ISSN EPISTEME

Transkrypt

1

2 ISSN EPISTEME KRAKÓW NR 3/2006

3 EPISTEME Półrocznik naukowo-kulturalny Redakcja: Zdzisław Szczepanik (red. naczelny) Katarzyna Daraż-Duda (sekretarz redakcji) Grzegorz Chajko Krzysztof Duda Rada Naukowa: Prof. dr hab. Feliks Barański Prof. zw. Edward Dobrzański Dr hab. prof. AGH Mirosław Głowacki Dr hab. Hanna Kowalska-Stus Prof. dr hab. Bogumiła Lutak-Modrinič Prof. dr hab. med. Jan Trąbka Prof. dr hab. Bogdan Zemanek Okładka: Ewa Janus, Monochromatyczny z cyklu Warstwy Czasu, cynk Wydawca: Stowarzyszenie Twórców Nauki i Kultury Episteme ul. Batorego 20/la Kraków

4 Ewa Janus, Ludwig z cyklu Dzieje Monarchii, cynk

5 E wa Ja nu s, L u d w ig z cy klu D z i eje M o n a r ch i i, cynk

6 Eugeniusz Bobula EPISTEME 3/2006 s.5-40 ISSN ALTERACJE PÓL WIDZENIA FIELDS OF VISION INFLEXION Abstract. Theory of universe needs considerable reformularization of high school programs. Author documents this needs and pay attention start from analyses theories numeric numerical never take to fundamental generalizations. Science programmed by opposite side activates talented researchers to utilitarian actions. Key words: new theory of universe, cosmology Tatry mają duszę wewnętrzną Mają one w sobie historię praziemi Mają też klucz, którym roztworzy się Brama Sądu Ostatecznego 1. Przedsłowie Tadeusz Miciński Rozważania prezentujące kanon teorii uniwersum autora poprzedzimy, poprzedzić musimy, analizą stanu poznania przedstawianego w akademickich i nie tylko podręcznikach naukowych. I już na wstępie wypowiemy główny wniosek prezentowanej następnie teorii autora jakiekolwiek zagadnienie poznania materii nie istnieje. Przypomnimy, że systematy logiczne ujęte w matematyczne formalizmy nie tworzą jakiegokolwiek obrazu poznania materii. A jednak stwarzają jedyny język pozwalający jakikolwiek początkowy aksjomat przekształcić w ostateczny werdykt werbalny. Dlatego też w łańcuchu poznania nie możemy pominąć tej myśli matematycznej, która wygenerowała opis materii autora. Matematyka nasza jest językiem opartym na pojęciu porządku oraz strukturze continuum. Obydwie kwestie w VI w. p.n.e. rozstrzygnął Pitagoras, największy umysł ludzkiej historii. Wprowadził układ odniesienia (nazwijmy go kartezjańskim, chociaż Pitagoras myślał znacznie ogólniej od Kartezjusza), względem dowolnych przestrzeni, słowami wszystko jest liczbą, tworząc jednojednoznaczne pojęcie 5

7 Eugeniusz Bobula pola, ale i odpowiedniości pól, byle każda własność stała się liczbą. A następnie, może poprzednio, domknął zbiór niezupełny liczb wymiernych tworząc continuum osi współrzędnych. Operację graniczną na ilorazie continuów wykonali jego następcy, Arystoteles i Rola Lubieniecki z Uliku a problem uniwersum sformalizowany dopiero dzisiaj (wczoraj) przez autora tych słów, postawił Platon. Po to, by można było odnieść aksjomat zachowania płynu energetycznego, który okazał się (który jest) jedyną formalną podstawą konstrukcji uniwersum Platona, autor tego tekstu jak i czytelnik przywołać muszą pojęcie bezwzględnego centrum uniwersum Kopernika (jakkolwiek okazuje się, że za bezwzględny środek należy uznać dopiero punkt autora, centrum, którego pęd w uniwersum jest równy zeru, zgodnie z zapowiedzią Arystotelesa globalnie nieruchomego eteru, jednak o tym autor szczegółowo napisze dopiero w trakcie dedukcji swej teorii). Ten poznawczy ciąg ujawniający epistemologię konstrukcji uniwersum Platona, to dzieła Kopernika i Autora a uzupełniony być musi twórcami, rozwijającymi formalizm matematyczny umożliwiający objęcie i poznanie wspomnianego. A wobec tego twórcą teorii mnogości Bolzano, który ustratyfikował zbiory nieskończone i ostatecznie Banachem. Jego twierdzeniem o punkcie stałym, które rozwiązuje wszystkie problemy Platona, Kopernika, Autora w formalizmie continuum Pitagorasa a wyrażonym w języku równań różniczkowych Arystotelesa Lubienieckiego. Autor doda na marginesie, że uniwersum jest znacznie większym obiektem od kosmosu. Ten ostatni bowiem jest jedynie rozpoznawalny ludzkimi zmysłami (wzrokiem), na podstawie detekcji światła, które do obserwatora dotarło. Istnieje ogromny obszar przestrzeni, z którego światło do nas nie dociera. I ten niedostępny obszar też penetruje teoria autora. Dlatego też podsumowując pokopernikański świat penetracji poznaniem musimy zaznaczyć te momenty, które przekazały historii przełomy myśli a nie ich konfiguracje. Kreacje, jej narodziny z nicości w tych przestrzeniach, bez których świat poszukiwań wstrzymałby swój bieg. Wymieńmy je skrótowo. To po pierwsze Kopernik, który wskazał strukturę uniwersum. Po drugie Lubieniecki, który przedstawił strukturę kontinuum. Po trzecie to Bolzano, który pokazał stratygrafię kontinuów. Czwartym był Banach, który wyjawił strukturę operacji. A wreszcie Autor przedstawił dedukcję uniwersum. I co najciekawsze wszystkie te zjawiska, które ukonstytuowały poznanie kopernikanskie wydarzyły się na niewielkim obszarze ziemi podtatrzańskiej. W Małopolsce Czechach i Miśni. Zanim jednak omówimy rozwój myśli poznawczej o uniwersum musimy wcześniej wskazać fałsz obiegowej wiedzy o materii. Dopiero później przekażemy teorię autora, by w ten sposób usunąć wszelkie sprzeczności opisów, o których wstępnie poniżej mówimy. Musimy wskazać na wstępie brak skuteczności wszelkich podejść, które dotychczas uważane były za epistemologie a większość z nich nie była formułą naukową ale wyłącznie buchalterią. 6

