Najtwardsi na lodzie. Kontrowersje wokół roli enforcera w zawodowym hokeju. Lato 2011 roku zapamiętane zostanie, jako jeden z najtragiczniejszych okresów w historii zawodowego hokeja. 13 maja świat obiegła wiadomość o śmierci Dereka Boogaarda. Ten 28 letni zawodnik New York Rangers odnaleziony został martwy w swoim łóżku. Autopsja wykazała, że zgon nastąpił na skutek połączenia dużych dawek alkoholu i oksykodonu. Był to początek fatalnej serii. 15 sierpnia samobójstwo popełnił zmagający się od wielu lat z depresją, 27 letni gracz Vancouver Canucks, Rick Rypien, a 31 sierpnia w pokoju hotelowym powiesił się, również cierpiący na depresję, Wade Belak, 35 letni reprezentant Nashville Predators. Tych trzech urodzonych w zachodniej Kanadzie zawodników łączyła pewna wspólna cecha, wszyscy pełnili w swoich drużynach rolę enforcerów. Ochroniarze Zadaniem grających na tej nieoficjalnej pozycji zawodników jest osłanianie kolegów z drużyny, powstrzymywanie i odpowiadanie na agresywną grę drużyny przeciwnej. Gdy zajdzie taka potrzeba, enforcer reaguje check ując lub walcząc z zawodnikiem dopuszczającym się ostrej gry. Szczególnie stanowczo powinien reagować na ataki przeciwko gwiazdom i bramkarzom swojej drużyny. Rola ta jest charakterystyczna dla północnoamerykańskiego hokeja i ze względu na dużo bardziej restrykcyjne regulacje odnośnie bezpieczeństwa i niedopuszczające bójek na lodzie, nie występuje w europejskich ligach. Jaki jest więc cel istnienia takiej pozycji w NHL? Szybkość prowadzenia gry i fizyczny kontakt są nieodłącznymi cechami hokeja, jednak skuteczna gra wymaga także gracji poruszania się na lodzie i zręczności w posługiwaniu się kijem. Najbardziej emocjonujące momenty, to te podczas szybkich ataków na bramkę przeciwnika i strzałów poprzedzonych serią sprawnych i precyzyjnych podań krążka. Istnieje jednak rozdźwięk pomiędzy sprawnością i zwinnością, a brutalną siłą występującą w hokeju. Sporadycznie tylko dobry technicznie zawodnik może połączyć swoje umiejętności z opinią twardziela, tak jak było to w przypadku legendarnego Gordiego Howe a. Zazwyczaj gwiazdy drużyny szczególnie narażone są na ataki większych od siebie zawodników drużyny przeciwnej i wówczas zadaniem enforcera jest obrona
bardziej utalentowanego kolegi. Inną często wskazywaną funkcją enforcera, jest podnoszenie morale swojej drużyny. Gdy ta przegrywa, a zawodnicy są zmęczeni i zrezygnowani, enforcer może wszcząć bójkę, podnieść poziom adrenaliny, powalić oponenta na lód i pobudzić partnerów do gry. Jednak wydaje się, że najważniejszym powodem istnienie takiej pozycji jest potencjał rozrywkowy burd na lodzie. Jest to coś, czego kibice innych dziedzin sportu nie doświadczą. Podczas gdy w innych dyscyplinach podobne zachowania kończą się karami i dyskwalifikacjami, w NHL zawodnicy odsyłani są na pięciominutową karę, po czym mogą wrócić do gry. W obecnych czasach, gdy sportem rządzą pieniądze, a od zainteresowania fanów zależy wysokość dochodów uzyskanych