Nazwa przedmiotu: Kierunek: Informatyka Rodzaj przedmiotu: MATEMATYKA DYSKRETNA Discrete mathematics Forma studiów: Stacjonarne Poziom kwalifikacji: Kod przedmiotu: A_06 Rok: I obowiązkowy w ramach treści wspólnych z kierunkiem Matematyka, moduł kierunku obowiązkowy Rodzaj zajęć: wykład, ćwiczenia I stopnia Liczba godzin/tydzień: W, C Semestr: II Liczba punktów: 4 ECTS PRZEWODNIK PO PRZEDMIOCIE I KARTA PRZEDMIOTU CEL PRZEDMIOTU C1. Zapoznanie studentów z podstawowymi zagadnieniami matematyki dyskretnej zarówno od strony teoretycznej jak i metod obliczeniowych. C. Nabycie przez studentów praktycznych umiejętności rozwiązywania zadań z zakresu matematyki dyskretnej, interpretowanie pojęć technicznych, w tym informatycznych za pomocą funkcji i relacji, umiejętność stosowania teorii grafów i rekurencji do rozwiązywania problemów o charakterze aplikacyjnym, w szczególności do analizy problemów sieciowych. WYMAGANIA WSTĘPNE W ZAKRESIE WIEDZY, UMIEJĘTNOŚCI I INNYCH KOMPETENCJI 1. Wiedza z zakresu logiki, teorii mnogości, analizy matematycznej, algebry, podstaw kombinatoryki, elementów prawdopodobieństwa oraz umiejętność rozwiązywania praktycznych zadań.. Umiejętność korzystania z różnych źródeł informacji przede wszystkim podręczników i zbiorów zadań. 3. Umiejętności pracy samodzielnej i w grupie. 4. Umiejętności prawidłowej interpretacji i prezentacji własnych działań.
EFEKTY KSZTAŁCENIA EK 1 potrafi wykorzystać zasadę indukcji matematycznej do dowodzenia tez oraz rekurencję, EK potrafi wymienić własności podzielności liczb i relacji kongruencji, EK 3 potrafi skonstruować graf i określić jego własności dla zagadnień z kontekstem realistycznym, EK 4 potrafi zastosować podstawowe techniki zliczania elementów dużych zbiorów oraz techniki podziałów EK 5 potrafi wyjaśnić podstawowe zagadnienia dotyczące kodowania i automatów oraz potrafi je wykorzystać w zagadnieniach technicznych. TREŚCI PROGRAMOWE Forma zajęć WYKŁADY Liczba godzin W 1 Zbiory i ich własności. Logika. Prawa rachunku zdań. W Indukcja matematyczna. Rekurencja. W 3 Zliczanie zbiorów i funkcji. W 4 Sumy skończone i rachunek różnicowy. Współczynniki wielomianowe. W 5 Permutacje i podziały. W 6 Funkcje tworzące w zliczaniu obiektów kombinatorycznych. W 7 Wprowadzenie do teorii liczb. W 8 Arytmetyka modularna. W 9 Podstawowe pojęcia teorii grafów. Relacje i grafy. Macierz sąsiedztwa. W 10 Cykle Eulera i Hamiltona. W 11 Drzewa. Drzewa spinające. W 1 Grafy skierowane z wagami. Sieć zdarzeń. Droga krytyczna w grafie. W 13 Elementy teorii kodowania. W 14 Automaty. Automaty wielostanowe. W 15 Automaty komórkowe. Forma zajęć ĆWICZENIA Liczba godzin C 1 Własności zbiorów. Elementy logiki.
