ZASTOSOWANIE MIKROSYSTEMÓW W MEDYCYNIE LABORATORIUM. Ćwiczenie nr 1 PRZEPŁYW I MIESZANIE CIECZY W MIKROKANAŁACH

Transkrypt

1 ZASTOSOWANIE MIKROSYSTEMÓW W MEDYCYNIE LABORATORIUM Ćwiczenie nr 1 PRZEPŁYW I MIESZANIE CIECZY W MIKROKANAŁACH Cel ćwiczenia: Celem ćwiczenia jest zapoznanie się z budową i warunkami poprawnego działania mikromieszalników cieczowych. W ćwiczeniu badane będą dwa mieszalniki: typu Y oraz tzw. mieszalnik palczasty. Pierwszy mieszalnik powstał na potrzeby laboratorium studenckiego. Na jego przykładzie będzie można zapoznać się ze specyfiką przepływu cieczy przez mikrokanały. Drugi z mieszalników jest częścią mikroreaktora opracowanego do prowadzenia reakcji nitracji w projekcie europejskim NEPUMUC (New Eco-efficient Industrial Process Using Microstructured Unit Components). Umożliwia on poprawne mieszanie dwóch cieczy w mikroskali. Wprowadzenie: Mikromieszalniki stosowane są w analityce chemicznej i biochemicznej, w farmakologii przy opracowywaniu nowych leków, a także w chemii przy przeprowadzaniu reakcji chemicznych. Mieszanie substancji w mikroskali jest zagadnieniem dużo bardziej skomplikowanym niż w skali makro. O charakterze przepływu cieczy w kanałach decyduje liczba Reynoldsa. Wyraża się ona wzorem: v d Re, gdzie ρ to gęstość płynu, v - prędkość przepływu, μ - lepkość cieczy, d - wymiar charakterystyczny kanału (np. średnica). Jeżeli: Re > , to występuje przepływ turbulentny, 2300 < Re < przepływ przejściowy, Re < 2300 przepływ laminarny (uporządkowany, warstwowy, stabilny). Rys. 1. Ilustracja laminarnego przepływu dwóch cieczy przez mieszalnik pasywny 1

2 W mikrokanałach ciecze płyną w sposób laminarny, ponieważ średnica d jest bardzo mała (kilkadziesiąt kilkaset mikrometrów), a liczba Reynoldsa jest dużo mniejsza od Przy braku turbulencji jedynym mechanizmem decydującym o mieszaniu się cieczy jest zjawisko dyfuzji. W temperaturze pokojowej jest to proces bardzo wolny i potrzebne są bardzo długie kanały, żeby doszło do całkowitego wymieszania cieczy. Problem jest szczególnie istotny dla roztworów zawierających duże cząsteczki: DNA, proteiny, dla których współczynnik dyfuzji jest bardzo mały i wynosi ok m/s 2. Aby zwiększyć tempo mieszania cieczy w mikroskali, opracowuje się różne konstrukcje mikromieszalników. Można je podzielić na dwie zasadnicze grupy: pasywne i aktywne. W mieszalnikach pasywnych nie stosuje się ruchomych elementów, a jedynie odpowiednio kształtuje topologię kanałów, tak aby dochodziło do zwiększenia powierzchni kontaktu między mieszanymi strumieniami cieczy. Można to osiągnąć wprowadzając do mikrokanału przeszkody generujące zaburzenia przepływu, zmieniające kierunek i szybkość przepływu strug cieczy. Istnieją konstrukcje złożone, które rozdzielają ciecz na wiele strug, a następnie łączą te strugi wprowadzając jedne w drugie. W mikromieszalnikach aktywnych do mieszania dochodzi w wyniku działania siły zewnętrznej. Odpowiada ona za efektywne wprowadzanie turbulencji do układu kanałów. Wykorzystuje się w tym celu rożnego rodzaju pobudzenia: pulsacyjne pompowanie cieczy, załączanie i wyłączanie mikrozaworów, chwilowe podgrzanie mieszanych cieczy (wytwarzanie pęcherzyków gazu), generację ultradźwięków, przykładanie zmiennego pola magnetycznego lub elektrycznego. Wadą mieszalników pasywnych jest ograniczenie prędkości przepływu substancji, natomiast mieszalniki aktywne wymagają dostarczania energii. Niektóre mechanizmy aktywacji mogą również negatywnie wpływać na reagenty (substancje biologiczne lub odczynniki chemiczne). Mikromieszalniki badane w ćwiczeniu są mieszalnikami pasywnymi. Mieszalnik typu Y jest najprostszą ze znanych konstrukcji mieszalników (rys. 2a). Dwie ciecze płynące osobnymi kanałami spotykają się w jednym miejscu (na skrzyżowaniu). Chip został wykonany z podłoży szklanych (Borofloat 3.3, Schott, Niemcy) o wymiarach mm 2. Kanały mikrofluidyczne mają szerokość 400 μm i głębokość 50 μm. Wytrawiono je w szkle przez maskę polimerową w 40% roztworze kwasy fluorowodorowego z dodatkiem kwasu solnego (1:10). Podłoże z wytrawionymi kanałami i wykonanymi mechanicznie otworami (średnica 0,7 mm) połączono z gładkim podłożem szklanym (pokrywka) metodą bondingu fuzyjnego. a) b) Rys. 2. Mikromieszalniki pasywne: a) typu Y, b) typu palczasty 2

