Załącznik nr 2 do zarządzenia nr 171 Rektora Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach z dnia 7 listopada 2012 r. LITERATURA I TREŚCI PROGRAMOWE STUDIÓW PODYPLOMOWYCH SZTUKI RETORYKI I KREOWANIA WIZERUNKU DLA PRAWNIKÓW 1
ZAŁOŻENIA ORGANIZACYJNO-PROGRAMOWE Opis zakładanych efektów kształcenia na studiach podyplomowych Nazwa studiów: Studia Podyplomowe Sztuki Retoryki i Kreowania Wizerunku dla Prawników Typ studiów: kwalifikacyjne/doskonalące: doskonalące Forma studiów: niestacjonarne Efekty kształcenia dla studiów podyplomowych WIEDZA Absolwent posiada wiedzę interdyscyplinarną z zakresu retoryki stosowanej, erystyki, argumentacji, komunikacji interpersonalnej i społecznej, zasad etyki wypowiedzi, mnemotechniki, logopedii, psychologii, coaching u, public relations, które to dziedziny nauki spełniają funkcje stymulującą, rozwijającą, regulującą oraz korekcyjną. Wpływają one również na sferę motywacyjno-emocjonalną, poznawczą, motoryczną i estetyczną jej uczestników. Nabytą wiedzę absolwent z powodzeniem może wykorzystać w pracy zawodowej, w kontaktach z mediami oraz w środowisku pracy, przyczyniając się tym samym do osiągnięcia sukcesu zawodowego w wymiarze indywidualnym i instytucjonalnym. UMIEJĘTNOŚCI potrafi poprawnie argumentować potrafi skuteczne przekonywać potrafi we właściwy sposób posługiwać się środkami retorycznymi w wystąpieniach publicznych potrafi umiejętnie komponować teksty mówione i pisane potrafi umiejętnie prowadzić dyskusję, debatę i negocjacje potrafi diagnozować typowe błędy logiczne i rozpoznawać chwyty erystyczne potrafi umiejętnie posługiwać się głosem, gestem, mimiką i panować nad stresem w wystąpieniach publicznych 2
zna zasady i potrafi kreować własny i zawodowy wizerunek potrafi stosować zasady etykiety w konwersacjach i wystąpieniach publicznych zna zasady stylizacji osoby zna i potrafi stosować metody coaching u w rozwoju osobistym i zawodowym KOMPETENCJE SPOŁECZNE potrafi dostosować swoje postawy, sposób zachowania, swój wizerunek do oczekiwań i preferencji odbiorcy/ów potrafi zachować asertywność w komunikacji społecznej i interpersonalnej posiada świadomość bycia podmiotem uwagi innych posiada zdolności samodyscypliny i samokontroli zachowania w różnych sytuacjach społecznych 3
Moduł: Retoryka Nazwy przedmiotów: Nazwa Język Efekty kształcenia dla (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne) 1. Teoretyczne podstawy retoryki 2. Dobór argumentów 3. Topika 4. Erystyka 5. Figury retoryczne 6. Etyka wypowiedzi Język polski Efekty kształcenia: Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę z zakresu retoryki klasycznej. Rozumie znaczenie retoryki w kształtowaniu kultury humanistycznej, w tym kultury prawniczej. Zna i potrafi wykorzystać toposy inwencyjne jako źródło dowodzenia. Potrafi umiejętnie dostrzegać, analizować i wykorzystywać tropy i figury stylistyczne w pracy zawodowej. Umiejętności: potrafi zastosować konkretne techniki argumentacyjne w praktyce prawniczej. Zna i potrafi zastosować metody perswazji językowej. Kompetencje społeczne: zna zasady odpowiedzialności za słowo w komunikacji interpersonalnej i społecznej. Semestr, w którym przedmiot/moduł*) jest realizowany Forma realizacji zajęć Wymagania wstępne i dodatkowe Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy* Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi* Stosowane metody dydaktyczne Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez słuchaczy Pierwszy i drugi Wykłady, ćwiczenia Brak wymagań 28 godzin wykładów i 20 godzin ćwiczeń 12 punktów ECTS za moduł Wykład informacyjny z wykorzystaniem prezentacji multimedialnej, praca w grupach Czynny udział w zajęciach ćwiczeniowych. Wykorzystanie nabytej wiedzy w trakcie egzaminu dyplomowego. 4
Forma i warunki zaliczenia *), w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia Zaliczenie Treści programowe modułu: Retoryka Program przedmiotu: Teoretyczne podstawy retoryki 1. Narodziny retoryki, 2. Sofistyka i platońska krytyka retoryki, 3. Arystoteles próba teoretycznego ujęcia retoryki, 4. Retoryczne tradycje demokracji ateńskiej, pisma retoryczne i działalność Cycerona, 5. Miejsce retoryki w rzymskim systemie edukacji Institutio oratoria Kwintyliana; 6. Średniowieczne zastosowania retoryki, recepcja antycznej retoryki i kształtowanie się renesansu, cyceronianizm, reforma systemu nauk P. Ramusa, rola retoryki w jezuickim systemie kształcenia, kryzys klasycznej retoryki: od sztuki mówienia do sztuki pisania. Treści programowe modułu: Retoryka Program przedmiotu- Topika Treści programowe 1. Definicje toposów, 2. Główne rodzaje toposów, 3. Identyfikacja toposów, zasady użycia toposów. Treści programowe modułu: Retoryka Program przedmiotu: Figury retoryczne 1. Pojęcie i zakres retorycznej elokucji, 2. Tropy stylistyczne, 3. Reguły użycia figur myśli, rozpoznawanie figur słów i myśl oraz ich skutecznego użycia. Treści programowe modułu: Retoryka Program przedmiotu: Dobór argumentów 1. Repetytorium podstawowych pojęć z dziedziny wykładni prawa i charakterystyka podstawowych metod wykładni (językowa, systemowa, celowościowa, historyczna); 2. Wykładnia językowa w prawie: znaczenie definicji legalnych, kłopoty z definicjami legalnymi, trzy rejestry językowe język potoczny, prawny i prawniczy oraz konflikty między nimi, słowniki językowe jako narzędzie interpretacyjne; 5
