OD AUTORA WPROWADZENIE Kilka słów o Radiestezji Część I. PRAKTYKA WAHADLARSTWA Naturalne oddziaływanie otoczenia jako przyczyna odruchu

Transkrypt

1

2 Spis treści : strona OD AUTORA WPROWADZENIE Kilka słów o Radiestezji Część I. PRAKTYKA WAHADLARSTWA Naturalne oddziaływanie otoczenia jako przyczyna odruchu wahadlarskiego Moje doświadczenia i praktyka w posługiwaniu się wahadłem. Identyfikacja pasm i terenów zadrażnień Kurs wahadlarstwa. Nauka posługiwania się wahadłem Część II. TEORIA WAHADLARSTWA Hipoteza zjawiska wahadlarstwa oraz przyczyn odruchu wahadlarskiego Poszukiwania naturalnego czynnika oddziałującego Sposób oddziaływania pola magnetycznego Ziemi na organizm człowieka Hipoteza przyczyn ruchu wahadła Hipoteza pasma zadrażnień Inne zależności między magnetyzmem a zjawiskiem wahadlarstwa Polaryzacja magnetyczna Prawo sympatii Kolory radiestezyjne Część III. METODA FIZYCZNA I MENTALNA W PRAKTYCE WAHADLARSTWA Ogólne porównanie dwóch metod Ilościowa ocena stopnia szkodliwości oddziaływania anomalii geomagnetycznych na organizm człowieka Ilościowe oznaczenia przy poszukiwaniu wody Część IV. DODATKOWE METODY BADAŃ NIEWIDZIALNYCH ODDZIAŁYWAŃ OTOCZENIA WNIOSKI ZAKOŃCZENIE Informacje o autorze Spis literatury

3 3 OD AUTORA Mój pierwszy kontakt z wahadełkiem nastąpił na początku lat 70 tych. Słysząc od znajomych o posługiwaniu się tym sprzętem, zrobiłem sobie wahadełko z obrączki zawieszonej na nitce. Moje pierwsze próby pozwoliły na uzyskanie obserwacji, które w dużym stopniu zaważyły na późniejszym stosunku do dziedziny radiestezji. Wtedy jednak zupełnie nic nie wiedziałem o Radiestezji, ani o żadnych jej zasadach i prawach. Próby te nie wzbudziły we mnie jednak zdecydowanego zainteresowania i zapomniałem o nich na około 20 lat. Dopiero w roku 1990, po przypadkowym kupnie książki Radiestezją Czesława Spychalskiego pt. Radiestezja w domu i w ogrodzie, nastąpił powrót do poważniejszego zainteresowania tą dziedziną. Swoje nowe zainteresowania chciałem pogłębić na specjalistycznych kursach. W roku 1992 i 1993 ukończyłem kursy dla początkujących i dla zaawansowanych w Polskim Towarzystwie Psychotronicznym w Warszawie. Odebrałem typową szkołę radiestezji obowiązującą w tamtym czasie. W następnych latach uczestniczyłem z kolegami, zawodowymi radiestetami, w ekspertyzach oceny terenu pod wybór domu, lokalizacji studni, ekspertyz mieszkań z doborem ekranów radiestezyjnych. Pomimo uzyskania właściwych sprawności w tej dziedzinie, nigdy nie podjąłem działania w kierunku, tzw. Radiestezji zawodowej, ponieważ miałem swój zawód, który zupełnie mi wystarczał do uzyskiwania środków do życia, a Radiestezja została w obszarze teoretycznych i praktycznych zainteresowań. Jak każdy nowo zapalony entuzjasta próbowałem różnych dziedzin radiestezji, w tym oczywiście, teleradiestezji oraz radiestezyjnej oceny zdrowia itp., itd. Był to etap, w którym wszystko wychodziło. Wierzyłem w jedność i nieomylność Radiestezji. Ten stan trwał jednak tylko do pewnego czasu. Moje poznanie dziedziny Radiestezji nie ograniczyłem tylko do wiedzy zdobytej na kursach, a starałem się rozwijać ją na podstawie studiów literaturowych. Czytałem nie tylko pozycje typowo radiestezyjne, ale z uwagą przyjrzałem się także literaturze krytykującej radiestezję, z przekonaniem, że takiej literatury żaden radiesteta nie powinien lekceważyć i z góry odrzucać, aby dowiedzieć się, jakie zarzuty przedstawiane są tej dziedzinie. Uznawałem, że krytyczna analiza zarzutów stawianych przez sceptyczne środowisko, może tylko pomóc w przezwyciężeniu ewentualnych ograniczeń dziedziny radiestezji. Nowe informacje wzbudziły jednak różnego rodzaju wątpliwości. Z czasem z przykrością zauważyłem, że radiestezja wcale nie jest spójną dziedziną, że występują w niej przeróżne teorie, różne szkoły, czasem zupełnie sprzeczne, że powstają coraz to nowe niespójne hipotezy i teorie różnych, nowych autorów. Nowe podejście do dziedziny Radiestezji, pozwoliło wyzwolić mi się z bezkrytycznego przyjmowania wszelkich dogmatów radiestezyjnych i podjęcia własnej drogi poszukiwawczej w tej dziedzinie.

4 Dzięki temu nadal wierzę w dziedzinę posługiwania się wahadłem, tylko już trochę inaczej. Zacząłem jak gdyby wewnętrzne oczyszczanie z wszystkich zjawisk i pojęć nazbyt niewiarygodnych i bajecznych, z którymi mogłem spotkać się w dotychczasowej nauce radiestezji. Uznałem, że podstawowy dogmat o istnieniu promieniowania radiestezyjnego może być tylko nie udowodnioną do tej pory hipotezą, dlatego też pojęcie Radiestezja, z powrotem zastąpiłem na swój użytek starą nazwą Wahadlarstwo. W moim podejściu do wahadlarstwa staram się przede wszystkim zachowywać zdrowy rozsądek. Jestem zwolennikiem stosowania metody fizycznej oraz metody mentalnej, jednak ze zdecydowanym jej ograniczeniem do niezbędnego minimum. Przez lata doświadczeń i rozważań ułożyłem własną hipotezę zjawisk wahadlarskich i przyczyn ruchu wahadła. Chciałbym podzielić się swoimi rozważaniami i przedstawić nową hipotezę zjawiska wahadlarstwa, tym wszystkim, którym posługiwanie się wahadłem nie jest obojętne. 4 WPROWADZENIE Szanowny czytelniku Oddaje w Twoje ręce publikację z dziedziny radiestezji, ale zupełnie nie podobną do większości dotychczas wydanych książek. Dlatego też, chciałbym przedstawić specjalny wstęp do książki dla środowiska radiestezyjnego, aby zawczasu wyjaśnić założenia autora na temat zjawiska radiestezji. Mam nadzieję, że wstęp ten pozwoli zrozumieć we właściwy sposób moje tezy, nawet wtedy, kiedy będą one pozornie zupełnie odmienne od tego, z czym czytelnik spotkał się na kursach radiestezji oraz wyczytał w niektórych książkach. Przede wszystkim chciałem zwrócić uwagę na to, że najpierw opisuję praktyczną stronę dziedziny radiestezji, a dopiero następnie przedkładam własną interpretację zjawisk radiestezyjnych. Przedstawiam moją praktykę pracy wahadłem przy zastosowaniu metody fizycznej i mentalnej. Proponuję praktyczną metodykę wyszukiwania miejsc zadrażnień, lokalizacji miejsca pod studnię oraz ocenę przydatności terenów pod względem zdrowotnym. Moje stanowisko nie zaprzecza w niczym ogólnym zasadom w praktyce radiestezji, ale dotyczy głownie innej interpretacji zjawiska radiestezji i teorii opisu zjawisk radiestezyjnych. Jak należy rozumieć powyższą deklarację? Z przeprowadzonych studiów literaturowych można wyciągnąć wniosek, że dotychczasowa teoria zjawiska Radiestezji wcale nie musi być prawdziwa, ze względu na to, że jak do tej pory nikt nie zdołał udowodnić istnienia promieniowania radiestezyjnego. Nie oznacza to oczywiście negowania zjawisk radiestezyjnych. Zjawiska te istnieją rzeczywiście, ale prawda o ich istocie może być zupełnie inna niż przyjmowana do tej pory. Spotkałem się ze stanowiskiem pewnego oponenta, który zarzucał mi, że nie mam racji twierdząc, że pojęcie Radiestezji może być tylko nie udowodnioną hipotezą, ponieważ radiestezja istnieje jako uznany prawnie zawód. Jest to oczywiste nieporozumienie.

5 Przypomnijmy sobie, że kiedyś w astronomii istniała hipoteza o tym, że to Słońce krąży wokół Ziemi. Czy ta teoria zaprzeczała istnieniu astronomii, oczywiście nie. Astronomia istniała, nawet przy posługiwaniu się nieprawdziwą teorią. Uważam, że w radiestezji jest podobnie. Zjawiska radiestezyjne istnieją obiektywnie, niezależnie od wygłaszanej teorii. Taka konkluzja prowadzi natomiast do wniosku, że warto nadal poszukiwać hipotezy zjawisk radiestezyjnych. Tym stwierdzeniem chciałem usprawiedliwić moje poszukiwania nowej teorii i hipotezy tych zjawisk. Następnym zagadnieniem, z którym spotka się czytelnik, jest twierdzenie o istnieniu metody fizycznej w radiestezji, którą sam stosuję i prezentuje jej stosowanie w książce. Jest to pewien problem, ponieważ istnieją radykalni radiesteci, którzy twierdzą stanowczo i to bez uwzględnienia jakichkolwiek możliwości sprzeciwu, że radiestezja opiera się wyłącznie o metodę mentalną, a metoda fizyczna w ogóle nie istnieje i jest nieprawdą. Ja uważam, że metoda fizyczna istnieje naprawdę i wcale nie przeszkadza to stosowaniu metody mentalnej. Swój opis metody fizycznej opieram o istnienie tzw. odruchu różdżkarskiego. Jest to odruch, na zasadzie odruchów bezwarunkowych, który powoduje powstanie ruchu wahadła i różdżki w rękach radiestety nad terenami geopatycznymi. Prezentowaną tezę istnienia odruchu wahadlarskiego, przedstawiam w powołaniu się na opinię i prace naukowca i radiestety o międzynarodowym uznaniu, francuskiego profesora fizyki Yves Rocarda. Tezy te w oczywisty sposób są przeciwstawne do twierdzenia o tym, że odruch wahadlarski w ogóle nie istnieje oraz nie istnieje żadna metoda fizyczna. Chcę wyraźnie zwrócić uwagę, że mój opis stosowania metody fizycznej wcale nie wyklucza stosowania metody mentalnej. Każdy radiesteta może sam zdecydować, jaką metodę sobie wybierze do pracy. Ważne jest natomiast, aby wyniki badań za pomocą metody mentalnej i fizycznej zgadzały się ze sobą. Dopiero w następnej kolejności przedstawiam własną teorię na temat tego, co tak naprawdę oddziałuje na organizm człowieka i powoduje powstanie odruchu, który ostrzega przed znajdowaniem sią na niekorzystnych dla człowieka terenach geopatycznych. W prezentowanej teorii jest to niewielki gradient naturalnego pola magnetycznego Ziemi. Podkreślam naturalnego, a nie pola powstałego ze sztuczne wytwarzanych przez człowieka pól elektromagnetycznych. Proponuję zapoznanie się z tą zupełnie nową teorią, co tak naprawdę może oddziaływać na organizm człowieka i co stanowi istotę tych oddziaływań. Niezależnie od tego, czy teoria ta wyda się czytelnikom wiarygodna, myślę, że na pewno jest warta zapoznaniem się z nią i ewentualnego przemyślenia. Kolejnym zagadnieniem, które poruszam w książce, są rozważania na temat zmiany sposobu zapatrywania się na udział metody mentalnej w radiestezji. Należałoby zacząć od odwołania się najpierw do klasycznej definicji radiestezji, jako dziedziny odczuwania i wykrywania nieznanych oddziaływań otoczenia na organizm człowieka. Zwróćmy następnie uwagę na to, że w książkach radiestezyjnych często zadawane są pytania mentalne dotyczące różnych niematerialnych i abstrakcyjnych cech, które nie mają nic wspólnego z tematem oddziaływań zgodnych z definicją radiestezji. 5

6 Moim zdaniem mamy obecnie do czynienia z zastosowaniem metody mentalnej do dwóch zupełnie różnych dziedzin, to jest do działań radiestezyjnych zgodnych z definicją tej dziedziny oraz do psychotronicznej metody rozmów z podświadomością na zupełnie dowolne tematy. Obie te różne metody są w popularnym ujęciu wsadzone do jednego worka i z sobą nieszczęśliwie wymieszane. Nie można nikomu zabronić stosowania metody rozmowy z podświadomością w dowolny sposób, ale należy dokonać wyraźnego podziału zastosowania metody mentalnej do działań typowo radiestezyjnych oraz do metody psychotronicznej, w której uprawiamy rozmowy z naszą podświadomością. Fakt, że w obu metodach stosujemy te same narzędzie, to jest wahadełko, nie może być powodem uznawania wszystkich działań psychotronicznych za dziedzinę radiestezji. W swojej praktyce radiestezyjnej stosuję dwie metody pracy, to jest metodę fizyczną i metodę mentalną, zależnie od potrzeby. Wyjaśnienie w dalszej części książki. W podsumowaniu chcę stwierdzić, że moje starania zmierzały do opracowania nowej, racjonalnej hipotezy zjawisk radiestezyjnych, która mogłaby być przyjęta nie tylko przez radiestetów, ale również przez ludzi do tej pory sceptycznie odnoszących się do radiestezji. W ten sposób być może, można by doprowadzić do większej popularyzacji radiestezji również w środowiskach do tej pory niechętnych tej dziedzinie. Racjonalna hipoteza dziedziny radiestezji wynika z poszukiwania rzeczywistego, fizycznego bodźca, który powoduje odczuwanie terenów geopatycznych oraz powstanie naturalnego odruchu wahadlarskiego. Dokładniejszy opis w treści książki. Mam nadzieję, że prezentowane przeze mnie nowe wytłumaczenie zjawisk radiestezyjnych może być dobrze przyjęte przez Koleżanki i Kolegów Radiestetów oraz, że może będzie dla nich ciekawą lekturą uzupełniającą, nawet pomimo różnic w dotychczasowym ujęciu tematu. Proszę również czytelników o to, aby moje propozycje traktować nie jako narzucanie jedynej, nowej prawdy, ale jako hipotezę, to jest przypuszczenie o naturze zjawisk radiestezyjnych, która kiedyś w przyszłości być może doczeka się pozytywnej weryfikacji przez odpowiednie badania naukowe. Zapraszam zatem wszystkich chętnych czytelników, zarówno radiestetów, jak i sceptyków, do wzięcia udziału w specjalnej przygodzie poszukiwania nowej hipotezy zjawiska radiestezji. Mam nadzieję, że nam się to wspólnie uda. 6

7 7 Kilka słów o Radiestezji Pojęcie Radiestezji powstało w latach dwudziestych XX wieku. Radiestezja to specjalnie ułożona przez francuskich różdżkarzy hipoteza oddziaływania na organizm człowieka zewnętrznych, niewidzialnych oddziaływań otoczenia i metodyka wykrywania tych oddziaływa za pomocą posługiwania się różdżką i wahadłem. Radiestezja przyjmuje założenie o istnieniu specjalnego rodzaju promieniowania, które oddziałuje na organizm człowieka, a oddziaływanie to można rozpoznać za pomocą ruchów przyrządów radiestezyjnych. Zjawisko różdżkarstwa i wahadlarstwa w okresie poprzedzającym powstanie hipotezy radiestezji, nazywało się Rabdomancją, co oznaczało wróżenie z ruchów różdżki lub wahadła, a zatem nie miało nic wspólnego z hipotezą radiestezyjną. Powstanie pojęcia Radiestezji było próbą objaśnienia przez francuskich różdżkarzy teorii oddziaływania na organizm ludzki niewidzialnego czynnika, w której można odnaleźć inspirację ówczesnych odkryć naukowych. Musimy uzmysłowić sobie fakt, że powstanie tego pojęcia nastąpiło w okresie takich znaczących odkryć naukowych, jak na przykład: promieniotwórczości, promieni Roentgena, promieniowania elektromagnetycznego, fal elektromagnetycznych oraz promieniowania kosmicznego. Autorzy pojęcia Radiestezja, będąc niewątpliwie pod wpływem nauki o promieniowaniu, wymyślili hipotezę istnienia specjalnego, niewidzialnego promieniowania, które oddziałuje na odległość na człowieka i środowisko. Hipoteza ta powstała zapewne w całkiem dobrej wierze i z nadzieją, że nauka już w krótce potwierdzi istnienie tego nieznanego do tej pory promieniowania tak samo, jak odkryła inne, poprzednie jego rodzaje. Dlatego też na utworzenie pojęcia Radiestezja można spoglądać jako na próbę postępowego w tamtym czasie wyjaśnienia zjawiska. Można stwierdzić, że ówcześnie zmierzano z nadzieją w kierunku wyznaczanym przez obowiązujące trendy naukowe. Wydaje się jednak, że hipoteza zjawiska Radiestezji była przedwczesna oraz nadmiernie, na zapas optymistyczna. Trzeba powiedzieć prawdę, że jak do tej pory nauka nie potwierdziła istnienia promieniowania radiestezyjnego. Z upływem lat od powstania pojęcia Radiestezja, przybyło natomiast sporo sceptyków, którzy za wszelką cenę dążyli do zanegowania i ośmieszenia tego zjawiska. Brak obiektywnego dowodu na istnienie promieniowania radiestezyjnego sprawił, że zjawisko Radiestezji doczekało się bardzo zajadłej krytyki i wyśmiewania się (12,14,25,26,27,68). Głównym atakiem tzw. racjonalistów, odmawiającym Radiestezji zupełnej racji bytu, są dotychczasowe, mało wiarygodne ich zdaniem, pojęcia takie jak promieniowanie radiestezyjne oraz żyły wodne. Krytykanci uważają, że pojęcia te są sprzeczne z obecnym stanem wiedzy z zakresu fizyki oraz geologii. Argumenty te jednak zupełnie nie przemawiają do radiestetów i nie zmieniają ich poglądów.

