JOURNAL OF ENDOUROLOGY listopad 2011 r. Powtarzana przezcewkowa resekcja guza pęcherza moczowego przeprowadzana w świetle białym u pacjentów z nienaciekającym błony mięśniowej rakiem urotelialnym pęcherza moczowego: systematyczny przegląd informacji i metaanaliza Alberto Vianello, Elisabetta Costantini, Michele Del Zingaro, Vittorio Bini, Harry W. Herr, Massimo Porena. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1703 1712. doi:10.1089/end.2011.0081. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 21 września 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (341,5 KB) PDF z linkami (240,6 KB) Alberto Vianello 1, Elisabetta Costantini 1, Michele Del Zingaro 1, Vittorio Bini 2, Harry W. Herr 3, Massimo Porena 1 1 Department of Medical-Surgical Specialties and Public Health, Urology Section, University of Perugia, Santa Maria della Misericordia Hospital, Sant'Andrea delle Fratte, Perugia, Włochy. 2 Department of Internal Medicine, University of Perugia, Santa Maria della Misericordia Hospital, Sant'Andrea delle Fratte, Perugia, Włochy. 3, Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, Nowy Jork, Nowy Jork. Alberto Vianello, M.D., Ph.D. Department of Medical-Surgical Specialties Urology Section Santa Maria della Misericordia Hospital 06156 Sant'Andrea delle Fratte Perugia Włochy E-mail: alberto.vianello@unipg.it Wprowadzenie i cel: Metoda przezcewkowej resekcji guzów pęcherza moczowego (TURB, transurethral resection of the bladder tumours), pierwszy krok w leczeniu pacjentów z rakami urotelialnymi pęcherza moczowego, ma pewne ograniczenia, które obejmują aspekty techniczne, umiejętności operatora oraz przypadkowość. Powtarzane TURB jest wskazane w momencie wykrycia powierzchownych zmian nowotworowych wysokiego ryzyka. Wykonano przegląd bieżącego piśmiennictwa i przeprowadzono metaanalizę roli powtarzanego TURB w leczeniu pacjentów z nienaciekającymi błony mięśniowej rakami pęcherza moczowego. Metody: Przeszukano bazy danych PubMed, MEDLINE, ISI Web of Knowledge, EBSCO, EMBASE i Biomed Central w celu odnalezienia prac w języku angielskim opublikowanych w okresie od roku 1980 do czerwca 2010 r. Punktem końcowym badania była częstość występowania przetrwałego raka urotelialnego pęcherza moczowego o jakimkolwiek stopniu zaawansowania i stopniu złośliwości w powtarzanym TURB zgodnie z osobną oceną zmian T a i T 1 w pierwotnym TURB. Przetrwałe zmiany stwierdzane w powtarzanym TURB miały ten sam stopień zaawansowania co w pierwotnym TURB lub niższy. Zwiększenie stopnia zaawansowania zmiany obserwowano w rakach o wyższym stopniu zaawansowania.
Wyniki: Wyszukano 2327 artykułów oryginalnych oraz 562 prace poglądowe. Dane uzyskane z 15 badań zostały połączone i przeanalizowane. Częstość występowania zmian T 1 podano we wszystkich, a zmian T a w 8 badaniach. Częstość występowania wskaźnika utrzymywania się zmiany w powtarzanym TURB wyniosła 0,39 (95% przedział ufności [CI] = 0,26 do 0,54) dla T a oraz 0,47 (95% CI = 0,41 do 0,53) dla T 1. Utrzymywanie się zmian w powtarzanym TURB wyniosło odpowiednio 19,4% do 56% dla zmian T a oraz 15,2% do 55% dla zmian T 1, a zwiększenie stopnia zaawansowania stwierdzono odpowiednio w 0% do 14,3% oraz 0% do 24,4% zmian. Wnioski: Wysokie odsetki utrzymywania się zmian oraz zwiększenia stopnia zaawansowania potwierdzają, że TURB jest potrzebną opcją leczenia u pacjentów z nienaciekającym błony mięśniowej rakiem pęcherza moczowego wysokiego ryzyka. Konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań uwzględniających stratyfikację ryzyka, które pozwolą ocenić znaczenie powtarzanego TURB u pacjentów z chorobą niskiego i pośredniego ryzyka. Klasyfikacja i wykrywanie błędów podczas wykonywania zabiegów z zakresu chirurgii mało inwazyjnej Marie Claire Rassweiler, Charalambos Mamoulakis, Hannes Gotz Kenngott, Jens Rassweiler, Jean de la Rosette, Maria Pilar Laguna. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1713 1721. doi:10.1089/end.2011.0068. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 30 sierpnia 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (194,5 KB) PDF z linkami (214,8 KB) Marie Claire Rassweiler 1, Charalambos Mamoulakis 2, Hannes Gotz Kenngott 3, Jens Rassweiler 1, Jean de la Rosette 2, Maria Pilar Laguna 1, SLK Heilbronn, Heilbronn, Niemcy. 2, AMC University of Amsterdam, Amsterdam, Holandia. 3 Department of Surgery, University of Heidelberg, Heidelberg, Niemcy. M. Pilar Laguna, M.D., Ph.D. AMC University Hospital Meibergdreef 9 1105 AD Amsterdam Holandia E-mail: m.p.lagunapes@amc.uva.nl Cel: Dostarczenie obszernego przeglądu informacji nt. klasyfikacji błędów chirurgicznych, jak również ogólnych metod pomiaru służących wykrywaniu i prewencji ich występowania. Materiał i metody: Przeszukano bazę PubMed, Medline oraz bibliotekę Cochrane z użyciem kombinacji następujących słów kluczowych: endoskopia lub procedury chirurgiczne, mało inwazyjny, błąd lekarski. Odpowiednie artykuły zostały wybrane przez trzech starszych autorów pracy, zajmujących się wykonywaniem zabiegów chirurgii mało inwazyjnej (MIS, minimally invasive surgery).
Wyniki: Błąd jest niezamierzonym rezultatem leczenia wynikającym z niezapewnienia pacjentowi właściwej opieki. Błędy chirurgiczne zdarzają się często i stanowią połowę wszystkich zdarzeń niepożądanych (AE, adverse event) obserwowanych w szpitalu. Urologia jest piątą specjalnością pod względem częstości występowania AE. Błędy można klasyfikować zgodnie z miejscem ich wystąpienia (w polu operacyjnym lub ogólnoustrojowe), rezultatem leczenia (zagrożenie wypadkiem, do którego nie doszło, powrót do zdrowia oraz działania naprawcze). Opisano również specjalną klasyfikację błędów obserwowanych podczas wykonywania zabiegów MIS (Cushieri), uwzględniającą etap procedury, w czasie którego wystąpiły. Każda klasyfikacja służy do określonych celów, a żadna z nich nie może być traktowana jako ta o najwyższej wiarygodności w porównaniu z innymi. W urologii nie zastosowano do tej pory żadnej klasyfikacji. Wykrywanie błędów za pomocą właściwego raportowania stanowi podstawę prewencji. Wnioski: Błędy chirurgiczne stanowią istotny odsetek błędów medycznych. Istnieje wiele systemów klasyfikacji, z których każdy służy innemu celowi. W systemie opieki zdrowotnej przyjęto klasyfikację uwzględniającą miejsce wystąpienia błędu. Jednak w przypadku MIS zaproponowano precyzyjniejszą klasyfikację. Zastosowanie techniki przemieszczania nerki z użyciem igły w celu uzyskania przezskórnego dostępu do kielicha górnego * Mohammed Lezrek, Khalil Bazine, Abdelghani Ammani, Mohammed Asseban, El Hassan Kassmaoui, Abdelmounim Qarro, Mohammed Alami, Amoqran Beddouch. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1723 1726. doi:10.1089/end.2010.0721. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 9 września 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (216,6 KB) PDF z linkami (193,2 KB) Mohammed Lezrek, Khalil Bazine, Abdelghani Ammani, Mohammed Asseban, El Hassan Kassmaoui, Abdelmounim Qarro, Mohammed Alami, Amoqran Beddouch, Military Hospital Moulay Ismail, Meknes, Maroko. Mohammed Lezrek, M.D. Military Hospital Moulay Ismail 5 0020, Meknes Maroko E-mail: lezrekmohamed@yahoo.com * Nagranie wideo przedstawiające opisywaną technikę jest dostępne na stronie www.liebertonline.com/end Opisano nową technikę przemieszczania nerki z użyciem igły 18G w celu ułatwienia nakłucia kielicha górnego nerki i zmniejszenia liczby powikłań w obrębie klatki piersiowej. Początkowo nakłuwa się dolny lub środkowy kielich nerki z użyciem igły 18G. Następnie proksymalny koniec igły stopniowo popycha się w kierunku dogłowowym. W ten sposób za pomocą dźwigni nerka jest przesuwana w kierunku doogonowym. Wspomniana technika jest również wykorzystywana do unieruchamiania nerki lub do zmiany położenia nerek o złożonej konfiguracji czy źle zrotowanych narządów.
