WNIOSEK O STWIERDZENIE I ZWROT NADPŁATY. w wysokości.. za okres rozliczeniowy..

Transkrypt

1 Miejscowość, dnia... (Podmiot) (adres podmiotu) NIP.. Naczelnik Urzędu Skarbowego w.. (adres) WNIOSEK O STWIERDZENIE I ZWROT NADPŁATY w wysokości.. za okres rozliczeniowy.. W związku ze złożeniem korekt deklaracji VAT-7 za miesiąc r. na podstawie art ust. 1 pkt 1, art pkt 1, art. 74 pkt. 1 i art pkt 1 lit b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa 1, art. 86 ust. 1, ust. 3 i 4 2 3, art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatku od towarów i usług 4 oraz art. 17(6) VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 15 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 5 i/lub art. 168 i 176 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie 1 Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm., zwana dalej ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. 2 W przypadku odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu samochodów należy powołać w tym miejscu dodatkowo art. 86 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. 3 W przypadku odliczenia podatku naliczonego z tytułu użytkowania samochodów na podstawie najmu, leasingu oraz innych usług o podobnym charakterze należy powołać w tym miejscu art. 86 ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. 4 Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej zwana ustawą z dnia 11 marca 2004 r. 5 Dz.Urz. L 145 z

2 wspólnego systemu podatku od wartości dodanej 6, 7 w związku z wyrokiem z dnia 22 grudnia 2008 r. Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C 414/07 8 wnoszę o stwierdzenie i zwrot nadpłaty w podatku od towarów i usług za miesiąc... r. w wysokości.. Nadpłata jest wynikiem zwiększenia kwoty podatku naliczonego w złożonych korektach deklaracji VAT-7 o kwoty nieodliczonego uprzednio podatku naliczonego z tytułu: nabycia paliwa do samochodu/samochodów (marka).. o nr rej. na podstawie udokumentowanych faktur w formie załącznika do niniejszego wniosku Z uwagi na orzeczenie przez ETS art. 86 ust. 3 i 4 oraz art. 88 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. jako sprzecznych z prawem wspólnotowym, przepisy zakazujące i wadliwe podlegają pominięciu i podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie zasady ogólnej określonej w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. UZASADNIENIE Zgodnie z art ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa nadpłatą jest kwota nienależnie zapłaconego podatku. Nadpłata podatku powstaje, gdy zapłata zobowiązania podatkowego w świetle obowiązującego prawa nie powinna w ogóle mieć miejsca lub gdy podatek został zapłacony w kwocie wyższej. Stosownie do art pkt 1 Ordynacji podatkowej w przypadku, gdy napłata jest wynikiem zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. nadpłata powstaje z dniem zapłaty przez podatnika podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej. 6 Dz.Urz. L 347/1 7 Jeżeli wniosek o stwierdzenie i zwrot nadpłaty dotyczy okresu od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. podatnik powołuje się na art. 17(6) VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 15 maja 1977 r.; jeżeli wniosek o stwierdzenie i zwrot nadpłaty dotyczy okresu od dnia 1 stycznia 2007 r. podatnik powołuje się na art. 168 i 176 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. Jeżeli wniosek dotyczy łącznie wskazanych okresów podatnik powołuje się na przepisy obydwu Dyrektyw, o których mowa powyżej. 8 Dz.U.UE.C s.17 2

