Wahadlarstwo zamiast Radiestezji Kurs Wahadlarstwa

Transkrypt

1 Tomasz Sitkowski Wahadlarstwo zamiast Radiestezji Kurs Wahadlarstwa Warszawa, lipiec 2015

2 Copyright by Tomasz Sitkowski, 2015 Wszelkie prawa zastrzeżone Wydanie II, poprawione Żadna część tej pracy nie może być powielana i rozpowszechniana w jakiejkolwiek formie i w jakikolwiek sposób, bez pisemnej zgody autora Adres do korespondencji: tsitkowski@wp.pl

3 3. Spis treści : strona 1. Wstęp. Wahadlarstwo zamiast Radiestezji Kurs wahadlarstwa Przyczyna i rodzaje ruchu wahadła Opis wahadła Sposób trzymania wahadła Rodzaje ruchu wahadła Technika posługiwania się wahadłem Metodyka pracy z wyrzutem wahadła Omówienie teorii ruchu wahadła Hipoteza kierunku obrotów wahadła w 46. prawo lub w lewo 3.2. Rola opracowanej hipotezy wahadlarstwa Ilościowe oznaczenia w wahadlarstwie Ilościowa ocena stopnia oddziaływania 52. anomalii geomagnetycznych na organizm człowieka 4.2. Ilościowe oznaczenia przy poszukiwaniu 63. wody 5. Zakończenie Wnioski Spis literatury 72.

4 4. 1. Wstęp. Wahadlarstwo zamiast Radiestezji Praktyka posługiwania się różdżką i wahadłem, znana od niepamiętnych czasów, nazywana jest dzisiaj Radiestezją. Powszechnie uważa się zatem, że Radiestezja znana jest od tysiącleci, to jest od starożytnego Egiptu i Chin. W tym miejscu należy jednak rozczarować czytelników, którzy uzyskali taką wiedzę z innych podręczników Radiestezji lub na kursach tego przedmiotu. To prawda, że posługiwanie się różdżką i wahadłem znane jest od wieków, ale nie prawdą jest, że była to Radiestezja. Pojęcie Radiestezji powstało dopiero w latach dwudziestych XX wieku. Radiestezja to specjalnie ułożona przez francuskich różdżkarzy hipoteza zjawiska i metodyka posługiwania się przyrządami. Radiestezja przyjmuje założenie o istnieniu specjalnego rodzaju promieniowania, które przyczynia się do powstania ruchu przyrządów oraz proponuje posługiwanie się metodyką działania mentalnego. Przedtem nikt o takiej metodzie nie słyszał. Zjawisko różdżkarstwa i wahadlarstwa w okresie poprzedzającym powstanie hipotezy radiestezji, nazywało się Rabdomancją, co oznaczało wróżenie z ruchów różdżki lub wahadła, a zatem nie miało nic wspólnego z hipotezą radiestezyjną. Tak więc twierdzenie, że Radiestezja znana jest od wieków nie jest prawdą. Można się spytać, a jakie znaczenie ma to wyjaśnienie. Otóż ma i to duże. Wyjaśnienie zjawiska poruszania się różdżki i wahadła zależało zawsze od stanu wiedzy w danym okresie, w którym dokonywano tego wyjaśnienia. Jak wspomniano, pojęcie Radiestezji oznacza odczuwanie specjalnego promieniowania.

5 To specjalne promieniowanie radiestezyjne ma być odbierane nieświadomie przez człowieka (radiestetę) i objawia się w postaci ruchów różdżki i wahadła. Powstanie pojęcia Radiestezji było próbą objaśnienia przez francuskich różdżkarzy teorii ruchów przyrządów, próbą, w której można odnaleźć ślady i sugestie współczesnych ówcześnie odkryć naukowych. Musimy uzmysłowić sobie fakt, że powstanie tego pojęcia nastąpiło w okresie takich odkryć naukowych jak na przykład: promieniotwórczość, promieniowanie elektromagnetyczne, fale elektromagnetyczne oraz promieniowanie kosmiczne. Autorzy pojęcia Radiestezja, wymyślili hipotezę istnienia specjalnego promieniowania radiestezyjnego prawdopodobnie w całkiem dobrej wierze i z nadzieją, że nauka już w krótce odkryje nieznane promieniowanie radiestezyjne tak samo, jak odkryła inne rodzaje promieniowania. Dlatego na utworzenie pojęcia Radiestezja można spoglądać jako na próbę postępowego w tym czasie wyjaśnienia zjawiska. Jeśli zatem z zaufaniem spojrzeć na powstanie hipotezy zjawiska radiestezji, to można by dojść do wniosku, że zmierzano w dobrym kierunku, zgodnie z ówczesnymi trendami postępu naukowego. Wydaje się jednak, że hipoteza zjawiska Radiestezji była nadmiernie, na zapas optymistyczna. Wiara w Radiestezję utrzymuje się do dziś na pewien kredyt zaufania, jednak ten kredyt zaufania jest już dość długi, bo wynosi około 90 lat. Trzeba uczciwie powiedzieć, że nikt do tej pory nie zdołał udowodnić obiektywnego istnienia promieniowania radiestezyjnego. 5.

6 Ten brak dowodu na istnienie promieniowania radiestezyjnego sprawił, że zjawisko Radiestezji doczekało się bardzo zajadłej krytyki i wyśmiewania się, z racji tez, którymi do tej pory uparcie się posługuje. Głównym atakiem racjonalistów odmawiającym Radiestezji zupełnej racji bytu, są pojęcia promieniowania radiestezyjnego oraz żył wodnych. Krytykanci uważają, że te pojęcia są sprzeczne z obecnym stanem wiedzy. Jednak radiesteci ciągle i uparcie trwają okopani na swoich pozycjach w zakresie istnienia promieniowania radiestezyjnego oraz żył wodnych. Jak by się nie patrzyć na ten temat, czy promieniowanie radiestezyjne oraz żyły wodne rzeczywiście istnieją, czy też nie, to niezależnie od wyznawanej teorii i hipotezy, nie przeszkadza to istnieniu zjawiska różdżkarstwa i wahadlarstwa. Żaden racjonalista nie może zaprzeczyć jego istnieniu. Skoro jednak w dzisiejszych czasach teoria Radiestezji staje się wątpliwa ze względu na powyższe zarzuty, to może nie należy na siłę przy niej obstawać za wszelką cenę. Może zamiast pojęcia Radiestezja należy wrócić do starej nazwy różdżkarstwo i wahadlarstwo i w ten sposób ominąć falę krytyki Radiestezji. Może należy zacząć zupełnie od nowa, a więc przyznać, że za ruchy różdżki i wahadła mogą odpowiadać oddziaływania, które nie zostały jeszcze dotąd odkryte. Tak więc zaczynając zupełnie od nowa należy zastosować synonimy używanych dotychczas pojęć. Zamiast promieniowania radiestezyjnego można z powodzeniem używać słowa oddziaływanie, a zamiast żył wodnych słowa pasma zadrażnień. 6.