Stymulacja nerwów jamistych znajdujących się w pobliżu gruczołu krokowego szczurów laserem fali ciągłej z użyciem kompaktowego i taniego systemu światłowodu jednomodowego Serhat Tozburun, Gwen A. Lagoda, Arthur L. Burnett, Nathaniel M. Fried. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1727 1731. doi:10.1089/end.2011.0172. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 1 września 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (298,9 KB) PDF z linkami (205,6 KB) Serhat Tozburun 1, Gwen A. Lagoda 2, Arthur L. Burnett 2, Nathaniel M. Fried 1,2 1 Department of Physics and Optical Science, University of North Carolina at Charlotte, Charlotte, Karolina Północna, USA. 2, Johns Hopkins Medical Institutions, Baltimore, Maryland, USA. Nathaniel Fried, Ph.D. Department of Physics and Optical Science University of North Carolina at Charlotte 9201 University City Boulevard Charlotte, NC 28223 USA E-mail: nmfried@uncc.edu Wprowadzenie i cel: Niedawno pokazano, że stymulacja laserowa nerwów jamistych (CN, cavernous nerve) stanowi alternatywę dla elektrostymulacji i może znaleźć zastosowanie w procesie mapowania podczas przeprowadzania oszczędzającego nerwy zabiegu prostatektomii radykalnej. Zaletami opisywanej metody są stymulacja bezkontaktowa i poprawa selektywności przestrzennej. Niemniej jednak w poprzednich badaniach do stymulacji stosowano duże i/lub drogie w eksploatacji źródła energii laserowej. Przedstawione badanie pokazuje możliwość stymulacji światłowodowej CN szczurów prowadzonej in vivo z użyciem kompaktowego, taniego w eksploatacji systemu światłowodu jednomodowego. Materiał i metody: Podczerwony laser diodowy emitujący wiązkę o długości 1455 nm został połączony ze światłowodem jednomodowym o średnicy rdzenia wynoszącej 9 μm w celu dostarczenia źródła energii za pośrednictwem sondy laparoskopowej 10F. Następnie urządzenie wykorzystano do stymulacji CN w grupie 8 szczurów in vivo. Wyniki: Stymulacja laserowa CN została zaobserwowana przy temperaturach progowych wynoszących ~41 C z odpowiedzią w postaci wzrostu ciśnienia w ciałach do 50 mm Hg obserwowaną po 4 s, w porównaniu z wyjściowymi wartościami na poziomie 10 mm Hg. Wnioski: Przedstawiony nowy układ laserowej stymulacji nerwów z użyciem światłowodu jednomodowego pozwala na osiągnięcie kilku korzyści. Należą do nich: (1) niższy koszt eksploatacji lasera, (2) solidniejsza budowa światłowodu, eliminująca konieczność współosiowego ustawiania i czyszczenia luźnych komponentów optycznych, (3) lepszy profil przestrzenny wiązki Gaussa, ułatwiający współosiowe ustawienie wiązki laserowej z nerwem. Dzięki dalszemu rozwojowi opisywanej techniki
laserowa stymulacja nerwów może być przydatna do identyfikacji i oszczędzania CN w trakcie operacji usuwania raka stercza. Urografia metodą tomografii komputerowej w obrazowaniu górnych dróg moczowych: czy to badanie jest wymagane u wszystkich pacjentów z krwiomoczem? Evelyne C.C. Cauberg, C.Y. Nio, Jean M.C.H. de la Rosette, M. Pilar Laguna, Theo M. de Reijke. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1733 1740. doi:10.1089/end.2011.0225. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 18 sierpnia 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (195,4 KB) PDF z linkami (156,2 KB) Evelyne C.C. Cauberg 1, C.Y. Nio 2, Jean M.C.H. de la Rosette 1, M. Pilar Laguna 1, Theo M. de Reijke 1 1, Academic Medical Center, Amsterdam, Holandia. 2 Department of Radiology, Academic Medical Center, Amsterdam, Holandia. E.C.C. Cauberg, M.D. Academic Medical Center P.O. Box 22660 1100 DD Amsterdam Holandia E-mail: e.c.cauberg@amc.uva.nl Cel: Określenie grupy pacjentów z mikroskopowym lub makroskopowym krwiomoczem, u których urografia metodą TK (CTU, CT urography) jest wskazana jako technika obrazowania górnego układu moczowego (UUT, upper urinary tract). Pacjenci i metody: Przeprowadzono prospektywne badanie kliniczne, w którym kolejni pacjenci zgłaszający się do kliniki z krwiomoczem byli leczeni zgodnie z nowoczesnym protokołem badawczym. U wszystkich pacjentów wykonano standardowe testy (wywiad lekarski, badanie fizykalne, badanie ogólne moczu metodą paskową, badanie ultrasonograficzne nerek i pęcherza moczowego wykonywane przez urologów, cystoskopia i cytologia), podczas gdy dodatkowe obrazowania UUT (badanie ultrasonograficzne wykonywane przez radiologa lub czterofazowa urografia CTU/metodą rezonansu magnetycznego [MRU, magnetic resonance urography], kiedy CTU było przeciwwskazane) zaproponowano wybranej grupie chorych na podstawie algorytmu postępowania opartego na ocenie czynników ryzyka. Oceniona została również wartość dodana urografii z przekrojami poprzecznymi ciała (CTU/MRU) stosowanej dodatkowo, oprócz ultrasonografii (wykonywanej przez urologów), w wykrywaniu mas guzowatych w nerkach, guzów UUT i kamieni. Wykonano jedno- i wielozmienną analizę czynników predykcyjnych dla wyniku urografii z przekrojami poprzecznymi ciała. Wyniki: W całej grupie 841 pacjentów ustalenie zmian odpowiedzialnych za krwiomocz nie było możliwe u 462 osób (54,9%), podczas gdy u 250 (29,7%) i 124 (14,7%) chorych przyczyną krwiomoczu był odpowiednio nowotwór łagodny i złośliwy. Urografia z przekrojami poprzecznymi ciała ujawniła zmiany w obrębie UUT u 73 z 525 (13,9%) pacjentów. Jedynie wynik badania ultrasonograficznego (iloraz szans [OR, odds ratio] 7,7, 95% przedział ufności [CI, confidence interval] 4,0 14,9, P < 0,001) oraz rodzaj
