(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego:

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP 1607 Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy 07/14 EP 1607 B1 (13) T3 (1) Int. Cl. F21S8/ F21V7/00 F21V/00 F21W1/ (06.01) (06.01) (06.01) (06.01) (4) Tytuł wynalazku: Moduł oświetlający dla samochodu i reflektor zawierający taki moduł (30) Pierwszeństwo: FR (43) Zgłoszenie ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy 0/2 (4) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono: Wiadomości Urzędu Patentowego 08/07 (73) Uprawniony z patentu: VALEO VISION, Bobigny, FR PL/EP 1607 T3 (72) Twórca (y) wynalazku: Albou Pierre, Paris, FR (74) Pełnomocnik: Polservice Kancelaria Rzeczników Patentowych Sp. z o.o. rzecz. pat. Słomczyńska Elżbieta Warszawa skr. poczt. 33 Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

2 71P21314PL00 EP 1607B1 Wynalazek dotyczy modułu oświetlającego dla reflektora samochodu, zdolnego do wytwarzania strumienia oświetlającego z odcięciem. Wynalazek dotyczy zwłaszcza modułu typu zawierającego odbłyśnik wklęsły, co najmniej jedno źródło światła umieszczone we wklęsłości odbłyśnika dla oświetlania co najmniej ku górze i soczewkę umieszczoną z przodu odbłyśnika i źródła światła, odbłyśnik jest związany z płaską płytką, zwłaszcza poziomą, której powierzchnia górna jest odbijająca, dla odbicia strumienia pochodzącego z odbłyśnika, wspomniana płytka zawiera przednią krawędź odpowiednią dla utworzenia odcięcia w strumieniu oświetlającym. Taki moduł oświetlający jest znany na przykład z 1 EP-A , który przedstawia odbłyśnik utworzony przez zwierciadło eliptyczne sprzężone z soczewką obracającą się wokół osi optycznej. Widziana z przodu, soczewka ma obrys kolisty znajdujący się w płaszczyźnie pionowej, prostopadłej do osi optycznej. Jeżeli chce się połączyć kilka modułów obok siebie, soczewki o obrysie kolistym będą stykać się w jednym punkcie z niewykorzystaną przestrzenią pomiędzy obrysami. Można wprowadzić rogi pomiędzy obrysy koliste, ale chodzi o obszary zacienione dla tworzenia dodatkowej, 2 niepotrzebnej widocznej powierzchni. W odmianie, można wyciąć albo powiększyć soczewki w postaci kwadratu albo

3 2 ośmiokąta dla ich połączenia, powodując połączenie uciętych powierzchni. Działając w ten sposób powoduje się stratę powierzchni oświetlającej. Reflektor wykonany przez połączenie takich modułów stwarza wrażenie wielu pudełek. W ten sposób nie tylko zbieranie światła nie jest optymalne, ale obserwator będzie dostrzegał wiele różnych źródeł światła poprzez soczewki, co nie jest zadowalające dla tego sposobu, zwłaszcza gdy źródła światła są liczne, zwłaszcza utworzone przez diody. Pierwszym celem wynalazku jest dostarczenie modułu, który mógłby być łączony z podobnymi modułami w sposób ciągły przy minimalnej stracie światła i tak, aby nie można było odróżnić źródeł światła 1 umieszczonych wewnątrz reflektora. Ponadto, z odbłyśnikiem eliptycznym, soczewka jest stygmatyczna. Odcięcie strumienia oświetlającego jest wyraźne tylko wzdłuż osi optycznej reflektora. Zachodzi to w jeszcze większym stopniu przy module, którego źródło światła jest utworzone przez diodę świecącą, taki moduł ma słabe skupienie; odcięcie strumienia oświetlającego jest rozmazane na brzegach. Przy strumieniu oświetlającym bardzo szerokim, nie ma wyraźnego odcięcia na całej szerokości. Innym celem 2 wynalazku jest poprawienie ostrości odcięcia na szerokości strumienia. Celem wynalazku jest więc przede wszystkim dostarczenie modułu oświetlającego rodzaju określonego

