system opracowywania dokumentów L A T E X 29 października 2007
spis treści 1
polecenia wprowadzające otoczenie math - wzór umieszczony w tekście \begin{math}... \end{math} \(... \) $... $ otoczenie displaymath - nienumerowany wzór wystawiony \begin{displaymath}... \end{displaymath} \[... \] otoczenie equation - numerowany wzór wystawiony \begin{equation}... \end{equation}
ćwiczenie wzór w tekście: \( x^2+y^2=1 \) nienumerowany wzór wystawiony: \[ x^2+y^2=1 \] numerowany wzór wystawiony: \begin{equation} x^2+y^2=1 \end{equation}
indeksy, ułamki polecenie przykład wynik indeks dolny _ \[ a_{n} \] a n indeks górny ^ \[ x^{n} \] x n ułamek \frac{l}{m} \[ \frac{a+b}{c} \] a+b c ĆWICZENIE: a n = (1 + 1 n )n, x x2
pierwiastki polecenie przykład wynik pierwiastek \sqrt[n]{x} \[ \sqrt[6]{x} \] 6 x ĆWICZENIE: a n = 3 (1 + 1 n )n
całki, sumy polecenie przykład wynik całka \int \int_{a}^{b} suma \sum \sum_{k=0}^{\infty} b a k=0 powyższe symbole inaczej wyglądają we wzorze wystawionym, a inaczej we wzorze w tekście
zmienna wielkość symboli użycie niektórych symboli i indeksów daje inny wynik we wzorze wystawionym, a inny we wzorze w tekście, np. w tekście: k=0 a k wystawiony: w tekście: lim inf n b n wystawiony: k=0 a k lim inf b n n
przykłady liter greckich \gamma \delta \pi \xi \lambda γ δ π ξ λ \Gamma \Delta \Pi \Xi \Lambda Γ Π Ξ Λ \epsilon \varepsilon \theta \vartheta ɛ ε θ ϑ
ćwiczenie Γ(z) = + k=0 + 0 t z 1 e t dt ψ k = 1 1 ψ
alfabety matematyczne \mathrm ABCdef123 \mathit ABCdef123 \mathnormal ABCde f 123 \mathcal ABC \mathscr A BC \mathbb ABC \mathbbmss ABCdef12 \mathfrak ABCdef
przekreślenie symbolu: polecenie \not kod a \not \geq b daje wynik a b funkcje: do pisania nazw funkcji używamy poleceń. zamiast log(xy) log(xy) lepiej napisać \log xy log xy
modulo polecenie przykład wynik \bmod a \bmod b a mod b \pmod x \equiv y \pmod{a+b} x y (mod a + b)
wielokropki \ldots x_{1}, \ldots,x_{n} x 1,..., x n \cdots 1+a+a^2+ \cdots +a^n 1 + a + a 2 + + a n \vdots \ddots....
otoczenie array Otoczenie array wypisuje tablice. Argument określa kolumny: l - kolumna wyrównana do lewej c - kolumna wyśrodkowana r - kolumna wyrównana do prawej \begin{array}{lcr} a & b & x+y \\ a+b & b+c & y \\ a+b+c & b+c+d & x-y \\ \end{array}
otoczenie array Argument opcjonalny określa wyrównanie tablicy w pionie w linii tekstu: t - wyrównanie do górnego wiersza b - wyrównanie do dolnego wiersza \begin[t]{array}{lcr} a & b & x+y \\ a+b & b+c & y \\ a+b+c & b+c+d & x-y \\ \end{array}
ograniczniki \left[ \begin{array}{lcr} a & b & x+y \\ a+b & b+c & y \\ a+b+c & b+c+d & x-y \\ \end{array} \right] Ograniczniki to symbole pełniące funkcje analogiczną do nawiasu. Zawsze muszą wystepować w parze (ogranicznik lewy i prawy). Ograniczniki z jednej pary nie muszą być takie same.
ograniczniki a b x + y a + b b + c y a + b + c b + c + d x y
Cwiczenie a b c d x + y z
ograniczniki Znak kropki określa ogranicznik niewidzialny. \left\{ \begin{array}{l} x+y=1 \\ x-y=0 \\ \end{array} \right. wynik { x + y = 1 x y = 0
otoczenie eqnarray Składnia otoczenia eqnarray jest podobna do array z trzema kolumnami. \begin{eqnarray} x & = & a+2b \\ y & < & 3a-b \\ z & = & 7b \end{eqnarray}
otoczenie eqnarray x = a + 2b (1) y < 3a b (2) z = 7b (3)
otoczenie eqnarray Aby nie numerować wybranego wiersza, stosujemy polecenie \nonumber \begin{eqnarray} x & = & a+2b \\ y & < & 3a-b+2c+d \nonumber\\ & & \mbox{} +7e-f \end{eqnarray}
otoczenie eqnarray x = a + 2b (4) y < 3a b + 2c + d + 7e f (5)
otoczenie eqnarray* aby w ogóle nie numerować wierszy, stosujemy polecenie \eqnarray* \begin{eqnarray*} x & = & a+2b \\ y & < & 3a-b+2c+d \\ & & \mbox{} +7e-f \end{eqnarray*}
otoczenie eqnarray* x = a + 2b y < 3a b + 2c + d + 7e f
otoczenie eqnarray polecenie \lefteqn \begin{eqnarray*} \lefteqn{ a + b = }\\ & & c + d + e + f + \\ & & g + h \end{eqnarray*}
otoczenie eqnarray a + b = c + d + e + f + g + h
dziękuję za uwagę