NUMER 8 (46) Listopad 2009

góle NUMER 8 (46) Listopad 2009 wydawca: Księgowi i Biegli Rewidenci Sp. z o.o.

SPIS TREŚCI PROBLEMATYKA PODATKOWA 3 ARTYKUŁY I KOMENTARZE 3 NAJWYśSZY CZAS DOKONAĆ WYBORU BIEGŁEGO REWIDENTA 3 OBOWIĄZEK PROWADZENIA KSIĄG RACHUNKOWYCH W 2010 R. 4 NIEODPŁATNE PRZEKAZANIE TOWARÓW WŁASNYCH NA POTRZEBY REKLAMY A OPODATKOWANIE PODATKIEM OD TOWARÓW I USŁUG 6 WESZŁY W śycie 9 Zapraszamy na naszą stronę internetową: www.rewit.com.pl REDAKCJA PULSU Małgorzata Wojnowska Magdalena Mrozowska Władysław Kowalczyk 2

PROBLEMATYKA PODATKOWA ARTYKUŁY i KOMENTARZE NajwyŜszy czas dokonać wyboru biegłego rewidenta Jednostki, których sprawozdanie finansowe za 2009 r. zgodnie z zapisami art. 64 Ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. nr 152, poz. 1316) podlega obowiązkowemu badaniu i ogłaszaniu, muszą pomyśleć juŝ o wyborze biegłego rewidenta, jeŝeli jeszcze tego wyboru nie dokonały. Kierownik jednostki powinien zawrzeć z podmiotem uprawnionym do badania sprawozdań finansowych umowę o badanie sprawozdania w terminie umoŝliwiającym jego udział w inwentaryzacji znaczących składników majątkowych. Stanowi o tym art. 66 ust. 5 wyŝej przywołanej ustawy. Inwentaryzację wielu składników aktywów (z wyjątkami wskazanymi w ustawie) moŝna rozpocząć 3 miesiące przed końcem roku obrotowego. W przypadku zgodności roku obrotowego z kalendarzowym, inwentaryzację na koniec 2009 r. przeprowadzać moŝna od października 2009 r. Dlatego teŝ wybór biegłego rewidenta dokonującego badania sprawozdania finansowego za 2009 r. i podpisanie z nim umowy o badanie powinny nastąpić najpóźniej w IV kwartale tego roku. Po podpisaniu umowy naleŝy powiadomić biegłego rewidenta o terminach inwentaryzacji. Przypomnijmy, kto takiego wyboru dokonuje - Wyboru podmiotu uprawnionego do badania sprawozdań finansowych dokonuje organ zatwierdzający sprawozdanie finansowe jednostki, chyba Ŝe statut, umowa lub inne wiąŝące jednostkę przepisy prawa stanowią inaczej. W tym miejscu naleŝy zwrócić uwagę, na nowy zapis w Ustawie o rachunkowości, który stanowi, iŝ zarząd jednostki nie moŝe dokonać wyboru biegłego rewidenta ( to art. 66 ust. 4 ustawy). Kierownik jednostki zawiera natomiast umowę z biegłym rewidentem, co wynika art. 66 ust. 5 ustawy. Małgorzata Wojnowska Biegły Rewident 3

Obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych w 2010 r. Listę podmiotów, które mają obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych po przekroczeniu limitu przychodów, określają zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości oraz art. 24a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Znany jest juŝ kurs potrzebny do wyliczenia limitu przychodów, przekroczenie którego skutkuje obowiązkiem prowadzenia w 2010 r. ksiąg rachunkowych. Kwotę limitu wyznacza art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości (art. 24a ust. 4 ustawy o pdof odwołuje się do "kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości"). Obecnie kwota ta wynosi 1.200.000 euro. Została w ubiegłym roku (z dniem 22 sierpnia 2008 r.) podwyŝszona z kwoty 800.000 euro. Ustalając więc obowiązek zaprowadzenia ksiąg rachunkowych w 2010 r., kwotę 1.200.000 euro przeliczyć naleŝy według średniego kursu NBP obowiązującego w dniu 30 września 2009 r. Kurs ten wyniósł 4,2226 zł/euro - według tabeli kursów NBP nr 191/A/NBP/2009. Stąd limit przychodów wynosi: 1.200.000 euro 4,2226 zł/euro = 5.067.120 zł. Podmioty, dla których limit ma znaczenie Tylko dla pewnej grupy podmiotów obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych w danym roku ustala się w zaleŝności od wielkości zeszłorocznych przychodów. NaleŜą do nich: osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych, spółki partnerskie. Osoby fizyczne, spółki cywilne i jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie mogą prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów do końca roku, za który ich przychody przekroczą limit (art. 24a ust. 1 ustawy o pdof). Jeśli w danym roku limit zostanie przekroczony - od początku następnego roku muszą zaprowadzić księgi rachunkowe. NaleŜy zaznaczyć, Ŝe dotyczy to takŝe m.in. przedsiębiorstw osób fizycznych nieposiadających obywatelstwa polskiego, będących obywatelami Unii Europejskiej. Osoby te, zgodnie z prawem wspólnotowym, powinny być traktowane w zakresie obowiązku stosowania ustawy o rachunkowości tak jak obywatele polscy. Natomiast niezaleŝnie od wielkości przychodów prowadzą księgi rachunkowe m.in. spółki kapitałowe, komandytowo-akcyjne i komandytowe, a takŝe spółki cywilne czy jawne, w których choćby jednym ze wspólników jest osoba prawna, oraz osoby fizyczne nieposiadające obywatelstwa polskiego pochodzące z kraju spoza Unii Europejskiej. Przychody porównywane z limitem 4

Przychody, które naleŝy porównać z limitem, aby ustalić obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych, inaczej definiują ustawa o rachunkowości i ustawa o pdof. Ustawa o rachunkowości mówi o przychodach netto ze sprzedaŝy towarów, produktów i operacji finansowych (art. 2 ust. 1 pkt 2). Z kolei ustawa o pdof mówi o przychodach w rozumieniu art. 14 tej ustawy, tj. kwotach naleŝnych, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Wydaje się logiczne, Ŝe osoby fizyczne, spółki cywilne i jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie prowadzące w 2009 r. księgę podatkową, powinny z limitem porównywać przychody w rozumieniu art. 14 ustawy o pdof. Natomiast przychody określone w ustawie o rachunkowości uwzględniać powinny podmioty, które prowadziły w 2009 r. księgi rachunkowe. Potwierdza to np. postanowienie Urzędu Skarbowego w Pruszkowie z dnia 2 marca 2006 r., nr 1421/BF/415-52/GJ/05. Przychody netto ze sprzedaŝy towarów, produktów i operacji finansowych naleŝy ustalić na podstawie prowadzonych ksiąg, po wyeliminowaniu np. przychodów ze sprzedaŝy materiałów, pozostałych przychodów operacyjnych i zysków nadzwyczajnych. Trzeba jednak wiedzieć, Ŝe kwestia róŝnic między podatkową a bilansową definicją przychodów bywa róŝnie interpretowana. Podatkowa definicja przychodów jest znacznie szersza od tej określonej ustawą o rachunkowości. Obejmuje takŝe np. przychody ze sprzedaŝy środków trwałych. W skrajnym przypadku zdarzyć się moŝe, Ŝe przychody jednostki, ustalone zgodnie z ustawą o rachunkowości, nie przekraczają limitu na dany rok, a przyjmując definicję z ustawy o pdof - tak. Wówczas niektóre jednostki dla ostroŝności przy ustalaniu obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych przyjmują przychody w myśl ustawy o pdof. UWAGA! Do ustalania obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych w przyszłym roku przyjmuje się przychody za cały obecny rok. Ewentualna zmiana formy prowadzenia ewidencji księgowej następuje od początku roku obrotowego następującego po roku, w którym przekroczono limit przychodów. Przejście nie moŝe nastąpić w ciągu roku. Warto wiedzieć, Ŝe księgi rachunkowe od początku następnego roku mogą prowadzić takŝe te osoby fizyczne, spółki cywilne i jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, których przychody w obecnym roku okaŝą się niŝsze niŝ równowartość 1.200.000 euro. W tym przypadku osoby te lub wspólnicy przed rozpoczęciem roku są obowiązani do zawiadomienia o tym urzędu skarbowego, właściwego w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym. Wynika to z art. 2 ust. 2 ustawy o rachunkowości oraz art. 24a ust. 5 ustawy o pdof. Taka dobrowolna decyzja jest co prawda rzadkością, ale ma swoje uzasadnienie - księgi rachunkowe i sporządzone w oparciu o nie sprawozdania finansowe dają moŝliwość dokonania pełnej oceny sytuacji majątkowej i finansowej firmy. Stanowią źródło wielu danych istotnych z punktu widzenia właścicieli, zarządu firmy (m.in. o naleŝnościach i zobowiązaniach, środkach pienięŝnych, kapitałach, poszczególnych grupach kosztów, wyniku finansowym dla kaŝdego wyodrębnionego ośrodka generującego przychody, np. sklepu, zakładu), których nie "wyczyta" się z księgi podatkowej. Małgorzata Wojnowska Biegły Rewident 5