4 3 uprzednio, który nie ma albo ma w mniejszym stopniu, wady wspomniane powyżej. Celem wynalazku jest zwłaszcza realizowanie strumienia oświetlającego trójwymiarowego, z minimalnymi odkształceniami, zwłaszcza w kształcie beczki. Według wynalazku, moduł oświetlający dla reflektora samochodu, rodzaju określonego uprzednio, charakteryzuje się tym, że odbłyśnik jest określony dla przekształcania powierzchni fali kulistej pochodzącej ze źródła na powierzchnię fali ograniczającej się do łuku koła umieszczonego na płaszczyźnie płytki i tym, że soczewka obraca się wokół osi zasadniczo prostopadłej do płaszczyzny płytki i przechodzącej przez środek wspomnianego łuku koła. 1 Odbłyśnik i soczewka według wynalazku są zaprojektowane w taki sposób, że odbłyśnik zapewnia podział poziomy strumienia podczas gdy soczewka zapewnia odcięcie strumienia i podział pionowy bez zakłócania podziału poziomego ustalonego przez odbłyśnik. Odbłyśnik jest określony przez wybór promienia łuku koła, odległości źródła od środka łuku koła, i odległości źródła od wierzchołka odbłyśnika w płaszczyźnie łuku koła. 2 Korzystnie, płaszczyzna płytki przechodzi w przybliżeniu przez środek źródła, które jest korzystnie w przybliżeniu punktowe.

5 4 Według innej definicji, powierzchnia odbłyśnika jest taka, że promienie świetlne wychodzące ze źródła i padające na punkty umieszczone na krzywej utworzonej przez przecięcie powierzchni odbłyśnika i płaszczyzny pionowej przechodzącej przez środek łuku koła, ale odsunięty od źródła, są odbijane przez powierzchnię odbłyśnika w tej płaszczyźnie pionowej w taki sposób, aby zbiegać się w punkcie utworzonym przez przecięcie wspomnianej płaszczyzny pionowej i łuku koła. Korzystnie, płytka odbijająca albo "zginarka" jest utworzone przez część tarczy mającej jako krawędź łuk koła. Wynalazek dotyczy również reflektora utworzonego przez połączenie kilku modułów takich jak uprzednio 1 określone. Wynalazek polega na zestawieniu urządzeń przedstawionych powyżej, z pewną liczbą innych urządzeń które będą dokładniej przedstawiona poniżej w odniesieniu do przykładów wykonania opisanych w powiązaniu z załączonymi rysunkami, ale które nie są w żadnej mierze ograniczające. Na rysunkach: Fig. 1 jest uproszczonym widokiem perspektywicznym modułu według wynalazku. Fig. 2 jest widokiem perspektywicznym, pod innym 2 kątem, z częściami wyciętymi albo wyrwanymi i w większej skali, modułu według wynalazku, z pokazaniem torów promieni świetlnych.

6 Fig. 3 jest uproszczonym widokiem perspektywicznym w innej skali, ilustrującym zasadniczo zginarkę. Fig. 4 jest uproszczonym przekrojem pionowym przechodzącym przez oś optyczną, ilustrującym przekrój poprzeczny soczewki. Fig. jest uproszczonym widokiem w płaszczyźnie reflektora z trzema modułami umieszczonymi przy sobie z osiami optycznymi równoległymi. Fig. 6 jest uproszczonym widokiem w płaszczyźnie reflektora z czterema modułami umieszczonymi przy sobie z osiami optycznymi stopniowo odchylonymi. Fig. 7 jest uproszczonym widokiem w płaszczyźnie reflektora z trzema modułami umieszczonymi przy sobie z osiami optycznymi równoległymi, gdzie soczewka modułu 1 środkowego ma krzywiznę w kierunku odwrotnym do krzywizny soczewek bocznych. Fig. 8 jest uproszczonym widokiem w płaszczyźnie dwóch modułów umieszczonych przy sobie z krzywizną w kierunkach odwrotnych. Fig. 9 przedstawia sieć krzywych o tej samej wartości natężenia oświetlenia uzyskaną z modułem według wynalazku, którego promień łuku koła jest nieskończony. Fig. przedstawia sieć krzywych o tej samej 2 wartości natężenia oświetlenia uzyskaną z modułem wypukłym według wynalazku i