3. Poprawne i wadliwe sposoby formułowania argumentów na gruncie wykładni; 4. Strategie preferencji strategia priorytetu wykładni językowej a strategia wykładni kompleksowej; 5. Przeniesienie ogólnej wiedzy o wykładni prawa na płaszczyznę argumentacyjną i ukazanie sposobu wykorzystywania tej wiedzy przez sądy; 6. Perswazyjna wartość argumentacji interpretacyjnej słabe i mocne argumenty perswazyjne; Analiza pojęć błędna wykładnia i rażące naruszenie prawa ; 7. Obalenie błędnych przekonań co do zakresu stosowania i rangi określonych metod wykładni prawa podatkowego; 8. Wnioskowania prawnicze jako narzędzie argumentacji prawniczej; 9. Prawo jako środek komunikacji; 10.Teoretyczne podstawy argumentacji prawniczej argumentacja, mówca i jego audytorium przesłanki argumentacji wybór, obecność i prezentacja argumentów strategie argumentacyjne techniki argumentacyjne argumenty quasi-logiczne argumenty oparte na strukturze rzeczywistości argumentacja przez przykład (ilustracja i wzór) rozległość argumentacji a siła argumentów kolejność argumentów w mowie 11.Dyskurs argumentacyjny w praktyce prawniczej wprowadzenie do zagadnienia dyskursu argumentacyjnego reguły ogólne reguły prawnicze argumenty i topiki prawnicze 12. Stosowanie konkretnych technik argumentacyjnych w praktyce na wybranych przykładach z zakresu orzecznictwa sądowego. Treści programowe modułu: Retoryka Program przedmiotu: Erystyka. 1. Dialog, dialog perswazyjny, dyskusja. 2. Cele stawiane przed dyskusją. Dyskusja krytyczna i zasady jej prowadzenia. 3. Podstawowe elementy dyskusji: określenie stanowisk, onus probandi, argument, kontrargument, obrona, atak. 4. Identyfikowanie i korygowanie posunięć dyskusyjnych. 5. Typowe lojalne i nielojalne chwyty erystyczne. 6. Zasady sprawnego prowadzenia walki na argumenty: taktyka, strategia, planowanie, ekonomia prowadzenia sporu. 7. Elementy teorii perswazji, typowe taktyki perswazyjne. 8. Rozpoznawanie argumentów i ich wyodrębnianie spośród innych 6
rodzajów wypowiedzi. 9. Standaryzacja argumentu. 10. Diagramy obrazujące strukturę argumentu. 11. Różne metody oceny argumentu. 12. Szczegółowa analiza wybranych typów argumentów (m.in. argumentów z analogii, z autorytetu, ad hominem, równi pochyłej, ad ignorantiam itp.) 13. Analiza tekstu pod kątem zastosowanych w nim środków perswazyjnych. 14. Manipulacyjne wykorzystanie niektórych zjawisk językowych (np. implikatur i presupozycji). 15. Nielojalne chwyty erystyczne i obrona przed nimi. Treści programowe modułu: Retoryka Program przedmiotu: Etyka wypowiedzi 1. Kształtowanie się pojęcia prawdy w aspekcie komunikowania 2. Erystyka a retoryka 3. Perswazja a manipulacja ustalenia definicyjne 4. Podstawowe techniki manipulacji 5. Manipulowanie informacją we współczesnych mediach - przykłady Literatur obowiązkowa: Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej I. Teoretyczne podstawy retoryki: J. Lichański, Co to jest retoryka. Kraków 1996; J.Z. Lichański: Retoryka. Od renesansu do współczesności tradycja i innowacja. Warszawa 2000; J. Ziomek, Retoryka opisowa. Wrocław 1992; H. Cichocka, J.Z. Lichański: Zarys historii retoryki: od początku do upadku cesarstwa bizantyjskiego; R. Volkmann: Wprowadzenie do retoryki. Tłum. L. Bobiatyński. Warszawa 1993; B. Bogołębska: Tradycja retoryczna w stylistyce polskiej: narodziny dyscypliny. Łódź 1996; Wybór, np: Platon: Faidros. Tłum. L. Regner. Warszawa 1993; Gorgiasz; Arystoteles: Retoryka. Tłum H. Podbielski Warszawa 1988; Kwintylian: Kształcenie mówcy. [ks. I, II, X] Tłum. M. Brożek. Wrocław 1951; Erazm z Rotterdamu: Wybór pism. Wrocław 1992; Retoryka. Red. M. Barłowska, A Budzyńska-Daca, P. Wilczek. Warszawa 2008. II. Topika: J. Bralczyk (i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002; A. Budzyńska-Daca, J. Kwosek, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów, Warszawa 2009; J. Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki, Warszawa 2002; M. Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa 2001; Leksykon retoryki prawniczej, pod red. P. Rybińskiego, K. Zeidlera, Warszawa 2010; A. Schopenhauer, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów (liczne wydania, zalecane najnowsze); J. Stelmach, Kodeks argumentacyjny dla prawników, Warszawa 2003; Retoryka. Red. M. 7
Barłowska, A. Budzyńska-Daca, P. Wilczek. Warszawa 2008. III. Figury retoryczne: J. Bralczyk ( i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002; J. Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki, Warszawa 2002; M. Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa 2001; M. Korolko, Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny. Warszawa 1990 lub wyd. nast.); Leksykon retoryki prawniczej, pod red. P. Rybińskiego, K. Zeidlera, Warszawa 2010; J. Ziomek, Retoryka opisowa. Wrocław 1992. IV.Dobór argumentów: Ch.Perelman, Imperium retoryki, Warszawa 2004r.; J.Stelmach, Kodeks argumentacyjny dla prawników, Kraków 2003,; L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006. V. Erystyka: Cialdini R.B. [2003] Wywieranie wpływu na ludzi Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk; Govier T. [2005], A Practical Study of Argument. Wadsworth Publishing Company, Belmont; Hołówka T. [1998], Błędy, spory, argumenty. Szkice z logiki stosowanej Wydział Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa; Mulholland J. [1994] Handbook of Persuasive Tactics. A practical language guide. Routledge, London and New York; Pratkins, A., Aronson E. [2008] Wiek propagandy Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa; Schopenhauer A. [1973], Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów Wydawnictwo Literackie, Kraków; Szymanek K. [2008] Argument z podobieństwa. Wydawnictwo UŚ, Katowice; Szymanek K. [2001], Sztuka argumentacji. Słownik terminologiczny. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa; Szymanek K, Wieczorek K. A., Wójcik A. S. [2003], Sztuka argumentacji. Ćwiczenia w badaniu argumentów. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa; Tokarz M. [2006], Argumentacja, perswazja, manipulacja. Wykłady z teorii komunikacji. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk; Waller B. N. [1988], Critical Thinking. Consider the verdict. Prentice Hall, New Jersey; Walton D. N. [2006], Fundamentals of Critical Argumentation. Cambridge University Press, New York; VI. Etyka wypowiedzi: Manipulacja w języku, red. P. Krzyżanowski, P. Nowak, Lublin 2004. P. Hahne, Siła manipulacji, Warszawa 1997; A. Lepa, Świat manipulacji, Częstochowa, 2007. Literatura uzupełniająca I. Etyka wypowiedz: G. Beck, Zakazana retoryka.podręcznikmanipulacji,heliongliwice,2005;j. Bralczyk, O języku propagandy i polityki, Warszawa 2007. II. Dobór argumentów: M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki, Warszawa 2006; Agnieszka Bielska Brodziak, Interpretacja tekstu prawnego na podstawie orzecznictwa podatkowego, Warszawa 2009; S. Fish, Interpretacja, retoryka, polityka. Eseje wybrane, Kraków 2002; A.Schopenhauer Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów, Warszawa 2005; J.Stelmach, 8
