OPIS PRZEDMIOTU. Psychologia kliniczna dziecka wypełnia instytut/katedra. Wydział Pedagogiki i Psychologii. Katedra Psychologii Klinicznej

Transkrypt

1 OPIS PRZEDMIOTU Nazwa przedmiotu Kod przedmiotu Psychologia kliniczna dziecka wypełnia instytut/katedra Wydział Wydział Pedagogiki i Psychologii Instytut/Katedra Katedra Psychologii Klinicznej Kierunek Psychologia Specjalizacja/specjalność kliniczna Poziom organizacyjny studiów jednolite studia magisterskie System studiów niestacjonarne Rok/semestr IV 7 i 8 Tytuł i/lub stopień naukowy/tytuł zawodowy, imię i nazwisko prowadzącego/ prowadzących przedmiot dr Joanna Lessing-Pernak Liczba godzin dydaktycznych Liczba punktów ECTS 30 Opisywana forma zajęć laboratoria Rygor zaliczenie z oceną Typ przedmiotu przedmioty specjalnościowe (specjalizacyjne) Język wykładowy język polski Przedmioty wprowadzające i wymagania wstępne Specjalność psychologia kliniczna Założenia i cele przedmiotu (w formie efektów kształcenia) Treści programowe przedmiotu Studenci zdobędą i pogłębią wiedzę na temat psychopatologii rozwojowej i dziecięcych zaburzeń psychicznych, metod diagnostycznych i terapeutycznych. Studenci zdobędą praktyczne umiejętności w zakresie: udzielania pomocy psychologicznej dzieciom z zaburzeniami rozwojowymi i ich rodzicom a w szczególności: nawiązywania kontaktu, diagnozy problemów małego pacjenta i jego rodziny, planowania terapii i prowadzenia jej Studenci będą pracować nad rozwijaniem profesjonalnej, kompetentnej i wysoce etycznej postawy ułatwiającej funkcjonowanie w roli zawodowej psychologa dziecięcego. Studenci uczestniczą w procesie diagnozy i terapii pacjentów zgłaszających się do Akademickiego Centrum Pomocy Psychologicznej. Podczas zajęć pełnią role obserwatora i/lub koterapeuty. Nabywają umiejętności przez obserwację pracy psychologa - terapeuty oraz własne doświadczenia wyniesione z

2 kontaktu z małym pacjentem z zaburzeniami rozwojowymi i jego rodzicami. Praktycznie wykorzystują nabytą wiedzę z zakresu psychologii klinicznej, psychopatologii rozwojowej i psychoterapii oraz umiejętności nawiązywania kontaktu w odniesieniu do konkretnego pacjenta. Zajęcia mają charakter konsultacji diagnostycznych, a w uzasadnionych przypadkach regularnych spotkań terapeutycznych. Studenci odbywają także w ramach zajęć spotkania superwizyjne wraz ze studentami wchodzącymi bezpośrednio w kontakt z pacjentami i obserwatorami zza lustra weneckiego, pod kierunkiem osób prowadzących zajęcia wymieniają doświadczenia i obserwacje; dzięki temu uzyskują lepsze zrozumienie problemów pacjenta i zjawisk w procesie psychoterapii. Metody dydaktyczne Forma i warunki zaliczenia przedmiotu wymagania i system oceniania Literatura podstawowa zajęcia praktyczne w Akademickim Centrum Pomocy Psychologicznej, obserwacja uczestnicząca, bezpośredni kontakt z pacjentem, dyskusja, analiza literatury przedmiotu aktywny udział w zajęciach, sporządzanie protokołów z odbytych spotkań z pacjentami, znajomość literatury Kościelska, M. (1988). Studia z psychologii klinicznej dziecka. Zalewska, M., Schier, K. (2006). Psychoterapia dzieci i młodzieży. W: Grzesiuk, L. (red.). Psychoterapia. Praktyka. Warszawa: Eneteia Kazdin Q.A. E., Weisz J. R. (red.) (2006). Psychoterapia dzieci i młodzieży. Metody oparte na dowodach. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego Barbaro, B. (red.) (1999). Wprowadzenie do systemowego rozumienia rodziny. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego Satir, V. (2000). Terapia rodziny. Teoria i praktyka. Gdańsk: GWP Zalewska, M. (1998). Dziecko w autoportrecie z zamalowaną twarzą. Warszawa: Santorski i S-ka Bogdanowicz, M., Kisiel, B., Przasnyka, M. (1996). Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka. Kmita, G., Karczmarek, T. (red.) (2004). Wczesna interwencja: miejsce psychologa w opiece nad małym dzieckiem i jego rodziną. Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka PTP. Warszawa: Emu Olechnowicz, H. (1997). Opowieści terapeutów. Olechnowicz, H. (2006). Dziecko własnym terapeutą. Warszawa: PWN Schier, K. (2000). Terapia psychoanalityczna dzieci i młodzieży: przeniesienie. Warszawa: Pracownia Testów Psychologicznych Schier, K., Zalewska, M. (2006). Krewni i znajomi Edypa. Kliniczne studia dzieci i ich rodziców. Warszawa: Wyd. Nauk. Scholar