8 Wiara w zjawisko Radiestezji i istnienie promieniowania radiestezyjnego utrzymuje się więc do dziś w środowisku radiestezyjnym zupełnie dobrze, jednak ten kredyt zaufania jest już dość długi, bo wynosi około 90 lat. Trzeba też wyjaśnić podstawową sprawę, że teoria Radiestezji nie jest jedyną i niepodważalną prawdą, a może być tylko nie udowodnioną do tej pory hipotezą, to znaczy, że jest tylko najzwyklejszym przypuszczeniem używanym obecnie przez radiestetów. Tymczasem w podręcznikach i opracowaniach na temat Radiestezji dominuje niezachwiane przekonanie o tym, że głoszone teoretyczne opisy są jedyną prawdą o tym zjawisku. W związku z taką postawą, niektórzy autorzy przedstawiają swoje teorie na temat nie potwierdzonego do tej pory promieniowania radiestezyjnego za pomocą porównania do znanego zjawiska fal elektromagnetycznych. W opisie promieniowania radiestezyjnego nadają jemu takie same własności, jakimi cechują się fale elektromagnetyczne, jak zjawisko przenikania, załamania, odbicia, interferencji fal ( 71, 75). Jak by się nie patrzyć na ten temat, czy promieniowanie radiestezyjne oraz żyły wodne rzeczywiście istnieją, czy też nie, to nie przeszkadza to istnieniu zjawiska różdżkarstwa i wahadlarstwa. Żaden racjonalista nie może zaprzeczyć jego istnieniu. Skoro jednak w dzisiejszych czasach teoria Radiestezji może być uznana za wątpliwą ze względu na powyższe zarzuty, to może nie należy na siłę przy niej obstawać za wszelką cenę. Może dla dobra samej idei, zamiast pojęcia Radiestezja należy wrócić do starej nazwy różdżkarstwo i wahadlarstwo i w ten sposób chociażby ominąć falę krytyki Radiestezji. Może należy zacząć zupełnie od nowa, a więc przyznać, że tak naprawdę do końca nie wiemy co odpowiada za ruchy różdżki i wahadła, że wcale nie musi być to domniemane promieniowanie radiestezyjne, które nie zostały jeszcze dotąd odkryte. Uważam, że na początek nowego podejścia do idei radiestezji, należałoby zastosować synonimy używanych dotychczas pojęć. Zamiast promieniowania radiestezyjnego można z powodzeniem używać słowa oddziaływanie na organizm człowieka, a zamiast żył wodnych słowa pasma zadrażnień. Taka zmiana nie powinna przynieść żadnej ujmy ludziom posługującym się różdżką lub wahadłem, a spowoduje ominięcie nie do końca akceptowanych przez wszystkich pojęć. W celu wyjaśnienia zjawiska posługiwania się różdżką i wahadłem należałoby prowadzić badania i poszukiwania nie poznanych dotąd jeszcze związków przyczynowo skutkowych między ruchem przyrządów, a oddziaływaniem otoczenia na człowieka. Odkrycie takich nowych zależności wyjaśniłoby dlaczego różdżka i wahadło poruszają się w rękach uwrażliwionych osób. Moim celem jest przedstawienie nowej, racjonalnej hipotezy zjawiska wahadlarstwa, znanego dzisiaj pod nazwą Radiestezji. Chcę wykazać, że podstawą tego zjawiska jest tak zwany odruch wahadlarski, będący fizjologiczną odpowiedzią organizmu człowieka na zewnętrzne, nieznane i niewidzialne oddziaływania otoczenia. Tym samym będę musiał z konieczności zaprzeczyć szeregu fantazyjnym teoriom, w które obrosła do tej pory z latami dziedzina Radiestezji. 8

9 9 W obecnym opracowaniu będę posługiwać się niżej wymienionymi synonimami : Oddziaływanie - zamiast promieniowanie radiestezyjne, radiacja, wibracje, energie, pasma lub miejsca zadrażnień zamiast żyły wodne, cieki wodne, pasma siatek, plamy promieniowania, Miejsca Mocy itp., itd., wahadlarstwo lub różdżkarstwo zamiast Radiestezja. Również pragnę stanowczo jeszcze raz podkreślić, że przedstawione przeze mnie w książce nowe koncepcje opisu zjawiska wahadlarstwa są hipotezą i nie pretendują od razu do uznania za jedyną i niepodważalną prawdę. Tak więc proszę traktować przedstawione w opracowaniu hipotezy, jako przypuszczenie o tym, że prawda o zjawisku wahadlarstwa może być w jakimś stopniu zbliżona do opisanych teoretycznych koncepcji.

10 10 CZĘŚĆ I. PRAKTYKA WAHADLARSTWA Naturalne oddziaływania otoczenia jako przyczyna odruchu wahadlarskiego Omówienie specyficznego oddziaływania otoczenia na człowieka, które powoduje powstanie w rękach radiestety ruchów wahadła lub różdżki, wiąże się bezpośrednio z istnieniem specjalnego odruchu, nazywanego odruchem różdżkarskim lub wahadlarskim. W tym momencie, odwołuje się do opisu odruchu różdżkarskiego przez międzynarodowy autorytet naukowy i różdżkarski, jakim był profesor fizyki Yves Rocard ( 47, 54). Istnienie takiego odruchu możemy doświadczyć również samemu, w przypadku uważnej obserwacji ruchów przyrządów radiestezyjnych. Chciałbym odwołać się do wspomnianych we wstępie moich pierwszych, samodzielnych prób wahadlarskich. Nie znalem wtedy żadnej z teorii radiestezyjnych dotyczących konwencji mentalnych, ale na podstawie własnych prób mogłem zaobserwować, że istniały specjalne miejsca, nad którymi wahadło wprawiane było samoistnie w ruch obrotowy oraz miejsca, nad którymi wahadło pozostawało w bezruchu. W późniejszej praktyce wahadlarskiej kontynuowałem moje obserwacje. Mogę zatem z pełną odpowiedzialnością stwierdzić, że kiedy bierzemy do ręki różdżkę lub wahadło, możemy odkryć, że przyrządy te w pewnym momencie i warunkach samoistnie podlegają ruchowi. Różdżka doznaje tzw. wybicia, a wahadło uzyskuje ruch obrotowy. Taki niezamierzony efekt ruchu nazywamy odruchem różdżkarskim lub wahadlarskim, powstającym na zasadzie odruchu bezwarunkowego. W jaki sposób można objaśnić występowanie tego zjawiska? Powstanie ruchu wahadła, to jest odruchu wahadlarskiego, związane jest bezpośrednio z występowaniem w danym terenie nieznanych, niewidzialnych i specyficznych bodźców, które pobudzają organizm człowieka. Pobudzenie to przyczynia się do powstania nieświadomych i mimowolnych skurczów mięśni ręki, powodujących w następstwie poruszanie się wahadła lub różdżki w dłoniach radiestety. Odruch wahadlarski stanowi podstawę istnienia i stosowania w radiestezji, tzw. metody fizycznej. Metoda ta wykorzystywana jest do identyfikacji i wyznaczania terenów geopatycznych, w tym pasm zadrażnień oraz wyznaczania miejsc pod studnię. Można wyróżnić dwa odmienne rodzaje terenu: Obszar, na którym dochodzi do ruchu przyrządów nazywamy terenem lub pasmem zadrażnień. Nad tym terenem organizm ludzki pod wpływem specyficznych oddziaływań otoczenia doznaje specjalnego podrażnienia, które cechuje się tym, że doprowadza do pobudzenia tkanki nerwowej i mięśniowej w naszych rękach, co jest bezpośrednią przyczyną powstania ruchu przyrządów. obszar, nad którym nie dochodzi do ruchu przyrządów, możemy nazywać terenem obojętnym lub neutralnym. Nad tym terenem nie występują żadne oddziaływania otoczenia, które powodują powstanie ruchu przyrządów.

11 Powszechnie uważa się, że teren zadrażnień jest niekorzystny dla zdrowia człowieka oraz, że dłuższe przebywanie na tym terenie prowadzi w bliższym lub dalszym okresie do powstania szeregu niedomagań i chorób. Miejsca takie nazywamy również miejscami geopatycznymi. Tak więc, ruch wahadła jest zjawiskiem ostrzegającym nas przed przebywaniem przez dłuższy czas na tym terenie. Dzięki wykrywaniu terenu zadrażnień za pomocą ruchu przyrządów określamy, że dane miejsce jest niekorzystne dla człowieka oraz, że należy go unikać i wybierać inne miejsca, w których organizm nie zostaje w ten sposób pobudzany. Przedstawione przeze mnie informacje o odruchu wahadlarskim i metodzie fizycznej, pozostają niestety w całkowitej sprzeczności z tezami radiestezji mentalnej. Zgodnie z założeniami tego kierunku radiestezji, do wywołania ruchu przyrządów niezbędne jest wcześniejsze ustalanie tzw. konwencji mentalnej. Teoria ta neguje zatem istnienie naturalnych odruchów różdżkarskich i wahadlarskich. Konwencja mentalna zakłada konieczność ustalania odpowiedniego kodu ruchów wahadła, dzięki któremu możliwe będzie spowodowanie jego ruchu przez naszą podświadomość. Metoda mentalna zakłada zadawanie pytań przez radiestetę do podświadomości oraz oczekiwania na odpowiedź. Ruch wahadła powodowany jest przez naszą podświadomość, w wyniku odpowiedzi na zadawane do niej pytania. Przeważnie ruch wahadła w prawo oznacza odpowiedz: tak, dobrze, zdrowo. Ruch wahadła w lewo oznacza: nie, źle, nie zdrowo. Tak więc odpowiednie ruchy wahadła uzyskujemy dopiero po zadaniu pytania do naszej podświadomości. Na przykład, jeśli chcemy stwierdzić, czy znajdujemy się na terenie pasma zadrażnień, możemy zadać typowe pytanie: czy stoję na terenie zapromieniowanym? Jeżeli uzyskamy ruch wahadła w prawo, to będzie to odpowiedź potwierdzająca na zadane pytanie. W tym miejscu należy wspomnieć, że istnieją radiesteci, którzy w kategoryczny sposób twierdzą, że ruch wahadła może być spowodowany wyłącznie w wyniku zastosowania metody mentalnej, a twierdzenie o istnieniu odruchu wahadlarskiego jest nieprawdą. Z własnego doświadczenia mogę odpowiedzieć w następujący sposób. Jeśli naukę radiestezji rozpoczynamy wyłącznie od zastosowania metody mentalnej, dokonujemy tym samym zakodowania naszego umysłu i jednocześnie zablokowania naturalnych odruchów, będących wynikiem uwrażliwienia radiestezyjnego. Takie postępowanie może mieć nieodwracalne skutki, to znaczy, że dany radiesteta, od początku zakodowany przez umowę mentalną, być może nie będzie w stanie rozpoznawać i doświadczać fizycznego oddziaływania odruchu wahadlarskiego. Ważne wyjaśnienie. Uznanie istnienia metody fizycznej, wcale nie zaprzecza istnieniu metody mentalnej, co powinno być nareszcie zrozumiane przez zwolenników metody mentalnej i zagorzałych przeciwników metody fizycznej. Obie te metody mogą być dowolnie stosowane przez radiestetów przy lokalizacji terenów geopatycznych, tylko ważne jest to, aby prowadziły zawsze do takich samych rezultatów badań!!! Najważniejszym naszym stwierdzeniem, dotyczącym naturalnego ruchu przyrządów przy wykrywaniu miejsc zadrażnień jest to, że ruchy te są wynikiem pobudzenia organizmu przez nieznany, specyficzny rodzaj oddziaływania otoczenia i jako takie mogą powstawać bez potrzeby ustalania jakichkolwiek konwencji mentalnych. Powstały odruch wahadlarski wykorzystywany jest praktyczne do wykrywania i lokalizacji miejsc i pasm zadrażnień oraz do lokalizacji miejsca do ujęcia wody. 11

12 12 Moje doświadczenia i praktyka w posługiwaniu się wahadłem. Identyfikacja pasm i terenów zadrażnień W mojej praktyce posługiwania się wahadłem stosuję głównie metodę fizyczną, nazywaną metodą pracy z wyrzutem wahadła. Charakterystyczna cechą tej metody jest to, że w momencie początku pracy wahadłem, dokonujemy delikatnego wymuszonego wyrzutu wahadła przed siebie. Zaletą tej metody jest to, że wprawione w ruch wahadło od razu przygotowane jest do pracy, ze względu na przezwyciężenie siły bezwładności. Gdyby nie stosować tego wyrzutu i trzymać wahadło nieruchome, należy stać i czekać na przezwyciężenie bezwładności i uzyskanie ruchu przez wahadło. Poza tym wprawione w ruch oscylacyjny wahadło przyczynia się do znacznego zwiększenia dokładności i precyzji oznaczeń, ze względu na to, że nawet nieznaczny bodziec, o minimalnym natężeniu oddziaływania, może wywołać od razu reakcję ruchu wahadła. Poniżej wyszczególnię podstawowe cechy stosowanej przeze mnie metody wahadlarskiej: 1. W miejscu neutralnym, w którym brak jest oddziaływań geopatycznych, organizm człowieka nie doznaje specyficznego pobudzenia, prowadzącego do powstania ruchów wahadła. Wahadło pozostaje w bezruchu, 2. Bezruch wahadła świadczy o tym, że na wahadlarza nie działają żadne siły zewnętrzne powodujące powstanie ruchu wahadła. 3. Wymuszony oscylacyjny ruch wahadła do przodu w miejscu neutralnym jest równoznaczny z bezruchem wahadła. Gdyby nie stosować tego wyrzutu, to wahadło pozostawałoby w bezruchu. 4. Przy przejściu wahadlarza z terenu obojętnego na teren pasma zadrażnień, organizm wahadlarza doznaje specjalnego pobudzenia, a wymuszony oscylacyjny ruch wahadła, zamienia się samoistnie (bez umów mentalnych), na ruch obrotowy. Oznacza to przejście od bezruchu wahadła do ruchu obrotowego. 5. W mojej praktyce wahadlarskiej rozróżniam trzy rodzaje ruchów wahadła: wymuszony ruch oscylacyjny oraz naturalnie powstające dwa rodzaje ruchów, to jest ruchy obrotowe w prawo lub w lewo, rysunek 1. Rysunek 1 a. Ruch oscylacyjny, b. Ruch w prawo, c. Ruch w lewo

13 6. Zmiana wymuszonego ruchu wahadła z oscylacyjnego, prostopadłego do wahadlarza, na naturalny ruch obrotowy, świadczy jednoznacznie o tym, że znaleźliśmy się na paśmie zadrażnień. 7. Przy przejściu wahadlarza z terenu neutralnego na pasmo zadrażnień ruch wahadła zmienia się z oscylacyjnego na kołowy, następnie, przy wyjściu ze strefy zadrażnień i wejściu z powrotem na teren obojętny, wahadło uzyskuje ponownie ruch oscylacyjny, jak na rysunku Rysunek 2 Zmiana ruchu wahadła przy przejściu wahadlarza przez pasmo zadrażnień 8. Identyfikację pasma zadrażnień oraz jego granicę wyznacza ta część ciała wahadlarza, która pierwsza przekroczy brzeg pasma, czemu obowiązkowo towarzyszy powstanie ruchu obrotowego wahadła. Na rysunku 3 a), w momencie przekroczenia granicy pasma zadrażnień przez dłoń z wahadłem, powstaje ruch obrotowy wahadła, co świadczy o tym, że znaleźliśmy się w granicach pasma zadrażnień. Na rysunku 3 b), wahadło mamy usytuowane w inny sposób, nie z przodu wahadlarza, a z boku na poziomie jego tułowia. Obroty wahadła powstają w momencie, kiedy wahadlarz przekroczy granicę pasma swoją stopą.

14 14 Rysunek 3 Identyfikacja granicy między terenem obojętnym a pasmem zadrażnień 9. Rozróżniamy dwa podstawowe przypadki, kiedy uzyskujemy ruch oscylacyjny wahadła prostopadły do wahadlarza, przy stosowaniu metody z wyrzutem wahadła : a. wymuszony ruch, kiedy wahadlarz przebywa na terenie neutralnym, b. ruch powstający w przypadku, kiedy wahadlarz znajduje się na pasmie zadrażnień ustawiony w specjalny sposób, to jest zwrócony twarzą w kierunku przebiegu pasma, zgodnie z jego osią. Oba przypadki ruchu oscylacyjnego świadczą o tym, że na wahadlarza nie działają w tej sytuacji żadne dodatkowe, zewnętrzne siły pobudzające organizm i powodujące ruch wahadła.

15 15 Rysunek 4 Specyficzna sytuacja na pasmie zadrażnień, w której na wahadlarza nie działają siły powodujące powstanie ruchu wahadła. Wahadlarz ustawiony jest wzdłuż kierunku osi pasma Taka sytuacja jest dobrze znana z praktyki radiestezyjnej. Została ona zawarta w powszechnie uznanych zaleceniach przeprowadzania ekspertyz, aby nigdy nie dokonywać tylko jednokrotnego przejścia z wahadłem przez badany teren, a koniecznie stosować dwa przejścia pod różnym kątem, np. dwa przejścia w kierunku do siebie prostopadłym. Te dwa przejścia w terenie po drodze pod różnym kątem do siebie, zapewniają wykrycie wszystkich zadrażnień. Mogłoby się bowiem zdarzyć, że idąc tylko jeden raz, idziemy niechcący wzdłuż pasma zadrażnień i w ten sposób nie możemy jego zlokalizować. Drugie przejście pod innym kątem gwarantuje zatem wykrycie pasma, którego moglibyśmy nie zarejestrowaliśmy przy pierwszym przejściu. W tej sytuacji musimy zastosować technikę rozpoznawania, w jakim miejscu znajdujemy się przy ruchu oscylacyjnym do przodu, czy w miejscu neutralnym, czy w miejscu wzdłuż pasma zadrażnień. Aby wykluczyć jedną z tych możliwości, musimy stojąc w danym miejscu okręcić się dookoła swojej osi i stanąć np. w pozycji, pod pewnym kątem do pierwotnego ustawienia, jak na rysunku 5. Jeśli i przy tym ustawieniu wahadło zachowa ruch oscylacyjny prostopadły do płaszczyzny czołowej, to na pewno stoimy na terenie obojętnym, pozbawionym oddziaływań geopatycznych. Natomiast, kiedy przy nowym ustawieniu wahadło uzyska ruch kołowy, to na pewno znajdujemy się wtedy na pasmie zadrażnień.

16 16 Rysunek 5 Sposób rozróżnienia terenu neutralnego od terenu na paśmie zadrażnień 10. Do tej pory opisywałem ogólnie oddziaływania i ich wizualne efekty, w postaci powstających ruchów wahadła, które powinny być znane każdemu radiestecie. Teraz opiszę moje własne doświadczenia, które mogą być pewnym zaskoczeniem dla części radiestetów, nie mających podobnych doświadczeń. Dotyczą one zmiany sposobu i kierunku obrotów wahadła w wyniku zmiany kierunku wejścia wahadlarza na pasmo zadrażnień oraz kierunku poruszania się na pasmie. W mojej praktyce wahadlarskiej, w wyniku wieloletniej, uważnej obserwacji ruchów wahadła odkryłem, że wraz ze zmianą kierunku, z którego wahadlarz wchodzi na pasmo zadrażnień oraz kierunku poruszania się po pasmie, wahadło zmienia w samoistny i naturalny sposób kierunek swoich obrotów. W naturalny, to znaczy nie uzgadniany wcześniej za pomocą metody mentalnej. Przechodząc przez to samo pasmo zadrażnień z jednej jego strony na drugą oraz z powrotem, uzyskuję zmianę kierunku ruchu wahadła, np. z obrotów w prawo na obroty w lewo.

17 Następuje zatem zmiana kierunku ruchu wahadła w zależności od strony, od której wahadlarz wchodzi na pasmo. Następnie, kiedy wahadlarz będąc na pasmie zadrażnień wykona obrót dookoła siebie zgodnie z kierunkiem obrotów wahadła, to przy uzyskaniu pozycji twarzą do osi pasma, ruch wahadła zmieni się na oscylacyjny, jak to przedstawiono wcześniej na rysunku 4. Sytuację tą przedstawiono na rysunku Rysunek 6 Zmiana kierunku ruchu wahadła w zależności od strony wejścia wahadlarza na to samo pasmo zadrażnień A wejście od lewej strony, B wejście od prawej strony Następnym spostrzeżeniem jest to, że zmiana kierunku chodu wahadlarza po pasmie zadrażnień, doprowadza do zamiany kierunku ruchu wahadła, jak przedstawiono na rysunku nr 7.

18 18 Rysunek 7 Zmiana kierunku ruchu wahadła w zależności od kierunku chodu wahadlarza na pasmie zadrażnień a) Ruch wahadlarza do przodu, b) Ruch powrotny wahadlarza, tyłem Zgodnie z moją praktyką można dokonać stwierdzenia, że naturalne ruchy wahadła w prawo lub w lewo zależą od kierunku wejścia wahadlarza na pasmo zadrażnień oraz od kierunku jego poruszania się po pasmie. W tym miejscu należy stanowczo oświadczyć, że naturalne ruchy wahadła w prawo czy w lewo nie mają nic wspólnego z takimi ruchami ustalonymi sztucznie za pomocą metody radiestezji mentalnej. Oznacza to, że naturalny ruch w prawo wcale nie określa cech: dobry, prawidłowy, zdrowy, a ruch w lewo wcale nie oznacza: zły, nieprawidłowy, niezdrowy. Naturalne ruchy wahadła, w prawo czy w lewo powstają zatem pod wpływem specyfiki warunków otoczenia oddziałującego na wahadlarza. Przyczyny takich ruchów omówione zostanie w następnych rozdziałach.

