HRSpot Nr 99, grudzień 2013 Kontakt Marek Gadacz Starszy Menedżer tel. +48 22 746 4791 marek.gadacz@pl.pwc.com www.pwc.pl www.taxonline.pl HRSpot jest publikacją działu prawnopodatkowego PwC
Obciążenia pracownicze Wygrane w konkursach i grach organizowanych za pośrednictwem Internetu konsekwencje w PIT Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu ustnym wyroku z dnia 27 listopada 2013 roku orzekł, że wygrana uzyskana w grze rozgrywanej w portalu internetowym stanowi przychód podatnika z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT i podlega opodatkowaniu 10% zryczałtowanym podatkiem dochodowym, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 2 Ustawy o PIT. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca planuje założenie portalu internetowego z grami logicznymi i zręcznościowymi. Użytkownikami ww. portalu internetowego będą osoby fizyczne, które będą miały możliwość wziąć udział w grze rozgrywanej w tym portalu. Każda pojedyncza gra będzie dawać możliwość otrzymania wygranej pieniężnej w kwocie poniżej 760 zł. WSA potwierdził stanowisko Ministra Finansów, że aby wygrana była zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68 Ustawy o PIT musi być organizowana i emitowana przez środek masowego przekazu. W ocenie WSA niewątpliwie Internet jest środkiem masowego przekazu, jednak w przeciwieństwie do prasy, radia i telewizji wskazanych w tym przepisie sam w sobie nie ma on możliwości zorganizowania np. gry i konkursu i wyemitowania go. Internet służy do przekazywania informacji opracowywanych przez podmioty zewnętrzne w stosunku do niego. W związku z tym, WSA uznał, że w przypadku portalu internetowego z grami logicznymi i zręcznościowymi przesłanki do zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 68 Ustawy o PIT nie zostaną spełnione. Opodatkowanie PIT wynagrodzenia prezesa z realizacji praw z akcji wirtualnych Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w uzasadnieniu ustnym wyroku z dnia 26 listopada 2013 roku orzekł, że dochód uzyskiwany przez prezesa spółki w związku z otrzymaniem wynagrodzenia z tytułu realizacji praw z akcji wirtualnych zaliczyć należy do dochodów z kapitałów pieniężnych, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 10 Ustawy o PIT. W przedmiotowej sprawie, prezes zarządu spółki, stosownie do uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników, nabył na podstawie osobnej umowy zawartej między nim a spółką akcje wirtualne wyemitowane przez spółkę. Zgodnie z umową termin "akcja wirtualna bez prawa głosu" oznacza prawo do otrzymania kwoty
równej wartości jednej zwykłej akcji spółki po wartości księgowej obliczonej według ostatniego zweryfikowanego sprawozdania, podzielonej przez liczbę akcji z prawem głosu lub też w takiej samej proporcji obliczonej wartości jednego udziału w kwocie pieniężnej, papierach wartościowych lub innej formie zapłaty jaka może być otrzymana za sprzedaż, wymianę akcji lub w publicznej ofercie. WSA nie zgodził się ze stanowiskiem organu podatkowego, że niezbywalny charakter akcji wirtualnych i to, że zwierają one elementy motywacyjne jest wystarczające do uznania, iż nie są one pochodnymi instrumentami finansowymi. Zdaniem Sądu z samego faktu, iż wypłata została dokonana na rzecz prezesa spółki nie można wyciągać wniosku, iż każdy dochód należy automatycznie zaliczyć do działalności wykonywanej osobiście. Przepis art. 13 pkt 7 Ustawy o PIT odnosi się do pewnych specyficznych czynności, natomiast przy instrumentach finansowych prezes nie musi wykonywać żadnych obowiązków po to, by dochód uzyskać. Podsumowując, sąd stwierdził, że argumentacja organu podatkowego nie jest przekonywająca, jednak sprawa jest kontrowersyjna i ostatecznie na ten temat najprawdopodobniej wypowie się NSA. Human resources Sprawdzone sposoby na wdrożenie nowego pracownika Efektywne wdrożenie pracownika na nowe stanowisko (ang. onboarding) może przynieść wymierne korzyści organizacji. Programy onboardingowe pozytywnie wpływają na satysfakcję z pracy, wydajność na stanowisku, zaangażowanie oraz retencję, a także mogą zredukować stres spowodowany zmianą. Zgodnie z wynikami najnowszego raportu CIPD Talent Learning and Talent Development 2013, do standardu należy przedstawianie kluczowych informacji o firmie i jej historii (94% badanych), przeprowadzanie szkoleń specjalistycznych (87%) oraz oprowadzanie po miejscu pracy (84%). Natomiast mniej popularne są działania, które wymagają większego zaangażowania ze strony współpracowników, a które jednak mogą okazać się bardzo skuteczne. Przydzielenie opiekuna powoduje, że nowa osoba szybciej zapoznaje się ze swoimi obowiązkami, nie dezorganizując pracy innym, ponieważ dokładnie wie, do kogo zwrócić się o pomoc. Rozpoczynanie wdrażania pracownika, jeszcze przed pierwszym dniem, zdecydowania skraca czas potrzebny osobie na adaptacje w nowym środowisku. Można to
