BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ Obfitująca w niezwykłe bogactwo aktywność ruchowa człowieka, bazująca na skomplikowanych procesach neurofizjologicznych jest specyficznym i niezwykle cennym wskaźnikiem stanu organizmu.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ Wszelkie zmiany w funkcjonowaniu układu ruchowego zarówno w jego części sterującej jak i wykonawczej są powodem różnego rodzaju zmian aktywności ruchowej człowieka często uwidaczniających się w postaci bardziej lub mniej specyficznych objawów, które możemy oceniać.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ Aktywność ruchowa człowieka obejmuje szeroki zbór zachowań takich jak: mimika twarzy, mowa, ruchy dowolne o różnym stopniu złożoności, utrzymanie równowagi i lokomocja jednak ważne by pamiętać że! Prawidłowa stabilna postawa ciała jest warunkiem niezbędnym do realizacji większości ruchów dowolnych i czynności lokomocyjnych. dlatego! Badanie stabilności posturalnej wchodzi w skład większości testów klinicznych oceniających aktywność ruchową.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ Proces kompleksowej diagnostyki nacelowanej na ocenę aktywności ruchowej wymaga wykonania wielu różnorodnych badań Systemową ocenę kontroli stabilności postawy ciała można rozpatrywać w trzech kategoriach: Biomechanicznej zakresy ruchomości stawów, siła mięśniowa, tonus mięśniowy Koordynacyjnej szybkość i precyzja ruchu, ocena wrodzonych i nabytych wzorców ruchowych Sensorycznej czucie ułożenia ciała w przestrzeni, czucie kierunku wykowywanego ruchu, orientacja ciała względem pionu itp.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ Celem biomechanicznej analizy postawy ciała jest: stwierdzenie problemu niestabilności posturalnej ocena stopnia zagrożenia upadkiem określenie źródła zaburzeń równowagi weryfikacja skuteczności zastosowanej terapii

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ Swoboda z jaką człowiek utrzymuje równowagę w postawie stojącej powoduje, że traktujemy równowagę i stabilność posturalną jako coś oczywistego, nie wymagającego żadnego wysiłku czy zaangażowania. Dzieje się tak dlatego ponieważ, pionowa postawa ciała człowieka jest czynnością odruchową bazującą na wykształconym w trakcie rozwoju odruchu postawy (mówiąc prościej bazujemy na przyzwyczajeniu ) Jak wszystkim wiadomo! nawyk ruchowy jest jednym z ostatnich etapów opanowywania umiejętności ruchowych umożliwiających realizowanie i wielokrotne powtarzanie zadania ruchowego w podobny sposób i to bez angażowania świadomości.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ SYSTEM REGULACJI POSTAWY Ponieważ system regulacji postawy ciała na początku życia człowieka wymaga rozwoju i doskonalenia i wypracowywany jest w trakcie zdobywania przez dziecko nowych umiejętności ruchowych - uczenia się i zapamiętywania ruchów zarówno samo osiągnięcie pozycji pionowej jak i kontrola równowagi jest dla dziecka dużym osiągnięciem rozwojowym. Osiągnięcie pozycji pionowej i kontroli równowagi posturalnej to proces przebiegający wg znanego schematu Ja też na razie mam problemy z równowagą odruchy bezwarunkowe odruchy warunkowe stereotypy dynamiczne nawyk ruchowy

Jak wynika z badań istnieje okres w rozwoju człowieka, w którym znacznie bardziej intensywnie w stosunku do reszty etapów życiowych przebiega rozwój badanej zdolności. (Starosta W. 2003) W przypadku zdolności równoważnych okres ten przypada na lata ok. 7. 11. roku życia i najprawdopodobniej nigdy więcej się nie powtarza. W teorii wspomina się także o okresie krytycznym dla rozwoju równowagi (ok. 11. 13. r.ż.), w którym następuje czasowa stagnacja lub nawet częściowy regres poziomu zdolności zachowania równowagi ciała. Dlatego bardzo istotny jest przemyślany, ukierunkowany na rozwój zdolności koordynacyjnych i równowagi, trening dzieci w wieku szkolnym pomiędzy 7 a 11 rokiem życia.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ Zdarza się jednak niestety iż, całą złożoność procesów kontroli równowagi dostrzegamy dopiero w przypadku jej upośledzenia najczęściej spowodowanego: zmianami chorobowymi starością Pogorszenie kontroli równowagi posturalnej zagrożone jest upadkami i dalszymi ich konsekwencjami zdrowotnymi