7 7. Taka zmiana nie powinna przynieść żadnej ujmy ludziom posługującym się różdżką lub wahadłem, a otworzy nową drogę do bezkrytycznego posługiwania się tymi przyrządami. W celu wyjaśnienia zjawiska posługiwania się różdżką i wahadłem należałoby zacząć od nowa szukania nie poznanych dotąd jeszcze związków przyczynowo skutkowych między ruchem przyrządów, a oddziaływaniem otoczenia na człowieka. Odkrycie takich nowych zależności wyjaśniłoby dlaczego różdżka i wahadło porusza się w rękach uwrażliwionych osób. Z powyższego wynika, że skoro ludzie posługiwali się wahadłem na długo przed powstaniem pojęcia Radiestezji i utworzeniem przez nią swoich specyficznych teoretycznych założeń, to może, do pracy z wahadłem wcale nie jest potrzebna żadna hipoteza radiestezyjna. Być może zatem, możemy z powodzeniem obejść się bez Radiestezji, jej teorii oraz metodyki badań. Biorąc pod uwagę powyższe wątpliwości, chcę przedstawić czytelnikowi zupełnie nowy kurs posługiwania się wahadłem. Kurs ten będzie odmienny od typowych kursów Radiestezji, przeprowadzony będzie bez używania takich pojęć, jak: promieniowanie radiestezyjne, żyły wodne oraz bez stosowania metody mentalnej lub przy jej maksymalnym ograniczeniu do niezbędnego minimum.

8 8. 2. Kurs wahadlarstwa 2.1. Przyczyna i rodzaje ruchu wahadła W obecnym kursie analizować będziemy zjawisko wahadlarstwa w jego pierwotnej wersji, a więc poruszania się wahadła nad danym terenem, w celu identyfikacji miejsc geopatycznych oraz określania ich wpływu na organizm człowieka. Jest to podstawowe zadanie wahadlarstwa, mające na celu wybrania najlepszego miejsca dla samopoczucia i zdrowia człowieka, w którym jego organizm nie będzie dodatkowo i nadmiernie pobudzany różnymi, naturalnymi czynnikami z otoczenia. Powszechnie uważa się, że przyczyną poruszania się wahadła są tzw. oddziaływania geopatyczne, które powodowane są różnego rodzaju anomaliami geologicznymi. Obecność w tych miejscach powoduje dodatkowe pobudzenie i podrażnienie organizmu człowieka, które doprowadza do pobudzenia sytemu nerwowego i tkanki mięśniowej, a w następstwie również do spowodowania ruchu wahadła, w rękach osoby trzymającej wahadło. Ruch wahadła jest zatem świadectwem znalezienia się człowieka w takim niekorzystnym miejscu, powodującym podrażnienie organizmu. Takich miejsc powinniśmy unikać i wybierać miejsca, w których organizm nie zostaje w ten sposób pobudzany. Tak więc ruch wahadła nie powstaje we wszystkich dowolnych miejscach, a w sytuacji, kiedy człowiek znajduje się nad terenem geopatycznym.

9 9. Możemy zatem stwierdzić, że w miejscu, w którym nie występuje ruch wahadła mamy do czynienia z terenem nazywanym obojętnym lub naturalnym, nad którym organizm człowieka nie doznaje tego specyficznego pobudzenia, które powoduje ruch wahadła. Natomiast miejsce, nad którym powstaje ruch wahadła, nazywamy miejscem zadrażnień lub pasmem zadrażnień. Zwykle miejsca tego rodzaju oddziaływania mają charakter pasmowy, dlatego możemy nazywać je pasmami zadrażnień. Terminu tego możemy z powodzeniem używać w zastępstwie pojęcia stosowanego w radiestezji, tzw. żył wodnych, w celu ominięcia kontrowersji związanych z istnieniem żył wodnych (lub cieków wodnych ). W dalszym ciągu, należy wyjaśnić, że wahadełko samo się nie porusza, ani tym bardziej niczego samemu nie bada, ani nie określa. Wahadło porusza się dzięki pobudzeniu organizmu człowieka przez pewien rodzaj oddziaływania otoczenia. Tak więc organizm człowieka należy uznać za przyrząd pomiarowy, a wahadło w ręku człowieka jako wskazówkę przyrządu pomiarowego. Uważna obserwacja ruchu wahadła i jego analiza przynosi w następstwie wnioski na temat miejsca występowania i oceny terenu geopatycznego i pasm zadrażnień Opis wahadła Wahadło to ciężarek zawieszony na nitce, sznurku lub łańcuszku. Proste wahadło możemy zrobić sobie bardzo szybko samemu, np. z obrączki, kasztana, bezpiecznika prądowego, zawieszonych na nitce lub sznurku. W przypadku wahadła, które kupujemy w specjalistycznym sklepie, może ono być zrobione przeważnie z drewna lub metalu. Popularne wahadła często wykonane są z mosiądzu.

10 10. Innym, spotykanym nieraz materiałem może być np. srebro, złoto, kryształ górski, bursztyn, itp. Masa ciężarka wahadła może zawierać się w granicach od około 10 g do 50 g. Bywają jednak też wahadła o większym ciężarze, powyżej 100 g. Dla osób początkujących, o jeszcze nie rozwiniętej dostatecznie wrażliwości, lepsze będzie wahadło o mniejszej masie w granicach g. Cięższe wahadła mogą używać osoby bardziej doświadczone i o dużej wrażliwości na odbiór oddziaływań z otoczenia. Cięższe wahadła można też używać podczas pracy w terenie, aby uzyskać większą niezależność od warunków pogodowych, np. podmuchów wiatru. Kształt wahadła bywa różny. Spotykamy przeważnie kształty: kulisty, w formie pionu murarskiego, wydłużony w formie łezki. Nie mniej spotykane są również różne wymyślne kształty wahadeł. Wahadła można też podzielić w zależności od funkcji jakie mają spełniać. Możemy rozróżnić proste wahadła oraz wahadła specjalistyczne, takie jak np. wahadła egipskie, wahadło uniwersalne, wahadła lecznicze. Nas obchodzić będą proste wahadła, wystarczające do rozpoznawania stref geopatycznych Sposób trzymana wahadła Wahadło ujmujemy za sznurek dwoma palcami, między kciukiem i palcem wskazującym. Ciężarek zwisa swobodnie w dół, dłoń zamknięta, usytuowana grzbietem do góry, a sznurek schowany jest w zamkniętej dłoni. Najważniejszą sprawą jest dobranie właściwej długości zawieszenia ciężarka od punktu uchwytu sznurka palcami.

11 12. Rysunek 1. Różne rodzaje, wielkości, kształty prostych wahadeł. Wahadła zrobione z: aluminium, drewna, kryształu górskiego, mosiądzu

12 13. Rysunek 2. Przykład krótkiego trzymania wahadła Rysunek 3. Przykład długiego trzymania wahadła (5).

13 14. Długość ta będzie oddziaływać na szybkość reakcji wahadła, to jest szybkość uzyskiwania wyraźnych i zdecydowanych jego ruchów. Im krótsze zawieszenie, tym reakcja wahadła jest szybsza, im większa długość zawieszenia trzeba dłuższego czasu do uzyskania właściwych ruchów wahadła. Przeważnie większość wahadlarzy stosuje krótką długość wahadła w granicach kilku centymetrów, np cm. Możemy rozróżnić też specjalną technikę posługiwania się tzw. długim wahadłem, o długości zawieszenia około 100 cm ( 3 ). Taka technika może jednak służyć do specjalnych doświadczeń niektórym wahadlarzom. W celu określenia właściwej dla siebie długości trzymania wahadła musimy wykonać kilka prób. Ujmujemy wahadło w kilku miejscach sznurka, po kolei od kilku centymetrów, a następnie stopniowo powiększamy długość zawieszenia do kilkunastu centymetrów. Za każdym razem dokonujemy lekkiego, wymuszonego wyrzucenia wahadła do przodu. Obserwujemy jak szybko wahadło uzyskuje regularne ruchy oscylacyjne lub przechodzące w ruchy kołowe. Staramy się wyczuć, w którym miejscu ruchy te są dla nas najbardziej odpowiednie. Wybrane miejsce uchwytu wahadła zaznaczamy na sznurku. Będzie to nasza długość robocza wahadła. Wraz ze zdobywaniem praktyki w posługiwaniu się wahadłem możemy dokonać ewentualnej korekty roboczego miejsca uchwytu wahadła Rodzaje ruchów wahadła Typowe zachowanie wahadła to: bezruch, ruchy oscylacyjne po linii prostej, ruchy kołowe w prawo lub w lewo oraz ewentualnie ruchy w kształcie elipsy.