7 6 Fig. 11 przedstawia sieć krzywych o tej samej wartości natężenia oświetlenia uzyskaną z modułem wklęsłym według wynalazku. Odnosząc się do Fig.1, można zauważyć, przedstawiony w uproszczeniu, moduł oświetlający 1 dla reflektora samochodu, zdolny do wytwarzania strumienia oświetlającego z odcięciem. Ten moduł 1 zawiera odbłyśnik wklęsły 2, co najmniej jedno źródło światła S umieszczone we wklęsłości odbłyśnika dla oświetlania co najmniej ku górze, i soczewkę 3 umieszczoną z przodu źródła światła S i odbłyśnika 2, w kierunku propagacji strumienia świetlnego. Odbłyśnik 2 jest związany z płaską płytką 4 zwłaszcza poziomą jak pokazano na Fig. 1. Płaszczyzna 1 tej płytki 4 przechodzi korzystnie, ale nie koniecznie, w przybliżeniu przez środek źródła światła S. Odbłyśnik 2 znajduje się ponad płytką 4 i powierzchnia górna płytki 4 jest odbijająca dla odbicia strumienia promieniowania pochodzącego z odbłyśnika 2, jak wyjaśniono zwłaszcza w EP-A Płytka 4 odbijająca jest często zwana "zginarką" i zawiera ona przednią krawędź odpowiednią dla utworzenia odcięcia w strumieniu oświetlającym. Gdy płytka 4 jest pozioma, odcięcie jest poziome i obszar oświetlony przez 2 strumień pochodzący z reflektora 1 znajduje się poniżej linii poziomej. Nachylając płaszczyznę płytki 4, albo część tej płytki, w stosunku do płaszczyzny poziomej

8 7 można nachylić linię odcięcia w stosunku do kierunku poziomego nachylając soczewkę o ten sam kąt. Źródło światła S jest korzystnie w przybliżeniu punktowe, zwłaszcza utworzone przez diodę świecącą w obudowie okrągłej albo kapsułce półkulistej, ta dioda ma oś rozpraszania światła w przybliżeniu prostopadłą do płaskiej płytki 4, i świeci ku górze. Według wynalazku, odbłyśnik 2 jest określony dla przekształcania powierzchni fali kulistej pochodzącej ze źródła, na powierzchnię fali ograniczonej do łuku koła A umieszczonego w płaszczyźnie płytki 4, a soczewka 3 obraca się wokół osi Z prostopadłej do płaszczyzny płytki 4 i przechodzącej przez środek C łuku koła A. 1 Odpowiedni odbłyśnik 2, spełniający wymagania przedstawione poprzednio, jest jeden dla wyboru określonego promienia R łuku koła A, odległości źródła S od środka C łuku koła A, i odległości f S od wierzchołka odbłyśnika w płaszczyźnie łuku koła A. Wierzchołek odbłyśnika odpowiada punktowi przecięcia osi optycznej Y-Y modułu z odbłyśnikiem, którego oś optyczna jest tożsama z prostą przechodzącą przez C i S. Powierzchnia fali kulistej pochodzącej ze źródła 2 może się redukować do jednego punktu S jak pokazano na Fig. 2. Charakterystyki odbłyśnika 2 są przedstawione z odnośnikami na Fig. 2, na której odbłyśnik 2 jest

9 8 pokazany tylko częściowo. Rozważa się płaszczyznę pionową V przechodzącą przez punkt C i oś Z ale odsuniętą od źródła S, które jest wiec poza płaszczyzną V. Przecięcie odbłyśnika 2 przez płaszczyznę V jest utworzone przez krzywą 6 pokazaną częściowo. Dwa punkty m1 i m2 tej krzywej 6 stanowią dowolne punkty bieżące powierzchni odbłyśnika 2. Rozważa się dwa promienie świetlne i1, i2 pochodzące ze źródła S i padające odpowiednio na m1 i m2 na wewnętrznej powierzchni odbijającej odbłyśnika 2. Promienie i1 i i2 nie znajdują się w płaszczyźnie V ponieważ S jest poza tą płaszczyzną Z odbłyśnikiem 2 takim jak określony uprzednio, promienie padające i1 i i2 są odbite wzdłuż promieni k1 1 i k2, które oba znajdują się w płaszczyźnie pionowej V. Ponadto, promienie odbite k1 i k2 zbiegają się w punkcie P utworzonym przez przecięcie płaszczyzny pionowej V i łuku koła A. Te właściwości są zachowane niezależnie od tego jaki byłby punkt m wybrany na krzywej 6, i jaka byłaby orientacja kątowa płaszczyzny pionowej V przechodzącej przez CZ. Każdy punkt P łuku A będzie się zachowywał jak nowe źródło światła tworzące powierzchnię fali, której 2 przecięcie przez płaszczyznę V jest kołem 7 o promieniu r, który zwiększa się proporcjonalnie do czasu.