3 Drugi mieszalnik palczasty ma bardziej złożoną konstrukcję (rys. 2b). Aby zwiększyć tempo mieszania cieczy, zastosowano w nim rozdzielanie na wiele wąskich strug i wprowadzanie jednych między drugie. Zwiększono tym samym powierzchnię kontaktu między cieczami i możliwość dyfuzji. W mieszalniku zastosowano również długi kanał z licznymi zakrętami, dzięki czemu wydłużono drogę dyfuzji. Wykonano do z dwóch podłoży: krzemowego z wytrawionym układem kanałów i otworów oraz ze szklanego z otworami doprowadzającymi. Opis stanowiska: Do obserwacji procesu mieszania się różnych cieczy w mikrokanałach służą dwa mikromieszalniki: krzemowo-szklany i szklany, zamocowane w specjalnych obudowach z poliwęglanu. W skład układu pomiarowego wchodzą dwa zbiorniki z różnokolorowymi cieczami oraz dwie pompy perystaltyczne) sterujące ich przepływem (rys. 3). Do obserwacji procesu mieszania wykorzystuje się cyfrowy mikroskop Bresser podłączony do komputera, który należy umieścić bezpośrednio nad obserwowanym mikrokanałem mieszalnika. Na stanowisku znajdują się zbiorniki z wodą dejonizowaną (DI) i z wodą DI zabarwioną błękitem metylowym (kolor niebieski). Dodatkowy trzeci zbiornik zawiera wodny roztwór detergentu, który służy do przemycia mikrokanałów chipów po przeprowadzeniu pomiarów. Rys. 3. Schemat układu pomiarowego Przyrządy: Pompy perystaltyczne MASTERFLEX C/L 1-6 RPM, mikroskop Bresser 2MP-USB Handy. 3

