OSTATNI POETA WZYWA MESJASZA Leszkowi, z przyjaźnią Nad ranem, gdy ćwierkają ptaki, Ostatni poeta pije kawę. Myśli o Mesjaszu, który kiedyś Narobił sporego zamieszania W małej społeczności na Bliskim Wscho dzie. Dziś chciałby spotkać się z tym, Który miał odwagę coś powiedzieć, Wskazać drogę, uleczyć. Niestety On Powstał I poszedł, Jak i dokąd? Tego ostatni poeta nie wie. Podobno można Go spotkać Gdzieś wysoko, Ponad chmurami, Gdzie Nie ma cienia. Gdzie tylko dobro wieczne i kojące, Czeka na każdego, by mu wynagrodzić Niesprawiedliw e czyny bliźnich. Ostatni Poeta Pije kawę. Pyta. Dlaczego odszedłeś? Wykonałeś tylko połowę pracy. Podobno masz wrocić, lecz wtym czasie, Gdy Ciebie nie było, były wojny krzyżowe, Podrzynanie gardeł innowiercom, Wyrywanie języków Tybetańczykom, Samospalenia, nie wspominając Holocaustu. Co jeszcze nas czeka przed Twoim powrotem, Zanim lew będzie się spotykał na randce Z owieczką? Czy o nas zapomniełeś, Zbawiając ufoludki w innych galaktykach? Przypomnę Ci o nas, Ziemianach, Których porzuciłeś tak szybko? Teraz piję kawę, mówi Ostatni Poeta. Zaraz włączę międzygalaktyc znego Messengera, tylko nie mów, Że odbywasz właśnie poobiednią drzemkę.