19 Rozróżnienie pojedynczego pasma i skrzyżowania kilku pasm zadrażnień. Do tej pory przedstawiłem ruchy wahadła nad pojedynczym pasmem zadrażnień. Jeśli znajdujemy się w strefie zadrażnień, musimy koniecznie sprawdzić, czy stoimy na pojedynczym pasmie, czy na skrzyżowaniu pasm. Sprawdzenie zaczynamy od ustawienia się na paśmie zadrażnień zgodnie z kierunkiem osi pasma oraz przy ruchu oscylacyjnym wahadła. Od tej pozycji zaczynamy obrót wokół swojej osi np. w prawo, jak na rysunku 8. Rysunek 8. Kierunek obrotów wahadła podczas obrotu wahadlarza nad pojedynczym pasmem zadrażnień. Wahadło zacznie wykonywać wtedy ruchy kołowe w lewo, ze zwrotem w kierunku miejsca, w którym występował ruch oscylacyjny. Jeżeli znajdujemy się na pojedynczym pasmie zadrażnień, to przy obrocie wokół własnej osi, wahadło w połowie obrotu wahadlarza, zmieni kierunek swoich obrotów na przeciwny, a po dokonaniu pełnego obrotu wahadlarza stajemy w pozycji początkowej i uzyskamy ponowną zmianę ruchu obrotowego wahadła na oscylacyjny. Taki przypadek obrotów wahadła nad pojedynczym pasmem zadrażnień świadczy o tym, że wahadlarz niezależnie od strony, z której wejdzie na pasmo zadrażnień, przy obrocie zgodnie z uzyskanym kierunkiem obrotów wahadła, zwraca się zawsze tylko w jedną stronę pasma zadrażnień, to jest w tą, w której osiąga ruch oscylacyjny wahadła do płaszczyzny czołowej. Jeżeli znajdujemy się na skrzyżowaniu pasm, to podczas obrotu wokół swojej osi uzyskamy nie jedną, a kilkukrotną zamianę ruchu obrotowego na oscylacyjny. Ile razy ruch obrotowy zamieni się na oscylacyjny, oznacza to, że tyle mamy pasm zadrażnień w jednym skrzyżowaniu. Patrz rysunek 9.

20 20 Rysunek 9. Kierunek obrotów wahadła podczas obrotu wahadlarza nad skrzyżowaniem dwóch pasm zadrażnień Zgodnie z tym, co opisałem wcześniej, kołowe ruchy wahadła naprowadzają na kierunek osi kolejnych pasm zadrażnień obecnych w skrzyżowaniu. Przy obrocie wahadlarza wokół swojej osi nad skrzyżowaniem pasm, wahadło wykonuje zmienne ruchy w lewo, lub w prawo, zależnie od obrotu wahadlarza w kierunku osi poszczególnych pasm zadrażnień. Tak więc, nad tym samym skrzyżowaniem pasm możemy zarejestrować obroty zarówno w prawo jak i w lewo, zależnie od kierunku wejścia na skrzyżowanie pasm, tak samo jak przy przechodzeniu przez pojedyncze pasmo zadrażnień. Przypuszczam, że być może, brak zrozumienia tego zjawiska był powodem powstania dziwnej teorii o statycznych polach wirowych prawo, lub lewoskrętnych (32). W zaprezentowanym opisie oddziaływania specyficznych bodźców otoczenia na organizm wahadlarza, powodujących uzyskiwanie naturalnych ruchów wahadła, przedstawiłem po krótce podstawowe zasady metodyki i praktyki pracy z wyrzutem wahadła, które znajdują zastosowanie w poszukiwaniu i wykrywaniu: a) obszaru obojętnego (neutralnego), b) obszarów geopatycznych, w postaci pojedynczego pasma lub skrzyżowania kilku pasm zadrażnień, niekorzystnych dla zdrowia człowieka, c) miejsca pod ujęcie wody i budowę studni.

21 21 Podsumowanie W mojej praktyce wahadlarskiej, w celu identyfikacji terenów zadrażnień, stosuję głownie tzw. metodę fizyczną, zamiast metody mentalnej. Metodyka mojej pracy z wahadłem utworzona została na podstawie wieloletniej pracy oraz bacznej obserwacji naturalnych ruchów wahadła. Uzyskiwane praktycznie ruchy wahadła nazywam naturalnymi, ponieważ były one zawsze samoistnie i nie były nigdy poprzedzone wcześniejszymi spekulacjami mentalnymi ani żadną umową. Zaprezentowane ruchy wahadła różnią się od powszechnie przedstawianych w podręcznikach Radiestezji. Moim zdaniem różnica ta wynika z tego, że podręczniki preferują głównie metodę mentalną z wcześniejszym kodowaniem ruchów wahadła. W ten sposób ubezwłasnowolnia się działania radiestetów, ponieważ wykrywa się tylko to, na co pozwala ustalona wcześniej konwencja ruchów i zadawanych pytań. Jeśli trzymamy się sztywno zadawanych pytań, nigdy nie odkryjemy innych bodźców, o które się nie pytamy. Tracimy tym samym możliwość wykrywania naturalnych oddziaływań otoczenia na wahadlarza i ich potwierdzenia w wyniku ruchów wahadła. Według mojej metodyki, nie zachodzi potrzeba stosowania żadnych pytań przy identyfikacji pasm i stref zadrażnień. Nie muszę zadawać typowego dla metody mentalnej pytania, np. czy stoję na terenie zapromieniowanym? To obserwacja zachowania wahadła, jego bezruch lub ruch, powiadamia mnie czy znajduje się na terenie neutralnym, czy na terenie zadrażnień. Naturalnie powstające ruchy wahadła na terenach geopatycznych, w tym na pasmie zadrażnień, są wynikiem oddziaływania na wahadlarza specyficznych, nieznanych bodźców otoczenia oraz sposobu ich przetworzenia przez organizm wahadlarza. KURS WAHADLARSTWA Nauka posługiwania się wahadłem Opis wahadła Wahadło to ciężarek zawieszony na nitce, sznurku lub łańcuszku. Proste wahadło możemy zrobić sobie bardzo szybko samemu, np. z obrączki, kasztana, bezpiecznika prądowego, itp., zawieszonych na nitce lub sznurku. W przypadku wahadła, które kupujemy w specjalistycznym sklepie, może ono być zrobione przeważnie z drewna lub metalu. Popularne wahadła często wykonane są z mosiądzu. Innym, spotykanym nieraz materiałem może być np. srebro, złoto, kryształ górski, bursztyn, itp. Masa ciężarka wahadła może zawierać się przeciętnie, w granicach od około 10 g do 50 g.

22 Bywają jednak też wahadła o większej masie, powyżej 100 g. Dla osób początkujących, o jeszcze nie rozwiniętej dostatecznie wrażliwości, lepsze będzie wahadło o mniejszej masie w granicach g. Cięższe wahadła mogą używać osoby bardziej doświadczone i o dużej wrażliwości na odbiór oddziaływań z otoczenia. Cięższe wahadła można też używać podczas pracy w terenie, aby uzyskać większą niezależność od warunków pogodowych, np. podmuchów wiatru. Kształt wahadła bywa różny. Spotykamy przeważnie kształty: kulisty, w formie pionu murarskiego, wydłużony w formie łezki. Nie mniej spotykane są również różne wymyślne kształty wahadeł. 22 Rysunek 10. Różne rodzaje, wielkości i kształty prostych wahadeł. Wahadła zrobione z aluminium, drewna, kryształu górskiego, mosiądzu. Wahadła można też podzielić w zależności od funkcji jakie mają spełniać. Możemy rozróżnić proste wahadła oraz wahadła specjalistyczne, takie jak np. wahadła egipskie, wahadło uniwersalne, wahadła lecznicze. Nas obchodzić będą proste wahadła, wystarczające do rozpoznawania stref geopatycznych. Sposób trzymania wahadła Wahadło ujmujemy za sznurek dwoma palcami, między kciukiem i palcem wskazującym. Ciężarek zwisa swobodnie w dół, dłoń zamknięta, usytuowana grzbietem do góry, a sznurek schowany jest w zamkniętej dłoni.

23 Najważniejszą sprawą jest dobranie właściwej długości zawieszenia ciężarka od punktu uchwytu sznurka palcami. Długość ta będzie oddziaływać na szybkość reakcji wahadła, to jest szybkość uzyskiwania wyraźnych i zdecydowanych jego ruchów. Im krótsze zawieszenie, tym reakcja wahadła jest szybsza, im większa długość zawieszenia trzeba dłuższego czasu do uzyskania właściwych ruchów wahadła. Przeważnie większość wahadlarzy stosuje krótką długość wahadła w granicach kilku centymetrów, np cm. Możemy też rozróżnić specjalną technikę posługiwania się tzw. długim wahadłem, o długości zawieszenia około 100 cm ( 3 ). Taka technika może jednak służyć do specjalnych doświadczeń niektórym wahadlarzom. W celu określenia właściwej dla siebie długości trzymania wahadła musimy wykonać kilka prób. Ujmujemy wahadło w kilku miejscach sznurka, po kolei od kilku centymetrów, a następnie stopniowo powiększamy długość zawieszenia do kilkunastu centymetrów. 23 Rysunek 11. Przykład krótkiego trzymana wahadła nad biometrem Rysunek 12. Przykład długiego trzymania wahadła Za każdym razem dokonujemy lekkiego, wymuszonego wyrzucenia wahadła do przodu. Obserwujemy jak szybko wahadło uzyskuje regularne ruchy oscylacyjne lub przechodzące w ruchy kołowe. Staramy się wyczuć, w którym miejscu ruchy te są dla nas najbardziej odpowiednie, to jest, w którym miejscu wahadło uzyskuje najszybciej, stabilne obroty. Wybrane miejsce uchwytu wahadła zaznaczamy na sznurku. Będzie to nasza długość robocza wahadła. Wraz ze zdobywaniem praktyki w posługiwaniu się wahadłem możemy dokonać ewentualnej korekty roboczego miejsca uchwytu wahadła.

24 24 Rodzaje ruchów wahadła Typowe zachowanie wahadła to: bezruch, ruchy oscylacyjne po linii prostej, ruchy kołowe w prawo lub w lewo oraz ewentualnie ruchy pośrednie, w kształcie elipsy. Nauka pracy z wyrzutem wahadła Jak już zadeklarowałem się, w badaniach wahadlarskich stosuję głownie fizyczną metodę pracy z wyrzutem wahadła. Uważam, że jest to prawidłowa i pewna metoda pracy wahadłem. Metoda ta zapewnia: a) Możliwość oceny terenu zarówno w jednym punkcie, jak również podczas chodu wahadlarza, to jest przy ocenie większego terenu, tak samo jak przy zastosowaniu różdżki, b) Możliwość uniezależnienia się od autosugestii, która może powstać na skutek zadawanych pytań przy stosowaniu metody mentalnej. Niejednokrotnie spotyka się pracę radiestetów, która polega na nieruchomym staniu na jednym miejscu, z nieruchomym wahadłem. Wahadlarz oczekuje na powstanie ruchu wahadła. Czas oczekiwania potrzebny jest do przezwyciężenia bezwładności wahadła i tym samym spowodowania ruchu wahadła. W tym dodatkowym czasie oczekiwania, może dochodzić jednak mimo woli do wydania przez nasz mózg nieświadomej, życzeniowej reakcji uruchomienia wahadła w określonym kierunku. Dlatego lepiej unikać takiej sytuacji. Tak może być zawsze przy stosowaniu reguł radiestezji mentalnej, w której mamy zaprogramowane określone ruchy w prawo lub w lewo. W przypadku stosowania metody fizycznej z wyrzutem wahadła, oczekujemy, że ruch wahadła następuje nie na zasadzie umów mentalnych, a na zasadzie oddziaływania fizycznych bodźców z otoczenia. Zatem nie angażujemy się mentalnie, ale oczekujemy na powstanie naturalnych ruchów wahadła pod wpływem oddziaływania otoczenia na organizm człowieka. Wyrzucamy wahadło do przodu i oczekujemy na ewentualną zmianę ruchu z oscylacyjnego na ruchy kołowe w prawo, czy w lewo, co będzie świadczyć o znalezieniu pasma zadrażnień. Początkowy wyrzut wahadła sprawia, że wahadło jest już w ruchu i nie musimy oczekiwać na przezwyciężenie jego bezwładności. Wahadło jest po prostu już od razu gotowe do pracy. Taka sytuacja jednocześnie sprawia, że od razu możemy wyczuć oddziaływania geopatyczne, nawet o minimalnym natężeniu oddziaływania. Poniżej podam zalecenia do pracy z wyrzutem wahadła: Stajemy w terenie z wahadłem w dłoni i wyrzucamy lekko wahadło do przodu przed siebie. Uzyskujemy w ten sposób ruch oscylacyjny wahadła w płaszczyźnie do nas prostopadłej. Każdy kolejny ruch wahadła wspomagamy delikatnym wyrzutem do przodu przed siebie. Powoli idziemy do przodu. Staramy się zachować jak najbardziej zrelaksowany stan fizyczny i psychiczny.

25 Określamy cel naszego postępowania, a mianowicie, że będziemy dążyć do wykrycia pasm zadrażnień. Niczego sobie z góry nie sugerujemy, nic nie kombinujemy, nie uprzedzamy się z góry na temat kierunku ruchów wahadła, nie zawieramy żadnych umów mentalnych. Podczas prób możemy wykryć kołowe ruchy wahadła, zarówno w prawo jak i w lewo. Nie sugerujmy się na razie kierunkiem ruchu wahadła, bo jest to nam do niczego nie potrzebne oraz zupełnie obojętne, w którym kierunku obracać się będzie wahadło. Nie zadajemy sobie, ani wahadełku (jak to jest napisane w dużej liczbie książek), żadnych pytań, jak polecają zasady radiestezji mentalnej. Staramy się jak najbardziej skupić na wyczuciu naturalnej zmiany kierunku wahadła, z oscylacyjnego prostopadłego do nas, na ruchy obrotowe. W przypadku, kiedy wyrzucone do przodu wahadło zmieni ruch z oscylacyjnego na kołowy, obojętnie w prawo, czy w lewo, oznacza to, że na pewno albo stoimy na terenie zadrażnień, albo przeszliśmy z terenu obojętnego na teren zadrażnień. Aby posiąść praktyczną umiejętność posługiwania się wahadłem, niezależnie od posiadanego uwrażliwienia, nauka powinna polegać na wielokrotnym powtarzaniu prób i ciągłym ćwiczeniu, wg powyżej opisanej metodyki. Jeszcze jeden ważny szczegół. W metodzie z wyrzutem wahadła, możemy wahadło trzymać specjalnie trochę z boku, tak, aby na nie bez przerwy nie patrzeć, jak na rysunku 3 b). Wahadło nad pasmem zadrażnień i tak będzie się obracać, bez ciągłej kontroli naszego wzroku. Unikamy w ten sposób dodatkowego narażenia się na przypadkową autosugestię. Ważny szczegół do zrozumienia metody. Wahadło jest zawsze w ruchu. Nie męczymy się stojąc nieruchomo w jednym miejscu z nieruchomym wahadłem. Przez cały czas pracy rytmicznie i delikatnie wspomagamy ruch wahadła wyrzutem do przodu, czyli celowo poruszamy wahadłem miarowo w przód i w tył. Tak więc wahadło na samym początku pracy ma zapewnione przezwyciężenie bezwładności, a później energię kinetyczną do pracy. Najważniejsze, że mamy bardzo wyraźną różnicę pracy wahadła: nad terenem obojętnym ruch oscylacyjny wymuszony, prostopadły do wahadlarza, nad terenem geopatycznym - naturalny ruch kołowy, który jest wynikiem oddziaływania zakłóceń otoczenia na organizm człowieka. Metoda cechuje się bardzo dużą dokładnością wskazań i powtarzalnością osiąganych wyników. Uważam też zdecydowanie, że posługiwania się wahadłem należy uczyć tak samo, jak posługiwania się różdżką. Tymczasem na kursach radiestezji uczy się wszystkiego, byle nie prawidłowych zasad pracy wahadłem! Uczy się metody mentalnej i często pozostawia się kursantów samych sobie, z oczekiwaniem na ruchy wahadła jako odpowiedź na zadawane wcześniej pytania. 25

26 Jestem głęboko przekonany, że gdyby wszystkich wahadlarzy uczył tej samej metody pracy z wyrzutem wahadła, to można by uzyskiwać większą zbieżność wyników pracy różnych osób, uniknąć podstawowych pomyłek oraz osiągnąć znaczną powtarzalność i dokładność wyników badań. 26 CZĘŚĆ II. TEORIA WAHADLARSTWA Hipoteza zjawiska wahadlarstwa oraz przyczyn odruchu wahadlarskiego Nie ma w dziedzinie radiestezji zgodności na temat przyczyn odruchu radiestezyjnego, można spotkać się z przeróżnymi zdaniami i hipotezami na ten temat. Wymienię po krótce tylko niektóre możliwości, z którymi można spotkać się w dostępnej literaturze tematu: 1. Promieniowanie radiestezyjne bliżej nie określone promieniowanie, którego źródłem są żyły wodne, uskoki geologiczne, pustki, siatki energetyczne, plamy, miejsca mocy, itp., 2. Zaburzenia naturalnych pól Ziemi: magnetycznego lub elektrycznego, 3. Promieniowanie elektromagnetyczne. Nie ma dotychczas jednomyślności w określeniu pewnego zakresu długości i częstotliwości promieniowania odpowiedzialnego za odruch radiestezyjny. Istnieją w tym zakresie różne hipotezy: a) fale długie o niskiej częstotliwości w zakresie: pasma biologicznego do 20 HZ, zakresu ULF do 30 Hz oraz ELF do 300 Hz, b) szczególna fala EM o częstotliwości 1420 MHz, c) zakres fal o krótszej długości, w tym mikrofal, a nawet promieniowania radioaktywnego, 4. Odziaływanie czynników poza materialnych, duchowych: pomoc boska albo przewodnika duchowego, czy też dobrych lub złych duchów. 5. Ruch wahadła jako odpowiedź na zadane pytanie mentalne. Jednakże według głównych założeń Radiestezji, jedynie uznaną przyczyną ruchu wahadła jest oddziaływanie tajemniczego promieniowania radiestezyjnego. Organizm ludzki wykrywa owe promieniowanie, a ruch wahadła powstaje w wyniku stosowanej przez radiestetę metody fizycznej lub mentalnej. Jak wspomnieliśmy na początku opracowania, jeszcze nikt do tej pory nie udowodnił ani istnienia tego promieniowania, ani jaki jest sposób jego oddziaływania na organizm. Ważnym i istotnym spostrzeżeniem jest to, że obok głównego przekonania o istnieniu promieniowania radiestezyjnego, w radiestezji możemy też niekiedy spotkać się z obserwacją innych zjawisk, które traktowane są jednak tylko, jako towarzyszące oddziaływaniom radiestezyjnym. Podstawowym błędem wnioskowania o takich zjawiskach jest to, że nie dopuszcza się myśli o tym, że mogłyby one stanowić nie czynniki towarzyszące, a być głównym czynnikiem sprawczym.