4 Przebieg ćwiczenia: 1. Zaznajomienie się z układem pomiarowym 2. Przeprowadzenie pomiarów (obserwacji): Mikromieszalnik typu Y : a. Zmieniaj wartość ciśnienia w układzie sterującym przepływem cieczy 1 i 2 od 1 do 6 RPM tak, aby suma prędkości obrotowych obu pomp perystaltycznych pozostawała niezmieniona (ustal odpowiednio 1 i 6 RPM; 2 i 5; 3 i 4; 4 i 3, 5 i 2 oraz 6 i 1): - określ jaki procent szerokości kanału zajmuje każda z cieczy w odległości 3 mm od skrzyżowania kanałów, - określ jaki procent szerokości kanału zajmuje każda z cieczy z osobna a jaką mieszanina cieczy przy wylocie mieszalnika. b. Utrzymuj równą prędkość dozowania cieczy 1 i 2, zmieniaj prędkość od 1 do 6 RPM na obu pompach jednocześnie: - określ jaki procent szerokości kanału na wylocie mieszalnika zajmuje ciecz dobrze wymieszana. Mikromieszanik palczasty: a. Ustal stałą wartość przypływu cieczy 1 (np. 3 RPM), zmieniaj wartość przepływu cieczy 2 od 1 do 6 RPM: - obserwuj jaki procent szerokości kanału zajmują strugi cieczy 2 na początku kanału mieszalnika, - w którym miejscu (nr zakrętu) dochodzi do całkowitego wymieszania b. Ustal stałą wartość przypływu cieczy 2 (np. 3 RPM), zmieniaj wartość przepływu substancji 1 od 6 do RPM: - obserwuj jaki procent szerokości kanału zajmują strugi cieczy 1 na początku kanału mieszalnika, - w którym miejscu (nr zakrętu) dochodzi do całkowitego wymieszania c. Utrzymuj równą wartość prędkość dozowania cieczy 1 i 2, zmieniaj tę prędkość od 1 do 6 RPM na obu pompach jednocześnie: - określ, jak zmienia się stosunek szerokości kanału zajmowanego przez ciecz 2 do szerokości cieczy 1 wzdłuż kanału mieszalnika, - określ miejsce, w którym dochodzi do całkowitego wymieszania się 3. Analiza wyników pomiarów: Analizę wyników wykonuje się na podstawie obrazów graficznych zarejestrowanych kamerą cyfrową Bresser. Pomiaru objętości kanałów zajmowanych przez różne substancje i ich mieszaninę można dokonać przy użyciu dowolnego programu graficznego znajdującego się na komputerze umożliwiającego pomiar szerokości strug (względem całkowitej szerokości kanału). 4

5 Mieszalnik Y : a. Dla punktu a) sporządź wykres pokazujący, jaki procent szerokości kanału zajmuje każda z substancji 1 i 2 oraz ich mieszanina w dwóch miejscach: na początku i na końcu mikromieszalnika dla różnych parametrów przepływu, b. Dla punktu b) Sporządź wykres pokazujący, jaki procent szerokości kanału mikromieszalnika zajmuje mieszanina substancji 1 i 2 na końcu mikromieszalnika dla różnych parametrów przepływu, c. Czy mieszalnik typu Y umożliwia efektywne mieszanie dwóch różnych cieczy? Mieszalnik palczasty: a. Dla punktów a) i b) sporządź odpowiednio wykresy: - prezentujące jaki procent szerokości kanału zajmowany jest przez substancję 2 (1) na początku kanału mieszalnika dla różnych parametrów przepływu, - pokazujące, jak zmienia się procent zajmowany przez mieszaninę substancji 1 i 2 wzdłuż długości kanału (wyrażona w liczbie zakrętów) dla różnych parametrów przepływu, b. Określ, czy mikromieszalnik pracuje symetrycznie, c. Dla punktu c. porządź wykres pokazujący, jak zmienia się odległość na której dochodzi do całkowitego wymieszania się cieczy w zależności od prędkości obrotowej pomp perystaltycznych. UWAGA!!! Po przeprowadzeniu serii pomiarów dla każdego z mikromieszalników należy mikromieszalnik umyć. W tym celu proszę przełożyć kapilary doprowadzające ciecze 1 i 2 do pojemnika z roztworem detergentu i odczekać aż detergent wypłucze całkowicie mikrokanały. Przykładowe pytania: Na czym polega specyfika przepływu i mieszania się cieczy w mikrokanałach? Wymień i narysuj schematy różnego typu mieszalników pasywnych. Wymień różne typy mieszalników aktywnych. Porównaj mieszalniki pasywne z aktywnymi, podaj wady i zalety. Przed wykonaniem ćwiczenia proszę zapoznać się z materiałami pomocniczymi przygotowanymi do ćwiczenia. Literatura: 1. Jan A. Dziuban, Technologia i zastosowanie mikromechanicznych struktur krzemowych i krzemowo-szklanych w technice mikrosystemów, Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, Wrocław Z. Brzózka, Mikrobioanalityka, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa Wybrane artykuły na temat mikromieszalników (micromixers): a) Y. Wang, J. Zhe, B. T. F. Chung, P. Dutta, A rapid magnetic particle driven micromixer, Microfluid Nanofluid (2008) 4: , b) Ajay A. Deshmukh, Dorian Liepmann, and Albert P. Pisano, Continuous micromixer with pulsatile micropumps 5