TRANSMUTACJA OD ZARAZ Podręcznik do transmutacji dla klasy trzeciej z podstawowym programem nauczania

Transkrypt

1 TRANSMUTACJA OD ZARAZ Podręcznik do transmutacji dla klasy trzeciej z podstawowym programem nauczania Autor: Maciej Tamron Wydawnictwo: Magiczna edukacja Rok wydania: 2011 Spis treści: Rozdział I: Dynamika transmutacji - I zasada dynamiki transmutacji - II zasada dynamiki transmutacji - III zasada dynamiki transmutacji - Zadania Rozdział II: Anatomia procesów transmutacyjnych - Anatomia procesów transmutacyjnych pojęcia podstawowe - Twierdzenia Andertona jako próba anatomii procesów transmutacyjnych - Anatomia procesu transmutacji i transfiguracji w przypadku, gdy transmutant znajduje się w ogledłości 0, - Anatomia procesu transmutacji i transfiguracji w przypadku, gdy transmutant znajduje się w odległości większej niż 0 - Anatomia procesów animizacji i zmiany wilkołaczej Rozdział III: Transmutacja w ujęciu czarnomagicznym - Tortura transmutacji - Przemiana niechciana Rozdział IV: Transmutacja jednolita - Jednolitość transmutacji powtórzenie - Transmutacja drewnianego krzesła w drewniany stół - Transmutacja pająka ptasznika w pająka domowego Rozdział V: Transmutacja pomnażająca - Transmutacja świeczki w trzy orle pióra - Transmutacja świnki morskiej w dwie pary skarpetek ROZDZIAŁ 1: DYNAMIKA TRANSMUTACJI I zasada dynamiki transmutacji Im dalej leży transmutant tym dłużej będzie trwało działanie transmutacji na transmutant, aby powstał wynik Równanie: v = s / t Objaśnienia: v prędkość zaklęcia, s odległość maga od transmutanta, t czas transmutacji

2 II zasada dynamiki transmutacji Procesowi transmutacji łatwiej poddają się subprodukty, które z produktem lub innymi subproduktami posiadają wspólny pierwiastek. III zasada dynamiki transmutacji Jeśli użyjemy za dużo mocy magicznej - pewna jej ilość nie zostanie wykorzystana podczas procesu transmutacji i zostanie rozproszona w postaci iskier, wybuchu lub dymu. Większa ilość zbędnej mocy może spowodować pożar. Objaśnienia: d moc zaklęcia, m masa substratu, k elektromoc rodzaju transmutacji Równanie: d = m k ROZDZIAŁ 2: ANATOMIA PROCESÓW TRANSMUTACYJNYCH Pojęcia podstawowe Anatomia transmutacji (z gr. anatemnein rozcinać) dział nauki, zajmujący się badaniami budowy ogólno pojętych procesów Reakcja I rzędu szereg przemian, w których zachodzi częściowa zmiana transmutanta, mniejsza niż 50% wartości wyniku transmutacji Reakcja II rzędu szereg przemian, w których zachodzi częściowa zmiana transmutanta, większa niż 50%, ale mniejsza niż 90% wartości wyniku transmutacji Reakcja III rzędu szereg przemian, w któreych zachodzi częściowa zmiana transmutanta, większa niż 90% ale mniejsza niż 100% wartości wyniku Reakcja IV rzędu szereg przemian, w których zachodzi stuprocentowa zmiana transmutanta w wynik Szybkość reakcji przemiany czas, w którym dochodzi do Opór transmutacyjny transmutanta miara wysokości oporu substratu na dany proces Trudność transmutacji suma oporu substratu i czynników niezależnych, działających na proces Twierdzenia Andertona jako próba anatomii procesów transmutacyjnych Czarodziej Anderton, jako pierwszy starał się opisać proces transmutacji kawałek po kawałku. Stworzył trzy równania, zwane twierdzeniami Andertona. Są one uważane za pierwszy sposób anatomii procesów I twierdzenie Andertona xx(yy*yy + xx*xx) = xxyy xxyy xxxx xxxx II twierdzenie Andertona 2(xx*YY) = xxyy xxyy xxxx xxxx III twierdzenie Andertona (x+y) 2 *(xx+yy) =(2x + 2xy + 2y) *(xx+yy) = xxyy xxyy xxxx xxxx Objaśnienia:

3 xx wynik transmutacji, yy transmutant Jak widać, twierdzenia Andertona są jednak niedoskonałe. Nie biorą pod uwagę czynników zewnętrznych, działających na proces transmutacyjny. Anatomia procesu transmutacji w przypadku, gdy transmutant znajduje się w odległości 0 Każdy proces transmutacji, niezależnie od tego, czy przemieniamy igłę w zapałkę czy iguanę w stolik posiada bardzo skomplikowany przebieg. Zachodzi w nim do szeregu przemian, które działają na transmutant, zmieniając go w oczekiwany przez nas wynik W tym rozdziale potrzebne będą Wam wszystkie wiadomości, które zdobyliście w klasach młodszych. Do opisu anatomicznego procesów transmutacji używa się określonego wzoru. Żadna anatomia transmutacji nie będzie dla Was trudna, jeśli będziecie postępować zgodnie z podanymi wytycznymi. 1. Obliczamy opór transmutacyjny transmutanta. 2. Sporządzamy zapis jonowy przemiany transmutacyjnej. 3. Obliczamy trudność transmutacji: suma oporu i czynnika stechiometrycznego dysocjacji. 4. Obliczamy szybkość przemiany transmutacyjnej (z równania Rothera). 5. Wykonujemy działanie mnożenia czasu transmutacji z otrzymanym wynikiem trudności Wynikiem jest liczba przemian, która zachodzi w substracie podczas danej 6. Dzielimy liczę przemian przez czas Wynikiem jest liczba przemian, do których dochodzi w czasie jednej sekundy trwania 7. Obliczamy, jaki procent stanowi liczba przemian w czasie jednej sekundy do całości 8. Na podstawie wyniku z poprzedniego działania określamy rzędowość reakcji Wszystko to może wydawać się dla Was czarną magią, jednak zapewniam, że jest to jak najbardziej biała magia i nie jest takie trudne, na jakie wygląda. Wystarczy dobrze poznać podstawy i schemat obliczeń. Anatomia procesu transmutacji w przypadku, gdy transmutant znajduje się w odległości > 0 Proces ten zachodzi, gdy transmutant znajduje się w pewnej odległości od maga. Jednak stosujemy tutaj podobne obliczenia, jak w przypadku powyżej. Jedyną różnicą jest to, że szybkość transmutacji obliczamy nie z równania Rothera a ze wzoru I zasady dynamiki Reszta jest identyczna: 1. Obliczamy opór transmutacyjny transmutanta. 2. Sporządzamy zapis jonowy przemiany transmutacyjnej. 3. Obliczamy trudność transmutacji: suma oporu i czynnika stechiometrycznego dysocjacji. 4. Obliczamy szybkość przemiany transmutacyjnej (ze wzoru wyprowadzonego z I zasady dynamiki transmutacji). 5. Wykonujemy działanie mnożenia czasu transmutacji z otrzymanym wynikiem trudności Wynikiem jest liczba przemian, która zachodzi w substracie podczas danej 6. Dzielimy liczę przemian przez czas Wynikiem jest liczba przemian, do których dochodzi w czasie jednej sekundy trwania 7. Obliczamy, jaki procent stanowi liczba przemian w czasie jednej sekundy do całości