27 Chodzi mi tutaj o obserwacje dotyczące zjawiska magnetyzmu ziemskiego. W opisach radiestezyjnych znane są informacje o : zmianie kierunku linii ziemskiego pola magnetycznego nad pasmami zadrażnień, obserwowanej za pomocą kompasu, teorii promienia zasadniczego, który uzależniony jest od odchylenia od linii magnetycznej PN-PŁ, Ustawiania niektórych rodzajów ekranów radiestezyjnych podczas ich wstrajania, zgodnie z kierunkiem linii magnetycznej PN-PŁ. Tego rodzaju spostrzeżenia wydają się być dość istotne, skoro tak bardzo związane są ze zjawiskami radiestezyjnymi. Z tego też powodu uważam, że należy zwrócić baczną uwagę na możliwość istnienia hipotetycznych powiązań przyczynowo skutkowych magnetyzmu ziemskiego z oddziaływaniami wahadlarskimi i różdżkarskimi. Istotnym powiązaniem idei promieniowania radiestezyjnego z ziemskim polem magnetycznym jest to, że mają pewną wspólną cechę. Uważamy, że promieniowanie radiestezyjne cechuje się nadzwyczajną przenikliwością oraz istnieje w każdych warunkach, na otwartej przestrzeni i w wieżowcu, na parterze i najwyższym piętrze, Zauważmy, że tak samo ziemskie pole magnetyczne cechuje się podobnymi własnościami, otacza nas zawsze i wszędzie, w tych samych warunkach co domniemane promieniowanie radiestezyjne lub tzw. promieniowanie Ziemi (termin używany przez radiestetów). Moim zdaniem istnieje pełna analogia w tych dwóch zjawiskach. Tak więc może to wcale nie żadne promieniowanie oddziałuje na nas, a czynnikiem oddziałującym na organizmy żywe są zaburzenia ziemskiego pola magnetycznego? Należy również zaznaczyć, że poza rozpowszechnioną, popularną w środowisku radiestezyjnym hipotezą pojęcia Radiestezji, istnieją jeszcze inne hipotezy oddziaływania na organizm człowieka, które powoduje ruch przyrządów. Należą do nich, oddziaływanie naturalnych pól Ziemi, to jest pola elektrycznego i magnetycznego, z którymi możemy zapoznać się w niektórych monografiach ( 37,53). Niestety typowe podręcznik Radiestezji zupełnie przemilczają ten fakt. Do takich hipotez można zaliczyć oddziaływanie anomalii ziemskiego pola magnetycznego. Autorem takiej hipotezy był między innymi, znany francuski fizyk, profesor Yves Rocard, określany mianem ojca francuskiej bomby atomowej (47, 54). Twierdził on, że przyczyną ruchu wahadła, to znaczy, odruchu różdżkarskiego (lub wahadlarskiego), jest bardzo niewielki gradient anomalii pola magnetycznego, liczony już zaledwie od kilku nanotesli ( nt ). Ta informacja jest bardzo istotna dla poszukiwania innych czynników wrażliwości człowieka na nieznane oddziaływania powodujące powstanie ruchu wahadła. Można przytoczyć opinię Rocarda, potwierdzoną też przez innego naukowca, Harvalika, na temat czułości człowieka na zmiany ziemskiego pola magnetycznego ( 47 ). 27

28 Do wywołania ruchu wahadła, wg Rocarda, potrzebny jest gradient pola magnetycznego około 10 nt. Jest to bardzo niewielka wartość, równa w przybliżeniu tylko 1/5 000 części naturalnego natężenia pola magnetycznego Ziemi. Podobno jednak, około 2% 3% populacji jest w stanie reagować nawet na niewiarygodnie niski gradient 1 nt, a więc 1/ części natężenia ziemskiego pola magnetycznego. Jeśli te doniesienia są rzeczywiście zgodne z prawdą, to tak niewiarygodna czułość ludzkiego organizmu na zmiany stałego pola magnetycznego może być domniemaną przyczyną wszystkich nieznanych, subtelnych zjawisk, które do dziś przypisywane są tylko zjawisku radiestezji i oddziaływaniu promieniowania radiestezyjnego. W ten sposób być może znajdujemy nowego kandydata do objaśnienia subtelnych zjawisk opisywanych przez dziedzinę, którą do tej pory nazywamy Radiestezją. Tym nowym kandydatem są: zaburzenia ziemskiego pola magnetycznego. Z tego powodu w dalszej części pracy, będę starał się przeprowadzić logiczny dowód na przedstawienie nowej hipotezy dotyczącej w pierwszym rzędzie przyczyn odruchu wahadlarskiego, a następnie próby opisu przyczyn innych zjawisk, które uważane są za podstawowe prawa radiestezji. 28 Poszukiwanie naturalnego czynnika oddziaływania otoczenia na organizm człowieka W niektórych książkach z tematyki Radiestezji bardzo chętnie poruszany jest ostatnio problem oddziaływania na człowieka sztucznie wytwarzanych pól elektromagnetycznych, tak zwanego smogu elektromagnetycznego. W związku z powszechnością występowania tego zjawiska, niektórzy radiesteci wydają się upatrywać możliwości rozpoznawania smogu za pomocą metody radiestezyjnej. Powstaje więc pytanie, jakie to oddziaływania otoczenia, naturalne czy sztuczne, są rzeczywiście odpowiedzialne za powstanie odruchu wahadlarskiego i różdżkarskiego?. Posługiwanie się różdżką czy wahadłem znane jest od stuleci, albo nawet od tysiącleci. Oznacza to, że odruch wahadlarski był zawsze wynikiem tylko naturalnych oddziaływań otoczenia. Jest to najlepszy dowód na to, że czynnik odpowiedzialny za odruch wahadlarski musi znajdować się wyłącznie w zakresie naturalnych oddziaływań. Możemy to sprawdzić, identyfikując występowanie pasma zadrażnień za pomocą wahadła lub różdżki. Nie możemy natomiast uzyskać naturalnego odruchu wahadlarskiego w pobliżu żadnych ze sztucznych źródeł promieniowania, jak np. linii przesyłowych prądu, maszyn elektrycznych, urządzeń AGD, środków łączności bezprzewodowej itp. Gdyby sztuczne źródła były rzeczywistą przyczyna odruchu wahadlarskiego, to wahadło w niektórych miejscach, np. otoczeniu miejskim, musiałoby krążyć przez cały czas bez przerwy, bo zewsząd otaczają i oddziałują na nas sztuczne pola elektromagnetyczne różnej częstotliwości, a jak wiadomo w takim przypadku wahadło pozostaje w bezruchu.

29 Skoro dochodzimy do przekonania, że odruch wahadlarski jest wyłącznie efektem oddziaływania czynników naturalnych, to nasz zakres poszukiwań znacznie się zawęża, głownie do naturalnych pól Ziemi. W powszechnej świadomości przyjmujemy stanowisko, że to co naturalne, jest dla nas nieszkodliwe. Zapominamy jednak, że naturalne warunki, to codzienne życie w kondensatorze elektrycznym o średniej wartości napięcia około 130 V/m oraz życie w polu naturalnego ziemskiego magnesu. Wartości tego pola w warunkach europejskich wynoszą średnio około : nt dla składowej pionowej oraz nt dla składowej poziomej, czyli przy pomiarze pola w kierunku pionowym i poziomym. 29 Rysunek 13. Obraz pola magnetycznego Ziemi Sposób oddziaływania pola magnetycznego Ziemi na organizm człowieka Zgodnie z prawem indukcji pola elektrycznego w zmiennym polu magnetycznym, możemy rozpatrywać fakt indukowania wirowego prądu elektrycznego w ciele człowieka przez zmienne pola magnetyczne. W tym fakcie upatruje się m.in. zagrożenia, które niosą ze sobą sztucznie wytwarzane pola elektromagnetyczne. Indukowany prąd powoduje zaburzenia naturalnych prądów biologicznych człowieka, co może prowadzić do powstania nieprawidłowej pracy organizmu i w dalszej kolejności powstania różnych schorzeń. Z powodu coraz to większych obaw przed skutkami sztucznych pól elektromagnetycznych, szerokiej akceptacji społecznej doczekały się naturalne warunki, czyli naturalne pola Ziemi.

30 Tymczasem na podstawie badań stwierdzono nieoczekiwaną sytuację, że indukcję prądu elektrycznego powodować mogą nie tylko sztuczne pola, ale również naturalne pole magnetyczne Ziemi, które wydaje się zupełnie nieszkodliwe dla człowieka. Tak więc stwierdzono, że ziemskie pole magnetyczne może indukować w ciele człowieka pole elektryczne i wirowe prądy elektryczne. Warunki indukcji prądu w organizmie człowieka, przez ziemskie pole magnetyczne są następujące: a) Człowiek porusza się w stałym polu magnetycznym Ziemi, b) Człowiek pozostaje w bez ruchu, a zmienia się wartość oraz kierunek linii pola magnetycznego, w wyniku anomalii pola. c) Człowiek porusza się w stałym polu magnetycznym Ziemi, w którym zachodzą lokalne anomalie pola. Według niektórych autorów: efekt działania indukowanego prądu w ciele człowieka pod wpływem ziemskiego pola magnetycznego, może osiągać wartości równoważne efektowi indukcji prądu przez zmienne pola urządzeń technicznych, a nawet linii zasilających (50, 51, 57, 72). Powyższe fakty, które do tej pory były zupełnie nieznane w teorii Radiestezji, a tym samym nie brane w ogóle pod uwagę, mogą być autentycznym przełomem w poznaniu i rozumieniu rzeczywistych przyczyn zadrażnień geopatycznych pod wpływem anomalii ziemskiego pola magnetycznego. Jeżeli skojarzymy powstawanie zmian ziemskiego pola magnetycznego nad pasmami zadrażnień, z możliwością indukcji prądu w ciele człowieka, to uzyskamy hipotetyczny, nowy czynnik pobudzający nasz organizm. Indukowany prąd elektryczny możemy uznać za czynnik pobudzający organizm w specjalny sposób, prowadzący do powstania ruchu wahadła oraz do oddziaływania, które może powodować powstawanie zaburzeń procesów biologicznych. W ten sposób możemy zaproponować nową hipotezę roboczą na temat oddziaływania zewnętrznych czynników geopatycznych na organizm człowieka. Hipoteza przyczyn ruchu wahadła W celu wyjaśnienia sposobu powstawania naturalnego ruchu wahadła, należy powołać się na badania procesu indukowania prądu w ciele człowieka pod wpływem zmian ziemskiego pola magnetycznego. Obraz zaindukowania wirowych prądów w ciele człowieka oraz kierunku przepływu prądu, przedstawiono na rysunku 14. Widzimy, że prądy wirowe powstają w dwóch płaszczyznach postaci, poprzecznej i podłużnej, zgodnie z pionowym i poziomym kierunkiem oddziaływania pola magnetycznego. Na podstawie pracy naukowej Karpowicz, wiemy, że gęstość prądu indukowanego nie jest jednakowa na całym obwodzie pętli (24). Są miejsca, w których gęstość ta jest większa. Na rysunku 14, przedstawiono te miejsca za pomocą pogrubionych strzałek kierunku przepływu prądu. 30

31 Drugim ważnym wnioskiem jest to, że sposób i miejsce zaindukowania prądu różni się w zależności od kierunku polaryzacji pola. Przy polaryzacji pionowej, istotne pobudzenie organizmu zachodzi w obszarze barków, natomiast przy polaryzacji poziomej istotne pobudzenie zachodzi wzdłuż rąk człowieka (24). 31 Rysunek 14. Hipoteza sposobu zaindukowania wirowych prądów w ciele człowieka w zewnętrznym polu magnetycznym a) spolaryzowanym pionowo, b) spolaryzowanym poziomo. Do rozpatrzenia hipotezy przyczyn ruchu wahadła przyjęto: 1. Tezę Rocarda o tym, że wahadlarz za pomocą ruchu przyrządów wykrywa wyłącznie składową poziomą pola magnetycznego, 2. Specyfikę pobudzenia mięśni ręki wahadlarza przez prąd indukcyjny, w przypadku składowej poziomej pola magnetycznego. Możemy bowiem domniemywać, że w przypadku, kiedy prąd indukcyjny przebiega wzdłuż ręki, może powodować specyficzne oddziaływanie na tkanki pobudliwe, to jest tkankę nerwową i mięśniową. Ta sytuacja może prowadzić do mimowolnych, niekontrolowanych skurczy mięśni, powodujących powstanie ruchów wahadła. Hipotezę wpływu podrażnienia mięśni ręki przez zmiany ziemskiego pola magnetycznego, na powstanie ruchu wahadła, możemy udowodnić przez zastosowanie testu opisanego przez Rocarda ( 46).

32 Test polega na tym, że do łokcia ręki wahadlarza zbliżamy od tyłu indukowany w ziemskim polu magnetycznym magnes, w postaci dużego gwoździa budowlanego. Stosujemy indukowany magnes, a nie magnesy stałe dlatego, aby wywołać tylko minimalne oddziaływanie zmiany pola na mięśnie ręki. Sytuację przedstawiono na rysunku 15. W ten sposób doprowadzamy do zmiany pola magnetycznego wokół pobudzanego obszaru łokcia. 32 Rysunek 15. Pobudzenie ręki wahadlarza za pomocą indukowanego magnesu (gwoździa budowlanego) a) ręka nie pobudzona, brak ruchów wahadła, b) ręka pobudzona w wyniku zbliżenia do łokcia gwoździa budowlanego. Następuje zmiana bezruchu na ruch obrotowy wahadła. Doświadczenie najlepiej przeprowadzić z asystentem, który będzie zbliżać indukowany magnes do łokcia, od tyłu wahadlarza. Asystent nie powinien powiadamiać wahadlarza, w którym momencie dokonuje zbliżenia gwoździa, aby uniknąć wpływu autosugestii na powstawanie ruchu wahadła. Doświadczenie należy przeprowadzić w miejscu obojętnym, w którym nie ma anomalii magnetycznych. Miejsce to wybieramy za pomocą testu przedstawionego na rysunku nr 5, to jest przy braku ruchu wahadła w wybranym miejscu. Zbliżamy gwóźdź do łokcia wahadlarza i musimy odczekać pewien okres, w którym dojdzie do uruchomienia reakcji ruchu wahadła. Okres ten będzie tym krótszy, im dana osoba posiada większe uwrażliwienie magnetyczne. U osób uwrażliwionych wymagany okres wynosi do kilkudziesięciu sekund. W przypadku wykonywania takich prób po raz pierwszy, czas oczekiwania może potrwać znacznie dłużej, np. ponad minutę lub jeszcze dłużej. Uzyskujemy w ten sposób zmianę bezruchu wahadła na ruch obrotowy, powstały pod wpływem bodźca zakłócającego wartości natężenia ziemskiego pola magnetycznego.

33 Przeprowadzenie testu przynosi nam bardzo ważne wnioski: 1) Jest dowodem na to, że miejscowe zaburzenie ziemskiego pola magnetycznego może powodować powstanie odruchu wahadlarskiego, 2) Jest dowodem na to, że odruch wahadlarski powstaje w sposób obiektywy, bez wiedzy, świadomości i woli wahadlarza. Tak więc uzyskujemy dowód na to, że do wywołania odruchu wahadlarskiego nie jest potrzebne zawieranie jakiejkolwiek umowy mentalnej. Do przeprowadzenia doświadczenia potrzeba tylko chęci, dobrej woli i cierpliwości. Pomimo pozornej łatwości wykonania doświadczenia, może być ono bardzo trudne dla osób wdrożonych do radiestezji przez stosowanie metody mentalnej. Ustalone nawyki za pomocą tej metody, mogą być przeszkodą w uzyskaniu naturalnego ruchu wahadła. Próby pobudzenia ręki za pomocą gwoździa, najlepiej sprawdzają się w przypadku osób uwrażliwionych, które nie mają utrwalonych nawyków w wyniku stosowania metody mentalnej, to jest osób początkujących. Nasz dowód na słuszność przedstawianej hipotezy można uzupełnić wykonaniem następnego testu, który ma na celu sprawdzenie oddziaływania stałego prądu elektrycznego na pobudzenie mięśni ręki. Ilustrację doświadczenia podano na rysunku 16. Baterię do palców dłoni, to jest do kciuka i palca wskazującego, doczepiono za pomocą dwóch przewodów oraz elektrod do EKG. Po podłączeniu baterii, zarejestrowano powstanie kolistego ruchu wahadła. Wynik testu wyraźnie świadczy o tym, że możliwe jest uzyskanie ruchu wahadła w wyniku pobudzenia mięśni palców przez oddziaływanie stałego prądu elektrycznego. Możemy zatem domniemywać, że prąd indukcyjny powstały w wyniku zmiany pola magnetycznego, może w podobny sposób powodować pobudzenie mięśni ręki wahadlarza i powstanie ruchu wahadła. 33 Rysunek 16. Pobudzenie dłoni wahadlarza stałym prądem z baterii 4,5 V a) bezruch wahadła, bez pobudzenia dłoni, b) ruch obrotowy wahadła przy pobudzeniu dłoni prądem stałym.

34 Oprócz powyższych testów, wykonano bezpośrednie pomiary zachodzących zjawisk fizycznych przy zmianie wartości ziemskiego pola magnetycznego, świadczące o tym, że proces indukcji prądu w ręku wahadlarza wcale nie jest tyko domniemany, a jest rzeczywiście możliwy. Wykonano test ze zbliżeniem wspomnianego gwoździa do sondy magnetometru BPM 2010 oraz do sondy miernika wartości prądu indukcyjnego, typ SBM 1. Uzyskano wtedy zmianę wartości pola magnetycznego, które zaindukowało prąd elektryczny. Przy zbliżeniu gwoździa do obu mierników uzyskano następujące wyniki: - wzrost natężenia ziemskiego pola magnetycznego w kierunku pionowym o około nt oraz około nt w kierunku poziomym, - indukcję prądu rzędu 2 µa/m 2. Powyższe nowatorskie próby badawcze są bardzo istotne, ponieważ potwierdzają fakt, że nawet niewielkie zmiany wartości ziemskiego pola magnetycznego rzeczywiście powodują indukcję prądu. Wydaje się jednak, że wykonane badania znajdują się jeszcze poza granicami możliwości pomiaru wszystkich subtelnych oddziaływań wahadlarskich. Skoro jednak już raz potwierdziliśmy możliwość występowania niewielkich zmian ziemskiego pola magnetycznego, które prowadzą do indukcji prądu elektrycznego oraz do spowodowania ruchu obrotowego wahadła, tym samym można mieć nadzieję, że w przypadku wszystkich subtelnych oddziaływań wahadlarskich, istota zachodzącego procesu powstawania ruchu wahadła jest zawsze taka sama. Można zatem stwierdzić, że anomalie wartości ziemskiego pola magnetycznego prowadzą do specyficznego pobudzenia magnetycznego organizmu osoby wahadlarza. Pobudzenie to wytwarza pętlę obiegu prądu indukcyjnego w pionowym przekroju postaci, w tym wzdłuż ręki wahadlarza. Domniemany obieg prądu indukcyjnego przedstawiono na rysunku 17. Widzimy, że tylko w przypadku oddziaływania poziomo spolaryzowanego pola magnetycznego na organizm, występuje możliwość przepływu prądu indukcyjnego wzdłuż ręki wahadlarza, co może powodować pobudzenie tkanki nerwowej i mięśniowej ręki. Impuls elektryczny może po kolei pobudzać mięśnie odpowiedzialne za ruch nadgarstka, dłoni i palców dłoni. Takie pobudzenie mięśni może prowadzić do spowodowania ruchu wahadła. Tym samym możemy uznać, że najprawdopodobniej znaleźliśmy hipotetyczny czynnik powodujący powstawanie naturalnych ruchów wahadła. Sformułujmy treść hipotezy: Za przyczynę powstania naturalnych ruchów wahadła należy uznać zmiany (anomalie) składowej poziomej ziemskiego pola magnetycznego. Zmiany te indukują pętlę prądu elektrycznego w ciele wahadlarza oraz przepływ prądu indukcyjnego wzdłuż ręki trzymającej wahadło. Przepływ prądu wzdłuż ręki, prowadzi w naturalny sposób do niezauważalnych i mimowolnych skurczy jej mięśni, które w ten sposób powodują powstanie ruchów wahadła. 34

35 35 Rysunek 17. Hipoteza pętli prądu zaindukowanego pod wpływem poziomo spolaryzowanego pola magnetycznego. a) w całej postaci człowieka, b) w ręce trzymającej wahadło. Różny kierunek ruchu wahadła, zależny jest od ustawienia postaci na polu magnetycznym W jaki sposób indukowany prąd elektryczny wpływa na kierunek ruchów wahadła, możemy rozważyć, biorąc pod uwagę analizę ilustracji rozkładu gęstości prądu indukcyjnego w ciele człowieka. Hipotezę przyczyn różnego kierunku ruchów wahadła przedstawiono za pomocą rysunku 18. Na rysunku 18, za pomocą strzałek pokazano oddziaływanie pola magnetycznego w kierunku poziomym i pionowym oraz kierunek przepływu indukowanego prądu w ciele czł0wieka. Na rysunku 18 a, postać ustawiona jest przodem, a na rysunku 18 b, tyłem do linii pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo. Musimy zauważyć, że odwrócenie postaci spowodowało też odwrócenie kierunku przepływu prądu w prawej ręce trzymającej wahadło, ze względu na zmianę położenia ręki w stosunku do linii pola magnetycznego.