10 9 Droga optyczna od źródła S do punktu P przechodząca przez punkt bieżący m1, albo m2 krzywej 6 jest stała: Sm1 + m1p = Sm2 + m2p = constans. Soczewka 3 stanowi bryłę obracającą się wokół osi pionowej Z. Przecięcie płaszczyzny łuku koła A z powierzchnią wejściową 3E1 soczewki 3 jest utworzone przez część obwodu 8 o tym samym środku C co łuk A, ale którego promień jest większy od R. Promienie świetlne k1, k2 odbite przez odbłyśnik 2 padają w P na brzegu płytki odbijającej 4 albo "zginarki", są więc odsyłane w kierunkach q1, q2 pozostając w pionowej płaszczyźnie padania V. Promienie q1, q2 padają w n1, n2 na powierzchni wejściowej 3E1 1 soczewki. Prostopadłe do powierzchni 3E1 w punktach n1, n2 znajdują się w płaszczyźnie pionowej V, która zawiera promienie świetlne q1, q2. Promienie t1, t2, załamane w soczewce, pozostają w tej samej płaszczyźnie V, jak również promienie u1, u2 które opuszczają powierzchnię wyjściową 3ES soczewki. Płytka odbijająca 4 albo <<zginarka>> jest utworzona przez część tarczy mającej jako brzeg łuk obwodu A. Ta płytka odbijająca rozciąga się pod zwierciadłem wklęsłym tworzącym odbłyśnik 2. Granica 9 2 (Fig.3) w kierunku źródła S zależy tylko od względów praktycznych przejścia światła wychodzącego ze źródła S. Ta granica 9 jest utworzona, na przykład, przez dwa boki kąta, którego wklęsłość jest zwrócona do środka

11 C, ten kąt przyjmuje się ogólnie jako pionową płaszczyznę dwu-wycinkową przechodzącą przez oś optyczną CS. Źródło światła S jest utworzone korzystnie przez diodę świecącą emitującą do góry do górnej półkuli. W rzeczywistości, źródło S nie jest doskonale punktowe i promienie świetlne (nie pokazane pomiędzy źródłem S i otoczeniem punktu P) będą odchylone ponad brzegiem A i będą kontynuować ich tor prosty jako q'1, q'2 bez odbicia przez płytkę 4, której nie napotykają. Fig.4 jest przekrojem soczewki 3 przez płaszczyznę przechodzącą przez oś pionową Z i przez oś optyczną CS, która przecina w punkcie a łuk koła A. Krzywa E1 powierzchni wejściowej soczewki w 1 płaszczyźnie przekroju z Fig.4 ma wpływ na ostrość odcięcia. Ta krzywa E1 jest wybrana tak, aby odcięcie strumienia oświetlającego było możliwie jak najbardziej ostre, nawet dla szerokiego strumienia. Ta krzywa E1 jest korzystnie utworzone przez część obwodu, którego środek znajduje się na prostej łączącej źródło S i środek C; ta część obwodu E1 jest zwrócona swoją wypukłością do wnętrza to znaczy do środka C jak pokazano na Fig.4. Końce krzywej E1 mogą być zakrzywione w sposób bardziej wyraźny. Przekrój 2 soczewki jest ograniczony od zewnątrz przez krzywą ES w przybliżeniu w kształcie czapki policjanta, to znaczy mającą zaokrągloną wypukłość środkową, która jest zwrócona na zewnątrz, która przedłuża się z każdej