Piśmiennictwo: 1. Błaszczyk J. W. Biomechanika Kliniczna. AWF Katowice, 2010. 2. Tejszerska D. Świtoński E. Gzik M. Biomechanika narządu ruchu człowieka. Politechnika Śląska Gliwice, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Technologii i Eksploatacji PIB. 2011. 3. Oatis C. A. Kinesilogy. The mechanics& pathomechanics of human movement. Lippincott Williams&Wilkins, 2009. 4. Nowotny J., Saulicz E. Niektóre zaburzenia statyki ciała i ich korekcja. AWF Katowice 1993. 5. Nowotny J. Podstawy fizjoterapii. Wyd. Kasper 2004.

PODSTAWOWE POJĘCIA

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ PODSTAWOWE POJĘCIA Równowagę ciała, jako nierozłączną cechę związaną z motorycznością człowieka, określa się jako zdolnością organizmu do utrzymania pozycji ciała bez pomocy drugiej osoby. Równowaga jest również taką cechą organizmu, która pozwala na odzyskanie swego stanu w czasie wykonywania określonych czynności lub po ich zakończeniu Według umownego podziału równowagę jako cechę organizmu dzieli się na dwie składowe, którymi są: równowaga statyczna i równowaga dynamiczna

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ PODSTAWOWE POJĘCIA równowaga statyczna O równowadze statycznej, mówi się w przypadku niezmieniającego się punktu podparcia ciała pacjenta i warunkowana jest ona czynnikami genetycznymi oraz środowiskowymi. Ten typ równowagi bardziej szczegółowo określony może być jako: równowaga stała stan, w którym po wytrąceniu ze stanu równowagi ciało badanego po pewnym czasie powróci do położenia wyjściowego; równowaga chwiejna stan, w którym środek ciężkości ciała badanego zmienia swoje położenie, a wychylenia wywołują przemieszczanie się całego ciała

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ PODSTAWOWE POJĘCIA równowaga dynamiczna Pod pojęciem równowagi dynamicznej rozumie się zdolność organizmu do utrzymania równowagi w sytuacji zmieniającego się punktu podparcia. W związku z tym istnieje podział na typy ruchów, w których analizuje się równowagę dynamiczną: - ruchy na małej powierzchni podparcia; ruchy na małej i przemieszczającej się powierzchni podparcia; ruchy z obrotami wokół podłużnej osi ciała bez podparcia; ruchy z obrotami wokół różnych osi z podparciem; ruchy ze zmianą szybkości i kierunku; ruchy bez powierzchni podparcia. Omawiany rodzaj równowagi uwarunkowany jest przede wszystkim środowiskowo, tj. stopniem wytrenowania wybranej zdolności,

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ PODSTAWOWE POJĘCIA Równowaga posturalna - to pewien określony stan układu posturalnego. Stan ten charakteryzuje pionowa orientacja ciała osiągnięta dzięki zrównoważeniu działających na ciało sił. Równowagę zapewnia układ nerwowy przez odruchowe napięcie odpowiednich grup mięśni nazywanych posturalnymi lub antygrawitacyjnymi

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ PODSTAWOWE POJĘCIA Stabilność posturalna jest pojęciem szerszym i oznacza zdolność do odzyskiwania stanu równowagi. W przypadku postawy człowieka stabilnością nazywamy zdolność do aktywnego przywracania typowej pozycji ciała w przestrzeni utraconej w wyniku działania czynników destabilizujących takich jak: własna aktywność ruchowa siły zewnętrzne

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ PODSTAWOWE POJĘCIA czynniki destabilizujące siła bodźca zakłócającego zaburzenie systemu kontroli równowagi wielkość zakłócenia równowagi Zdolność do odzyskiwania równowagi po zadziałaniu bodźca zakłócającego nazywamy STABILNOŚCIĄ FUNKCJONALNĄ wyłączenie lub zmiany funkcjonowania struktur nerwowych odpowiedzialnych za kontrolę równowagi ograniczenie bodźców wzrokowych, stanie na jednej nodze niestabilna powierzchnia podparcia itp.. Stabilność układu przy zmianach struktury sterowania to STABILNOŚĆ STRUKTURALNA

