Człowiek w Kulturze 18 Ks. Alfred Marek Wierzbicki Spór o personalizm w etyce: Immanuel Kant - Antonio Rosmini Dwieście lat temu, w 1804 roku, umarł człowiek, który sam twierdził, że dokonał kopernikańskiego przewrotu w filozofii. Był nim Immanuel Kant. Jego myśl stawała się niejednokrotnie przedmiotem sporu filozoficznego: dostrzegano w niej zarówno nowe perspektywy filozoficzne, jak i moment kryzysu w filozofii. Bezsporny wydaje się fakt, że po Kancie nikt już nie mógł uprawiać etyki tak, jakby Kanta nie było - ignorując jego oryginalną, personalistyczną koncepcję moralności. Etyka zawdzięcza Kantowi zerwanie z naturalizmem. Moralność jest faktem na wskroś osobowym, niesprowadzalnym do porządku naturalnego, w którym rządzi konieczność: Jedynie moralność i ludzkość, o ile jest zdolna do moralności, są tym, co posiada godność" 1. Kantowskie pojęcie godności wskazuje na wyróżnioną pozycję osoby wśród pozostałych bytów. Tym, co osobę wywyższa, stanowiąc o jej godności, jest otwarty, niezdeterminowany przez naturę sposób bytowania, czyli jej wolność. Godność przysługuje moralności, ponieważ jest ona najdoskonalszym przejawem życia osobowego. Dla Kanta zarówno osoba, jak i moralność są celem samym w sobie. Różne typy etyki przedkantowskiej, niezależnie od ich koncepcji istoty moralności: agatyzm, perfekcjonizm, aretyzm, hedonizm czy utylitaryzm, były zgodne w jednym punkcie - że moralność jest jakąś funkcją natury ludzkiej. Prowadzono spór o rozumienie szczęścia, ale nie podważano utożsamienia moralności ze szczęściem. Personałis- 1 I. Kant, Uzasadnienie metafizyki moralności, tłum. M. Wartenberg, Warszawa 1984, s. 71.
90 Ks. Alfred Marek Wierzbicki tyczna interpretacja moralności u Kanta prowadzi do rozróżnienia zagadnień związanych z dziedziną szczęścia oraz zagadnień związanych z dziedziną moralności. Personalizm Kanta stanowi zatem krytykę eudajmonizmu w etyce w świetle odkrycia istotnych cech moralności. Błąd eudajmonizmu wynika z braku wyraźnego odróżnienia dwóch typów imperatywów. Eudajmonizm nie wyodrębnia porządku moralnego z szerszego porządku praktycznego. Trzeba odróżnić imperatyw kategoryczny, nakazujący powinność czynu w sposób bezwzględny, nakazujący działanie ze względu na samo prawo, od imperatywu hipotetycznego, uwarunkowanego wyborem celu, do którego podmiot chce dążyć. Szczęście, a więc ludzkie samospełnienie, oraz ludzka wytwórczość podlegają imperatywom hipotetycznym, takim jak rady, reguły i przepisy, zakładającym poznanie przedmiotu ludzkiego działania. Rozum kieruje wolę ku rozpoznanemu celowi. Arystotelesowska etyka celu wyrasta, zdaniem Kanta, z przeniesienia struktury rozumowania praktycznego na rozumowanie moralne. W przypadku natomiast imperatywu kategorycznego cel nie znajduje się poza rozumem: powinność moralna sama jest faktem rozumu, wiąże się ona dogłębnie z tym, kim człowiek jest jako osoba. To wolność jest źródłem prawa moralnego; nie opiera się ono ani na spekulatywnej, ani na empirycznej naoczności, gdyż jest dla rozumu oczywiste w sposób aprioryczny i dlatego rozum może je nakazywać 2. Personalistyczna zasada imperatywu kategorycznego, nakazująca traktowanie osoby zawsze jako celu i zabraniająca instrumentalnego stosunku do osoby, ma uzasadnienie w autonomii podmiotu ludzkiego, dzięki której ludzki rozum jest jednocześnie wolą prawodawczą, ustanawiającą prawo moralne o charakterze powszechnym, odnoszącym się do każdej osoby. Uniwersalność prawa należy do jego istoty. Kant uważa, że prawo moralne istnieje dlatego, że człowiek myśli uniwersalnie. Sama natura ludzka przejawia oczywiście skłonności egoistyczne, natomiast rozum przekracza naturę - jest on z gruntu rozumem moralnym, dla którego oczywista jest istota prawa 2 I. Kant, Krytyka praktycznego rozumu, tłum. J. Gałecki, Warszawa 1984, s. 54.