krwiomoczu (OR 2,6, 95% CI 1,3 5,1, P = 0,01) były istotnymi czynnikami predykcyjnymi dla wyniku urografii z przekrojami poprzecznymi ciała. U 44 z 456 (9,6%) pacjentów bez nieprawidłowości w badaniu ultrasonograficznym wykazano w CTU/MRU, że wynik badania USG był fałszywie ujemny, przy czym większość przeoczonych zmian stanowiły kamienie nerkowe. U 253 z 309 (81,9%) pacjentów z makroskopowym krwiomoczem nie stwierdzono żadnych zmian w obrębie UUT w badaniu CTU/MRU, w przeciwieństwie do 199 z 216 osób (92,1%) z mikroskopowym krwiomoczem. Wnioski: U pacjentów z mikroskopowym krwiomoczem badanie ultrasonograficzne wystarczy do wykluczenia istotnej choroby w obrębie UUT. U pacjentów z makroskopową hematurią prawdopodobieństwo znalezienia choroby w obrębie UUT jest wyższe, a wybór CTU jako metody obrazowania pierwszego rzutu wydaje się uzasadniony. Przezskórna nefrolitotomia u pacjentów z kamicą uchyłków kielicha nerkowego: doświadczenia jednoośrodkowe Carlos E. Méndez-Probst, Andrew Fuller, Linda Nott, John D. Denstedt, Hassan Razvi. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1741 1745. doi:10.1089/end.2011.0046. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 18 sierpnia 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (116,4 KB) PDF z linkami (108,6 KB) Carlos E. Méndez-Probst, Andrew Fuller, Linda Nott, John D. Denstedt, Hassan Razvi Division of Urology, Department of Surgery, The University of Western Ontario, London, Ontario, Kanada. Dr. Hassan Razvi Division of Urology St. Joseph's Hospital 268 Grosvenor Street London, Ontario, N6A 4V2 Kanada E-mail: Hassan.Razvi@sjhc.london.on.ca Wprowadzenie i cel: Uchyłki kielicha nerkowego są rzadko spotykaną nieprawidłowością, obecną u ok. 0,6% populacji. Opisywane zaburzenie w 50% przypadków wiąże się z występowaniem kamieni nerkowych. Opcje terapeutyczne obejmują zastosowanie kilku technik mało inwazyjnych. Przedstawiono retrospektywny przegląd informacji na temat rezultatów leczenia i powikłań u serii pacjentów leczonych z dostępu przezskórnego. Pacjenci i metody: Baza danych obejmująca rezultaty leczenia przezskórną nefrolitotomią (PCNL, percutaneous nephrolithotomy) jest prowadzona w ośrodku autorów od 1992 r. W retrospektywny sposób przejrzano dane wszystkich pacjentów z kamicą uchyłków kielichów nerkowych poddanych zabiegowi PCNL w okresie 17 lat, od 1992 do 2009 r. Preferowanym przez autorów dostępem wykorzystywanym w opisywanej grupie podczas PCNL jest bezpośrednie nakłucie uchyłka i próba przejścia prowadnikiem do szyi kielicha nerkowego. Kiedy nie było to możliwe, wykonywano zabieg z dostępu przezuchyłkowego z wytworzeniem nowego lejka jako procedurą ratunkową. Oceniono dwie opisywane techniki w odniesieniu do wskaźników niewystępowania złogów po zabiegu oraz wczesnych powikłań pooperacyjnych.
Wyniki: Wykonano 76 zabiegów. Mediana wieku pacjentów wyniosła 43 lata (przedział 17 72 lata). Średnia powierzchnia złogu wyniosła 583 mm 2. U 47 osób wykonano bezpośrednie nakłucie kielicha nerkowego, u 20 chorych przeprowadzono zabieg z dostępu przezuchyłkowego. W 8 przypadkach zabieg wykonano z dostępu wstecznego, a u 1 pacjenta wykorzystana metoda nie była znana. Ośmiu pacjentów poddano fulguracji wyściółki. Średni czas zabiegu wyniósł 75 min (23 169 min), a średnia długość pobytu w szpitalu 4,7 dnia. Stwierdzono łącznie 23 powikłania, z których 11 wymagało przeprowadzenia dodatkowej interwencji. Całkowity wskaźnik braku złogów po zabiegu wyniósł 77% i 89% odpowiednio w przypadku zabiegu z dostępu przez bezpośrednie nakłucie uchyłku i z dostępu przezuchyłkowego. Wnioski: Leczenie przezskórne kamicy uchyłków kielichów nerkowych jest wysoko skuteczne i może przyczyniać się do mniejszej chorobowości. Okołooperacyjna ekspozycja pacjenta na promieniowanie podczas zabiegu endoskopowego usunięcia złogu z górnych dróg moczowych Joseph E. Jamal, Noel A. Armenakas, R. Ernest Sosa, John A. Fracchia. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1747 1751. doi:10.1089/end.2010.0695. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 19 października 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (106,4 KB) PDF z linkami (115,3 KB) Joseph E. Jamal, Noel A. Armenakas, R. Ernest Sosa, John A. Fracchia, Lenox Hill Hospital, Nowy Jork, Nowy Jork, USA. Joseph E. Jamal, M.D. Lenox Hill Hospital 100 East 77 th Street Nowy Jork, NY 10021 USA E-mail: josephjamal@gmail.com Wprowadzenie i cel: Skuteczność tomografii komputerowej (CT, computed tomography) w wykrywaniu złogów górnych dróg moczowych jest dobrze znana. Nie określono akceptowalnego rocznego zalecanego limitu ekspozycji medycznej, ale powszechnie na całym świecie przyjmowaną górną granicą ekspozycji na promieniowanie w miejscu pracy jest < 50 milisiwertów (msv) na rok. W przedstawionej pracy próbowano ocenić ekspozycję na promieniowanie w okresie okołooperacyjnym podczas stosowania badań CT i fluoroskopii u pacjentów poddawanych endoskopowemu usunięciu złogów z górnych dróg moczowych. Pacjenci i metody: Wyszukano wszystkich pacjentów poddanych zabiegowi endoskopowego usunięcia złogu z górnych dróg moczowych w okresie od 2005 do 2009 r. W celu obliczenia skumulowanej ekspozycji na promieniowanie uwzględniono wszystkie badania obrazowe wykonane z okresie okołooperacyjnym wykorzystujące promieniowanie jonizujące. Okres operacyjny zdefiniowano jako czas 90 dni przed zabiegiem terapeutycznym i po nim.
