(12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) (13) T3 (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego:

Transkrypt

1 RZECZPOSPOLITA POLSKA (12) TŁUMACZENIE PATENTU EUROPEJSKIEGO (19) PL (11) PL/EP (13) T3 (96) Data i numer zgłoszenia patentu europejskiego: (1) Int. Cl. H04Q7/38 (06.01) (97) O udzieleniu patentu europejskiego ogłoszono: Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej Europejski Biuletyn Patentowy 08/21 EP B1 (4) Tytuł wynalazku: Sposób i system transmisji informacji o lokalizacji urządzenia końcowego radiokomunikacji ruchomej za pośrednictwem sieci radiokomunikacji ruchomej do odbiorcy () Pierwszeństwo: DE (43) Zgłoszenie ogłoszono: Europejski Biuletyn Patentowy 07/31 (4) O złożeniu tłumaczenia patentu ogłoszono: Wiadomości Urzędu Patentowego 01/09 (73) Uprawniony z patentu: Deutsche Telekom AG, Bonn, DE PL/EP T3 (72) Twórca (y) wynalazku: KRAMARZ-VON KOHOUT Gerhard, Bonn, DE (74) Pełnomocnik: Polservice Kancelaria Rzeczników Patentowych Sp. z o.o. rzecz. pat. Własienko Józef Warszawa skr. pocz. 33 Uwaga: W ciągu dziewięciu miesięcy od publikacji informacji o udzieleniu patentu europejskiego, każda osoba może wnieść do Europejskiego Urzędu Patentowego sprzeciw dotyczący udzielonego patentu europejskiego. Sprzeciw wnosi się w formie uzasadnionego na piśmie oświadczenia. Uważa się go za wniesiony dopiero z chwilą wniesienia opłaty za sprzeciw (Art. 99 (1) Konwencji o udzielaniu patentów europejskich).

2 3P22969PL EP B1 1 2 Opis Wynalazek dotyczy sposobu transmisji informacji o lokalizacji urządzenia końcowego radiokomunikacji ruchomej za pośrednictwem sieci radiokomunikacji ruchomej do odbiorcy, zwłaszcza sposób i system do sygnalizowania z sieci radiokomunikacji ruchomej, co najmniej z dokładnością do komórki, informacji o lokalizacji urządzenia radiokomunikacji ruchomej. Wynalazek umożliwia, zwłaszcza w przypadku wywołania awaryjnego, transmisję w prosty sposób z sieci radiokomunikacji ruchomej informacji o lokalizacji do stanowiska operacyjnego. Stan techniki W sytuacji Republiki Federalnej Niemiec występują dwaj różni adresaci wywołań alarmowych, mianowicie z jednej strony policja, a z drugiej strony straż pożarna. Policja jest osiągalna w skali ogólnokrajowej pod numerem 1, straż pożarna w skali ogólnokrajowej pod numerem 112. Ma to zastosowanie również do radiokomunikacji ruchomej, klient radiokomunikacji ruchomej może wybierać numer alarmowy 1 bądź 112 bezpłatnie. I możliwe jest bezpłatne wybieranie numerów alarmowych za pośrednictwem ruchomego urządzenia końcowego bez modułu abonenckiego SIM (karty mikroprocesorowej, na której opiera się w sieci ruchomej współdziałanie z klientami). Policja i straż pożarna wykorzystują rozmieszczone w całym kraju lokalne stanowiska operacyjne, za pomocą których są obsługiwane wchodzące wywołania alarmowe. Tym sposobem można zapewnić, że dla sił interwencyjnych droga do miejsca interwencji nie jest zbyt długa.

3 Odbieranie sygnałów alarmowych z sieci radiokomunikacji ruchomej w Niemczech obecnie jest realizowane technicznie w sposób następujący. Wszystkie lokalne stanowiska operacyjne są dołączone bezpośrednio do stałej sieci operatora Deutsche Telekom AG. W centralach lokalnych sieci radiokomunikacji ruchomej prowadzone są tabele, w których dla każdej komórki radiokomunikacyjnej, która należy do strefy obsługi centrali, przechowywane są numery wywoławcze stałej sieci właściwych dla obszaru geograficznego danej komórki radiokomunikacyjnej stanowisk operacyjnych policji bądź straży pożarnej. Jeżeli teraz stanowisko operacyjne sieci radiokomunikacji ruchomej odbiera sygnał alarmowy pewnego urządzenia końcowego radiokomunikacji ruchomej, to może ono na podstawie sygnalizacji przyporządkowanej do komórki radiokomunikacji ruchomej określić skąd pochodzi sygnał alarmowy. Na podstawie znajdującej się na stanowisku operacyjnym tabeli następuje dalsza transmisja sygnału alarmowego na znajdujący się w niej numer sieci stałej odpowiedniego stanowiska operacyjnego. W ten sposób z reguły właściwe miejscowo stanowisko operacyjne otrzymuje aktualny sygnał alarmowy. Informacja bezpośrednia dotycząca lokalizacji miejsca nadania sygnału alarmowego w sieci radiokomunikacji ruchomej, nie jest sygnalizowana. Opisane tak dotychczas realizowana transmisja sygnałów alarmowych z różnych powodów jest przyczyną problemów. Po pierwsze nie ma gwarancji, że odnośne właściwe miejscowo stanowisko operacyjne otrzymuje sygnał alarmowy. Obsługa radiowa za pomocą komórek, nie kończy się dokładnie na granicach politycznych.

4 Tak więc może się zdarzyć, że osoba wzywająca pomocy przebywa w jednym kraju związkowym, natomiast w momencie wzywania pomocy jest obsługiwana przez komórkę innego kraju związkowego (w odniesieniu do położenia stanowiska operacyjnego, które otrzymuje się na podstawie numeru sieci stałej, który w centrali jest przypisany do tej komórki radiokomunikacyjnej). Odbiorcy alarmów są zorganizowani federalnie, to znaczy, kiedy alarm powstaje w innym kraju związkowym, to nie dochodzi on do stanowiska operacyjnego właściwego dla miejsca wystąpienia szkody. Poza tym stanowisko alarmowe za pośrednictwem sygnalizacji nie otrzymuje informacji o lokalizacji, z której został wysłany sygnał alarmowy. Również wtedy, kiedy w stanowisku operacyjnym powinny być wskazywane numery wzywającego w radiokomunikacji ruchomej, (co nie występuje w przypadku sygnałów alarmowych bez SIM), nie byłoby możliwe, jako że chodzi o połączenie ruchome, wnioskowanie o lokalizacji wywołującego. Tak więc obecnie stanowisko operacyjne może liczyć tylko na to, że wzywający jest jeszcze w stanie opisać miejsce, z którego nadaje, ale to odbywa się co najmniej kosztem czasu. Usługi uzależnione od lokalizacji w radiokomunikacji ruchomej, tak zwane usługi Location Based Services, jak na przykład usługi WAP, które wzywającemu udzielają odpowiedzi na jego pytanie o najbliższą stację paliw, oparte są na znajomości lokalizacji wzywającego. Obecne usługi tego rodzaju opierają się na znajomości komórki radiokomunikacyjnej w której zostało wygenerowane wywołanie. Znane są metody, które na przykład na bazie satelitarnych