Spór o personalizm w etyce 91 jako prawa powszechnego, odnoszącego się do każdej bez wyjątku istoty rozumnej. Doktryna autonomii moralnej pociąga za sobą to, że w centrum problematyki etycznej znajduje się kwestia sumienia. Kant pojmuje je jako sumienie twórcze. Sam rozum w charakterze woli prawodawczej wystarcza, aby sumienie odegrało właściwą sobie rolę strażnika moralnej autonomii osoby. Podkreślanie przez Kanta uniwersalnego charakteru prawa moralnego powoduje, że etyka autonomii ma charakter etyki absolutnej, z drugiej zaś strony przypisanie rozumowi charakteru twórczego, uznanie sumienia za ostateczne źródło powinności moralnej, wręcz za jej kreatora, sprawia, że etyka Kanta może się przeobrazić w swe przeciwieństwo i stać się etyką relatywistyczną. Nie jest to tylko możliwość czysto teoretyczna: dzieje etyki po Kancie faktycznie potwierdzają, że tkwiący w jego myśli etycznej subiektywizm stał się podatnym gruntem dla relatywizmu w etyce egzystencjalistycznej i w etyce sytuacyjnej, a także w różnych nurtach etyki socjologicznej, odwołującej się już nie do pojęcia woli subiektywnej, lecz do konsensusu społecznego. Trzeba postawić pytanie, czy to personalistyczny przełom, którego Kant dokonał w etyce, jest źródłem jej kryzysu. Z tego typu krytyką etyka Kaniowska często spotykała się ze strony tomizmu, który zachowuje zasadnicze elementy eudajmonizmu. Słabością tej krytyki jest to, że nie uwzględnia ona Kantowskiej krytyki naturalizmu i heteronomii w etyce. Etyka tomistyczna sama zatem podpada pod krytykę Kanta. Oczywiście w myśli św. Tomasza występuje pojęcie osoby, mówi on wszak, że osoba jest najdoskonalszym z bytów, ale jeśli chodzi o rozumienie istoty moralności, dokonuje się ono według klucza naturalistycznego, a nie personalistycznego. Perspektywa skłonności naturalnych i szczęścia dominuje nad perspektywą kategorycznej i bezinteresownej powinności moralnej. Personałistyczną nowość etyki Kanta potrafił zauważyć włoski filozof katolicki Antonio Rosmini, którego myśl jest zarówno recepcją, jak i krytyką stanowiska Kanta. Trudno się zgodzić z opinią włoskiego neoidealisty Giovanniego Gentilego, że Rosmini jest włoskim Kantem". Z poglądem Gentilego polemizuje Augusto Del Noce, pokazując, że etyka Rosminiego stanowi realistyczną ko-
92 Ks. Alfred Marek Wierzbicki rektę etyki Kanta, zdolną do przezwyciężenia kryzysu w etyce spowodowanego przez relatywizm. Del Noce uważa Zasady etyki Antonia Rosminiego za najważniejsze dzieło w całej historii etyki, ponieważ zawierają one myśl etyczną respektująca Kantowski personalistyczny przełom w etyce i jednocześnie przezwyciężającą te elementy etyki Kanta, które prowadzą w niej do relatywizmu. Rosmini przyjmuje Kaniowskie odróżnienie imperatywu kategorycznego od imperatywów hipotetycznych. Podobnie jak Kant uważa, że nie należy mieszać etyki z eudajmonologią, ta pierwsza bowiem jest teorią powinności moralnej, a ta druga - teorią szczęścia. Nieumiejętność oddzielenia etyki od eudajmonologii Rosmini zarzuca klasycznej tradycji etycznej, która była przede wszystkim filozofią ludzkiego działania. Myśliciele starożytni nie potrafili wystarczająco rozróżnić tych dwu całkowicie różnych nauk, a wyodrębniając jedną tylko naukę praktyczną, bez świadomości popełnienia błędu połączyli je i pomieszali, mówiąc jednocześnie o rzeczach należących bądź to do jednej, bądź to drugiej