od reklamodawców, każdy sposób na przyciągnięcie widzów na lodowisko czy przed telewizor jest dobry. Nie bez znaczenia jest też fakt, że choć w Kanadzie hokej uważany jest za sport narodowy, to w Stanach Zjednoczonych jego udział w rynku sportowym nie jest tak duży i dyscyplina ta pod względem liczby fanów, poziomu sponsoringu i dochodów uzyskiwanych przez telewizje plasuje się na czwartym miejscu po baseballu, futbolu amerykańskim i koszykówce. Wysoka cena Pełnienie roli drużynowego ochroniarza ma swoje konsekwencje. Oczywistą kwestią są ustawiczne kontuzje, na jakie narażeni są enforcerzy. Jedna z najbardziej kontrowersyjnych walk miała miejsce 24 października 2006 roku. Todd Fedoruk z Anaheim Ducks stoczył wówczas walkę z Derekiem Boogaardem, w wyniku której Fedoruk zjechał z lodu z pogruchotaną kością policzkową i musiał przejść poważną operację rekonstrukcji twarzy. Po tym wydarzeniu pojawiły się głosy o potrzebie zaostrzenia kar za bójki na lodowiskach. Wpłynęło to także na decyzję zawodnika Montreal Canadiens, Georges a Laraque a o zakończeniu kariery. Uznany za najlepszego enforcera przez The Hockey News w 2003 i Sports Illustrated w 2006 roku Laraque zdawał sobie sprawę, że prędzej czy później będzie musiał walczyć z Boogaardem i obawiał się kontuzji podobnej do tej, jaka dotknęła Fedoruka. Wybite zęby i połamane kości to jednak nie jedyne skutki częstych walk na pięści. Coraz głośniej mówi się o związku między charakterem pracy enforcerów a Przewlekłą Traumatyczną Encefalopatią (CTE), chorobą rozwijającą się na skutek częstych urazów głowy, do tej pory łączoną z boksem, choć ostatnimi czasy stwierdzaną także u zawodników futbolu amerykańskiego. Objawami są m.in. bóle głowy, problemy z pamięcią, depresja, jednak jednoznaczną diagnozę można postawić dopiero po śmierci chorego. Tak też było w przypadku Dereka Boogaarda, którego mózg oddany został do Boston Univeristy s School of Medicine i u którego stwierdzono to schorzenie. Wcześniej lekarze tego uniwersytetu zdiagnozowali CTE u dwóch innych byłych enforcerów (Reggiego Fleminga i Boba Proberta).
Mimo pojawiania się kolejnych medycznych dowodów na opłakane skutki, jakie powodować może przyzwalanie na hokejowe bójki, wielu ludzi związanych z NHL zdaje się odrzucać te fakty. Brendan Shanahan, odpowiedzialny w lidze za kwestie bezpieczeństwa twierdzi, że nie jest jeszcze gotów uznać związku roli enforcera z zapadalnością na CTE, zaznacza jednak, że kwestia ta będzie przedmiotem dalszych badań. Dodaje przy tym, że dwóch przeciwników stojących naprzeciw siebie wie, na co się decyduje i akceptuje ryzyko. Także Don Cherry, były zawodnik i trener, a obecnie znany komentator, odrzuca możliwość istnienia zależności między zwiększoną częstotliwością zachorowań na CTE, a charakterem pracy enforcerów uważając, że nie są oni bardziej niż inni zawodnicy narażeni na wstrząśnienia mózgu i problemy emocjonalne. Te ostatnie dotykają zawodników równie często jak kontuzje. W