8 Alteracje pól widzenia Dopiero tak wyraźna krytyka być może obudzi środowiska, by zdały sobie sprawę z kryzysu zrodzonego przez dewiację poznania. Omówimy więc kolejno obszary nauk wskazując na ich niewłaściwą konstrukcję. Zaczniemy od elektryczności, najnowszej formuły analiz zjawisk materialnych. Aplikatywne zagadnienie nazwane w języku elektrycznością nie istnieje w formule poznawczej. Jest to bowiem poznawczo taki sam problem jak rozmieszczenie i działanie telefonów miejskich umieszczonych w specjalnych oficynach czy u abonentów albo problem ściegu szydełkowego robionego na drutach swetra. Odniesień do ludzkich poczynań rzemieślniczych, zadekretowanych regulaminem a nie do formuły Bytu Materialnego. Jest to zatem zawsze buchalteria zjawiska. Zawieszenie przewodnika i jego skutki nie mogą stać się udziałem analiz poznawczych. (Co oczywiście nie zmniejsza praktycznych wartości poczynań buchalteryjnych, te bowiem są zawsze potrzebne codziennie, jednak kwestie ich osądzania odsyłać tutaj trzeba do innego kręgu specjalistycznego). Przypomnimy krytyczny fragment artykułu autora w Episteme (2/2006) dotyczący stanu świadomości. Wprowadzenie w szkołach dziedziny elektryczność prowadzi do zatraty wszelkiej intelektualnej mobilności. Dlaczego? O ile pojęcie napięcia da się związać z pojęciem pola to wprowadzenie pojęcia oporu unicestwia samodzielne rozważania i to w jakiejkolwiek dziedzinie. Uczeń przysposobiony do intuicyjnego odbioru liczbo-liczbowych związków pomiędzy wielkościami w elektryczności nie jest w stanie w swym dalszym życiu wyobrazić sobie opór jako pole, jego wartości w punkcie. Pojęcie dwupunktowego pola aczkolwiek jest dziwaczne jednak do pomyślenia możliwe, niemniej opór nie tylko zależy od początku i końca przewodnika, ale też od sposobu ich połączeń. I to już wyklucza rodzenie się intuicji. I to na cały żywot. Natomiast z problemem pola elektromagnetycznego, który jakoby usprawiedliwiał owe zainteresowanie, opisanym równaniami falowymi (wcześniej Maxwella) uporamy się w następnym rozdziale, pokazującym ich bezzasadną epistemologię. (Chociaż w pewnym stopniu zgodne one bywają z eksperymentem, to jednak ich ułomność ideowa zdecydowanie prowadziła do konstrukcji fałszywych obiektów myślowych, bardziej szkodzących poznaniu niż je przybliżających, tworzących niedowiązalności obiektów materialnych, o czym w kolejnych rozdziałach). Jednakowoż według informatorów naukowych to właśnie układ równań Maxwella uzasadnił analizy owych sieci elektrycznych, wszystko jedno jak i wszystko jedno gdzie, na słupach elektrycznych, na wejściu i wyjściu aparatów słuchowych, telewizyjnych, mikroprocesorów. Pokażemy zatem kolejno, że owszem, jakościowe uzasadnienie epistemologiczne funkcjonowania tych urządzeń jest potrzebne, (chociaż dzisiaj nie istniejące) ale tylko uzasadnienie nie buchalteria, która należy do zakładów energetycznych czy odpowiedniej fabryki. Natomiast uzasadnienie to ma być dla technika pewnym rodzajem poglądu i tutaj spełnionym w przybliżeniu. Dlatego też 7

9 Eugeniusz Bobula efektem przyjęcia niepełnego (w tamtym czasie, chociaż do dzisiaj egzystującego) rozumienia, były paradoksy a później katastrofy poznawcze. Pokażemy więc w dalszej części wywodów, że równania Maxwella nie tylko nie uzasadniają funkcjonowania tych urządzeń, gdyż one (równania) są fałszywe, ale ponadto stwarzają najgorsze z możliwych spojrzenie na rzeczywistość, gdyż zawierają wewnętrzne sprzeczności, kreują fałszywą myśl o tzw. dualizmie korpuskularno falowym czyli niedowiązalności zagadnień falowych (tu nieco poszerzone rozumienie falowości) do zagadnień korpuskularnych Po tej krótkiej zapowiedzi analiz problemów elektromagnetyki przejdziemy do dalszych kwestii. Kolejną dziedziną, o której wypowiemy się wstępnie już u początku naszych rozważań jest mechanika (np. ciała sztywnego a nawet jak pokażemy w następnym rozdziale, niesztywnego). Powiedzmy zdecydowanie w tym miejscu, że mechanika ciała sztywnego jako wyraz poznania materii jest groźnym nieporozumieniem. (Ważnym jednak z punktu widzenia rzemieślnika). Nie ma bowiem ciała sztywnego. Stąd i moment siły jest kolejnym nieporozumieniem. Jako fabryczne przybliżenie pewnych procesów jest finansowo korzystnym obiektem (budujemy np. mosty, które rozpadają się od drgań jak w Krakowie). Jednakże problem wspomnianych momentów siły nie dotyczy myślenia a więc poznania, ale tylko i wyłącznie buchalterii (ile trzeba zapłacić dlatego, że specjalista projektujący most nie wiedział co to jest moment siły czy energia drgania). I zdarzeń powyżej wspomnianych nie uzasadnia mechanika jako teoria pola. A ta ostatnia, jak w kolejnym rozdziale pokażemy poznawczo dzisiaj też jest fałszywie zbudowana (jest rzeczą oczywistą, że teoria poznawcza zakreśli ramy dla tworzenia pojęć fabrycznie użytecznych i dlatego właśnie z praktycznego punktu widzenia jest ona konieczna). Aby nie przenosić zagadnień społecznych do części poznawczych monografii już tutaj musimy dopowiedzieć kilka zdań. Musimy pogodzić się z faktem, że nie istniał twórca, którego rozkolportowała w świecie bogata wiktoriańska Anglia, o nazwisku Newton. Kwestia omówiona została dość szczegółowo w pracy F. Manuel, Życie Newtona co zaznaczymy tutaj skrótowo. Jako student jest homoseksualnym partnerem swego nauczyciela, który przesyła do czasopisma prace, twierdząc, że te zostały napisane przez jego zdolnego ucznia, ale nie chce podawać nazwiska. Po podaniu nazwiska, jak przeliczył Manuel, zdumiewająco szybko umiera. Jego więc zdolny uczeń zostaje następcą swego mistrza. Jednak po przyjściu na wykład nie ma nic do powiedzenia studentom i ci go wyśmiewają. Zwalnia się więc ze szkoły czasowo i udaje do szpitala psychiatrycznego by przemyśleć sytuację. Postanawia zostać stręczycielem. Swą siostrzenicę kojarzy z lordem Halifax, co staje się dobrym początkiem jego właściwej kariery, której poświęca cały swój czas, mianowicie nadzorcy Banku Anglii. Jednak jeszcze trzeba pozbyć się konkurenta. Donosi, że ten, Chaloner, produkuje monety dla swego prywatnego użytku. Jednakże śledztwo zarzutu nie potwierdza.wtedy Newton przekupuje przyjaciela Chalonera by złożył zeznania 8