14 Technika posługiwania się wahadłem Będziemy uczyć się techniki pracy z wyrzutem wahadła. Technika ta polega na tym, że osoba trzyma przed sobą wahadło uchwycone w prawą rękę i dokonuje wymuszonego wyrzutu wahadła przed siebie. W ten sposób uzyskujemy ruch oscylacyjny wahadła prostopadły do siebie, lub inaczej mówiąc, do płaszczyzny czołowej. Ręka jest naturalnie zgięta w łokciu, przedramię jest równoległe do gruntu. Oscylacyjne ruchy wahadła prostopadłe do wahadlarza są przyjmowane jako równoznaczne z bezruchem wahadła. Czyli, w tym miejscu wahadło pozostawałoby w bezruchu, gdyby nie nadawać mu celowo wymuszonego ruchu oscylacyjnego. W takiej sytuacji, każdy ruch wahadła odbiegający od prostopadłych oscylacji, uznawany jest za ruch powstały pod wpływem oddziaływania geopatycznego pasm zadrażnień. Inaczej określając, oscylacyjny ruch wahadła oznacza, że na wahadłującą osobę nie działają w danym miejscu żadne oddziaływania geopatyczne, powodujące powstanie ruchu wahadła. W przypadku powstania ruchu wahadła odbiegającego od oscylacji prostopadłych do płaszczyzny czołowej, uznajemy, że wahadlarz znalazł się w miejscu zadrażnień, w którym oddziałują na niego czynniki geopatyczne, które powodują powstanie ruchu wahadła. W tym miejscu należy dokonać pewnego uzupełnienia wiadomości na temat oscylacyjnego ruchu prostopadłego do wahadlarza. Tego rodzaju ruch wahadła może powstawać w dwóch przypadkach.

15 16. W miejscu obojętnym oraz w drugim przypadku, przy ustawieniu osoby na paśmie zadrażnień twarzą zwróconą zgodnie z kierunkiem osi pasma. Dzieje się to dlatego, że również przy tym ustawieniu, osoba wahadłującą nie wyczuwa żadnych czynników powodujących powstanie ruchu wahadła. Tą sytuację pokazano na rysunku 6. Taka sytuacja znalazła odzwierciedlenie w zaleceniach radiestezyjnych, przy szukaniu pasm zadrażnień na danym terenie. Zaleca się wtedy, aby osoba wahadłująca przeszła dany teren dwa razy w prostopadłych do siebie kierunkach. W ten sposób możemy uniknąć sytuacji, w której wahadlarz idzie niechcący wzdłuż pasma zadrażnień zgodnie z jego osią i nie będzie mógł odkryć obecności tego pasma. W podsumowaniu metodyki pracy z wyrzutem wahadła, można określić: 1. Oscylacyjny ruch wahadła prostopadły do osoby wahadłującej, oznacza, że osoba ta znajduje się na terenie obojętnym lub na pasmie zadrażnień zwrócona twarzą w kierunku osi pasma. W tych dwóch przypadkach na wahadlarza albo nie działają żadne geopatyczne oddziaływania otoczenia, albo nie wyczuwa on ich oddziaływania. 2. Każde odchylenie ruchu wahadła od kierunku prostopadłego do płaszczyzny czołowej wahadlarza, świadczy o tym, że osoba ta znalazła się na terenie zadrażnień, nad którym znajdują się oddziaływania otoczenia powodujące powstanie ruchu wahadła. Na tych dwóch sytuacjach polega cała metodyka identyfikacji miejsca zadrażnień i pasm zadrażnień.

16 Metodyka pracy z wyrzutem wahadła. Stajemy w terenie z wahadłem w dłoni i wyrzucamy lekko wahadło do przodu przed siebie. Uzyskujemy w ten sposób ruch oscylacyjny wahadła w płaszczyźnie do nas prostopadłej, jak na rysunku nr 4. Każdy kolejny ruch wahadła wspomagamy delikatnym wyrzutem do przodu przed siebie. Rysunek 4. Oscylacyjny ruch wahadła Powoli idziemy do przodu. Staramy się zachować jak najbardziej zrelaksowany stan fizyczny i psychiczny. Określamy cel naszego postępowania, a mianowicie, że będziemy dążyć do wykrycia pasm zadrażnień. Niczego sobie z góry nie sugerujemy, nic nie kombinujemy, nie uprzedzamy się z góry na temat kierunku ruchów wahadła, nie zawieramy żadnych umów mentalnych z nikim, czy z niczym (jak zaleca radiestezja mentalna). Podczas prób możemy wykryć kołowe ruchy wahadła, zarówno w prawo jak i w lewo. Nie sugerujmy się na razie kierunkiem ruchu wahadła, bo jest to nam do niczego nie potrzebne oraz zupełnie obojętne, w którym kierunku obracać się będzie wahadło. Nie zadajemy sobie ani wahadełku żadnych pytań, jak to polecają zasady radiestezji mentalnej.

17 18. Staramy się jak najbardziej skupić na wyczuciu naturalnej zmiany kierunku wahadła, z oscylacyjnego prostopadłego do nas, na ruchy odbiegające od ruchu oscylacyjnego. W przypadku, kiedy wyrzucone do przodu wahadło uzyska od razu zmianę ruchu na kołowy, obojętnie w prawo, czy w lewo, oznacza to, że na pewno stoimy na paśmie zadrażnień. Rysunek 5. Ruch wahadła w prawo W przypadku, kiedy wahadło uzyska ruch oscylacyjny do przodu, prostopadły do wahadłującego, oznacza to, że znajdujemy się na terenie obojętnym lub na paśmie zadrażnień zwróceni twarzą w kierunku osi pasma, jak na rysunku 6. Rysunek 6.

18 19. Aby wykluczyć jedną z tych możliwości, musimy stojąc w danym miejscu okręcić się dookoła swojej osi i stanąć np. w pozycji, pod pewnym kątem do pierwotnego ustawienia. Jeśli i przy tym ustawieniu wahadło zachowa ruch oscylacyjny prostopadły do płaszczyzny czołowej, to na pewno stoimy na terenie obojętnym, pozbawionym oddziaływań geopatycznych. Natomiast, kiedy przy nowym ustawieniu wahadło uzyska ruch kołowy, to na pewno znajdujemy się wtedy na pasmie zadrażnień. A 1 B 1 A 2 B 2 Rysunek 7. Ustawienie A1 i A2 świadczy o tym, że przy obrocie wahadlarza ruch oscylacyjny wahadła nie zmienił się. Oznacza to, że stoimy na pewno na terenie obojętnym, neutralnym. Ustawienie B1 i B2 - Świadczy o tym, że przy obrocie wahadlarza ruch oscylacyjny wahadła zmienił się na obrotowy. Oznacza to, że stoimy na pewno na terenie zadrażnień.

