CZYTANKA LICZMANKA LUTY 2017, NUMER 16 W TYM NUMERZE: KOLOROWANKA/REBUS NIEPUBLICZNE PRZEDSZKOLE LICZMANEK W POZNANIU CIEKAWOSTKI O WIEWIÓRCE

Transkrypt

1 NIEPUBLICZNE PRZEDSZKOLE LICZMANEK W POZNANIU KOLOROWANKA/REBUS CZYTANKA LICZMANKA LUTY 2017, NUMER 16 W TYM NUMERZE: CIEKAWOSTKI O WIEWIÓRCE MOC JEST W TOBIE FRUIT SONG CIASTECZKA Z NIESPODZIANKĄ SERIA EDUKACYJNA WYDAWNICTWA TAKO ZEBRANIA Z RODZICAMI

2 Str. 2 DZIAŁY W CZYTANCE LICZMANKA: LICZMANKOWE WIEŚCI 4 LICZMANKOWY ZWIERZOWIEDZ 5 KĄCIK LICZMANKOWEGO RODZICA 6-7 NIE ŁAMIEMY JĘZYKA! 8 KĄCIK MAŁEGO LICZMANIĄTKA 9 FRANKOWE PRZYSMAKI 10 LICZMANKOWY RECENZOWNIK 11 ZAPOWIEDŹ 12 WYDAWCA: Niepubliczne Przedszkole Liczmanek w Poznaniu ZESPÓŁ REDAKCYJNY: Paulina Buszkiewicz Katarzyna Moskalik Wersja na stronie:

3 Str. 3

4 LICZMANKOWE WIEŚCI Str. 4

5 Str. 5 LICZMANKOWY ZWIERZOWIEDZ WIEWIÓRKA 1. Wiewiórka pospolita to: gryzoń, tak jak mysz. Nazywa się ją gryzoniem, ponieważ takjak inne gryzonie ma ciągle rosnące zęby nazywane siekaczami, czyli zęby służącedogryzienia i chrupania. Wiewiórki pospolite to leśne gryzonie. Szczególnie lubią suche,cieniste lasy, ale spotkać je można również w ogrodach, parkach i sadach. 2. Ubarwienie gęstego futerka różni się u poszczególnych wiewiórek. Zależy od tego, w jakim miejscu kuli ziemskiej wiewiórka żyje, zależy też od pory roku i rodzaju pokarmu, jakim się żywi. Najczęściej futerko jest koloru rudego o rozmaitych odcieniach w ciągu lata, bywa też brunatne lub czarne. W zimie zmienia barwę na popielate. Brzuszek jest zawsze biały i wyraźnie odróżnia się od reszty ciała. 3. Bardzo puszysty, okazały ogon jest prawie tak długi, jak reszta ciała wiewiórki. Pomaga on utrzymywać wiewiórce równowagę na cienkich gałązkach lub podczas skoków z gałęzi na gałąź. Może też służyć za spadochron, kiedy wiewiórka, uciekając przed niebezpieczeństwem, wykonuje długie skoki z drzewa na drzewo. Ogon - niczym parasol - chroni je również przed słońcem i deszczem. 4. Wiewiórki są niezwykle szybkie i zwinne, bez trudu wspinają się na drzewa i skaczą z gałęzi na gałąź. Potrafią schodzić po pniu głową w dół, świetnie też skaczą po ziemi.. 5. Wiewiórki są aktywne także zimą, przygotowując się do zimy wiewiórki, chowają zapasy żywności do skrytek pod ziemią. Jesienią wiewiórki zaczynają gromadzić zapasy na zimę. Chowają je do skrytek umieszczonych 20 do 30 centymetrów pod ziemią, które odnajdują dzięki swojemu wspaniałemu węchowi. Zdarza się, że o niektórych kryjówkach zapominają; ale to nic nie szkodzi. Po latach, z pozostawionych tam nasionek, wyrosną nowe drzewa 6. Ulubiony pokarm wiewiórek to orzechy oraz ukryte w szyszkach nasiona drzew iglastych. W lecie zjadają też chętnie owoce, jagody, młode pędy, pączki, ziarno i grzyby. Nie gardzą również owadami, jajami ptaków, a nawet pisklętami.

