SCENARIUSZ SPOTKANIA Z RODZICAMI Jak oceniam się jako rodzic? Motto: Wiedzę moż emy przejąć od innych, ale mą droś ci musimy nauczyć się sami Axel Munthe Motto wywieszamy w widocznym miejscu dla wszystkich! 1. Rozdanie wychowankom wzorcowych zaproszeń dotyczących zebrania z rodzicami: Dnia... r. o godzinie... w sali nr... na parterze szkoły odbędzie się zebranie rodziców naszej klasy. Na zebraniu omówimy oceny uczniów, frekwencję, zachowanie w pierwszych miesiącach bieżącego roku oraz postaramy się odpowiedzieć na pytanie Jak oceniam się jako rodzic? Będzie to ankieta anonimowa przeznaczona tylko i wyłącznie na Państwa użytek. Liczę na Państwa przybycie. Z poważaniem... wychowawca Augustów, dnia...
2. Przygotowanie sali, materiałów /ołówki, ankiety, hasło/. PRZEBIEG ZEBRANIA 1. Zebranie rozpoczynają uczniowie apelem do rodziców. Apel Twego Dziecka Nie psuj mnie, dając mi wszystko, o co Cię poproszę. Niektórymi prośbami jedynie wystawiam cię na próbę. Nie zapominaj, że nie potrafię wyrazić się tak dobrze, jak bym chciał. Dlatego też niekiedy mijam się z prawdą. Nie obawiaj się postępować wobec mnie twardo i zdecydowanie. Ja to wolę, bo to daje mi poczucie bezpieczeństwa. Nie pozwól mi ukształtować złych nawyków. Ufam, że Ty mi pomożesz wykryć je w zarodku. Nie rób tak, abym czuł się mniejszym niż jestem. To jedynie sprawia, że postępuje głupio, aby wydawać się dużym. Nie karć mnie w obecności innych. Najbardziej mi pomaga, gdy mówisz do mnie spokojnie i dyskretnie. Nie ochraniaj mnie przed konsekwencjami. Potrzebne mi są również doświadczenia bolesne. Nie rób tak, abym swoje pomyłki uważał za grzechy. To zaburza moje odczucie wartości. Nie przejmuj się zbytnio, gdy mówię: Ja Cię nienawidzę. To nie Ciebie nienawidzę, ale Twojej władzy, która mnie niszczy. Nie przesadzaj co do mojej uczciwości. To mnie krępuje i doprowadza do kłamania. Nie zmieniaj swych zasad postępowania ze względu na układy. To wywołuje we mnie zamęt i utratę wiary w Ciebie. Nie zbywaj mnie, gdy stawiam Ci pytania. W przeciwnym wypadku zobaczysz, że przestanę Cię pytać, a informacji poszukam gdzie indziej. Nie mów mi, że mój strach i obawy są głupie. One są bardzo realne. Nigdy nawet nie myśl, że usprawiedliwianie się przede mną jest poniżej Twojej godności. Uczciwe usprawiedliwianie się wzbudza we mnie nadzwyczajną serdeczność ku Tobie. Nie zapominaj, że lubię eksperymentować. Nie zabraniaj mi eksperymentować, gdyż bez tego nie mogę się rozwijać.
Nie przejmuj się zbytnio moimi małymi dolegliwościami. One jednak przyciągają Twoją uwagę, której potrzebuję. Nie gderaj. Jeżeli będziesz tak robił, to będę się bronił przez udawanie głuchego. Nie zapominaj, jak szybko rosnę. Jest Ci zapewne trudno dotrzymać mi kroku, ale proszę Cię postaraj się. Nie dawaj mi pochopnie obietnic, bo czuję się bardzo zawiedziony, gdy ich później nie dotrzymujesz. Tekst Apelu ukazał się w USA w 1985r.; w Polsce został wydany przez Katedrę Psychologii Rozwojowej KUL. 2. Podanie porządku zebrania. 3. Zachęcenie rodziców do aktywnego brania udziału w zebraniu w celu wypełnienia ankiety. Za chwilę Państwo otrzymacie zestaw 40 pytań. Odnotujcie tylko te twierdzenia, które odnoszą się do waszych zwykłych, a nie rzadko pojawiających się reakcji. Proszę postawić znak plus (+) tylko wówczas, jeżeli szczerze zamierzacie wprowadzić dane zasady w życie, gdy dziecko podrośnie. 4. Indywidualna praca rodziców nad wypełnieniem ankiety /wychowawca przygotował ankiety, ołówki/. Oto zestaw pytań /ankieta/: Nr Treść pytania pytania Zaznacz 1. Odpowiadam na wszystkie pytania mojego dziecka tak cierpliwie szczerze, jak jest to możliwe. 2. Poważne pytania czy stwierdzenia mojego dziecka traktuję poważnie. 3. Udostępniam mu miejsce (tablicę), w którym może pokazać swoje prace. 4. Gotów jestem tolerować bałagan w miejscu, gdzie moje dziecko pracuje i jeszcze nie skończyło jakiegoś zajęcia (malowanie, modelowanie itp.). 5. Udostępniam mojemu dziecku pokój lub miejsce w pokoju wyłącznie do jego użytku. 6. Okazuję dziecku, że jest kochane dla niego samego, a nie dla jego osiągnięć. 7. Wyznaczam mojemu dziecku obowiązki odpowiednie do jego wieku. 8. Pomagam mu w tworzeniu jego własnych planów i decyzji. 9. Zabieram moje dziecko w ciekawe miejsca. 10. Uczę moje dziecko doskonalenia się w podjętych przez nie zadaniach. 11. Zachęcam moje dziecko do współżycia z dziećmi z innych środowisk. 12. Ustanawiam rozsądne zasady zachowania się i dopilnowuję, aby moje dziecko ich przestrzegało. 13. Nigdy nie porównuję mojego dziecka niekorzystnie w stosunku do innych dzieci. 14. Nigdy nie poniżam mojego dziecka, gdy karzę.
