Przedszkolne Wiadomości Nr 7 (37) marzec 2016 Marzec, czy słoneczny, czy płaczliwy, listopada obraz żywy. gazetka redagowana przez Grono Pedagogiczne Przedszkola Publicznego w Łomnicy W lutym: U maluchów... W pierwszym tygodniu lutego czytała nam pani bajki i baśnie: Calineczka, Królewna Śnieżka, Piesek Kruczek, Czerwony Kapturek, Trzy Świnki, Kopciuszek, z każdej bajki był jakiś morał, dlatego wiemy już,że nie można rozmawiać z obcymi, ani brać od obcych rzeczy, że pracowitość popłaca. Bawiliśmy się balonikami, kolorowaliśmy je i tańczyliśmy,bo to był koniec karnawału. Następnie dowiedzieliśmy się jak to było dawno, dawno temu, czyli o zamkach,rycerzach,księżniczkach i dinozaurach. Wiemy,że dinozaur to "straszna jaszczurka". W ostatnim tygodniu rozmawialiśmy o słońcu, nocy, poznawaliśmy pory dnia. Dużo i chętnie rysujemy,malujemy, kleimy, budujemy, śpiewamy, tańczymy i ćwiczymy. Do ćwiczeń przebieramy się w stroje, a przy tym uczymy się rozbierać i ubierać samodzielnie. Codziennie,jeśli tylko pogoda nie robi nam psikusa wychodzimy na podwórko lub na spacer. W "szary" wtorek bawiliśmy się z myszką, bo ona szara, gościliśmy panią i pana policjanta, którzy mówili nam o bezpieczeństwie, byliśmy na wycieczce w GOPR Jelenia Góra i słuchaliśmy jak ratownik pan Roman mówił o bezpiecznym poruszaniu się w górach, pokazał nam swojego pomocnika psa ratownika, który wabił się Wasko, byliśmy też na spektaklu "Czerwony Kapturek", który był bardzo fajną bajką.
U starszaków... I witamy marzec. Wcale nie wiosenny. Ale chcemy opowiedzieć co działo się w lutym. Przede wszystkim dużo rozmawialiśmy, rozwijaliśmy czynny słownik czyli rozmawialiśmy o różnych rzeczach i poznawaliśmy nowe, trudne słowa, np. kosmonauta i kosmita, niezidentyfikowany, monstrualny i wiele innych. Rozwijaliśmy koncentrację uwagi i szybkość reakcji w zabawach ruchowych. Ćwiczyliśmy koordynację słuchowo-ruchowo-wzrokową, pamięć ruchową i pamięć wzrokową. Rozwijaliśmy analizę i syntezę słuchową, dzieliliśmy wyrazy na głoski. Doskonaliliśmy umiejętność poprawnego przeliczania, porządkowania, porównywania liczebności. Szukaliśmy części wspólnej zbiorów. Ćwiczyliśmy umiejętność dodawania na zbiorach. Próbowaliśmy wykonywać polecenia według instrukcji słownej lub obrazkowej. Poznaliśmy sposób tworzenia, tzw. książki graficznej, komiksu. Sami też próbowaliśmy taką rysować. Nadal uczymy się współdziałać, to trudne ale idzie nam coraz lepiej. Dużo rysujemy i kolorujemy. To bardzo potrzebne! Jak mieścić się w liniach gdy ręka sama ucieka na boki? W lutym w szary wtorek ćwiczyliśmy liczenie do 10 razem z małym przestraszonym pingwinkiem, który uczył się pływać. Śpiewaliśmy też piosenkę: O jak to miło i jak wesoło, w pingwinka bawić się... jak nas poprosicie to zaśpiewamy całą. Spotkaliśmy się z policjantami i ratownikiem górskim GOPR. Możecie obejrzeć wszystko na naszej stronie internetowej. Byliśmy również na przedstawieniu Czerwony Kapturek w kinie Lot. Kochani Rodzice! Zwracajcie uwagę na pogodę i na odpowiednie ubranie! Czasem brak rękawiczek zepsuje najfajniejszą zabawę. << Od wkładania bucików do pisania. >>