36 36 Rysunek 18. Hipoteza przyczyn różnych ruchów wahadła w zależności od kierunku ustawienia postaci w stosunku do linii pola magnetycznego oraz pobudzenia różnych części ciała przez indukowany prąd elektryczny a c: ustawienie postaci wg linii pola magnetycznego w poziomie, d: ustawienie postaci wg linii pola magnetycznego w pionie. Przy ustawieniu postaci przodem do linii pola magnetycznego, kierunek prądu indukcyjnego skierowany jest w górę ręki, co powoduje obroty wahadła są w lewo, patrząc od strony wahadlarza. Przy odwróceniu postaci tyłem do linii pola magnetycznego, kierunek przepływu prądu w prawej ręce ulega odwróceniu w dół ręki, a obroty wahadła ulegają zmianie w prawo. Nietrudno zauważyć, że kierunek obrotów wahadła zależy bezpośrednio od kierunku przepływu prądu indukcyjnego w prawej ręce. Ten fakt można uznać za bezpośrednią przyczynę zmiany kierunku obrotów wahadła. W tym miejscu warto też zwrócić uwagę na niezwykłą analogię między kierunkiem obrotów wahadła, a zwrotem linii pola magnetycznego wokół przewodnika z przepływającym prądem. Zjawisko to w fizyce określa się regułą prawej dłoni lub korkociągu. Myślę, że taką analogię między omawianymi zjawiskami, można zaadaptować do warunków wahadlarstwa, co pokazano na rysunku 17 oraz 19.

37 37 Rysunek 19. Reguła?korkociągu przystosowana do zjawiska wahadlarstwa Sytuacja na rysunku 18 a i b, ilustruje w praktyce zjawisko odwrócenia kierunku ruchu wahadła przy przejściu wahadlarza przez to samo pasmo zadrażnień, raz z jednej strony, a drugi raz z naprzeciwka. Na rysunku 18 c, postać ustawiona jest dokładnie bokiem do linii pola magnetycznego. Widzimy, że pętla prądu indukcyjnego przy obrocie wahadlarza zmieniła swoje położenie w stosunku do postaci. W tej sytuacji prąd indukcyjny przestał pobudzać obszar ręki, co powoduje ustanie przyczyny ruchu wahadła, a ruch wahadła ulega zmianie z kołowego, na oscylacyjny prostopadły do postaci wahadlarza. Wskazuje to na brak czynników pobudzających mięśnie ręki i powodujących ruch wahadła. Ta sytuacja odpowiada w praktyce, ustawieniu wahadlarza na pasmie zadrażnień twarzą zgodnie z kierunkiem osi pasma, jak na rysunku 4. Na rysunku 18 d, przedstawiono oddziaływanie pionowo spolaryzowanego pola magnetycznego. W tym przypadku prąd indukcyjny tworzy pętlę w przekroju poprzecznym postaci wahadlarza, o największej gęstości około barków. Nie przepływa natomiast wzdłuż ręki wahadlarza, a tym samym nie pobudza mięśni odpowiedzialnych za powstanie ruchu wahadła. W tej sytuacji ruch wahadła nie występuje. Wahadlarz znajduje się w tym wypadku jak na polu obojętnym, w którym wahadło przyjmuje ruch oscylacyjny prostopadły do wahadlarza, oznaczający bezruch wahadła.

38 W ten sposób przedstawiono wszystkie warianty powstawania ruchu wahadła oraz jego bezruchu, w zależności od ustawienia postaci wahadlarza w stosunku do anomalii linii ziemskiego pola magnetycznego. Pozostał jeszcze jeden wariant ruchu wahadła, wymagający wytłumaczenia, na rysunku 20. Chodzi o wariant, w którym wahadlarz idzie naprzód, a później cofa się tyłem po tej samej drodze, jak na rysunku 7. Zgodnie z zasadami indukcji, w ciele człowieka poruszającego się w stałym ziemskim polu magnetycznym powstaje pętla prądu indukowanego, w której kierunek obiegu prądu uzależniony jest od kierunku ruchu do przodu lub do tyłu. W ten sposób, ze zmianą kierunku ruchu wahadlarza, dochodzi do zmiany kierunku przepływu prądu indukowanego w jego ręce. Zmiana kierunku przepływu prądu indukowanego powoduje zmiany kierunku obrotów wahadła. 38 Rysunek 20. Zmiana kierunku obrotów wahadła w zależności od kierunku chodu wahadlarza na paśmie zadrażnień. W podsumowaniu opisu hipotezy można stwierdzić: 1) Obszar zadrażnień geopatycznych i anomalii ziemskiego pola magnetycznego, jest bezpośrednią przyczyną indukowania prądu elektrycznego w ciele człowieka (wahadlarza), 2) Indukowany prąd elektryczny pobudza tkankę nerwową i mięśniową w ręce trzymającej wahadło, co powoduje powstanie niezauważalnych, mimowolnych skurczy mięśni, które prowadzą do powstania naturalnych ruchów wahadła.

39 3) Kierunek obrotów wahadła zależy od kierunku przepływu prądu indukcyjnego w ręce wahadlarza, 4) Kierunek przepływu prądu w ręce wahadlarza oraz kierunek obrotów wahadła zależy od ustawienia wahadlarza wg linii pola magnetycznego, co oznacza praktyczne - od kierunku wejścia wahadlarza na pasmo zadrażnień oraz od kierunku chodu po pasmie zadrażnień. Za pomocą praw fizyki z zakresu magnetyzmu oraz indukcji prądu, można z powodzeniem objaśnić wszystkie rodzaje naturalnych ruchów wahadła, opisanych w I części książki, Praktyka wahadlarstwa. Dokonana analiza odruchu wahadlarskiego wydaje się być bardziej wiarygodna w porównaniu z dotychczasową hipotezą promieniowania radiestezyjnego. Jak do tej pory teoria radiestezji nie wytłumaczyła w żaden sposób, ani w jaki sposób promieniowanie radiestezyjne oddziałuje na organizm, ani skąd wynika przyczyna szkodliwego oddziaływania tego promieniowania. Hipoteza pasma zadrażnień Dokonaliśmy do tej pory ułożenia hipotezy odruchu wahadlarskiego, z wytłumaczeniem, dlaczego w ogóle powstają naturalne ruchy wahadła oraz jaki zwrot przyjmują obroty wahadła. Aby jednak dysponować pełną hipotezą, musimy powiązać powyższe ustalenia z teorią pasma zadrażnień. Jak do tej pory nikt wiarygodnie nie rozstrzygnął co przedstawiają sobą pasma zadrażnień. Na ten temat możemy znaleźć przeróżne koncepcje, m.in. takie jak np. : 1. obszar, który wyznacza oddziaływanie promieniowania radiestezyjnego żyły wodnej, 2. odwzorowanie na powierzchni terenu śladu przepływającej pod Ziemią żyły wodnej, lub innych tworów geologicznych, w wyniku podświetlenia ich przez promieniowanie Ziemi, 3. utworzenie na powierzchni Ziemi stojących fal elektromagnetycznych, 4. wynik zakłócenia ziemskiego pola magnetycznego, w wyniku przerwania jednorodności gruntu skalnego pod wpływem anomalii geologicznych, takich jak: spękania, pęknięcia, uskoki, pustki, obiekty archeologiczne, itp. Pomimo tego, że tak naprawdę nie znamy rozstrzygnięcia definicji pasma zadrażnień, uważam, że niezbędną sprawą jest przeprowadzanie badań w zakresie poznania i ustalenia ich własności fizycznych, aby móc w dalszym ciągu rozważać sposób powstawania ruchów wahadła. Z przeglądu literatury wiadomo, że obszar pasma zadrażnień cechuje się odmiennymi własnościami fizycznymi od sąsiedniego terenu neutralnego (obojętnego). Szereg autorów informuje, że teren ten cechuje się odmienną przewodnością elektryczną oraz zmianami ustawienia igły kompasu nad pasmem. Z tego można wnioskować, że pasmo zadrażnień ma odmienne własności elektryczne i magnetyczne od otaczającego terenu neutralnego ( 37, 73, 75 ). 39

40 Należy wziąć pod uwagę spostrzeżenia zmiany ustawienia igły kompasu nad pasmem zadrażnień. Zmiany te są dość małe i prawie nie zauważalne, jednak Winczewski donosi również o większych odchyleniach, nawet do , dla pasma siatki Hartmana trzeciego rzędu (73). Informacje te wydają się zatem skutecznie poświadczać występowanie anomalii magnetycznych nad pasmami zadrażnień. Skoro nad terenem neutralnym nie ma zaburzeń linii ziemskiego pola magnetycznego, a pojawiają się one nad pasmami zadrażnień, można zaryzykować następne uzupełnienie naszej hipotezy. Hipoteza oddziaływania zmian pola magnetycznego Ziemi na organizm człowieka Człowiek od zawsze żyje w środowisku ziemskiego pola magnetycznego. Organizm człowieka przyzwyczajony jest do tego pola oraz być może pole to warunkuje szereg czynności życiowych i prawidłową pracę organizmu. Dlatego też, być może, odchylenia linii pola magnetycznego od prawidłowego przebiegu oraz od jednorodności pola, powodują zmiany w organizmie, które ujawniają się właśnie w postaci odruchu wahadlarskiego. 40 Rysunek 21. Hipoteza powstawania odruchu wahadlarskiego

41 Na podstawie powyższych założeń, można wnioskować, że: w jednorodnym polu magnetycznym Ziemi, przy braku anomalii powodujących odchylenie składowej poziomej od kierunku linii PN - PŁ, organizm ma prawidłowe warunki do życia, organizm człowieka reaguje na odmienny kierunek linii pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień, od kierunku PN - PŁ składowej poziomej ziemskiego pola magnetycznego oraz na wartość natężenia anomalii pola. Zmiana ta powoduje indukcję prądu elektrycznego w organizmie oraz powstanie odruchu wahadlarskiego. przy niezaburzonym kierunku linii składowej poziomej ziemskiego pola magnetycznego PN - PŁ, w organizmie człowieka nie dochodzi do indukcji prądu elektrycznego oraz do powstania ruchu wahadła. Z własnych badań mogę stwierdzić istnienie ukierunkowanego pola elektrycznego nad pasmem zadrażnień. Na rysunku 22 przedstawiono pasmo zadrażnień oraz pomiar różnicy napięcia wzdłuż pasma. Przedstawiono też ustawienie postaci wahadlarza, w celu udokumentowania zorientowania pola elektrycznego. Taki kierunek napięcia jak na rysunku 22, występuje wyłącznie przy ustawieniu postaci zwróconej twarzą do wyższego potencjału, zgodnie z kierunkiem osi pasma. Skoro pasmo ma pewne własności elektryczne, to również musi mieć własne pole magnetyczne. Na rysunku 22 przedstawiono hipotezę ukierunkowania linii pola magnetycznego nad pasmem zadrażnień. Wybór takiej możliwości był wynikiem analizy dotychczas omawianych czynników: praktycznych ruchów wahadła oraz rozkładu gęstości prądu indukowanego w ciele człowieka. 41 Rysunek 22. Hipoteza własności elektrycznych i magnetycznych na pasmie zadrażnień.

42 Połączenie dwóch hipotez, odruchu wahadlarskiego i anomalii magnetycznych nad pasmem zadrażnień. Wszystkie zjawiska ruchu wahadła nad pasmem zadrażnień, powstają pod wpływem linii pola magnetycznego pasma. Prostopadły kierunek linii własnego pola magnetycznego pasma zadrażnień, do osi pasma, warunkuje powstanie odruchu wahadlarskiego, w postaci opisanej w rozdziale Hipoteza przyczyn ruchu wahadła. Zestawienie wszystkich dotychczasowych założeń hipotezy wahadlarstwa przedstawiono na rysunku 23,

43 43 Rysunek 24. Różne ruchy wahadła w wyniku obecności wahadlarza w terenie obojętnym i na pasmie zadrażnień. Na powyższych rysunkach, pokazane są wszystkie rodzaje ruchów wahadła, to jest: a) przy przechodzeniu w poprzek przez pasmo zadrażnień, raz z jednej strony oraz z powrotem ze strony przeciwnej, b) przy ustawieniu i chodzie wahadlarza po pasmie zadrażnień, wzdłuż kierunku zgodnego z osią pasma. c) bezruch wahadła (lub oscylacyjny ruch wymuszony) na terenie obojętnym. Podsumujmy zatem jeszcze raz całą hipotezę odruchu wahadlarskiego. Wahadlarz przechodząc z terenu obojętnego, o jednorodnym polu magnetycznym, na teren pasma zadrażnień, dostaje się w obszar oddziaływania anomalii pola magnetycznego. Anomalie te są przyczyną indukowania prądu elektrycznego w organizmie. Indukowany prąd doprowadza do pobudzenia tkanki nerwowej i mięśniowej w ręce wahadlarza, co w następstwie powoduje powstanie mimowolnych i niezauważalnych drgań mięśni, prowadzących do powstania ruchu wahadła. Dodatkowo można przypuszczać, że indukowany w organizmie człowieka prąd elektryczny, może być również przyczyną zakłóceń prawidłowości przebiegu procesów biologicznych, co w okresie dłuższego oddziaływania, może prowadzić do szeregu stanów chorobowych.

44 W ten sposób doszliśmy do końca rozważań na temat w jaki sposób powstaje ruch wahadła oraz wytłumaczenia kierunku ruchu wahadła nad pasmem zadrażnień. Opis hipotezy powstał dzięki wnikliwej obserwacji naturalnych ruchów wahadła własnej praktyki oraz studiów literaturowych w zakresie dziedziny radiestezji, geologii, fizyki oraz elektrobiologii, w tym magnetyzmu i indukcji prądu i ich wpływu na organizm człowieka. O jednakowej istocie bodźców radiestezyjnych oraz o odmiennej hipotezie kierunku oddziaływania radiestezyjnego. Na zakończenie można dokonać jeszcze jednej ważnej analizy, dotyczącej teorii radiestezyjnych na temat istnienia różnych rodzajów promieniowania. Nasza hipoteza wiąże się jednoznacznie z oddziaływaniami geopatycznymi. Oddziaływania te są wynikiem zniekształcenia ziemskiego pola magnetycznego przez występujące anomalie geologiczne podłoża skalnego, w tym różnego rodzaju spękań, pęknięć, uskoków, zniekształceń pokładów wodonośnych, pustek i jaskiń lub obiektów archeologicznych pod powierzchnią gruntu. W ten sposób, każda z wymienionych anomalii geologicznych ma taki sam wpływ na organizm człowieka, to jest powoduje indukcję prądu elektrycznego, odczuwanego przez wahadlarzy w postaci oddziaływań geopatycznych. Z tego punktu widzenia, przedstawianie przez teorie radiestezyjne wyobrażenia o istnieniu różnego rodzaju promieniowania, zależnego od źródła promieniowania, jak na przykład: żył wodnych, uskoków, pustek, itp., jest zupełnie umowną sprawą oraz nie ma żadnego uzasadnienia. Nie zachodzi konieczność mentalnego, wybiórczego nastawiania się na oddzielne rodzaje promieniowania. Mamy do czynienia tylko z jednym rodzajem oddziaływania radiestezyjnego, to jest pobudzeniem organizmu przez prąd indukowany, powstający w wyniku anomalii geologicznych i magnetycznych. Efekty tych wszystkich anomalii można zatem badać i oceniać za pomocą tych samych metod, metody fizycznej przy identyfikacji stref zadrażnień oraz metody mentalnej przy ilościowej ocenie mocy oddziaływania. Postępując konsekwentnie za przyjętymi hipotezami, można domniemywać również, że zmianie powinny ulec także dotychczasowe wyobrażenia dotyczące pionowego kierunku promieniowania radiestezyjnego. Dotychczasowe wyobrażenia o pionowym promieniowaniu nad żyłą wodną, powinny zostać zastąpione przez oddziaływanie pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo nad pasmem zadrażnień. Nową koncepcję zaprezentowano na rysunku 25. Według naszych wyobrażeń, rzeczywiste oddziaływania wahadlarskie zachodzą tylko w płaszczyźnie poziomej. Nieporozumienie co do kierunku oddziaływania polega na tym, że za pomocą naszego zmysłu równowagi podświadomie odbieramy wszelkie kierunki w przestrzeni jako relację kierunku pionowego w stosunku do poziomu gruntu, czyli jako rzut pionowy na płaszczyznę poziomą. W ten sposób powstaje złudzenie, że oddziaływanie wahadlarskie zachodzi w kierunku pionowym. 44

45 45 Rysunek 25. Zmiana hipotezy kierunku oddziaływania promieniowania radiestezyjnego z pionowego na poziomy. Można zatem założyć, że kierunek oddziaływań geopatycznych może być zupełnie inny, niż do tej pory sądzono. Dotychczasowe przekonania na temat pionowego promieniowania radiestezyjnego, może być tylko naszym złudzeniem. To co naprawdę odbieramy, są to zawsze zmiany pola magnetycznego w płaszczyźnie poziomej, odczuwane i odbierane przez nasz zmysł równowagi w kierunku pionowym. Inne zależności między magnetyzmem a zjawiskiem wahadlarstwa Czy rzeczywiście złożone zagadnienia wahadlarstwa, można opisywać i tłumaczyć rolą ziemskiego pola magnetycznego spolaryzowanego poziomo, a nie jak dotychczas hipotezą niezidentyfikowanego promieniowania radiestezyjnego? Skoro już zdecydowałem się na zaprzeczenie dotychczasowej hipotezy radiestezyjnej, będę starał się objaśnić za pomocą praw magnetyzmu również inne prawa radiestezji, takie jak: polaryzacja, prawo sympatii, kolory radiestezyjne. U podstaw rozważań na temat powiązania magnetyzmu z dziedziną wahadlarstwa należy powrócić do zagadnienia czułości magnetycznej człowieka. Przypomnijmy zatem, opisywaną wcześniej niezwykłą czułość człowieka na zmiany stałego pola magnetycznego.

46 Wahadlarz reaguje na gradient pola wynoszący zaledwie 1/5 000 część pola magnetycznego Ziemi. Dzięki tak nieprawdopodobnie dużej czułości, człowiek być może jest w stanie wykryć najbardziej subtelne oddziaływania zmian pola magnetycznego na swój organizm, które rozciągają się na większe odległości. Rocard twierdził, że odruch wahadlarski spowodowany jest oddziaływaniem tylko niewielkich, subtelnych gradientów naturalnego ziemskiego pola magnetycznego. Przy znacznym zwiększeniu gradientu magnetycznego, następuje zjawisko wysycenia, które blokuje odbiór bodźców magnetycznych przez człowieka, a odruch wahadlarski zanika. W przypadku tak niezwykle wyostrzonej czułości organizmu człowieka na subtelne zmiany pola magnetycznego, być może, możemy objaśnić różne zależności, którymi zajmowała się do tej pory tylko Radiestezja, sądząc, że są to zjawiska spowodowane domniemanym promieniowaniem radiestezyjnym. 46 Polaryzacja magnetyczna Pojęcie polaryzacji w nauce i radiestezji znacznie różni się od siebie, jak zauważa Nowikow (42). W nauce możemy rozróżnić polaryzację elektryczną oraz magnetyczną, natomiast w radiestezji wyróżnia się jeszcze dodatkowo polaryzację elektromagnetyczną, nieznaną nauce. Poza tym, radiestezja wyróżnia polaryzację magnetyczną w przedmiotach nie magnetycznych, np. z drewna, którą nie można objaśnić w sposób naukowy. Dlatego też Nowikow proponuje zupełnie oddzielne stosowanie pojęcia polaryzacji w nauce oraz oddzielnie w radiestezji. Za pomocą wahadła możemy oznaczać polaryzację przedmiotów wykonanych z dowolnych materiałów. W ten sposób możemy oznaczyć magnetyczny biegun południowy, ze znakiem plus, za pomocą obrotów wahadła w prawo oraz magnetyczny biegun północny, ze znakiem minus, za pomocą obrotów wahadła w lewą stronę. Zjawisko to trudno wytłumaczyć, jeżeli nie będziemy jednocześnie brać pod uwagę położenia badanego przedmiotu względem magnetycznych biegunów Ziemi. Brak uwzględnienia położenia biegunów magnetycznych, może sprawiać mylne wrażenie przypadkowości wyznaczanej polaryzacji przedmiotów. Tymczasem, kiedy uwzględnimy odniesienie do kierunku ziemskich biegunów magnetycznych, okaże się, że oznaczanie polaryzacji za pomocą wahadła, podlega ścisłym zależnościom. W tym miejscu należy wspomnieć o poziomej polaryzacji ziemskiego pola magnetycznego, przedstawionej na rysunku 26. Rozważmy teraz, w jaki sposób następuje polaryzacja przedmiotów ułożonych pod różnym kątem w stosunku do biegunów S N, co pokazano na rysunku 27. Na rysunku przedstawiono podłużny przedmiot, w różny sposób ustawiony w stosunku do biegunów magnetycznych. Z rysunku wynika, że zawsze ta część przedmiotu, która znajduje się w zakresie obszaru oddziaływania danego bieguna magnetycznego Ziemi, przyjmuje biegunowość odpowiadającą temu biegunowi. W ten sposób można udowodnić, że między ziemskim polem magnetycznym, a polaryzacją różnych przedmiotów zachodzą określone zależności magnetyczne, niezależnie, od tego, czy możemy je wyjaśnić, czy też nie umiemy tego jeszcze dokonać.