5 technologii lokalizacji, jak GPS, Galileo - umożliwiałyby dokładniejszą lokalizację. Ich implementacja oznacza jednak bardzo wysokie nakłady inwestycyjne dla operatora sieci, tak że dzisiaj w Niemczech nadal wyłącznie stosowane są metody komórkowe. Jednak także na podstawie tych metod komórkowych, w przypadku wezwania pomocy nie zawsze jest możliwa w odpowiednio krótkim czasie po wezwaniu transmisja do stanowiska operacyjnego telefonicznie informacji o komórce radiokomunikacyjnej. Znane są tak zwane metody "Push", do czego konieczne jest, dodatkowo i równolegle do połączenia głosowego, zestawienie połączenia dla danych do ewentualnie tego samego numeru docelowego. W kanale danych wtedy przenoszona byłaby informacja o komórce. W praktyce obecnie występują, według informacji producentów, znaczne problemy, ponieważ sieci i urządzenia końcowe nie obsługują tego trybu w dostatecznym stopniu. Znane są poza tym, jako alternatywa do tego, tak zwane metody "Pull. Przy tym odbiornik (=stanowisko operacyjne) żąda od wysyłającego (=osoby alarmującej wzgl. ruchomej sieci radiokomunikacyjnej) informacji lokalizacji. Ruchoma sieć radiokomunikacyjna sporządza następnie informację lokalizacji z wykorzystaniem zbioru danych, która jest przesyłana na przykład kanałem danych na stanowisko operacyjne. To z punktu widzenia telekomunikacji związane jest z mniej poważnymi skutkami i problemami (w porównaniu z usługami typu "Push"), jednak obecne wyposażenie techniczne stanowisk operacyjnych nie obsługuje usługi "Pull". Poza tym obecna sprawność metody Pull ustępuje

6 zasadniczo sprawności metody Push, ponieważ informacja lokalizacji w odbiorniku jest do dyspozycji dopiero w trakcie wywołania alarmowego (a nawet po nim), a nie na początku wywołania. Producenci w związku z implementacją komórkowej metody Pull lub Push stawiają niemałe żądania inwestycyjne operatorom ruchomych sieci radiokomunikacyjnych. Europejski parlament już od pewnego czasu podjął temat sporządzania informacji lokalizacji przy wywołaniach alarmowych. Tak więc europejska dyrektywa o usłudze powszechnej (Dyrektywa 02/22/EG Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 02 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników) w artykule 26, ust. 3 zawiera wymaganie: Państwa Członkowskie zapewnią, aby przedsiębiorstwa, które prowadzą publiczne sieci telefoniczne, udostępniały władzom zajmującym się ratownictwem informacje o miejscu przebywania osoby wywołującej, w stopniu technicznie możliwym, w odniesieniu do wywołań jednego europejskiego numeru alarmowego "112". Republika Federalna Niemiec przyjęła to wymaganie, i w 8 ust. 1 nowej ustawy telekomunikacyjnej TKG z dnia znajduje się stwierdzenie: Kto ekspolatuje sieci telekomunikacyjne, które wykorzystywane są dla publicznie dostępnych usług telefonicznych, jest zobowiązany, wywołania alarmowe włącznie z danymi, które są potrzebne do ustalenia miejsca, z którego wychodzi połączenie alarmowe, przesyłać niezwłocznie do właściwego miejscowo stanowiska operacyjnego przyjmującego wywołania alarmowe. Obecnie w Niemczech także operatorów sieci radiokomunikacji ruchomej

7 obejmują wymagania techniczne, które obowiązują na podstawie paragrafów TKG o wywołaniach alarmowych, dotyczące transmisji wywołania alarmowego włącznie z danymi lokalizacji. W DE A1 opisano telefon komórkowy, przeznaczony specjalnie do wywołań alarmowych. Wspomina się o transmisji informacji lokalizacji do centrali alarmowej, jednak bez dokładniejszego ich wyszczególnienia. Odpowiednia informacja lokalizacji zostaje przesłana jako dane lub jest przetwarzana na mowę przed połączeniem głosowym z centralą alarmową. W US B1 i także w US 02/ A1 opisano sposób transmisji informacji lokalizacji, na przykład w związku z wywołaniami alarmowymi lub zawieranymi przez telefon komórkowy zakładami. Informacje lokalizacji uzyskiwane są przez GPS w telefonie komórkowym, przetwarzane na sygnały tonowe i te sygnały tonowe są przesyłane do centrali alarmowej lub biura totalizatora. Opis wynalazku Zadaniem niniejszego wynalazku jest zatem opracowanie sposobu i systemu, pozwalających na rozwiązanie w sieciach radiokomunikacji ruchomej, przy niewielkich nakładach opisanego problemu braku sygnalizacji do odbiorcy informacji lokalizacji co najmniej z dokładnością do komórki. Zadanie to jest rozwiązane według niniejszego wynalazku zgodnie z cechami charakterystycznymi zastrzeżeń niezależnych. Odsyła się do ujawnionych zastrzeżeń niezależnych. Korzystne przykłady wykonania i korzystne dalsze modyfikacje wynalazku wynikają z cech zastrzeżeń

8 zależnych. Odsyła się do ujawnionych zastrzeżeń niezależnych. Zaletą przedstawionej idei wynalazku jest jej realizowalność przy małych nakładach w sieci radiokomunikacji ruchomej. Zredukowany zostaje w ten sposób również problem błędnego przekierowania wywołania alarmowego, ponieważ odbiornik otrzymuje bezpośrednią informację lokalizacji osoby alarmującej, dzięki czemu możliwe jest ewentualna transmisja wywołania alarmowego w miejsce docelowe. Realizacja wynalazku jest oparta na zasadzie Push. Dzięki temu zagwarantowana jest wymagana w przepisach TKG niezwłoczność transmisji danych lokalizacji. Realizację poniżej opisano w dwóch wariantach. Realizacja ta umożliwia korzystnie transmisję metodą pchania danych lokalizacji z dokładnością do komórki, jak nazywa się identyfikację komórki radiokomunikacyjnej, w której znajduje się urządzenie końcowe radiokomunikacji ruchomej. Związane z realizacją nakłady w technologii połączeń sieci radiokomunikacji ruchomej przy tym można uważać za szczególnie małe. Szczególnie w przypadku sieci radiokomunikacji ruchomej, w której, w celu wyznaczenia lokalizacji, z której wychodzi wywołanie alarmowe, za pomocą bardziej precyzyjnych informacji lokalizacji, na podstawie dokładnie działających (z dokładnością do komórki) metod lokalizacji możliwe jest - ewentualnie z wykorzystaniem satelitarnej technologii lokalizacji (GPS, Galileo) bardziej precyzyjne sporządzenie informacji lokalizacji, opisano ponadto uzupełnienie tej realizacji, które również metodą Push przesyła do