Wyniki: Wyszukano łącznie 233 procedury usunięcia złogu z górnych dróg moczowych 127 chorych poddano ureteroskopii (URS, ureteroscopy), a u 106 osób wykonano przezskórną nefrolitotomię (PCNL, nephrolithotomy). W przeliczeniu na pacjenta wykonano średnio 1,58 badania CT. U 90 (38,6%) pacjentów wykonano 2 CT w okresie okołooperacyjnym, a średnia liczba badań w opisywanej grupie wyniosła 2,49 CT na pacjenta, co przyczyniło się do uzyskania ekspozycji na promieniowanie jonizujące wynoszącej ok. 49,8 msv. U pacjentów poddanych URS występowało mniejsze prawdopodobieństwo wykonania wielokrotnych badań CT (p = 0,003) w porównaniu z osobami poddanymi PCNL. Mediana ekspozycji na promieniowanie jonizujące obserwowana podczas procedur wykonywanych z użyciem fluoroskopii wyniosła 43,3 mgy u pacjentów poddawanych PCNL i 27,6 mgy y chorych leczonych URS. Wnioski: Ekspozycja na promieniowanie emitowane podczas badania CT wykonywanego w okresie okołooperacyjnym u pacjentów poddawanych zabiegom endoskopowego usunięcia złogów z górnych dróg moczowych jest znacząca. Do wspomnianej ekspozycji należy dodać ekspozycję na promieniowanie obserwowaną w czasie zabiegów przeprowadzanych z użyciem fluoroskopii. Chirurdzy urolodzy powinni mieć świadomość kumulowania się dawki promieniowania jonizującego otrzymywanego przez pacjentów z różnych źródeł. Laparoskopowa limfadenektomia zaotrzewnowa u pacjentów z rakiem o niskim stopniu zaawansowania: aktualizacja danych z Washington University Michael W. Gardner, Timur M. Roytman, Cathy Chen, Steven B. Brandes, Adam S. Kibel, Robert L. Grubb III, Sam B. Bhayani, Robert S. Figenshau. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1753 1757. doi:10.1089/end.2010.0596. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 21 września 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (100,6 KB) PDF z linkami (110,9 KB) Michael W. Gardner, Timur M. Roytman, Cathy Chen, Steven B. Brandes, Adam S. Kibel, Robert L. Grubb III, Sam B. Bhayani, Robert S. Figenshau Washington University School of Medicine, Saint Louis, Missouri, USA. Robert S. Figenshau, M.D. Division of Urologic Surgery Washington University in St. Louis School of Medicine 4960 Children's Place St. Louis, MO 63110 USA E-mail: figenshaur@wudosis.wustl.edu Wprowadzenie i cel: Obecnie w dużych ośrodkach terapeutycznych otwarta limfadenektomia zaotrzewnowa (RPLND, retroperitoneal lymph node dissection) pozostaje preferowanym dostępem w leczeniu chirurgicznym pacjentów z rakami jądra o niskim stopniu zaawansowania. Pomimo potencjalnych korzyści wynikających ze stosowania dostępu mało inwazyjnego, w tym lepszych efektów kosmetycznych i krótszego czasu powrotu do zdrowia, strategia mało inwazyjna nadal budzi obawy związane z jakością dyssekcji i kontrolą onkologiczną pacjentów. Założeniem autorów była krytyczna
ocena bezpieczeństwa oraz średnioterminowej skuteczności onkologicznej laparoskopowej RPLND (L- RPLND, laparoscopic RPLND). Pacjenci i metody: Przeprowadzono retrospektywny przegląd dokumentacji, oceniając wszystkich pacjentów poddanych L-RPLND w okresie między 2003 a 2009 r. Dokumentację pacjentów uaktualniono na podstawie informacji zebranych podczas rozmowy telefonicznej. Wyniki: Łącznie we wspomnianym okresie badania L-RPLND poddano 59 pacjentów, spośród których 13 otrzymało wcześniej chemioterapię. Średnia wieku pacjentów w momencie zastosowania leczenia wyniosła 32 lata. Średni czas zabiegu operacyjnego oraz szacunkowa utrata krwi wyniosły odpowiednio 291 min (176-620 min) i 184 ml (zakres 0 1800 ml). Średnia liczba węzłów chłonnych wyniosła 21,6 (zakres 5 48). Mediana długości hospitalizacji to 2 dni (przedział 1 4 dni). Ze względu na powikłania śródooperacyjne w 3 przypadkach wykonano konwersję do zabiegu otwartego. U 1 pacjenta konieczne było przetoczenie preparatów krwi. U 5 pacjentów (8,5%) zaobserwowano 6 powikłań pooperacyjnych: 3 przypadki torbieli limfatycznej, 2 przypadki wodobrzusza mleczowego i 1 przypadek zakrzepicy żył głębokich/zatorowości płucnej. W grupie 18 pacjentów z obecnością przerzutu w węzłach chłonnych 13 osób otrzymało chemioterapię adiuwantową, a 5 poddano obserwacji. Nawrót choroby w przestrzeni zaotrzewnowej nie wystąpił u żadnego pacjenta poddanego obserwacji o średniej długości wynoszącej 21,3 mies. U 1 pacjenta po chemioterapii RPLND (1,7%) stwierdzono nawrót choroby w przestrzeni zaotrzewnowej. Wnioski: L-RPLND to diagnostyczna i terapeutyczna opcja leczenia przeznaczona dla pacjentów z rakiem jądra o niskim stopniu zaawansowania, oferująca doskonałą kontrolę onkologiczną i akceptowalny poziom chorobowości okołooperacyjnej. Wyniki średnioterminowe pozwalają twierdzić, że L-RPLND to możliwa alternatywa dla operacji wykonywanych metodą otwartą. Dokładnie dobierani pacjenci mogą stanowić kandydatów do wykonania L-RPLND po chemioterapii. Wyniki stosowania uproszczonej uretropeksji w odniesieniu do powrotu zdolności trzymania moczu u pacjentów poddanych laparoskopowej prostatektomii radykalnej Carlos Nuñez-Mora, Jose Maria García-Mediero, Pedro M. Cabrera-Castillo, Manuel Pérez-Utrilla, Javier Angulo-Cuesta. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1759 1762. doi:10.1089/end.2011.0056. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 16 września 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (202,4 KB) PDF z linkami (132,7 KB) Carlos Nuñez-Mora 1,2, Jose Maria García-Mediero 1,2, Pedro M. Cabrera-Castillo 1,2, Manuel Pérez- Utrilla 1, Javier Angulo-Cuesta 2 1 Hospital Oncológico MD Anderson Internacional España, Madryt, Hiszpania. 2 Hospital Universitario de Getafe, Madryt, Hiszpania. Carlos Núñez-Mora, M.D. Servicio de Urología Hospital Oncológico MD Anderson C/ Arturo Soria 270 28033 Madryt Hiszpania
E-mail: cnunez@mdanderson.es Cel: Analiza efektywności uproszczonej uretropeksji w ewolucji nietrzymania moczu po operacji laparoskopowej prostatektomii radykalnej. Pacjenci i metody: W okresie od stycznia 2007 r. do grudnia 2008 r. do randomizowanego badania klinicznego włączono 104 pacjentów w celu oceny efektywności uproszczonej uretropeksji. Uproszczona uretropeksja została wykonana po wytworzeniu anastomozy cewkowo-pęcherzowej z użyciem szwu ciągłego. Przed odcięciem szew został założony z użyciem tego samego materiału za pomocą igły przełożonej przez guzek łonowy, a następnie został naciągnięty i zabezpieczony z użyciem klipsu Hem-olok. Do grupy, w której zastosowano uproszczoną uretropeksję (grupa 1), zostało zakwalifikowanych 51 pacjentów, a pozostałe 51 osób zakwalifikowano do grupy kontrolnej bez uretropeksji (grupa 2). Nietrzymanie zostało zdefiniowane jako brak potrzeby ochrony prawidłowego życia, a stopień trzymania moczu porównano w okresie 3, 6 i 12 mies. po zabiegu. Wyniki: Zabieg operacyjny trwał 141 min w grupie 1 i 139 min w grupie 2 (NS). Nie stwierdzono wtórnych powikłań, jak zatrzymanie moczu, zapalenie kości łonowej czy przebicie pęcherza moczowego. Po 3 mies. 47,1% pacjentów w każdej grupie potwierdziło trzymanie moczu (NS). Po 6 mies. 72,6% pacjentów w grupie 1 i 66,7% z grupy 2 (P < 0,05) zgłosiło trzymanie moczu. Po 12 mies. 92,2% pacjentów w grupie 1 i 84,3% z grupy 2 zgłosiło trzymanie moczu. Wnioski: Z doświadczeń autorów wynika, że uproszczona uretropeksja jest prostą, niewymagającą dużo czasu techniką przyczyniającą się do uzyskania niewielkiej poprawy klinicznej w zakresie trzymania moczu w okresie 6 i 12 mies. bez znamienności statystycznej stwierdzanej w teście Fishera. Przeprowadzenie badania klinicznego z większą liczbą pacjentów wydaje się konieczne dla potwierdzenia wspomnianych danych. Wstępne doświadczenia dotyczące zastosowania wykonywanej przez jednego operatora laparoendoskopowej jednoportowej ureteronefrektomii z wycięciem rozety pęcherzowej w ramach leczenia raka urotelialnego górnych dróg moczowych Joo Yong Lee, Sang Jin Kim, Hong Sang Moon, Yong Tae Kim, Tchun Yong Lee, Sung Yul Park. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1763 1768. doi:10.1089/end.2010.0729. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 24 sierpnia 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (347,5 KB) PDF z linkami (188,2 KB) Joo Yong Lee, Sang Jin Kim, Hong Sang Moon, Yong Tae Kim, Tchun Yong Lee, Sung Yul Park, Hanyang University College of Medicine, Seul, Korea Południowa. Sung Yul Park Dept. of Urology Hanyang University College of Medicine 17 Haengdang-dong, Seongdong-gu Seul (133-792)
Korea Południowa E-mail: syparkuro@hanyang.ac.kr Cel: Przedstawienie doświadczenia autorów obejmującego pierwsze 10 kolejnych przypadków zastosowania laparoendoskopowej jednoportowej ureteronefrektomii (LESSNU, laparoendoscopic singlesite nephroureterectomy) z wycięciem rozety pęcherzowej u pacjentów leczonych z powodu raka urotelialnego górnych dróg moczowych. Pacjenci i metody: Dziesięciu pacjentów (6 mężczyzn i 4 kobiety; u 6 miedniczka nerkowa i u 4 moczowód) poddano LESSNU wykonywanemu przez jednego operatora. Wykonano 4-centymetrowe pojedyncze nacięcie w okolicy pępka z użyciem opracowanego przez autorów jednoportowego urządzenia. Urządzenie jednoportowe zostało wykonane z rękawicy chirurgicznej oraz retraktora do tkanek miękkich Alexis. LESSNU wykonano z użyciem tej samej techniki co podczas konwencjonalnego, laparoskopowego NU. Wyniki: Średnia wieku pacjentów wyniosła 62,79 ± 7,93 roku. Średni całkowity czas zabiegu, czas wykonania nefrektomii oraz czas wycięcia rozety pęcherzowej wyniósł 225,63 ± 65,87, 80,00 ± 29,03 oraz 145,63 ± 42,63 min. Średnia szacunkowa utrata krwi wyniosła 187,50 ± 83,45 ml. W badaniu histopatologicznym materiału wyciętego w czasie zabiegu u 4 pacjentów stwierdzono zmiany pt 1 N 0, u 4 kolejnych zmiany pt 2 N 0, u 1 chorego pt 3 N 0, a u 1 osoby pt 3 N 2. U pacjenta pt 3 N 2 stwierdzono zmianę nowotworową w marginesie zdrowej tkanki. Średnia liczba wyciętych węzłów chłonnych wyniosła 2,5 (zakres 0 9). Przedłużenie pojedynczego nacięcia wykonano ze względu na przeprowadzenie całkowitej limfadenektomii węzłów chłonnych przywnękowych z użyciem techniki otwartej (dla pacjenta pt 3 N 2 ). W 1 przypadku wykonano konwersję zabiegu z użyciem nacięcia Gibsona ze względu na dużą liczbę zrostów w dystalnej części moczowodu (pacjent pt 3 N 0 ). Stwierdzono 1 przypadek przejściowej niedrożności oraz 1 przypadek gorączki u obu chorych nastąpiła poprawa po zastosowaniu leczenia zachowawczego. Średnia długość pobytu w szpitalu wyniosła 4,75 ± 3,37 dnia. Ośmiu pacjentów poddanych skutecznemu zabiegowi LESSNU było zadowolonych z przebytych operacji. Wnioski: Wydaje się, że w rakach urotelialnych górnych dróg moczowych LESSNU jest możliwą do zastosowania i bezpieczną metodą, jednak w złożonych przypadkach nadal stanowi wyzwanie. Wystandaryzowana liniowa konfiguracja portu mająca na celu poprawę ergonomii operacji podczas laparoskopowych zabiegów w obrębie nerki i gruczołów nadnerczowych: doświadczenie z 1264 przypadkami Jonathan D. Harper, John T. Leppert, Alberto Breda, Peter G. Schulam. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1769 1773. doi:10.1089/end.2011.0127. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 24 sierpnia 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (454,4 KB) PDF z linkami (276,6 KB) Jonathan D. Harper, John T. Leppert, Alberto Breda, Peter G. Schulam, University of California, Los Angeles Medical Center, Los Angeles, Kalifornia, USA.
Jonathan Harper, M.D. University of Washington 1959 Pacific St, Box 356510 Seattle, WA 98195 USA E-mail: jdharper@u.washington.edu Wprowadzenie i cel: Tradycyjne ustawienie portów podczas zabiegów chirurgicznych w obrębie górnych dróg moczowych obejmuje dostęp dla kamery przez pępek, z portami roboczymi umieszczonymi po obu stronach kamery w różnych miejscach. Konfiguracja trójkątna urządzeń do laparoskopii wymaga skrzyżowania rąk operatora kamery z rekami chirurgia, co przyczynia się do złej ergonomii zabiegu. Wystandaryzowaną, liniową konfigurację portów stosowano w prawie wszystkich przezłonowych zabiegach operacyjnych. Celem przedstawionej pracy było przedstawienie doświadczenia własnego dotyczącego stosowania uproszczonego dostępu oraz związanych z nim korzyści. Pacjenci i metody: Przeprowadzono retrospektywny przegląd dokumentacji wszystkich zabiegów laparoskopowych wykonanych przez jednego operatora w okresie od roku 2000 do czerwca 2009 r. Liniowa konfiguracja portów obejmuje 3 porty ułożone w linii biegnącej wzdłuż mięśnia prostego brzucha po tej samej stronie, przy czym najwyżej położony port znajduje się jedną szerokość palca poniżej brzegu żebra, a dolny port na poziomie pępka. Przez najwyżej położony port wprowadza się 5-milimetrową kamerę. W razie konieczności wykorzystuje się typowe dolne poprzeczne miejsce ekstrakcji. Wyniki: Przeprowadzono 1264 laparoskopowe zabiegi z użyciem liniowej konfiguracji portów. Wśród wspomnianej liczby zabiegów 1038 stanowiły procedury pobrania narządu od dawcy/zabiegi radykalne/proste, 60 to zabiegi częściowej nefrektomii, 35 zabiegi ureteronefrektomii, 49 procedury adrenalektomii, 50 pieloplastyki, 20 krioablacje guza nerki i 12 różnorodne procedury w obrębie nerek. Wśród wspomnianej liczby zabiegów 98,2% procedur przeprowadzono pomyślnie z użyciem opisywanej konfiguracji portów. W 3 przypadkach konieczne było założenie dodatkowego portu. Wskaźnik powikłań śródoperacyjnych wyniósł 0,9%, a średnia utrata krwi 60 ml. Stwierdzono 20 (1,6%) przypadków konwersji do zabiegu otwartego: 16 zabiegów miało elektywny charakter, a 4 wynikały z wtórnych powikłań. Wnioski: Uproszczenie ułożenia portów z użyciem konfiguracji liniowej zarówno dla prawo-, jak i lewostronnych zabiegów w obrębie nerek i nadnerczy jest możliwe do zastosowania, łatwe do nauczenia. Poza tym ułatwia planowanie strategii przedoperacyjnej i zapewnia doskonałą ekspozycję. Zastosowanie kamery przez najwyżej położony port pozwala na bezpośrednią wizualizację, minimalizując interakcje pomiędzy kamerą a narzędziami operatora. Podstawowy eksperyment in vitro dotyczący właściwości adhezyjnych warstwowych substancji hemostatycznych stosowanych w skojarzeniu z płynną fibrynową masą uszczelniającą Keiichi Ishii, Hideki Kawashima, Takuma Hayama, Sumika Mayabashira, Shiro Oka, Toshikado Sugimoto. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1775 1779. doi:10.1089/end.2011.0040. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 23 sierpnia 2011 r.