10 Alteracje pól widzenia obciążające. Jak zauważa Manuel zeznaniu przeczy technika wytwarzania monet, jednak dokument dominuje i Newton powoduje śmierć swego przeciwnika. Nie rezygnuje z wykładów, jednak prowadzą je jego asystenci. Newton drukuje ich prace jako swoje. Sprawa zostaje skierowana do sądu i Newton przegrywa proces. Kradnie też prace Huyghensowi o optyce, Hookowi z mechaniki punktu, Galileuszowi definicję siły (jego później nazywany głównym wynik), Kopernikowi traktat o pieniądzu i stara się przez podkupionych opryszków (za pieniądze Banku Anglii) rozpowszechnić w Europie informację, że opublikowana kilkadziesiąt lat wcześniej definicja pochodnej została jemu ukradziona. Warto zaznaczyć, że główny jego wynik, druga zasada dynamiki (pierwsza i trzecia wynikają z drugiej) jest Galileusza definicją siły (i tak niedorzeczną jak autor w ciągu wywodów pokaże). Na którego też się Newton nie powołuje. Że nie Newton pisał Principia, ale cała Europa dowodzi jeszcze implicite F. Manuel, przypominając, że w dyskusyjnej odpowiedzi na krytykę błędów Newtona ten zarzucił swoim współpracownikom, że nie pracowali poprawnie. Oznacza to jednak że nie on sam pisał Principia. W ten sposób konstytuował się tekst. Reszty dopełniał Bank Anglii Wybrany zbiór faktów całkowicie uzasadnia potrzebę zamknięcia funkcji tego nazwiska w jakiejkolwiek literaturze. Warto jednak dodać historię o błyskotliwym dowodzie pokazującym, że próba oskarżenia Lubienieckiego jakoby mógł czy chciał ukraść Newtonowi definicję pochodnej jest nie tylko nieprawdą, uzasadnioną dokumentami, ale jest również mało poważna. Stefan Topa z Uniwersytetu Jagiellońskiego zwrócił uwagę na oznaczenie d f pochodnej Lubienieckiego przez dx f, natomiast Newtona przez. Otóż oznaczenie Lubienieckiego jest oznaczeniem motorycznym, wskazującym istotę postępowania formalnego. Oznaczenie natomiast Newtona jest wtórne, nie merytoryczne. A to oznacza, że nie on był autorem przejścia granicznego w ilorazie małych różnic a jedynie kopistą. I chciał posiąść cudzą wartość. Może warto też dodać, że w papierach Newtona po jego śmierci, jak podaje F. Manuel, pozostało milion słów o tematyce teologicznej i dwieście tysięcy słów o tematyce nie związanej z epistemologią. Zachodzi więc pytanie, czy można w życiu coś więcej zrobić niż zapisać milion słów? Czy można kierować jeszcze mennicą? Tak czy owak, powstała i została uznana wtedy dynamika punktu. Wmontowano ją nawet w nauki teologiczne na pewien przeciąg czasu. Dynamikę continuum w oparciu o definicję siły Galileusza sformułował swym równaniem Euler. Pokażemy w kolejnych rozdziałach, w jaki sposób identyczne równanie można wyprowadzić pomijając definicję siły, ale i pokazując jej błędne uwarunkowania, powodujące epistemologiczne antynomie w systemach dodwudziestowiecznych, od równania Eulera począwszy. 9