9 stanowiska operacyjnego dane lokalizacji o dowolnej dokładności. Jest ono przydatne wtedy, kiedy do sieci radiokomunikacji ruchomej przez urządzenie radiokomunikacji ruchomej są przesyłane specjalne dane lokalizacji (do pomyślenia na przykład w przypadku urządzeń końcowych radiokomunikacji ruchomej z wbudowanym lub dołączanym z zewnątrz odbiornikiem GPS). Ten wariant uzupełniający nadaje się w zasadzie dla dowolnych danych lokalizacji, jakie są również zawsze dokładne i zawsze są kodowane. Przy jego realizacji są jednak potrzebne dodatkowe nakłady związane z telekomunikacją. Opis korzystnych przykładów wykonania wynalazku Fig. 1 przedstawia w uproszczeniu potrzebne do realizacji wynalazku składniki techniczne. Opis implementacji idei wynalazki jest poniżej odnoszony do fig. 1. W przykładach opisano scenariusz wysyłania wywołania alarmowego z urządzenia końcowego 7 radiokomunikacji ruchomej do odbiorcy 11 wywołań alarmowych (odbiorcy), jak na przykład policja lub straż pożarna. Sieć radiokomunikacji ruchomej przedstawiono w uproszczeniu w postaci komórek radiokomunikacyjnych 1, 2, 3 i 4, stacji bazowych, 6 i ruchomej centrali 9. Oczywiście, każdej komórce radiokomunikacyjnej jest przyporządkowana co najmniej jedna stacja bazowa Według niniejszego wynalazku, przy wywołaniu alarmowym automatycznie do odbiorcy 11 wezwań alarmowych zostaje przesłana informacja o lokalizacji urządzenia końcowego 7 radiokomunikacji ruchomej, na podstawie której możliwe jest zapewnienie szybkiej, ukierunkowanej pomocy.

10 Opis przy tym odnosi się zarówno do strony sieci radiokomunikacji ruchomej, bądź sprzętu w jej centrali, jak i do strony odbiorczej wywołań alarmowych (policji, straży pożarnej), bądź ich właściwości technicznych. Korzystny przykład wykonania wynalazku Założenie: Sieć radiokomunikacji ruchomej w urządzeniach centrali zawiera informacje o tożsamości komórki radiokomunikacyjnej, z której wychodzi połączenie z wywołaniem alarmowym. Jak ta informacja może być sygnalizowana na stanowisku operacyjnym? Wykonanie Jak to opisano, w centrali 9 (MSC) ruchomej sieci radiokomunikacyjnej, bądź w związanych z nią bazach danych, są prowadzone tabele, w których do każdej komórki radiokomunikacyjnej 1, 2, 3 i 4 należącej do obszaru obsługi centrali 9, przyporządkowane są numery wywoławcze sieci stałej stanowisk operacyjnych 11 policji lub straży pożarnej, właściwych dla obsługi danego obszaru komórki radiokomunikacyjnej. Taka tabela (w centrali) ma w uproszczeniu strukturę następującą, przedstawioną w Tabeli 1: Numer komórki radiokomunikacyjnej Tabela 1 Numer wywoławczy policji w sieci stałej 1 Numer wywoławczy straży pożarnej w sieci stałej 112 Komórka Komórka Komórka

11 Zgodnie z tym przykładem, wywołanie alarmowe 1, które przez komórkę radiokomunikacyjną 1 zostaje zgłoszone w tej centrali, na podstawie numeru wywoławczego 1 zostaje przesłane na numer sieci stałej Wywołanie alarmowe 112, które przez komórkę radiokomunikacyjną 1 zostaje zgłoszone w tej centrali, na podstawie numeru wywoławczego emergency call 1 zostaje rozpoznane jako wywołanie alarmowe i przesłane na numer sieci stałej Lecz aby pozostać przy przykładzie również wywołania alarmowe z komórki 3 są przesyłane na dokładnie te same numery, przypuszczalnie dlatego, że obie komórki radiokomunikacyjne 1 i 3 znajdują się dostatecznie blisko siebie nawzajem, a zatem do obsługi każdej z nich są właściwe te same stanowiska operacyjne. Obszar obsługi natomiast komórki radiokomunikacyjnej 2 może być tak odległy, że do jego obsługi są właściwe różne stanowiska operacyjne. Dla uproszczenia komórki są tu ponumerowane, w rzeczywistości komórki w sieci ruchomej są identyfikowane jednoznacznie (wewnątrz sieci radiokomunikacji ruchomej) za pomocą określonych oznaczeń komórek (CI = Cell Identifier). Idea wynalazku ma zastosowanie dokładnie w tym miejscu: Gdyby przyporządkowanie między numerem komórki radiokomunikacyjnej a numerami w sieci stałej stanowisk operacyjnych 11 policji bądź straży pożarnej było jednoznaczne, kiedy zatem inaczej, niż w powyższym przykładzie - dwom różnym komórkom radiokomunikacyjnym spośród 1, 2, 3, 4 byłyby

12 przyporządkowane również różne numery wywoławcze sieci stałej, to stanowisko operacyjne 11 znając wybrany numer wywoławczy, a więc numer wywoławczy, na który centrala 9 przesłała wywołanie alarmowe, mogłoby wstecznie wnioskować o całej tabeli przyporządkowania. Na przykład niech będzie dana na przykład następująca tabela przyporządkowania (Tabela 2): Numer komórki radiokomunikacyjnej Tabela 2 Numer wywoławczy policji w sieci stałej Numer wywoławczy straży pożarnej w sieci stałej Komórka Komórka Komórka Analiza na stronach, na przykład stanowiska operacyjnego 11 policji, dałaby wtedy wynik następujący, przedstawiony w uproszczeniu w Tabeli 3: Tabela 3 Wybrany numer wywoławczy Numer komórki radiokomunikacynej Komórka Komórka Komórka 3 Kiedy stanowisko operacyjne 11 policji otrzymuje ponadto od operatora ruchomej sieci radiokomunikacyjnej informacje (offline) o lokalizacji komórek radiokomunikacyjnych 1, 2, 3, 4 wzgl. obsługujących te komórki radiokomunikacyjnych stacji bazowych, 6, we współrzędnych geograficznych pewnego układu współrzędnych, jak UTM Ref, i o pozostałych wielkościach charakterystycznych, na przykład mocy, podziale na sektory, może ono następnie z numeru