nauki, mimo iż występują w ich dziełach liczne miejsca wskazujące na to, że dostrzegali różnicę i przeciwieństwo pomiędzy dobrem godziwym a użytecznym" 3. Rosmini ceni u Kanta ujęcie etyki jako nauki normatywnej, zwłaszcza że w etyce przedkantowskiej moment normatywności został przesłonięty rozważaniami na temat ludzkiego działania i jego celowości. Rosmini jest jednak daleki od ostrego przeciwstawienia deontologizmu i teleologizmu w etyce: uważa, iż obydwa aspekty należy scalić w spójnej, personalistycznej teorii etycznej. Pojęcia normy i celu ludzkiego działania nie wykluczają się, lecz dopełniają. Co więcej, sam Kant mówi przecież o państwie celów", myśląc o istotach, którym przysługuje godność, mają one bowiem cel w samych sobie i stanowią aksjologiczny absolut. Spór Rosminiego z Kantem rozpoczyna się dopiero na etapie próby uzasadnienia imperatywu kategorycznego. Na pytanie, dlaczego istnieje bezwzględna powinność traktowania osoby jako celu w sobie, Kant odpowiada, że immanentna, aprioryczna struktura ludzkiego rozumu ma charakter prawotwórczy. Rosmini jednak zauważa, że 3 A. Rosmini, Zasady etyki, tłum. A. M. Wierzbicki, Lublin 1999, s. 154-155.
Spór o personalizm w etyce 93 tak pojęty rozum nie może być już rozumem ludzkim, i stawia Kantowi zarzut diwinizacji ludzkiego rozumu. Zdaniem Rosminiego kryzys w etyce nowożytnej spowodowany jest współzależnością dwóch błędów. Jeden z nich, który leży u podstaw etyki deskryptywnej, przypisuje prawu moralnemu cechy podmiotu ludzkiego, takie jak różnorodność, przygodność i zmienność. Kant, walcząc z empirycznym, deskryptywnym ujęciem etyki, popełnia błąd przeciwny, bo samemu podmiotowi przypisuje cechy prawa: absolutność, konieczność i niezmienność. Socjologizująca etyka deskryptywna ma wprawdzie charakter etyki obiektywnej, nie formułuje ona jednak żadnych powszechnie ważnych norm ludzkiego postępowania; etyka Kanta ma charakter normatywny, ale normy formułowane jako imperatyw kategoryczny nie mają obiektywnego ugruntowania. Rezultatem Kantowskiego immanentyzmu, według którego sam rozum tworzy prawo, jest - zdaniem Rosminiego - subiektywizm, zakładający, że rozum ludzki ma charakter absolutny. Rosmini uważa, że należy zrewidować Kantowską koncepcję podmiotu moralności, aby ocalić doniosłe etyczne intuicje zawarte w koncepcji imperatywu kategorycznego. Rozum ludzki ma charakter receptywny: jest on zdolny do odczytania prawdy o rzeczywistości transcendentnej i obiektywnej. Rosmini jest przekonany, że etykę nowożytną można wyprowadzić z kryzysu poprzez scalenie w spójnej syntezie elementów doświadczenia, które zostały odizolowane od siebie i zabsolutyzowane czy to w empiryzmie, czy to w idealizmie. W budowaniu teorii etycznej należy pełniej uwzględnić relację między podmiotem moralności a prawem moralnym, będącym przedmiotem i racją powinności moralnej. Etykę należy uprawiać przez analizę doświadczenia moralnego, poszukując jego metafizycznego fundamentu. Podobnie jak Kant Rosmini uważa, że moralność jest zakotwiczona w osobowym sposobie bytowania człowieka. O godności osoby nie stanowi jednak utożsamienie rozumu i woli, bo najbardziej pierwotna godność podmiotu rozumnego polega na kontemplacji prawdy" 4. W idealizmie prawdę się konstytuuje, natomiast realizm mówi o trudzie odczytywania prawdy. O człowieku wolno powiedzieć nie tylko to, że błądzi (errare 4 Tamże, s. 140.