11 Eugeniusz Bobula Nonsensy koncepcji dwudziestowiecznych pokażemy w osobnym rozdziale, ponieważ nie łączą się one z teorią uniwersum autora. Nie możemy w tym momencie nie dopowiedzieć, że skutkami zamętu w naukach aplikatywnych stał się również zamęt w naukach matematycznych. Jak głęboko spostrzegł problem Bolzano w swych Paradoksach nieskończonosci, że napisał wielu jest takich, którzy chcieliby wszystkie widzenia problemów zamącić. Skutkiem braku przejrzystości poznawczej analiz podstawowych problemów materii stało się błądzenie matematyki i pozorne poszukiwania odpowiedzi o rodowodzie jej podstaw na podstawie jej własnych aksjomatów. Bardzo ładnie wypowiedział się o tych procedurach Rene Thom, zauważając, że nie ma powodu sądzić aby matematyka była jedyną dziedziną poznania, któraby o własnych podstawach mogła się wypowiadać własnym językiem. Głęboko wcześniej sprawę wykpił Poincare pisząc o podstawowych analizach Russela, jego rozważania o jedynce są głębokie i interesujące, zwłaszcza dla tych, którzy nigdy o jedynce nie słyszeli. Dalszą ucieczkę od istoty matematyki zaprojektował Bourbaki, którego (których) rozważania doprowadziły do zatraty intuicji w tej dziedzinie. Dlatego dobrze się stało, że w swym podręczniku, Zarys logiki matematycznej A. Grzegorczyk napisał, iż problemy opisane przez Goedla, Tarskiego i Szkołę Wiedeńską do matematyki nie należą. Niestety kryzysowe też okazało się zdążanie w stronę przeciwną. L.C. Evans w swoim dziele Partial differential equations poszedł w stronę wyłącznie aplikatywnej formuły rozważań matematycznych i wszystkie przedstawiane przez niego zagadnienia epistemologiczne, kreujące rzekomo matematyczne opisy tych zagadnień, rozważane są fałszywie. Tyle w tym miejscu powiemy o matematycznej formule towarzyszącej problemom poznania materii. Natomiast przejdziemy do omówienia kolejnej istotnej grupy zagadnień, dotyczących transportu ciepła. Wspomniana aplikatywna dziedzina związana jest z transportem energii (w przyszłości pokażemy również niewłaściwość użytego określenia, jakkolwiek w czasie budowania pierwszego opisu transportu ciepła nie wiedziano jeszcze, że zagadnienia te związane są z cząstkami, przenoszącymi energię ). Historycznie kwestię łączymy z Fourierem, jednak krytyka jego równania dotyczyć już będzie problemów poznawczych, więc przeniesiemy je do rozdziałów kolejnych, natomiast poniżej rozważania rozpoczniemy kolejnymi, wyrastającymi z eksperymentu opisami przenoszenia ciepła, jakimi stały się termodynamiki czy równania kinetyczne. W następnym rozdziale pokażemy błędy tych ujęć jako procesów teorii pola, czy raczej jako procesów tworzących sprzeczności z teorią pola. W tym miejscu natomiast omówimy liczbo-liczbowe związki nie angażujące teorii pola. Te niededuktywne systemy przypomnimy na podstawie artykułu autora w Krakowskim Roczniku Małopolskim, konstytuując odpowiednie cytaty. 10

12 Alteracje pól widzenia Zwróćmy uwagę, że termodynamiki są zasadą zachowania energii, o której to (zasadzie) wiemy, że jest fałszywa z kilku powodów. Po pierwsze nie wiemy, co to jest energia. Pamiętamy bowiem, że kiedy sformułowana została zasada zachowania energij kinetycznej i potencjalnej, wtedy urodziła się energia wewnętrzna. Kiedy te trzy sfabrykowały zasadę zachowania, doszła do nich czwarta, chemiczna. Kiedy one wszystkie cztery stworzyły zasadę zachowania, doszła do nich jądrowa... A przecie wiemy, ze neutrony i protony mają swą strukturę wewnętrzną (właśnie na zasadzie nie zachowania energii) i tak dalej i dalej. Nieskończenie dalej, do fraktala masy! A wobec tego termodynamiki konstruujemy na fałszywej (epistemologicznie) zasadzie, pozostawiając im prakseologiczne funkcjonowanie. O czym jednakże nikt później pamiętać nie chce, że jest to zasada dla szewca, krawca, hydraulika, tylko nie dla naukowca! Wskażemy inne błędy. Zaczynając od nazw. Termodynamiki nie zawierają w zespole argumentów czasu. Są więc termostatykami a nie termodynamikami. (Budowane w dwudziestym wieku termodynamiki z czasem doprowadziły do takich kompromitacji poznawczych, że dzisiaj nikt do nich przyznać się nie chce. Gdyby jednak ktoś się agitacyjnie przyznał, autor przedstawi go merytorycznie w publikacjach naukowych jako dyletanta). Brak w termodynamikach pochodnej czasowej stanowi implicite założenie nieskończonej prędkości procesów (ustanawiających w czasie zerowym równowagi w analizowanych obszarach). To już powinno eliminować termodynamiki z grupy sensownie zbudowanych teorii. Początkowo jednak nie było alternatyw a pewne zastosowania fabryczne wystarczały dla zachowania takich opisów. Kolejno nie było umysłów myślących. Potrafiących przekonać, że mamy do czynienia z nonsensem. Pojawiały się pragmatyczne poprawki. Później poprawki do poprawek i tak już pozostało dla wierzenia zaskorupione. Tylko Smoluchowski zauważył, że analiza małych populacji cząstek prowadzi do negacji pojęcia entropii, jednakże po jego śmierci nikt z problemem zmierzyć się nie potrafił! Tymczasem należało pójść dalej i zakwestionować w całości pojęcie entropii. Zauważmy jak należało to zrobić. W myśl twierdzenia Caratheodory ego, jeśli między dwoma punktami nie ma przejścia po pewnej krzywej całkowej dla równania Pfaffa (takimi równaniami są właśnie termodynamiki), wówczas istnieje dla równania czynnik całkujący. Odwrotnością tego czynnika jest entropia. W termodynamice zakładamy, że między dwoma punktami, których współrzędnymi są pewne parametry opisujące zjawisko, nie istnieją przejścia po drogach adiabatycznych. Zatem dla odpowiedniego równania Pfaffa istnieje czynnik całkujący. A więc entropia. Przeanalizujmy powyższe poglądy. 11