swoich wypowiedziach enforcerzy tacy jak Ian Laperrière, Ken Belanger czy Brent Severyn mówią o ogromie presji, jaka na nich ciąży. W drużynie zazwyczaj jest tylko jeden enforcer, który jeśli nie spełnia dobrze swojej roli, może zostać zastąpiony znacznie łatwiej, niż dobry technicznie zawodnik. Podkreślają przy tym, że koledzy z drużyny nie rozumieją tej presji, często nie mają z kim o tym porozmawiać, przez co czują się w swoich drużynach osamotnieni, co z kolei skutkuje częstszym sięganiem po alkohol i narkotyki. Kontrowersje Na skutek wydarzeń lata 2011 na nowo odżyła dyskusja o zasadności przyzwalania na hokejowe burdy i konieczności zaostrzenia przepisów. Jednym z najzagorzalszych zwolenników podjęcia działań zmierzających do redukcji poziomu agresji w hokeju jest Jim Thompson. Thompson był enforcerem przez pięć lat i na własnej skórze odczuł skutki otrzymywania setek ciosów każdego sezonu. Teraz otwarcie mówi o nadużywaniu alkoholu i narkotyków, swoich problemach z pamięcią, częstymi bólami głowy i problemami emocjonalnymi, wywołanymi strachem przed koniecznością mierzenia się w każdym meczu z często większymi od siebie zawodnikami drużyny przeciwnej. Postawa Thompsona została ostro skrytykowana przez Dona Cherry ego, który publicznie nazwał go i dwóch innych byłych enforcerów (Stu Grimsona i Chrisa Nilana) rzygowinami i hipokrytami zarzucając im, że sami pracowali jako enforcerzy, a teraz nie chcą żeby inni żyli w ten sposób. Cherry uważa także, że enforcerzy są potrzebni na lodowisku aby uczynić grę bezpieczniejszą dla bardziej technicznych graczy, którzy potrzebują ich ochrony. Zresztą argument o konieczności istnienia takiej roli dla uczynienia gry samoregulującą i powstrzymywania zawodników od popełniania brutalnych fauli, jest często przytaczany przez zwolenników utrzymania status quo. Wśród owych zwolenników jest wielu zarówno byłych jak i obecnych enforcerów. Georges Laraque przyznaje, że jego praca wywoływała u niego wielki stres. Uważa też, że tragiczne wydarzenia lata 2011 roku mają związek z agresywnym charakterem tej pracy, ale nigdy nie chciałby pozbawić młodych zawodników możliwości, jakie on sam miał. Twierdzi, że jeśli chcą to robić, to powinno się im na to pozwolić, bo teraz zdają sobie sprawę z ryzyka bardziej niż kiedykolwiek.
Regulacje NHL stworzone przez właścicieli i menedżerów generalnych trzydziestu klubów, zawierają ścisłe zasady mające zredukować liczbę urazów głowy, jednak zostały tak zaprojektowane, aby ograniczyć liczbę niedozwolonych uderzeń kijem lub łokciem i swoją ochroną nie obejmują enforcerów wdających się w pojedynki na pięści. Jak na razie władze ligi opierają się presji radykalnej zmiany przepisów, co zdaniem Thompsona wynika z obawy utraty udziału w nasyconym rynku sportowym. Zmiana tego stanu rzeczy zapewne nie nastąpi szybko (jeśli w ogóle), a spór ten będzie odżywał jeszcze wielokrotnie, przy okazji doniesień o kolejnych poważnych urazach wywołanych bójkami na lodzie.