Nieodpłatne przekazanie towarów własnych na potrzeby reklamy a opodatkowanie podatkiem od towarów i usług Na wstępie naleŝy wskazać, iŝ przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą o VAT dotyczące zasad i zakresu opodatkowania czynności związanych z nieodpłatnym przekazaniem towarów własnych podatnika na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, w tym na cele reklamy od samego początku funkcjonowania w/w ustawy nastręczają podatnikom wielu trudności interpretacyjnych, które wynikają z przyjęcia przez ustawodawcę niejasnych i niespójnych przepisów. W sprawie konieczności opodatkowania podatkiem VAT, bądź teŝ braku takiego obowiązku przy nieodpłatnym przekazaniu towarów na cele reklamy organy podatkowe zajmują przeciwstawne stanowiska, w sprawie zapadają róŝne wyroki sądów administracyjnych. Powodem powyŝszego jest niechlujna legislacja art. 7 ustawy o VAT, która powoduje, iŝ na gruncie analizy dwóch przepisów (ust. 2 i 3 art. 7) w wielu przypadkach organy podatkowe wywodzą, iŝ taka czynność winna podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dla przypomnienia zakres czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT został określony w art. 5 w/w ustawy, zgodnie z którym opodatkowaniu tym podatkiem podlega m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z zapisem w ust. 2 art. 7 ustawy o VAT przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy rozumie się równieŝ przekazanie towarów naleŝących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niŝ związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności: 1) przekazanie lub zuŝycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, 2)wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny - jeŝeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniŝenia kwoty podatku naleŝnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. Gramatyczna wykładnia tego przepisu w mojej ocenie nie budzi wątpliwości - kaŝde nieodpłatne przekazanie towarów na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jeŝeli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego na gruncie ustawy o VAT traktowane jest jako odpłatna dostawa i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast to samo nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, np. na cele reklamy, która niewątpliwie związana jest z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa i przyczynia się do generowania zysków nie stanowi odpłatnej dostawy towarów i w związku z powyŝszym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Taka interpretacja w/w przepisu nie budziłaby wątpliwości, gdyby nie treść art. 7 ust. 3 w/w ustawy, który stanowi, iŝ przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, których przekazanie wiąŝe się niewątpliwie z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa. Tutaj organy podatkowe a w ślad za nimi równieŝ niektóre sądy administracyjne łącząc ze sobą treść ust. 2 i 3 art. 7 dopatrują się tzw. drugiego dna tj. obowiązku podatkowego i wychodząc z załoŝenia, iŝ racjonalny ustawodawca nie uchwaliłby ust. 3 o takiej treści, 6