13 komórki radiokomunikacyjnej wnioskować o lokalizacji urządzenia końcowego 7 radiokomunikacji ruchomej komórki i ponadto o lokalizacji urządzenia końcowego 7 radiokomunikacji ruchomej, bądź osoby, która wysłała wywołanie alarmowe. Również to przyporządkowanie między "wybranym" numerem wchodzącego do stanowiska operacyjnego wywołania alarmowego a odpowiednią geograficzną informacją lokalizacji (komórką radiokomunikacyjną) może zostać zautomatyzowane, kiedy stanowisko operacyjne pobiera do dalszego przetwarzania elektronicznie informacje otrzymane w trybie offline od operatora sieci radiokomunikacji ruchomej. A więc, w szczególności, proponuje się następujące etapy sposobu i następujące urządzenia techniczne u użytkowników: 1) Administracje 1 odbiorców wywołań alarmowych (policja, straż pożarna) informują operatora sieci radiokomunikacji ruchomej o prowadzonych przez siebie stanowiskach operacyjnych i ich kompetencjach obszarowych, (obszar obsługiwany 8). 2) Operator sieci radiokomunikacji ruchomej 14 informuje odbiorców wezwań alarmowych o liczbie komórek 1, 2, 3 i 4, eksploatowanych w obszarze obsługi stanowiska operacyjnego. 3) Instalacja techniczna 12 stanowiska operacyjnego 11 zawiera, korzystnie, jedno lub więcej urządzeń telekomunikacyjnych (urządzeń TK), i korzystnie jedno urządzenie wewnętrzne, które dla każdej eksploatowanej sieci, i każdej komórki radiokomunikacyjnej w obszarze obsługi stanowiska operacyjnego 11 właściwego pod względem lokalizacji, obsługuje

14 pewien własny, wybieralny od zewnątrz, numer wywoławczy (por. Tabela 2). To przyporządkowanie numeru wywoławczego jest zapisane na przykład w bazie danych 13. Kiedy więc są w kraju jest czynnych czterech operatorów sieci radiokomunikacji ruchomej i kiedy pierwszy z nich eksploatuje 80 z tych komórek radiokomunikacyjnych w obszarze obsługi stanowiska operacyjnego, drugi 70, trzeci 0 i czwarty 1, to dla jednoznacznego rozróżnienia wszystkich komórek wszystkich operatorów w obszarze 8 obsługi, konieczne jest zapewnienie możliwości przydzielenia w instalacji TK co najmniej 360 numerów wywoławczych. 4) Stanowisko operacyjne 11 powiadamia operatorów sieci radiokomunikacji ruchomej o możliwych do wykorzystywania przez nich numerach wywoławczych (Tabela 2). ) Każdy operator sieci radiokomunikacji ruchomej przydziela dostępne dla niego numery wywoławcze - koniecznie jednoznacznie komórkom radiokomunikacyjnym 1, 2, 3 i 4, eksploatowanym przez siebie w obszarze 8 obsługi, i zapisuje je w bazie danych. Sieci radiokomunikacji ruchomej trzeciej generacji, na przykład UMTS, wykorzystują, zwłaszcza w obszarach miejskich, bardzo małe komórki radiokomunikacyjne, tak zwane pikokomórki, o średnicy poniżej 0 m. Według niniejszego wynalazku jeden numer wywoławczy może być przyporządkowany do kilku sąsiednich komórek, które połączone zostają w jeden większy zespół. 6) Operator 14 sieci radiokomunikacji ruchomej informuje odbiorcę 11, 1 wywołań alarmowych o

15 eksploatowanych przez niego w obszarze obsługi 8 komórkach radiokomunikacyjnych 1, 2, 3, 4 i przesyła ponadto zwłaszcza dane lokalizacji dla każdej komórki, to znaczy a. współrzędne (w obustronnie uzgodnionym układzie współrzędnych) lokalizacji zespołów nadawczych, 6 (na przykład "32UPA34076" jako współrzędne UTM-Ref) b. numer wywoławczy przydzielony do komórki radiokomunikacyjnej, i ponadto opcjonalnie następujące informacje szczegółowe: c. identyfikator komórki (CI) d. oznaczenie komórki (na przykład Bonn-Beuel III) e. pocztowe dane miejscowości i ulicy (na przykład Landgrabenweg 11, 3227 Bonn) f. parametry charakterystyczne nadajnika (na przykład moc, sektory) W przypadku zespołu (zob. powyższy etap ) konieczne są istotne dane wyjściowe (na przykład współrzędne odpowiedniej lokalizacji obszaru zespołu). 7) Zespół 12 urządzeń TK stanowiska operacyjnego 11 musi dysponować właściwością identyfikacji numeru wywoływanego, dla rozpoznawania numeru wybieranego (tu: przesłanego podczas wywołania alarmowego przez centralę 9). 8) Zespół urządzeń TK stanowiska operacyjnego 9 ma urządzenie techniczne, które do wybieranego numeru wywoławczego może przyporządkować według etapu 6) odpowiednie współrzędne i te współrzędne następnie

16 dostosowywać do jednostki wyprowadzającej (wyświetlacza) dla personelu obsługującego stanowisko operacyjne. 9) Opcjonalnie to urządzenie techniczne według etapu 8. może być w stanie również preparować wszystkie opcjonalne informacje (lub niektóre z nich) według etapu 6. na jednostkę wyprowadzającą (wyświetlacz) dla personelu obsługującego stanowisko operacyjne. ) Opcjonalnie to urządzenie techniczne według etapu 8. może być w stanie również obrabiać graficznie współrzędne lokalizacji nadajnika (stacji bazowych, 6) według etapu 6. i ewentualnie dodatkowo parametry charakterystyczne nadawania według etapu 8., i w ten sposób wskazywać lokalizację nadajnika na mapie w odpowiedniej skali, ewentualnie uzupełnionej o zaznaczenie możliwych obszarów obsługi tego nadajnika, o ile możliwe jest jego wyznaczenie na podstawie parametrów charakterystycznych nadajnika. Te etapy są wykonywane przez wszystkich odnośnych operatorów sieci radiokomunikacji ruchomej dla wszystkich odbiorców wywołań alarmowych (policji, straży pożarnej). Kiedy abonent 7 sieci radiokomunikacji ruchomej wysyła wywołanie alarmowe pod jeden ze standardowych numerów 1 lub 112, sprzęt centrali 9 na podstawie oznaczenia komórki radiokomunikacyjnej rozpoznaje komórkę, na przykład komórkę radiokomunikacyjną 2, w której zainicjowane zostało wywołanie alarmowe. Sprzęt centrali 9 przesyła, jeśli chodzi na przykład o numer alarmowy 1 do policji, to wywołanie alarmowe na