4 8. Na podstawie wyniku z poprzedniego działania określamy rzędowość reakcji Uwagi: Jak pamiętacie z klas niższych, transfiguracja jest dziedziną Jednak w przypadku anatomii, transfiguracja ma oddzielną strukturę i zupełnie inny schemat obliczeń, znacznie trudniejszy niż obliczenia procesu Na lekcjach nie poznajemy anatomii procesów transfiguracyjnych. Poznacie je dopiero na studiach. Anatomia procesu animizacji Anatomii animizacji dokonujemy podobnie jak w przypadku, gdy transmutant znajdować się w odległości zero. Kilka różnic, które cechują proces animizacji to to, że nie musimy obliczać szybkości transmutacji, ponieważ proces animizacyjny posiada stałą określoną szybkość wynoszącą 0,45 sekundy. Nie sporządzamy tutaj też zapisu jonowego przemiany. W tym przypadku trudność transmutacji równa jest oporowi substratu. 1. Obliczamy opór transmutacyjny transmutanta. 2. Wykonujemy działanie mnożenia czasu transmutacji z otrzymanym oporem substratu. Wynikiem jest liczba przemian, która zachodzi w substracie podczas danej 3. Dzielimy liczę przemian przez czas Wynikiem jest liczba przemian, do których dochodzi w czasie jednej sekundy trwania 4. Obliczamy, jaki procent stanowi liczba przemian w czasie jednej sekundy do całości 5. Na podstawie wyniku z poprzedniego działania określamy rzędowość reakcji Uwagi: Jak zapewne spostrzegawczy zauważyli, podczas anatomii procesów transmutacyjnych obliczamy rzędowość reakcji. Potrzebne nam są do tego liczby przemian w czasie jednej sekundy oraz ich procentowy udział w całej Animizacja jednak przebiega w czasie mniejszym niż 1 sekunda, dlatego jest ona zawsze reakcją IV rzędu. Anatomia przemiany wilkołaczej Co do zmiany wilkołaczej, schemat obliczeń również jest podobny jak w przypadku pierwszego opisywanego procesu. Różnicą jest to, że opór transmutanta jest tutaj bardzo wysoki i wynosi 30. Nie sporządzamy tu również zapisu jonowego. 1. Obliczamy trudność transmutacji: w tym przypadku jest ona równa oporowi. 2. Obliczamy szybkość przemiany transmutacyjnej (z równanie Rothera). 3. Wykonujemy działanie mnożenia czasu transmutacji z otrzymanym wynikiem trudności Wynikiem jest liczba przemian, która zachodzi w substracie podczas danej 4. Dzielimy liczę przemian przez czas Wynikiem jest liczba przemian, do których dochodzi w czasie jednej sekundy trwania 5. Obliczamy, jaki procent stanowi liczba przemian w czasie jednej sekundy do całości 6. Na podstawie wyniku z poprzedniego działania określamy rzędowość reakcji ROZDZIAŁ 3: TRANSMUTACJA W UJĘCIU CZARNOMAGICZNYM Tortura transmutacji Artykuł profesor Anny Lancaster na temat zaklęcia tortury transmutacji Torverto Transmutative, czyli jedno z najniebezpieczniejszych zaklęć transmutacji czarno magicznej. Aby zrozumieć sens tego zaklęcia, należy najpierw przyjrzeć się problemowi występowania transmutacji w aspekcie magii czarnej. Jak wiadomo, według listów odnalezionych w Menchesterskiej Katedrze w każdym zaklęciu kryje się