19 20. Opis ruchu wahadła przy ruchu wahadlarza w danym terenie: Wahadlarz idzie po terenie obojętnym (neutralnym), ruchy wahadła są oscylacyjne do wahadlarza, w momencie kiedy najdzie na strefę pasma zadrażnień, ruch wahadła zmienia się na kołowy. Po wyjściu ze strefy pasma zadrażnień i wejściu z powrotem na teren obojętny, ruch wahadła z kołowego powraca do oscylacyjnego, prostopadłego do wahadlarza. Rysunek 8. Zmiana ruchów wahadła przy przekraczaniu przez wahadlarza strefy neutralnej i pasma zadrażnień

20 21. Jeśli stoimy na paśmie zadrażnień i dokonamy obrotu wokół swojej osi, zgodnie z kierunkiem obrotów wahadła, to dojdziemy do pozycji, w której znajdziemy się twarzą zwróceni w kierunku osi pasma. Wtedy ruch kołowy wahadła wygaśnie i zmieni się na oscylacyjny, prostopadły do płaszczyzny czołowej. Jest to sytuacja, w której wahadlarz nie odczuwa żadnych oddziaływań ze strony pasma zadrażnień, dlatego też wahadło wykazuje ruch oscylacyjny, uznawany za formę bezruchu. Wyznaczanie granic pasma zadrażnień: Oznaczenia granic pasma zadrażnień możemy dokonać w prosty sposób. Stojąc na paśmie zadrażnień zwróceni w kierunku osi pasma, przy ruchu oscylacyjnym, poruszamy się w bok w lewą i prawą stronę. Kiedy przekroczymy granice pasma zadrażnień z terenem obojętnym, oscylacyjny ruch wahadła prostopadły do nas, zmienia się na oscylacyjny ruch zgodny z kierunkiem wejścia na pasmo. W ten prosty sposób możemy wykryć pasmo zadrażnień i określić jego granice. Strefa Pasmo zadrażnień Strefa neutralna neutralna Rysunek 9. Wyznaczanie granic pasma zadrażnień

21 22. Opisana metodyka identyfikacji pasm zadrażnień i określania ich granic, wymaga oczywiście dużej cierpliwości od osób zupełnie początkujących, wymaga wykonania wielu prób, do momentu, kiedy nie osiągniemy dostatecznej czułości i praktyki działania. Tak więc jeżeli chcemy spróbować swoich sił i możliwości w dziedzinie pracy z wahadłem, musimy wiele ćwiczyć, aż w końcu zaczną pojawiać się pierwsze udane próby. Pierwsze udane próby wymagają jednak dalszych ćwiczeń, aż do osiągnięciu pewności opanowania stosowanej metodyki pracy wahadłem. Kiedy dostatecznie opanujemy te pierwsze i podstawowe działania, możemy przystąpić do dalszych, bardziej trudnych prób i badań. W czasie pracy z wahadłem, będziemy doświadczać sytuacji, w których wahadło będzie uzyskiwać ruchy kołowe o zwrocie zarówno w prawo, jak też i w lewo. Kiedy zidentyfikujemy pasmo zadrażnień i jego granice, spróbujmy przejść przez to pasmo z jednej strony na drugą. Przypuśćmy, że uzyskamy wtedy ruch kołowy wahadła ze zwrotem w prawo. Następnie spróbujmy przejść przez to samo pasmo, ale z drugiej, odwrotnej strony. Powinniśmy zauważyć wtedy coś zupełnie nieoczekiwanego, a mianowicie uzyskanie ruchu kołowego wahadła, ale o odwrotnym kierunku, to znaczy w lewo. Taki przypadek pokazany jest na rysunku nr 10 A i 10 B. Możemy tą nową sytuację przećwiczyć i sprawdzić wielokrotnie, czy rzeczywiście u nas zachodzi taki przypadek identyfikacji ruchu wahadła.

22 23. A. B. Rysunek 10. Zmiana kierunku ruchu wahadła w zależności od strony wejścia wahadlarza na to samo pasmo zadrażnień. A wejście od lewej strony, B wejście od prawej strony.

23 24. Spróbujmy przećwiczyć jeszcze inną sytuację, występującą przy nietypowym, ćwiczebnym przypadku poruszania się po paśmie zadrażnień. Przypuśćmy, że idziemy po paśmie zadrażnień do przodu i uzyskujemy kołowy ruch wahadła w prawo. Następnie cofamy się po tej samej drodze plecami do tyłu. Powinniśmy doświadczyć zmiany kierunku ruchu wahadła z prawego na lewy. Sytuacja ta przedstawiona jest na rysunku nr 11. Rysunek 11. Zmiana kierunku ruchu wahadła w zależności od kierunku chodu wahadlarza na pasmie zadrażnień. a) Ruch do przodu b) Ruch wsteczny plecami do tyłu

24 25. Podstawowy wniosek : Zwrot wahadła w prawo lub w lewo przy kołowym ruchu wahadła nad pasmem zadrażnień zależy wyłącznie : a) od strony wejścia wahadlarza na pasmo zadrażnień, b) od kierunku poruszania się po pasmie zadrażnień. Fakt ten ma bardzo duże znaczenie, ponieważ świadczy o tym, że naturalne ruchy wahadła nie powstają w wyniku jakiejś tam sugestii psychicznej lub umowy mentalnej, a pod wpływem oddziaływania otoczenia na osobę posługującą się wahadłem. Jest to zupełnie inny przypadek posługiwania się wahadłem niż przy metodyce radiestezji mentalnej. W metodzie mentalnej, ruchy wahadła i ich kierunek zależy od sztucznie zawieranej umowy mentalnej, a nie od naturalnego oddziaływania otoczenia na wahadlarza. W radiestezji mentalnej przypisujemy kierunkowi obrotów wahadła dodatkowe znaczenie. Kierunek obrotów w prawo oznacza zwykle: tak, dobry, prawidłowo, zdrowy. Kierunek obrotów w lewo oznacza: nie, źle, nieprawidłowo, niezdrowy. Nasza metodyka pracy z wyrzutem wahadła nie ma nic wspólnego z radiestezją mentalną. Ruchy wahadła w prawo czy w lewo nie mają nic wspólnego z założeniami tej radiestezji i umowami mentalnymi. Tak więc naturalny obrót wahadła w prawo, wcale nie oznacza: tak, dobrze, zdrowo, a ruch wahadła w lewo, wcale nie oznacza: nie, źle, niezdrowo. Musimy też nauczyć się rozpoznawania pojedynczych pasm zadrażnień oraz skrzyżowania kilku pasm zadrażnień.

25 26. Tak więc, jeśli znajdujemy się w strefie zadrażnień, musimy sprawdzić, czy stoimy na pojedynczym pasmie, czy na skrzyżowaniu pasm. Sprawdzenie zaczynamy od ustawienia się na paśmie zadrażnień zgodnie z kierunkiem osi pasma oraz przy ruchu oscylacyjnym wahadła. Od tej pozycji zaczynamy obrót wokół swojej osi np. w prawo. Wahadło będzie wykonywać ruchy kołowe w lewo, ze zwrotem w kierunku miejsca, w którym występował ruch oscylacyjny. Jeżeli znajdujemy się na pojedynczym pasmie zadrażnień, to przy obrocie wokół własnej osi, wahadło w połowie obrotu zmieni kierunek swoich obrotów na przeciwny, a po dokonaniu pełnego obrotu wahadlarza stajemy w pozycji początkowej i uzyskamy ponowną zmianę ruchu obrotowego wahadła na oscylacyjny. Patrz rysunek 12. Rysunek 12. Kierunek ruchów wahadła podczas obrotu wahadlarza nad pojedynczym pasmem zadrażnień

26 27. Taki przypadek obrotów wahadła nad pojedynczym pasmem zadrażnień świadczy o tym, że wahadlarz niezależnie od strony, z której wejdzie na pasmo zadrażnień, przy obrocie zgodnie z kierunkiem ruchu wahadła, zwraca się zawsze tylko w jedną i tą samą stronę pasma zadrażnień, to jest tą, w której osiąga ruch oscylacyjny do płaszczyzny czołowej. Jeżeli znajdujemy się na skrzyżowaniu pasm, to podczas obrotu wokół swojej osi uzyskamy nie jedną, a kilkukrotną zamianę ruchu obrotowego na oscylacyjny. Ile razy ruch obrotowy zamieni się na oscylacyjny, oznacza to, że tyle mamy pasm zadrażnień w jednym skrzyżowaniu. Patrz rysunek 13. Rysunek 13. Kierunek obrotów wahadła podczas obrotu wahadlarza nad skrzyżowaniem dwóch pasm zadrażnień.

