Filozofia renesansu
Mity na temat średniowiecza i renesansu średniowiecze było epoką zabobonu a renesans epoką rozumu średniowiecze nie znało starożytności i dopiero renesans zaczął się do niej odwoływać sztuka, literatura i nauka nie istniały w średniowieczu zaczęły się rozwijać w renesansie
filozofia renesansu humanizm filozofia przyrody magiczny platonizm filozofia jako sztuka życia magia nauki przyrodnicze Marsilio Ficino (1433-1499) Jan Pico della Mirandola (1463-1494) Michel de Montaigne (1533-1592) Teoprastus Bombassus von Henheim Paracelsus (1493-1541) Franciszek Bacon (1561-1626) Galileo Galilei (1564-1642)
scholastyka wszelka wiedza, która jest wartościowa musi dać się zastosować praktycznie i dać człowiekowi panowanie nad światem
magia nauki przyrodnicze Teoprastus Bombassus von Henheim Paracelsus (1493-1541) Galileo Galilei (1564-1642)
nowe metody badań: obserwacyjna i matematyczna upadek arystotelesowskiego rozumienia wszechświata
tego, czy ziemia obraca się wokół słońca, czy słońce wokół ziemi nie da się zaobserwować po prostu spoglądając w niebo w czasach Mikołaja Kopernika nie było żadnych empirycznych danych potwierdzających teorię heliocentryczną
SYSTEM PTOLEMEUSZA
EPICYKLE dokładniejsza obserwacja nieba i odkrywanie kolejnych ciał niebieskich powoduje konieczność wprowadzania coraz większej ilości epicykli
Astronomia i numerologia Astronomowie zajmujący się mechaniką nieba uważali, że matematyka pozwala zajrzeć do umysłu Boga, ponieważ jego doskonałość odbija się w stworzeniu. Kopernik i Galileusz - pitagorejska mistyka liczb Brahe i Kepler - odejście od numerologii na rzecz obserwacji
Pitagorejska numerologia matematyka jako najściślejsza z nauk Fra Luca Bartolomeo de Pacioli (1445-1517) Christoph Clavius SJ (1538-1612)
Christoph Clavius SJ (1538-1612) [Matematyka] prawdziwie rodzi naukę w duszy słuchacza i całkowicie usuwa wszelką wątpliwość. Tego nie da się powiedzieć o innych naukach, w których tak często intelekt pozostaje niezdecydowany i niepewny, niezdolny do ocenienia czy wniosek jest prawdziwy z powodu wielości i zróżnicowania opinii. Rzeczy tej można dać wiarę przypatrując się szkołom perypatetyckim (zachowując teraz milczenie o innych filozofach), które rodzą z Arystotelesa jak gałęzie na drzewie. Stronnictwa te nie zgadzają się ze sobą, a czasem nawet z Arystotelesem, który jest ich źródłem i to w takim stopniu, że krótko mówiąc, pozostajemy w niewiedzy odnośnie tego, co chciał sam Arystoteles - czy o słowach, czy raczej o rzeczach nauczał. Poza tym okazuje się, że niektórzy z tych stronnictw podążają za greckimi interpretatorami, inni za łacińskimi, a jeszcze za arabskimi; niektórzy są nominalistami, a inni w końcu tych, którzy nazywają się realistami, wybierają za przewodników (i pomimo to wszyscy jednocześnie są dumni z tego, że są perypatetykami). Co jest tak dalekie od dowodów matematyków, że w żadnym stopniu do nich nie przystaje. Opera mathematicorum (1612)
Humanizm
Laurencjusz Walla (1406-1451) Majus bonum est mea vita quam universorum. (Moje życie jest większym dobrem niż rzeczy powszechne)
Akademia florencka Gemistos Plethon (1355-1452) Wykłady we Florencji (1428) Kosma I Medyceusz (1389-1464) Akademia Florencka
Akademia florencka Marsilio Ficino, Cristoforo Landino, Angelo Poliziano i Demetrios Chalkondyles czytali wszystkie teksty mistyczne i filozoficzne wschodu. Były wśród nich teksty magiczne, kabalistyczne, arabskie, zoroastryjskie, orfickie, pitagorejskie oraz Corpus Hermeticum. Szukali jedności myśli ludzkiej, rozszyfrowując pogańskie symbole i mity, chcieli je połączyć z tekstem Pisma Świętego.
Marsilio Ficino (1433-1499) świat duchowy rozumem wykracza poza świat przyrody człowiek człowiek jest jak Prometeusz człowiek jest trzecim światem pośrednim świat fizyczny ciało jego jest prochem
Marsilio Ficino (1433-1499) I oto człowiek naśladuje wszystkie dzieła natury boskiej i doskonali, poprawia i rozwija dzieła natury niższej, właśnie dlatego potęga człowieka podobna jest do potęgi boskiej, zwłaszcza, że człowiek rządzi się sam sobą, przezwyciężając swym rozumem i zdolnościami ograniczoność cielesną swego istnienia i, gdy zwierzęta pozostają zamknięte w ciasnych granicach naturalnych, umysł nasz nie tylko służy naszemu ciału, ale wykracza poza jego potrzeby zgodnie z dążeniami wyobraźni i rozumu. (Theologia platonica, 297n) Sensem życia ludzkiego jest bycie twórcą artystą