gdyby chciał zwolnić z opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania wszystkich towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem a nie tylko nieodpłatnego przekazania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości oraz próbek. Przykładem takiego restrykcyjnego podejścia moŝe być m. in. interpretacja przepisów prawa podatkowego zawarta w postanowieniu Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego z dnia 20 lutego 2007 r. znak 1471/VTR1/443-437/1/06/MF, gdzie organ podatkowy analizując przepis art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT stwierdza: jak wynika z przytoczonych przepisów, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako dostawa towarów podlega nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów naleŝących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, z wyłączeniem przekazania towarów wymienionych w ust. 3 art. 7, w tym prezentów o małej wartości w rozumieniu ust. 4 w/w artykułu ustawy. Jak widać tutaj organ podatkowy wcielił się w rolę ustawodawcy i poprawia ów przepis dochodząc do przeciwnego niŝ to wynika z jego brzmienia. Niestety zdarzają się równieŝ orzeczenia sądów administracyjnych tak odczytujące ów przepis. Wyrazem powyŝszego moŝe być np. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 23.11.2005 r. w sprawie oznaczonej sygn. akt I S.A./Bd 473/05 gdzie sąd orzekł: Art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług naleŝy rozumieć tak, Ŝe nieodpłatne przekazanie towaru podlega opodatkowaniu, jeŝeli przy nabyciu tych towarów przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia całości lub części podatku naliczonego RównieŜ w uchwale NSA z dnia 28 maja 2007 r. sygn. akt I FPS 5/06 sąd orzekł W świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 31 maja 2005 r., przez dostawę towarów naleŝało rozumieć równieŝ przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów naleŝących do jego przedsiębiorstwa na cele wiąŝące się z tym przedsiębiorstwem, jeŝeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniŝenia podatku naleŝnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. Tym samym NSA przychylił się do interpretacji mniej korzystnej dla podatników. Uchwała dotyczyła stanu prawnego sprzed 1 czerwca 2005 r. MoŜna zatem bronić tezy, Ŝe po nowelizacji przepisów opodatkowane są nieodpłatne przekazania wyłącznie na cele niezwiązane z działalnością podatnika. Zupełnie inne stanowisko w przedmiotowej sprawie zajmuje przykładowo Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, który w wydanym postanowieniu znak PV/443-496/IV/2005/JD, stwierdza z brzmienia cytowanych przepisów wynika zatem, iŝ dostawą towarów, opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, będzie równieŝ czynność przekazania przez podatnika towarów naleŝących do jego przedsiębiorstwa, jednakŝe tylko wówczas, gdy przekazanie to nastąpi na cele inne niŝ związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Tym samym wyłączenie o którym stanowi art. 7 ust. 3 ustawy o VAT oznaczało będzie, iŝ przekazanie przez podatnika drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek naleŝących do przedsiębiorstwa podatnika, na cele inne niŝ związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, nie będzie stanowiło dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.powszechnie przyjmuje się, Ŝe wszelkie czynności wykonywane przez podatnika na potrzeby reklamy są co do zasady związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, mają bowiem na celu zwiększenie przychodów W ocenie tut. Organu oznacza to, iŝ nieodpłatna czynność przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, w tym równieŝ na cele reklamy przedsiębiorstwa nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobne stanowisko zajął równieŝ Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który w wyroku z dnia 3 kwietnia 2007 r. (sygn. Akt I S.A./Wr 152/07) orzekł: nie podlega VAT nieodpłatne przekazanie wszelkich towarów mające charakter darowizny na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Racjonalnie podchodząc do tematu w Państwie Prawa prawo podatkowe nie moŝe być swego rodzaju pułapką dla obywatela a obowiązek podatkowy winien wynikać wprost 7