13 Eugeniusz Bobula Termodynamiki przyjęły, że można przybliżyć zjawisko analizując je na dwu przeciwstawnych drogach izotermicznej i adiabatycznej. Pierwsza droga decyduje o przybliżeniu wymieniającym w pełni (temperatura jest stała) ciepło z otoczeniem. Druga droga, całkowicie izolowana, decyduje o przemianie całkowicie izolującej układ od zewnętrza. Koncepcja jest w pełni humorystyczna. To właśnie wszystkie zjawiska zachodzą częściowo izolowanie, częściowo nieizolowanie. Co jednak jest absolutnie pewne, to brak absolutnej izolacji. A catem absolutny brak adiabat. A zatem absolutny brak entropii W powyższej sytuacji jesteśmy zmuszeni powiedzieć, że druga zasada termodynamiki została założona a nie dowiedziona. To bardzo ważne stwierdzenie, gdyż wszystkie pozornie naukowe jednostki nie dyskutują procesów, które nie zakładają drugiej zasady termodynamiki. Autor wie, że wygodnie jest mieć punkt stały. Jednak niestety na to by mieć, trzeba go wypracować a nie powoływać się na innych, również nie myślących urzędników nauki. Warto tylko na moment przypomnieć kolejny nonsens, polegający na sprzeczności termodynamik (bez czasu) z XX-wiecznymi termodynamikami (z czasem). I to nonsens z humorem. Otóż termodynamiki, dla których zmienna czasowa pozwalała uzasadnić kierunek zajścia procesu, przyjęły ów kierunek drugą zasadą termodynamiki z tejże nauki bez zmiennej czasowej. A zatem z niedorzecznie założonego kierunku zachodzenia procesów w ogóle (co było skutkiem nierozważnie zbudowanych termodynamik ). Jakby zapominając, że świat dodwudziestowieczny zafundował sobie podstawową sprzeczność polegającą na stwierdzeniu, że procesy cieplne przebiegają wyłącznie nieodwracalnie, podczas gdy procesy dynamiczne odwracalnie. A owa sprzeczność winna była stać się inspiracją do podstawowych przemyśleń. A wobec tego skąd humoreska przyjęcia nieodwracalności termodynamiki (drugą zasadą termodynamiki?) Pytanie retoryczne. To konstytuuje prakseologiczny wniosek na temat teorii termodynamicznych A jednak nie koniec jej nonsensów. Przyjrzyjmy się podstawom tych nauk. Pojęciem zasadniczym jest przemiana quasistatyczna. Taka, która jest i nie jest zmianą. Zmiana w obszarze małym może zostać dowolnie zapostulowana. Sprawdźmy jednak do czego zmierza w procesie granicznym. Okaże się że również w kierunku farsy. Źle interpretowana teoria zbiorów prowadziła kiedyś do humorystycznego dowodu, ze długość przeciwprostokątnej w trójkącie jest równa sumie długości przyprostokątnych. Powtórzmy tutaj ów dowód, gdyż właśnie on się manifestuje w definicji przemiany quasistatycznej. 12

14 Alteracje pól widzenia Podzielmy przyprostokątną trójkąta na n równych odcinków. Poprowadźmy przez te punkty proste równoległe, prostopadłe do owej przyprostokątnej. Proste te przetną przeciwprostokątną w n punktach. Przez te punkty poprowadźmy pęk prostych równoległych, prostopadłych do drugiej przyprostokątnej. Punkt styku prostokątnej z przeciwprostokątną połączmy łamaną z punktem styku drugiej przyprostokątnej, tak by łamana dotykała każdego punktu podziału przeciwprostokątnej. Następnie dokonajmy tej samej operacji dla n 2n, n. Nasza łamana pokryje się z przeciwprostokątną. Jednak cały czas będzie jej długość równa sumie długości przyprostokątnych. Aby paradoks zniknął o łamanej musimy założyć, jak to pokazano w teorii zbiorów, że ma ona zdążać do przeciwprostokątnej nie tylko w sensie normy różnic funkcji ale i ich pochodnych. Rozważań takich w termodynamice nie przeprowadzono. Ponieważ operacje w tej nauce zawierają odpowiednie pochodne zatem wspomniany paradoks może w termodynamice kwitnąć zbierając owoce niedorzeczności aksjomatycznych. Nie dodamy niczego więcej, gdyż te uniwersalne zarzuty eliminują termodynamiki i termodynamiki ze zbioru teorii naukowych (chociaż nie rzemieślniczych). Zwrócimy jeszcze uwagę na błędy równania kinetycznego Boltzmanna, jako koncepcji wynikłej z prakseologicznego podejścia do zagadnień teorii transportu. Źródłem problemu będzie tutaj zasadnicza i nigdzie nie zreferowana właściwie (poza pracami autora) sprzeczność polegająca na użyciu continualnego aparatu matematycznego dla opisania dicontinualnej formuły analiz populacji materialnych (powiedzmy Demokrytowych) cząstek. Formalnie z zagadnieniem poradził sobie rachunek prawdopodobieństwa. Jednak płacił za to zbyt dużą cenę. Rezygnować musiał z deterministycznego podejścia do zagadnień opisu materii. A to doprowadziło do katastrofy poznawczej. Zwróćmy więc uwagę na podejście Boltzmanna. Stworzył on u początku swej działalności sprzeczność epistemologiczną a jednak dzięki tej sprzeczności uzyskał oręż dla badania stanu dużych populacji cząstek. Niestety cena też była zbyt wielka i doprowadziła do humoreski. Omówimy szczegóły. Boltzmann zaproponował w dużej populacji cząstek oddzielenie współrzędnej prędkościowej cząstki od jej współrzędnej przestrzennej. Było to nonsensem poznawczym, gdyż prędkość w układzie deterministycznym jest pochodną drogi. Jednak układ, założono, nie jest deterministyczny (z powodu dużej populacji cząstek). Na tej podstawie zbudował Boltzmann swe równanie różniczkowo-całkowe niejednorodne, nieliniowe z przesuniętym argumentem (nie jest dla nas istotne jak to równanie wygląda, każdy może zaglądnąć do odpowiedniego podręcznika). Cóż kiedy- proces opisujący niejednorodność w równaniu uzyskany został na discontinualnym modelu zderzeń, nie wiedząc jak się zachowującym w granicy 13