12 11 strony przez obszar przegięcia stający się wklęsły na zewnątrz. Tor promienia świetlnego q3 wychodzącego z punktu a jest pokazany. Ten promień q3 pada w punkcie n3 na krzywą E1 i załamuje się w t3, aby wyjść przez powierzchnię ES wzdłuż u3. Kąt Ω (Fig.2) otwarcia odbłyśnika 2, symetryczny w stosunku do płaszczyzny pionowej przechodzącej przez oś optyczną CS, ma wartość maksymalną określoną przez kąt utworzony pomiędzy prostymi łączącymi punkt C z przecięciami koła A z odbłyśnikiem 2 w płaszczyźnie płytki 4. Szerokość strumienia świetlnego wychodzącego z modułu zależy zasadniczo od tego kąta Ω ale także od 1 innych parametrów, zwłaszcza odległości źródło- wierzchołek, z racji ich wpływu na wielkość obrazów. Gdy promień R łuku koła A dąży do nieskończoności, soczewka 3 dąży do soczewki cylindrycznej i strumień (zresztą cały czas równy) dąży do punktu o największym natężeniu jakie umożliwia luminancja źródła i widoczna powierzchnia. Jest to więc równoważne optycznie połączeniu elipsoidy i soczewki stygmatycznej z punktem w nieskończoności, ale z mniejszymi aberracjami w polu według wynalazku. 2 Szczególny przykład części danego obwodu dla krzywej E1 nie jest ograniczający. E1 może być dowolną krzywą.

13 12 Krzywa ES powierzchni wyjściowej jest utworzona w taki sposób, aby w rozważanej płaszczyźnie (płaszczyzna przechodząca przez oś obrotu CZ), soczewka 3 była stygmatyczna pomiędzy punktem a i nieskończonością; inaczej mówiąc strumień promieni świetlnych rozbieżny na wyjściu z punktu a staje się na wyjściu z krzywej ES, strumieniem równoległymi do osi optycznej CS. Odległość pomiędzy punktem a i wierzchołkiem krzywej E1 na osi optycznej CS jest parametrem; ta odległość jest zwana wysunięciem T soczewki. Dla danego odbłyśnika 2, wysokość H soczewki zależy od niej, przy założeniu, że soczewka jest wykonana w taki sposób, aby odzyskiwać cały możliwy strumień świetlny. W przykładzie wykonania z Figur 1 do 4, środek C 1 łuku koła A znajduje się z tyłu źródła S w kierunku propagacji strumienia świetlnego wychodzącego z modułu; w tym przypadku, krzywizna brzegu zginarki 4, utworzona przez łuk koła A kieruje swoją wypukłość do przodu w kierunku propagacji strumienia świetlnego. Jeżeli środek C1 (Fig.8) łuku koła A1 znajduje się powyżej źródła światła S1 w kierunku propagacji strumienia, krzywizna brzegu A1 zginarki zmienia znak i zwraca swą wklęsłość do przodu. Wszystkie podane poprzednio objaśnienia są słuszne. 2 Powierzchnie skrajne 3Ld, 3Lg (Fig.1) soczewki 3 są płaskie i umieszczone w płaszczyznach skrajnych przechodzących przez CZ, z kątem otwarcia Ω.

14 13 Jest możliwe łączenie kilku modułów, bez krawędzi ani uskoków, umieszczając skrajną powierzchnię prawą albo lewą soczewki jednego modułu przy skrajnej powierzchni lewej albo prawej drugiego modułu. Fig. ilustruje wykonanie reflektora L przez połączenie obok siebie identycznych modułów 1a, na przykład trzech modułów, dla których promień R jest nieskończony tak, aby łuk koła stał się segmentem prostoliniowym. Soczewki 3a każdego modułu są w swoich wzajemnych przedłużeniach dla utworzenia rodzaju płytki prostoliniowej prostopadłej do równoległych osi optycznych reprezentowanych przez strzałki. Fig.6 jest schematem reflektora Lb uzyskanego przez połączenie kilku modułów, zwłaszcza czterech, 1 mających promień R dodatni (Fig.1 do 4), ale którego wartość zmniejsza się w kierunku, od prawej do lewej na Fig.6. Pierwszy moduł 1b ma promień R nieskończony; następny moduł 1c ma promień R mniejszy i środek Cc modułu 1c znajduje się na granicy (w tym przykładzie lewej) modułu 1b, i tak dalej: następny moduł 1d ma promień R mniejszy od promienia modułu 1c i środek Cd modułu 1d znajduje się na lewej granicy kątowej modułu 1c. Na koniec, moduł skrajny 1e ma najmniejszy promień 2 R, a jego środek Ce znajduje się na lewej granicy kątowej modułu 1d. Osie optyczne kolejnych modułów, reprezentowane przez strzałki, mają narastające