3 Zgodnie z art. 74 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa jeżeli nadpłata powstała w wyniku orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, a podatnik, którego zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art pkt 1, złożył jedną z deklaracji, o których mowa w art. 73 2, lub inną deklarację, z której wynika wysokość zobowiązania podatkowego wysokość nadpłaty określa podatnik we wniosku o jej zwrot, składając równocześnie skorygowaną deklarację. Zgodnie natomiast z art pkt 1 lit b podatnik może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku, którego zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art pkt 1, jeżeli w deklaracji wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek. Od dnia 1 maja 2004 r. w przedmiocie odliczania podatku naliczonego z tytułu nabywania paliwa do samochodów obowiązywały następujące stany prawne. Zgodnie z brzmieniem art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przed dniem 22 sierpnia 2005 r. (przed nowelizacją ustawy z dnia 11 marca 2004 r.) w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru: DŁ = 357 kg + n x 68 kg gdzie: DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność, n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy - kwotę podatku naliczonego stanowiło 50 % kwoty podatku określonego w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż zł. Zgodnie z art. 86 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przepis ust. 3 nie dotyczył: 1) przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umowy leasingu tych samochodów (pojazdów) stanowi przedmiot działalności podatnika; 3

4 2) pojazdów specjalnych - jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, wynika, że jest to pojazd specjalny; 3) pojazdów samochodowych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, wynika takie przeznaczenie. 9 Przepis art. 86 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. został znowelizowany z dniem 22 sierpnia 2005 r. Zgodnie z jego obecnym brzmieniem, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż zł. W ust. 3 tego artykułu przewidziano wyjątki od tej zasady. Zgodnie z obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r., powołanym ust. 4, przepis ust. 3 nie dotyczy: 1) pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van; 2) pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu 9 Powołanie się na przepisy art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w brzmieniu od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. uwzględniane jest we wniosku w przypadku, gdy dotyczy on tego okresu. 4

5 pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków; 3) pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków; 4) pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu; 5) pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy; 6) pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie; 7) przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest: a) odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub b) oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy. Zgodnie natomiast z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 10, 11, W przypadku odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu samochodów należy powołać w tym miejscu treść art. 86 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. 11 W przypadku odliczenia podatku naliczonego z tytułu użytkowania samochodów na podstawie najmu, leasingu oraz innych usług o podobnym charakterze należy powołać w tym miejscu treść art. 86 ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. 12 Powołanie się na przepisy art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w brzmieniu od dnia 22 sierpnia 2005 r. podatnik uwzględnia w przypadku, gdy w składanym wniosku ograniczenie do odliczenia podatku naliczonego dotyczyło tego okresu. 5

6 Powyżej przedstawione ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego są niezgodne z prawem wspólnotowym. Prawo do odliczenia podatku naliczonego może być bowiem ograniczane wyłącznie w tych przypadkach, w których dopuszcza to prawo wspólnotowe. Co więcej, ustawodawca wspólnotowy zezwolił państwom członkowskim na utrzymanie w prawie wewnętrznym tylko takich odstępstw w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, jakie były faktycznie stosowane w dniu przystąpienia danego państwa do wspólnoty (tzw. klauzula stand still) zasadę tą wprowadził art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy (obecnie art. 176 Dyrektywy 112). Wprowadzenie ograniczeń w zakresie odliczania podatku naliczonego, które nie były stosowane w Polsce w dniu 30 kwietnia 2004 r. wymaga zastosowania środka specjalnego, na który zgodę musi wyrazić Wspólnota. Polska nie uzyskała zgody Wspólnoty na wprowadzenie takiego ograniczenia, a w związku z tym jest ono sprzeczne z prawem wspólnotowym (zarówno w obecnie obowiązującym stanie prawnym, jak też w stanie prawnym obwiązującym przed dniem 22 sierpnia 2005 r. na podstawie tzw. wzoru Lisaka). Należy podkreślić, że art. 17 ust. 6 akapit drugi VI Dyrektywy stanowił, że państwa członkowskie mogą utrzymać wyłącznie ograniczenia istniejące w prawie krajowym na dzień wejścia w życie dyrektywy (Dyrektywa 112 wskazuje w tym zakresie na ograniczenia istniejące w dniu akcesji niemniej jednak ustawa z dnia 11 marca 2004 r. z dniem 1 maja 2005 r. implementowała postanowienia VI Dyrektywy). W ocenie Podatnika utrzymać można wyłącznie te ograniczenia w prawie do odliczenia, które wcześniej istniały tj. przed dniem wstąpienia Polski do UE. Podatnik wskazuje również na cel klauzuli stand still. Na taki cel zwracał uwagę Europejski Trybunał Sprawiedliwości, m.in. w wyroku z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie C-409/99 ETS wskazał, że klauzula stand still przewiduje zachowanie krajowych wyłączeń prawa do odliczenia, które istniały przed wejściem w życie VI Dyrektywy (w wersji angielskiej VI Dyrektywy przepis ten brzmiał: "before the Sixth Directive entered into force". W dniu 22 grudnia 2008 r. zapadł wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-414/07 Magoora dotyczący odliczenia podatku naliczonego związanego z nabywaniem paliwa do samochodów po dniu 1 maja 2004 r. 6

