Interpretacja dostarczona przez portal Największe archiwum polskich interpretacji podatkowych.

Transkrypt

1 IP Interpretacja dostarczona przez portal Największe archiwum polskich interpretacji podatkowych. Autor Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Data Rodzaj dokumentu interpretacja indywidualna Sygnatura ITPB2/ /11/BK Źródło Czy kwota refundowanej przez Spółkę opłaty za kartę do obsługi tachografu cyfrowego stanowi dla kierowcy przychód do opodatkowania ze stosunku pracy, czy też kwota ta może być zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami ) oraz 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2011 r. (data wpływu 31 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty refundowanej przez pracodawcę opłaty za kartę kierowcy do obsługi tachografu cyfrowego - jest nieprawidłowe.. UZASADNIENIE W dniu 31 sierpnia 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty refundowanej przez pracodawcę opłaty za kartę kierowcy do obsługi tachografu cyfrowego. W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny. Spółka świadczy usługi transportowe i zatrudnia kierowców pojazdów ciężarowych. Pojazdy ciężarowe nabyte przez Spółkę w ramach leasingu operacyjnego są wprowadzane do rejestru środków trwałych obcych. Pojazdy ciężarowe wyposażone są w tachografy cyfrowe. Do obsługi tachografu cyfrowego wymagana jest karta kierowcy, którą wystawia P. S.A. (P.). Karta kierowcy do obsługi tachografu cyfrowego jest wydawana imiennie na kierowcę, który jest jej użytkownikiem. Wydanie lub wznowienie karty kierowcy wymaga uiszczenia opłaty.

2 Zgodnie z art. 20 ust. 7 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494) kierowca ma prawo otrzymać od pracodawcy refundację tego wydatku na podstawie imiennego dowodu uiszczenia opłaty. W miesiącu sierpniu Spółka refundowała wydatki na odnowienie kart do obsługi tachografów dla 4 kierowców, na podstawie faktur wystawionych przez P. na poszczególnych kierowców. Na podstawie tych faktur Spółka zaliczyła kwoty opłat do kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższym zadano następujące pytanie. Czy kwota refundowanej przez Spółkę opłaty za kartę do obsługi tachografu cyfrowego stanowi dla kierowcy przychód do opodatkowania ze stosunku pracy, czy też kwota ta może być zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych... Zdaniem Spółki kwota refundowanej opłaty za odnowienie kart kierowcy do obsługi tachografu cyfrowego nie stanowi dla kierowcy przychodu podatkowego. Karta kierowcy jako jej jedynego uprawnionego użytkownika jest jego narzędziem pracy. Rozwój techniki w transporcie drogowym powoduje, że niebawem większość taboru będzie wyposażona w tachografy cyfrowe, które mogą być obsługiwane tylko przez uprawnionych kierowców. W takim układzie karta do obsługi tachografu cyfrowego staje się niezbędnym narzędziem pracy kierowcy. Kwotę refundacji wydatku za kartę kierowcy można więc potraktować jako ekwiwalent pieniężny za używanie przez pracownika narzędzia przy wykonywaniu pracy. W związku z tym kwota refundowanej pracownikowi opłaty podlega zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zmianami), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art , art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. W art. 10 powołanej ustawy zostały określone źródła przychodów, do których należy między innymi, wymieniony w ust. 1 pkt 1) stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, Strona: 2

3 członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Stosownie do art. 12 ust. 2, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy. Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność. Z powyższego przepisu wynika, że zastosowanie przedmiotowego zwolnienia uzależnione zostało od spełnienia następujących warunków: 1. ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu, 2. kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania, 3. narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika, 4. narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy. Definicje zawarte w słownikach języka polskiego określają, iż: narzędzie to urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy; przyrząd, instrument; materiał to, z czego wytwarzane są przedmioty, tworzywo, substancja, artykuł, produkt; sprzęt to przedmioty użytkowe, maszyny, urządzenia. podatku. Po spełnieniu powyższych warunków kwota wypłaconego ekwiwalentu korzysta ze zwolnienia od Strona: 3

4 Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka świadczy usługi transportowe i zatrudnia kierowców pojazdów ciężarowych. Pojazdy ciężarowe wyposażone są w tachografy cyfrowe. Do obsługi tachografu cyfrowego wymagana jest karta kierowcy, którą wystawia P. S.A. (P.). Karta kierowcy do obsługi tachografu cyfrowego jest wydawana imiennie na kierowcę, który jest jej użytkownikiem. Wydanie lub wznowienie karty kierowcy wymaga uiszczenia opłaty. W oparciu o art. 20 ust. 7 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494), w miesiącu sierpniu Spółka refundowała wydatki na odnowienie kart do obsługi tachografów dla 4 kierowców, na podstawie faktur wystawionych przez P. na poszczególnych kierowców. Na podstawie tych faktur Spółka zaliczyła kwoty opłat do kosztów uzyskania przychodów. Zasady dotyczące wydawania i użytkowania karty kierowcy uregulowane zostały w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494). Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, kartę kierowcy wydaje się na wniosek kierowcy. Do wniosku o jej wydanie dołącza się kopię prawa jazdy i fotografię kierowcy. Stosownie do art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie tachografów cyfrowych, podmiot wydający karty w ramach procesu wydawania kart, po pozytywnej weryfikacji danych wydaje kartę kierowcy na okres 5 lat, nie dłuższy jednak niż okres ważności prawa jazdy posiadanego przez kierowcę. Karta kierowcy jest kartą imienną (art. 22 ust. 5 tejże ustawy). W myśl art. 20 ust. 3 ww. ustawy, za wydanie, wznowienie lub wymianę karty pobiera się opłatę. Jednocześnie stosownie do postanowień art. 20 ust. 7 ustawy o systemie tachografów cyfrowych, kierowcy pozostającemu w stosunku pracy i wykonującemu przewozy z wykorzystaniem pojazdów wyposażonych w tachografy cyfrowe poniesioną opłatę za wydanie, wznowienie lub wymianę karty kierowcy może refundować pracodawca na postawie imiennego dowodu uiszczenia tej opłaty. Z powyższego wynika jednoznacznie, że karta kierowcy jest imiennym dokumentem wydawanym kierowcy, umożliwiającym identyfikację kierowcy. Za wydanie, wznowienie lub wymianę karty pobiera się opłatę. Dopiero po uiszczeniu ww. opłaty kierowca może otrzymać refundację tego wydatku od swego pracodawcy na podstawie imiennego dowodu uiszczenia tej opłaty. Taka refundacja nie jest jednak obowiązkiem pracodawcy, a wynika jedynie z jego dobrej woli. Mając na uwadze powyższe, stwierdzić zatem należy, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku zwrot (refundacja) dokonany przez Spółkę wydatków poniesionych przez kierowców na odnowienie kart kierowców nie stanowi ekwiwalentu w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie tego przepisu. W konsekwencji, pracownicy uzyskują z tego tytułu przychód ze stosunku pracy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia. Kwotę tę pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Strona: 4

5 Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, Toruń. Strona: 5