15 14 nachylenie w stosunku do osi optycznej pierwszego modułu 1b. Powierzchnia utworzona przez połączenie soczewek 3b, 3c, 3d, 3e jest ciągła i zróżnicowana. Reflektor Lb z Fig.6 może stanowić DBL (<<Dynamic Bending Light>> albo <<dynamiczne światło oświetlenia zakrętu>>) z kolejnym świeceniem źródeł światła modułów 1b...1e przy pokonywaniu zakrętu. Fig.7 przedstawia inny typ reflektora Lc uzyskany przez połączenie trzech modułów 1f, 1g, 1h. Dwa moduły boczne 1f, 1g mają promień krzywizny dodatni w kierunku z przykładu wykonania z Fig. 1 do 4, podczas gdy moduł środkowy 1h ma promień R ujemny, co powoduje przeciwną krzywiznę soczewki 3h. Krzywa utworzone przez 1 połączenie soczewek ma więc kształt pofalowany. Osie optyczne trzech modułów z Fig.7 są równoległe, zawsze reprezentowane przez strzałki. Fig. 8 jest uproszczonym widokiem w płaszczyźnie reflektora zawierającego co najmniej jedno połączenie dwóch modułów 1g i 1h umieszczonych obok siebie. Moduł 1g ma promień krzywizny dodatni a drugi 1h ma promień krzywizny ujemny z przeciwną krzywizną soczewki 3h. Odbłyśniki 2g, 2h i zginarki 4g, 4h zostały pokazane w uproszczeniu. Łuk koła A dla modułu 1g ma środek w C, z 2 lewej strony figury, podczas gdy łuk koła A1 wklęsły ma środek w C1 z prawej strony Fig.8. Połączenie z Fig.8 stanowi motyw podstawowy, który może być powtarzany kilka razy przez zestawienie.

16 1 Soczewka 3h, która jest wklęsła na swojej powierzchni wyjściowej zapewnia plamkę świetlną to znaczy obszar skupienia strumienia świetlnego, podczas gdy soczewka 3g wypukła do przodu zapewnia rozłożenie boczne, tak jak soczewka 3f z Fig.7. Moduły oświetlające według wynalazku oferują więc możliwości łączenia zestawów umożliwiających uzyskiwanie oryginalnych efektów, i realizację wielu modułów. Gdy obserwator patrzy na moduł albo reflektor według wynalazku nie rozróżnia położonych obok siebie modułów ani źródeł światła, zwłaszcza diod świecących umieszczonych wewnątrz modułów. Obserwator ma więc wrażenie oglądania tylko jednego zespołu. 1 Fig.9 przedstawia sieć krzywych o tej samej wartości natężenia oświetlenia uzyskanych na ekranie w określonej odległości od modułu według wynalazku mającego nieskończony promień R. Okazuje się, że wszystkie krzywe są umieszczone poniżej linii poziomu odcięcia szczególnie wyraźniej. Fig. odpowiada wypukłemu modułowi oświetlającemu takiemu jak moduł z Fig.1 do 4 albo takiemu jak moduły 1f, 1g z Fig.7. Odcięcie jest również wyraźnie, z wszystkimi krzywymi poniżej linii 2 poziomu; strumień świetlny jest trochę bardziej przesunięty do dołu i w obie strony od środkowej płaszczyzny pionowej.

