O NAS Potrzeby małego dziecka są silne i żywe. Środowisko przedszkolne zaspakaja i jednocześnie uczy samodzielnego zaspakajania zarówno potrzeb biologicznych, psychicznych jak i społeczno kulturowych. Dzieci przedszkolne cechuje szybko wzrastająca aktywność ruchowa, nasila się potrzeba kontaktu, współdziałania z rówieśnikami, wysuwa się potrzeba uznania, akceptacji i sukcesu. Rodzi się chęć poznawania nowych rzeczy i zjawisk, chęć współzawodnictwa, dzieci pragną pokonywać przeszkody i zadania jakie stawia mu otoczenie. W dalszym ciągu jednak pragną się bawić. Nasze przedszkole stara się zapewnić dzieciom warunki sprzyjające wytwarzaniu się poczucia bezpieczeństwa, rozwoju zdrowia psychicznego i osobowości. Zaspokojenie tych potrzeb wymaga stosowania odpowiednich metod pracy z dziećmi. W naszej placówce stosuje się w pracy z dziećmi następujące metody: Metoda,,Dobrego Startu Marty Bogdanowicz, która przydatna jest w procesie usprawnienia analizatorów: słuchowego, wzrokowego, kinetyczno- ruchowego, w kształceniu orientacji przestrzennej, rozwija zdolności rozumienia i posługiwanie się symbolami abstrakcyjnymi, ułatwia rozwijanie kontaktów społecznych i uczy współdziałania. Metoda ruchu rozwijającego W. Sherborne - jej celem jest nie tylko usprawnianie ruchowe ale także uświadomienie sobie własnej wartości, odprężenie i zrelaksowanie. Można do tego dojść stopniowo: poprzez poznanie samego siebie, własnego ciała, następnie przeniesienie poczucia własnego bezpieczeństwa na najbliższe otoczenie i nawiązanie stosunku z innymi ludźmi. System ćwiczeń w tej metodzie wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi baraszkowania. Podstawowe założenia tej metody to rozwijanie ruchem trzech aspektów: świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego, świadomości przestrzeni i działania w niej, dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu. Biblioterapia (bajkoterapia) - metoda ta opiera się głównie na wykorzystywaniu
terapeutycznych wartości literatury, a jej celem nadrzędnym jest niesienie pomocy uczestnikowi terapii w odnalezieniu się w nowej, trudnej dla niego sytuacji. Dzięki bajce dziecko rozwija swoje umiejętności emocjonalne. Uczy się nazywać to co czuje i uświadamia sobie, że emocje te są jak najbardziej naturalne i powszechne. Bajki terapeutyczne są źródłem określonych obrazów w wyobraźni dziecka i w ten sposób wywołują pozytywne emocje, mają wpływ na myślenie o sobie, buduje poczucie własnej skuteczności. Dlatego też bajkoterapia to jedna z lepszych metod na dotarcie do dziecka, zrozumienie jego problemów i udzielenie mu wsparcia w trudnych chwilach. Jest jedną z metod wykorzystywanych z powodzeniem w pracy z osobami upośledzonymi umysłowo. Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) R. Labana nazywana często metodą improwizacji ruchowej. Umożliwia nauczycielowi dużą swobodę wyboru zadań ruchowych. Musi on jednak wyjaśnić dzieciom, co mają robić, natomiast sposób wykonania zależy wyłącznie od inwencji twórczej dziecka i doświadczeń ruchowych. Pokaz nauczyciela jest zbędny. W metodzie tej posługujemy się różnymi formami ruchu; naśladowanie, inscenizacja, pantomima, ćwiczenia muzyczno ruchowe, taniec, opowieść ruchowa itp. Metoda K. Orffa ruch ma tu charakter kreatywny i rodzi się spontanicznie w trakcie zabawy. Początkowo ruch złożony jest z prostych elementów (bieg, chód, podskoki, obroty), z upływem czasu staje się urozmaicony, bogaty i artystyczny. Charakterystycznym rysem tej metody jest połączenie muzyki z ruchem i słowem. Improwizacja słowna to inaczej umuzykalnienie wierszy, baśni, opowieści z zastosowaniem instrumentów, śpiewu, recytacji. Metoda ta pozwala lepiej dbać o zdrowie fizyczne i psychiczne, rozwija dziecko i przygotowuje do poznania świata i wejścia w życie dorosłe. Gimnastyka rytmiczna Kniessów jest to rodzaj gimnastyki twórczej, utanecznionej, polegającej na poszukiwaniu coraz to nowych form ruchu
sprzężonego z rytmem, muzyką przy czym stosuje się w niej nietypowe przybory (dzwoneczki, grzechotka, łuski orzecha kokosowego). Przybory te są barwne, atrakcyjne i proste powinny być one stosowane dwustronnie, tj. prawą i lewą ręką. Podczas ćwiczeń spotyka się improwizację bez przyboru lub z przyborem, oswajanie się z nim, manipulowanie nim. Głównie jednak metoda ta polega na naśladowaniu ruchów prowadzącego, który zarówno ruch demonstruje jak i jest współćwiczącym. Metoda inscenizacji dominuje w niej aktywność emocjonalno artystyczna. W tej metodzie zawiera się również drama - wyrosła z praktyki ludzi teatru (wprawki, ćwiczenia dramowe). Drama odwołuje się do indywidualności każdej jednostki, sprzyja wydobywaniu i rozwijaniu najbardziej pożądanych cech osobowości, wyrabia