Współczesna filozofia interpretacji prawniczej, Kraków 1995, (rozdział IV Teoria argumentacji prawniczej ); A. Bielska Brodziak, Z. Tobor, Zmiana w przepisach jako argument w dyskursie interpretacyjnym, Państwo i Prawo nr 9/2009. Nazwa Język Efekty kształcenia dla (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne) Semestr, w którym przedmiot/moduł*) jest realizowany Forma realizacji zajęć Wymagania wstępne i dodatkowe Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy* Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi* Stosowane metody dydaktyczne Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez słuchaczy Moduł: Kultura wypowiedzi Nazwy przedmiotów: 1. Kompozycja wypowiedzi ustnej i pisemnej 2. Poprawność gramatyczna i ortograficzna 3. Normy frazeologiczne 4. Dobór leksykalny Język polski Wiedza: absolwent ma wiedzę na temat istoty różnic między odmianą mówioną i pisaną polszczyzny; Umiejętności: potrafi konstruować wypowiedź pisaną i mówioną; zna podstawową terminologię z zakresu kultury języka; umie stosować reguły gramatyczne i ortograficzne; Kompetencje społeczne: ma świadomość znaczenia poprawności językowej dla skuteczności wypowiedzi; ma świadomość funkcji prezentatywnej języka; ma świadomość aksjologicznego wymiaru komunikacji. Semestr pierwszy i drugi Wykłady, ćwiczenia Brak wymagań 16 godzin wykładów i 8 godzin ćwiczeń 12 punktów ECTS za moduł Wykłady informacyjne, praca w grupach Czynny udział w zajęciach. Wykorzystanie nabytej wiedzy w trakcie egzaminu dyplomowego 9
Forma i warunki zaliczenia *), w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia Zaliczenie Treści programowe modułu: Kultura wypowiedzi Przedmiot kształcenia: Kompozycja wypowiedzi ustnej i pisemnej W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: 1. Spójność tekstu mówionego i pisanego zasady konstrukcji wypowiedzi ustnej i pisemnej 2. Obszary komunikacji niewerbalnej kinezyka, paralingwistyka, proksemika;.. współdziałanie kodów w wypowiedzi 3. Prawidła poprawnej wymowy Przedmiot kształcenia: Poprawność gramatyczna i ortograficzna W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: Treści programowe 1. System językowy norma językowa uzus 2. Norma wzorcowa i użytkowa poprawność wypowiedzi a funkcje języka (perswazja, funkcja prezentatywna) 3. Podstawowe zasady pisowni polskiej; szczególnie pisownia wielką i małą literą; pisownia łączna i rozłączna Przedmiot kształcenia: Normy frazeologiczne W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: 1. Frazeologia i jej funkcje w komunikacji. Źródła związków frazeologicznych 2. Innowacje i modyfikacje frazeologizmów (celowe i niezamierzone) 3. Stylistyczne zróżnicowanie zasobu frazeologicznego Przedmiot kształcenia: Dobór leksykalny W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej 1. Zróżnicowanie słownictwa poprawność leksykalna (neosemantyzmy, zapożyczenia ukryte, paronimia, pleonazmy, tautologie, wyrazy modne) 2. Pojęcie łączliwości gramatycznej i semantycznej właściwe decyzje stylistyczne (potoczność, neutralność, oficjalność, regionalność) 3. Zasada stosowności środków językowych konotacja, wartościowanie; peryfrazy, eufemizmy Literatura obowiązkowa: Encyklopedia kultury polskiej XX wieku. T.2: Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Wrocław 1993, rozdz. K. Ożóg, Ustna odmiana języka ogólnego, s. 87-100. 10
Skudrzyk A., Współczesny język polski mówiony i pisany. [w:] Kultura polska. Silva rerum, red. R. Cudak, J. Tambor, Katowice 2002, s. 45-66. Andrzej Markowski, Kultura języka polskiego. Teoria. Zagadnienia leksykalne. Warszawa 2005. Polański E., Skudrzyk A., Jak pisać? Razem czy osobno? Poradnik ze słownikiem, PWN, Warszawa 2010. Skudrzyk a., Urban K., Wielką czy małą literą? Mały słownik użycia wielkich liter w polskich tekstach, TMJP, Warszawa-Kraków 2009. Encyklopedia kultury polskiej XX wieku. T.2: Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Wrocław 1993, rozdz. A.M. Lewicki, A. Pajdzińska, Frazeologia, s. 307-327. Bąba S., Liberek J., Słownik frazeologiczny współczesnej polszczyzny, Warszawa 2002. Hanna Jadacka, Kultura języka polskiego. Fleksja, słowotwórstwo, składnia. Warszawa 2005. Zagadnienia leksykalne i aksjologiczne. Język a kultura, t.2, red. J.Puzynina, J. Bartmiński. Wrocław 1991. (tom dostępny w wersji elektronicznej) Literatura uzupełniająca: Formy i normy, czyli poprawna polszczyzna w praktyce. Red. K. Mosiołek-Kłosińska. Warszawa2001. Zagadnienia leksykalne i aksjologiczne. Język a kultura, t.2, red. J.Puzynina, J. Bartmiński. Wrocław 1991. (tom dostępny w wersji elektronicznej) Tannen D., To nie tak! Jak styl konwersacyjny kształtuje relacje z innymi, Poznań 2002. Wartości w języku i tekście. Język a kultura, t.3, red. J.Puzynina, J. Anusiewicz, Wrocław 1991. (tom dostępny w wersji elektronicznej) Nazwa Język Efekty kształcenia dla Moduł: Praktyka wystąpień publicznych Nazwy przedmiotów: 1. Dyskusja, debata 2. Negocjacje 3. Udzielanie wywiadu 4. Psychologiczne aspekty komunikacji Język polski Wiedza: : Słuchacz posiada wiedzę z zakresu technik negocjacyjnych, zna zasady 11
(wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne) prowadzenia dyskusji i debaty. Umiejętności: potrafi w profesjonalny sposób udzielić wywiadu, umie brać czynny udział w dyskusji i debacie. Kompetencje społeczne: Zna psychologiczne aspekty komunikacji. Semestr, w którym przedmiot/moduł*) jest realizowany Forma realizacji zajęć Wymagania wstępne i dodatkowe Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy* Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi* ) Stosowane metody dydaktyczne Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez słuchaczy Forma i warunki zaliczenia *), w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia Semestr pierwszy i drugi Wykłady, ćwiczenia Brak wymagań 6 godzin wykładów, 12 godzin ćwiczeń 10 punktów ECTS za moduł Wykład z prezentacja multimedialną, dyskusja, debata, ćwiczenia w grupach Czynny udział w zajęciach. Wykorzystanie nabytej wiedzy w trakcie egzaminu dyplomowego Zaliczenie Treści programowe modułu: Praktyka wystąpień publicznych Przedmiot kształcenia: Negocjacje Treści programowe 1. Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: 1. Definicja negocjacji i ich przedmiot 2. Formy i charakter prowadzenia negocjacji 3. Etapy procesu negocjacji 4. Zasady i techniki negocjacji kryzysowych 5. Metodyka i psychologia negocjacji według Fishera i Ury ego 12
6. Zastosowanie technik wpływu społecznego w mediacjach 7. Sposoby przeciwdziałania trudnościom w negocjacjach 8. Autodiagnoza i budowanie kompetencji negocjatora. Kształtowanie umiejętności: umiejętność oceny sytuacji umiejętność słuchania umiejętność planowania negocjacji i radzenia sobie z presją zewnętrzną 9. Rola komunikacji niewerbalnej w negocjacjach i mediacjach. 10. Techniki argumentacji wg H. Lemmermanna 11. Chwyty erystyczne wg A. Schopenhauera Treści programowe modułu: Praktyka wystąpień publicznych Przedmiot kształcenia: Psychologiczne aspekty komunikacji Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: 1. Pojęcie efektywnego porozumiewania się 2. Charakterystyka zachowań komunikacyjnych 3. Skuteczne słuchanie, style słuchania i odpowiadania 4. Udzielanie informacji zwrotnych 5. Bariery skutecznej komunikacji 6. Doskonalenie komunikacji Treści programowe modułu: Praktyka wystąpień publicznych Przedmiot kształcenia: Dyskusja, debata 1. Pojęcie dyskusji; rodzaje dyskusji: ujęcie historyczne i funkcjonalne 2. Zasady dyskutowania; strategie polemiczne; erystyka - sztuka prowadzenia sporów, 3. 3. Dialog jako gatunek 4. Polemika i debata we współczesnym dyskursie publicznym 5. Uwarunkowania komunikacyjne, nowe tendencje Treści programowe modułu: Praktyka wystąpień publicznych Przedmiot kształcenia: Udzielanie wywiadu 1. Style przekazywania i odbioru informacji 2. Sposoby selekcji i przekazu informacji 3. Przygotowanie się do wywiadu; struktura wywiadu 13
4. Kształcenie umiejętności udzielania wywiadu 5. Wyznaczniki wiarygodności - studia przypadków 6. Trening modelowych zachowań podczas udzielania wywiadu; kontakty z dziennikarzami, organizowanie konferencji prasowych 7. Komunikacja w sytuacjach kryzysowych, prawne podstawy wywiadów Literatura obowiązkowa: 1. Negocjacje: Bieniok H., 2005: Sztuka komunikowania się, negocjacji i rozwiązywania problemów. Katowice. Cialdini R., 1996: Wywieranie wpływu na ludzi. Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. Cichobłaziński L., 2008: Techniki negocjacji i mediacji. Częstochowa. Coleman P. T., Deutsch M., (red.) 2005, Rozwiązywanie konfliktów. Teoria i praktyka. Collins A., 2001: Mowa ciała. Co znaczą nasze gesty? Warszawa. Cybulko A., 2009: Konflikt. W: Mediacje. Teoria i praktyka. Red. E. Gmurzyńska, R. Morek. Kraków, 51 67. Dana D., Rozwiązywanie konfliktów, Warszawa 1993. Doliński D., 2005: Techniki wpływu społecznego. Warszawa. Myśliwiec G., 2007: Techniki i triki negocjacyjne, czyli jak negocjują profesjonaliści. Warszawa. Słaboń A., 2008: Konflikt społeczny i negocjacje. Kraków. Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej Tabernacka M., 2009: Negocjacje i mediacje w sferze publicznej. Warszawa. 2. Psychologiczne aspekty komunikacji: B. Kożusznik: Zachowania człowieka w organizacji. PWE, Warszawa 2011 3. Dyskusja, debata: J. Bralczyk (i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002; A. Budzyńska-Daca, J. Kwosek, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów, Warszawa 2009; J. Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki, Warszawa 2002; M. Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa 2001; Leksykon retoryki prawniczej, pod red. P. Rybińskiego, K. Zeidlera, Warszawa 2010; A. Schopenhauer, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów (liczne wydania, zalecane najnowsze); J. Stelmach, Kodeks argumentacyjny dla prawników, Warszawa 2003; T. Hołówka: Błędy, spory, argumenty. Szkice z logiki stosowanej. Warszawa 1998; M. Tokarz: Argumentacja, perswazja, manipulacja. Gdańsk 2006; Rytualny chaos: studium dyskursu publicznego. Red. M. Czyżewski, S. Kowalski. Kraków 1997; Dialog a nowe media. Red. M. Kita, J, Grzenia. Katowice 2004; Porozmawiajmy o rozmowie. Lingwistyczne aspekty dialogu. Red. M. Kita, J. Grzenia. Katowice 2003; W. Marciszewski: Sztuka dyskutowania. Warszawa 1969; M. Kochan: Pojedynek na słowa. Techniki erystyczne w publicznych sporach. Kraków 2005; 14
