Scenariusz zajęć dla 3-latków Autor: Katarzyna Walasek Obszar podstawy programowej: 7. Wychowanie przez sztukę dziecko widzem i aktorem. Grupa wiekowa: 3-latki Blok tematyczny: Jestem twórcą teatru, widzem i aktorem Temat: Spotkania ze sztuką. Cele operacyjne: Dziecko: uczestniczy w zajęciach ruchowych, zabawach i grach; tworzy muzykę korzystając z instrumentów perkusyjnych (oraz innych przedmiotów), a także stara się włączyć do improwizowania jej ruchem; uczestniczy w zbiorowym śpiewie, tańcach i muzykowaniu. Wykaz nabywanych umiejętności ujętych w podstawie programowej: Dziecko: odgrywa role w zabawach parateatralnych posługując się mową, mimiką, gestem, ruchem; uczestniczy w zajęciach ruchowych, zabawach oraz grach w ogrodzie przedszkolnym, w parku, na boisku, w sali gimnastycznej; śpiewa piosenki z dziecięcego repertuaru oraz łatwe piosenki ludowe; chętnie uczestniczy w zbiorowym śpiewie, tańcach i muzykowaniu; zwraca się bezpośrednio do rozmówcy, stara się mówić poprawnie pod względem artykulacyjnym, gramatycznym, fleksyjnym i składniowym; grupuje obiekty w sensowny sposób (klasyfikuje), formułuje uogólnienia typu: to do tego pasuje, te obiekty są podobne, a te są inne. Treści kształcenia: kształtowanie umiejętności prospołecznych i komunikacyjnych; odgrywanie ról w zabawach parateatralnych, posługiwanie się gestem oraz ruchem; posługiwanie się rekwizytem teatralnym (np. pajacykiem na sznurku); kształtowanie głośnego i wyraźnego mówienia; rozwijanie sprawności manualnej przy wykonywaniu pajacyków oraz grze na bębenku; kształtowanie umiejętności rozróżniania i nazywania barw podstawowych, a także niektórych pochodnych; rozwijanie wrażliwości dotykowej oraz umiejętności obserwacji przedmiotów w najbliższym otoczeniu; rozwijanie wyobraźni poprzez podanie informacji w formie symbolu (rysunek);
poznawanie zasad dbania o porządek w najbliższym otoczeniu. Opis sposobu realizacji: Lp. Część dnia aktywności dziecka I. Zajęcia poranne Przebieg zajęć 1. Schodzenie się dzieci, powitanie. Swobodne zabawy w kącikach zainteresowań. Zaciekawienie dzieci tematyką zajęć poprzez zachęcenie do oglądania przedmiotów, które znajdują się w wybranym miejscu sali. 2. Jak wygląda clown?: Na podstawie udostępnionej ilustracji N przygotowuje puzzle. Zainteresowane dzieci układają je samodzielnie. 2. Chodzimy jak clown i wesołe pajacyki: dzieci próbują naśladować chód clowna. Uwagi o realizacji, warunki pobudzające aktywność dziecka W wybranym miejscu sali znajduje się zorganizowany przez Nauczyciela (N) kącik tematyczny, w którym powinny się znajdować: pajacyk poruszany za pomocą sznurków, bębenek oraz ilustracja przedstawiająca clowna. N rozmawia z dziećmi na temat postaci clowna i pajacyka. Wspólnie próbują opisywać wygląd oraz zachowanie clowna. Wielozmysłowe poznawanie przedmiotów; wytłumaczenie dzieciom, do czego będą potrzebne zgromadzone przedmioty. Uwaga: bębenek może być przygotowany z szablonu pokazanego w materiałach do wydrukowania (w przypadku braku instrumentu). nr 1. N sam decyduje, z ilu elementów będą składać się przygotowane przez niego puzzle (zgodnie z możliwościami dzieci w danej grupie). Stawianie stóp na zewnątrz, tak jak ukazano to na ilustracji, podskakiwanie niczym pajacyk, ostrożne upadanie na dywan, żonglowanie
II. Zajęcia dydaktyczne piłeczkami. nr 1, można wykorzystać także dowolne nagranie video z przedstawienia cyrkowego bądź fragment filmu z Charliem Chaplinem, którego ruchy dzieci mogą naśladować. 1. Zabawa Nasz pajacyk. nr 2. Dzieci otrzymują od N wycięty szablon pajacyka, który kolorują. Następnie N przygotowuje mechanizm związany z poruszaniem się rąk pajacyka: odcina elementy, łączy je za pomocą włóczki (załącznik nr 2 wersja łatwiejsza lub trudniejsza). 2. Jak wygląda Clown?: malowanie twarzy. 3. Posłuchaj bębenka: dzieci próbują wystukać rytm, który słyszą. N. może wykorzystać instrument perkusyjny lub samodzielnie wykonać bębenek przed zajęciami. 4. Cyrkowy bębenek: dzieci, które nadal wykazują chęć uczestnictwa w zajęciach, kolorują Multimedia nr 6. Dzieci oglądają prezentację z postacią clowna. Jeśli zechcą, mogą samodzielnie próbować pomalować sobie twarze: nos i usta na czerwono, policzki na biało. N może pomagać dzieciom, a także zaproponować domalowanie innych elementów, np. wąsów. Multimedia nr 7 oraz wzór bębenka: materiał do wydrukowania nr 3. Bębenek można zrobić z plastikowego pojemnika, na który naciąga się skórkę z grubego balona, a następnie przykleja taśmą samoprzylepną wzór na zdjęciu w materiałach do wydrukowania. nr 3.