3 Święcicka, M.(red.) (2003). Problemy psychologiczne dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka. Warszawa: Emu Święcicka, M., Zalewska, M. (red.) (2005). Problematyka kontaktu w diagnozie i terapii dzieci. Zeszyty Sekji Psychologii Klinicznej Dziecka PTP. Warszawa: Emu Literatura uzupełniająca (w tym portale internetowe) Segal, H. (2006). Teoria Melanie Klein w praktyce klinicznej. Gdańsk: GWP Walewska, K. (red.) (2008). Dziecko w terapii. Seria: Psychoanaliza współcześnie. Warszawa: Medipage James, B. (2003). Leczenie dzieci po urazach psychicznych. Nowe spojrzenie i twórcze metody działania. Warszawa: PARPA Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka Polskiego Towarzystwa Psychologicznego czasopisma naukowe oraz inne wybrane pozycje z literatury podpis prowadzącego przedmiot/ koordynatora przedmiotu*

4 PROGRAM NAUCZANIA PRZEDMIOTU Nazwa przedmiotu Psychologia kliniczna dziecka Opisywana forma zajęć laboratoria Liczba godzin 30 dydaktycznych Tytuł i/lub stopień naukowy/tytuł zawodowy, imię i nazwisko prowadzącego/ prowadzącego dana formę zajęć dr Joanna Lessing-Pernak, Szczegółowa tematyka zajęć Studenci uczestniczą w procesie diagnozy i terapii pacjentów zgłaszających się do Akademickiego Centrum Pomocy Psychologicznej. Podczas zajęć pełnią role obserwatora i/lub koterapeuty. Nabywają umiejętności przez obserwację pracy psychologa - terapeuty oraz własne doświadczenia wyniesione z kontaktu z małym pacjentem z zaburzeniami rozwojowymi i jego rodzicami. Praktycznie wykorzystują nabytą wiedzę z zakresu psychologii klinicznej, psychopatologii rozwojowej i psychoterapii oraz umiejętności nawiązywania kontaktu w odniesieniu do konkretnego pacjenta. Zajęcia mają charakter konsultacji diagnostycznych, a w uzasadnionych przypadkach regularnych spotkań terapeutycznych. Studenci odbywają także w ramach zajęć spotkania superwizyjne wraz ze studentami wchodzącymi bezpośrednio w kontakt z pacjentami i obserwatorami zza lustra weneckiego, pod kierunkiem osób prowadzących zajęcia wymieniają doświadczenia i obserwacje; dzięki temu uzyskują lepsze zrozumienie problemów pacjenta i zjawisk w procesie psychoterapii. Forma i warunki zaliczenia przedmiotu wymagania i system oceniania Literatura podstawowa aktywny udział w zajęciach, sporządzanie protokołów z odbytych spotkań z pacjentami, znajomość literatury Kościelska, M. (1988). Studia z psychologii klinicznej dziecka. Zalewska, M., Schier, K. (2006). Psychoterapia dzieci i młodzieży. W: Grzesiuk, L. (red.). Psychoterapia. Praktyka. Warszawa: Eneteia Kazdin Q.A. E., Weisz J. R. (red.) (2006). Psychoterapia dzieci i młodzieży. Metody oparte na dowodach. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego Barbaro, B. (red.) (1999). Wprowadzenie do systemowego rozumienia rodziny. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego Satir, V. (2000). Terapia rodziny. Teoria i praktyka. Gdańsk: GWP Zalewska, M. (1998). Dziecko w autoportrecie z zamalowaną twarzą. Warszawa: Santorski i S-ka Bogdanowicz, M., Kisiel, B., Przasnyka, M. (1996). Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka. Warszawa: WSiP Kmita, G., Karczmarek, T. (red.) (2004). Wczesna interwencja: miejsce psychologa w opiece nad małym dzieckiem i jego rodziną. Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka PTP. Warszawa:

5 Emu Olechnowicz, H. (1997). Opowieści terapeutów. Olechnowicz, H. (2006). Dziecko własnym terapeutą. Warszawa: PWN Schier, K. (2000). Terapia psychoanalityczna dzieci i młodzieży: przeniesienie. Warszawa: Pracownia Testów Psychologicznych Schier, K., Zalewska, M. (2006). Krewni i znajomi Edypa. Kliniczne studia dzieci i ich rodziców. Warszawa: Wyd. Nauk. Scholar Święcicka, M.(red.) (2003). Problemy psychologiczne dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka. Warszawa: Emu Święcicka, M., Zalewska, M. (red.) (2005). Problematyka kontaktu w diagnozie i terapii dzieci. Zeszyty Sekji Psychologii Klinicznej Dziecka PTP. Warszawa: Emu Literatura uzupełniająca (w tym portale internetowe) Segal, H. (2006). Teoria Melanie Klein w praktyce klinicznej. Gdańsk: GWP Walewska, K. (red.) (2008). Dziecko w terapii. Seria: Psychoanaliza współcześnie. Warszawa: Medipage James, B. (2003). Leczenie dzieci po urazach psychicznych. Nowe spojrzenie i twórcze metody działania. Warszawa: PARPA Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka Polskiego Towarzystwa Psychologicznego czasopisma naukowe oraz inne wybrane pozycje z literatury podpis prowadzącego daną formę zajęć podpis koordynatora przedmiotu