4. Udzielnie wywiadu: J. Bralczyk ( i in.), Wymowa prawnicza, Warszawa 2002; J. Jabłońska-Bonca, Prawnik a sztuka negocjacji i retoryki, Warszawa 2002; M. Korolko, Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa 2001; A. Drzycimski, Sztuka kształtowania wizerunku. Warszawa 1996; T. Goban-Klas, Public relation, czyli promocja reputacji. Warszawa 1996; H. Pietrzak, J.B. Hałaj, Rzecznik prasowy. Teoria i praktyka. Rzeszów 2003: Rzecznicy prasowi a public relations. Red. K. Gajdka, J. Legomska. Katowice 2007; I. Martela, D. Rott, Rzecznik prasowy. Kompetencje interpersonalne wybrane problemy i zagrożenia. Sosnowiec Trnawa 2011. Literatura uzupełniająca; 1. Negocjacje: Benedikt A., 2006: Negocjacje i mediacje w administracji. Wrocław.Chełpa S., Witkowski T.:, 2004: Psychologia konfliktów: Praktyka radzenia sobie ze sporami. Wrocław: Moderator. Chełpa S., Witkowski T., 2000: Psychologia konfliktów.wrocław 2000. Haman W., Gut J., 2001: Docenić konflikt. Od walki i manipulacji do współpracy. Warszawa.Tusznio S., Wojtkowiak M., 2004: Mediacje i negocjacje jako formy rozwiązywania konfliktu. Kielce. 2. Psychologiczne aspekty komunikacji: Alan Peace, Barbara Peace: Mowa ciała. Wyd. Rebis, 2007; S. Hamlin: Jak mówić, żeby nas słuchali, Wyd. PETiT 2004;E. Hall: Poza kulturą. PWN 2001; E. Sujak: ABC Psychologii komunikacji Wyd. WAM, 2010 Moduł: Technika wypowiedzi Nazwy przedmiotów: Nazwa Język Efekty kształcenia dla (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne) Semestr, w którym przedmiot/moduł*) jest realizowany Forma realizacji zajęć 1. Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia z logopedą) 2. Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia z aktorem) 3. Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z logopedą) 4. Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z aktorem) 5. Mnemotechniki (wykład z aktorem) Język polski Efekty kształcenia: Słuchacz posiada wiedzę i potrafi świadomie posługiwać się aparatem mowy. Umiejętności: potrafi posługiwać się aparatem mowy wykorzystując techniki aktorskie. Kompetencje społeczne: pozytywna autoprezentacja. Semestr pierwszy i drugi Wykład, ćwiczenia 15
Wymagania wstępne i dodatkowe Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy* Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi* Stosowane metody dydaktyczne Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez słuchaczy Forma i warunki zaliczenia *), w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia Brak wymagań Wyklady 2 godziny, ćwiczenia 16 godzin 4 punktów ECTS za moduł Czynny udział w zajęciach Czynny udział w zajęciach. Wykorzystanie nabytej wiedzy w trakcie egzaminu dyplomowego. Zaliczenie Treści programowe modułu: Technika wypowiedzi Nazwa przedmiotu: Mnemotechniki (wykład z aktorem) Treści programowe Wykład obejmuje zagadnienia wstępne z zakresu sztuki żywego słowa: od świadomego używania aparatu mowy (anatomia, fizjologia, fizyka) i nabycia wiedzy dotyczącej zespołu środków wyrazu takich jak: rytm, intonacja, barwa, modulacja, aż po konstrukcje wypowiedzi. Treści przedmiotu: Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia aktorem) oraz Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z aktorem). Uzupełnieniem strony teoretycznej w realizacji przedmiotu będą ćwiczenia, w których słuchacze sprawdzą nabyte wiadomości poprzez prezentacje mów oskarżycielskich i obrończych w sprawach sądowych. Treści programowe przedmiotu: Operowanie głosem, dykcja (ćwiczenia z logopedą) z Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: 1. Anatomia narządów mowy. a. ośrodki mowy w mózgu b. mięśnie oddechowe (przepona) czemu służą, funkcja c. krtań budowa, funkcja d. nasada czyli przestrzenie nadkrtaniowe budowa i rola (gardło, podniebienie miękkie, języczek, jama nosowa, zęby, żuchwa, czaszka) 16
2. Działanie narządów mowy. Jak powstaje głos. Proces powstawania dźwięku. 3. Ośrodek Broca mięśnie oddechowe generacja tonu podstawowego w krtani rezonans w przestrzeniach ponadkrtaniowych wyjście dźwięku na zewnątrz odbiór fali dźwiękowej przez narząd słuchu ośrodek Wernickiego 4. Rodzaje oddechu a. szczytowy b. piersiowy c. brzuszno przeponowy 5. Rola oddechu w procesie powstawania dźwięku. Rola przepony w uzyskaniu prawidłowego ciśnienia podkrtaniowego. Treści programowe przedmiotu: Techniki wykonywania mowy (ćwiczenia z logopedą) Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej 1. Mówienie a myślenie intencjami 2. Wykorzystanie technik aktorskich w pracy nad głosem i oswajaniem emocji 3. Rodzaje akcentu w języku polskim, rola pauzy, intonacji i emocji Literatura obowiązkowa: Mnemotechniki, Operowanie głosem, dykcja, techniki wykonywania mowy; 1. Kolarczyk M.: Podstawy sztuki żywego słowa. Warszawa 1961; Wieczorkiewicz Br.: Sztuka mówienia. Wydawnictwo RTV 1997; Mariański H.: Kult żywego słowa. Warszawa 1929. Kotlarczyk M.: Podstawy sztuki żywego słowa, Warszawa 1964; Toczyska B.: Kama makaka ma, Gdańsk 1992; Toczyska B.: Elementarne ćwiczenia dykcji, Gdańsk 1994, Stanisławski K.: Praca aktora nad sobą,warszawa 1954. Literatura uzupełniająca: Kochański W., Koszutska O., Listkiewicz Z.: Sekrety żywego słowa, Warszawa 1974;Kustosik D.: Dykcja teksty do ćwiczeń dykcyjnych, Wrocław 1985,Ostaszewska D., Tambor J.: Fonetyka i fonologia współczesnego języka polskiego, Warszawa 2001,Stanisławski K.: Praca aktora nad sobą,warszawa 1954,Sikorski K.: Instrumentoznawstwo, Warszawa 1975,Book S.:Podręcznik dla aktorów, Warszawa 2006 Moduł: Kształtowanie wizerunku Przedmioty kształcenia: Nazwa 1. Wstęp do public relations 2. Komunikacja interpersonalna 3. Komunikacja społeczna 4. Stylizacja osoby Język Język polski 17