47 W tym przypadku możemy powołać się na stwierdzenie z wykładu dotyczącego opisu fizyki zjawisk magnetycznych, że każdy przedmiot znajdujący się w zewnętrznym polu magnetycznym ulega magnetyzacji ( 76 ). 47 Rysunek 26. Polaryzacja ziemskiego pola magnetycznego w poziomie Rysunek 27. Polaryzacja przedmiotów w ziemskim polu magnetycznym, zgodnie z kierunkiem biegunów S - N

48 48 Prawo sympatii Zależnie od rodzaju substancji, przedmioty podlegają pewnej formie namagnesowania. Namagnesowanie substancji jest formą nadania jej biegunowości. Tą właśnie biegunowością można objaśnić prawo sympatii, pokazane na rysunku Radiestezyjne prawo sympatii podaje, że jeśli mamy dwa jednakowe przedmioty, to między nimi uzyskujemy łączące ruchy wahadła. Jeśli mamy dwa różne przedmioty, to między nimi uzyskujemy ruchy oddzielające. Zakładamy, że jednakowe przedmioty uzyskują w polu magnetycznym taką samą polaryzację, a różne przedmioty mają polaryzację różną. Jeżeli mamy dwa tak samo spolaryzowane przedmioty, to przy ich ułożeniu naprzeciw siebie, w polu magnetycznym Ziemi będą zwrócone do siebie dokładnie przeciwnymi biegunami, a wahadło między tymi przedmiotami będzie poruszać się po liniach pola magnetycznego i wykaże ruchy łączące. W sytuacji dwóch różnych przedmiotów mogą być one inaczej spolaryzowane, a przy ich wzajemnym ustawieniu, ich bieguny nie będą sobie odpowiadać i wtedy wahadło wykaże ruchy rozdzielające. Takie dwa przykłady podano na rysunku W tym wypadku, do omówienia tezy o prawie sympatii posłużono się przykładami rozkładu pola między magnesami stałymi. Odległość wzajemnego oddziaływania linii pola magnetycznego między biegunami magnesów stałych ma dość ograniczony zasięg, co pokazano na rysunkach za pomocą rozkładu opiłków żelaza. W związku z tym zachodzi pytanie, czy tak interpretowana zależność sprawdzi się w przypadku prawa sympatii? Myślę, że biorąc pod uwagę opisane wcześniej niezwykłe zdolności człowieka do odczuwania subtelnych różnic pola magnetycznego, nie można wykluczyć, że możemy odczuwać wzajemne relacje subtelnej magnetyzacji przedmiotów, również na dalszą odległość. Uważam, że w ten nowy sposób, za pomocą analogii do zjawisk magnetyzmu, można próbować wytłumaczyć zjawisko prawa sympatii. Rysunek 28. Hipoteza zasady prawa sympatii

49 49 Rysunek 29. Ilustracja prawa sympatii. Łączące ruchy wahadła Rysunek 30. Ilustracja prawa sympatii. Rozdzielające ruchy wahadła. Kolory radiestezyjne Na koniec rozważań zależności między magnetyzmem ziemskim a wahadlarstwem, pozostawiłem najtrudniejszy do omówienia temat kolorów radiestezyjnych. Skoro negujemy promieniowanie radiestezyjne, to również musi dotyczyć to dotychczasowej teorii kolorów radiestezyjnych. Na ten temat można spotkać rożne opinie, ale jedno jest pewne, że w dotychczasowej teorii, kolory radiestezyjne utożsamiane są z różnej długości promieniowaniem radiestezyjnym. Jak by nie próbować wytłumaczyć w inny sposób zjawiska kolorów radiestezyjnych, to podważamy ustalone i wydaje się niewzruszone kanony radiestezji, a w tym również całej teorii na temat roli jaką odgrywają kolory radiestezyjne. Teoria radiestezyjna określa, że na narysowanym okręgu, podświetlanym promieniowaniem radiestezyjnym, dochodzi na długości okręgu do rozkładu promieniowania radiestezyjnego na jego składowe o różnej długości fali.

50 50 Rysunek 31. Biometr do oznaczania kolorów radiestezyjnych. Biometr własny. Kolory radiestezyjne przyrównywane są do rozkładu na kuli wahadła uniwersalnego, w odniesieniu do kuli ziemskiej. Autorzy koncepcji rozkładu kolorów radiestezyjnych określili, że kolor Zielony odpowiada geograficznemu biegunowi północnemu, a kolor Zieleni ujemnej (Szary), odpowiada biegunowi południowemu. Takiej interpretacji wydaje się zaprzeczać fakt, że niektóre ekrany radiestezyjne ustawia się na północ geograficzną (magnetyczny biegun południowy), a przy takim ich ustawieniu uzyskujemy na biometrze zawsze kolor Biały. Na tej podstawie, możemy wnioskować, że to właśnie kolor Biały odpowiada kierunkowi północy geograficznej (czyli południowemu biegunowi magnetycznemu), a nie kolor Zielony. W ten sposób możemy zaproponować dokonanie poprawki rozkładu kolorów radiestezyjnych, według kierunku bieguna magnetycznego S, jak na rysunku 32. Rysunek 32. Poprawka usytuowania kolorów radiestezyjnych w stosunku do kierunku południowego ziemskiego bieguna S. Biometr własny.

51 Moja interpretacja zjawiska polega na tym, że tzw. Kolor Radiestezyjny faktycznie stanowi określenie kierunku linii magnetycznych, lokalnych anomalii pola magnetycznego badanego miejsca, przedmiotu, substancji, ciała człowieka, itp., w porównaniu do kierunku linii ziemskiego pola magnetycznego S - N. Samo zjawisko kolorów radiestezyjnych istnieje rzeczywiście, ale może należy próbować interpretować go zupełnie inaczej niż do tej pory. Tak więc na narysowanym okręgu odkładają się nie długości fal promieniowania radiestezyjnego, a kierunek linii badanego, miejscowego pola magnetycznego. Oznaczenie koloru radiestezyjnego nad pasmem zadrażnień pokazano na rysunku Rysunek 33. Kolory radiestezyjne jako wskaźnik kierunku linii pola lokalnych anomalii magnetycznych. Oznaczenie koloru radiestezyjnego na pasmie zadrażnień. Kolory radiestezyjne oznacza się zazwyczaj za pomocą biometru kołowego, takiego jak na rysunku 31. Niezależnie od różnego ustawienia wahadlarza w stosunku do ziemskich biegunów magnetycznych, na biometrze powinniśmy uzyskać zawsze taki sam odczyt koloru radiestezyjnego. Jednakże, jeśli chcemy zauważyć omawiane przeze mnie zależności, wtedy musimy koniecznie ustawiać biometr do oznaczania kolorów, nakierowany kolorem Białym na południowy biegun magnetyczny S. W celu ułatwienia tego zadania, wykonałem specjalny biometr z doczepionym kompasem. Można postawić tezę, że Kolory Radiestezyjne oznaczamy dla scharakteryzowania w umowny sposób własności pola magnetycznego, w tym: różnych miejsc, substancji, przedmiotów, ciała człowieka, itp. Zaproponowana przeze mnie interpretacja zjawiska kolorów radiestezyjnych, powinna być traktowana jako nowa metoda badawcza do oznaczania własności magnetycznych każdego z badanych obiektów, za pomocą techniki wahadlarstwa.

52 Taka odmienna interpretacja zjawiska, znanego do tej pory pod nazwą kolorów radiestezyjnych, wprowadza zapewne wiele zamieszania w dotychczasowych wyobrażeniach w dziedzinie Radiestezji. Zdaję sobie sprawę z tego, że moja zupełnie nowa interpretacja kolorów radiestezyjnych, może być z niechęcią przyjęta przez środowisko radiestezyjne, ale uważam, że trzeba starać się proponować nowe sposoby interpretacji zjawisk wahadlarskich. Nie proponuję innej, nowej nazwy dla zjawiska kolorów radiestezyjnych, aby do końca nie burzyć pomostu między dotychczasowymi pojęciami radiestezyjnymi, a moją nową interpretacją. W podsumowaniu moich starań interpretacji zależności wahadlarstwa z magnetyzmem, chciałem wyrazić nadzieję na to, że zaproponowany przeze mnie nowy sposób widzenia zjawisk przyrodniczych, przypisywanych do tej pory wyłącznie do hipotezy promieniowania radiestezyjnego, może być z czasem uznany za prawidłowy i przyjęty do tłumaczenia naturalnych zależności, zachodzących w wahadlarstwie. 52 CZĘŚĆ III. METODA FIZYCZNA I MENTALNA W PRAKTYCE WAHADLARSTWA Ogólne porównanie obu metod W badaniach za pomocą wahadlarstwa, możemy stosować dwie zupełnie odmienne metody: fizyczną i mentalną. Od lat w podręcznikach z zakresu radiestezji toczy się spór o to, która z tych metod stanowi istotę tej dziedziny. Wydaje się, że spór ten jest w ogóle nie potrzebny, ponieważ nie można odmawiać żadnej z tych metod udziału w dziedzinie radiestezji. Moim zdaniem prawo istnienia mają obie metody, ponieważ mogą być używane do różnych celów oraz ich wyniki mogą się wzajemnie uzupełniać. Wybór metody pracy powinien zależeć wyłącznie od przekonań i praktycznych doświadczeń radiestety. Metoda fizyczna. Metoda fizyczna służy głównie do identyfikacji terenów zadrażnień, za pomocą naturalnego odruchu wahadlarskiego. O odruchu wahadlarskim już pisałem w poprzednich rozdziałach. Metodę tę możemy nazwać bezpośrednią, ponieważ bodźce z otoczenia oddziałują bezpośrednio na nasz organizm, dając informację o występowaniu terenu zadrażnień za pomocą naturalnych ruchów wahadła. W tym przypadku ma zastosowanie opisany wcześniej proces indukcji prądu w organizmie wahadlarza pod wpływem anomalii pola magnetycznego nad terenami zadrażnień. Indukowany prąd podrażnienia bezpośrednio tkankę nerwową i mięśniową ręki trzymającej wahadło, co powoduje powstanie ruchu wahadła. W ten sposób dochodzi do identyfikacji terenów i pasm zadrażnień. Metoda fizyczna jest pewna w stosowaniu, ponieważ praktycznie nie zależy od autosugestii lub sugestii, a tylko od bezpośrednich bodźców z otoczenia.

53 53 Metoda mentalna. Metodę mentalną możemy nazwać pośrednią, ponieważ do pozyskiwania informacji o otoczeniu oraz do uruchomienia wahadła potrzebujemy pośrednictwa naszego umysłu. Nasz umysł nieświadomy może rejestrować wszystkie bodźce docierające do nas, w tym również te nieświadome, które docierają poza naszymi zmysłami. Istota tej metody polega na dalszej obróbce zarejestrowanych danych, jej usystematyzowaniu pod względem ilościowym. Do uruchomienia metody mentalnej potrzebny jest specjalny program, który wprowadzamy do naszego komputera biologicznego w postaci umowy mentalnej. Na podstawie tej umowy, nasz mózg wyszukuje, identyfikuje i rejestrowane potrzebne nam dane, dokonuje ich analizy i usystematyzowania oraz podejmuje decyzje o uruchomieniu wahadła, jako odpowiedzi na zadawane pytanie do naszego nieświadomego umysłu. Tak więc metoda mentalna wydaje się być wystarczająco uniwersalna, ponieważ za jej pomocą możemy nie tylko wykrywać nieuświadomione bodźce otoczenia, ale również dokonywać ich wartościowania i ilościowego pomiaru. Wydaje się jednak, że metoda mentalna może mieć pewne wady, a mianowicie może podlegać wpływowi autosugestii i sugestii, w o wiele większym stopniu niż metoda fizyczna. Z tego też względu uważam, że metoda mentalna może być znacznie mniej pewna przy identyfikacji terenów geopatycznych, niż metoda fizyczna, która praktycznie nie powinna podlegać wpływom sugestii. Metoda mentalna jest natomiast jedynym sposobem do przeprowadzenia wartościowania i ilościowej oceny mocy oddziaływania terenów geopatycznych na organizm człowieka. Według mnie najlepszym rozwiązaniem dla radiestezji jest stosowanie obu tych metod, które powinny służyć do wzajemnego uzupełniania się. Przypadek rozpoznawania terenów zadrażnień za pomocą metody mentalnej, możemy spróbować wytłumaczyć w następujący, racjonalny sposób. Nasz mózg jest w stanie zarejestrować informację o wykryciu terenu zadrażnień w postaci powstałego w organizmie impulsu prądu indukcyjnego oraz poddać go analizie przez nasz umysł nieświadomy. W tym momencie dochodzi do zastosowania ułożonej wcześniej umowy mentalnej, określającej sposób uruchomienia wahadła. Możemy wtedy zadać pytanie o identyfikację pasma zadrażnień, np. typowe pytanie: czy stoimy na terenie zapromieniowanym? Nasz mózg po rozpoznaniu impulsu prądu indukcyjnego oraz wydanego przez nas polecenia mentalnego, podejmuje decyzję działania w celu uruchomienia wahadła. Ustalona konwencja mentalna określa moment uruchomienia wahadła i kierunek jego obrotów. Drugim bardzo ważnym zastosowaniem metody mentalnej jest ocena ilościowa mocy i szkodliwości oddziaływania geopatycznego na organizm. Wiadomo, że nie mamy żadnego sposobu na ilościową wycenę mocy tych oddziaływań, nie dysponujemy też żadną aparaturą pomiarową. Dlatego musimy zdecydować się na intuicyjny, umowny sposób tej oceny. Ilościową ocenę mocy oddziaływania geopatycznego możemy spróbować racjonalnie wyjaśnić w następujący sposób. Zarejestrowany w naszym mózgu impuls prądu indukcyjnego może podlegać dalszej obróbce informacyjnej przez nasz umysł nieświadomy.

54 Obróbka ta może polegać na usystematyzowaniu danych i wykonaniu czegoś na wzór krzywych kalibracyjnych, jak w typowej aparaturze pomiarowej. Za pomocą ustalonych zależności nasz mózg będzie mógł w dalszym ciągu porównywać ze sobą zarejestrowane dane pod względem ilościowym. Pomiar ilościowy za pomocą metody mentalnej może wymagać stworzenia w naszym umyśle nieświadomym specjalnych wzorców mentalnych, z którymi porównywane będą wrażenia z wykonywanych pomiarów. Tak np. kiedy chcemy zbadać intensywność oddziaływania bodźca geopatycznego pobudzającego nasz organizm, musimy najpierw odwołać się do mentalnego wzorca, tak jak to się dzieje przy stosowaniu skali SRW. Mając ten wzorzec oraz skalę porównawczą, możemy zadawać polecenie dla naszego nieświadomego umysłu do przeprowadzenia ilościowego pomiaru badanego zjawiska. Zadajemy wtedy pytanie: jaka jest moc promieniowania w stopniach SRW? W ten sposób możemy dokonywać pomiaru intensywności oddziaływania bodźców pobudzających nasz organizm nad strefami zadrażnień, jak również innych cech, które będą w jakiś sposób skorelowane z zaindukowanym prądem, np. cech hydrologicznych: głębokości do lustra wody w żyle wodnej, wydajności ujęcia wody, itp. Tego rodzaju pomiary polegające na umowie mentalnej, mają bardzo subiektywną naturę, która wynika z różnego osobniczego reagowania na oddziałujący bodziec. W celu zwiększenia obiektywności i porównywalności otrzymanych wyników badań mentalnych, należy je na początku, obowiązkowo przeprowadzać w większej grupie radiestetów oraz w obecności doświadczonego nauczyciela. W ten sposób można dopracować się wspólnie podobnych reakcji organizmu, prowadzących do wytworzenia wspólnej kalibracji wyników oraz ustalenia porównywalnego wzorca mentalnego. Takie przygotowanie jest bezwarunkowo niezbędne w metodzie mentalnej. Tak może wyglądać opis stosowania metody mentalnej do rozwiązywania zagadnień należących do typowych działań radiestezyjnych. Niestety, metoda mentalna doczekała się również innych teoretycznych założeń, które moim zdaniem nie są za bardzo prawdziwe oraz mogą sprowadzać dziedzinę radiestezji na zupełne manowce. 54 Niebezpieczeństwa stosowania w radiestezji źle pojętej metody mentalnej. Pierwszym zagadnieniem do omówienia jest popularny pogląd na nieograniczony zakres stosowania metody mentalnej w radiestezji. Najpierw należy odwołać się do klasycznej definicji radiestezji, jako do umiejętności wyczuwania, identyfikacji i oceny niewidzialnych bodźców z otoczenia oddziałujących na organizm człowieka. W tym sensie chodzi o identyfikację i ocenę fizycznych, konkretnych oddziaływań, niezależnie od tego, jak byśmy je do tej pory nazywali, promieniowaniem radiestezyjnym, czy też wibracjami lub energiami. Drugim zagadnieniem jest to, że metoda mentalna służy obecnie również do znacznie większego zakresu badań w psychotronice, to jest do przeprowadzania rozmowy z nasza podświadomością. W ten sposób możemy zadawać dowolne pytania do podświadomości na tematy, wykraczające znacznie poza typowy zakres dziedziny radiestezji, wynikający z jej definicji.