i wyraźnie z przepisu ustawy. Podatnik nie moŝe domniemywać istnienia obowiązku podatkowego. Ten dość pokrętny sposób wprowadzenia obowiązku podatkowego jaki wywodzą niektóre organy podatkowe, który zmusza podatników do dokonywania skomplikowanych zabiegów interpretacyjnych, skłania do zadania pytania o konstytucyjność tych przepisów. Odpowiadając a contrario zwolennikom opodatkowania tego rodzaju czynności naleŝy zauwaŝyć, iŝ gdyby wolą ustawodawcy było opodatkowanie nieodpłatnego przekazanie wszelkich towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem to ustanowiłby przepisy odpowiednio treści: art. 7 ust. 2 przez dostawę towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się równieŝ przekazanie przez podatnika towarów na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności. Zaś art. 7 ust. 3 w brzmieniu: Przepisu ust. 2 nie stosuje się do. W tym miejscu naleŝałoby równieŝ odnieść się do prawa wspólnotowego oraz do orzecznictwa europejskiego wymiaru sprawiedliwości, w tym wyroku ETS w sprawie C 48/97 do którego często odwołują się organy podatkowe wywodzące, Ŝe taka czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Ich zdaniem Unijny prawodawca w VI Dyrektywie VAT odstąpił od uzaleŝnienia opodatkowania od celu przekazania towaru. Wprawdzie brzmienie przepisu Dyrektywy jest wyjątkowo enigmatyczne i niejasne i moŝe sugerować, Ŝe opodatkowaniu VAT podlega wyłącznie przekazanie towarów na cele inne niŝ związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, niemniej jednak orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości nie pozostawia najmniejszych wątpliwości opodatkowane jest kaŝde nieodpłatne przekazanie towarów. Podstawową zasadą systemu podatku od wartości dodanej jest bowiem opodatkowanie ostatecznej konsumpcji niezaleŝnie czy do tej konsumpcji dochodzi wskutek sprzedaŝy towaru klientowi czy teŝ wskutek przekazania prezentu. OtóŜ naleŝy z całą mocą podkreślić, iŝ w myśl jednej z fundamentalnych zasad wypracowanych przez orzecznictwo sądowe na unijne przepisy moŝe powoływać się wyłącznie podatnik, który wywodzi, iŝ przepisy VI Dyrektywy nie zostały prawidłowo inkorporowane do ustawodawstwa krajowego. Natomiast na powyŝsze orzeczenia nie mogą powoływać się organy podatkowe, chcące wprowadzić obostrzenie podatkowe wynikające z przepisów prawa wspólnotowego w stosunku do bardziej liberalnych przepisów ustawodawstwa krajowego. Reasumując na tle tak zarysowanych rozbieŝności interpretacyjnych Podatnik kierując się rachunkiem ekonomicznym ma w zasadzie trzy moŝliwości w rozwiązaniu problemu opodatkowania podatkiem VAT nieodpłatnego przekazania/zuŝycia towarów na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w tym na cele reklamy : 1. opodatkować dla tzw. świętego spokoju i rozliczyć podatek naleŝny; 2. opodatkować i rozliczyć podatek naleŝy VAT, wszczynając jednocześnie postępowanie podatkowe o stwierdzenie nadpłaty i poprzez wykorzystanie procedury administracyjnej i sądowej ostatecznie wyjaśnić sobie powyŝszy problem; 3. nieopodatkować te czynności, licząc się z moŝliwością powstania w przyszłości sporu z organami podatkowymi lub organami kontroli skarbowej. 8

WESZŁY W śycie W Dz. U. nr 161 z 30 września 2009 r., pod poz. 1282, opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 września 2009 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych. W rozporządzeniu tym określono wzory formularzy zgłoszenia identyfikacyjnego: osoby fizycznej prowadzącej samodzielnie działalność gospodarczą, niebędącej przedsiębiorcą (NIP-1), osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), osoby fizycznej nieprowadzącej samodzielnie działalności gospodarczej (NIP-3). oraz kilka załączników do tych formularzy. Rozporządzenie weszło w Ŝycie z dniem 1 października 2009 roku. Stare formularze mogą być stosowane do wyczerpania zapasów nie później niŝ do 31 stycznia 2010 roku. W Dz. U. nr 156 z 23 września 2009 r., pod poz. 1237, opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10 września 2009 r. w sprawie określenia wzoru rocznego obliczenia podatku wraz z informacją o wysokości dochodu, do sporządzania których obowiązane są organy rentowe. W rozporządzeniu tym określono wzór rocznego obliczenia podatku przez organ rentowy/informacji o dochodach uzyskanych od organu rentowego za rok podatkowy (PIT- 40A/11A). Nowy wzór stosuje się do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2009 r. JeŜeli przed wejściem w Ŝycie ww. rozporządzenia roczne obliczenie podatku przez organ rentowy/informacja o dochodach uzyskanych od organu rentowego zostało złoŝone na dotychczasowym formularzu, za prawidłowe uznaje się zastosowanie wzoru formularza obowiązującego przed dniem wejścia w Ŝycie niniejszego rozporządzenia. Rozporządzenie weszło w Ŝycie 8 października 2009 r. W Dz. U. nr 150 z 15 września 2009 r., pod poz. 1210, opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 4 września 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W rozporządzeniu tym określono zmieniony wzór deklaracji do wymiaru zaliczek podatku dochodowego od dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej - PIT-6/PIT-6L. Nowy wzór stosuje się do przychodów, dochodów (strat) uzyskanych (poniesionych) od 1 stycznia 2009 r. JeŜeli deklaracja została złoŝona na dotychczasowym formularzu, za prawidłowe uznaje się zastosowanie wzoru formularza obowiązującego przed wejściem w Ŝycie niniejszego rozporządzenia. Rozporządzenie weszło w Ŝycie 15 września 2009 r. 9