27 28. Zgodnie z tym, co opisałem wcześniej, kołowe ruchy wahadła będą nas naprowadzać na poszczególne osie kolejnych pasm zadrażnień obecnych w skrzyżowaniu. Przy obrocie radiestety wokół swojej osi nad skrzyżowaniem pasm, wahadło wykonuje zmienne ruchy w lewo, lub w prawo, zależnie od obrotu wahadlarza w kierunku osi poszczególnych pasm zadrażnień. Tak więc, nad tym samym skrzyżowaniem pasm możemy zarejestrować obroty zarówno w prawo jak i w lewo, zależnie od kierunku wejścia na skrzyżowanie pasm, tak samo jak przy przechodzeniu przez pojedyncze pasmo zadrażnień. Tak jak w poprzednich przypadkach również i w tym, musimy wielokrotnie ćwiczyć i przeprowadzać swoje badania, aż osiągniemy wystarczająca wrażliwość do identyfikacji występowania pojedynczego oraz kilku pasm zadrażnień w jednym skrzyżowaniu. W zaprezentowanym opisie przedstawiłem po krótce, podstawowe zasady metodyki pracy z wyrzutem wahadła, które umożliwiają identyfikację występowania: a) obszaru obojętnego (neutralnego), b) obszarów geopatycznych, w postaci pojedynczego pasma lub skrzyżowania kilku pasm zadrażnień.

28 Omówienie teorii ruchu wahadła Według założeń Radiestezji, przyczyną ruchu wahadła jest promieniowanie radiestezyjne. Jak wspomnieliśmy we wstępie, jeszcze nikt nie udowodnił istnienia tego promieniowania. Należy zaznaczyć, że poza rozpowszechnioną, popularną w środowisku radiestezyjnym hipotezą pojęcia Radiestezji, jako występowania tajemniczego promieniowania radiestezyjnego i jego odbioru przez radiestetów, istnieją jeszcze inne hipotezy oddziaływania na organizm człowieka, które powoduje ruch przyrządów, takie jak: oddziaływanie naturalnych pól elektrycznego i magnetycznego. Do takich hipotez można zaliczyć oddziaływanie anomalii ziemskiego pola magnetycznego. Autorem takiej hipotezy był francuski fizyk, ojciec bomby atomowej, profesor Yves Rocard, który zajmował się też radiestezją. Twierdził on, że przyczyną ruchu wahadła jest oddziaływanie małych anomalii ziemskiego pola magnetycznego. Już niezmiernie mała wielkość anomalii rzędu 10 nt ( około 1/5000 wartości ziemskiego pola magnetycznego) jest w stanie wywołać skurcz mięśni i tym samym spowodować powstanie ruchu wahadła nad pasmem zadrażnień. Dopiero większe wartości anomalii wywołują tzw. efekt nasycenia i tym samym wygaszenie czułości organizmu na pobudzenie magnetyczne, a więc utratę możliwości pracy wahadłem. Rocard swoje doświadczenia przeprowadzał w warunkach modelowych, wytwarzając małe zmiany pola magnetycznego za pomocą przepływu stałego prądu elektrycznego przepuszczanego przez przewodnik w pobliżu ciała człowieka (43).

29 30. Udowodnienie tezy o oddziaływaniu anomalii ziemskiego pola magnetycznego na organizm człowieka oraz powstania ruchu wahadła wymaga przeprowadzenie dwóch dowodów: 1. Analizy własności fizycznych pola zadrażnień, 2. Analizy sposobu oddziaływania anomalii na organizm oraz na powstanie ruchu wahadła. W niektórych książkach opisujących zjawisko Radiestezji można znaleźć wzmiankę o zauważonych zmianach pola magnetycznego nad pasmami zadrażnień ( 34, 70 ). Mianowicie zalecane jest umieszczenie dwóch kompasów na desce w odległości od siebie około cm lub dwóch par kompasów na kwadratowej ramce. W ten sposób można zauważyć zmianę kierunku igły kompasu nad dwoma sąsiadującymi terenami: neutralnym i nad pasmem zadrażnień. Zmiana ta jest jednak bardzo mała i trudna do zauważenia. Należałoby jednak wyciągnąć z tej informacji wniosek o tym, że pasmo zadrażnień musi mieć swoje własności magnetyczne, które oddziałują na linie ziemskiego pola magnetycznego, powodując ich przesunięcie. W tym miejscu chcę przekazać informację o swoich badaniach elektrycznych własności pasma zadrażnień. Przedstawiam je na rysunku 14. Na pasmie zadrażnień można znaleźć występowanie ściśle ukierunkowanej różnicy potencjałów w stosunku do postaci wahadlarza. Skoro pasmo zadrażnień cechuje się własnościami elektrycznymi, powinno mieć zatem również swoje własności magnetyczne. Hipotezę własności magnetycznych pola zadrażnień podaję na rysunku 15. Według tej hipotezy linie pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień mają kierunek prostopadły, poprzeczny do kierunku pasma.

30 31. Rysunek 14. Własności elektryczne i magnetyczna pasma zadrażnień Na rysunku 14 przedstawiłem urządzenie magnetyczne własnego pomysłu, które moim zdaniem jest pomocne w identyfikacji kierunku linii pola magnetycznego na paśmie zadrażnień. Urządzenie to opisałem w publikacji: Moja Radiestezja. Studium ruchów wahadła radiestezyjnego.

31 32. Na podstawie hipotezy rozkładu pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień (rys. 15 b), można objaśnić hipotezę powstawania anomalii ziemskiego pola magnetycznego nad tym pasmem, rejestrowaną przez kompas, jak na rysunku 15 c. Rysunek 15. Hipoteza przebiegu linii pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo. Rzut z góry na płaszczyznę terenu. a - linie ziemskiego pola magnetycznego, b - linie pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień, c - anomalie wypadkowego odchylenia linii ziemskiego pola magnetycznego i pola pasma zadrażnień. Dalsza część autorskiej hipotezy oddziaływania anomalii magnetycznych na organizm człowieka zakłada, że anomalie te powodują indukcję wirowych prądów elektrycznych w organizmie, przedstawionych na rysunku 16.

32 33. Rysunek 16. Prądy wirowe zaindukowane w organizmie człowieka w zewnętrznym polu magnetycznym, a) spolaryzowanym pionowo, b) spolaryzowanym poziomo. (Reilly, 1998, wg 22 ) O tym, że ziemskie pole magnetyczne powoduje powstawanie prądów indukcyjnych w organizmie możemy dowiedzieć się z szeregu publikacji (51, 60, 67). Jest to fakt, jak do tej pory, zupełnie nieznany w literaturze radiestezyjnej.