17 16 Fig.11 ilustruje krzywe o tej samej wartości natężenia oświetlenia uzyskane z modułu o ujemnym promieniu R, takiego jak moduł 1h z Fig.7 i Fig.8. Ostrość odcięcia jest zachowana. Linie o tej samej wartości natężenia oświetlenia są trochę mniej rozłożone kątowo niż linie na Fig.. Dla sprawdzenia czy moduł oświetlający jest zgodny z wynalazkiem, wystarczy umieścić źródło punktowe w punkcie S, to źródło punktowe może być utworzone przez laser punktowy albo przez diodę o bardzo małym wymiarze. Ponieważ chodzi tu o sprawdzenie, nie jest konieczne stosowanie źródła mocy o większych wymiarach. Umieszczając kartkę papieru na (lub w miejscu) płytki odbijającej 4, zauważa się pojawienie na kartce 1 papieru, świetlnego łuku koła odpowiadającego łukowi A. Dla sprawdzenia dotyczącego soczewki 3 wykonuje się pionową płytkę światła, które skupia się w a. Należy więc uzyskać pionowy segment świetlny z drugiej strony soczewki. Poniżej podano, współrzędne kuliste, równania powierzchni odbłyśnika 2. f jest odległością źródła S od wierzchołka odbłyśnika (pseudo-ogniskowa).początek układu znajduje się w S, osią y jest CS, oś x jest umieszczona w 2 płaszczyźnie płytki 4 i jest prostopadła do osi y. Oś z jest prostopadła do płaszczyzny płytki 4 i przechodzi przez punkt S.

18 17 Współrzędne środka C, w układzie współrzędnych dla osi x, y i z wynoszą: Cx, Cy, 0. Punkt bieżący m powierzchni 2 odbłyśnika znajduje się na kierunku określonym przez długość θ i szerokość φ. Wartość bezwzględna wektora promienia punktu m jest oznaczona przez µ. W poniższych obliczeniach α, β i χ są zmiennymi pośrednimi. Podstawia się: Przedstawia się vx sinϕ sinθ Cx v = v y C = sinϕ cosθ, y = C vz cosθ 0 i K = C y + R + 2 f, φ i θ są zmiennymi równania parametrycznego 1 powierzchni. Określa się: α = {( K v C ) R ( v + v 2 )} 4 y y y x {( K R C )( K v C ) R v C } β = 4 2 y y y y y χ = ( K R C ) R C y 4 y 2 β + 2 β 4 αχ µ = 2α Więc M=S+µ. M = S + µ v należą do poszukiwanej powierzchni odbłyśnika. 30 Przedstawia się równanie krzywej ES powierzchni wyjściowej soczewki, gdy powierzchnię wejściową

19 18 przyjmuje się jako krzywą E1 koło wypukłe do wewnątrz. Podstawia się: T = d(a,el), wysunięcie soczewki C fe, promień powierzchni wejściowej ep 0, grubość w środku soczewki n, współczynnik załamania materiału η i α są zmiennymi równania parametrycznego powierzchni. Określa się: h = C fe sinη d ( T + C ( 1 η) ) 2 h 2 + cos = fe h ω = arcsin d 1 ( η ω) sin + σ = arcsin n η T + ep l = 0 ( n 1) d + C ( 1 cosη) n cosσ fe ρ = R + d cosω + l cosσ Więc ρ sinα C y + ρ cosα h + l sinα należą do powierzchni wyjściowej soczewki VALEO VISION 2 Pełnomocnik:

20 19 71P21314PL00 EP 1607B1 Zastrzeżenia patentowe 1. Moduł oświetlający dla reflektora samochodu, wytwarzający strumień oświetlający z odcięciem, zawierający odbłyśnik wklęsły (2), co najmniej jedno źródło światła (S) umieszczone we wklęsłości odbłyśnika dla oświetlania co najmniej ku górze, i soczewkę (3) umieszczoną z przodu odbłyśnika i źródła światła, odbłyśnik jest związany z płaską płytką (4), zwłaszcza poziomą, której powierzchnia górna jest odbijająca dla odbicia strumienia pochodzącego z odbłyśnika, wspomniana płytka zawiera przednią krawędź odpowiednią dla utworzenia odcięcia w strumieniu oświetlającym, znamienny tym, że odbłyśnik (2) jest określony dla przekształcania powierzchni fali kulistej pochodzącej ze źródła (S) na powierzchnię fali ograniczającej się do łuku koła (A) umieszczonego na płaszczyźnie płytki (4) i tym, że soczewka (3) obraca się wokół osi (Z) zasadniczo prostopadłej do płaszczyzny płytki i przechodzącej przez środek (C) wspomnianego łuku koła. 2. Moduł oświetlający według zastrzeżenia 1, znamienny tym, że powierzchnia odbłyśnika (2) jest taka, że promienie świetlne (i1, i2) wychodzące ze źródła i padające w punktach (m1, m2) umieszczonych na krzywej (6) utworzonej przez przecięcie powierzchni