Czy warto zawracać sobie głowę sznurówkami albo guzikami, skoro istnieją buty na rzepy i bluzy wkładane przez głowę? Co ma mycie zębów do pisania? Podpisując dokumenty czy zaplatając warkoczyki, nie zastanawiamy się, jak wielkiej precyzji wymagają te czynności. Aby się ich nauczyć, trzeba nakłonić do posłuszeństwa mięśnie palców i skoordynować ich działanie. Jak to osiągnąć? Sposób jest jeden: trzeba ćwiczyć, ćwiczyć i jeszcze raz ćwiczyć. Do pisania, rysowania i innych precyzyjnych czynności przygotowują codzienne zajęcia : ubieranie skarpetek, mycie zębów, zapinanie guzików, zamków błyskawicznych, rysowanie, ciecie nożyczkami, krojenie kotleta itd. << SAMOSIE I KSIĄŻĄTKA >> Są dzieci, które sprawnie się ubierają, jedzą widelcem i są takie, które robią to godzinami. Są też maluchy, które nawet nie próbują : czekają, aż dorośli założą im buty czy pomogą zjeść. To, jak przedszkolak radzi sobie z samoobsługą, zależy od jego wieku, cech wrodzonych, płci, stanu zdrowia. Wiele zależy też od wprawy. Od dziecka, które od małego jest traktowane jak książątko, nie można oczekiwać, że nagle zacznie sobie radzić samo. Po pierwsze miało niewiele okazji do ćwiczeń, po drugie nie widzi powodu, by to robić, skoro dotąd je wyręczano. << JAK MOŻNA POMÓC >> Skoro umiejętności manualne są w życiu takie ważne, co zrobić, by maluch szybko je opanował? * Nie wyręczaj. Dzięki temu przyzwyczai się, że nie jest obsługiwany. Im dziecko starsze więcej może zrobić samodzielnie. * Pokaż, jak to się robi. Słowa nie wystarczą, by nauczyć dziecko zapinania guzików czy wiązania sznurowadeł. Pokaż mu, jak wykonać każdą czynność. Najlepiej stań albo usiądź za nim, tak by zyskał dodatkową parę rąk. Weź jego rękę w swoją dłoń i ją poprowadź : pokaż, jak łapie się guzik, trzyma nożyczki itd. * Bądź cierpliwa i chwal za postępy. Nie popędzaj, nie krytykuj, nie wyśmiewaj ani nie porównuj. Często dziecko, które dobrze sobie radzi z ubieraniem, rysowaniem itd., jest chwalone, wiec robi to chętnie. Dzięki ćwiczeniom staje się coraz sprawniejsze. Natomiast dziecko, które ma trudności, jest poganiane, krytykowane. W efekcie przestaje wierzyć w swoje siły i unika czynności, z którymi sobie nie radzi. * Angażuj dziecko w czynności wymagające precyzji. Trening pod hasłem Dziś uczymy się zapinać guziki szybko stanie się nudny. Dziecko może robić mnóstwo innych rzeczy, które także mu pomogą: nawlekać koraliki na drucik, sztywną żyłkę, a
potem na nitkę, kroić plastikowym nożem, przelewać sok z kubka do kubka, lepić kluski itd. * Nie zapominaj o zabawie. Zanim zaczniesz dziecko uczyć sznurowania butów, pobaw się z nim w cumowanie łódki do kranu albo poproś, by pomógł ci zawiązać wstążkę. Budowanie z klocków, rzucanie kostką, oddzielanie zielonych koralików od czerwonych, ubieranie lalki to też ćwiczenia. * Zachęcaj dziecko do ruchu. Sprawność palców jest pochodną sprawności całego ciała, a zwłaszcza ramion i pasa barkowego. Taczki, zabawy na drabinkach, jazda na rowerze także pomagają w rozwoju manualnym. * Skorzystaj z pomocy fachowca. Zdarza się, że problemy z samoobsługą zwiastują dysgrafię albo zaburzenia lateralizacji ( dziecko nie może się zdecydować, czy robić wszystko prawą, czy lewą ręką ). Jeśli dziecko wyraźnie odstaje od rówieśników, wybierz się z nim do psychologa. JAK WYCHOWAĆ SZCZĘŚLIWE DZIECKO? Jeżeli nie wykorzystujemy naszych oczu do tego, by widzieć, to będziemy ich potrzebować, by płakać. (Jan Paweł II) Pytanie o to, jak postępować, by dobrze wychować dzieci jest chyba jednym z najczęściej stawianych zarówno przez rodziców