Efekty kształcenia dla (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne) Semestr, w którym przedmiot/moduł*) jest realizowany Forma realizacji zajęć Wymagania wstępne i dodatkowe Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy* Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi* Stosowane metody dydaktyczne Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez słuchaczy Forma i warunki zaliczenia *), w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę i zna podstawowe narzędzia public relation., Umiejętności: Umie w świadomy sposób wykorzystać lub ukryć swoje atrybuty urody na potrzeby wykreowania własnego i zawodowego wizerunku. Umiejętności społeczne: Zna zasady efektywnej komunikacji interpersonalnej. Semestr pierwszy i drugi Wykłady Brak wymagań 12 godzin wykładów 8 punktów ECTS za moduł Wykład informacyjny z wykorzystaniem technik multimedialnych Wykorzystanie nabytej wiedzy w trakcie egzaminu dyplomowego Zaliczenie Treści programowe modułu: Kształtowanie wizerunku Przedmiot kształcenia: Wstęp do public relations Treści programowe Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: 1. Definicja public relations 2. Public relations a marketing, public relations a reklama 3. Zadania public relations 4. Podstawowe narzędzia public relations omówienie 5. Public relations w polityce, gospodarce; czy istnieje czarny PR (PR a propaganda) 6. Omówienie przykładowych kampanii PR. 18
Przedmiot kształcenia:: Komunikacja społeczna Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe 1. Pojęcie i definicje komunikacji społecznej/masowej/publicznej 2. Omówienie najważniejszych schematów komunikacyjnych (Shannona i Weavera, Jakobsona, Katza Lazersfelda); 3. Określenie ich przydatności w komunikacji masowej - pojęcie kodu, informacji - komunikacja informacyjna i komunikacja perswazyjna charakterystyka - podstawowe modele perswazyjności: model Arystotelesa omówienie - pojęcie skutecznej komunikacji perswazyjnej Przedmiot kształcenia: : Komunikacja interpersonalna Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: 1. Definicje i elementy składowe komunikacji interpersonalnej. 2. Komponenty aktywnego słuchania. 3. Bariery komunikacyjne i sposoby ich przezwyciężania. 4. Zasady konwersacji według P. Grice a i G. Leech. 5. Komunikacja z trudnym partnerem 6. Schemat komunikacji językowej Jakobsona 7. Zasady efektywnej komunikacji (zdolność rozumienia, ukierunkowanie na pożądany efekt, etyczność komunikacji) 8. Natura komunikacji niewerbalnej. Ekspresja twarzy. Zachowania wzrokowe. Komunikacja ciałem. Komunikacja proksemiczna. Natura dotyku. Komunikacyjne funkcje wyglądu fizycznego. Sygnały niewerbalne w percepcji interpersonalnej. 9. Międzynarodowe podobieństwa i różnice w komunikacji niewerbalnej Przedmiot kształcenia: Stylizacja osoby 1. Wyjaśnienie pojęć związanych ze specyfiką przedmiotu. 2. Znaczenie barw pod względem temperaturowym, a korekta proporcji ciała w odniesieniu do roli światła. 3. Znaczenie rysunku walorowego. 4. Istota i rodzaje kompozycji plastycznych. 5. Tło znaczenie światła i barwy w odbiorze całościowym postrzeganego obrazu. 6. Rodzaje tła, a zmiana w podstawowych założeniach odbioru obrazu. 19
7. Pojęcie równowagi a idealne proporcje ciała. 8. Treść i forma przekazu na podstawie syntezy i analizy problemu. 9. Kontrasty barwne i ich zastosowanie w zamierzonym tworzeniu złudzeń optycznych. 10. Podział sylwetki idealne proporcje ciała. 11. Typy sylwetek i ich ogólna charakterystyka. 12. Sposoby doboru garderoby na podstawie analizy proporcji ciała oraz jej przeznaczenia. 13. Rodzaje i typy stylizacji. 14. Różnice pomiędzy korektą kobiecego i męskiego ciała. 15. Sposoby i triki związane z poprawą wyglądu. 16. Złote zasady w stylizacji. 17. Dodatki a ich znaczenie dla ostatecznego wyglądu. 18. Harmonia i umiar jako podstawowa dewiza w stylizacji. 19. Profesjonalne materiały pomocnicze. 20. Znaczenie barw i dodatków w psychologii jako istota kreowania wizerunku. 21. Tkaniny oraz ich nasycenie względem odcieni a wpływ na ostateczny wygląd. 22. Podsumowanie wiadomości praktyczne wykorzystanie wiedzy na potrzeby wykreowanie własnego wizerunku. Literatura obowiązkowa 1. Wstęp do public relations: K. Wojcik, Public relations od A do Z, t. I, II, Warszawa 1997. Public relations. Znaczenie społeczne i kierunki rozwoju, red. J. Olędzki, D. Tworzydło, Warszawa 2006. D. Tworzydło, P. Kuca, Relacje z mediami w samorządach. Teoria i praktyka, Rzeszów 2010 2. Komunikacja społeczna: Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej J. Fiske, Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, Wrocław 1999. B. Dobek-Ostrowska, R. Wiszniewski, Teoria komunikowania publicznego i politycznego, Wrocław 2001. Ch. Balon, X. Mignot, Komunikacja, Kraków 2008. T. O Sulivan, J. Hartley, D Saunders, M. Montgomery, J. Fiske, Kluczowe pojęcia w komunikowaniu i badaniach kulturowych, Wrocław 2005 3. Komunikacja interpersonalna Bieniok H., 2005: Sztuka komunikowania się, negocjacji i rozwiązywania konfliktów. Katowice: Wyd. Akademii Ekonomicznej. Czarnawska M. 2003: Podstawy negocjacji i komunikacji. Pułtusk: Wyższa Szkoła 20
Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora. Hausner J., 1999: Komunikacja i partycypacja społeczna. Kraków McKay M., 2007: Sztuka skutecznego porozumiewania się. Gdańsk : Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. Nęcki., 2000: Komunikacja międzyludzka, Wyd. Antykwa, Kraków Schulz von Thun F., 2003: Sztuka rozmawiania, t. 1, Kraków. Stewart, John (red.). 2005. Mosty zamiast murów : podręcznik komunikacji interpersonalnej. Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN. Thompson P.1998: Sposoby komunikacji interpersonalnej. Poznań: Zysk i S- ka. Literatura uzupełniająca: 1. Wstępu do public relations: A. Ries, L. Ries, Upadek reklamy i wzlot public relations, Warszawa 2004. B. 2. Komunikacja społeczna: M. Knapp, J. Hall, Komunikacja niewerbalna w interakcjach międzyludzkich, Wrocław 2000. W. Pisarek, Wstęp do nauki o komunikowaniu, Warszawa 2008 3. Komunikacja interpersonalna: Dobek-Ostrowska B., 2007 Podstawy komunikowania społecznego. Wrocław: Astrum. Głodowski, W. 2000: Komunikacja niewerbalna, Gdańsk 2000. Grice H. P., 1977: Logika a konwersacja. Przekł. J. Wajszczuk, nr 6, 85 99. Kochan M. 2005: Pojedynek na słowa, Kraków 2005. Meyer R., 2008: Sztuka argumentacji, jak wygrać każdy spór, GWP, Gdańsk Mikułowski-Pomorski J., Nęcki Z., Komunikowanie perswazyjne [w:] tychże, Komunikowanie skuteczne?, Kraków 1983 i nast. wyd. Tokarz, Marek. 2006. Argumentacja, perswazja, manipulacja. Gdańsk, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. 21