Charakterystyka kuchni ukraińskiej. Tradycja kulinarna Ukrainy silnie powiązana jest z jej historią. Będąc pod wpływem państw takich jak Polska, Austria czy Rosja, Ukraina zapożyczyła pewne elementy sztuki kulinarnej tychże krajów. Popularna w tym regionie kiełbasa i kiszona kapusta przywędrowały z Polski, warenyky i holubtsi swoje korzenie mają w Turcji, a strudle, panierowane mięsa i desery, takie jak sernik czy tarta to wpływ Austro Węgier. Pomimo jednak, iż wiele ukraińskich dań swoje pochodzenie wiąże z innymi krajami, sposób ich przygotowywania charakterystyczny jest dla tradycji kuchni ukraińskiej. Barszcz król ukraińskiej kuchni Ukraińskie dania charakteryzuje wyrafinowana prostota, oparta o kombinację świeżych, marynowanych i wędzonych składników. Choć techniki przygotowywania potraw nie są skomplikowane, to dania często zawierają dużą ilość składników w niespotykanych połączeniach. Przykładem może być selyodka pod shouboy, w swym składzie zawierająca m.in. śledzie, majonez, buraki, marchew i ziemniaki. W znacznej mierze ukraińska kuchnia oparta jest na potrawach chłopskich, wytwarzanych na bazie bogactw warzyw uprawianych w tym kraju. Narodową potrawą bez wątpienia jest barszcz, a mnogość sposobów jego przygotowywania odzwierciedla regionalne zróżnicowanie społeczeństwa ukraińskiego i indywidualizm samych Ukraińców. Zupa ta może zawierać aż 20 różnych składników w zależności od regionu, pory roku w której jest przygotowywana i oczywiście osobistych preferencji samego kucharza. Barszcz może być podawany bez mięsa, bądź z wkładką w postaci wołowiny lub wędzonej wieprzowiny. Do innych popularnych zup należą kapuśniak, yushka (zupa rybna, najczęściej na bazie karpia) i hybivka (zupa grzybowa). Sałatki Dostępność świeżych składników jest często uzależniona od pory roku, dlatego wiele gatunków warzyw pojawia sie w ukraińskich potrawach w formie marynowanej, część dań natomiast ma charakter ściśle sezonowy. Sałatki są ważnym aspektem kuchni ukraińskiej, lecz zamiast bazować na sałacie, zwykle składa się na nie mieszanka świeżych, gotowanych i konserwowanych warzyw w połączeniu z mięsem, serem lub rybą. Ilość kombinacji i sposobów łączenia tych składników ograniczona jest jedynie fantazją przygotowującego i właściwie jedynym niezmiennym składnikiem jest ocet lub majonez. Jedne z najbardziej znanych ukraińskich sałatek to olivye (przyrządzona z
ugotowanych i pokrojonych ziemniaków, posiekanej cebuli, ogórków małosolnych, jajek i szynki z dodatkiem groszku konserwowego i majonezu), vinigret (ugotowane i starte na tarce buraki, posiekane ziemniaki, cebule i marchewki, czasem także kiszone ogórki, całość wymieszana z olejem słonecznikowym i solą), popularne są też kvasheni ovochi, czyli wszelkiego rodzaju kiszone warzywa takie jak ogórki, kapusta, bakłażany, a także grzyby. Dania główne Jednak kuchnia ukraińska to przede wszystkim treściwe, sycące dania główne. Do najbardziej rozpoznawalnych należą varenyky czyli pierogi, przygotowywane i podawane tak jak ma to miejsce w kuchni polskiej. Innymi popularnymi potrawami, mającymi swoje odpowiedniki w naszej rodzimej tradycji kulinarnej, a będącymi zarazem koronnymi daniami kuchni ukraińskiej są holubtsi (gołąbki podawane z sosem pomidorowym lub skwarkami) i deruny (placki ziemniaczane, zazwyczaj serwowane z kwaśną śmietaną). Obiadową porą na ukraińskich stołach goszczą także wszelkiego rodzaju kiełbasy, pieczone mięsa (wieprzowina, cielęcina, wołowina bądź jagnięcina), ryby czy sichenky (kotlety z mielonego mięsa lub ryby wymieszane z jajkami, cebulą, czosnkiem, bułką tartą i mlekiem, smażone na oleju). Oprócz smażenia i pieczenia, zarówno mięsa jak i ryby przyrządzane mogą być w galarecie (nazywają się wówczas odpowiednio kholodets i zalyvne). Nie