33 34. Wielkość tych pądów możemy już współcześnie mierzyć. Niektórzy autorzy wydają opinię, że skutki indukowania prądów pod wpływem ziemskiego pola magnetycznego wcale nie różnią się istotnie od skutków wywoływanych przez zmienne pole urządzeń technicznych oraz linie zasilające. Anomalie naturalnego pola magnetycznego wywołują powstanie w organizmie człowieka pętli prądu indukcyjnego, na wzór pętli powstającej w przewodniku kołowym przy zmianach pola magnetycznego (rysunek 17). Na następnych rysunkach 18 25, przedstawiono obraz rozłożenia gęstości prądu indukcyjnego w ciele człowieka. Obraz ten przedstawia różną gęstość (natężenie) prądu w różnych częściach ciała. Okazuje się, że gęstość ta nie jest jednakowa. W niektórych miejscach prąd nie jest indukowany (kolor niebieski), a największą gęstość prądu obrazuje kolor czerwony. W przypadku poziomej polaryzacji pola magnetycznego, rozkład indukowanej pętli jest taki, że największa gęstość prądu zlokalizowana jest w obszarze ramienia i przedramienia. Oznacza to, że miejsca te są najbardziej stymulowane, co prawdopodobnie powoduje pobudzenie tkanki nerwowej i mięśniowej. W wyniku takiej stymulacji, może dojść do pobudzenia mięśni odpowiedzialnych za ruchy dłoni, co w następstwie doprowadzić może do powstania kołowych ruchów trzymanego w dłoni wahadła. Jest to podstawowe założenie dowodu na sposób pobudzenia mięśni ręki i powstanie ruchów wahadła. W wyniku przeprowadzanych prac badawczych okazuje się, że indukowana pętla prądu elektrycznego zmienia swoje położenie w ciele człowieka wraz różnym kierunkiem jego ustawienia w stosunku do linii pola magnetycznego.

34 35. Na rysunku 23 przedstawiono rozkład prądu indukcyjnego w ciele człowieka w przypadku poziomej polaryzacji, ale przy ustawieniu ciała bokiem do linii pola magnetycznego. W tym przypadku ręce człowieka nie są stymulowane prądem indukcyjnym (kolor rąk niebieski). Taki brak sytuacji nie powinien zatem spowodować ruchu wahadła. Jest to specyficzna sytuacja, w której wahadlarz idzie po paśmie zadrażnień zgodnie z kierunkiem osi pasma, a wahadło wykazuje ruch oscylacyjny prostopadły do wahadlarza. Oznacza to tym samym bezruch wahadła oraz to, że na wahadlarza nie działają siły poruszając wahadło. Dodatkowo można przewidzieć jak podczas obrotu człowieka w stosunku do linii pola magnetycznego, będzie zmieniać się rozkład pętli prądu elektrycznego, a tym samym będzie zmieniać się ruch wahadła (rysunek 26). Mamy tu do czynienia z taką sama sytuacją, jaka została opisana w rozdziale 2.6., przy zmianie ruchu wahadła podczas obrotu wahadlarza na paśmie zadrażnień. Przy zmianie ustawienia wahadlarza w stosunku do linii pola magnetycznego z ustawienia na wprost, na ustawienie bokiem, prąd indukcyjny w ręku wahadlarza wygasa, a ruch wahadła z kołowego zamienia się na oscylacyjny, prostopadły do płaszczyzny czołowej. Oddziaływanie pola o polaryzacji pionowej (rysunek 24) ma zupełnie inne skutki. Prąd indukcyjny pobudza tylko górne części ciała, a nie pobudza obszaru rąk wahadlarza. Stąd wniosek, że anomalie pola magnetycznego przy pionowej polaryzacji nie powodują powstania ruchów wahadła.

35 36. S N Kierunek prądu indukowanego Rysunek 17. Analogia między indukcją prądu elektrycznego w przewodniku kołowym oraz w ciele radiestety w polu magnetycznym spolaryzowanym poziomo. Uwaga: obraz pętli indukcyjnej podano na tym rysunku w sposób uproszczony dla przedstawienia idei indukcji prądu. Dokładniejszy, hipotetyczny obraz pętli prądu indukcyjnego podano na rysunku 20.

36 37. a) b) c) kierunek linii pola magnetycznego Rysunek 18. Rozkład przestrzenny gęstości prądu indukowanego w modelu człekopodobnym w jednorodnym polu magnetycznym o polaryzacji poziomej ustawienie postaci na wprost do wektora polaryzacji pola, wg Karpowicz J ( 22 ). a) na powierzchni modelu; b) w przekroju pionowym w płaszczyźnie XY; c) w przekroju poprzecznym w płaszczyźnie XZ. Miejsca pobudzone przez prąd indukcyjny o największej gęstości zaznaczone są kolorem czerwonym.

37 38. Kierunek linii pola magnetycznego Rysunek 19. Symulacje numeryczne prądu indukowanego w ciele człowieka znajdującego się w polu magnetycznym o polaryzacji poziomej przy ustawieniu na wprost do wektora polaryzacji pola, wg Karpowicz J ( 22). Widać wyraźnie obszar największego pobudzenia ręki wahadlarza, zaznaczony kolorem czerwonym.

38 39. Rysunek 20. Hipoteza rozkładu pętli prądu zaindukowanego w ciele człowieka (wahadlarza) pod wpływem oddziaływania pola magnetycznego o polaryzacji poziomej, z zaznaczeniem największej gęstości powstałego prądu w obszarze obu rąk. Kolor czerwony oznacza największą gęstość prądu oraz miejsce najsilniejszego oddziaływania na tkankę nerwową i mięśniową ręki wahadlarza. [Według rysunku Reilly P.J. (22)].

39 40. Rysunek 21. Miejsce pobudzenia ręki wahadlarza przez prąd elektryczny zaindukowany przy oddziaływaniu poziomej polaryzacji pola magnetycznego na ciało człowieka. Na rysunku podano miejsca zaindukowania prądu w ręce wahadlarza oraz w grupie mięśni ręki, które być może mogą być w ten sposób pobudzone zaindukowanym prądem elektrycznym.

40 41. Rysunek 22. Hipotetyczne miejsce pobudzenia mięśni ręki przez prąd indukcyjny wytworzony przez gradient poziomo spolaryzowanego ziemskiego pola magnetycznego

41 42. a) Kierunek linii pola magnetycznego b) Rysunek 23. Rozkład przestrzenny gęstości prądu indukowanego w modelu człekopodobnym w jednorodnym polu magnetycznym o polaryzacji poziomej przy ustawieniu postaci bokiem do wektora polaryzacji, wg Karpowicz J ( 22 ). a) na powierzchni modelu, b) w przekroju poprzecznym w płaszczyźnie XZ, na wysokości 120 cm. W polu magnetycznym o polaryzacji poziomej, ale przy ustawieniu postaci bokiem do wektora polaryzacji, w rękach wahadlarza nie zachodzi indukowanie prądu (kolor rąk niebieski), co nie powoduje pobudzenia mięśni ręki i powstania ruchu wahadła.

42 43. Kierunek linii pola magnetycznego a) b) Rysunek 24. Rozkład przestrzenny gęstości prądu indukowanego w modelu człekopodobnym w jednorodnym polu magnetycznym o polaryzacji pionowej, wg Karpowicz J ( 22 ) a) na powierzchni modelu, b) w przekroju pionowym w płaszczyźnie XY. W sytuacji oddziaływania pola magnetycznego o polaryzacji pionowej na organizm człowieka, indukowany prąd pobudza głownie górne obszary ciała, a nie pobudza tych samych obszarów ręki jak w przypadku polaryzacji poziomej pola. Wniosek: anomalie pola magnetycznego o polaryzacji pionowej nie powodują ruchu wahadła.