Pełny tekst: HTML PDF do druku (204,2 KB) PDF z linkami (145,6 KB) Keiichi Ishii 1, Hideki Kawashima 1, Takuma Hayama 2, Sumika Mayabashira 3, Shiro Oka 3, Toshikado Sugimoto 2 1 Osaka City University, Graduate School of Medicine, Osaka, Japonia. 2, Osaka City General Hospital, Osaka, Japonia. 3 The Chemo-Sero-Therapeutic Research Institute, Kumamoto, Japonia. Dr. Keiichi Ishii Osaka City General Hospital 2-13-22 Miyakojima-Hondori Miyakojima-ku Osaka, 534-0021 Japonia E-mail: ishii-1212@tcct.zaq.ne.jp Wprowadzenie i cel: Różne substancje hemostatyczne są stosowane z powodzeniem w celu uzyskania hemostazy, jak również zapewnienia efektywnej adhezji podczas częściowych nefrektomii laparoskopowych. W przedstawionym badaniu oceniono lepkość do tkanki nerkowej niektórych warstwowych substancji hemostatycznych stosowanych w skojarzeniu z płynną fibrynową masą uszczelniającą. Materiał i metody: W eksperymencie A składniki roztworów kleju fibrynowego (płynna fibrynowa masa uszczelniająca) zostały naniesione na sznurek od latawca umieszczony w postaci pierścieni na wycinkach tkanki nerki wieprzowej. Następnie jedna z warstwowych substancji hemostatycznych kolagen, żelatyna lub celuloza została umieszczona na wycinkach, a skalę w postaci sznurka wykorzystano do pomiaru siły potrzebnej do oderwania sznurka od wycinka nerki w płaszczyźnie pionowej. W każdej grupie wykorzystano 12 wycinków tkanki, a dane dotyczące masy przeanalizowano z użyciem metody statystycznej. Tkanka zlepiona z każdą warstwową substancją hemostatyczną została utrwalona w formalinie i pocięta na plastry, a następnie przebadana pod mikroskopem po wybarwieniu z użyciem hematoksyliny i eozyny. W eksperymencie B roztwory zostały naniesione na warstwowe substancje hemostatyczne umieszczone pierwotnie na wycinku tkanki, a siłę potrzebną do oderwania warstwowej substancji hemostatycznej od wycinka tkanki zbadano w podobny jak poprzednio sposób. Wyniki: Skojarzenie kleju fibrynowego i kolagenowej substancji hemostatycznej było wyraźnie skuteczniejsze w eksperymencie A, ale w eksperymencie B oderwanie substancji hemostatycznej od tkanki nerkowej było łatwiejsze. Uzyskane wyniki pokazują, że klej fibrynowy może nie zapewniać oczekiwanego efektu adhezyjnego, chyba że jest stosowany w skojarzeniu z inną substancją hemostatyczną lub nakładany bezpośrednio na tkankę nerkową. Wnioski: Ważne jest uzyskanie dalszych danych porównawczych dotyczących opisywanych substancji oraz wybór właściwego środka z uwzględnieniem rodzaju zabiegu operacyjnego. Doustna antybiotykoterapia stosowana w zakażeniu Helicobacter pylori prowadzi do trwałego zmniejszenia kolonizacji jelit przez Oxalobacter formigenes
Viktoria Kharlamb, Jennifer Schelker, Fritz Francois, Juquan Jiang, Ross P. Holmes, David S. Goldfarb. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1781 1785. doi:10.1089/end.2011.0243. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 21 października 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (164,4 KB) PDF z linkami (143,6 KB) Viktoria Kharlamb 1, Jennifer Schelker 2, Fritz Francois 3, Juquan Jiang 4, Ross P. Holmes 5, David S. Goldfarb 6 1 Pharmacy Benefits Management, Veterans Integrated Service Network 3, New York Harbor Veterans Affairs Medical Center, Nowy Jork, Nowy Jork, USA. 2 Division of General Internal Medicine, Bellevue Hospital and New York University School of Medicine, Nowy Jork, Nowy Jork, USA. 3 Gastroenterology Section, New York Harbor Veterans Affairs Medical Center and Division of Gastroenterology, New York University School of Medicine, Nowy Jork, Nowy Jork, USA. 4 Department of Microbiology and Biotechnology, Northeast Agricultural University, Harbin, Chiny. 5, Wake Forest University School of Medicine, Winston-Salem, Karolina Północna, USA. 6 Nephrology Section, New York Harbor Veterans Affairs Medical Center, and Nephrology Division, New York University Langone Medical Center and New York University School of Medicine, Nowy Jork, Nowy Jork, USA. David S. Goldfarb, M.D. Nephrology Section/111G New York VA Medical Center 423 E. 23 Street Nowy Jork, N.Y. 10010 USA E-mail: david.goldfarb@va.gov Wprowadzenie i cel: Oxalobacter formigenes (OF) może odgrywać rolę ochronną w prewencji powstawania złogów złożonych ze szczawianów wapnia. Jest to pierwsze prospektywne badanie kliniczne oceniające działanie antybiotyków na kolonizację OF. Kolonizacja jelit przez OF wiąże się ze zmniejszeniem wydalania szczawianów z moczem. Ekspozycja na antybiotyki może być ważnym czynnikiem określającym wskaźniki kolonizacji. Materiał i metody: Wpływ antybiotyków na kolonizację OF został porównany w dwóch grupach pacjentów: grupie otrzymującej antybiotyki z powodu zakażenia żołądka przez Helicobacter pylori (HP) oraz grupie bez zakażenia HP, której nie podawano antybiotyków. Kolonizacja OF w stolcu była wykrywana na podstawie degradacji szczawianów na początku oraz po 1 i 6 mies. badania. Wyniki: Częstość występowania kolonizacji jelit przez OF na początku badania wyniosła 43,1% wśród wszystkich przebadanych pacjentów. Wśród 12 pacjentów z obecnością kolonizacji OF, którzy nie otrzymali antybiotyków, u 11 osób (92%) stwierdzono OF w badaniach stolca po 1 i 6 mies. badania. Wśród 19 uczestników badania z obecnością kolonizacji OF, którzy otrzymali antybiotyki z powodu zakażenia HP, tylko u 7 (36,8%) chorych stwierdzono kolonizację OF w kontrolnych badaniach stolca wykonanych po 1 i 6 mies. badania (P = 0,003 w dokładnym teście Fishera). Amoksycylina i klarytromycyna spowodowały negatywizację wyników badań na obecność OF u 62,5% pacjentów po 1 mies. badania. Po 6 mies. badania brak kolonizacji OF stwierdzano u 56,2% pacjentów.
Wnioski: Antybiotyki stosowane w zakażeniu HP w efektywny sposób zmniejszają kolonizację OF, a wspomniane działanie utrzymuje się po 1 i 6 mies. od początku leczenia. Trwała eliminacja OF może być związana z występowaniem hiperoksalurii i odgrywać rolę w nawracającej kamicy nerkowej. Porównanie metod klemowania naczyń w modelu króliczym normotermicznego niedokrwienia nerek Cipriano C. Formiga, Anuar I. Mitre, Lísias N. Castilho, Carlos Alberto Buchpiguel, Fabio L.N. Marques, Adriano Radin, Miguel Srougi. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1787 1791. doi:10.1089/end.2010.0738. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 16 września 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (314,2 KB) PDF z linkami (217,9 KB) Cipriano C. Formiga 1, Anuar I. Mitre 1, Lísias N. Castilho 2, Carlos Alberto Buchpiguel 3, Fabio L.N. Marques 3, Adriano Radin 3, Miguel Srougi 1 1, University of São Paulo School of Medicine, São Paulo, Brazylia. 2, Catholic University of Campinas, Campinas, Brazylia. 