5 cząstka transmutacji. To stwierdzenie można odnieść również do czarnej magii, bowiem skoro w każdym zaklęciu jest jakaś cząstka transmtuacji, to czemu nie użyć jej w celu zadania czarodziejowi bólu? Dzięki temu stwierdzeniu, podczas wieków zostało opracowane zaklęcie czarnomagiczne, któremu dzisiaj przypisuje się tylko jedno zastosowanie, jednak czy aby na pewno słusznie? Obecnie zaklęcie Troverto Transmutatuve, tłumaczone jako tortura transmutacji, służyły głównie od zmuszania animagów, do przeprowadzenia procesu dysanimizacji. Używane jest nie tylko przez czarnoksiężników, ale nawet przez siły Ministerstwa Magii. Zasady co do użytku tego zaklęcia są jednak dość określone i aurorzy używać mogą go tylko w stosunku do czarodziei ściganych przez organ władzy, czarodziei przemienionych w zwierzę i nie chcących dobrowolnej odmiany. Jednak w dawnych czasach, czarnoksiężnicy, którzy chcieli zadać swojemu przeciwnikowi ból, a nieznane było jeszcze zaklęcie niewybaczalne, klątwa Cruciatus, używali właśnie Pierwszym krokiem takich tortur, była dowolona kątwa, która boleśnie przemieniała czarodzieja w roślinę bądź zwierzę (jak potem dowiedziono, nie musiało być to zwierzę, ponieważ zaklęcie tortury transmutacji to zaklęcie wsteczne nie tylko dla przemian Homo sapiens =Tp> Animalia, ale także Homo sapiens =Tp> Plastida.), aby następnie odmienić ich właśnie przez zaklęcie Troverto Transmutative. W ten sposób zadawali ofierze dwa stopnie bólu: ból przemian, jaki towarzyszył danej klątwie transmutacyjnej i tzw. ból wsteczny wywoływany przez czar tortury Właśnie przez to użycie tego zaklęcia powstała jego nazwa, czyli Tortura Transmutacji. Należy się więc zastanowić jak działa to zaklęcie pod wszelkimi możliwymi aspektami. Przede wszystkim, w najogólniejszym zarysie, zaklęcie to należy do bardzo złożonych, ponieważ w jednym momencie ofiara odczuwa ból równy przypalaniu i oblewaniu kwasem. Jednak w rzeczywistości wszystkie te czynniki wywołane są osobliwymi cząstkami, występującymi w tym zaklęciu. A dokładniej, pewnych mutacji, jakie wywołują te cząstki na cząstkach organizmu człowieka. Aby zrozumieć to zjawisko należy mieć świadomość, że każdy czarodziej emituje z siebie pewne drobiny magiczne, zwane resztkami magii (tak zwane cząstki M). Cząstki te tworzą swoje wewnętrzne pole, które nie pozwala im na odsunięcie się od danego czarodzieja. To zjawisko, tzw. pola czarodzieja, przez niektórych nazywane aurą, pozwala na jego namierzenie. Żaden czarodziej nie jest w pełni niewyczuwalny dla wyspecjalizowanych zaklęć tropiących. Większość zaklęć, których celem jest wytropienie bazuje właśnie na tych cząstkach magicznych, które unoszą się dookoła nas. Nie mają one oczywiście wpływu na zaklęcia, które są rzucane w nas bądź które my tworzymy, ale tworzą swego rodzaju resztki energii magicznej, która jest niewykorzystywana. I właśnie zaklęcie to ma zdolność do ingerowania w nasze pole resztek energii magicznej i wykorzystywania wolnych cząstek M przeciwko nam samym. Atomy Tortury Transmutacji (22/11; To), pomimo dużych rozmiarów i dużej ilości cząstek składowych o różnych ładunkach, mają niewiele cząstek M. Zaklęcie Tortury Transmutacji wydziela podczas działania niemal śladową ilość tych cząstek (ciekawostka: zaklęcie, które wytwarza najmniej cząstek M, to właśnie Tortura Transmutacji. Prócz niej istnieje jeszcze tylko jedna klątwa, która może być przeprowadzona przy tak małej ilości tej energii magicznej). Dlatego samo zaklęcie pozbawione jest promienia. Towarzyszy temu efekt charakterystycznego krótkiego pisku, jakiemu towarzyszy zgaszenie rozżarzonego łuczywa w obecności wodoru. Rzucone zaklęcie, powoduje, że resztki cząstek magicznych (cząstki M), zaczynają drgać. Atomy zaklęcia Tortury Transmutacji zaczynają powoli się rozpadać, emitując dodatkowy nadmiar energii. Uzyskaną energię podczas tego procesu podzielić można na energię konieczną (energia konieczna do przeprowadzenia odmiany transmutacyjnej), a także energię nadmierną (energia dodatkowa). Prócz tego, atomy przy rozpadzie, pobudzają cząstki M, które zaczynają uderzać w ciało czarodzieja, czemu towarzyszy uwolnienie ciepła. Stąd też uczucie poparzenia podczas przemiany, osiągniętej przez Torturę Transmutacji. Następnym etapem, jest odmiana człowieka, czyli przeprowadzenie transmutacji Animalia =Tp> Homo sapiens. Do tego zużywana jest energia konieczna. Dodatkowo podczas tej przemiany energia nadmierna zwiększa temperaturę ciała czarodzieja, a to powoduje piekący ból, podobny do tego, jaki odczuwa się podczas polania kwasem. Wszystko jednak dzieje się na etapie molekularnym i komórkowym, dlatego brak fizycznych obrażeń na ciele człowieka.

6 ROZDZIAŁ 4: TRANSMUTACJA JEDNOLITA Prawo jednolitości transmutacji Zmiana transmutacyjna jest mniej złożona, kiedy transmutujemy przedmioty tego samego materiału lub organizmy tej samej grupy. Transmutacja drewnianego krzesła w drewniany stół Zaklęciem Averto moris. Transmutacja pająka ptasznika w pająka domowego Zaklęciem Xenisus. ROZDZIAŁ 5: TRANSMUTAJCA POMNAŻAJĄCA Transmutacja świeczki w trzy orle pióra Zaklęciem Metrocolis. Transmutacja świnki morskiej w dwie pary skarpetek Zaklęciem Serto. Autor podręcznika zastrzega sobie do niego całe prawo. Wszelkie kopiowanie i udostępnianie do publicznego użytku bez zgody autora jest ZABRONIONE! Autor podręcznika korzystał z materiałów: - "Podręcznika do transmutacji dla klasy z programem rozszerzonym" autorstwa??? ( - "Transmutacja rozszerzona" autorstwa Anny Lancaster (