mniej ceniony jest drób, często pojawiający się w menu w postaci kaczek lub gęsi nadziewanych jabłkami. Nadziewa się również wieprzowine i wołowine, tworząc z nich roladki (kruchenyky lub zavyvantsi), a jako farsz posłużyć mogą grzyby, cebula, jajka, ser, kiszona kapusta, marchew i wiele innych. Do mięs podaje się ziemniaki (zwane kartoplia, barabolia lub bulba) z masłem, kwaśną śmietaną lub koperkiem. Wypieki Przez wieki Ukraina nazywana była spichlerzem Europy z uwagi na wystepujące tam urodzajne gleby (głównie czarnoziemy) i bogactwo uprawianych na nich gatunków zbóż. Stąd też obecność wielu odmian kasz, które obok ziemniaków stanowią uzupełnienie bogatej w mięso diety. Same kasze często podawane są z dodatkami, np. kasza gryczana z podsmażoną posiekaną cebulą i skwarkami (kasha hrechana zi shkvarkamy). Konsekwencją mnogości upraw zbóż jest także duża różnorodność pieczywa dostępnego na Ukrainie. Honore de Balzac, który mieszkał w tym kraju przez 4 lata, naliczył 77 różnych sposobów przygotowywania chleba, z których popularniejsze gatunki to agnautka (pełnoziarnisty, płaski bochen), polianitsa (okrągły, biały chleb), i ikrainka (ciężki, okrągły bochen ważący ok. półtora kilograma). Obok pieczywa spożywanego na codzień, ważną rolę spełniają chleby i wypieki przygotowywane i podawane na specjalne okazje. Kołacz ze swoim charakterystycznym warkoczem pierwotnie odnoszący się do pogaństwa, a z czasem łączony z dogmatem Trójcy Świętej, w wielu rodzinach stanowi nieodzowny element niedzielnego nakrycia stołu. Chleby takie jak korovai, lezhen i dyven są chlebami weselnymi i każdy z nich symbolizuje inny aspekt życia małżeńskiego. Natomiast Paska lub babka, słodki, misternie udekorowany chleb o
cylindrycznym kształcie, jest pieczony tylko raz do roku na Wielkanoc. Bogactwo jego składników, takich jak masło, jajka, słodkie przyprawy czy rodzynki oznaczać ma dobrobyt, zdrowie i radość. Desery Wśród świątecznych potraw nie może również zabraknąć słodkich smakołyków, a do takich należy tradycyjna kutia wytworzona z obtłuczonej pszenicy, ziaren maku, słodu, miodu i bakalii w postaci rodzynek, orzechów i innych dodatków. Do innych znanych ukraińskich łakoci, jedzonych jednak na codzień, zaliczyć można syrnyky, będące plackami smażonymi na bazie twarogu (czasem do masy dodaje się rodzynki), podawanymi z kwaśną śmietaną, dżemem, miodem lub musem jabłkowym. Wielkim powodzeniem wśród łasuchów cieszą się tarty, do wytwarzania których, zamiast mąki używa się zmielonych orzechów włoskich lub migdałów. Do najpopularniejszych należą kyjivskyj, prazhskyj i trufelnyj. Odpowiednikiem polskich pączków są na Ukrainie pampushky, a z innych dobrze nam znanych przysmaków warto wymienić ptasie mleczko (ptashyne moloko). Latem, z owoców sezonowych w wielu domach robione są liczne przetwory, w tym m.in. popularne zhele. Napoje Owoce (świeże bądź suszone) wykorzystywane są również do wytwarzania kompotów, stanowiących jeden z najpowszechniej spożywanych napojów. Innym napitkiem, świetnie gaszącym pragnienie i cieszącym się dużą popularnością jest kwas chlebowy (kvas) sprzedawany na ulicach z małych cystern. Równie chętnie pity jest kefir, który wskutek fermentacji może zawierać niewielką ilość alkoholu (do 1,5%). Z mocniejszych trunków warto wskazać na horilke, 40% alkohol destylowany ze zbóż, ziemniaków bądź miodu, występujący w wielu odmianach, często z dodatkiem owoców lub np. z papryczką chili (horilka z pertsem). Kolejnym alkoholem wartym spróbowania jest med, powstający w wyniku fermentacji mieszanki miodu z wodą i drożdżami. Zawartość alkoholu może być różna i waha się od 8% 18%. Ukraińcy ochoczo sięgają także po wino i piwo, którego największe marki to Obolon, Lvivske, Chernihivske, Slavutych, Sarmat i Rogan.