15 Eugeniusz Bobula (ostatnie stwierdzenie jest też humorystyczne, gdyż właśnie nie miał on granicy, powiedzmy prosto, nie wiemy co się dzieje w granicy z geometrią cząstek, gdy taka geometria nigdy nie zajdzie). Kolejnym paradoksalnym zdarzeniem w konstrukcji równania jest fakt, że siłę oddziaływania w operatorze lewej strony uczynił Boltzmann stałą, podczas gdy właśnie to konstelacja cząstek wpływa na ich rozkład. A zatem na kształt siły. A zatem aby mieć rozwiązanie równania trzeba znać rozwiązanie równania, gdyż inaczej musimy przyjąć, że jest stałe i znaleźć z rozwiązania, że nie jest stałe. Ponieważ równanie miało służyć eksperymentowi, metoda kolejnych przybliżeń do niczego zdać się nie mogła, gdyż nawet w swym fatalnym pierwszym przybliżeniu, stałej siły działającej na cząstkę a pochodzącej od innych cząstek, równania rozwiązać się nie dało. Co gorsza, to błędne równanie nie mogło posłużyć inżynierom (z powodów wyżej wymienionych) za to zabrała się za niego grupa teoretycznych mataczy. Boltzmann zaproponował na swym równaniu dedukcję funkcji, która miała własność entropii, co miało stać się (niedorzecznym) dowodem jedności... nie wiadomo czego. Nieodwracalności procesów? Jednakże wywód również był krańcowo niedorzeczny Zauważmy bowiem, że wywód tzw. H twierdzenia Bolzmanna, a więc egzystencja jego entropii, zawdzięcza swój rodowód równaniu Boltzmanna, pod warunkiem jednakże homogenicznego rozmieszczenia masy w przestrzeni. Czyli założonej niezależności rozwiązania jego równania od zmiennej przestrzennej. Założenie to jest humoreską. Sprzeczne z koncepcją dynamiki punktu (co, zauważmy, wcale nie nobilituje również problemów dynamiki punktu). Ale co gorsza sprzeczne jest ono ze zdrowym rozsądkiem. Wyobraźmy sobie bowiem nieskończonej wielkości naczynie, gdzie cząstki rozmieściły się jednorodnie. Pełna formuła myślenia o takich naczyniach wynika z niedorzecznych własności rozwiązania problemu Cauchy ego dla parabolicznego równania Fouriera. Jednakże o tych implikacjach powiemy szczegółowo w następnym rozdziale, co warto jednak już w tym miejscu zapamiętać. A wobec tego założenie homogenicznego rozkładu cząstek w rozwiązaniu równania Boltzmanna zeruje jego pochodną przestrzenną. A wobec tego człon z tą pochodna wypada z równania Boltzmanna. (Na marginesie przypomnimy, że rozwiązaniem równania Boltzmanna jest funkcja będąca prawdopodobieństwem znalezienia cząstki o pewnej prędkosci w pewnej chwili w pewnym punkcie). Żadne warunki brzegowe dla równania Boltzmanna nie dają nam dla pewnego początkowego rozkładu gęstości cząstek rozwiązania o tożsamościowo zerowej pochodnej przestrzennej tego rozwiązania. A wobec tego stwierdzamy, że tzw. H-twierdzenie Boltzmanna jest wnioskiem z innego rodzaju równania niż równanie Boltzmanna. A wobec tego nie istnieje twierdzenie H dla równania Boltzmanna. Jak również nie istnieje funkcja o własnościach entropii dla równania Boltzmanna (ale dla jakiegoś innego równania). 14

16 Alteracje pól widzenia A wobec tego zagadnienie nieodwracalności równania Boltzmanna, poprzez pokazanie pewnej funkcji o szczególnych własnościach rośnięcia w czasie, przedstawia w literaturze jakąś karykaturę wywodu. Zwrócimy jeszcze uwagę, że brak rozważań o rozwiązaniach równania Boltzmanna w obszarach skończonych. A tylko te byłyby fabrycznie użyteczne. Wszelkie filozoficzne natomiast deliberacje nad źle skonstruowanym równaniem Bolzmanna są niedorzeczne. Co gorsza sprowadzają słabsze umysły na manowce. W poniższym fragmencie tego rozdziału zwrócimy jeszcze dodatkowo uwagę na pokutujące poglądy na temat ostatniej XIX-to wiecznej koncepcji, wyrosłej na formule rozważań o elektro magnetycznych równaniach Maxwella. Analizy te, nie znajdując żadnych związków opisów Maxwella z opisami cząstek materialnych, zapostulowały jakościową odmienność tych dwu formuł opisów materii. Podsumowując stwierdzimy. Brak polotu uczonych w XX-tym wieku zaowocował przyjęciem dwu niedowiązalnych koncepcji opisów zjawisk. Opisów procesów korpuskularnych i falowych. Pamiętając jeszcze, że dynamika Eulera i dyfuzja Fouriera rozpołowiły wcześniej naukę na dwa obozy procesów, odwracalnych i nieodwracalnych. Dostaliśmy zatem wniosek o katastrofie intelektualnej myślicieli dwudziestego wieku. Dlatego stało się jasne na jego początku, że wszelkie oszustwa myślowe, ale co za nimi pójdzie, finansowe, stanęły otworem (dla tych którzy dysponowali decyzjami w światowych bankach). Na zakończenie przedstawimy jeszcze istotny wniosek etyczny, dotyczący funkcjonowania społeczeństw w okresie utraty funkcji myślenia a przeniesienia decyzji o egzystencji człowieka w naturalną sferę konfliktu jego prac z przyrodą. W ciągu kilkudziesięciu ostatnich lat programy nauczania chyba wszystkich przedmiotów w szkołach podstawowych i średnich spęczniały kilkakrotnie. Niektóre z przedmiotów nie tworzą systemów a jedynie listy zdarzeń. Te są, więc niegroźne dla rozwoju indywidualnego. Natomiast przedmioty zawierające w sobie systemy lokalnie deduktywne mogą doprowadzić do zatraty myślenia całych populacji. Sugerując niesprzeczne relacje tych teorii w pewnych obszarach czy ich iloczynach, przy wyraźnych, pojawiających się sprzecznościach pomiędzy tymi procesami w innych obszarach czy ich iloczynach. Jak powyżej autor wspomniał, nie dysponujemy jakimikolwiek deduktywnymi systemami poznawczymi a więc multiplikacje programowe jakichkolwiek ujęć formalnych też do niczego nie prowadzą, natomiast w istotny sposób blokują pamięć. Prowadzą, co gorsza, do poglądu, że tylko spamiętanie ogromnych zbiorów formuł jest przyszłością i rozwojem. W tej sytuacji zarówno zdolny jak niezdolny uczeń tracą pogląd na istotę przekazywanych im niespójnych fragmentów rozważań a szkoły tracą rozeznanie który z uczniów jest zdolny do myślenia a który nie. 15