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ PODSTAWOWE POJĘCIA Pionowa orientacja ciała przy stosunkowo małej płaszczyźnie podparcia powoduje, że postawa stojąca człowieka jest bardzo wrażliwa na zakłócenia stabilności Za wyznacznik stabilności postawy stojącej można przyjąć np. położenie ogólnego środka ciężkości (COG) względem pola podparcia 1. System kontroli równowagi różne poziomy układu nerwowego 2. Aktywność mm. posturalnych 3. Równowaga posturalna niewielki zakres wychwiań COG

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ UKŁADY REFERENCYJNE 3 podstawowe grupy receptorów odpowiedzialnych za zbieranie informacji wykorzystywanych w procesie kontroli równowagi to: układ przedsionkowy, wzrok, układ propriceptorów Sygnały odbierane przez te struktury są źródłem informacji o pozycji ciała oraz jego orientacji względem zewnętrznego i wewnętrznego układu odniesienia

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ UKŁADY REFERENCYJNE Teoria neurofizjologa Jean Masiona - 1992 W procesie kontroli równowagi posturalnej organizm wykorzystuje: ZEWNĘTRZNY UKŁAD REFERENCYJNY tworzony jest na bazie : bodźców wzrokowych siły grawitacji WEWNĘTRZNY UKŁAD REFERENCYJNY tworzony jest na bazie : nawyk posturalny schematy ciała Zarówno wewnętrzne jak i zewnętrzne układy odniesienia pozwalają na monitorowanie odchyleń od stanu równowagi.

Piśmiennictwo: 1. Błaszczyk J. W. Biomechanika Kliniczna. AWF Katowice, 2010. 2. Tejszerska D. Świtoński E. Gzik M. Biomechanika narządu ruchu człowieka. Politechnika Śląska Gliwice, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Technologii i Eksploatacji PIB. 2011. 3. Oatis C. A. Kinesilogy. The mechanics& pathomechanics of human movement. Lippincott Williams&Wilkins, 2009. 4. Nowotny J., Saulicz E. Niektóre zaburzenia statyki ciała i ich korekcja. AWF Katowice 1993. 5. Nowotny J. Podstawy fizjoterapii. Wyd. Kasper 2004. 6. Winter D.A. Human balance and posture control during standing and walking. Gait & Posture 1995; 3: 193 214.

Systemy i struktury anatomiczne odpowiedzialne za kontrolę procesów równoważnych

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ WEJŚCIA STERUJĄCE Wzrok oraz system przedsionkowy są układami lokalnymi monitorującymi położenie głowy w przestrzeni. Proprioceptory tworzą sieć czujników obejmujących całe ciało. Każda z tych struktur zbiera inny rodzaj informacji inaczej wpływając na kontrolę równowagi.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ WEJŚCIA STERUJĄCE Narząd równowagi czyli układ przedsionkowy służy do właściwego utrzymywania położenia głowy względem kierunku działania siły ciężkości realizuje więc zadanie orientacji przestrzennej sylwetki. Narząd przedsionkowy zbudowany jest z 3 kanałów półkolistych położonych we wzajemnie prostopadłych płaszczyznach, w których znajdują się receptory (komórki włosowate) przekazujące informację o kierunku i szybkości ruchu głowy. kanały półkoliste Są to półkoliste twory wypełnione śródchłonką ułożone prostopadle względem siebie. Przy obrocie głowy śródchłonka z powodu swej bezwładności przesuwa się wolniej, podczas gdy przewód półkolisty wykonuje ruch razem z głową. Następuje więc przesunięcie śródchłonki w stosunku do ścian przewodu. Prąd śródchłonki podrażnia włoski nabłonka nerwowego. Każdy ruch głowy jest rejestrowany i podrażnienia zostają przeniesione do ośrodkowego układu nerwowego.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ WEJŚCIA STERUJĄCE U nasady zespołów kanałów półkolistych znajdują się dwie wypełnione śródchłonką komory zwane woreczkiem i łagiewką narząd otolitowy W ich wnętrzu na dolnej ścianie rozmieszczone są skupiska komórek włosowatych. Bodźców mechanicznych dla tych komórek dostarczają przemieszczające się pod wpływem siły grawitacji pływające w śródchłonce nierozpuszczalne kryształy soli wapnia statolity. narządy otolitowe Sygnały z narządów otolitowych przekazują do mózgu informację o statycznym położeniu głowy w przestrzeni