17 przyporządkowany do komórki radiokomunikacyjnej 2 numer sieci stałej odpowiedniego odbiorcy wywołań alarmowych, a więc w przypadku policji na podstawie tabeli 2 zgodnie z etapem. Stanowisko operacyjne 11 odbiorcy wywołań alarmowych przyjmuje wywołanie alarmowe. Zgodnie z etapem 7. sprzęt centrali może rozpoznać wybierany numer wywoławczy i na podstawie tabeli 3 przyporządkować go do komórki radiokomunikacyjnej 2. Zgodnie z etapem 8. możliwe jest odtąd wskazywanie personelowi stanowiska operacyjnego współrzędnych danej komórki radiokomunikacyjnej 2. Ponadto, obsługa stanowiska operacyjnego otrzymuje jeszcze dalsze informacje, zgodnie z etapami 9. bądź. Obsługa ma teraz istotne dla siebie informacje dla odpowiedniej obróbki wywołania alarmowego i dla wprowadzenia niezbędnych procedur (ratunkowych). W ten sposób redukuje się również opisany problem błędnego doprowadzania wywołania alarmowego nie do właściwego lokalnego stanowiska operacyjnego. Niewłaściwe lokalne stanowisko operacyjne może przy znajomości komórki radiokomunikacyjnej z łatwością określić właściwe stanowisko operacyjne, praktycznie w jednym momencie na mapie, wychodząc od możliwego obszaru obsługi sygnalizującej komórki radiokomunikacyjnej, i ewentualnie przesłać wywołanie alarmowe, jeśli jest to możliwe technicznie, do właściwego stanowiska operacyjnego sąsiedniego obszaru obsługowego.

18 Uzupełniające wykonanie wynalazku 1 2 Założenie: Sieć radiokomunikacji ruchomej w urządzeniach centrali zawiera znajomość współrzędnych lokalizacji, z której wychodzi wywołanie alarmowe, ewentualnie z dokładnością, która jest lepsza, niż znajomość komórki odpowiadającej wywołaniu alarmowemu. Ta informacja l lokalizacji o wywołującym alarmowo urządzeniu końcowym radiokomunikacji ruchomej może być określana na przykład przez samo urządzenie końcowe za pomocą odbiornika GPS lub przez sieć radiokomunikacji ruchomej za pomocą pomiaru czasu przelotu sygnałów radiowych lub za pomocą satelitarnego systemu lokalizacji. Jak ta informacja może być przesłana do stanowiska operacyjnego? Wykonanie: Nie ma już jedynej zalecanego wykonania wynalazku wtedy, kiedy ziarnistość informacji lokalizacji staje się zbyt drobna, ponieważ w takim przypadku odpowiednio wysoka byłaby (możliwie za wysoka) liczba potrzebnych łączy telefonicznych, aby zapewnić niezbędną dla opisanej implementacji jednoznaczność przyporządkowania. Dlatego sygnalizacja zgodnie z uzupełniającym wykonaniem nie powinna odbywać się pośrednio z analizą wybieranego numeru, lecz bezpośrednio, z jawną sygnalizacją informacji lokalizacji w postaci współrzędnych. Ta jawność sygnalizacji realizowana jest według wynalazku przez wybieranie uzupełniające, na przykład z zastosowaniem metody wybierania wieloczęstotliwościowego, podczas istniejącego

19 połączenia telekomunikacyjnego między wywołującym a odbiorcą wywołania alarmowego. Metoda wybierania wieloczęstotliwościowego (ang. Dual Tone Multiple Frequency - DTMF) oznacza sposób przesyłania numeru wywołania. Przy tym każdemu klawiszowi urządzenia końcowego są przyporządkowane dwie częstotliwości. Przy naciskaniu klawisza, z obu przyporządkowanych do niego częstotliwości zostaje utworzony ton. Wybieranie zatem numeru wywoływanego przez abonenta powoduje wytworzenie ciągu tonów bazujących na mieszaniu częstotliwości. Sposób umożliwia bardziej niezawodną identyfikację naciśnięć klawiszy, niż przy wcześniej stosowanej metodzie wybierania impulsowego. Poza tym w metodzie wybierania wieloczęstotliwościowego możliwe jest identyfikowanie większej liczby klawiszy. Podczas gdy metoda wybierania impulsowego jest ograniczona do identyfikowania cyfr, to w metodzie z wybieraniem wieloczęstotliwościowym mogą być sygnalizowane również klawisze specjalne, jak <*> i <>, jak również litery A, B, C, D. Jak przy metodzie wybierania impulsowego, wytworzone sygnały sterujące są transmitowane w kanale połączeniowym do transmisji danych głosowych (w przypadku ISDN w kanale B). Sposób oprócz przesyłania numerów wywoławczych może być wykorzystywany także do konfiguracji zespołów urządzeń TK lub do sterowania usługami sieci telefonicznej. Standardowe częstotliwości DTMF (f) do wybierania klawiszy według ITU - T Q.23 są następujące:

20 - - f w Hz abc 3 def A ghi jkl 6 mno B 82 7 pqrs 8 tuv 9 wxyz C 941 * 0 # D 1 2 Wszystkie nowoczesne ruchome (jak również pozostałe) urządzenia końcowe telekomunikacyjne obsługują dzisiaj DTMF. W ten sposób można jednak również, kiedy połączenie telekomunikacyjne jest już zestawione, wybierać znaki, które na przykład służą w radiokomunikacji ruchomej do sterowania konfiguracją usługi skrzynki pocztowej. Według idei wynalazku jest wykorzystywana funkcja DTMF, polegająca na możliwości wybierania znaków 0,., 9, A, B, C, D, *, przy trwającym połączeniu telekomunikacyjnym, dla przenoszenia w ten sposób informacji, zwłaszcza przypadku wywołania alarmowego odpowiednio zakodowanej informacji lokalizacji o lokalizacji, z której nastąpiło połączenie alarmowe. Wybieranie dodatkowe mogłoby, jeżeli w urządzeniu końcowym radiokomunikacyjnym znajduje się już informacja lokalizacji, odbywać się już stamtąd (w przypadku połączenia między urządzeniem końcowym radiokomunikacji ruchomej i odbiorcą wywołań alarmowych, w przeciwnym przypadku wybieranie dodatkowe odbywa się za pomocą sprzętu centrali (w przypadku połączenia między sprzętem centrali i odbiorcą wywołań alarmowych), zakładając, że taka informacja znajduje się w centrali. Technika DTMF jest opracowana dla sieci przewodowych z przełączaniem kanałów. Alternatywne