21 odbłyśnika (2) i płaszczyzny pionowej (V) przechodzącej przez środek (C) łuku koła, ale odsuniętej od źródła, są odbite przez powierzchnię odbłyśnika w tej płaszczyźnie pionowej (V) w taki sposób, aby zbiegać się w punkcie (P) utworzonym przez przecięcie wspomnianej płaszczyzny pionowej i łuku koła. 3. Moduł oświetlający według zastrzeżenia 1 albo 2, znamienny tym, że odbłyśnik (2) zapewnia podział poziomy strumienia, podczas gdy soczewka (3) zapewnia odcięcie strumienia i podział pionowy bez zakłócania podziału poziomego ustalonego przez odbłyśnik. 4. Moduł oświetlający według jednego z zastrzeżeń 1 do 3, znamienny tym, że odbłyśnik (2) jest określony przez wybór promienia (R) łuku koła (A), odległość źródła (S) od środka (C) łuku koła, i odległość źródła (S) od wierzchołka () odbłyśnika w płaszczyźnie łuku koła.. Moduł oświetlający według jednego z zastrzeżeń 1 do 4, znamienny tym, że płaszczyzna przechodząca przez płytkę (4) przechodzi w przybliżeniu przez środek źródła (S). 6. Moduł oświetlający według jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, że płytka odbijająca (4) jest utworzona przez część tarczy mającej jako krawędź łuk koła (A). 7. Moduł oświetlający według jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, że źródło światła (S) jest utworzone przez diodę świecącą.

22 21 8. Reflektor samochodu, znamienny tym, że jest utworzony przez połączenie kilku modułów według jednego z poprzednich zastrzeżeń, zwłaszcza bez krawędzi ani uskoków, umieszczając skrajną powierzchnię prawą albo lewą soczewki jednego modułu przy skrajnej powierzchni lewej albo prawej drugiego modułu. 9. Reflektor samochodu według zastrzeżenia 8, znamienny tym, że reflektor (L) jest uzyskany przez połączenie obok siebie identycznych modułów (1a) dla których promień (R) jest nieskończony, soczewki (3a) modułów są w swoich wzajemnych przedłużeniach dla utworzenia rodzaju płytki prostoliniowej prostopadłej do równoległych osi optycznych.. Reflektor samochodu według zastrzeżenia 8, znamienny tym, że reflektor (Lb) jest uzyskany przez połączenie modułów mających promień (R) dodatni ale którego wartość zmniejsza się w jednym kierunku. 11. Reflektor samochodu według zastrzeżenia, znamienny tym, że pierwszy moduł (1b) ma promień (R) nieskończony, następny moduł (1c) ma promień mniejszy, środek (Cc) modułu 1c znajduje się na granicy modułu (1b) i tak dalej, osie optyczne kolejnych modułów mają narastające nachylenie w stosunku do osi optycznej pierwszego modułu (1b), powierzchnia utworzona przez połączenie soczewek jest ciągła. 12. Reflektor samochodu według zastrzeżenia 11, znamienny tym, że stanowi on DBL (<<dynamiczne światło

23 22 oświetlenia zakrętu>>) z kolejnym świeceniem źródeł światła modułów przy pokonywaniu zakrętu. 13. Reflektor samochodu według zastrzeżenia 8, znamienny tym, że reflektor (Lc) zawiera co najmniej jedno połączenie dwóch modułów (1g, 1h), jeden z modułów (1g) ma promień krzywizny dodatni podczas gdy drugi moduł (1h) ma promień ujemny z przeciwną krzywizną soczewki (3h). VALEO VISION Pełnomocnik:

24

25

26

27