43 44. Rysunek 25. Podsumowanie wpływu gradientu ziemskiego pola magnetycznego na powstanie i rodzaj ruchu wahadła. a) Polaryzacja pozioma, ustawienie postaci na wprost linii pola b) Polaryzacja pozioma, ustawienie postaci bokiem do linii pola c) Polaryzacja pionowa

44 45. Rysunek 26. Zmiana sposobu ruchu wahadła z kołowego na oscylacyjny, powstała w wyniku obrotu wahadlarza na paśmie zadrażnień wokół swojej osi, to znaczy, w wyniku zmiany ustawienia wahadlarza w stosunku do linii pola magnetycznego. Na kolorowo zaznaczono różnice gęstości prądu indukcyjnego w ciele wahadlarza.

45 Hipoteza kierunku obrotów ruchów wahadła w prawo lub w lewo. Przy ustawieniu postaci przodem do linii pola magnetycznego, prąd indukcyjny w prawej ręce przepływa do góry ręki, a przy odwrotnym ustawieniu postaci, w dół ręki. Rysunek 27. Można przypuszczać, że zmiana kierunku przepływu prądu indukcyjnego powoduje również zmianę kierunku obrotów wahadła z lewej strony na prawą. Sytuacja ta odpowiada zmianie ruchów wahadła przy przechodzeniu przez pasmo raz z jednej, raz z drugiej strony. W tym wypadku można posłużyć się analogią do kierunku linii pola magnetycznego wokół przewodnika z przepływającym prądem. Jeśli rękę porównamy do przewodnika, w którym przepływa prąd, to kierunek obrotów wahadła będzie analogiczny jak kierunek linii pola magnetycznego wokół przewodnika. Można by wysnuć wniosek, że kierunek obrotów wahadła można wyznaczać za pomocą reguły prawej ręki. W ten sposób możemy dowieść, że kierunek obrotów wahadła nie jest przypadkiem, a jest wynikiem naturalnego oddziaływania własności fizycznych pasma zadrażnień na organizm człowieka. Ten przypadek różnych obrotów wahadła nie ma nic wspólnego z metodyką radiestezji mentalnej, w której w umowny, sztuczny sposób kodujemy kierunek obrotów wahadła z uzyskiwanymi odpowiedziami na zadane pytania. Przedstawiona fizyczna metoda posługiwania się wahadłem udowadnia, ze do identyfikacji pasm zadrażnień nie powinno stosować się metod radiestezji mentalnej oraz nie potrzebne jest zadawanie jakichkolwiek pytań. Metoda fizyczna daje poprawne, gwarantowane wyniki, zabezpieczone przed autosugestią, czego nie można osiągnąć w przypadku Radiestezji mentalnej.

46 47. Rysunek 27. Zależność kierunku obrotów wahadła w prawo lub w lewo, od kierunku przepływu prądu indukcyjnego w ręce, która trzyma wahadło.

47 48. Na zakończenie, na rysunku 28 przedstawiono syntetyczne zestawienie powstania anomalii nad pasmem zadrażnień oraz ruchów wahadła w zależności od kierunku wejścia i ustawienia się wahadlarza na tym pasmie zadrażnień. Jak widać, na podstawie badań rozkładu prądu indukowanego powstającego w ciele człowieka w wyniku anomalii tego pola, można z powodzeniem teoretycznie wytłumaczyć wszystkie, praktyczne ruchy wahadła, powstające przy stosowaniu metodyki pracy z wyrzutem wahadła, opisane w rozdziale 2.6. Podsumowanie mechanizmu powstawania ruchu wahadła w ręku wahadlarza: Wahadlarz przechodząc z terenu obojętnego nad pasmom zadrażnień znajduje się pod wpływem zmiany gradientu poziomej składowej pola geomagnetycznego. Zaburzenie pola magnetycznego powoduje indukcję prądu elektrycznego w ciele radiestety. Indukcja prądu elektrycznego w ręku radiestety, w którym trzyma wahadło jest przyczyną powstania skurczy mięśni, które powodują powstanie ruchu wahadła. O rodzaju i kierunku ruchu wahadła decyduje kierunek przepływu indukowanego prądu w ręce radiestety. Ponieważ, kierunek prądu indukcyjnego zależy od ustawienia postaci w stosunku do linii pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo, oznacza to, że praktycznie powstanie ruchów wahadła zależy od kierunku wejścia wahadlarza na pasmo lub skrzyżowanie pasm zadrażnień oraz od kierunku poruszania się radiestety w obszarze zadrażnień. Dochodzimy też do bardzo ważnego wniosku, że ruchy wahadła powstają tylko w przypadku anomalii poziomej składowej ziemskiego pola magnetycznego. Podobnego zdania był także Rocard (43).

48 49. Rysunek 28. Syntetyczne przedstawienie anomalii pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo nad pasmem zadrażnień oraz różnych rodzajów ruchu wahadła, przy różnym kierunku ustawienia wahadlarza do linii pola magnetycznego. Rzut z góry na płaszczyznę poruszania się wahadlarza w terenie. Nad polem neutralnym nie ma anomalii pola magnetycznego. Dopiero nad pasmami zadrażnień mamy do czynienie z anomalią tego pola. Przejście z pola neutralnego, na pasmo z anomaliami pola magnetycznego, powoduje indukcję prądu w ciele wahadlarza i powstanie ruchu wahadła.

49 50. Tabela 1. Podsumowanie hipotezy powstawania ruchu wahadła

50 Rola opracowanej hipotezy zjawiska wahadlarstwa. Na zakończenie mojej autorskiej hipotezy wahadlarstwa, chciałbym zaznaczyć, że powstała ona w wyniku kilkuletniego studiowania przez mnie pozycji literatury z dziedzin szeroko związanych z teorią Radiestezji, w tym oryginalnych rozpraw naukowych oraz porównywania uzyskanych informacji z praktyką własną ruchów wahadła. Opracowana hipoteza wprowadza logiczny układ kolejno łączących się związków przyczynowo skutkowych między fizycznymi przyczynami geopatycznego oddziaływania na organizm oraz powiązania ich z uzyskiwanymi ruchami wahadła i biologicznymi skutkami oddziaływania. Logiczny ciąg zjawisk przyczynowo skutkowych jest następujący: pole magnetyczne nad pasmem zadrażnień powoduje powstanie miejscowych anomalii ziemskiego pola magnetycznego anomalie magnetyczne powodują indukcję prądu elektrycznego w organizmie prąd ten jest przyczyną szkodliwych oddziaływań geopatycznych w organizmie oraz jest przyczyną pobudzenia tkanki nerwowej i mięśniowej w ręce wahadlarza trzymającej wahadło, co doprowadza do powstania ściśle określonych, mimowolnych ruchów wahadła. Zaproponowana hipoteza jest pierwszą, logiczną próbą racjonalnego opisu i wyjaśnienia zjawiska wahadlarstwa, łączącą teorię i praktykę ruchów wahadła. Jej istota polega na tym, że po raz pierwszy całościowo definiuje i wyjaśnia propozycję określenia przyczyny geopatycznego oddziaływania, to jest anomalii ziemskiego pola magnetycznego, w połączeniu z określeniem samego mechanizmu geopatycznego oddziaływania na organizm człowieka, w postaci prądu indukcyjnego powstającego w organizmie, powodującego ruchy wahadła i zagrożenia zdrowotne.