jak i nauczycieli czy wychowawców. Wszyscy zdajemy sobie sprawę z faktu, że otaczająca nas rzeczywistość nie sprzyja właściwemu rozwojowi rodziny, a więc i dziecka. Zabiegani, zapracowani rodzice nie mają czasu dla swoich pociech, a te, stale walcząc z nudą, poddają się wpływom telewizji, komputera czy Internetu, stale bombardujących nasze dzieci nasilającą się wciąż przemocą. Pod koniec XX wieku przeprowadzono badania, które wykazały, że zamiast swobodnego i kreatywnego rozwoju dziecka mamy do czynienia z instytucjonalizacją dzieciństwa. Prowadzi to do wychowywania jednostek według określonych wzorów wychowawczych. Zamiast szczęśliwego dzieciństwa mamy raj utracony: pozornie szczęśliwe dzieci i dorośli, którzy z jednej strony mają poczucie spełnionego wobec pociech obowiązku, a z drugiej często zagrażają dziecku, naruszając wartości rozwojowe okresu dzieciństwa. Gdzie znaleźć złoty środek? Jak postępować, by nie tylko wychować nasze dzieci, ale też zapewnić im radosny okres dorastania? Nie ma na to gotowej recepty. Ale można wziąć pod uwagę pewne wskazówki, które ułatwią nam odpowiedzieć sobie na to nurtujące pytanie: Jak wychować szczęśliwe dziecko? Temat ten podjął Peter Pauling w swojej książce: Szczęśliwe dzieci, czyli udane wychowanie (wyd. Jedność, Kielce 2000). Autor przedstawił w niej swoje doświadcze-
nia, które zdobył będąc nie tylko pedagogiem, ale też ojcem. Już na początku Pauling skierowuje do czytelników apel: Drodzy rodzice, drodzy wychowawcy w przedszkolach, a także i Wy, drodzy nauczyciele. Proszę, nie zapominajcie nigdy o tym, że wychowanie nie jest jedynie waszą sprawą, lecz również sprawą samego dziecka. W dodatku jest ono sprawą szczęścia. Kto tego nie rozumie i wychowuje wg dewizy Niech się stanie wola moja albo Mnie to też nie zaszkodziło, ten nie zasługuje na zaufanie. Zniecierpliwienie i próżność muszą zostać zastąpione przez szacunek i pokorę. Cnoty te znajdują swój wyraz w szacunku do dziecka. Nasze rozważania zacznijmy od prześledzenia, jakie błędy wychowawcze najczęściej popełniamy. Bo choć często mamy dobre intencje, skutki nie zawsze są pozytywne. Taką listę błędów wychowawczych przedstawił Rudolf Dreikurs (terapeuta, wychowawca): 1. Rozpieszczanie 2. Obojętność 3. Przesadna miłość 4. Pozbawienie miłości 5. Bojaźliwość 6. Straszenie 7. Przesadna kontrola 8. Zbyt dużo pustej gadaniny 9. Zaniedbywanie 10. Upieranie się przy czymś 11. Zmuszanie do obiecywania czegoś 12. Weź się wreszcie w garść 13. Branie odwetu 14. Wymaganie ślepego posłuszeństwa 15. Zrzędzenie 16. Nagany 17. Pogardliwe traktowanie 18. Drakońskie zasady 19. Poniżanie 20. Kary cielesne A teraz zadajmy sobie pytanie: Czego potrzebują dzieci, by móc się duchowo, umysłowo i społecznie jak najlepiej rozwijać? Odpowiedzią będzie Dziesięć przykazań wychowania dzieci (z Mia Kellmer Pringle: Czego potrzebują dzieci ): I Okaż twojemu dziecku trwałą nieustającą miłość i opiekę jest to tak ważne dla jego umysłowego i duchowego zdrowia, jak pożywienie dla ciała. Nasze dziecko musi mieć pewność, że jest akceptowane, szanowane i kochane. Kochane miłością wymagającą, która nie przystaje na wszystko bez wyjątku, ale sprawiedliwie wyznacza określone granice i, gdy trzeba, daje stanowcze NIE. Akceptacja i