15. Udostępniam mu książki i materiały do uprawiania hobby. 16. Zachęcam moje dziecko do własnych przemyśleń i samodzielnego rozwiązywania problemów. Zachęcam moje dziecko do samodzielnego myślenia. 17. Regularnie czytam mojemu dziecku. 18. Wcześnie zaczynam z dzieckiem naukę czytania. Wcześnie wpajam mojemu dziecku nawyk czytania. 19. Zachęcam moje dziecko do wymyślania opowiadań i fantazjowania. 20. Troszczę się o indywidualne potrzeby każdego z moich dzieci. 21. Codziennie poświęcam mojemu dziecku czas, aby mogło być ze mną sam na sam. 22. Pozwalam mojemu dziecku na wypowiedzenie swojego zdania w planowaniu rodzinnych zajęć i wycieczek. 23. Nigdy nie wyśmiewam się z mojego dziecka (nie drwię z jego błędów). 24. Zachęcam moje dziecko do zapamiętywania opowiadań, wierszy i piosenek. 25. Zachęcam moje dziecko do bycia towarzyskim wobec dorosłych w różnym wieku. 26. Wymyślam praktyczne doświadczenia, aby pomóc dziecku poznać różne rzeczy. 27. Pozwalam mojemu dziecku bawić się różnymi rupieciami. 28. Zachęcam moje dziecko do poznawania problemów i rozwiązywania ich. 29. Staram się dostrzec w działalności dziecka konkretne cechy, za które je mogę pochwalić. 30. Unikam ogólnych pochwał, które są nieszczere. 31. Jestem szczery(a) w moich uczuciach okazywanych dziecku. 32. Nie ma takich tematów, które bym całkowicie pomijał(a), odrzucał(a), w rozmowie z dzieckiem. 33. Stwarzam dziecku możliwości podejmowania konkretnych decyzji. 34. Zachęcam moje dziecko do bycia indywidualnością. 35. Pomagam mojemu dziecku w znalezieniu wartościowych programów w telewizji. 36. Zachęcam moje dziecko do pozytywnego myślenia o jego możliwościach. 37. Nigdy nie pomniejszam klęsk mojego dziecka słowami: Ja też nie potrafię tego zrobić!. 38. Zachęcam moje dziecko do bycia jak najbardziej niezależnym od dorosłych. 39. Ufam zdrowemu rozsądkowi mojego dziecka i ufam jemu. 40. Wolałabym (wolałbym), aby moje dziecko samodzielnie zniosło porażkę niż odniosło sukces dzięki mojej pomocy. 5. Rodzice podliczają wynik dodając znaki plus(+). Jeżeli dojdą do wniosku, że często, ale nie zawsze tak postępują, niech policzą sobie pół punktu. 6. Nauczyciel (wychowawca) rozdaje rodzicom instrukcję analizy ankiety. Jeśli uzyskałeś(uzyskałaś) 25 30 pozytywnych odpowiedzi, oznacza to, że na pewno wprowadzasz w życie zasady, które są stosowane w rodzinach z dziećmi o niezwykłych zdolnościach. Sądzę, iż warto, abyś wrócił(a) do tych stwierdzeń, których nie mogłeś(mogłaś)
podkreślić po to, aby sprawdzić, czy wyrażone w nich zasady nie mogłyby być wprowadzone w twojej rodzinie. Jeśli uzyskałeś(uzyskałaś) wynik gorszy niż 25 podkreślonych stwierdzeń, proponuję, abyś jeszcze raz przeczytał(a) całą listę, aby zorientować się, które z tych pożytecznych działań mogłyby stać się częścią twojego codziennego postępowania. Ankiety rodzice zatrzymują dla siebie, aby mogli dokonać własnych przemyśleń nad tym co już zrobili dla dobra swojego dziecka i co jeszcze mogą zrobić w kierunku być lepszym rodzicem. 7. Sprawy różne. 8. Rozdanie kartek informujących o postępach ucznia w nauce i zachowaniu. 9. Na zakończenie zebrania uczeń odczytuje wyznanie nastolatka. Pragnąłem...* Pragnąłem mleka matki a dostałem butelkę ze smoczkiem. Pragnąłem rodziców a dano mi zabawkę. Pragnąłem rozmowy a dano mi książkę. Pragnąłem się uczyć a wystawiono mi świadectwo. Pragnąłem myśleć a otrzymałem wiadomości. Pragnąłem mieć szerokie spojrzenie a otrzymałem krótkie informacje. Pragnąłem szczęścia a dano mi pieniądze. Pragnąłem sensu a umożliwiono mi karierę. Pragnąłem nadziei a dostałem niepewność. Pragnąłem się zmienić a obdarowano mnie współczuciem. Pragnąłem ŻYĆ... *Anonimowe wyznanie osiemnastolatka. 10. Rozmowy indywidualne z rodzicami. Stanisław Polak