3 Nuclear Medicine Division, Department of Radiology, University of São Paulo School of Medicine, São Paulo, Brazylia. Cipriano C. Formiga, M.D. University of São Paulo School of Medicine Av. Dr. Enéas de Carvalho Aguiar # 255, 7 floor, room 7215 São Paulo (SP), 05403-000 Brazylia E-mail: ciprianoformiga@usp.br Cel: Założeniem przedstawionego badania była ocena modeli powrotu funkcji nerek podczas klemowania różnych naczyń nerkowych w trakcie przedłużającego się ciepłego niedokrwienia nerki (WI, warm ischaemia) w eksperymentalnym dwunerkowym modelu króliczym. Materiał i metody: Dwadzieścia osiem królików zrandomizowano do 4 grup i poddano laparotomii, podczas której klemowano różne naczynia szypuły nerkowej. W grupie 1 (n = 4) przeprowadzono operację pozorowaną. W grupie 2 (n = 8) przeprowadzono 80-minutowe WI z założeniem klemu wyłącznie na naczynie tętnicze. W grupie 3 (n = 8) wykonano 80-minutowe klemowanie tętniczo-żylne, a w grupie 4 (n = 8) zastosowano 80-minutowe klemowanie tętniczo-żylne ze zdejmowaniem klemu na 10 s co 20 min. Stężenia kreatyniny w surowicy krwi (SCr, serum levels of creatinine) określono w okresie przedoperacyjnym oraz w 1, 3 i 7 dniu po zabiegu (POD, postoperative day). Funkcja nerek została oceniona z użyciem scyntygrafii wykorzystującej izotop 99m technet-merkaptoacetyltriglicynę. Następnie zwierzęta poddano eutanazji i pobrano od nich nerki, które zbadano pod mikroskopem. Wyniki: Funkcja nerek została całkowicie odzyskana w POD 7 w grupach, w których klemowano wyłącznie naczynie tętnicze i stosowano przerywane klemowanie tętniczo-żylne, a obydwie wspomniane metody były skuteczniejsze od klemowania tętniczo-żylnego (P < 0,001). Wahania stężeń SCr były podobne we wszystkich grupach, w których stosowano klemowanie naczyń, a uzyskane różnice
międzygrupowe nie wykazywały istotności statystycznej. Zmiany histopatologiczne były podobne we wszystkich grupach, w których stosowano niedokrwienie. Wnioski: Mniej szkodliwymi metodami klemowania naczyń w przedstawionym modelu eksperymentalnym były klemowanie wyłącznie naczynia tętniczego i przerywane klemowanie tętniczożylne. Prospektywna, randomizowana ocena zastosowania żelowych mat pod stopy w pracowni endoskopowej Joseph A. Graversen, Ruslan Korets, Adam C. Mues, Hiroshi K. Katsumi, Ketan K. Badani, Jaime Landman, Mantu Gupta. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1793 1796. doi:10.1089/end.2011.0155. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 3 października 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (116,8 KB) PDF z linkami (107,3 KB) Joseph A. Graversen 1, Ruslan Korets 1, Adam C. Mues 1, Hiroshi K. Katsumi 1, Ketan K. Badani 1, Jaime Landman 2, Mantu Gupta 1 1, Columbia University Medical Center, Nowy Jork, Nowy Jork, USA. 2, University of California in Irvine, Orange, Kalifornia, USA. Joseph A. Graversen, M.D. Columbia University Medical Center 161 Fort Washington Ave, 11th floor Nowy Jork, NY 10032 USA E-mail: joseph.graversen@gmail.com Wprowadzenie i cel: Kilka badań porównujących otwarte i laparoskopowe zabiegi chirurgiczne pokazało, że chirurdzy wykonujący zabiegi mało inwazyjne zgłaszają większe dolegliwości bólowe układu mięśniowo-szkieletowego w porównaniu z chirurgami wykonującymi zabiegi metodą otwartą. Celem niniejszego badania było stwierdzenie, czy zastosowanie mat żelowych w trakcie zabiegów endoskopowych oferuje korzyść ergonomiczną dla chirurga. Materiał i metody: Sto zabiegów endoskopowych wykonanych przez 11 różnych chirurgów zrandomizowano do grupy badanej (w której wykorzystywano maty żelowe) i do grupy kontrolnej. Do wykonywanych procedur należały przezskórne nefrolitotomie i ureteroskopie, które zrandomizowano bez względu na rodzaj czy oczekiwaną długość zabiegu. Wszyscy badani wypełnili kwestionariusze oceny w okresie przedoperacyjnym, śródoperacyjnym, zaraz po operacji i 24 godz. po zabiegu. W trakcie zabiegów niezależny obserwator zapisywał liczbę rozciągnięć i zmian pozycji ciała operatora z powodu odczuwanego dyskomfortu. Wyniki: Średnie pomiary wykonane w okresie przedoperacyjnym w grupie stosującej matę żelową i w grupie niestosującej maty żelowej były podobne, z wyjątkiem grupy o długości procedury 60 min, której członkowie odczuwali większy dyskomfort ogólny na początku stosowania maty (1,7 w porównaniu z 1,3,
P = 0,0273). W grupie, w której długość procedury była 60 min, zastosowanie maty żelowej istotnie zmniejszyło dyskomfort odczuwany w okresie pooperacyjnym (P = 0,0435) i zwiększyło energię (P = 0,0411). W przypadku procedur trwających >60 min zastosowanie maty żelowej poprawiło odczuwany dyskomfort i energię po zabiegu, jak również zmniejszyło liczbę rozciągnięć i zmian pozycji ciała w czasie zabiegu. Wnioski: Zastosowanie mat żelowych podczas procedur endoskopowych zmniejsza ogólny dyskomfort pooperacyjny odczuwany przez chirurgów oraz zwiększa energię u wszystkich badanych osób. W przypadku zabiegów trwających >60 min zastosowanie mat żelowych zmniejsza również liczbę rozciągnięć i zmian pozycji ciała z powodu odczuwanego dyskomfortu. Niektóre z korzystnych efektów mat żelowych mogą przekładać się na skuteczniejsze wykonywanie zabiegów operacyjnych i lepsze rezultaty leczenia uzyskiwane przez pacjentów. Obecna ocena wykonywania zabiegów mało inwazyjnych w praktyce codziennej przez specjalistów urologów po ukończonym cyklu szkolenia David A. Duchene, Felipe Rosso, Ralph Clayman, Elspeth M. McDougall, Howard N. Winfield. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1797 1804. doi:10.1089/end.2011.0092. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 30 sierpnia 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (352,4 KB) PDF z linkami (359,3 KB) David A. Duchene 1, Felipe Rosso 1, Ralph Clayman 2, Elspeth M. McDougall 2, Howard N. Winfield 3 1, University of Kansas Medical Center, Kansas City, Kansas, USA. 2, University of California, Irvine, Irvine, Kalifornia, USA. 3 West Alabama Urology Associates, Tuscaloosa, Alabama, USA. David A. Duchene, M.D. University of Kansas Medical Center 3901 Rainbow Blvd., MS 3016 Kansas City, KS 66205 USA E-mail: dduchene@kumc.edu Cel: Określenie wykonywania zabiegów chirurgicznych metodą laparoskopową i z wykorzystaniem robota w praktyce codziennej przez specjalistów urologów po ukończonym cyklu szkolenia. Materiał i metody: Za pośrednictwem adresów e-mail zarejestrowanych w bazie Amerykańskiego Towarzystwa Urologicznego wysłano 9095 ankiet elektronicznych do praktykujących urologów. Wyniki: Odpowiedź otrzymano od 864 (9,5%) urologów. Spośród tej grupy 84% lekarzy podało wykonywanie zabiegów metodą laparoskopową lub z użyciem robota w praktyce codziennej. Osoby uczące się wykonywania procedur metodą laparoskopową największe umiejętności uzyskały w okresie szkolenia po rezydenturze (31%), w czasie rezydentury (23%) lub podczas 2 3-dniowych kursów. Wykonanie laparoskopowej nefrektomii podało 86%, a 71% uznało tę metodę za standard opieki. Dostęp do co najmniej jednego robota ma 66% praktyk, a 9% planuje zakup takiego sprzętu w okresie 1 roku.