17 Eugeniusz Bobula Efektem będzie załamanie się nauczania w pełnej ludzkiej populacji, jeśli nauczanie też stanie się globalne. Autor zwraca się do gremiów odpowiedzialnych o ograniczenie programów szkolnych do istoty uświadomień. Zwraca też uwagę, że to właśnie mniej zdolni mogą przyjąć rozszerzone programy, gdyż i tak ich rozumieć nie będą. Ludzie zdolniejsi muszą przeżyć pewne koniunkcje zdarzeń. A to wymaga swobody umysłu. I czasu. Przejdziemy obecnie do procesów dynamiki, dyfuzji i elektromagnetyki. Które fundowały sobie pozorne dedukcje, jako źródła swych opisów. Sumując. Wskazaliśmy sprzeczności pomiędzy dziedzinami, które rosły na gruncie analiz eksperymetu. Obecnie przejdziemy do analiz sprzeczności dziedzin wyrosłych na koncepcjach lokalnie dedukcyjnych. 2. Teorie quasi deduktywne Przejdźmy do omówienia procesów, które pretendowały swoich czasów do formuł deduktywnych. Są nimi, teoria dyfuzji Fouriera, dynamika continuum Eulera i elektromagnetyka Maxwella. Pominiemy optykę. Z prostego powodu. Optyka klasyczna jest geometrią. Natomiast optyka falowa jest związana z programem równań Maxwella. Kolejno optyka atomowa bazuje sama nie wie na czym. Procesy te omówimy w jednym z kolejnych rozdziałów. Dynamikę punktów materialnych odrzucamy, jakkolwiek była to historycznie pierwsza formuła uważana za deduktywną a nawet przez chwilę sądzono, za tak spójną, że przedstawiły ją jako prawdę podręczniki teologii. Jednak rzeczywistość nie zna mas punktowych, a poznała je dopiero w teorii uniwersum autora, jednakże tam owa masa punktowa nie jest trójwymiarowa, ale ma wymiar Hausdorffa, co najwyżej zawarty między dwa a trzy. Stąd też dynamika punktu zakończyła swój żywot jako urocza pisanka zeszytowych obrazków. Oczywiście w przybliżeniu lecących kamieni stała się użyteczną fabrycznie. Ponadto koncepcja jako opis wyłącznie matematyczny szybko wyczerpała swe możliwości zainteresowania rzemieślników. Zacznijmy wobec tego od problematyki pierwszej z quasideduktywnych teorii dynamiki continuum Eulera. Równania nie wyprowadzimy. Jest konsekwencją zasady bilansu sił 3 1 Galileusza w pewnym obszarze R R. Nawet nie wypiszemy. Czytelnik może je znaleźć w każdym podręczniku mechaniki continuum. Opis wymaga postulatu działania siły zewnętrznej. 16

18 Alteracje pól widzenia I tutaj zaczyna się katastrofa. Co to jest siła zewnętrzna? I dla kogo? W ujęciach historycznych zauważono bezradnie ten problem, deklarując inercjalność i nieinercjalność układów. Jest jednak poznawczą humoreską fakt, że tak nazwane inercjalne układy nie istnieją (autor w tym momencie zwraca uwagę na głęboką istotę semantyki zagadnień w ich wymiarze epistemologicznym), gdyż założenie inercjalności wyklucza wpływy zewnętrzne a tymczasem istnieją wyłącznie one wśród nieskończoności oddziaływań zewnętrznych. Nie wiadomo dodatkowo, co to znaczy zewnętrznych. (Np. czy energia wewnętrzna układu dynamicznego w ruchu jest dla niego czynnikiem wewnętrznym czy zewnętrznym. Ktoś doda, jeśli się nie manifestuje w ruchu, to jest zewnetrznym. Ale co to znaczy, że się manifestuje?). Jednakże podkreślone analizy wykluczają i tak równanie Eulera spośród opisów deduktywnych w sensie uniwersum. Jak więc widać sama formuła językowa odesłała dynamikę punktu w niebyt. Powyższe rozważania wystarczają by uznać dynamikę za przyrząd regulaminowy w pewnym obszarze prakseologii zjawisk. Być może ktoś czytając tekst zamyśli się i powie, że przecie nigdy nie sądzono o tych równaniach inaczej, zwłaszcza kiedy wypowiedziała się rzeczywistość pomiarowa przeciw równaniu Eulera! Autor zmuszony więc będzie zaprotestować w odpowiedzi. Nigdy przeciw temu równaniu nie wypowiedziała się rzeczywistość. Jedynie interpretacje. Fakt poprawienia równania Eulera przez Naviera i Stokesa jest zasadniczym błędem poprawiaczy. Jednak autor nie będzie prowadzić w poniższych rozważaniach dyskusji z nimi, ale przedstawi swą teorię, która poprawiaczy sama wyłączy. Pokaże, że poprawki miały charakter fenomenologiczny a nie poznawczy. Po drugie. Tylko obecność siły zewnętrznej jest źródłem słabości równania Eulera. Jednakowoż owa słabość aż wymaga całkowicie innego podejścia do procesu uzyskania równania i całkowicie innego rozumienia jego rozwiązania. Ten fakt dopiero spowodował konieczność eliminacji równania Eulera z opisów uniwersum. Szczegóły pozyskania odpowiedniego równania bilansu pędu, jakiego skutkiem jest równanie Eulera, choć nikt o nim tak nie mówi, gdyż dopiero autor wskazał zasadę zachowania jako źródło jego postaci, doprowadzi do konstrukcji opisu uniwersum. Jednak w kolejnym już rozdziale. Poniżej przejdziemy do analiz innego deduktywnego opisu materii jakim jest równanie dyfuzji Fouriera. Jest ono skutkiem założenia zasady zachowania (autor nie powie czego, gdyż wymagałoby to dyskusji nad cieplikiem, o którym to Fourier nie wiedział iż zostanie potraktowany, co gorsza błędnie, jako energia i to też przenoszona przez discontinualny ośrodek cząstek, co oznacza kolizję opisu z rzeczywistością, polegającą na nieporozumieniu próbie potraktowania discontinualnego ośrodka jako ciągły). 17