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ WEJŚCIA STERUJĄCE Sygnały o położeniu i ruchach głowy przekazywane są do rdzenia za pośrednictwem jąder przedsionkowych. Boczne jądra przedsionkowe (Deitersa) są miejscem integracji sygnałów z narządów otolitowych móżdżku i rdzenia kręgowego. Na tej podstawie odpowiednie komórki jąder przedsionkowych generują odpowiednie sygnały pobudzające motoneurony mięśniowe β α.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ WEJŚCIA STERUJĄCE W procesie regulacji równowagi podobną funkcję do narządu przedsionkowego pełni wzrok. W tym przypadku orientacja przestrzenna ciała ustalana jest na podstawie położenia innych obiektów znajdujących się w bezpośrednim otoczeniu człowieka W układzie wzrokowym znajdują się wyspecjalizowane zespoły neuronów wrażliwych na pionowa i pozioma orientację bodźców i na tej podstawie ustalana jest prawidłowa orientacja ciała

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ WEJŚCIA STERUJĄCE Sieć receptorów czucia głębokiego proprioceptorów zlokalizowana m.in. w torebkach stawowych, więzadłach i mięśniach czuła na odkształcenia mechaniczne tych struktur przekazują do OUN informacje o szybkości ruchu, położeniu stawu o wielkości i lokalizacji sił działających na staw. mechanoreceptory I typu 3-8 ciał, 40-100µm, zewnętrzna (włóknista) warstwa torebki stawowej, niski próg pobudliwości, informacja o ustawieniu kątowym pozycji w stawie mechanoreceptory II typu 1-2 ciał, 100-280µm, wewnętrzna warstwa torebki stawowej, niski próg pobudliwości, informacja o kierunku wykonywanego ruchu mechanoreceptory III typu 1-2 ciał, 100-600µm, przyczep ścięgna, wysoki próg pobudliwości, Ochrona mięśnia i ścięgna przed nadmiernym rozciągnięciem

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ WEJŚCIA STERUJĄCE W kontroli motorycznej w tym również w regulacji równowagi pewną role odgrywają również mechanoreceptory skórne, ich pobudzenie powoduję zarówno sam ruch ale przede wszystkim kontakt ciała z innymi przedmiotami. mechanoreceptory skórne I typu ciałka dotykowe Meissnera łąkotki dotykowe Merkela lokalizacja - skóra dłoni, stóp i warg brak aktywności spontanicznej Receptory te są bardzo wrażliwe na: przemieszczenia skóry, percepcję kształtu i rodzaju powierzchni, czułe detektory szybkości ruchu (ciałka Meissnera)

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ WEJŚCIA STERUJĄCE W kontroli motorycznej w tym również w regulacji równowagi pewną role odgrywają również mechanoreceptory skórne, ich pobudzenie powoduję zarówno sam ruch ale przede wszystkim kontakt ciała z innymi przedmiotami. mechanoreceptory skórne II typu ciałka Ruffiniego ciałka Paciniego lokalizacja - skóra dłoni, stóp i tułowia aktywność spontaniczna Receptory te są bardzo wrażliwe na: odkształcenia skóry leżącej nad nimi, rozciąganie skóry na skutek bodźców mechanicznych w obszarach odległych od receptora W odpowiedzi tych receptorów można wyróżnić dwie składowe: statyczną zależną od siły bodźca mechanicznego; dynamiczną zależną od szybkości zmian bodźca mechanicznego