Nastawienie do stosowania robotów jest korzystne, a 80% respondentów wskazało na potencjalny wzrost liczby i rodzaju wykonywanych procedur z użyciem opisywanej metody. Spośród respondentów 31% podaje, że prostatektomia z użyciem robota stanowi standard opieki, podczas gdy 50% uważa ją za obiecującą procedurę. Pytani respondenci uznali, że najbardziej optymalna nauka wykonywania technik mało inwazyjnych jest możliwa w okresie szkolenia po rezydenturze (23%), ministypendiów (23%) czy kursów umiejętności praktycznych (23%). 29% respondentów uznało, że uzyskało odpowiednie przeszkolenie w zakresie wykonywania operacji techniką laparoskopową i z użyciem robota w czasie rezydentury. Z kolei 62% twierdzi, że rezydenci powinni umieć wykonać większość procedur laparoskopowych po ukończeniu rezydentury. Wnioski: Wykonywanie i dostępność procedur laparoskopowych oraz zabiegów z użyciem robota wzrosły od czasu pierwszych ocen. Opinie dotyczące wspomnianych technik są korzystne i optymistyczne. W związku z coraz większym zapotrzebowaniem na zabiegi mało inwazyjne w urologii szkolenie urologów, którzy ukończyli cykl szkolenia, oraz rezydentów jest niezbędne. Ocena programu nauczania laparoskopowych technik operacyjnych w ramach szkolenia przygotowanego dla amerykańskich rezydentów w dziedzinie urologii Behfar Ehdaie, Chad Tracy, Chris Reynolds, Bic Cung, Kenneth Thomas, Tom Floyd, Noah Schenkman. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1805 1810. doi:10.1089/end.2011.0213. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 21 października 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (580 KB) PDF z linkami (305,3 KB) Behfar Ehdaie 1, Chad Tracy 2, Chris Reynolds 3, Bic Cung 3, Kenneth Thomas 1, Tom Floyd 1, Noah Schenkman 1 1, University of Virginia, Charlottesville, Wirginia, USA. 2, University of Iowa Hospital and Clinics, Iowa City, Iowa, USA. 3 University of Virginia, School of Medicine, Charlottesville, Wirginia, USA. Behfar Ehdaie, M.D., Box 800422 University of Virginia Health Sciences Center Charlottesville, VA 22908 USA E-mail: be3e@virginia.edu Cel: Celem przedstawionego badania jest ocena znaczenia programu nauczania technik laparoskopowych oraz wykorzystania technologii symulacji podczas rezydentury z urologii z perspektywy rezydentów w 2-letnim okresie obserwacji. Materiał i metody: Anonimowa ankieta została przekazana rezydentom urologii uczestniczącym w kursie American Urological Association Basic Sciences Course w latach 2008 i 2009. Oceniono wykorzystanie symulatora wykonywania zabiegów metodą laparoskopową w programie szkolenia i poza nim. Ważność wyglądu i zawartości symulatorów została przeanalizowana z użyciem kwestionariusza wykorzystującego
5-punktową skalę Likerta. Odpowiedzi porównano z użyciem testu t Studenta dla prób niesparowanych oraz testu chi-kwadrat przy wartości P < 0,05 uznanej za istotną statystycznie. Wyniki: W latach 2008 i 2009 oceniono odpowiednio 114 ankiet (wskaźnik odpowiedzi 81,4%) oraz 76 ankiet (wskaźnik odpowiedzi 43%). Dostęp do symulatora chirurgicznego wzrósł z 74,6% do 78%. Odsetek programów szkolenia z zakresu wykonywania zabiegów metodą laparoskopową wzrósł z 16,9% do 44%. W 2009 r. symulatory były częściej używane przez rezydentów w ramach programu szkolenia w porównaniu z rezydentami bez programu szkolenia (P = 0,03). W 2008 r. 48% rezydentów, a w 2009 r. 72% rezydentów na pytanie o stosowanie symulatorów odpowiedziało: nigdy" lub raz czy dwa razy w roku". Wśród rezydentów 93% osób twierdzi, iż programy szkolenia z zakresu urologii powinny wykorzystywać nauczanie technik laparoskopowych, a 82% uważa za słuszne korzystanie w tym okresie nauki z symulatorów. Jedna trzecia rezydentów przyznała, że symulatory są przydatne w nabyciu umiejętności, a 80% opisała obecny program szkolenia z zakresu wykonywania procedur chirurgicznych techniką laparoskopową jako nieodpowiedni. Wnioski: Nadal wzrasta liczba programów szkoleniowych z urologii wykorzystujących symulatory. Pomimo dostępu do symulatorów rezydenci rzadko z nich korzystają. Rezydenci uczestniczący w programach szkoleniowych z zakresu wykonywania procedur operacyjnych metodą laparoskopową podają częstsze stosowanie symulatorów niż rezydenci bez takiego szkolenia. Programy szkoleniowe z zakresu wykonywania procedur operacyjnych metodą laparoskopową są ważne, a wykorzystanie symulatorów zwiększa umiejętności chirurgów. Komisja Nadzoru Audytowego Clinical Research Office of the Endourological Society Glenn M. Preminger, Peter Alken, Tomonori Habuchi, Hessel Wijkstra, Andreas Skolarikos, Chan-Jun Yin. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1811 1813. doi:10.1089/end.2011.0402. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 19 października 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (63,3 KB) PDF z linkami (65,3 KB) Glenn M. Preminger 1, Peter Alken 2, Tomonori Habuchi 3, Hessel Wijkstra 4, Andreas Skolarikos 5, Chan-Jun Yin 6 1 Division of Urologic Surgery, Duke University Medical Center, Durham, Karolina Północna, USA. 2, Mannheim University Hospital, Mannheim, Niemcy. 3, Akita University Graduate School of Medicine, Akita, Japonia. 4, AMC University Hospital, Amsterdam, Holandia. 5 Second, University of Athens, Ateny, Grecja. 6, The First Affiliated Hospital of Nanjing Medical University, Nanjing, Chiny. Glenn M. Preminger, M.D. Duke University Medical Center DUMC 1331 Durham, NC 27710 USA E-mail: glenn.preminger@duke.edu
Clinical Research Office of the Endourological Society (CROES) prowadzi duże, międzynarodowe, wieloośrodkowe badania kliniczne w dziedzinie endourologii. Jednym z wyzwań w przypadku wspomnianych badań jest zapewnienie, że dane zbierane zdalnie lub on-line w bardzo krótkim czasie są ważne i pewne. Przedstawiony artykuł wstępny opisuje formalny proces audytowania danych przez Komisję Nadzoru Audytowego CROES. Opisany proces audytu jest w dużym stopniu oparty na automatycznym systemie oceny, który uwzględnia kilka parametrów służących ocenie jakości danych oraz uczestniczącego w badaniu ośrodka. Wspomniany proces ma z natury dynamiczny charakter i oferuje monitorowanie zarówno danych pacjenta, jak i ośrodków badawczych. Nowa metoda leczenia przewlekłego i nawracającego zapalenia pęcherzyków nasiennych Bin Xu, Pengchao Li, Xiaobing Niu, Xiangxiang Zhang, Zengjun Wang, Chao Qin, Jie Li, Yuejun Jia, Hongfei Wu, Wei Zhang. Journal of Endourology. November 2011, 25(11): 1815 1818. doi:10.1089/end.2010.0456. Publikacja on-line przed wydrukowaniem: 26 sierpnia 2011 r. Pełny tekst: HTML PDF do druku (192,4 KB) PDF z linkami (126 KB) Bin Xu *, Pengchao Li *, Xiaobing Niu *, Xiangxiang Zhang *, Zengjun Wang, Chao Qin, Jie Li, Yuejun Jia, Hongfei Wu, Wei Zhang * Autorzy ci w równym stopniu przyczynili się do powstania przedstawionej pracy. State Key Laboratory of Reproductive Medicine,, the First Affiliated Hospital of Nanjing Medical University, Nanjing, oraz Jiangsu Shengze Hospital, Wujiang, Chiny. Zengjun Wang, M.D., Ph.D. First Affiliated Hospital of Nanjing Medical University 300 Guangzhou Road Nanjing, 210029 Chiny E-mail: zengjunwang@njmu.edu.cn Cel: Zbadanie nowej metody oraz wpływu jej stosowania na procedurę poszerzenia przewodu wytryskowego i przepłukania pęcherzyka nasiennego z użyciem endoskopu F9 u pacjentów z przewlekłym i nawracającym zapaleniem pęcherzyków nasiennych. Pacjenci i metody: Do omawianego badania włączono 26 pacjentów z rozpoznaniem postawionym na podstawie objawów przedmiotowych, badań laboratoryjnych, badania per rectum i ultrasonografii przezodbytniczej. Pacjenci zostali poddani procedurze chirurgicznej obejmującej poszerzenie przewodu wytryskowego i przepłukanie pęcherzyków nasiennych za pomocą endoskopu F9. Wszyscy pacjenci byli obserwowani przez okres od 3 mies. do 1 roku po leczeniu.