21 możliwości dodatkowego wybierania DTMF są do pomyślenia, jednak obecnie nie są stosowane. W sieciach pakietowych ("PS", packet switched networks) "wybieranie dodatkowe" mogłoby być podejmowane odpowiednio za pomocą pakietów danych sporządzanych przez urządzenie końcowe bądź przez sieć. To ostatnie jest ważne, kiedy bierze się pod uwagę przesyłanie wywołania alarmowego za pośrednictwem techniki VoIP ("Voice over IP"). Uzupełniające wykonanie wynalazku można teraz z jednej strony wykorzystywać w korzystnym wykonanie opisanej realizacji, a więc stosować dodatkowo w korzystnym wykonaniu. W ten sposób przy wywołaniu alarmowym byłaby do dyspozycji w każdym przypadku informacja o komórce, również przy jednorazowym niezadziałaniu sprzętu lokalizacyjnego - rozwiązanie z nawrotem - lub kiedy nie jest dostępny dokładniejszy sprzęt lokalizacyjny pokrywający obszar w sieci radiokomunikacji ruchomej. W jednym wariantów niestanowiących przedmiotu zastrzeżenia uzupełniające wykonanie wynalazku może być niezależne od opisanej korzystnej realizacji. Wtedy od umowy między siecią radiokomunikacji ruchomej a stanowiskami zgłaszania alarmów zależy, czy w każdym przypadku w centrali jest do dyspozycji trasowanie, powiedzmy wybranie właściwego stanowiska zgłaszania alarmów na podstawie komórki, to znaczy komórki radiokomunikacyjnej w której wystąpiło wywołanie alarmowe, czy też, przy trasowaniu następuje najpierw dokładniejsza ocena (dokładniejsza niż z dokładnością do komórki) informacji lokalizacji i na podstawie tej informacji lokalizacji wybranie właściwego stanowiska

22 odbierającego wywołania alarmowe. W tym celu konieczne jest, aby w centrali była zdeponowana odpowiednia, z reguły bardzo obszerna, tabela lub odpowiedni algorytm obsługujący ten wybór. Przy zastosowaniu wyłącznie drugiego wykonania wynalazku, stanowiska operacyjne 11 potrzebują w każdym przypadku tylko pewnego pojedynczego numeru wywoławczego wywołania alarmowego, za pośrednictwem którego są one dostępne z zewnątrz. Trasowanie do niewłaściwego stanowiska operacyjnego jest w ten sposób prawie wykluczone, choć również zasadniczo w sposób nieunikniony zawsze jeszcze możliwe w przypadkach, kiedy lokalizacje osób alarmujących znajdują się na granicach kompetencji. W poniższym opisie zakłada się trasowanie na bazie informacji komórkowej, dlatego że informacja komórkowa w centrali jest do dyspozycji natychmiast, tak że może odbywać się natychmiast trasowanie, a zatem natychmiast może być wygenerowane wywołanie alarmowe. Z reguły najpierw musi nastąpić dokładniejsze określenie informacji lokalizacji, zwykle za pomocą określonego serwera lokalizacji bądź metodą lokalizacji GPS, tak że wygenerowanie wywołania alarmowego byłoby odpowiednio opóźnione. Wadą jest niestety podwyższone prawdopodobieństwo trasowania do niewłaściwego stanowiska operacyjnego, przy czym otrzymuje ono nie informację komórkową, lecz dokładniejszą informację lokalizacji, tak że ustalenie rzeczywiście właściwego stanowiska operacyjnego powinno odbyć się przy niewielkim obciążeniu. W poniższym opisie zakłada się poza tym realizację korzystnego wykonania wynalazku, tak że

23 stanowisko operacyjne w każdym przypadku rozporządza również informacja komórkową. Należy zaznaczyć jeszcze raz, że uzupełniające wykonanie wynalazku może być eksploatowane również samodzielnie, to znaczy niezależnie od wykonania korzystnego. Proponuje się zatem w szczególności następujący sposób i następujące urządzenia techniczne u uczestników. Proponowanych jest dziesięć etapów z pierwszego przypadku i w uzupełnieniu tych dziesięciu etapów dalszych siedem etapów: 11) sprzęt centrali 9 w sieci radiokomunikacji ruchomej może ustalić aktualnie dokładniejszą informację o lokalizacji wywołującego (przy wywołaniu alarmowym lub ogólnie). Może się to odbywać za pomocą znanych środków lokalizacji, takich jak na przykład: pomiar natężeń sygnałów radiokomunikacyjnych urządzeń końcowych 7 radiokomunikacji ruchomej, które odbierane są przez stacje bazowe, 6 sieci radiokomunikacji ruchomej, pomiar czasów przelotu sygnałów radiokomunikacyjnych między urządzeniami końcowymi 7 radiokomunikacji ruchomej, a stacjami bazowymi, 6 sieci radiokomunikacji ruchomej, metoda lokalizacji satelitarnej, na przykład na bazie GPS lub Galileo. Alternatywnie sprzęt centrali 9 otrzymuje informację lokalizacji od urządzenia końcowego 7 radiokomunikacji ruchomej. Sprzęt centrali jest w stanie, w razie potrzeby, przetwarzać informację lokalizacji na pewien

24 format (na przykład do pewnego układu współrzędnych), wykorzystywany w instalacji telekomunikacyjnej 12 stanowiska operacyjnego. 12) sprzęt centrali 9 w sieci radiokomunikacji ruchomej koduje tę dokładniejszą informację lokalizacji w kodzie nadającym się do DTMF (składającym się z 16 możliwych znaków 0,, 9, A, B, C, D, *, ). 13) Sprzęt telekomunikacyjny 9 w sieci radiokomunikacji ruchomej może odpowiednio zakodowaną informację lokalizacji wybierać ponownie za pośrednictwem DTMF, przy już istniejącym połączeniu między urządzeniem końcowym 7 radiokomunikacji ruchomej a stanowiskiem operacyjnym 11 wywołań alarmowych. 14) instalacja TK 12 stanowiska operacyjnego zawiera urządzenie techniczne, które rozpoznaje wybierane dodatkowo znaki DTMF. 1) instalacja TK 12 stanowiska operacyjnego zawiera urządzenie techniczne, które wybierane dodatkowo znaki DTMF może dekodować na dokładniejszą informację lokalizacji. 16) instalacja TK 12 stanowiska operacyjnego zawiera urządzenie techniczne, które dokładniejszą informację lokalizacji dostosowuje do urządzenia wyjściowego (wyświetlacza) dla personelu obsługowego. 17) instalacja TK 12 stanowiska operacyjnego opcjonalnie zawiera urządzenie techniczne, które dokładniejszą informację lokalizacji obrabia graficznie i w ten sposób wskazuje lokalizację

