d mimośród 0,0554 perygeum 362 10 3 km apogeum 406 10 3 km barycentrum 4600 km od środka Ziemi Źródło: NASA

Środek masy: W ogólności położenie środka masy: Dla dwóch ciał i początku układu współrzędnych w środku masy: m 1 r 1 = m 2 r 2 parametr wartość półoś wielka 384 10 3 km okres syderyczny 27,32 d okres synodyczny 29,53 d mimośród 0,0554 perygeum 362 10 3 km apogeum 406 10 3 km barycentrum 4600 km od środka Ziemi barycentrum Źródło: Internet

parametr wartość półoś wielka 384 10 3 km okres syderyczny 27,32 d okres synodyczny 29,53 d mimośród 0,0554 perygeum 362 10 3 km apogeum 406 10 3 km barycentrum 4600 km od środka Ziemi Źródło: Internet

parametr wartość półoś wielka 384 10 3 km okres syderyczny 27,32 d okres synodyczny 29,53 d mimośród 0,0554 perygeum 362 10 3 km apogeum 406 10 3 km barycentrum 4600 km od środka Ziemi Źródło: Internet

parametr wartość półoś wielka 384 10 3 km okres syderyczny 27,32 d okres synodyczny 29,53 d mimośród 0,0554 perygeum 362 10 3 km apogeum 406 10 3 km barycentrum 4600 km od środka Ziemi Źródło: Internet

a) wybrzuszenie mórz i oceanów b) wybrzuszenie mórz i oceanów barycentrum grawitacja: siła odśrodkowa: w sumie 2 wybrzuszenie po przeciwległych stronach globu a+b) Źródło: Internet

płaszczyzna ekliptyki Księżyc płaszczyzna równika Księżyc Ziemia płaszczyzna ekliptyki Źródło: Internet/Gary Osborn

płaszczyzna orbity Księżyca Słońce Źródło: Internet

Źródło: Wikipedia/Internet/NASA Fizyka układów planetarnych 2. Ziemia, Księżyc

Źródło: Wikipedia/Internet/NASA Fizyka układów planetarnych 2. Ziemia, Księżyc

Krater o średnicy do 20 km Duży krater Źródło: LPI

wulkan tarczowy krater wulkany tarczowe relikt dawnej aktywności wulkanicznej na morzach średnica do 10 km łagodne nachylenie stoków (1 8 ) wysokość: kilkaset metrów do 1.5 km wypływ odgazowanej magmy pod niskim ciśnieniem Źródło: LPI

Źródło: NASA/JPL

wyżyny albedo do 0,17 wzniesienia do 9 km powyżej śr. poziomu wiek ok. 4 10 9 lat bazalty bogate w Al morza niższe albedo (0,05 0.08) 2 3 km poniżej średniego poziomu wiek ok. 3 10 9 lat bazalty bogate w FeO, TiO 2 Źródło: NASA

Źródło: NASA

Selenoida odchyłki do 500 m od średniego poziomu brak izostazji maskony w okolicach niektórych mórz Źródło: NAOJ 1 mgal = 10 3 cm s 2 Źródło: NASA

Ziemia morze płaszcz jądro powierzchnia ekwipotencjału skorupa Struktura wewnętrzna I/(MR 2 ) = 0,39, zatem budowa wewnętrzna musi być dość jednorodna małe jądro stałe o średnicy 680±180 km, głównie Fe i FeS, 1 3% masy, szacowana temperatura ok. 830 K, gęstość ok. 8 g cm -3 płaszcz w dużej części w postaci stałej do głębokości 1000 1200 km, głębiej w postaci płynnej, gęstość ok. 3,3 g cm -3 skorupa o gęstości 2,9 g cm -3, do głębokości 1 km zbity regolit, od głębokości 20 km skały bazaltowe różnica między CM i CF to 1,7 km 3500 km Źródło: Geological Survey Cnada

Skorupa po stronie Ziemi grubość ok. 60 km po stronie przeciwnej ok. 110 km efekt bliskości Ziemi Źródło: NASA

Aktywność sejsmiczna poniżej 3 stopni w skali Richtera aktywność sejsmiczna spowodowana uderzeniami meteorytów oraz rozładowywaniem naprężeń wewnętrznych zjawiska płytkie powstają wskutek naprężeń termicznych zjawiska głębokie (700 1000 km) pojawiają się wskutek naprężeń pływowych od Ziemi (niekołowa orbita) i Słońca Źródło: Geological Survey Canada

Fizyka układów planetarnych 2. Ziemia, Księżyc Szczątkowe pole magnetyczne dla Ziemi: 30-60 µt Źródło: NASA

Atmosfera (egzosfera) 1 R = 10 10 fotonów m 2 s 1 Atmosfera ziemska przy powierzchni morza zawiera 10 19 cząsteczek gazu w 1 cm 3, w przypadku Księżyca jest to zaledwie 10 5 molekuł. Źródło: NASA

Obszary wiecznie zacienione W obszarach biegunowych wykryto ślady wodoru interpretowane jako sygnatura H 2 O. Eksperyment zderzeniowy wykazał obecność H 2 O w wyrzuconej chmurze pyłu. Lód wodny może być w postaci drobnych kryształków zmieszanych z regolitem (1,5% masy) Źródło: NASA

Księżyce Kordylewskiego hipotetyczne skupiska pyłu w punktach libracyjnych L 4 i L 5 układu Ziemia - Księżyc Źródło: Wikipedia