55 Możemy zatem zadawać pytania na tematy związane nie tylko z fizycznymi oddziaływaniami radiestezyjnymi, ale również z różnymi abstrakcyjnymi, psychicznymi i wymyślonymi przez nasza wyobraźnię cechami i tematami, jak też do zasięgania różnych porad oraz prób wykonywania różnych nierealnych do zrealizowania badań. Takie postępowanie nie ma nic wspólnego z klasyczną definicją radiestezji. Uważam, że należałoby dokonać konkretnego rozdzielenia zastosowania metody mentalnej do dwóch zupełnie różnych dziedzin, to jest kontaktów z nasza podświadomością w sprawie bodźców radiestezyjnych oraz zadawania pytań na zupełnie dowolne tematy. Nie można mieszać ze sobą tych dwóch niezależnych dziedzin. Sam fakt stosowania tego samego przyrządu jakim jest wahadełko, nie uprawnia jeszcze nazywania wszelkich kontaktów z podświadomością jako działań radiestezyjnych. Jeśli nie zrobimy takiego rozdziału, to dziedzina radiestezji będzie wypaczana przez przeróżne nieprawdziwe teorie, dotyczące niewłaściwego, życzeniowego stosowania metody mentalnej. Nie możemy nazywać radiestezją wszystkich działań do których stosujemy metodę mentalną, tylko dlatego, że stosujemy w badaniach wahadełko. Wszystkie nieporozumienia na temat stosowania metody mentalnej w radiestezji wynikają tak naprawdę z popełniania powyższego błędu. W dalszym ciągu postaram się wymienić moje zastrzeżenia dotyczące błędnego, w dużym stopniu życzeniowego stosowania metody mentalnej w radiestezji. Pierwszym błędem jest stosowanie metody mentalnej nie tylko do realnie występujących zjawisk, ale także do wymyślonych lub urojonych problemów, bez uwzględnienia granic zdrowego rozsądku. Przytoczę tu dwa przykłady z literatury tematu. Chodzi mi o radiestetę, który liczył na Marsie wielkość zamieszkującej go populacji oraz drugi przypadek, księdza Malaka, który określał stopnie świętości u poszczególnych osób, w tym dla zwykłych ludzi raz świętych, apostołów, NMP, Pana Jezusa (35). Myślę, że jest to dość skrajny przykład bezkarności w nieograniczonym stosowaniu metody mentalnej, bez uwzględnienia granic zdrowego rozsądku. Powyższe, prawdziwe przykłady niewłaściwego stosowania metody mentalnej, wyraźnie świadczą o tym, że przy jej stosowaniu do oceny różnych wyobrażeniowych i życzeniowych celów, trzeba bardzo uważać, aby nie wpaść w pułapkę zatracenia granic rozsądku. Należy odróżniać, czy dokonywane badania mentalne dotyczą realnych zjawisk radiestezyjnych, czy też zjawisk nierealnych, tylko przez nas wymyślonych. Aby nie popaść w taką pułapkę absurdu, zalecam zastosowanie prostej kwalifikacji oddziaływań radiestezyjnych, które z nich na pewno można badać za pomocą metody mentalnej. Musimy najpierw sprawdzić realność występowania danego zjawiska za pomocą metody fizycznej. Jeżeli przy badanym zjawisku można osiągnąć naturalne obroty wahadła, oznaczać to będzie, że jest to rzeczywiste zjawisko fizyczne, występujące obiektywnie w naturze oraz, że odebrane przez nasz organizm bodźce być może nadają się do wartościowania za pomocą metody mentalnej. Inaczej jest w przypadku chęci oceny cech wymyślonych tylko przez nas. Trafiamy w ten sposób na nierzeczywisty obszar wyobraźni, dla którego nie można stworzyć realnych i obiektywnych wzorców odniesienia. 55

56 Zaproponowany przeze mnie wymóg sprawdzania realności zjawiska, wydaje się być tym niezbędnym warunkiem do postawienia bariery, zapobiegającej używania metody mentalnej do niefrasobliwego fantazjowania i przekraczania granicy fikcyjnych i niezgodnych z rzeczywistością wyobrażeń, wrażeń i wniosków. Kolejny błąd polega na bezgranicznym, niczym nie uzasadnionym zaufaniu do metody mentalnej w zakresie całkowitej wiary w nieomylność ocen. Należy zauważyć, że ta niezbita wiarygodność wyników badań mentalnych jest możliwa na pewno tylko w jednym wypadku, kiedy stosujemy metodę mentalną samemu, bez żadnej konfrontacji z drugimi radiestetami lub z oceną za pomocą kontrolnych badań aparaturowych lub laboratoryjnych. Tylko w badaniach w pojedynkę wszystko co sobie oznaczymy jest na pewno dla nas prawdziwe. Z tego też faktu może wypływać niezwykła popularność metody mentalnej. Istnieją jednak poważne zastrzeżenia do takiego stanowiska. Jeśli przeprowadzamy badania w większej grupie radiestetów, możemy niejednokrotnie doświadczyć dość dużych rozbieżności między poszczególnymi osobami w otrzymanych wynikach. A przecież tak nie powinno być, ponieważ każdy z radiestetów zasięga porady u swojej nieomylnej i prawdomównej podświadomości i wyniki powinny być zawsze bardzo zbliżone. Coś się tu więc nie zgadza w teorii mentalnej z praktyką. Innym przykładem jest stosowanie metody mentalnej do wyznaczanie miejsc pod studnię. W tym przypadku ocenia się, że trafność metody wykrywania wody wynosi przeciętnie około 80%. Jeśli zechcemy badać mentalnie inne zjawiska fizyczne, które możemy też sprawdzić równolegle za pomocą metod aparaturowych, zobaczymy wtedy, że procent popełnianego błędu może być jeszcze o wiele większy, a otrzymane wyniki noszą bardzo często cechy zupełnej przypadkowości. Każdy, kto kiedykolwiek bezstronnie i uczciwie zastanawiał się nad tym problemem wie, że nie ma i nie może być całkowitej pewności wyników badań mentalnych. Jeśli więc nie można mieć 100 procentowej pewności przy stosowaniu metody mentalnej nawet do oceny realnych zjawisk fizycznych, to niby z jakiej racji i dlaczego mamy mieć taką niezachwianą pewność przy stosowaniu jej do oceny różnych cech i zjawisk psychicznych, abstrakcyjnych i wyobrażeniowych, to jest takich, jakich nie można potwierdzić za pomocą obiektywnych metod. Na podstawie podanych przykładów musimy poważnie liczyć się z możliwością popełniania błędów. Następnym poważnym problemem jest dość chętne stosowanie przez niektórych radiestetów, badań mentalnych do oceny realnych zjawisk, dla których mamy już ogólnie dostępną aparaturę pomiarową. Na przykład, pomiar temperatury ciała, ciśnienia krwi, masy różnych przedmiotów, promieniowania radioaktywnego, składu chemicznego substancji. Do tych pomiarów mamy jednak termometry, ciśnieniomierze, wagi, liczniki Geigera, aparaturę laboratoryjną. Problem polega na tym, że nie ma żadnych dowodów na to, że między tymi ocenianymi zjawiskami, a metodą mentalną mogą zachodzić jakiekolwiek związki przyczynowo skutkowe. Taki pomiar przypomina raczej metodę zabawy w zgadywankę na chybił - trafił. Przy tej okazji możemy się tak ładnie popisać przed innymi osobami, jacy to jesteśmy zdolni i możemy oceniać coś niewiarygodnego i nadzwyczajnego. W ten sposób można jednak bardzo łatwo popełnić grube błędy, które przeciwnicy radiestezji będą bardzo chętnie i bezwzględnie wykorzystywać do ośmieszania tej dziedziny, o czym powinniśmy zawsze pamiętać. 56

57 Dlatego też, nierozważne stosowanie metody mentalnej do oceny różnych nierzeczywistych cech i zjawisk oraz też takich, do których mamy aparaturę pomiarową, należy uznać za bardzo poważny błąd, który na pewno będzie zawsze bezwzględnie wykorzystany przez krytyków dziedziny radiestezji. Nie dawajmy zatem sami takiej łatwej satysfakcji krytykantom radiestezji. Dalszym nieporozumieniem i zarazem największym niebezpieczeństwem w radiestezji jest stosowanie metody mentalnej do tworzenia różnych teorii i fantazji mentalnych na temat rzeczywistości. Możemy bowiem, na własne życzenie, ulegać różnym złudzeniom i wyobrażać sobie różne fikcyjne wrażenia, a nawet dokonywać ich pomiaru mentalnego. Taka praktyka może prowadzić bezpośrednio do tego, że wytworzone mentalne fantazje i wrażenia będziemy później sami odbierać nie jako złudzenie, ale jako prawdziwą rzeczywistość. Musimy pamiętać, że to co sobie wymyślimy i mentalnie zapiszemy w naszym biologicznym komputerze i naszym nieświadomym umyśle, będzie później stanowić o treści odbieranych wrażeń oraz wynikach i sposobie wykonywania naszych badań wahadlarskich. Moim zdaniem w radiestezji jest dość dużo takich przykładów złudzeń mentalnych. Jednym z takich przykładów jest w moim przekonaniu, teoria odczuwania wibracji i energii, mierzonych za pomocą rozszerzonej skali Bovisa. Moje stanowisko w tej sprawie może prawdopodobnie wzbudzić duże niedowierzanie wśród zwolenników takiego rodzaju radiestezji. Natomiast ja dziwię się temu, że przez około 20 lat propagowania takich idei, nie można znaleźć w literaturze tematu ani jednego, trzeźwego głosu rozsądku i krytyki na temat skali Bovisa i BSM. Moje wątpliwości dotyczą głownie tego, że skala Bovisa opracowana była zupełnie do czego innego, a próba dostosowania jej do mierzenia oddziaływań radiestezyjnych wcale nie musi być trafnym pomysłem. Druga wątpliwość dotyczy dowolności stosowania tej skali według własnego widzimisię przez poszczególnych radiestetów. Pionier tej idei, to jest Matela, określił wyraźnie granice zasięgu tej skali. Zakres oceny sił witalnych człowieka, zgodnie z założeniami Bovisa i Mateli kończy się na jednostkach, a z największym wynikiem pomiaru tajemniczych energii można spotkać się w miejscu czakramu wawelskiego, wynik oceny wynosi około jednostek Bovisa (36, 37). Tymczasem opracowane założenia i skale mentalne zostały zupełnie zlekceważone przez kontynuatorów tej wersji radiestezji. Autorzy tych innych odczuć, wyobrażają sobie, że dochodzi do ciągłego zwiększania zdolności mentalnego odczuwania nieznanych oddziaływań. Pojawili się radiesteci, którzy uważają, że przy ocenie ciała fizycznego człowieka można znacznie przekraczać ustalony próg jednostek Bovisa, a przy pomiarze Miejsc Mocy można też znacznie przekraczać granice jednostek Bovisa, mierzone przez Matelę. Tak na przykład, w zwykłym lesie, można dowolnie znaleźć Miejsce Mocy o oddziaływaniu jednostek Bovisa (34 ). To jednak nie wszystko. Według innego radiestety, zakres pomiarowy może sięgać nawet jednostek Bovisa!!! (45 ). Jedno jest pewne, że przy tak dużych rozbieżnościach skali pomiarowej powoływanie się przez różnych radiestetów, na stosowanie tych samych jednostek Bovisa, jest dużym błędem i jest niczym nie usprawiedliwione. Skoro nie przestrzegamy tych samych ustalonych zasad pomiaru, to nie możemy powoływać się także na takie same jednostki Bovisa!!! Jak widać, idee pomiaru wibracji lub energii nie mają żadnej wspólnej metodyki oceny i zasad metrologii mierzonych zjawisk. 57

58 Według mnie, przedstawione zarzuty mogą świadczyć jedynie o tym, że badane zjawiska wcale nie dotyczą oceny rzeczywistości i realnych oddziaływań, a są raczej wyłącznym wynikiem wytworzonych złudzeń, na skutek przyjęcia do stosowania specjalnej konwencji i fantazji mentalnych. Moim zdaniem, idea złych i dobrych wibracji lub energii powstała na skutek opacznego sposobu interpretacji odczuwania oddziaływań geopatycznych, w połączeniu z ideą rozszerzonej skali Bovisa. Wyobrażano sobie, że na obszarze, na którym czujemy się dobrze, muszą koniecznie oddziaływać na nas jakieś dobre energie, a na obszarze, na którym czujemy się źle, muszą koniecznie oddziaływać na nas jakieś złe energie. Takie teorie prowadzą do tego, że nasz umysł nieświadomy może zostać mylnie zaprogramowany do odbioru owych wibracji i energii, niezależnie od tego, czy są to zjawiska rzeczywiste, czy tylko wymyślone i stanowią nierzeczywiste wrażenia mentalne. Dlatego też, według moich przekonań, specjalne odczuwanie jakichś dobrych lub złych wibracji lub energii jest tylko umowne oraz wynika z przyjętej konwencji mentalnej i dlatego nie jest do końca wiarygodne. Jedno jest natomiast pewne, że istnieją miejsca, w których możemy czuć się dobrze, z powodu braku oddziaływań geopatycznych, albo miejsca zadrażnień, w których możemy odczuwać różny stopień dyskomfortu, na skutek oddziaływania na nas czynników geopatycznych różnej mocy. Kilka słów wyjaśnienia mojego stosunku do krytykowanych idei. Kiedy zaczynałem naukę radiestezji, za podstawowy rodzaj oddziaływania uznawano tylko promieniowanie radiestezyjne. Dopiero w kilka lat później doszło do początków upowszechniania przez Matelę idei nowego rodzaju odczuć ocenianych przez skalę BSM, czyli rozszerzoną skalę Bovisa. Dzisiaj okres popularyzacji tej idei w kraju wynosi już około 20 lat. Powstaje jednak wciąż aktualne pytanie, czy w tym przypadku mamy do czynienia z rzeczywistym rozwojem dziedziny Radiestezji, w wyniku odkrycia jakichś nowych zjawisk, jak to niektórzy uważają, czy też tylko z manipulacją powszechnej wyobraźni, w wyniku zakodowania naszego umysłu nieświadomego za pomocą publikacji specjalnej konwencji mentalnej. Na to pytanie każdy ze zwolenników radiestezji musi sam sobie udzielić odpowiedzi, w zgodzie ze swoim odczuciem i sumieniem. Proszę też czytelnika, aby z góry nie traktował mojej krytyki mentalnego odbioru oddziaływań mierzonych w jednostkach Bovisa, za kategoryczny sposób narzucania mojego zdania innym radiestetom. Każdy ma prawo do wyznawania takich poglądów, jakie uznaje za prawdziwe. Niemniej jednak również czytelnik ma prawo zapoznać się z innym widzeniem zjawisk radiestezji, niż te, które popularyzowane są w dotychczasowych książkach, aby móc samemu dokonać analizy danych i wybrać dla siebie odpowiednią drogę w radiestezji. Prezentacja ta ma również na celu przekazanie jednego ważnego przekonania, że zawsze, a szczególnie w niewymiernej dziedzinie radiestezji, nie można podchodzić do każdej mentalnej hipotezy zupełnie bezkrytycznie i przyjmować zupełnie wszystkiego na wiarę, a warto najpierw się nad wszystkim po prostu dobrze zastanowić. Podsumowanie Proponowany rozdział stosowania metody mentalnej do oceny dwóch różnych rzeczywistości, to jest do działań zgodnych z definicją radiestezji oraz do psychotronicznej metody rozmowy z podświadomością na dowolne tematy, powinien zabezpieczać dziedzinę radiestezji od jej wypaczania. 58

59 Nie można nikomu zabronić uprawiania sobie rozmów z podświadomością na dowolne i zupełnie niekontrolowane tematy z użyciem wahadełka, ale nie uprawnia to również do klasyfikowania wszystkich tych działań do dziedziny radiestezji. Taki sposób podziału stosowania metody mentalnej, zabezpiecza dziedzinę radiestezji przed działaniami niezgodnymi z jej definicją, tak np. z bezkrytyczną oceną zjawisk i problemów nierealnych, abstrakcyjnych, wymyślonych tylko przez naszą wyobraźnię lub życzeniowych pytań o poradę. W celu uniknięcia metodycznych pułapek, w wyniku stosowania metody mentalnej do działań przekraczających definicję radiestezji oraz wynikających z tego nieporozumień, złudzeń, sugestii i popełniania błędów, osobiście zalecam ograniczenie badań wahadlarskich i różdżkarskich do stosowania następujących zasad i metod: Metodę fizyczną stosujmy obowiązkowo do identyfikacji zjawisk wahadlarskich, Metodę mentalną stosujmy obowiązkowo do ilościowej oceny tych zjawisk wahadlarskich, których realne istnienie można wcześniej udowodnić za pomocą metody fizycznej oraz do badania tylko tych zjawisk, do których brak jest aparatury pomiarowej. Na koniec warto przypomnieć jeszcze raz moją tezę o równouprawnieniu obu metod radiestezyjnych, to jest metody fizycznej i mentalnej. Na pewno warto, aby każdy z radiestetów miał szansę zaznajomieniem się z obu metodami oraz przećwiczeniem ich stosowania. Wybór metody pracy powinien zależeć jednak od uznania przez samego radiestetę. Na pewno nie powinno być sytuacji przymuszania radiestetów do wyłącznego stosowania metody mentalnej. 59 Ilościowa ocena stopnia szkodliwości oddziaływania anomalii geopatycznych na organizm człowieka Do tej pory w opisie czynności wahadlarskich zajmowaliśmy się głównie bezpośrednim wyszukiwaniem pasm i miejsc zadrażnień. Co jednak zrobić, aby wewnętrzne odczucia wahadlarza zamienić w odczucia uporządkowane pod względem ilościowym? W jaki sposób zmierzyć niemierzalne odczucia i wrażenia intensywności oddziaływania? W tym momencie musimy zastosować metodę mentalną. Sami nie możemy dokonać pomiarów ilościowych, ponieważ nie dysponujemy świadomym postrzeganiem zachodzących zjawisk. Na początku rozważań musimy przypomnieć hipotezę oddziaływania prądu indukcyjnego na organizm człowieka. Przypomnijmy opinie, na temat efektu oddziaływania prądu indukowanego przez zmiany ziemskiego pola magnetycznego, że może on dorównywać efektowi powodowanemu przez sztucznie wytwarzane pola EM ( 50, 51 ). Oddziaływanie prądu indukowanego w organizmie, w zależności od czasu jego ekspozycji, może prawdopodobnie prowadzić do zaburzenia procesów biologicznych, a tym samym po pewnym czasie, do szeregu niedomagań i stanów chorobowych. Na tej podstawie, możemy przyjąć hipotezę, że prąd indukowany w ciele człowieka nad terenami zadrażnień, można identyfikować z przyczyną powstawania oddziaływań geopatycznych.

60 Nasze nieświadome odczucia oddziaływań geopatycznych możemy uznać za wynik bodźców prądu indukcyjnego, rejestrowane przez nasz mózg. Możemy założyć, że impulsy prądu indukcyjnego są rejestrowane i zapisywane przez nasz umysł nieświadomy oraz, że są czynnikiem, który nadaje się do ilościowego pomiaru. W ten sposób, gęstość prądu indukowanego może być czynnikiem do mierzenia intensywności odziaływań geopatycznych. Możemy założyć, że nasz umysł nieświadomy może rejestrować i porządkować odczucia intensywności prądu indukcyjnego. W ten sposób nasz mózg może uzyskać podstawy do pomiaru zależności między gęstością prądu indukcyjnego, z cechami zależnymi od tego prądu. Taka zależność kalibracji wyników, jest typowa dla wielu aparatów pomiarowych. Następnym krokiem jest możliwość przełożenia pomiarów wykonywanych przez nasz umysł nieświadomy, na metodę odczytu mierzonych zależności. Najlepszą metodą odczytu oddziaływania bodźców geopatycznych jest zastosowanie biometrów. Nasz umysł musi przełożyć opracowane kalibracje wyników badań, to znaczy dopasować je do graficznej skali biometru. W ten sposób, odczucia jakich doznaje nieświadomie wahadlarz, mogą być przekładane na wskazania wahadła na biometrze. Uzyskane wskazania mogą być wynikiem istnienia dodatniej korelacji między poziomem odbieranych odczuć przez wahadlarza, a gęstością prądu indukcyjnego. Im większa gęstość prądu indukcyjnego, tym większy poziom odczucia bardziej intensywnego oddziaływania geopatycznego, a zarazem tym samym większe wskazania wyników na skali biometru. W mojej praktyce wahadlarskiej posługuje się biometrami kołowymi. Przykład uniwersalnego kołowego biometru do oceny ilościowej mierzonych własności podaję na rysunku Rysunek 34. Przykład uniwersalnego biometru kołowego z naniesionymi jednostkami pomiarowymi. Biometr własny. W celu określenia szkodliwości oddziaływania geopatycznego, możemy do naszych celów adaptować istniejące już radiestezyjne skale pomiarowe. Rozróżniamy skale pomiarowe, takie jak: skala 5-cio punktowa, 10-cio punktowa, skala w jednostkach SRW.

61 Skale te określają stopień oddziaływania anomalii geomagnetycznych na organizm człowieka oraz klasyfikują przydatność zdrowotną danego terenu w zależności od intensywności oddziaływania. Umożliwiają klasyfikację zagrożeń dla zdrowia człowieka, które jest wprost proporcjonalne do zwiększającej się intensywności oddziaływania czynników zewnętrznych. W przeszłości zespół radiestetów z PTP w Warszawie pracował nad ujednoliceniem ww. skali. Uśrednione wynik tej pracy, na podstawie kilku publikacji, podano w tabeli 1. Na rysunku 35 i 36 przedstawiono przeniesienie skali z tabeli nr 1, na biometr kołowy. Tabela 1. Uśrednione parametry oddziaływania geopatycznego na organizm człowieka wraz z oceną zdrowotną i klasyfikacją przeznaczenia terenu. 61 Skala 5-cio punktowa, Punkty Skala 10-cio punktowa, Punkty Skala SRW Stopnie Ocena oddziaływania geopatycznego Brak oddziaływania na organizm. Teren optymalny dla zdrowia i życia Oddziaływanie zbliżone do optymalnego Oddziaływania dopuszczalne Oddziaływanie mało i średnio szkodliwe Oddziaływanie szkodliwe Oddziaływanie bardzo szkodliwe, niedopuszczalne Przeznaczenie terenu Budowa szpitali, sanatoriów, żłobków, przedszkoli, szkól, itp. Budynki mieszkalne o dużej intensywności zabudowy Budownictwo o średniej intensywności zabudowy, jednorodzinne Budownictwo inwestycyjne o funkcji nie wymagającej długiego przebywania ludzi Budownictwo inżynieryjne pod krótkim nadzorem ludzi Całkowite wyłączenie z działalności inwestycyjnej

62 62 Rysunek 35. Biometr kołowy do oceny wpływu oddziaływania otoczenia na organizm człowieka oraz klasyfikacji terenu pod względem zdrowotnym, za pomocą różnych skali : 5-cio, 10 - cio punktowej oraz skali SRW. Biometr własny. Rysunek 36. Biometr kołowy do oceny oddziaływania geopatycznego na organizm człowieka, w skali SRW. Biometr własny.