szacunek, jakim otoczymy dziecko, pozwolą mu zaakceptować siebie takim, jakie ono jest, a w przyszłości też zaakceptować innych. Przykazanie to wymaga od rodziców opanowania, cierpliwości i wyrozumiałości, a także konsekwencji w postępowaniu tak, by ich zachowanie było łatwe do przewidzenia. II Bądź hojny w poświęcaniu dziecku swojego czasu i okazywaniu mu twojego zrozumienia bawienie się z dzieckiem lub czytanie na głos liczy się o wiele więcej niż uporządkowane, funkcjonujące bez zakłóceń gospodarstwo domowe. Przykazanie to ostrzega, abyśmy nie zaniedbywali naszych dzieci. Czas, który im poświęcamy, nigdy nie jest czasem straconym, ale procentuje. Nie zostawiajmy więc naszych dzieci przed telewizorem czy komputerem (o czym pisałam już we wstępie), ale wspólnie oglądajmy książki, wspólnie się śmiejmy, odpowiadajmy na ich pytania, choć może są uciążliwe, rozwijajmy ich zainteresowania. III Umożliwiaj twojemu dziecku zdobywanie nowych doświadczeń i już od pierwszych dni jego życia zanurz je w mówionym języku wzbogaca to jego duchowy rozwój. IV Zachęcaj dziecko do zabawy w każdej formie: w pojedynkę i z dziećmi, do badania świata, eksperymentowania, budowania, kreatywnego tworzenia. Poszerzajmy horyzonty naszych pociech. Pozwólmy, aby zbierały doświadczenia w różnych dziedzinach życia. Otwórzmy przed nimi świat ludzi, przyrody, sztuki, sportu, pracy. Towarzyszmy im w tych wyprawach, ale też pozwólmy, by chodziły własnymi ścieżkami, pozwólmy im błądzić, pozwólmy im uczyć się na błędach. V Chwal częściej i głośniej wysiłki niż osiągnięcia. Pamiętajmy, by chwalić nie tylko końcowy efekt zmagań naszego dziecka, ale też każdy etap tej drogi. Starania włożone w osiągnięcia celu są co najmniej tak samo wartościowe, jak końcowy rezultat. VI Powierzaj dziecku stale rosnącą odpowiedzialność podobnie jak i inne umiejętności trzeba ją stale trenować. Wierzmy w nasze dzieci i w ich możliwości! Zaufanie, którym je obdarzymy pozwoli, by one same uwierzyły w swoje siły i zaufały samym sobie. I co najważniejsze: nie krytykujmy już przy najmniejszym błędzie, nie krzyczmy, nie twierdźmy, że nas zawiodły! Słowa: Nie umiesz tego! Zostaw! Nie ruszaj!, Tylko tego nie zepsuj., To się na pewno nie uda. paraliżują dziecko, jego możliwości. Niezadowolone dziecko to nieszczęśliwe dziecko. VII Pamiętaj o tym, że każde dziecko jest wyjątkowe, jedyne w swoim rodzaju sposób w jaki traktujesz jedno i który jest dla niego zupełnie w porządku dla drugiego może być niewłaściwe. Każdy człowiek to wielka indywidualność. Jak można więc lu-
dzi ze sobą porównywać? Drodzy rodzice i wychowawcy, jeżeli nie możecie pohamować swoich porównawczych tendencji, zastosujcie się do prośby Pestalozziego: Nigdy nie porównuj dziecka z innym, lecz zawsze tylko z nim samym. VIII Pokazuj swoją dezaprobatę i niezadowolenie w taki sposób, który nie będzie oznaczał dla wieku, osobowości i rozumienia dziecka zbyt wygórowanych wymagań. IX Nigdy nie używaj groźby pozbawienia dziecka miłości albo że je komuś oddasz. Możesz odrzucać i nie akceptować jego zachowania, ale nie pozwól nigdy, by zrodziło się w nim podejrzenie, że możesz odrzucać jego osobę. Obydwa przykazania apelują o umiar w upominaniu, krzykach, krytykowaniu. Niech komentarzem do nich będzie następująca analiza: Kiedy dziecko dorasta w krytyce, uczy się osądzać. Kiedy dziecko dorasta w nienawiści, uczy się walczyć. Kiedy dziecko dorasta w kpinie, uczy się być