wrażliwość, działa twórczo w różnych obszarach aktywności, uwrażliwia na krzywdę innych. Służy realizacji związanych z rozwojem dziecka emocji. Burza mózgów giełda pomysłów stwarza możliwość spontanicznego zgłaszania wszystkich pomysłów, bez ich wstępnej weryfikacji. Metoda ta służy rozwiązywaniu problemów w sposób twórczy, rozwijaniu sprawności umysłowych oraz osobistych zainteresowań. Rozwija kreatywność, przełamuje opory przed przedstawieniem własnych pomysłów, pobudza wyobraźnię. W czasie burzy mózgów pracuje się indywidualnie ale na rzecz całego zespołu, którego zadaniem jest zgromadzenie jak największej liczby pomysłów czy faktów do danego problemu. Poprzez stosowanie metod twórczych dzieci stają się operatywne w różnych sytuacjach edukacyjnych i życiowych. Do najczęściej stosowanych metod z tej grupy należy: Metoda swobodnej ekspresji połączona z wykonywaniem przez dzieci prac plastycznych na temat dowolny. Metoda ta jest wyrazem najbardziej osobistych przeżyć dziecka, kiedy samodzielnie komponuje swoje wytwory, dobiera kolory, poszukuje własnych form plastycznych i środków wyrazu. Metoda zadań inspirujących koncentrująca ekspresję twórczą dziecka na tematyce proponowanej przez nauczyciela. Metoda projektu - polega ona na wykonaniu przez dzieci zadań poprzez
samodzielne poszukiwania pod opieką nauczyciela. Dzieci w trakcie pracy nad projektem uczą się przeprowadzania rozmów, samodzielnego poszukiwania materiałów, współdziałania w grupie, odpowiedzialności; Metoda prób i błędów polega na zastosowaniu najwłaściwszych rozwiązań ruchowych w różnych sytuacjach. Jeśli dziecko chce np. pokonać tor przeszkód, przejść po ławeczce wówczas myśli głównie o celu, nie zastanawia się nad sposobami za pomocą których da się to osiągnąć. Dopiero po wielu próbach i błędach zbliża się stopniowo do upragnionego wyniku. Zabawy tematyczne (twórcze) i konstrukcyjne polegają na nadawaniu różnym przedmiotom umownego znaczenia oraz na naśladowaniu prostych czynności (kierowanie pojazdem, sprzątanie itp.) U dzieci 3,4 letnich są one mniej skomplikowane. Czasami jednak odtwarzają nawet sceny z ulicy, domu, teatru czy przedszkola. Często zdarzenia są fikcyjne, zmyślone. Podobnie zabawy konstrukcyjne mają walory działalności twórczej. Ich higieniczno- zdrowotne walory wzrastają szczególnie wtedy gdy odbywają się w plenerze. (woda, piasek, ogród). Zabawy te często wymagają współdziałania, co sprzyja zaspakajaniu potrzeby kontaktu i współżycia społecznego. Wśród metod zaspakajających te potrzeby można zaliczyć metody zabawowe. Pedagogika zabawy Klanza proponuje sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony. Wybrane zabawy zapewniają dobrowolność uczestnictwa, uwzględniają wszystkie poziomy komunikowania, uznają pozytywne przeżycia jako wartość, unikają rywalizacji i posługują się różnymi środkami wyrazu. Doskonałą metodą regulująca stosunki między dziećmi i ustalająca wzajemne prawa i obowiązki jest metoda umów. Metoda opowieści ruchowej polega na tym, że nauczyciel przez odpowiedni dobór tematu wymyślonego przez siebie opowiadania działa na wyobraźnię dziecka, skłania je do odtwarzania ruchem treści tego opowiadania. Układ opowiadania winien opierać się na zasadach wszechstronności ruchu, stopniowania wysiłku i zmienności pracy mięśniowej. Dzieci przedszkolne doskonale rozumieją charakter kontaktu
społecznego jakim jest przyjaźń. Środowisko przedszkolne poprzez nawiązywanie więzi emocjonalnych z nauczycielką i innymi dziećmi zaspakaja również potrzebę bezpieczeństwa i kontaktu uczuciowego. METODY ODTWÓRCZE 1. Zabawy naśladowcze polegają na naśladowaniu ruchów zwierząt, ludzi, przedmiotów martwych 2. Metoda zabawowo naśladowcza zbliżona do poprzedniej; dziecko ilustruje ruchem znane mu czynności ludzi, zwierząt, zjawisk przyrody. Wykorzystujemy tu pamięć ruchową dzieci. Ruchy nie muszą być dokładne, dajemy dziecku możliwość swobody i fantazji. Należy jednak objaśnić ruch ze względów bezpieczeństwa ale krótko i obrazowo. 3. Metoda zadaniowa (bezpośredniej celowości) stanowi formę przejściową od ćwiczeń stosowanych w formie ruchów naśladowczo zabawowych do zadań wykonywanych wg pewnych prawideł. Polega na odpowiednim doborze pozycji wyjściowej i przemyślanym przebiegiem ruchu często z przyborem (piłka, krążek, szarfa). Cechą istotną tej metody jest powtarzanie tego samego ruchu w celu przyswojenia określonej czynności. 4. Metoda ścisła - polega na ruchu odwzorowanym z pokazu lub wykonywanym na podstawie słownego ujęcia ruchu. Ćwiczenia wykonywane są na komendę lub w podanym rytmie (klaskanie, tupanie itp.). Stosowana w grupach starszych pozwala wytworzyć pewne stereotypy ruchowe konieczne dla opanowania określonych umiejętności czy cech motorycznych.