Nazwa Język Efekty kształcenia dla (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne) Semestr, w którym przedmiot/moduł*) jest realizowany Forma realizacji zajęć Wymagania wstępne i dodatkowe Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy* Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi* Stosowane metody dydaktyczne Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez słuchaczy Forma i warunki zaliczenia *), w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia Treści programowe Moduł: Motywacja Nazwy przedmiotów: 1. Trening osobowości, coaching 2. Automotywacja 3. Metody walki ze stresem 4. Asertywność Język polski Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę i potrafi zapanować nad stresem w wystąpieniach publicznych. Zna zasady asertywnego zachowania, Umiejętności: potrafi w odpowiedni sposób motywować siebie do działania. Kompetencje społeczne: potrafi pracować w grupie Semestr drugi Wykłady I ćwiczenia Brak wymagań 2 godziny wykłady i 8 godzin ćwiczeń 4 punkty ECTS za moduł Wykład z prezentacja multimedialną, ćwiczenia w grupach Czynny udział w zajęciach Wykorzystanie nabytej wiedzy podczas egzaminu dyplomowego Zaliczenie Treści programowe modułu: Motywacja Przedmiot kształcenia: Automotywacja Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące 22
zagadnienia szczegółowe: 1. Pojęcie zarządzania sobą 2. Pojęcie motywacji i automotywacji 3. Przyczyny naszych działań pojęcie motywacji i motywu 4. Proaktywność i podmiotowość jednostki 5. Motywatory i demotywatory 6. Praktyczne sposoby skutecznego motywowania siebie do działania Przedmiot kształcenia: Metody walki ze stresem Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: 1. Pojęcie stresu, stresorów, sytuacji stresowej. Stres jako bodziec, stres jako reakcja, stres jako proces. 2. Fazy stresu 3. Style radzenia sobie ze stresem 4. Stres konstruktywny verus stres destrukcyjny 5. Radzenie sobie z napięciem emocjonalnym Przedmiot kształcenia: Asertywność Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: 1. Definicja i omówienie zachowań asertywnych 2. Asertywne odmawianie 3. Zachowania asertywne w sytuacji krytyki 4. Demaskowanie krytyki aluzyjnej 5. Asertywne krytykowanie 6. Konsekwencje zachowań asertywnych i nieasertywnych 7. Możliwości doskonalenia własnej asertywności Przedmiot kształcenia: Trening osobowości, coaching Problematyka szczegółowa: Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej 1. Poznanie skutków długotrwałego stresu (model GAS), 2. Poznanie pozytywnych aspektów stresu, 3. Poznanie oraz trenowanie technik radzenia sobie w sytuacjach stresowych (model stresu MOZ, 4. Zasad Zdrowego Myślenia wg Maultsby ego, wizualizacja, 5. Poznanie metod związanych z profilaktyką długotrwałego stresu (wywiad dotyczący radzenia sobie ze stresem, zasada SMART, ćwiczenia rozluźniające ciało, hobby, odpoczynek, sen) Literatura obowiązkowa: 1. Automotywacja: 23
M. Adamiec, B. Kożusznik: Sztuka zarządzania sobą. PWE Warszawa 2001 2. Metody walki ze stresem: J.Terelak: Stres. Wyd. Branta 2008 3. Asertywność: 1. Król-Filewska, P. Fijewski: Asertywność menedżera. PWE, Warszawa 2000 2. M. Król-Fijewska: Trening asertywności, wyd. PTP, Warszawa 1993 4.Trening osobowości, coaching 1. Curwen, B., Palmer, S., Ruddell, P. (2006). Poznawczobehawioralna terapia krótkoterminowa. Gdańsk: GWP. 2. Heszen, I., Sęk, H. (2008). Psychologia zdrowia. Warszawa: PWN. 3. Farne, M. (1999). Stres... kiedy pomaga a kiedy szkodzi, jak zamienić go w sojusznika. Poznań: Księgarnia Św. Wojciecha. 4. Hartley, M. (2002). Dobry Stres. Przewodnik. Kielce: Jedność. 5. Oniszczenko, W. (1998). Stres - to brzmi groźnie. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Żak. 6. Hobfol, S. (2006). Stres, kultura i społeczność. Psychologia i filozofia stresu. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne GWP. 7. Zimbardo, P. (1999). Psychologia i życie (s. 484-503). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN. Literatura uzupełniająca: 1. Automotywacja: M. Adamiec: Potencjał ludzki w organizacji. Difin.2011 C.Ingham Automotywacja na 101 sposobów. MFC Press 2000 2. Metody walki ze stresem R.Templar: Pokonaj stres, Zysk i S-ka 2004 M.Hartley: Stres w pracy. Wyd. Jasność, 2005 N. Ogińska-Bulik: Stres zawodowy w zawodach usług społecznych. Żródła, konsekwencje, zapobieganie. Wyd. Difin, 2006. 3. Asertywność A.Townsend: jak doskonalić asertywnośc? Zysk i S-ka Warszawa 2002 M. Giannantonio: Być asertywnym. espa Kraków 2011. 24
Nazwa Język Efekty kształcenia dla (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne) Semestr, w którym przedmiot/moduł*) jest realizowany Forma realizacji zajęć Wymagania wstępne i dodatkowe Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy* Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi* Stosowane metody dydaktyczne Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez słuchaczy Forma i warunki zaliczenia *), w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia Treści programowe Nazwa przedmiotu Podstawy protokołu dyplomatycznego Język polski Wiedza: Słuchacz posiada wiedzę z [odstaw protokołu dyplomatycznego. Umiejętności: Potrafi zorganizować spotkania zawodowe i konferencje z udziałem różnych delegacji z uwzględnieniem zasad protokołu dyplomatycznego. Kompetencje społeczne: Zna zasady dobrych obyczajów w działalności publicznej. Semestr drugi Wykład Brak wymagań 4 godziny wykładu 2 punkty ECTS Wykład informacyjny Wykorzystanie nabytej wiedzy podczas egzaminu dyplomowego Zaliczenie Treści programowe przedmiotu: Podstawy protokołu dyplomatycznego Problematyka szczegółowa: 1. Protokół a dyscypliny naukowe, 2. Protokół w dobie obecnej, 3. Pierwszeństwo jako podstawowa zasada protokołu dyplomatycznego, 25