III. Zajęcia popołudniowe kredkami przygotowany szablon bębenka. 5. Mali bębniarze: zabawa indywidualna, podczas której zainteresowane dzieci improwizują na bębenku. Propozycje zabaw, które można wykorzystać: N zachęca dzieci, pokazuje propozycje wykorzystania bębenka: Uderzamy jedną pałeczką, dwiema, na zmianę, szybciej, wolniej, delikatnie, samymi paluszkami, robimy zamaszyste ruchy itd. 1. Puzzle Clown Multimedia nr 5 i 8. 2. Clown: zabawa indywidualna utrwalająca zapamiętywanie nazw kolorów. Dziecko rysuje po śladzie twarz clowna: nos koloruje na czerwono, usta na szaro, kapelusz na zielono, kwiatka zaś dowolnym kolorem. nr 4. 3. Gdzie clown ma nos?: zabawa indywidualna (utrwalanie nazw części ciała, rozwijanie orientacji w przestrzeni). N wypowiada nazwę dowolnej część ciała, a dzieci próbują ją wskazać. Zabawa może zmienić się w grę ruchową z wykorzystaniem tego samego pytania. Dzieci biegają swobodnie, a na pytanie N przystają i dotykają wskazanej części ciała. N wypowiada pytanie: Gdzie masz nos?. Kolejne pytania dotyczą ust, policzków, uszu, czoła, szyi, nogi, stopy, kolana, brzucha itd. Uwagi: Propozycje zawarte w scenariuszu zostały przygotowane w taki sposób, aby nauczyciel mógł dostosować czas realizacji zajęć do możliwości dzieci w grupie oraz z zachowaniem tzw. zasady 1/5, zalecanej w części podstawy programowej dotyczącej zalecanych warunków i sposobu jej realizacji. Czas zajęć dydaktycznych w przypadku grupy dzieci 3-letnich nie powinien przekraczać 15 minut. Jeżeli niektóre dzieci pomimo upływu czasu są zainteresowane proponowanymi działaniami nie należy im przerywać tej aktywności. Dzieci, których uwaga się wyczerpała, w naturalny sposób powracają do realizacji programu własnego, czyli wybranego przez siebie rodzaju aktywności (np. zabawowej). Metody za M. Kwiatowską (1985): Czynne: ćwiczeń praktycznych. Słowne: objaśnienia i instrukcje, rozmowy.
Percepcyjne: obserwacja i pokaz, przykład dorosłych. Formy: praca indywidualna jednolita i zróżnicowana, grupowa jednolita, zbiorowa jednolita i zróżnicowana. Środki dydaktyczne: tektura, kredki, nożyczki, włóczka/sznurek, spinacze, pinezki, plastelina, korek, nożyczki, kredki, flamastry lub farby, patyczki do szaszłyków, modelina/plastelina ze sreberkiem na pałeczki do bębenka, foremka/doniczka/opakowanie po jogurcie, gruby balon, taśma samoprzylepna, bębenek z pałeczkami, farbki do malowania twarzy, komputer, głośniki, fragment filmu z Charlie Chaplinem lub inny, środki dydaktyczne zamieszczone na portalu Scholaris (dla nauczyciela, do wykorzystania w pracy z dzieckiem): 1. Jak wygląda clown? - ilustracja do prezentacji; 2. Nasz pajacyk - szablon; 3. Cyrkowy bębenek - ilustracja do pokolorowania; 4. Clown - ilustracja do rysowania po śladzie; 5. Puzzle multimedialne - Clown chłopiec; 6. Prezentacja multimedialna: Clown, jak wygląda?; 7. Posłuchaj bębenka - plik muzyczny; 8. Puzzle multimedialne - Clown dziewczynka.