nieśmiałe. Kiedy dziecko dorasta w zniewagach, uczy się być winne. Kiedy dziecko dorasta w tolerancji, uczy się być cierpliwe. Kiedy dziecko dorasta w zachętach, uczy się być pewne siebie. Kiedy dziecko dorasta w pochwałach, uczy się wykształcać wiarę we własne siły i zaufanie do siebie. Kiedy dziecko dorasta w szczerości, uczy się być sprawiedliwe. Kiedy dziecko dorasta w poczuciu bezpieczeństwa, uczy się być ufne. Kiedy dziecko dorasta w uznaniu, uczy się szanować samego siebie. Kiedy dziecko dorasta w przyjaźni i dobroci, uczy się kochać świat. X Nie oczekuj wdzięczności. Twoje dziecko nie prosiło się, żeby przyjść na świat to była twoja decyzja. Podkreślmy, że na szczęście naszych dzieci wpływa nie tylko to, jak wobec nich postępujemy, ale też to, czy sami jesteśmy szczęśliwi. Naszym szczęściem przyczynimy się do ich szczęśliwego życia. W naszych rozważaniach jeszcze raz zadajmy sobie pytanie: Jak dobrze wychować dzieci, jak prawidłowo z nimi postępować? Peter Pauling wymienia sześć zasad, które zaraz przeanalizujemy. Są one jakby podstawą, punktami orientacyjnymi. Ułatwiają określenie środków wychowawczych, jakie należy podjąć, by osiągnąć pewne rezultaty: 1. Każdy człowiek jest indywidualnością, jest jedyną w swoim rodzaju osobą, która występuje tylko jeden raz na całym świecie, jest oryginałem.
2. Dzieci nie są zminiaturyzowanymi dorosłymi. Pamiętajmy, że nasze pociechy naprawdę zupełnie inaczej czują, myślą, inaczej postrzegają rzeczywistość. W procesie wychowawczym musimy to uwzględnić, musimy brać pod uwagę nie tylko to, co sami uważamy za słuszne, ale też to czego pragną dzieci, czego oczekują, co je interesuje. Nie starajmy się też realizować w życiu dziecka naszych niespełnionych ambicji, jeżeli to, co oferujemy, nie spotyka się z zainteresowaniem ze strony naszej pociechy. 3. Każdy człowiek nosi w sobie subiektywny program swojego umysłowego, duchowego i społecznego rozwoju. Jesteśmy potrzebni dziecku, by pomóc mu ten program rozwinąć, by przyczynić się do stałego udoskonalania jego możliwości i talentu. 4. Człowiek jest dziełem natury, społeczeństwa i swoim własnym. (H. Pestalozzi) Rozwój naszego dziecka zależy od kilku czynników: od wrodzonych predyspozycji, od wpływu ze strony społeczeństwa i od tego, co stanie się z pokładami możliwości, które w nim tkwią. Zachęcajmy nasze pociechy do bycia aktywnymi. Dodawajmy im odwagi w ich samodzielnym działaniu, które jest podstawą samokształcenia i samowychowania. 5.Wewnętrznyporządek. Podstawą szczęścia jest poczucie wewnętrznego ładu i harmonii. To, co dzieje się wokół dziecka, ma decydujący wpływ na to, co tkwi w jego wnętrzu. Starajmy się wiec, by uregulować wzajemne stosunki w rodzinie, by unikać chaosu. 6. Zasada: Żadnego obrażania. Po pierwsze nigdy nie obrażajmy dzieci słowami może to u nich prowadzić do zaburzeń psychofizycznych. 7. Wprowadźmy regułę: Żadnych kar. Tylko konsekwencje. Postarajmy się ustalić z dzieckiem pewien system konsekwencji w odniesieniu do określonych przewinień. Konsekwencje uczą, czasem bolą, ale nie mają nic wspólnego z zemstą czy pokutą. Nie upokarzają i nie poniżają. Dziecku należy wyznaczyć granice, z tym że muszą one być sensowne tak, by je rozumiało. Uważa się, że dzieci potrzebują granic z trzech powodów: - dla ich własnego bezpieczeństwa - dla ochrony innych ludzi - dla ochrony zwierząt i przedmiotów Zawsze trzeba też dziecku uświadomić, jakie skutki może mieć niestosowanie się do wyznaczonych granic. Ponadto warto stosować się do zasady trzech R, tzn. określić