6 KĄCIK LICZMANKOWEGO RODZICA Str. 6 Motywacja ogromna siła, dzięki której się chce. Od tego, skąd płynie, zależy, jakimi dorosłymi staną się nasze dzieci samodzielnymi, pewnymi swoich kompetencji i niezależnie myślącymi czy biernymi, posłusznymi i uzależnionymi od uznania innych. Motywacja to inaczej mówiąc stan gotowości do podjęcia określonego działania. Wystarczy zadać sobie pytanie dlaczego coś robię?, żeby zidentyfikować impuls, który do działania nakręca. Psychologowie wyróżniają dwa źródła pochodzenia tego impulsu. Okazuje się, że motywacja motywacji nierówna i choć cel ma ten sam, ważne skąd ją czerpiemy. Jeżeli powodem podjęcia wysiłku jest chęć zdobycia nagrody albo strach przed karą, mówimy o motywacji zewnętrznej i o dziecku zewnątrzsterownym. Szuka ono powodu do działania (zabawa, nauka, uprawianie sportu czy cokolwiek innego) w swoim otoczeniu (uczy się dla dobrych ocen, sprząta pokój, żeby uniknąć zakazu oglądania telewizji, bierze udział w konkursie dla nagrody). Dla dzieci głównym punktem odniesienia są rodzice, dziadkowie i nauczyciele. Upraszczając, dziecko motywowane zewnętrznie nie realizuje swoich potrzeb, a spełnia oczekiwania innych. Dzieci zewnątrzsterowne uchodzą za grzeczne, bo łatwo podporządkowują się woli opiekunów. To, co z punktu widzenia rodziców wygodne, w dłuższej perspektywie może obrócić się przeciwko nim. A dzieciom zaszkodzić. Główne niebezpieczeństwa zewnątrzsterowności to: -przyzwyczajenie się do materialnych nagród i pochwał; brak nagrody odbierany jest jako kara, -uzależnienie się od uznania innych, Moc jest w Tobie. Dlaczego warto wspierać motywację wewnętrzną dziecka -skupienie się nie na czynności, a na nagrodzie (jej wizja odciąga uwagę od samego procesu działania). Istnieje spore ryzyko, że z zewnątrzsterownego dziecka wyrośnie taki sam dorosły posłuszny i mało twórczy, podporządkowany i konformistyczny, podatny na naciski i mający trudności z samodzielnym podjęciem decyzji.

7 Str. 7 KĄCIK LICZMANKOWEGO RODZICA Dziecko wewnątrzsterowne szuka powodów do działania w sobie. Dlatego tak chętnie robi wszystko to, co je w danym momencie interesuje. Nie dla materialnych nagród, nie dla uznania, ale dla samej przyjemności działania (uprawia sport, bo lubi ruch, uczy się, bo chce wiedzieć więcej, układa puzzle, bo rozwiązywanie łamigłówek sprawia mu radość). Motywacja wewnętrzna opiera się na potrzebie poznawania i tworzenia. Dziecko wewnątrzsterowne działając, zaspokaja potrzeby własne, a nie innych. Gdy uzna, że zadanie jest ciekawe, potrafi się w nie trwale zaangażować i nie potrzebuje do tego bodźców z zewnątrz (ani obietnicy nagrody, ani groźby kary). Dziecku wewnątrzsterownemu w dorosłym życiu będzie łatwiej samodzielnie podejmować decyzje i mierzyć się z ich konsekwencjami, mieć odrębne zdanie, wierzyć we własną siłę i umiejętności. Dziecko dąży do wewnątrzsterowności już od pierwszych chwil życia. Ma naturalną ciekawość świata, poznaje go z ogromnym zaangażowaniem i determinacją nie dla nagród, ale dla doskonalenia się, przekraczania swoich ograniczeń, dla samej przyjemności zdobywania nowych umiejętności. Jaka siła je napędza? Czy za 10 cukierków zrobiłoby pierwszy kroczek szybciej? To, czy wewnątrzsterowność będzie w dziecku podtrzymywana i wzmacniana, czy motywację wewnętrzną zastąpi motywacja zewnętrzna, zależy w ogromnej mierze od sposobu wychowania, cech, jakie rodzice będą w nim rozwijać. Obserwując małe dzieci, dla których każda aktywność jest wyzwaniem i sposobem poznawania siebie i świata, nietrudno wywnioskować, co leży u podstaw wewnętrznej motywacji. Właśnie te cechy warto wspierać, aby rozwijać wewnątrzsterowność. 3 filary motywacji wewnętrznej: 1. autonomia, czyli poczucie wpływu na własne życie Dzieci chętniej angażują się w zajęcia, które same wybrały, które sprawiają im przyjemność i są zgodne z ich zainteresowaniami. (Nie narzucaj jedynych słusznych rozwiązań, pozwól na samodzielne wybory, eksperymentowanie, daj możliwość popełniania błędów i uczenia się na nich.) 2. mistrzostwo, czyli ciągłe doskonalenie się Dzieci uczą się najskuteczniej, gdy wykorzystują już zdobyte umiejętności, aby zrobić mały krok dalej. Zdobywanie nowych kompetencji daje im poczucie mocy. (Stawiaj wyzwania na miarę dziecka, nie poniżej jego możliwości, ale też takie, które go nie przytłoczą.) 3. poczucie celu, czyli sprawczość Dzieci chcą czuć, że ich praca jest ważna, sensowna, że ich działanie ma wpływ na otoczenie. (Pomóż dziecku rozpoznać skutki jego działania, ale zwracaj uwagę nie tylko na efekt, ale też na wysiłek, zaangażowanie, wytrwałość i cel.) Wychowując dziecko wewnątrzsterowne, trzeba liczyć się z tym, że nie zawsze będzie łatwo. Skoro dzieci motywowane zewnętrznie uchodzą za grzeczne, te czerpiące motywację z wewnątrz mogą być postrzegane jako trudne, krnąbrne i niezdyscyplinowane. Wysiłek jednak się opłaci. Gdy chcę jest ważniejsze niż muszę, posłuszeństwo zamienia się w samodzielność; i to nie tę polegającą na umiejętności zawiązania sznurowadeł, ale podejmowania decyzji i brania za nie odpowiedzialności. Artykuł z:

8 NIE ŁAMIEMY JĘZYKA! Str. 8 FRUIT SONG I eat fruit (I eat fruit) Every single day! I eat fruit (I eat fruit) Every single day! Mondays, Tuesdays, Wednesdays, Thursdays, Fridays, Saturdays, Sundays! (Mondays, Tuesdays, Wednesdays, Thursdays, Fridays, Saturdays, Sundays!) Mondays I eat apples. (Mondays I eat apples.) Tuesdays I eat pears. (Tuesdays I eat pears.) Wednesdays I eat cherries. (Wednesdays I eat cherries.) Thursdays I don t care! (Thursdays I don t care!)

9 Str. 9 KĄCIK MAŁEGO LICZMANIĄTKA

10 FRANKOWE PRZYSMAKI Str. 10 CIASTECZKA Z NIESPODZIANKĄ SKŁADNIKI NA CIASTKA: 250 g mąki 0,5 szklanki cukru 1 łyżeczka proszku 100 g masła aromat waniliowy 2 jajka SKŁADNIKI NA LUKIER: 1 białko 3/4 szklanki cukru pudru PRZYGOTOWANIE: Masło wyciągamy wcześniej z lodówki, kroimy na małe kawałeczki i odstawiamy, żeby zmiękło. Suche składniki mieszamy razem w misce. Dodajemy masło i jajka. Zagniatamy do uzyskania gładkiej masy. Ciasto powinno mieć konsystencję plasteliny. Ciasto wałkujemy na grubość kilku milimetrów, wykrawamy ciasteczka i przekładamy na blachę wyłożoną papierem do pieczenia. W 1/3 ciasteczek wycinamy w środku małe kółeczka. Na każde gotowe ciastko będą potrzebne 2 pełne ciastka i 1 z dziurką. Pieczemy około 5-7 minut w temperaturze 180 stopni. W międzyczasie przygotowujemy lukier miksując ze sobą białko i cukier puder. Kiedy ciasteczka nie są już gorące możemy zacząć dekorowanie :) Lukier przekładamy do małego woreczka i sklejamy nim ciastka. Do dziurki w drugim ciastku wsypujemy cukiereczki. Dekorujemy dowolnie ciasteczka, które będą na samej górze i przyklejamy lukrem.

11 Str. 11 LICZMANKOWY RECENZOWNIK W tym miesiącu polecamy serię edukacyjną dla najmłodszych wydawnictwa TAKO, autorstwa Ichiro Yagyu, przybliżającą tematykę nietuzinkowych części ciała, takich jak np. piersi, dziurki w nosie czy pępek. Seria nie stanowi zwyczajnej, bogato ilustrowanej bajki dla dzieci. Wypełniona jest po brzegi mnóstwem ciekawostek dotyczących funkcjonowania naszego organizmu, które podane są przystępnie i ciekawie. Fenomenalne jest to, że na około 30 stronach można rozwodzić się interesująco na temat strupka czy pępka. Ogromną zaletą serii są też oryginalne ilustracje, trochę jakby rysowane przez dziecko. Tematyka dostosowana jest do dzieci w wieku przedszkolnym, a porusza niejednokrotnie dość skomplikowane tajemnice działania ludzkiego organizmu. Tak więc, w książce o strupku znajdziemy informacje na temat krwi i jej krzepnięcia czy skóry i jej budowy. Dzieci dowiedzą się po co nam w ogóle strupki i dlaczego nie powinniśmy ich zdrapywać. Książka o pępku natomiast odkrywa przed dziećmi tajemnice życia dziecka w brzuchu mamy i funkcje pępowiny. Dzieci dowiedzą się, jak oddycha dziecko przed narodzinami i jak wydala. Kolejna książka z tej serii wyjaśnia dzieciom dlaczego piersi mężczyzn i kobiet różnią się. Dzieci zobaczą, jak w środku wygląda kobieca pierś i dowiedzą się, że jako niemowlęta bardzo lubiły się do nich przytulać. Ostatnia z serii to "Dziurki w nosie, z której dzieci dowiedzą się jakie nosy mają niektóre zwierzęta i do czego ich używają. Temat przykrych zapachów czy smarków również zawsze sprawdza się w przypadku ciekawskich przedszkolaków, zatem śmiech i uśmiech gwarantowane.

12 ZAPOWIEDŹ Str. 12