Chmura obliczeniowa Chmura obliczeniowa (Cloud computing) jest technologią, która wykorzystuje Internet i zdalne serwery do przechowywania danych i aplikacji. Umożliwia to zarówno użytkownikom prywatnym jak i przedsiębiorstwom korzystanie z oprogramowania bez konieczności jego instalacji i zapewnia zdalny dostęp do plików osobistych z dowolnego komputera podłączonego do Internetu. Koncepcja chmury przez niektórych jest definiowana wąsko i sprowadzana do usług opartych o serwery wirtualne. Szersza definicja natomiast, rozciąga to pojęcie na wszelkie operacje wykonywane po drugiej stronie firewalla. Technologia chmury obliczeniowej ma zastosowanie wszędzie tam, gdzie istnieje potrzeba pozyskania dodatkowych zasobów lub funkcjonalności, bez konieczności inwestowania w rozbudowę infrastruktury, szkolenie personelu czy wykupywanie licencji. Można wyobrazić sobie sytuację, w której osoba zarządzająca przedsiębiorstwem jest odpowiedzialna za dostarczenie swoim pracownikom sprzętu i oprogramowania niezbędnego do realizacji powierzonych im zadań. Oprócz zakupu komputerów, konieczne jest nabycie oprogramowania lub licencji dla zapewnienia pracownikom odpowiednich narzędzi pracy. Przy każdorazowym zatrudnieniu nowej osoby należy zaopatrzyć firmę w dodatkowy software, bądź upewnić się, że aktualne licencje pozwalają na korzystanie z niego większej liczbie użytkowników. Wkrótce może pojawić się alternatywa dla takiego stanu rzeczy. Zamiast instalowania całego pakietu aplikacji dla każdego komputera wystarczy zaopatrzyć je w jedną, która pozwoli użytkownikom zalogować się do usługi sieciowej i uzyskać dostęp do wszystkich potrzebnych im programów. Zdalne maszyny będące własnością zewnętrznej firmy obsłużą wszelkie operacje, od wysyłania i odbierania e-maili do zadań opartych o złożone przetwarzanie danych. Ciężar wykonywania procesów przeniesiony zostaje na sieć zdalnych komputerów tworzących chmurę, co zmniejsza zapotrzebowanie na sprzęt i oprogramowanie po stronie użytkownika. Jedyne czego ten potrzebuje, to interfejs komunikacyjny w postaci cienkiego klienta, którym może być dedykowana aplikacja bądź przeglądarka internetowa. Wielu użytkowników na co dzień korzysta z usług opartych na chmurze obliczeniowej nie będąc tego świadomym. Dzieje się to choćby w momencie logowania na konto pocztowe przez przeglądarkę czy dokonując płatności internetowych.
Struktura Samą konstrukcję chmury obliczeniowej można podzielić na dwie części: część interfejsową (front end) i część funkcjonalną (back end). Obie połączone są siecią (najczęściej jest to Internet). Część interfejsowa jest częścią, z którą bezpośrednio styka się użytkownik, składa się na nią komputer i aplikacja pozwalająca na dostęp do chmury. Natomiast część funkcjonalna to część zewnętrzna modelu, niewidoczna dla użytkownika, w skład której wchodzą serwery i systemy przechowywania danych tworzące chmurę. Teoretycznie model ten, wyposażony w odpowiednie oprogramowanie pośredniczące (middleware) jest w stanie obsłużyć dowolny program wykonywalny na komputerze lokalnym. Modele Dostawcy usług opartych na chmurze najczęściej oferują swoim klientom jeden z trzech podstawowych modeli: Infrastructure as a Service (IaaS) w tym modelu, czasem określanym też jako Hardware as a Service, usługodawca udostępnia klientowi infrastrukturę informatyczną, a więc komputery (fizycznie, lub częściej jako maszyny wirtualne), przestrzeń dyskową, zasób mocy obliczeniowej, komponenty sieciowe i zapewnia ich serwisowanie. Użytkownik