C Indukcja matematyczna. Rekurencja zależności rekurencyjne, liczby Fibonacciego, rozwiązywanie równań rekurencyjnych. C 3 Zliczanie: podzbiorów, bijekcji, injekcji, funkcji; zasada szufladkowa Dirichleta; zasada włączania-wyłączania. C 4 Metody obliczania sum skończonych. Dolna i górna silnia. Sumowanie przez części. Współczynniki dwumianowe. C 5 Rozkład permutacji na cykle. Cyklowe liczby Stirlinga. Podziały liczby na sumy. C 6 Funkcje tworzące w rozwiązywaniu zależności rekurencyjnych. Funkcje tworzące w zliczaniu obiektów kombinatorycznych. C 7 Podzielność. NWD. NWW. Liczby pierwsze. Algorytm Euklidesa. Rozkład na czynniki pierwsze. C 8 Kolokwium zaliczeniowe C 9 Własności relacji. Relacja kongruencji. C 10 Własności grafów. Graf skierowany i nieskierowany. Niezmienniki izomorfizmu grafów. C 11 Zagadnienia związane z poruszaniem się po krawędziach grafu oraz zagadnienia związane z przechodzeniem przez wierzchołki grafu. Kod Graya. C 1 Drzewa. Drzewa z wyróżnionym korzeniem. Minimalne drzewa spinające. C 13 Sieć zdarzeń. Konstrukcja drogi krytycznej w grafie. C 14 Kody prefiksowe. Waga kodu. Kod Huffmana. Drzewa binarne. Alfabet automatu. Funkcja przejścia. Definiowanie automatów przy pomocy tablicy stanów i grafu. C 15 Kolokwium zaliczeniowe. NARZĘDZIA DYDAKTYCZNE 1. wykład z wykorzystaniem prezentacji multimedialnych. ćwiczenia tablicowe 3. zestawy zadań do rozwiązania 4. konsultacje u wykładowcy 5. konsultacje u prowadzącego ćwiczenia 6. literatura SPOSOBY OCENY ( F FORMUJĄCA, P PODSUMOWUJĄCA). ocena samodzielnego przygotowania do ćwiczeń F. ocena aktywności podczas zajęć. ocena umiejętności rozwiązywania postawionych problemów oraz sposobu prezentacji uzyskanych wyników zaliczenie na ocenę
P. ocena opanowania materiału nauczania będącego przedmiotem wykładu zaliczenie wykładu OBCIĄŻENIE PRACĄ STUDENTA Forma aktywności Godziny kontaktowe z prowadzącym Godziny konsultacji z prowadzącym Zapoznanie się ze wskazaną literaturą Przygotowanie do ćwiczeń Przygotowanie do kolokwiów zaliczeniowych Średnia liczba godzin na zrealizowanie aktywności 30W 30C 60 h 5 h 10 h 15 h 10 h Suma SUMARYCZNA LICZBA PUNKTÓW ECTS DLA PRZEDMIOTU Liczba punktów ECTS, którą student uzyskuje na zajęciach wymagających bezpośredniego udziału prowadzącego Liczba punktów ECTS, którą student uzyskuje w ramach zajęć o charakterze praktycznym, w tym zajęć laboratoryjnych i projektowych 100 h 4 ECTS,6 ECTS 1,8 ECTS
LITERATURA PODSTAWOWA I UZUPEŁNIAJĄCA 1. K.A.Ross, Ch.R.B.Wright, Matematyka Dyskretna, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 008.. J.Grygiel, Wprowadzenie do matematyki dyskretnej, Akademicka Oficyna Wydawnicza EXIT 007. 3. M.Libura, J.Sikorski, Wykłady z matematyki dyskretnej Cz.I: Kombinatoryka, Wydawnictwo WIT, Warszawa 005. 4. M.Libura, J.Sikorski, Wykłady z matematyki dyskretnej Cz.II: Teoria grafów, Wydawnictwo WIT, Warszawa 005. 5. N.L.Biggs, Discrete mathematics, Oxford University Press, 1989. 6. R.L.Graham, D.E.Knuth, O.Patashnik, Matematyka konkretna, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 008. 7. W.Lipski, Kombinatoryka dla programistów, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne 004. 8. Z.Palka, A.Ruciński, Wykłady z kombinatoryki, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1998. 