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ WEJŚCIA STERUJĄCE móżdżek Móżdżek odbiera informację ze wszystkich typów receptorów całego ciała (błędnika, proprioreceptorów, eksteroreceptorów, telereceptorów). Przetwarza je, gromadzi na ułamek sekundy, a następnie kontroluje układ ruchu. Móżdżek nie inicjuje dowolnych ruchów ciała, lecz pełni funkcję dystrybutora siły skurczów mięśni szkieletowych, umożliwiających poruszanie się człowieka, utrzymywanie postawy wyprostnej i wykonywanie płynnych ruchów kończyn.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ WEJŚCIA STERUJĄCE Najprostszym modelem opisującym postawę stojącą jest model odwróconego wahadła Według tej koncepcji stabilność postawy stojącej można zapewnić dwoma sposobami: I. Sygnały o położeniu górnego końca wahadła czyli głowy wzrok ukł. przedsionkowy II. Monitorowanie kąta nachylenie względem płaszczyzny podparcia propriopercepcja stawu skokowego zmiany długości i napięcia mięśni, zmiany kątów stawowych, zmiany docisku powierzchni stawowych

sterowanie wstępujące staw skokowy - głowa BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ WEJŚCIA STERUJĄCE Można zatem stwierdzić, że równowagę ciała zapewnia integracja w układzie nerwowym sterowania obwodowego, wstępującego - sterowanie staw skokowy głowa zstępującego - sterowanie głowa staw skokowy. sterowanie zstępujące głowa - staw skokowy Obydwa terowania uzupełniają się wzajemnie dlatego niesprawność jednego z nich może być kompensowana aktywnością drugiego

Procesy sterowania równowagą a wiek

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ ODZYSKIWANIE RÓWNOWAGII Wraz z wiekiem następuje stopniowe upośledzenie funkcji układu ruchowego i posturalnego. Upośledzenie sprawności mechanizmów kompensujących powoduje gwałtowny spadek stabilności postawy Głównym objawem niestabilności posturalnej są upadki powodujące urazy ciała Niestabilność posturalna występuje: 14% osób w wieku 50 60 lat 35% osób w wieku 80 lat 22% osób w wieku 60 75 lat

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ ODZYSKIWANIE RÓWNOWAGII Działanie zewnętrznych czynników destabilizujących, których skutki nie są przewidywane, wymaga natychmiastowej adekwatnej odpowiedzi ze strony układu kontroli stabilności. Przeciwdziałanie utracie równowagi jest skuteczne, gdy w określonym czasie (70 100 ms) układ nerwowy zdoła rozpoznać bodziec destabilizujący oraz wykonać program (zbiór typowych wzorców, synergii mięśniowych) przywracający równowagę bazujący na szybkich skoordynowanych ruchach kompensujących niestabilność Im większy jest ten zbór tym dłużej trwa proces selekcji odpowiedniej reakcji ruchowej

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ ODZYSKIWANIE RÓWNOWAGI Szybkość reakcji ruchowej przywracającej równowagę dramatycznie maleje gdy istnieje konieczność dokonania wyboru. Oznacza to, że utrzymanie równowagi staje się znacznie skuteczniejsze, gdy zredukujemy liczbę potencjalnych programów ruchowych przywracających równowagę. Takie działania kompensacyjne obserwuje się zarówno u osób stojących na niestabilnym podłożu jak i u osób starszych W obydwu przypadkach liczba potencjalnych reakcji ruchowych redukowana jest przez pochylenie ciała do przodu.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ ODZYSKIWANIE RÓWNOWAGI pochylenie ciała do przodu W ten sposób zwiększa się prawdopodobieństwo utraty równowagi w tzw. porządanym kierunku, który umożliwia skorzystanie z ustalonej, szybko dostępnej strategii odzyskiwania równowagi

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ ODZYSKIWANIE RÓWNOWAGI Amerykanie Fay Horak i Lewis Neshner opisali dwie podstawowe strategie odzyskiwania równowagi Pierwszą z nich obserwuje się w czasie nieznacznego zaburzenia równowagi u osób stojących na stabilnym podłożu W tym wypadku w czasie odzyskiwania równowagi występuje charakterystyczna sekwencja rozpoczynająca się skurczem mięśni stawu skokowego strategia stawu skokowego

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ ODZYSKIWANIE RÓWNOWAGI Amerykanie Fay Horak i Lewis Neshner opisali dwie podstawowe strategie odzyskiwania równowagi Drugą strategię obserwuje się u osób stających na wąskim podłożu W tym wypadku w czasie odzyskiwania równowagi występuje sekwencja pracy mięśniowej rozpoczynająca się od napięcia mięśni ud i mięśni tułowia następnie przenosząca się na dalsze mięśnie kończyn dolnych strategia stawu biodrowego Neshner wyróżnił jeszcze trzeci sposób odzyskiwania równowagi zwany strategią kroku. W przypadku działanie znacznego bodźca destabilizującego osoba wykonuje krok chroniąc ciało przed upadkiem.