25 osoby wywołującej na mapie w odpowiedniej podziałce, Jeśli chodzi o etapy 11), 12) i 13), to jest możliwe, aby istniejąca w urządzeniu końcowym 7 radiokomunikacji ruchomej dokładna informacja lokalizacji była formatowana bezpośrednio przez urządzenie końcowe 7 radiokomunikacji ruchomej i z urządzenia końcowego komunikacji ruchomej za pośrednictwem sprzętu centrali 9 sieci radiokomunikacji ruchomej była transmitowana jako sygnał DTMF do odbiorcy 11 wywołań alarmowych. Kiedy teraz na przykład abonent sieci radiokomunikacji ruchomej wysyła wywołanie alarmowe 1 lub 112, sprzęt centrali 9 rozpoznaje komórkę radiokomunikacyjną 2, w której zainicjowane zostało wywołanie alarmowe. Sprzęt centrali 9 doprowadza to wywołanie alarmowe na numer sieci stałej przyporządkowanego odbiorcy 11 wywołań alarmowych na podstawie tabeli 2 zgodnie z etapem. Stanowisko operacyjne 11 odbiorcy wywołań alarmowych przyjmuje wywołanie alarmowe. Zgodnie z etapem 7. możliwe jest rozpoznanie wybranego numeru wywoławczego. Zgodnie z etapem 8. możliwe jest odtąd wskazywanie personelowi stanowiska operacyjnego współrzędnych danej komórki radiokomunikacyjnej 2. Ponadto, obsługa stanowiska operacyjnego opcjonalnie otrzymuje jeszcze dalsze informacje, zgodnie z etapami 9. bądź. Sprzęt centrali 9 (lub urządzenie końcowe 7 radiokomunikacji ruchomej) wyznacza równolegle dokładniejszą informację lokalizacji dla lokalizacji wywołującego, na przykład za pomocą oceny natężenia

26 sygnału i pomiarów czasu przelotu odebranych w stacjach bazowych sygnałów radiowych. Sprzęt centrali 9 (lub urządzenie końcowe 7 radiokomunikacji ruchomej) koduje tę występującą, korzystnie, jako współrzędne geograficzne, informację lokalizacji w sposób nadający się dla DTMF i dodatkowo, podczas zestawionego połączenia komunikacyjnego między urządzeniem końcowym 7 radiokomunikacji ruchomej a stanowiskiem operacyjnym 11, wybiera odpowiednie znaki DTMF (zgodnie z etapami ). Stanowisko operacyjne 11 rozpoznaje wybierane dodatkowo znaki DTMF, dekoduje je na dokładniejszą informację lokalizacji i wskazuje personelowi obsługowemu na przykład w postaci współrzędnych geograficznych. Ponadto opcjonalnie personelowi obsługowemu stanowiska operacyjnego podawane są jeszcze informacje graficzne zgodnie z etapem 17. To znaczy, że na mapie cyfrowej mogą być przedstawiane wyznaczone współrzędne geograficzne. Personel obsługowy ma teraz istotne dla siebie informacje, do stosownego opracowania wywołania alarmowego i podjęcia odpowiednich kroków (ratunkowych). Jak wspomniano ponadto powyżej, poza sposobem wybierania DTMF, możliwe do zastosowania według wynalazku są również inne metody. Przy rozmowach bądź pozostałych połączeniach dla danych realizowanych za pośrednictwem sieci z komutacją pakietów (packet switched), realizowana jest odpowiednia metoda, to znaczy informacje lokalizacji w wyniku tego są dodatkowo formatowane odpowiednio do odbiorcy, na przykład jako pakiety danych. Odpowiednio do tego może

27 być stosowana dodatkowa transmisja informacji lokalizacji w postaci pakietów danych również przy połączeniach opartych na sieci Internet. Wykaz odnośników 1 Komórka radiokomunikacyjna 2 Komórka radiokomunikacyjna 3 Komórka radiokomunikacyjna 4 Komórka radiokomunikacyjna Stacja bazowa 6 Stacja bazowa 7 Urządzenie końcowe radiokomunikacji ruchomej 8 Obszar (obsługiwany) 9 Centrala radiokomunikacji ruchomej Baza danych 11 Stanowisko operacyjne (odbiorca wywołań alarmowych) 12 Instalacja telekomunikacyjna, przetwarzanie danych 13 Baza danych 14 Operator (sieci) 1 Administrator (odbiorcy wywołań alarmowych) Zastrzeżenia patentowe 1. Sposób transmisji informacji o lokalizacji urządzenia końcowego (7) radiokomunikacji ruchomej za pośrednictwem sieci radiokomunikacji ruchomej do odbiorcy (11), z etapami: - że zostaje ustalona strefa (8) znajdująca się w obszarze obsługi sieci radiokomunikacji ruchomej

28 i ta strefa zostaje podzielona na strefy częściowe (1, 2, 3, 4), - że do odbiorcy (11) zostaje przyporządkowana pewna liczba różnych numerów wywoławczych, przy czym odbiorca może być wybierany pod każdym z tych numerów wywoławczych, - że każdej ze stref częściowych zostaje przydzielony jednoznacznie - jeden z tych numerów wywoławczych, - że przy żądaniu wywołania skierowanym z urządzenia końcowego (7) radiokomunikacji ruchomej do odbiorcy (11), w wygenerowanym wywołaniu lub metodą lokalizacji zostaje określona lokalizacja urządzenia końcowego radiokomunikacji ruchomej i przesłana do dyspozycji systemu radiokomunikacji ruchomej, - że określona lokalizacja zostaje przypisana do pewnej strefy częściowej i tym samym do pewnego numeru wywoławczego odbiorcy, - że pod ten numer wywoławczy zostaje zestawione połączenie między urządzeniem końcowym radiokomunikacji ruchomej a odbiorcą i - że odbiorca, na podstawie użytego do połączenia numeru wywoławczego, może ustalić przyporządkowaną strefę częściową i tym samym otrzymuje informacje o przybliżonej lokalizacji urządzenia końcowego radiokomunikacji ruchomej. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że strefa (8) obejmuje obszar w zasadzie określony granicą gminy, granicą miasta, granicą powiatu, granicą okręgu, granicą kraju lub granicą państwa.