reguły, wypracować rytuały i wyznaczyć rewiry. Reguły są prawem ustanowionym na określony czas. Pozwalają na wprowadzenie porządku, na wytyczenie granic. Rytuały dotyczą ważnych wydarzeń, świąt, tradycji. Dają one dziecku poczucie wspólnoty, przynależności, bezpieczeństwa. Pozostawiają też w ich pamięci niezatarty ślad i jako coś radosnego powracają w trudnych chwilach. Przypomnijmy sobie, co my najlepiej pamiętamy z okresu naszego dzieciństwa. Choinkę na Boże Narodzenie, święcenie koszyczka na Wielkanoc, wspólne wyjście do kościoła na Mszę świętą. Pozwólmy, by i w pamięci naszych dzieci powstały takie wspomnienia. Rewiry są obszarami odpowiedzialności. W ich obrębie dziecko samo odpowiada za swoje czyny. Obszary te ustalamy razem z dzieckiem, ale też z wiekiem rozszerzamy. Celem wychowania bowiem jest właśnie samodzielność. A teraz jeszcze słów kilka o agresji. Nie jest tak, że agresja rodzi się sama z siebie. Muszą być jakieś przyczyny takiego zachowania. Pauling sugeruje, że dzieci mogą reagować agresywnie, gdy: - czują się niesprawiedliwie potraktowane albo uciśnione - wierzą, że nie są w stanie sprostać określonym wymaganiom swoich rodziców - stawia się im zbyt wygórowane wymagania - mówi się im, że są głupie i do niczego się nie nadają - czują się niekochane i są na przykład zazdrosne o rodzeństwo - chcą zwrócić na siebie uwagę wybuchami złości i bezczelności - wierzą, że bicie, gryzienie czy drapanie jest czymś normalnym, ponieważ inne dzieci lub dorośli tak ich tego nauczyli - naturalna potrzeba ruchu, działania i aktywności u dzieci nie zostaje w wystarczający sposób zaspokojona - dzieci naśladują agresywne sposoby zachowania nabyte w wyniku obserwacji Nigdy nie wmawiajmy dziecku, że powinno oddać cios czy zawsze się bronić. Pokażmy mu, że brutalność, chamstwo, podłość nie są tylko drobnymi przewinieniami, ale czymś, co zasługuje na pełną dezaprobatę. Uczmy nasze dziecko, by zawsze otwarcie mówiło o tym, co je zabolało czy zraniło. Brońmy naszych argumentów przeciw agresji, by pomóc dziecku zorientować się na dobro. Gdy dziecko dokucza innym w czasie wspólnej zabawy, odsuńmy je, ale bez krzyków, porównywania czy gróźb. Pamiętajmy, by zawsze reagować z opanowaniem. No i by zawsze wiedziały, że choć nie tolerujemy ich zachowania, to kochamy je miłością niezmienną. Z dzieci bez miłości stają się dorośli pełni nienawiści. ROZMAITOŚCI
Myśl miesiąca: Dziecko to uwidoczniona miłość.. - Novalis - Drodzy Rodzice: 02.02.2016 r. zabawy z szarym kolorem. 04.02.2016 r. - koncert absolwentów przedszkola na skrzypcach i trąbce. 19.02.2016 r. - policjantami. Dzień Bezpiecznego Przedszkolaka, czyli spotkanie z 26.02.2016 r. wycieczka do GOPR w Jeleniej Górze, spotkanie z ratownikiem i jego psem ratownikiem. 29.11.2016 r. wyjazd do kina Lot na spektakl Czerwony Kapturek. Do 31.03.2016 r. trwają zapisy dzieci do przedszkola na rok szkolny 2016/2017. Dostaliśmy kamizelki odblaskowe z Prewencyjnego Funduszu PZU. W marcu planowane jest: 1. 01.03.2016 r. zielony wtorek. 2. 08.03.2016 r. Dzień Kobiet. 3. 10.03.2016 r. - Dzień Mężczyzn. 4. 21.03.2016 r. Przywitamy wiosnę. 5. 27.03.2016 r. - wyjazd dzieci do teatru.