4. Ceremoniały, 5. Wizyty, 6. Przywileje i immunitety, 7. Korespondencja i język dyplomatyczny, 8. Flaga państwowa, 9. Normy regulujące współżycie, 10. Przyjęcia jako forma pracy dyplomatycznej, 11. Ubiór, 12. Ordery i odznaczenia, 13. Delegacje zagraniczne i wyjazdy zagraniczne, 14. Święto narodowe oraz inne święta. Literatura obowiązkowa: Edward Pietkiewicz: Protokół dyplomatyczny. Warszawa 1998 Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej Literatura uzupełniaj Julian Sutor: Prawo dyplomatyczne i konsularne Warszawa 1997; Julian Sutor Korespondencja dyplomatyczna, Warszawa 1992; Cezary Ikanowicz, Jan W. Piekarski Protokół dyplomatyczny i dobre obyczaje, Warszawa 2007. Nazwa Język Efekty kształcenia dla (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne) Semestr, w którym przedmiot/moduł*) jest realizowany Forma realizacji zajęć Wymagania wstępne i dodatkowe Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy* Nazwa przedmiotu Wykorzystanie technik komputerowych i organizowanie prezentacji Język polski Efekt kształcenia: Wiedza: absolwent zna zasady przygotowania i prowadzenia prezentacji. Umiejętności: potrafi przygotować prezentację z wykorzystaniem technik komputerowych. Kompetencje społeczne: potrafi umiejętnie korzystać z Internetu. Semestr drugi Wykład Brak wymagań 4 godziny wykładu 26
Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi* Stosowane metody dydaktyczne Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez słuchaczy Forma i warunki zaliczenia *), w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia Treści programowe Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej 2 punkty ECTS Wykład z wykorzystaniem techniki multimedialnej Wykorzystanie nabytej wiedzy podczas egzaminu dyplomowego Zaliczenie Treści programowe przedmiotu: Wykorzystanie technik komputerowych I organizowanie prezentacji Problematyka szczegółowa: W ramach przedmiotu realizowane są następujące zagadnienia szczegółowe: 1. Media wspomagające proces nauczania-uczenia się, 2. Teorie konstruktywistyczne i kognitywistyczne uczenia się, 3. Metody i style uczenia się z wykorzystaniem komputera i Internetu, 4. Style poznawcze, wykład a prezentacja: zasady przygotowania i prowadzenia prezentacji, 5. Struktura prezentacji. Literatura obowiązkowa:adamy D.L., Preparing and Delivering Effective Technical Presentations. Artech House Publishers, Boston London 2001. Bienvenu S., The Presentation Skills Workshop. Amacon, New York 2000. Gajda J., Juszczyk S., Siemieniecki B., Wenta K., Edukacja medialna. A. Marszałek, Toruń 2003. Gronbeck H. et al., Zasady komunikacji werbalnej. Zysk i S-ka, warszawa 2001. Hindle T., Sztuka prezentacji. Wiedza i Życie, Warszawa 2000. Juszczyk S., Komunikacja człowieka z mediami. Śląsk, Katowice 1998. Juszczyk S. oraz Jańczyk J., Morańska D., Musioł M., Dydaktyka informatyki i technologii informacyjnej, A. Marszałek, Toruń 2003. Kraśniewski A., Kalinowski J., O czym powinieneś wiedzieć wygłaszając referat na konferencji naukowej. Instytut Telekomunikacji PW. Komunikaty zeszyt 34, Warszawa 1988. Łasiński G., Sztuka prezentacji. empi 2, Poznań 2000. Mills H.R., Techniques of Technical Training. Macmillan London 1997. Siemieniecka D., Siemieniecki B., Nilsen H., Bratland E., Język nowej komunikacji, UMK, Toruń 2010. Literatura uzupełniająca: Detz J., Sztuka przemawiania. Nie co mówić, ale jak 27
mówić. GWP, Gdańsk 2001; Halin S., Jak mówić, żeby nas słuchali. Petit, Warszawa 2001; Korolko M., Retoryka i erystyka dla prawników. Wydawnictwo Prawnicze PWN, Warszawa 2001;Lemmermann H., Komunikacja werbalna. Szkoła retoryki. Astrum, Wrocław 1997;Lammerman H., Szkoła retoryki. Astrum, Wrocław 1997; McGee P. P., Przemawianie doskonałe. Rebis, Poznań 2003; Pease A., Mowa ciała. Jedność, Kielce 2001; Stuart C., sztuka przemawiania i prezentacji. KiW, Warszawa 2002; Turk C., Sztuka przemawiania. Astrum, Wrocław 2002; Wiszniewski A., Jak przekonująco mówić i przemawiać. Text, Wrocław 1999. Nazwa Język Efekty kształcenia dla (wiedza, umiejętności, kompetencje społeczne) Semestr, w którym przedmiot/moduł*) jest realizowany Forma realizacji zajęć Wymagania wstępne i dodatkowe Rodzaj i liczba godzin zajęć dydaktycznych wymagających bezpośredniego udziału nauczyciela akademickiego i słuchaczy* Liczba punktów ECTS przypisana przedmiotowi/modułowi* ) Stosowane metody dydaktyczne Seminarium dyplomowe Język polski Wiedza: słuchacz posiada wiedze teoretyczna nabyta w trakcie realizacji modułów kształcenia niezbędną do profesjonalnego przygotowania wystąpienia publicznego. Umiejętności słuchacz potrafi wykorzystać wiedzę nabytą w trakcie realizacji poszczególnych modułów i przedmiotów kształcenia w celu przygotowania wystąpienia publicznego Kompetencje społeczne: posiada świadomość bycia podmiotem uwagi innych. Semestr drugi Zajęcia w grupie ćwiczeniowej Brak wymagań 8 godzin 6 punktów ECTS Analiza słowotwórcza przygotowanych przez słuchaczy kazusów lub mów okolicznościowych pod względem poprawności gramatycznej i logicznej (ćwiczenia indywidualne). 28
Sposób weryfikacji efektów kształcenia uzyskanych przez słuchaczy Forma i warunki zaliczenia *), w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia Treści programowe Wykaz literatury obowiązkowej i uzupełniającej Wykorzystanie nabytej wiedzy podczas egzaminu dyplomowego Zaliczenie Treści programowe dostosowane do realizowanego tematu na egzaminie dyplomowym Wykaz literatury odpowiedni do realizowanego tematu na egzaminie dyplomowym *) moduł kształcenia to szeroko rozumiany przedmiot lub grupa przedmiotów. 29