19 Eugeniusz Bobula Należy dodać, że w swym wyprowadzeniu równania dyfuzji ciepła Fourier posłużył się założeniem strumienia ciepła jako gradientem temperatury. Jest niezwykle ciekawym zdarzeniem, że Fourier przyjął prawdziwą postać strumienia dyfuzji. Autor pisze prawdziwą, gdyż ma po temu powody. Pokazał, że Fourier wcale nie musiał przyjmować postaci strumienia, gdyż tę dało się dedukować w uniwersum, jak autor pokaże to w kolejnych rozdziałach. Jednak Fourier o tym nie wiedział. I chyba wiedzieć nie mógł. Natomiast istotnie głęboką posiadał intuicję przyjmując taką definicję strumienia. Ktoś czytający dopowie, że postać tę zasugerowali mu eksperymentatorzy. Odpowiemy. Otóż nic takiego. Fourier był na tyle głębokim twórcą, że przybliżenia eksperymentalne z całą pewnością nie mogły mu zawrócić głowy. Przyjął taką postać strumienia jaką uważał za deduktywnie rozsądną. Uzyskał równanie dyfuzji. Ponieważ równanie to dla autora było punktem startu w teorię uniwersum, tym razem musi on kwestie przedstawić już formalnie i bardziej szczegółowo (chociaż nie najszczegółowiej). Wypisze zatem równanie dyfuzji. (Nie kłopocząc się jego współczynnikiem, gdyż zawsze można go uczynić jedynką. Jest to tylko problem skali czasowej. Musimy jednak zauważyć dodatkowo, że współczynnik dyfuzji musiał być wielkością stałą. Dzisiejsze analizy procesów dyfuzji ze zmiennym współczynnikiem oznaczają tylko taki fakt, że fabryczni użytkownicy teorii nie wiedzą co to jest dyfuzja i mylą analizowany przez siebie proces z jakimś konglomeratem wielu procesów i to niekoniecznie dyfuzyjnych). Zapiszmy dla przeprowadzenia odpowiednich rozumowań równanie dyfuzji Fouriera: p = p p : R R R, ( x, t) Ω( t) (II.1) t. Postawmy dla równania warunki brzegowe: p( x, t) dx = const Ω( t) (i), p( x,0) = p ( x) (ii) o, p Ω( t ) = 0 (iii). Różniczkując (i) względem czasu i podstawiając równanie dyfuzji w odpowiedniej (np. sferycznej postaci) dostajemy wniosek, że pochodna normalna do brzegu obszaru Ω jest zerem. W jaki sposób? Pisząc otóż układ równań Volterry dla rozwiązania i korzystając z warunku (iii) oraz ostatecznego wniosku z zasady zachowania (i), dostaniemy, że rozwiązanie naszego równania jest tożsamościowo zerem [6,7]. 18

20 Alteracje pól widzenia Nie wypisywaliśmy postaci układu równań Volterry, ponieważ wiedzę o powyższym wyniku rachunku posiadał już Fourier. Sformułował on swoje problemy brzegowe dla równania (II.1), później nazwane pierwszym drugim i trzecim problemem Fouriera a wtedy z ogromnym zdumieniem stwierdził, że jego pierwszy problem brzegowy (ii),(iii) nie posiada rozwiązania zgodnego z zasadą (i). Jednakowoż nic on już na to nie poradził. Przedstawione tutaj uwagi są w literaturze matematycznej dobrze opisane, dlatego nie pozwolimy sobie na rozwlekanie tekstu. Poradził niestety Cauchy, który pokazał, że problem (i),(ii) ma rozwiązanie. 3 Niestety w wyjątkowo nieporządanym obszarze, Ω = R ( t > 0). Prostego rozwiązania Cauchy ego też nie wypiszemy ponieważ jest ono dobrze znane w literaturze. Rozwiązanie problemu Cauchy ego równania Fouriera było od zarania opatrzone poważnym mankamentem poznawczym, (też szeroko omawianym w literaturze popularnej). Żądało nieskończonego obszaru dla poszukiwania rozwiązania. Żadna rzeczywistość takiego obszaru nie przyjmowała. Zrodził się u początku analiz nonsens poznawczy, na który niestety nikt nie zareagował. Zrodził się nonsens, ponieważ nikt nie wiedział w jaki sposób uporządkować rodzącą się wiedzę. Niestety brak odwagi, nawet założywszy bezradność, mówienia o nonsensie zadekretował jego jakby niezauważenie. Pojawiło się szereg niskich uzasadnień, deklarujących niską szkodliwość faktu. Polegało to na uznaniu impulsu poza pewnym praktycznym obszarem za zbyt mały by szkodził prakseologii zagadnienia. Niestety wszyscy ci niscy tłumacze nie zauważyli, że dzięki temu przyzwoleniu na nonsens wyprodukowali tzw. nieodwracalność procesu dyfuzji, która rozpołowiła naukę na dwa systemy sprzecznych procesów odwracalnych i nieodwracalnych. Jak pamiętamy do odwracalnych należały dynamiki. Autor bliżej nie powie o tych kwestiach, ponieważ stanowią one odpowiednie rozdziały nawet w literaturze popularno naukowej. Efektem przyzwolenia na powyższy nonsens był kolejny nonsens a mianowicie nieograniczona prędkość impulsu dyfuzyjnego. Jeśli mianowicie w chwili zerowej zadano impuls w obszarze ograniczonym, to w chwili dowolnie bliskiej zeru impuls ten musiał pojawić się nieograniczenie daleko. Nic nie przeszkadzała (później) działaczom naukowym nieograniczona prędkość impulsu dyfuzyjnego w sytuacji, gdy rozpowszechnili informację, iż prędkość światła jest stała i posiada pewną określoną wartość. Ale o kolejnych nonsensach powiemy później. Okres pofourierowski zamknął całkowicie myślenie nad poznaniem materii. Oddano matematyce całą przestrzeń uzasadnień, a ta jako dziedzina tautologiczna nie to, że nie mogła nic wnieść w poznanie, czego nie znajdowała w aksjomatach, to dodatkowo stworzyła chętne wrażenie, że dostarcza informacji o rzeczywistości. 19