Piśmiennictwo: 1. Błaszczyk J. W. Biomechanika Kliniczna. AWF Katowice, 2010. 2. Tejszerska D. Świtoński E. Gzik M. Biomechanika narządu ruchu człowieka. Politechnika Śląska Gliwice, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Technologii i Eksploatacji PIB. 2011. 3. Oatis C. A. Kinesilogy. The mechanics& pathomechanics of human movement. Lippincott Williams&Wilkins, 2009. 4. Traczyk W., Trzebski A:. Podstawy fizjologii człowieka z elementami fizjologii stosowanej i klinicznej PZWL Warszawa 2001 5. Bochenek A. Reicher M. : Anantomia człowieka. T. I. PZWL Warszawa 2002. 6. Kahle W., Leonhardt H., Platzer W. Podręczny atlas anatomii człowieka. Red Gołąb B. Wydawnictwo Medyczne Słotwiński Verlag Brema 1997. 7. Nowotny J. Podstawy fizjoterapii. Wyd. Kasper 2004.

Ocena jakości kontroli postawy ciała platforma stabilometryczna informacje podstawowe

COG center of gravity Ogólny Środek Ciężkości Ciała - OSC COP - center of foot pressure - środek nacisku stóp na podłoże; COF center of force środek siły (pojęcie analogiczne do COF używane często przez badaczy amerykańskich)

Pod pojęciem posturografi określa się cały zespół metod badawczych pozwalających ocenić jakość kontroli postawy sprawność mechanizmów oceniających postawę ciała W posturografi (statycznej) ocenę równowagi przeprowadza się najczęściej na podstawie analizy wychwiań (drobnych mimowolnych ruchów środka ciężkości ciała OSC) postural sway Wychwiania OSC mogą być rejestrowane za pomocą systemu wideokomputerowego lub specjalnej platformy rejestrującej siły i momenty nacisku stóp na podłożu.

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ ODZYSKIWANIE RÓWNOWAGI Alternatywą wideokomputerowych metod rejestracji wychwiań OSC jest posturografia z wykorzystaniem platform mierzących siły reakcji podłoża Do pomiarów wykorzystywana jest platforma wyposażona w czujniki tensometryczne lub piezoelektryczne mierzące siły nacisku oraz momenty sił Na podstawie tych parametrów komputer wylicza położenie środka nacisku stóp (center of foot pressure COP) który w warunkach statycznych jest rzutem ogólnego środka ciężkości ciała na płaszczyznę podparcia

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ ODZYSKIWANIE RÓWNOWAGI Dla biomechanika ciało to złożony, wielosegmentowy łańcuch kinematyczny. W warunkach statycznych czyli w czasie stania w bezruchu ciało przypomina bryłę sztywną a ściślej mówiąc odwrócone wahadło Kontrola utrzymania środka ciężkości ciała blisko środka centrum czworoboku podparcia przypomina mechanizm nadążny czyli serwomechanizm

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ ODZYSKIWANIE RÓWNOWAGI Niewielkie niekontrolowane wychylenia COP mogą być spowodowane: ruchami oddechowymi; biciem serca; toniczną aktywnością zmęczeniem mięśni posturalnychdługotrwałym przebywaniem w pozycji stojącej -

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ ODZYSKIWANIE RÓWNOWAGI Ruchy środka ciężkości ciała oraz skolerowane z nimi przemieszczenia środka nacisku stóp mają charakter chaotyczny przypominają błądzenie Ich przebieg wykazuje olbrzymią zmienność osobniczą a nawet u tej samej osoby uzyskany wynik badania jest różny Najczęściej interesuje nas związek pomiędzy parametrami wychwiań a stabilnością postawy Postawę stającą osoby o zmniejszonej stabilności cechuje znacznie większy zakres wychwiań COG i COP

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ METODYKA BADANIA Metodyka badania platforma stabilometryczna 1. Badanie z oczami otwartymi 2. Badanie z oczami zamkniętymi 3. Badanie z oczami otwartymi na niestabilnym podłożu 4. Badanie z oczami zamkniętymi na niestabilnym podłożu 5. Badanie limitów stabilności z oczami otwartymi i zamkniętymi