natomiast może zainstalować system operacyjny wraz z potrzebnymi mu aplikacjami i jest odpowiedzialny za ich utrzymanie. Klient wykupuje infrastrukturę dostosowaną do swoich aktualnych potrzeb, zamiast inwestować w sprzęt, który może nie być w pełni wykorzystany. Ma także dostęp do konfiguracji, która instalowana lokalnie, mogłaby być bardzo kosztowna. Płatność odbywa się w systemie pay as you go, a więc usługobiorca płaci tylko za zasoby, które wykorzystał. Jedną z największych zalet infrastruktury jako usługi, jest jej elastyczność. Każdy program, który może zostać zwirtualizowany, może być także uruchomiony na urządzeniach zdalnych. Model ten reprezentują m.in. Amazon, Rackspace, Terremark czy Google. Platform as a Service (PaaS) model przeznaczony dla programistów. Usługodawca dostarcza platformę, na którą składa się system operacyjny, środowisko wykonawcze określonego języka programowania, baza danych i serwer WWW, a więc zapewnia narzędzia niezbędne do rozwijania, testowania, instalacji i utrzymania aplikacji. Model ten pozwala zespołom deweloperów rozrzuconym po całym świecie, na wspólną pracę nad danym projektem, bez konieczności nabywania dużej ilości sprzętu, co redukuje koszty, a także zabezpiecza przed duplikowaniem zadań, czy problemów wynikłych z niekompatybilności poszczególnych konfiguracji. Przykładami takich platform są: Amazon Elastic Beanstalk, Heroku, EngineYard, Mendix, Google App Engine, Microsoft Azure czy OrangeScape.
Software as a Service (SaaS) klient otrzymuje dostęp do konkretnego oprogramowania bez potrzeby nabywania licencji na jego użytkowanie. Program jest zainstalowany na zewnętrznych serwerach, a użytkownik ma do niego dostęp poprzez sieć (Internet bądź intranet). Usługodawca przechowuje (hostuje) zarówno aplikacje jak i bazy danych, co pozwala na dostęp i wydajną pracę z dowolnego miejsca. SaaS daje możliwość efektywniejszego prowadzenia biznesu, a także redukcji kosztów, ponieważ często cena użytkowania aplikacji w chmurze jest niższa, niż miesięczna opłata za korzystanie z tej samej aplikacji lokalnie. Model ten, nazywany także software on demand jest obecnie najpopularniejszym wariantem chmury obliczeniowej, wykorzystywanym przez serwisy takie jak Google Apps, Quickbooks Online, Limelight Video Platform, Salesforce.com, Microsoft Office 365. Rodzaje chmur obliczeniowych Publiczna najpowszechniejszy rodzaj chmury, pozwalający na otwarty dostęp szerokiej społeczności do infrastruktury będącej własnością organizacji oferującej usługi chmury obliczeniowej. Dzięki wirtualizacji, wielu użytkowników może korzystać z tej samego serwera, a odpowiednia konfiguracja izoluje zasoby poszczególnych klientów. Usługi mogą być oferowane bezpłatnie lub w systemie payper-use. Najpopularniejszymi dostawcami są Amazon, Microsoft i Google. Społecznościowa jej zasoby są wykorzystywane przez określone grupy posiadające wspólne cele. Administrowana może być przez same organizacje, bądź podmioty trzecie. Prywatna infrastruktura chmury przeznaczona jest na użytek członków lub pracowników danej organizacji i najczęściej znajduje się na terenie jej siedziby. Za hosting może odpowiadać sama instytucja (wówczas korzystanie z chmury pozbawione jest opłat), bądź zewnętrzna firma udostępniająca określone zasoby. Hybrydowa jak sugeruje nazwa, rodzaj ten łączy cechy dwóch lub więcej powyższych typów. Powstająca w ten sposób unikalna struktura oferuje korzyści różnych odmian chmury obliczeniowej, pozwalając zarazem na płynne