63 Z pośród wymienionych skali pomiarowych, uważam za najbardziej odpowiednią do pomiarów intensywności oddziaływania, skalę SRW. Jej istota polega na utworzeniu mentalnej jednostki pomiarowej = SRW, do której porównywane są wykonywane pomiary (46). Dostrojenie swojej wrażliwości do wzorca SRW, wymaga wyobrażenia sobie takiego poziomu odczuć oddziaływania, jaki występuje nad średniej mocy pasmem zadrażnień ( żyłą wodną ), odbieranych przez człowieka o zwykłej odporności na zaburzenia geopatyczne. Mając w świadomości ten wzorzec oddziaływania, dokonujemy intuicyjnie, na swoje wyczucie, porównania intensywności oddziaływania w danym miejscu, z natężeniem wzorcowym. Interpretacja pomiaru w skali SRW jest następująca: początek skali to 0 stopni SRW. Punkt ten jest równoznaczny z brakiem występowania na tym terenie czynników geopatycznych oddziałujących na nasz organizm. Oznacza to, że odpowiada on obszarowi obojętnemu, na którym nie występują pasma zadrażnień i lokalne anomalie pola geomagnetycznego. Na tym obszarze nie dochodzi do indukcji prądu elektrycznego, który powoduje zadrażnienia organizmu. Jest to więc teren najbardziej zdrowy dla człowieka. Brak oddziaływań ujawnia się brakiem ruchu wahadła lub oscylacyjnym ruchem wahadła, prostopadłym do wahadlarza przy metodzie z wyrzutem wahadła. Przejście z obszaru obojętnego w obszar oddziaływania pasma zadrażnień skutkuje przekroczeniem punktu 0 stopni SRW na skali biometru oraz powstaniem ruchu wahadła odbiegającego od ruchu oscylacyjnego, prostopadłego do wahadlarza. Musimy wykonać wtedy pomiar intensywności oddziaływania za pomocą biometru, z wartościami skali pomiarowych z tabeli 1. Można spotkać opinię, że w tym klasycznym modelu pomiarowym, dokonujemy zawsze pomiaru złego oddziaływania na człowieka. Moim zdaniem taka opinia nie jest właściwa. Mierzymy po prostu poziom występującego oddziaływania w danym miejscu. Dopiero, od pewnej granicy intensywności, oddziaływanie to staje się dla nas niedobre lub nawet szkodliwe. 63 Rysunek 37. Biometr kołowy do oznaczania oddziaływań geopatycznych w skali SRW. Biometr własny

64 Na rysunku 37 przedstawiono biometr kołowy dostosowany do pomiarów w skali SRW. Sam pomiar powinien być wykonany w następujący sposób. W miejscu, w którym chcemy dokonać pomiaru stopnia oddziaływania geopatycznego oraz zakwalifikować badany teren do odpowiedniej klasy szkodliwości, stajemy z biometrem trzymanym w lewej dłoni, a wahadło trzymane w prawej dłoni umieszczamy nad centrum biometru. Ustalamy zadanie, że mamy dokonać pomiaru stopnia oddziaływania, np. wg skali SRW. Mentalnie wstrajmy się we wzorzec skali, a następnie lekko wyrzucamy wahadło do przodu w kierunku punktu 0 na skali biometru. Wahadło po chwili zacznie przesuwać się w prawo, do punktu, który określać będzie nam wartość dokonanego pomiaru. Do klasyfikacji terenu, na dobry lub zły, dla zdrowia człowieka należy przyjąć jednoznaczne wytyczne z tabeli 1 oraz stosować biometry z rysunków Za najbardziej odpowiedni dla zdrowia człowieka należy uznać teren neutralny, na którym nie występują żadne anomalie geomagnetyczne. Na tym terenie ocena intensywności oddziaływań geopatycznych wynosi 0 stopni SRW, a organizm nie jest bez potrzeby dodatkowo pobudzany. Za teren odbiegający od optymalnego dla zdrowia, należy uznać teren zadrażnień, nad którym jest indukowany prąd w organizmie. O stopniu przydatności lub szkodliwości danego terenu do przebywania, informują wytyczne z tabeli 1 oraz oznaczenia na biometrach Wobec powyższego, zdecydowanie przeciwstawiam się teoriom oceny oddziaływań występujących nad pasmami zadrażnień, na podstawie posługiwania się rozszerzoną skalą Bovisa. Według tych opinii, nad żyłami wodnymi możemy spotkać obok miejsc niekorzystnych dla zdrowia, również miejsca dobre lub nawet korzystne dla człowieka. Jest to zupełne nieporozumienie. Wydaje się, że jest to tylko mentalne złudzenie i powstała w wyniku tego autosugestia. Taka sytuacja nie może mieć nigdy miejsca, ponieważ nad pasmami zadrażnień organizm człowiek doznaje zawsze dodatkowego, niepotrzebnego pobudzenia przez prąd indukowany, a odczucie dyskomfortu i wielkość wskazań na biometrze jest proporcjonalna do gęstości prądu. Oprócz biometrów do oceny oddziaływań geopatycznych, mogę zaproponować dodatkowo biometr, do oceny nowego wskaźnika, gęstości prądu indukowanego w organizmie pod wpływem zadrażnień geopatycznych, na rysunku Rysunek 38. Biometr do oznaczania prądu indukowanego w ciele człowieka. Biometr własny.

65 65 Ilościowe oznaczenia przy poszukiwaniu wody Założyliśmy wcześniej, że ilościowe pomiary poszczególnych cech możemy oznaczać tylko w takim przypadku, kiedy związane są one w jakiś sposób z powstającym pod wpływem anomalii magnetycznych prądem indukcyjnym. Dlatego pomiary różnych cech związanych z poszukiwaniem wody możemy wykonywać wiarygodnie, tylko w przypadku, kiedy mają one związek z anomaliami magnetycznymi. Omówmy najpierw klasyczne metody wahadlarskie przy poszukiwaniu wody i miejsca pod studnię. W poszukiwaniu wody w danym terenie przewiduje się zazwyczaj następującą, najbardziej popularną metodykę: 1. Poszukiwanie w terenie najlepszego miejsca na studnię ze względu na parametry jakościowe wody oraz najlepsze parametry techniczne studni, jak: głębokość do lustra wody, miąższość pokładu wody, wydajność studni, w l/h. 2. W celu zapewnienia tych parametrów wyszukuje się najlepszej żyły wodnej, albo skrzyżowania żył wodnych. 3. Poszukiwanie takiego miejsca wykonuje się w ten sposób, że radiesteta stoi wyciągając lewą rękę do przodu, okręcając się dookoła swej osi. Lewa ręka spełnia rolę anteny, która odbiera sygnały z otoczenia. Kiedy natrafimy lewą ręką na kierunek, w którym znajduje się szukane miejsce pod studnię, wahadło trzymane w prawej ręce da nam odpowiedni znak. Można ustalić, że przy okręcaniu się radiestety, wahadło wykonuje oscylacyjne ruchy, a przy natrafieniu na odpowiedni kierunek zmieni ruch na kołowy. 4. Następnie idziemy w wyznaczonym kierunku. Zakładamy znowu, że wahadło wykonuje ruchy oscylacyjne, a po znalezieniu szukanego, optymalnego miejsca pod studnię, zmieni kierunek na kołowy, 5. Stajemy w wyszukanym punkcie i za pomocą obrotu wokół swojej osi, szukamy osi pasma zadrażnień, jednego lub kilku pasm w danym miejscu. Następnie stajemy twarzą do wyznaczonego kierunku osi pasma i zaczynamy badania parametrów ujęcia i jakości wody, kolejno dla każdego z wyznaczonych pasm oddzielnie. 6. Ilościowe oznaczenie parametrów hydrologicznych w wyznaczonym punkcie poboru wody, wykonujemy za pomocą metody mentalnej i biometru. Tak więc stajemy w wyszukanym punkcie i po kolei wyznaczamy zadania do oznaczania: głębokości do gruntu nieprzepuszczalnego, miąższości cieku, wydajność wody, dla każdego z wyznaczonych pasm oddzielnie, a następnie za każdym razem oczekujemy na ruch wahadła i jego wskazania na biometrze do oznaczeń ilościowych, takiego jak np. na rysunku 34. Powstaje pytanie bez odpowiedzi, co tak właściwie wyszukuje radiesteta, kiedy za pomocą ręki anteny sprawdza badany teren, czy z założenia szuka odpowiedniego promieniowania, a może bezwiednie szuka i reaguje na anomalie ziemskiego pola magnetycznego? W związku z licznymi opiniami geologów na temat tego, że żadnych żył wodnych w ogóle nie ma, możemy zadać sobie pytanie, jak to jest możliwe, że w ogóle radiesteci podejmują się wytyczania studni i oznaczania jej parametrów na podstawie rzekomych żył wodnych? Kto właściwie ma rację, czy radiesteci, czy geolodzy? Może prawda leży gdzieś po środku?

66 Tak np. profesor Yves Rocard twierdził, że sygnał różdżkarski pochodzi od anomalii magnetycznych, a nie od żadnych żył wodnych. Oznacza to, że sama obecność wody nie musi wcale powodować żadnego sygnału rozpoznawczego dla radiestety, jak chcą tego zasady i przypuszczenia Radiestezji. Woda występuje w postaci warstw wodonośnych. Warstwom wodonośnym mogą natomiast towarzyszyć różnego rodzaju anomalie geomagnetyczne. Anomalie te są źródłem odczuć geopatycznych w postaci pasm zadrażnień, które utożsamiane mogą być z dotychczasowym pojęciem tzw. żył wodnych. W ten sposób, za pomocą wyznaczania anomalii geomagnetycznych, możemy praktycznie realizować lokalizowanie występowania wody w danym terenie. W takim razie identyfikacja pasm zadrażnień jest bardzo ważną czynnością radiestezyjną, która może powodować znaczne zwiększenie prawdopodobieństwa wyznaczenia prawidłowego miejsca ujęcia wody i wyznaczenia miejsca pod studnię. W ten sposób można by po krótce przedstawić nowy sposób wytłumaczenia działań radiestezyjnych w zakresie poszukiwania wody i lokalizacji miejsca poboru wody. Jeżeli głębokość pokładu wodonośnego jest w jakiś sposób skorelowana z odczuciem mocy sygnału anomalii geomagnetycznej, wtedy odbierany przez wahadlarza nieświadomy sygnał może być w jakiś sposób powiązany z pokładem wodonośnym. Być może zatem teoretycznie, nasz umysł nieświadomy może wytworzyć krzywą wzorcową zależności między natężeniem prądu indukowanego w ciele człowieka pod wpływem występującej anomalii magnetycznej, a głębokością do pokładu wodonośnego lub też, między innymi parametrami hydrologicznymi. Opracowana przez nasz umysł nieświadomy domniemana krzywa wzorcowa, zostanie dostosowana później przez nas do rysunku biometru. W ten sposób można by domniemywać o sposobie uzyskiwania informacji na temat poszukiwania wody za pomocą metod wahadlarskich. Poszukiwanie wody i wyznaczanie miejsca pod studnię jest sztandarowym zadaniem radiestezji. Dlatego też powyższa analiza tematu może być kontrowersyjna dla zwolenników tradycyjnego wyjaśniania metody radiestezyjnej. Moja analiza sposobu wykrywania wody jest zupełnie odmienna od dotychczasowych teorii radiestezyjnych. W ten sposób chciałbym zaproponować przypuszczenie o mechanizmie wykrywania wody. Staram się znaleźć racjonalne wytłumaczenie dla odbieranego przez radiestetów sygnału, na podstawie którego określa się obecność wody i cechy hydrologiczne wykrytego ujęcia. Niezależnie od tego, czy dokonana analiza będzie dobrze, czy źle przyjęta, myślę, że wypada przynajmniej zachować pewną rezerwę w stosunku do niektórych opisów w literaturze tematu o przeróżnych cudownych i mało prawdopodobnych sukcesach w poszukiwaniu wody, chociażby ze względu na równoczesne twierdzenie geologów o braku jakichkolwiek żył wodnych. Być może, można sądzić, że pojęcie żył wodnych, powstało prawdopodobnie w wyniku pomyłkowego lub życzeniowego skojarzenia wykrywanych pasm zadrażnień z ideą uprzywilejowanej drogi przepływu wody. 66

67 67 CZĘŚĆ IV. DODATKOWE METODY BADAŃ NIEWIDZIALNYCH ODDZIAŁYWAŃ OTOCZENIA W rozdziale tym chciałbym zapoznać czytelnika z odmiennym od metody radiestezyjnej, stosunkiem do wykrywania niewidzialnych oddziaływań otoczenia na organizm ludzki. Identyfikowane za pomocą metody wahadlarstwa zjawiska, stanowią dowód na istnienie specyficznego rodzaju niewidzialnych oddziaływań otoczenia, które do tej pory nie zostały zidentyfikowane przez naukę. Oprócz tych zjawisk mamy do czynienia również z innymi rodzajami niewidzialnych oddziaływań, które są już rozpoznane przez naukę i możliwe do oznaczania w obiektywny sposób za pomocą przyrządów pomiarowych. Oddziaływania te dotyczą naturalnych ziemskich pól elektrycznego i magnetycznego oraz sztucznych pól EM, wytwarzanych przez człowieka. Ta sytuacja prawdopodobnie sprawia, że radiesteci czują intuicyjnie, że oprócz geopatycznych oddziaływań rozpoznawalnych przez wahadlarstwo, mogą istnieć inne niewidzialne oddziaływania, których identyfikacją chciałaby również koniecznie zająć się radiestezja. Pozostaje zatem problem, w jaki sposób poszukiwać tych innych oddziaływań. Odpowiedź na to pytanie możemy znaleźć w staraniach podejmowanych w innych krajach europejskich, w tym u naszych zachodnich sąsiadów w Niemczech, w postaci dziedziny, która nosi nazwę Elektobiologia. Zajmuje się ona identyfikacją i pomiarem niewidzialnych oddziaływań, ale w sposób zupełnie inny niż u nas zajmują się tym organizacje radiestezyjne. Organizacje Elektrobiologii zajmują się tak, jak w naszych ośrodkach radiestezyjnych, pomiarami, usługami dla ludności, kursami i szkoleniami. Istotą Elektrobiologii jest jednak identyfikacja znanych nauce oddziaływań, zarówno naturalnych, jak też technicznych, za pomocą obiektywnych metod i przyrządów pomiarowych. W tym zakresie nasi sąsiedzi znacznie nas wyprzedzili. Niestety nasze ośrodki radiestezyjne, jak się wydaje, nie są jednak zupełnie zainteresowane tym kierunkiem działania. Na stronach internetowych dotyczących organizacji Elektrobiologii, możemy zapoznać się m.in. z przykładami badań naturalnego pola magnetycznego, sztucznie wytwarzanych pól EM oraz pomiarem gęstości prądu indukowanego w ciele człowieka, który jest miarą stopnia oddziaływania tych czynników na organizm (8, 9). W tym miejscu warto omówić zagadnienie pomiaru natężenia naturalnego ziemskiego pola magnetycznego, które możemy badać w kierunku pionowym do powierzchni terenu. Badania takie zaproponował oraz opracował do nich stosowny magnetometr, niemiecki biofizyk Ludger Mersmann. Producenci tego magnetometru zalecają stosowanie go do badania natężenia pola magnetycznego w miejscach częstego przebywania człowieka, szczególnie przy badaniu rozkładu pola magnetycznego w miejscu spania, nad łóżkiem lub do wyboru miejsca pod dom. Twórcy magnetometru uważają, że dla człowieka szkodliwy jest zbyt duży gradient składowej pionowej natężenia pola magnetycznego. Wskazania dopuszczalnej wielkości gradientu do oceny szkodliwości miejsca, w nt/m długości, podano w tabeli 2 (19).

68 Tabela 2. Oddziaływanie na człowieka gradientu natężenia pola magnetycznego mierzonego pionowo do powierzchni gruntu, w nt/m. Wielkość gradientu do 2000 nt nt Gradient progowy, przejściowy nt Gradient niepokojący Ocena oddziaływania gradientu Gradient dopuszczalny, nie mający znaczenia nt Gradient niebezpieczny, zagrażający Powyżej nt Gradient bardzo niebezpieczny, wysoce aktywny Przykład oddziaływania gradientu pionowej składowej pola magnetycznego nad łóżkiem przedstawiono na rysunku 39. Na rysunku 39 A, przedstawiono przestrzenny rozkład zaburzeń pola magnetycznego, który jest zbyt duży i niekorzystny, a być może szkodliwy lub niebezpieczny dla zdrowia człowieka. Na rysunku 39 B, przedstawiono rozkład jednorodnego pola magnetycznego, bez zaburzeń magnetycznych, który stanowi przykład dobrego miejsca do spania. Zwraca uwagę to, że tego rodzaju badania nie są dostępne dla typowych badan radiestezyjnych za pomocą metody mentalnej oraz sprzętu takiego jak wahadła, czy różdżki. Niewątpliwie ten rodzaj badań uznawanych za granicą, zapoznaje nas z zupełnie innym czynnikiem oddziaływania na organizm człowieka, nieznanym typowym teoriom radiestezyjnym. Badania te przedstawiają nam również bardzo ważną prawdę, że człowiekowi do zdrowia potrzebne jest jednorodne pole oddziaływania, bez nadmiernych zaburzeń w postaci anomalii. Innym bardzo ważnym zagadnieniem jest konfrontacja wyników badań różnych, niewidzialnych oddziaływań otoczenia, w tym oddziaływania geopatycznego, z oddziaływaniami badaniami za pomocą metod instrumentalnych. W tym celu przedstawiam wyniki badań własnych na rysunkach 40-43, wykonanych nad powierzchnią miejsca do spania. Informuję do tego, że badania były wykonywane nad drewnianymi łóżkami, bez materacy z metalowymi sprężynami. Przeprowadzono badania mocy oddziaływania geopatycznego za pomocą skali SRW, badania natężenia ziemskiego pola magnetycznego za pomocą geo-magnetometru BPM 2010 oraz natężenia pola EM za pomocą miernika TM-190. Porównanie takie było możliwe, dzięki zastosowaniu nowej metody prezentacji wyników, to znaczy przestrzennego obrazowania. W ten sposób można nareszcie zobaczyć to co niewidzialne. Metoda ta pozwala unaocznić mima i maksima natężenia różnych oddziaływań w danym terenie. Pozwala zorientować się, jakie podobieństwa lub różnice zachodzą między badanymi oddziaływaniami. Możemy zorientować się, czy dane oddziaływania są podobne, czy może zdecydowanie różnią od siebie. W ten sposób w badaniach własnych uzyskano zupełnie różne obrazy pola każdego z badanych oddziaływań. Prowadzi to do bardzo ważnego wniosku, że porównywane oddziaływanie geopatyczne jest zupełnie różne od pozostałych oddziaływań, to jest ziemskiego pola magnetycznego i sztucznie wytwarzanych pól EM oraz, że oddziaływania te zupełnie od siebie nie zależą. Oznacza to, że nie można utożsamiać oddziaływań radiestezyjnych z oddziaływaniami badanymi za pomocą metod obiektywnych. 68

69 69 Rysunek 39. Przedstawienie pola magnetycznego nad łóżkiem. A zbyt duży, szkodliwy gradient pola magnetycznego, B p mały gradient pola magnetycznego, odpowiedni dla zdrowia człowieka ( 19)

70 70 Rysunek 40. Oddziaływanie geopatyczne nad łóżkiem, w stopniach SRW. Badania własne. Rysunek 41. Natężenie ziemskiego pola magnetycznego nad łóżkiem, nt. Badania własne.

71 71 Rysunek 42. Natężenie promieniowania EM nad łóżkiem. Składowa elektryczna, V/m. Badania własne. Rysunek 43. Natężenie promieniowania EM nad łóżkiem. Składowa magnetyczna, µt. Badania własne.