94 Ks. Alfred Marek Wierzbicki humanuni est), lecz także to, że jest on zdolny do poznania prawd koniecznych, które mają status empiryczny, a nie aprioryczny (homo capax veri). Stara metafora prawdy jako światła zdaje się odsłaniać związek transcendencji osoby z jej aktami poznania prawdy. Rosmini bardzo chętnie posługuje się metaforą światła, mówiąc o świetle rozumu (// lume delia ragione). Światło prawdy jest światłem samego bytu. Stąd najbardziej podstawowe zasady etyki to byt i prawda. Etyka naturalistyczna, niezależnie od rozumienia natury ludzkiej, poprzestaje na eksponowaniu pojęcia bytu, w którym tkwią określone elementy natury. Rosmini przyznaje, że pojęcie bytu ma charakter etycznie relewantny dopiero przez swój związek z pojęciem prawdy. Powinność moralna jest powinnością uznania porządku bytu zgodnie z poznaną prawdą. Poznanie prawdy jest aktem rozumu, natomiast jej uznanie jest aktem woli. Podmiot pozostaje wolny w stosunku do swej wiedzy: może ją uznać i może się jej sprzeniewierzyć. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z dobrą wolą, a w drugim ze złą wolą. Dobroć i złość moralna wiążą się zatem z pierwszym wolnym skierowaniem refleksji; jest to dokładnie ten moment kształtowania się ludzkiego czynu, w którym rodzi się moralność" 5. Rosmini zachowuje pojęcie autonomii podmiotu osobowego jako podstawy moralności ludzkich aktów, przy czym uważa, że autonomia polega nie, jak u Kanta, na stanowieniu treści prawa moralnego przez wolę, lecz na uznaniu przez nią prawa jako prawdy, którą podmiot sam stwierdza w swych aktach poznawczych. Moralność polega na tym, że człowiek żyje prawdą, wprowadzają w swe czyny. Dlatego Rosmini oprócz kategorii bytu realnego i bytu idealnego wymienia również kategorię bytu moralnego, będącego syntezą bytu realnego, charakteryzującego się obiektywnością egzystowania w sobie, i bytu idealnego, który ma charakter umysłowy, bo egzystuje w ludzkim umyśle. Dlaczego prawda zobowiązuje? Rosmini wskazuje na godność istoty rozumnej: Czyny moralnie dobre swą godność zawdzięczają z jednej strony temu faktowi, że są one czynami spełnianymi przez 5 Tamże, s. 192-193.