przechodzenie z jednej chmury do drugiej np. w przypadku korzystania z chmury prywatnej, wykorzystanie zasobów chmury publicznej w razie zwiększonego zapotrzebowania na zasoby (cloud bursting). Zalety Właściwie wykorzystanie potencjału chmury obliczeniowej, może przynieść wiele korzyści biznesowych zarówno małym jak i większym przedsiębiorstwom czy instytucjom. Do największych zalet chmury należą: Generowanie oszczędności utrzymanie tradycyjnej infrastruktury IT pochłania znaczną część budżetu przedsiębiorstw. Uiszczanie opłat licencyjnych za korzystanie z oprogramowania przez wielu
użytkowników, stała modernizacja, administrowanie i serwisowanie sprzętu to wydatki, których żadna firma nie można lekceważyć. Korzystanie z chmury może znacząco obniżyć te koszty dzięki systemowi płatności, pozwalającemu na ponoszenie opłat wyłącznie za faktycznie wykorzystane zasoby. Nieograniczona przestrzeń dyskowa przechowywanie danych w chmurze, pozwala na korzystanie z niemal nieograniczonej pojemności zdalnych serwerów. Niezawodność firmy oferujące usługi chmury obliczeniowej zainwestowały znaczne środki w zapewnienie ochrony zasobów swoich klientów. Służą temu m.in. kopie bezpieczeństwa i systemy przywracania danych. W przypadku wystąpienia awarii części jednostek, inne serwery przejmują ich funkcje, co pozwala na dalsze działanie infrastruktury bez widocznych zakłóceń. Skalowalność użytkownik może wykorzystywać tylko te zasoby, które w danych momencie są mu potrzebne. Nie musi inwestować w infrastrukturę na zapas. Łatwy dostęp będąc zalogowanym w chmurze, użytkownik ma dostęp do swoich danych z dowolnego urządzenia posiadającego dostęp do Internetu, niezależnie od tego, gdzie się znajduje. Zagrożenia Pomimo bezsprzecznych zalet wymienionych powyżej, korzystanie z chmury obliczeniowej niesie ze sobą pewne zagrożenia. Oto niektóre z nich: Bezpieczeństwo danych decydując się na wykorzystanie technologii chmury w swojej działalności, firma przekazuje podmiotowi trzeciemu wiele kluczowych informacji odnośnie działalności przedsiębiorstwa, istnieje więc potencjalne niebezpieczeństwo dostania się tych danych w niepowołane ręce. Aby zminimalizować ryzyko, firma powinna upewnić się, że korzysta z usług zaufanego dostawcy, a także zabezpieczyć się stosownymi umowami, w szczególności określającymi konsekwencje rezygnacji z usług dostawcy lub jego upadku. Zależność od połączenia internetowego nawet najbardziej solidnym internetowym providerom nie zawsze udaje się zapewnić ciągłość dostarczania usługi. Gdy firma zostaje odcięta od Internetu oznacza do dla niej poważne problemy, które skutkować mogą stratami finansowymi lub utratą reputacji. Szybkość w przypadku przetwarzania dużych ilości danych (np. obróbki filmu), zachodzi konieczność transferu obszernych plików do i z chmury, co powoduje znaczne opóźnienie całego procesu.
Rozwój technologii w przyszłości z pewnością uwypukli zalety, a zniweluje większość wskazywanych dziś wad korzystania z chmury. Wydaje się, że największe korzyści z wykorzystania takiego modelu przechowywania i przetwarzania danych mogą zyskać małe firmy, których nie stać na tworzenie i utrzymywanie kosztownej infrastruktury IT. Producenci oprogramowania coraz powszechniej dostosowują swoje aplikacje do pracy w chmurze i jeśli tylko uda się zapewnić bezpieczeństwo danych klientów, to wizja powszechnego przenoszenia i użytkowania całego oprogramowania wraz z systemem operacyjnym w oparciu o zewnętrzne serwery, nie wydaje się tak odległa.