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ OCENIANE PARAMETRY Wychwiania COP w płaszczyźnie strzałkowej oznaczane AP (anterior posterior) Wychwiania COP w płaszczyźnie czołowej oznaczane ML (medial lateral)

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ OCENIANE PARAMETRY Długość drogi (path lenght) zależy od czasu rejestracji i szybkości ruchu Można obliczyć wskaźnik Romberga stosunek długości ścieżki przy oczach zamkniętych do długości ścieżki przy oczach otwartych Zakres wychwiań (sway range) różnice pomiędzy skrajnymi odchyleniami środka ciężkości wzdłuż osi x lub y

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ OCENIANE PARAMETRY Analiza rozkładu przestrzennego punktów posturogramu oraz wartość szczytowa takiego rozkładu prawidłowy rozkład przestrzenny histogram zmian położenia COP w czasie spokojnego stania z oczami zamkniętymi Wyznacznikiem prawidłowej kontroli jest zazwyczaj histogram o skupionym rozkładzie i ostrym maksimum

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ ODZYSKIWANIE RÓWNOWAGI Jeśli kolejne skrajne punkty posturogramu połaczymy ze sobą liniami otrzymamy wielobok o nieregularnym kształcie obliczana przez komputer powierzchnia takiej figury zależy od zakresu wychwiań we wszystkich kierunkach i jest kolejnym parametrem charakterystycznym posturogramu Często aby usprawnić analizę wpisuje się punkty wychwiań w elipsę bądź okrąg Analizowane są również wymiary geometryczne tych figur tzn.: średnica, promień, nachylenie osi elipsy

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ MIARY DYNAMICZNE Oprócz wskaźników statycznych do oceny jakości kontroli posturalnej można wykorzystać pewne miary dynamiczne Ocena kontroli środka ciężkości ciała w czasie jego świadomego przemieszczania w wyznaczonym kierunku limity stabilności W badaniu takim oceniamy zakres maksymalnego wychylenia ciała do granicy stabilności

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ MIARY DYNAMICZNE Ocena rzeczywistych granic stabilności Błaszczyk, Koozekanani Heurestyczny model stabilności człowieka mechaniczna granica stabilności wyznaczona obwiednią stóp oddzielona jest od rzeczywistej granicy stabilności (GS) tzw. marginesem bezpieczeństwa (MB). Szerokość tego marginesu zmienia się wraz z wiekiem oraz zależy od wydolności układu równowagi. J.W.Błaszczyk. Biomechanika kliniczna

BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ MIARY DYNAMICZNE Ocena rzeczywistych granic stabilności Błaszczyk, Koozekanani Osoba 22 lata Osoba 76 lat Pomiar granicy stabilności postawy człowieka metodą maksymalnego wychylenia do przodu J.W.Błaszczyk. Biomechanika kliniczna

Posturografia dynamiczna J.W.Błaszczyk. Biomechanika kliniczna BIOMECHANIKA POSTAWY STOJĄCEJ MIARY DYNAMICZNE Stabilność postawy na podstawie posturografi dynamicznej Ruchy poszczególnych części ciała szczególnie te wymagające dużej siły i o dużej amplitudzie powodują większe odchylanie COG lub COP. W czasie wykonywania takich ruchów stabilność postawy jest ciągle zakłócana co wymusza większe zaangażowanie układu nerwowego i mięśniowego w celu stałego korygowania położenia OSC tak aby zapewnić maksymalną stabilność w trakcie ruchu

Piśmiennictwo: 1. Błaszczyk J. W. Biomechanika Kliniczna. AWF Katowice, 2010. 2. Tejszerska D. Świtoński E. Gzik M. Biomechanika narządu ruchu człowieka. Politechnika Śląska Gliwice, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Technologii i Eksploatacji PIB. 2011. 3. Oatis C. A. Kinesilogy. The mechanics& pathomechanics of human movement. Lippincott Williams&Wilkins, 2009. 4. Nowotny J., Saulicz E. Niektóre zaburzenia statyki ciała i ich korekcja. AWF Katowice 1993. 5. Nowotny J. Podstawy fizjoterapii. Wyd. Kasper 2004. 6. Winter D.A. Human balance and posture control during standing and walking. Gait & Posture 1995; 3: 193 214.