9. A.Szepietowski, Matematyka dyskretna, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego 004. 10. R.J.Wilson, Wprowadzenie do teorii grafów, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1985. 11. S.Y.Yan, Teoria liczb w informatyce, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 006. PROWADZĄCY PRZEDMIOT ( IMIĘ, NAZWISKO, ADRES E-MAIL) 1. dr inż. Jolanta Błaszczuk, jolanta.blaszczuk@im.pcz.pl. dr inż. Izabela Zamorska, izabela.zamorska@im.pcz.pl MATRYCA REALIZACJI I WERYFIKACJI EFEKTÓW KSZTAŁCENIA Efekt kształcenia EK1 EK Odniesienie danego efektu do efektów zdefiniowanych dla kierunku Informatyka K_U0 K_U08 K_U0 K_U03 K_U08 Cele przedmiotu C1,C C1,C Treści programowe W1,W,W6 C1,C,C6 W7,W8 C7,C9 Narzędzia dydaktyczne Sposób oceny F P F P
EK3 EK4 EK5 K_U0 K_U03 K_U06 K_U08 K_U0 K_U03 K_U06 K_U06 K_U09 C C1 C1,C W9,W10,W11,W1 C10,C11,C1,C13 W3,W4,W5,W6 C3,C4,C5,C6 W13,W14,W15 C14,C15 F P F P F P II. FORMY OCENY - SZCZEGÓŁY Efekt 1 Efekt Na ocenę Na ocenę 3 Na ocenę 4 Na ocenę 5 Student nie opanował podstawowej wiedzy z zakresu indukcji matematycznej i rekurencji. Student nie zna żadnych własności podzielności liczb. sformułować tezę dowodu indukcyjnego; potrafi wyznaczyć początkowe wyrazy ciągu zadanego rekurencyjnie. Student posiada wiedzę z zakresu własności podzielności liczb i potrafi ją zastosować w prostych zadaniach. przeprowadzić niepełny dowód indukcyjny; potrafi wyznaczyć wzór na n-ty wyraz ciągu zadanego rekurencyjnie. zastosować zdobytą wiedzę z zakresu relacji kongruencji w rozwiązywaniu prostych równań wielomianowych. przeprowadzić prawidłowo kompletny dowód indukcyjny, również dla wzorów zadanych rekurencyjnie; potrafi sformułować odpowiednie wnioski. Student wykorzystuje zdobytą wiedzę oraz samodzielnie rozwiązuje zaawansowane problemy z zakresu podzielności liczb i relacji kongruencji.
Efekt 3 Student nie potrafi skonstruować grafu. skonstruować graf na podstawie macierzy sąsiedztwa lub tabeli funkcji γ. Student wyznacza wszystkie poznane niezmienniki izomorfizmu na podstawie grafu. Student przeprowadza w sposób zrozumiały analizę zadań z kontekstem realistycznym z zastosowaniem teorii grafów. Efekt 4 Student nie zna podstawowej techniki zliczania elementów zbiorów. zastosować zasadę szufladkową Dirichleta. Student zna zasadę włączaniawyłączania oraz rozkład permutacji na cykle. Student stosuje funkcje tworzące w zliczaniu obiektów kombinatorycznych. Efekt 5 Student nie posiada wiedzy na tematy teorii kodowania i automatów. odczytać zakodowaną wiadomość dla podanego kodu. skonstruować kod prefiksowy i podać jego wagę. Student wykorzystuje nabytą wiedzę z zakresu teorii automatów w zagadnieniach technicznych. Dopuszcza się wystawienie oceny połówkowej o ile student spełniający wszystkie efekty kształcenia wymagane do oceny pełnej spełnia niektóre efekty kształcenia odpowiadające ocenie wyższej. III. INNE PRZYDATNE INFORMACJE O PRZEDMIOCIE 1. Wszelkie informacje dla studentów na temat planu zajęć dostępne są na stronie internetowej: www.wimii.pcz.pl. Informacja na temat konsultacji przekazywana jest studentom podczas pierwszych zajęć z danego przedmiotu oraz umieszczona jest na stronie internetowej Instytutu Matematyki: www.im.pcz.pl