7 W przedmiotowym orzeczeniu ETS wskazał, że art 17 ust. 6 akapit drugi VI Dyrektywy zawiera klauzulę stand still, umożliwiającą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie tej Dyrektywy. Jak słusznie wskazał Trybunał celem tej regulacji jest umożliwienie państwom członkowskim do czasu ustanowienia przez Radę wspólnotowego systemu wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego utrzymania w mocy wszelkich zasad prawa krajowego dotyczących wyłączenia tego prawa rzeczywiście stosowanych przez ich organy władzy publicznej w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy. Dalej Trybunał podkreślił zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału uregulowania krajowe nie stanowią odstępstwa dozwolonego na mocy art. 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy, jeżeli powodują one, po wejściu w życie tej dyrektywy, rozszerzenie zakresu istniejących wyłączeń, oddalając się tym samym od celu tej dyrektywy. W dalszej części wyroku Europejski Trybunał Sprawiedliwości kolejny raz podkreślił (tym razem w polskiej sprawie ), że celem klauzuli stand still przewidzianej w art. 17 ust. 6 akapit drugi VI Dyrektywy (obecnie art. 176 Dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej) nie jest umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonanie zmiany wewnętrznych regulacji prawnych (w związku z przystąpieniem do Unii) w sposób, który oddala te przepisy od celów VI Dyrektywy (obecnie Dyrektywy 112). Jak podkreślił Trybunał tego rodzaju zmiana byłaby sprzeczna z samą ideą tej klauzuli. Mając powyższe na względzie Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym 7

8 przedmiocie, jeżeli co winien ocenić sąd krajowy (podkreślenie wnioskodawcy) te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem. Z dniem 1 maja 2004 r. została wprowadzona nowa ustawa o podatku od towarów i usług tj. ustawa z dnia 11 marca 2004 r., wobec tego nie można mówić o utrzymaniu ograniczeń przewidzianych w poprzednim stanie prawnym. Ograniczenia w prawie do odliczenia przewidziane w ustawie z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym 13 straciły moc prawną w momencie uchylenia tej ustawy. Wobec tego obecnie obowiązujące ograniczenia w prawie do odliczenia podatku naliczonego są nowymi ograniczeniami obowiązującymi od dnia 1 maja 2004 r. Trudno jest bowiem przypisać wskazaną cechę (obowiązywania przed dniem akcesji) ograniczeniom, które dopiero co weszły w życie i realnie nie mogły być jeszcze stosowane w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r., tj. w dniu 1 maja 2004 r. Podobne stanowisko w tym zakresie przedstawił Rzecznik Generalny w opinii z dnia 10 października 2002 r. w sprawie C-155/01 Cookies Word Veltriebs GmbH, w której to wskazał, że specyficzny wyjątek zawarty w akapicie drugim art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy ma służyć jako klauzula stałości ( stand still ), a zatem wyraźnie nie ma na celu nadanie nowemu państwu członkowskiemu uprawnień do zmiany ustawodawstwa krajowego w momencie akcesji, a w ten sposób oddalenia się od acquis communautaire. Oznacza to, że obecnie w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego może być stosowany wyłącznie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, co do zasady przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W rezultacie powyższego wyroku ETS należy uznać, że od dnia 1 maja 2004 r. nie obowiązuje w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia 13 Dz.U. nr 11, poz. 50 ze zm. 8