osiągnąć m.in. poprzez spotkania zapoznawcze z zespołem, poproszenie o wcześniejsze wypełnienie niezbędnych dokumentów czy dostęp do strony internetowej z informacjami dla nowych pracowników. Natomiast zespołowe wyjście na obiad jest inicjatywą integrującą nową osobę, znacznie ułatwiającą późniejszą współpracę. * Np.: spotkanie z zespołem przed pierwszym dniem, dostęp do str ony internetowej z in formacjami dla nowych pr a cowników. Procent firm stosujących dane narzędzie onboardingowe Przedstawienie kluczowych informacji o firmie Szkolenia specyficzne dla stanowiska Oprowadzenie po miejscu pracy Przydzielony opiekun (buddy) Działania przed rozpoczęciem umowy* Zespołowe wyjście na obiad 0% 20% 40% 60% 80% 100% 26% Wszyscy badani (n=954) 44% 38% 94% 87% 84% Źr ódło: CIPD Talent Learning and Talent Development 2013 Prawo pracy Wynagrodzenie pracownika w ramach rozkładu czasu pracy przewidującego przerywany czas pracy W wyroku z dnia 2 października 2012 r. (sygn. II PK 311/11) Sąd Najwyższy orzekł, że pracownik świadczący pracę w ramach rozkładu czasu pracy przewidującego przerywany czas pracy, wprowadzonego bez zachowania warunków określonych w art. 139 kodeksu pracy (tj. w układzie zbiorowym pracy), ma prawo do wynagrodzenia za czas przerw w pracy w wysokości połowy wynagrodzenia należnego za czas przestoju. Sąd Najwyższy wskazał, iż z brzmienia art. 139 3 kodeksu pracy jednoznacznie wynika, że system przerywanego czasu pracy wprowadza się w układzie zbiorowym pracy, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w 4 tego artykułu. Mając na uwadze, iż to unormowanie służy ochronie praw pracownika, jego nieprzestrzeganie przez pracodawcę nie może szkodzić pracownikowi i przynosić bezprawnych korzyści pracodawcy. Jeśli strony stosunku pracy wprowadziły faktycznie system przerywanego czasu pracy, mimo naruszenia trybu jego
wprowadzenia, pracownikowi przysługuje za czas przerw w pracy wynagrodzenie w wysokości połowy wynagrodzenia przysługującego za przestój, zgodnie z art. 139 1 kodeksu pracy. Sąd Najwyższy wskazał ponadto, że podobna sytuacja ma miejsce, gdy pracownik wykonuje pracę w godzinach nadliczbowych na polecenie pracodawcy w sytuacjach nieprzewidzianych w kodeksie pracy. Nie ma wątpliwości, że stanowi ona pracę w godzinach nadliczbowych i pracownikowi przysługuje za nią odpowiednie wynagrodzenie. Dlatego analogicznie, za czas przerw w pracy świadczonej w systemie przerywanego czasu pracy, wprowadzonego nieprawidłowo, pracownikowi przysługuje odpowiednie wynagrodzenie. Zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej a ustanie stosunku pracy W wyroku z dnia 8 listopada 2012 r. (sygn. II UK 84/12) Sąd Najwyższy przypomniał, że samo faktyczne zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej przez pracodawcę nie powoduje ustania stosunku pracy, obowiązku objęcia pracownika ubezpieczeniami społecznymi i obowiązku opłacania przez pracodawcę składek z tego tytułu. W ocenie Sądu Najwyższego stosunek pracy może istnieć pomimo faktycznego niewykonywania pracy przez pracownika, jeżeli nadal istnieje zobowiązanie stron to spełnienia świadczeń wynikających z tego stosunku, określonych w art. 22 1 kodeksu pracy. Ma to miejsce nie tylko w przypadkach przewidzianych prawem przerw w wykonywaniu pracy, takich jak urlop wypoczynkowy czy okres pobierania zasiłku chorobowego, lecz także w wypadku, gdy niewykonywanie pracy spowodowane jest przyczynami leżącymi po stronie pracodawcy (do których należy zaliczyć również faktyczne zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej). Skutek ustania stosunku pracy może wywołać jedynie związane z faktycznym zaprzestaniem działalności gospodarczej zakończenie stosunku pracy na podstawie zdarzeń prawnych określonych w ustawie. Sąd Najwyższy dopuścił możliwość rozwiązania stosunku pracy poprzez dorozumiane wypowiedzenie dokonane przez pracodawcę, o ile jednak okoliczności faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę wskazują jednoznacznie na wolę pracodawcy rozwiązania stosunku pracy. W takiej sytuacji konieczne jest ustalenie daty dorozumianego oświadczenia woli o wypowiedzeniu i wskazanie stosownego do niej okresu i terminu wypowiedzenia. Taką datą może być dzień
faktycznego zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej przez pracodawcę. Jednakże, nawet w takim wypadku data zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej przez pracodawcę, ze względu na przepisy dotyczące okresu i terminu wypowiedzenia, nie będzie dniem ustania stosunku pracy. Kontakt z nami Camiel van der Meij Partner Katarzyna Serwińska Dyrektor Doradztwo podatkowe +48 22 523 4959 camiel.van.der.meij@pl.pwc.com Doradztwo podatkowe +48 22 523 4794 katarzyna.serwinska@pl.pwc.com Artur Kaźmierczak Dyrektor Monika Sojda-Gerwatowska Counsel Doradztwo w zakresie strategicznego zarządzania HR Doradztwo w zakresie prawa pracy +48 22 523 7490 artur.kazmierczak@pl.pwc.com +48 22 523 7382 monika.sojda-gerwatowska@pl.pwc.com HRSpot jest publikacją działu prawno-podatkowego PwC. Uwaga: Wszelkie zawarte w niniejszej publikacji informacje mają charakter orientacyjny publikacja nie może stanowić jedynej podstawy podejmowanych działań. Przed podjęciem jakichkolwiek działań należy zasięgnąć fachowej porady. 2013 PricewaterhouseCoopers Sp. zo.o. Wszystkie prawa zastrzeżone. W tym dokumencie nazwa "PwC" odnosi się do Pricewaterhou secoopers Sp. z o.o., firmy wchodzącej w skład sieci PricewaterhouseCoopers International Limited, z których każda stanowi odrębny i niezależny podmiot prawny.