Spór o personalizm w etyce 95 istotę rozumną, a z drugiej strony temu faktowi, że ich ostatecznym celem jest afirmacja istoty rozumnej" 6. Przekreślając i odrzucając poznaną prawdę własnym aktem wyboru, podmiot godzi w swą racjonalność, czyni z siebie istotę rozdwojoną, bo występuje w nim jednocześnie jakieś ja" i nie-ja", co prowadzi do wewnętrznej walki. Jako walkę z samym sobą Rosmini przedstawia próbę zaprzeczenia tym stanom rzeczy, które podmiot już poznał jako oczywiste: To ja jestem sprawcą zła we mnie, ponieważ za sprawą swej woli staję się autorem sprzeczności i rozbicia w sobie samym przez to, że brakiem uznania zaprzeczam temu, co sam poznałem. Bycie dobrowolnym sprawcą zła w istocie rozumnej jest właśnie tym, co czyni człowieka moralnie złym" 7. Podmiot ludzki konstytuuje się moralnie dzięki poznawczemu zderzeniu się w swej świadomości z realnym światem. Moralność jest odpowiedzią osobowego podmiotu na aksjologiczną strukturę rzeczywistości. Nie jest ona pierwszą konstytucją bytu, ale jego konstytucją wtórną, dokonującą się w podmiocie i przemieniającą sam podmiot. Etyka i metafizyka są dla Rosminiego dwiema odrębnymi dziedzinami filozofii, ale to nie znaczy, że można je uprawiać w całkowitej separacji. Uważa on, podobnie jak współcześnie Robert Spaemann i Tadeusz Styczeń, że etyka i metafizyka konstytuują się niejako w tym samym akcie poznawczego i wolitywnego zderzenia osoby z bytem; trzeba nawet powiedzieć ściślej, że chodzi o zderzenie się z bytem w samym sobie. Pisze Spaemann: Bytu nie można definiować przez odniesienie do człowieka, czyli relację do subiektywności, właśnie dlatego, że paradygmatem bytu jest byt ludzki. Nie istnieje etyka bez metafizyki. Ale równocześnie tak jak etyka nie poprzedza ontologii, podobnie ontologia nie poprzedza etyki. Ontologia i etyka konstytuują się uno actu w intuicji bytu jako bytu samoistnego - bytu własnego i bytu innych" 8. 6 7 8 Tamże, s. 169. Tamże, s. 207. R. Spaemann, Szczęście a życzliwość. Esej o etyce, tłum. J. Merecki, Lublin 1997.
96 Ks. Alfred Marek Wierzbicki Controversia intorno al personalismo etico - Immanuel Kant e Antonio Rosmini Riassunto Antonio Rosmini intravvedeva e approvava la novità personalista dell'etica kantiana. Nonostante ciö, è difficile accettare l'opinione di Giovanni Gentile su Rosmini come il Kant italiano". In polémica con Gentile, Augusto Del Noce dimostra come l'etica di Rosmini sia una correzione realista dell'etica kantiana e una premessa possibile per il superamento della crisi in cui l'etica è stata messa dal relativisme II Roveretano accoglie la distinzione kantiana fra l'imperativo categórico e quello ipotetico, pariendo dalla convizione che non si debba mescolare l'etica (la teoria del dovere) con l'eudemonologia (la teoria della felicita). Rosmini approva il concetto kantiano di etica come una scienza normativa, tanto più che prima di Kant la dimensione dell'etica è stata offuscata dalle considerazioni di tipo teleologico. Ma Rosmini, lontano dal supporre una scissione fra deontologismo e teleologismo, riteneva che i due aspetti andassero uniti in una coerente visione personalista dell'etica. La polémica di Rosmini con Kant comincia solo sul piano della fondazione dell'imperativo categórico. Kant credeva che questo scaturisse dalla struttura stessa della ragione umana, la quale si rivela una législatrice morale autónoma. Su questo punto Rosmini risponde che la ragione umana, cosí concepita, cessa d'essere umana e diviene proprio divina. L'immanentismo kantiano, afferma Rosmini, conduce al soggettivismo e all'assolutismo della ragione umana. II Roveretano è convinto che si puö porre fine alia crisi dell'etica moderna, integrando in una sintesi gli elementi della esperienza umana che sono stati distaccati fra di loro dalpempirismo e dah'idealismo. Una sana teoria etica, dice Rosmini, dovrebbe tener conto delie relazioni fra il soggetto morale, che è l'uomo, e l'universale legge morale. L'etica la si deve sviluppare analizzando l'esperienza morale umana e investigandone la radice metafísica, perché la morale stessa è radicata nella struttura dell'uomo come persona. Questo diviene possibile perché l'uomo non solo puö sbagliarsi (errare humanuni est), ma anche è naturalmente aperto alle verità universali e necessarie (homo capax veri). Trad, di Paweł Borkowski