9 paliwa do samochodów żadne ograniczenie. Zawarty w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. art. 88 ust. 1 pkt 3, w związku z naruszającym prawo wspólnotowe art. 86 ust. 3 i 4 (w obu brzmieniach przed i po dniu 22 sierpnia 2005 r.) - nie może być bowiem stosowany. Od dnia 1 maja 2004 r. znajduje zatem zastosowanie wyłącznie art. 86 ust. 1 tej ustawy, co oznacza, że Podatnik miał pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliwa do samochodów wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Podatnik również wskazuje, że w orzeczeniu z dnia 11 lipca 1991 r. w sprawie Hansgeorg Lennartz przeciwko Finanzamt Munchen III ETS stwierdził, że na mocy art Traktatu Ustanawiającego Wspólnoty Europejskie, państwa członkowskie są zobowiązane przestrzegać wszystkich przepisów VI Dyrektywy. W zakresie, w jakim nie wprowadzono derogacji zgodnie z art. 27, nakładającego na Państwa Członkowskie obowiązek powiadomienia, władze skarbowe Państwa członkowskiego nie mogą opierać się, na nie niekorzyść podatnika, na przepisie stanowiącym odstępstwo od systemu dyrektyw. Podobnie w wyroku z dnia 22 czerwca 1989 r. w sprawie 103/88 Fratelli Constanzo v. Commune di Milano ETS uznał, że organy administracyjne, w tym władze samorządowe, są w taki sam sposób zobowiązane, jak sąd krajowy, do stosowania przepisów art. 29 (5) dyrektyw Rady 71/305/EWG oraz do powstrzymywania się od stosowania przepisów prawa krajowego, które są z nimi sprzeczne. Pogląd prawny zaprezentowany we wniosku znajduje potwierdzenie również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie 14, gdzie m. in. stwierdzono: ( ) sąd krajowy dokonując wykładni prowspólnotowej zgodnej z celami dyrektywy, a także wykładni dokonywanej zgodnie z zasadą skuteczności prawa wspólnotowego nie może samodzielnie (jak władza prawodawcza) konstruować norm prawnych faktycznie nieistniejących w krajowym porządku prawnym tj. opartych na nieistniejących (uchylonych) przepisach prawa krajowego, a dodatkowo tak skomplikowanych (jak w sposób opisany powyżej), że nakładających na strony sporu (organy podatkowe i podatników) konieczność przeprowadzenia wnikliwej analizy wymagającej wiedzy specjalistycznej (w zakresie przepisów dotyczących homologacji samochodów). Taka wykładnia przepisów 14 Wyrok z dnia 3 kwietnia 2009 r. WSA w Krakowie, sygn. akt I SA/Kr 147/09 9

10 krajowych obowiązującej ustawy o VAT, polegająca na nakazie stosowania ustawy względniejszej i sprowadzająca się do skonstruowania normy nie mającej jakiegokolwiek oparcia w obowiązującym akcie prawnym (tzn. niezawartej w wyraźnym i obowiązującym tekście aktu prawnego), sprzeczna byłaby z zasadą prawidłowej legislacji i zasadą państwa prawa, a także z zasadą nakładania podatków jedynie w drodze ustawy (art.2, art.7, art.84 i art.217 Konstytucji) ( ). Mając to na względzie, Podatnik wnosi jak na wstępie. Załącznik 15 : 1. Korekta deklaracji. 2. Wykaz dokumentów dotyczący: zakupu (faktur) paliwa do poszczególnych pojazdów. 15 przygotowuje podatnik we własnym zakresie 10