29 Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że strefa (8) obejmuje w zasadzie cały obszar obsługowy sieci radiokomunikacji ruchomej. 4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że strefa (8) obejmuje w zasadzie obszar regionalnej kompetencji pewnej organizacji pomocy lub obsługi.. Sposób według jednego z zastrz. 1 do 4, znamienny tym, że jako strefa częściowa jest wyznaczony w zasadzie obszar obsługowy jednej komórki (1, 2, 3, 4) sieci radiokomunikacji ruchomej. 6. Sposób według jednego z zastrz. 1 do 4, znamienny tym, że jako strefa częściowa jest wyznaczony w zasadzie obszar obsługowy jednej określonej grupy komórek sieci radiokomunikacji ruchomej. 7. Sposób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że żądanie wywołania jest kierowane pod jednym znormalizowanym numerem wywoławczym, różniącym się od zbioru numerów wywoławczych. 8. Sposób według jednego z zastrz. 1 do 7, znamienny tym, że przyporządkowanie otrzymanych lokalizacji do strefy częściowej i przyporządkowanego do niej numeru wywoławczego odbywa się w urządzeniu końcowym radiokomunikacji ruchomej. 9. Sposób według jednego z zastrz. 1 do 7, znamienny tym, że przyporządkowanie otrzymanych lokalizacji do strefy częściowej i przyporządkowanego do niej numeru wywoławczego odbywa się w jednym z elementów sieci radiokomunikacji ruchomej.. Sposób według jednego z zastrz. poprzednich, znamienny tym, że w przypadku, kiedy informacja lokalizacji występuje w postaci współrzędnych

30 geograficznych, są realizowane dodatkowo następujące etapy: - przeformatowanie informacji lokalizacji na format dostosowany do odbiorcy (na przykład układu współrzędnych), - przetworzenie informacji lokalizacji do kodowania w formacie wybierania dodatkowego, na przykład formacie DTMF, - transmisja zakodowanej informacji lokalizacji podczas połączenia między urządzeniem końcowym (7) radiokomunikacji ruchomej a odbiorcą (11) sposobem wybierania dodatkowego odbiorcy i - rozpoznanie, zdekodowanie i ocena wybieranej dodatkowo kodowanej informacji lokalizacji po stronie odbiorcy i tym samym otrzymanie informacji o lokalizacji urządzenia końcowego radiokomunikacji ruchomej. 11. Sposób według jednego z poprzednich zastrz., znamienny tym, że jako metoda lokalizacji po stronie sieci radiokomunikacji ruchomej jest realizowane określanie lokalizacji przez analizę identyfikatora Cell-ID komórki radiokomunikacyjnej (1, 2, 3, 4) obsługującej stację ruchomą. 12. Sposób według jednego z poprzednich zastrz., znamienny tym, że jako metoda lokalizacji po stronie sieci radiokomunikacji ruchomej jest realizowane określanie lokalizacji za pomocą pomiaru czasu przebiegu sygnałów radiowych przesyłanych między siecią radiokomunikacji ruchomej a stacją ruchomą. 13. Sposób według jednego z poprzednich zastrz., znamienny tym, że jako metoda lokalizacji po stronie urządzenia końcowego radiokomunikacji ruchomej jest

31 realizowane określanie lokalizacji w oparciu o satelity nawigacyjne. 14. Sposób według jednego z zastrz. do 13, znamienny tym, że przeformatowanie informacji lokalizacji na format dostosowany do odbiorcy jest realizowane przez urządzenie końcowe (7) radiokomunikacji ruchomej. 1. Sposób według jednego z zastrz. do 13, znamienny tym, że przeformatowanie informacji lokalizacji na format dostosowany do odbiorcy jest realizowane przez element sieciowy (9) sieci radiokomunikacji ruchomej. 16. Sposób według jednego z zastrz. do 1, znamienny tym, że kodowanie informacji lokalizacji na format wybierania dodatkowego jest realizowane przez urządzenie końcowe (7) radiokomunikacji ruchomej. 17. Sposób według jednego z zastrz. do 1, znamienny tym, że kodowanie informacji lokalizacji na format wybierania dodatkowego jest realizowane przez element sieciowy (9) sieci radiokomunikacji ruchomej. 18. Sposób według jednego z zastrz. do 17, znamienny tym, że transmisja kodowanej informacji lokalizacji do odbiorcy jest realizowana przez urządzenie końcowe (7) radiokomunikacji ruchomej. 19. Sposób według jednego z zastrz. do 17, znamienny tym, że transmisja kodowanej informacji lokalizacji do odbiorcy jest realizowana przez element sieciowy (9) sieci radiokomunikacji ruchomej.. Sposób według jednego z poprzednich zastrz., znamienny tym, że informacja lokalizacji jest stosowana w postaci identyfikatora Cell-ID komórki radiokomunikacyjnej.

32 Sposób według jednego z poprzednich zastrz., znamienny tym, że informacja lokalizacji jest stosowana w postaci współrzędnych geograficznych. 22. System transmisji informacji o lokalizacji urządzenia końcowego (7) radiokomunikacji ruchomej za pośrednictwem sieci do odbiorcy (11), zawierający: - urządzenia (14, 1) do ustalania strefy (8) znajdującej się w obszarze obsługi sieci radiokomunikacji ruchomej i podziału strefy na kilka stref częściowych (1, 2, 3, 4), - urządzenia (1) do przyporządkowywania pewnej liczby różnych numerów wywoławczych do odbiorcy, przy czym odbiorca może być wybierany pod każdym z tych numerów wywoławczych, - urządzenia (14) do przydzielania każdej ze stref częściowych do jednego z tych numerów wywoławczych, - urządzenia (9) do określania lokalizacji urządzenia końcowego radiokomunikacji ruchomej przez samo urządzenie końcowe radiokomunikacji ruchomej albo podczas generowania wywołania albo metodą lokalizacji, kiedy tylko zostaje rozpoznane żądanie wywołania alarmowego, skierowane z urządzenia końcowego radiokomunikacji ruchomej do odbiorcy (11), przy czym ta informacja lokalizacji jest oddawana do dyspozycji systemu radiokomunikacji ruchomej, - urządzenia (9, ) do przyporządkowania wyznaczonej informacji lokalizacji do pewnej strefy częściowej i tym samym do pewnego numeru wywoławczego odbiorcy,

33 urządzenia (9) do zestawiania połączenia między urządzeniem końcowym radiokomunikacji ruchomej a odbiorcą pod tym numerem wywoławczym i - urządzenia (12) u odbiorcy, które na podstawie użytego do połączenia numeru wywoławczego ustalają przyporządkowaną strefę częściową i wytwarzają informacje o przybliżonej lokalizacji urządzenia końcowego radiokomunikacji ruchomej. Deutsche Telekom AG Pełnomocnik:

34