51 Ilościowe oznaczenia w wahadlarstwie Ilościowa ocena stopnia oddziaływania anomalii geomagnetycznych na organizm człowieka Do tej pory w opisie czynności wahadlarskich zajmowaliśmy się czynnikami jakościowymi, czyli bezpośrednim wyszukiwaniem pasm zadrażnień. Określaliśmy jakość terenu, to znaczy obecność pasm i skrzyżowań pasm zadrażnień oraz terenu poza pasmami. Sprawa ta wydaje się dość oczywista dla wszystkich osób zajmujących się wahadlarstwem. Co jednak zrobić, aby wewnętrzne odczucia wahadlarza zamienić w odczucia uporządkowane pod względem ilościowym? Jak zmierzyć niemierzalne odczucia intensywności oddziaływania? W dziedzinie Radiestezji uważa się, że musimy wtedy zawrzeć umowę mentalną ze swoją podświadomością. Sami w sposób świadomy nie możemy dokonać pomiarów ilościowych, ponieważ nie dysponujemy świadomym postrzeganiem zachodzących zjawisk. Zjawiska te możemy zarejestrować jakościowo, ale nie mamy nigdzie w organizmie wbudowanego licznika do pomiarów ilościowych. Takim pomiarom podlegają np.: intensywność oddziaływania promieniowania radiestezyjnego, głębokość do lustra wody cieków wodnych, itp., itd. Podobno możemy liczyć w tym wypadku na pomoc naszej podświadomości. Racjonalnie myślącym ludziom, takie wytłumaczenie może oczywiście wydać się absurdalne, bo niby w jaki sposób nasza podświadomość miałaby na takie zagadnienia dać prawidłową odpowiedź. W radiestezji mentalnej stosujemy pytania do podświadomości na tematy dotyczące spraw ilościowych. Podświadomość odpowiada nam za pomocą ruchów wahadła.

52 53. W tej metodzie stosujemy również tzw. biometry, które są narysowaną skalą graficzną z naniesionymi wartościami. Zadajemy pytanie, np. jaka jest intensywność promieniowania radiestezyjnego, a wahadło pokazuje nam określona wartość na wyskalowanym biometrze. W ten sposób zawieramy umowę mentalną z podświadomością, na temat tego, że będzie ona współpracować z nami i dokonywać nieuświadomionego pomiaru oraz przekazywać nam prawdziwe wyniki za pomocą wahadła na biometrze. Tak właściwie, jest to jedyna metoda na zapewnienie pomiaru ilościowego w wahadlarstwie. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że jest to zupełnie subiektywna metoda, z którą nie każdy może się zgodzić i w którą nie każdy może uwierzyć. Należy zdawać sobie sprawę z pewnych możliwych wad metody mentalnej. W metodzie tej często stosowane są pytania na wszystkie możliwe tematy, bez jakiegokolwiek logicznego opamiętania. Radiesteci często zadają pytania z zakresu oznaczeń cech fizycznych oraz psychicznych. Brak logicznego umiaru w zadawaniu pytań może stanowić prostą drogę do wprowadzenia autosugestii i oznaczania urojonych własności. Aby zapobiec takim sytuacjom, należałoby zastosować pewną logiczna poprawkę w interpretacji metody mentalnej. Jeżeli chcemy oznaczać określone własności, to muszą one mieć koniecznie realną, fizyczną podstawę. Możemy założyć, że nasz umysł może nadzorować jedynie nieuświadomione fizyczne bodźce odbierane z otoczenia przez organizm człowieka oraz może dokonywać ich wartościowania. W ten sposób eliminujemy z metody mentalnej niepewne elementy odbioru różnych psychicznych bodźców, które mogą stanowić różnego rodzaju urojenia i prowadzić do autosugestii w pracy z wahadlem.

53 54. Możliwość pomiaru przez nasz umysł intensywności fizycznych bodźców oddziałujących na nasze ciało poza świadomością, stanowi zatem podstawę przeniesienia wartościowania ilości tych bodźców, na graficzną skalę biometru, którą będziemy posługiwać się podczas naszego pomiaru. Takim fizycznym bodźcem odbieranym przez nasz organizm z otoczenia jest indukowany prąd elektryczny, powstający pod wpływem lokalnych anomalii magnetycznych znajdujących się nad powierzchnia pasm zadrażnień. Możemy założyć, że natężenie prądu indukcyjnego w ciele człowieka zależy od wielkości bodźca, który go wywołał. Być może, że nasz umysł działając poza naszą świadomością, może śledzić i wymiarować natężenie indukowanego prądu. W takim razie natężenie prądu indukcyjnego może służyć do wymiarowania różnych czynników związanych z powstawaniem tego prądu. W ten sposób nasz umysł może zyskać podstawy do opracowania krzywych kalibracyjnych do pomiaru zależności natężenia prądu indukcyjnego z cechami zależnymi od tego prądu. Taka zależność stosowania krzywych kalibracyjnych jest typowa dla wielu aparatów pomiarowych. Następnym krokiem jest przełożenie domniemanych krzywych kalibracyjnych na metodę odczytywania mierzonych zależności. Nasz umysł najpierw musi wytworzyć taką skalę kalibracyjną, a później przełożyć ją, to znaczy dopasować do graficznej skali biometru. Zakładamy, że odczucia jakich doznaje nieświadomie wahadlarz, mierzone są przez nasz umysł, następnie mogą być przekładane na wskazania wahadła na biometrze. W ten sposób wskazania na biometrze mogą być wynikiem istnienia dodatniej korelacji między poziomem powstających odczuć a natężeniem prądu indukcyjnego.

54 55. Im większe natężenie prądu indukcyjnego, tym większy poziom odczucia bardziej intensywnego oddziaływania, a zarazem tym samym większe wskazania wyników na skali biometru. Biometr jest graficzną skalą, z naniesionymi jednostkami, która jest stosowana do ilościowego pomiaru nieuświadomionych bodźców. Biometry mogą mieć postać skali liniowej lub kołowej. Rysunek 29. Ideowy przykład biometru liniowego. Rysunek 30. Przykład biometru liniowego do pomiaru rożnych wartości. Opracował Jakub Zemła (72). Biometr liniowy stanowi poziomą linię, na której naniesione są w odpowiednich odstępach umowne jednostki skali pomiarowej. Pomiaru dokonujemy w ten sposób, że wahadło umieszczamy z lewej strony nad czarnym punktem oznaczającym początek skali. Następnie wahadło przesuwamy w prawo wzdłuż linii pomiarowej. Przed pomiarem dokładnie określamy jego cel, np. pomiar intensywności oddziaływania czynników otoczenia na nasz organizm.

55 56. Przy przesuwaniu wahadła w prawo nadajemy mu np. ruch oscylacyjny w pionie, a kiedy w pewnym punkcie nad skalą biometru wahadło zmieni swój ruch oscylacyjny na kołowy, wtedy, wskaże zakończenie pomiaru i ilość jednostek pomiarowych na skali, odpowiadających wielkości mierzonej. Inaczej postępujemy z biometrami kołowymi, stanowiącymi narysowany okrąg z naniesionymi jednostkami pomiarowymi. Wahadło umieszczamy nad środkiem zaznaczonego na biometrze punktu pomiarowego i nadajemy mu ruch oscylacyjny w kierunku od środka do linii okręgu. Następnie wahadło przesuwa się w prawo z zachowaniem tego samego ruchu, do momentu, aż wahadło nie będzie poruszać się dalej w prawo i uzyska wyraźne ruchy oscylacyjne, oznaczające zakończenie pomiaru. Rysunek 31. Przykład uniwersalnego biometru kołowego, z naniesionymi jednostkami pomiarowymi. Biometr własny.